Το Τάμα του Χρέους.


Είδα σε φωτογραφίες το μνημείο για τη Γενοκτονία των Ποντίων που αποκαλύφθηκε αυτές τις ημέρες στον Πειραιά - θα έλεγα ότι πρόκειται για ένα μνημείο Κακογουστιάς, αν επρόκειτο για θέμα γούστου. Πρόκειται όμως για κάτι πολύ βαθύτερο. Το μνημείο, εν πρώτοις, δεν εκπέμπει καμία συγκίνηση. Ακόμα περισσότερο: εκπέμπει την αμηχανία της αμνησίας.
Κανένας πόνος, κανένα δέος, κανένας σεβασμός δεν ιχνηλατείται σε μία αψίδα από τενεκέδες, που μάλιστα παραπέμπει στα Καυδιανά Δίκρανα και την ταπείνωση όσων αναγκάζονταν να περάσουν από κάτω τους. Το μνημείο, όπως είθισται στην εποχή μας, περιορίζεται στο «εύρημα» (της μορφής) - (κι αυτό κακόγουστο) κι όχι στην ουσία του νοήματος που θέλει να αποδώσει, εν προκειμένω

στην τραγωδία μιας γενοκτονίας, της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Την οποίαν, εν τέλει και προσβάλλει. Με την ευκολία της προσέγγισης. Που δεν μπορεί να συγκαλύψει ένα όνομα όπως το «Πέταγμα του Πυρρίχιου». Που χωρίς αυτό, το σύνολο των εν λόγω τενεκέδων θα μπορούσε να ονομάζεται και «Αου Αου Γκούα» (δις).

Αυτού του τύπου τα μνημεία είναι αποτέλεσμα ατάλαντων καλλιτεχνών και άμουσων πολιτικών. Απότοκα δημοσίων σχέσεων κι όχι έμπνευσης, είναι μνημεία που αναιρούν το περιεχόμενό τους - τη μνήμη. Και κινούνται εναντίον μιας κοινωνίας (που άλλωστε βάλλεται από παντού), καθ-ιερώνοντας το ανόητο και την ανόσια ανοησία, ως ιστορική, αισθαντική, αισθηματική και συνειδησιακή σημειολογία. Ρωτήστε ένα παιδάκι επτά-δέκα ετών τι του λέει ένα τέτοιο μνημείο και θα έχετε λάβει την απάντηση για όσα συζητάμε.

Το μόνον καλό που έχει αυτό το κατασκεύασμα είναι ότι σηματοδοτεί τον τόπο που ίσως κάποτε θα υψωθεί ένα μνημείο που θα έχει σχέση με τη Γενοκτονία του Ποντιακού Ελληνισμού.


Καλημέρα σας και καλήν εβδομάδα. Η Ελλάδα στη νεότερη εποχή ήταν ένα ημιανεξάρτητο κράτος - ένα κράτος υπό καθεστώς εξάρτησης, από τη Βρετανία και τις ΗΠΑ κυρίως. Απ’ όταν ο κ. Γιώργος Παπανδρέου πέρασε το 2010 τη χώρα κάτω από τα Καυδιανά Δίκρανα του Μνημονίου (των Μνημονίων, όπως απεδείχθη) η Ελλάδα έπαψε να είναι ημιανεξάρτητη και περιήλθε σε καθεστώς εξάρτησης, σε καθεστώς Εντολής - αυτήν τη φορά από τη Γερμανία κυρίως, με προκάλυμμα την Ευρωπαϊκή Ενωση.


Στη διάρκεια μιας επταετίας, εξίσου επάρατης με τη χουντική, η οικονομική, πολιτική και κοινωνική καταστροφή που υπέστη η χώρα είναι προφανής, αλλά πιο προφανής θα έπρεπε να είναι η πολιτειακή καταστροφή.
Μέσα σε εφτά χρόνια το πολίτευμα από τον εκφυλισμό πέρασε στη μετάλλαξη: η Ελλάδα από ημιανεξάρτητη χώρα έγινε προτεκτοράτο. Αυτό της συνέβη μέσα σε ένα διεθνές περιβάλλον, όπου η παλινόρθωση της αποικιοκρατίας ονομάζεται παγκοσμιοποίηση. Για παράδειγμα, ο νεοεκλεγείς Πρόεδρος της Γαλλίας κ. Μακρόν επιθεώρησε προ ημερών τα Γαλλικά Στρατεύματα στο Μάλι - όπου, βεβαίως, η Γαλλία διεξάγει... «αντιτρομοκρατικό» αγώνα και όχι νεοαποικιακό.
Σε αυτό το διεθνές περιβάλλον που επιστρέφει σε Ζώνες Επιρροής (όπως η Γερμανία στην Κροατία, την Ουκρανία, τις Βαλτικές Χώρες και αλλού) η Ελλάδα μετατρέπεται και αυτή σε «Ζωτικό Χώρο», υπό τη μορφή Προτεκτοράτου.
Γιατί Προτεκτοράτο; 1. Η Ελλάδα δεν διαθέτει Σύνταγμα, διαθέτει Μνημόνιο. 2. Η Ελλάδα δεν διαθέτει Πρωθυπουργό, διαθέτει Τοποτηρητή. 3. Προσέτι διαθέτει και Γκαουλάιτερ, δηλαδή Επόπτες του ΔΝΤ και της Κομισιόν, οίτινες θα ελέγχουν την εφαρμογή και τα αποτελέσματα των μέτρων (αυτό το τελευταίο είναι αποκλειστικό κατόρθωμα του Τσίπρα). 4. Η Διάκριση των Εξουσιών γίνεται όλο και πιο θολή (όπως όταν ένας υπουργός κι όχι ένας δικαστής μπορεί να αποφαίνεται για το σύννομο οικονομικών δραστηριοτήτων) 5. Η Ελλάδα διαθέτει Βουλή που ανεξαρτήτως της σύνθεσής της είναι υποχρεωμένη να ψηφίζει καθ’ υπαγόρευσιν (ούτως ειπείν, βρίσκεται υπό καθεστώς δικτατορίας), υπό το κράτος των Μνημονιακών προταγμάτων, εκβιασμών και απειλών. 6. Η Ελλάδα
δεν διαθέτει Ασυλία της Δημόσιας Περιουσίας, αντιθέτως την έχει εκχωρήσει για 99 έτη (ως άλλη Αποικία) σε εξωχώριες δυνάμεις. Επιπροσθέτως η Ελλάδα δεν μπορεί να εγγυηθεί ούτε την ιδιωτική περιουσία - στο εγγύς μέλλον οι ηλεκτρονικοί πλειστηριασμοί θα αποδεκατίσουν (πιθανόν και δέκα στους δέκα) όλους τους αδύναμους μικροϊδιοκτήτες, οι περισσότεροι από τους οποίους, ενώ δεν φταίνε για την κρίση, είναι εκείνοι που κυρίως την πληρώνουν. Παντοιοτρόπως.
Η πολιτειακή αποσάθρωση διευκολύνει την κοινωνική διάλυση και την πολιτική απίσχναση της πατρίδας. Πού ξανακούσθηκε προνομοθέτηση; Πότε άλλοτε σοφίσματα, όπως τα παράλληλα μέτρα ή τα αντίμετρα, υποκατέστησαν το «τι χρη δραν» της πολιτικής;
Η Ελλάδα μπήκε σε μια πορεία οι προδιαγραφές της οποίας μπορούν να ανατραπούν μόνον από τον ίδιον τον λαό, όταν «η σωτηρία της πατρίδας» επικρατήσει ως «υπέρτατος νόμος». Το καθεστώς του Προτεκτοράτου έχει ήδη διαμορφώσει (και αυτό για τους Δυνάστες-Δανειστές υπήρξε ύψιστη προτεραιότητα) το εργασιακό περιβάλλον
μέσα στο οποίο θα επισυμβεί η περιώνυμη Ανάπτυξη. Μισθοί της δεκάρας και ασφάλιση της πεντάρας. Πλούτος για τα τζάκια (και τα νέα Συριζαίικα μορφώματα), φτώχεια σε βαθμό κακουργήματος για όλο και περισσότερους πολίτες, οικογένειες, τάξεις.
Η Ευρώπη ιδιωτικοποιείται επί δεκαετίες. Τα αποτελέσματα γνωστά. Δημιουργήθηκε ένα τέρας. Που με τη σειρά του δημιουργεί τέρατα και τερατάκια παντού. Με τη σειρά της, η ιδιωτικοποίηση της Ελλάδας τώρα ολοκληρώνεται.
Πλην όμως, όλα αυτά η κυβέρνηση Τσίπρα τα αντιμετωπίζει με το τελευταίο σόφισμα που της απέμεινε. Το σόφισμα της διευθέτησης του χρέους. Σχεδόν με θρησκοληπτικό τρόπο η κυβέρνηση της Αριστεράς που Γονάτισε προβάλλει όχι το κούρεμα, αλλά τη διευθέτηση του χρέους ως πανάκεια για πάσα νόσον. Μόνον που,
επειδή όλοι γνωρίζουμε τι σημαίνει «διευθέτηση του χρέους», αυτήν τη φορά δεν πρόκειται περί αυταπάτης, αλλά περί απάτης. Είτε τώρα, είτε το 2018, το χρέος πρόκειται να διευθετηθεί εις τρόπον ώστε το Προτεκτοράτο να είναι παραγωγικό με τον λαό να φυτοζωεί. Δεν έγιναν
όσα έγιναν για πλάκα. Ο γάιδαρος πρέπει να τρώει όσο χρειάζεται για να μην ψοφήσει, αλλά για να δουλεύει και να παράγει. Ε, τώρα, αν συνεχίσουμε να μετράμε και ορισμένες απώλειες, αυτές θα είναι «απώλειες παράπλευρες» και λελογισμένες...

 ΣΤΑΘΗΣ

 http://www.enikos.gr/stathis/516879/to-tama-tou-xreous

 23/5/2017
                 Σ Χ Ε Τ Ι Κ Α                   

 Τα αποκαλυπτήρια του μνημείου της Γενοκτονίας των Ποντίων 
στον Πειραιά.

 Αυτό είναι το «Πυρρίχιο πέταγμα» του Πειραιά ...


Πυρρίχιο πέταγμα ...







Τι συμβολίζει το «Πυρρίχιο Πέταγμα», το νέο Μνημείο για τη Γενοκτονία των Ποντίων στον Πειραιά.  
Ανάμικτα είναι τα συναισθήματα των Ποντίων μετά τα αποκαλυπτήρια του Μνημείου για τη Γενοκτονία των Ποντίων που έγινε σήμερα το πρωί στον Πειραιά. Κρίνοντας από τις αντιδράσεις χρηστών του pontos-news.gr αλλά και τα σχόλια ανθρώπων που παρέστησαν στην τελετή, πολλοί είναι εκείνοι που δυσαρεστήθηκαν με το «Πυρρίχιο Πέταγμα», έργο του εικαστικού Παναγιώτη Τανιμανίδη.
Κατά κύριο λόγο εκφράζουν αδυναμία να κατανοήσουν τι ακριβώς εκφράζει η σύνθεση, και αμφισβητούν πως όσοι δεν γνωρίζουν θα καταλάβουν ότι αφορά τη Γενοκτονία των Ποντίων.
Αν και στο πρόσφατο παρελθόν το pontos-news.gr είχε αναφερθεί στο «Πυρρίχιο Πέταγμα», επανερχόμαστε με πλούσιο φωτογραφικό υλικό που αποκαλύπτει λεπτομέρειες της φτιαγμένης από ανοξείδωτο χάλυβα σύνθεσης σε μια προσπάθεια να «απαντηθούν» κάποιες από τις απορίες. Ο ίδιος ο δημιουργός το είχε περιγράψει ως «γλυπτό μέσα στο γλυπτό, ένα γλυπτό μεταλλασσόμενο ανάλογα με τη θέση του θεατή».
Η σύνθεση όπως την έχει περιγράψει ο δημιουργός της
Το «Πυρρίχιο Πέταγμα» έχει διαστάσεις 15,50x7,10, είναι από ανοξείδωτο χάλυβα και έχει λεπτομέρειες από ορείχαλκο. Είναι ένα κύμα από κυλίνδρους ελατηρίων που διαπερνάται από 17 γλυπτικές συνθέσεις οι οποίες περιγράφουν το «Πυρρίχιο Πέταγμα» και τον αγώνα των προσφύγων. Εδράζεται σε χαμηλή κυκλική βάση θραπιναριστού μπετού, στο κέντρο της οποίας είναι τοποθετημένος ανοξείδωτος δίσκος όπου αναγράφονται τα οικωνύμια του Πόντου.

Εξωτερικά είναι ένα τεράστιο κύμα που σηκώνεται από τη μία πατρίδα, τον Πόντο, και σκάει στην άλλη παρασέρνοντας μαζί του τα πάντα.
Αυτό το κύμα δημιουργείται αθροιστικά-φιλμικά από κυλίνδρους γαλάζιων ελατηρίων –κομμάτια θάλασσας– τα οποία είναι με τέτοιον τρόπο φτιαγμένα ούτως ώστε να βλέπει την αέναη κίνηση του νερού πίσω μπρος συγχρόνως – η παλίρροια και η άμπωτις της προσφυγιάς που δεν σταματά στο χρόνο. Τα τεντωμένα ελατήρια εκφράζουν την ετοιμότητα, την εκτίναξη, την οργή, την ένταση, την αφύπνιση της μνήμης.
Εσωτερικά το έργο διαπερνάται από τις 17 γλυπτικές συνθέσεις – μια σκυταλοδρομία εικόνων που περιγράφει το «πέταγμα» και τον αγώνα που κάνει ένα προσφυγοπούλι διωγμένο από τον Πόντο να φθάσει σε μια ανέτοιμη πατρίδα, και από εκεί άλλο «πέταγμα» στα πετροχώραφα και στους βάλτους, στα ακατοίκητα και στις γειτονιές της λάσπης, και από αυτές τις λάσπες έφτιαξαν τ’ αγγεία της ζωής τους. Ένα αθαλασσοδιάβατο κύμα που σηκώθηκε, ξερίζωσε και πέταξε από τη μια πατρίδα στην άλλη τον ελληνισμό του Πόντου και μέσα του ένα προσφυγοπούλι κάνει το πυρρίχιο πέταγμά του αρπάζοντας με τα νύχια του τη λύρα που την κάνει πλοίο, ακόντιο, αλέτρι κι ευαγγέλιο.
Οι γλυπτικές συνθέσεις της Αψίδας
Το προσφυγοπούλι αρπάζει τη λύρα και ξεκινάει το ταξίδι.
Τα λουκέτα.
Τα νταούλια.
Τα βαγγέλια.
Η σημαία.
Τα πηγάδια – το σκάψιμο για να βρουν νερό.
Τα δεμένα πλοία.
Η καμπάνα.
Η εκκλησία και το αγίασμα.
Ο αργαλειός.
Το τραπέζι.
Το προσφυγοπούλι στο μέσον της διαδρομής.
Η λύρα-ακόντιο.
Η ξύστρα.
Τα κιάλια.
Η λύρα-αλέτρι.
Η άφιξη. Το προσφυγοπούλι έφερε τη λύρα.


21/5/2017