Ο ερντογανισμός και η Κύπρος που ελπίζει.


Τον Νοέμβριο του 2015, ο Ταγίπ Ερντογάν έδωσε μια κρίσιμη εκλογική μάχη. Και την κέρδισε εξασφαλίζοντας αυτοδυναμία στην τουρκική εθνοσυνέλευση και ισχυρή κυβέρνηση. Της νίκης του, βέβαια, προηγήθηκε ένα πογκρόμ, έκλεισαν δυο τουλάχιστον εφημερίδες, δολοφονήθηκαν αντιφρονούντες, κυρίως Κούρδοι, σκοτώθηκε κόσμος σε διαδηλώσεις, αλλά αυτά δεν είχαν τότε σημασία, ίσως επειδή δεν είχαν την έκταση που έχουν σήμερα και δεν επιτρέπουν σε κανένα να κλείνει τα μάτια. Τότε, λοιπόν, μια μεγάλη μερίδα Ελληνοκυπρίων πολιτικών, δημοσιογράφων κ.ά. θεωρούσε τη νίκη του ελπίδα για την Κύπρο. Εκφράστηκε, μάλιστα, αυτό και με κύριο τίτλο ελληνοκυπριακής εφημερίδας που έλεγε: «Σάρωσε το ΑΚΡ, ελπίζει η Κύπρος». Κι αυτό με τη λογική ότι ο Ερντογάν δεν θα είχε τα βαρίδια των εθνικιστών να τον εμποδίζουν και θα προχωρούσε σε κινήσεις υπέρ της λύσης. Αστείες αναλύσεις, όπως τις σχολιάζαμε και τότε, διότι ο Ερντογάν ουδέποτε έδωσε δείγματα γραφής ότι η στάση του στο Κυπριακό είναι προϊόν πιέσεων είτε από τους εθνικιστές είτε από τους στρατιωτικούς. Αντίθετα, ήταν και συνεχίζει να είναι ο Τούρκος ηγέτης που οραματίζεται να κάνει πράξη το θεωρητικό δόγμα Νταβούτογλου.

Πέρασε, από τότε ενάμιση χρόνος, κι άλλα δώδεκα από τότε που αναδείχθηκε για πρώτη φορά πρωθυπουργός, και «η Κύπρος ελπίζει». Αυτά τα τελευταία χρόνια ήταν τα πιο καθοριστικά για την Κύπρο, και με δυο ηγέτες, Αναστασιάδη και Ακιντζί, έτοιμους για τη λύση. Ο Ερντογάν όχι μόνο δεν έδειξε καμιά καλή πρόθεση, ούτε στην πράξη, ούτε στα λόγια, αντίθετα πέτυχε να εφαρμόσει και στα κατεχόμενα την πολιτική ισλαμοποίησης που εφαρμόζει στην Τουρκία. Κτίζει τζαμιά και σχολές ιμάμηδων, ανοίγει σχολές για να διδάσκοντα το κοράνι τα παιδιά των Τουρκοκυπρίων, τους οποίους θεωρεί ότι δεν είναι όσο θρησκευόμενοι πρέπει, υπέταξε απευθείας στην τουρκική κυβέρνηση τα θέματα νεολαίας και αθλητισμού των Τ/κ, επέβαλε οικονομικό πρωτόκολλο για την πλήρη και απόλυτη εξάρτηση των Τ/κ από την Άγκυρα, μετέφερε νερό και σχεδιάζει τη μεταφορά ηλεκτρισμού και γενικά κάνει οτιδήποτε εξυπηρετεί την πολιτική απόλυτης εξάρτησης και ισλαμοποίησης των Τουρκοκυπρίων. Και, σε συνάρτηση με αυτά, απέδειξε ότι η λύση που είναι έτοιμος να αποδεχτεί για το Κυπριακό είναι αυτή που δεν θα επιτρέπει στην ελληνοκυπριακή «συνιστώσα πολιτεία» να λειτουργεί αν δεν ελέγχεται από την Τουρκία μέσω της τ/κ «συνιστώσας πολιτείας», που και οι δυο μαζί θα μετατρέπουν όλη την Κύπρο σε τουρκικό προτεκτοράτο. Αλλά και μόνο όσα κάνει στα κατεχόμενα να λάβει κανείς υπόψη, και όσα φυσικά συμβαίνουν στη διχασμένη Τουρκία που με τα αποτελέσματα του δημοψηφίσματος ξεκίνησε η αντίστροφη μέτρηση για την αργά ή γρήγορα κατάρρευση, είτε του σουλτάνου είτε της χώρας (η τουρκική οικονομία κλονίζεται από ανεργία, δημοσιονομικό έλλειμμα δισεκατομμυρίων, βιομηχανική ύφεση, που έγιναν χειρότερα μετά την απόπειρα πραξικοπήματος του Ιουλίου και όσα ακολούθησαν), είναι άξιο απορίας πού βρίσκουν ακόμα το σθένος πολλοί Ε/κ «ειδικοί» να μας λένε ότι με έναν ισχυρό Ερντογάν υπάρχει ελπίδα για την Κύπρο. Τι μπορεί να ελπίζει η Κύπρος; Να συνεχίσει την ισλαμοποίηση των κατεχομένων; Ή να δεχθούν οι Ελληνοκύπριοι όσα επιθυμεί ο σουλτάνος να τους επιβάλει στο όνομα μιας λύσης τουρκικών προδιαγραφών; Γιατί μόνο έτσι μπορεί να υπάρξει «λύση», θα έπρεπε να το καταλάβουμε ελπίζοντας στην επικράτηση του ερντογανισμού επί δεκαπέντε συναπτά έτη.

Ασφαλώς και είναι ένα ερώτημα το τι θα γίνει χωρίς τον Ερντογάν δεδομένου ότι οι αντίπαλοί του, τουλάχιστον όσοι είναι έξω από τις φυλακές, είναι φανατικοί εθνικιστές που θα εμποδίσουν δίκαιη λύση στην Κύπρο. Αλλά, μήπως, ο Ερντογάν δεν θα την εμποδίσει; Τουλάχιστον, ας χαράξουμε πολιτική που θα βασίζεται στην απέχθεια που προκαλεί ο σουλτάνος σε όλη την Ευρώπη, αντί να ακολουθούμε τα βήματά του σαν να είμαστε walking dead, οι μόνοι Ευρωπαίοι που τον εμπιστευόμαστε και, κυρίως, οι μόνοι που δικαιολογούμε τη δεσποτεία του.

  Άριστος Μιχαηλίδης 
     23 Απριλίου 2017