Της πατρίδας μου η σημαία ...
Η αριστεία και η κουλτούρα των βραβείων.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
(1) Αριστεία, σημαιοφόροι και ιδεοληπτικός εξισωτισμός.
(2) Αριστεία: μεταξύ δαρβινισμού και εξισωτισμού.
(3) Σχολείο λοταρία.
(4) Η Σημαία είναι δικαίωμα όλων - Μόνο η Ηγεσία είναι προνόμιο των Αρίστων.
(5) Ποιος είναι ο άριστος τελικά; Ποιο είναι το κριτήριο της αριστείας;
Ποιός δικαιούται να κρατά τη σημαία;
(5) Ποιος είναι ο άριστος τελικά; Ποιο είναι το κριτήριο της αριστείας;
Ποιός δικαιούται να κρατά τη σημαία;
Έργο Γ. Αδαμάκη
Η αριστεία και η κουλτούρα των βραβείων.
Έστω ότι μια κριτική επιτροπή δεν απαρτίζεται από ηλίθιους και ότι αυτός που βραβεύεται δεν είναι ανάξιος. Τι εξυπηρετεί ένα βραβείο; Η λογική του βραβείου είναι η επιδοκιμασία ενός έργου. Είτε στη βάση της κρίσης των πολλών είτε στη βάση της κρίσης των ειδικών, βραβεύεται η αριστεία, το εξέχον κατόρθωμα.
Υπό ποίαν έννοια όμως συνιστά επιβράβευση για έναν πνευματικό άνθρωπο κάτι τέτοιο; Φαντάζομαι ότι επιβράβευση συνιστά είτε η γνώμη των ελαχίστων ανθρώπων που μπορούν να πουν κάτι καίριο είτε η υποδοχή του κοινού. Το κοινό δεν βαραίνει με τη γνώμη του, αλλά αριθμητικά, με την παρουσία ή την απουσία του στις παραστάσεις, με την αγορά ή την απόρριψη ενός βιβλίου.
Πρόκειται για μία από τις περιπτώσεις που η αναδρομή στην αρχαιότητα φοβάμαι ότι μπορεί να είναι παραπλανητική. Ο αρχαίος πολιτισμός αγαπούσε τον ανταγωνισμό με μανία. Από την εκπαίδευση και την ποίηση μέχρι τον πόλεμο και τον αθλητισμό, ενδιέφερε πρωτίστως η επιτυχία. Ο Μακ Ιντάιρ υποσημείωνε πως η αρχαία αριστεία έχει περιεχόμενο, δεν είναι κυριαρχία ανεξαρτήτως αρετής, αλλά τα δεδομένα είναι αποκαλυπτικά. O Κλεομήδης στην Αστυπάλαια έχασε το έπαθλο των αγώνων γιατί σκότωσε τον αντίπαλό του. Τρελάθηκε, μπήκε σε ένα σχολείο με εξήντα παιδιά, έριξε την κολώνα και σκοτώθηκαν όλα. Όταν τον κυνήγησαν για να τον λιθοβολήσουν, εκείνος αναζήτησε καταφύγιο στον ναό της Αθηνάς. Δεν τον βρήκαν όμως εκεί, ρώτησαν τον Απόλλωνα και τους είπε να τον τιμούν γιατί είναι ο τελευταίος των ηρώων. Αυτός που γκρεμίζει ένα σχολείο με εξήντα παιδιά και λατρεύεται ως ήρωας μας δείχνει πως και στην αρχαιότητα ο θαυμασμός μπορούσε να μεταφερθεί στο κατόρθωμα, όχι στο περιεχόμενο. Μεταφέρομαι λοιπόν στα σημερινά. Το λογοτεχνικό βραβείο δεν σε κάνει λογοτεχνικότερο, σε κάνει ανταγωνιστικότερο. Η λύσσα της επικράτησης κυριαρχεί επί των περιεχομένων αργά ή γρήγορα. Αυτή είναι η λογική του ανταγωνισμού, γι’ αυτό είναι φυσιολογικό να βραβεύονται παντού διάσημοι τραγουδιστές. Το ότι η Χάρις Αλεξίου βραβεύεται ως μεταφράστρια και ο Σάκης Ρουβάς ως ηθοποιός είναι λογική προέκταση της κουλτούρας της ιεραρχίας. Αναφέρεται μερικές φορές πως «η ιδιοφυΐα των αρχαίων ποιητών είναι αξεχώριστη από την ιδιοφυΐα του κοινού που τους ανέδειξε», όπως είχε πει ο Κορνήλιος Καστοριάδης. Όμως πώς αποδεικνύεται ότι οι αρχαίοι παρήγαγαν αριστουργήματα επειδή ήταν εκτεθειμένα στην κρίση του κοινού για να αξιολογηθούν;
Γίνεται μια συζήτηση για την αριστεία αυτές τις μέρες. Το κλειδί της σχετικής παρανόησης είναι πως το αντίθετο της αριστείας δεν είναι η αναξιοκρατία, αλλά η αδιαφορία για τις τιμές και τα αξιώματα. Αν πρόκειται για το δίλημμα αν προτιμούμε να καταλαμβάνουν θέσεις άξιοι ή ανάξιοι, μάλλον δεν πρόκειται για δίλημμα. Ακόμη και συνταξιδιώτη στο τραίνο να διαλέγαμε, προφανώς θα προτιμούσαμε άνθρωπο που να μας ενδιαφέρει από κάποιον που μας κάνει να πλήττουμε. Όμως την ώρα που διδάσκουμε λογοτεχνία είναι δυνατόν η μέριμνά μας να είναι ποιος κατάλαβε καλύτερα, βαθύτερα, μονιμότερα και ουσιαστικότερα, για να τον παινέψουμε και να τον βραβεύσουμε; Τίποτα από όσα αξίζουν στην επικοινωνία με ένα έργο ή έναν μαθητή δεν μετριέται. Προφανώς υπάρχουν στιγμές που απαιτείται να αξιολογήσουμε, να επιλέξουμε έναν καθηγητή ή έναν υπότροφο ανάμεσα σε πολλούς υποψήφιους. Αλλά δεν είναι όλες οι στιγμές τέτοιες και πάντως δεν είναι δουλειά της διδασκαλίας να διαμορφώνει (και αυτή) συνείδηση ιεραρχίας. Η σκάλα που οδηγεί από το στουρνάρι στον ατσίδα είναι ο βασικός τρόπος με τον οποίον βιώνεται από τους μαθητές η σχολική εκπαίδευση. Η φυσική της συνέχεια είναι οι σπουδές στο εξωτερικό και η πολιτική σταδιοδρομία στο Ποτάμι. Δεν έχουμε λόγο να συνδράμουμε σε αυτό το κλίμα.
Εξάλλου δεν έχουμε πάντοτε και την αγωνία να περάσει μόνο ένας την εξέταση. Το ουσιαστικότερο μέρος της εκπαίδευσης είναι να μάθουν οι μαθητές αυτό που κανείς δεν λέει: πως αξία συνιστά ό,τι δεν ποσοτικοποιείται. Δεν ενδιαφέρει αν αγαπάμε τη μάνα μας πιο πολύ από ό,τι οι άλλοι, δεν υποφέρω ποτέ που δεν ερμηνεύω Μπετόβεν στο μπουζούκι, και δεν είναι ο αγαπημένος μου λογοτέχνης κάποιος γίγαντας, που κάνει τους άλλους να μοιάζουν τσόλια και ξέφτια της λογοτεχνικής ιστορίας. Είναι απλώς οι αγαπημένοι μας, όπως ο γάτος μας ή το φθαρμένο μπουφάν μας. Το κλασικό παράδειγμα είναι οι πηγές του Καβάφη, που έγραψε ό,τι έγραψε με πηγές κατά γενική ομολογία δεύτερης ή τρίτης ποιότητας. Έγραψε μετριότατα ποιήματα εμπνευσμένος από τον Σαίξπηρ και τον Όμηρο, και σπουδαία ποιήματα εμπνευσμένος από συγγραφείς που ξέρουν ελάχιστοι.
Το γεγονός ότι υπάρχει αναξιοκρατία δεν αλλοιώνει το γεγονός ότι όλη η παιδεία μας και όλη η αντίληψη της κοινωνίας εδράζεται σε μια αντιμετώπιση της παιδείας αυστηρώς ιεραρχική. Δεν χορταίνουμε να συζητούμε για τους καλούς και τους κακούς μαθητές, τις ταινίες που πήραν όσκαρ, τους «Έλληνες που διαπρέπουν στο εξωτερικό» και άλλες κοινοτοπίες, αφήνοντας κατά μέρος την πρώτη αποστολή της παιδείας, που είναι η γοητεία. Κάτι από όλα αυτά που λέμε να μείνει στο μυαλό εκείνου που ακούει.
Το πρόβλημα είναι ότι η κουλτούρα της υποτιθέμενης αριστείας λαμβάνει ως δεδομένο πως υπάρχουν θέσεις για λίγους, και μετά αγωνίζεται να μας πείσει ότι θα βρει την καλύτερη διαδικασία για να κρίνει ποιοι θα αποκλειστούν. Δεν έχω καμία αμφιβολία, νομίζω κανείς εχέφρων άνθρωπος δεν έχει, ότι στην παιδεία και στα γράμματα υπάρχουν κορυφές, ότι δεν θα γράψουμε όλοι λογοτεχνία σαν τον Ντοστογιέφσκι. Η δημιουργία έχει χαρακτήρα αριστοκρατικό με την απλή έννοια ότι δεν παράγουν όλοι οι άνθρωποι έργα του πνεύματος, και δεν παράγουν όλοι έργα ίδιας ποιότητας. Αυτό όμως που διακυβεύεται ουσιαστικά είναι ότι η ιδεολογία της αξιοκρατίας αποσιωπά πως το ερώτημα δεν είναι αν θα καταλαμβάνουν θέσεις ή υποτροφίες άξιοι ή ανάξιοι, αλλά το αν η παιδεία μας θα έχει ως προσανατολισμό τον άνθρωπο-λύκο.
Η παιδεία που εγώ καταλαβαίνω και σέβομαι είναι παιδεία που μεταδίδει τα έργα του πνεύματος, για να μοιραστούν και άλλοι τη χαρά που νιώσαμε όσοι (και όσο) τα γνωρίσαμε. Η μανία της αγοράς να μας βάλει στη σειρά για να δούμε ποιος θα περάσει την πόρτα πρώτος, ποιος τελευταίος, και ποιος θα μείνει απ’ έξω, είναι ριζικά αλλουνού παπά ευαγγέλιο.
ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ ΠΟΥΛΗΣ
24/2/2015
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Αριστεία, σημαιοφόροι και ιδεοληπτικός εξισωτισμός.
Τόσο στην Κουμουνδούρου όσο και στην κυβέρνηση έχουν κάνει μία μεγάλη παρανόηση. Οι ψηφοφόροι δεν τους ανέδειξαν δεύτερο κόμμα στις εκλογές του 2012 και πρώτο κόμμα στις δύο εκλογές του 2015, επειδή ξαφνικά υιοθέτησαν τα παραδοσιακά ιδεολογήματα του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ». Όταν ζητούσε την ψήφο με αυτά τα ιδεολογήματα μόλις που κατάφερνε να υπερβεί το 3% και να εισέρχεται στη Βουλή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε εκλογικά όταν οι μνημονιακές πολιτικές αρχικά του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια και της ΝΔ ανέτρεψαν τις σταθερές του βίου εκατομμυρίων Ελλήνων. Πολλοί από όσους έπεσαν στον γκρεμό ή βρέθηκαν στο χείλος του, μη έχοντας εναλλακτική λύση, στράφηκαν στον Τσίπρα και στο κόμμα του.
Προσδοκούσαν ότι θα έκανε πράξη την προεκλογική επαγγελία του για απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο. Από το 2010, άλλωστε, η Ελλάδα έχει περιέλθει σε μία κατάσταση, η οποία εκ των πραγμάτων έχει θέσει σε πρώτη και σχεδόν αποκλειστική μοίρα το οικονομικό-κοινωνικό πρόβλημα. Ήταν ακριβώς αυτό που καθόρισε σε αποφασιστικό βαθμό την εκλογική συμπεριφορά, οδηγώντας στις γνωστές ανατροπές του πολιτικού σκηνικού.
Όσοι, όμως, το 2012 και ακόμα περισσότερο το 2015 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, δεν εστερνίσθηκαν, τις παραδοσιακές ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, συνεχίζουν να τις αποστρέφονται, ειδικά εκείνες που αφορούν τον εθνομηδενισμό, τον δικαιωματισμό και την αποδόμηση παραδοσιακών αξιών.
Εξισορρόπηση με «αριστερή» ατζέντα!
Οι επιδόσεις της κυβέρνησης Τσίπρα στο μέτωπο εναντίον του Μνημονίου είναι γνωστές. Από το καλοκαίρι του 2015 εφαρμόζει το 3ο Μνημόνιο, επιδεινώνοντας την ήδη πολύ δύσκολη θέση της «μικρομεσαίας θάλασσας» που αποτελεί τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας. Η αριστερή συνείδηση των βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δοκιμάζεται όταν ψηφίζουν ή εγκρίνουν επώδυνα μνημονιακά μέτρα, αλλά το κάνουν με αποφασιστικότητα και χωρίς διαρροές.
Για να εξισορροπήσουν τις μνημονιακές «αμαρτίες» τους, οι Συριζαίοι επιχειρούν να προωθήσουν την «αριστερή» ατζέντα τους σε άλλα κοινωνικά μέτωπα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι πρωτοβουλίες που ανέλαβαν στο υπουργείο Δικαιοσύνης ο Παρασκευόπουλος και στο υπουργείο Παιδείας αρχικά ο Μπαλτάς, στη συνέχεια ο Φίλης και τον τελευταίο καιρό ο Γαβρόγλου.
Αναμφίβολα, κάποια πράγματα έπρεπε να αλλάξουν. Στην πραγματικότητα, όμως, οι σταυροφόροι της μεταμοντέρνας «αριστερής» αποδόμησης επιχείρησαν να επιβάλλουν την ατζέντα τους βολονταριστικά, ουσιαστικά περιφρονώντας τα «θέλω» της κοινωνίας. Πρόκειται για μία ακόμα εκδοχή του δόγματος της πρωτοπορίας.
Ως επαγγελματίες της Αριστεράς θεωρούν πως γνωρίζουν την «αλήθεια» της Ιστορίας και το συμφέρον του λαού καλύτερα από τον ίδιο. Γι’ αυτό και δεν έχουν κανένα ηθικοπολιτικό δισταγμό να τον υποκαθιστούν. Το δικό τους «αποφασίζουμε και επιβάλλουμε», άλλωστε, έχει αριστερό πρόσημο και κατ’ επέκτασιν είναι ιδεολογικά καθαγιασμένο!
Πυροβολούν τα πόδια τους
Το πρόβλημα για το Μαξίμου και την Κουμουνδούρου είναι ότι προωθώντας σε κυβερνητικό επίπεδο την ατζέντα του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ» πυροβολούν τα πόδια τους πολιτικά-εκλογικά. Για την ακρίβεια, απωθούν και ψηφοφόρους, οι οποίοι, έστω και με μισή καρδιά, συνεχίζουν να δηλώνουν πως θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, επειδή θεωρούν πως ό,τι κάνει ο Τσίπρας το κάνει επειδή του έχουν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό.
Ακόμα και αυτοί οι ψηφοφόροι, όμως, (κατά κανόνα προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και κάποιοι από τη ΝΔ) δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν την ιδεοληπτική-αποδομητική ατζέντα της Κουμουνδούρου. Για την ακρίβεια, η ατζέντα του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ» προσκρούει στα ιδεολογικά πιστεύω και στις αξίες της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, ακόμα και όσων παραμένουν εκλογικά πιστοί στον Τσίπρα.
Το ζήτημα με την κλήρωση των σημαιοφόρων είναι ένας ακόμα κρίκος σε μία ήδη μακρά αλυσίδα αντίστοιχων αποφάσεων του υπουργείου Παιδείας. Στην πραγματικότητα είναι απόρροια της ιδεολογικής εχθρότητας προς την έννοια της αριστείας, η οποία έχει εκδηλωθεί και παλαιότερα. Και η εχθρότητα προς την αριστεία πηγάζει από την ιδεοληψία του εξισωτισμού.
Αριστεία και σημαιοφόροι
Προφανώς, επιβάλλεται το εκπαιδευτικό σύστημα να στηρίζει τους πιο αδύναμους μαθητές. Θα ήταν πραγματικά ηθικά, αλλά και κοινωνικά καταστροφικό το εκπαιδευτικό σύστημα να είναι προσανατολισμένο αποκλειστικά στους καλούς μαθητές. Αυτό, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετικό από το να μην επιβραβεύει τους άριστους. Το σχολείο, ακόμα και το Δημοτικό, δεν μπορεί να διαμορφώνει αντιλήψεις και νοοτροπίες, οι οποίες βρίσκονται στον αντίποδα των συνθηκών που επικρατούν στην πραγματική ζωή.
Χαρακτηριστική του ιδεοληπτικού εξισωτισμού της Κουμουνδούρου είναι η σχετική δήλωση του Νίκου Φίλη. Θεωρεί ότι η επιβράβευση των αρίστων δημιουργεί «καθεστώς ποικίλων διακρίσεων και ανισοτήτων«. Υποστηρίζει ότι πρόκειται για θέσεις που θέλουν «να εμφυτεύσουν στην Παιδεία μια βαθιά ταξική αντίληψη». Γι’ αυτόν, όσοι δεν επιλεγούν για σημαιοφόροι «βιώνουν ένα είδος αρνητικής διάκρισης που μπορεί να αποβεί καθοριστικό για την υπόλοιπη ζωή τους«.
Για να κόψει, μάλιστα, τον Γόρδιο Δεσμό, ο Φίλης ζητάει την κατάργηση των σχολικών παρελάσεων, όπως το είχε προσπαθήσει και όταν ήταν υπουργός Παιδείας. Ο διάδοχός του Γαβρόγλου, όμως, επέλεξε να κλιμακώσει τον αποδομητικό εκσυγχρονισμό του, καταργώντας ουσιαστικά το τελετουργικό της μηνιαίας ανάρτησης της σημαίας.
Μωραίνει Κύριος…
Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, όσο πιο πολύ βυθίζονται στον μνημονιακό βάλτο, τόσο πιο επιθετικά αποδομητικοί γίνονται. Αυτό μπορεί να αμβλύνει το δικό τους συνειδησιακό πρόβλημα, αλλά από πολιτικής-εκλογικής απόψεως τους αποξενώνει και από την εναπομείνασα εκλογική βάση του «μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ».
Όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ» να επιβάλει την ιδεοληπτική ατζέντα του στον «μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ» και μέσω αυτού στην ελληνική κοινωνία. Το μόνο που καταφέρνει, όμως, είναι να επιταχύνει την πορεία πολιτικής-εκλογικής συρρίκνωσης.
Για μία ακόμα φορά επιβεβαιώνεται η ρήση «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι«.
Σταύρος Λυγερός
https://stavroslygeros.gr/politiki/aristeia-simaioforoi-kai-ideoliptikos-exisotismos/
4 Αυγούστου 2017
Αριστεία, σημαιοφόροι και ιδεοληπτικός εξισωτισμός.
Τόσο στην Κουμουνδούρου όσο και στην κυβέρνηση έχουν κάνει μία μεγάλη παρανόηση. Οι ψηφοφόροι δεν τους ανέδειξαν δεύτερο κόμμα στις εκλογές του 2012 και πρώτο κόμμα στις δύο εκλογές του 2015, επειδή ξαφνικά υιοθέτησαν τα παραδοσιακά ιδεολογήματα του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ». Όταν ζητούσε την ψήφο με αυτά τα ιδεολογήματα μόλις που κατάφερνε να υπερβεί το 3% και να εισέρχεται στη Βουλή.
Ο ΣΥΡΙΖΑ εκτοξεύθηκε εκλογικά όταν οι μνημονιακές πολιτικές αρχικά του ΠΑΣΟΚ και στη συνέχεια και της ΝΔ ανέτρεψαν τις σταθερές του βίου εκατομμυρίων Ελλήνων. Πολλοί από όσους έπεσαν στον γκρεμό ή βρέθηκαν στο χείλος του, μη έχοντας εναλλακτική λύση, στράφηκαν στον Τσίπρα και στο κόμμα του.
Προσδοκούσαν ότι θα έκανε πράξη την προεκλογική επαγγελία του για απεγκλωβισμό από το Μνημόνιο. Από το 2010, άλλωστε, η Ελλάδα έχει περιέλθει σε μία κατάσταση, η οποία εκ των πραγμάτων έχει θέσει σε πρώτη και σχεδόν αποκλειστική μοίρα το οικονομικό-κοινωνικό πρόβλημα. Ήταν ακριβώς αυτό που καθόρισε σε αποφασιστικό βαθμό την εκλογική συμπεριφορά, οδηγώντας στις γνωστές ανατροπές του πολιτικού σκηνικού.
Όσοι, όμως, το 2012 και ακόμα περισσότερο το 2015 ψήφισαν ΣΥΡΙΖΑ, δεν εστερνίσθηκαν, τις παραδοσιακές ιδεοληψίες του ΣΥΡΙΖΑ. Αντιθέτως, συνεχίζουν να τις αποστρέφονται, ειδικά εκείνες που αφορούν τον εθνομηδενισμό, τον δικαιωματισμό και την αποδόμηση παραδοσιακών αξιών.
Εξισορρόπηση με «αριστερή» ατζέντα!
Οι επιδόσεις της κυβέρνησης Τσίπρα στο μέτωπο εναντίον του Μνημονίου είναι γνωστές. Από το καλοκαίρι του 2015 εφαρμόζει το 3ο Μνημόνιο, επιδεινώνοντας την ήδη πολύ δύσκολη θέση της «μικρομεσαίας θάλασσας» που αποτελεί τον κορμό της ελληνικής κοινωνίας. Η αριστερή συνείδηση των βουλευτών και στελεχών του ΣΥΡΙΖΑ μπορεί να δοκιμάζεται όταν ψηφίζουν ή εγκρίνουν επώδυνα μνημονιακά μέτρα, αλλά το κάνουν με αποφασιστικότητα και χωρίς διαρροές.
Για να εξισορροπήσουν τις μνημονιακές «αμαρτίες» τους, οι Συριζαίοι επιχειρούν να προωθήσουν την «αριστερή» ατζέντα τους σε άλλα κοινωνικά μέτωπα. Χαρακτηριστικά παραδείγματα είναι οι πρωτοβουλίες που ανέλαβαν στο υπουργείο Δικαιοσύνης ο Παρασκευόπουλος και στο υπουργείο Παιδείας αρχικά ο Μπαλτάς, στη συνέχεια ο Φίλης και τον τελευταίο καιρό ο Γαβρόγλου.
Αναμφίβολα, κάποια πράγματα έπρεπε να αλλάξουν. Στην πραγματικότητα, όμως, οι σταυροφόροι της μεταμοντέρνας «αριστερής» αποδόμησης επιχείρησαν να επιβάλλουν την ατζέντα τους βολονταριστικά, ουσιαστικά περιφρονώντας τα «θέλω» της κοινωνίας. Πρόκειται για μία ακόμα εκδοχή του δόγματος της πρωτοπορίας.
Ως επαγγελματίες της Αριστεράς θεωρούν πως γνωρίζουν την «αλήθεια» της Ιστορίας και το συμφέρον του λαού καλύτερα από τον ίδιο. Γι’ αυτό και δεν έχουν κανένα ηθικοπολιτικό δισταγμό να τον υποκαθιστούν. Το δικό τους «αποφασίζουμε και επιβάλλουμε», άλλωστε, έχει αριστερό πρόσημο και κατ’ επέκτασιν είναι ιδεολογικά καθαγιασμένο!
Πυροβολούν τα πόδια τους
Το πρόβλημα για το Μαξίμου και την Κουμουνδούρου είναι ότι προωθώντας σε κυβερνητικό επίπεδο την ατζέντα του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ» πυροβολούν τα πόδια τους πολιτικά-εκλογικά. Για την ακρίβεια, απωθούν και ψηφοφόρους, οι οποίοι, έστω και με μισή καρδιά, συνεχίζουν να δηλώνουν πως θα ψηφίσουν ΣΥΡΙΖΑ, επειδή θεωρούν πως ό,τι κάνει ο Τσίπρας το κάνει επειδή του έχουν βάλει το μαχαίρι στο λαιμό.
Ακόμα και αυτοί οι ψηφοφόροι, όμως, (κατά κανόνα προέρχονται από το ΠΑΣΟΚ και κάποιοι από τη ΝΔ) δεν είναι διατεθειμένοι να αποδεχθούν την ιδεοληπτική-αποδομητική ατζέντα της Κουμουνδούρου. Για την ακρίβεια, η ατζέντα του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ» προσκρούει στα ιδεολογικά πιστεύω και στις αξίες της συντριπτικής πλειονότητας των Ελλήνων, ακόμα και όσων παραμένουν εκλογικά πιστοί στον Τσίπρα.
Το ζήτημα με την κλήρωση των σημαιοφόρων είναι ένας ακόμα κρίκος σε μία ήδη μακρά αλυσίδα αντίστοιχων αποφάσεων του υπουργείου Παιδείας. Στην πραγματικότητα είναι απόρροια της ιδεολογικής εχθρότητας προς την έννοια της αριστείας, η οποία έχει εκδηλωθεί και παλαιότερα. Και η εχθρότητα προς την αριστεία πηγάζει από την ιδεοληψία του εξισωτισμού.
Αριστεία και σημαιοφόροι
Προφανώς, επιβάλλεται το εκπαιδευτικό σύστημα να στηρίζει τους πιο αδύναμους μαθητές. Θα ήταν πραγματικά ηθικά, αλλά και κοινωνικά καταστροφικό το εκπαιδευτικό σύστημα να είναι προσανατολισμένο αποκλειστικά στους καλούς μαθητές. Αυτό, ωστόσο, είναι πολύ διαφορετικό από το να μην επιβραβεύει τους άριστους. Το σχολείο, ακόμα και το Δημοτικό, δεν μπορεί να διαμορφώνει αντιλήψεις και νοοτροπίες, οι οποίες βρίσκονται στον αντίποδα των συνθηκών που επικρατούν στην πραγματική ζωή.
Χαρακτηριστική του ιδεοληπτικού εξισωτισμού της Κουμουνδούρου είναι η σχετική δήλωση του Νίκου Φίλη. Θεωρεί ότι η επιβράβευση των αρίστων δημιουργεί «καθεστώς ποικίλων διακρίσεων και ανισοτήτων«. Υποστηρίζει ότι πρόκειται για θέσεις που θέλουν «να εμφυτεύσουν στην Παιδεία μια βαθιά ταξική αντίληψη». Γι’ αυτόν, όσοι δεν επιλεγούν για σημαιοφόροι «βιώνουν ένα είδος αρνητικής διάκρισης που μπορεί να αποβεί καθοριστικό για την υπόλοιπη ζωή τους«.
Για να κόψει, μάλιστα, τον Γόρδιο Δεσμό, ο Φίλης ζητάει την κατάργηση των σχολικών παρελάσεων, όπως το είχε προσπαθήσει και όταν ήταν υπουργός Παιδείας. Ο διάδοχός του Γαβρόγλου, όμως, επέλεξε να κλιμακώσει τον αποδομητικό εκσυγχρονισμό του, καταργώντας ουσιαστικά το τελετουργικό της μηνιαίας ανάρτησης της σημαίας.
Μωραίνει Κύριος…
Όπως αποδεικνύεται από τα γεγονότα, όσο πιο πολύ βυθίζονται στον μνημονιακό βάλτο, τόσο πιο επιθετικά αποδομητικοί γίνονται. Αυτό μπορεί να αμβλύνει το δικό τους συνειδησιακό πρόβλημα, αλλά από πολιτικής-εκλογικής απόψεως τους αποξενώνει και από την εναπομείνασα εκλογική βάση του «μεγάλου ΣΥΡΙΖΑ».
Όλα αυτά δεν είναι τίποτα περισσότερο από την προσπάθεια του «μικρού ΣΥΡΙΖΑ» να επιβάλει την ιδεοληπτική ατζέντα του στον «μεγάλο ΣΥΡΙΖΑ» και μέσω αυτού στην ελληνική κοινωνία. Το μόνο που καταφέρνει, όμως, είναι να επιταχύνει την πορεία πολιτικής-εκλογικής συρρίκνωσης.
Για μία ακόμα φορά επιβεβαιώνεται η ρήση «μωραίνει Κύριος ον βούλεται απολέσαι«.
Σταύρος Λυγερός
https://stavroslygeros.gr/politiki/aristeia-simaioforoi-kai-ideoliptikos-exisotismos/
4 Αυγούστου 2017
2.
Αριστεία: μεταξύ δαρβινισμού και εξισωτισμού.
Δεν μπορώ να μη πω πως είναι μελαγχολικό που χρειάζεται να λέγονται και να τονίζονται τα αυτονόητα για την «αριστεία». Υπό την πρόκληση, μάλιστα, είτε της ύβρεως περί «ρετσινιάς» της, που συνιστά μια από τις πλέον απαξιωτικές κακοποιήσεις της, είτε της «αριστοκρατικής φετιχοποίησής» της που συνιστά και τη χειρότερη άρνησή της ως κοινωνικής αξίας.
Παρότι πιστεύω πως παραβιάζω ανοιχτές θύρες με τη συνηγορία μου υπέρ της κουλτούρας της «αριστείας», θα περιοριστώ, με περιληπτική υπαινικτικότητα, στη θεώρησή της, υπό όρους, ως κοινωνικής υπεραξίας και κοινωνικής επένδυσης. Που είναι καρπός της μεταξύ «κοινωνικού δαρβινισμού» και «κοινωνικού εξισωτισμού» λογικής της αριστοτελικής μεσότητας. Όπου, ας μου επιτραπεί η σχηματικότητα, ο «κοινωνικός δαρβινισμός» είναι η ιδεολογική της παραμόρφωση απ’ τα «δεξιά». Ο δε «κοινωνικός εξισωτισμός» είναι η ιδεολογική της παραμόρφωση απ’ τα «αριστερά».
Τη φετιχοποίησή της αριστείας τη διαπερνά η αριστοκρατική αντίληψη της προνομιακής «καστοποίησής» της στην ήπια εκδοχή της και του «κοινωνικού δαρβινισμού» στην ακραία εκδοχή της. Τη δε ενοχοποίησή της τη διαπερνά η προκρούστεια και ισοπεδωτική αντίληψη του «κοινωνικού εξισωτισμού».
Η αριστεία ως αγαθό
Αυτό που εντέλει κάνει την «αριστεία» αγαθό, με την βαθύτερή του σημασία, είναι η αξιακή της βάση. Η ορίζουσα και προσδιορίζουσα, προφανώς με το κατ’ αρετήν της, την κοινωνική της διάσταση και την κοινωνική της ανταποδοτικότητα ως προστιθέμενη θεμελιακή της ιδιότητα.
Που σημαίνει, σε απλά ελληνικά, πως η φύση δίνει τη δωρεά της (φυσική δωρεά: ευφυΐα ή ταλέντο!) κι η Πολιτεία την καλλιεργεί κατ’ αρετήν στο έπακρο, όπως οφείλει. Επενδύει θεσμικά σ’ αυτή τη δωρεά και επανεπενδύει για το καλό όλων τα οφέλη της. Και υπ’ αυτή την έννοια η φυσική υπεραξία της «αριστείας», της ευφυΐας ή του ταλέντου, γίνεται κοινωνική υπεραξία και αγαθό υψηλής κοινωνικής ανταποδοτικότητας.
Αυτό το «κατ’ αρετήν», όμως, της καλλιέργειάς της είναι συνάρτηση της αξιακής δημοκρατικής βάσης και δημοκρατικής φιλοσοφίας της κοινωνίας, άρα και της παιδείας. Αυτή η φιλοσοφία θεμελιώθηκε στην αρχαία Ελλάδα, όπου και η μαγική συναίρεση ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης και αξιοκρατίας, αλλά και η κρισιμότατη συνύφανση γνώσης και αρετής, πράξης και αρετής. Για να μείνουμε πολύ ενδεικτικά σ’ αυτά και στη μη χρησιμοθηρική φιλοσοφία ζωής (με κέντρο τον άνθρωπο!), στην οποία και σηματοδοτικά αναπέμπουν.
Στον αντίποδα πάντοτε της «ερυσιχθόνιας» κυρίαρχης εκδοχής του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού και των πολλών συμπαρομαρτούντων του. Ενδεικτικά αναφέρω την ποσοτικοποίηση των πάντων, τη γνωσιοκρατική χρηστικότητα, τον κυνικό τεχνοκρατικό πραγματισμό και την ανταγωνιστική ατομοκρατία. Ειδικά η τελευταία στην επιχειρηματική οικονομία και στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό οδηγεί στην κατ’ επίφασιν αριστεία των «γκόλντεν μπόις» και της «ντόπας».
Εναρμόνιση ελευθερίας και ισότητας
Την αριστεία την αποθεώνει η αξιακή βάση της δημοκρατικής φιλοσοφίας, όπου η δικαιοσύνη και η αξιοκρατία εναρμονίζουν ελευθερία και ισότητα, αποτρέποντας τις προρηθείσες ακρότητες και εκτροπές. Δηλαδή απ’ τη μια τον φετιχισμό και τον «κοινωνικό δαρβινισμό» και απ’ την άλλη την ενοχοποίηση και τον «κοινωνικό εξισωτισμό». Με δεδομένο πως, στο κοινωνικό πλαίσιο που το διαπερνά και διαποτίζει η βαθύτερη λογική της ανοιχτής προς τα πάνω κλίμακας της προόδου, ο καθένας ωθείται να αριστεύει σε κλίμα ευγενούς άμιλλας κατά τις δυνατότητές του.
Με τους αρίστους, αυτονοήτως, στην κορυφή της κλίμακας, τιμή και καμάρι όλης της κοινωνίας, να επιβραβεύονται για την κατ’ αρετήν κορύφωση της κοινωνικά πάντοτε ανταποδοτικής αξιοσύνης τους. Καθώς, κατά τον Περικλέους επιτάφιο: «Άθλα γαρ οις αρετής κείται μέγιστα, τοις δε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσι» (Διότι, όπου μέγιστα ορίζονται βραβεία αρετής, εκεί και άριστοι πολίται οικούν την πόλιν, μετ. Ελ. Βεν/λος).
Λαοκράτης Βλάσης
https://stavroslygeros.gr/koinonia/aristeia-metaksi-darvinismou-kai-eksitotismou/
8/8/2017
3.
Σχολείο λοταρία.
Ο Υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου, αφού φρόντισε να καταστρέψει την ελληνική ιστορία και αντί τα παιδιά στο Λύκειο να μαθαίνουν για τον Παπαφλέσσα θα μαθαίνουν για τη διατροφή επί τουρκοκρατίας, αν δηλαδή τρώγαμε σκορδαλιά και πότε, τώρα πέρασε σε άλλους ακτιβισμούς: δεν κάνει σημαιοφόρο κατ’ αξίαν, δηλαδή δεν τιμά κάποιον που είναι καλός μαθητής, αλλά διενεργεί κλήρωση! Κάνει δηλαδή το σχολείο προποτζίδικο.
Αριστεία: μεταξύ δαρβινισμού και εξισωτισμού.
Δεν μπορώ να μη πω πως είναι μελαγχολικό που χρειάζεται να λέγονται και να τονίζονται τα αυτονόητα για την «αριστεία». Υπό την πρόκληση, μάλιστα, είτε της ύβρεως περί «ρετσινιάς» της, που συνιστά μια από τις πλέον απαξιωτικές κακοποιήσεις της, είτε της «αριστοκρατικής φετιχοποίησής» της που συνιστά και τη χειρότερη άρνησή της ως κοινωνικής αξίας.
Παρότι πιστεύω πως παραβιάζω ανοιχτές θύρες με τη συνηγορία μου υπέρ της κουλτούρας της «αριστείας», θα περιοριστώ, με περιληπτική υπαινικτικότητα, στη θεώρησή της, υπό όρους, ως κοινωνικής υπεραξίας και κοινωνικής επένδυσης. Που είναι καρπός της μεταξύ «κοινωνικού δαρβινισμού» και «κοινωνικού εξισωτισμού» λογικής της αριστοτελικής μεσότητας. Όπου, ας μου επιτραπεί η σχηματικότητα, ο «κοινωνικός δαρβινισμός» είναι η ιδεολογική της παραμόρφωση απ’ τα «δεξιά». Ο δε «κοινωνικός εξισωτισμός» είναι η ιδεολογική της παραμόρφωση απ’ τα «αριστερά».
Τη φετιχοποίησή της αριστείας τη διαπερνά η αριστοκρατική αντίληψη της προνομιακής «καστοποίησής» της στην ήπια εκδοχή της και του «κοινωνικού δαρβινισμού» στην ακραία εκδοχή της. Τη δε ενοχοποίησή της τη διαπερνά η προκρούστεια και ισοπεδωτική αντίληψη του «κοινωνικού εξισωτισμού».
Η αριστεία ως αγαθό
Αυτό που εντέλει κάνει την «αριστεία» αγαθό, με την βαθύτερή του σημασία, είναι η αξιακή της βάση. Η ορίζουσα και προσδιορίζουσα, προφανώς με το κατ’ αρετήν της, την κοινωνική της διάσταση και την κοινωνική της ανταποδοτικότητα ως προστιθέμενη θεμελιακή της ιδιότητα.
Που σημαίνει, σε απλά ελληνικά, πως η φύση δίνει τη δωρεά της (φυσική δωρεά: ευφυΐα ή ταλέντο!) κι η Πολιτεία την καλλιεργεί κατ’ αρετήν στο έπακρο, όπως οφείλει. Επενδύει θεσμικά σ’ αυτή τη δωρεά και επανεπενδύει για το καλό όλων τα οφέλη της. Και υπ’ αυτή την έννοια η φυσική υπεραξία της «αριστείας», της ευφυΐας ή του ταλέντου, γίνεται κοινωνική υπεραξία και αγαθό υψηλής κοινωνικής ανταποδοτικότητας.
Αυτό το «κατ’ αρετήν», όμως, της καλλιέργειάς της είναι συνάρτηση της αξιακής δημοκρατικής βάσης και δημοκρατικής φιλοσοφίας της κοινωνίας, άρα και της παιδείας. Αυτή η φιλοσοφία θεμελιώθηκε στην αρχαία Ελλάδα, όπου και η μαγική συναίρεση ελευθερίας, ισότητας, δικαιοσύνης και αξιοκρατίας, αλλά και η κρισιμότατη συνύφανση γνώσης και αρετής, πράξης και αρετής. Για να μείνουμε πολύ ενδεικτικά σ’ αυτά και στη μη χρησιμοθηρική φιλοσοφία ζωής (με κέντρο τον άνθρωπο!), στην οποία και σηματοδοτικά αναπέμπουν.
Στον αντίποδα πάντοτε της «ερυσιχθόνιας» κυρίαρχης εκδοχής του σύγχρονου δυτικού πολιτισμού και των πολλών συμπαρομαρτούντων του. Ενδεικτικά αναφέρω την ποσοτικοποίηση των πάντων, τη γνωσιοκρατική χρηστικότητα, τον κυνικό τεχνοκρατικό πραγματισμό και την ανταγωνιστική ατομοκρατία. Ειδικά η τελευταία στην επιχειρηματική οικονομία και στον εμπορευματοποιημένο αθλητισμό οδηγεί στην κατ’ επίφασιν αριστεία των «γκόλντεν μπόις» και της «ντόπας».
Εναρμόνιση ελευθερίας και ισότητας
Την αριστεία την αποθεώνει η αξιακή βάση της δημοκρατικής φιλοσοφίας, όπου η δικαιοσύνη και η αξιοκρατία εναρμονίζουν ελευθερία και ισότητα, αποτρέποντας τις προρηθείσες ακρότητες και εκτροπές. Δηλαδή απ’ τη μια τον φετιχισμό και τον «κοινωνικό δαρβινισμό» και απ’ την άλλη την ενοχοποίηση και τον «κοινωνικό εξισωτισμό». Με δεδομένο πως, στο κοινωνικό πλαίσιο που το διαπερνά και διαποτίζει η βαθύτερη λογική της ανοιχτής προς τα πάνω κλίμακας της προόδου, ο καθένας ωθείται να αριστεύει σε κλίμα ευγενούς άμιλλας κατά τις δυνατότητές του.
Με τους αρίστους, αυτονοήτως, στην κορυφή της κλίμακας, τιμή και καμάρι όλης της κοινωνίας, να επιβραβεύονται για την κατ’ αρετήν κορύφωση της κοινωνικά πάντοτε ανταποδοτικής αξιοσύνης τους. Καθώς, κατά τον Περικλέους επιτάφιο: «Άθλα γαρ οις αρετής κείται μέγιστα, τοις δε και άνδρες άριστοι πολιτεύουσι» (Διότι, όπου μέγιστα ορίζονται βραβεία αρετής, εκεί και άριστοι πολίται οικούν την πόλιν, μετ. Ελ. Βεν/λος).
Λαοκράτης Βλάσης
https://stavroslygeros.gr/koinonia/aristeia-metaksi-darvinismou-kai-eksitotismou/
8/8/2017
3.
Σχολείο λοταρία.
Ο Υπουργός Παιδείας Κ. Γαβρόγλου, αφού φρόντισε να καταστρέψει την ελληνική ιστορία και αντί τα παιδιά στο Λύκειο να μαθαίνουν για τον Παπαφλέσσα θα μαθαίνουν για τη διατροφή επί τουρκοκρατίας, αν δηλαδή τρώγαμε σκορδαλιά και πότε, τώρα πέρασε σε άλλους ακτιβισμούς: δεν κάνει σημαιοφόρο κατ’ αξίαν, δηλαδή δεν τιμά κάποιον που είναι καλός μαθητής, αλλά διενεργεί κλήρωση! Κάνει δηλαδή το σχολείο προποτζίδικο.
Γιατί το κάνει; Πρώτον διότι είναι υπουργός και κάνει ό,τι θέλει. Αυτός αποφασίζει. Πρέπει βεβαίως να σημειώσουμε εδώ πως αυτά τα θέματα δεν αποφασίζονται από την εξουσία, αυτά προκύπτουν από τη φύση των πραγμάτων, από την κοινωνική ζωή. Το ποιος πρέπει να τιμάται δεν είναι ζήτημα του υπουργού, προκύπτει από τις ίδιες τις καταστάσεις.
Δεύτερον, υποθέτω, εισήγαγε τη Λοταρία στο σχολείο για να εφαρμόσει το σύστημα των θετικών διακρίσεων- αμερικανικής κυρίως προέλευσης- ούτως ώστε και ένας κουμπούρας στα μαθήματα να μην στερείται του δικαιώματος να εκπροσωπεί το σχολείο.
Το ζήτημα αυτό των θετικών διακρίσεων είναι κατεξοχήν αυταρχικό και εν τέλει άδικο, πέραν του ότι είναι και γελοίο. Διότι, ο σημαιοφόρος είναι κι αυτός ένας άνθρωπος που τιμάται. Όπως ένας ήρωας στη μάχη που παίρνει μετάλλιο, όπως ένας γιατρός που κάτι ανακαλύπτει, όπως ένας που εκλέγεται πρόεδρος δημοκρατίας ή βουλευτής. Όλα τα αξιώματα και οι τιμές και οι διακρίσεις δίδονται κατ’ αξίαν. Εάν δεν δίνονται κατ’ αξίαν τότε η απονομή είναι κατεξοχήν άδικη.
Εγώ στο γυμνάσιο δεν ήμουν καλός μαθητής και όλο στα σφαιριστήρια γύρναγα. Ουδέποτε όμως ζήλεψα τον σημαιοφόρο μου, ούτε διανοήθηκα ποτέ ότι έχω δικαίωμα να είμαι σημαιοφόρος. Τί να εκπροσωπήσω; Τον σύλλογο σφαιριστηρίων Μαγνησίας; Αντιθέτως, καμάρωνα τον σημαιοφόρο μου και κάποια στιγμή σκέφτηκα πως πρέπει να βελτιώσω κι εγώ τις επιδόσεις μου.
Η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ - ΑΝΕΛ αποφάσισε πως η απονομή κατ’ αξίαν πρέπει να σταματήσει και να κάνουμε κλήρωση για να βγάλουμε τον σημαιοφόρο! Λότο δηλαδή. Δεν πρέπει όμως να φέρουμε και κανένα μοντέλο, όπως στις κληρώσεις στην τηλεόραση; Μια ιδέα δίνω.
Εν πάσει περιπτώσει, εφόσον ο σημαιοφόρος βγαίνει με κλήρωση, το σωστό είναι να βγαίνει και η κυβέρνηση με κλήρωση και να μας βγάλουν από αυτόν τον κόπο. Γιατί δηλαδή να βγαίνει πρωθυπουργός ο Τσίπρας με τον Κυριάκο; Αυτό είναι αδικία. Με το σύστημα των θετικών διακρίσεων, που μας έφερε από τις ΗΠΑ ο κ. Γαβρόγλου, μπορούμε να κάνουμε κλήρωση το 2019 ανάμεσα στους αρχηγούς των κομμάτων της Βουλής, ενώπιον του προέδρου του Αρείου Πάγου και να βγει πρωθυπουργός – σημαιοφόρος ο Μιχαλολιάκος. Αυτή είναι μια δεύτερη γόνιμη σκέψη.
Απόστολος Διαμαντής
3/8/2017
4.
Η Σημαία είναι δικαίωμα όλων - Μόνο η Ηγεσία είναι προνόμιο των Αρίστων.
Πολύ θόρυβο δημιούργησαν τα ΜΜΕ των «εκσυγχρονιστών» και του «μνημονιακού τόξου» για το θέμα της τροποποίησης του δικαιώματος των μαθητών του Δημοτικού να κρατάνε την Σημαία στις παρελάσεις των Εθνικών Επετείων (συμπεριλαμβάνονται και οι Επέτειοι απελευθερώσεως της εκάστοτε ελληνικής πόλης).
Καταρχήν να διευκρινίσουμε ότι διαφωνούμε ρητά, κάθετα και απόλυτα με το 99% των κινήσεων του υπουργού Παιδείας Κ.Γάβρογλου στην Παιδεία αλλά στο ζήτημα της Σημαίας το pronews.gr, που έχει έναν λόγο παραπάνω σε αυτά τα θέματα:
ΜΜΕ που επιβράβευαν και αναδεικνύουν πολιτικούς τύπου Θ.Πάγκαλου που δήλωναν «να πούμε ότι ο αέρας πήρε την Σημαία στα Ίμια και να παραδώσουμε το νησί στους Τούρκους» απλά δεν δικαιούνται δια να ομιλούν για το αντικείμενο αυτό.
Η θέση μας είναι σαφής και ξεκάθαρη
1) Η Σημαία ανήκει σε όλους δεν είναι προνόμιο των Αρίστων
2) Οι Σημαιοφόροι σε όλους τους πολέμους του Eλληνικού Στρατού ήταν απλοί στρατιώτες και όχι αξιωματικοί ή υπαξιωματικοί (και είχαν πάντοτε τις μεγαλύτερες απώλειες καθώς αποτελούσαν στόχο των εχθρικών βολών)
3) Αν δεν εμποτιστεί με τα εθνικά ιδανικά και την υπερηφάνεια του να σηκώνει την ελληνική Σημαία ακόμα και ο μέτριος μαθητής τότε του δημιουργείται «εθνικό έλλειμμα» μέσα στην ψυχή του και μια κακή εντύπωση ότι η Πατρίδα επενδύει μόνο στους Αρίστους και όχι σε όλους τους Έλληνες.
4) Στα 12 χρόνια μαθητικής ζωής έχουμε 24 Επετείους, 12 επετείους 28ης Οκτωμβρίου και 12 επετείους 25ης Μαρτίου (συν τις Επετείους απελευθέρωσης των εκάστοτε ελληνικών πόλεων), κανονικά θα έπρεπε να δημιουργηθεί «Φάκελος Σημαιοφόρου» και οποιοσδήποτε είχε διατελέσει μια χρονιά να αποκλείεται στην επόμενη ώστε να έχουν πιθανότητα όσο γίνεται περισσότεροι μαθητές να γίνουν Σημαιοφόροι.
5) Για τους Άριστους πρέπει να δημιουργηθούν άλλοι τρόποι επιβράβευσης.
Είναι λάθος που τους έδιναν μόνο την Σημαία. Να υπάρχει η ειδική επιβράβευση του διμοιρίτη είτε είναι ψηλοί είτε είναι κοντοί.
Γιατί μόνο ψηλούς επιλέγουν
Όλοι θα ξέρουν ποιος είναι ο άριστος και θα ηγείται της ομάδας.
6) Να προσθέσουμε και κάτι ακόμα. Στο Δημοτικό η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών έχουν άριστη βαθμολογία. Με ποιο κριτήριο δηλαδή επιλέγονταν Σημαιοφόρος;
Η Σημαία είναι δικαίωμα όλων των Ελλήνων. Η Ηγεσία κατακτάται μόνο από τους Αρίστους.
Θεόφραστος Ανδρεόπουλος
http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/ethnika-themata/620186_i-simaia-einai-dikaioma-olon-mono-i-igesia-kataktatai
Η Σημαία είναι δικαίωμα όλων - Μόνο η Ηγεσία είναι προνόμιο των Αρίστων.
Πολύ θόρυβο δημιούργησαν τα ΜΜΕ των «εκσυγχρονιστών» και του «μνημονιακού τόξου» για το θέμα της τροποποίησης του δικαιώματος των μαθητών του Δημοτικού να κρατάνε την Σημαία στις παρελάσεις των Εθνικών Επετείων (συμπεριλαμβάνονται και οι Επέτειοι απελευθερώσεως της εκάστοτε ελληνικής πόλης).
Καταρχήν να διευκρινίσουμε ότι διαφωνούμε ρητά, κάθετα και απόλυτα με το 99% των κινήσεων του υπουργού Παιδείας Κ.Γάβρογλου στην Παιδεία αλλά στο ζήτημα της Σημαίας το pronews.gr, που έχει έναν λόγο παραπάνω σε αυτά τα θέματα:
ΜΜΕ που επιβράβευαν και αναδεικνύουν πολιτικούς τύπου Θ.Πάγκαλου που δήλωναν «να πούμε ότι ο αέρας πήρε την Σημαία στα Ίμια και να παραδώσουμε το νησί στους Τούρκους» απλά δεν δικαιούνται δια να ομιλούν για το αντικείμενο αυτό.
Η θέση μας είναι σαφής και ξεκάθαρη
1) Η Σημαία ανήκει σε όλους δεν είναι προνόμιο των Αρίστων
2) Οι Σημαιοφόροι σε όλους τους πολέμους του Eλληνικού Στρατού ήταν απλοί στρατιώτες και όχι αξιωματικοί ή υπαξιωματικοί (και είχαν πάντοτε τις μεγαλύτερες απώλειες καθώς αποτελούσαν στόχο των εχθρικών βολών)
3) Αν δεν εμποτιστεί με τα εθνικά ιδανικά και την υπερηφάνεια του να σηκώνει την ελληνική Σημαία ακόμα και ο μέτριος μαθητής τότε του δημιουργείται «εθνικό έλλειμμα» μέσα στην ψυχή του και μια κακή εντύπωση ότι η Πατρίδα επενδύει μόνο στους Αρίστους και όχι σε όλους τους Έλληνες.
4) Στα 12 χρόνια μαθητικής ζωής έχουμε 24 Επετείους, 12 επετείους 28ης Οκτωμβρίου και 12 επετείους 25ης Μαρτίου (συν τις Επετείους απελευθέρωσης των εκάστοτε ελληνικών πόλεων), κανονικά θα έπρεπε να δημιουργηθεί «Φάκελος Σημαιοφόρου» και οποιοσδήποτε είχε διατελέσει μια χρονιά να αποκλείεται στην επόμενη ώστε να έχουν πιθανότητα όσο γίνεται περισσότεροι μαθητές να γίνουν Σημαιοφόροι.
5) Για τους Άριστους πρέπει να δημιουργηθούν άλλοι τρόποι επιβράβευσης.
Είναι λάθος που τους έδιναν μόνο την Σημαία. Να υπάρχει η ειδική επιβράβευση του διμοιρίτη είτε είναι ψηλοί είτε είναι κοντοί.
Γιατί μόνο ψηλούς επιλέγουν
Όλοι θα ξέρουν ποιος είναι ο άριστος και θα ηγείται της ομάδας.
6) Να προσθέσουμε και κάτι ακόμα. Στο Δημοτικό η συντριπτική πλειοψηφία των παιδιών έχουν άριστη βαθμολογία. Με ποιο κριτήριο δηλαδή επιλέγονταν Σημαιοφόρος;
Η Σημαία είναι δικαίωμα όλων των Ελλήνων. Η Ηγεσία κατακτάται μόνο από τους Αρίστους.
Θεόφραστος Ανδρεόπουλος
http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/ethnika-themata/620186_i-simaia-einai-dikaioma-olon-mono-i-igesia-kataktatai
3/8/2017
5.
Ποιος είναι ο άριστος τελικά;
Ποιο είναι το κριτήριο της αριστείας;
Ποιός δικαιούται να κρατά τη σημαία;
Ποιο είναι το κριτήριο της αριστείας, αλήθεια; Η βαθμολογία και μόνο, όπως λέει η Ν.Δ.; Μα, ακόμα κι έτσι, ποιος είναι ο πραγματικά άριστος; Αυτός που πήγε από το 9 στο 10 ή εκείνος που προσπάθησε τριπλάσια από τους άλλους και κατάφερε να πάει από το 4 στο 8;
Ο Κώστας Π. είναι δυσλεκτικός. Κάθε μέρα αναγκάζεται να καταβάλλει πολλαπλάσια προσπάθεια από τους συμμαθητές του για να ανταπεξέλθει στις απαιτήσεις τού σχολείου.
Ο Γιώργος Μ. είναι ο μικρότερος από τα πέντε παιδιά μιας φτωχής οικογένειας. Στο σπίτι μοιράζεται το ίδιο δωμάτιο με άλλα δύο αδέλφια του και τα απογεύματα βοηθά τη μητέρα του. Χρόνο για διάβασμα βρίσκει μόνο το βράδυ, που γυρίζει κουρασμένος στο σπίτι. Όμως, κάθε μέρα κάνει κουράγιο και ετοιμάζει τις εργασίες του. Πάντα διαβασμένος, ό,τι και να συμβεί.
Ο Πέτρος Σ. είναι ο γιος τού γνωστού καθηγητή. Κάνει ιδιαίτερα από την Ε’ δημοτικού και πάντα βρίσκεται ένα μάθημα μπροστά από τους υπόλοιπους στη σχολική ύλη. Στο τέλος της χρονιάς, καταφέρνει και παίρνει σε όλα τα μαθήματα 10, βγάζοντας την υψηλότερη βαθμολογία.
Ο Γιάννης Τ. δεν παίρνει καλούς βαθμούς. Όμως, όταν συνέβη εκείνο το τρομερό τροχαίο έξω από το σχολείο, ήταν ο μόνος που έτρεξε να βοηθήσει τη γυναίκα οδηγό που είχε εγκλωβιστεί στο αναποδογυρισμένο αυτοκίνητο. Μέχρι να έρθουν η τροχαία και το ασθενοφόρο, ο Γιαννάκης είχε καταφέρει να θέσει εκτός κινδύνου τη νεαρή γυναίκα, που σημειωτέον ήταν έγκυος. Η στιγμή που η γυναίκα τον αγκαλιάζει και τον ευχαριστεί θα του μείνει αξέχαστη. Όπως και τα χειροκροτήματα όλων των συμμαθητών του που ήταν αυτόπτες μάρτυρες του περιστατικού. Τότε τον αποκάλεσαν «ήρωα».
Ο Νίκος Δ. έχει να φάει μήνες από το κυλικείο του σχολείου. Οι γονείς του του δίνουν χαρτζιλίκι καθημερινά, όμως εκείνος προτιμά να αφήνει κάθε μέρα το ευρώ του στον άστεγο παππού που ζητιανεύει ένα τετράγωνο μακριά από το σχολείο του. Μια μέρα τον είδε ο δάσκαλός του και τον ρώτησε γιατί το κάνει αυτό. Ο Νίκος του απάντησε ότι ο παππούς έχει μεγαλύτερη ανάγκη από εκείνον.
Αλήθεια, ποιος από τους πέντε αυτούς μαθητές αξίζει να σηκώσει τη σημαία στο τέλος της χρονιάς; Ποιος είναι ο άριστος που θα δώσει το σωστό παράδειγμα στους υπόλοιπους; Ο Κυριάκος Μητσοτάκης λέει ξεκάθαρα ότι τη σημαία δικαιούται ο Πέτρος Σ., ο γιος τού γνωστού καθηγητή, με τα 10άρια σε όλα. Εγώ, από την άλλη, αν είχα τη δυνατότητα, σίγουρα θα έδινα τη σημαία σε κάποιον από τους άλλους τέσσερις. Εσείς;
Το θέμα της κλήρωσης για τον σημαιοφόρο της ΣΤ’ δημοτικού μπορεί να ξεκίνησε ως ακόμη μία απέλπιδα προσπάθεια της Ν.Δ. να αλλάξει την ατζέντα, ωστόσο φαίνεται πως τελικά χτύπησε πολιτική φλέβα, αφού αναδεικνύει τη χαώδη ιδεολογική διαφορά που χωρίζει την κυβέρνηση από τη Ν.Δ. Και αυτή η διαφορά -στη συγκεκριμένη περίπτωση- έχει όνομα: Τη λένε «αριστεία».
Αλήθεια, λοιπόν, ποιος είναι ο άριστος;
Αυτός που παίρνει 10άρια ή αυτός που έχει μάθει να βοηθά τον διπλανό του;
Αυτός που παίρνει 10άρια ή αυτός που έχει μάθει να σέβεται τη διαφορετικότητα των άλλων;
Αυτός που παίρνει 10άρια ή, μήπως, αυτός που, προκειμένου να σώσει μια ζωή, δεν διστάζει να θέσει σε κίνδυνο τη δική του;
Ποιο είναι το κριτήριο της αριστείας, αλήθεια; Η βαθμολογία και μόνο, όπως λέει η Ν.Δ.; Μα, ακόμα κι έτσι, ποιος είναι ο πραγματικά άριστος; Αυτός που πήγε από το 9 στο 10 ή εκείνος που προσπάθησε τριπλάσια από τους άλλους και κατάφερε να πάει από το 4 στο 8;
Τι σόι λογική είναι αυτή που θεωρεί άριστο αυτόν με την υψηλότερη βαθμολογία χωρίς να λαμβάνει υπ’ όψιν της τις συνθήκες;
Είναι η αστική λογική του Κυριάκου Μητσοτάκη. Αυτή που επικρατούσε εδώ και δεκαετίες. Αυτή που «καπέλωνε» όλη τη χώρα. Τώρα, ήρθε η ώρα να αλλάξει. Και καλώς αλλάζει. Για να καταφέρουμε να δώσουμε επιτέλους στη λέξη «αριστεία» το πραγματικό της νόημα.
Γιώργος Χριστοφορίδης,
ειδικός σύμβουλος του υπουργού Ψηφιακής Πολιτικής, Τηλεπικοινωνιών και Ενημέρωσης
http://mignatiou.com/2017/08/pios-ine-o-aristos-telika-pio-ine-to-kritirio-tis-aristias-pios-dikeoute-na-krata-ti-simea/
http://mignatiou.com/2017/08/pios-ine-o-aristos-telika-pio-ine-to-kritirio-tis-aristias-pios-dikeoute-na-krata-ti-simea/
12/8/2017