Yπακοή στο Ισλάμ και το δημοψήφισμα Ερντογάν



Ο Ερντογάν αναμένει μεγάλη νίκη τον Απρίλιο στο δημοψήφισμα – εάν αυτό τελικά διεξαχθεί, αφού ήδη άρχισαν να κυκλοφορούν φήμες πως κάτι δεν πάει καλά στους σχεδιασμούς για το Μεγάλο «Εβέτ» (Ναι), το οποίο ο Ερντογάν αναμένει ως ανταμοιβή από τον Αλλάχ για το θεάρεστο έργο που επιτελεί ως πιστό μέλος της κοινότητας των πιστών, της Ούμας. 

Τυχόν αποτυχία θα ερμηνευτεί ως δυσαρέσκεια του Αλλάχ στο πρόσωπό του και το έργο του ως ευσεβούς και πιστού μουσουλμάνου. Υπάρχει το προηγούμενο του Ιουνίου του 2015, όταν δεν πήρε την πλειοψηφία που ήθελε. Τότε εξαφανίστηκε για κάποιες μέρες προσευχόμενος, προφανώς στα γόνατα, και εκλιπαρώντας τον Αλλάχ να του εξηγήσει γιατί τον τιμώρησε και δεν του «χάρισε» την τροπαιοφόρο νίκη. 

Όλο και περισσότερο, είναι μέσα από το πρίσμα του Ισλάμ που πρέπει να ερμηνεύουμε και να αξιολογούμε τις πράξεις και τις αποφάσεις του ισλαμιστή ηγέτη. Ή, να το θέσω διαφορετικά. Η μέχρι τώρα δική μας τάση να αγνοούμε τις κορανικές επιταγές στη λήψη αποφάσεων εκ μέρους του θεοφοβούμενου Ερντογάν, αποδεικνύεται λανθασμένη και με τρομακτικές αρνητικές συνέπειες για τον Ελληνισμό και ιδιαίτερα τον Ελληνισμό της Κύπρου. 

Η αραβική λέξη «Ισλάμ» σημαίνει υπακοή προς τον Αλλάχ – αυτόν που καθολικά σε εξουσιάζει. Και η πολιτική υπακοή επιτάσσεται από το θεόπνευστο Κοράνι – τον άχτιστο λόγο του Θεού. Προκύπτει από σχετικό Εδάφιο (Σούρα) στο Κοράνι: «Υπάκουε στον Θεό, υπάκουε στον Προφήτη Του και υπάκουε σε εκείνους που σε εξουσιάζουν».

Κατά τον κορυφαίο ισλαμολόγο και τουρκολόγο Bernard Lewis , στο έργο του «Η Πολιτική Γλώσσα του Ισλάμ» (Παπαζήσης 2011), η Σούρα αυτή έχει χρησιμεύσει ως το «αφετηριακό σημείο των περισσοτέρων ισλαμικών διδαχών περί πολιτικής». Δηλαδή οι Τούρκοι –ισλαμιστές και μη– μιλούν και μια άλλη γλώσσα μεταξύ τους που απευθύνεται στα μέλη της Ούμας και της οποίας η γραμματική απέχει κατά παρασάγγας από τη δική μας – τη δυτική πολιτική γλώσσα. Και είναι με τη γλώσσα αυτή που πορεύονται και την οποία εμείς δεν γνωρίζουμε καν, ενώ δεν κάνουμε και καμιά προσπάθεια να τη μάθουμε, πιστεύοντας πως εμείς και ο Ερντογάν μιλούμε την ίδια γλώσσα και πως μέσω αυτής θα βρούμε λύσεις. 

Την πολιτική αυτή γλώσσα του Ισλάμ έπρεπε και πρέπει να μάθουμε. Αλλιώς δεν μπορούμε να κατανοήσουμε τους Τούρκους ισλαμιστές και τον ευλογημένο από τον Αλλάχ Μεγάλο τους Ηγέτη, τον Ταγίπ Ερντογάν. Όταν η θεώρησή μας για τον κόσμο και τα πράγματα είναι λανθασμένη, όσο και να προσπαθούμε να επιλύσουμε ένα πρόβλημα, πάντοτε θα αποτυγχάνουμε. Η συνθήκη αυτή είναι νομοτελειακός νόμος της λογικής. Ο Ερντογάν αυτοπροσδιορίζεται πρώτα ως μουσουλμάνος και μετά ως Τούρκος. «Έχουμε μόνο μια έγνοια, Ισλάμ, Ισλάμ, Ισλάμ», υπογράμμιζε σε δημόσιο χώρο στη Τζακάρτα της Ινδονησίας –της μεγαλύτερης μουσουλμανικής χώρας στον κόσμο– τον Ιούλιο του 2016. Και με «Ισλάμ, Ισλάμ, Ισλάμ» εννοεί τη σουννιτική ερμηνεία του Κορανίου την οποία ασπάζεται η μεγάλη πλειοψηφία των μουσουλμάνων. Οι υπόλοιποι μουσουλμάνοι, Σιίτες, Αλεβίτες, Αλαουίτες κ.λπ. –που είναι εκατομμύρια μόνο στην Περσία– θεωρούνται άπιστοι και ευκαιρίας δοθείσεις –όπως π.χ. στη Συρία σήμερα– καταπολεμούνται και σφάζονται, όπως και οι μη μουσουλμάνοι. 

Επανειλημμένα οι κάμερες έχουν πιάσει τον «πιστό» Ερντογάν να κλαίει και να οδύρεται σε κηδείες σουννιτών αλλά όχι σε θανάτους μη σουννιτών ή άλλων μουσουλμάνων. Αντίθετα πολλές φορές δικαιολογεί τις δολοφονίες, τους αποκεφαλισμούς και την κατάρριψη εμπορικών αεροπλάνων, διότι τα θύματα δεν είναι σουννίτες και συνεπώς καλώς σφαγιάστηκαν!

Στην Τουρκία σήμερα ο Ερντογάν θέλει να εκθρέψει, όπως δηλώνει, μια μελλοντικά «θεοφοβούμενη» γενιά. Και εδώ και χρόνια οι πράξεις του και του ισλαμιστικού του κόμματος το αποδεικνύουν. Τα στατιστικά στοιχεία αναφορικά με τη δομική «ισλαμοποίηση» της χώρας είναι εντυπωσιακά και πρωτίστως διαφωτιστικά. 

Τα θρησκευτικά σχολεία –τα Ιμάμ Χατίπ, από τα οποία αποφοίτησε ο Ερντογάν– αυξήθηκαν κατά 90% επί εποχής του. Από 493 το 2002, σήμερα πλησιάζουν τα 1.000 και βρίσκονται σε ανοδική πορεία. Και από 65.000, οι φοιτητές σήμερα ξεπερνούν το ένα εκατομμύριο. 

Τα τζαμιά που ήταν γύρω στις 20.000 το 1923 σήμερα ξεπερνούν τις 85.000 και υπάρχουν άμεσα σχέδια για ακόμη 80, ένα σε κάθε πανεπιστήμιο. Και είναι εδώ που αποκτά την πολιτική του σημασία το ποίημα που απήγγειλε ο Ερντογάν το 1995 και το οποίο του στοίχισε 4 μηνών φυλάκιση, «ηρωποιώντας» τον στα μάτια του πνευματικού του δάσκαλου, του Ν. Ερμπαγκάν, και των υπολοίπων ισλαμιστών. «Τα τζαμιά είναι τα στρατόπεδά μας, οι τρούλοι είναι τα κράνη μας, οι μιναρέδες οι ξιφολόγχες μας και οι πιστοί οι στρατιώτες μας».

Την πολιτική υπακοή που ο ισλαμιστής ηγέτης απαιτεί από τους μουσουλμάνους της χώρας του, την απαιτεί και από τους μουσουλμάνους της Κύπρου. Τι το πιο φυσιολογικό. 

Εδώ βρίσκεται και η εξήγηση για τη συμπεριφορά του εγκάθετού του στην Κύπρο, του Ακιντζί. Και του οποίου την πρόσφατη συμπεριφορά οι αρθρογράφοι, π.χ., βρήκαν «ακατανόητη» –κατά ένα πρόσφατο πρωτοσέλιδο της εφημερίδας– μετά που ο εκλεκτός τούς «πότισε» πολιτικό φαρμάκι εγκαταλείποντας τις συνομιλίες. 

Η συμπεριφορά του Ακιντζί είναι ακατανόητη και στους θιασώτες ακόμη και μιας τουρκικής «ειρήνης» στην Κύπρο, διότι τα γεγονότα συγκρούονται με τις θεωρήσεις τους. Ίσως έπρεπε να συνοδεύσουν τον Ακιντζί στην Ισλαμική Διάσκεψη στην Ισλαμαμπάντ, του αδελφικού με την Τουρκία τζιχαντιστικού κράτους του Πακιστάν. Εκεί που πήγε ο Ακιντζί ως δυνητικός αρχηγός, και αυτός, ενός ισλαμιστικού κράτους. Ίσως και να επέστρεφαν πολιτικά σοφότεροι. Ίσως. 


Η ισλαμοποίηση της Κύπρου… 

Εάν ο Ερντογάν θριαμβεύσει στις 16 Απριλίου, θα έχουμε μια ξεκάθαρη ευκαιρία να μάθουμε την πολιτική γλώσσα του Μεγάλου και ευλογημένου από τον (Σουννίτη) Αλλάχ τού Ταγίπ Ερντογάν. Και ίσως τότε να μπορέσουμε να οικοδομήσουμε μια νέα και αποτελεσματική θεώρηση αντιμετώπισής του και των ισλαμιστικών επιταγών που ήδη κυριαρχούν και στην Κύπρο, όπως και στην ισλαμιστική Τουρκία. Μόνο που δυστυχώς στην Κύπρο κυριαρχεί, ακόμη, μακαριότητα στο κρίσιμο αυτό ζήτημα.

Η αλά Τούρκα ισλαμοποίηση της Κύπρου είναι ante portas. Και το εργαλείο της είναι η πολιτική τής λεγόμενης Δικοινοτικής Διζωνικής Ομοσπονδίας. Μόνο μέσω της ΔΔΟ θα μπορέσουν οι ισλαμιστές της Άγκυρας να «ξανακατακτήσουν», εκ των έσωθεν τούτη τη φορά και με την ενεργή συνεργασία των δικών μας «προθύμων», την Κύπρο προς δόξα πρωτίστως του (Σουννίτη) Αλλάχ, αλλά και του «κατακτητή» (Fatih Sultan) Ερντογάν.

Μάριος Ευρυβιάδης
12/3/2017

http://www.philenews.com/el-gr/m-evryviadis/1501/354828/ypakoi-sto-islam-kai-to-dimopsifisma-erntogan

     ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ  

 Η ήττα του Ερντογάν και τα 3 σενάρια ανακήρυξης ανεξάρτητου Κουρδιστάν


Ο καθηγητής   Yalçın Küçük ( Γιαλτσίν Κιουτσούκ  ) σε μια πρόσφατη συνέντευξη του υποστήριξε τα εξής:”Το ΑΚΡ (κυβερνών κόμμα) τελειώνει. Έχει ήδη τελειώσει στα δικά μου μάτια.  Το πείραμα της ισλαμικής διακυβέρνησης τελείωσε ανεπιστρεπτί . Αυτό βέβαια έχει μια συνέπεια. Νίκησε ο Κεμαλισμός. Αυτό μπορώ να το δηλώσω ξεκάθαρα.

Το ΑΚΡ δεν ήρθε στην εξουσία, το έφεραν. Εκείνο δεν έκανε τίποτα. Άλλοι έκαναν τα πάντα για εκείνο. Ίδρυσαν, ενίσχυσαν το ΑΚΡ για να υλοποιήσουν το σχέδιο της Μεγάλης Μέσης Ανατολής”.

Σεβαστές οι απόψεις του καθηγητή, ο οποίος είναι άριστος γνώστης της τουρκικής πραγματικότητας. Υπάρχουν όμως κάποιες ενδείξεις  που τον διαψεύδουν.

Ο Ερντογάν φαίνεται έχασε τη γοητεία που ασκούσε στους πολίτες. Ελάχιστοι οπαδοί πήγαν να δουν την ταινία “ο ηγέτης” που αφορά την ζωή του Προέδρου. Τα προβλήματα που αντιμετωπίζει στη Συρία και στο Ιράκ είναι τεράστια και φαίνεται να προσπαθεί να πιαστεί από το σκοινί του Μπαρζανί για να σωθεί, από το πιγκ –πονγκ που παίζουν σε βάρος του Ρωσία και ΗΠΑ.

Ο “μεγάλος” ηγέτης δεν μπόρεσε να πάει να προσευχηθεί στο τέμενος της Δαμασκού, όπως υποσχόταν στους οπαδούς του, αλλά ο Άσαντ με τη βοήθεια της Ρωσίας και της Αμερικής έφθασε στο Μένμπιτς , στα σύνορα της Τουρκίας.

Τα ίδια κατάφερε να κάνει και στην επιχείρηση ανακατάληψης της  Μοσούλης από τους τρομοκράτες του ISIS!  Διατυμπάνιζε ότι “θα είμαστε και στο πεδίο μάχης και στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων για τη Μοσούλη”. Δεν έγινε τίποτα από όλα αυτά.

Στην απελευθέρωση του Σιντζάρ από τον ISIS μετείχε το ΡΚΚ. Ο Νταβούτογλου τότε δεν τόλμησε να πει την αλήθεια και συνεχάρη τον Μπαρζανί για την επιτυχία των Πεσμεργκά! Τώρα ελπίζουν να εκδιώξει ο Μπαρζανί το ΡΚΚ από το Σιντζάρ.  Είναι, όμως ποτέ δυνατόν, ο Μπαρζανί που δήλωνε εδώ και χρόνια ¨δεν χύνω αίμα Κούρδων¨ να πολεμήσει το PYD  για χάρη της Άγκυρας;

Ο γνωστός συνεργάτης της CIA Henry Berktay δήλωσε το 2012 ότι ηγέτης των Κούρδων της Συρίας θα είναι ο Μπαρζανί και όχι το PYD.

Στη σύγχρονη εποχή έγκυρα think tanks  διαμορφώνουν την πολιτική που πρέπει να ασκήσουν οι ΗΠΑ.  Ένα από αυτά είναι και το Rand Corporation  που καλλιέργησε παλαιότερα την ιδέα του “ήπιου Ισλάμ”, με χώρα πρότυπο την Τουρκία.

Η ίδια δεξαμενή σκέψης δημοσίευσε πρόσφατα μια έκθεση που συνέταξε για λογαριασμό του Αμερικανικού Πενταγώνου , με θέμα ποιες θα είναι οι επιπτώσεις ενός ανεξάρτητου Κουρδιστάν στην περιφέρεια  Τουρκίας, Ιράν, Ιράκ.

Συντάκτες της έκθεσης είναι οι Alireza Nader, Larry Hanauer, Brenna Ailen, Ali Scott.  H έκθεση αποτελείται από 179 σελίδες και δημοσιεύτηκε στις 14 Νοεμβρίου 2016. (www.rand.org/pubs/research_reports/RR1452.html)

Βασικό συμπέρασμα από την ανάγνωση της έκθεσης είναι το εξής: “Το ΑΚΡ στηρίζει ενεργά την κυβέρνηση Μπαρζανί στο Βόρειο Ιράκ και είναι έτοιμο να αναγνωρίσει το “ανεξάρτητο Κουρδιστάν”.

Στην έκθεση προβλέπονται τρία σενάρια για την κήρυξη της ανεξαρτησίας του Κουρδιστάν και εξετάζονται αναλυτικά οι αντιδράσεις που θα προκληθούν σε κάθε ένα από αυτά από την Τουρκία, το Ιράν και το Ιράκ.

Τα σενάρια είναι:

1-Μονομερής, ξαφνική ανακήρυξη ανεξαρτησίας του Βορείου Ιράκ.

2-Διαμελισμός του Ιράκ με εμφύλιο και κήρυξη ανεξαρτησίας

3-Σταδιακή απομάκρυνση, βήμα-βήμα από τη Βαγδάτη

Οι συντάκτες υποστηρίζουν ως ορθότερο το τρίτο σενάριο, βάσει του οποίου το Ερμπίλ θα συνεχίσει να αντλεί πετρέλαιο, θα το πουλάει στις διεθνείς αγορές, παρά τις αντιρρήσεις της Βαγδάτης , με την οποία δεν θα μοιράζεται τα έσοδα.  Σε αυτό το ενδιάμεσο στάδιο, οι συντάκτες υποστηρίζουν ότι η Άγκυρα θα βοηθάει πολιτικά και οικονομικά το Ερμπίλ.

Η αποδυνάμωση των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων πολιτικά και κοινωνικά, κατά την άποψη τους,  έγινε για αυτό το σκοπό . Από την εποχή του Προέδρου Γκιουλ το 2009 έγινε συμβολικά , το πρώτο βήμα για την αναγνώριση  του Κουρδιστάν, όταν επισκέφθηκε το Ερμπίλ και συνομίλησε με τον πρωθυπουργό της κουρδικής περιφέρειας του Βορείου Ιράκ, Νετσιρβάν Μπαρζανί.

Στην έκθεση αναφέρεται ότι η Άγκυρα βοήθησε πολλές φορές την κυβέρνηση του Ερμπίλ για την καταβολή των μισθών των δημοσίων υπαλλήλων. Αγόρασε πετρέλαιο και αποθήκευσε μεγάλες ποσότητες μέχρι να βρεθεί αγοραστής από το εξωτερικό.

Για τις αντιδράσεις του Ιράν αναφέρουν ότι η ελίτ της Τεχεράνης είναι διχασμένη . Μια μερίδα πιστεύει ότι ένα διαμελισμένο Ιράκ θα μειώσει την περιφερειακή δύναμη της Ισλαμικής Δημοκρατίας. Τα μικρά κρατίδια που θα προκύψουν θα μπορούν ευκολότερα να χειραγωγούνται από τις ξένες δυνάμεις. Μια άλλη ομάδα πάλι πιστεύει ότι ένα ανεξάρτητο Κουρδιστάν που θα διατηρεί καλές σχέσεις με την Τεχεράνη θα ωφελήσει το Ιράν.


Ελπίζουμε να παρακολουθούν με προσοχή οι αρμόδιοι τις απόψεις που διατυπώνονται στην έκθεση και να διαμορφώνουν τη στάση της χώρας μας.


 12/03/2017 
Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ

http://www.militaire.gr/%CE%B7-%CE%AE%CF%84%CF%84%CE%B1-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CF%81%CE%BD%CF%84%CE%BF%CE%B3%CE%AC%CE%BD-%CE%BA%CE%B1%CE%B9-%CF%84%CE%B1-3-%CF%83%CE%B5%CE%BD%CE%AC%CF%81%CE%B9%CE%B1-%CE%B1%CE%BD%CE%B1/