Επιδρομικός πόλεμος, “το υπέρτατο διεθνές έγκλημα”: Πραξικόπημα, εισβολή, κατοχή…


FILE PHOTO: Από την επιμνημόσυνη δέηση υπέρ των πεσόντων αξιωματικών και οπλιτών κατά την τουρκική εισβολή του 1974 που τελέστηκε το στο στρατιωτικό κοιμητήριο στον Τύμβο Μακεδονίτισσας. ΚΥΠΕ, ΚΑΤΙΑ ΧΡΙΣΤΟΔΟΥΛΟΥ 

Στις Δίκες της Νυρεμβέργης (Nuremberg Trials- die Nurnberger Prozesses) καταδικάστηκαν σε θάνατο, σε ισόβια και σε μακρόχρονη φυλάκιση όλα εκείνα τα μέλη του Γερμανικού Ναζιστικού κινήματος που συνέλαβαν, οργάνωσαν και εκτέλεσαν τον επιδρομικό πόλεμο 1939-1945 που αιματοκύλισε την Ευρώπη και τον κόσμο.
Η πιο σημαντική κατηγορία εναντίων της ηγεσίας των Ναζί ήταν πως υπήρξαν οργανωτές “επιδρομικού πολέμου” (“war of aggression”) δηλαδή ενός μη αμυντικού πολέμου, ενός πολέμου που δεν ήταν αναγκαίος, ενός “πολέμου επιλογής” (“war of choice”), ενός πολέμου κατάκτησης. Οι οργανωτές του μπορούσαν να επιλύσουν τα οποία προβλήματα που αντιμετώπιζε η Γερμανία με διάφορους ειρηνικούς τρόπους αλλά επέλεξαν να τα επιλύσουν με την χρήση βίας δηλαδή μέσω ενός πολέμου κατάκτησης.

Στην ποιό σημαντική του τοποθέτηση το Δικαστήριο περιέγραψε ως εξής τον “επιδρομικό πόλεμο”: “Ο πόλεμος είναι ουσιαστικά κάτι το κακό. Οι συνέπειές του δεν περιορίζονται μόνο στα εμπόλεμα κράτη αλλά επηρεάζουν ολόκληρο τον κόσμο. Για το λόγο αυτό η πρόκληση επιδρομικού πολέμου (“war of aggression”) δεν είναι απλά ένα διεθνές έγκλημα. Είναι το υπέρτατο διεθνές έγκλημα το οποίο διαφέρει από τα άλλα εγκλήματα διότι εμπεριέχει το κακό στο σύνολό του”.

Πρόσφατα και μετά από επτά περίπου χρόνια έρευνας, ολοκληρώθηκε και δόθηκε στη δημοσιότητα η Έκθεση Τσίλκοτ για το ρόλο της Μεγάλης Βρεττανίας επί πρωθυπουργίας Τόνυ Μπλέρ αναφορικά με τον πόλεμο του 2003 κατά του Σαντάμ Χουσέιν και την συνεργασία του Βρετανού πρωθυπουργού με την αμερικανική κυβέρνηση και του Προέδρου Μπούς για την οργάνωση και διεξαγωγή του πολέμου. Το συμπέρασμα του υπεύθυνου για την σύνταξη της έκθεσης του, Sir John Chilcot, ενός επιφανούς νομικού στον οποίο δόθηκε εντολή για τη διερεύνηση του ζητήματος υπήρξε καταπέλτης. Κατά τον Τσίλκοτ η κυβέρνηση του Τόνυ Μπλέρ εσκεμμένα παραπλάνησε τον βρετανικό λαό και συνομωσιακά οργάνωσε με τις Ηνωμένες Πολιτείες ένα “επιδρομικό πόλεμο” παραβιάζοντας κατάφορα τη διεθνή έννομη τάξη. Υπενθυμίζω εδώ πως και ο τότε ΓΓ του ΟΗΕ Κόφι Ανάν χαρακτήρισε τον πόλεμο του 2003 ως παράνομο και πως παραβίαζε την καταστατική Χάρτα του ΟΗΕ. Η Χάρτα είναι μια διεθνής συνθήκη που προγράφει τον πόλεμο ως εργαλείο επίλυσης διαφορών ανάμεσα στα κράτη και η οποία Χάρτα αποτελεί τον ακρογωνιαίο λίθο του μεταπολεμικού διεθνούς συστήματος.

Συναφή με ένα επιδρομικό πόλεμο και εμπίπτωντας στην ίδια κατηγορία είναι και τα εγκλήματα εναντίων της ειρήνης, εγκλήματα εναντίων την ανθρωπότητας, το έγκλημα της γενοκτονίας και εγκλήματα βιασμού και ανήθικων επιθέσεων. Στην συγκεκριμένη περίπτωση του Τόνυ Μπέρ η Έκθεση Τσίλκοτ δεν τον κατονομάζει εγκληματία πολέμου. Όμως περισσότερα από ενενήντα κράτη έχουν ενσωματώσει στο εσωτερικό τους δίκαιο πρόνοιες για τέτοια εγκλήματα πολέμου και είναι θέμα χρόνου κάποιο δικαστήριο να εκδόσει ένταλμα σύλληψής του. Υπενθυμίζω εδώ πως ένας θαρραλέος δικαστής στη Ισπανία εξέδωσε, πριν μερικά χρόνια, ένα τέτοιο ένταλμα σύλληψης κατά του πρώην προέδρου της Χιλής, του δικτάτορα Πινοσέτ, για την πραξικοπιματικά ανατροπή και δολοφονία του νόμιμα εκλεγμένου Προέδρου της Χιλής Αλλιέντε, και για τα εκλήματα που διέπραξε το δικτατορικό του καθεστώς κατά του λαού της Χιλής και κατά της ειρήνης. Ο Πινοσέτ χαρακτηρίστηκε “εχθρός της ανθρωπότητας” (“hostis humanis generis”) και δεν είχε που να κρυφτεί.

Εαν ένας επιδρομικός πόλεμος είναι το “υπέρτατο διεθνές έγκλημα”, τότε ένα πραξικόπημα κατά της δημοκρατικής τάξης είναι το “υπέρτατο εσωτερικό έγκλημα”.

Ένα τέτοιο διττό έγκλημα συντελέστηκε κατά του κυπριακού λαού τον Ιούλιο του 1974. Τα παλικάρια της φακής και της αμερικανικής δεξιάς σε Ελλάδα και Κύπρο συνέλαβαν οργάνωσαν και υλοποίησαν το αντιδημοκρατικό και προδοτικό πραξικόπημα κατά του δημοκρατικού πολιτεύματος την 15η Ιουλίου. Και στις 20 Ιουλίου η Τουρκία ολοκλήρωσε το έγκλημα με το δικό της: με τον επιδρομικό πόλεμο κατάκτησης του Ιουλίου και Αυγούστου. Ως συνέπεια του διττού αυτού εγκλήματος η Κύπρω απώλεσε, μέσα σε ένα μήνα, το ένα τοις εκατό του πληθυσμού της (5,000 άτομα) σχεδον τα μισά της εδάφη και πάνω από τα 55% των ακτών της. Το υλικό κόστος της εισβολής αγγίζει τα εκατό δις δολλάρια.

Το υλικό κόστος είναι ωστόσο το λιγότερο. Στη διάρκεια του πραξικοπήματος τα παλικάρια της φακής, με στολές παραλλαγής και καλασινίκοφ κυκλοφορούσαν σε κρατικά ιδρύματα και στους δρόμους και συνελάμβαναν και σκοτώναν αυθαίρετα. Όταν όμως πάτησε ο Αττίλας πήγαν στο Τροόδος για να … οργανώσουν την αντίσταση. Η δε ηγετική τους ομάδα πήγε έρποντας στο αμερικανό πρέσβη- τον Αύγουστο λίγες μέρες πριν τη δεύτερη εισβολή- και τον θερμοπαρακαλούσε για τη διαμεσολάβηση της Αμερικής με του Τούρκους. Στη δε έκθεση του προς την Ουάσιγκτον ο αμερικανός πρέσβης έγραφε πως τους βρήκε πολύ “μετριοπαθείς” και έτοιμους για συμβιβασμούς με την Άγκυρα. Δεν ήταν, έγραφε, τόσο “εξτρεμιστές” όσο τους θεωρούσε ο Μακάριος. Τους “αδικούσε” λέει ο Μακάριος και ήταν σίγουρος για πολύ μεγάλους “συμβιβασμούς” εκ μέρους τους στο μέλλον!

Ένας μέρος της σημερινής τραγωδίας στον πολύπαθο αυτό τόπο είναι η οργανωμένη προσπαθεία να ξεχαστεί το διττό έγκλημα του Ιουλίου του 1974, διότι λένε η μνήμη ξύνει πληγές και χαλά το κλίμα για τη επίλυση του κυπριακού. Από τη μια οι πραξικοπηματίες και η συνωμοταξία τους θέλουν και ζητούν να ξεχαστεί το προδοτικό πραξικόπημα – το υπέρτατο εσωτερικό έγκλημα- και τα εgκλήματα που διέπραξαν. Από τη άλλη έχουμε τους οπαδούς της οποίας λύσης που ζητούν και απαιτούν να ξεχαστεί το “υπέρτατο διεθνές έγκλημα” και να μην ξύνονται και πληγές των εγκλημάτων του Αττίλα.

Έχουμε δηλαδή εδώ στη πράξη μια ανίερη συμμαχία μεταξύ των πραξικοπηματιών και των θιασωτών του Αττίλα. Καλυτέρο πρόσφατο παράδειγμα υπήρξε η αντίδραση των υποστηρικτών της “Τουρκικής ειρήνης” στην Κύπρο για τις αποκαλύψεις του Σενέρ Λεβέντ σχετικά με δολοφονίες αιχμαλώτων πολέμου που τους έθαψαν ζωντανούς σε ποτάμια στη Τουρκία για να εξαφανίσουν με το καιρό τα ίχνη τους. (Όσοι γνωρίζουν ιστορία αναγνωρίζουν πως με το ίδιο τρόπο- και για να μη ξοδεύονται σφαίρες- δολοφονούσαν και του Αρμένιους στη Τουρκία πριν εκατό χρόνια).

Η συνωμοταξία της οποίας λύσης με επικεφαλής τον Άκη Λόρδο, τούτη τη φορά, έσχισαν τα ιμάτιά της και τα οπίσθιά τους, ταυτόχρονα, απαιτώντας την πολιτική κεφαλή του Σενέρ επί πινάκι, γιατί έκανε μια τέτοια αποκάλυψη “χαλώντας” το κλίμα! Τι θα πουν ο κύριος Λόρδος και η παρέα του όταν αποκαλυφθούν, οσονούπω, και οι λεπτομέρειες της σφαγής της 23 Αυγούστου 1974 των αιχμαλώτων του γηπέδου της Κερύνειας; Από τους 200 αιχμάλωτους αφέθηκαν ελεύθεροι 30, οι δε υπόλοιποι σφαγιάστηκαν. Πιθανό να είναι αυτοί που βρίσκονται σε μαζικό τάφο στη αυλή του Αποστόλου Βαρνάβα. Και για του οποίους ξαναγράψε ο Λεβέντ. Και αρκετών των οποίων τα κόκκαλα μετακινήθηκαν αργότερα με μπουλτόζες και πετάχτηκαν στη θάλασσα.

Μέσα σε μια γενιά ο κυπριακός λαός έζησε ένα αντιαποικιακό αγώνα, μια εμφύλια σύγκρουση, ένα πραξικόπημα – το υπέρτατο εσωτερικό έγκλημα – και ένα επιδρομικό πόλεμο – το υπέρτατο διεθνές έγκλημα. Ο κυπριακός λαός δικαιούται απαιτεί και πρέπει να έχει ένα ελεύθερο μέλλο σε μια δημοκρατική πατρίδα. Ζητά και απαιτεί μια Κύπρο ενιαία και δημοκρατική.

 Του ΜΑΡΙΟΥ ΕΥΡΥΒΙΑΔΗ
20/7/2017