Θέαμα και βαρβαρότητα: Η σκοτεινή αλήθεια πίσω από τα σόου και την αιχμαλωσία των δελφινιών.
«Όσο πιο πολιτισμένος είναι ένας λαός, τόσο πιο βάρβαρος και καταστροφικός μπορεί να γίνει».
H παραπάνω φράση αποτελεί ίσως μία από τις πιο εύστοχες παρατηρήσεις του Ουμπέρτο Έκο η οποία επιβεβαιώνεται πανηγυρικά από τη σύγχρονη πραγματικότητα.
Η βαρβαρότητα, σε όλες τις εκφάνσεις της είναι διάχυτη στην εποχή μας και δυστυχώς αποτελεί πια αναπόσπαστο κομμάτι της καθημερινότητας μας. Πέρα όμως από τα προφανή παραδείγματα βαρβαρότητας, όπως είναι οι θηριωδίες των μαχητών του Ισλαμικού Κράτους, υπάρχουν κι εκείνα που καλύπτονται με το πέπλο της υποτιθέμενης εκπαιδευτικής διασκέδασης κι έχουν ως αποτέλεσμα μικροί και μεγάλοι να γίνονται μάρτυρες της «κρυφής» ανθρώπινης αγριότητας.
Ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα σύγχρονης πολιτιστικής βαρβαρότητας αποτελούν τα κερδοσκοπικά θεάματα στα οποία πρωταγωνιστούν τα δελφίνια. Τα πανέμορφα αυτά θαλάσσια θηλαστικά που συμβολίζουν την ελευθερία, τη χαρά, τη δύναμη, την αρμονία και τον αλτρουισμό, στις μέρες μας μετατρέπονται σε κλόουν για τις ανάγκες ενός «χαριτωμένου» σόου. Όταν όμως τα φώτα κλείνουν τα χαμόγελα αντικαθίστανται από την απέραντη και ανυπόφορη θλίψη της αιχμαλωσίας, με συχνά σοβαρές επιπτώσεις για τα δελφίνια.
Και μπορεί στην Αρχαία Ελλάδα τα δελφίνια να θεωρούνταν ως πλάσματα ισότιμα με τους ανθρώπους, καθώς οι συνέπειες της κακοποίησής τους ήταν ίδιες με εκείνες της ανθρώπινης κακοποίησης, στην Ελλάδα του 21ου αιώνα όμως η κουλτούρα αυτή αγνοείται. Σήμερα, η αιχμαλωσία των δελφινιών, θα έλεγε κανείς, ότι σηματοδοτεί ακόμη μία μεγάλη παράμετρο της σύγχρονης κρίσης: την έλλειψη πολιτισμού.
Oι ακτιβίστριες Ελίζα Δημητρά και Βάλια Στεφανουδάκη, που διαθέτουν εμπειρία στη φροντίδα των ζώων τόσο σε κέντρα περίθαλψης στη χώρα μας όσο και στο εξωτερικό μιλούν στη HuffPost Greece για τις επιπτώσεις της αιχμαλωσίας.
Κανένα είδος ζώου δε μπορεί να αναπτύξει τη φυσιολογική του συμπεριφορά σε αιχμαλωσία. Τα ρινοδέλφινα για παράδειγμα, που απαντώνται πιο συχνά σε αιχμαλωσία, ζουν σε οικογενειακές ομάδες. Μια ομάδα 5-10 ώριμων θηλυκών ατόμων ζουν και κινούνται μαζί με τα μικρά που τυχόν έχουν αποκτήσει και θηλάζουν. Τα μικρά και των 2 φύλων εγκαταλείπουν την οικογενειακή ομάδα όταν μεγαλώσουν και φτιάχνουν δική τους μικτή εφηβική ομάδα. Όταν ενηλικιωθούν κι αυτά, τα θηλυκά επιστρέφουν και ενώνονται με την οικογενειακή ομάδα τους ή κάποια άλλη και παραμένουν εκεί δια βίου. Τα αρσενικά διασπώνται και φτιάχνουν ζευγάρια ή τριάδες συνομήλικων ρινοδέλφινων που συνάπτουν φιλικές/συμμαχικές σχέσεις, ζουν περιφερειακά σε σχέση με τις οικογενειακές ομάδες και επιδιώκουν να πλησιάζουν ή και να απομονώνουν ώριμες θηλυκές για να αναπαραχθούν μαζί τους. Η αρσενική συμμαχία είναι ισχυρός δεσμός κι οι εταίροι σε αυτόν παραμένουν πιστοί μεταξύ τους για πολλά χρόνια. Η ταχύτητα τους ξεπερνά τα 30χλμ την ώρα και βουτάνε σε βάθη άνω των 100 μέτρων που μπορούν να φτάσουν και τα 600.
«Είναι προφανές λοιπόν πως τα ζώα αυτά υποφέρουν όταν ζουν σε αιχμαλωσία γιατί οι πισίνες στις οποίες τα βάζουν δε μπορούν να καλύψουν καμία από αυτές τις ανάγκες τους. Γι' αυτό και υπάρχει μεγάλο ποσοστό θνησιμότητας νεογνών», σχολιάζουν οι ακτιβίστριες.
* Ο Toμ, το δελφίνι της φωτογραφίας ήταν αιχμάλωτος επί 20 μήνες στην Τουρκία. Απελευθερώθηκε το καλοκαίρι του 2012 από την οργάνωση Born Free και με δίκη του πρωτοβουλία πλησίασε την Βάλια Στεφανουδάκη στο λιμάνι της Σάμου .
Μία άλλη συνέπεια της αιχμαλωσίας, είναι οι ασθένειες που αναπτύσσονται λόγω του αποδυναμωμένου ανοσοποιητικού τους συστήματος που εξασθενεί λόγω του στρες.
«Το στρες το βιώνουν διότι δε μπορούν καλά καλά να επικοινωνούν μεταξύ τους, καθότι οι πισίνες στις οποίες ζουν είναι πολύ μικρές με αποτέλεσμα οι ήχοι με τους οποίους επικοινωνούν να επιστρέφουν πίσω σ' αυτά και αυτό να τα τρελαίνει. Έτσι τελικά σιωπούν και πολλές φορές επιλέγουν μέχρι και να βάλουν τα ίδια τέλος στη ζωή τους», συμπληρώνουν.
«Η θλιβερή ιστορία που ανάγκασε τον εκπαιδευτή του "Φλίπερ" να κάνει στροφή 180º»
Ο Ρικ Ο' Μπάρι, ένας πρώην δύτης του Πολεμικού Ναυτικού των ΗΠΑ, άρχισε να ασχολείται με τα δελφίνια στο ενυδρείο ''Μiami Seaquarium'' , ένα από τα τρία δελφινάρια που υπήρχαν τότε στον κόσμο. Ο ίδιος έπιασε 5 θηλυκά δελφίνια τα οποία προορίζονταν να παίξουν τον ρόλο του Φλίπερ, στην ομώνυμη οικογενειακή ταινία. Τα θηλυκά δελφίνια είναι λιγότερο επιθετικά και έτσι ήταν πιο εύκολο γι' αυτόν να καταφέρει να τα αιχμαλωτίσει. Τα 5 δελφίνια ονομάστηκαν Πάτι, Κάθι, Σκότι, Σκουίρτ και Σούζι. Τον ρόλο του Φλίπερ υποδύθηκε τελικά η Σούζι και ανάμεσα σ' αυτήν και τον Ρικ Ο' Μπάρι σχηματίστηκε ένα στενός δεσμός.
Δεδομένου ότι κανένας από τους υπαλλήλους του «Miami Seaquarium» δεν είχε εκπαιδεύσει ποτέ μέχρι τότε δελφίνια, η συγκεκριμένη δουλειά ανατέθηκε στον Ρικ Ο' Μπάρι, κυρίως λόγω της εμπειρίας που διέθετε στις καταδύσεις. «Μου έδωσαν το σενάριο και μου είπαν: “O Φλίπερ κάνει αυτό και αυτό το κόλπο” και εγώ έπρεπε να βρω έναν τρόπο για να πετύχω κάτι τέτοιο», είχε αναφέρει, ο Ρικ Ο' Μπάρι σε παλαιότερη δήλωσή του, σύμφωνα με τον Ιndependent .
O δύτης θυμάται πως τότε η ζωή ήταν όμορφη. Ζούσε σε ένα σπίτι που του είχε παραχωρήσει η εταιρεία παραγωγής για τις ανάγκες των γυρισμάτων, στο ενυδρείο της Φλόριντα.
H ταινία έκανε μία παγκόσμια επιτυχία και έκτοτε όλο και περισσότεροι άνθρωποι ενδιαφέρονταν να γνωρίσουν με λεπτομέρειες πράγματα σχετικά με τη νοημοσύνη των δελφινιών. Τα ενυδρεία, από την προβολή της ταινίας και μετά άρχισαν αν κόβουν εισιτήρια για εκατομμύρια επισκέπτες, οι οποίοι ήθελαν να απολαύσουν τα κόλπα που κάνουν αυτά τα καταπληκτικά πλάσματα. Το πείραμα πέτυχε και κάπως έτσι δημιουργήθηκε μία νέα κατηγορία στον χώρο της βιομηχανίας της διασκέδασης, η οποία μάλιστα απέφερε και αποφέρει εκατομμύρια δολάρια.
Εκείνη την περίοδο, ωστόσο, κανείς ή τουλάχιστον ο Ρικ Ο' Μπάρι δε γνώριζε τις συνέπειες της αιχμαλωσίας για τα δελφίνια: όπως ότι όταν είναι ελεύθερα στους ωκεανούς μπορούν να κολυμπήσουν από 40 έως 100 μίλια την ημέρα, ότι οι χημικές ουσίες προκαλούν προβλήματα υγείας και τύφλωση στα πανέμορφα θηλαστικά και ότι εξαιτίας της αιχμαλωσίας η διάρκεια ζωής τους έχει μειωθεί από τα 25 χρόνια στα 5, δεδομένου ότι το 50% των δελφινιών πεθαίνουν 90 ημέρες μετά από την αιχμαλωσία τους.
Ο Ρικ Ο' Μπάρι, πλέον έχει εξελιχθεί στον πιο μαχητικό ακτιβιστή κατά της αιχμαλωσίας των ζώων. Αφορμή για να αυτήν την 180 μοιρών στροφή υπήρξε ένα περιστατικό που τον αφύπνισε: «Μια μέρα η Κάθι κολύμπησε στην αγκαλιά μου, με κοίταξε μέσα στα μάτια, πήρε μια ανάσα, βυθίστηκε στον πυθμένα και έμεινε εκεί. Προσπάθησα να την επαναφέρω αλλά ήταν αργά. Για τα δελφίνια, κάθε ανάσα είναι μια συνειδητή προσπάθεια, όχι όπως στους ανθρώπους, που γίνεται αντανακλαστικά.Και η Kάθι επέλεξε να μην πάρει την επόμενη ανάσα», περιέγραψε σε παλαιότερη συνέντευξή του, ο πρώην εκπαιδευτής δελφινιών, υποστηρίζοντας πως τα δελφίνια είναι τα μόνα ζώα που αυτοκτονούν.
«Ελάχιστοι άνθρωποι βλέπουν την αιχμαλωσία των δελφινιών ως πρόβλημα», σύμφωνα με τον Ρικ Ο' Μπάρι. «Τα δελφίνια γελούν, η μουσική παίζει, ο ήλιος λάμπει και όλοι περνούν τέλεια και διασκεδάζουν. Οπότε πού είναι το πρόβλημα;»
O θάνατος του Ντέλφι
Ο Ντέλφι, ένα αρσενικό δελφίνι που ζούσε στο Αττικό Πάρκο, πέθανε στις 26 Ιανουαρίου. Ήταν το ένα από τα τέσσερα δελφίνια που μεταφέρθηκαν στην Ελλάδα, τον Αύγουστο του περασμένου έτους. Τα τέσσερα δελφίνια: Ντέλφι, Βίρα, και οι γιοι τoυς Λέβι και Εβέρτι μετακινήθηκαν από το δελφινάριο Särkänniemi της Φινλανδίας, οι εγκαταστάσεις του οποίου έκλεισαν μετά από τη μειωμένη προσέλευση του κοινού. Και ενώ η Φινλανδία πανηγυρίζει το γεγονός ότι πλέον είναι μία χώρα χωρίς δελφινάρια, τα τέσσερα δελφίνια της μεταφέρθηκαν μέσα σε μία δεξαμενή χωρίς την απαραίτητη προστασία από τον ήλιο στο μοναδικό δελφινάριο της Ελλάδας, το Αττικό Πάρκο.
Ο Ντέλφι, αρχικά αιχμαλωτίστηκε στον «Κόλπο του Μεξικό». Έπειτα από 30 χρόνια αιχμαλωσίας στη Φινλανδία, ο Ντέλφι πέθανε ξαφνικά σε λιγότερο από έξι μήνες, μετά τη μεταφορά του στο Αττικό Πάρκο, όπως αναφέρεται χαρακτηριστικά στην ιστοσελίδα οργάνωσης για την προστασία των ζώων ENDCAP .
O ιδρυτής του Αττικού Πάρκου, Ζαν Ζακ Λεσυέρ, σχολιάζοντας τον θάνατο του Ντέλφι, αναφέρει στη HuffPost Greece:«Ήταν ένα ζώο προχωρημένης ηλικίας. Ήταν πάνω από 38 ετών και οι έρευνες έχουν δείξει ότι τα δελφίνια έχουν ένα προσδόκιμο ζωής που στη φύση δεν ξεπερνάει τα 25 χρόνια».
«Το συγκεκριμένο δελφίνι πέθανε ουσιαστικά από γηρατειά, όχι από κάποιον απρόβλεπτο θάνατο. Το ίδιο μπορεί να συμβεί και σε ένα λιοντάρι που έχουμε και είναι 68 χρονών ή σε μία καμηλοπάρδαλη. Στη φύση και στα ζωολογικά πάρκα ζώα γεννιούνται και ζώα πεθαίνουν. Κάποια μπορεί να είναι άρρωστα, αλλά τα περισσότερα ζώα που βρίσκονται σε πάρκα, πεθαίνουν από γηρατειά επειδή υπάρχει συνεχής κτηνιατρική παρακολούθηση», συμπληρώνει.
Η ανακοίνωση του Αττικού Πάρκου για τον θάνατο του Ντέλφι:
Ένα ξαφνικό δυσάρεστο νέο για την ευρύτερη 'οικογένεια' του Αττικού Πάρκου:
Σήμερα ο αγαπημένος μας Ντέλφι, ένα ρινοδέλφινο του Ατλαντικού,'έφυγε' πλήρης ημερών σε ηλικία 37 ετών.
Κατά τη νεκροψία που εξετέλεσαν ειδικοί κτηνίατροι, και σύμφωνα με τα πρώτα ευρήματα της νεκροτομής, διαπιστώθηκε ότι η αιτία θανάτου ήταν καρδιακή ανέπαρκεια, γεγονός που είναι αρκετά συνηθισμένο σε ζώα τέτοιας μεγάλης ηλικίας. Κατα τη διάρκεια της εξονυχιστικής νεκροτομής ελήφθησαν πολλαπλά δείγματα ιστών και οργάνων, τα οποία εστάλθησαν στην Κτηνιατρική Σχολή του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης, καθώς και σε ανεξάρτητα εξειδικευμένα εργαστήρια του εξωτερικού, για περαιτέρω λεπτομερή εργαστηριακή διερεύνηση.
Ο Ντέλφι έφτασε στην Ελλάδα τον περασμένο Αύγουστο από το Δελφινάριο Σαρκανιέμι της Δημοτικής Αρχής του Tampere στη Φινλανδία, μαζί με την οικογένειά του τριών άλλων δελφινιών. Κατά το τελευταίο μέρος της ζωής του είχε την ευκαιρία να ευχαριστηθεί τον ευάερο και ευήλιο άνετο νέο χώρο διαμονής του στο Πάρκο μας.
Σημειώνεται ότι, όπως καταδεικνύουν όλες οι τελευταίες επιστημονικές έρευνες για τα περισσότερα είδη της βιοποικιλότητας, ο μέσος όρος ζωής των άγριων ειδών ζώων είναι σημαντικά μεγαλύτερος όταν ζουν υπό ανθρώπινη φροντίδα, όπως στα αναγνωρισμένα Ζωολογικά Πάρκα. Συγκεκριμένα, για τα δελφίνια αυτού του είδους, ο μέσος όρος ζωής τους στη φύση είναι μόνο 17-25 χρόνια (ανάλογα με την καθέκαστη έρευνα), λόγω των πολλών φυσικών και ανθρωπογενών απειλών που δυστυχώς, ως γνωστόν, αντιμετωπίζουν όλα τα είδη αγριοπανίδας στον πλανήτη μας.
Ο Ντέλφι θα λείψει σε όλους μας της οικογένειας του Αττικού Ζωολογικού Πάρκου, καθώς και σε όλους τους φίλους του Δελφιναρίου του Σαρκανιέμι, οι οποίοι επί δεκαετίες τον αγάπησαν.
Καλό σου ταξίδι, αγαπημένε μας.
Κληθείς να σχολιάσει την «αιχμαλωσία των δελφινιών», ο κ. Λεσυέρ, εκφράζει την αντίθεσή του με τη χρήση της συγκεκριμένης ορολογίας. «Η λέξη "αιχμαλωσία" δεν αρμόζει για τα ζωολογικά πάρκα. Μιλάμε για ζώα γεννημένα υπό ανθρώπινη φροντίδα. Όλα τα ζώα που έχουμε εδώ είναι γεννημένα υπό ανθρώπινη φροντίδα. Δεν είναι αιχμάλωτα. Δεν τα πιάσαμε και τα κρατάμε δια της βίας σε ένα κλουβί».
«Όλα τα ζώα που φιλοξενούνται σε μοντέρνα ζωολογικά πάρκα της Ευρώπης προσαρμόζονται σε συνθήκες ανάλογες με το φυσικό τους περιβάλλον. Υπάρχουν ζωολογικά πάρκα στη Ρωσία, στην Κίνα οι οποίες βεβαίως αιχμαλωτίζουν ζώα και τα αναγκάζουν να διαμένουν σε συνθήκες οι οποίες δεν είναι φυσιολογικές. Τα ζώα που φυλάσσονται σήμερα στο Αττικό Πάρκο – και δεν αναφέρομαι μόνο στα δελφίνια, αλλά σε όλα τα ζώα με ελάχιστες εξαιρέσεις, προέρχονται και είναι γεννημένα σε τέτοιου είδους μοντέρνα ζωολογικά πάρκα. Γι΄αυτό η λέξη αιχμαλωσία δεν αρμόζει στη δουλειά μας», εξηγεί ο ιδρυτής του Αττικού Πάρκου.
Tην ίδια στιγμή, η Δρ. Ρόμπιν Γκάνζερτ, διευθύνουσα σύμβουλος της ΜΚΟ «American Humane Association», σε παλαιότερο άρθρο γνώμης στο Las Vegas Review -Journal, είχε υποστηρίξει ότι οι ζωολογικοί κήποι και τα ενυδρεία διαδραματίζουν σημαντικό ρόλο στη βελτίωση της ζωής πολλών ζώων. «Στους σύγχρονους ζωολογικούς κήπους και στα ενυδρεία γίνονται προσπάθειες σε παγκόσμιο επίπεδο για την προστασία της ζωής των άγριων ζώων, σε μία εποχή κατά την οποία τα ζώα είναι πιο ευάλωτα από ποτέ», επεσήμανε, μεταξύ άλλων, στο άρθρο της η κα Γκάνζερτ.
Βέβαια το εν λόγω άρθρο, προκάλεσε αντιδράσεις, με την Ντελσιάνα Βίντερς, μέλος του διδακτικού προσωπικού της Νομικής Σχολής του πανεπιστημίου Χάρβαρντ, που ειδικεύεται στο δίκαιο των ζώων να κατηγορεί την κα Γκάνζερτ για παραπλάνηση του αναγνωστικού κοινού, σύμφωνα με την αμερικανική έκδοση της Huffington Post.
Τι συμβαίνει σε άλλες χώρες
Η Κροατία από τον Ιούλιο του 2009 θέσπισε έναν κανονισμό βάσει του οποίου απαγορεύεται η αιχμαλωσία των κητωδών για εμπορευματικούς σκοπούς. Από τον εν λόγω κανονισμό εξαιρούνται μόνο τα τραυματισμένα ή άρρωστα θηλαστικά στα οποία η επανένταξη τους στο φυσικό τους περιβάλλον κρίνεται ως επικίνδυνη για την επιδείνωση της υγείας τους.
Η ΜΚΟ «Αnimal Responsibility» στην Κύπρο κέρδισε την εκστρατεία για την απαγόρευση της αιχμαλωσίας των κητωδών στη χώρα, τον Ιούνιο του 2011. Η ΜΚΟ, σε σχετική ανακοίνωση που είχε κάνει τότε, είχε αναφέρει ότι κατάφερε να κλείσει το δελφινάριο στην Αγία Νάπα.
H Oυγγαρία, το 1992 έκλεισε το τελευταίο δελφινάριο που λειτουργούσε στη χώρα και απαγόρευσε τις εισαγωγές δελφινιών όταν κατά τη διάρκεια μίας από τις πέντε παράνομες εισαγωγές δελφινιών που καταγράφηκαν στη χώρα, τα δελφίνια πέθαναν στη διαδρομή και ένα επιπλέον άφησε την τελευταία του πνοή την ώρα που κατέφθασε στον προορισμό του.
Στην Ελβετία, τον Μάρτιο του 2012, η βουλή των Αντιπροσώπων απαγόρευσε με νόμο την κράτηση των δελφινιών σε ενυδρεία με σκοπό τη διασκέδαση των επισκεπτών. Η Γερουσία στην Ελβετία απαγόρευσε επίσης την εισαγωγή δελφινιών στη χώρα.
H Σλοβενία δεν αποτελεί μόνο μία από τις δώδεκα χώρες κράτη – μέλη της ΕΕ στην οποία απαγορεύεται η αιχμαλωσία των ζώων, αλλά είναι και μία χώρα στην οποία απαγορεύεται ρητά η έκθεση των συγκεκριμένων θηλαστικών. H εν λόγω απαγόρευση ήρθε ως απάντηση στις επιδιώξεις μίας ιδιωτικής εταιρείας που σχεδίαζε να ανοίξει ένα μεγάλο δελφινάριο.
Αλλά και στη Φινλανδία, το τελευταίο δελφινάριο έκλεισε το φθινόπωρο του 2015. Ανάμεσα στις χώρες όπου η νομοθεσία τους καθιστά αδύνατο σε κάποιον να κρατά τα δελφίνια σε αιχμαλωσία συγκαταλέγονται οι: Ινδία, Λουξεμβούργο, Νορβηγία, Νικαράγουα, Νορβηγία και Αγγλία.
.
Γιατί η Ελλάδα δεν έχει ακολουθήσει ακόμα το παράδειγμά τους
«Η αιχμαλωσία των δελφινιών αποτελεί ένα από τα πιο σημαντικά ζητήματα για τους ακτιβιστές της άγριας ζωής και τους υπερασπιστές των δικαιωμάτων των ζώων σήμερα. Από η δεκαετία του '90 και μετά ένα αυξανόμενο κύμα αντιδράσεων έχει παρατηρηθεί ενάντια στην ακμάζουσα βιομηχανία των επιδείξεων δελφινιών (δελφινάριων)» σημειώνει στη HuffPost Greece o Γιάννης Γιώβος, απόφοιτος του Αριστοτελείου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και ερευνητής της iSea.
Σε αυτή τη προσπάθεια ήρθε να προστεθεί η ανάπτυξη των social media, που αποδείχτηκε ισχυρό εργαλείο για τον ακτιβισμό. « Ατυχή γεγονότα όπως θάνατοι εκπαιδευτών από επιθέσεις δελφινιών σε αιχμαλωσία, ή βίντεο που έδειχναν την κατάσταση των ζώων πλέον πολύ εύκολα μπορούσαν να δημοσιευτούν και να επηρεάσουν ακόμα και το κοινό εκτός του κλειστού ακτιβιστικού κύκλου», εξηγεί ο κ. Γιώβος.
Τα τελευταία χρόνια και σε πολλές περιπτώσεις ύστερα από τη συντονισμένη δράση ΜΚΟ και άλλων φορέων, πολλές χώρες αρχίζουν να ικανοποιούν το αίσθημα της κοινής γνώμης απαγορεύοντας τις επιδείξεις δελφινιών με χαρακτηρηστικά παραδείγματα την Ελβετία και την Ινδία. Ενώ σε άλλες περιπτώσεις έχει επιτευχθεί αναστολή λειτουργίας εγκαταστάσεων αιχμαλωσίας λόγω των συνθηκών που διαβούν τα ζώα (π.χ. Ιταλία).
Σε αυτό το πλαίσιο αυξανόμενου δυναμισμού του κινήματος και με περισσότερες οργανώσεις να συντονίζουν τις δράσεις τους ήρθαν να προστεθούν ορισμένα ντοκιμαντέρ, με κύριο το «The BlackFish», που κατέστησαν το πρόβλημα ευρέως γνωστό και δημιούργησαν σημαντικά προβλήματα σε μεγαθήρια της βιομηχανίας των επιδείξεων δελφινιών, όπως της SeaWorld που για το 2015 κατέγραψε πτώση εσόδων 84%.
*Η Ελίζα Δημητρά κατά την εθελοντική συμμετοχή της στο ερευνητικό πρόγραμμα του Ινστιτούτου Κητολογικών Ερευνών Πέλαγος «Δελφίνια του Κορινθιακού Κόλπου & Φυσητήρες των Ελληνικών Θαλασσών» στο Ιόνιο Πέλαγος, το καλοκαρι του 2009.
Η εικόνα που μόλις περιεγράφη αποτυπώνεται και στα αποτελέσματα της παγκόσμιας έρευνας: «Η αντίληψη της κοινής γνώμης για τα κητώδη». Η έρευνα που διεξήχθη φέρει τη σφραγίδα του κ. Γιώβου και άλλων 13 επιστημόνων από 9 χώρες υπό την αιγίδα του ευρωπαϊκού προγράμματος COST Action Oceans Past Platform. Η μελέτη περιελάμβανε ένα σύντομο ερωτηματολόγιο που μεταφράστηκε σε 22 γλώσσες. Συνολικά συλλέχθηκαν 5222 ερωτηματολόγια από 107 χώρες, ενώ συνολικά 25 χώρες (μεταξύ των οποίων και η Ελλάδα) συμπλήρωσαν ένα ελάχιστο αριθμό απαντήσεων που απαιτούνταν για την ανάλυση.
Ένα κομμάτι της έρευνας επικεντρώθηκε στη μελέτη της αντίληψης του κοινού για την αιχμαλωσία των δελφινιών. Τα αποτελέσματα ήταν ενδεικτικά, καθώς βρέθηκε μια παγκόσμια καθολική αποδοκιμασία στην αιχμαλωσία δελφινιών, η οποία ήταν ανεξάρτητη της χώρας και της κουλτούρας των ερωτηθέντων.
Ειδικότερα για την Ελλάδα, το ποσοστό αποδοκιμασίας της αιχμαλωσίας δελφινιών άγγιξε το 81%! «Ωστόσο, ένας ανασταλτικός παράγοντας στη μετάφραση αυτής της αντίληψης σε πράξη, σε σύγκριση με το εξωτερικό φαίνεται να είναι η έλλειψη γνώσης του ελληνικού κοινού για τις δυνατότητες παρατήρησής άγριων δελφινιών (dolphin-watching) στην Ελλάδα», εκτιμά ο Έλληνας ερευνητής της iSea .
Για την ίδια έρευνα οι ερωτηθέντες από το εξωτερικό έδειξαν υψηλή προτίμηση στη συμμετοχή τους σε προγράμματα παρατήρησης δελφινιών, ενώ στην Ελλάδα το ποσοστό αυτό ήταν ιδιαίτερα χαμηλό. Παγκοσμίως, η βιομηχανία της παρατήρησης δελφινιών/φαλαινών είναι σε ανοδική τροχιά καθώς το ευρύ κοινό επιθυμεί να θαυμάσει τα ζώα αυτά στο φυσικό τους περιβάλλον, όπου επιδεικνύουν τη φυσική τους άγρια συμπεριφορά και όχι την αλλαγμένη, ανθρωποποιημένη που παρατηρείται στα δελφινάρια. Στην Ελλάδα η δραστηριότητα της παρατήρησης δελφινιών δεν είναι το ίδιο διαδεδομένη με αποτέλεσμα να ανθίζει ακόμα το επιχείρημα «στο δελφινάριο γίνεται ευαισθητοποίηση του κοινού, που δεν έχει την ευκαιρία να δει αλλού δελφίνια».
Είναι σημαντικό να γίνει πλέον γνωστό ότι οι ελληνικές θάλασσές φιλοξενούν αρκετά είδη δελφινιών και ήδη υπάρχουν εταιρίες που προσφέρουν τη δυνατότητα παρατήρησης δελφινιών στην άγρια φύση με σεβασμό προς τα ίδια τα ζώα.
*Tο σποτάκι αποτελεί μία ιδιωτική εθελοντική πρωτοβουλία που έγινε υπό την αιγίδα των Περιβαλλοντικών Μη Κερδοσκοπικών Οργανώσεων: The Dolphins Voice e.V. , Ινστιτούτο Κητολογικών Ερευνών Πέλαγος & iSea, την οποία στηρίζουν επίσης πολλές ακόμη οργανώσεις, Ελληνικές (ΕΚΠΑΖ, Π.Φ.Π.Ο, Αλκυόνη, Free & Real ) αλλά και διεθνείς (Ric o Barry's Dolphins' project, Sea Shepherd Cove Guardians, Animalia, Oikeutta eläimille). Οργάνωση παραγωγής: Δημητρά Ελίζα, Στεφανουδάκη Βάλια, Σκηνοθεσία: Κατερίνα Γιαννακοπούλου, Πρωτότυπη Μουσική: Άκης Δαούτης, Μοντάζ / Sound design: Νικος Χελιδονιδης, DoP: Δημήτης Αμπατζής, Μακιγιάζ: Ιωάννα Λυγίζου, Dialog Editing: Marios Laz Ioannidis στο MusicRoom Studio, Χρήστος Γιαννακόπουλος, Executive producer: Centipede productions, Επιμέλεια Υποτίτλων: Mάνος Σηφαλάκης, Συμμετέχοντες: Χριστίνα Αλεξανιάν, Αντίνοος Αλμπάνης, Ορφέας Αυγουστίδης, Πυγμαλίων Δαδακαρίδης, Πέμη Ζούνη, Μαρία Καβογιάννη, Ιωάννα Παππά, Βίκυ Παπαδοπουλου, Βασίλης Παπακωνσταντίνου, Μαρία Σολωμού,Guest star: Blue the dog..
Κέλλυ Ιωάννου
09/02/2017
http://www.huffingtonpost.gr/2017/02/09/eidiseis-koinonia-politismos-tis-barbarotitas-otan-h-aixmalwsia-twn-delfiniwn-metatrapike-se-upetheama_n_14544738.html?utm_hp_ref=greece