1964.H μυστική πρόταση ΗΠΑ για ένωση Ελλάδας – Κύπρου!
Οι ΗΠΑ πρότειναν το 1964 ένωση Ελλάδας Κύπρου,
δείτε ποιος πρωθυπουργός την αρνήθηκε!
Διαβάστε ένα άρθρο του Θάνου Τζήμερου, ο οποίος αναφέρει πως το 1964 ο Αμερικανός πρώην ΥΠΕΞ Ντην Άτσεσον είχε κάνει μια συμφέρουσα πρόταση στην Ελλάδα για ένωση με τη Κύπρο…
Διαβάστε τον προφητικό λόγο του καθώς αποχαιρετούσε τον Έλληνα Πρωθυπουργό. Απίστευτα πράγματα!
Ακολουθεί το άρθρο:
«Την πρόταση την οποία υποστηρίζει έντονα ο Αμερικανός Πρόεδρος, επεξεργάστηκε ειδικός σύμβουλός του, πρώην Αμερικανός Υπουργός Εξωτερικών. Το βασικό σχέδιο είναι η πλήρης ένωση της Ελλάδας με την Κύπρο με μόνη παραχώρηση στην Τουρκία μιας βάσης στο ανατολικό άκρο της Κύπρου, στη χερσόνησο της Καρπασίας.
Η περιοχή θα εξακολουθήσει να είναι έδαφος της κοινής πλέον Ελληνοκυπριακής Δημοκρατίας, αλλά θα ενοικιαστεί για 50 χρόνια στους Τούρκους, ώστε να εξασφαλιστεί ότι η Κύπρος δεν θα χρησιμοποιηθεί ως βάση για επίθεση εναντίον τους.
Το σχέδιο περιλαμβάνει απόδοση στους Έλληνες της Κωνσταντινούπολης των περιουσιών τους που είναι δεσμευμένες μετά τα γεγονότα του 1955, επαναπατρισμό όσων θέλουν να επιστρέψουν, αποζημιώσεις σε όσους δεν θελήσουν και επαναφορά του ειδικού καθεστώτος των νήσων Ίμβρου και Τενέδου.
Για να διασφαλισθούν τα δικαιώματα της τουρκοκυπριακής μειονότητας η Κύπρος χωρίζεται σε 7 επαρχίες και δύο από αυτές, εκ περιτροπής, θα διοικούν Τουρκοκύπριοι, διορισμένοι από την Ελληνική Κυβέρνηση.
Η πρόταση υποβλήθηκε στον Έλληνα Πρωθυπουργό από τον Αμερικανό Πρόεδρο καθώς οι ΗΠΑ πιστεύουν ότι η συμμετοχή της Κύπρου στο ΝΑΤΟ μέσω της ένωσής της με την Ελλάδα είναι παράγοντας σταθερότητας στην Ανατολική Μεσόγειο.
Η παραπάνω είδηση είναι πέρα για πέρα αληθινή. Όμως λείπουν τα ονόματα και οι χρονολογίες. Διατυπώθηκε το 1964 από τον Αμερικανό πρώην ΥΠΕΞ Ντην Άτσεσον, στον τότε πρωθυπουργό Γεώργιο Παπανδρέου και είχε την σθεναρή υποστήριξη του Αμερικανού προέδρου Λίντον Τζόνσον.
Γιατί την αναφέρω;
Πρώτον, για να αισθανθούμε πόσο διαφορετικός είναι ο ιστορικός χρόνος από τον προσωπικό. Αυτές τις μέρες συμπληρώνονται 50 χρόνια από το σχέδιο Άτσεσον, και, φυσικά, θα έληγε η περίοδος ενοικίασης της βάσης της Καρπασίας, η οποία θα ξαναγινόταν ελληνικό έδαφος.
Αν την είχαμε δεχθεί δεν θα είχε γίνει το πραξικόπημα κατά του Μακαρίου, δεν θα είχε γίνει η τουρκική εισβολή και η ιστορία του Ελληνισμού θα ήταν γραμμένη διαφορετικά.
Δεύτερον, για να διαπιστώσουμε ότι η ελληνική εξωτερική πολιτική είναι μια αλυσίδα χαμένων ευκαιριών. Κάθε φορά, για λόγους εσωτερικής κατανάλωσης και ικανοποίησης ενός ανόητου εθνικιστικού λαϊκισμού, ζητάμε πάντα περισσότερα από αυτά που μπορούμε να αποκτήσουμε.
Η πρόταση Άτσεσον απορρίφθηκε και από τον Μακάριο και από τον Παπανδρέου ως πρόταση… μειοδοσίας γιατί στόχος ήταν η πλήρης ένωση και η παραχώρηση της βάσης της Καρπασίας τον… αμαύρωνε!
Τρίτον, για να δούμε πώς ένα μικρό κράτος μπορεί να πετύχει μεγάλους στόχους αν έχει υπεύθυνη ηγεσία με αίσθηση του timing. Τότε η Σοβιετική Ένωση προσέγγιζε την Κύπρο. Ο Μακάριος (του οποίου τον τυχοδιωκτικό ρόλο κάποια στιγμή η ιστορία θα επαναξιολογήσει) ενέδιδε στο φλερτ.
Οι ΗΠΑ φυσικά ανησυχούσαν. Είμαστε λίγο μετά την κρίση των πυραύλων της Κούβας, και δεν ήθελαν μια νέα Κούβα στην Ανατολική Μεσόγειο. Θα έπαιζαν ανοιχτά το χαρτί της Τουρκίας, διότι την θεωρούσαν πιο σημαντική στρατηγικά από την Ελλάδα αλλά ο Τζόνσον ετοιμαζόταν για εκλογές και δεν ήθελε να χάσει τις ψήφους της ελληνικής ομογένειας.
Το πόση πρεμούρα είχε να κλείσει το θέμα αποδεικνύεται από το ότι έστειλε δύο φορές με απόσταση μιας μέρας το προεδρικό αεροσκάφος στην Τουρκία και στην Ελλάδα για να μεταφέρει στην Ουάσιγκτον τον Τούρκο Πρωθυπουργό Ισμέτ Ινονού και τον Γ. Παπανδρέου, με τις ακολουθίες τους, ώστε να συναντηθούν και να συζητήσουν επ’ ευθείας τις λεπτομέρειες του σχεδίου π.χ. την ακριβή οριοθέτηση της βάσης.
Η συνάντηση ουδέποτε έγινε διότι την αρνήθηκε ο Γ. Παπανδρέου! Αν ζούσε το 1964 ο Ελευθέριος Βενιζέλος θα άρπαζε την ευκαιρία από τα μαλλιά. Ο Παπανδρέου και Μακάριος την άφησαν να χαθεί για μερικά «ηρωικά» πρωτοσέλιδα εσωτερικής κατανάλωσης, καθώς η διαρροή του σχεδίου στον Τύπο στις 15 Αυγούστου 1964 προκάλεσε την… έντονη αγανάκτηση του ελληνικού λαού, υποδαυλισμένη όπως πάντα από τους δημοσιογράφους!
Τέταρτον, για να κατανοήσουμε κάτι που έχω βαρεθεί να γράφω και να με κατηγορούν για… αμοραλιστή! Στην διεθνή πολιτική δεν υπάρχουν φίλοι και αγάπες. Δεν υπάρχουν ιστορικοί δεσμοί και συναισθηματικές σάλτσες.
Υπάρχουν συμφέροντα και δύναμη. Δεν υπάρχει ένα διεθνές δικαστήριο που να υποχρεώσει τον εν αδίκω ευρισκόμενο να συμμορφωθεί. Μια απόφαση των διεθνών θεσμών υπέρ σου μπορεί να μένει εσαεί ανεκτέλεστη αν ο αντίδικος είναι ισχυρός ή εκμεταλλεύεται καλύτερα τις διεθνείς ισορροπίες. Ακόμα κι αν η πολιτική σου στηρίζεται σε μια ανώτερη ηθική (παραβλέπω τα εγγενή προβλήματα αντικειμενικού ορισμού αυτής της έννοιας…) θα πρέπει να έχεις τη δύναμη να μπορείς να την επιβάλεις. Κάθε «τζάμπα μαγκιά» πληρώνεται, συχνά πανάκριβα.
Ο Γ. Παπανδρέου επιστρέφοντας από την Ουάσιγκτον αφού έβγαλε έναν δεκάρικο για την περήφανη στάση της Ελλάδας (πόσες φορές το έχουμε ακούσει αυτό…) εκμυστηρεύτηκε στους συνεργάτες του ότι «αυτά, οι μεγάλοι δεν τα συγχωρούν. Ηδη άρχισε η αντίστροφη μέτρηση της ανατροπής μου. Τελειώσαμε.» Σε ένα χρόνο ήρθαν τα Ιουλιανά.
Πέμπτον, για να αντιληφθούμε ότι οι «έξω», δεν σχηματίζουν γνώμη για την ποιότητα των πολιτικών μας από τα πληρωμένα παπαγαλάκια του ελληνικού μηντιακού συστήματος και η πραγματική ιστορία απέχει πολύ από τις αγιογραφίες των πρωταγωνιστών της που μαθαίνουμε στο σχολείο. Η μελέτη των απόρρητων αρχείων της εποχής είναι αποκαλυπτική: Ο Μακάριος λέει ότι την πρόταση δεν την είχε καν διαβάσει πριν την απορρίψει!
Ο Φινλανδός μεσολαβητής του ΟΗΕ Τουομιόγια δήλωσε ευθέως «ο Αρχιεπίσκοπος Μακάριος εματαίωσε την ένωσιν της Κύπρου με την Ελλάδα». Ήδη ο Μακάριος είχε αποδεχθεί α) τις συμφωνίες Ζυρίχης και Λονδίνου, οι οποίες απέκλειαν την ένωση, β) την εγκατάσταση τουρκικής στρατιωτικής δύναμης στο νησί, γ) το καθεστώς συνδιοίκησης με Τουρκοκύπριο αντιπρόεδρο και, επιπλέον, είχε παραχωρήσει δύο στρατιωτικές βάσεις και στρατιωτικές διευκολύνσεις σε διάφορα σημεία της Κύπρου στη Μ. Βρετανία!
Αλλά το σχέδιο Άτσεσον τον υποβίβαζε από εθνάρχη σε νομάρχη. Και το απέρριψε. Ο τότε Βρετανός πρωθυπουργός σερ Ντάγκλας Χιουμ αποκαλεί τον Μακάριο «βρωμιάρη του γλυκού νερού» και ο Αμερικανός πρεσβευτής στη Λευκωσία Ουίλκινς τον περιγράφει ως «εγκληματικά απερίσκεπτο» (criminally foolhardy). Οι Αμερικανοί, μετά την εμπειρία τους με τον Παπανδρέου τον “στολίζουν” ως έναν «φλύαρο γέρο, με λόγια του αέρα, χωρίς δύναμη να πάρει μια απόφαση ή να προσφέρει μια λύση».
Προφητικός ο Τζόνσον αποχαιρέτησε από τον Λευκό Οίκο τον Γ. Παπανδρέου, και τον Αντρέα που τον συνόδευε, λέγοντας: «Τις προηγούμενες μέρες μόλις και μετά βίας εμπόδισα τους Τούρκους από το να εισβάλλουν στην Κύπρο. Ξέρετε, κ. Παπανδρέου είναι καλύτερα να συνομιλείς πριν, παρά μετά από μια εισβολή.» Ήταν 10 χρόνια πριν το 1974.
Η ιστορία διδάσκει αν θες να διδαχθείς.»
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
15/7/17
ΣΧΕΤΙΚΑ
1.
ΒΙΒΛΙΟ:
Παρουσίαση
Η κατ' ιδίαν συνάντηση του Μπωλ με τον Μακάριο, πάντα όπως την περιγράφει ο ίδιος ο Μπωλ, τελείωσε με τον Μακάριο να του λέει, με τον συνήθη, περίεργα παιγνιδιάρικο τρόπο του: «Σας συμπάθησα, κύριε Υπουργέ, μιλάτε ευθέως και το σέβομαι αυτό. Κρίμα που δεν έτυχε να συναντηθούμε υπό καλύτερες συνθήκες. Θα μπορούσε να γινόμασταν φίλοι». Ακολούθησε μικρή παύση αμηχανίας από τον Μπωλ, και ο Μακάριος συνέχισε: «Μιλήσαμε για πολλά πράγματα και ήμασταν ειλικρινείς ο ένας με τον άλλο. Θα πρέπει να το πω, νομίζω, ότι μεταξύ μας αναπτύχθηκε μια σημαντική, βαθύτερη σχέση. Υπάρχει, πάντως, κάτι που θα ήθελα να σας ερωτήσω και δεν ξέρω αν πρέπει να το κάμω ή όχι, άλλα θα το κάμω. Πιστεύετε ότι θα πρέπει να με σκοτώσουν οι Τούρκοι ή οι Έλληνες;... Καλύτερα οι Έλληνες, δεν νομίζετε;».
Υπάρχουν κάποιοι που μαρτυρούν ότι ο Μακάριος ήταν και μάγος! Ότι τον είδαν να κάμνει πιάτα με φαγητό ν' απογειώνονται και να προσγειώνονται μόνα τους. Μπορεί να ήταν και προφήτης! Και να είχε προφητέψει, ή απλώς μαντέψει, ότι κάποια μέρα ο Μπωλ (σε δυο-τρεις μήνες) θα του πρόσφερε, αβρόχοις ποσί, την Ένωση στο πιάτο κι αυτός θα έλεγε «όχι»! Μόνο έτσι θα εξηγιόταν το «καλύτερα οι Έλληνες»! Αλλά, από την άλλη, λαμβάνοντας υπόψη και τη μεγάλη έκπληξη του Ντάνκαν Σαντς, που ήξερε τόσο καλά τη μόνιμα διχοτομική πολιτική της Βρετανίας, ποιος μπορεί ν' αποκλείσει ότι από τότε, σε εκείνη την καθόλα «κατ' ιδίαν» συνάντηση του Φλεβάρη, δεν είχε ήδη απορρίψει την Ένωση ο Μακάριος για να περιμένει θάνατο από τους Έλληνες παρά από τους Τούρκους;
Εμβρόντητος, πάντως, ο Μπωλ, απάντησε: «Συμφωνώ ότι μιλήσαμε μεταξύ μας ειλικρινά για πολλά πράγματα κι ότι δημιουργήθηκε μια σχέση. Αλλά γι' αυτό που μόλις με ρωτήσατε, Μακαριότατε, μόνο εσείς μπορείτε να ξέρετε!». (Από την παρουσίαση στο οπισθόφυλλο του βιβλίου)
Περιεχόμενα
ΜΕΡΟΣ Α'
1. Προοίμιο
2. Εισαγωγικό
3. Οι Άγγλοι φορτώνουν το Κυπριακό στους Αμερικανούς
4. Ο Τζόνσον αναθέτει στον Μπωλ να βρει τη λύση!
5. Ο Υφυπουργός Εξωτερικών των ΗΠΑ Τζωρτζ Μπωλ συναντά το πρότυπο ενός ηγέτη
6. Ο Τζωρτζ Μπωλ συναντά τον Μακάριο
7. Περιφερόμενες σε αμερικανικά οχήματα αγγλοτουρκικές ίντριγκες
8. Ο Παπανδρέου αναλαμβάνει δράση
9. Οι Αμερικανοί σκέφτονται ως λύση την αυτοδιάθεση
10. Οι Τούρκοι θέλουν να επέμβουν. Λαμβάνεται η πρώτη απόφαση για τη Μεραρχία
11. Οι Αμερικανοί προτιμούν την Ένωση
12. Πότε θέλουν οι γάτες σκότωμα
13. Θαυμασμός και παράσημα για τους Γκρίζους Λύκους
14. Η Ελλάς επιμένει στο δίκιο και την αυτοδιάθεση
15. Μια ελληνική Κύπρος συμφέρει και στους Τούρκους
16. Ο λύκος παραθέτει γεύμα
17. Ο πλούσιος σύζυγος και ο πτωχός μνηστήρας
18. Quid pro quo
19. Τραβώντας το αυτί του λύκου
ΜΕΡΟΣ Β'
1. Προς τη Γενεύη
2. Συνεργάσιμοι λύκοι
3. Ένας Γέρος
4. Straight enosis
5. "Μίαν από τα "ίδια"
6. Η συμβολή του συγγραφέως
ΜΕΡΟΣ Γ'
1. Η Μεσολάβηση
2. Από την "κυριαρχία" στην "ενοικίαση"
3. Στο στυλ των αραβικών κρατών
4. Μόνο στη βάση της Ένωσης
5. Δίψα για αίμα
6. Άψογοι είναι μόνον οι νεκροί
7. Ένα πρώτης τάξεως αδιέξοδο
8. Σχέδια και φαντασιώσεις μιξ
9. "Instant Enosis"
10. Ο Διάβολος είναι τραγικό πρόσωπο;
11. Εσείς την Κούβα σας κι εμείς την Κύπρο μας
12. Η απόρριψη απορρίπτεται, η ξηρά αυξάνεται, η Κύπρος μεγαλώνει
13. Coup d' etat
14. Η ατόφια Ένωση στο πιάτο
Επίλογος
Παράρτημα Ι
Παράρτημα II
Παράρτημα III
Παράρτημα IV
Παράρτημα V
Παράρτημα VI
Ευρετήριο κυριοτέρων ονομάτων
Πηγές
Έγγραφα
'Ενας ιστορικός γρίφος που περιμένει λύση
Ένα χαρακτηριστικό της ιστορικής έρευνας που την καθιστά εξαιρετικά ελκυστική είναι η ομοιότητά της με τη διαδικασία επίλυσης των αστυνομικών γρίφων.
Διάβασα πριν από αρκετά χρόνια το απομνημονευματικό έργο του Πέτρου Ε. Γαρουφαλιά, «Ελλάς και Κύπρος. Τραγικά σφάλματα, ευκαιρίες που χάθηκαν, 19 Φεβρουαρίου 1964 - 15 Ιουλίου 1965» (εκδόσεις Μπεργάδη, 1982). Δεν απέδωσα τότε ιδιαίτερη προσοχή στον ισχυρισμό του συγγραφέα ότι το καλοκαίρι του 1964 η κυβέρνηση Γ. Παπανδρέου αποφάσισε, μετά τις δύο προτάσεις Ατσεσον για την ένωση της Κύπρου με την Ελλάδα, να επιχειρήσει -κατά τον Γαρουφαλιά- μονομερώς την ένωση χωρίς ανταλλάγματα. Την απόφαση έλαβε ο πρωθυπουργός συνεπικουρούμενος από τους δύο υπουργούς του, Κωστόπουλο (Εξωτερικών) και Γαρουφαλιά (Εθνικής Αμύνης), τον βασιλιά Κωνσταντίνο και τον αρχηγό της αξιωματικής αντιπολίτευσης Π. Κανελλόπουλο. Ετσι, χωρίς περισσότερη συζήτηση ο Γαρουφαλιάς ανέλαβε να μεταφέρει στον πρόεδρο της Κύπρου, Αρχιεπίσκοπο Μακάριο, την απόφαση και να τον βολιδοσκοπήσει για το ποια θα ήταν η στάση του έναντι της ομόφωνης ελλαδικής απόφασης. Η αρχική απάντηση του Μακαρίου ήταν καταφατική με όρο την απόσυρση των βρετανικών βάσεων. Οταν ο Γαρουφαλιάς υπέδειξε στον συνομιλητή του τους κινδύνους μιας βρετανικής αντίδρασης στο τετελεσμένο αυτό, ο Μακάριος συμφώνησε, και έτσι χαρμόσυνα για την ενότητα όλων των Ελλήνων έληξε η πρώτη ημέρα της βολιδοσκόπησης.
Κατά τον Γαρουφαλιά πάντα, ο Γεώργιος Παπανδρέου τον ειδοποίησε τότε ότι το αρχικό σχέδιο είχε εγκαταλειφθεί στο μεταξύ και επρόκειτο να επιχειρηθεί η επιστροφή στο σχέδιο Ατσεσον 2, το οποίο πρόβλεπε παραχώρηση στους Τούρκους στρατιωτικών βάσεων στην Καρπασία για σημαντικό αριθμό ετών, όχι όμως για πάντα. Τι έκανε άραγε τον Γ. Παπανδρέου να εγκαταλείψει τη μονομερή ένωση και να ξαναγυρίσει στο σχέδιο το οποίο είχαν όλες οι πλευρές απορρίψει όταν τέθηκε από τους Αμερικανούς στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων; Η αναξιοπιστία του Γαρουφαλιά ως αντικειμενικού μάρτυρα μετά το καλοκαίρι του 1965 και η μεταπολιτευτική του δράση ως αρχηγού αντιπολιτευτικού ακραίου κόμματος καθιστούσαν και το βιβλίο του προβληματικό σε εγκυρότητα. Από τις περιγραφές του, ο Γεώργιος Παπανδρέου εμφανιζόταν σαν επιπόλαιος γέρος και ο Ανδρέας σαν δολοπλόκος γιος πίσω από την πλάτη του πατέρα του, αφού -κατά τον Γαρουφαλιά- είχε προειδοποιήσει τον Μακάριο για τα σχέδια της ελληνικής κυβέρνησης. Ο Μακάριος προφανώς άλλαξε στο μεταξύ γνώμη και εμφανίστηκε τη δεύτερη ημέρα των συνομιλιών τους αντίθετος προς το εγχείρημα της Ελλάδας, γιατί δεν ήταν διατεθειμένος ως ιεράρχης να «χύσει αίμα». Ανακουφισμένος μάλλον από την άρνηση του Μακαρίου, αφού ο Γ. Παπανδρέου είχε εγκαταλείψει τη μονομερή ένωση, ο Γαρουφαλιάς προσπάθησε να εξιχνιάσει τους λόγους της αιφνιδιαστικής αλλαγής του πρωθυπουργού του.
Τριάντα ένα χρόνια αργότερα, ένας αντιμακαριακός Κύπριος λογοτέχνης, ο Αντης Ροδίτης («Κουράγιο Πηνελόπη», εκδόσεις Αρμός, Αθήνα, 2013), επιχειρεί με έρευνα στο αρχείο του Στέιτ Ντιπάρτμεντ να ανακαλύψει την ενδεχόμενη απάντηση των ΗΠΑ στην ελληνική πρωτοβουλία της μονομερούς ένωσης με εγγυήσεις μόνο για την ασφάλεια της τουρκοκυπριακής μειονότητας. Τα έγγραφα τα οποία δημοσιεύει στο τέλος του τόμου περιλαμβάνουν δύο ενδιαφέρουσες μαρτυρίες. Είναι φανερό ότι την εποχή εκείνη οι Αμερικανοί έβλεπαν με ευνοϊκό μάτι την ένωση διότι έτσι θα γλίτωναν από τον «Κάστρο της Μεσογείου», τον Μακάριο, και τις επικίνδυνες, κατά την αντίληψή τους, σχέσεις του με τους Σοβιετικούς. Η ένωση της νήσου με τη «μητέρα Ελλάδα» θα έφερνε την Κύπρο στον οργανισμό του ΝΑΤΟ και θα επανέφερε τον Μακάριο στα εκκλησιαστικά του καθήκοντα.
Τα δύο επίμαχα έγγραφα δίνουν στον αναγνώστη την εντύπωση ότι τόσο ο Ατσεσον (17 Αυγούστου 1964) που γράφει στον υφυπουργό Μπολ όσο και ο Αμερικανός πρέσβης στη Λευκωσία, Μπέλτσερ (19 Αυγούστου 1964), συζητούν σοβαρά το ελληνικό σχέδιο μονομερούς ένωσης. Βέβαια απουσιάζει η οριστική απόφαση από τον υπουργό Εξωτερικών, Ντιν Ρασκ, αλλά αυτό θα μπορούσε να γίνει το έργο ενός νέου ιστορικού που θα ενδιαφερθεί να εξιχνιάσει το αίνιγμα. Γιατί ο Γεώργιος Παπανδρέου υποχώρησε στη μέση της προσπάθειας; Γιατί δεν πραγματοποιήθηκε ποτέ συμβούλιο του Στέμματος; Είναι πιθανόν ο Ατσεσον να ξεπεράστηκε από άρνηση του Ρασκ; Ιδού στάδιον δόξης λαμπρόν για τον ιστορικό που θα βγάλει άκρη, πενήντα χρόνια μετά το γεγονός.
Θάνος Βερέμης,
ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών.
http://www.kathimerini.gr/757264/opinion/epikairothta/politikh/enas-istorikos-grifos-poy-perimenei-lysh
9/3/2014
Οι απόψεις,που δημοσιεύονται στα εκάστοτε-χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα), εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν και μπορεί να μη συμπίπτουν με τις απόψεις του ιστολογίου. Οι ενδεχόμενες ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.