Ευρώ – Δραχμής ΑΝΤΙπαραθέσεις.

1.Κώστας Κόλμερ:

Εφικτή η έξοδος από την Ευρωζώνη.

2.VIDEO: Δ. Π. Χιόνης,Ν. Μαραβέγιας:

 Πώς θα ξεπεραστεί η κρίση;

3. Δ. Π. Χιόνης:Γιατί είναι μονόδρομος η δραχμή.

4. Μαρία  Νεγρεπόντη-Δελιβάνη:

(1) Επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα:  Μια απαγορευμένη συζήτηση.  

 (2) ΕΥΡΩ-ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΡΓΟΣ

 -Η επικαιροποίηση του “ελιά-ελιά και Κώτσο Βασιλιά”. 

(3) Μια κριτική ανάγνωση της "μετάβασης στο εθνικό νόμισμα" του Κώστα Λαπαβίτσα (και συνεργατών).

 5.Επιστροφή στην δραχμή θα σήμαινε εθνική αυτοκτονία για 16 λόγους - Ακραίες υποτιμήσεις και καθολική φτωχοποίηση.

6. Δ.Κωνσταντακόπουλος: Γιατί δεν πρέπει να φύγουμε τώρα απο το ευρώ.Προσοχή στα παιχνίδια που παίζονται και πάλι στην πλάτη της Ελλάδας.

7.Π.Καζάκος:Γιατί η δραχμή δεν (θα) είναι η λύση.

Εφικτή η έξοδος από την Ευρωζώνη.

♦ του Κώστα Κόλμερ*

O υπουργός Οικονομίας και Ανάπτυξης καθ. Δημήτρης Παπαδημητρίου δήλωσε , με άρθρο του στην ΑΥΓΗ: «Η εναλλακτική λύση , ενός καλοσχεδιασμένου προγράμματος «παραλλήλου νομίσματος» (δραχμή) ,εάν 

υιοθετηθεί με ριζικές προδιαγραφές (πχ. την αξία του έναντι του ευρώ και την διευθέτηση πληρωμής των φόρων ) με αυτό, μπορεί να γίνει κινητήριος δύναμη για την ανάπτυξη της χώρας».

• Οι δηλώσεις αυτές έγιναν προ του ανασχηματισμού της κυβερνήσεως ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ του περασμένου Σεπτεμβρίου. Άρα το Animus μιας μορφής Euroexit υπάρχει στις προθέσεις της κυβερνήσεως απομένει το Corpus…

Αν υπήρξε πολιτικός σχεδιασμός -ο μοναδικός του ΣΥΡΙΖΑ στην διετή διακυβέρνηση της Ελλάδος –  ήταν εκείνος που μ’ εντολή του πρωθυπουργού  Αλέξη Τσίπρα  ,προς τον πρώην υπουργόν Οικονομικών  «Γιάνη» Βαρουφάκη  , ο τελευταίος εξεπόνησε το «πλάνο Β΄» ,για την έξοδο της χώρας από το ευρώ .To corpus του euroexit σχεδόν  υλοποιήθη τον Ιούλιο του 2015 αλλά δεν ολοκληρώθη ακόμη.

Ακόμη κι’ αν θεωρηθεί πλάνη το Plan Β΄ – όχι ως προς τις δυνατότητες επανόδου  στο εθνικό νόμισμα αλλά διά το ποίοι εξουσιάζουν πραγματικά την Ελλάδα – το Σχέδιο Β΄ έχει  την ιστορική του σημασία .

Βεβαίως , η  «για πρώτη φορά αριστερή κυβέρνηση» δεν εξετίμησε ορθώς τον συσχετισμό  δυνάμεων μεταξύ πιστωτών (Ε.Ε) και οφειλέτου (Ελλάδος) μ’ αποτέλεσμα, ο  σύντροφος  Τσίπρας   να υπογράψει το τρίτο μνημόνιο τον Ιούλιο του 2015.

Εν τούτοις την 5^η Ιουλίου 2015 ,το Σχέδιο Β΄ ήταν εφικτό κατά 95% .Αν ήταν ανεξάρτητη από ξένες επιρροές η πολιτική εξουσία εν Ελλάδι – που δεν ήταν – , εάν υπήρχε κάποια γνώσι  της  νομισματικής ιστορίας από τους «αρμοδίους» συμβούλους της Ελληνικής κυβερνήσεως (Γκάλμπραιηθ, Βαρουφάκη ,Λαφαζάνη ) και αν ο διοικητής της Τραπέζης της Ελλάδος ήταν πρόσωπο εμπιστοσύνης του πρωθυπουργού – κι’ όχι του Μάριο Ντράγκι της ΕΚΤ  – τότε η επάνοδος στο εθνικό νόμισμα ήταν απολύτως πραγματοποιήσιμη.

Το λάθος Βαρουφάκη συνίσταται ότι η όλη επιχείρηση έγινε «σαν διαπραγματευτικό όπλο» , ως ομολογεί ο Γκάλμπραιηθ στο σχετικό βιβλίο του και όχι ως μοναδική διέξοδος  από την πιστωτική ασφυξία του ευρώ. Δηλ. οι εμπνευστές δεν πίστευαν στο Σχέδιο Β.

Παρά ταύτα , η επάνοδος στο εθνικό νόμισμα είναι σήμερον εφικτή , καθ’ όσον τα τρία τέταρτα της επιχειρήσεως ( η διαρκείας τριών εβδομάδων «Τραπεζική Αργία» ,τα πέραν των  20 μηνών «Κάπιταλ  Κοντρόλς» , η απεριόριστη δέσμευση των καταθέσεων , ο «κόφτης» μισθών και συντάξεων και η υποτίμηση του εγχωρίου «Τραπεζικού ευρώ» , εν σχέσει με το κυκλοφορούν) έχουν ήδη συμβεί , χωρίς «να κυλίσουν τα… «τάνκς» στους Αθηναϊκούς δρόμους» , ως εφοβείτο ο καημένος  ο Τζέημς.

 Απομένουν ,βεβαίως, ορισμένες πρόνοιες διά μία συντεταγμένη έξοδο  από την επάρατο ευρωζώνη, με περιορισμένες απώλειες και μεγάλες ωφέλειες διά τον Ελληνικό λαόν, ο οποίος άλλως αντιμετωπίζει πλήρη αφανισμό  μέσα στην «λιτότητα» του Οθνείου νομίσματος , που του επέβαλαν ξένοι , σκοτεινοί κύκλοι  –  άμοιροι βασικών  οικονομικών γνώσεων καρεκλοκένταυροι και αδίστακτοι γραικύλοι της εξουσίας.

• Με το ανατραπέν δημοψήφισμα της 5^ης Ιουλίου 2015 ,το 61% του Ελληνικού λαού ετάχθη κατά της λιτότητος (του ευρώ). Άρα υπάρχει και η σχετική νομιμοποίηση της εξόδου από την ευρωζώνη.
• Η προηγηθείσα φροντίδα  των καταθετών ,ν’ αναλάβουν   σημαντικό μέρος των αποταμιεύσεων –κάπου 50 δις. ευρώ – επιτρέπει την ομαλή λειτουργία της εσωτερικής αγοράς προσωρινώς και παραλλήλως με το ισχύον νόμισμα.
• Η εκτίμηση του καθ. Βαρουφάκη ότι «μέσα στο ευρώ ο πλήρης αφελληνισμός των Τραπεζών είναι βέβαιος» επαλήθευσε μεταγενεστέρως με την πλήρη εξαΰλωση των Τραπεζικών κεφαλαίων και τον διορισμό ξένων διοικήσεων ,κατόπιν της εκχωρήσεως του 45% των Τραπεζικών μετοχών στο Ταμείο Χρηματοπιστωτικής… Ασταθείας (ΤΧΣ) του χέρ Ρέγκλινγκ.  

Η απεξάρτηση από του ευρώ δεν είναι διαπραγματευτικό όπλο αλλά συνειδητή πολιτική. Πέραν των αποδεδειγμένων ελαττωμάτων της ευρωζώνης  , ως «αρίστου νομισματικής περιοχής» (εκ της υπάρξεως 19 διαφορετικών επιτοκίων- όσων και οι μετέχουσες χώρες στην ευρωζώνη – της εγνωσμένης  ανικανότητος της ΕΚΤ να δράσει ως τελευταίος δανειστής των  δοκιμαζομένων από αναλήψεις καταθέσεων  και μη εξυπηρετουμένων δανείων Τραπεζών , ως και των οκτώ «θανασίμων σφαλμάτων» του ΔΝΤ(***) στην κατ’ εφημισμόν «επιχείρηση διάσωσης» της Ελλάδος από την χρεωκοπία), η επάνοδος στο εθνικό νόμισμα επιβάλλεται διά λόγους οικονομικούς και εθνικούς.

Διά την εξασφάλιση της επάρκειας ρευστού χρήματος και την  αποφυγή περαιτέρω οικονομικής συρρικνώσεως της Ελλάδος , κατά τα κελεύσματα των Γερμανών κατακτητών , διά δευτέρα φοράν  εις διάστημα των τελευταίων 75 ετών , η επάνοδος στην εθνική νομισματική πολιτική είναι εκ των ών ούκ άνευ. .

 Όπως το 1944 , ο Κυριάκος Βαρβαρέσος επανέφερε την δραχμή ,διά ν’ απαλλαγεί η Ελληνική οικονομία από τα κατοχικά μάρκα ,με τα οποία κατεληστεύετο έως τότε ο εθνικός πλούτος και κατεδικάζετο ο Ελληνικός λαός εις εξόντωσιν δια της πείνης και της ανεργίας ,ούτως και σήμερον χρειάζεται μία νέα εθνική προσπάθεια δια ν’ απαλλαγεί η χώρα από τα δεσμά του ευρώ , υπό το βάρος εξυπηρετήσεως των οφειλών  προς τις Ευρωπαϊκές κυβερνήσεις .

Τα χρέη αυτά εφορτώθησαν στην πλάτη του Ελληνικού λαού κυρίως διά την σωτηρία των Ευρωπαϊκών Τραπεζών (Γαλλικών , Γερμανικών, Ολλανδικών κλπ) αλλ’ είναι ασήκωτα καθ’ ομολογίαν ακόμη και του αναλγήτου ΔΝΤ.

Βεβαίως ,η  προσπάθεια απαλλαγής από την «παγίδα του ευρώ» δεν θα είναι εύκολη ούτε απηλλαγμένη κινδύνων. Είναι όμως η μόνη ενδεδειγμένη πολιτική διά την αποφυγή  περαιτέρω  συρρικνώσεως της οικονομίας  , εκποιήσεως του εθνικού πλούτου αντί πινακίου φακής και περαιτέρω αυξήσεως της ανεργίας  και της μεταναστεύσεως των νέων Ελλήνων (500.000 μέχρι τούδε).

Ένα σχέδιο εφικτής απεξαρτήσεως από του ευρώ και εξασφαλίσεως επαρκούς χρηματικής ρευστότητος , δια την εκκίνηση της οικονομίας , περιλαμβάνει δύο φάσεις ,ελάχιστα διαφερουσών  χρονικώς μεταξύ των.

Η αναγκαστική κυκλοφορία

Πρώτη φάση: Καθιέρωση της αναγκαστικής κυκλοφορίας  (fiat money) της νέας  δραχμής , ισοτίμου  προς ένα ευρώ (1:1) .Όλες οι υποχρεώσεις εις ευρώ  , φόροι ,κοινωνικές εισφορές , ασφάλιστρα ,ασφαλίσματα  , μισθοί, συντάξεις , καταθέσεις και Τραπεζικές οφειλές ,θα πρέπει να μετατραπούν σε νέες δραχμές  ,με ταυτόχρονη ανάληψη της νομισματικής πολιτικής υπό της Τραπέζης της Ελλάδος , της οποίας ο διοικητής πρέπει να είναι πρόσωπο εμπιστοσύνης της κυβερνήσεως και γνώστης της Ελληνικής και διεθνούς  οικονομικής πραγματικότητος.

Οι συναλλαγές  του δημοσίου θα γίνονται η λ ε κ τ ρ ο ν ι κ ώ ς   αποκλειστικά σε νέες δραχμές μέχρις ότου εκτυπωθεί το νέο ,εθνικό νόμισμα (ονομαστικής αξίας  1,2,5,10,20 50 ,100 και 200 ΝΔρχ. εις ενιαίου τύπου χαρτονομίσματα )  και κοπούν κέρματα 5 , 10, 20 και 50 λεπτών της Νδρχ. στο Νομισματοκοπείο του Χολαργού .

Δευτέρα φάση: Αμέσως κατόπιν χρειάζεται μία υποτίμηση 50% των νέων δραχμών δια την ανάκτησι της ανταγωνιστικότητος της Οικονομίας .Δύο προς ένα ευρώ (2:1).Η υποτίμηση θα γίνει υπό της Τραπέζης της Ελλάδος , που θ’ αναλάβει ηλεκτρονικώς τις μετατροπές των κυκλοφορούντων  ευρώ εις Νδρχ. και αντιστρόφως.

Το ευρώ θα κυκλοφορεί ως «παράλληλο νόμισμα» στην εγχώρια αγορά. Το δημόσιον θα συναλλάσσεται μόνον με νέες δραχμές ,που σημαίνει ουσιαστική περικοπή  των φορολογικών υποχρεώσεων ,εφ’ όσον πληρώνονται με ευρώ.  Η εντεύθεν ανακούφιση των οφειλετών θα συνεπιφέρει πακτωλό συναλλάγματος στην Τράπεζα της Ελλάδος  ,η οποία θ’ αναλάβει αποκλειστικώς την διαχείριση του.

Τουλάχιστον 50 δις. ευρώ ευρίσκονται στα θυλάκια του συναλλακτικού κοινού και 19 δις. ευρώ αναφέρονται  στα θησαυροφυλάκια της ΤτΕ . Ούτως θα σχηματισθούν νέα συναλλαγματικά αποθέματα , πέραν των 6,5 δις. ευρώ που αναγράφει ο ισολογισμός της ΤτΕ – εάν είναι αληθής.

Με την σύγχρονη δραχμοποίηση  ,το εξωτερικό χρέος θα καταστεί διαχειρίσιμο , κατόπιν ενός αληθούς Μορατόριουμ. 

Τρίτον. Διά την σταθεροποίηση της ισοτιμίας της Νδρχ. στις αγορές συναλλάγματος  ,χρειάζονται συναλλαγματικά αποθέματα για εισαγωγές τριών μηνών , ισοσκελισμένος κρατικός προϋπολογισμός και μικρό έλλειμμα στο ισοζύγιο τρεχουσών συναλλαγών ,που μπορεί να καλυφθεί από τις αυτόνομες εισροές κεφαλαίων. Τα επιτόκια θ’ ανέρχονται όσον  χρειάζεται το ισοζύγιο εξωτερικών πληρωμών. Πάντα ταύτα θα καθορίζει  επαναϊδρυομένη η Νομισματική Επιτροπή.

Οι τιμές των αγαθών  σε ευρώ στην εγχώριο αγορά θα παραμείνουν αμετάβλητες αλλά  οι τιμές εις Νδρχ. θα αναπροσαρμόζονται κατά το ποσοστό εξωτερικού συναλλάγματος που εμπεριέχουν τ’ αγαθά και βεβαίως καθώς υπαγορεύει η συνολική Ζήτηση .Π.χ. στα υγρά καύσιμα ,το κόστος προμηθείας του αργού και διϋλίσεως πετρελαίου είναι 30% της λιανικής τιμής και κατά το υπόλοιπον  φόροι. Εάν η κυβέρνηση κρίνει διατηρητέους τους φόρους ,όσοι καταναλωτές  πληρώνουν σε  νέες δραχμές  μέσω πιστωτικών καρτών , θα καταβάλλουν διπλάσιο ποσόν ανά λίτρο καυσίμου, στους σταθμούς ανεφοδιασμού αυτοκινήτων. Όσοι πληρώνουν με ευρώ ,θα τιμολογούνται ως και προηγουμένως.

Το ψωμί θα ανατιμηθεί ελάχιστα και τα οπωρολαχανικά μόνον κατά τα ναύλα μεταφοράς από την παραγωγή στην κατανάλωση. Το εγχωρίως παραγόμενο γάλα θα γίνει οικονομικότερο του εισαγομένου , η ζάχαρη , τα εσπεριδοειδή  και τα κρασιά φθηνότερα κοκ. Το εισαγόμενο κρέας ακριβώτερον αλλά το εγχώριο μόνον κατά το κόστος της κτηνοτροφής.

 Η τιμολογιακή πολιτική του ηλεκτρικού ρεύματος, του νερού και των τηλεπικοινωνιών θα μπορούσε να είναι ανάλογος της αντοχής των Επιχειρήσεων Κοινής Ωφελείας  που τα παρέχουν. Οι τεράστιες χρεώσεις πχ. «παγίων» του ΟΤΕ θα μπορούσαν  μειωθούν και κατά 15% του ηλεκτρισμού με εξάλειψη των «φόρων υπέρ τρίτων» αλλά τα έσοδα των μέσων μαζικής Μεταφοράς προσώπων θα μπορούσαν να διατηρηθούν  αμετάβλητα εφ΄ όσον θα ελέγχεται πλήρως η επικύρωση των εισιτηρίων , που σήμερα δεν συντρέχει.

Το γενικό επίπεδο των τιμών εις Νδρχ. θα ανέλθη «άπαξ» αλλ’ όχι συνεχώς εφ’ όσον το ποσοστό της υποτιμήσεως διατηρηθεί αμετάβλητο στο 50%. Υπάρχουν εγχώρια αγαθά (πχ. ελαιόλαδον,  σίτος, νωπά και ένδυση-υπόδηση) και υπηρεσίες (πχ.ιατρικές , δικηγορικές , εκπαιδευτικές κλπ)  που ελάχιστα θα επηρεασθούν εκ της υποτιμήσεως ,λόγω της Μεγάλης Υφέσεως (της εγχωρίου ζητήσεως).Τα ενοίκια των καταστημάτων θα πρέπει ν’ απελευθερωθούν αλλά δεν αναμένεται ν’ αυξηθούν αισθητώς λόγω υπερπροσφοράς στέγης.

Σημειωτέον ότι πληθωρισμός εκ της υποτιμήσεως του 1953 είχεν αυξηθεί μόνον 13% και κατόπιν έμεινε αμετάβλητος παρά την αναπροσαρμογή 50% της δρχ. από 15 εις 30 δρχ. ανά δολλάριον. Η ανάπτυξη εντεύθεν της Ελληνικής οικονομίας επιταχύνθη και διετηρήθη  υψηλή παγκοσμίως μέχρις του 1973.

Η διάλυση των πολλών εγχωρίων καρτέλ και των παρανόμων συμπράξεων επιχειρηματιών, από των κατασκευαστικών εταιριών  μέχρις του χάρτου , θα συνέβαλε μεγάλως στην χαλιναγώγηση της κερδοσκοπίας από τις ξένες και εγχώριες επιχειρήσεις που απομυζούν την ικμάδα του Ελληνικού αγοραστικού κοινού.

 Ζήτημα γεννάται με τις Τραπεζικές καταθέσεις που θα χάσουν αγοραστική δύναμη εις συνάλλαγμα (**).Οίκοθεν νοείται ότι απαξάπασες θα δραχμοποιηθούν αλλά θα απελευθερωθεί η ανάληψη και θ’ αυξηθούν τα επιτόκια των. Το κράτος θα εγγυάται την καταβολή  άνευ περιορισμών και θα επαναφέρει το απόρρητο των καταθέσεων.

 Όταν το 2002 η ισοτιμία της δρχ. ανετιμήθη   , διά λόγους παραπλανήσεως του κοινού ,υπό του αλήστου μνήμης διδύμου Κώστα Σημίτη – Γιάννου Παπαντωνίου , στις 341 δρχ. ανά ένα ευρώ (= 2 Γερμανικά μάρκα ) ενώ όφειλε η πραγματική ισοτιμία του ευρώ να είναι 682 δρχ. , οι καταθέσεις υπερτιμήθησαν κατά 95%.Με την νέα αναπροσαρμογή τα πράγματα θα επανέλθουν στην προτέρα των κατάσταση.

Οι μισθοί του δημοσίου και οι συντάξεις θα χάσουν  αγοραστική δύναμη αλλά ολιγώτερον της Υποτιμήσεως .Τα κατώτατα όρια μισθών/συντάξεων θα ημπορούσαν ν’ αναπροσαρμοσθούν 20%  , εφ΄ όσον τούτο επιτρέψει ο νέος κρατικός προϋπολογισμός που θα πρέπει να είναι πραγματικά ισοσκελισμένος. Στον ιδιωτικό τομέα ,η μισθολογική πολιτική είναι ζήτημα επιχειρηματικών αποφάσεων και όχι συλλογικών συμβάσεων.

 Οι οφειλές του δημοσίου προς τους ιδιώτες θα δραχμοποιηθούν και θα συμψηφίζονται με τις υποχρεώσεις των εις Νδρχ. 

Οι Τράπεζες θα ανακεφαλαιωθούν με  Νδρχ. διά της επαναγοράς των κρατικών ομολόγων του χαρτοφυλακίου των (1:1). Η ανασύσταση της Νομισματικής Επιτροπής θα ελέγχει την επάρκεια κεφαλαίων των εμπορικών Τραπεζών διά την αποφυγή παραγωγής πληθωρικού χρήματος  εκ του μηδενός,  μέσω των καταθέσεων. Πιστωτικά έσοδα του δημοσίου  θα μπορούσαν να προέλθουν μόνον από αφορολόγητα ομολογιακά δάνεια του εσωτερικού.

Η δυναμική της Αναπροσαρμογής.

Με το ευρώ , η Ελληνική οικονομία ευρίσκεται βαθειά μέσα στην Μαύρη Τρύπα της Κεϋνσιανής «παγίδος ρευστότητος» από την οποία αδυνατεί να ξεφύγει . Το χρήμα σπανίζει και οι συναλλαγές στην αγορά δυσχεραίνονται μεγάλως . Οι Τραπεζικές πιστώσεις ελλείπουν από το εμπόριο και την παραγωγή ενώ η οικοδομή χειμάζεται αγρίως.

Με τα «κάπιταλ κοντρόλς» ,η εισοδηματική ταχύτης του νομίσματος έχει περιορισθεί κάτω του ενός τρίτου. Ως αποτέλεσμα ,εμφανίζεται επίμονος αντιπληθωρισμός , πτώση του εθνικού προϊόντος κατά 1/3 και άνοδος της ανεργίας στο 30% του ενεργού πληθυσμού ,με ταυτόχρονη μείωση της απασχολήσεως – εξ ου και το πραγματικό εθνικό προϊόν υστερεί σημαντικά του δυνητικού. Την αναστροφή του φαινομένου αυτού επιχειρεί η Αναπροσαρμογή.   

Η αγορά θα κινηθεί ανέτως με το «παράλληλο νόμισμα» ως σήμερον ,μέχρις ότου κυκλοφορήσουν οι Νδρχ. Κατόπιν το ευρώ θα θεωρηθεί ως ξένο συνάλλαγμα  και θ’ αγοράζεται (και πωλείται) μόνον υπό της Τραπέζης της Ελλάδος, διά την εξυπηρέτηση των εισαγωγών  και τον σχηματισμό συναλλαγματικών αποθεμάτων , όπως το 1947 και  1953 με τις μεταρρυθμίσεις των Κυριάκου Βαρβαρέσου – Σπύρου Μαρκεζίνη.

Το δημόσιον χρέος θα δραχμοποιηθεί και θα αποπληρωθεί εν ευθέτω χρόνω στις πιστώτριες ξένες κυβερνήσεις , κατόπιν  αναδιαρθρώσεως  (Μορατόριο) και εφ’ όσον υπάρξει ανάπτυξη στην Ελλάδα και πρωτογενές πλεόνασμα 1% του ΑΕΠ ετησίως. Η αναδιαπραγμάτευση του χρέους θα πρέπει να μείνει ανυποχώρητος στο ζήτημα αυτό. Οι ΗΠΑ και η Γερμανία αθέτησαν το εξωτερικό των χρέος μεταπολεμικώς. Η Ελλάς είναι πολύ μικρή για να κάμει τοιαύτην  ατιμία.

Τα ιδιωτικά δάνεια θα πληρωθούν εις συνάλλαγμα κατά τον χρόνο λήξεως  με διπλάσιο ποσόν Νδρχ. που πρέπει να προσκομίσουν οι οφειλέτες οι οποίοι τα συνήψαν εις ευρώ.

Τα επιτόκια των δραχμικών καταθέσεων θα αυξηθούν μέχρις 5% και των χορηγήσεων στο 9% χωρίς άλλην επιβάρυνση. Οι εισροές ξένων κεφαλαίων και η διατήρηση των καταθέσεων εις συνάλλαγμα θα τύχουν «πρίμ» 2% άνω των δεδηλωμένων ισοτιμιών κατά την δραχμοποίηση.

Η επάνοδος της χώρας στο Αμερικανικό δολλάριο  και η επαναφορά της κυμαινομένης ισοτιμίας στο +-15%  , είναι επιβεβλημένη. Η ισοσκέλιση του ισοζυγίου πληρωμών είναι αναγκαία δια την αποτροπή του ξένου δανεισμού. Ο ΄Ελληνας ψηφοφόρος πρέπει να μάθει να ζει με τις αυξανόμενες παραγωγικές του δυνατότητες και όχι με  απατηλές αξιώσεις που υπόσχονται αδίστακτοι «πολιτικοί» για την ψήφο του .

 Η μεγάλη Ελληνική εμπορική ναυτιλία θα διατηρήσει τα προνόμια της και θα εξυπηρετείται εξωλογιστικώς από την Τράπεζα της Ελλάδος , ενώ θα αρθούν όλα τα γραφειοκρατικά εμπόδια δια την δημιουργία διεθνούς ναυτιλιακού κέντρου στον Πειραιά (και Κρουαζιέρας).

Ο εθνικός Τουρισμός θα απελευθερωθεί από τα δημόσια δεσμά και θ’ αναληφθεί από επαγγελματίες του κλάδου με απώτερο σκοπό την επιμήκυνση της Τουριστικής περιόδου και της εισροής πραγματικού συναλλάγματος.

 Η συνταγματική προστασία της εισαγωγής ξένων κεφαλαίων θα επανέλθει πλήρως και η απονομή της δικαιοσύνης θα επιταχυνθεί με συνοπτικές διαδικασίες και  ιδιωτικές διαμεσολαβήσεις. Η ποινική δίωξη των μνημονιακών ,δια παραβίαση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων εν Ελλάδι είναι υπόθεση της Ελληνικής δικαιοσύνης και ζήτημα διεθνούς αξιοπιστίας της.

Το μέλλον  ευοίωνο.

Η Ελλάς είναι μία προνομιούχος από την φύση και την ιστορία της χώρα , οποία κακοποιείται συστηματικώς από ξένα και εγχώρια ολιγαρχικά συμφέροντα.

Το φυσικό  περιβάλλον δανείζεται η παρούσα γενεά  από τις μελλοντικές γενεές και τον πολιτισμό πιστώνεται από τις παρελθούσες.

Δεν θα πρέπει αμφότερα να καταστρέφονται για ευκαιριακά κέρδη της ιθυνούσης τάξεως. Ο εθνικός πλούτος είναι αναπαλλοτρίωτος και μόνον η αποδοτικώτερη  διαχείριση  είναι επιτρεπτή , εξαιρέσει των ακτών ,  λιμένων , αεροδρομίων και  «φυσικών μονοπωλίων» (πχ. η ΕΥΔΑΠ).

Τελική επιδίωξη της επαναφοράς εθνικής νομισματικής κυριαρχίας είναι η αύξηση της εγχωρίου παραγωγής και η μείωση της ανεργίας. Τούτο μπορεί να επιτευχθή δια της ενισχύσεως των εξαγωγικών εισπράξεων όπως το 1970. Πέραν της διετίας ,το καθήκον αυτό θα πρέπει ν’ αναληφθεί και απ’ τον εκσυγχρονισμό του εκπαιδευτικού μας συστήματος ,μ’ έμφαση στη Τεχνική- Επαγγελματική Εκπαίδευση και στην αξιολόγηση του εκπαιδευτικού προσωπικού , που πρέπει να αρχίσει αμέσως. Μόνον εκεί χρειάζεται  «Γερμανική βοήθεια»…

 Όπως στο παρελθόν , ο συνδυασμός σταθεράς ισοτιμίας και εξυγιάνσεως των δημοσίων οικονομικών  συνέβαλε στην πραγματική σταθερότητα του εθνικού νομίσματος ,  υπό την προϋπόθεση απελευθερώσεως των αγορών εργασίας και αγαθών που κυριαρχούνται σήμερον από τα απειράριθμα «καρτέλ» ,ούτως και σήμερον η Νδρχ. δύναται να εξελιχθή στο ισχυρό νόμισμα της Νοτιανατολικής Ευρώπης. Έργον , βεβαίως , ταντάλειον  αλλά εφικτό με τα θετικά , πραγματικά επιτόκια εις εποχήν αρνητικών διεθνώς και εφ’όσον λήξει η διαβόητος «λιτότης» του χέρ Σόημπλε.  

Με την Νδρχ., το άνοιγμα του ισοζυγίου τρεχουσών συναλλαγών θα κλείσει εκ της αυξήσεως των συναλλαγματικών εισπράξεων ( εξαγωγών , ναυτιλιακού και Τουριστικού συναλλάγματος ως και εκ  της εισροής επιχειρηματικών κεφαλαίων ) .Την Υποτίμηση της Νδρχ.  θα «πληρώσουν» τα ξένα προϊόντα , με την επαναφορά των «περιθωρίων»  , καθ’ ον χρόνον η εγχώριος παραγωγή θα ενισχύεται ποικιλοτρόπως (πχ. με εθνικές τιμές ασφαλείας της Γεωργικής παραγωγής και μέτρα ισοδυνάμου αποτελέσματος ως προς τους δασμούς των εισαγομένων και μη παραγομένων επιτοπίως αγαθών).

Η  Μεγάλη ΄Υφεση της Ελληνικής οικονομίας είναι τόσον βαθεία και παρατεταμένη ώστε αρκεί ένας  ισοσκελισμένος  Τακτικός Προϋπολογισμός δια να επιτευχθεί ισορροπία στις αγορές  ,χωρίς πληθωρισμόν. Ο σχετικός στόχος πραγματικής αυξήσεως του ΑΕΠ δεν θα πρέπει να υπερβαίνει την αύξηση του πληθυσμού , που πρέπει να ενισχυθεί παντιοτρόπως.

Ο προϋπολογισμός δημοσίων επενδύσεων , απαραίτητος διά την πυροδότηση της οικονομικής ανακάμψεως , πρέπει να στηρίζεται στον εσωτερικό δανεισμό. Περιθώρια υπάρχουν μέχρις 3% του ΑΕΠ με ομολογιακά λαχειοφόρα δάνεια. 

Ο σθεναρός έλεγχος  Τραπεζών υπό της Νομισματικής Επιτροπής θ’ αποτρέψει τυχόν υπερθέρμανση της οικονομίας. Η λελογισμένη  πιστοδότηση της Οικοδομής («Μάνας 1000 τεχνών») θα δημιουργήσει νέες θέσεις εργασίας.

Η άμεση καθιέρωση του Κτηματολογίου –απολύτως εφικτή με την σύγχρονη τεχνολογία και την χρησιμοποίηση της Γεωγραφικής Υπηρεσίας Στρατού – θ’ αποτρέψει την διαιώνιση της καταπάτησης  δημοσίας/ δημοτικής περιουσίας και των πραγματικών δασών και όχι των φορομπηχτικών ως επί του παρόντος. Η συνταγματική απαγόρευση της νομιμοποιήσεως της αυθαιρέτου δομήσεως θα περιορίσει ένα διαρκώς επανερχόμενο  πρόβλημα προ των εκάστοτε «βο-λευτικών» εκλογών.

Η  ανασυγκρότηση του κράτους είναι τελικώς  εφικτή μόνον κατόπιν διαγραφής του «πολιτικού κόστους» από το Ελληνικό λεξιλόγιο .Μέσα στο νέον ευνοϊκό διεθνές περιβάλλον , ο εκσυχρονισμός της δημοσίας διοικήσεως είναι επιτεύξιμος εντός συντόμου χρόνου. Αρκεί να επιδειχθεί η πολιτική βούληση , αυτοσυγκράτηση του λαού και  η χρησιμοποίηση της ψηφιακής τεχνολογίας.       

Ευκαιρίες και δυνατότητες

Τρία πρόσφατα διεθνή γεγονότα ευνοούν την απελευθέρωση  του Ελληνικού κράτους από τα ευρωδεσμά:

Πρώτον , η αποχώρηση της Βρεταννίας από την Ευρωπαϊκή ‘Ενωση , κατά τρόπον πολιτικώς συντεταγμένο και οικονομικώς βιώσιμο. Οι ΄Αγγλοι  – ο λαός των εξαιρέσεων – έδειξαν πάλι την πορεία της ευρωπαϊκής Ιστορίας (****) εγκαταλείψαντες την ψευδεπίγραφη «Ευρωπαϊκή ενοποίηση» υπό το σκήπτρο του Γερμανικού Ράϊχ.

Η υποτίμηση της Βρεταννικής λίρας δρά ως κίνητρον εισροής κεφαλαίων στο Λονδίνο  ,ο πληθωρισμός ελάχιστα ανέρχεται  και τα Βρεταννικά ομόλογα ανατιμώνται.

Ως απεδείχθη , η απόφαση εξόδου της Βρεταννίας ανήκει στην κυβέρνηση της Δορωθέας Μαίη και όχι  στην Ευρωπαϊκή Επιτροπή. Συνεπώς δεν υπάρχει κίνδυνος απομακρύνσεως της Ελλάδος από την Ε.Ε. εις περίπτωσιν εξόδου από την ευρωζώνη. Έτερον εκάτερον εάν ούτως απεφάσιζεν  ο Ελληνικός λαός καταλλήλως ενημερούμενος.

Η νέα ηγεσία στις ΗΠΑ του προέδρου Τράμπ και η μετατόπιση της εξουσίας στην Γερμανία προς τους υποστηρίζοντας την απομάκρυνση των λαθρομεταναστών και την ενίσχυση των ημεδαπών εργαζομένων , θα δημιουργήσει μία νέα αρχιτεκτονική στην παγκόσμιο  οικονομία. Οι νότιες  χώρες της Ε.Ε. θ’ αποχωρήσουν αργά ή γρήγορα  απ’ την ευρωζώνη , ως απέδειξε το δημοψήφισμα της Ιταλίας τον περασμένο Δεκέμβριον και η προεκλογική ζύμωσι στην Γαλλία.

Δεύτερον ευπρόσδεκτο γεγονός είναι ότι ο φόβος εξ Ανατολών απεδείχθη φανταστικός και οι σπερμολογίες διαφόρων «αναλυτών» ,περί της γεωπολιτικής υπεραξίας της γείτονος ,  κενές περιεχομένου.

Η Ελλάς εξακολουθεί να διαθέτει ισχυρές ΄Ενοπλες Δυνάμεις που είναι  πολύτιμος συνεταίρος της Δύσεως ενώ η Τουρκία έχει διχασμένο στρατό  τον οποίον μάλιστα ανέτρεψε η… μυστική αστυνομία  – όπερ πρωτοφανές στην ιστορία των  κινημάτων .

Ο «Τουρκικός λαός» αποτελείται από 44 εθνότητες που αλληλομισούνται ενώ η Τουρκική «δημοκρατία» είναι άλλο ένα παραμύθι της Χαλιμάς!

Η Δύση χρειάζεται περισσότερο την Ελλάδα απ’ ό, τι στο παρελθόν , δια να αναπληρώσει το κενόν που αφήνει ο εμφύλιος πόλεμος στην Ισλαμική Τουρκία και η πρόθεσι δημιουργίας Κουρδικού κράτους. Από του Αμερικανικού ναυστάθμου Νόρφολκ μέχρις του Κατάρ, μόνον η Σούδα ημπορεί να ελλιμενίσει αεροπλανοφόρα τύπου ΤΡΟΥΜΑΝ.

Τρίτον  γεγονός είναι η σοβούσα και μη αποκρυπτομένη πλέον Πανευρωπαϊκή Τραπεζική Κρίση , ενώπιον της οποίας η αντίστοιχος Ελληνική φαντάζει ως παιδικό πάρτυ . Οι Ιταλικές Τράπεζες έχουν «ανοίγματα» 350 δις. ευρώ και οι Γερμανικές ,Ντόϋτσε Μπάνκ και «Λάντες-μπάνκεν» έχουν χάσει άνω των 50 δις. ευρώ από «παράγωγα» και θαλασσοδάνεια – κατά κυριολεξίαν.

Το κριτήριο επιτυχίας της Αναπροσαρμογής είναι εν τούτοις μονοσήμαντον: Μόνον όταν ο ρυθμός  αύξησης των συναλλαγματικών εσόδων της Ελληνικής οικονομίες  υπερβεί το πραγματικό επιτόκιο  εξυπηρετήσεως του δημοσίου χρέους (*****) η Αναπροσαρμογή θα έχει συντελεσθή επιτυχώς .  

Η προϋπόθεση αυτή απαιτεί εφ’άπαξ σημαντική υποτίμηση του νομίσματος  κι’ αυτή ,με την σειρά της θα φέρει την Ελλάδα εκτός του Οθνείου νομίσματος , καθ΄ όσον με το ευρώ η εξωτερική υποτίμηση είναι εξ ορισμού ανέφικτη και η εσωτερική υστερεί , ως προκαλούσα εσωτερική πτώχευσι.

Η επάνοδος στην δραχμή δεν υπακούει εις κάποιο ιδεολογικό δόγμα αλλά αποτελεί νομοτελειακή ανάγκη , που παρέβλεψαν οι δωσίλογοι του ευρώ.

Ο νέος υπουργός Εθνικής οικονομίας και Ανάπτυξης καθ. Δημήτρης Παπαδημητρίου έχει ταχθεί στο παρελθόν υπέρ της επανόδου στο εθνικό νόμισμα , με την χρησιμοποίηση του ευρώ ως ενδιαμέσου , «παραλλήλου» νομίσματος – άποψη που συμμερίζεται και ο πολύς Βόφγκανγκ Σόημπλε. Ο πολιτικός χρόνος συνεπώς επιταχύνεται και δεν πρέπει να χαθή η παρούσα ευκαιρία.

*Οικονομολόγος, Συνεργάτης της Νέας Πολιτικής

———— 

(*) Αποσπάσματα εκ του νέου βιβλίου μου «Η ΕΞΟΔΟΣ ΤΟΥ ΕΥΡΩ» , εκδόσεις ΛΙΒΑΝΗ.       
(**) Λαμβανομένης υπ’οψιν της προ του ευρώ ισοτιμίας της δραχμής, η συναλλαγματική τιμή του Οθνείου νομίσματος  θα έδει να είναι υπερτέρα κατά 98% ήτοι 675 παλαιές δρχ. είτε 2 Νδρχ. χάριν  απλουστεύσεως. Η νυν ισχύουσα  τιμή του … «Ελληνικού ευρώ» είναι υπερτιμημένη έναντι της πραγματικής του αξίας ,με σοβαρές συνέπειες για την  οικονομία όπως:

1.Επιδότηση των εισαγωγών , επιβάρυνση εξαγωγών.

2.Δυσχέρανση των συναλλαγματικών εισπράξεων.

3.Ανεπάρκεια επενδύσεων και διαρροή κεφαλαίων.

Το κόστος εν Ελλάδι ζωής είναι  35-40% ανώτερο των ανταγωνιστριών χωρών πχ. της Τουρκίας λόγω της αυτόθι ανταγωνιστικότητος λόγω  της ελευθέρας διακυμάνσεως του συναλλάγματος και υποτιμήσεως της Τουρκικής λίρας .

 (***) Τα οκτώ θανάσιμα αμαρτήματα του ΔΝΤ στην Ελλάδα είναι: Η έλλειψη προετοιμασίας δια την Ελληνική κρίση παρ΄ ότι από του 2009 ήταν προφανής , η μη αναδιάρθρωση του  χρέους προ της κατ’εξαίρεσιν  χρηματοδοτήσεως της Ελλάδος ,η λανθασμένη στρατηγική προσέγγιση του  προβλήματος χρέους-αναπτύξεως, η επίδειξη ανελαστικότητος  στις διαπραγματεύσεις , οι ολέθριες σχέσεις του ΔΝΤ με τις Ευρωπαϊκές αρχές , η συνεχής μεταβολή των στόχων του προγράμματος , η άνισος απόδοση του προσωπικού της αποστολής του ΔΝΤ και ο ανθελληνισμός  της «Τρώηκα» ,αντί ουδετέρου ορθολογισμού. Επ’ αυτών τηρούν σιγήν ιχθύος οι μίσθαρνοι ευ(ρω)σεβηστές…

(****) Ο Αγγλικός λαός πρώτος έβαλε φραγμό στην επιβολή φόρων (Μάγκνα Κάρτα) , έκοψε το κεφάλι του βασιληά (Καρόλου β΄) , κατετρόπωσε  τον Ναπολέοντα , ενίκησε την ολοκληρωτική Γερμανία εις δύο παγκοσμίους πολέμους , έμεινε εκτός ευρωζώνης το 1999 και απέρριψε προσφάτως την υπαγωγή της Τραπέζης της Αγγλίας υπό την αδίστακτη ΕΚΤ. Το BREXIT είναι αναπόδραστο. Ο Κοινοβουλευτισμός στην Βρεταννία χρειάσθη μία χιλιετία και στην Ελλάδα κατεστράφη σε ολιγότερα από 200 χρόνια.

(*****) Βλ. σχ.Tim Congton. THE DEBT THREAT .Basil Blackwell,1988 .Appendix: The Algebra of Debt Growth.σελ. 217 επόμενα .

12-3-2017

ΠΗΓΗ

http://neapolitiki.gr/%CE%B5%CF%86%CE%B9%CE%BA%CF%84%CE%AE-%CE%B7-%CE%AD%CE%BE%CE%BF%CE%B4%CE%BF%CF%82-%CE%B1%CF%80%CF%8C-%CF%84%CE%B7%CE%BD-%CE%B5%CF%85%CF%81%CF%89%CE%B6%CF%8E%CE%BD%CE%B7/

VIDEO: 

Πώς θα ξεπεραστεί η κρίση;

Διονύσιος Π. Χιόνης, Καθηγητής Οικονομικών Τμήμα Οικονομικών Επιστημών ΔΠΘ  & Ναπολέων Μαραβέγιας,Καθηγητής Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών

(14/3/2017)

antimnimoniakos 

Γιατί είναι μονόδρομος η δραχμή

Δεν γνωρίζω  αν η επιλογή της Δραχμής θα προέλθει ως αποτέλεσμα μονομερούς εθνικής  επιλογής ή αν θα προέλθει από τα πολλαπλά αδιέξοδα της
ΟΝΕ που θα οδηγήσουν στην διάλυσή της.  Απ’ όπου όμως και αν προέλθει  αποτελεί ένα  πολύ πιθανό ενδεχόμενο. 

Χρειάστηκαν αρκετά χρόνια μέχρι να αποδομηθεί από την ελληνική κοινωνία η παρουσία και η χρήση του ευρώ ως βασικού μέσου συναλλαγών, αποταμιεύσεων και επενδύσεων. Οι εποχές που το ευρώ ήταν το πολιτικό, οικονομικό και κοινωνικό φετίχ παρήλθαν και απ’ ότι φαίνεται παρήλθαν ανεπιστρεπτί. 

Οι εποχές όπου αρκούσε η αναφορά στην Δραχμή για να αντιμετωπίσεις τον αποκλεισμό από τα ΜΜΕ και την δημόσια διοίκηση παρήλθαν και αυτές. Κακά τα ψέματα η επιλογή της δραχμής όπως και όλες οι οικονομικές επιλογές έχουν θετικά και αρνητικά τα οποία προσαρμόζονται ανάλογα με την κατάσταση που βρίσκεται η οικονομία.

Με την Δραχμή θα είχαμε αποφύγει την εσωτερική υποτίμηση  η οποία ήταν και είναι επώδυνη και αναποτελεσματική. Η υποτίμηση του εγχωρίου νομίσματος θα τόνωνε τις εξαγωγές και θα απέκλειε τις εισαγωγές. Οι φόβοι για πρόκληση πληθωρισμού σε μια οικονομία που πλήττεται από αποπληθωρισμό τα τελευταία τέσσερα  χρόνια είναι υπερβολικές. 

Τουναντίον η αύξηση της εγχώρια νομισματικής κυκλοφορίας ακόμα και αν αυτή μπορούσε να προκαλέσει μονοψήφιο πληθωρισμό είναι αναγκαία τόσο για την πραγματική οικονομία όσο και για το τραπεζικό σύστημα. Ο προβληματισμός για την πρόκληση υπερβολικού πληθωρισμού από την επανακυκλοφορία της Δραχμής αποτρέπεται από τα εξής συνοπτικά επιχειρήματα. Την ανεξάρτητη κεντρική τράπεζα, την θεσμοθέτηση δημοσιονομικών πλεονασμάτων και  την νομοθετική κατοχύρωση των νομισματικών στόχων. 

 Ο προβληματισμός για την Δραχμή προέρχεται και από το επιχείρημα ‘αφού δεν παράγουμε τίποτα πώς θα επιβιώσουμε; ’. Το παραπάνω επιχείρημα παραγνωρίζει το γεγονός ότι πλέον δεν παράγουμε διότι δεν είμαστε σε κανέναν τομέα (πλην τουρισμού) ανταγωνιστικοί. 

Και δεν είμαστε ανταγωνιστικοί διότι δεν προστατέψαμε ποτέ την εγχώρια παραγωγή. Και δεν μπορέσαμε να προστατέψουμε την εγχώρια παραγωγή διότι ανοίξαμε τις αγορές πολύ γρήγορα. Το μοναδικό  μέσο προστασίας,  αυτό της συναλλαγματικής προστασίας επιπόλαια το απωλέσαμε με την ένταξη στην ΟΝΕ. Nομίζω ότι σ’ αυτή την συζήτηση μπερδεύουμε το αίτιο με το αιτιατό.     

Κάπως έτσι διαμορφώνονται και τα επιχειρήματα σχετικά με το χρέος. Είμαι απ αυτούς που πιστεύουν ότι η ‘σκληρή’ νομισματική πολιτική σε συνδυασμό με την  απερίσκεπτη κίνηση ανοίγματος των αγορών οδήγησαν στην διόγκωση της παραγωγής μη-εμπορεύσιμων αγαθών (δημόσια διοίκηση, υπηρεσίες) από την ελληνική οικονομία σε βάρος των εμπορευσίμων αγαθών και στην διόγκωση του εσωτερικού και εξωτερικού ελλείμματος και κατά συνέπεια του χρέους. 

Στην συνέχεια  η επιτακτική ανάγκη στήριξης των γερμανικών και γαλλικών τραπεζών μας οδήγησε στην αργοπορημένη και αποτυχημένη αναδιάρθρωση του χρέους. Μην ξεχνάμε ότι η Χώρα χρεοκόπησε με αναλογία χρέους προς ΑΕΠ 120%, ο ίδιος στόχος δηλαδή που έχει τεθεί για το 2060. Αποδείχθηκε ότι το σκληρό ευρώ δεν μπόρεσε τελικά ούτε να αναχαιτίσει τις επιθέσεις κερδοσκοπίας ούτε  να υποστηρίξει τα ελληνικά ομόλογα. 

Τα λανθασμένα PSI, PSI+ υπερδιόγκωσαν το χρέος με αποτέλεσμα σήμερα να είναι μη διαχειρίσιμο. Από τα παραπάνω προέρχεται και η συνυπευθυνότητα της λανθασμένης διαχείρισης του χρέους. Δηλαδή τα τραγικά λάθη έγινα και από την Τρόικα και ΕΚΤ. Αρα η το κόστος της προτεινόμενης  διαγραφής του χρέους πρέπει να επιμεριστεί και στον ελληνικό λαό αλλά και στους ευρωπαίους φίλους. 

Επιπρόσθετα εφ’όσον τα ομόλογα που κυκλοφορούν και αναφέρονται στο ελληνικό χρέος είναι σε νόμισμα το οποίο δεν ελέγχεται από την Ελληνική Αρχή  πολλαπλασιάζει την αβεβαιότητα για την ελληνική οικονομία και την αστάθεια.
Τέλος, η ποσοτική χαλάρωση (αγορά ομολόγων κρατικού και ιδιωτικού χρέους, μετοχών)  θα μπορούσε να έλθει πολύ νωρίτερα στην ελληνική οικονομία αν η Κεντρική Τράπεζα ήλεγχε την νομισματική κυκλοφορία. 

Τελικά. Από καθαρή οικονομική σκοπιά και μόνο, η επιλογή της Δραχμής σ αυτή την φάση της ελληνική οικονομίας έχει πολλαπλά οφέλη. Αν οι λόγοι από την συμμετοχή μας στην ΟΝΕ είναι  μόνο οικονομικοί και συνεχιστεί η ίδια αδιέξοδη πολιτική τότε νομίζω ότι η Δραχμή είναι μονόδρομος. Και προσοχή όχι Δραχμή σε πλήρη κυμαινόμενη συναλλαγματική  ισοτιμία με το ευρώ αλλά ας αναστήσουμε το ευρωπαικό νομισματικό φίδι που ίσχυσε από το 1979-1999.  Αν τώρα και  στο άμεσο μέλλον προκύπτουν σημαντικά πολιτικά οφέλη ή αλλάξει πολιτική η ΟΝΕ τότε τα ξαναλέμε.

Διονύσης Χιόνης
Καθηγητής Οικονομικών Δημοκρίτειου Πανεπιστημίου
http://dchionis.blogspot.gr/
https://odosdrachmis.blogspot.gr/2017/01/blog-post_90.html
5/1/2017  

Επιστροφή στην δραχμή θα σήμαινε εθνική αυτοκτονία για 16 λόγους - Ακραίες υποτιμήσεις και καθολική φτωχοποίηση.

(4/1/2017)

 Η Ελλάδα είναι ένας μακροχρόνιος ασθενής που δεν μπορεί να δεχθεί νομισματικά σοκ όπως επιστροφή στην νέα δραχμή

Με αφορμή την δήλωση της ταλαντούχου Marine Le Pen του Εθνικού Μετώπου στην Γαλλία που προηγείται ως κόμμα στις δημοσκοπήσεις, να προτείνει επιστροφή στο φράγκο και σύνδεση με το ευρώ... τίθεται το ερώτημα μπορεί η Ελλάδα να επιστρέψει στην δραχμή;  

Η Γαλλία έχει εθνική παραγωγή δηλαδή έχει μηχανισμό που θα μπορούσε να στηρίξει το εθνικό νόμισμα, οπότε επιστροφή στο φράγκο θα μπορούσε να λειτουργήσει στην Γαλλία... 

Η Ελλάδα είναι ένας μακροχρόνιος ασθενής που δεν μπορεί να δεχθεί νομισματικά σοκ όπως επιστροφή στην νέα δραχμή καθώς απουσιάζει το πιο ουσιώδες η Εθνική Παραγωγή. 

Κατά καιρούς, πολιτικοί, οικονομολόγοι, επιχειρηματίες,  δημοσιογράφοι, επιχειρηματολογούν αναφέροντας ορισμένα πλεονεκτήματα που θα είχε η Ελλάδα αν διέθετε εθνικό νόμισμα δηλαδή δραχμή και όχι υπερεθνικό νόμισμα δηλαδή ευρώ, αποφεύγοντας ωστόσο σκόπιμα ή από άγνοια να παρουσιάσουν τα τεράστια μειονεκτήματα μιας τέτοιας ιστορικά επιζήμιας απόφασης.

Πρωτίστως να αναφέρουμε ότι η Ελλάδα περίπου πριν 16 χρόνια εγκατέλειψε την δραχμή για να ενταχθεί στο ευρώ στο ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα δυστυχώς με μια λάθος συναλλαγματική ισοτιμία. 

Προφανώς η Ελλάδα δεν ήταν έτοιμη να ενταχθεί στο ευρώ, επικράτησε ελλείψει ελέγχων μια ακραία ανατίμηση των παραγόμενων προϊόντων και υπηρεσιών δυσανάλογη της πραγματικής δυναμικής της οικονομίας και ταυτόχρονα υπήρξε ακραία ανατιμητική κερδοσκοπία.

Η είσοδος της Ελλάδος στο ευρώ αποκάλυψε το τραγικό πρόσωπο των νεοελλήνων, πολλοί εξ αυτών κοινών απατεώνων, κερδοσκόπων της μιζέριας και της εύκολης καλοπέρασης. 

Αυτά συνέβησαν και δεν έχει νόημα να επεκταθούμε πολύ.

Θα θυμίσουμε όμως σε όσους έχουν επιλεκτική μνήμη τι σημαίνει επιστροφή στην νέα δραχμή ή στην παλαιά δραχμή.

Η επιστροφή στην δραχμή αποτελεί μια διαχρονική ανοησία όσων υποστηρίζουν ότι αν φύγουμε από το ευρώ και επιστρέψουμε στην δραχμή θα είμαστε καλύτερα. 

Η επιστροφή στην δραχμή τι σημαίνει;

Ας δώσουμε 16 παραδείγματα

1)Η διαδικασία μετάβασης της Ελλάδος από το ευρώ στην δραχμή (και δεν αναφερόμαστε μόνο στο σκέλος της εκτύπωσης των νέων δραχμών) θα είναι η περίοδος της απόλυτης φτωχοποίησης του έλληνα. 

Ξαφνικά η χρηματοδότηση από το εξωτερικό θα μηδενιστεί και η Ελλάδα δεν θα έχει άλλη επιλογή από το να δεσμεύσει καταθέσεις για να πληρώσει μισθούς συντάξεις ή να επιβάλλει έκτακτο φόρο στις καταθέσεις. 

2)Η επιστροφή της Ελλάδος στην δραχμή και η αποχώρηση από το ευρώ θα οδηγήσει σε μια μαζική έξοδο των ξένων από το ελληνικό χρηματιστήριο. 

Το χρηματιστήριο, οι μετοχές των τραπεζών και των εταιριών θα καταρρεύσουν. 

Οι τιμές των ομολόγων θα πέσουν στα επίπεδα χρεοκοπίας και οι αποδόσεις θα εκτιναχθούν σε επίπεδα χρεοκοπίας. 

3)Η Ελλάδα θα υποβαθμιστεί σε καθεστώς επιλεκτικής χρεοκοπίας από όλους τους οίκους πιστοληπτικής διαβάθμισης. 

4)Η Ελλάδα θα δεχόταν δύο ισχυρότατα σοκ της άμεσης αποεπένδυσης, της μαζικής και καθολικής αποχώρησης των ξένων και ταυτόχρονα η νέα δραχμή – με όποια συναλλαγματική ισοτιμία εμφανιζόταν έναντι του ευρώ και του δολαρίου – θα δεχόταν ακραίες κερδοσκοπικές πιέσεις ιστορικών διαστάσεων. 

Η συναλλαγματική ισοτιμία δεν θα ήταν προφανώς 1 ευρώ προς 340,75 δραχμές αλλά 1 ευρώ προς 600 ή 800 δραχμές. 

Η ΤτΕ χωρίς να διαθέτει συναλλαγματικά διαθέσιμα θα ήταν πανεύκολος στόχος.

Η χώρα θα ζούσε σκηνές πανικού καθώς οι επιθετικές υποτιμήσεις της νέας δραχμής θα μηδένιζαν το όφελος της εκτύπωσης νέου χρήματος.

Ότι θα κέρδιζε η Ελλάδα από την νέα δραχμή θα το έχανε από τις επιθετικές υποτιμήσεις. 

5)Η ΕΚΤ ακόμη και αν αποδεχόταν μια κλειδωμένη συναλλαγματική ισοτιμία με την νέα δραχμή….η ΤτΕ δεν θα μπορούσε να αποκρούσει τις κερδοσκοπικές πιέσεις (βλέπε Pesos Αργεντινής στο παρελθόν). 

6)Τα επιτόκια της νέας δραχμής θα εκτοξεύονταν στο 20% με 30%.

Η Ελλάδα δεν θα ήταν απλά απομονωμένη από τις αγορές θα αντιμετώπιζε συνθήκες μεσοπολέμου λόγω του πληθωρισμού που θα εκτοξευόταν. 

7)Ο βασικός μισθός των ελλήνων θα ήταν αποτιμημένος σε ευρώ στα 180 ευρώ από 586 ευρώ σήμερα. 

8)Η Ελλάδα θα διαθέτει χρέος το οποίο είναι σε αγγλικό δίκαιο που σημαίνει τεράστιες υποχρεώσεις.

Το χρέος δεν θα μπορούσε να διαγραφεί.... αμέσως όλα τα διεθνή δικαστήρια θα δέσμευαν την περιουσία του ελληνικού κράτους στο εξωτερικό. 

Τα συναλλαγματικά αποθέματα θα έχουν καταστραφεί από την προσπάθεια της ΤτΕ να αποκρούσει τις κερδοσκοπικές επιθέσεις. 

9)Οι τράπεζες θα καταστρέφονταν και με όρους ρευστότητας και με όρους κεφαλαίων. 

Τα NPLs θα έφθαναν σε επίπεδα ρεκόρ, το σύστημα θα δεχόταν ένα κραχ ιστορικών διαστάσεων. 

10)Οι πολίτες θα προσπαθούσαν άρον άρον να διαφυλάξουν τα ευρώ τους σκληρό νόμισμα έναντι του ασθενικού και αδύναμου ελληνικού της νέας δραχμής. 

11)Τα ελληνικά προϊόντα θα αποκτούσαν μια αυξημένη ανταγωνιστικότητα σε σχέση με το σήμερα αλλά το όφελος από αυτό θα ήταν πενιχρό εμπρός στην ζημία που θα προκαλούσε η επιστροφή στην νέα δραχμή. 

12)Με όρους ΑΕΠ θα μειωνόταν έως 20% που σημαίνει θα χανόταν σε ελάχιστους μήνες 36 δισεκ. ευρώ αξίας εθνικού πλούτου. 

13) Ο πληθωρισμός θα εκτόξευε στα ύψη τιμές και επιτόκια. 

Ο τραπεζικός δανεισμός απλά θα ήταν μια ιστορία που θα δίδασκαν οι γονείς στα παιδιά τους. 

14)Η αγορά ακινήτων θα κατέρρεε.

Με βάση ορισμένα στατιστικά μοντέλα που προσομοιάζουν της Αργεντινής μια πρόσθετη πτώση στις τιμές των ακινήτων περίπου 35% με 40% από τις υφιστάμενες τιμές δεν θα αποτελούσε έκπληξη. 

15)Το χρέος ως προς το ΑΕΠ λόγω της μεγάλης μείωσης του ΑΕΠ και της δραματικής υποτίμησης της περιουσίας της Ελλάδος από 178% του ΑΕΠ θα εκτοξευόταν στο 230% με 240%. 

16) Η Ελλάδα με την νέα δραχμή τουλάχιστον για τα πρώτα δύο χρόνια δεν θα ήταν γη της επαγγελίας αλλά ένα απολειφάδι μιζέριας, φτώχειας και κακομοιριάς. 

Η έξοδος της Ελλάδος από το ευρώ θα είχε συνέπειες στην ελληνική κοινωνία όσο ακόμη 3-4 ακραίας λιτότητας μνημόνια μαζί.

Το διπλό νόμισμα θα ήταν εθνική τραγωδία 

Κατά καιρούς αρχής γενόμενης από το 2011 έχουν αναφερθεί σενάρια, σχέδια και σκέψεις για το διπλό νόμισμα δηλαδή και ευρώ και δραχμή.  

Το διπλό νόμισμα ήταν δημιούργημα της εναλλακτικής γερμανικής σκέψης ώστε να αντιμετωπιστεί το ελληνικό πρόβλημα. 

Το σχέδιο ήταν όλες οι συναλλαγές με το εξωτερικό να πραγματοποιούνται με το ευρώ και η νέα δραχμή για καθαρά εσωτερική κατανάλωση για πληρωμές μισθών και συντάξεων και συναλλαγές εντός της χώρας.

Το σενάριο του διπλού νομίσματος θα ήταν εθνική αυτοκτονία, εθνική τραγωδία, εθνική δολοφονία. 

Γιατί; 

Αν υποθέσουμε ότι η Ελλάδα υποχρεωνόταν στην λύση του εθνικού νομίσματος. 

Η νέα δραχμή το νέο νόμισμα στο εσωτερικό της Ελλάδος υποχρεωτικά και βίαια θα οδηγείτο σε υποτίμηση περίπου 50% με 60% είχε προβλέψει πριν χρόνια η Deutsche bank. 

Η Ευρώπη θα χωριζόταν σε δύο ζώνες, στην ζώνη του ευρώ των πλούσιων και ισχυρών χωρών και της Ελλάδος που θα ήταν ο παρίας της Ευρώπης η φτωχή και χρεοκοπημένη Ελλάδα. 

Η νέα δραχμή δεν θα ήταν η ελπίδα αλλά η θύμηση της χρεοκοπίας, της μιζέριας, του πισωγυρίσματος, του εθνικού διασυρμού, της εθνικής τραγωδίας. 

Το κυριότερο πρόβλημα όμως θα ήταν οι επιλογές των πολιτών. 

Το ευρώ θα ήταν το ισχυρό νόμισμα, κάθε εισαγόμενο προϊόν θα ήταν αποτιμημένο σε ευρώ.  

Ο έλληνας θα πληρωνόταν σε νέες δραχμές που θα είχαν υποτιμηθεί 50% με 60% αυτό σημαίνει ότι οι τιμές των εισαγόμενων προϊόντων θα ήταν απαγορευτικές με μισθούς των 180 ευρώ (αποτιμημένη μισθοδοσία σε ευρώ).

Οι κατέχοντες ρευστότητα δεν θα δεχόντουσαν να ανταλλάξουν το ισχυρό νόμισμα σε ευρώ με δραχμές αλλά ακόμη και αν αυτό ήταν υποχρεωτικά π.χ. για τις καταθέσεις αμέσως θα προσπαθούσαν να μετατρέψουν τις νέες δραχμές σε ευρώ. 

Μια τέτοια εξέλιξη θα οδηγούσε σε κατάρρευση το εθνικό νόμισμα την νέα δραχμή και σε απαξίωση. 

Στο καταστροφικό σενάριο του παράλληλου νομίσματος θα σημειώνονταν 

Α)δραματική διολίσθηση και υποτίμηση του εθνικού νομίσματος της νέας δραχμής. 

Αν μάλιστα η Ελλάδα επέλεγε την λύση της διασύνδεσης της νέας δραχμής με μια σταθερή συναλλαγματική ισοτιμία με το ευρώ τότε θα καταδικάζονταν οι φτωχοί έλληνες. 

Ιστορικά όπου υπήρξαν ανάλογες περιπτώσεις, σημειώθηκε δραματική αύξηση της φτώχειας. 

Β)Το παράλληλο νόμισμα θα καταδίκαζε την Ελλάδα.

Το χρέος σε ευρώ δηλαδή οι υποχρεώσεις και μισθοί συντάξεις σε δραχμή. 

Όποιος θέλει να αυτοκτονήσει ας επιλέξει αυτή την λύση. 

Γ)Στο μεταβατικό στάδιο των δύο νομισμάτων θα σημειωνόταν μαζική φυγή κεφαλαίων και για να αποτραπεί αυτό το σενάριο οι τράπεζες θα επέβαλλαν capital controls. 

Υπό τον φόβο των καταθέσεων οι πολίτες σχεδόν όλοι θα ήθελαν καταθέσεις σε ευρώ.

Σκεφθείτε μια χώρα που μετατρέπει σχεδόν αυτομάτως το εθνικό νόμισμα την νέα δραχμή στο υπερεθνικό νόμισμα το ευρώ. 

Η νέα δραχμή θα κατέρρεε εν τη γενέσει της.

Γιατί το διπλό νόμισμα είναι ανοησία χειρίστου είδους.

Ας υποθέσουμε ότι ξημερώνει μια μέρα και η Ελλάδα βρίσκεται με ευρώ για το χρέος και τις συναλλαγές της στο εξωτερικό ενώ μισθοί και συντάξεις το νόμισμα εσωτερικής κυκλοφορίας θα είναι η νέα δραχμή. 

Οι καταθέσεις θα μετατραπούν σε δραχμές ή θα είναι επιλογή του κάθε καταθέτη τι νόμισμα θα θέλει να έχει τις καταθέσεις του. 

Δύο παράλληλα νομίσματα θα προκαλέσουν χάος, σύγχυση και στο τέλος όλοι θα στραφούν στο σκληρό και δυνατό νόμισμα το ευρώ μετατρέποντας την νέα δραχμή σε νόμισμα παρία. 

Ας πούμε ορισμένα παραδείγματα; 

1)Οι καταθέτες θα μετατρέψουν τις καταθέσεις τους σε ευρώ αμέσως στις τράπεζες αν αυτές έχουν μετατραπεί σε νέες δραχμές ναι ή όχι;

2)Οι πολίτες θα στρέψουν τον πλούτο τους στο ευρώ, ξεπουλώντας την νέα δραχμή; 

3)Το εσωτερικό εθνικό νόμισμα η νέα δραχμή μέσα στην πρώτη εβδομάδα θα καταρρεύσει θα υποτιμηθεί δραματικά και θα χάσει το 80% με 90% της αξίας του. 

4)Η Ελλάδα θα έχει ευρώ και θα έχει την νέα δραχμούλα… 

Θα εμφανιστούν 3-4 hedge funds και θα ξεκινήσουν μια άγρια υποτιμητική κερδοσκοπία υποχρεώνοντας την ΤτΕ σε συνεχείς παρεμβάσεις.

Αν η ισοτιμία ευρώ – δραχμής είναι κλειδωμένη όπως είναι και το πιθανότερο τότε μπορεί να μην εκδηλωθεί υποτιμητική κερδοσκοπία από έξω αλλά θα δεχθεί πλήγμα εκ των έσω καθώς οι έλληνες πολίτες θα εγκαταλείψουν το εσωτερικό νόμισμα την νέα δραχμή. 

5)Θα φθάσουμε στο σημείο μισθοί και συντάξεις να καταβάλλονται σε νέα δραχμή και αμέσως να μετατρέπονται σε ευρώ καθώς όλες οι συναλλαγές στο εμπόριο θα πραγματοποιούνται με ευρώ. 

6)Η ανεξαρτησία της Ελλάδος με την νέα δραχμή θα είναι ανοησία. 

Αν είναι κλειδωμένη η ισοτιμία ευρώ – νέας δραχμής οι παρεμβάσεις της ΤτΕ θα είναι άνευ ουσίας. 

Αν δεν είναι κλειδωμένη η ισοτιμία, η νέα δραχμή θα είναι έρμαιο των κερδοσκόπων και της ακραίας υποτιμητικής κερδοσκοπίας. 

7)Οι αξίες π.χ. ακινήτων αποτιμημένες στην νέα δραχμή θα δεχθούν ένα ακραίο σοκ υποτίμησης και μια τέτοια εξέλιξη δεν θα αφορά μόνο τα ακίνητα αλλά όλα τα βασικά περιουσιακά στοιχεία της Ελλάδος. 

Για τους λόγους αυτούς και πολλούς άλλους π.χ. τράπεζες που άμεσα θα χρεοκοπήσουν.....η νέα δραχμή, το παράλληλο νόμισμα είναι μια ανοησία. 

Είναι προτιμότερο να χρεοκοπήσουμε παρά να πάμε σε διπλό νόμισμα το διπλό νόμισμα είναι πεθάναμε λίγο ή πεθάναμε πολύ όταν όλοι ξέρουμε ότι δεν υπάρχει ποσοτικός προσδιορισμός στον θάνατο. 

Στο θάνατο πεθαίνεις. 

Τέλος.

http://bankingnews.g

Επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα:  

Μια απαγορευμένη συζήτηση.  

  Της   Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη *

23/2/2017

 Το περιεχόμενο των δύο πρόσφατων εκθέσεων του ΔΝΤ, δηλαδή αυτής που κυκλοφόρησε ευρέως, αλλά και της εμπιστευτικής[1], αποκλείει οποιασδήποτε μορφής αισιοδοξία, για την τύχη της Ελλάδας, αφού τα οδυνηρά και χωρίς περιστροφές συμπεράσματά τους προειδοποιούν ότι “η Ελλάδα οδηγείται σε κατάρρευση“, και ακόμη ότι “έστω και αν η Ελλάδα εφαρμόσει και νέες επώδυνες μεταρρυθμίσεις το χρέος δεν θα καταστεί βιώσιμο“.

Η ανάλυση του ΔΝΤ, σχετικά με τα αίτια που μας οδήγησαν στην καταστροφή, σχετικά με το ποιοί ευθύνονται για αυτήν, αλλά και σχετικά με το τι θα έπρεπε να γίνει εφεξής για να σωθούμε, είναι ασαφής και πλήρης εσωτερικών αντιφάσεων. Είναι ξεκάθαρο ότι το ΔΝΤ επιθυμεί, διακαώς, να μην είναι παρόν στην τελευταία πράξη του ελληνικού δράματος, τώρα που αποδείχθηκε περίτρανα πια ότι το σύνολο των μέτρων δικής του έμπνευσης, που ήδη εφαρμόστηκαν πειθήνια από τις κυβερνήσεις των 7 τελευταίων ετών, έφεραν τα εντελώς αντίθετα αποτελέσματα των αναμενόμενων.

Το χρέος εξακολουθεί να αναρριχάται σε απρόσιτα ύψη (προβλέπεται από το ΔΝΤ τριπλασιασμός του, στις προσεχείς δεκαετίες, ως ποσοστό στο τότε ΑΕΠ). Κατανάλωση, αποταμίευση και επένδυση κυριολεκτικά καταποντίζονται. Οι νέοι, κυρίως οι μορφωμένοι, που εγκατέλειψαν την Ελλάδα ανέρχονται ήδη σε 426.000. Οι επιχειρήσεις εξαφανίζονται σε καθημερινή βάση κατά δεκάδες. Η οικοδομική δραστηριότητα και οι σχετικές συναλλαγές βρίσκονται από καιρό σε διαρκή χειμερία νάρκη. Η ανεργία που εξακολουθεί να ανέρχεται, ξεγελάει, ωστόσο, όσους αναζητούν ψευδείς ενδείξεις αισιοδοξίας, πρώτον εξαιτίας της αθρόας μετανάστευσης των νέων μας, που περιορίζει τον ενεργό πληθυσμό, και δεύτερον εξαιτίας αυτών που εκλαμβάνονται ως “απασχολούμενοι”, με μηνιαία αμοιβή 100-300Ε.

ΔΝΤ και Commission δίνουν την απατηλή εντύπωση έντονων διαφωνιών αναμεταξύ τους, για το πως θα “εξακολουθήσουν να σώζουν την Ελλάδα”, με αποτέλεσμα να επινοούν μέτρα άγνωστης θεωρητικής πατρότητας, όπως λ.χ. “προληπτικά μέτρα λιτότητας”, όπως “μειώσεις φόρων με παράλληλη μείωση του αφορολόγητου ορίου”, όπως “διαχρονικά περιφερόμενος κόφτης” και πολλά ανάλογα.

Οι Βρυξέλλες, σε αντίθεση με το ΔΝΤ, επιδεικνύουν αισιοδοξία προς τα έξω. Μεταξύ άλλων, αναμένουν ρυθμούς ανάπτυξης, για την ετοιμοθάνατη Ελλάδα, τόσο φαντασμαγορικούς, ώστε να ξεπερνούν και τα 2.5% (φροντίζοντας, βέβαια, να τονίσουν ότι αυτά τα “θαύματα” απαιτούν κάποιες προϋποθέσεις). Ακόμη, οι Βρυξέλλες, αρνούνται κατηγορηματικά να δεχθούν το χαρακτηρισμό του ΔΝΤ, για το ελληνικό χρέος, ως “εξαιρετικά μη βιώσιμου”, διότι απλώς η Ευρώπη το “θέλει” και το “επιβάλλει” ως βιώσιμο!

Αυτήν την αδιέξοδη, από καιρό, κατάσταση που ωστόσο επιδεινώνεται σημαντικά μετά το πέρας της κάθε “αξιολόγησης”, αρνείται πεισματικά, θα πρόσθετα και εθελοτυφλικά, να την αποδεχθεί ολόκληρο το πολιτικό φάσμα του τόπου μας. Αντιθέτως, αναμένει επί 7 χρόνια με υπομονή και εμμονή βελτιώσεις από το πουθενά (αφού όλες μα όλες οι βασικές παραχωρήσεις και υποχωρήσεις φέρουν τις υπογραφές Ελλήνων πολιτικών). Η εκάστοτε κυβέρνηση, λοιπόν, αποθέτει τις ελπίδες της στην έλευση θαυμάτων, καθώς επιδίδεται στις ατελεύτητες και χωρίς προοπτική διαπραγματεύσεις. Η μοναδική συμβολή αυτών των αξιολογήσεων είναι ίσως η εκχώρηση κάποιων ελευθεριών, προς τις εκάστοτε ελληνικές κυβερνήσεις, ώστε να μπορούν να επιλέγουν τον τρόπο της ευθανασίας των διαδοχικών κοινωνικό-επαγγελματικών κατηγοριών, όταν έρχεται η σειρά τους.

Σε ότι αφορά στην αξιωματική αντιπολίτευση, η αισιοδοξία της στηρίζεται σε δύο πυλώνες. Ο πρώτος είναι, φυσικά, ο ενθουσιασμός της αναμονής για την εξουσία, που συγκαλύπτει την πραγματικότητα με λαμπερή χρυσόσκονη. Και ο δεύτερος αναφέρεται στην εφευρετική επινόηση μέτρων, υφεσιακών πάντοτε, των οποίων η εφαρμογή δεν έχει εξαντληθεί, και συνεπώς διαθέτουν ακόμη περιθώρια εντατικοποίησης. Τα σωτήρια, λοιπόν, μέτρα που προτείνονται είναι ο περιορισμός του φορολογικού βάρους (που χωρίς αμφιβολία είναι, όχι απλά υπερβολικός, αλλά και αναποτελεσματικός) σε συνδυασμό με τον περιορισμό των δημοσίων δαπανών, που αναμένεται να υποκαταστήσει τα, έτσι, απολεσθέντα δημόσια έσοδα.

Πρόκειται, δηλαδή, για μετωπική επίθεση εναντίον της τελευταίας κοινωνικό-επαγγελματικής κατηγορίας, αυτής των δημοσίων υπαλλήλων, της οποίας τα μέχρι τώρα χτυπήματα απλώς την ακρωτηρίασαν, χωρίς και να την αποτελειώσουν. Τα αποτελέσματα αυτής της “σωτηρίας” θα είναι η επιπλέον αναρρίχηση της ανεργίας σε δυσθεώρητα ύψη, οι ελλείψεις σε νοσοκομεία, (που θα ολοκληρώσουν τις ήδη υπάρχουσες) σε γάζες, βασικά φάρμακα, κρεβάτια εντατικής θεραπείας και ιατρικό προσωπικό, καθώς και η εντατικοποίηση των ελλείψεων σε διδακτικό προσωπικό όλων των βαθμίδων, σε ερευνητικά κονδύλια (είμαστε ήδη στον πάτο), κ.ο.κ. Αλλά, βέβαια, σε ότι αφορά το μέτρο μείωσης των φόρων, όταν η ΝΔ θα έρθει στην εξουσία, θα έχει ήδη αποφασιστεί και βεβαιότατα θα παραμείνει σε ισχύ το άθλιο μέτρο της μείωσης του αφορολόγητου ορίου στα 5.000-6.000Ε εισόδημα το χρόνο. Για τι είδους λοιπόν μείωση φόρων θα πρόκειται;

Η πιο τραγική, ωστόσο, πλευρά της ελληνικής πορείας προς την εξαθλίωση είναι η εφαρμογή ενός προγράμματος που εν γνώσει όλων μας είναι αδιέξοδο και φονικό. Η αδιανόητη και η, παντελώς, εξευτελιστική μας κατάσταση έγκειται στο αναμφισβήτητο πια γεγονός ότι το πρόγραμμα που μας δόθηκε είναι παντελώς εσφαλμένο, κατά γενική πια ομολογία και αναγνώριση[2]. Αλλά, ωστόσο, αυτοί που διοικούν αυτόν τον άμοιρο τόπο, πέρα από κάθε λογική, συνεχίζουν να εφαρμόζουν το ένα μετά το άλλο τα υφεσιακά αυτά μέτρα, αν και αποκλείεται να μη γνωρίζουν, ότι έτσι καταδικάζουν την Ελλάδα σε εξαφάνιση για πολλές-πολλές δεκαετίες.

Ομιλούν με άνεση για τη δήθεν ανάγκη εφαρμογής αυτών των άθλιων “μεταρρυθμίσεων”, που έχουν μετατρέψει μια ευρωπαϊκή χώρα του 21ου αιώνα σε τριτοκοσμική. Συστήνονται χωρίς δισταγμό ως “οικονομολόγοι”, αγνοώντας ωστόσο, (ηθελημένα;;;) όλα τα πρόσφατα και πολυάριθμα βιβλία και άρθρα που γράφονται για την Ελλάδα, από νομπελίστες και σοβαρούς Έλληνες και ξένους οικονομολόγους, και που αναλύουν με απολύτως πειστικά μέσα το ανίερο αυτό ελληνικό πρόγραμμα. Αρνούνται να κατανοήσουν ακόμη και το περιεχόμενο των εκθέσεων του ΔΝΤ (και όχι μόνο), που έμμεσα φωνάζει ¨”σταματήστε λοιπόν”, SOS, γιατί οδηγείτε τη χώρα σας στην άβυσσο.

Πως εξηγείται αυτή η τόσο θλιβερή αυτή συμπεριφορά των Ελλήνων πολιτικών; Εμπιστεύονται, άραγε, βελτιώσεις, που όμως κινούνται μονίμως στο χώρο της φαντασίας ή που είναι τόσο οριακές ώστε να είναι ανίκανες να επηρεάσουν την, σε βάθος, κατεστραμμένη οικονομία μας; Έχουν, άραγε, πειστεί ότι η καταστροφή της χώρας είναι μονόδρομος, που τίποτε δεν μπορεί να τον σταματήσει; Ή, απλώς, φοβούνται να διερευνήσουν και να συζητήσουν ακόμη, τη δυνατότητα εφαρμογής μιας διαφορετικής μακροοικονομικής πολιτικής, επειδή έχουν πειστεί ότι “δεν υπάρχει ζωή εκτός του ευρώ”; Οπωσδήποτε, για όλους αυτούς τους λόγους, και ίσως και για κάποιους άλλους, δέχονται να εφαρμόζουν, και μάλιστα χωρίς ημερομηνία λήξης, αυτό το αδιέξοδο πρόγραμμα συμφοράς των δανειστών.

Η άλλη λύση, που με τις παρούσες συνθήκες που επικρατούν σχετικά, χρειάζεται θάρρος για να εκφωνηθεί, είναι η επιστροφή στο εθνικό μας νόμισμα. Πρόκειται, ασφαλώς, για δύσκολο μονοπάτι, τουλάχιστον για τους πρώτους μήνες εφαρμογής, κυρίως γιατί δεν υπάρχει προηγούμενο οικονομίας που να ήταν μέλος της Ευρωζώνης και να εξήλθε από αυτήν. Πρόκειται, ωστόσο, ταυτόχρονα, για λύση που υπόσχεται τη σωτηρία της Ελλάδας, ασφαλώς, κάτω από προϋποθέσεις. Οι οικονομολόγοι γνωρίζουν το τι μπορεί να προσφέρει ένα εθνικό νόμισμα, σε όρους δυνατότητας επιλογής της κατάλληλης μακροοικονομικής πολιτικής, ταχείας ανάπτυξης, δικαιότερης κατανομής του εισοδήματος, εξασφάλισης απρόσκοπτης ρευστότητας και σε βάθος χρόνου απόκτησης μεγαλύτερης ανταγωνιστικότητας. Οι οικονομολόγοι γνωρίζουν ακόμη, ή θα έπρεπε να γνωρίζουν, το πόσο ανόητη είναι η φράση, που ωστόσο ακούγεται πολύ συχνά: “τι δραχμή, τι ευρώ-τι μας φταίει το ευρώ, και τι θα μας προσφέρει η δραχμή”!!!.

Το περίεργο και το ανεξήγητο, ωστόσο είναι, ότι ενώ βρισκόμαστε αναμφίβολα στο χείλος του γκρεμού[3] , αρνούμαστε κατηγορηματικά να εξετάσουμε, με τη δέουσα σοβαρότητα που απαιτεί η απελπιστική κατάστασή μας, τη λύση της δραχμής ή όπως θα ονομάσουμε το εθνικό μας νόμισμα. Με περισσή επιπολαιότητα, και χωρίς να έχει προηγηθεί μια σοβαρή μελέτη, από ειδικούς οικονομολόγους-νομισματολόγους-μακροοικονομολόγους, που:

*να συγκρίνουν το που οδεύουμε με τα μνημόνια, τις αξιολογήσεις, τις “μεταρρυθμίσεις” και τα συμπαρομαρτούντα της καταστροφής, και τι μπορούμε να περιμένουμε από το εθνικό μας νόμισμα,

*να εξετάσουν με ποιούς τρόπους θα είναι δυνατόν να περιοριστούν οι δυσμενείς συνέπειες του αρχικού σταδίου της μετάβασης,

*να ερευνήσουν με ποιά διαδικασία, με τι όρους και τι συμφωνίες θα είναι προτιμότερο να εγκαταλείψουμε την Ευρωζώνη,

*να καθορίσουν ποιές θα πρέπει να είναι οι προτεραιότητές μας, για την ανάπτυξη, την ελάφρυνση των αρνητικών συνεπειών, για την φροντίδα των ευάλωτων κοινωνικών κατηγοριών κ.ο.κ.[4]

Αυτή η υπεύθυνη, η ολοκληρωμένη, η εθνική μελέτη μετάβασης, από όσο γνωρίζω δεν έγινε ποτέ. Αντιθέτως, η αντιμετώπιση αυτής της λύσης, που είναι η μόνη, εκτός της ολοσχερούς μας καταστροφής, έχει αφεθεί στην ιλαροτραγωδία δηλώσεων, όπως: “θα πεθάνουμε από την πείνα, το κρύο και την έλλειψη φαρμάκων”, “ο πληθωρισμός θα φθάσει στα 500% στα 600%”, “πηγαίνετε να δείτε τι γίνεται στη Βόρεια Κορέα για να καταλάβετε”, “θα γίνουν πλούσιοι όσοι έχουν χρήματα στο εξωτερικό” κ.ο.κ.

Αν εξαιρεθούν οι ολίγοι (όπως θα ήθελα να πιστεύω) που επιλέγουν αυτής της μορφής τα φαιδρά επιχειρήματα εναντίον του εθνικού μας νομίσματος, επειδή έχουν ίσως κάποια συμφέροντα, οι υπόλοιποι πολλοί που ενστερνίζονται ανάλογες κραυγές χωρίς περιεχόμενο, έχουν μάλλον πειστεί ότι εμείς οι Έλληνες, είμαστε ανίκανοι να σταθούμε στα πόδια μας και να ξαναφτιάξουμε την πατρίδα μας με νύχια και δόντια. Και αν είναι έτσι, είναι το χειρότερο που θα μπορούσε να μας συμβεί.

Και να ληφθεί υπόψη ότι η παρούσα διεθνής συγκυρία ευνοεί αποφασιστικά μια αλλαγή οικονομικής πορείας της Ελλάδας. Γιατί έχει προηγηθεί το GREXIT, η ιταλική οικονομία είναι σε κρίσιμη καμπή, οι σωρευμένες δυσλειτουργίες της ΕΕ-Ευρωζώνης προβάλλουν έντονες, οι εκλογές σε αρκετές ευρωπαϊκές χώρες απειλούν να αναδείξουν στην εξουσία τα λεγόμενα “λαϊκίστικα κόμματα”, που είναι αντιευρωπαϊκά, και πάνω από όλα η εκλογή του νέου πλανητάρχη, που εκτός από την εξαγγελία του περιορισμού της ανεξέλεγκτης παγκοσμιοποίησης, είναι και δηλωμένος εχθρός της Γερμανίας και του ευρώ.

Σε πείσμα των πολύ σημαντικών αυτών διεξόδων, εμείς αγωνιούμε για το πότε θα υπογραφεί η προς το παρόν τελευταία “αξιολόγηση”, που θα μας βυθίσει ακόμη πιο βαθιά στη φτώχεια και τη δυστυχία. Και από την πλευρά τους τα ΜΜΕ, (εκτός ελάχιστων εξαιρέσεων) τρέμουν να ανοίξουν μια σοβαρή και υπεύθυνη συζήτηση για τη δραχμή, αλλά αρκούνται στην υπόθαλψη των ανούσιων κραυγών που βλέπουν να έρχεται ο Αρμαγεδδών με τη δραχμή, αλλά όχι με τη συνέχιση της γενοκτονικής αυτής κατάστασης.

[1] Του Lexander Mercouris, Duran http://www.freepen.gr/2017/01/blog-post_5480.html (συντάχθηκε από το προσωπικό του ΔΝΤ)

[2] Ακόμη και του ίδιου του Olivier Blanchard, πρ. επικεφαλής του ΔΝΤ και, προφανώς, εμπνευστή του αυτοκτονικού αυτού προγράμματος

[3] Ας εντρυφήσουμε στο περιεχόμενο των τελευταίων εκθέσεων για την Ελλάδα

[4] Να προλάβω αντιδράσεις συναδέλφων, λέγοντας ότι υπάρχουν ήδη σχετικές μελέτες για τη μετάβαση, που όμως δεν προβλήθηκαν αρκετά, δεν είναι ολοκληρωμένες, δεν έχουν υιοθετηθεί ως εθνική προσπάθεια , και θα ήταν σκόπιμο να συμπεριληφθούν οι καλές τους ιδέες σε μια πιο επίσημη μελέτη

(δημοσιεύθηκε στα “Επίκαιρα” στις 17.02.2017)

http://www.ithesis.gr/oikonomia/epistrofi-sto-ethniko-mas-nomisma-mia-apagorevmeni-sizitisi/

 ΕΥΡΩ-ΕΥΡΩ ΚΑΙ ΘΑΝΑΤΟΣ ΑΡΓΟΣ

 (Η επικαιροποίηση του “ελιά-ελιά και Κώτσος Βασιλιάς”)

   Της   Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη *

12/2/2017

Τις προάλλες τα μεσάνυχτα παρακολούθησα τυχαία τηλεοπτικό κανάλι που είχε αρκετούς καλεσμένους, και διάφορα θέματα επί τάπητος για συζήτηση. Ανάμεσα σε αυτά, και αυτό της μετάβασης στο εθνικό μας νόμισμα.

Οι φαιδρές τοποθετήσεις πολλών ομιλητών, όταν επιλέγουν να αναλύσουν οικονομικά προβλήματα χωρίς να διαθέτουν στοιχειώδεις γνώσεις οικονομίας, αποτελεί ασφαλώς σύνηθες φαινόμενο σε πολλά κανάλια. Ωστόσο, κάποιες από τις χθεσινές θέσεις, στο συγκεκριμένο αυτό κανάλι, δεν ήταν πια “διασκεδαστικές”, αλλά σήμαιναν συναγερμό, για νέους και πολύ σοβαρούς εθνικούς κινδύνους.

Θα πρέπει να παραβλέψω ορισμένα “επιχειρήματα” των καλεσμένων, που σαφώς απέρρεαν από τις γνωστές προσπάθειες των πολιτικών να μην εκθέσουν σε κίνδυνο την υπουργική ή τη βουλευτική καρέκλα. Συνεπώς, τα όσα παράλογα ακούστηκαν, σχετικά, απλώς αναπαρίσταναν την κατεύθυνση του όποιου πολιτικού κόμματος, στο οποίο ανήκαν.

Δεν θα ασχοληθώ, επίσης με ορισμένες πλευρές ανεπίτρεπτης (ηθελημένης;;;) άγνοιας, όπως για παράδειγμα το γεγονός ότι:

* Το πρόβλημα του εκ γενετής άρρωστου ευρώ, ασφαλώς, δεν είναι μόνον ελληνικό (όπως υποστηρίχθηκε), αλλά γενικευμένο εντός της ΕΕ-Ευρωζώνης. Στη δυσλειτουργία του αποδίδεται η χρόνια υποτονική ανάπτυξη της ΕΕ, καθώς και η μόνιμα υψηλή ανεργία της, η ανώμαλη κατάσταση αντιπληθωρισμού της, η κορύφωση των ανισοτήτων κατανομής της και η καταστροφή του ευρωπαϊκού Νότου.

* Η Ευρωζώνη οδεύει σε διάλυση εξαιτίας των άλυτων λειτουργικών της προβλημάτων, αλλά και της αδυναμίας της να βελτιωθεί/μεταβληθεί, εφόσον οι αρχικές προδιαγραφές της είναι τραγικά εσφαλμένες, έτσι που η πολιτική μόνιμης λιτότητας να αποτελεί προϋπόθεση βιωσιμότητας του κοινού της νομίσματος.

*Το ευρώ σχεδιάστηκε για την εξυπηρέτηση των ειδικών διαρθρωτικών δεδομένων/αναγκών της γερμανικής οικονομίας (πολύ διαφορετικών των υπολοίπων εταίρων της), η οποία επιπλέον εισήλθε στην Ευρωζώνη με πολύ χαμηλή εξωτερική ισοτιμία, γι’ αυτό και ουσιαστικά είναι η μόνη οικονομία, που αναμφίβολα ευνοήθηκε από το ευρώ.

*Είναι αστείο να διερωτώμεθα (κάποιοι, ωστόσο, διερωτήθηκαν) το “τι απέγιναν τα δισεκατομμύρια που μας δανείζουν (υποχρεωτικά) οι εταίροι μας”, αφού πρέπει να είναι γνωστό ότι πάνω από το 85% αυτών των δανείων δεν περνούν καν από τα ελληνικά σύνορα, αλλά οδεύουν κατευθείαν προς τις τράπεζες για την εξυπηρέτηση του χρέους. Και, βέβαια….

*Ας αφήσουμε, καλύτερα, κατά μέρος την πολύ-πολύ τραυματική ιστορία του τόσο αποτυχημένου “κουρέματος του χρέους”, που όπως είναι ή θα έπρεπε να είναι γνωστό, άργησε ανεπίτρεπτα να αποφασιστεί, για να…..μην τεθεί σε κίνδυνο το ευρώ!!!!!

Ωστόσο, αυτό το αποτυχημένο ευρωπαϊκό μόρφωμα θα μπορούσε να παρατείνει το βίο του, εξακολουθώντας να επιβάλλει “πυροσβεστικές” λύσεις, ή ακόμη καταστρεπτικά μέτρα στα πιο ευάλωτα μέλη του, αν ο νέος πλανητάρχης δεν ήταν ο Donald Trump, και αν δεν είχε την τοποθέτηση που σαφέστατα εξήγγειλε, απέναντι στην ΕΕ.

Στο πλαίσιο αυτών των επιλογών του Donald Trump, που σκιαγραφούν αναμφίβολα μια πολύ εχθρική στάση απέναντι στην ΕΕ, αλλά κυρίως απέναντι στη Γερμανία, τα όσα ακούστηκαν χθες στο εν λόγω τηλεοπτικό κανάλι, οφείλουν να κρούσουν τον κώδωνα του κινδύνου.

Να συνεχίσω επισημαίνοντας ότι ο νέος πλανητάρχης βρήκε το χρόνο να ενδιαφερθεί για τη δική μας μικρή και μαρτυρική χώρα (επίσημη πια αποικία της Γερμανίας, σύμφωνα και με πρόσφατο άρθρο μεγάλης γερμανικής εφημερίδας) και να επαναλάβει δια στόματος του εκκολαπτόμενου πρέσβη στην ΕΕ Ted Malloch, την άποψη που υποστήριξε για φορά πρώτη το 2012: ότι δηλαδή “η Ελλάδα πρέπει να επιστρέψει στο εθνικό της νόμισμα για να σωθεί”.

Ασφαλώς, ο νέος πλανητάρχης δεν ήταν και δεν είναι ο μόνος, με διαυγές μυαλό, που πρότεινε τη μοναδική οδό σωτηρίας της Ελλάδας. Αντιθέτως, ακατάπαυστα, τα τελευταία αυτά κρίσιμα χρόνια, νομπελίστες της οικονομίας και πολυάριθμοι γνωστοί οικονομολόγοι ξένοι, αλλά και Έλληνες, υποστήριξαν αυτή τη θέση. Όπως, όμως, είναι γνωστό, το θέμα αυτό ήταν χαρακτηρισμένο ως “απαγορευμένη συζήτηση”, από όλες τις προηγούμενες κυβερνήσεις της κρίσης, όπως και από την παρούσα, γιατί το ευρώ…..ήταν φετίχ. Ήταν “μοναδικό”, “ευλογημένο”, “μαγικό”, “προοδευτικό”, “σωτήριο” και γι’ αυτό αποτελούσε ανοσιούργημα-προδοσία-βαρβαρότητα-οπισθοδρομικότητα κλπ.,κλπ. το να τολμήσει κανείς να το αμφισβητήσει. Και τούτο, παρότι, το 59% των συμπατριωτών μας (σε πείσμα της “θρησκείας του ευρώ” που κυριαρχεί στη χώρα μας) πιστεύει το 2016 ότι η χώρα ζημιώθηκε από το ευρώ, έναντι 32% μόνο το 2009, αντίστοιχα (Κάπα Research 1.1.2017).

Προφανώς, και το σημαντικό αυτό αποτέλεσμα, είτε το αγνοούσαν οι χθεσινοί καλεσμένοι του περί ου ο λόγος τηλεοπτικού καναλιού, είτε το θεώρησαν ανάξιο λόγου!

Τώρα, όμως, είναι ξεκάθαρο πια ότι η νέα διεθνής οικονομική τάξη του Donald Trump μεταβάλλει σαρωτικά ότι ίσχυε μέχρι σήμερα. Ειδικά, για την περίπτωση της ταλαίπωρης χώρας μας, είναι θέμα ζωής και θανάτου η έγκαιρη και ορθή αποκρυπτογράφηση της νέας κατάστασης, και πάνω απ’ όλα η σοβαρή και λεπτομερής καταγραφή των ενδεδειγμένων μας κινήσεων, έτσι ώστε να εξασφαλίσουμε την υποστήριξη των ΗΠΑ, στην επιχείρηση εξόδου μας από το ευρώ (προκειμένου να αποφύγουμε τις δυσμενέστατες γερμανικές προδιαγραφές, στην έξοδό μας από το ευρώ, που θα συμβεί οπωσδήποτε). Και κυρίως να εξασφαλίσουμε υποστήριξη από την Αμερική, για το διάστημα των πρώτων δύσκολων 12-18 μηνών αυτού του εγχειρήματος. Είναι πολύ πιθανό (για να μην πω και βέβαιο), ότι οι νέοι άρχοντες της Αμερικής, θα θελήσουν να μας βοηθήσουν. Όχι ασφαλώς επειδή μας αγαπούν (καιρός πια να καταλάβουμε ότι δεν υπάρχουν “φιλέλληνες”), αλλά επειδή αυτή η κίνηση βρίσκεται εντός των στόχων και των συμφερόντων τους.

Προς Θεού….ας μην αφήσουμε και αυτήν την ευκαιρία (όπως σωρεία άλλων) να πετάξει. Η Ελλάδα τελειώνει, και ας “βλέπουν” ορισμένοι ότι ….ανασταίνεται. Και αυτή η Ελλάδα είναι η δική μας πατρίδα. Η Ελλάδα μας δεν ανήκει σε κανένα κόμμα, αλλά σε όλους εμάς. Ας προσπαθήσουμε να τη σώσουμε, αφήνοντας πίσω μας “ευτράπελες και ανεύθυνες θέσεις”, όπως φευ τόσο απελπιστικά συχνά ακούγονται από τα ΜΜΕ.

Μια κριτική ανάγνωση της "μετάβασης στο εθνικό νόμισμα" του Κώστα Λαπαβίτσα (και συνεργατών)

 Της   Μαρίας Νεγρεπόντη-Δελιβάνη *

 18.02.2017

Το κείμενο του Κώστα Λαπαβίτσα για τη "μετάβαση στο εθνικό νόμισμα", είναι σοβαρό και αξίζει να διαβαστεί με προσοχή και να αποτελέσει τη βάση σχετικού προβληματισμού και συζήτησης γύρω από αυτό.

       Τα βασικά του χαρακτηριστικά είναι η απλότητα της ανάλυσης ενός πράγματι πολύ δύσκολου εγχειρήματος, καθώς και  η κατά το δυνατόν σαφής περιγραφή των διαδοχικών σταδίων, που αυτή προβλέπεται να περιλάβει. Ακόμη, αναφέρονται με αρκετά πειστικό τρόπο οι λόγοι, για τους οποίους η Ελλάδα δεν έχει άλλη δυνατότητα, αν θέλει να σωθεί, από το αδιέξοδο των τελευταίων επτά ετών, και από την κόλαση που την αναμένει στο μέλλον.

       Πιστεύω, λοιπόν, ότι θα πρέπει να ανοίξει η συζήτηση γύρω από την πρόταση αυτή του κ. Λαπαβίτσα, για βελτιώσεις, συμπληρώσεις και προσθήκες, και κάνω την αρχή.

Ι. 

Γενικές παρατηρήσεις

    Η αίσθησή μου είναι, ότι η ανάλυση δεν είναι αρκετά πειστική, για όσους έχουν τρομοκρατηθεί από τα ΜΜΕ, που χωρίς να εξηγούν τους λόγους, ή με μια πολύ επιδερμική εξήγηση των καταστροφών που δήθεν μας αναμένουν με τη δραχμή, έχουν  ωστόσο κατορθώσει να πείσουν ένα μεγάλο τμήμα του ελληνικού λαού (που βέβαια πρόσφατα φαίνεται να μεταστρέφεται). Το κεντρικό σημείο των αντιρρήσεών τους, εναντίον του εθνικού μας νομίσματος,  είναι ότι "θα είμαστε με τη δραχμή, πολύ χειρότερα από ότι  με το ευρώ". Πιστεύω, λοιπόν, ότι το πολύ βασικό αυτό σημείο πρέπει να διασκεδαστεί αποδεικνύοντας (και δεν είναι δύσκολο) ότι παραμένοντας στο ευρώ δεν υπάρχει απολύτως καμία προοπτική βελτίωσης της κατάστασης. Αντιθέτως, (και τα  στατιστικά δεδομένα είναι συντριπτικά-βλ. και τις δύο πρόσφατες εκθέσεις του ΔΝΤ) πηγαίνουμε, και θα πηγαίνουμε από το κακό στο χειρότερο για γενιές και γενιές.

Ακόμη, στο ανά χείρας κείμενο δεν τονίζονται, κατά τη γνώμη μου αρκετά, τα πολύ σημαντικά πλεονεκτήματα, που εξασφαλίζει το εθνικό νόμισμα και που κάνει φαιδρό το επιχείρημα των αντιφρονούντων "τι ευρώ, τι δραχμή".

Ένα άλλο ζήτημα πολύ βασικό είναι αυτό που σχετίζεται με το εύλογο ερώτημα: "με ποιά κυβέρνηση, θα γίνουν όλα αυτά";;;; Και στο σημείο αυτό, ίσως, θα έπρεπε να επιστρατευθεί μια ανορθόδοξη (και, σαφέστατα όχι αναγκαστικά επιτυχής) λύση, προς μια κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας, με τεχνοκράτες, άφθαρτα κατά το δυνατόν άτομα, κάποια μορφή εθνοσυνέλευσης. Γιατί, διαφορετικά, η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα θα συμβεί κάποτε, αλλά κινδυνεύει να βρει μια Ελλάδα ολοκληρωτικά ξεπουλημένη σε ξένους.

ΙΙ. 

Ως μερικότερα ζητήματα θα ανέφερα, επιλεκτικά, τα ακόλουθα:

*Να προσδιοριστεί το πως, και κυρίως το πότε θα επαναρχίσει η εξυπηρέτηση του χρέους. Παρότι, δύσκολο, θα υποστήριζα ότι θα πρέπει να επιδιωχθεί η αποπληρωμή του σε βάθος χρόνου, αφού δηλαδή ανακτήσει η οικονομία τα όσα έχασε, και αυτή να γίνει σε δραχμές (αναγκαστικά, θα πάμε στα διεθνή δικαστήρια, που εκδίδουν αποφάσεις μετά την πάροδο ετών, μέσα στα οποία θα ανασυγκροτηθεί η οικονομία). Φυσικά, από το χρέος αυτό θα αφαιρέσουμε το επαχθές και απεχθές περιεχόμενό του.

*Το σχέδιο δεν λέει  τίποτε (ή τουλάχιστον τίποτε ξεκάθαρο) για το τι θα γίνουν οι καταθέσεις των ιδιωτών. Φρονώ, ότι είναι απαραίτητο να διασφαλιστούν, ως έχουν, δηλαδή σε ευρώ και να θεωρηθούν ως συνάλλαγμα. Και μόνον όταν η δραχμή εξισορροπηθεί, να αντιμετωπιστεί η μετατροπή τους. Είναι ένα σημείο ευαίσθητο, που αν δεν αντιμετωπιστεί με προσοχή, θα περιορίσει το ρυθμό αύξησης των οπαδών της δραχμής.

*Ο πληθωρισμός δεν θα είναι μόνο 10%, και δεν μπορώ να πω πόσο θα είναι. Ωστόσο, αυτό το 10%, που προφανώς αποβλέπει στο να καθησυχάσει τους έντρομους συμπατριώτες μας, φοβάμαι  ότι θα έχει τα αντίθετα αποτελέσματα. Θα πρόσθετα στο σημείο αυτό, πρώτον ότι η τόσο υψηλή ανεργία αποτελεί ισχυρό μέσο απορρόφησης του πληθωρισμού (εκτός του θετικού εξωτερικού ισοζυγίου) και δεύτερον ότι θα ήταν αποτελεσματική, προς αυτή την κατεύθυνση, η επιβολή δασμών στις εισαγωγές και επιδοτήσεων στις εξαγωγές  που να ισούνται/ να εξουδετερώνουν την υποτίμηση.

*Και πάλι σχετικά με υποτίμηση και πληθωρισμό, πιστεύω ότι επιβάλλεται να υπογραμμιστεί ότι η διάρκειά τους θα εξαρτηθεί από τις δικές μας και μόνο προσπάθειες. Όταν, δηλαδή, αρχίσει η προσφορά αγαθών και υπηρεσιών να ανταποκρίνεται αρκετά γρήγορα  στην αυξημένη/πληθωριστική ζήτηση, το πρόβλημα θα έχει τεθεί υπό έλεγχο. Φυσικά, η αυξημένη ζήτηση πρέπει να διοχετεύεται προς την εσωτερική παραγωγή, περιορίζοντας  σταδιακά τον αρχικό βαθμό αυτάρκειας.

*Περισσότερο από τους πρώτους δύσκολους μήνες (που δεν θα είναι μόνο, φευ, 6 αλλά 12-18-τόσο θα χρειαστεί η ανάκαμψη της κατεστραμμένης ελληνικής οικονομίας) θα είναι δύσκολες οι πρώτες εβδομάδες. Γι αυτές, και για να απομακρυνθεί ο κίνδυνος του χάους, θα χρειαστεί ένα λεπτομερές πρόγραμμα με τεχνικές προδιαγραφές.

*Δεν θα συμφωνούσα με την υποβάθμιση της ανάγκης ενίσχυσης της οικοδομικής δραστηριότητας, η οποία, περισσότερο από οποιαδήποτε άλλη δραστηριότητα είναι σε θέση να κινητοποιήσει ένα μεγάλο αριθμό συμπληρωματικών βιοτεχνιών/βιομηχανιών, καθώς και να απασχολήσει μεγάλο αριθμό εργαζομένων. Οπωσδήποτε, πρωταρχικής σημασίας θα είναι η ενίσχυση της πρωτογενούς παραγωγής, με επαναφορά όλων εκείνων των παραδοσιακών προϊόντων που απενεργοποιήθηκαν από την ΚΑΠ, ώστε να καλυφθούν, όσο γίνεται  γρηγορότερα και πληρέστερα, οι διατροφικές ανάγκες του πληθυσμού.

*Εξυπακούεται και συμφωνώ απολύτως ότι η αρχή θα γίνει με καλά επιλεγμένες δημόσιες επενδύσεις, που θα δημιουργήσουν το κατάλληλο κλίμα για την ενθάρρυνση της διενέργειας ιδιωτικών επενδύσεων.

*Όσες, από τις περιπτώσεις ξεπουλήματος ελληνικού πλούτου, και κυρίως επιχειρήσεων κοινής ωφελείας (νερό, ηλεκτρικό ρεύμα, τρένα κλπ) δεν έχουν οριστικοποιηθεί, θα διακοπεί η  συνέχιση συναλλαγής, και για όσες έχουν ήδη περάσει σε ξένα χέρια, θα έπρεπε να γίνει προσπάθεια επανεξέτασης της περίπτωσής τους, από νομικούς περιωπής.

*Για όλα τα παραπάνω, το κλειδί της επιτυχίας αυτής της πολύ δύσκολης μετάβασης, θα είναι η στήριξή της από το λαό. Και όσο μπορώ να κρίνω μια τόσο δύσκολη επιχείρηση, αυτή η στήριξη πρέπει να είναι ανεξάρτητη, εντελώς, από πολιτικά κόμματα. Πρέπει να είναι, καθαρά, ελληνική υπόθεση, δηλαδή όλων των Ελλήνων.

* Μαρία  Νεγρεπόντη-Δελιβάνη 

  Αριστούχος απόφοιτος του ΑΠΘ και του Παν/μίου Sorbonne του Παρισιού όπου σπούδασε με υποτροφία της Γαλλικής Κυβέρνησης και από όπου έλαβε το διδακτορικό της (Doctorat d' Etat es Sciences Economiques) με άριστα και διάκριση, και με εξειδικευμένες σπουδές στα Παν/μια London School of Economics, Berkeley (ΗΠΑ) και Ευρωπαϊκό Πανεπιστημιακό Ινστιτούτο της Φλωρεντίας.

- Kαθηγήτρια και Πρύτανης στο Παν/μιο Μακεδονίας, Σύμβουλος του Υπουργείου Συντονισμού, της ΥΠΑΒΕ, του ΟΟΣΑ των Παρισίων, μέλος του Διεθνούς Επιστημονικού Συμβουλίου Επαγγελματικού Προσανατολισμού του Παν/μίου της Μασσαλίας, Αντιπρόεδρος. της Ένωσης Οικονομολόγων Γαλλικής Γλώσσας, Αντιπρόεδρος και Δευθύντρια του CEDIMES Ελλάδας, Πρόεδρος του ιδρύματος "Δημήτρης και Μαρία Δελιβάνη".

- Τιμήθηκε με τρεις εκλογές ως Πρύτανης (πρώτη Ελληνίδα Πρύτανης), με πέντε επίτιμα διδακτορικά διπλώματα, με το γαλλικό παράσημο της Λεγεώνας της Τιμής, με υποτροφίες της Γαλλικής Κυβέρνησης, του ΝΑΤΟ και του Ευρωπαϊκού Πανεπιστημιακού Ινστιτούτου της Φλωρεντίας, με τέσσερα χρυσά μετάλλια της Ιεράς Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, με την ανακήρυξή της ως επίτιμου δημότη της πόλης της Κομοτηνής, με Α' Βραβείο της Ακαδημίας Αθηνών, με πρόσκληση για επίσημη επίσκεψη στις ΗΠΑ από το State Department, με την εκλογή της ως Jean Monnet Fellow, με τη δημοσίευση της διδακτορικής της διατριβής με δαπάνες του CNRS της Γαλλίας στη σειρά SEDES., κ.ά.

- Προσκλήθηκε για διαλέξεις και μαθήματα από τα Παν/μια Παρισιού, Ρώμης, Βόννης, Τεργέστης, Μασσαλίας, Φλωρεντίας, Βαρσοβίας, Κρακοβίας, Σόφιας, Μπρατισλάβας, Μελβούρνης, Ν. Kορέας, Kόρντομπα, Μπουένος Άϊρες, Ταργκόβιστε, Άλματυ Καζακστάν, Αϊτής, Καμερούν, Fribourg, Φλώρινας, Rijeka Κροατίας κ.ά, και έλαβε μέρος ως εισηγήτρια, διοργανώτρια και πρόεδρος σε αναρίθμητα συνέδρια ανά την υφήλιο.

- Έδωσε και δίνει, συνεχώς, διαλέξεις σε ολόκληρη την Ελλάδα.

- Το δημοσιευμένο έργο της, στα ελληνικά, γαλλικά και αγγλικά ανέρχεται σε 43 συγγράμματα, μονογραφίες, έρευνες και σε 570 άρθρα, συνεντεύξεις, απόψεις, και τιμήθηκε με πρώτα βραβεία, επαίνους και βιβλιοκρισίες. Αυτό εκδόθηκε από οίκους ή σειρές του εξωτερικού, όπως ανάμεσα και σε άλλους του Macmillan, SEDES, Sithoff-Leyden, Cujas, Tiers Monde, Revue d' Economie Politique, Newsletter, L’Harmattan κ.ά. και στην Ελλάδα από τις εκδόσεις Παπαζήση, Λιβάνη, Μαλλιάρη, Σάκκουλα Τα βιογραφικά της σημειώματα έχουν καταχωρηθεί σε πολυάριθμα Who's Who της υφηλίου.

ΠΗΓΗ

http://marianegreponti-delivanis.blogspot.gr/2017/02/18022017.html

Γιατί δεν πρέπει να φύγουμε τώρα απο το ευρώ.

Προσοχή στα παιχνίδια που παίζονται και πάλι στην πλάτη της Ελλάδας.

Του Δημήτρη Κωνσταντακόπουλου

(10/2/2017) 

Το παρακάτω άρθρο, με κάποιες επιμέρους προσθέσεις και διευκρινίσεις που προσθέσαμε, αλλά που δεν αλλάζουν τη βασική δομή του επιχειρήματός του, γράφτηκε στα τέλη Ιανουαρίου και δημοσιεύτηκε την 1η Φεβρουαρίου στο περιοδικό ''Zero''.Δηλαδή πριν από την έμμεση πλην σαφή πρόσκληση της κυβέρνησης Τραμπ προς την Ελλάδα να φύγει από το ευρώ και πριν γίνει γνωστή η συνάντηση στο Παρίσι των κ.κ. Τσίπρα και Ρότσιλντ.

 “Εκεί που φυτρώνει ο κίνδυνος, εκεί  φυτρώνει κι αυτό που θα μας σώσει”, 

Φρίντριχ Χαίντερλιν

“Η ελληνική φυλή ήταν πάντα, είναι ακόμα η φυλή που έχει το επικίνδυνο μέγα προνόμιο να κάνει θάματα. ΄Οπως όλες οι δυνατές, μεγάλης αντοχής φυλές, κι η ελληνική μπορεί να φτάσει στον πάτο του γκρεμού, κι ακριβώς εκεί, στην πιο κρίσιμη στιγμή, όπου οι αδύνατες ράτσες γκρεμίζουνται, αυτή δημιουργεί το θάμα.Επιστρατεύει όλες τις αρετές και πετιέται μονομιάς, χωρίς διάμεσους σταθμούς, στην κορυφή της λύτρωσης. Το απότομο τούτο, απρόβλεπτο από το λογικό, ανατίναγμα προς τ’ απάνω ονομάζεται θάμα. ‘Ολη μας η Ιστορία δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένα βίαιο επικίντυνο δρασκέλισμα από το χαμό στην σωτηρία”

Νίκος Καζαντζάκης, Ταξίδι στον Μωριά 

Αποφάσισα τώρα, που μπάζει από παντού το ευρωπαϊκό καράβι, να κάνω το αντίθετο από τα ποντίκια. Πριν πέσω, ή με πετάξουν στο νερό, όπου δεν με περιμένει ο παράδεισος του “εθνικού νομίσματος”, αλλά μάλλον οι καρχαρίες, να εκμεταλλευθώ τον ελάχιστο χρόνο που απομένει και ότι υλικά βρω, να φτιάξω μια σχεδία πριν βρεθώ στο πέλαγος.

Εβαλα τον τίτλο για να προκαλέσω σκέψη, όχι γιατί πιστεύω, ποτέ δεν πίστευα, ότι πρέπει να μείνουμε καλά και σώνει στο ευρώ. Πάντα το θεωρούσα πολύ κακό νόμισμα για Ελλάδα και Ευρώπη. Μας διώχνουν άλλωστε, άσε που μπορεί να διαλυθεί μόνο του!

Χρειαζόμαστε οπωσδήποτε ρήξη και σύγκρουση με τις κυρίαρχες ευρωπαϊκές πολιτικές για να γλυτώσουμε. Αυτό που δεν χρειαζόμαστε είναι αυτοσχεδιασμούς και τυχοδιωκτισμούς που υποστήκαμε, και εξαιτίας των οποίων ο ελληνικός λαός είναι τώρα στο χώμα, χωρίς ούτε τη δύναμη να χτυπήσει το κεφάλι του στον τοίχο.

‘Ημουν από τους πρώτους που άρχισαν τη συζήτηση περί νομίσματος στις αρχές της κρίσης, με μια συνέντευξη του Σαμίρ Αμίν στον Επενδυτή που τάχθηκε από τότε υπέρ της εξόδου από την ευρωζώνη. ‘Οσοι τάχθηκαν υπέρ τέτοιας εξόδου συνέβαλαν να σπάσει ένα μεγάλο ταμπού. Η υπόλοιπη κουβέντα όμως δεν ήταν παρά μια υπεκφυγή.

Για τους μεν η “Ευρώπη”, για τους δε η “έξοδος από την Ευρώπη” δεν χρησίμευσε παρά σε συγκάλυψη της πιο απόλυτης προγραμματικής αμηχανίας, ως προς το πως η χώρα μπορεί να αντιμετωπίσει τις πολλές, σύνθετες προκλήσεις της, είτε μένοντας, είτε φεύγοντας.

Δεν είναι σοβαρό να συγκρίνουμε θεωρητικά μια οικονομία εντός και εκτός ευρώ. Γιατί κάνουμε αφαίρεση της πραγματικότητας: δεν έχουμε σχεδόν έθνος-κράτος εν λειτουργία σήμερα που θα βγάλει νόμισμα, έχουμε υποστεί τεράστια καταστροφή, έχουμε επικίνδυνους γείτονες, θα αντιμετωπίσουμε οικονομικό πόλεμο, το χρέος είναι μη βιώσιμο και υπογράψαμε την υποδούλωσή μας. Δεν υπάρχει, κι αυτό είναι το πιο σημαντικό απόλα, το κυριότερο, το πιο βασικό, πολιτική ηγεσία των Ελλήνων ανεξάρτητη από ξένους, με την ικανότητα και την απόφαση να εκφράσει τη συλλογική βούληση των Ελλήνων. ‘Εχουν αποκεφαλίσει τον ελληνικό λαό, το έθνος μας.

Αντί να γράφουμε διατριβές για την ανάγκη εξόδου, καλύτερα να τα μελετήσουμε όλα αυτά, ώστε, αν χρειαστεί ή θελήσουμε, να μπορούμε να φύγουμε από το ευρώ χωρίς να καταστραφούμε ή να υποταγούμε ακόμα πιο πολύ στην αποικιακή μας κατάσταση, στα ίδια ή λίγο παραλλαγμένα αφεντικά. Αν το κάνουμε, και μεγαλύτερη αυτοπεποίθηση θάχουμε και να διαπραγματευτούμε θα μπορούμε.

Το να λες “φεύγω από το ευρώ και σώζομαι”, είναι σα νάχει πάθει κάποιος έμφραγμα και να του λες να κόψει το τσιγάρο και τα γλυκά. Αν τόχε κάνει, μπορεί και να μην το πάθαινε. Αυτή τη στιγμή το έμφραγμα είναι το μη βιώσιμο χρέος, οι νομικές συνέπειες όλων των δανειακών συμβάσεων, που εγκαθίδρυσαν μια “οικονομία δουλείας” στην Ελλάδα και την έκαναν προτεκτοράτο, η πολυετής διεθνής πολιτική επίθεση εναντίον της, η αποσύνθεση του παραγωγικού ιστού, της κοινωνίας και του κράτους.

Πρέπει να αντιτάξουμε σε αυτό το “έμφραγμα” μια ολοκληρωμένη στρατηγική σωτηρίας. Από αυτή να και όχι ανάποδα, πρέπει να καθορίσουμε τη στάση μας απέναντι στο νόμισμα. Δεν ωφελεί άλλωστε καθόλου την ελληνική υπόθεση μια διεθνής συζήτηση για το ευρώ, που θα εξελιχθεί σήμερα, σε μια κουβέντα γιατί η αναξιοπαθής Ελλάδα δεν είναι ικανή να μείνει εκεί μέσα. Η συζήτηση που ωφελεί τώρα την Ελλάδα, είναι ποιός έχει φτιάξει το χρέος, ποιές είναι οι συνέπειες των μνημονίων, τι είδους Ευρώπη θέλουμε, αν είναι δυνατό να αφήνουμε τους τραπεζίτες του Σίτυ και της Ουώλ Στρητ να υπαγορεύουν στην Ευρώπη πότε θα ενώνεται και πότε θα χωρίζει και τι είδους Ευρώπη θα φτιάχνουν.

Αυτή είναι η συζήτηση που συμφέρει εμάς, και όλη τη Νότια Ευρώπη, αλλά που μπορεί επίσης να ενδιαφέρει και πολλούς στη Γερμανία, στη Γαλλία και σε όλη την Ευρώπη. Αυτή τη συζήτηση δεν καταφέραμε να ανοίξουμε σοβαρά τόσα χρόνια.

Δεν πας να αμυνθείς σε κατωφέρεια, ούτε ξεκινάς τον πόλεμο αυτοδεσμευόμενος να σταθείς συνέχεια στο ίδιο σημείο! Μου έχει μάλιστα κάνει μεγάλη εντύπωση ότι διάφοροι ‘Ελληνες αντίπαλοι ή και μη του ευρώ, που συμμετέχουν και πρωταγωνιστούν σε διάφορες διεθνείς συναντήσεις και κινήσεις, δεν φροντίζουν καν αυτές να βγάζουν τουλάχιστο ψηφίσματα και αποφάσεις υπέρ της Ελλάδας, της διαγραφής του χρέους της, της καταγγελίας των αποικιακών συμβάσεων. Δεν τους έχει περάσει από το μυαλό ότι μπορεί οι Γερμανοί ή οι Γάλλοι φίλοι τους να θέλουν να βγούνε για εντελώς αντίθετους λόγους από αυτούς που μπορεί να θέλουμε εμείς;

Πρέπει να γίνουμε, γιατί δεν είμαστε ακόμα, έτοιμοι να φύγουμε από το ευρώ, ώστε να μη μας εκβιάζουνε, δεν υπάρχει όμως κανείς λόγος να φύγουμε τώρα με δική μας πρωτοβουλία. (Εκτός μιας περιπτώσεως, αν ο Σόιμπλε προσφέρει εξαιρετικά γενναιόδωρους όρους για να φύγουμε, που δεν μοιάζει πολύ πιθανό. Αμφιβάλλω μάλιστα κι αν έχουμε κανέναν που να μπορεί να εκτιμήσει καν μια τέτοια πρόταση. Πάντως τέτοιος δεν υπάρχει σήμερα στο επιτελείο της κυβέρνησης, των κύριων πολιτικών δυνάμεων και του κράτους, το τραγικό δε είναι ότι κανείς εκεί δεν φαίνεται ούτε να μπορεί, ούτε να θέλει να σκεφτεί με το δικό του , όχι με δάνειο μυαλό).

Οφείλουμε να θυμόμαστε ότι η ελληνική κρίση δεν οφείλεται μόνο στο ευρώ. Οφείλεται επίσης στην κατάρρευση του ελληνικού μοντέλου “κλεπτοκρατικού καπιταλισμού”, στην παγκόσμια οικονομική κρίση, σε κρυφή “γεωπολιτική ατζέντα”. Συνέκλιναν όλα να μας κάνουν πρώτο στόχο νέας μορφής πολέμου, με οικονομικά, πολιτικά, ψυχολογικά και γεωπολιτικά μέσα. Γίναμε το πεδίο εφαρμογής παγκόσμιας σημασίας πειράματος καταργήσεως των εθνών και των κρατών, εφαρμογής, με τη θέληση του θύματος, νέων μορφών ολοκληρωτισμού.

Δεν αρκεί μια επιλογή νομισματικής πολιτικής για να απαντήσεις σε τέτοιες προκλήσεις. Θέλει ολοκληρωμένη στρατηγική απάντηση σε όλα μαζί και όχι μόνο σε ένα από τα προβλήματα. Αν καταλάβουμε εξάλλου τι γίνεται και το εξηγήσουμε και διεθνώς, θα βρούμε πολύ περισσότερους συμμάχους από όσους νομίζουμε, γιατί η Ελλάδα παράγει τώρα την ιστορία της Ευρώπης και του κόσμου, όπως είπε κάποτε ο Ουίνστον Τσώρτσιλ.

Η λογική υπαγορεύει να αφήσουμε στους άλλους την ευθύνη αποβολής της Ελλάδας από το ευρώ, αφού εξαντλήσουμε όλα τα πολλά θεσμικά και πολιτικά όπλα που μας δίνει η ιδιότητα μέλους της ΕΕ για να διεκδικήσουμε το δίκηο μας. Ουδείς έχει καν ετοιμαστεί να το κάνει. Π.χ. τη δυνατότητα να μπλοκάρεις τη λειτουργία της ΕΕ που εξακολουθεί να έχει αναρίθμητα βέτο, όπως έκανε ο Ντε Γκωλ, έχοντας προηγουμένως δημιουργήσει πολιτική δυνατότητα για να το κάνεις αυτό.

Η επιβίωση υπαγορεύει ότι, μια χώρα σε αυτό το σημείο που βρίσκεται η Ελλάδα, τα παίζει όλα για όλα για να σώσει το τομάρι της. Εξηγεί σε εταίρους και συμμάχους ότι δεν γίνεται νάχουν το ελεύθερο να κάνουν ότι θέλουν στον χώρο της, στρατιωτικά και στρατηγικά, και ταυτόχρονα να την καταστρέφουν. 

Υπαγορεύει επίσης πολύ σοβαρή προσπάθεια στους τομείς παραγωγής, δικτύου καταναλωτικών-παραγωγικών συνεταιρισμών, ετοιμασίας εισαγωγής μεθόδων “πολεμικής οικονομίας”, αναζήτηση συμμαχιών σε όλα ανεξαιρέτως τα σημεία του ορίζοντα, πολύ σοβαρή νομική προετοιμασία και, ασφαλώς, όλα όσα συνεπάγεται η προετοιμασία και ετοιμότητα εισαγωγής εθνικού μέσου πληρωμών. Αν υπάρχει άλλωστε μια πιθανότητα ενός κάποιου υποφερτού συμβιβασμού, αυτή μόνο με τέτοιες απειλές και τη βεβαιότητα ότι θα πραγματοποιηθούν, μπορεί να υπάρξει. Είναι αυτό που οι Γάλλοι λένε “αποτροπή του αδύνατου απέναντι στον ισχυρό”. (Πρέπει βέβαια κι ο Δαυίδ να είναι πιο έξυπνος, όχι πιο χαζός από τον Γολιάθ!)

Για να συζητήσουμε καν θέμα εθνικού νομίσματος, οφείλουμε νάχουμε πάρει πολλές αποφάσεις και να κάνουμε σοβαρές ετοιμασίες. Στο παρελθόν Παπανδρέου, Σαμαράς, Τσίπρας μας κράτησαν στο πρόγραμμα υποθέτοντας ότι κάπως θα μας φροντίσει η Ευρώπη. Αγνοούσαν ότι χρησιμοποιούσαν την Ευρώπη δυνάμεις που ήθελαν την καταστροφή μας (αν δεν το πιστεύετε, πείτε τι επιδιώκουν). Δεν αποκλείω ότι, αν μαζευτεί διεθνής υποστήριξη στο σενάριο “εξόδου από το ευρώ” (“πολύ επιθυμητό” για Heritage Foundation και Σόιμπλε) να δούμε αύριο νέο εθνοσωτήρα, που θα ξεκινήσει αγώνα κατά της ”γερμανικής Ευρώπης”, χωρίς να μας πει που πάμε, να οργανώσουμε πάλι μόνοι μας την καταστροφή μας (τα μνημόνια δεν μπορούσαν να υπάρξουν αν δεν τα υπέγραφαν Έλληνες Πρωθυπουργοί). Εμείς θα τον πιστέψουμε, γιατί ο πνιγμένος από τα μαλλιά του πιάνεται. Την πατήσαμε με την ψευτο-αριστερά, δεν χρειάζονται τώρα ψευτο-εθνικισμοί.

Η χώρα δεν πρέπει ούτε να μείνει, ούτε να φύγει από το ευρώ. Χρειάζεται να ξαναγίνει κράτος, με δική της, ιθαγενή βούληση. Χρειάζεται σοβαρό πλαν Α και σοβαρό Β (γιατί χωρίς το δεύτερο, δεν υπάρχει πρώτο). Αλλοιώς, θα φύγει στο τέλος, όχι με όρους επιβίωσης, αλλά Σόιμπλε, Goldman Sachs και αμερικανικών κύκλων που θέλουν να διαλύσουν την ΕΕ (ίσως χρησιμοποιώντας και μας), για τους ακριβώς αντίθετους από τους λόγους που δεν μας αρέσει εμάς η ΕΕ.

Ακόμα πιο σημαντικό από το θέμα του ποιό νόμισμα θα χρησιμοποιείται (αλλά και για να μπορούμε άλλωστε να έχουμε αν θέλουμε δικό μας νόμισμα), είναι το να παύσουμε να είμαστε αποικία χρέους, όπως ήταν ο εύστοχος τίτλος ενός βιβλίου του κ. Κοτζιά, προτού γίνει και ο ίδιος Υπουργός της αποικίας. Έστω και αν είδε πολύ καλά τον ρόλο της Γερμανίας, σχεδόν καθόλου όμως τον ρόλο του ΔΝΤ, του μεγάλου κυρίως μη ευρωπαϊκού χρηματοπιστωτικού κεφαλαίου και των ΗΠΑ πίσω τους. Αν είμαστε μόνο αποικία του Βερολίνου και όχι του παγκόσμιου Χρήματος και αρκετών άλλων, το θέμα μας θα ήταν πολύ ευκολότερο. Ο σκοπός δεν πρέπει να είναι να βγούμε από την ευρωζώνη, για να βουλιάξουμε ακόμα περισσότερο στην τωρινή αποικιακή κατάσταση. Και δεν καταλαβαίνω γιατί, προτού βγούμε, να μην το κάνουμε μπάχαλο εκεί μέσα.

Προς αποφυγήν παρεξηγήσεων επαναλαμβάνω. Ο γράφων δεν τάσσεται υπέρ της παραμονής στο ευρώ υπό όποιους όρους. Είναι απολύτως αναγκαία για την κοινωνική-εθνική επιβίωση των Ελλήνων, η διακοπή της εξυπηρέτησης του χρέους, η καταγγελία των δανειακών συμβάσεων και των μνημονίων, ο αυστηρός επανέλεγχος των μεταφορών ιδιοκτησίας, η άμεση οργάνωση ευρωπαϊκής και παγκόσμιας άμυνας της Ελλάδας, επικοινωνιακής-πολιτικής αντεπίθεσης. Χρειαζόμαστε όμως μεγάλη προετοιμασία και σοβαρότητα, αφοσίωση, λαό σε εγρήγορση, πολλαπλές στρατηγικές. Πρέπει να τα αποκτήσουμε όλα αυτά, όσο δύσκολα κι αν φαίνονται, για μην μας πάρουν οριστικά το κράτος μας, μας καταστρέψουν και μας διασκορπίσουν στα πέρατα της Οικουμένης, όπως έκανε ο Αυτοκράτωρ Τίτος στους Εβραίους.

Σας φαίνονται ουτοπία όλα αυτά; ‘Ισως δεν έχετε άδικο. Μόνο που η εναλλακτική είναι να πεθάνετε, να πεθάνουμε όλοι μας δηλαδή, άλλος νωρίτερα, άλλος αργότερα, και μάλιστα χωρίς καμιά αξιοπρέπεια. Μετά από εφτά χρόνια, το ξέρετε καλά, ότι κι αν λέτε για παρηγοριά στον εαυτό σας και τους άλλους, όσο σφιχτά κι αν φυλάτε, όπου τα φυλάτε, τα όποια, λίγα ή πολλά υπάρχοντά σας, ότι αυτό ακριβώς θα συμβεί και σε μας και στη χώρα μας. Μη σας μπερδεύει ότι είσαστε σε διαφορετικό ο καθένας όροφο του βυθιζόμενου σκάφους. Ακόμα και στο εξωτερικό να πάτε, κι εκεί ακόμα, μην έχετε αμφιβολία, θα σας πριονίζει πολύ καιρό το κεφάλι και θα στοιχειώνει το υπόλοιπο της ζωής σας, η κραυγή ενός ενδεχόμενου τέλους.

Μήπως είναι καλύτερα να ψάξουμε τώρα όλοι μαζί έναν τρόπο να αλλάξουμε, έστω και την υστάτη, αυτό το παιχνίδι;

www.konstantakopoulos.gr,www.defenddemocracy.press

ΠΗΓΗ

http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2017/02/blog-post_596.html

Γιατί η δραχμή δεν (θα) είναι η λύση.

Το ενδεχόμενο εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (Grexit) ή και της εισαγωγής στη χώρα ενός παράλληλου νομίσματος εντός της Ευρωζώνης συζητήθηκε στο παρελθόν κάθε φορά που οι διαπραγματεύσεις με τους θεσμούς για ένα πρόγραμμα διάσωσης βρίσκονταν στα πρόθυρα της κατάρρευσης.

Οι αιτίες για αυτή την ανακυκλώμενη συζήτηση είναι πολλές. Η χώρα απέτυχε επανειλημμένα (2011-12, 2014-2015) να εφαρμόσει τα προγράμματα οικονομικής προσαρμογής, στα οποία είχε συμφωνήσει για να εξασφαλίσει χρηματοδοτική συνδρομή και να αποφύγει άτακτη χρεοκοπία, αλλά και για να απεξαρτηθεί από τη βοήθεια της ΕΕ, των κρατών μελών της και του ΔΝΤ. Η αποτυχία αυτή με τη σειρά της οφείλεται στη δυναμική του πολιτικού-οικονομικού συστήματος της χώρας. Όμως, άλλοι παράγοντες που εξηγούν την κρίση και την αποτυχία της προσαρμογής ήταν η ίδια η αρχιτεκτονική της Ευρωζώνης (πριν από την κρίση) και κρίσιμα ελαττώματα των προγραμμάτων διάσωσης – ιδίως του πρώτου που δεν προέβλεψε έγκαιρη αναδιάρθρωση του συσσωρευμένου χρέους.

Σήμερα η έξοδος από την Ευρωζώνη εμφανίζεται μεν αποτρέψιμη αλλά, αλλά παραμένει πιθανή. Οι επιπτώσεις εξαρτώνται από πολλούς αστάθμητους παράγοντες και κυρίως από τη δυναμική του πολιτικού-οικονομικού συστήματος.

Μια πρώτη εικόνα (και προειδοποίηση) για τις επιπτώσεις μιας εξόδου και πτώχευσης έδωσε η κρίση του Ιουνίου 2015. Τότε η Ελλάδα βρέθηκε εκτός (του προηγούμενου) προγράμματος προσαρμογής και εκτός χρηματοπιστωτικής ομπρέλας, διέκοψε την πληρωμή ληξιπρόθεσμης δόσης προς το ΔΝΤ, αναγκάσθηκε να κλείσει προσωρινά τις τράπεζες και να εισάγει μονιμότερους κεφαλαιακούς ελέγχους (συμπεριλαμβανομένων και των ορίων άντλησης μισθών και συντάξεων κάθε μέρα και εβδομάδα από τις τράπεζες), ανέβαλε τις εξοφλήσεις νέων οφειλών του Δημοσίου σε προμηθευτές. Το αποτέλεσμα ήταν να ανατραπούν οι αισιόδοξες προβλέψεις για την οικονομία και η χώρα να περιέλθει εκ νέου σε ύφεση.

Με βάση τη διεθνή εμπειρία, αλλά και τα χαρακτηριστικά του ελληνικού πολιτικού-οικονομικού συστήματος σήμερα, εκτιμήσαμε τις πιθανές επιπτώσεις της εξόδου από την Ευρωζώνη ως εξής: Κατ’ αρχάς το νέο νόμισμα (η δραχμή) θα υποτιμηθεί πολύ και θα μείνει ασταθές στη συνέχεια. Σε συνδυασμό με άλλους παράγοντες (π.χ. ένταση αναδιανεμητικών διεκδικήσεων) η χώρα θα βυθισθεί σε νέα βαθιά ύφεση, όπως δείχνουν όλες οι προβλέψεις και οι ελπίδες για επιστροφή στην ανάπτυξη θα μετατεθούν σε ένα απροσδιόριστο μέλλον. Η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα μπορεί να προκαλέσει έναν φαύλο κύκλο υποτιμήσεων-πληθωρισμού-υποτιμήσεων και να καταστήσει αδύνατο τον έλεγχο της δημόσιας οικονομίας λόγω της δυναμικής του πολιτικού οικονομικού συστήματος.

Οι εμπειρίες του 1953-1963, 1993-99 και 2012-2014 έδειξαν (και η θεωρία επιβεβαιώνει) ότι η καθιέρωση και υποτίμηση του (νέου) νομίσματος θα πρέπει να συνοδεύσει σφικτή εισοδηματική και δημοσιονομική πολιτική (και σοβαρές μεταρρυθμίσεις) προκειμένου να αποφευχθεί το σπιράλ πληθωρισμού και υποτιμήσεων που καταλήγει σε πλήρη αποδιοργάνωση της οικονομίας. Όμως αυτό ακριβώς δεν είναι βέβαιο στις σημερινές πολιτικές και οικονομικές συνθήκες. Την έξοδο από την Ευρωζώνη (ή και την ΕΕ) θα ακολουθούσε μεγαλύτερη απόκλιση της οικονομικής πολιτικής από τις τάσεις στην Ευρώπη και ακόμα μεγαλύτερη (και παραλυτική) εσωστρέφεια του πολιτικού συστήματος. Οι δυνατότητες πρόσβασης σε δημόσιους πόρους θα περιορισθούν δραματικά: Χωρίς τις χρηματοδοτήσεις αυτές, χωρίς δυνατότητες δανεισμού από τις αγορές και με μια άστατη γενική οικονομική πολιτική, θα είναι αδύνατη η επιστροφή σε διατηρήσιμη ανάπτυξη ή η υπεσχημένη παραγωγική ανασυγκρότηση.

Κατά πάσα πιθανότητα επίσης θα διαψευσθούν οι υπερβολικές προσδοκίες για αύξηση των εξαγωγών με μια γενναία υποτίμηση, ενώ θα γίνουν δυσκολότερες και θα τροφοδοτούν τον πληθωρισμό οι εισαγωγές ζωτικών προϊόντων (και οι αναπόφευκτοι έλεγχοί τους), η ενέργεια δεν θα γίνει φθηνότερη, το τραπεζικό σύστημα θα αποσταθεροποιηθεί, η χώρα θα αδυνατεί να αντλήσει δάνεια από τις διεθνείς αγορές ή άλλα κράτη και θα επιχειρήσει τη διευθέτηση του χρέους σε συνθήκες χάους και νομικών εμπλοκών (βλέπε προηγούμενο Αργεντινής).

Η υποτίμηση του νέου νομίσματος θα δυσκόλευε περισσότερο την εξυπηρέτηση του χρέους. Η ήδη προβληματική σχέση ενός τμήματος της κοινωνίας και της πολιτικής με το κράτος δικαίου (rule of law) θα επιδεινωθεί. Mια νέα απότομη πτώση των εισοδημάτων μετά την έξοδο από την Ευρωζώνη και η αύξηση της ανεργίας και της αβεβαιότητας θα οδηγούσαν σε ένα νέο κύμα απεργιών, σκληρών διεκδικήσεων, αντιθεσμικών πρακτικών, ενδεχομένως σε έναν φαύλο κύκλο βίας και αντίμετρων της εξουσίας και, εν τέλει σε πολιτική αστάθεια. Το πολιτικό σύστημα τουλάχιστον για ένα διάστημα θα αδυνατεί να διαχειρισθεί την κρίση. Οι ευρύτερες αρνητικές επιπτώσεις αφορούν την κοινωνική ειρήνη και την πολιτική σταθερότητα.

Η έξοδος, όπως και να μεθοδευθεί, δεν θα δώσει λύση στις μεγάλες εκκρεμότητες της χώρας, δηλαδή δεν θα λύσει τα διαρθρωτικά της προβλήματα. Συναφώς, τη γενική κατεύθυνση της οικονομικής πολιτικής θα βαραίνουν αβεβαιότητες που θα εμποδίζουν την ανάκαμψη για πολύ καιρό. Το πιθανότερο είναι ότι η ελληνική πολιτική θα κινείται χωρίς πυξίδα και χωρίς τη δυνατότητα να επικαλείται τον περιορισμό του υπέρτερου στόχου της παραμονής στον πυρήνα της Ευρώπης, που λειτούργησε εν τινι μέτρω ως «εξωτερικός περιορισμός». Επομένως, θα προσκρούει σε ένα υψηλότερο τείχος αναξιοπιστίας. Όλα αυτά θα απειλήσουν πολλές από τις εναπομείνασες θέσεις εργασίας στον ιδιωτικό τομέα και, κατά προέκταση, τη χρηματοδότηση του κοινωνικού κράτους.

Το πρακτικό συμπέρασμα της ανάλυσής μας συνοψίζεται ως εξής: Αντί του Grexit είναι προτιμότερο να εφαρμοσθεί το πρόγραμμα προσαρμογής εντός της Ευρωζώνης σε συνδυασμό με τη διευθέτηση του χρέους η οποία σχεδιάζεται να πραγματοποιηθεί καθώς θα προχωρεί η εφαρμογή του.

Εναλλακτικά, υπάρχει ο κίνδυνος με την έξοδο από το Ευρώ να κάνουμε έναν κύκλο με τεράστιο κόστος για να επιστρέψουμε με χειρότερες προϋποθέσεις κάτω από την ευρωπαϊκή ή διεθνή ομπρέλα.

Αποσπάσματα από το βιβλίο του Πάνου Καζάκου «Η δραχμή δεν (θα) είναι λύση. Οικονομικές και πολιτικές επιπτώσεις της εξόδου της Ελλάδας από την Ευρωζώνη (Grexit)», εκδόσεις Επίκεντρο, Θεσσαλονίκη 2016. 

19/3/2017

http://newsmotion.gr/2017/03/19/%CE%B3%CE%B9%CE%B1%CF%84%CE%AF-%CE%B7-%CE%B4%CF%81%CE%B1%CF%87%CE%BC%CE%AE-%CE%B4%CE%B5%CE%BD-%CE%B8%CE%B1-%CE%B5%CE%AF%CE%BD%CE%B1%CE%B9-%CE%B7-%CE%BB%CF%8D%CF%83%CE%B7/

 Οι απόψεις,που δημοσιεύονται στα εκάστοτε-χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα,ή κάθε είδους κείμενα,του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν.  Οι  ενδεχόμενες ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό  πρωτότυπο κείμενο  παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.