ERDOGANISTAN (21 Απριλίου 2017)


(1) C.Ataklı:Το φοβερό σενάριο που τρομάζει τον Ερντογάν.
(2) Κ.Στούπας: Οι μαγκιές κομμένες, Ταγίπ...
 (3) Α.Αποστολόπουλος: Ο Ερντογάν είναι εδώ.
(4)  Τ.Βέρτζιν / Δ.Κυρανούδη: Γιατί οι Τούρκοι της Γερμανίας ψήφισαν υπέρ του Ερντογάν; Απέτυχε η ενσωμάτωσή τους;
 (5) Α.Συρίγος: Και πάλι «μεγάλος ασθενής» η Τουρκία.
 (6) Α.Συρίγος: Γιατί η «θερμοκρασία» στο Αιγαίο ήταν χαμηλότερη επί Ερντογάν.
 (7) N.Mελέτης: Το πραγματικό πραξικόπημα ξεκίνησε την Κυριακή.


Υπάρχει μια ελληνική παροιμία που έχει νομοτελειακά χαρακτηριστικά. Είναι αυτή που λέει «Όταν σκάβεις το λάκκο του άλλου, έρχεται ο καιρός που πέφτεις εσύ ο ίδιος μέσα». Ακριβώς αυτό είναι που φοβάται κι ο Ερντογάν. Ότι, δηλαδή, θα αυτοπαγιδευτεί στο σύστημα που ο ίδιος οικοδόμησε, προκειμένου μέσω του δημοψηφίσματος της 16ης Απριλίου να εγκριθεί από τον τουρκικό λαό η συνταγματική αναθεώρηση η οποία θα τον κάνει αδιαμφισβήτητο κυρίαρχο του παιχνιδιού. Όμως τα πράγματα μπορεί να μην εξελιχθούν όπως θέλει. Το «γιατί» μας το εξηγεί ο Τζαν Ατακλί, με άρθρο του που δημοσιεύτηκε στην εφημερίδα Sözcü.

 Του Τζαν Ατακλί (Can Ataklı), εφ. Sözcü.

1.
Το φοβερό σενάριο που τρομάζει τον Ερντογάν

 Το δημοψήφισμα τελείωσε, όμως είναι δύσκολο να κλείσει ο λογαριασμός. Τα μάτια όλων είναι στην Ανώτατη Εκλογική Επιτροπή. Τα δε μάτια της Επιτροπής, είναι στο «σαράι». Σε   προηγούμενο άρθρο  μας αναφερθήκαμε στις ανησυχίες που υπάρχουν στο περιβάλλον του Ερντογάν, και σας μετέφερα τις πληροφορίες που μου έδωσε μια πηγή που βρίσκεται στην κορυφή του AKP. Σύμφωνα με αυτές τις πληροφορίες, υπάρχουν φόβοι πως «με βάση το αποτέλεσμα του δημοψηφίσματος, υπάρχει κίνδυνος ο Ερντογάν να μην εκλεγεί το 2019».  

 Η ίδια πηγή, μετά την τελευταία εκπομπή μου στο Halk Tv, μου τηλεφώνησε και μου είπε: «Το σημερινό σου άρθρο, είναι ανάμεσα στα πιο διαβασμένα της ημέρας. Όμως η πραγματική βόμβα είναι άλλη».

 Και άρχισε να μου εξηγεί:

 «Ο Ταγίπ μπέης έχει καταρρακωμένο ηθικό. Μην βλέπεις που συνεχίζει να ουρλιάζει από τα μπαλκόνια στο πλήθος να εκτοξεύει κορώνες εναντίον των νέων σταυροφόρων. Ο Ταγίπ μπέης προβληματίζεται πολύ και φοβάται για τις εκλογές του 2019. Έχει στο τραπέζι του ένα σενάριο, που τον κάνει να τρέμει.

 Ποιο είναι αυτό το φοβερό σενάριο, ρώτησα τον συνομιλητή μου.

 «Κοίτα, αν το «Ναι» είχε πάρει πάνω από 55% στο δημοψήφισμα, ο Ερντογάν θα κοιμόταν ήσυχος, όμως τώρα έχει χάσει τον ύπνο του γιατί υπάρχει κίνδυνος να χάσει τις εκλογές του 2019. Και το θέμα δεν είναι ότι θα τις χάσει, αλλά αυτά που θα επακολουθήσουν για τον ίδιο. Όμως ας δούμε το σενάριο. Το 2019 το AKP θα υποδείξει ως υποψήφιο πρόεδρο της Δημοκρατίας τον Ερντογάν. Τα άλλα κόμματα, θα επιδείξουν τους δικούς τους υποψηφίους, εξασφαλίζοντας τον κατακερματισμό των ψήφων. Έτσι, κανείς υποψήφιος δεν θα συγκεντρώσει πάνω από 50%, με αποτέλεσμα να οδηγηθούμε στον δεύτερο γύρο.»

 Μα καλά, στο πρώτο γύρω δεν θα εκλεγεί ο Ερντογάν, ρώτησα τον συνομιλητή μου. «Κατά την άποψή μου, δεν θα εκλεγεί. Κι αυτό γιατί τώρα είναι μπροστά με 1%. Αυτά τα δυο χρόνια δεν θα είναι εύκολα και είναι φυσικό να προκαλέσουν διαρροή ψήφων. Αν η διαρροή είναι έστω και 1%, τότε ο Ερντογάν δεν εκλέγεται στον πρώτο γύρο. Σε αυτήν την περίπτωση, το AKP θα βγει πρώτο κόμμα και θα εξασφαλίσει σχετική ίσως και απόλυτη πλειοψηφία στη βουλή. Όμως στο δεύτερο γύρο, ο Ερντογάν θα έχει να αντιμετωπίσει έναν αντίπαλο. Και εδώ αρχίζουν τα δύσκολα για τον Ερντογάν. Ο ανθυποψήφιός του, θα καθίσει και θα κάνει συμμαχία και παζάρια με τα άλλα κόμματα της αντιπολίτευσης, θα υποσχεθεί και θα μοιράσει τις θέσεις των αντιπροέδρων της Δημοκρατίας και τις θέσεις των υπουργών, που με το νέο σύστημα θα διορίζονται εξωκοινοβουλευτικοί από τον πρόεδρο. Έτσι, τα κόμματα και οι πολιτικοί της αντιπολίτευσης, θα αποκτήσουν πρόσβαση στην εξουσία, αφού στην αντίθετη περίπτωση που εκλεγεί ο Ερντογάν, θα οδηγηθούν στην πλήρη περιθωριοποίηση.»

 Σε αυτή τη φάση δεν κρατήθηκα και είπα στον συνομιλητή μου, ότι αυτό το σενάριο όντως πρέπει να προκαλεί τρόμο στον Ερντογάν.

 Ο συνομιλητής μου όμως δεν είχε τελειώσει: «Για στάσου, δεν τελείωσα, γιατί τώρα αρχίζουν τα δύσκολα για τον Ερντογάν. Ας υποθέσουμε ότι ο υποψήφιος της αντιπολίτευσης κερδίζει και γίνεται αυτός πρόεδρος της Δημοκρατίας. Το AKP, έστω και αν έχει την πλειοψηφία στη Βουλή, με το νέο σύστημα που σχεδίασε και υλοποίησε ο Ερντογάν, δεν έχει πλέον απολύτως καμία δυνατότητα να αναμειχθεί και να ελέγξει την εκτελεστική εξουσία, ούτε να εξασφαλίσει τη δίωξή της. Και το πιο σημαντικό, ο Ερντογάν μένει ξαφνικά εκτός πολιτικής. Χωρίς καμία ασυλία. Σε μια τέτοια περίπτωση, ο νέος πρόεδρος της Δημοκρατίας, ο οποίος ελέγχει πλήρως τη Δικαιοσύνη, κάνει τα δέοντα και οδηγεί τον Ερντογάν στο εδώλιο του κατηγορουμένου. Ο Ερντογάν βρίσκει τον εαυτό του από τη μια στιγμή στην άλλη κατηγορούμενο και τιμωρείται με φυλάκιση που δεν θα του επιτραπεί να δει ξανά το φως του ήλιου. Υπάρχει κάποια δυνατότητα να εμποδίσει κάτι τέτοιο; Όχι. Έτσι, ο Ερντογάν, εκεί που ήθελε να είναι ο απόλυτος κυρίαρχος, πέφτει στο λάκκο που έσκαψε ο ίδιος. Αν δεν φοβηθεί ο Ερντογάν από ένα τέτοιο σενάριο, ποιος θα φοβηθεί;»

 Πάνω σε αυτό ρώτησα τον συνομιλητή μου «όλα αυτά μήπως είναι σπέκουλα ή όντως συζητιούνται στο σαράι;»

 Θυμώνοντας μου είπε: «Ποτέ δεν σου μεταφέρω ανακρίβειες. Αυτά ακριβώς συζητιούνται τώρα στο σαράι».

  Can Ataklı 
http://www.sozcu.com.tr/2017/yazarlar/can-atakli/erdogani-korkutan-korkunc-senaryo-1805185/

 Πρόλογος-μετάφραση: Σάββας Καλεντερίδης.

 http://www.pontos-news.gr/article/163172/senario-poy-tremei-o-erntogan

  2.
Οι μαγκιές κομμένες, Ταγίπ...

Το δημοψήφισμα στην Τουρκία φαίνεται πως θα δημιουργήσει στη γείτονα περισσότερα προβλήματα απ’ όσα έλυσε.  Κατέδειξε κατ’ αρχήν πως η χώρα είναι βαθιά διαιρεμένη, όπως και πολλές άλλες αυτήν την περίοδο, σύμφωνα με δημοψηφίσματα και εκλογικά αποτελέσματα.

Το γεγονός πως ξένοι παρατηρητές και τουρκική αντιπολίτευση μιλάνε για νοθεία καθιστά την οριακή νίκη του ΝΑΙ στη συνταγματική μεταρρύθμιση που θα δώσει υπερεξουσίες στον Πρόεδρο έωλη.

Ο Ταγίπ Ερντογάν, εν αντιθέσει με το πραξικόπημα πέρυσι το καλοκαίρι από το οποίο βγήκε ενισχυμένος, εξέρχεται πληγωμένος από το δημοψήφισμα.

Τα κόμματα που υποστήριξαν το ΝΑΙ στις τελευταίες εκλογές άθροισαν πάνω από το 60% ενώ το ΝΑΙ μετά..."βίας" ξεπέρασε το 50%.

Η Τουρκία βυθίζεται σε ένα χάος περιφερειακής ρευστότητας, εσωτερικής πολιτικής έντασης και οικονομικής αστάθειας.

Ο Ερντογάν προσπαθεί να αναπροσατολίσει την κατεύθυνση που έδωσε στην Τουρκία ο Κεμάλ Ατατούρκ και το κίνημα των νεότουρκων μετά την κατάρρευση της οθωμανικής αυτοκρατορίας.

Η Ελλάδα και τα περισσότερα βαλκανικά κράτη, όπως και εκείνα της Μέσης Ανατολής, είναι αποτέλεσμα της οθωμανικής παρακμής.  Οι εξελίξεις στην Τουρκία αποκλείεται να μην δρομολογήσουν ευρύτερες επιπτώσεις σε όλην την περιοχή.

Εν αρχή η οικονομία...

Οι εξελίξεις αυτές έχουν σαν αιτία κάποιες οικονομικές διεργασίες αλλά λειτουργώντας αμφίδρομα προκαλούν αντίκτυπο στην τουρκική οικονομία, όπου τα κακά "μαντάτα" έχουν αρχίσει και εμφανίζονται εδώ και αρκετό καιρό.

Η τουρκική λίρα μόνο το τελευταίο δωδεκάμηνο έχει χάσει το 30% της αξίας της. Οι απώλειες είναι συντριπτικές τα τελευταία χρόνια. Το 2012 π.χ. η ισοτιμία απέναντι στο δολάριο ήταν 1,6 λίρες προς 1 δολάριο. Το 2014 ήταν 2 λίρες προς 1 δολάριο. Σήμερα η ισοτιμία φτάνει τις 3,7 λίρες στο δολάριο. Οι απώλειες  πλησιάζουν το 60%.

Για να αντιληφθεί κάποιος τα μεγέθη, το μέσο εισόδημα των Ελλήνων με βάση τη μεταβολή του ΑΕΠ μετά τη χρεοκοπία του 2010 έχει μειωθεί κατά 25%. Οι Τούρκοι έχουν χάσει 30% της αγοραστικής τους δύναμης μόνο τον τελευταίο χρόνο. Αν υπολογίσει κάποιος πως τους τελευταίους 12 μήνες η τιμή του πετρελαίου έχει αυξηθεί κατά 25% και η τιμή του φυσικού αερίου κατά 50%, το τουρκικό νοικοκυριό χρειάζεται σχεδόν διπλάσιες τουρκικές λίρες για να ζεσταθεί και να μετακινηθεί.

Ο τουρισμός, που αποτελεί και στην Τουρκία σημαντικό πόρο εισροής εσόδων, το 2016 γονάτισε καθώς από 40 εκατ. επισκέπτες το 2015 πέρυσι  έπεσαν  στα 25 εκατ. επισκέπτες.  Οι αφίξεις επισκεπτών στην Τουρκία από 10,6 εκατ. το 2000 το 2014 και το 2015 είχαν φτάσει τα 40 εκατ. Στην Ελλάδα αντίστοιχα από 13 εκατ. το 2000 πέρυσι φτάσαμε τα 25 εκατ. επίσης.

Η Τουρκία δεν έχει μεγάλο χρέος αλλά ένα μεγάλο μέρος αυτού που έχει είναι σε δολάρια ΗΠΑ. Αυτό σημαίνει πως με την υποτίμηση το χρέος αυξάνεται.  Η αύξηση του κόστους εξυπηρέτησης του χρέους μειώνει τη ρευστότητα που μπορεί να κινηθεί προς την ιδιωτική οικονομία. Ανάλογα προβλήματα έχουν και οι τουρκικές επιχειρήσεις που αγοράζουν πρώτες ύλες σε δολάρια ή ευρώ αλλά δεν εξάγουν προϊόντα.

Η τεράστια ανάπτυξη που είχε παρουσιάσει η Τουρκία την περασμένη δεκαετία είχε αυξήσει τις υποχρεώσεις των τουρκικών επιχειρήσεων σε ξένο νόμισμα οι οποίες υπολογίζονται σε 210 δισ. δολάρια. Το χρέος αυτό τώρα έχει μετατραπεί σε βρόχο για την τουρκική οικονομία.

Από τα 430 δισ. δολάρια εξωτερικού τουρκικού χρέους τα 95 δισ. δολάρια λήγουν και πρέπει να αντικατασταθούν τους επόμενους 12 μήνες.

Η Ελλάδα το 2010 για το μισό από αυτό το ποσό, αποκλείστηκε από τις αγορές και για να μην χρεοκοπήσει μπήκε σε μνημονιακή επιτροπεία.

Η ροή άμεσων ξένων επενδύσεων το 2016 προς την Τουρκία μειώθηκε κατά 44,3% σε σχέση με το 2015. 

Η κεντρική Τράπεζα της Τουρκίας προκειμένου να στηρίξει την τουρκική λίρα τους πρώτους μήνες του 2017 έχει ξοδέψει αρκετά δισ. ξένου συναλλάγματος.
Ήδη, από πέρυσι η Moody’s και Standard & Poor’s  έχουν υποβαθμίσει την πιστοληπτική ικανότητα της Τουρκίας σε "junk".

Αρκετοί αναλυτές εκτιμούν πως φέτος η Τουρκία μπορεί να αντιμετωπίσει μια σοβαρή  οικονομική κατάρρευση. Κάτι τέτοιο θα επιδεινώσει περαιτέρω την πολιτική αστάθεια και την ασφάλεια της χώρας στο εσωτερικό και το εξωτερικό.
Ο Ταγίπ Ερντογάν έγινε κυρίαρχος του πολιτικού σκηνικού στη γείτονα επειδή έβγαλε τη χώρα από την οικονομική κρίση και έδιωξε το ΔΝΤ. Η βύθιση της χώρας εκ νέου σε μια οικονομική κρίση θα κάψει το ισχυρότερο χαρτί της πολιτικής του κυριαρχίας.

Η Ελλάδα...

Η Ελλάδα δεν φαίνεται να απειλείται άμεσα από την περίοδο αστάθειας στην οποία έχει εισέλθει η γειτονική χώρα καθώς η Τουρκία έχει πολλά μέτωπα ανοιχτά, ιδίως στα νοτιοανατολικά της σύνορα.
Η Ελλάδα κινδυνεύει μόνο από την απουσία σοβαρής εθνικής στρατηγικής που θα της εξασφαλίσει να μην καταστεί πεδίο εξαγωγής της κρίσης. Η Ελλάδα αντιμετωπίζει πρόβλημα με τις ανεξέλεγκτες προσφυγικές και μεταναστευτικές ροές οι οποίες αναμένεται να ενταθούν και λόγω της τουρκικής κρίσης.
Το βασικό μας πρόβλημα παραμένει πως βαθιά "ύπνωση" λαού και πολιτικής ηγεσίας και η ένδεια ρεαλιστικής επαφής με την πραγματικότητα  της τελευταίας. Όλα αυτά σε μια περίοδο που ο κόσμος  κάθε μέρα γίνεται πιο ανασφαλής και ρευστός. Η περίοδος μοιάζει με εκείνη πριν τον πρώτο παγκόσμιο πόλεμο όταν η αποχαύνωση από την ευημερία δεν επέτρεπε σε κανέναν να αξιολογήσει τι θα ακολουθούσε.
Να τρομάξει μόνο μπορεί κάποιος όταν π.χ. ακούει τον αναπληρωτή υπουργό Εθνικής Άμυνας να διατυπώνει τους υπάρχοντες συσχετισμούς δυνάμεων με την έκφραση πως: "Δεν είναι προς το όφελος της Τουρκίας να δείξει εθνική μαγκιά..".
Η έκφραση "εθνική μαγκιά" είναι μια έκφραση από το λεξιλογίου του περιθωριακού και λούμπεν αριστερισμού. Η εκφορά της από επίσημα χείλη προβληματίζει για τους γνωσιακούς ορίζοντες όσων σκέφτονται με τέτοιες λέξεις και λαμβάνουν κρίσιμες αποφάσεις.
Και να μην θέλεις ανησυχείς...

Του Κώστα Στούπα 
20/4/2017



3.
 Ο Ερντογάν είναι εδώ.

 Η Τουρκία βγήκε, φαινομενικά, διχασμένη από το δημοψήφισμα. Αλλά τα φαινόμενα ενίοτε απατούν. Ο διχασμός στις κάλπες δεν εμποδίζει συνήθως μια χώρα να συνεχίσει κανονικά τη ζωή της. Για ένα πολιτικό- κοινωνικό διχασμό χρειάζεται μια πολιτική ηγεσία να ηγηθεί του Κινήματος ανατροπής. . Όπως πχ το 1961 όταν ο Γ. Παπανδρέου και η Ένωση Κέντρου κατήγγειλαν εκλογές βίας και νοθείας και ακολούθησε «Ανένδοτος Αγώνας». Η πρώτη αντίδραση του αρχηγού του Ρεπουμπλικανικού κόμματος δεν προδιαθέτει μια τέτοιου είδους δυναμική στάση. Ο Κιλιντσάρογλου απειλεί τον Ερντογάν ότι θα τον σύρει στα Δικαστήρια, στους  Ευρωπαϊκούς Θεσμούς. Ο ένας κάνει πολιτική και ο άλλος κάνει τον δικηγόρο. Με την υποσημείωση ότι η «Ευρώπη», ψοφοδεής, δείχνει να φοβάται τον Ερντογάν, όπως κάποτε τον Σουλτάνο όχι μόνο στην ακμή αλλά και στην παρακμή της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.

  Λίγα και καθαρά λόγια: Οι Ευρωπαϊκές Δυνάμεις, οι ΗΠΑ αλλά και η Ρωσία, όλοι αυτοί και χωρίς εξαίρεση, αντιμετωπίζουν την Τουρκία με ένα μίγμα κυνικού υπολογισμού, δέους,  στενόμυαλου συμφέροντος και προπαντός με τη σκέψη ότι σε καμία περίπτωση δεν πρέπει από την κίνηση του οποιουδήποτε να επωφεληθούν οι άλλοι παίκτες που σαν ύαινες καιροφυλακτούν να αρπάξουν κάποιο κομμάτι. Η ανάγκη ισορροπίας των άλλων Δυνάμεων κράτησε την Τουρκία ως σήμερα ολόκληρη, αφού είχε καταρρεύσει ως αυτοκρατορία. Αυτό είναι το ακόμα εκκρεμές Ανατολικό Ζήτημα, η ουρά του.

  Η Ρωσία πρώτη και μετά οι ΗΠΑ ζήτησαν ήδη να γίνει σεβαστό το αποτέλεσμα των εκλογών. Οι δυο ισχυροί παίκτες βολεύονται με τον Ερντογάν ή, έστω, δεν έχουν, άμεσα, εναλλακτική λύση. Το συμπέρασμα είναι ότι για να υπάρξει ένα Κίνημα ανατροπής θα πρέπει να ξεκινήσει μόνο του και να βρει- αν βρει- εξωτερικά στηρίγματα αργότερα. Δύσκολο. Χωρίς εξωτερική στήριξη/υποκίνηση για έγχρωμη επανάσταση είναι απίθανο να αντιμετωπίσει ανυπέρβλητα προβλήματα ο Ερντογάν. Επειδή τα αντιτιθέμενα διεθνή συμφέροντα οδηγούν στην ανοχή/στήριξη του Ερντογάν. Άλλωστε ποια άλλη εξωτερική πολιτική μπορεί να προτείνει η τουρκική αντιπολίτευση; Ο κεμαλισμός ήθελε ένταξη της Τουρκίας στη Δύση αλλά η Δύση φλερτάρει με το διαμελισμό της χώρας. Αντίστροφα, ο μαχητικός ισλαμισμός δεν φαίνεται να αποτελεί ικανό και βιώσιμο σύμμαχο παρά τα συγχαρητήρια της Σ. Αραβίας στον Ερντογάν.

  Η Οικονομία από μόνη της, διώχνει κυβερνήσεις αλλά σπανιότατα ανατρέπει καθεστώτα όπως του Ερντογάν και πάντως η Τουρκία δεν βρίσκεται σε οδό εξαθλίωσης. Η αντίθεση «κοσμικό ή θρησκευτικό» Κράτος με την προφανή πολιτική διάσταση είναι χαίνουσα πληγή, κρίσιμη αν ηττηθούν ολοσχερώς οι τζιχαντιστές. Γι’ αυτό ο Ερντογάν θέλει τη θανατική ποινή ως απειλή εναντίον κάθε αντιπάλου. Και γι’ αυτό θα επιμένει ως το τέλος να επιβάλλει τη θέλησή του.

  Ο Ερντογάν δεν είναι περισσότερο αυταρχικός από τους Ευρωπαίους (συγκρίνετε πχ τη στάση τους απέναντί μας) αλλά έχουν ακόμα τη λεοντή της Δημοκρατίας. Οι Ευρωπαίοι τρέμουν μόνο το Μεταναστευτικό, ύστατο φόβητρο στα χέρια του Ερντογάν. Αντίστροφα, αυτό που φοβίζει τον Ερντογάν είναι να συνεννοηθούν ΗΠΑ και Ρωσία για το Μεσανατολικό/Συριακό και επομένως για την τύχη της Τουρκίας. Σύμμαχός του σ’ αυτό η διαιρετική, δηλητηριώδης πολιτική της Αγγλίας. Αν τα βρουν Πούτιν και Τραμπ θα ξεφορτωθούν τον Ερντογάν πριν να ανοιγοκλείσει τα μάτια του, για τελευταία φορά.

   Έχουν φυσικά δίκιο όσοι, στην Ελλάδα και αλλού, υποστηρίζουν ότι κάποια στιγμή μπορεί να  πληρώσει ακριβά τις βόλτες από την Ουάσιγκτον στη Μόσχα και τούμπαλιν. Σάμπως, όμως, ο Βενιζέλος δεν πλήρωσε πανάκριβα παίζοντας μονομερώς με τους Εγγλέζους και καταστράφηκε η Σμύρνη; Όταν παίζεις μπορεί και να χάσεις. Αν δεν παίξεις είσαι αποπαίδι.

 Το ερώτημα είναι απλό και σαφές προς πάντες: είναι αλήθεια ή όχι ότι οι Δυτικοί θέλουν να διαμελίσουν την Τουρκία; Αν είναι αλήθεια, τι οφείλει να κάνει ο όποιος Τούρκος ηγέτης για το συμφέρον της πατρίδας του; Αν δεν μπούμε στη θέση του γείτονα, ώστε να κατανοήσουμε τι θέλει και τι μπορεί ο Ερντογάν και κάθε πιθανός αντίπαλος, θα αντιμετωπίζουμε διαρκώς δυσάρεστες εκπλήξεις. Το άλλο ερώτημα είναι τι να κάνουμε εμείς; Δεν βλέπω πολλούς πρόθυμους να λένε ότι δεν υπάρχει άλλη λύση εκτός από σκληρές θυσίες και πολεμική διαθεσιμότητα αν θέλουμε να αντιμετωπίσουμε την Τουρκία και τον οποιοδήποτε αντίπαλο. Να πολεμάμε με τα λόγια τον Ερντογάν είναι φτηνή δημαγωγία και συνειδητή παραπλάνηση του κόσμου.

 Εκτός από την Ελλάδα, οι Κούρδοι είναι οι πιο άμεσα ενδιαφερόμενοι. Περισσότερο ή λιγότερο θυμίζουν αρκετά τους διχασμούς, τους δισταγμούς και τις συναλλαγές με ξένα συμφέροντα της Επανάστασης του 1821 με αποτέλεσμα ένα ελληνικό κράτος- προτεκτοράτο των Βρετανών (αρχικά και των Γάλλων και των Ρώσων) με ξένο βασιλιά και πολλούς ηγέτες του Αγώνα στη φυλακή ή δολοφονημένους. Οι Κούρδοι δεν έχουν σαφή στρατηγική, αν αγωνίζονται για αυτονομία εντός της Τουρκίας ή για απόσχιση και αυτόνομο Κράτος. Τόσο σοβαρές αδυναμίες συνήθως πληρώνονται ακριβά.
ΥΓ Έχω ήδη γράψει δυο άρθρα για τις γαλλικές εκλογές. Κάτι ακόμα: το γαλλικό κατεστημένο διακατέχεται από άγχος και ξαφνικό έρωτα προς τον παλιό τροτσκιστή και νυν πατριώτη Μελανσόν, παλιός όσο και ο Γούλφοβιτς, ο «μαύρος πρίγκηψ» της διακυβέρνησης Μπους. Ο Μελανσόν που ψαρεύει στους ψηφοφόρους του γκωλιστή Αινιάν και της Λεπέν, έγραψε στις 10-4-17 στο τουίτερ «ό,τι ο Μπασάρ Αλ Άσαντ είναι εγκληματίας, το ξέρει όλος ο κόσμος», στη γραμμή ΗΠΑ- Ερντογάν.

 Απόστολος Αποστολόπουλος
21/4/2017
http://infognomonpolitics.blogspot.gr/2017/04/blog-post_127.html


4.
Γιατί οι Τούρκοι της Γερμανίας ψήφισαν υπέρ του Ερντογάν; 
Απέτυχε η ενσωμάτωσή τους;

Σχεδόν 450.000 Τούρκοι της Γερμανίας ψήφισαν «ναι» στο τουρκικό δημοψήφισμα της περασμένης Κυριακής. Γιατί; Αρνούνται την ενσωμάτωσή τους στη γερμανική κοινωνία, η πολιτική κοινωνικής ένταξης απέτυχε ή μήπως όχι; Λίγες μέρες μετά το τουρκικό δημοψήφισμα τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης βρίθουν σχολίων για το αποτέλεσμα του τουρκικού δημοψηφίσματος.

 Ο Ταγίπ Ερντογάν κατάφερε να κερδίσει το μεγάλο στοίχημα του δημοψηφίσματος για τη συνταγματική αναθεώρηση με ένα ποσοστό της τάξης του 51,4%. Η οργή στο διαδίκτυο είναι μεγάλη. Πολλοί θεωρούν ότι όσοι ψήφισαν «ναι» στην ουσία συναίνεσαν στο τέλος της δημοκρατίας.

 Ένα άλλο μεγάλο θέμα που ανέκυψε είναι η στάση των Γερμανών πολιτών τουρκικής καταγωγής, που είχαν δικαίωμα συμμετοχής στο τουρκικό δημοψήφισμα. Η μαζική συμμετοχή τους εγείρει εύλογα ερωτήματα για το κατά πόσο η γερμανική πολιτική κοινωνικής ενσωμάτωσής είναι επιτυχημένη ή όχι.

 Στο σημείο αυτό ενδιαφέρον παρουσιάζουν ορισμένοι αριθμοί. Στη Γερμανία ζουν σήμερα περίπου 2,9 εκατομμύρια πολίτες τουρκικής καταγωγής. Από αυτούς περίπου 1,4 εκ. έχουν δικαίωμα ψήφου στην Τουρκία. Σχεδόν 700.000 εξ αυτών συμμετείχαν στο δημοψήφισμα. Από αυτούς το 63%, δηλαδή σε πραγματικούς αριθμούς σχεδόν 450.000, ψήφισαν «ναι». «Σε επίπεδο γενικού αποτελέσματος οι ψήφοι της Γερμανίας αντιπροσωπεύουν το 0,2% του συνόλου», δήλωσε στη DW o Γιουνούς Ουλουσόι, επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Τουρκικών Σπουδών και Έρευνας για την Κοινωνική Ενσωμάτωση με έδρα στο Έσσεν.

 Ποιοι ψήφισαν «ναι» και ποιοι «όχι» στη Γερμανία

 Σύμφωνα με τον κοινωνιολόγο Ντέτλεφ Πόλακ από το Πανεπιστήμιο του Μίνστερ «άνδρες, κυρίως άνδρες μεγαλύτερης ηλικίας» στήριξαν τον Ερντογάν, βλέποντας στο πρόσωπό του έναν δυναμικό άνδρα που αντιστέκεται στη Δύση. Ο γερμανός ειδικός εκτιμά ότι το αποτέλεσμα του τουρκικού δημοψηφίσματος δεν αντανακλά πολιτικό πραγματισμό. «Το πολιτικό περιεχόμενο του δημοψηφίσματος επισκιάστηκε για πολλούς ψηφοφόρους από την συνεχιζόμενη διένεξη μεταξύ ΕΕ και Τουρκίας, μεταξύ μιας μουσουλμανικής κατά πλειοψηφία κοινωνίας από τη μια και από την άλλη ενός συνόλου χριστιανικών χωρών».

 Το «ναι» στο δημοψήφισμα ήταν κυρίως ένα «ναι» στην εθνική υπερηφάνεια, στην τουρκική ταυτότητα, στο τουρκικό έθνος. Από την άλλη πλευρά στους υποστηρικτές του «όχι» στη Γερμανία συγκαταλέγονται «άνθρωποι που δεν ενδιαφέρονται για τα πολιτικά τεκταινόμενα στην Τουρκία ή που υποφέρουν από την ρητορική μίσους που επικρατεί τους τελευταίους μήνες», υποστηρίζει ο Γιουνούς Ουλουσόι. Πρόκειται κυρίως για νέους ανθρώπους.

 Ο Πόλακ από την πλευρά του εκτιμά ωστόσο ότι οι νέοι ιδίως δεν ψήφισαν «όχι» επειδή αδιαφορούν για την τουρκική πολιτική, αλλά κυρίως επειδή τους ασκήθηκε έντονη πίεση προεκλογικά και πραγματικά δεν ήξεραν τι να κάνουν. Ο Γιουνούς Ουλουσόι πάντως στην ερώτηση εάν οι ψηφοφόροι του «ναι» δεν είναι πλήρως ενταγμένοι στη γερμανική κοινωνία απαντά αρνητικά. Εκτιμά πως αυτό που έπαιξε καθοριστικό ρόλο δεν είναι τόσο η ελλιπής ενσωμάτωση όσο ο έντονος συναισθηματικός δεσμός πολλών Τούρκων της Γερμανίας με τη μακρινή πατρίδα τους.

 Ο Ντέτλεφ Πόλακ έχει ωστόσο διαφορετική άποψη. Θεωρεί ότι το «ναι» στο δημοψήφισμα και άρα το «ναι» στον Ερντογάν λειτουργεί περισσότερο σαν ψήφος διαμαρτυρίας, σαν ένα μήνυμα προς τη Γερμανία Δύση εν γένει. Σαν να θέλουν να πουν όλοι αυτοί οι άνθρωποι «Πάρτε μας στα σοβαρά και μην παραβλέπετε τις ανάγκες μας!»

 Τζούλια Βέρτζιν / Δήμητρα Κυρανούδη 
21/4/17
 Deutsche Welle

 5.
Και πάλι «μεγάλος ασθενής» η Τουρκία.

 Το 1853 ο τσάρος Νικόλαος της Ρωσίας χαρακτήρισε την Οθωμανική Αυτοκρατορία ως τον μεγάλο ασθενή της Ευρώπης. Ο φόβος ότι ο διαμελισμός της Τουρκίας θα απέφερε σημαντικά οφέλη σε κάποια από τις Μεγάλες Δυνάμεις, οδήγησε σε τεχνητή παράταση της ζωής της αυτοκρατορίας την οποία ουδείς τολμούσε να αγγίξει. Μέχρι που ήλθε η θύελλα του Α΄ Παγκοσμίου Πολέμου και τα σάρωσε όλα.

 Σε μία αντίστοιχη κατάσταση μεγάλου ασθενούς φαίνεται να εισέρχεται και η σημερινή Τουρκία. Τα σοβαρά προβλήματα με όλους τους γείτονές της, η μακροχρόνια υποστήριξη του Ισλαμικού Κράτους, η στάση της στο Συριακό, τα παιχνιδάκια των τουρκικών μυστικών υπηρεσιών που θέλησαν να εμπλέξουν τις ΗΠΑ σε πόλεμο το 2013, όταν σκόρπισαν το θανατηφόρο αέριο σαρίν σε συνοικίες της Δαμασκού, η τρομοκράτηση και οι διώξεις στο εσωτερικό της χώρας οποιασδήποτε αντίθετης φωνής μετά το αποτυχημένο πραξικόπημα, φωνάζουν ότι η Τουρκία του Ερντογάν είναι προβληματικός και αναξιόπιστος εταίρος.

 Ουδείς, όμως, τολμά να θέσει επισήμως αυτή τη διάσταση του θέματος. Πιο χαρακτηριστική είναι η στάση της ΕΕ που ενοχλείται σφόδρα από τυχόν επαναφορά της θανατικής ποινής. Την ίδια ώρα καταπίνει αμάσητη τη συστηματική εξόντωση όλων των πολιτικών αντιπάλων του Ερντογάν, ή τον αεροπορικό βομβαρδισμό κουρδικών πόλεων στο εσωτερικό της Τουρκίας κατά τα δύο τελευταία χρόνια!

 Η Ευρώπη δεν μιλά διότι τρέμει τα μεταναστευτικά και προσφυγικά ρεύματα που μπορούν να την ξαναπλημμυρίσουν, εάν ο Ερντογάν επιτρέψει εκ νέου τις ροές. Οι ΗΠΑ υπολογίζουν το μεγάλης γεωπολιτικής αξίας οικόπεδο της Τουρκίας. Παρά, όμως, τη σιωπή Ευρώπης και Αμερικής, ανατολικά της χώρας μας διαμορφώνεται μία ριζικά διαφορετική κατάσταση.

 Κατ’ αρχάς, ο εφιάλτης της ΕΕ για νέα προσφυγικά/μεταναστευτικά ρεύματα στοιχειώνει και το δικό μας ύπνο. Το ερώτημα είναι πόσο θα πιέσει τα πράγματα ο Ερντογάν για να επιτύχει περισσότερα ανταλλάγματα από την ΕΕ και κυρίως την πολυπόθητη απαλλαγή από τη βίζα για τους Τούρκους ταξιδιώτες. Έχει αποδείξει στο παρελθόν ότι ξέρει να τραβά τα πράγματα στα άκρα αν και στο τέλος αποδεικνύεται πραγματιστής. Τις πιέσεις του, όμως, θα τις πληρώσουμε πρωτίστως εμείς.

 Πιο σοβαρό είναι το θέμα της ευρωπαϊκής πορείας της Τουρκίας. Το 1999 η Ελλάδα, θεωρώντας ότι το είδος των επιχειρημάτων της (επίκληση του διεθνούς δικαίου στο Αιγαίο και στην Κύπρο) δεν ήταν αρκετά πειστικό έναντι της τουρκικής ισχύος, μετέφερε στους ώμους της ΕΕ το σύνολο των ελληνοτουρκικών προβλημάτων, περιλαμβανομένου και του Κυπριακού. Οι ελληνοτουρκικές διαφορές πέρασαν υπό την εποπτεία της ΕΕ, συνδέθηκαν με την εξέλιξη της τουρκικής υποψηφιότητας και έγιναν ευρω-τουρκικές διαφορές. Όσο η Τουρκία διατηρούσε ένα στοιχειώδες ευρωπαϊκό όραμα, η στρατηγική αυτή είχε κάποιο νόημα. Το Brexit και η στάση Ερντογάν μετά το πραξικόπημα κατέστησαν την ευρωπαϊκή προοπτική της Τουρκίας τυπική διαδικασία χωρίς ορίζοντα. Είμαστε πλέον χωρίς στρατηγική.

 Στη Θράκη τα πράγματα εδώ και καιρό δείχνουν να έχουν ξεφύγει από τον έλεγχο της ελληνικής Πολιτείας. Ασχέτως ευνοϊκής ή μη συγκυρίας, πρέπει επιτέλους να μπουν όρια στις δράσεις του παράλληλου κράτους που έχουν στήσει οι μηχανισμοί του τουρκικού προξενείου.

 Στην Κύπρο θα πρέπει να δούμε με θάρρος την πραγματικότητα. Είναι δυνατόν να βρεθεί μία στοιχειωδώς ευπρεπής λύση για το Κυπριακό όταν διαπραγματευόμαστε με ένα καθεστώς που μετατρέπει το πατρικό σπίτι του Γκιουλέν σε δημόσια ουρητήρια, απαγορεύει τη θρησκευτική ταφή στους αντιπάλους του και δημιουργεί νεκροταφείο προδοτών για να τους καταριούνται οι περαστικοί; Το μεγάλο ενδιαφέρον πετρελαϊκών κολοσσών, όπως εκδηλώθηκε στον πρόσφατο διαγωνισμό για θαλάσσια ερευνητικά τεμάχια νοτίως του νησιού δείχνει το δρόμο. Μόνον η ανακάλυψη και άλλων κοιτασμάτων μπορεί να αλλάξει το σταθερά αρνητικό για εμάς ισοζύγιο ισχύος.
Τέλος, ακούγεται ότι η Ελλάδα (μαζί με την Κύπρο) μπορεί να αποτελέσει τον σταθερό πυλώνα ασφάλειας στην περιοχή μας. Οι εξελίξεις στην Τουρκία και στη Μέση Ανατολή προσφέρουν τη δυνατότητα να στήσουμε τη νέα στρατηγική μας πάνω σε αυτό το σχήμα.  Δεν αρκεί, όμως, να λέμε ότι είμαστε σημεία σταθερότητας και ασφάλειας στην περιοχή. Πρέπει να το δείξουμε κιόλας. Πρωτοβουλίες μας στα Βαλκάνια και όχι μόνο θα περάσουν αυτό το μήνυμα.

   Άγγελος Συρίγος 
  18 Απριλίου 2017 
 http://stavroslygeros.gr/diethn





 6.
Γιατί η «θερμοκρασία» στο Αιγαίο ήταν χαμηλότερη επί Ερντογάν.
  
Είκοσι χρόνια μετά τα Ίμια, Ελλάδα και Τουρκία δεν ξαναέφτασαν κοντά σε πολεμική σύγκρουση. Μέχρι το 1996, τουλάχιστον ανά μία δεκαετία είχαμε κάτι σχετικό (1964, 1967 και 1974 με το Κυπριακό, 1976 και 1987 στο Αιγαίο). Τα 14 από αυτά τα τελευταία 20 χρόνια κυβερνά την Τουρκία ο Ερντογάν. Αυτό οδηγεί μερικές φορές στην εκτίμηση ότι ο Ερντογάν έχει επιλέξει να διατηρεί απέναντί μας πιο χαμηλούς τόνους εν αντιθέσει προς τους κεμαλικούς προκατόχους του. Είναι όμως έτσι;

 Κατ’ αρχάς η Τουρκία ουδόλως έχει περιορίσει τις διεκδικήσεις της έναντι της Ελλάδος. Επί παραδείγματι, οι παράνομες δεσμεύσεις περιοχών εντός του FIR Αθηνών εξακολουθούν να ανακοινώνονται κάθε φθινόπωρο και οι τουρκικές αεροναυτικές ασκήσεις στο Αιγαίο παραμένουν οι ίδιες εδώ και δεκαετίες. Επιπλέον, η θεωρία των «γκρίζων ζωνών» ελληνικής κυριαρχίας σε νησίδες του Αιγαίου έχει επιστρέψει με ένταση. Παρομοίως, το τουρκικό ενδιαφέρον για τη μουσουλμανική μειονότητα στη Θράκη παραμένει αμείωτο, όπως φαίνεται αφ’ ενός από τις πολλαπλές επισκέψεις Τούρκων κυβερνητικών αξιωματούχων, αφ’ ετέρου από τα δίκτυα επιρροής εντός της μειονότητας που συντηρούνται και επεκτείνονται.

 Αντιθέτως, επί Ερντογάν οι διεκδικήσεις διευρύνθηκαν. Τον Απρίλιο του 2012 η τουρκική κυβέρνηση εκχώρησε στην τουρκική κρατική εταιρεία πετρελαίου όλη την υφαλοκρηπίδα του Καστελόριζου και μεγάλο μέρος της υφαλοκρηπίδας της Ρόδου και της Καρπάθου. Η τελευταία φορά που είχε γίνει κάτι ανάλογο ήταν το 1987.

 Θα μπορούσε να αντιπαρατεθεί ότι οι διεκδικήσεις αυτές έμειναν στα χαρτιά και ότι επί Ερντογάν δεν υπήρχαν η ίδια ένταση και ακρότητες. Αυτό είναι εν μέρει αληθές κατά την τριετία 2011-13, οπότε τα αεροπορικά επεισόδια στο Αιγαίο περιορίσθηκαν σημαντικά. Η μείωση οφειλόταν, όμως, στην εσωτερική κατάσταση στην Τουρκία. Ο Ερντογάν είχε συγκρουσθεί με το Γενικό Επιτελείο και είχε στείλει εκατοντάδες αξιωματικούς στη φυλακή. Όταν το 2014 αποκατέστησε τις σχέσεις του με τους στρατηγούς ενώπιον του νέου εχθρού, του Γκιουλέν, ξαναγυρίσαμε στους «κανονικούς» ρυθμούς παραβάσεων και παραβιάσεων. Ακραία έκφανση αυτής της νοοτροπίας υπήρξε η πτήση Τούρκου αρχηγού ΓΕΑ που διέσχισε όλο το Αιγαίο στις 17 Φεβρουαρίου 2015.

 Δεν έλειψαν ούτε τα σοβαρά επεισόδια. Τον Μάιο του 2006 καταρρίφθηκε το μαχητικό αεροσκάφος του Κωνσταντίνου Ηλιάκη κοντά στην Κάρπαθο. Επί Ερντογάν, επίσης, καθιερώθηκε μία νέα προκλητική πρακτική. Μετά το 2009 ξεκίνησε η επίδειξη σημαίας από τουρκικά πολεμικά που πραγματοποιούν «αβλαβείς» διελεύσεις ανάμεσα στα νησιά του Αιγαίου.

 Παράλληλα, διαιωνίστηκε η αντίληψη της ασκήσεως πιέσεων στην Ελλάδα μέσω της τουρκικής στρατιωτικής μηχανής. Εντελώς ενδεικτικά υπενθυμίζεται το επεισόδιο με τις ακταιωρούς στα Ίμια κατά την επίσκεψη του υπουργού Εξωτερικών Πέτρου Μολυβιάτη στην Άγκυρα το 2005 και οι τουρκικές υπερπτήσεις σε Αγαθονήσι και Φαρμακονήσι, όταν ο Γιώργος Παπανδρέου, ως πρωθυπουργός, πήγε τον Ιανουάριο του 2011 στο Ερζερούμ.

 Είναι γεγονός ότι ο Ερντογάν δεν προσπάθησε να εκμεταλλευθεί την ελληνική οικονομική κρίση. Αποτρεπτικά λειτούργησε η εμπλοκή της Τουρκίας με τη Συρία και τους Κούρδους. Πρωτίστως, όμως, σημασία έπαιξε ότι η οικονομική κρίση έχει στρέψει τη διεθνή προσοχή στην Ελλάδα, στοιχείο που δεν επέτρεπε απροκάλυπτους τυχοδιωκτισμούς εκ μέρους της Τουρκίας.

 Κατόπιν αυτών το ερώτημα επανέρχεται: αφού τα πράγματα με την Τουρκία παραμένουν εν πολλοίς τα ίδια, γιατί δεν ξαναφθάσαμε κοντά σε πολεμική σύγκρουση; Μία πρώτη απάντηση είναι ότι προσαρμοσθήκαμε στη ζοφερή οικονομική πραγματικότητα, περιορίζοντας τις αντιδράσεις μας σε τουρκικές προκλητικές ενέργειες. Επί παραδείγματι, η μείωση των εμπλοκών (dogfights) μεταξύ μαχητικών (240 το 2009 έναντι 80 το 2015) οφείλεται στο ότι η ελληνική πλευρά παρεμβαίνει πλέον μόνον σε σοβαρά επεισόδια. Δευτερευόντως, αποφεύγουμε πλέον κάποιες ακρότητες στις οποίες, κακά τα ψέμματα, προβαίναμε και εμείς κατά το παρελθόν (ενδεικτικά οι αεροδιάδρομοι που είχαν χαραχθεί κατά μήκος της τουρκικής ακτογραμμής).

 Η πραγματική εξήγηση, όμως είναι ότι οι Τούρκοι επικεντρώνονται τα τελευταία χρόνια στην Ανατολική Μεσόγειο. Στόχος τους είναι να μετατρέψουν τη θαλάσσια περιοχή μεταξύ Ρόδου-Κρήτης και Κύπρου σε ένα δεύτερο Αιγαίο, μία γκρίζα περιοχή αμφισβητήσεων. Ως προς το Αιγαίο αισθάνονται ικανοποιημένοι από την παρούσα κατάσταση. Είναι μία θάλασσα ξεχασμένη από τις εξελίξεις του διεθνούς δικαίου, «παγωμένη» στο 1974. Στα μάτια της διεθνούς κοινότητας δείχνει μία γκρίζα περιοχή  με αδιευκρίνιστα σημεία δικαιοδοσίας, αμφισβητήσεις και προβλήματα. Η Ελλάδα αντιδρά με προβλέψιμο τρόπο και η Τουρκία απλώς συντηρεί αυτήν την κατάσταση.

 Συμπερασματικά, εάν ο Ερντογάν κρίνει ότι θίγονται τα συμφέροντά του θα αντιδράσει, όπως ακριβώς και οι προκάτοχοί του. Ο τρόπος που συμπεριφέρεται στους εσωτερικούς του αντιπάλους στην Τουρκία, δεν αφήνει αμφιβολίες.

   Άγγελος Συρίγος 
  21 Απριλίου 2017
http://stavroslygeros.gr/ethnika




 7.
Τουρκία: Το πραγματικό πραξικόπημα ξεκίνησε την Κυριακή 

Η ώρα για το κανονικό πραξικόπημα στην Τουρκία ήρθε με την ανακοίνωση του αποτελέσματος του δημοψηφίσματος, καθώς ο τουρκικός λαός μετά από την 14ετή διακυβέρνηση του Erdogan και τη σκληρή επιχείρηση καταστολής και εξόντωσης πολιτικών αντιπάλων, αρνήθηκε να δώσει την εντυπωσιακή «νίκη» που περίμενε ο Erdogan.

 Το οριακό αποτέλεσμα που αμφισβητείται εκ των πραγμάτων, όχι μόνο λόγω των καταγγελιών για νοθεία, αλλά λόγω των συνθηκών μέσα στις οποίες εξελίχθηκε η προεκλογική εκστρατεία και πραγματοποιήθηκε το δημοψήφισμα, σε καμία περίπτωση δεν νομιμοποιεί την προσπάθεια του Erdogan να ανατρέψει το status quo της Τουρκίας και να επιβάλει ένα εντελώς νέο καθεστώς, προσαρμοσμένο στα δικά του μέτρα για την επόμενη τουλάχιστον 12ετία στην χώρα του. Οι κοινωνίες και οι χώρες δεν αντιμετωπίζονται με τους ποδοσφαιρικούς ορούς που χρησιμοποίησε ο κ. Erdogan, λέγοντας ότι είτε με 1-0 είτε με 5-0, μετράει μόνο η νίκη.

 Και αυτή ακριβώς η απουσία νομιμοποίησης θα αποτελεί διαρκώς το σαράκι που θα σιγοτρώει τα θεμέλια του νέου καθεστώτος, αλλά και της ίδιας της Τουρκίας... Και θα αποτελεί διαρκώς τη δαμόκλειο σπάθη πάνω από τον φαινομενικά πανίσχυρο Νεοσουλτάνο.

 Ακόμη κι αν όλες οι καταγγελίες περί νοθείας αποδειχθούν ψευδείς, ένα δημοψήφισμα το οποίο πραγματοποιήθηκε μετά από ένα οκτάμηνο, με την Τουρκία σε κατάσταση έκτακτης ανάγκης, εκατοντάδες χιλιάδες απολυμένους δημοσίους υπαλλήλους και στρατιωτικούς, περισσότερες από 40.000 συλλήψεις, κλείσιμο ΜΜΕ συλλήψεις δημοσιογράφων, δαιμονοποίηση των αντιπάλων του Erdogan και ουσιαστική φίμωση κάθε αντίθετης φωνής, το αποτέλεσμα δεν μπορεί να γίνει αποδεκτό.

 Όμως η διεθνής κοινότητα, ακόμη και η Ευρώπη παρά τις φωνές που ακούγονται σήμερα, έχει δείξει «προσαρμοστικότητα» σε τέτοιου είδους διαδικασίες, όταν η στρατηγική σημασία της συγκεκριμένης χώρας γέρνει στη ζυγαριά περισσότερο, από τη Δημοκρατία, τις μειονοτικές ελευθερίες και τα ανθρώπινα δικαιώματα.

 Ο Tayyip Erdogan ο Νεοσουλτάνος πολιτικά πλέον είναι αντιμέτωπος μόνο με τον εαυτό του.

 Το μεγαλείο και η αλαζονεία των τελευταίων ετών τον εμποδίζουν ίσως να δει καθαρά το που οδηγεί το μονοπάτι που ο ίδιος χάραξε για την Τουρκία.

 Δεν κρύβει ο Tayyip Erdogan ότι θέλει να είναι αυτός που θα επωφεληθεί του δικαιώματος διπλής εκλογής στη θέση του πανίσχυρου πλέον προέδρου της χώρας από τις προεδρικές εκλογές του 2019.

 Το οριακό αποτέλεσμα της Κυριακής και μάλιστα υπό τις συνθήκες που περιγράψαμε και σε συμμαχία με το εθνικιστικό κόμμα ΜΗΡ αποτελεί ένα ισχυρό μήνυμα στον Erdogan, που είχε συνηθίσει να κερδίζει όλες τις εκλογικές μάχες με μεγάλα και συχνά συντριπτικά ποσοστά…

 Για τον τούρκο ηγέτη δεν είναι όλα ρόδινα. Παρά τον πλήρη και ασφυκτικό έλεγχο στο εσωτερικό, το τουλάχιστον 50% του τουρκικού λαού είναι αντίθετο στις επιλογές του και κάθε άλλο παρά είναι διατεθειμένο να υπακούσει τυφλά στις διαταγές του.

 Το κουρδικό στοιχείο αποξενώνεται όλο και περισσότερο από το ΑΚΡ και ελάχιστη εμπιστοσύνη έχει στις «αγαθές προθέσεις» του Erdogan για επίλυση του κουρδικού ζητήματος.

 Οι εξωτερικές απειλές γίνονται όλο και πιο επικίνδυνες. Και κυρίως οι κλασσικοί πυλώνες του τουρκικού κράτους, Στρατός, Αστυνομία, Δικαιοσύνη, αποσαθρωμένες πια από την επιχείρηση εξόντωσης των αντιπάλων και επιβολής ασφυκτικού ελέγχου από την ομάδα που περιτριγυρίζει τον Tayyip Erdogan, δεν θα αφήσουν να χαθεί η όποια ευκαιρία παρουσιασθεί, για να σηκώσουν κεφάλι.

 Για να μπορέσει να αποσπάσει την νίκη στις Προεδρικές εκλογές το 2019, είτε θα πρέπει να κερδίσει την εμπιστοσύνη των πολιτών, να ξανακερδίσει την κουρδική ψήφο, να εμπνεύσει και τα φιλελεύθερα στρώματα της τουρκικής κοινωνίας, είτε να συνεχίσει και να εντείνει τη σημερινή πολιτική περιορισμού των δημοκρατικών δικαιωμάτων, το κυνήγι μαγισσών εναντίον εσωτερικών εχθρών, την ανακάλυψη διαρκώς εξωτερικών εχθρών, καλλιεργώντας το αίσθημα του ανάδελφου και αμυνόμενου έθνους που χρειάζεται ένα στιβαρό ηγέτη όπως ο ίδιος.

 Πολύ φοβούμαι ότι ο Tayyip Erdogan έχει περάσει πια το όριο εκείνο που του επέτρεπε να ακολουθήσει τον πρώτο δρόμο. Έναν δρόμο που θα μπορούσε να μετατρέψει την Τουρκία σε μια ισχυρή χώρα με κοινωνική συνοχή, με ουσιαστικό περιφερειακό ρόλο, μια χώρα που θα εκσυγχρονίζεται και θα αποτελεί αυτό που είχε εκθειάσει στο πρώτο ταξίδι του ως πρόεδρος των ΗΠΑ στην Κωνσταντινούπολη ο Barack Obama: το μοντέλο μιας σύγχρονης δημοκρατίας για όλο τον μουσουλμανικό κόσμο. Μια προσδοκία, η οποία διαψεύσθηκε από τα πράγματα και υποχρέωσε τον τέως Αμερικανό πρόεδρο στην ψυχρότητα με την Erdogan.

 Ο άλλος δρόμος συνιστά πραγματικό πραξικόπημα, που θα επιχειρήσει να επιβάλλει εκ των προτέρων και χωρίς να χρειασθούν... νοθείες της τελευταίας στιγμής το αποτέλεσμα που θα καταστήσει τον Erdogan και τυπικά πανίσχυρο ηγεμόνα στις εκλογές του 2019.

 Και με αυτό το νέο ιδιότυπο πραξικόπημα φλερτάρει εδώ και καιρό ο Tayyip Erdogan...

 Η Ελλάδα απέναντι στην «Νέα Τουρκία»

 ΥΓ: Ο δρόμος που τραβάει η Τουρκία είναι ασύμβατος με την Ευρώπη και τις δυτικές αξίες και αρχές. Τα συγχαρητήρια που έλαβε από τον πρόεδρο V. Putin (που δεν ενοχλείται ιδιαίτερα από παραβιάσεις ανθρώπινων δικαιωμάτων και δημοκρατικών ελευθεριών) και τον αλλοπρόσαλλο D. Trump, ίσως έδωσαν μια ανάσα στον Tayyip Erdogan. Όμως γνωρίζει και ο ίδιος ποσό ευκαιριακές είναι αυτές οι φιλίες…

 Χωρίς να αναμένεται αλλαγή στάσης, πολύ σύντομα θα αποδεχθεί πως θα πολιτευθεί απέναντι σε Ελλάδα και Κύπρο… Πλέον δεν υπάρχουν τα άλλοθι της προηγούμενης δεκαετίας, ότι δεν είναι αρκετά ισχυρός, ότι τον υπονομεύει το κεμαλικό κατεστημένο και τον εμποδίζει να προβεί στα θετικά βήματα τα οποία υποτίθεται, ότι θα ήθελε να κάνει.

 Τα πρώτα δείγματα γραφής θα δοθούν το επόμενο δίμηνο στην Κυπριακή ΑΟΖ, καθώς η Άγκυρα έχει απειλήσει με «λήψη όλων των αναγκαίων μέτρων» για την προστασία των «συμφερόντων της Τουρκίας και των Τουρκοκυπρίων» ενώ ήδη έχει στείλει και κρατάει σε ετοιμότητα σε τουρκικό λιμάνι της Μεσογείου το ερευνητικό σκάφος Barbaros.

 Η Αθήνα δεν έχει άλλη επιλογή από αυτή της αναμονής, αλλά θα πρέπει να κινηθεί σε δυο επίπεδα:

 Προς την Ε.Ε. και τους συμμάχους, εξηγώντας ότι η αντιπαράθεση με την Τουρκία, δεν πρέπει να είναι η πρώτη επιλογή και σε κάθε περίπτωση εάν αυτό επιλέξει η Ευρώπη, οφείλει να σκεφθεί και πως θα ενισχύσει την ευρωπαϊκή χώρα που περισσότερο από όλες τις άλλες θα πληγεί, δηλαδή την Ελλάδα.

 Πιθανότατα και παρά το γεγονός ότι οι ελληνοτουρκικές σχέσεις είναι σχεδόν παγωμένες, μόλις καταλαγιάσει η πολιτική κρίση στην Τουρκία και παρά τη δεδομένη ψυχρότητα λόγω της υπόθεσής και των Οκτώ Αξιωματικών, θα πρέπει να επιχειρηθεί η διερεύνηση των προθέσεων είτε σε ανώτατο υπηρεσιακό είτε σε πολιτικό επίπεδο.

 Θα είναι δυο χρήσιμες κινήσεις, καθώς πρέπει βάσει πραγματικών γεγονότων και όχι βάσει ιδεοληψιών και επιθυμιών, να διαμορφωθεί μια μεσοπρόθεσμη στρατηγική,καθώς το καθεστώς αυτό που με τη μια ή την άλλη μορφή, θα καθιστά την Τουρκία απρόβλεπτη και συνεπώς επικίνδυνη θα είναι απέναντί μας για τουλάχιστον μια δεκαετία…

 Νίκος Μελέτης 
21/4/2017
http://www.liberal.gr/arthro/131730/amyna--diplomatia/2017/tourkia-to-pragmatiko-praxikopima-xekinise-tin-kuriaki-.html