Όταν οι πολίτες μπαίνουν στη Βουλή, βγαίνουν τα λαμόγια




  

Δύο γεγονότα με την ίδια κατάληξη σημάδεψαν τις προηγούμενες μέρες, τα οποία θα έπρεπε να σημάνουν πολλά για τους Έλληνες πολίτες. Το ένα είναι η εισβολή των πολιτών της Παραγουάης στο Κοινοβούλιο τους, μετά από απόπειρα νομοθετικού πραξικοπήματος του προέδρου και το άλλο είναι η αναδίπλωση Μαδούρο λίγες ώρες μετά την εισβολή, από την απόπειρά του να απενεργοποιήσει τη Βουλή!

Και θα έπρεπε να σημαίνει κάτι για τους Έλληνες πολίτες, επειδή, αφού αφέθηκαν έρμαια και απροστάτευτοι επί 7 χρόνια στα χέρια μιας πολιτικής και οικονομικής συντεχνίας, από το 2000 μέχρι το 2008, κλήθηκαν στο τέλος να πληρώσουν βαρύ το τίμημα αυτής της συντεχνίας, η οποία παρέμεινε και παραμένει αλώβητη και χρηματοδοτούμενη από τους ίδιους πολίτες που κατέστρεψε!

Δεν ξέρω πόσοι είναι ακόμα οι συμπολίτες που δεν έχουν καταλάβει ότι το πολιτικό (κομματικό) και οικονομικό σύστημα που κυβερνά, κυκλοφορεί και δρα με άνεση, χωρίς καμιά ενοχή, χωρίς καμιά διάθεση να ζητήσει καν συγνώμη και, αντιθέτως, με ξεδιάντροπο ζήλο πουλάει στους πολίτες τη σφαγή τους σαν «αναγκαίο κακό», για το οποίο μάλιστα έχει το θράσος να τους ενοχοποιεί κιόλας!

Τα γράφω, γιατί πολίτες και πολιτικοί και οικονομικοί κύκλοι έχουν ξεχάσει την εποχή μετά την υπογραφή των μνημονίων που κυκλοφορούσαν φοβισμένοι και απέφευγαν τις πολλές δημόσιες εμφανίσεις ακόμα και στις ταβέρνες τα βράδια, ενώ τα Καγιέν και τα πολυτελή αυτοκίνητα είχαν εξαφανιστεί από τους δρόμους! Τώρα κάνουν και επίδειξη!

Και έχουν ξεχάσει ότι σε όλη τη διάρκεια της δεκαετίας του 2.000 αυτοί οι κύκλοι μοίραζαν λεφτά με τη σέσουλα, είτε σαν δημόσιο, είτε σαν τράπεζες, καταχρεώνοντας τους πολίτες με δάνεια. Ξέροντας ότι οι πολίτες δεν είχαν ιδέα ότι τα λεφτά με ουρά ήταν δανεικά με ενέχυρο τους ίδιους! Είτε ως δάνεια του κράτους είτε ως δάνεια των τραπεζών, που εξ αιτίας των δανείων του κράτους και της φούσκας των ΗΠΑ, ανακεφαλαιοποιήθηκαν με τα λεφτά των πολιτών. Όχι μια φορά, αλλά 6!

Για τη χρηστή διαχείριση όλων αυτών των χρημάτων οι πολίτες ψηφίζουν κυβερνήσεις, που είναι επιφορτισμένες με το καθήκον να ελέγχουν και τις τράπεζες και τον προϋπολογισμό. Οι πολίτες δεν είναι υποχρεωμένοι νε ξέρουν τις ροές και τα αποθέματα του κράτους και των τραπεζών! Ζουν έχοντας εμπιστοσύνη ότι οι κυβερνήσεις δεν τους οδηγούν στο γκρεμό. Και είναι ΥΠΟΧΡΕΩΣΗ των κυβερνήσεων να μην τους οδηγούν στο γκρεμό.

Η αλητεία που εκστόμισε ο κ Πάγκαλος «όλοι μαζί τα φάγαμε» παραβλέπει ότι το πολιτικό σύστημα που «τα’ φαγε», ήξερε. Ενώ οι πολίτες δεν είχαν ΙΔΈΑ. Ούτε μπορούσαν να φανταστούν, ότι οι τράπεζες που τους παρακαλούσαν να πάρουν δάνεια ακόμα κι εκείνοι που δεν είχαν τις στοιχειώδεις προϋποθέσεις, δεν είχαν την οικονομική εγγύηση, δεν ακουμπούσαν σε στέρεες πλάτες για να δίνουν. Με σκελετούς στα χαρτοφυλάκιά τους. Η άνεσή τους, έδινε το μήνυμα της εγγυημένης ευρωστίας. Όπως η άνεση, με την οποία το κράτος έδινε αυξήσεις έδινε την αντίστοιχη εντύπωση στους πολίτες. «Δίνεις, άρα έχεις».

Οι πολίτες, λοιπόν αυτής της χώρας, που λεηλατήθηκαν και λεηλατούνται ανελέητα και χωρίς σταματημό από όλο το ελληνικό και διεθνές κομματικό και οικονομικό σύστημα, ξεσηκώθηκαν μόνο μία φορά και για ένα μήνα μαζικά και διακομματικά: Στις πλατείες των αγανακτισμένων.

Και συγκεντρώνονταν κάθε μέρα πολλές χιλιάδες λαού κάθε τάξης και ηλικίας και διαμαρτύρονταν για τη σφαγή που υφίστανται εκείνοι αντί των πραγματικών ενόχων.

Αλλά, οι χιλιάδες αυτές στέκονταν άπραγοι και υπερβολικά πολιτισμένοι απέναντι στους δήμιούς τους, που συνέχιζαν ανενόχλητοι μέσα στο κτήριο το έγκλημα κατά των πολιτών. Έχοντας ψηφίσει ακόμα και την παράκαμψη της Βουλής, δηλαδή των αντιπροσώπων του λαού, για την έγκριση οικονομικών νομοσχεδίων που μπορεί να αντέκειντο στη βούληση της πλειοψηφίας! Ενάντια στο Σύνταγμα της χώρας.

Και μόνο μια φορά ο λαός κινήθηκε προς το κτήριο και οι βουλευτές φυγαδεύτηκαν από τις πίσω πόρτες και το’ σκασαν μέσα από τον εθνικό κήπο! Επειδή οι πολίτες αυτής της χώρας στη συντριπτική τους πλειονότητα δεν έχουν διδαχτεί και δεν έχουν ιδέα ποιες είναι οι υποχρεώσεις τους και ποια είναι τα δικαιώματά τους απέναντι στη Δημοκρατία και απέναντι στους εαυτούς τους σαν πολίτες.

Και δεν έχουν ιδέα ποιες είναι οι υποχρεώσεις και τα δικαιώματα των κυβερνητών τους απέναντί τους. Δεν διδάσκονται στην πράξη τι είναι η κοινοβουλευτική δημοκρατία. Ούτε καν ποια είναι η Δημοκρατία. Διαφθείρονται διαρκώς από το άρρωστο αυτό σύστημα.

Δεν διδάσκονται ότι η Δημοκρατία δεν είναι δοσμένη και αυτονόητη, αλλά πάντα διεκδικούμενη και ζητούμενο. Πάντα. Ολημερίς. Ολοχρονίς. Κοπιαστικό; Πιο κοπιαστικό από το να σε φτωχοποιούν χωρίς να σου δίνουν σημασία και να ταϊζουν τους γονείς σου στα συσσίτια και να είσαι του κλώτσου και του μπάτσου του κάθε Έλληνα πολιτικάντη και του κάθε ξένου δανειστή. Χωρίς να ξέρεις τι θα σου ξημερώσει αύριο και σε ποια χώρα θα ξενιτευτεί το παιδί σου.

Και η Δημοκρατία, που καταλύεται πραξικοπηματικά από τη Βουλή και από πολιτικούς και οικονομικούς παράγοντες, που έχουν διασπαθίσει το χρήμα των πολιτών, και επειδή έχουν διασπαθίσει το χρήμα, ξανακερδίζεται από τους πολίτες σαν δικαίωμά τους και υποχρέωσή τους με τον ίδιο τρόπο. Ξηλώνεται μέσα στο ίδιο της το σπίτι από τον ιδιοκτήτη της. Τους Πολίτες.

Γιατί, εδώ σήμερα, οι πολίτες ζουν το παράλογο να υφίστανται το πολίτικο- οικονομικό πραξικόπημα σε βάρος τους, σε βάρος του Συντάγματός τους, με καρτερία και ραγιαδισμό, στα οποία σχεδόν τους υποχρεώνει το ένοχο σύστημα ως... υποχρέωσή τους! Ως μονόδρομο! Ως μόνη νομιμότητα! Γιατί, αν δράσουν κατά το άρθρο 120 του Συντάγματος θα είναι... παράνομοι!

Στην Παραγουάη, λοιπόν, οι πολίτες δεν μπήκαν στο κοινοβούλιο επειδή τους έγδυσαν από τα εισοδήματά τους, τα δικαιώματά τους και τις περιουσίες τους όπως εδώ. Τους έχουν γδύσει έτσι κι αλλιώς. Αλλά δεν ανέχτηκαν το πραξικόπημα του προέδρου και της Γερουσίας να εισαγάγουν σε μυστική ψηφοφορία αναθεώρηση του Συντάγματος για να ξαναείναι υποψήφιος ο πρόεδρος!

Κι αυτή η είσοδος του λαού στο ΣΠΙΤΙ ΤΟΥ (του λαού κι όχι κανενός γκρουπούσκουλου) έφτασε και περίσσεψε για να ματαιώσει το πραξικόπημά του ο πρόεδρος.

Αλλά, έφτασε και περίσσεψε για να ματαιώσει το ίδιο 24ωρο και ο Μαδούρο το πραξικόπημά του κατά των εξουσιών του κοινοβουλίου. Όχι επειδή φοβήθηκε τις προειδοποιήσεις των κρατών της αμερικανικής ομοσπονδίας. Αυτές τις έχει ξαναγράψει στα παλιά του τα παπούτσια. Φοβήθηκε, όπως και ο συνάδερφός του της Ασουνσιόν, μήπως και μπει ο λαός στο σπίτι του να διεκδικήσει τα δικαιώματά του.

Όπως έφτασε και περίσσεψε για να μαζέψει και η ρουμανική κυβέρνηση πρίν δυο μήνες το σκανδαλώδες νομοσχέδιο αθώωσης της διαφθοράς του πολιτικού συστήματος, με ένα λαό στα κάγκελα της Βουλής ΤΟΥ.

Αυτό φοβούνται μόνο οι κυβερνήτες και οι οικονομικοί πάτρωνές τους. Σε οποιονδήποτε χώρο κι αν ανήκουν. Το λαό στα κάγκελα. Κι αυτό είναι το μόνο που καταλαβαίνουν. Ο φόβος απ τους πολίτες. Αλλά, για να διεκδικήσουν οι πολίτες τα δικαιώματά τους χρειάζονται δύο παράγοντες: Να τα ξέρουν και να μη νομίζουν ότι σκύβοντας το κεφάλι θα το γλιτώσουν. Το σκυμμένο κεφάλι κόβεται. Το σηκωμένο κυβερνάει.

Γ Παπαδόπουλος- Τετράδης
3/4/2017