Πανωλεθρία Διδακτική για τον Τραμπ η Πτώση του Χαλεπιού.
SYRIAN ARMY-ALEPPO
«Πανωλεθρία» για την Ουάσιγκτων και απώλεια της αξιοπιστίας της σε ολόκληρο τον αραβικό και μουσουλμανικό κόσμο, χαρακτηρίζει, στο ακόλουθο άρθρο του, την «κρίσιμη για την έκβαση του πολέμου» πτώση του Χαλεπιού στις δυνάμεις του ΄Ασσαντ, ο άλλοτε σύμβουλος τριών Αμερικανών προέδρων και υποψήφιος ο ίδιος για την προεδρία δημοσιολόγος και συγγραφέας Πάτρικ Μπιουκάναν –που δεν έχει ακόμη καταχωρισθεί στη μαύρη λίστα του νέο-μακαρθισμού με τους «χρήσιμους ηλιθίους του Πούτιν», μαζί με ονόματα άλλων διαπρεπών Αμερικανών.Ισχυρός προβολέας φωτισμού της πραγματικότητας μέσα στο πηχτό τοξικό νέφος της προπαγάνδας, το άρθρο κωδικοποιεί , προς χρήσιν του Ντόναλντ Τραμπ, τα διδάγματα «αυτής της καταστροφής», παραπέμποντας στη ρήση Μακ ΄Αρθουρ ότι όποιος σκέφτεται μείζονα στρατιωτική εμπλοκή στην Ασία, στη Μέση Ανατολή ή στην Αφρική χρήζει εξέτασης φρενολόγου.Δίδαγμα το ίδιο λιτής γραφής, ακριβολογίας, ορθολογισμού και ιστορικών αναφορών, το άρθρο του Πάτρικ Μπιουκάναν είναι –ως συνήθως- ένα ελκυστικό και διδακτικό ανάγνωσμα. Ιδού αυτό:
«Τα Διδάγματα Που Οφείλει Να Βγάλει ο Τραμπ από το Χαλέπι.
Παρουσίαση: Μιχαήλ Στυλιανού
Σ’ αυτόν τον κόσμο είναι συχνά επικίνδυνο να είσαι εχθρός των Ηνωμένων Πολιτειών -είπε ο Χένρυ Κίσινγκερ το 1968- αλλά το να είσαι φίλος τους είναι θανάσιμο…
Οι Νότιο-Βιετναμέζοι υποχρεώθηκαν να εκτιμήσουν αυτή τη διόραση.
Το αυτό ισχύει σήμερα για το Χαλέπι όπου αναφέρονται βάναυσα αντίποινα εναντίον των ενισχυόμενων από τις ΗΠΑ ανταρτών σ’ αυτή την κόλαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ωστόσο και πάλι από αυτή την καταστροφή αντλούνται τα λάθος συμπεράσματα.
Κατά την Washington Post , η αιματοχυσία είναι το αποτέλεσμα της αποτυχίας των ΗΠΑ να επέμβουν αποφασιστικότερα στον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας: «Το Χαλέπι αντιπροσωπεύει την εξάντληση της ηθικής και πολιτικής βούλησης της Δύσης – και … μια κατάρρευση της αμερικανικής ηγεσίας. Με την άρνησή του να επέμβει εναντίον τους καθεστώτος ΄Ασαντ, ή έστω να εφαρμόσει την «κόκκινη γραμμή» που είχε διακηρύξει για την χρήση χημικών όπλων, ο πρόεδρος Ομπάμα δημιούργησε ένα κενό που συμπληρώθηκε από τον Βλαντιμίρ Πούτιν και την Επαναστατική Φρουρά του Ιράν»
Ωστόσο η γκάφα συνίστατο όχι στην αποχή από τον εμφύλιο πόλεμο της Συρίας, αλλά στην εμπλοκή μας σ’ αυτόν. Το λουτρό αίματος στο Χαλέπι είναι το αποκύημα του παρεμβατισμού.
Στις 18 Αυγούστου 2011, ο πρόεδρος Ομπάμα εδήλωσε: «Χάριν του Συριακού λαού, ήρθε η ώρα για την αποχώρηση του προέδρου ΄Ασαντ». Οι Δυτικοί ηγέτες επανέλαβαν ως ηχώ την φράση του Ομπάμα – «Να φύγει ο ΄Ασαντ !»
Ο ΄Ασαντ όμως αρνήθηκε να φύγει και συνέτριψε μια εξέγερση «αραβικής άνοιξης», του είδους που είχε διώξει τον Χοσνί Μουμπάρακ στο Κάιρο. Όταν οι ΗΠΑ άρχισαν να χρηματοδοτούν και να εκπαιδεύουν αντάρτες για να τον ανατρέψουν, ο ΄Ασαντ συνήγειρε τα στρατεύματά του και άρχισε να προσκαλεί τους συμμάχους του – Χεσμπολά, Ιράν και Ρωσία.Με την απαραίτητη βοήθειά τους, ανακατέλαβε το Χαλέπι στην αποφασιστική μάχη του πολέμου. Και τώρα η Αμερική έχει χάσει την αξιοπιστία της σε ολόκληρο τον Αραβικό και Μουσουλμανικό κόσμο.
Πως μας βρήκε αυτή η πανωλεθρία;
Πρώτον, με το κάλεσμα σε ανατροπή του Μπασάρ΄Ασαντ, ο οποίος δεν μας επετέθη ούτε μας απείλησε, ενεργήσαμε όχι για τα εθνικά μας συμφέροντα αλλά από δημοκρατίστικη ιδεολογία: Ο ΄Ασαντ είναι δικτάτορας. Οι δικτάτορες είναι κακοί. Ώστε ο ΄Ασαντ πρέπει να φύγει.
Ιδέα δεν είχαμε με ποιόν θα τον αντικαταστήσουμε.
Σύντομα ξεκαθάρισε πως οι ισχυρότεροι εχθροί του ΄Ασαντ και οι προφανείς διάδοχοί του, θα ήταν το Μέτωπο Νούσρα, ο συριακός κλάδος της Αλ Κάϊντα, ή το Ι.Κ (Ισλαμικό Κράτος), που τότε προέβαινε σε αποτρόπαιες εκτελέσεις κρατουμένων στη βάση-στρατόπεδό του στη Ράκα.Αμερικανική πολιτική έγινε τότε να υποστηρίζουμε τους «καλούς» αντάρτες στο Χαλέπι, να βομβαρδίζουμε τους «κακούς» αντάρτες στη Ράκα και να αξιώνουμε να φύγει ο ΄Ασαντ. Μια απίθανη πολιτική.
Ούτε είχε ερωτηθεί ο αμερικανικός λαός.Μετά μια δεκαετία πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, δεν έβλεπε να κινδυνεύουν οποιαδήποτε αμερικανικά συμφέροντα με το ποιος κυβερνούσε στη Δαμασκό, εκτός από τους τρομοκράτες του Ι.Κ. ή της Αλ Κάϊντα.
Ούτε είχε ερωτηθεί ο αμερικανικός λαός.Μετά μια δεκαετία πολέμων στο Ιράκ και το Αφγανιστάν, δεν έβλεπε να κινδυνεύουν οποιαδήποτε αμερικανικά συμφέροντα με το ποιος κυβερνούσε στη Δαμασκό, εκτός από τους τρομοκράτες του Ι.Κ. ή της Αλ Κάϊντα.
΄Επειτα ήρθε η προειδοποίηση –«κόκκινη γραμμή»-του Ομπάμα: Οι ΗΠΑ θα αναλάμβαναν στρατιωτική δράση εάν στον συριακό εμφύλιο πόλεμο γινόταν χρήση χημικών όπλων.
Aυτό που υπέσκαψε το τελεσίγραφο ήταν ότι το Κογκρέσο ουδέποτε εξουσιοδότησε τον πρόεδρο να αναλάβει στρατιωτική δράση κατά της Συρίας και ότι ο αμερικανικός λαός ήθελε να μείνει μακριά από τον συριακό εμφύλιο πόλεμο.
Aυτό που υπέσκαψε το τελεσίγραφο ήταν ότι το Κογκρέσο ουδέποτε εξουσιοδότησε τον πρόεδρο να αναλάβει στρατιωτική δράση κατά της Συρίας και ότι ο αμερικανικός λαός ήθελε να μείνει μακριά από τον συριακό εμφύλιο πόλεμο.
Όταν ο ΄Ασαντ κατηγορήθηκε για χρήση χημικών και ο Ομπάμα απείλησε με βομβαρδισμούς, το έθνος ξεσηκώθηκε ως ένας άνθρωπος για να αξιώσει από το Κογκρέσο να μας κρατήσει έξω από τον πόλεμο. Ο υπουργός των Εξωτερικών Τζων Κέρυ κατάντησε να μας διαβεβαιώνει πως οποιοσδήποτε βομβαρδισμός «θα είναι απίστευτα μικρός».
Γύρω στο 2015, ενώ ο στρατός του ΄Ασαντ φαινόταν να λυγίζει, ο Βλαντιμίρ Πούτιν, παρενέβη θαρραλέα με αεροπορική δύναμη, στο πλευρό των Εσμπολά και Ιράν. Γιατί; Επειδή όλοι τους έχουν ζωτικά συμφέροντα στη διατήρηση της κυβέρνησης ΄Ασαντ.
Ο Μπάσαρ ΄Ασαντ είναι σύμμαχος της Ρωσίας και παρέχει στον Πούτιν την μοναδική ναυτική βάση του στη Μεσόγειο. Το καθεστώς ΄Ασαντ είναι η πηγή ανεφοδιασμού και όπλων των Εσμπολά για να αποτρέψουν και εν ανάγκη να πολεμήσουν το Ισραήλ.
Για το Ιράν, ο ΄Ασαντ είναι σύμμαχος κατά της Σαουδικής Αραβίας και της σουνιτικής αφύπνισης και κρίσιμος κρίκος στην Σιιτική Ημισέληνο που εκτείνεται από την Τεχεράνη στη Βαγδάτη, στη Δαμασκό ως τη Βυρηττό.
΄Ολοι έχουν μεγαλύτερα συμφέροντα να διακυβεύονται σ’ αυτόν τον εμφύλιο πόλεμο από εμάς και ήταν πρόθυμοι να επενδύσουν περισσότερο χρόνο, αίμα και πλούτο. Γι’ αυτό και ως τώρα επικράτησαν.
Τα διδάγματα για τον Τραμπ από την καταστροφή στο Χαλέπι;
Ούτε να το σκεφτεί καν να εμπλακεί σ’ ένα πόλεμο στην Μέση Ανατολή –εκτός αν έχει την έγκριση του Κογκρέσου, την υποστήριξη σύσσωμου του αμερικανικού λαού, την βεβαιότητα ότι διακυβεύονται ζωτικά συμφέροντα της χώρας και την γνώση του πως και πότε θα τελειώσει αυτός ο πόλεμος.
Επειδή οι πόλεμοι έχουν τη συνήθεια να καταστρέφουν προεδρίες.
Η Κορέα ετσάκισε τον Τρούμαν. Το Βιετνάμ ετσάκισε τον Λύντον Τζόνσον, το Ιράκ ετσάκισε το ρεπουμπλικανικό Κογκρέσο το 2006 και μας έδωσε τον Ομπάμα το 2008.
Και ένας πόλεμος με το Ιράν που συζητείται τώρα στις «δεξαμενές σκέψης» και στις σελίδες γνώμης θα μπορούσε να σημάνει το τέλος της προεδρίας Τραμπ.
Πριν ν’ αρχίσει ένα τέτοιο πόλεμο, ο Ντόναλντ Τραμπ θα μπορούσε να τηλεφωνήσει στον Μπομπ Γκέϊτς ( σημ: πρώην ΥΠΕΘΑ) και να τον ρωτήσει τι εννοούσε στο Γουέστ Πόϊντ τον Φεβρουάριο του 2011, όταν είπε στους Ευέλπιδες:
«Οποιοσδήποτε μελλοντικός υπουργός ΄Αμυνας ξανασυμβουλεύσει τον Πρόεδρο να στείλει μεγάλε χερσαίες δυνάμεις στην Ασία, την Μέση Ανατολή ή την Αφρική θα πρέπει «να υποβληθεί σε εξέταση εγκεφάλου», όπως τόσο λεπτά το είχε διατυπώσει ο στρατηγός Μακ Άρθουρ.»
18/12/16
Πρώην υποψήφιος για την Προεδρία
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2016/12/blog-post_933.html#more
ΣXETIKA
«Αφεντικό» στη Συρία έγινε ο Πούτιν, με υπαρχηγό τον... Ερντογάν.
ΕΝΩ Η ΤΕΧΕΡΑΝΗ ΑΠΟΚΤΑ ΡΟΛΟ-ΚΛΕΙΔΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ.
Ο καθοριστικός παράγοντας, που άλλαξε τη ροή των εξελίξεων και οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, ήταν η στρατιωτική επέμβαση την οποία διέταξε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πριν από ενάμιση περίπου χρόνο.
Τον πλήρη έλεγχο των ανατολικών συνοικιών του Χαλεπίου και, κατά συνέπεια, ολόκληρης της πόλης από τις δυνάμεις της Δαμασκού ανακοίνωσε χθες η... Μόσχα. Με τον τρόπο αυτό, έκλεισε ένας κύκλος στον συριακό εμφύλιο ο οποίος ξεκίνησε την άνοιξη του 2011, αναδεικνύοντας νικητές και χαμένους σε αυτή την παρτίδα στη γεωπολιτική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής.
Αν και όλα αυτά, βεβαίως, έχουν μάλλον προσωρινό χαρακτήρα και θα ισχύουν μέχρι να ανοίξει ο επόμενος γύρος της σύγκρουσης, μιας και ο διαμελισμός της χώρας δεν έχει ολοκληρωθεί -ενώ ταυτόχρονα, είναι απίθανο να ξαναδούμε μια Συρία η οποία θα αποτελεί, επί της ουσίας και όχι στους τύπους, μια ενιαία και κυρίαρχη χώρα.
Σε κάθε περίπτωση, οι πάντες οφείλουν να αναγνωρίσουν πλέον ότι ο καθοριστικός παράγοντας, που άλλαξε τη ροή των εξελίξεων και οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, ήταν η στρατιωτική επέμβαση την οποία διέταξε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Κάνοντας αυτό που ποτέ δεν τόλμησαν οι Αμερικανοί και εκμεταλλευόμενος την απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να μην έρθει σε μια ευθεία και απρόβλεπτα επικίνδυνη αντιπαράθεση με τη Ρωσία, επέλεξε να επέμβει με όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτει το οπλοστάσιο της χώρας του, σε μια περίοδο που ο Μπασάρ αλ-Άσαντ απειλούνταν να έχει την τύχη του Σαντάμ Χουσεΐν και του Μουαμάρ Καντάφι. Και έτσι, κατάφερε να γείρει την πλάστιγγα προς τη μεριά του μονάρχη της Συρίας και των δυνάμεων που τον στηρίζουν.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΣ
Σήμερα, λοιπόν, ο Πούτιν μπορεί δικαίως να ισχυριστεί ότι είναι ο μεγάλος κερδισμένος -αν και για να φτάσει ως εδώ, χρειάστηκε να αποφύγει την παγίδα που επιχείρησε να του στήσει ο Ταγίπ Ερντογάν, με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού στα τέλη του 2015. Προτάσσοντας τον ρεαλισμό απέναντι στο θυμικό, ο έμπειρος πρόεδρος της Ρωσίας χειρίστηκε με μαεστρία τον «πολεμικό συναγερμό» που προκλήθηκε και τήρησε χαμηλούς τόνους, αποφεύγοντας την πιο ενεργή εμπλοκή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, παρά το ότι ο Τούρκος ομόλογός του το επεδίωξε πιεστικά. Σταδιακά δε, εκμεταλλευόμενος το ρήγμα στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με την Άγκυρα, τον κώδικα επικοινωνίας ανάμεσα στον Τζον Κέρι και τον Σεργκέι Λαβρόφ, την «αλληλοκατανόηση» με το Ισραήλ, αλλά και τη συμφωνία στην οποία έφτασε με τη Δύση το Ιράν και του επιτρέπει να μπει ξανά στο παιχνίδι στην ευρύτερη περιοχή, οδήγησε τον Ερντογάν σε ένα καθεστώς διεθνούς απομόνωσης, όπου μόνη συμπαραστάτριά του είχε απομείνει η Άγκελα Μέρκελ -κι αυτή, βεβαίως, από ανάγκη, λόγω του προσφυγικού.
Στη συνέχεια και με σημείο καμπής το αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου, ο Πούτιν ήταν ο ίδιος που έσπευσε να δώσει στον Ερντογάν διέξοδο, προσφέροντάς του χείρα φιλίας. Ήταν μια κίνηση, βεβαίως, την οποία έκανε μετά από ψυχρούς υπολογισμούς, μιας και είχε συνειδητοποιήσει πως όσα λάθη κι αν έκανε ο «σουλτάνος», όσο αντιπαθής κι αν παραμένει για τον ίδιο και τους περισσότερους συμπατριώτες του, χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε ποτέ να διασφαλίσει τα ρωσικά συμφέροντα στη Συρία. Μια κίνηση η οποία τελικά ευοδώθηκε καθώς και ο συνομιλητής του αποδέχθηκε να κάνει... την καρδιά του πέτρα, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει επίσης στόφα ικανότατου ηγέτη, ο οποίος ναι μεν παίρνει ρίσκα, αλλά γνωρίζει ότι πρέπει να κάνει πίσω όταν κινδυνεύει να τα χάσει όλα και μάλιστα ταπεινωτικά.
'Εναρξη διαβουλεύσεων
Η (μέχρι στιγμής) κατάληξη είναι γνωστή και αποτυπώνεται στη χθεσινή ανακοίνωση για έναρξη διαβουλεύσεων στην πρωτεύουσα του Καζαχστάν, Αστάνα, υπό την «αιγίδα» της Μόσχας και της Άγκυρας, με αντικείμενο την εκεχειρία και την επόμενη μέρα στη Συρία. Παρά δε το γεγονός ότι Ρώσοι και Τούρκοι διαβεβαίωσαν ότι η διαδικασία αυτή θα είναι συμπληρωματική εκείνης που εξελίσσεται εδώ και μήνες στη Γενεύη, με συμμετοχή και των Αμερικανών, είναι φανερό ότι είναι αποφασισμένοι να πάρουν τα ηνία των εξελίξεων στα χέρια τους. Με τη βοήθεια, βεβαίως, της Τεχεράνης και (στο παρασκήνιο) της λιβανέζικης Χεζμπολάχ, που έχουν αναβαθμιστεί σημαντικά. Όσο για τον Άσαντ, ασφαλώς δικαιούται να αναπνεύσει πιο ελεύθερα, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αισθάνεται διασφαλισμένος...
18/12/2016
Γιώργος Παυλόπουλος
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26511&subid=2&pubid=114334722
ΣXETIKA
«Αφεντικό» στη Συρία έγινε ο Πούτιν, με υπαρχηγό τον... Ερντογάν.
ΕΝΩ Η ΤΕΧΕΡΑΝΗ ΑΠΟΚΤΑ ΡΟΛΟ-ΚΛΕΙΔΙ ΣΤΗ ΜΕΣΗ ΑΝΑΤΟΛΗ.
Ο καθοριστικός παράγοντας, που άλλαξε τη ροή των εξελίξεων και οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, ήταν η στρατιωτική επέμβαση την οποία διέταξε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πριν από ενάμιση περίπου χρόνο.
Τον πλήρη έλεγχο των ανατολικών συνοικιών του Χαλεπίου και, κατά συνέπεια, ολόκληρης της πόλης από τις δυνάμεις της Δαμασκού ανακοίνωσε χθες η... Μόσχα. Με τον τρόπο αυτό, έκλεισε ένας κύκλος στον συριακό εμφύλιο ο οποίος ξεκίνησε την άνοιξη του 2011, αναδεικνύοντας νικητές και χαμένους σε αυτή την παρτίδα στη γεωπολιτική σκακιέρα της Μέσης Ανατολής.
Αν και όλα αυτά, βεβαίως, έχουν μάλλον προσωρινό χαρακτήρα και θα ισχύουν μέχρι να ανοίξει ο επόμενος γύρος της σύγκρουσης, μιας και ο διαμελισμός της χώρας δεν έχει ολοκληρωθεί -ενώ ταυτόχρονα, είναι απίθανο να ξαναδούμε μια Συρία η οποία θα αποτελεί, επί της ουσίας και όχι στους τύπους, μια ενιαία και κυρίαρχη χώρα.
Σε κάθε περίπτωση, οι πάντες οφείλουν να αναγνωρίσουν πλέον ότι ο καθοριστικός παράγοντας, που άλλαξε τη ροή των εξελίξεων και οδήγησε στη σημερινή κατάσταση, ήταν η στρατιωτική επέμβαση την οποία διέταξε ο Βλαντιμίρ Πούτιν, πριν από ενάμιση περίπου χρόνο. Κάνοντας αυτό που ποτέ δεν τόλμησαν οι Αμερικανοί και εκμεταλλευόμενος την απόφαση του Μπαράκ Ομπάμα να μην έρθει σε μια ευθεία και απρόβλεπτα επικίνδυνη αντιπαράθεση με τη Ρωσία, επέλεξε να επέμβει με όλη τη δύναμη πυρός που διαθέτει το οπλοστάσιο της χώρας του, σε μια περίοδο που ο Μπασάρ αλ-Άσαντ απειλούνταν να έχει την τύχη του Σαντάμ Χουσεΐν και του Μουαμάρ Καντάφι. Και έτσι, κατάφερε να γείρει την πλάστιγγα προς τη μεριά του μονάρχη της Συρίας και των δυνάμεων που τον στηρίζουν.
Ο ΜΕΓΑΛΟΣ ΚΕΡΔΙΣΜΕΝΟΣ
Σήμερα, λοιπόν, ο Πούτιν μπορεί δικαίως να ισχυριστεί ότι είναι ο μεγάλος κερδισμένος -αν και για να φτάσει ως εδώ, χρειάστηκε να αποφύγει την παγίδα που επιχείρησε να του στήσει ο Ταγίπ Ερντογάν, με την κατάρριψη του ρωσικού μαχητικού στα τέλη του 2015. Προτάσσοντας τον ρεαλισμό απέναντι στο θυμικό, ο έμπειρος πρόεδρος της Ρωσίας χειρίστηκε με μαεστρία τον «πολεμικό συναγερμό» που προκλήθηκε και τήρησε χαμηλούς τόνους, αποφεύγοντας την πιο ενεργή εμπλοκή των ΗΠΑ και του ΝΑΤΟ, παρά το ότι ο Τούρκος ομόλογός του το επεδίωξε πιεστικά. Σταδιακά δε, εκμεταλλευόμενος το ρήγμα στις σχέσεις της Ουάσιγκτον με την Άγκυρα, τον κώδικα επικοινωνίας ανάμεσα στον Τζον Κέρι και τον Σεργκέι Λαβρόφ, την «αλληλοκατανόηση» με το Ισραήλ, αλλά και τη συμφωνία στην οποία έφτασε με τη Δύση το Ιράν και του επιτρέπει να μπει ξανά στο παιχνίδι στην ευρύτερη περιοχή, οδήγησε τον Ερντογάν σε ένα καθεστώς διεθνούς απομόνωσης, όπου μόνη συμπαραστάτριά του είχε απομείνει η Άγκελα Μέρκελ -κι αυτή, βεβαίως, από ανάγκη, λόγω του προσφυγικού.
Στη συνέχεια και με σημείο καμπής το αποτυχημένο πραξικόπημα του περασμένου Ιουλίου, ο Πούτιν ήταν ο ίδιος που έσπευσε να δώσει στον Ερντογάν διέξοδο, προσφέροντάς του χείρα φιλίας. Ήταν μια κίνηση, βεβαίως, την οποία έκανε μετά από ψυχρούς υπολογισμούς, μιας και είχε συνειδητοποιήσει πως όσα λάθη κι αν έκανε ο «σουλτάνος», όσο αντιπαθής κι αν παραμένει για τον ίδιο και τους περισσότερους συμπατριώτες του, χωρίς αυτόν δεν θα μπορούσε ποτέ να διασφαλίσει τα ρωσικά συμφέροντα στη Συρία. Μια κίνηση η οποία τελικά ευοδώθηκε καθώς και ο συνομιλητής του αποδέχθηκε να κάνει... την καρδιά του πέτρα, αποδεικνύοντας ότι διαθέτει επίσης στόφα ικανότατου ηγέτη, ο οποίος ναι μεν παίρνει ρίσκα, αλλά γνωρίζει ότι πρέπει να κάνει πίσω όταν κινδυνεύει να τα χάσει όλα και μάλιστα ταπεινωτικά.
'Εναρξη διαβουλεύσεων
Η (μέχρι στιγμής) κατάληξη είναι γνωστή και αποτυπώνεται στη χθεσινή ανακοίνωση για έναρξη διαβουλεύσεων στην πρωτεύουσα του Καζαχστάν, Αστάνα, υπό την «αιγίδα» της Μόσχας και της Άγκυρας, με αντικείμενο την εκεχειρία και την επόμενη μέρα στη Συρία. Παρά δε το γεγονός ότι Ρώσοι και Τούρκοι διαβεβαίωσαν ότι η διαδικασία αυτή θα είναι συμπληρωματική εκείνης που εξελίσσεται εδώ και μήνες στη Γενεύη, με συμμετοχή και των Αμερικανών, είναι φανερό ότι είναι αποφασισμένοι να πάρουν τα ηνία των εξελίξεων στα χέρια τους. Με τη βοήθεια, βεβαίως, της Τεχεράνης και (στο παρασκήνιο) της λιβανέζικης Χεζμπολάχ, που έχουν αναβαθμιστεί σημαντικά. Όσο για τον Άσαντ, ασφαλώς δικαιούται να αναπνεύσει πιο ελεύθερα, όμως σε καμία περίπτωση δεν μπορεί να αισθάνεται διασφαλισμένος...
18/12/2016
Γιώργος Παυλόπουλος
http://www.imerisia.gr/article.asp?catid=26511&subid=2&pubid=114334722