Φωνή βοώντος εν τη ερήμω: Η ΑΟΖ του Καρυώτη ή για να ξέρουμε ποια είναι η πραγματικότητα


Υπάρχει ένας Έλληνας δόκιμος επιστήμονας ο οποίος από το 1982 και μετά, με την εμπειρία μιας πολύχρονης (εννέα χρόνια) και περίπλοκης διεθνούς συζήτησης και της διεξαγωγής μιας από τις μεγαλύτερες Διασκέψεις που έγιναν ποτέ στον πλανήτη μας, προσπαθεί αφιλοκερδώς να πείσει την αγνώμονα Πατρίδα του να δημιουργήσει μια κατάσταση απόλυτα συνυφασμένη με το πλήρες συμφέρον της – και είναι σαν να μιλάει μέσα σε μια έρημο!

Ναι, και αυτό που συμβαίνει τόσα χρόνια τώρα στην Ελλάδα όχι μόνο είναι παράξενο, αλλά και για τους περισσότερους ανεξήγητο (δεν λέω: «παράλογο», διότι το παράλογο στην πολιτική είναι συνήθως ο κανόνας μιας και παράλογες, ντυμένες με εμφάνιση λογικής, είναι συνήθως οι πρακτικές της πολιτικής).

Η Ελλάδα ήδη διανύει το έβδομο έτος της καταστροφικότερης οικονομικής, πολιτικής, κοινωνικής και ηθικής κρίσης στη χιλιόχρονη ιστορία της και ακριβώς μέσα σε αυτόν τον αρμαγγεδώνα συμβαίνει και ετούτο το παράδοξο, παράλογο και άτοπο:

τον μόνο άνθρωπο που επιστημονικά (από νομική και οικονομική άποψη) θα μπορούσε να είναι η αιχμή του δόρατος στην ταυτοποίηση, τοποθέτηση, υπεράσπιση και πραγμάτωση των θαλάσσιων της συμφερόντων, δηλαδή των συμφερόντων που απορρέουν από την σύσταση και εκμετάλλευση της τεράστιας θαλάσσιας ζώνης που την περιβάλλει – αυτόν λοιπόν τον άνθρωπο, οι γνώσεις του οποίου θα μπορούσαν να είναι άκρως χρήσιμες, τον Θεόδωρο Καρυώτη λοιπόν, οι Έλληνες πολιτικοί, αρχίζοντας από όλους τους πρωθυπουργούς μέχρι τον τελευταίο κυβερνητικό υπεύθυνο, καμώνονται πως αγνοούν, συστηματικά, ενώ άλλους «ακούν», ημιάσχετους, οπορτουνιστές, θιασώτες όλους διόλου περιορισμένης εμβέλειας ενεργειών και επομένως ακόμη πιο περιορισμένης οικονομικής ικανότητας και δυνατότητας εξυπηρέτησης των ελληνικών συμφερόντων.

Έτσι υπάρχει διάχυτη η υποψία πως επισήμως ένα είδος συνομωσίας σιωπής πλέκεται γύρω από το όνομα και τη δράση του Θεόδωρου Καρυώτη και αποσιώπησης όσων αυτός πρεσβεύει, θεματολογίες οι οποίες φαίνεται ότι δεν είναι τόσο «τρυφερές» και προς τις ΗΠΑ (οι οποίες «δεσμεύουν» την Ελλάδα και η Ελλάδα θέλει να «δεσμεύεται») και προς την Τουρκία (η οποία φοβερίζει την Ελλάδα και η Ελλάδα δέχεται να «φοβερίζεται»).

Πραγματικά και αντικειμενικά έχουμε την αίσθηση πως οι προτροπές του Καρυώτη για μια καθαρά ελληνική ανεξάρτητη ενεργειακή πολιτική με στόχο το κύριο όφελος της χώρας ενοχλούν τους χλιδάτους κυβερνώντες που προτιμούν (είναι φως φανάρι) να κάνουν το κουφό αυτί δήθεν για να μη βλάψουν την «ειρήνη στη περιοχή» και δυστυχώς δεν νοούν πόσο υποτιμητική είναι η υπαγωγή στις «θελήσεις», «συμβουλές» και «απαιτήσεις» των προαναφερθέντων τρίτων κρατών.

Παρατηρούμε επίσης πως οι Έλληνες πολιτικοί τον αγνοούν περίπου από τότε που άρχισαν να τον αγνοούν και οι Αμερικανοί! Σύμπτωση εκπληκτική, θα έλεγε κανείς, μόνο που στην πραγματικότητα η ιστορία μας διδάσκει πως δεν είναι καθόλου εκπληκτική η «υποχρεωτική υπακοή», ή η «υπακοή ρουτίνας» των ελληνικών κυβερνήσεων στις πέραν του Ατλαντικού «επιταγές» ή, όπως λένε οι διπλωμάτες, στα αμερικανικά desiderata, από το 1960 και μετά, όταν η Αγγλία «πούλησε» την Ελλάδα στις ΗΠΑ και η Ελλάδα έγινε ο έποικος των ΗΠΑ στην πολιτική (και ο έποικος της Γερμανίας στην οικονομία).

Τα παραδείγματα είναι άφθονα και επιβεβαιωτικά. Δυστυχώς κανείς δεν μπορεί να τα αμφισβητήσει, άσχετο κι αν ο ίδιος ο ραγιαδισμός συναντάται και σε άλλες χώρες της Ευρώπης, μικρές ή μεγάλες.

Το 1982 έγινε η ιστορική ψηφοφορία με την οποία εισήχθη στο διεθνές δίκαιο η Σύμβαση του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας: η UNCLOS.

Έως τις μέρες μας τουλάχιστον 134 κράτη στον κόσμο ανακήρυξαν και οριοθέτησαν την ΑΟΖ τους και, κάτι το σημαντικότερο: όλες αυτές οι ανακηρύξεις και οριοθετήσεις υπήρξαν μονομερείς! Ακριβώς. Είναι εξάλλου η ίδια αυτή η Σύμβαση που προνοεί και σχεδόν επιβάλλει αυτή τη μονομερή πράξη για την οποία βέβαια δεν απαιτείται καμία συγκατάθεση κανενός!

Οι ΗΠΑ προέβησαν στη μονομερή ανακήρυξη και οριοθέτηση της ΑΟΖ τους στις 10.3.1983 και φυσικά, ακολουθώντας τη νομική διατύπωση της Σύμβασης, έδωσαν ΑΟΖ και σε όλα τα νησιά τους! Το ίδιο έκανε η τότε Σοβιετική Ένωση στις 28.2.1984, όπως και αρκετά μέλη της Ευρωπαϊκής Κοινότητας.

Η ομορφιά της ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου.

Το πιο ιδιότυπο όμως είναι ότι και η Τουρκία, χωρίς να έχει υπογράψει τη Σύμβαση, ανακήρυξε και οριοθέτησε μονομερώς την ΑΟΖ της στη Μαύρη Θάλασσα με βάση τη Σύμβαση (επιδεικτικά «αγνοώντας» την «ιδέα» της υφαλοκρηπίδας στην οποία τόσο είναι προσκολλημένη όταν αναφέρεται στην Ελλάδα!) και με τη μέθοδο της «μέσης γραμμής» σε σχέση με την Σοβιετική Ένωση, τη Ρουμανία και τη Βουλγαρία – μια «μέση γραμμή» που, κατά το δοκούν (of course!), δεν δέχεται όμως στο Αιγαίο και στη Μεσόγειο δήθεν γιατί το Αιγαίο είναι «ημίκλειστη θάλασσα» κάνοντας πως δεν ξέρει ότι η Μαύρη Θάλασσα είναι ακόμη πιο κλειστή!

Εν πάση περιπτώσει είναι αυταπόδεικτο ότι η ΑΟΖ αποτελεί έννοια η οποία υπερβαίνει εκείνην της υφαλοκρηπίδας: στην ουσία η ΑΟΖ εμπεριέχει και οριοθετεί και την υφαλοκρηπίδα συνθέτοντας ένα ακριβές και απαράβατο θαλασσινό όριο ή σύνορο. Η Τουρκία, μη έχοντας υπογράψει τη Σύμβαση, δεν αποδέχεται αυτό το βασικό και περιεκτικό κριτήριο, προσπαθώντας να επιβάλλει το υποδεέστερο και από το 1982 ξεπερασμένο κριτήριο της υφαλοκρηπίδας στην Ελλάδα που δικαίως πρέπει να το απορρίπτει στο σύνολό του έχοντας με το μέρος της την σταθερή νομοθεσία της Σύμβασης.

Αυτό είναι άλλωστε και το κεντρικό «αίτιο», θα λέγαμε το «κινούν» όλης της χρόνιας προσπάθειας του Θεόδωρου Καρυώτη με την προοπτική να εννοηθεί σωστά και νόμιμα η ουσιαστική ανωτερότητα της ΑΟΖ σε σχέση με την υφαλοκρηπίδα, μια έννοια παρατραβηγμένη απ’ τα μαλλιά και ελαστική ανάλογα με τα συμφέροντα!

Είναι τώρα 30 χρόνια που ο καθηγητής Θ. Καρυώτης, υπομονετικά και επίμονα, πάντα όμως με απτά αποδεικτικά στοιχεία και με επιστημονικά εφόδια(χάρτες, διαγράμματα, νομικά κείμενα) έχει αφοσιωθεί «σε ένα μοναχικό αγώνα αγνοημένος από όλες τις ελληνικές κυβερνήσεις», όπως εκφράζεται ο Μιχάλης Ιγνατίου στην εισαγωγή του στο βιβλίο του ίδιου του Καρυώτη:  "Η ΑΟΖ της Ελλάδας" , Λιβάνη, Αθήνα, 2014.

Όντως, έως σήμερα, οκτώ ελληνικές κυβερνήσεις (Α. Παπανδρέου, Κ. Μητσοτάκης, πάλι Α. Παπανδρέου, Κ. Καραμανλής, Κ. Σημίτης, Γ. Παπανδρέου, Α. Σαμαράς, Α. Τσίπρας) θεώρησαν τις συστάσεις του Θεόδωρου Καρυώτη να δοθεί απόλυτη προτεραιότητα στη «λύση» ΑΟΖ με έναν τρόπο θα λέγαμε εγκληματικά επιπόλαιο και επιζήμιο, αλλά απ’ την άλλη πλευρά δυστυχώς ωφέλιμο για την Τουρκία (!), ακολουθώντας πειθήνια την «τουρκική γραμμή» της υφαλοκρηπίδας η οποία, απολύτως εχθρική για τα ελληνικά συμφέροντα, ασφαλώς δεν οδηγεί πουθενά ή μάλλον οδηγεί σε απαράδεκτες, «τρελές» και παρανοϊκές «καταστάσεις» που κανένας λογικός άνθρωπος δεν μπορεί να αποδεχθεί.

Οι Έλληνες κυβερνώντες παραμένουν υποτελείς (έντονη δειλία; παράφορος φόβος; ακατάσχετη ευπείθεια;) στην αμερικανική φιλοτουρκική θέση από το 1982 και εντεύθεν, ως και ντροπιαστικά υπάκουοι στη κατάπτυστη δήλωση που, με καουμποΐστικο στυλ είχε κάνει στην Αθήνα στις 27.7.2011 ο τότε βοηθός υπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Φίλιπ Γκόρντον, χωρίς ίχνος σεβασμού προς μια ανεξάρτητη και κυρίαρχη χώρα που τον φιλοξενούσε κιόλας(!): «Πιστεύω ότι είναι σημαντικό να αποφεύγονται μονομερή βήματα. Οι Ηνωμένες Πολιτείες αναγνωρίζουν το δικαίωμα των χωρών για την ανακήρυξη αποκλειστικών οικονομικών ζωνών, αλλά…δεν νομίζουμε ότι θα ήταν προς το συμφέρον της Ελλάδος να το πράξει χωρίς πλήρη συνεργασία με τους γείτονές της, της Τουρκίας συμπεριλαμβανομένης»(!).

Το άκρον άωτον ή μάλλον ο θρίαμβος της φτηνής και χυδαίας υποκρισίας, τυπικής πολύ συχνά (βλ. τον ίδιο τον Πρόεδρο Τζόνσον) των αμερικανών αξιωματούχων. Και από ποιον; Από έναν που οι Έλληνες θεωρούν «φίλο και σύμμαχο» της Ελλάδας! Αλλά όταν έχεις τέτοιους φίλους, τί τους θέλεις τους εχθρούς!!

Το καλοκαίρι του 1998 το State Department είχε προσκαλέσει τον Θ. Καρυώτη για μια ομιλία στους Αμερικανούς διπλωμάτες που θα αναλάμβαναν υπηρεσία στις πρεσβείες τους στην Αθήνα, Λευκωσία και Άγκυρα, έχοντας υπόψη τις γνώσεις του σχετικά, μεταξύ άλλων, με το Δίκαιο της Θάλασσας, ένα θέμα επίκαιρο και «επικίνδυνο» στις σχέσεις των τριών χωρών μεταξύ τους.

Φυσικά ο Θ. Καρυώτης ανέπτυξε την θεματική των ΑΟΖ της Ανατολικής Μεσογείου με χαρτογραφικά ντοκουμέντα χωρίς να παραμελήσει να αναφερθεί, μιας και απευθυνόταν σε Αμερικανούς, τις σχετικές θέσεις των ΗΠΑ, θέσεις σαφώς και ειλικρινά αμφιλεγόμενες αφού στο θέμα της οριοθέτησης θαλασσίων ζωνών ακολουθούσαν (και τότε και τώρα ακολουθούν!) δυο μέτρα και δυο σταθμά όσο αφορά τον εαυτό τους και τους άλλους!

Οι ΗΠΑ οριοθέτησαν την ΑΟΖ τους με βάση την αρχή της ίσης απόστασης (equidistance), που η Τουρκία δεν δέχεται με την Ελλάδα (την έχει δεχθεί όμως με ΕΣΣΔ, Ρουμανία και Βουλγαρία στη Μαύρη Θάλασσα!). Έτσι οι ΗΠΑ δεν «εύχονται» η Ελλάδα να οριοθετήσει την ΑΟΖ της με βάση αυτή την αρχή που προβλέπει ακριβώς και η Σύμβαση! Και αυτό γιατί οι ΗΠΑ, στην ορισμένη περίπτωση, δέχονται τη τουρκική θέση περί ευθυδικίας που καταλήγει στη καθόλα εξωφρενική τουρκική «θεωρία» της υφαλοκρηπίδας.

Επίσης οι ΗΠΑ, όσο τρελό κι αν φαίνεται, ενώ υποστηρίζουν ότι τα νησιά τους, κατοικήσιμα ή όχι, έχουν όλα ανεξαιρέτως πλήρη δικαιώματα ΑΟΖ, το ίδιο δεν «ανέχονται» για την Ελλάδα, μια χώρα αποδεδειγμένα ημι-αρχιπέλαγος με πολλά νησιά και επομένως το καθένα με πλήρη ΑΟΖ, πάντα βάσει της ειρημένης Σύμβασης για το Δίκαιο της Θάλασσας!

Η επαίσχυντη αμερικανική εκδοχή του: «για μένα καλό, για σένα όχι γιατί έτσι θέλω».

Δυστυχώς για τον Θ. Καρυώτη, εκείνη η ομιλία του μάλλον δεν άρεσε στη κυβέρνηση ΗΠΑ γιατί υπήρξε η πρώτη και η τελευταία! Όχι μόνο, αλλά από το 1998 και μετά, που άρχισαν στα σοβαρά να μιλούν και στην Ελλάδα για ΑΟΖ και κοιτάσματα υδρογονανθράκων, ουδέποτε ζητήθηκε από τον Θ. Καρυώτη κάποια συμβολή ή έστω συμβουλή πάνω στο θέμα, μολονότι ο ίδιος το γνωρίζει όσο κανένας άλλος.

Διόλου απίθανο να έχει πέσει άφθονο «σύρμα» από εκεί που φανταζόμαστε.

Το 2013 ο Αντώνης Σαμαράς αναφέρθηκε στην ανάγκη να «θεσπιστεί» η ΑΟΖ της νοτιοανατολικής Ευρώπης, πολύ πιθανόν με την κρυφή ελπίδα να περάσει «με την ευκαιρία» ανώδυνα και η ελληνική ΑΟΖ μέσα στη γενική ευρωπαϊκή/κοινοτική οριοθέτηση.

Παρενθετικά εδώ θα πρέπει να ειπωθεί ότι το ίδιο εκείνο έτος 2013, στις 20 Ιουνίου, το περιοδικό The Economist διοργάνωσε στο ξενοδοχείο Divani Apollon στο Καβούρι μια δημόσια συζήτηση/αντιπαράθεση (debate) με θέμα «Ναι ή όχι σε μονομερή οριοθέτηση της ΑΟΖ της Ελλάδας». Πρόεδρος της συζήτησης ήταν ο αρχισυντάκτης της Economist Τζον Άντριους, ενώ χορηγός επικοινωνίας η Ναυτεμπορική.

Το debate διεξήχθη ανάμεσα στον Θ. Καρυώτη, καθηγητή στο University System of Maryland, και τον Χ. Ροζάκη, καθηγητή στο Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών, ο πρώτος υποστηρικτής του Ναι, ο δεύτερος του Όχι.

Η συζήτηση χαρακτηρίστηκε «ιστορική» διότι παρατέθηκε και αντιπαρατέθηκε το σύνολο των επιχειρημάτων πάνω στο θέμα. Εισηγήσεις έκαναν και οι καθηγητές Α. Πλατιάς (Παν.  Πειραιώς) και Ι. Μάζης (Καποδοστριακό).

Στο τέλος η ψηφοφορία που ακολούθησε μεταξύ των παρευρισκομένων ακροατών ανέδειξε συντριπτικά νικητή το Ναι του Θ. Καρυώτη με 236 ψήφους έναντι 73 του Όχι του Χ. Ροζάκη (76,4% και 23,6%).

Πάλι όμως και σε αυτή τη περίπτωση η «συνομωσία σιωπής» που είπαμε παραπάνω είχε καλά «αποτελέσματα»: η μαγνητοσκοπημένη (video) συζήτηση εξαφανίστηκε! Δεν βρέθηκε ποτέ! Η Ναυτεμπορική στην ιστοσελίδα της δεν δημοσίευσε κανένα video σαν «χορηγός επικοινωνίας!» ως όφειλε και παρέπεμψε στην Economist η οποία το είχε αφαιρέσει αμέσως από τα αρχεία της!

Επομένως δεν δίστασε το ελληνικό περιοδικό να αυτολογοκρτιθεί και να εξαφανίσει την αναμφισβήτητη και εμπεριστατωμένη επιχειρηματολογία του Θ. Καρυώτη προκειμένου να μη γνωριστούν πουθενά τα ελληνικά δίκαια. Όσο για το αγγλικό περιοδικό, απλώς υπάκουσε κι αυτό στις άνωθεν (λογικά: ΗΠΑ) διαταγές!

Τελικά δεν υπήρξε καμία εξέλιξη ούτε και σε επίπεδο Ευρωπαϊκής Επιτροπής ή αλλού αναφορικά με το διάβημα του Σαμαρά. Ωστόσο, πολύ πριν όπως ξέρουμε, η ΕΕ είχε προνοήσει να λάβει μέρος στην 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας που θα δημιουργούσε την βασική Σύμβαση/Σύνταγμα των θαλασσών του πλανήτη μας.

Τότε, το 1982, η κύρια αιτία ή δικαιολογία της Διάσκεψης ήταν βέβαια η τακτοποίηση των κυριαρχικών δικαιωμάτων αλιείας των χωρών έτσι ώστε να μη δημιουργούνται προστριβές και παρανομίες. Αυτό άλλωστε υπήρξε και το «σκεπτικό» της παρουσίας της ΕΕ στη Διάσκεψη, τόσο που όταν η ΕΕ υπέγραψε την Τελική Πράξη της Σύμβασης στο Montego Bay της Τζαμάικας, δεν παρέλειψε να κάνει και την εξής δήλωση: «Η Κοινότητα σημειώνει ότι τα Κράτη Μέλη της έχουν μεταβιβάσει σε αυτήν τις αρμοδιότητες που αφορούν στην διατήρηση και διαχείριση των αλιευτικών τους πόρων».

Έτσι λοιπόν, όταν η Τουρκία από το 1973, που άρχισαν οι συζητήσεις, ως το 1982 που κατάληξαν στη Σύμβαση, πολέμησε σθεναρά την 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ στο θέμα της ΑΟΖ, δεν ήταν για τα πετρέλαια και το φυσικό αέριο, αλλά για το καυτό θέμα της αλιείας, διότι ήξερε πολύ καλά πως, εάν η Ελλάδα ανακηρύξει και οριοθετήσει την ΑΟΖ της στο Αιγαίο και επομένως αναλάβει εκείνη μόνη το δικαίωμα αλιευτικής εκμετάλλευσης της ΑΟΖ, με βάση τη διεθνή Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας, η ίδια η Τουρκία θα έχανε κάθε δικαίωμα αλιείας στην ελληνική ΑΟΖ του Αιγαίου στα διεθνή ύδατα, με μια οικονομική ζημία τεραστίων διαστάσεων.

Και ακριβώς αυτή υπήρξε μια από τις πρώτες θεματολογίες με την οποία ασχολήθηκε ο Θ. Καρυώτης. (περιοδικό Αντί, Ιούνιος 1984) και αυτό είναι και το «μεγάλο μυστικό» της Τουρκίας η οποία ανέκαθεν έδωσε ιδιαίτερη σημασία στον τομέα της αλιείας. Αρκεί να θυμηθούμε πως με το σχέδιο της Vision 2023 τοποθετεί ως πρωταρχική προοπτική της να γίνει ο μεγαλύτερος παραγωγός αλιείας στην ΕΕ εφόσον γίνει μέλος αυτής.

Όντας το 1982 πρωτεύον το θέμα της αλιείας ενσωματωμένο στη διάσταση της ΑΟΖ, υπήρξε σωστή η αντίληψη του καθ. Καρυώτη ότι η έννοια και η ύπαρξη της ΑΟΖ της Ελλάδας προκαλούσε μεγάλο πρόβλημα στη Τουρκία διότι πρωτίστως εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Ελλάδας ενώ καταρράκωνε εκείνα της Τουρκίας.

Οι υδρογονάνθρακες ήρθαν μετά, αν και οι Αμερικανοί φαίνεται πως γνώριζαν κιόλας από το 1939 την ύπαρξη πλούσιων κοιτασμάτων στην Ελλάδα, αλλά και στην ανατολική λεκάνη της Μεσογείου. Ωστόσο οι ελληνικές κυβερνήσεις λανθασμένα πίστευαν πως η Τουρκία ενδιαφερόταν για τα ορυκτά, στο Αιγαίο και γύρω από τη Κύπρο.

Και με το μικρό Καστελόριζο ασχολήθηκε ο Θ. Καρυώτης ζητώντας σε ανύποπτο χρόνο την προστασία του από την ελληνική πολιτεία. Και λέει: «η Τουρκία προσπαθεί για πολύ καιρό τώρα να πείσει την διεθνή κοινότητα ότι η περιοχή ανάμεσα στο Καστελόριζο, τη Κρήτη και τη Κύπρο είναι μέρος της τουρκικής οικονομικής ζώνης», πάντα με βάση το δικό της κριτήριο περί απουσίας υφαλοκρηπίδας στα νησιά, που πανηγυρικά και σε παγκόσμια προέκταση καταρρίπτεται από τη Σύμβαση για το Δίκαιο της Θάλασσας.

Βέβαια, ανεξάρτητα από το αν αυτές οι τουρκικές θέσεις παραβιάζουν ξεκάθαρα τους κανόνες του Δικαίου της Θάλασσας, τίθεται και σε συζήτηση το θέμα της ΕΥΡΩΠΑΪΚΗΣ ΑΠΟΥΣΙΑΣ, δηλαδή της απουσίας της ΕΕ από το «γίγνεσθαι» στην περιοχή όπου το Καστελόριζο δεν είναι μόνο νησί της Ελλάδας, αλλά είναι και νησί της ΕΕ, δεν είναι μόνο σύνορο της Ελλάδας, αλλά και σύνορο της ΕΕ, η αδράνεια της οποίας είναι φαύλη και ενθαρρυντική της τουρκικής αδιαλλαξίας.

Σχετικά με ετούτη τη ντροπιαστικά πλαδαρή προς την Τουρκία Ευρωπαϊκή Ένωση, ο Θ. Καρυώτης είναι εκείνος που μας πληροφόρησε ότι, όταν η ΕΕ αποφάσισε να δημιουργήσει μια ΑΟΖ 200 ναυτικών μιλίων για όλα τα κράτη-μέλη της, η Τουρκία (μη μέλος, μη το ξεχνάμε!) ζήτησε να μη δημιουργηθεί στην Μεσόγειο (θυμάστε τί είπαμε πιο πάνω!).

Η Τουρκία με αυτό το αίτημα θέλησε εμφανώς να προστατέψει τα συμφέροντά της εις βάρος των συμφερόντων των μελών της ΕΕ!!

Και τί έγινε; Δυστυχώς, πάλι εγκληματικά και φαύλα η ΕΕ αγνόησε τα δικαιώματα και συμφέροντα των μελών της, το «Διευθυντήριο» των Βρυξελλών «έπεισε» τα μέλη, μεταξύ των οποίων «πείστηκε» ΚΑΙ η Ελλάδα (δηλαδή ίσα-ίσα η ΜΟΝΗ χώρα που θα ΠΑΘΑΙΝΕ τη ΖΗΜΙΑ!!!) και έτσι το τουρκικό θέλημα πραγματοποιήθηκε: παντού υπάρχει στην Ευρώπη η ζώνη των 200 μιλίων εκτός από την Μεσόγειο, όπου μόνο η Κύπρος διαθέτει ΑΟΖ, αλλά βρίσκεται σε μια περιοχή που τα 200 ν.μ. δεν επηρεάζουν την τουρκική αλιεία!

Όσο για το Αιγαίο, ισχύουν τα 6 ν.μ. όταν η Ελλάδα έχει όλα τα δικαιώματα να επεκτείνει τη ζώνη της στα 12 ν.μ., όπως έκαναν σχεδόν όλες οι χώρες με θάλασσα, μόνο που αυτό δεν γίνεται και όλες οι Συμβάσεις υπέρ της Ελλάδας είναι κενό γράμμα γιατί η Ελλάδα φοβάται «να μη τη δείρει» ο Τούρκος με την δήθεν απειλή του παράνομου casus belli το οποίο οποιοδήποτε διεθνές δικαστήριο θα καταδίκαζε χωρίς καν συζήτηση!

Έτσι η Ελλάδα κοιμάται τον ύπνο του δικαίου! Και αντί να ζητήσει, ή μάλλον να απαιτήσει, ώστε οι Βρυξέλλες επιτέλους να επεκτείνουν τα 200 ν.μ. και στη Μεσόγειο προς όφελος των μελών της (!!), «ξεχνάει» τα συμφέροντά της για να ευνοήσει εκείνα της Τουρκίας. Και η Τουρκία, για να την ευχαριστήσει για την φιλοφρόνηση, παραβιάζει συστηματικά τα σύνορά της και την απειλεί παντοιοτρόπως!

Βεβαίως η ΕΕ ποιεί την νήσσαν! Μη τυχόν και στεναχωρέσει τον Ερντογάν!

Και κανείς δεν της υπενθυμίζει – και πρωτίστως η Ελλάδα – ότι, όπως επισημαίνει πάλι ο Θ. Καρυώτης, «η ελληνική και η κυπριακή ΑΟΖ αποτελούν μέρος της ευρωπαϊκής ΑΟΖ», όπως και να το κάνουμε, και επίσης ότι «είναι ένα ζωτικό θέμα για την μελλοντική ενεργειακή επιβίωση της Ευρώπης ολόκληρης»!

Συνάμα όμως ποτέ να μη ξεχνάμε πως καμία εμπιστοσύνη δεν είναι δυνατή με την σημερινή ισλαμική Τουρκία, με ό, τι έχει συμβεί και συμβαίνει εκεί και με ό, τι προϊδεάζει η αλαζονεία και η παραβίαση όλων των κανόνων απ’ αυτή τη χώρα, στο χώρο και στο χρόνο.

Όταν στις 17 Μαΐου 2016 ο Θ. Καρυώτης παρουσίασε στην Αθήνα το βιβλίο του "Η ΑΟΖ της Ελλάδας"   σε μια σχεδόν άδεια αίθουσα στη Παλαιά Βουλή, ανέφερε ένα αξιοσημείωτο περιστατικό. Είπε: «Σε μια δεξίωση στη Ουάσιγκτον συνάντησα έναν Τούρκο διπλωμάτη ο οποίος μετά που του συστήθηκα, μου είπε: “Κύριε καθηγητά, θέλω να σας αναφέρω ότι εκείνο που γράφετε για την ΑΟΖ η Άγκυρα το μεταφράζει και μας το στέλνει στη Ουάσιγκτον, και είμαστε ευτυχείς που διαπιστώνουμε ότι οι Έλληνες σας αγνοούν”»!

Αυτά τα ολίγα για τα λάθη της Ελλάδας. Πριν από 1000 χρόνια έλεγαν: errare humanum, perseverare diabolicum! Τίποτα το πιο επίκαιρο.

Ο Τάσος Παπαδόπουλος, λέει ο Θ. Καρυώτης, «διαθέτοντας 4 τανκς και 2 ελικόπτερα και ορθή κρίση…δεν δίστασε να ανακηρύξει την κυπριακή ΑΟΖ το 2004 και φυσικά δεν υπήρξε καμία απολύτως κρίση στην περιοχή». Και συμπληρώνουμε: ούτε και πόλεμος ούτε και εισβολή.

Η Ελλάδα το κατανόησε; Θέλουμε να πιστεύουμε πως ανακηρύσσοντας την ΑΟΖ και οριοθετώντας την τουλάχιστον με τη Κύπρο ή με την Αίγυπτο (αν και η μερική οριοθέτηση είναι βασικά απευκταία για ευνόητους λόγους), η Ελλάδα όχι μόνο διασφαλίζει τα συμφέροντά της, νόμιμα και αναγνωρισμένα από όλους τους διεθνείς νόμους, αλλά και εκείνα όλων των κρατών της ΕΕ, όπως το καθένα απ’ αυτά μπορεί εύκολα να το κατανοήσει!

Και αυτό είναι κάτι που η Ελλάδα πρέπει να το απαιτήσει από την ΕΕ και να το επιτύχει.

  Κρεσέντσιο Σαντζίλιο,
 Ελληνιστής, συγγραφέας


 20 Μαΐου 2017