Οι Τούρκοι ήθελαν και θέλουν με κάθε ευκαιρία να εξευτελίζουν τον Νίκο Αναστασιάδη ως ηγέτη αλλά και ως άνθρωπο


Μπήκαν στα βαθιά στην Ελβετία, μας έλεγαν στην αλήθεια. Σκάλωσαν, όμως, στο τελευταίο μίλι, διαβάζω. Για το ΑΚΕΛ δεν χρειάζεται καν να συζητάμε. Για όλα φταίει η δική μας πλευρά, με τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών Νίκο Κοτζιά να βρίσκεται πάντοτε στο αλλοπρόσαλλο στόχαστρο των αξιωματούχων του. Αλλά και ο Νίκος Αναστασιάδης δεν είναι πλέον στο απυρόβλητο. Γραμμή έχουν οι άνθρωποι! Αν δεν φταίει η ελληνική πλευρά ποιος φταίει; Ο προοδευτικός Ακιντζί; Η «μεγαλόψυχη» Τουρκία του Μπουγιούκ Ταγίπ Ερντογάν; Ή η δική τους θέαση και πολιτική; Αναμένουμε τι θα γραφτεί στη συνέχεια, για να κατανοήσουν για καλά οι της καταπληκτικής πλειοψηφίας του κυπριακού λαού, όπως έλεγαν παλαιότερα στο ΑΚΕΛ, πόσο πραγματικά άσχετοι είναι με τα πράγματα οι οπαδοί της «όποιας λύσης».

Αν πραγματικά έφθασαν στο παρά πέντε και «στο τελευταίο μίλι», γιατί δεν το περπάτησαν ξυπόλυτοι, ακόμη και στα αγκάθια; Δεν το περπάτησαν γιατί δεν ήθελαν λύση. Διότι η Τουρκία ζητούσε από τον Αναστασιάδη να ξεγυμνωθεί και ως ηγέτης αλλά, και χειρότερα, ως Πρόεδρος κράτους μέλους του ΟΗΕ και της ΕΕ. Ήθελαν και θέλουν με κάθε ευκαιρία να τον εξευτελίζουν ως ηγέτη αλλά και ως άνθρωπο. Ήθελαν και θέλουν να του αφαιρέσουν και την τελευταία ρανίδα της αξιοπιστίας του, κάτι που δεν καταλαβαίνει ο αεί φωνασκών και αεί βιοποριζόμενος από το Δημόσιο, ο υποστηρικτής του Νίκος Τορναρίτης, αφού ο ίδιος δεν έχει αξιοπιστία για να τη χάσει. 

Το πρόβλημα είναι βέβαια η διαχρονική αδιαλλαξία της Τουρκίας. Όμως βαθύτερα το πρόβλημα  προκύπτει από τη λανθασμένη θέαση των οπαδών της «όποιας λύσης». Είναι η θεώρηση τους για τα πράγματα –για την Τουρκία και το διεθνές περιβάλλον– που είναι λανθασμένη.

«Όταν τα δεδομένα αλλάζουν, αλλάζω τη γνώμη μου», δήλωσε ο εμβληματικός οικονομολόγος Τζον Κέινς όταν ρωτήθηκε σχετικά. Για κάποιους τίποτα δεν έχει αλλάξει;

Έχω καταντήσει γραφικός επιμένοντας σε μια προσέγγιση στη βάση μιας ορθής θεώρησης για τα πράγματα και τον κόσμο. Ακόμη και το πιο προσωπικό μας πρόβλημα δεν μπορεί να θεραπευθεί εάν το προσεγγίζουμε στη βάση μιας λανθασμένης θεώρησης. Και η θεώρηση των οπαδών της «όποιας  λύσης» υπήρξε λανθασμένη από την αρχή. Και γι’ αυτό κατάντησαν νεροκουβαλητές του κάθε ατλαντιστή Άιντε και του κάθε ισλαμοφασίστα που διαφεντεύει την Τουρκία.

Επιπλέον δεν θέλω να παρεξηγηθώ. Δεν απευθυνόμαι στον κάθε σχολιαστή ή αρθρογράφο που έχουν καταντήσει όμηροι των ιδεοληψιών τους και έτσι αδυνατούν να αναστοχαστούν.

Εδώ και αρκετό χρόνο –και το έχω γράψει επανειλημμένα– τα κείμενα μου δεν απευθύνονται σε αυτούς. Όταν σε κάποιον του πέφτει λίγος ένας Τζον Κέινς, είναι δυνατό να μάθει από εδώ και πέρα γράμματα; Να μαθαίνει γηρασκόμενος;

Το πρόβλημα με όλους αυτούς δεν είναι τι δεν γνωρίζουν, αλλά τί γνωρίζουν και που δεν έχει έτσι. Ακόμη δεν έχουν παραδεχτεί, για παράδειγμα, πως οι κοινότητες στην Κύπρο δεν είναι οι δύο του 50:50 αλλά οι 20:20:20:20 :20. Η εξουσία δε σε μια δημοκρατική ομοσπονδιακή διακυβέρνηση πρέπει να διαιρείται διά 5 και όχι όπως κάνουν, ρατσιστικά, επί 2. Έτσι υφίσταται ισοπολιτεία. Και η άρνηση τους αυτή εμπεριέχει μεγάλο πολιτικό δόλο. Ναι, μεγάλο δόλο. Διότι οι συνέπειες μιας τέτοιας θέσης καθιστούν την όλη πολιτική τους ρατσιστική και συνεπώς πολιτικά ανέφικτη.

Είναι δυνατό να μην το αντιλαμβάνονται αυτό οι αυτοπροσδιοριζόμενοι «προοδευτικοί» τούτου του τόπου; Πώς θεσμοθετούν τον ρατσισμό; Ναι, λειτουργούν εν γνώσει τους οργανωμένα και δόλια με τις 50:50 ρατσιστικές τους εκδηλώσεις, όπου οι Αρμένιοι, Μαρωνίτες και Λατίνοι, είναι εντυπωσιακά απόντες. Αυτοί δεν έχουν «ίσα» πολιτικά δικαιώματα στον τόπο που ζουν εδώ και εκατοντάδες χρόνια. Είναι οι παρακατιανοί Κύπριοι!

Όταν όμως ακόμη πιστεύουν, οι του ΔΗΣΑΚΕΛ, πως πολιτικός στόχος της Τουρκίας παραμένει η διχοτόμηση, μια στρατηγική που οι Τούρκοι εγκατέλειψαν εδώ και πάνω από μισό αιώνα –από το 1964– τα σχόλια περισσεύουν.

Με τα υφιστάμενα δεδομένα, λύση –ακόμη και η «όποια λύση» των πολιτικά εξωνημένων– δεν πρόκειται να προκύψει. Αυτό που έχει προτεραιότητα για τον κυπριακό λαό είναι η διατήρηση και ενίσχυση του κράτους του 1960 μαζί με μια συμπληρωματική στρατηγική για την κατάργηση του παράνομου και παρωχημένου συστήματος των εγγυήσεων.
  Νίκος Κοτζιάς,
Βiblionet:Νίκος Κοτζιάς

Στο ζήτημα αυτό είναι ευτύχημα που στη συγκυρία αυτή υπάρχει και ο Έλληνας ΥΠΕΞ Νίκος Κοτζιάς που έχει και την πλήρη στήριξη του Πρωθυπουργού αλλά και του υπουργείου του. Το τελευταίο, στο Κυπριακό τουλάχιστον, έχει βρει την εδώ και δεκαετίες χαμένη του αξιοπρέπεια. Και με τον Κοτζιά ελπίζεται πως θα εγκαταλείψει και, το κατά Σεφέρη, «τετρομαγμένο» σύνδρομο που το κατατρέχει από τη δεκαετία του 1950.

Εδώ, και με αφορμή την επέτειο του ιουλιανού προδοτικού πραξικοπήματος και της βάρβαρης τουρκικής νατοϊκής εισβολής, αποδεικνύεται πόσο σοφή υπήρξε η Μακαριακή στρατηγική για ενίσχυση του κράτους του 1960, αφού η ένωση είχε πολιτικά εγκαταλειφθεί από τον ‘εθνάρχη’ Καραμανλή το 1957, με επίσημη δήλωσή του στην ελληνική Βουλή.

Τη στρατηγική του Μακαρίου αποδέχθηκε ως ορθή και ο μετανοήσας και κατ’ εξοχήν ιδεολόγος της Ένωσης, Σπύρος Παπαγεωργίου («Διονύσιος Καρδιανός»), στο ανατρεπτικό του βιβλίο «Μακάριος: Διά Πυρός και Σιδήρου», (1976).

Ως «ενωτικοί», έχουν παραμείνει πλέον κάποιοι αμετανόητοι πραξικοπηματίες και τα παρακολουθήματά τους που βγάζουν την πολιτική τους χολή σε γραφικές ιστοσελίδες για να δικαιολογούν το «εθνικό» τάχατες «ιστορικό» τους, και την παρακατιανή τους έρευνα, αφού διαβάζουν αρχεία αλλά δεν καταλαβαίνουν τί γράφουν. Για παράδειγμα την αμερικανική διχοτομική πρόταση του 1964 των Μπολ- Άτσεσον για «double enosis»- «διπλή ένωση»- την ερμήνευαν  ως «αυτόφια ένωση». Τέτοια είναι η αγραμματοσύνη τους.

Η στρατηγική του Μακαρίου απέτυχε διότι κάποια παλικάρια της φακής σε Κύπρο και Ελλάδα τον κάρφωσαν πισώπλατα. Και μετά  έτρεξαν στο Τρόοδος για να ετοιμάσουν αντίσταση, που κατέληξε να εκφραστεί με γονατιστά παρακάλια στο γραφείο του Αμερικανού πρέσβη στη Λευκωσία, Ρότζερ Ντέιβις στις 13 Αυγούστου.

Θέλω να πιστεύω πως από το προδοτικό αυτό συνονθύλευμα έχει απομακρυνθεί ο Λεφτέρης Παπαδόπουλος, τελευταίος αρχηγός της ΕΟΚΑ Β, που και ιστορική αντίληψη αλλά και γνώση έχει. Ειδικά μετά και την αγνώμονη συμπεριφορά του ΔΗΣΥ έναντί του τα τελευταία χρόνια.

Αντίσταση στις ραδιουργίες

Τέλος, και ως προς το Μον, το Κραν και το Άιντε «Κρας» της Ελβετίας, ήθελα να παρατηρήσω το εξής. Είναι αναμενόμενο ο Γ.Γ. του ΟΗΕ να πλέκει το εγκώμιο του κάθε Άιντε. Όμως εκείνες τις ευχές προς «Βορρά και Νότο» τί τις ήθελε; Υπάρχει «Βόρειος και Νότιος» Κορέα στη Μεσόγειο και δεν το γνωρίζαμε; Και δεν υπάρχει Κυπριακή Δημοκρατία που ψήφισε τον Γκουτέρες; Ή μήπως ο νέος Γραμματέας του ΟΗΕ έχει παρασυρθεί με την κρίση στην Ασία και μπερδεύει τις γεωγραφικές περιοχές;

Σίγουρα ο κ. Γκουτέρες είναι πρόοδος με βάση τους προηγούμενους ΓΓ, από τον ναζιστή με τη βούλα Βάλντχαϊμ, τον νεροκουβαλητή Ανάν, και τον πολιτικά άσχετο Μουν. Ωστόσο δεν πρέπει να μας διαφεύγει ποτέ πως κουμάντο στην πολιτική διεύθυνση του Οργανισμού κάνουν οι Αγγλο-Αμερικάνοι που επιδιώκουν μια λύση, η οποία να προϋποθέτει την κατάλυση της Κυπριακής Δημοκρατίας. Και τα καταφέρνουν όλα πλην αυτό. Δύναμη για να καταλύσουν κράτος μέλος του ΟΗΕ δεν έχουν, αν και πολύ θα το ήθελαν.

Και είναι στη συνθήκη αυτή που θεμελιώνεται και το ακαταμάχητο όπλο της Κύπρου και του λαού της. Η Κυπριακή Δημοκρατία δεν μπορεί να καταλυθεί χίλια χρόνια τούρκικα και να περάσουν. Είναι ισότιμο κράτος του διεθνούς συστήματος. Ας το κρατήσουμε αυτό και ας αντισταθούμε στις ραδιουργίες αυτών που επιβουλεύονται τις βασικές μας ελευθερίες.

«Η υποχώρηση σκοτώνει εξαρχής την ελπίδα, με την αντίσταση όμως γεννάται ελπίδα να εξελιχθούν κατ’ ευχήν τα πράγματα»,  (Θουκυδίδης).



16/7/2017
                ΣΧΕΤΙΚΑ                



Espen Barth Eide
ΣΚΙΤΣΟ ΤΟΥ ΚΥΡΙΑΚΟΥ ΓΚΟΥΜΑ


Ο  Espen Barth Eide  ήταν αυτός που  διέλυσε το σύμπαν  
στο ελβετικό Κραν Μοντάνα.

Την κατάρρευση των διαπραγματεύσεων για το Κυπριακό στο Κραν Μοντάνα της Ελβετίας ακολούθησε η προσπάθεια της Τουρκίας να επιρρίψει τις ευθύνες στον Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας και τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας.

Ήταν μία αναμενόμενη κίνηση από την πλευρά της κατοχικής δύναμης, η οποία –και είναι από τις ελάχιστες φορές– βρίσκεται σε δυσάρεστη θέση. Ουσιαστικά, με τη συζήτηση για την ασφάλεια και της εγγυήσεις, τίθεται στο τραπέζι αυτό καθαυτό το μείζον θέμα της κατοχής. Διότι χωρίς την παρουσία στρατιωτικών δυνάμεων της Τουρκίας στον κατεχόμενο βορρά, η κατοχή και το δράμα της Κύπρου τελειώνουν. Τόσο απλά; Θα αναρωτηθείτε. Και η απάντηση είναι «Ναι, τόσο απλά». 

Η Αθήνα και η Λευκωσία δικαιώθηκαν που επέμεναν σε αυτή τη στρατηγική, η οποία ξεκίνησε από τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας Νίκο Κοτζιά και υιοθετήθηκε αμέσως από τον Πρόεδρο της Κύπρου. Ήταν πολύ σημαντικό να υπάρξει επιμονή σε αυτή την πτυχή, της ασφάλειας και των εγγυήσεων, καθώς εκεί πονούσε η Τουρκία. Θεωρώ ότι είναι η καρδιά του προβλήματος χωρίς να μειώνω τη σημασία των υπολοίπων πτυχών του Κυπριακού, που είναι εξίσου σημαντικές. Όμως επιμένοντας στον τερματισμό των αναχρονιστικών εγγυήσεων, στην κατάργηση των επεμβατικών δικαιωμάτων και στην αποχώρηση του κατοχικού στρατού, το διπλωματικό παιγνίδι θα άλλαζε άρδην. Και άλλαξε.

Μία πολύ μεγάλη επιτυχία για την Κύπρο και την Ελλάδα είναι ότι ενώπιον του κ. Αναστασιάδη και του κ. Κοτζιά, και ενώπιον των εκπροσώπων του ΟΗΕ και της φιλοτουρκικής Βρετανίας, ο «άνδρας ο πολλά βαρύς» υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας Μεβλούτ Τσαβούσογλου αποκάλυψε ότι η κατοχική δύναμη δεν θα αποχωρήσει ποτέ από την Κύπρο. Και ήταν η μόνη φορά που είπε την αλήθεια, διότι ακόμα και στις συζητήσεις του με τον Γενικό Γραμματέα παιγνίδια έπαιζε. Δεν υποχώρησε ούτε έναν πόντο από τις θέσεις του, και είπε και στους παρισταμένους πως η αποχώρηση του τουρκικού στρατού από την Κύπρο και η κατάργηση των εγγυήσεων και των επεμβατικών δικαιωμάτων είναι ένα όνειρο.

Και με βάση τα παραπάνω, που δεν επιδέχονται καμίας διάψευσης, τίθεται ένα σοβαρότατο θέμα που αφορά όσους ανόητους, δημοσιογράφους και πολιτικούς, έσπευσαν να υιοθετήσουν τα ψέματα της «πηγής» των Ηνωμένων Εθνών, η οποία περιέργως δεν κατηγόρησε αυτή τη φορά τον προσφιλή της στόχο, τον Νίκο Κοτζιά. Έστρεψε τα βέλη της εναντίον του Προέδρου Αναστασιάδη, τον οποίο έψεξε ότι δεν θέλει λύση. Θα πέσει ο ουρανός να μας κάψει, κύριε αξιωματούχε του ΟΗΕ. Για τον Νίκο Αναστασιάδη μιλάμε, που για να επιτύχει τη λύση κονιορτοποιεί και κόκκινες και κατακόκκινες γραμμές.

Βέβαια, όπως μου έλεγε πραγματική πηγή των Ηνωμένων Εθνών, αποκλείεις να μην έγινε η διαρροή και όλα αυτά να τα σκέφθηκε ο γνωστός αρρωστημένος εγκέφαλος, που πρακτορεύει τα συμφέροντα της Ύπατης Αρμοστείας; Όλα είναι πιθανά. Αλλά από τη στιγμή που ο κ. Έσπεν Μπαρθ Άιντε, ο οποίος «διέλυσε το σύμπαν» στην Ελβετία, δεν εξέδωσε ανακοίνωση, με την οποία να διορθώνει τα όσα κακόβουλα ειπώθηκαν εναντίον του κ. Αναστασιάδη, είμαστε υποχρεωμένοι να δεχθούμε ότι έχει λερωμένη τη φωλιά του.

Και καλά ο γνωστός αρρωστημένος εγκέφαλος που πρακτορεύει τα βρετανικά συμφέροντα. Αυτός έχει λόγο να λοιδορήσει τις κυβερνήσεις της Κύπρου και της Ελλάδας. Αυτή είναι η δουλειά του. Να βρίζει και να απαιτεί από πρεσβείες να διώξουν δημοσιογράφους από τις χώρες τους. Αυτό που δεν καταλαβαίνω είναι τι ζόρι τραβά ο γενικός γραμματέας του ΑΚΕΛ. Είπε, έκανε, έφτιαξε, δήλωσε τα μύρια εναντίον του Προέδρου της Δημοκρατίας, υπογείως «έθαψε» και τον Νίκο Κοτζιά, αλλά ξέχασε ότι την ευθύνη, μα όλη την ευθύνη, φέρει η Τουρκία. Και την Πέμπτη, μιλώντας στο ραδιόφωνο των Παραπολιτικών στην Ελλάδα, έβγαλε από το κάδρο τον Έλληνα υπουργό Εξωτερικών, διότι ευρισκόμενος στην Αθήνα άκουσε τα εξ αμάξης από τους συνομιλητές του, οι οποίοι του είπαν να μην ξαναμιλήσει αρνητικά για τον κ. Κοτζιά. Αλλά επέμενε ότι φταίει ο κ. Αναστασιάδης.

Η ανάλυση, που έκανε στους συνομιλητές του στην Αθήνα, ήταν παιδαριώδης. Έχει μπερδέψει τα πάντα στον εγκέφαλό του και τα έκανε βασικά σαλάτα, όταν είπε πως έκανε το ταξίδι στην ελληνική πρωτεύουσα για να προειδοποιήσει ότι «πάει σε πόλεμο» με τον Πρόεδρο της Κύπρου. Οι συνομιλητές του τον άκουσαν με το στόμα ανοικτό, διότι μέχρι πριν το Κραν Μοντάνα διαβεβαίωνε τους ελάχιστους που απέμειναν να τον ακούνε στην Αθήνα ότι στηρίζει τον κ. Αναστασιάδη. «Είναι υποκριτής», μου είπε ένας εξ αυτών που είχαν την υπομονή να τον ακούνε να πλατειάζει και να μη βγαίνει νόημα από τα λεγόμενά του. Προσέξτε: Για δυόμισι χρόνια πίεζε τον Αλέξη Τσίπρα και τους λίγους του ΣΥΡΙΖΑ που του βάζουν αφτί, για το πόσο ισχυρά υπέρ της ειρήνης είναι ο κ. Αναστασιάδης και επειδή ο τελευταίος δεν του έκανε το χατίρι να τα δεχθεί όλα, θυμήθηκε ακόμα και το ότι «κάποια σχέση είχε με το πραξικόπημα». Γελοία πράγματα.

ΑΣ ΤΟ ΞΑΝΑΠΟΥΜΕ: Ο Πρόεδρος της Κύπρου πήρε ένα ρίσκο στην Ελβετία και κατέθεσε έγγραφο στο τραπέζι με τις υποχωρήσεις του. Φρικτό έγγραφο, για να είμαι απόλυτα σωστός… Αφού ακόμα και οι συνεργάτες του «πάγωσαν». Διότι οι υποχωρήσεις είναι οδυνηρές. Τόνισε βεβαίως ότι εάν δεν ανταποκριθεί η Τουρκία αποσύρει τα πάντα. Όμως άνοιξε τα χαρτιά του και οι πάντες γνωρίζουν την άμυνά του. Οι Τούρκοι τις απέρριψαν. Άρα, δεν μπορεί κανείς να τον κατηγορήσει για το αδιέξοδο. Ούτε ο κ. Άιντε, ούτε το ΑΚΕΛ, ούτε οι Εγγλέζοι. Τους τα έδωσε, δεν τα πήραν, ό,τι έδωσε αποσύρθηκε. Άλλο το λάθος της κατάθεσης εγγράφου, άλλο οι ευθύνες για την κατάρρευση των συνομιλιών. Νομίζω έγινα κατανοητός και στους οπαδούς της όποιας λύσης, αλλά και στους δικούς μας που βλέπουν εφιάλτες…

Υστερόγραφο:
Η δημοσιογραφική αποστολή στο Κραν Μοντάνα ήταν άψογη απ’ όλες τις πλευρές. Δημοσιογράφοι, με διαφορετικές θέσεις και απόψεις, συνεργαστήκαμε χωρίς κανένα πρόβλημα, σε δύσκολες συνθήκες – βεβαίως δεν πήγαμε σε πόλεμο. Αλλά στον 21ο αιώνα να μην υπάρχει διαδίκτυο, σε μία χώρα όπως η Ελβετία, δεν αντέχεται. Άπειρα ευχαριστώ στην πανταχού παρούσα Ριάνα – τι θα κάνουμε χωρίς το «αφεντικό», ειλικρινά δεν ξέρω. Ευχαριστίες στον κύριο κυβερνητικό εκπρόσωπο, στον Βίκτωρα και τον εξαιρετικό Παντελή –αν και διαφωνούμε στο εθνικό θέμα–, στην κυπριακή πρεσβεία υπό τον πρέσβη κ. Κασουλίδη, στον εκπρόσωπο του ελληνικού υπουργείου Εξωτερικών, στην Έφη του ελληνικού γραφείου Τύπου. Και βεβαίως στον Πρόεδρο της Δημοκρατίας και τον υπουργό Εξωτερικών της Ελλάδας, που δεν αρνήθηκαν ποτέ να μας κάνουν δηλώσεις και να μας ενημερώσουν. Δεν έχω την παραμικρή αμφιβολία ότι ο κ. Άιντε επέλεξε το Κραν Μοντάνα για να δυσκολέψει τις ζωές όλων, και βασικά των εκπροσώπων των ΜΜΕ…


Σημείωση:
Είναι και καθηγηταράς, τρομάρα του, εργαζόμενος για τη «Φρειδερίκη» – όχι τη μητέρα του Γλίξμπουργκ. Ανώνυμα βρίζει από το ανώνυμο μπλοκ του, επειδή θίξαμε τα ιερά και τα όσια του «κομμουνιστικού» κόμματος. Μαζί με τη «Μαρούλα», έσμιξαν τα μύρια ψυχολογικά τους προβλήματα και λοιδορούν ανθρώπους που επώνυμα γράφουν τη γνώμη τους. Δεν τους γνωρίζω. Τις παραπάνω περιγραφές τις άκουσα από φίλους τους. Βγέστε στο φως «ποντίκια» του διαδικτύου, αν τολμάτε, και υπογράψετε τα κείμενά σας, όπως κάνουμε εμείς…

Του Μιχάλη Ιγνατίου