Donald Trump 45th President of USA.

 Πως ο Τραμπ βλάπτει την Ελλάδα…

       Trump και Putin:  
   Μία ιστορία που τελικά… έχει και «Δράκο» (Κίνα) 

  Μια ματιά στην προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ.  

  Μαύρα σύννεφα στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας. 

  Τραμπ και Ιερουσαλήμ. 



  Πως ο Τραμπ βλάπτει την Ελλάδα…      

Η εκλογή του Ρόναλντ Ρέιγκαν πριν μερικές δεκαετίες την ίδια περίοδο που στη Βρετανία κυβερνούσε η Θάτσερ και στην Κίνα ηγείτο ο Τενγκ Σιάο Πινγκ, έβαλε τέλος σε μια ιστορική περίοδο και αποτέλεσε την αρχή για την περίοδο της παγκοσμιοποίησης. Λίγα χρόνια μετά την πρώτη προεδρία Ρέιγκαν η ΕΣΣΔ κατέρρευσε ενώ η Κίνα βγήκε από την απομόνωση και την παλαιολιθική εποχή της κομμουνιστικής οικονομίας  και εξελίχθηκε σε παγκόσμια δύναμη.
Η νίκη του Ντόναλντ Τραμπ στις τελευταίες αμερικάνικες εκλογές ενδεχομένως να σηματοδοτεί το τέλος μιας εποχής και την αρχή μιας άλλης. Ιδίως αν τη συνδυάσει κάποιος με τις εξελίξεις που αφορούν την ισλαμική τρομοκρατία, τα κύματα μετανάστευσης προς τον αναπτυγμένο κόσμο, τις εξελίξεις στην Ε.Ε. με την ενίσχυση του εθνολαϊκισμού, το Brexit κλπ.
Η ορκωμοσία του προέδρου Τραμπ πριν λίγες μέρες διέλυσε και τις τελευταίες ψευδαισθήσεις. Δρομολογούνται ανατρεπτικές εξελίξεις...
Ο Ντόναλντ Τραμπ συγκαταλέγεται στη χορεία των λαϊκιστών αντισυστημικών πολιτικών. Βασικό χαρακτηριστικό αυτών των πολιτικών είναι ο αντιφατικός πολιτικός λόγος και η τάση να "χαϊδεύουν" τα αυτιά των λευκών μεσοστρωμάτων των ανεπτυγμένων δυτικών κοινωνιών που δυσκολεύονται να προσαρμοστούν στα νέα δεδομένα της οικονομικής και κοινωνικής θέσης που δημιουργούν οι συνθήκες παγκοσμιοποίησης.
Μεταξύ αυτών που υπόσχεται ο Τραμπ είναι: α) Μείωση της φορολογίας, β) Μέτρα εμπορικού προστατευτισμού, γ) Η ΕΕ και το Ευρώ αποτελούν ανταγωνιστές, δ) Το ΝΑΤΟ είναι παρωχημένο και οι Ευρωπαίοι πρέπει να αναλάβουν το κόστος της άμυνάς τους, ε) Και άλλες χώρες της Ε.Ε. πρέπει να ακολουθήσουν το παράδειγμα του BREXIT, ζ) ο Πούτιν από ανταγωνιστής είναι σύμμαχος των ΗΠΑ  κλπ.
Όλα αυτά δημιουργούν νέα δεδομένα για τις ΗΠΑ, την Ευρώπη και τον κόσμο...

Στις ΗΠΑ

Ο Τραμπ υπόσχεται μέτρα οικονομικού και εμπορικού προστατευτισμού για να δημιουργηθούν παραγωγικές θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ. Με απλά λόγια η κατανάλωση να δημιουργεί θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ και όχι την Κίνα, το Μεξικό ή τη Γερμανία.
Αυτό έχει θετικά και αρνητικά καθώς δημιουργεί θέσεις εργασίας στις ΗΠΑ αλλά θα έχει δραστική άνοδο του κόστους παραγωγής και άρα του κόστους ζωής. 
Μέτρα προστατευτισμού από τις ΗΠΑ σημαίνει αντίμετρα απ’ όλους τους άλλους. Οι εργαζόμενοι στις εξαγωγικές αμερικάνικες επιχειρήσεις θα πληγούν. Π.χ. στον τομέα της πληροφορικής, οι  ΗΠΑ εξάγουν υψηλής προστιθέμενες αξίας μικροεπεξεργαστές, λογισμικό και εισάγουν συναρμολόγηση και συσκευές με χαμηλότερη προστιθέμενη αξία.
Σήμερα το 40% των εσόδων των εταιρειών της Wall Street που αποτελούν τη ραχοκοκαλιά της αμερικάνικης οικονομίας, προέρχεται από πωλήσεις στο εξωτερικό. Σε συνθήκες δασμών και εμπορικών πολέμων οι πωλήσεις αυτές θα υποστούν πλήγματα.
Από την άλλη πλευρά η παραγωγή στις ΗΠΑ με μισθούς ΗΠΑ θα αυξήσει το κόστος παραγωγής και άρα θα συμπιέσει τα κέρδη των επιχειρήσεων. Η ζωή για το μέσο Αμερικάνο θα γίνει ακριβότερη.
Ο Τραμπ υπόσχεται να μειώσει τη φορολογία. Η μείωση αυτή θα είναι επαρκής να καλύψει τις απώλειες από το υψηλότερο κόστος παραγωγής στις ΗΠΑ και τα εμπόδια στο διεθνές εμπόριο;
Κανείς δεν ξέρει με βεβαιότητα να απαντήσει. Ακόμη και να είναι,  μέχρι οι αγορές να το προσδιορίσουν, οι αναταράξεις θα είναι τέτοιες που τα κραχ που ζήσαμε τα τελευταία χρόνια στις αγορές θα μοιάζουν με προσεισμικές δονήσεις.
Παρά ταύτα οι αγορές τους τελευταίους μήνες πανηγυρίζουν τη νίκη Τραμπ γιατί θα μειώσει τη φορολογία και θα επενδύσει σε έργα υποδομής στις ΗΠΑ.
Η εκτίμηση της στήλης είναι πως οι αγορές είναι σε κατάσταση "φούσκας" και ο Τραμπ γρήγορα θα αποδειχτεί η μύτη της βελόνας... Το τεράστιο ιδιωτικό και δημόσιο χρέος θα πολλαπλασιάσει την ισχύ της έκρηξης.

Η Ευρώπη

Στην Ευρώπη κάποιοι πανηγυρίζουν. Δεν είναι τυχαίο πως η Χρυσή Αυγή, ο Πέπε Γκρίλο και η Μαρίν Λεπέν είναι στο ίδιο στρατόπεδο.
Κάποιοι στην Ελλάδα πανηγυρίζουν πως ο Τραμπ θα στριμώξει την Ευρώπη που τόσα κακά έχει κάνει στη χώρα μας. Η αλήθεια είναι πως η Ευρώπη έχει συμβάλει στην οικονομική και κοινωνική χρεοκοπία της Ελλάδας. Το έχει κάνει όμως όπως το κάνουν οι πλούσιοι γονείς που μεγαλώνουν κακομαθημένα παιδιά, μοιράζοντας χρήματα και εξασφαλίζοντας ένα υψηλό επίπεδο ζωής που δεν μπορούν να συντηρήσουν από μόνα τους...
Στην Ε.Ε. τα περισσότερα κράτη έχουν ιδιαίτερα μικρές αμυντικές δαπάνες. Για να πλησιάσουν τα αμερικανικά νούμερα ως ποσοστό του ΑΕΠ θα πρέπει να διπλασιαστούν. Αυτό σημαίνει μείωση κοινωνικών δαπανών και αύξηση της ήδη υψηλής φορολογίας.
Η Ε.Ε. έχει θετικό διεθνές εμπορικό ισοζύγιο. Μέτρα προστατευτισμού σημαίνουν απώλεια θέσεων εργασίας στη Γερμανία, τη Σουηδία, τη Γαλλία κλπ.
Αύξηση της ανεργίας σημαίνει μείωση της ζήτησης εργατικών χεριών και άρα μείωση μισθών. Μείωση της αγοραστικής δύναμης σημαίνει περικοπές. Το πρώτο πράγμα που μειώνει ένα νοικοκυριό σ’ αυτές τις περιπτώσεις δεν είναι η θέρμανση, τα τρόφιμα και η εκπαίδευση, είναι τα είδη πολυτελείας και οι διακοπές.
Στην ελληνική οικονομία δύο τομείς έχουν μείνει όρθιοι: ο τουρισμός και η ναυτιλία. Το 80% των τουριστών προέρχεται από την Ε.Ε. που θα υποστεί πλήγματα. Τα μέτρα προστατευτισμού θα μειώσουν επίσης το διεθνές εμπόριο, άρα και τις διεθνείς μεταφορές.
Η Ελλάδα δεν έχει αμυντική βιομηχανία για να επωφεληθεί από την αύξηση των αμυντικών δαπανών. Αυτό που παρουσιάζουμε σαν αμυντική βιομηχανία είναι παραρτήματα αργομισθιών του ελληνικού δημοσίου.
Αν ο Τραμπ εφαρμόσει έστω και λίγα από αυτά που έχει υποσχεθεί, η Ελλάδα θα είναι ένας από τους κρίκους που θα υποστεί ισχυρά αρνητικά πλήγματα. Εξετάσαμε μόνο το σκέλος των οικονομικών επιπτώσεων. Οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις είναι δύσκολο να προσδιοριστούν ακόμη...

 Του Κώστα Στούπα
24/1/2017

 http://www.capital.gr/o-kostas-stoupas-grafei/3185834/pos-o-tramp-blaptei-tin-ellada


Ένα κριτικό σχόλιο στο αμέσως προηγούμενο άρθρο:
 '' Πως ο Τραμπ βλάπτει την Ελλάδα… ''      

Όσο κι αν ξεσπαθώνουν τα ΜΜΕ κατά του νέου Αμερικανού προέδρου, δεν πείθουν για την αμεροληψία τους και την εντιμότητά τους. Είτε αρέσει σε πολλούς είτε όχι, ο Τραμπ ήταν αυτός που αφουγκράστηκε σωστά τις ανάγκες του αμερικανικού λαού και γι' αυτό είναι σήμερα ο ένοικος του Λευκού Οίκου. Ψηφίστηκε για συγκεκριμένα πράγματα, και αυτά δεσμεύεται ότι θα πράξει. Τίποτα δεν θα μπορούσε να είναι πιο ντόμπρο.  

Η υπαρξιακή απειλή για τη Δύση σήμερα δεν προέρχεται από την Ανατολή, από τον ρωσικό στρατό που θα σαρώσει δήθεν την Ευρώπη και θα φτάσει μέχρι τη Μάγχη. Η υπαρξιακή απειλή για τη Δύση προέρχεται από τον Νότο, από το πλήθος του ενός δισεκατομμυρίου εξαθλιωμένων κατοίκων της Αφρικής και της Μέσης Ανατολής το οποίο κινείται προς τη Μεσόγειο χωρίς να συναντά καμία ουσιαστική αντίσταση. Έρχεται στην Ευρώπη για να καταλάβει τα κενά που αφήνει η γερασμένη ήπειρός μας της οποίας ο γηγενής πληθυσμός διαρκώς συρρικνώνεται από την υπογεννητικότητα. Συνεπώς είναι λογικό να ανησυχούν περισσότερο οι Αμερικανοί για τα δικά τους σύνορα που παραβιάζονται καθημερινά από τη λαθρομετανάστευση παρά για εκείνα άλλων χωρών. Αυτό εννοεί ο Τραμπ όταν αποκαλεί το ΝΑΤΟ "παρωχημένο". Δεν θεωρεί ως Νο 1 κίνδυνο τη Ρωσία, αλλά την πληθυσμιακή αλλοίωση που φέρνει η πολυπολιτισμικότητα και η de facto κατάργηση των συνόρων χωρίς τη συγκατάθεση των λαών.  

Το περίφημο Άρθρο 5 του καταστατικού του ΝΑΤΟ υποχρεώνει κάθε χώρα της Συμμαχίας να σπεύσει σε βοήθεια άλλου μέλους που θα δεχθεί επίθεση. Αυτό σημαίνει πως αν μία χώρα της Βαλτικής υποστεί ρωσική εισβολή, οι Αμερικανοί πρέπει να απαντήσουν στρατιωτικά. Κανένας Αμερικανός πρόεδρος όμως που θα είχε σώας τας φρένας δεν θα ξεκινούσε πόλεμο με την πυρηνική υπερδύναμη Ρωσία για χάρη π.χ. της Εσθονίας. Γνωρίζουμε πολύ καλά πού οδήγησε η τακτική της παροχής εγγυήσεων ασφάλειας χωρίς αντίκρισμα το 1939, και δεν νομίζω ότι η Αμερική του Τραμπ θα διαπράξει το ίδιο σφάλμα με τη Βρετανία του Τσάμπερλεν. 

Σχετικά με το Brexit ο Τραμπ έχει πει πως "οι λαοί και οι χώρες θέλουν τη δική τους ταυτότητα και το Ηνωμένο Βασίλειο ήθελε τη δική του ταυτότητα... Πιστεύω ότι θα φύγουν κι άλλοι από την ΕΕ". Μήπως δεν έχει δίκιο; Γιατί σοκάρονται τόσο πολύ κάποιοι όταν ακούν την απλή αλήθεια; Πώς είναι δυνατόν η ελίτ της Ευρώπης να μην βλέπει τι συμβαίνει γύρω της; Οι ευρωπαϊκοί λαοί δείχνουν ξεκάθαρα πως θέλουν να επανακτήσουν τη χαμένη εθνική τους κυριαρχία και την εθνική τους ταυτότητα και είναι μάλιστα διατεθειμένοι να πληρώσουν και το όποιο τίμημα για να το πετύχουν. Προφανώς οι τραπεζίτες και οι επαγγελματίες πολιτικοί που αποφασίζουν στις Βρυξέλλες για τις τύχες εκατοντάδων εκατομμυρίων ανθρώπων δεν μπορούν να κατανοήσουν ότι για κάποιους υπάρχουν σημαντικότερα πράγματα στη ζωή από τη συσσώρευση πλούτου. 

Με δεδομένη την άνοδο του εθνικισμού στην Ευρώπη είναι απίθανο να επιβιώσει η ΕΕ και η Ευρωζώνη για περισσότερο από μία δεκαετία από σήμερα. Οι Αμερικανοί ετοιμάζονται σοβαρά για αυτή την εξέλιξη και δεν υποκρίνονται πως όσα συμβαίνουν σήμερα στην Ευρώπη είναι μια περαστική κρίση όπως κάνουν πολλοί Ευρωπαίοι. Παρόμοιες προκλήσεις αντιμετωπίζει ο Τραμπ και στην Ασία. Παρά την πρόσφατη σκληρή δήλωση του υπουργού Εξωτερικών Ρεξ Τίλερσον ότι "οι ΗΠΑ πρέπει να εμποδίσουν την πρόσβαση των Κινέζων στα τεχνητά νησιά που κατασκευάζουν στη Νότια Σινική Θάλασσα", οι ΗΠΑ μάλλον δεν πρόκειται να αναγκάσουν δια της βίας την Κίνα να τα εγκαταλείψει. Αν επιχειρήσουν να το πράξουν, είναι βέβαιο πως η Κίνα θα αντιδράσει δυναμικά.   

Η αδήριτη ανάγκη της εποχής μας είναι να μην κάνουν μεταξύ τους οι τρεις μεγάλες πυρηνικές δυνάμεις -Κίνα, Ρωσία και ΗΠΑ- αυτό που έκαναν μεταξύ τους η Βρετανία, η Γαλλία και η Γερμανία πριν από 100 χρόνια εξαιτίας ενός δολοφονημένου αρχιδούκα. Ο Τραμπ αυτόν τον δρόμο της σωφροσύνης δείχνει να θέλει να ακολουθήσει. Πιθανότατα θα χτίσει τείχος στα σύνορα με το Μεξικό, θα απελάσει λαθρομετανάστες, θα επιβάλλει πάλι δασμούς στα εισαγόμενα προϊόντα, θα φέρει πίσω στις ΗΠΑ τα αμερικανικά εργοστάσια, θα δημιουργήσει εκατομμύρια θέσεις εργασίας και θα κρατήσει την Αμερική μακριά από πολέμους που δεν την αφορούν και δεν τη συμφέρουν.  

Δεν βλέπω γιατί αυτό θα πρέπει σώνει και καλά να είναι αρνητικό για την Ελλάδα. Αντιθέτως, αν ο Τραμπ θωρακίσει την αμερικανική οικονομία και πάψει να παριστάνει τον παγκόσμιο χωροφύλακα, αν αναγκάσει τη Γερμανία να συμμετέχει ισότιμα στις αμυντικές δαπάνες του ΝΑΤΟ και όχι να εκμεταλλεύεται τις αμυντικές δαπάνες άλλων για να βγάζει η ίδια ανενόχλητη τεράστια εμπορικά πλεονάσματα, αν θέσει ξεκάθαρα όρια στον ισλαμικό εξτρεμισμό της Τουρκίας του Ερντογάν, τότε η Ελλάδα μάλλον έχει να κερδίσει παρά να χάσει.

24/1/2017
   
http://www.capital.gr/forum/thread/5909465?messageId=5909465

    
   Trump και Putin:  

    Μία ιστορία που τελικά… έχει και «Δράκο» (Κίνα) 
Ο νέος Αμερικανός πρόεδρος ορκίστηκε. Αν και φαίνεται να προτιμάει πολύ πιο άμεσες ατάκες, δε θα διαφωνούσε πολύ αν του βάζαμε στο στόμα το διάσημο ρητό του συμβόλου-ηγέτη της Ινδίας, του Γκάντι. «Πρώτα σε αγνοούν, μετά σε κοροϊδεύουν, μετά σε πολεμούν και μετά τους νικάς». Σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να εγκιβωτίσουμε τα ιδανικά του Γκάντι στο νέο Πρόεδρο των ΗΠΑ, όμως η προεκλογική του εκστρατεία, η οποία τον οδήγησε στο χορό με τη νέα Πρώτη Κυρία των ΗΠΑ υπό τον αξέχαστο και μοναδικό ήχο του Frank Sinatra και του “My way”, μπορεί να ταιριάξει με αυτά που ανέφερε ο Γκάντι.
Πράγματι, ο Τrump αγνοήθηκε όταν ανέβαινε. Όταν ήταν σε επίπεδο «νηπιακής βιομηχανίας», όπως θα λέγαμε στην οικονομία. Οι αστείες ατάκες του, οι φρενήρεις και κατά πάντων, άκομψες επιθέσεις του, χλευάστηκαν. Ξέχασαν οι χλευάζοντες ωστόσο, δύο πράγματα. Το πρώτο, είναι ότι το πώς λέγεται κάτι με τι λέγεται, δεν ταυτίζονται πάντα. Η εκλογή του Trump, διαχώρισε μια και καλή τη ρητορική από την πολιτική. Όταν ξεκίνησαν να τον αντιμετωπίζουν πολιτικά, ήταν ήδη αργά. Αναστάτωσε ένα ολόκληρο… Ρεπουμπλικανικό κόμμα, έκανε Ρεπουμπλικανούς να συνεργάζονται με Δημοκρατικούς. Με όρους εμπορικού πεζοδρομίου, «χάλασε την πιάτσα» για τα καλά. Τι σχέση όμως μπορεί να έχει ο Trump, η κυρία Clinton με τον Putin και τα παραμύθια; Κάποια παραμύθια, έχουν δράκο…
Το τέλος της πολιτικής ανάλυσης με όρους showbiz
Υπάρχουν άνθρωποι που ζουν από το «κουτσομπολιό». Μόνη τους δυναμική, η πρόκληση ενασχόλησης των άλλων, μαζί τους. Αυτή η τάση, όταν γίνεται αντικείμενο εκμετάλλευσης, οδηγεί σε υπερ-ερμηνείες και σε παρ-ερμηνείες. Ενώ τα lobbies που υποστήριζαν την κυρία Clinton ασχολούνταν με την «προσωπική» σχέση του Trump με τον Putin, εκείνος με αλαζονική σιγουριά, έλεγε πως «μπορώ να πυροβολήσω στη μέση του δρόμου κάποιον και να μη χάσω ούτε έναν ψηφοφόρο». Απίστευτα πράγματα.
Εξ’ όσων γνωρίζουμε, ο Χένρι Κίσσινγκερ μπορεί να είναι ένας δίαυλος επικοινωνίας μεταξύ Putin και Trump. Είναι πλέον σίγουρο πως ο ένας, έδινε τροφή στον άλλον. Στον κόσμο που οι δύο τους αντάλλαξαν κολακευτικά σχόλια, η συμπάθεια διαρκεί όσο το κοινό συμφέρον. Η σύγκλιση. Κάποτε, ένας καθηγητής μου, μου είχε πει πως «στο τέλος, αγαπούμε τον εαυτό μας». Κάπως έτσι, σκέφτονται οι επιχειρήσεις, οι οργανισμοί, τα κράτη. Ποιες είναι οι επιταγές της πραγματικότητας που καθορίζουν όμως την προσώρας, σύγκλιση Trump και Putin;
Η Αιώνια Σοφία…του Ρεαλισμού
Στο τελευταίο debate πριν την ιστορική 8η Νοεμβρίου 2016, ο Τrump, με κυνικό χιούμορ απάντησε στις κατηγορίες της κυρίας Clinton για συνεργασία του νυν (πλέον) POTUS με τις ρωσικές μυστικές υπηρεσίες για επηρεασμό του εκλογικού αποτελέσματος, πως «Τόσο διάτρητο που είναι το σύστημα που διοικεί η κυβέρνηση Obama, πώς να μην λάβουν δράση οι Ρώσοι;». Τα πράγματα όμως είναι πολύ διαφορετικά, αναφορικά με την αμερικανική εξωτερική πολιτική, η οποία μπορεί να έχει σταθερούς πυλώνες, όμως έχει και «υδραυλικό τιμόνι» και αλλάζει «ταχύτητες» ανάλογα με τη ροή των διεθνών εξελίξεων.
Στη διεθνή βιβλιογραφία, ο δομικός ρεαλισμός του οποίου πνευματικός πατριάρχης είναι ο Kenneth Waltz, το διεθνές σύστημα είναι εκείνο που παρέχει τις ορίζουσες χάραξης της εξωτερικής πολιτικής. Με άλλα λόγια, όσο «ηγετόμορφο» και να είναι ένα πολιτικό σύστημα (π.χ. ρωσικό) οι λήπτες μιας απόφασης περιορίζονται στην ελευθερία κίνησής τους, από τη δυναμική του αθροίσματος των διεθνών εξελίξεων. Οι ΗΠΑ, είναι η συντηρητική δύναμη του διεθνούς status quo. Στη βιβλιογραφία, ο όρος «συντηρητική δύναμη», πόρρω απέχει από την ιδεολογική χρήση του όρου. Οι ΗΠΑ, κατέχουν την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια ιεραρχία ισχύος και επιθυμούν να τη διατηρήσουν.
Η αμερικανική εξωτερική πολιτική των τελευταίων ετών, μπορεί να χαρακτηριστεί τα τελευταία 20 χρόνια, ως παθητική. Οι πόλεμοι σε Ιράκ και Αφγανιστάν, δε συνιστούν απαραίτητα στοιχειοθέτηση της λεγόμενης «εξωτερικής πολιτικής πρωτοβουλιών». Πολλές φορές, η επιθετικότητα ή η παρεμβατικότητα, έχουν αμυντικά χαρακτηριστικά. Η Μέση Ανατολή, έχει αλλάξει τα τελευταία χρόνια και το ποσοστό επιρροής των ΗΠΑ σε μια περιοχή που αποτελεί και την περιφερειακή αυλή της Ελλάδας, έχει μειωθεί. Γιατί όμως;
Το Pivot στην Ασία που ο… Bill Clinton δεν είχε δει
Άλλοτε, η Τριγωνική Διπλωματία του Richard Nixon που σε πολλά μπορεί να συγκριθεί με τον Trump (τηρουμένων των αναλογιών πάντα) ήταν εκείνη που ουσιαστικά, έδωσε τη νίκη στις ΗΠΑ έναντι στην ΕΣΣΔ. Τότε, η Κίνα αναβαθμίστηκε και έγινε ο άσπονδος σύμμαχος των ΗΠΑ. Διεκδίκησε τη θέση της ηγέτιδας δύναμης των χωρών του Τρίτου Κόσμου, προσφέροντας έτσι το Πεκίνο στις ΗΠΑ, «καλές υπηρεσίες», καθώς αποφεύχθησαν οι «μπολεβικοποιήσεις» αρκετών λαών. Το κακό για τις ΗΠΑ, είναι πως η Κίνα, σήμερα, συνεχίζει να μην ανατιμά το νόμισμά της και να υιοθετεί εμπορικές πρακτικές που «δικαιολογούνται» από το Πεκίνο, με τον ίδιο τρόπο. Η εποχή Bill Clinton, μολονότι ανθηρή για τις ΗΠΑ οικονομικά, (είχαν το πλεονέκτημα της ανάληψης μιας ηγεμονίας μετά την κατάρρευση της ΕΣΣΔ) ξοδεύτηκε στις διεθνείς υποθέσεις στην κατοχύρωση αμερικανικών θέσεων στην Ευρώπη. Σε μια Ευρώπη που κατά τραγική ειρωνεία, χάθηκε για τις ΗΠΑ από το Μάαστριχτ και μετά, αφού η Γερμανία, εκμεταλλεύτηκε υπέρ το δέον την αμερικανική πλειοδοσία ενδιαφέροντος στην Ευρώπη.
Σε κάθε διαπραγμάτευση στο G7, G20 ή στον Π.Ο.Ε, η Κίνα λέει: «Είμαστε αναπτυσσόμενη δύναμη». Οι ρήτρες που ισχύουν για τέτοιες χώρες, άρουν τη ρήτρα του μάλλον ευνοούμενου κράτους. Τα αποτελέσματα για τις ΗΠΑ, τόσο σε οικονομικό επίπεδο, όσο και σε επίπεδο διατήρησης των διεθνών συσχετισμών ισχύος υπέρ της, δεν ήταν καλά. Στα έτη της κυβέρνησης Οbama, η Κίνα, με βάση το ΑΕΠ έγινε η πρώτη οικονομία στον πλανήτη ενώ και φέτος, προβλέπεται να διατηρήσει ρυθμούς ανάπτυξης που αγγίζουν το 6,5%, παρά τα πολλά διαρθρωτικά προβλήματα που έχει. Η Ασία λοιπόν, είναι η Ήπειρος που πλέον κλέβει τα φώτα από την Ευρώπη. Από την κατάρρευση της ΕΣΣΔ και μετά, η Ασία παρουσιάζει πληθυσμιακή και οικονομική έκρηξη που και οι δύο αυτές εκρήξεις, αποτελούν τη μαγιά του Καπιταλισμού, του δυτικού Καπιταλισμού. Τραγική ειρωνεία, στην Ασία, εφαρμόζεται πολύ πιο αποτελεσματικά. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο «Δράκος», η Κίνα δηλαδή, αποτελεί για τις ΗΠΑ τον επόμενο αντίπαλο που θα διεκδικήσει την πρωτοκαθεδρία στην παγκόσμια ιεραρχία ισχύος. Ο Βοναπάρτης κάποτε το έλεγε «Αν ξυπνήσει ο γίγαντας (για Κίνα) ο κόσμος θα είναι πολύ διαφορετικός».
Ένα καλό DEAL για τη Ρωσία…
Ενώ το δημόσιο χρέος των ΗΠΑ αυξανόταν και περιοχές σαν το Detroit μετατρέπονταν σε μνημεία παλιών καλών καιρών που το model of self made man και το American Dream λάμβαναν χώρα, σε πληθωρισμό βρισκόταν μια ρωσοφοβία άνευ προηγουμένου. Η Ρωσία, είναι πολύ μεγάλη χώρα και πολύ ισχυρή για να πέφτει σε αξιωματικά συνθήματα σαν αυτό του Brzezinski «Με την Ουκρανία, η Ρωσία είναι υπερδύναμη, χωρίς αυτήν, είναι τίποτε». Με άλλα λόγια, θα ήταν επικίνδυνο ακόμη και για τη συλλογική ειρήνη και ασφάλεια ένας εγκλωβισμός της Ρωσίας με όρους zero sum game. Την ώρα που ο πληθωρισμός ρωσοφοβίας αυξανόταν ραγδαία και το blame game έδινε και έπαιρνε, η Ρωσία βρήκε το αντάλλαγμα που θα προσέφερε στις ΗΠΑ, προκειμένου οι ΗΠΑ, να δεχτεί πως Εγγύς Ανατολή, Μέση Ανατολή και Ανατολική Ευρώπη, δεν μπορούν να υπάρξουν χωρίς τη ρωσική παρουσία. Η Ρωσία, «ανοίχθηκε» στο Ιράν, υπέγραψε στρατηγικού χαρακτήρα συμφωνίες με την Κίνα και ήρθε στη θέση που ήθελε, διατηρώντας τον πρώτο λόγο σε Ουκρανία και Συρία και ενεργειακά, κρατά «όμηρο» την Ε.Ε. Ήρθε στη θέση του διακυβεύματος, που σε μια διαπραγμάτευση που λαμβάνει χώρα είτε στον μικρόκοσμο (μικρές, καθημερινές συμφωνίες) είτε στον μακρο-κοσμο των διεθνών σχέσεων, είναι η καλύτερη δυνατή.
Για να «τιμωρηθεί» ο Δράκος, συμμαχούν ο Κόνδορας και η Αρκούδα
Ήδη ο Χένρι Κίσσινγκερ έδωσε τον παλμό. Οι ΗΠΑ πρέπει να επανακτήσουν τον έλεγχο της Ευρώπης, (δική μας, ελεύθερη απόδοση της διπλωματικής γλώσσας που χρησιμοποίησε) και να συνάψει δεσμούς με Ρωσία και Κίνα. Μια αρχαία συμβουλή που πάντα κρατά διαχρονική αξία είναι το «ο εχθρός του εχθρού μου, είναι φίλος μου». Οι εμμονές, είναι δύσκολο να υποχωρήσουν. Υποχωρούν μόνο όταν υπάρχει κίνητρο στη στρατηγική. Αυτό, που ορίζουμε ως συμφέρον.
Η Ρωσία, δε θέλει να δει την Κεντρική Ασία και την Βορειο-ανατολική Ρωσία να γίνονται κινεζικά προπύργια. Στα σινο-ρωσικά σύνορα, οι πάμπτωχες και ακριτικές ρωσικές περιοχές, ελέγχονται οικονομικά από την Κίνα και η αραιοκατοικημένη τους πυκνότητα, τρομάζει τη Ρωσία η οποία λόγω της γεωγραφικής της θέσης, δεν μπορεί να έχει τέτοια μέτωπα. Και Κίνα και ΗΠΑ ως αντίπαλες δυνάμεις, θα ήταν ένας ρωσικός εφιάλτης. Οι ΗΠΑ από την άλλη, γνωρίζουν ότι ως υπερπόντιοι εξισορροπητές, δεν μπορούν να είναι το ίδιο αποτελεσματικές και σε Βαλτικές χώρες και σε Βόρειο Παγωμένο και σε Μέση Ανατολή και σε Κεντρική Ασία και σε μια διαλυμένη Ευρώπη. Ξέρουν επίσης, πως το ΝΑΤΟ διοικείται πολύ δύσκολα και το βλέπουν με ένα γειτονικό μας case study, την Τουρκία. Η «ομηρία» της Τουρκίας από τη Ρωσία, δε δείχνει τίποτε παραπάνω από 1. Την ανελαστική για τον σύγχρονο κόσμο δομή του ΝΑΤΟ 2. Το ρωσικό κάλεσμα προς τις ΗΠΑ για επαναδιαπραγμάτευση των συσχετισμών ισχύος στη Μέση Ανατολή και στην Ανατολική Μεσόγειο. Η Ρωσία, βρίσκεται και στις 5 χώρες-κλειδιά της περιοχής. (Αίγυπτος, Συρία, Τουρκία, Ιράν και Σαουδική Αραβία).
Οι ΗΠΑ γνωρίζουν πως το follow the money είναι ανάμεσα στην περιοχή του Ινδικού και στην Κίτρινη Θάλασσα. Αυτή η τεράστια έκταση, (και σε αριθμούς πληθυσμού, πόρων, οικονομικής αξίας) θα κρίνει το αμερικανικό μέλλον. Οι ΗΠΑ στο δίλημμα «διατήρηση υπερέκτασης-συστολή και στρατηγική παρουσία», θα επιλέξουν το δεύτερο. Είναι η μόνη περίπτωση για να συνεχίσουν να είναι η συντηρητική δύναμη των διεθνών εξελίξεων και να δημιουργήσουν μια νέα στρατηγική, εξίσου καινοτόμα με αυτήν που κάποτε εφάρμοσε ο George Kennan για να ανασχέσει τη σοβιετική επιρροή.
Η Ρωσία, θα είναι για τις ΗΠΑ ένας «κατ’ ανάγκην» εταίρος, ο οποίος αντιλαμβάνεται πως η Κίνα οφείλει να ανασχεθεί. Οι αμερικανο-ρωσικές σχέσεις, θα βελτιωθούν αρκετά, δε θα ευθυγραμμιστούν όμως. Δε γίνεται δυνάμεις τέτοιου βεληνεκούς να ευθυγραμμιστούν καθώς βασική αρχή μιας διαπραγματευτικής ευθυγράμμισης, είναι πως οι διακυβευτές, δε γίνεται να θέλουν ακριβώς τα ίδια. Δυνάμεις σαν τις ΗΠΑ, τη Ρωσία και την Κίνα, επιθυμούν ηγεμονία, επομένως ο ανταγωνισμός είναι δεδομένος. Τα όρια αυτού και οι προτεραιότητες μόνο, περνούν σε διακυμάνσεις.
Για κάποιους, αυτό είναι αδιανόητο όμως η ιστορία έχει αποδείξει πως το μόνο αδιανόητο, είναι να μην υπάρχει συμφέρον. Φόβος, δόξα και συμφέρον, συνεχίζουν να επηρεάζουν καθετί ανθρώπινο. Αλλαγή στην ανθρώπινη φύση, δεν μπορεί να υπάρξει εκτός αν η βιολογία το θελήσει. Μέχρι τότε, οι σκοποί παραμένουν πάντα ίδιοι και αλλάζουν μόνο τα μέσα. Ο Τrump, θα ακολουθήσει αυτά τα παραδείγματα καθώς η φάση της αμερικανικής ανασυγκρότησης, εντός και εκτός συνόρων, είναι αναπόφευκτη. Οι ΗΠΑ δεν παρακμάζουν, ούτε ζουν το τέλος της ηγεμονίας τους. Απλά ανασυγκροτούνται για τον πρώτο μεγάλο διεθνή ανταγωνισμό που λαμβάνει χώρα, ενόσω συνιστούν υπερδύναμη. Ο κόσμος και η θέση των ΗΠΑ σε αυτόν τον πολυπολικό κόσμο, δεν είχε λάβει χώρα ούτε στους δύο παγκόσμιους πολέμους, ούτε στον Ψυχρό Πόλεμο.
Αντί Επιλόγου:
Πίσω από τις αναλύσεις περί προσωπικών σχέσεων, υπάρχουν πάντα συμφέροντα που τις διαμορφώνουν.
Ο Richard Nixon, το 1970 είπε για το εθνικό συμφέρον των ΗΠΑ (κάτι που πρέπει να μάθουμε καλά και στην Ελλάδα): «Πρέπει τα συμφέροντά μας να διαμορφώνουν τις δεσμεύσεις μας και όχι το αντίστροφο».

 Αλέξανδρος Δρίβας ,
υποψήφιος Δρ. Διεθνών Σχέσεων, Συντονιστής της Ομάδας Ανατολικής Μεσογείου στο ΤΟ.ΡΕ.ΝΕ.

23/1/2017

http://www.anixneuseis.gr/?p=160608





    Μια ματιά στην προεδρία του Ντόναλντ Τραμπ   

Πώς θα ήταν αν μπορούσαμε να ρίξουμε μια ματιά στο μυαλό του Ντόναλντ Τραμπ; Ας χρησιμοποιήσουμε το μυστικό που έμαθε η οικογένειά μας στα 80 χρόνια που συνεργάζεται με Αμερικανούς προέδρους και από τα δύο κόμματα. Ας ρίξουμε μια ματιά στον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου. Το έχουμε δει πολλές φορές. Εάν ο προσωπάρχης είναι ικανός, το ίδιο ικανός είναι και ο πολιτικός. Οι ηγέτες της χώρας μας τείνουν να προσλαμβάνουν τους «εαυτούς» τους ως προσωπάρχες.

Το χαρακτηριστικό αυτό ήταν ιδιαίτερα ορατό στην περίπτωση του Χ. Ρ. Χάλντεμαν στην προεδρία Νίξον καθώς και στον πολύ συμπαθή Αντριου Καρντ στην προεδρία Μπους. Υπάρχουν, βέβαια, και περιπτώσεις που ξεφεύγουν από τον κανόνα. Ο Ρόναλντ Ρέιγκαν, για παράδειγμα, είχε τον γραμματέα Τζέιμς Μπέικερ αλλά και τον ιδιαιτέρως συμπαθή γερουσιαστή Χάουαρντ Μπέικερ. Ο Μπαράκ Ομπάμα είχε τον τολμηρό Ραμ Εμάνουελ και τον ευπαρουσίαστο Ντένις Μακντόνα.

Τι μας λέει, λοιπόν, η επιλογή του προέδρου Τραμπ για τον προσωπάρχη του Λευκού Οίκου, Ράινς Πρίμπους; Η τεράστια επιτυχία του Πρίμπους στην Ουάσιγκτον ως προεδρεύοντος της Εθνικής Επιτροπής των Ρεπουμπλικανών (RNC) ήταν αποτέλεσμα μιας συμβατικής προσέγγισης, πράγμα που δείχνει ότι ίσως ο Τραμπ ακολουθήσει μια πιο παγκοσμίως αποδεκτή πολιτική από ό,τι στην εκστρατεία του. Εάν ο Μιτ Ρόμνεϊ ή ο Τζεμπ Μπους ήταν οι νικητές και είχαν προσλάβει τον Πρίμπους, κάτι τέτοιο θα χαρακτηριζόταν ως η «απόλυτη παγίδα».

Οσοι ανησυχούν για την προεδρία Τραμπ θα χαρούν να μάθουν για τη βαθιά ανθρώπινη αξιοπρέπεια του Πρίμπους. Πριν να ξεκινήσει την ημέρα του συμβουλεύεται τα τρία βιβλία που βρίσκονται δίπλα στο γραφείο του: την εθνική πλατφόρμα του κόμματός του, τη Βίβλο και ως ελληνορθόδοξος τη Θεία Λειτουργία. Ο Αρχιεπίσκοπος Αμερικής ήταν ο πιο υψηλόβαθμος στη θρησκευτική ιεραρχία που είχε το κουράγιο να ανταποκριθεί στο κάλεσμα του Μάρτιν Λούθερ Κινγκ κατά τη διάρκεια της πορείας στη Σέλμα της Αλαμπάμας. Στη διάρκεια του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ελληνορθόδοξη Εκκλησία στην Ελλάδα εξέφρασε με πάθος τον αποτροπιασμό της για το Ολοκαύτωμα ενώ η χώρα τελούσε υπό τη ναζιστική κατοχή.

Ως προεδρεύων, ο Πρίμπους ώθησε το RNC προς τη νέα εποχή. Επέκτεινε δραματικά το ενδιαφέρον για το κόμμα στις μειονότητες, στις γυναίκες και στη νεολαία, ενώ ταυτόχρονα αύξησε εντυπωσιακά τις ομολογουμένως ισχνές μέχρι τότε χορηγίες. Ακολουθώντας συμβατικές πολιτικές στρατηγικές, σύστησε στο κόμμα την υψηλή τεχνολογία μέσα από τη δημιουργία γραφείου στη Σίλικον Βάλεϊ. Πολλές πτυχές της ηγεσίας του ξεπέρασαν σε επιτυχία αυτές προηγούμενων ηγετών στην ίδια θέση οι οποίοι συνέχισαν στην Ουάσιγκτον όπως ο ηγέτης της πλειοψηφίας στη Γερουσία, Μπομπ Ντόουλ αλλά και ο πρώην πρόεδρος Τζορτζ Μπους ο πρεσβύτερος.

Υπάρχει ακόμη ένα ιδιαίτερο χαρακτηριστικό στον Πρίμπους το οποίο έλειπε από την πολιτική σκηνή της Ουάσιγκτον. Είναι το χαρακτηριστικό που διευκόλυνε τον Ντόουλ, τον πρεσβύτερο Μπους και το σύνολο των Δημοκρατικών ώστε να καταφέρουν να διαχειριστούν εξαιρετικά την Ουάσιγκτον. Ο παλιός φίλος του Πρίμπους από το Ουισκόνσιν, Πολ Ράιαν, τόνισε αυτό το χαρακτηριστικό στη διάρκεια της έναρξης του 115ου συνεδρίου. «Αν έπρεπε να συνοψίσω την προσέγγισή μου αυτή θα ήταν: “Συμφωνία όποτε αυτό είναι εφικτό, αλλά σε κάθε περίπτωση μόνο σεβασμός”». Μήπως η συγκεκριμένη επιλογή του Τραμπ, σε αντίθεση με τις εντυπώσεις που άφησε η εκστρατεία του, δείχνει ότι στην πολιτική ο σεβασμός προς τον αντίπαλο είναι αναγκαίος για την πρόοδο;

Βλέποντας κάποιον με τέτοιο βαθμό ακεραιότητας, προοπτική και αποτελεσματικότητα να έρχεται στην Ουάσιγκτον, μας ώθησε να γράψουμε περισσότερα από όσα γνωρίζουμε τόσα χρόνια για τον Πρίμπους. Η καταγωγή του μάλλον τον έχει ευλογήσει με το ελληνικό φιλότιμο αλλά και τη γερμανική αποτελεσματικότητα. Η ικανότητά του να χειρίζεται την τοξικότητα της δύναμης που πηγάζει από την Ουάσιγκτον, μας αφήνει λίγα περιθώρια αμφισβήτησης για το ότι ο ίδιος θα δράσει σε περίπτωση που η νέα κυβέρνηση ακολουθήσει επικίνδυνους δρόμους.

Καθώς η χώρα μας συνεχίζει να στροβιλίζεται σε μια ιδιαιτέρως επικίνδυνη και ιστορική περίοδο, εκατομμύρια Αμερικανών αλλά και ακόμη περισσότεροι σε όλο τον κόσμο αναρωτιούνται για έναν πρόεδρο για τον οποίο γνωρίζουμε ελάχιστα. Ισως ο Τραμπ να έχει ακολουθήσει την ίδια πορεία με τους προκατόχους του και να προσέλαβε τον εαυτό του για προσωπάρχη. Ισως πάλι ο Τραμπ να έχει και ο ίδιος κάποια από τα χαρακτηριστικά του Πρίμπους. Ο χρόνος θα δείξει.

ANDY MANATOS, MIKE MANATOS*

*Για περίπου το ένα τρίτο της αμερικανικής Ιστορίας, τουλάχιστον ένας Manatos έχει συνεργαστεί με τους Αμερικανούς ηγέτες κατέχοντας θέσεις στον δημόσιο και τον ιδιωτικό τομέα της δημόσιας διοίκησης, ξεκινώντας από τον πατέρα του Andy, Mike, το 1936 και φτάνοντας στο σήμερα με τους Andy και Mike στη Manatos & Manatos.

20/1/2017

http://www.kathimerini.gr/892539/article/epikairothta/kosmos/apoyh-mia-matia-sthn-proedria-toy-ntonalnt-tramp




  Μαύρα σύννεφα στις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας   

 Του Κουρτουλούς Ταΐζ (Kurtuluş Tayiz), εφ. Sabah.
Ένα από τα άρθρα που δημοσιεύτηκαν στην Τουρκία για την πορεία των αμερικανοτουρκικών σχέσεων, την νέα περίοδο Τραμπ. Ο αρθρογράφος πρόσκειται στο «στρατόπεδο» του Ερντογάν, όπως και η εφημερίδα Sabah, στην οποία δημοσιεύτηκε το άρθρο στις 23 Ιανουαρίου 2017.Σημειώνεται πάντως ότι ο αρθρογράφος αναφέρεται σε επικείμενη συνάντηση Τραμπ-Ερντογάν, καθώς και στην αποφασιστικότητα του Τούρκου προέδρου να τα «σπάσει» οριστικά με τις ΗΠΑ, αν συνεχίσουν να στηρίζουν τους Κούρδους.
Η πρώτη προειδοποίηση του Ερντογάν προς τον Τραμπ
Ο πρόεδρος Ερντογάν απέφυγε για αρκετό καιρό να μιλήσει σχετικά με τον νεοεκλεγέντα πρόεδρο των ΗΠΑ, Ντόναλτ Τραμπ. Σημαντικό ρόλο έπαιξε και το γεγονός ότι ο Τραμπ δεν είχε αναλάβει καθήκοντα προέδρου. Μόλις όμως ανέλαβε καθήκοντα, ήρθε και η πρώτη αξιολόγηση από τον Ερντογάν.

Ο Ερντογάν στη δήλωση που έκανε πριν από το ταξίδι στη Νότια Αφρική, προειδοποίησε τον Τραμπ για την πολιτική του στη Μέση Ανατολή.
Ο Πρόεδρος Ερντογάν επισήμανε τα εξής σημεία: «Περιμένουμε τις ανακοινώσεις του Τραμπ για τη Μέση Ανατολή. Αυτήν τη στιγμή μαθαίνουμε κάποιες δηλώσεις του για τη Μέση Ανατολή, οι οποίες είναι ανησυχητικές. Εμείς είμαστε υπέρ μιας Μέσης Ανατολής, οι χώρες της οποίας διατηρούν την εδαφική τους ακεραιότητα. Κατά τη διάρκεια της επίσκεψής μας στις ΗΠΑ και της συνάντησής μας με τον Τραμπ, θα διαπραγματευτούμε και θα θίξουμε αυτά τα ζητήματα».
Η τελευταία πρόταση του προέδρου για το θέμα αυτό είναι η πιο σημαντική: «Η πιο δυνατή χώρα και η χώρα που καθορίζει τα γεγονότα και τις εξελίξεις στη Μέση Ανατολή, είναι η Τουρκία. Αν έρθουν τώρα κάποιοι που δεν έχουν καμία σχέση με την περιοχή και διαπράξουν ένα ιστορικό λάθος, αυτό δεν θα είναι και πολύ σωστό».
Όπως καταλαβαίνουμε από τη δήλωση του Ερντογάν που αναφέρεται σε «ανησυχητικές δηλώσεις σχετικά με την Μέση Ανατολή», μάλλον αναφέρεται στις δηλώσεις του Τραμπ που φανερώνουν μια προσέγγιση για αλλαγές στο χάρτη της Μέσης Ανατολής.
Αν ο Τραμπ επιμείνει –όπως και οι προηγούμενοι πρόεδροι– σε μια πολιτική που θα στηρίξει την εμφάνιση νέων μικρών κρατιδίων στη Μέση Ανατολή, αυτό θα επιβαρύνει και άλλο τις σχέσεις των δύο χωρών.
Επίσης το πιο σημαντικό είναι πως αν ο πρόεδρος Τραμπ προσπαθήσει να καθορίσει την πολιτική του στη Μέση Ανατολή χωρίς να υπολογίσει την Τουρκία και συνεχίσει την πολιτική που ξεκίνησε ο Ομπάμα, τότε θα διαπράξει ένα ιστορικό λάθος, όπως είπε και ο πρόεδρος Ερντογάν. Στην περίπτωση αυτή οι ΗΠΑ θα χάσουν τον «παραδοσιακό τους σύμμαχο», την Τουρκία.
Μπορούμε να πούμε λοιπόν ότι ο πρόεδρος Ερντογάν λόγω των «ανησυχητικών δηλώσεων» που έφτασαν από την Ουάσινγκτον στην Άγκυρα, προειδοποιεί τον Τραμπ  να μη διαπράξει ένα «ιστορικό λάθος».
Οι δηλώσεις αυτές φανερώνουν ότι οι σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας βρίσκονται σε μια όχι και τόσο εύκολη περίοδο.
Οι σχέσεις των δύο χωρών θα καθοριστούν κυρίως από τη νέα πολιτική που θα εφαρμόσει ο Τραμπ στη Μέση Ανατολή. Αν τη νέα περίοδο ο Τραμπ αποφασίσει να κάνει μια επέμβαση στη Μέση Ανατολή και αλλάξει τη δομή και τις ισορροπίες της περιοχής, τότε οι σχέσεις Άγκυρας-Ουάσινγκτον θα πάρουν άσχημη κατεύθυνση.
Υποθέτω όμως ότι οι διαπραγματεύσεις κατά τη συνάντηση των δυο ανδρών θα είναι καθοριστικές. Είναι σημαντικό να περιμένουμε το πρώτο ραντεβού.
Μετάφραση: Σοφία Αγγελίδου.
Επιμέλεια-πρόλογος: Σάββας Καλεντερίδης.

24/1/2017

http://www.anixneuseis.gr/?p=160660
Τραμπ και Ιερουσαλήμ!!

 Το “Εβραϊκό Λόμπι” έπαιξε αποφασιστικό ρόλο στις προεδρικές εκλογές
Σε άρθρο του γράφοντος, Οκτώβριος 2016, σχετικά με τις προεδρικές εκλογές των ΗΠΑ (τίτλος: Εκλογές ΗΠΑ, ο αγώνας για τις ψήφους των Εβραίων και την στήριξη του AIPAC)(1) αναφερθήκαμε στην προσπάθεια των υποψηφίων για την στήριξη τους από το πανίσχυρο Αμερικανικο-Εβραικό λόμπι, καθόσον αποτελεί κρίσιμο και ουσιαστικό παράγοντα νίκης. 

Η «προσφορά» του υποψήφιου Ντόναλντ Τραμπ ήταν κατά την άποψή μας η καλυτέρη, καθότι όπως έλεγε η ανακοίνωση του επιτελείου Τραμπ μετά την συνάντηση του μεγιστάνα με τον Ισραηλινό πρωθυπουργό: «Ο Τραμπ αναγνώρισε ότι η Ιερουσαλήμ είναι η αιώνια πρωτεύουσα του εβραϊκού λαού εδώ και περισσότερα από 3.000 έτη κι ότι οι ΗΠΑ, υπό τη διακυβέρνηση Τραμπ, θα αποδεχθούν τελικά την εξουσιοδότηση που έδωσε προ πολλού το Κογκρέσο περί αναγνώρισης της Ιερουσαλήμ ως της αδιαίρετης πρωτεύουσας του Κράτους του Ισραήλ», που στόχευσε και πέτυχε στην καρδιά της Εβραϊκής εθνικής αντίληψης.
Και όπως είδαμε στις αμερικανικές εκλογές το αουτσάιντερ κέρδισε το φαβορί, την κ. Χίλαρι Κλίντον και είναι σαφές στους «παροικούντες την Ιερουσαλήμ» ότι το AIPAC (American Israeli Public Affairs Committe ) είχε ουσιαστικό και τελικά καθοριστικό ρόλο.  Και στο άρθρο καταλήγαμε ακριβώς έτσι: «Οπότε ας περιμένουμε την 8η Νοεμβρίου 2016 για να δούμε ποιος πήρε με το μέρος του το πανίσχυρο AIPAC και τις Εβραϊκές ψήφους».

Μάλιστα δε από τους πρώτους ηγέτες που συνομίλησε ο κ. Τραμπ ήταν ο πρωθυπουργός του Ισραήλ Μπίμπι Νετανιάχου, όπου αμφότεροι περιχαρείς συμφώνησαν για ανασυγκρότηση των σχέσεων ΗΠΑ και Ισραήλ, στα υψηλότερα επίπεδα, καθότι είχαν διαρραγεί πλήρως από την κυβέρνηση Μπαράκ Ομπάμα. Και τώρα που πρόεδρος των ΗΠΑ είναι ο Ντόναλντ Τραμπ, οι σχέσεις των δύο χωρών θα αναβαθμισθούν ραγδαία, το δε Ισραήλ θα καταστεί ο βασικός πυλώνας της εξωτερικής πολιτικής των ΗΠΑ στην Μέση Ανατολή και θα αποτελεί πλέον ο εκπρόσωπός των και το μακρύ των χέρι, για την εφαρμογή της αμερικανικής πολιτικής στην περιοχή, όπως παλιά.

Και για την Ιερουσαλήμ; Θα τηρήσει την υπόσχεσή του ο Ντόναλντ Τραμπ ή θα υποχωρήσει μπροστά στις αναμενόμενες σφοδρές αντιδράσεις των αραβικών κρατών σε μια τέτοια απόφαση των ΗΠΑ; Ας εξετάσουμε το θέμα και από την Ισραηλινή προοπτική.

Η Ιερουσαλήμ είναι η πρωτεύουσα του Ισραηλινού κράτους από το 1967 (πόλεμος των έξι ημερών), με όλο τον δημόσιο μηχανισμό, κυβέρνηση, υπουργεία, Κνεσέτ κλπ, πλην όμως δεν αναγνωρίζεται από κανένα κράτος του κόσμου, για αυτό οι πρεσβείες όλων των κρατών (ακόμη και των ΗΠΑ) ευρίσκονται στο Τελ Αβίβ. Στο Τελ Αβίβ είναι μόνο το Υπουργείο Άμυνας , με το Γενικό Επιτελείο των IDF, στο στρατόπεδο Yitzak Rampin, (Ha-Kirya). Μία από τις καλύτερες δεξαμενές σκέψης (Think tank) του Ισραήλ, το περίφημο BESA Institute (2), δια του διευθυντού του καθηγητή Εφραίμ Ιμπάρ εκφράζει την άποψη ότι κατά τον σχεδιασμό των στρατηγικών επιλογών ενός κρατικού δρώντος κρίνεται σκόπιμο και επιβεβλημένο να διαχωριστούν τα θέματα σε επείγοντα και σημαντικά. « Έτσι η εξασφάλιση του Ισραηλινού ελέγχου επί της Ιερουσαλήμ είναι και επείγον και σημαντικό. Η Ιερουσαλήμ έχει μεγάλη συμβολική και στρατηγική αξία για το Ισραήλ και ο έλεγχος και η ασφάλεια της πόλης πρέπει να προστατεύονται από το Ισραήλ» αναφέρει σε άρθρο του ο καθηγητής Ιμπάρ.

Όμως η κατάσταση δεν είναι τόσο απλή και εύκολη, αλλά ακόμη πιο δύσκολη για οιαδήποτε απόφαση. Σύμφωνα με το ψήφισμα 2334 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, που εγκρίθηκε στις 23 Δεκεμβρίου 2016, κήρυξε τον Εβραϊκό τομέα της παλιάς Πόλης της Ιερουσαλήμ, το Δυτικό Τείχος και το Όρος του Ναού ως κατεχόμενα εδάφη και η οιαδήποτε εβραϊκή παρουσία εκεί, χωρίς παλαιστινιακή συναίνεση, κρίνεται παράνομη!!!

Επιπλέον, ο πρώην υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζον Κέρι, σε μια από τις τελευταίες του πράξεις του ανακοίνωσε στις 28 Δεκεμβρίου 2016, ότι για πρώτη φορά, οι ΗΠΑ υποστηρίζει την ιδέα ότι η Ιερουσαλήμ θα πρέπει να είναι η πρωτεύουσα των δύο λαών, δηλαδή Ισραηλινών και Παλαιστινίων, κάτι που ουδέποτε πολύ περισσότερο σήμερα, δεν είναι αποδεκτό από την Ισραηλινή πλευρά. Και εδώ να υπενθυμίσουμε στην δήλωση Τραμπ και να τονίσουμε την λέξη αδιαίρετη, γιατί αυτό είναι το κλειδί και το καυτό σημείο για την λύση του Παλαιστινιακού.

Σε όλα τα άλλα τα θέματα μπορεί να υπάρξει διαφοροποίηση των στόχων κάθε πλευράς, στο θέμα της αδιαίρετης Ιερουσαλήμ, οι Εβραίοι είναι ανυποχώρητοι. Εξηγούμαστε!!Το θέμα αυτό είναι από τα πιο δύσκολα για την επίλυση του Παλαιστινιακού και ένα από τα σημεία τριβής των δύο πλευρών. Το Ισραήλ είχε καταλάβει το 1948, κατά τον πόλεμο της ανεξαρτησίας του την Δυτική Ιερουσαλήμ και την ανακήρυξε πρωτεύουσά του το 1949, ενώ την Ανατολική Ιερουσαλήμ την κατέλαβε η Ιορδανία. Στον πόλεμο όμως των έξη ημερών το 1967, το Ισραήλ κατέλαβε και την Ανατολική Ιερουσαλήμ, την οποία η διεθνή κοινότητα από τότε την θεωρεί ως κατεχόμενο τμήμα της Παλαιστίνης.

Πολλοί Ισραηλινοί σήμερα παρηγορούνται με την ιδέα ότι ο πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ θα μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ, σηματοδοτώντας μια νέα εποχή. Ακόμη και αν η κίνηση αυτή λάβει χώρα, ακόμη και αν δεν υπάρξουν αντιδράσεις, που κατά την εκτίμησή μας θα υπάρξουν και θα είναι έντονες από όλα τα αραβικά κράτη, δεν είναι σίγουρο ότι την αμερικανική αυτή κίνηση θα ακολουθήσουν και οι υπόλοιπες χώρες. Κατά πάσα πιθανότητα, τα περισσότερα κράτη θα αρνηθούν μετασταθμεύσουν τις πρεσβείες των, παρά το γεγονός ότι η Δυτική Ιερουσαλήμ δεν αμφισβητείται εδαφικά και αναγνωρίζεται από όλους ως Ισραηλινό έδαφος. Σε ολόκληρο τον Χριστιανικό και Μουσουλμανικό κόσμο, η Ιερουσαλήμ έχει τεράστια απήχηση και αξία. Θεωρείται και είναι η «Αγία Πόλη», όπου συνδέει τις τρεις μονοθεϊστικές θρησκείες, Ιουδαϊσμό, Χριστιανισμό και Ισλαμισμό, όπου υπάρχουν μοναδικά και Ιερά προσκυνήματα και για τις τρεις θρησκείες. Το Ινστιτούτο BESA, θεωρεί ότι πολλά κράτη δεν επιθυμούν τον πλήρη έλεγχο της Ιερουσαλήμ από το Ισραήλ, με αποτέλεσμα την συνεχιζόμενη διεθνή άρνηση να αναγνωρίσουν ότι η Ιερουσαλήμ είναι η έδρα της κυβέρνησης και η πρωτεύουσα του εβραϊκού κράτους. Θεωρούν ακόμη ότι λόγω της υφισταμένης διαμάχης Ισραηλινών και Παλαιστινίων και μέχρι της οριστικής επίλυσης του Παλαιστινιακού, είναι καλύτερα η Παλαιά Πόλη να τεθεί υπό διεθνή έλεγχο και προστασία.

Η Ιερουσαλήμ όμως φέρει μεγάλη συμβολική αξία για τους Ισραηλινούς. Δεν υπάρχει Σιωνισμός χωρίς την Ιερουσαλήμ και ο Δαβίδ Μπεν Γκουριόν, ο ηγέτης της Χαγκανά και πρώτος Ισραηλινός πρωθυπουργός, έθεσε ως πρώτη προτεραιότητα του Πολέμου της Ανεξαρτησίας το 1948, την απελευθέρωση της Ιερουσαλήμ, κάτι που επετεύχθη τελικά με τον πόλεμο των Έξη Ημερών το 1967.

Από γεωπολιτικής άποψης η Ιερουσαλήμ έχει μεγάλη στρατηγική αξία. Ο πλήρης έλεγχος της Ιερουσαλήμ εξασφαλίζει την κυριαρχία του μοναδικού στρατιωτικού άξονα από Δυσμάς προς Ανατολάς (όπου εντός αυτού διέρχεται σήμερα η εθνική οδός), δηλαδή από την ακτή της Μεσογείου στην Κοιλάδα του Ιορδάνη, μια ασφαλής διαδρομή κατά μήκος της οποίας οι στρατιωτικές δυνάμεις μπορούν να κινούνται με ασφάλεια χωρίς παρέμβαση από δυνάμεις μη φιλικές προς το Ισραήλ. Αν το Ισραήλ θέλει να διατηρήσει μια ικανή αποτρεπτική και αμυντική δυνατότητα στα ανατολικά του σύνορα είναι υποχρεωμένο να εξασφαλίσει τον άξονα ανατολής-δύσης από την ακτή προς την κοιλάδα του Ιορδάνη μέσω μιας αδιαίρετης και πλήρους ελεγχόμενης Ιερουσαλήμ, κάτι που σήμερα δεν είναι δυνατόν. Η στρατιωτική σημασία της Ιερουσαλήμ και ο σημαντικός της ρόλος στην ανατολική γραμμή άμυνας του Ισραήλ στην κοιλάδα του Ιορδάνη, δεν μπορεί να υποεκτιμηθεί, ιδίως αν ληφθεί υπόψη η υφισταμένη κατάσταση στον αραβικό κόσμο και η διακεκαυμένη περιοχή της Μέσης Ανατολής και οι ταχέως μεταβαλλόμενες πολιτικές και στρατιωτικές καταστάσεις τα τελευταία χρόνια.

Σύμφωνα με τον καθηγητή Εφραίμ Ινμπάρ, που αναλύει την γεωπολιτική αξία της Ιερουσαλήμ, «η κυβέρνηση του Ισραήλ πρέπει να κάνει ως προτεραιότητα και απολύτως σαφές στις σχέσεις της με τη νέα αμερικανική διοίκηση, το θέμα της Ιερουσαλήμ. Με αυτό κατά νου, θα πρέπει να ενθαρρύνει τις ΗΠΑ να ξεπεράσουν τις καταγγελίες και τις απειλές από τη διεθνή κοινότητα και να προχωρήσουμε την πρεσβεία της στην Ιερουσαλήμ. Αυτό θα ήταν ένα σημαντικό βήμα για την εξασφάλιση της Ιερουσαλήμ για τον εβραϊκό λαό. Οι μάχες κερδίζονται συχνά αναλαμβάνοντας το κέντρο βάρους. Η Ιερουσαλήμ είναι το κέντρο βάρους στην ισραηλινο-παλαιστινιακή σύγκρουση τόσο σε συμβολικό και στρατηγικό νόημα. Αυτή η αντίληψη πρέπει να εσωτερικεύεται από την ισραηλινή κοινωνία», καταλήγει ο καθηγητής Ινμπάρ.

Οπότε το «μπαλάκι” πετιέται στην νέα αμερικανική ηγεσία και ιδιαίτερα στον πρόεδρο Τραμπ. Τι θα κάνει; Θα υλοποιήσει την απόφασή του και θα μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία από το Τελ Αβίβ στην Ιερουσαλήμ, αναγνωρίζοντας την De Facto, ως την ενιαία και αδιαίρετη πρωτεύουσα του Ισραήλ; Θα ικανοποιήσει την Ισραηλινή κυβέρνηση, με τις πρόσφατες αναβαθμισμένες σχέσεις και με τον νέο ρόλο (μακρύ χέρι των ΗΠΑ) που αναθέτει πλέον στον ισχυρότερο και καλύτερο σύμμαχό του σε μια περιοχή όπου κυριολεκτικά φλέγεται και η Αμερική αποσύρεται; Θα αγνοήσει τις αναμενόμενες σφοδρότατες αντιδράσεις του αραβικού κόσμου, που θα προκαλέσουν και μεγάλα ρήγματα στις συμμαχίες των ΗΠΑ με πολλά αραβικά κράτη, ισχυρούς συμμάχους των ΗΠΑ;

Εκτιμούμε ότι θα είναι πολύ δύσκολο, για την αμερικανική εξωτερική πολιτική, ακόμη και με τον αντισυμβατικό πρόεδρο Τραμπ, να αγνοήσει πλήρως τον παράγοντα «αντιδράσεις Αραβικού κόσμου» και να προχωρήσει σε τέτοια επιλογή, που κανείς πρόεδρος των ΗΠΑ δεν τόλμησε όχι να εφαρμόσει, αλλά ούτε καν να προτείνει. Από Ισραηλινής πλευράς, απαιτείται πολιτική γενναιότητα από την ηγεσία του για να δεχθεί λύση με μια Ιερουσαλήμ διαιρεμένη μεταξύ Ισραηλινών και Παλαιστινίων, που και αυτοί την διεκδικούν για πρωτεύουσά των!! Με πρωθυπουργό Νετανιάχου αποκλείεται!! Οπότε ας περιμένουμε να δούμε τι θα γίνει.

ΠΗΓΕΣ:
(2) BESA Center Perspectives Paper No. 398​

  Ιωάννης Αθ. Μπαλτζώης ,
 Αντγος (ε.α.), πρώην ΑΚΑΜ Τελ Αβίβ, Δίπλωμα από Tactical Intelligence School (US Army), Μεταπτυχιακό στην Γεωπολιτική Ανάλυση, Γεωστρατηγική Σύνθεση, Σπουδές Άμυνας και Διεθνούς Ασφάλειας.

http://www.analystsforchange.org/2017/01/blog-post_633.html

25/1/2017