“Από το Καράκας στη Μοσούλη” και “οι πρόοδοι του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού”.
“Από το Καράκας στη Μοσούλη” και “οι πρόοδοι του παγκόσμιου ολοκληρωτισμού”.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
(1) Ποιος πραγματικά είναι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα.
(2) Βενεζουέλα... «Ιστορική αμνησία» και διδάγματα.
(3) AFP: Αν και εξοστρακισμένη, η Βενεζουέλα διατηρεί σημαντικά διεθνή στηρίγματα.
(4) Οι πίσω γραμμές της στρατιωτικής εξέγερσης στη Βενεζουέλα.
(5) Γιατί οι ΗΠΑ φοβούνται να επιβάλουν κυρώσεις στη Βενεζουέλα;
(6)«Εμφύλιο χαμηλής έντασης» βλέπουν αναλυτές στη Βενεζουέλα.
(7) «Χαστούκι» του ΟΗΕ (μόνο) στον Μαδούρο.
(8) Βενεζουέλα - Πώς κατέρρευσε ο παράδεισος του πετρελαίου.
(8.1.) Βενεζουέλα/Κράτος και Εξουσία: όταν η αριστερά είναι το πρόβλημα.
(8.2.) Βενεζουέλα: Λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα. Αντιπολίτευση, «αυταρχισμός», αόρατοι Τσαβίστας και άλλα παραμύθια.
(9) Το golpe continuo [διαρκές πραξικόπημα] της Βενεζουέλας.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
(1) Ποιος πραγματικά είναι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα.
(2) Βενεζουέλα... «Ιστορική αμνησία» και διδάγματα.
(3) AFP: Αν και εξοστρακισμένη, η Βενεζουέλα διατηρεί σημαντικά διεθνή στηρίγματα.
(4) Οι πίσω γραμμές της στρατιωτικής εξέγερσης στη Βενεζουέλα.
(5) Γιατί οι ΗΠΑ φοβούνται να επιβάλουν κυρώσεις στη Βενεζουέλα;
(6)«Εμφύλιο χαμηλής έντασης» βλέπουν αναλυτές στη Βενεζουέλα.
(7) «Χαστούκι» του ΟΗΕ (μόνο) στον Μαδούρο.
(8) Βενεζουέλα - Πώς κατέρρευσε ο παράδεισος του πετρελαίου.
(8.1.) Βενεζουέλα/Κράτος και Εξουσία: όταν η αριστερά είναι το πρόβλημα.
(8.2.) Βενεζουέλα: Λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα. Αντιπολίτευση, «αυταρχισμός», αόρατοι Τσαβίστας και άλλα παραμύθια.
(9) Το golpe continuo [διαρκές πραξικόπημα] της Βενεζουέλας.
Fle Photo: Chavistas celebrate at the end of voting day in the Plaza Bolivar of Caracas, Venezuela, 30 July 2017. The National Constituent Assembly election day called by President Nicolas Maduro has been marked by violent protests, leaving at least ten dead, according to reports. EPA, MIGUEL GUTIERREZ
Γνωρίζετε ασφαλώς για τους νεκρούς στη Βενεζουέλα, έστω και αν δεν είναι πάντα σαφές από αυτά που ακούτε, αν ανήκουν στην αντιπολίτευση ή στην κυβέρνηση.
Είναι αδύνατο να μην το γνωρίζετε, αν παρακολουθήσατε δύο-τρία δελτία ειδήσεων τους τελευταίους μήνες. Σας πληροφόρησαν ότι ένας, δύο ή πέντε άνθρωποι σκοτώθηκαν σε αυτή τη χώρα της Λατινικής Αμερικής.
Φυσικά δεν ξέρετε και είναι αδύνατο να μάθετε, όσα δελτία και αν παρακολουθήσετε, ότι πάνω από σαράντα χιλιάδες άμαχοι πολίτες σκοτώθηκαν κατά την επιχείρηση «απελευθέρωσης» της Μοσούλης από την «αντιτρομοκρατική συμμαχία» υπό την ηγεσία της Δύσης η συντριπτική πλειοψηφία των οποίων δεν σκοτώθηκε από το Ισλαμικό Κράτος αλλά από τη «Συμμαχία» που ήθελε να τους «απελευθερώσει». (1)
Δεν ξέρετε ότι έλεγαν στους κατοίκους από το ραδιόφωνο να μην φύγουν από τα σπίτια τους και να κρεμάνε τα ρούχα τους στις ταράτσες για να καταλάβουν ότι είναι άμαχοι. Τους άκουσαν, τα κρέμασαν κι αυτοί τους βομβάρδισαν τα σπίτια και τους έθαψαν κάτω από τα ερείπια.
Δεν ξέρετε ότι έχουν ισοπεδώσει τη δεύτερη πόλη του Ιράκ και ένα ιστορικό μνημείο του αραβικού πολιτισμού, μεταβάλλοντάς την σε Κόλαση του Δάντη. Κι αν κάποιο σάιτ δημοσιεύσει, πολύ σπάνια μια τέτοια είδηση, αποδίδει την καταστροφή στο Ισλαμικό Κράτος και όχι σε αυτούς που τη διέπραξαν.
Αλλά και για τη Βενεζουέλα την ίδια και τη Λατινική Αμερική τι ξέρετε; Μόνο επιβαρυντικές κατηγορίες κατά του Μαδούρο και αρνητικές ειδήσεις γι’ αυτόν. Ουδέποτε οι τηλεοράσεις μας κάνουν μια αναφορά και στα θετικά του καθεστώτος, π.χ. στις θεαματικές επιτυχίες στην αντιμετώπιση του αναλφαβητισμού και της ακραίας φτώχιας, ή στην απόδοση στοιχειωδών δικαιωμάτων σε εκατομμύρια ιθαγενών.
Δεν χωρεί αμφιβολία ότι το καθεστώς στη Βενεζουέλα πλήττεται από σοβαρή εσωτερική κρίση, αποτέλεσμα και των επιλογών του, σε ένα διεθνές περιβάλλον πτώσης των τιμών του πετρελαίου. Αλλά δεν χωρεί επίσης αμφιβολία για το ότι έχει γίνει στόχος διεθνούς πολέμου, επίθεσης και απειλής, ούτε και για το τι θα συμβεί αν επικρατήσουν οι διεθνείς «υποστηρικτές της δημοκρατίας»!
Δεν υπάρχει ούτε μία χώρα στον πλανήτη, που να έγινε στόχος τέτοιου πολέμου για την «δημοκρατία», που να μην καταστράφηκε ολοσχερώς, τα τελευταία 25 χρόνια!
Οι τηλεοράσεις σας, που τόσο κόπτονται για τη Βενεζουέλα, δεν σας είπαν κουβέντα για την κατάσταση στην Αργεντινή και τη Βραζιλία, ούτε για την επιδημία πολιτικών δολοφονιών οικολόγων, δημοσιογράφων, ακτιβιστών για τα δικαιώματα των Ινδιάνων και των γυναικών, σε σειρά χωρών της Λατινικής Αμερικής.
Ξέρετε τα πάντα για τους αποκεφαλισμούς του ISIS, αλλά τίποτα για τους αποκεφαλισμούς της Σαουδικής Αραβίας.
Σας λένε ότι πρέπει να καταπολεμήσουμε την «τρομοκρατία», δεν εξηγούν όμως τη μαζική υποστήριξη των ίδιων των «αντιτρομοκρατικών» δυνάμεων στην δημιουργία και το γιγάντωμα του ISIS!
Πάνω από δέκα χώρες έχουν καταστραφεί και πολλά εκατομμύρια ανθρώπων έχουν χάσει τη ζωή τους, εδώ και 25 χρόνια, εξαιτίας δυτικών, άμεσων ή έμμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων, που προετοιμάστηκαν με τέτοιες επικοινωνιακές επεμβάσεις, όπως αυτή που τώρα παρακολουθούμε κατά της Βενεζουέλας.
Ο σκοπός των επικοινωνιακών επιθέσεων, εν συνεχεία των κυρώσεων και, τελικά, των άμεσων ή έμμεσων στρατιωτικών επεμβάσεων, κρίνοντας εκ του αποτελέσματος, δεν ήταν η εμπέδωση της δημοκρατίας στον πλανήτη, αλλά η καταστροφή οποιουδήποτε κράτους και καθεστώτος, που διατηρεί κάποια ψήγματα ανεξαρτησίας και κυριαρχίας.
Και τι δεν ακούσαμε για τα εγκλήματα των Σέρβων, τα πυρηνικά του Σαντάμ, τις αγριότητες του Άσαντ, τους αποκεφαλισμούς του ISIS (όχι όμως της Σαουδικής Αραβίας), ακόμα και για μας τους «ανεπρόκοπους, διεφθαρμένους, τεμπέληδες, ανοργάνωτους Έλληνες», όπως ακούμε τώρα για τη Βενεζουέλα του Μαδούρο.
Ένα εκατομμύριο εξεγερμένοι Λίβυοι, μας είχαν πει οι τηλεοράσεις μας, απειλούνται από τον αιμοσταγή Καντάφι στη Βεγγάζη και πρέπει να γίνει επέμβαση για να σωθούν. Τώρα δεν υπάρχει Λιβύη και μόνο αν είστε καθημερινός αναγνώστης της βρετανικής Guardian γνωρίζετε ότι γίνονται δημοπρασίες σκλάβων στην κάποτε ευημερούσα αυτή αραβική χώρα. Φαίνεται ότι η αποκατάσταση της δουλοπαροικίας είναι τμήμα του αγώνα για την εμπέδωση της δημοκρατίας παγκοσμίως.
Όταν αύριο, εξ αιτίας και όσων έγιναν στη Μοσούλη, δούμε νέες στρατιές προσφύγων να θαλασσοπνίγονται στο Αιγαίο ή άλλους να βάζουν βόμβες σε δυτικές πόλεις, οι πολίτες δεν θα έχουν τη στοιχειώδη πληροφόρηση για να εγκαθιδρύουν μια σχέση αιτίου και αιτιατού για όσα τους συμβαίνουν.
Καλοπληρωμένοι κονδυλοφόροι θα ανατρέχουν στα κείμενα της μεσαιωνικής ισλαμικής θεολογίας για να αποδείξουν ότι το Ισλάμ είναι μια ολοκληρωτική θρησκεία εναντίον της οποίας πρέπει να κάνουμε ακόμα έναν πόλεμο για να αμυνθούμε. Δεν θα σας ενημερώσουν για το τι έχει συμβεί στο Ιράκ ή το Αφγανιστάν, δεν θα σας πουν τίποτα για τη χολέρα στην Υεμένη, θα παραλείψουν να πουν το παραμικρό για τους σκλάβους στη Λιβύη.
Όπως αποφάνθηκε πρόσφατα το ανώτατο δικαστήριο της Μεγάλης Βρετανίας, ο Τόνι Μπλερ δεν μπορεί να δικαστεί για το έγκλημα της εισβολής στο Ιράκ, διότι δεν υφίσταται έγκλημα καταστροφής χώρας.
Στη Βρετανία θεωρούν πολύ σοβαρό έγκλημα να σκοτώσεις έναν άνθρωπο, όχι όμως τρία εκατομμύρια, ιδίως αν είναι Άραβες, και να καταστρέψεις τη χώρα τους.
Η παραπλανητική «ενημέρωση» συνεπάγεται τη μετατροπή των δυτικών πολιτών σε μια άμορφη μάζα, χωρίς ταυτότητα, χωρίς προσωπικότητα, χωρίς κριτική ικανότητα, πειραματόζωα, ανίκανα να αντισταθούν στα οικονομικά, τεχνολογικά και στρατιωτικά «πειράματα» του ολοκληρωτισμού που εμπεδώνεται.
Όπως ο όχλος στον οποίο μετετράπησαν κάποια στιγμή οι πολίτες της Ρωμαϊκής Δημοκρατίας, που δεν ζητούσαν παρά άρτο και θεάματα και απολάμβαναν τις ανθρωποθυσίες, όπως απήλαυσε η Χίλλαρυ Κλίντον το δημόσιο, άγριο λυντσάρισμα του Μουαμάρ Καντάφι.
Οι καμπάνιες αυτές, εναντίον συγκεκριμένων χωρών κάθε φορά, με τη χρήση μισο-αληθειών, ψευδών, αποσιωπήσεων και διαστρεβλώσεων, προηγούνται συνήθως των βομβαρδισμών και τους προετοιμάζουν (όπως έγινε και το 2009-10 με την επίθεση, όχι με πυραύλους, αλλά με CDs και Δανειακές Συμβάσεις, κατά της Ελλάδας).
Ο «Ειδησεογραφικός Στραβισμός» των κυρίαρχων ΜΜΕ, συνιστά το θεμέλιο του Ολοκληρωτισμού. Τα τελευταία 25 χρόνια, μετά ιδίως την κατάρρευση της ΕΣΣΔ, διαπιστώνεται σε σειρά περιπτώσεων, θεμελιώδης διαφορά ανάμεσα με την κατάσταση που επικρατούσε στη Δύση για τρεις ή τέσσερις δεκαετίες μετά τον 2ο Παγκόσμιο Πόλεμο και την νίκη επί του Φασισμού. Το καταλαβαίνει κανείς αμέσως αν συγκρίνει τη σημερινή κατάσταση με εκείνη που επικρατούσε στη Δύση κατά τη διάρκεια των πολέμων στο Βιετνάμ και την Αλγερία.
Τότε, οι αποκαλύψεις του Σάιμουρ Χερς για τη σφαγή του Μάι Λάι στο Βιετνάμ, του εγκυρότερου ίσως δημοσιογράφου στις ΗΠΑ, σε ότι αφορά τις πολιτικές του Πενταγώνου και της CIA, έκαναν πάταγο στην Αμερική και διεθνώς.
Σήμερα, ο Χερς δεν μπορεί να βρει εφημερίδα στις ΗΠΑ και τη Βρετανία να δημοσιεύσει την έρευνά του για τα δήθεν χημικά του Άσαντ και χρειάστηκε να δημοσιεύσει στη γερμανική Welt.
Το καθεστώς σχετικής ελευθερίας της ενημέρωσης στη Δύση έχει καταργηθεί. Όχι μόνο δεν εξάγουμε δημοκρατία και ελευθερία στον πλανήτη, τις καταργούμε στο εσωτερικό της Δύσης, που μοιάζει να γνωρίζει τώρα την ίδια διαδικασία που γνώρισε η αρχαία Ρώμη.
Η επέκταση τότε του Imperium οδήγησε σε απαξίωση την ρωμαϊκή δημοκρατία και στον θάνατο τον αρχαίο πολιτισμό.
Υπάρχουν βέβαια και μερικές διαφορές. Τότε τη Ρώμη κυβέρνησαν ο Νέρων, ο Ηλιογάβαλος, ο Καλιγούλας, που ήθελε μάλιστα να στέψει Καίσαρα το άλογό του. Δεν κατάφερε όμως και να το κάνει!
Σήμερα εξάλλου, οι άρχοντες του κόσμου, οι απειροελάχιστες μειοψηφίες της δύναμης, του πλούτου, της γνώσης, που αναπτύσσονται ως καρκίνος στο σώμα της ανθρωπότητας, έχουν τα μέσα, αν δεν συναντήσουν μεγάλες αντιδράσεις και μεγάλες αντιστάσεις, όχι μόνο να προκαλέσουν την καταστροφή του σύγχρονου κόσμου, όπως προκάλεσαν την καταστροφή του Αρχαίου, αλλά και τον Άνθρωπο και τη Ζωή στον πλανήτη.
Oι πληροφορίες για την κατάληψη της Μοσούλης έχουν αντληθεί από:
Α) to άρθρο του Patrick Cockburn, από τους εγκυρότερους παγκοσμίως δημοσιογράφους για τη Μέση Ανατολή στη βρετανική εφημερίδα Independent : http://www.independent.co.uk/news/world/middle-east/mosul-massacre-battle-isis-iraq-city-civilian-casualties-killed-deaths-fighting-forces-islamic-state-a7848781.html
Και επίσης ΕΔΩ: http://www.defenddemocracy.press/a-shameful-silence-where-is-the-outrage-over-the-slaughter-of-civilians-in-mosul/
που επικαλείται κυρίως κουρδικές πηγές
B) από την έκθεση της Διεθνούς Αμνηστίας για την καταστροφή της Δυτικής (παλιάς πόλης της) Μοσούλης
Γ) από την έκθεση του Human Rights Watch για την εκτέλεση αιχμαλώτων πολέμου, ενίοτε και χάριν διασκέδασης, από την 16η ιρακινή μεραρχία, που εκπαιδεύτηκε από την 82η μεραρχία των ΗΠΑ: https://www.hrw.org/news/2017/07/27/iraq-us-trained-forces-linked-mosul-war-crimes και την καταγγελία για συνοπτικές εκτελέσεις αμάχων που φεύγουν από τη Μοσούλη: https://www.hrw.org/news/2017/07/19/iraq-execution-site-near-mosuls-old-city
Η οργάνωση αυτή έχει εκδώσει και σειρά άλλων ντοκουμέντων με πληροφορίες για την ανθρωπιστική καταστροφή και πιθανά σοβαρά εγκλήματα πολέμου της «αντιτρομοκρατικής συμμαχίας» κατά την «απελευθέρωση» της Μοσούλης, περιλαμβανομένης και χρήσης λευκού φωσφόρου http://www.defenddemocracy.press/hrw-use-of-white-phosphorus-by-us-led-coalition-raises-serious-questions/
Eδώ είναι ένα από τα πολλά ρεπορτάζ της ρωσικής τηλεόρασης για τα εγκλήματα πολέμου. Οι σκηνές είναι εξαιρετικά βίαιες και απάνθρωπες https://www.youtube.com/watch?v=3aELU-oO4Dg
Η Μοσούλη ήταν και ένα από τα σημαντικότερα μνημεία του παγκόσμιου πολιτισμού. Η καταστροφή της συνιστά και είδος πολιτιστικής γενοκτονίας. Δείτε τις βασικές πληροφορίες στην παρακάτω ανάρτηση του βρετανικού Ερυθρού Σταυρού http://blogs.redcross.org.uk/appeals/2017/07/nine-things-need-know-mosul/
Δημήτρης Κωνσταντακόπουλος,
δημοσιογράφος και συγγραφέας. Διετέλεσε ειδικός συνεργάτης στο Γραφείο του Πρωθυπουργού Ανδρέα Παπανδρέου με αντικείμενο της σχέσεις Ανατολής-Δύσης και τον έλεγχο των εξοπλισμών.
10/8/2017
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Ποιος πραγματικά είναι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα.
Ένα νέο ήρωα έχουν ανακαλύψει τα τελευταία χρόνια τα μέσα ενημέρωσης στις ΗΠΑ στο πρόσωπο του ηγέτη της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, Λεοπόλντο Λόπεζ.
Ενώ όμως τα διεθνή μέσα ενημέρωσης εστίασαν την προσοχή τους στο γεγονός ότι τέθηκε σε κατ’οίκον περιορισμό, κατηγορούμενος για την παρακίνηση βίαιων επεισοδίων στις πρόσφατες εκλογές που στοίχισαν τη ζωή τουλάχιστον δέκα ανθρώπων, ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το παρελθόν του.
Γεννημένος στο εύπορο προάστιο Τσακάο του Καράκας – του οποίου αργότερα έγινε δήμαρχος – ο Λόπεζ είναι γόνος δυναστείας πολιτικών της Βενεζουέλας, η οποία φτάνει μέχρι τον πρώτο πρόεδρο της χώρας Κριστομπαλ Μεντόζα.
Ο ίδιος εξηγούσε σε δημοσιογράφους ότι ανήκει στο 1% των κατοίκων της χώρας που απέκτησαν υψηλή μόρφωση για να βοηθήσουν, όπως λέει, τη Βενεζουέλα.
Από το 1996- έως το 1999 ήταν σύμβουλος της εταιρείας πετρελαίου PDVSA από την οποία απομακρύνθηκε όταν κατηγορήθηκε ότι διασπάθιζε χρήματα με τα οποία χρηματοδοτούσε το πολιτικό του κόμμα Primero Justicia (η δικαιοσύνη πρώτα).
Το κόμμα του χρηματοδοτούνταν όμως και από το αμερικανικό NED, το Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία, το οποίο παλαιότερα χρηματοδοτούσε τον δικτάτορα του Παναμά Μανουέλ Νοριέγκα, δεξιούς υποψήφιους στη Βολιβία και αντικαθεστωτικές οργανώσεις στο Ιράν, την Κούβα, την Ουκρανία, τη Γεωργία, τη Σλοβακία, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, τη Βόρεια Κορέα και την Κίνα.
Η χρηματοδότηση του Λόπεζ από την Ουάσινγκτον εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων που χρησιμοποιούσαν αμερικανικές υπηρεσίες για την ενίσχυση αντικυβερνητικών δυνάμεων και το οποίο ήρθε στο φως από απόρρητα τηλεγραφήματα της αμερικανικής πρεσβείας στο Καράκας.
Τον Απρίλιο του 2002, συναντάμε στον Λόπεζ ανάμεσα στους οργανωτές των βίαιων αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων, που έδωσαν το πρόσχημα για την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Ούγκο Τσάβες.
Στις ημέρες που ακολούθησαν, ο Λόπεζ συνεργάστηκε με αρκετούς από τους πραξικοπηματίες για τον εντοπισμό και τη σύλληψη υπουργών της κυβέρνησης Τσάβες ενώ κατηγορήθηκε και για την οργάνωση επιθέσεων που σημειώθηκαν εναντίον της πρεσβείας της Κούβας στο Καράκας.
Παρόλα αυτά ο Λόπεζ παρέμεινε ελεύθερος μετά το πραξικόπημα και τελικά δικάστηκε και καταδικάστηκε για σκάνδαλα διαφθοράς, που αφορούσαν και πάλι την χρηματοδότηση του κόμματός του αλλά και τη θητεία του ως δημάρχου.
Προς στιγμήν ο Λόπεζ φάνηκε να χάνει την αξία χρήσης του ακόμη και για τους υποστηρικτές του στην Ουάσινγκτον. Η αμερικανική πρεσβεία στο Καράκας, σε απόρρητα τηλεγραφήματά της , που κυκλοφόρησαν στο Wikileaks, τον αποκαλούσε «διασπαστική δύναμη» για την αντιπολίτευση ενώ τον χαρακτήριζε «υπερόπτη, εκδικητικό και διψασμένο για εξουσία».
Η σύζυγός του Λίλιαν Τιντόρι, η οποία έγινε γνωστή σαν παίκτρια του τηλεοπτικού παιχνιδιού Robinson: La Gran Aventura (το survivor της Βενεζουέλας) γυρίζει τον κόσμο προσκεκλημένη δεξιών πολιτικών κομμάτων – και πρόσφατα και του Ντόναλντ Τραμπ. Στις ομιλίες της παρουσιάζει τη Βενεζουέλα σαν ένα δικτατορικό καθεστώς. Στην Ελλάδα τις δράσεις της συνηθίζουν να προωθούν γνωστοί (για το μένος τους εναντίον της Βενεζουέλας) δημοσιογράφοι, όπως ο Ιάσονας Πιπίνης ενώ πληροφορίες ανέφεραν ότι κόμματα της αντιπολίτευσης σχεδίαζαν να την καλέσουν να μιλήσει στην Αθήνα.
Άρης Χατζηστεφάνου
http://info-war.gr/pios-pragmatika-ine-o-igetis-tis-antipolitefsis-sti-venezouela/
04/08/2017
2.
Βενεζουέλα... «Ιστορική αμνησία» και διδάγματα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Βενεζουέλα διέρχεται μια βαθιά κρίση...
Το αριστερό αμερικανικό περιοδικό Jacobin , προς επιβεβαίωση, επικαλείται μια ομάδα σοσιαλιστών στη χώρα, που υπερασπίζονται την κληρονομιά του Ουγκό Τσάβες, και η οποία σκιαγραφεί μια ζοφερή εικόνα της καθημερινότητας εκεί: Μισθοί που δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες, ένας από τους υψηλότερους πληθωρισμούς στον κόσμο, ελλείψεις σε προϊόντα εξαιτίας της συσσώρευσης, της κερδοσκοπικής μεταπώλησης και της χαμηλής αγροτοβιομηχανικής παραγωγής, φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας, διαφθορα που παραμένει ατιμώρητη και οργανωμένο έγκλημα. Όλα μαζι δημιουργούν μια ακραία και πρωτοφανή κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση.
Η αποτυχία της κυβέρνησης του Μαδούρο να διατηρήσει ένα ικανοποιητικό και δημοφιλές βιοτικό επίπεδο επέτρεψε στην δεξιά αντιπολίτευση να αναλάβει τον έλεγχο της εθνικής συνέλευσης της Βενεζουέλας, με αποτέλεσμα μια πικρή διαμάχη μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας που δεν έχει ακόμη επιλυθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι λεπτομέρειες της κρίσης της Βενεζουέλας έχουν αναφερθεί πολλάκις και με διαφορετικές επισημάνσεις ανάλογα με την πλευρά που υποστηρίζει ο καθένας.
Όμως, όπως σημειώνει το Jacobin στην ανάλυσή του, δεν μπορεί να υπάρξει ειλικρινής αναφορά για το πού πήγαν στραβά τα πράγματα στη Βενεζουέλα, αν δεν ξεκινά από την αναγνώριση του τι έχει προσφέρει ο Τσαβισμός. Το πείραμα που ξεκίνησε ο Ούγκο Τσάβες, αφού έγινε πρόεδρος το 1999 με ένα μέτριο πρόγραμμα κοινωνικής μεταρρύθμισης, τέθηκε σταδιακά στο επίκεντρο της διεθνούς αριστεράς. Ο Richard Gott έκανε μια πρώιμη προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου στη βιογραφία του για τον ηγέτη της Βενεζουέλας. Το βιβλίο του έτυχε περιφρονητικής αναφοράς στον «Guardian» από έναν συντάκτη της «Buenos Aires Herald», ο οποίος έγραψε ότι η Λατινική Αμερική χρειάζεται «λιγότερους Μεσσίες και πιο συνηθισμένους άνδρες και γυναίκες με καλές γνώσεις οικονομικής διαχείρισης».
Αυτή ήταν η κυρίαρχη άποψη στην αυγή του 21ου αιώνα, παρά τις προσπάθειες των κινημάτων αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση: όλα τα θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης μιας οικονομίας είχαν ήδη ρυθμιστεί από την Washington Consensus* («Ομοφωνία της Ουάσιγκτον»), σύμφωνα με την οποία, το μόνο που χρειάζεται ένας καλός ηγέτης είναι ικανές διαχειριστικές δεξιότητες.
Το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002 όξυνε το ενδιαφέρον για τη Βενεζουέλα, όπως και η νίκη του στο δημοψήφισμα για την συνέχιση της θητείας του το 2004. Μέχρι τη στιγμή που επανεκλέχθηκε το 2006, ήταν σαφές στους περισσότερους παρατηρητές ότι συμβαίνει κάτι συναρπαστικό, με σημαντικές επιπτώσεις στην περιοχή, αν όχι στον κόσμο. Οι εξελίξεις σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής συνέβαλαν στην αποκρυστάλλωση αυτής της αντίληψης, από την ανάληψη της προεδρίας της Βραζιλίας από τον Λουλά το 2003, μέχρι τον κύκλο διαμαρτυρίας στην Βολιβία που έφερε τελικά τον Μοράλες και το Κίνημα του Σοσιαλισμού στην εξουσία.
Για τους δημοσιογράφους, που άρχισαν να κάνουν - ευφάνταστο ομολογουμένως - λόγο για μια «ροζ παλίρροια» που «κατακλύζει» την Λατινική Αμερική, ήταν αρκετά διασκεδαστικό ότι οποιοσδήποτε στη Βενεζουέλα μπορούσε να βρει τον Τσάβες μια ελκυστική φιγούρα. Η ιδέα ότι μπορεί να έχει ένα εκρηκτικό «φαν κλαμπ» στην Ευρώπη ή στις Ηνωμένες Πολιτείες τους χτύπησε ως απόλυτη φρενίτιδα. Η μόνη εξήγηση που μπορούσαν να φανταστούν ήταν η απόλαυση από τις ομιλίες του Τσάβες κατά της κυβέρνησης Μπους, όπως η εμφάνιση στα Ηνωμένα Έθνη το 2006, όταν αναφέρθηκε στον Αμερικανό πρόεδρο ως «διάβολο».
Ωστόσο, εάν οι επιθέσεις εναντίον του Μπους και του Τσένι ήταν αρκετές για να κερδίσουν θαυμαστές, τότε ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ θα είχε γίνει ήδη ανάρπαστο πρωτοσέλιδο. Στην πραγματικότητα, η λεκτική «τρέλα» του Τσάβες έπαιξε ένα μικρό ρόλο στην δημοτικότητά του. Το ιστορικό της κυβέρνησής του στην εγχώρια σκηνή ήταν αυτό που πραγματικά είχε σημασία. Μόλις είχε απόφυγει τις πρώτες προσπάθειες της δεξιάς αντιπολίτευσης για οικονομικό σαμποτάζ, η κυβέρνηση του Τσάβες ηγήθηκε του δραστικού χτυπήματος της φτώχειας και της έναρξης σημαντικών πρωτοβουλιών στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και της εκπαίδευσης που βελτίωσαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν από 8,2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος το 1998 σε 13,6% οκτώ χρόνια αργότερα. Η φτώχεια μειώθηκε από 55% το 2003 σε μόλις πάνω από 30% το 2006. Όταν ο Τσάβες ήρθε στην εξουσία για πρώτη φορά, υπήρχαν μόλις 1.600 γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης για έναν πληθυσμό 23.4 εκατομμυρίων ανθρώπων. Από τη στιγμή που ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία του, υπήρχαν σχεδόν 20.000 για έναν πληθυσμό 27 εκατομμυρίων. Περισσότερα από ένα εκατομμύριο άτομα είχαν εγγραφεί σε προγράμματα εκπαίδευσης ενηλίκων.
Εκτός από αυτές τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, η κυβέρνηση Τσάβες μετασχημάτισε το πολιτικό σύστημα της Βενεζουέλας, καθιστώντας την πιο ανοικτή και δημοκρατική. Ο Τσάβες κληρονόμησε μια πολιτική κουλτούρα που χαρακτηριζόταν από τη βία, τη διαφθορά και την σχεδόν απόλυτη αποξένωση των πολιτών της Βενεζουέλας από τους ηγέτες τους. Η καθοριστική στιγμή της περιόδου που προηγήθηκε της νίκης του ήταν το Caracazo του 1989. Ο νεοεκλεγής πρόεδρος, Carlos Andrés Pérez, πήρε πίσω τη δέσμευσή του να σπάσει το πρόγραμμα λιτότητας που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε επιβάλει και επέβαλε βαθιές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και έστειλε τον στρατό να καταστείλει βίαιες διαμαρτυρίες στο Καράκας και σε άλλες πόλεις. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων παραμένει άγνωστος - πολλοί από αυτούς που σκοτώθηκαν είχαν ταφεί σε μαζικούς τάφους - αλλά ο αληθινός αριθμός μπορεί να φθάνει τους 3.000 νεκρούς.
Μέχρι τη στιγμή που ο Τσάβες ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία του, η κυβέρνησή του θα μπορούσε να απαιτήσει πίστωση χρόνου για μια αξιοσημείωτη ανάκαμψη. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση του Latinobarometro, το ποσοστό των ικανοποιημένων από το πολιτικό τους σύστημα Βενεζουελανών αυξήθηκε από 32% το 1998 σε πάνω από 57% και οι ίδιοι ήταν οι πιο δραστήριοι πολιτικά από τους πολίτες οποιασδήποτε άλλης χώρας. Το 56% πιστεύει ότι οι εκλογές στη χώρα είναι «καθαρές» και μαζί με τους Ουρουγουανούς, οι Βενεζουελάνοι εξέφραζαν το υψηλότερο ποσοστό εμπιστοσύνης στις εκλογές ως το πιο αποτελεσματικό μέσο προώθησης της αλλαγής στη χώρα.
Ένα νέο σύνταγμα έδωσε στους πολίτες περισσότερα περιθώρια για να διατηρούν τους ηγέτες τους υπόλογους μέσω ενός δικαιώματος ανάκλησης για όλους τους δημόσιους αξιωματούχους (τα κόμματα της αντιπολίτευσης εκμεταλλεύτηκαν αυτό το αποτυχημένο δημοψήφισμα για την ανάκληση του 2004). Αυτό επιτεύχθηκε παρά τις συνεχείς προσπάθειες της δεξιάς αντιπολίτευσης να ανατρέψει με βία την κυβέρνηση και να την αντικαταστήσει με μια δικτατορία τύπου Πινοσέτ. Παρά την θερμή σχέση του με τον Φιντέλ Κάστρο, ο Τσάβες δεν προσπάθησε να μιμηθεί το πολιτικό σύστημα της Κούβας και έδειξε πολύ μεγαλύτερη επιείκεια προς τους πραξικοπηματίες από ό, τι θα μπορούσε κανείς να αναμένει από οποιαδήποτε κυβέρνηση στη Δυτική Ευρώπη ή στη Βόρεια Αμερική.
Ιστορική αμνησία
Δεν πρόκειται να ισχυριστεί κανείς ότι ο Τσςαβισμός είχε το τέλειο ρεκόρ όταν πρόκειται για δημοκρατικά δικαιώματα: υπήρχαν βεβαίως βάσιμοι λόγοι για κριτική. Ειδικότερα, οι δυσάρεστες συνθήκες στις φυλακές της Βενεζουέλας δεν ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμορφωμένες και οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν μια «εκρηκτική σχέση» με τους κατοίκους των αστικών γειτονιών. Ωστόσο, σύμφωνα με τα πρότυπα σε άλλες χώρες της Αμερικής, κανένα από αυτά δεν θα απέκλειε τη Βενεζουέλα από το να θεωρηθεί δημοκρατικό κράτος.
Γενικά, οι κριτικές στον Τσάβες απλώς δεν έλαβαν υπόψη τη βίαιη αντίσταση που αντιμετώπισε από την δεξιά αντιπολίτευση από τότε που ανέλαβε την εξουσία. Για άλλη μια φορά, καταγράφηκε το φαινόμενο της «ιστορικής αμνησίας»: ο κίνδυνος της βίαιης αντεπανάστασης και η ανάγκη λήψης αποφασιστικών μέτρων για την αποτροπή αυτού του κινδύνου αποκλείστηκαν από τις κυρίαρχες αναλύσεις στη Δύση, σαν να μην υπήρχε η μακρά και φρικτή ιστορία των δημοκρατικά εκλεγμένων αριστερών κυβερνήσεων στην Λατινική Αμερική που ανατράπηκαν από στρατιωτικά πραξικοπήματα.
Πώς να κρατήσεις τους λύκους έξω από την πόρτα, χωρίς να γίνεις λύκος ο ίδιος: Αυτό ήταν πάντα ένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα για τις κυβερνήσεις που στρέφονται προς ριζικές αλλαγές. Αντί να αντιμετωπίζει αυτό το δίλημμα, η φιλελεύθερη προοπτική προϋποθέτει σιωπηρά την παράδοση στην αδυσώπητη επίθεση από τις συντηρητικές δυνάμεις. Στην ουσία πρόκειται για μια προσέγγιση που θα απέκλειε από την ιστορία τόσο τον Λίνκολν και τον Ρούσβελτ όσο και τον Λένιν ή τον Κάστρο.
Η Αριστερά της Βενεζουέλας δεν είχε καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση του Τσάβες χρειαζόταν υποστήριξη στις μάχες της με την δεξιά αντιπολίτευση και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Επίσης, δεν αμφιβάλλουν ότι το πείραμα του Τσαβισμού είχε σοβαρές ατέλειες που θα έπρεπε να αποκατασταθούν εάν επρόκειτο να επιβιώσει μακροπρόθεσμα, όπως γραφειοκρατικές πρακτικές στο κίνημα και εκτεταμένη διαφθορά μεταξύ των κρατικών αξιωματούχων. Παρόλα αυτά, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο πρόεδρος της Βενεζουέλας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της «βολιβαριανής διαδικασίας». Ο Τσάβες ήρθε στην εξουσία με έναν αόριστο τρόπο παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως ηγέτη του «τρίτου τρόπου» στο καλούπι του Κλίντον ή του Μπλερ. Μόνο όταν οι παραδοσιακές ελίτ της Βενεζουέλας αντέδρασαν, ο Τσάβες ριζοσπαστικοποίησε την ατζέντα του.
Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα
Όπως επισημαίνει ο Mick McCaughan στη μελέτη του για τον πρώιμο Τσαβισμό, η αποφασιστική στιγμή έλαβε χώρα το 2001, όταν ο Τσάβες παρουσίασε ένα πακέτο 49 μεταρρυθμίσεων. Αν και οι μεταρρυθμίσεις ήταν ήπιες, σηματοδότησαν «το σημείο στο οποίο οι επιχειρήσεις, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το πετρέλαιο, οι εκκλησίες και άλλοι σημαντικοί τομείς έριξαν το γάντι και ζήτησαν από την κυβέρνηση να υποχωρήσει ή να αντιμετωπίσει την πλήρη αντίσταση στη διατήρησή τους». Η ανατροπή απαιτούσε μια σχεδόν επαναστατική κινητοποίηση προς υπεράσπιση της εκλεγμένης κυβέρνησης.
Μόνο κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 2006 ο Τσάβες κήρυξε τον σοσιαλισμό ως στόχο της διοίκησής του ως «σοσιαλισμό του 21ού αιώνα», ως αντίθεση στα αποτυχημένα πειράματα του προηγούμενου αιώνα. Σε μια ομιλία του στην οποία προσπάθησε να ενσωματώσει την ιδεολογική κληρονομιά του, το Golpe de Timón, ο Τσάβες κάλεσε το ακροατήριό του να «θυμηθεί τη Σοβιετική Ένωση, την οποία πήρε ο άνεμος. Στην Σοβιετική Ένωση, δεν υπήρξε ποτέ δημοκρατία. . . Ένα από τα θεμελιωδώς νέα στοιχεία για το μοντέλο μας είναι ο δημοκρατικός χαρακτήρας του».
Αλλά ποτέ δεν ήταν απολύτως σαφές ποιος θα ήταν ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα. Ξανά και ξανά, ο Τσάβες καταδίκασε το καπιταλιστικό σύστημα και ζήτησε μια αποφασιστική ρήξη, όμως το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας της Βενεζουέλας παρέμενε ακόμα στα ιδιωτικά χέρια. Ο κρατικός τομέας είχε επεκταθεί και υπήρχαν πολλά υποσχόμενα πειράματα στην αυτοδιαχείριση των εργαζομένων, αλλά η παλιά κυρίαρχη τάξη διατήρησε μεγάλο μέρος του πλούτου της και μια νέα ελίτ - η αποκαλούμενη “Bolibourgeoisie" (σσ. νεολογισμός από τις λέξεις μπουρζουαζία και βολιβαριανή διαδικασία) - είχε αρχίσει να εδραιώνει τη θέση της.
Τα τρία προβλήματα που άφησε στους διαδόχους του ο Τσάβες
Όταν τελικά αρρώστησε, ο Τσάβες άφησε πίσω του τρία βασικά προβλήματα για τους διαδόχους του. Το πρώτο ήταν το ζήτημα της ηγεσίας. Θα ήταν δύσκολο να βρεθεί ένας αντικαταστάτης του Τσάβες, ένας άνθρωπος σπάνιων πολιτικών ταλέντων με μεγάλη προσωπικότητα. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Τσάβες χειρίστηκε το ζήτημα, ορίζοντας τον Μαδούρο να πάρει τη θέση του, απλά ενίσχυσε τις «από πάνω προς τα κάτω» πτυχές του Τσαβισμού.
Στον οικονομικό τομέα, ο Τσάβες άφησε την Βενεζουέλα περισσότερο εξαρτημένη από ποτέ στις εξαγωγές πετρελαίου. Υπήρξε μεγάλη συζήτηση κατά τα πρώτα χρόνια της κυβέρνησής του σχετικά με τη διαφοροποίηση της οικονομίας και την οικοδόμηση μιας ισχυρότερης παραγωγικής βάσης, αλλά αυτά τα σχέδια δεν προχώρησαν όσο οι τιμές του πετρελαίου συνέχισαν να ανεβαίνουν. Θα ήταν ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα για κάθε κυβέρνηση να ξεπεράσει τη λεγόμενη "ολλανδική νόσο" σε μια εποχή που τα ελκυστικά έσοδα από το πετρέλαιο απορροφούσαν φθηνές εισαγωγές που έστελναν τις βιομηχανίες της Βενεζουέλας εκτός της εγχώριας αγοράς. Αλλά οι Τσαβιστές προσπερνούσαν το πρόβλημα με τον βαρύ δανεισμό από κράτη όπως η Κίνα, με βάση την υπόθεση ότι οι τιμές του πετρέλαιου είναι απίθανο να πέσουν πολύ. Όταν έπεσαν, η Βενεζουέλα βρέθηκε άσχημα εκτεθειμένη.
Πάνω απ 'όλα, ο Μαδούρο κληρονόμησε ένα σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών και τιμών των ελέγχων που είχε αρχικά συσταθεί για την αντιμετώπιση της οικονομικής δολιοφθοράς από την αντιπολίτευση στις αρχές της δεκαετίας του 2000, αλλά είχε εδώ και καιρό γίνει βαθιά δυσλειτουργικό. Οι επιβλαβείς επιπτώσεις αυτού του συστήματος ήταν (και είναι) αρκετά απλές. Όποιος μπορούσε να έχει πρόσβαση σε δολάρια με την επίσημη κρατική ισοτιμία θα ήταν σε θέση να τα πουλήσει στη μαύρη αγορά με τεράστια διαφορά. Τα ίδια κίνητρα ήρθαν στο προσκήνιο με τα τρόφιμα, τα φάρμακα και άλλα βασικά αγαθά. Ο Μαδούρο κατηγόρησε την αντιπολίτευση για την κρίση, καταγγέλοντάς την για «οικονομικό πόλεμο» εναντίον της κυβέρνησής του. Αλλά δεν υπάρχει καμία ανάγκη να μπει στο κάδρο ένα άμεσο πολιτικό κίνητρο: Αρκούσε να ακολουθήσεις τα κίνητρα και τους νόμους της αγοράς για να έχεις μια οικονομική σύγκρουση.
Το ερώτημα "αν ζούσε ο Τσάβες" και τα διδάγματα
Αν δείχνει κάτι η κρίση της Βενεζουέλας είναι η ασάφεια του «σοσιαλισμού του εικοστού πρώτου αιώνα». Με την επιβολή ελέγχου των τιμών, αλλά αφήνοντας την παραγωγή και διανομή των προϊόντων σε μεγάλο βαθμό σε ιδιωτικά χέρια, η Μπολιβαριανή κυβέρνηση πήγε πολύ μακρύτερα από τον καπιταλισμό, αλλά όχι αρκετά μακριά για τον σοσιαλισμό. Η κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου θα προκαλούσε σοβαρές δυσκολίες για τη Βενεζουέλα σε κάθε περίπτωση, αλλά η αποτυχία να μεταρρυθμίσει το σύστημα των ελέγχων είναι ένα σοβαρό, αβίαστο λάθος που μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί μοιραίο για την όλη διαδικασία.
Είναι δελεαστικό να αναρωτηθούμε πώς ο Τσάβες θα είχε ανταποκριθεί στην κρίση, αν είχε ζήσει λίγα χρόνια περισσότερο. Είναι εύκολο να αντιπαραβάλουμε απλώς τις αρετές του Τσάβες με τις αδυναμίες του διαδόχου του. Ο Μαδούρο έχει να αντιμετωπίσει ένα πολύ διαφορετικό πλαίσιο. Αλλά είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Τσάβες να δείχνει την ίδια ατολμία απέναντι σε μια εμφανή καταστροφή.
Η ονειροπολήσεις για τον χαμένο ηγέτη δεν θα οδηγήσουν πουθενά, φυσικά. Είναι δύσκολο να δούμε πώς η σημερινή κρίση μπορεί να επιλυθεί με τρόπο που να διατηρεί την εποικοδομητική κληρονομιά της τσαβισμού, κυρίως τα κοινωνικά προγράμματα που έκαναν τόσα πολλά για να καλυτερεύσουν την ζωή των λαϊκών τάξεων και να ενδυναμώσουν την αίσθηση της συμμετοχής σε τμήματα του πληθυσμού που «παραδοσιακά» αποκλείονταν από την πολιτική διαδικασία μέχρι την έλευση του «τσαβισμού». Αν η Βενεζουέλα είχε μια κανονική αντιπολίτευση θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά προς την κυβέρνηση και να έδινε την ευκαιρία στον κίνημα του «τσαβισμού» να αναζητήσει τις αιτίες για το τι πάει στραβά ώστε να τις διορθώσει.
Αλλά η αντιπολίτευση είναι οτιδήποτε άλλο παρά «φυσιολογική»: Εξακολουθεί να κυριαρχείται από την εκδίκηση ολιγαρχικών προσώπων και δεν μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη ότι το δεξιό μπλοκ της Βενεζουέλας θα δείξει σεβασμό στα δημοκρατικά δικαιώματα αν έρθει στην εξουσία. Μέχρι τη στιγμή που θα συμβεί αυτό, η ηγεσία του PSUV (του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος) μπορεί να έχει ήδη καταστρέψει τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Θα πρέπει να αντληθούν διδάγματα από τη διάλυση αυτής της επανάστασης. Αλλά αυτά τα διδάγματα θα πρέπει να αποκλείσουν την επιθυμία να αλλάξει ρότα η Βενεζουέλα, αλλά και κάθε χώρα που επιθυμεί έναν πιο ανθρώπινο δρόμο ανάπτυξης, λόγω της πίεσης από τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
* Washington Consensus: Τύπος νεοφιλελεύθερης μακροοικονομικής πολιτικής που προτάθηκε στο τέλος του 20ού αιώνα από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα προς τις χώρες που υποφέρουν από οικονομική κρίση.
http://tvxs.gr/news/kosmos/benezoyela-mises-doyleies
12/6/2017
3.
AFP: Αν και εξοστρακισμένη, η Βενεζουέλα διατηρεί σημαντικά διεθνή στηρίγματα
Παρότι αυξάνονται διεθνώς οι καταδίκες σε βάρος της, η Βενεζουέλα του προέδρου Νικολάς Μαδούρο διατηρεί αρκετά στηρίγματα ώστε να αποφύγει ή να φρενάρει τις κυρώσεις του ΟΗΕ, του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπογραμμίζουν αναλυτές.
Λόγω ιδεολογικής συγγένειας, για στρατηγικούς ή οικονομικούς λόγους, πολλές χώρες εξακολουθούν να αρνούνται να διακόψουν τις σχέσεις με μια κυβέρνηση η οποία θεωρείται υπεύθυνη για την κρίση που μέσα σε τέσσερις μήνες έχει στοιχίσει τη ζωή σε 125 ανθρώπους.
Ένδεκα χώρες της Λατινικής Αμερικής και ο Καναδάς καταδίκασαν μια «ρήξη της δημοκρατικής τάξης» στη Βενεζουέλα μετά την εκλογή, στις 30 Ιουλίου, μιας Συντακτικής Συνέλευσης που υποκαθιστά το κοινοβούλιο το οποίο ελέγχεται από την αντιπολίτευση.
Όμως αυτή η ad hoc σύνοδος που πραγματοποιήθηκε στη Λίμα φανερώνει την παράλυση του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, μιας οργάνωσης 34 χωρών της Αμερικής που, απουσία συναινέσεως, δεν μπόρεσε να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της κρίσης στη Βενεζουέλα.
Η Κούβα, η Βολιβία και η Νικαράγουα παραμένουν άνευ όρων σύμμαχοι της Βενεζουέλας, της οποίας συμμερίζονται την ιδεολογία και τον αντιιμπεριαλιστικό λόγο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Αυτοί είναι που συμπαρατάσσονται» με το Καράκας, εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Άννα Αγιούσα, ειδική σε θέματα Λατινικής Αμερικής στη «δεξαμενή σκέψης» CIDOB με έδρα τη Βαρκελώνη.
Άλλοι «δυσκολεύονται να έρθουν σε ρήξη με την κληρονομιά του Ούγκο Τσάβες (του προκατόχου του Μαδούρο) που τους επιδοτεί μέσω της Petrocaribe», μιας συμμαχίας της Βενεζουέλας με μια δεκαπενταριά χώρες της Καραϊβικής στις οποίες παραδίδει πετρέλαιο σε μειωμένες τιμές, πρόσθεσε ο Πολ Χέιρ, πρώην πρεσβευτής της Βρετανίας στην Κούβα και καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης.
Το Καράκας έχει επίσης την υποστήριξη της Κίνας και της Ρωσίας, που μπορούν να θέσουν βέτο σε κυρώσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Αμφότερες οι χώρες αυτές έχουν «οικονομικά ή στρατηγικά συμφέροντα στη Βενεζουέλα», τα οποία αναπτύχθηκαν κυρίως υπό τον Ούγκο Τσάβες (1998-2013), υπενθυμίζει ο Μάικλ Σίφτερ, πρόεδρος του Διαμερικανικού Διαλόγου, μιας ομάδας σκέψης στην Ουάσινγκτον.
«Η Κίνα θέλει να διατηρήσει μια πρόσβαση στα πετρελαϊκά αποθέματα της Βενεζουέλας», εξηγεί.
«Η αποφασιστική στήριξη είναι αυτή της Κίνας», προσθέτει η Άννα Αγιούσα. «Έχει επενδύσει περισσότερα από 60 δισεκ. δολάρια και έχει χορηγήσει δάνεια στο Καράκας σε αντάλλαγμα για πετρέλαιο και παραχωρήσεις ορυχείων. Ο Μαδούρο είναι αυτός που εγγυάται τις επενδύσεις της».
Η Ρωσία δεν έχει μόνο επενδύσει περισσότερα από 20 δισεκ. δολάρια σε μια χώρα που ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν χαρακτηρίζει «στρατηγικό εταίρο κλειδί». Έχει γίνει επίσης ένας προμηθευτής στρατιωτικού εξοπλισμού της Βενεζουέλας από το 2006 που η Ουάσινγκτον αποφάσισε να επιβάλει εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων στο Καράκας.
Τη Δευτέρα το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών επέκρινε αυστηρά την αντιπολίτευση που «όχι μόνο δεν έχει απαντήσει στην έκκληση να συμμετάσχει στην εκλογή (της Συντακτικής Συνέλευσης), αλλά επιχείρησε να την διαταράξει προκαλώντας σποραδικές συγκρούσεις που οδήγησαν σε απώλειες ανθρώπινων ζωών».
Το Ιράν επίσης, σύμμαχος του Καράκας στους κόλπους του ΟΠΕΚ για να διατηρηθεί μια υψηλή τιμή του πετρελαίου, προσέφερε την υποστήριξή του την περασμένη εβδομάδα και κατήγγειλε «τις μονομερείς κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε βάρος της Βενεζουέλας». Όμως οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών είναι σήμερα λιγότερο στενές απ' ό,τι ήταν ανάμεσα στον Ούγκο Τσάβες και τον υπερσυντηρητικό λαϊκιστή πρώην πρόεδρο του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να μην αναγνωρίσει τη Συντακτική Συνέλευση, όμως καθυστερεί να ανταποκριθεί στις εκκλήσεις της Ισπανίας και να επιβάλει ατομικές κυρώσεις εναντίον των υπεύθυνων για την κρίση.
«Αυτοί που αντιτίθενται περισσότερο είναι η Πορτογαλία και η Ελλάδα», υποστηρίζει ο Κάρλος Μαλαμούντ του ερευνητικού ινστιτούτου ElCano της Μαδρίτης.
Όμως οι δύο χώρες το διαψεύδουν.
Η σταθερότητα αυτών των διεθνών στηριγμάτων θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη της κατάστασης στη Βενεζουέλα, εκτιμούν οι αναλυτές.
«Είναι εντελώς πιθανό η Συντακτική να προκαλέσει περισσότερο χάος και καταπίεση και η κυβέρνηση του Μαδούρο μπορεί να χάσει ακόμη περισσότερους φίλους», δήλωσε ο Σίφτερ.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://www.liberal.gr/arthro/158344/epikairotita/2017/AFP-an-kai-exostrakismeni-i-benezouela-diatirei-simantika-diethni-stirigmata.html
9/8/2017
4.
Οι πίσω γραμμές της στρατιωτικής εξέγερσης στη Βενεζουέλα.
Η «εκδοχή» των εκπροσώπων της κυβέρνησης Μαδούρο και γιατί δημιουργούνται υποψίες για το τι ακριβώς συνέβη γράφει το Stratfor. Ποιοι είναι οι λόγοι που δεν επιτρέπουν άμεσα αλλαγή στην πολιτική κατάσταση.
Η υποτιθέμενη εξέγερση του στρατού της Βενεζουέλας στην Ναγκουανάγκουα, στην πολιτεία Καραμπόμπο, δεν είναι και τόσο ξεκάθαρη όσο φαίνεται αρχικά. Τα ξημερώματα της 6ης Αυγούστου, ο επιφανής πολιτικός της Βενεζουέλας, Ντιοσντάντο Καμπέλο ισχυρίστηκε στον λογαριασμό του στο Twitter πως υπήρξε εξέγερση στο Φορτ Παραμάτσαϊ, όμως η εξέγερση κατεστάλη.
Ο επικεφαλής της Κοινής Στρατηγικής Επιχειρησιακής Διοίκησης, Ναύαρχος Ρεμίτζιο Κεμπάλλος, που διορίστηκε μέσω της επιρροής του Καμπέλλο, υποτίθεται για να περιορίσει την επιρροή του υπουργού Άμυνας Στρατηγού Βλαντιμίρ Παντρίνο Λόπεζ, είπε αργότερα πως συνελήφθησαν επτά συμμετέχοντες στην εξέγερση. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, άλλοι δυο σκοτώθηκαν.
Ο κυβερνήτης της πολιτείας Καραμπόμπο, Φρανσίσκο Αμελιάχ, υποστήριξε πως οι εξεγερμένοι είχαν επίσης δεσμούς με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης στην πολιτεία. Μετά τους ισχυρισμούς του Καμπέλλο, και ο Παντρίνο Λόπεζ βγήκε και στήριξε την κυβέρνηση, λέγοντας πως η εξέγερση έγινε από «τρομοκράτες» που δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τις ένοπλες δυνάμεις.
Όμως, πέραν της εκδοχής των γεγονότων που παρουσίασαν εκπρόσωποι της κυβέρνησης, δεν υπάρχουν και πολλές άλλες αποδείξεις ότι πράγματι έγινε η εξέγερση, όπως υποστηρίζεται.
Κατά το παρελθόν, η κυβέρνηση έχει ισχυριστεί ότι έχει αποτρέψει πολυάριθμες απόπειρες πραξικοπήματος, με ελάχιστες ή καμία απόδειξη για τους ισχυρισμούς αυτούς. Σ’ αυτή την περίπτωση, οι υποτιθέμενοι εξεγερμένοι δημοσιοποίησαν βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ζητώντας να μπει τέλος στην κυβέρνηση του προέδρου Νικολάς Μαδούρο.
Ο αρχηγός (σύμφωνα με το βίντεο) της ομάδας είναι άτομο που σε βίντεο του 2014 είχε ταυτοποιηθεί ως ο λοχαγός Χουάν Καγιουαριπάνο, της Εθνικής Φρουράς. Στο βίντεο του 2014, ο Καγκουαριπάνο ανακοίνωσε την αντίθεσή του στην κυβέρνηση Μαδούρο, και το βίντεο φαίνεται πως διαδόθηκε ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα ξένα ΜΜΕ. Στο βίντεο της 6ης Αυγούστου ο Καγκουαριπάνο φαίνεται ως εκπρόσωπος της 41ης Ταξιαρχίας Τεθωρακισμένων.
Κάτοικοι της Ναγκουανάγκουα ισχυρίστηκαν πως άκουσαν πυροβολισμούς και είδαν ελικόπτερα να πετούν πάνω από το Φορτ Παραμάτσαϊ νωρίτερα την ίδια ημέρα. Ωστόσο, η ακρίβεια του περιστατικού είναι ασαφής.
Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας παρακολουθεί τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας τους τελευταίους μήνες, υπό τον φόβο πιθανής εξέγερσης. Η υποτιθέμενη εξέγερση μπορεί απλά να είναι ένα εργαλείο προπαγάνδας ώστε η κυβέρνηση να φανεί ότι βρίσκεται υπό πολιορκία από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Όπως και να έχει, δεν αλλάζει άμεσα την πολιτική κατάσταση στη Βενεζουέλα. Ακόμα και αν όντως συνέβη όπως ισχυρίζεται η φιλοκυβερνητική πλευρά, μια μεμονωμένη αποτυχημένη εξέγερση σε μια περιφερειακή πόλη δεν θα απειλούσε άμεσα την διατήρηση της εξουσίας από την κυβέρνηση.
(Stratfor)
http://www.euro2day.gr/specials/topics/article/1558995/oi-piso-grammes-ths-stratiotikhs-exegershs-sth-ven.html
9 Αυγούστου 2017
5.
Γιατί οι ΗΠΑ φοβούνται να επιβάλουν κυρώσεις στη Βενεζουέλα;
Γιατί οι ΗΠΑ φοβούνται να επιβάλουν κυρώσεις στη Βενεζουέλα;
Καθώς η κυβέρνηση Trump εξετάζει την επιβολή κυρώσεων στο καθεστώς Maduro, απροσδόκητοι νικητές και χαμένοι ίσως αναδυθούν από τα ερείπια της ήδη παραπαίουσας οικονομίας της Βενεζουέλας. Και αυτό είναι κάτι που τρομάζει τις ΗΠΑ.
Ενδεχόμενες κυρώσεις κατά της Βενεζουέλας θα είναι αποτελεσματικές και ταυτόχρονα ριψοκίνδυνες για έναν πολύ απλό λόγο: το κύριο εξαγωγικό προϊόν της Λατινοαμερικανικής οικονομίας είναι το πετρέλαιο. Έτσι οποιαδήποτε κίνηση που θα υπονομεύσει τις εξαγωγές μαύρου χρυσού δεν περιορίζεται σε τοπικό επίπεδο αλλά αποκτά παγκόσμιες διαστάσεις. Πιθανοί νικητές θα είναι η Κίνα και η Ινδία και μεγάλος χαμένος οι ΗΠΑ, τουλάχιστον όπως εκτιμούν αναλυτές της αγοράς ενέργειας.
Πρώτος απ' όλους ο Stephen Brennock, αναλυτής της πετρελαϊκής αγοράς στην PVM Oil Associates, επεσήμανε ότι τυχόν κυρώσεις κατά της Βενεζουέλας θα ήταν παρατραβηγμένες. Και αυτό γιατί το άμεσο αποτέλεσμα θα ήταν να χάσουν έσοδα τα αμερικανικά διυλιστήρια και να βάλουν βαθύτερα το χέρι στην τσέπη οι καταναλωτές στις ΗΠΑ καθώς οι τιμές των καυσίμων θα αυξηθούν.
"Ακόμα χειρότερα για τις ΗΠΑ είναι ότι η Κίνα και η Ινδία μπορεί να ευνοηθούν από κυρώσεις στις εξαγωγές πετρελαίου της Βενεζουέλας. Συγκεκριμένα, η Λατινοαμερικανική χώρα θα σπεύσει να ρίξει ακόμα περισσότερο την τιμή του πετρελαίου της προκειμένου να προσελκύσει νέους αγοραστές και να διατηρήσει τα έσοδά της. Πρόκειται για κίνηση που πιθανότατα θα εκμεταλλευτούν η Κίνα και η Ινδία, ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση σε φθηνότερο πετρέλαιο", εξήγησε ο Brennock.
Η οικονομία της Βενεζουέλας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το πετρέλαιο αφού αποτελεί περίπου το 95% των συνολικών εξαγωγών της χώρας. Ωστόσο η έλλειψη επενδύσεων έχουν καταστήσει τη βιομηχανία πετρελαίου της χώρας απαρχαιωμένη, σε βαθμό που υπονομεύεται τόσο η κερδοφορία όσο και το σύνολο της παραγωγής.
Το πρόβλημα για τις ΗΠΑ είναι ότι η οικονομία τους είναι στενά συνδεδεμένη με τη Βενεζουέλα, περισσότερο απ’ ό,τι θα υπέθετε κανείς, καθώς σχεδόν το 10% των αμερικανικών εισαγωγών πετρελαίου προέρχεται από τη χώρα του Nicolas Maduro. Έτσι, μπορεί οι κυρώσεις να πλήξουν τα κρατικά ταμεία της κυβέρνησης Maduro αλλά η ηχώ τους θα “ακουστεί” και στις αντλίες καυσίμων των ΗΠΑ.
Επιπλέον, τα αμερικανικά διυλιστήρια κερδίζουν σημαντικά ποσά από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, καθώς είναι από τα λίγα στην περιοχή που διαθέτουν τον απαραίτητο εξοπλισμό για να επεξεργαστούν αυτό το είδος χαμηλής ποιότητας πετρελαίου. Οπότε ενδεχόμενες κυρώσεις στην PDVSA, την κρατική εταιρεία πετρελαίου, εκτός από τους Αμερικανούς καταναλωτές θα πλήξουν και την πετρελαϊκή βιομηχανία των ΗΠΑ, παραδοσιακό σύμμαχο του Ρεμπουπλικανικού κόμματος.
Μία ακόμα ανησυχία είναι και η αντίδραση του καθεστώτος Maduro. Αρκετοί αναλυτές θεωρούν ότι η άθλια οικονομική κατάσταση στη Βενεζουέλα δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών και “βελούδινης” αποχώρησης για τον ηγέτη της Βενεζουέλας. Κυρώσεις που θα σπρώξουν στην άβυσσο την ήδη άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας θα έχουν ως αποτέλεσμα ακόμα βιαιότερες αντιδράσεις των πολιτών στις οποίες ο Maduro θα απαντήσει με ακόμα μεγαλύτερη βία, προκειμένου να σώσει το “κεφάλι” του. Σε αυτή την περίπτωση δεν αποκλείεται ένας πραγματικός εμφύλιος καθώς και η προσφυγή του Maduro στη βοήθεια της Ρωσίας και της Κίνας, οι οποίες αν υποστηρίξουν στο παρασκήνιο το τσαβικό καθεστώς – ενδεχόμενο αμφίβολο αλλά όχι απίθανο – θα δημιουργηθεί μία ακόμα εστία παγκόσμιας έντασης, με αντίρροπες πλανητικές δυνάμεις να εμπλέκονται σε μια σύγκρουση στην ευαίσθητη λόγω της ιστορίας, περιοχή της Λατινικής Αμερικής.
Δεν αποκλείεται μάλιστα, ενδεχόμενες κυρώσεις των ΗΠΑ να ωφελήσουν τον Ν. Maduro καθώς θα επιβεβαιωθεί στην πράξη το αφήγημα ότι ο παρεμβατισμός των... γιάνκηδων ευθύνεται για όλα τα δεινά στη Λατινική Αμερική.
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ο Αlastair Newton, διευθυντής της εταιρείας αναλύσεων Alavan Business Advisory εκτιμά ότι ο Maduro πιθανότατα θα επιβιώσει πολιτικά σε περίπτωση αμερικανικών κυρώσεων στις εξαγωγές πετρελαίου της Βενεζουέλας, και ίσως ακόμα ενδυναμώσει τη θέση του, ως νέος υπερασπιστής της ανεξαρτησίας των χωρών της Λατινικής Αμερικής απέναντι στον “ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ”.
Ο οικονομικός και γεωπολιτικός λαβύρινθος που υφίσταται στις σχέσεις ΗΠΑ-Βενεζουέλας δεν περνά απαρατήρητος από Ουάσιγκτον, παρά τις κατά καιρούς λεκτικές κορώνες κατά το καθεστώτος Maduro. To γεγονός αυτό γίνεται φανερό και από το είδος των κυρώσεων που μέχρι τώρα έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ και οι οποίες είναι εξαιρετικά στοχευμένες και σχετικά ανώδυνες. Συγκεκριμένα, μία μέρα μετά τις εκλογές για τα μέλη της Συντακτικής Συνέλευσης η κυβέρνηση των ΗΠΑ, επέβαλαν νομικές και οικονομικές κυρώσεις προσωπικά κατά του προέδρου Maduro, χαρακτηρίζοντας τον «δικτάτορα», καθώς και σε 13 εν ενεργεία και πρώην ανώτερους αξιωματούχους της Βενεζουέλας. Σε ερώτηση σχετικά με το αν επίκεινται κυρώσεις στον κλάδο του πετρελαίου της Βενεζουέλας, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Steven Mnuchin απάντησε ότι «η αμερικανική κυβέρνηση αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά», αλλά μέχρι εκεί προς το παρόν.
Δυστυχώς για τις ΗΠΑ, το εύθραυστο πλανητικό πάζλ που έχει δημιουργηθεί τις υποχρεώνει να είναι προσεκτικές ακόμα και με έναν “δικτάτορα”...
Πηγές: Bloomberg, CNBC, Stratfor
Επιμέλεια: Γιάννης Παλιούρης
http://www.liberal.gr/arthro/157978/diethni-themata/2017/giati-oi-ipa-fobountai-na-epibaloun-kuroseis-stin-petrelaiki-biomichania-tis-benezouelas.html
8 Αυγούστου 2017
6.
«Εμφύλιο χαμηλής έντασης» βλέπουν αναλυτές στη Βενεζουέλα.
Σε περίοδο μεγαλύτερης έντασης φαίνεται να εισέρχεται η Βενεζουέλα, μετά την εισβολή μιας μικρής ομάδας στρατιωτικών σε στρατιωτική βάση στη Βαλέντσια. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι δέκα περίπου δράστες κατάφεραν να διαφύγουν «απαλλοτριώνοντας» σημαντικές ποσότητες οπλισμού, γεγονός που κάνει αρκετούς να μιλούν ακόμη και για επικείμενο εμφύλιο πόλεμο, καθώς είναι φανερό ότι τα όπλα αυτά, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουν στα χέρια των πιο ακραίων και οργανωμένων ομάδων της αντιπολίτευσης, δίνοντας έτσι αυτομάτως νέα, πιο επικίνδυνη και αιματηρή, διάσταση στις καθημερινές πλέον συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας.
«Καθώς η κυβέρνηση θα φτάνει στα άκρα, αυτές οι ομάδες θα τείνουν να αναπτυχθούν περισσότερο και έτσι, το μέλλον θα είναι γεμάτο από συγκρούσεις», δήλωσε στο πρακτορείο Reuters ο πολιτικός αναλυτής Luis Vicente Leon. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήδη το καθεστώς Maduro κάνει λόγο για «ένοπλη επιχείρηση ανατροπής» του από την αντιπολίτευση, με υποστήριξη από το εξωτερικό.
Υπενθυμίζεται ότι περισσότεροι από 120 άνθρωποι έχουν χάσει ήδη τη ζωή τους στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις των τελευταίων τεσσάρων μηνών, με βασικό αίτημα την παραίτηση του προέδρου Nicolas Maduro. Μάλιστα, οι δέκα σκοτώθηκαν την ημέρα του αμφιλεγόμενου δημοψηφίσματος για τη νέα Συντακτική Συνέλευση, καθώς η αντιπολίτευση (όπως άλλωστε και οι ΗΠΑ και η Ε.Ε.) αρνείται τη νομιμότητά του και κάνει λόγο για νοθεία και παραποίηση στοιχείων όσον αφορά στη συμμετοχή.
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι η εικόνα και οι πληροφορίες που έρχονται από τη Βενεζουέλα δείχνουν πως και η αντιπολίτευση αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα σύνδεσης με τη λαϊκή πλειοψηφία και συνέχισης των κινητοποιήσεων. «Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις έχει μειωθεί σημαντικά τις τελευταίες εβδομάδες και αρκετοί άνθρωποι θέλουν απλώς να επιστρέψουν στις εργασίες τους, καθώς η χώρα πλήττεται από τα άδεια ράφια στα καταστήματα τροφίμων, από ένα εκρηκτικό πληθωρισμό και την τέταρτη συνεχόμενη χρονιά οικονομικής ύφεσης», σημειώνει το Reuters.
Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως η αντιπαράθεση με χρήση και ένοπλων μέσων από την αντιπολίτευση ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος να συντηρηθεί και να κλιμακωθεί η πολιτική κρίση στη χώρα, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Ένας «εμφύλιος χαμηλής έντασης», λοιπόν, ίσως είναι προ των πυλών -εκτός εάν η προαναφερθείσα αρπαγή όπλων ακολουθηθεί και από άλλες, στο πλαίσιο ενός μελλοντικού σχεδίου εξέγερσης ή πραξικοπήματος, που έχει τεθεί από σήμερα σε εφαρμογή.
Χθες, πάντως, εκδηλώθηκε σειρά κυβερνοεπιθέσεων κατά της κυβέρνησης από οπαδούς της αντιπολίτευσης, ενώ την ίδια στιγμή, χιλιάδες υποστηρικτές του Maduro έκαναν πορεία στο Καράκας, με συνθήματα κατά της αντιπολίτευσης.
Νέες κυρώσεις προετοιμάζει η κυβέρνηση Trump κατά αξιωματούχων από την Βενεζουέλα
Η κυβέρνηση Trump προετοιμάζει νέες κυρώσεις που θα εφαρμοστούν κατά μιας άλλης ομάδας αξιωματούχων από την Βενεζουέλα που διασυνδέονται με τον πρόεδρο Nicolas Maduro, αντιδρώντας στην συγκρότηση της Συντακτικής Συνέλευσης, παρά την κριτική που ασκείται διεθνώς, σύμφωνα με σημερινές δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων.
Τα νέα μέτρα περιλαμβάνουν το “πάγωμα” των περιουσιακών τους στοιχείων σε αμερικανικό έδαφος, την απαγόρευση να ταξιδέψουν στις ΗΠΑ, αλλά και την απαγόρευση συνεργασίας τους με αμερικανικές εταιρίες. Οι κυρώσεις αυτές αναμένεται να τεθούν σε ισχύ ακόμη και μέσα στην εβδομάδα, σύμφωνα με δηλώσεις Αμερικανού αξιωματούχου στο Reuters.
http://www.liberal.gr/arthro/158048/epikairotita/2017/isonemfulio-chamilis-entasissin-blepoun-analutes-sti-benezouela.html
8/8/2017
Επεισόδια στο Καράκας AP Photo / Ariana Cubillos
7.
«Χαστούκι» του ΟΗΕ (μόνο) στον Μαδούρο.
«Εκτεταμένη και συστηματική χρήση βίας» αλλά και την ευθύνη για τουλάχιστον 73 θανάτους διαδηλωτών της αντιπολίτευσης καταλογίζει έκθεση του ΟΗΕ στις δυνάμεις ασφαλείας και σε φιλοκυβερνητικές ένοπλες ομάδες στη Βενεζουέλα, καθώς η κατάσταση στη χώρα παραμένει έκρυθμη λόγω της καταδίκης-εξπρές αντιπολιτευόμενου δημάρχου συνοικίας του Καράκας και των παράλληλων συνεδριάσεων των δύο Εθνοσυνελεύσεων: της Συντακτικής, που εξελέγη εν μέσω καταγγελιών για νοθεία και ελέγχεται από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο, και της Βουλής, στην οποία πλειοψηφεί η δεξιά αντιπολίτευση που επιδιώκει λυσσαλέα την ανατροπή της «δικτατορίας Μαδούρο».
Σύμφωνα με τα προκαταρκτικά ευρήματα έρευνας του Γραφείου του ύπατου αρμοστή του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ζέιντ Ράαντ αλ Χουσέιν, η Εθνοφρουρά και η αστυνομία της Βενεζουέλας ευθύνονται για τον θάνατο τουλάχιστον 46 αντικυβερνητικών διαδηλωτών, ενώ σε ένοπλες ομάδες οπαδών του Μαδούρο αποδίδονται αντίστοιχα 27 ανθρωποκτονίες.
Ωστόσο, σε σύνολο τουλάχιστον 124 νεκρών, «ορφανοί» παραμένουν τουλάχιστον 51 θάνατοι και υποστηρικτών της κυβέρνησης, για τους οποίους η έκθεση δεν κατέληξε σε συμπεράσματα. Θυμίζουμε πως από τον περασμένο Απρίλη, όταν ξεκίνησε ο νέος γύρος κινητοποιήσεων της αντιπολίτευσης, τουλάχιστον 24 πολίτες έχουν καεί ζωντανοί από τη δράση ακροδεξιών, σύμφωνα με την οργάνωση Red58.
Ερευνα εξ αποστάσεως
Σημειωτέον επίσης πως -λόγω άρνησης της κυβέρνησης να επιτρέψει σε ερευνητές του ΟΗΕ να μεταβούν στη χώρα- η έρευνα έγινε εξ αποστάσεως από τον Παναμά και τη Γενεύη, με 135 συνεντεύξεις θυμάτων βίας, συγγενών τους, αυτοπτών μαρτύρων, δικηγόρων, γιατρών και δημοσιογράφων μεταξύ άλλων, το χρονικό διάστημα από 6 Ιουνίου έως 31 Ιουλίου.
Η έκθεση κάνει λόγο για τραυματισμούς σχεδόν 2.000 ανθρώπων και αυθαίρετες συλλήψεις περισσοτέρων των 5.000 διαδηλωτών, εκ των οποίων οι χίλιοι παραμένουν υπό κράτηση.
Καταγγέλλει πως καταδικάστηκαν από στρατοδικεία και όχι πολιτικά δικαστήρια και πως υφίστανται κακομεταχείριση και βασανιστήρια, όπως ηλεκτροσόκ, ξυλοδαρμούς και σεξουαλική βία.
Αναφέρεται σε «κατάρρευση του κράτους δικαίου» εξαιτίας των επιθέσεων της κυβέρνησης στη Βουλή και στο γραφείο τής («καρατομημένης» από τη Συντακτική Εθνοσυνέλευση) γενικής εισαγγελέως Λουίσα Ορτέγα.
«Η ευθύνη για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταγράφουμε έγκειται στα υψηλότατα κλιμάκια της κυβέρνησης», καταλήγει με νόημα ο ύπατος αρμοστής του ΟΗΕ.
Κι ενώ η άγρια καταστολή των δυνάμεων ασφαλείας και η κλιμακούμενη αυταρχικότητα του προέδρου Μαδούρο δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, τα προκαταρκτικά ευρήματα της έρευνας δεν κάνουν ρητή αναφορά στην άλλη πλευρά του νομίσματος.
Ακόμα και η φανατικά «αντι-μαδουρική» El Pais, σε πρόσφατο ρεπορτάζ της από το Καράκας με τίτλο «Η εξέγερση των κουκουλοφόρων», μιλά για «ομάδα κρούσης» της αντιπολίτευσης στο πλαίσιο του αυτοαποκαλούμενου κινήματος «Αντίσταση».
«Η κυβέρνηση διαθέτει δύο εξόδους: μία με δημοκρατικά μέσα και μία με τη βία», λέει στην ισπανική εφημερίδα ο C.H., φοιτητής πολιτικών επιστημών κι ένας από τους επονομαζόμενους «πολεμιστές» της «ομάδας κρούσης», στην οποία αποδίδονται οι επιθέσεις στην αεροπορική βάση Francisco de Miranda στο ανατολικό Καράκας, αλλά και σε κρατικούς θεσμούς.
Οι «πολεμιστές» υποστηρίζουν μεν πως δεν διαθέτουν οπλισμό, δεν αποκλείουν δε τη μετατροπή της «Αντίστασης» σε ένοπλο κίνημα...
Κι ενώ συνεχίζεται το ανθρωποκυνηγητό των αρχών για τον εντοπισμό 10 ατόμων που συμμετείχαν στην αποτυχημένη «ανταρσία» κατά του Μαδούρο στη στρατιωτική βάση Παραμακάι της Βαλένσια την Κυριακή, αλλά κατάφεραν να διαφύγουν έχοντας κλέψει αδιευκρίνιστο αριθμό και τύπο όπλων, νέα τροφή στις επικρίσεις κατά της κυβέρνησης έδωσαν η σύλληψη και η καταδίκη με συνοπτικές διαδικασίες από το Ανώτατο Δικαστήριο του Ραμόν Μουτσάτσο. Πρόκειται για τον δήμαρχο της πλούσιας συνοικίας Τσακάο του Καράκας και προπύργιου της αντιπολίτευσης, ο οποίος απομακρύνθηκε από τη θέση του και καταδικάστηκε σε 15 μήνες φυλάκισης κατ’ εντολή της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, επειδή παραβίασε τη διαταγή για άμεση απομάκρυνση των οδοφραγμάτων στον δήμο του προκειμένου να αποκατασταθεί η ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών.
Στο στόχαστρο του πανίσχυρου σώματος με τις ευρείες υπερεξουσίες αναμένεται να βρεθούν και άλλοι αντιπολιτευόμενοι δήμαρχοι, αν δεν πειθαρχήσουν στη διαταγή.
Η ένταση στο ζενίθ
Νομοτελειακά η ένταση έχει μεταφερθεί και στις δύο Εθνοσυνελεύσεις, που επρόκειτο να συνεδριάσουν παράλληλα χθες στο κτίριο του Κογκρέσου, εν μέσω καταγγελιών της αντιπολίτευσης πως στρατιώτες και μέλη της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με επικεφαλής την πρόεδρό της και πρώην υπουργό Εξωτερικών Ντέλσι Ροντρίγκες εισέβαλαν στη συνεδρίαση της «δικής τους» Βουλής.
Οι αντιπολιτευόμενοι βουλευτές αποφάσισαν ομόφωνα πως δεν θα αναγνωρίσουν κανένα από τα διατάγματα της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, με τους ηγέτες τους να καλούν τους οπαδούς τους να παραμείνουν στους δρόμους, να στήσουν κι άλλα οδοφράγματα και να παραλύσουν τη χώρα.
Οι πιέσεις από το εξωτερικό αναμένεται να ενταθούν, με τους υπουργούς Εξωτερικών πολλών χωρών της Λατινικής Αμερικής να συναντώνται στο Περού για να συζητήσουν πώς θα αναγκάσουν τον Μαδούρο να υποχωρήσει.
Σύμφωνα μάλιστα με τα πρακτορεία Reuters και Bloomberg, οι ΗΠΑ ετοιμάζονται ακόμα και εντός της εβδομάδας να επιβάλουν νέο πακέτο κυρώσεων κατά της Βενεζουέλας.
Συντάκτης:Βίκυ Καπετανοπούλου
http://www.efsyn.gr/arthro/hastoyki-toy-oie-mono-ston-madoyro
09.08.2017
Λεοπόλντο Λόπες και Ενρίκε Καπρίλε
8.
Βενεζουέλα - Πώς κατέρρευσε ο παράδεισος του πετρελαίου:
http://ivan-2-google.blogspot.gr/2017/04/blog-post_41.html
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(8.1) Βενεζουέλα/Κράτος και Εξουσία:
http://ivan-2-google.blogspot.gr/2017/04/blog-post_41.html
9.
Το golpe continuo [διαρκές πραξικόπημα] της Βενεζουέλας.
http://ivan-2-google.blogspot.gr/2017/04/golpe-continuo.html
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Ποιος πραγματικά είναι ο ηγέτης της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα.
Ένα νέο ήρωα έχουν ανακαλύψει τα τελευταία χρόνια τα μέσα ενημέρωσης στις ΗΠΑ στο πρόσωπο του ηγέτη της αντιπολίτευσης στη Βενεζουέλα, Λεοπόλντο Λόπεζ.
Ενώ όμως τα διεθνή μέσα ενημέρωσης εστίασαν την προσοχή τους στο γεγονός ότι τέθηκε σε κατ’οίκον περιορισμό, κατηγορούμενος για την παρακίνηση βίαιων επεισοδίων στις πρόσφατες εκλογές που στοίχισαν τη ζωή τουλάχιστον δέκα ανθρώπων, ελάχιστοι ασχολήθηκαν με το παρελθόν του.
Γεννημένος στο εύπορο προάστιο Τσακάο του Καράκας – του οποίου αργότερα έγινε δήμαρχος – ο Λόπεζ είναι γόνος δυναστείας πολιτικών της Βενεζουέλας, η οποία φτάνει μέχρι τον πρώτο πρόεδρο της χώρας Κριστομπαλ Μεντόζα.
Ο ίδιος εξηγούσε σε δημοσιογράφους ότι ανήκει στο 1% των κατοίκων της χώρας που απέκτησαν υψηλή μόρφωση για να βοηθήσουν, όπως λέει, τη Βενεζουέλα.
Από το 1996- έως το 1999 ήταν σύμβουλος της εταιρείας πετρελαίου PDVSA από την οποία απομακρύνθηκε όταν κατηγορήθηκε ότι διασπάθιζε χρήματα με τα οποία χρηματοδοτούσε το πολιτικό του κόμμα Primero Justicia (η δικαιοσύνη πρώτα).
Το κόμμα του χρηματοδοτούνταν όμως και από το αμερικανικό NED, το Εθνικό Ταμείο για τη Δημοκρατία, το οποίο παλαιότερα χρηματοδοτούσε τον δικτάτορα του Παναμά Μανουέλ Νοριέγκα, δεξιούς υποψήφιους στη Βολιβία και αντικαθεστωτικές οργανώσεις στο Ιράν, την Κούβα, την Ουκρανία, τη Γεωργία, τη Σλοβακία, τη Σερβία, το Μαυροβούνιο, τη Βόρεια Κορέα και την Κίνα.
Η χρηματοδότηση του Λόπεζ από την Ουάσινγκτον εντάσσεται σε ένα ευρύτερο πρόγραμμα δεκάδων εκατομμυρίων δολαρίων που χρησιμοποιούσαν αμερικανικές υπηρεσίες για την ενίσχυση αντικυβερνητικών δυνάμεων και το οποίο ήρθε στο φως από απόρρητα τηλεγραφήματα της αμερικανικής πρεσβείας στο Καράκας.
Τον Απρίλιο του 2002, συναντάμε στον Λόπεζ ανάμεσα στους οργανωτές των βίαιων αντικυβερνητικών κινητοποιήσεων, που έδωσαν το πρόσχημα για την αποτυχημένη απόπειρα πραξικοπήματος εναντίον του δημοκρατικά εκλεγμένου προέδρου Ούγκο Τσάβες.
Στις ημέρες που ακολούθησαν, ο Λόπεζ συνεργάστηκε με αρκετούς από τους πραξικοπηματίες για τον εντοπισμό και τη σύλληψη υπουργών της κυβέρνησης Τσάβες ενώ κατηγορήθηκε και για την οργάνωση επιθέσεων που σημειώθηκαν εναντίον της πρεσβείας της Κούβας στο Καράκας.
Παρόλα αυτά ο Λόπεζ παρέμεινε ελεύθερος μετά το πραξικόπημα και τελικά δικάστηκε και καταδικάστηκε για σκάνδαλα διαφθοράς, που αφορούσαν και πάλι την χρηματοδότηση του κόμματός του αλλά και τη θητεία του ως δημάρχου.
Προς στιγμήν ο Λόπεζ φάνηκε να χάνει την αξία χρήσης του ακόμη και για τους υποστηρικτές του στην Ουάσινγκτον. Η αμερικανική πρεσβεία στο Καράκας, σε απόρρητα τηλεγραφήματά της , που κυκλοφόρησαν στο Wikileaks, τον αποκαλούσε «διασπαστική δύναμη» για την αντιπολίτευση ενώ τον χαρακτήριζε «υπερόπτη, εκδικητικό και διψασμένο για εξουσία».
Η σύζυγός του Λίλιαν Τιντόρι, η οποία έγινε γνωστή σαν παίκτρια του τηλεοπτικού παιχνιδιού Robinson: La Gran Aventura (το survivor της Βενεζουέλας) γυρίζει τον κόσμο προσκεκλημένη δεξιών πολιτικών κομμάτων – και πρόσφατα και του Ντόναλντ Τραμπ. Στις ομιλίες της παρουσιάζει τη Βενεζουέλα σαν ένα δικτατορικό καθεστώς. Στην Ελλάδα τις δράσεις της συνηθίζουν να προωθούν γνωστοί (για το μένος τους εναντίον της Βενεζουέλας) δημοσιογράφοι, όπως ο Ιάσονας Πιπίνης ενώ πληροφορίες ανέφεραν ότι κόμματα της αντιπολίτευσης σχεδίαζαν να την καλέσουν να μιλήσει στην Αθήνα.
Άρης Χατζηστεφάνου
http://info-war.gr/pios-pragmatika-ine-o-igetis-tis-antipolitefsis-sti-venezouela/
04/08/2017
2.
Βενεζουέλα... «Ιστορική αμνησία» και διδάγματα.
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι η Βενεζουέλα διέρχεται μια βαθιά κρίση...
Το αριστερό αμερικανικό περιοδικό Jacobin , προς επιβεβαίωση, επικαλείται μια ομάδα σοσιαλιστών στη χώρα, που υπερασπίζονται την κληρονομιά του Ουγκό Τσάβες, και η οποία σκιαγραφεί μια ζοφερή εικόνα της καθημερινότητας εκεί: Μισθοί που δεν μπορούν να καλύψουν βασικές ανάγκες, ένας από τους υψηλότερους πληθωρισμούς στον κόσμο, ελλείψεις σε προϊόντα εξαιτίας της συσσώρευσης, της κερδοσκοπικής μεταπώλησης και της χαμηλής αγροτοβιομηχανικής παραγωγής, φαινόμενα κατάχρησης εξουσίας, διαφθορα που παραμένει ατιμώρητη και οργανωμένο έγκλημα. Όλα μαζι δημιουργούν μια ακραία και πρωτοφανή κοινωνική, πολιτική και οικονομική κρίση.
Η αποτυχία της κυβέρνησης του Μαδούρο να διατηρήσει ένα ικανοποιητικό και δημοφιλές βιοτικό επίπεδο επέτρεψε στην δεξιά αντιπολίτευση να αναλάβει τον έλεγχο της εθνικής συνέλευσης της Βενεζουέλας, με αποτέλεσμα μια πικρή διαμάχη μεταξύ εκτελεστικής και νομοθετικής εξουσίας που δεν έχει ακόμη επιλυθεί με τον ένα ή τον άλλο τρόπο. Οι λεπτομέρειες της κρίσης της Βενεζουέλας έχουν αναφερθεί πολλάκις και με διαφορετικές επισημάνσεις ανάλογα με την πλευρά που υποστηρίζει ο καθένας.
Όμως, όπως σημειώνει το Jacobin στην ανάλυσή του, δεν μπορεί να υπάρξει ειλικρινής αναφορά για το πού πήγαν στραβά τα πράγματα στη Βενεζουέλα, αν δεν ξεκινά από την αναγνώριση του τι έχει προσφέρει ο Τσαβισμός. Το πείραμα που ξεκίνησε ο Ούγκο Τσάβες, αφού έγινε πρόεδρος το 1999 με ένα μέτριο πρόγραμμα κοινωνικής μεταρρύθμισης, τέθηκε σταδιακά στο επίκεντρο της διεθνούς αριστεράς. Ο Richard Gott έκανε μια πρώιμη προσπάθεια αντιμετώπισης του φαινομένου στη βιογραφία του για τον ηγέτη της Βενεζουέλας. Το βιβλίο του έτυχε περιφρονητικής αναφοράς στον «Guardian» από έναν συντάκτη της «Buenos Aires Herald», ο οποίος έγραψε ότι η Λατινική Αμερική χρειάζεται «λιγότερους Μεσσίες και πιο συνηθισμένους άνδρες και γυναίκες με καλές γνώσεις οικονομικής διαχείρισης».
Αυτή ήταν η κυρίαρχη άποψη στην αυγή του 21ου αιώνα, παρά τις προσπάθειες των κινημάτων αντίστασης στην παγκοσμιοποίηση: όλα τα θεμελιώδη ερωτήματα σχετικά με τον τρόπο διαχείρισης μιας οικονομίας είχαν ήδη ρυθμιστεί από την Washington Consensus* («Ομοφωνία της Ουάσιγκτον»), σύμφωνα με την οποία, το μόνο που χρειάζεται ένας καλός ηγέτης είναι ικανές διαχειριστικές δεξιότητες.
Το αποτυχημένο πραξικόπημα κατά του Τσάβες το 2002 όξυνε το ενδιαφέρον για τη Βενεζουέλα, όπως και η νίκη του στο δημοψήφισμα για την συνέχιση της θητείας του το 2004. Μέχρι τη στιγμή που επανεκλέχθηκε το 2006, ήταν σαφές στους περισσότερους παρατηρητές ότι συμβαίνει κάτι συναρπαστικό, με σημαντικές επιπτώσεις στην περιοχή, αν όχι στον κόσμο. Οι εξελίξεις σε άλλες χώρες της Λατινικής Αμερικής συνέβαλαν στην αποκρυστάλλωση αυτής της αντίληψης, από την ανάληψη της προεδρίας της Βραζιλίας από τον Λουλά το 2003, μέχρι τον κύκλο διαμαρτυρίας στην Βολιβία που έφερε τελικά τον Μοράλες και το Κίνημα του Σοσιαλισμού στην εξουσία.
Για τους δημοσιογράφους, που άρχισαν να κάνουν - ευφάνταστο ομολογουμένως - λόγο για μια «ροζ παλίρροια» που «κατακλύζει» την Λατινική Αμερική, ήταν αρκετά διασκεδαστικό ότι οποιοσδήποτε στη Βενεζουέλα μπορούσε να βρει τον Τσάβες μια ελκυστική φιγούρα. Η ιδέα ότι μπορεί να έχει ένα εκρηκτικό «φαν κλαμπ» στην Ευρώπη ή στις Ηνωμένες Πολιτείες τους χτύπησε ως απόλυτη φρενίτιδα. Η μόνη εξήγηση που μπορούσαν να φανταστούν ήταν η απόλαυση από τις ομιλίες του Τσάβες κατά της κυβέρνησης Μπους, όπως η εμφάνιση στα Ηνωμένα Έθνη το 2006, όταν αναφέρθηκε στον Αμερικανό πρόεδρο ως «διάβολο».
Ωστόσο, εάν οι επιθέσεις εναντίον του Μπους και του Τσένι ήταν αρκετές για να κερδίσουν θαυμαστές, τότε ο Μαχμούντ Αχμαντινετζάντ θα είχε γίνει ήδη ανάρπαστο πρωτοσέλιδο. Στην πραγματικότητα, η λεκτική «τρέλα» του Τσάβες έπαιξε ένα μικρό ρόλο στην δημοτικότητά του. Το ιστορικό της κυβέρνησής του στην εγχώρια σκηνή ήταν αυτό που πραγματικά είχε σημασία. Μόλις είχε απόφυγει τις πρώτες προσπάθειες της δεξιάς αντιπολίτευσης για οικονομικό σαμποτάζ, η κυβέρνηση του Τσάβες ηγήθηκε του δραστικού χτυπήματος της φτώχειας και της έναρξης σημαντικών πρωτοβουλιών στον τομέα της υγειονομικής περίθαλψης και της εκπαίδευσης που βελτίωσαν τη ζωή εκατομμυρίων ανθρώπων.
Οι κοινωνικές δαπάνες αυξήθηκαν από 8,2% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος το 1998 σε 13,6% οκτώ χρόνια αργότερα. Η φτώχεια μειώθηκε από 55% το 2003 σε μόλις πάνω από 30% το 2006. Όταν ο Τσάβες ήρθε στην εξουσία για πρώτη φορά, υπήρχαν μόλις 1.600 γιατροί πρωτοβάθμιας περίθαλψης για έναν πληθυσμό 23.4 εκατομμυρίων ανθρώπων. Από τη στιγμή που ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία του, υπήρχαν σχεδόν 20.000 για έναν πληθυσμό 27 εκατομμυρίων. Περισσότερα από ένα εκατομμύριο άτομα είχαν εγγραφεί σε προγράμματα εκπαίδευσης ενηλίκων.
Εκτός από αυτές τις οικονομικές μεταρρυθμίσεις, η κυβέρνηση Τσάβες μετασχημάτισε το πολιτικό σύστημα της Βενεζουέλας, καθιστώντας την πιο ανοικτή και δημοκρατική. Ο Τσάβες κληρονόμησε μια πολιτική κουλτούρα που χαρακτηριζόταν από τη βία, τη διαφθορά και την σχεδόν απόλυτη αποξένωση των πολιτών της Βενεζουέλας από τους ηγέτες τους. Η καθοριστική στιγμή της περιόδου που προηγήθηκε της νίκης του ήταν το Caracazo του 1989. Ο νεοεκλεγής πρόεδρος, Carlos Andrés Pérez, πήρε πίσω τη δέσμευσή του να σπάσει το πρόγραμμα λιτότητας που το Διεθνές Νομισματικό Ταμείο είχε επιβάλει και επέβαλε βαθιές περικοπές στις δημόσιες δαπάνες και έστειλε τον στρατό να καταστείλει βίαιες διαμαρτυρίες στο Καράκας και σε άλλες πόλεις. Ο ακριβής αριθμός των θυμάτων παραμένει άγνωστος - πολλοί από αυτούς που σκοτώθηκαν είχαν ταφεί σε μαζικούς τάφους - αλλά ο αληθινός αριθμός μπορεί να φθάνει τους 3.000 νεκρούς.
Μέχρι τη στιγμή που ο Τσάβες ξεκίνησε τη δεύτερη θητεία του, η κυβέρνησή του θα μπορούσε να απαιτήσει πίστωση χρόνου για μια αξιοσημείωτη ανάκαμψη. Σύμφωνα με τη δημοσκόπηση του Latinobarometro, το ποσοστό των ικανοποιημένων από το πολιτικό τους σύστημα Βενεζουελανών αυξήθηκε από 32% το 1998 σε πάνω από 57% και οι ίδιοι ήταν οι πιο δραστήριοι πολιτικά από τους πολίτες οποιασδήποτε άλλης χώρας. Το 56% πιστεύει ότι οι εκλογές στη χώρα είναι «καθαρές» και μαζί με τους Ουρουγουανούς, οι Βενεζουελάνοι εξέφραζαν το υψηλότερο ποσοστό εμπιστοσύνης στις εκλογές ως το πιο αποτελεσματικό μέσο προώθησης της αλλαγής στη χώρα.
Ένα νέο σύνταγμα έδωσε στους πολίτες περισσότερα περιθώρια για να διατηρούν τους ηγέτες τους υπόλογους μέσω ενός δικαιώματος ανάκλησης για όλους τους δημόσιους αξιωματούχους (τα κόμματα της αντιπολίτευσης εκμεταλλεύτηκαν αυτό το αποτυχημένο δημοψήφισμα για την ανάκληση του 2004). Αυτό επιτεύχθηκε παρά τις συνεχείς προσπάθειες της δεξιάς αντιπολίτευσης να ανατρέψει με βία την κυβέρνηση και να την αντικαταστήσει με μια δικτατορία τύπου Πινοσέτ. Παρά την θερμή σχέση του με τον Φιντέλ Κάστρο, ο Τσάβες δεν προσπάθησε να μιμηθεί το πολιτικό σύστημα της Κούβας και έδειξε πολύ μεγαλύτερη επιείκεια προς τους πραξικοπηματίες από ό, τι θα μπορούσε κανείς να αναμένει από οποιαδήποτε κυβέρνηση στη Δυτική Ευρώπη ή στη Βόρεια Αμερική.
Ιστορική αμνησία
Δεν πρόκειται να ισχυριστεί κανείς ότι ο Τσςαβισμός είχε το τέλειο ρεκόρ όταν πρόκειται για δημοκρατικά δικαιώματα: υπήρχαν βεβαίως βάσιμοι λόγοι για κριτική. Ειδικότερα, οι δυσάρεστες συνθήκες στις φυλακές της Βενεζουέλας δεν ήταν σε μεγάλο βαθμό αναμορφωμένες και οι αστυνομικές δυνάμεις είχαν μια «εκρηκτική σχέση» με τους κατοίκους των αστικών γειτονιών. Ωστόσο, σύμφωνα με τα πρότυπα σε άλλες χώρες της Αμερικής, κανένα από αυτά δεν θα απέκλειε τη Βενεζουέλα από το να θεωρηθεί δημοκρατικό κράτος.
Γενικά, οι κριτικές στον Τσάβες απλώς δεν έλαβαν υπόψη τη βίαιη αντίσταση που αντιμετώπισε από την δεξιά αντιπολίτευση από τότε που ανέλαβε την εξουσία. Για άλλη μια φορά, καταγράφηκε το φαινόμενο της «ιστορικής αμνησίας»: ο κίνδυνος της βίαιης αντεπανάστασης και η ανάγκη λήψης αποφασιστικών μέτρων για την αποτροπή αυτού του κινδύνου αποκλείστηκαν από τις κυρίαρχες αναλύσεις στη Δύση, σαν να μην υπήρχε η μακρά και φρικτή ιστορία των δημοκρατικά εκλεγμένων αριστερών κυβερνήσεων στην Λατινική Αμερική που ανατράπηκαν από στρατιωτικά πραξικοπήματα.
Πώς να κρατήσεις τους λύκους έξω από την πόρτα, χωρίς να γίνεις λύκος ο ίδιος: Αυτό ήταν πάντα ένα από τα θεμελιώδη ερωτήματα για τις κυβερνήσεις που στρέφονται προς ριζικές αλλαγές. Αντί να αντιμετωπίζει αυτό το δίλημμα, η φιλελεύθερη προοπτική προϋποθέτει σιωπηρά την παράδοση στην αδυσώπητη επίθεση από τις συντηρητικές δυνάμεις. Στην ουσία πρόκειται για μια προσέγγιση που θα απέκλειε από την ιστορία τόσο τον Λίνκολν και τον Ρούσβελτ όσο και τον Λένιν ή τον Κάστρο.
Η Αριστερά της Βενεζουέλας δεν είχε καμία αμφιβολία ότι η κυβέρνηση του Τσάβες χρειαζόταν υποστήριξη στις μάχες της με την δεξιά αντιπολίτευση και τον αμερικανικό ιμπεριαλισμό. Επίσης, δεν αμφιβάλλουν ότι το πείραμα του Τσαβισμού είχε σοβαρές ατέλειες που θα έπρεπε να αποκατασταθούν εάν επρόκειτο να επιβιώσει μακροπρόθεσμα, όπως γραφειοκρατικές πρακτικές στο κίνημα και εκτεταμένη διαφθορά μεταξύ των κρατικών αξιωματούχων. Παρόλα αυτά, δεν υπήρχε αμφιβολία ότι ο πρόεδρος της Βενεζουέλας έπαιξε καθοριστικό ρόλο στη διαμόρφωση της «βολιβαριανής διαδικασίας». Ο Τσάβες ήρθε στην εξουσία με έναν αόριστο τρόπο παρουσιάζοντας τον εαυτό του ως ηγέτη του «τρίτου τρόπου» στο καλούπι του Κλίντον ή του Μπλερ. Μόνο όταν οι παραδοσιακές ελίτ της Βενεζουέλας αντέδρασαν, ο Τσάβες ριζοσπαστικοποίησε την ατζέντα του.
Ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα
Όπως επισημαίνει ο Mick McCaughan στη μελέτη του για τον πρώιμο Τσαβισμό, η αποφασιστική στιγμή έλαβε χώρα το 2001, όταν ο Τσάβες παρουσίασε ένα πακέτο 49 μεταρρυθμίσεων. Αν και οι μεταρρυθμίσεις ήταν ήπιες, σηματοδότησαν «το σημείο στο οποίο οι επιχειρήσεις, τα μέσα μαζικής ενημέρωσης, το πετρέλαιο, οι εκκλησίες και άλλοι σημαντικοί τομείς έριξαν το γάντι και ζήτησαν από την κυβέρνηση να υποχωρήσει ή να αντιμετωπίσει την πλήρη αντίσταση στη διατήρησή τους». Η ανατροπή απαιτούσε μια σχεδόν επαναστατική κινητοποίηση προς υπεράσπιση της εκλεγμένης κυβέρνησης.
Μόνο κατά τη διάρκεια των προεδρικών εκλογών του 2006 ο Τσάβες κήρυξε τον σοσιαλισμό ως στόχο της διοίκησής του ως «σοσιαλισμό του 21ού αιώνα», ως αντίθεση στα αποτυχημένα πειράματα του προηγούμενου αιώνα. Σε μια ομιλία του στην οποία προσπάθησε να ενσωματώσει την ιδεολογική κληρονομιά του, το Golpe de Timón, ο Τσάβες κάλεσε το ακροατήριό του να «θυμηθεί τη Σοβιετική Ένωση, την οποία πήρε ο άνεμος. Στην Σοβιετική Ένωση, δεν υπήρξε ποτέ δημοκρατία. . . Ένα από τα θεμελιωδώς νέα στοιχεία για το μοντέλο μας είναι ο δημοκρατικός χαρακτήρας του».
Αλλά ποτέ δεν ήταν απολύτως σαφές ποιος θα ήταν ο σοσιαλισμός του 21ου αιώνα. Ξανά και ξανά, ο Τσάβες καταδίκασε το καπιταλιστικό σύστημα και ζήτησε μια αποφασιστική ρήξη, όμως το μεγαλύτερο μέρος της οικονομίας της Βενεζουέλας παρέμενε ακόμα στα ιδιωτικά χέρια. Ο κρατικός τομέας είχε επεκταθεί και υπήρχαν πολλά υποσχόμενα πειράματα στην αυτοδιαχείριση των εργαζομένων, αλλά η παλιά κυρίαρχη τάξη διατήρησε μεγάλο μέρος του πλούτου της και μια νέα ελίτ - η αποκαλούμενη “Bolibourgeoisie" (σσ. νεολογισμός από τις λέξεις μπουρζουαζία και βολιβαριανή διαδικασία) - είχε αρχίσει να εδραιώνει τη θέση της.
Τα τρία προβλήματα που άφησε στους διαδόχους του ο Τσάβες
Όταν τελικά αρρώστησε, ο Τσάβες άφησε πίσω του τρία βασικά προβλήματα για τους διαδόχους του. Το πρώτο ήταν το ζήτημα της ηγεσίας. Θα ήταν δύσκολο να βρεθεί ένας αντικαταστάτης του Τσάβες, ένας άνθρωπος σπάνιων πολιτικών ταλέντων με μεγάλη προσωπικότητα. Αλλά ο τρόπος με τον οποίο ο Τσάβες χειρίστηκε το ζήτημα, ορίζοντας τον Μαδούρο να πάρει τη θέση του, απλά ενίσχυσε τις «από πάνω προς τα κάτω» πτυχές του Τσαβισμού.
Στον οικονομικό τομέα, ο Τσάβες άφησε την Βενεζουέλα περισσότερο εξαρτημένη από ποτέ στις εξαγωγές πετρελαίου. Υπήρξε μεγάλη συζήτηση κατά τα πρώτα χρόνια της κυβέρνησής του σχετικά με τη διαφοροποίηση της οικονομίας και την οικοδόμηση μιας ισχυρότερης παραγωγικής βάσης, αλλά αυτά τα σχέδια δεν προχώρησαν όσο οι τιμές του πετρελαίου συνέχισαν να ανεβαίνουν. Θα ήταν ένα αξιοσημείωτο επίτευγμα για κάθε κυβέρνηση να ξεπεράσει τη λεγόμενη "ολλανδική νόσο" σε μια εποχή που τα ελκυστικά έσοδα από το πετρέλαιο απορροφούσαν φθηνές εισαγωγές που έστελναν τις βιομηχανίες της Βενεζουέλας εκτός της εγχώριας αγοράς. Αλλά οι Τσαβιστές προσπερνούσαν το πρόβλημα με τον βαρύ δανεισμό από κράτη όπως η Κίνα, με βάση την υπόθεση ότι οι τιμές του πετρέλαιου είναι απίθανο να πέσουν πολύ. Όταν έπεσαν, η Βενεζουέλα βρέθηκε άσχημα εκτεθειμένη.
Πάνω απ 'όλα, ο Μαδούρο κληρονόμησε ένα σύστημα συναλλαγματικών ισοτιμιών και τιμών των ελέγχων που είχε αρχικά συσταθεί για την αντιμετώπιση της οικονομικής δολιοφθοράς από την αντιπολίτευση στις αρχές της δεκαετίας του 2000, αλλά είχε εδώ και καιρό γίνει βαθιά δυσλειτουργικό. Οι επιβλαβείς επιπτώσεις αυτού του συστήματος ήταν (και είναι) αρκετά απλές. Όποιος μπορούσε να έχει πρόσβαση σε δολάρια με την επίσημη κρατική ισοτιμία θα ήταν σε θέση να τα πουλήσει στη μαύρη αγορά με τεράστια διαφορά. Τα ίδια κίνητρα ήρθαν στο προσκήνιο με τα τρόφιμα, τα φάρμακα και άλλα βασικά αγαθά. Ο Μαδούρο κατηγόρησε την αντιπολίτευση για την κρίση, καταγγέλοντάς την για «οικονομικό πόλεμο» εναντίον της κυβέρνησής του. Αλλά δεν υπάρχει καμία ανάγκη να μπει στο κάδρο ένα άμεσο πολιτικό κίνητρο: Αρκούσε να ακολουθήσεις τα κίνητρα και τους νόμους της αγοράς για να έχεις μια οικονομική σύγκρουση.
Το ερώτημα "αν ζούσε ο Τσάβες" και τα διδάγματα
Αν δείχνει κάτι η κρίση της Βενεζουέλας είναι η ασάφεια του «σοσιαλισμού του εικοστού πρώτου αιώνα». Με την επιβολή ελέγχου των τιμών, αλλά αφήνοντας την παραγωγή και διανομή των προϊόντων σε μεγάλο βαθμό σε ιδιωτικά χέρια, η Μπολιβαριανή κυβέρνηση πήγε πολύ μακρύτερα από τον καπιταλισμό, αλλά όχι αρκετά μακριά για τον σοσιαλισμό. Η κατάρρευση των τιμών του πετρελαίου θα προκαλούσε σοβαρές δυσκολίες για τη Βενεζουέλα σε κάθε περίπτωση, αλλά η αποτυχία να μεταρρυθμίσει το σύστημα των ελέγχων είναι ένα σοβαρό, αβίαστο λάθος που μπορεί κάλλιστα να αποδειχθεί μοιραίο για την όλη διαδικασία.
Είναι δελεαστικό να αναρωτηθούμε πώς ο Τσάβες θα είχε ανταποκριθεί στην κρίση, αν είχε ζήσει λίγα χρόνια περισσότερο. Είναι εύκολο να αντιπαραβάλουμε απλώς τις αρετές του Τσάβες με τις αδυναμίες του διαδόχου του. Ο Μαδούρο έχει να αντιμετωπίσει ένα πολύ διαφορετικό πλαίσιο. Αλλά είναι δύσκολο να φανταστεί κανείς τον Τσάβες να δείχνει την ίδια ατολμία απέναντι σε μια εμφανή καταστροφή.
Η ονειροπολήσεις για τον χαμένο ηγέτη δεν θα οδηγήσουν πουθενά, φυσικά. Είναι δύσκολο να δούμε πώς η σημερινή κρίση μπορεί να επιλυθεί με τρόπο που να διατηρεί την εποικοδομητική κληρονομιά της τσαβισμού, κυρίως τα κοινωνικά προγράμματα που έκαναν τόσα πολλά για να καλυτερεύσουν την ζωή των λαϊκών τάξεων και να ενδυναμώσουν την αίσθηση της συμμετοχής σε τμήματα του πληθυσμού που «παραδοσιακά» αποκλείονταν από την πολιτική διαδικασία μέχρι την έλευση του «τσαβισμού». Αν η Βενεζουέλα είχε μια κανονική αντιπολίτευση θα μπορούσε να λειτουργήσει ευεργετικά προς την κυβέρνηση και να έδινε την ευκαιρία στον κίνημα του «τσαβισμού» να αναζητήσει τις αιτίες για το τι πάει στραβά ώστε να τις διορθώσει.
Αλλά η αντιπολίτευση είναι οτιδήποτε άλλο παρά «φυσιολογική»: Εξακολουθεί να κυριαρχείται από την εκδίκηση ολιγαρχικών προσώπων και δεν μπορεί να υπάρξει εμπιστοσύνη ότι το δεξιό μπλοκ της Βενεζουέλας θα δείξει σεβασμό στα δημοκρατικά δικαιώματα αν έρθει στην εξουσία. Μέχρι τη στιγμή που θα συμβεί αυτό, η ηγεσία του PSUV (του κυβερνώντος Σοσιαλιστικού Κόμματος) μπορεί να έχει ήδη καταστρέψει τα πιο εντυπωσιακά επιτεύγματα της Μπολιβαριανής Επανάστασης. Θα πρέπει να αντληθούν διδάγματα από τη διάλυση αυτής της επανάστασης. Αλλά αυτά τα διδάγματα θα πρέπει να αποκλείσουν την επιθυμία να αλλάξει ρότα η Βενεζουέλα, αλλά και κάθε χώρα που επιθυμεί έναν πιο ανθρώπινο δρόμο ανάπτυξης, λόγω της πίεσης από τον παγκόσμιο καπιταλισμό.
* Washington Consensus: Τύπος νεοφιλελεύθερης μακροοικονομικής πολιτικής που προτάθηκε στο τέλος του 20ού αιώνα από το ΔΝΤ και την Παγκόσμια Τράπεζα προς τις χώρες που υποφέρουν από οικονομική κρίση.
http://tvxs.gr/news/kosmos/benezoyela-mises-doyleies
12/6/2017
3.
AFP: Αν και εξοστρακισμένη, η Βενεζουέλα διατηρεί σημαντικά διεθνή στηρίγματα
Παρότι αυξάνονται διεθνώς οι καταδίκες σε βάρος της, η Βενεζουέλα του προέδρου Νικολάς Μαδούρο διατηρεί αρκετά στηρίγματα ώστε να αποφύγει ή να φρενάρει τις κυρώσεις του ΟΗΕ, του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών ή της Ευρωπαϊκής Ένωσης, υπογραμμίζουν αναλυτές.
Λόγω ιδεολογικής συγγένειας, για στρατηγικούς ή οικονομικούς λόγους, πολλές χώρες εξακολουθούν να αρνούνται να διακόψουν τις σχέσεις με μια κυβέρνηση η οποία θεωρείται υπεύθυνη για την κρίση που μέσα σε τέσσερις μήνες έχει στοιχίσει τη ζωή σε 125 ανθρώπους.
Ένδεκα χώρες της Λατινικής Αμερικής και ο Καναδάς καταδίκασαν μια «ρήξη της δημοκρατικής τάξης» στη Βενεζουέλα μετά την εκλογή, στις 30 Ιουλίου, μιας Συντακτικής Συνέλευσης που υποκαθιστά το κοινοβούλιο το οποίο ελέγχεται από την αντιπολίτευση.
Όμως αυτή η ad hoc σύνοδος που πραγματοποιήθηκε στη Λίμα φανερώνει την παράλυση του Οργανισμού Αμερικανικών Κρατών, μιας οργάνωσης 34 χωρών της Αμερικής που, απουσία συναινέσεως, δεν μπόρεσε να αναλάβει κάποια πρωτοβουλία για την αντιμετώπιση της κρίσης στη Βενεζουέλα.
Η Κούβα, η Βολιβία και η Νικαράγουα παραμένουν άνευ όρων σύμμαχοι της Βενεζουέλας, της οποίας συμμερίζονται την ιδεολογία και τον αντιιμπεριαλιστικό λόγο εναντίον των Ηνωμένων Πολιτειών.
«Αυτοί είναι που συμπαρατάσσονται» με το Καράκας, εξήγησε στο Γαλλικό Πρακτορείο η Άννα Αγιούσα, ειδική σε θέματα Λατινικής Αμερικής στη «δεξαμενή σκέψης» CIDOB με έδρα τη Βαρκελώνη.
Άλλοι «δυσκολεύονται να έρθουν σε ρήξη με την κληρονομιά του Ούγκο Τσάβες (του προκατόχου του Μαδούρο) που τους επιδοτεί μέσω της Petrocaribe», μιας συμμαχίας της Βενεζουέλας με μια δεκαπενταριά χώρες της Καραϊβικής στις οποίες παραδίδει πετρέλαιο σε μειωμένες τιμές, πρόσθεσε ο Πολ Χέιρ, πρώην πρεσβευτής της Βρετανίας στην Κούβα και καθηγητής στο πανεπιστήμιο της Βοστώνης.
Το Καράκας έχει επίσης την υποστήριξη της Κίνας και της Ρωσίας, που μπορούν να θέσουν βέτο σε κυρώσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ.
Αμφότερες οι χώρες αυτές έχουν «οικονομικά ή στρατηγικά συμφέροντα στη Βενεζουέλα», τα οποία αναπτύχθηκαν κυρίως υπό τον Ούγκο Τσάβες (1998-2013), υπενθυμίζει ο Μάικλ Σίφτερ, πρόεδρος του Διαμερικανικού Διαλόγου, μιας ομάδας σκέψης στην Ουάσινγκτον.
«Η Κίνα θέλει να διατηρήσει μια πρόσβαση στα πετρελαϊκά αποθέματα της Βενεζουέλας», εξηγεί.
«Η αποφασιστική στήριξη είναι αυτή της Κίνας», προσθέτει η Άννα Αγιούσα. «Έχει επενδύσει περισσότερα από 60 δισεκ. δολάρια και έχει χορηγήσει δάνεια στο Καράκας σε αντάλλαγμα για πετρέλαιο και παραχωρήσεις ορυχείων. Ο Μαδούρο είναι αυτός που εγγυάται τις επενδύσεις της».
Η Ρωσία δεν έχει μόνο επενδύσει περισσότερα από 20 δισεκ. δολάρια σε μια χώρα που ο ρώσος πρόεδρος Βλαντίμιρ Πούτιν χαρακτηρίζει «στρατηγικό εταίρο κλειδί». Έχει γίνει επίσης ένας προμηθευτής στρατιωτικού εξοπλισμού της Βενεζουέλας από το 2006 που η Ουάσινγκτον αποφάσισε να επιβάλει εμπάργκο στις πωλήσεις όπλων στο Καράκας.
Τη Δευτέρα το ρωσικό υπουργείο Εξωτερικών επέκρινε αυστηρά την αντιπολίτευση που «όχι μόνο δεν έχει απαντήσει στην έκκληση να συμμετάσχει στην εκλογή (της Συντακτικής Συνέλευσης), αλλά επιχείρησε να την διαταράξει προκαλώντας σποραδικές συγκρούσεις που οδήγησαν σε απώλειες ανθρώπινων ζωών».
Το Ιράν επίσης, σύμμαχος του Καράκας στους κόλπους του ΟΠΕΚ για να διατηρηθεί μια υψηλή τιμή του πετρελαίου, προσέφερε την υποστήριξή του την περασμένη εβδομάδα και κατήγγειλε «τις μονομερείς κυρώσεις που επιβλήθηκαν από τις Ηνωμένες Πολιτείες σε βάρος της Βενεζουέλας». Όμως οι σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών είναι σήμερα λιγότερο στενές απ' ό,τι ήταν ανάμεσα στον Ούγκο Τσάβες και τον υπερσυντηρητικό λαϊκιστή πρώην πρόεδρο του Ιράν Μαχμούντ Αχμαντινεζάντ.
Η Ευρωπαϊκή Ένωση αποφάσισε να μην αναγνωρίσει τη Συντακτική Συνέλευση, όμως καθυστερεί να ανταποκριθεί στις εκκλήσεις της Ισπανίας και να επιβάλει ατομικές κυρώσεις εναντίον των υπεύθυνων για την κρίση.
«Αυτοί που αντιτίθενται περισσότερο είναι η Πορτογαλία και η Ελλάδα», υποστηρίζει ο Κάρλος Μαλαμούντ του ερευνητικού ινστιτούτου ElCano της Μαδρίτης.
Όμως οι δύο χώρες το διαψεύδουν.
Η σταθερότητα αυτών των διεθνών στηριγμάτων θα εξαρτηθεί από την εξέλιξη της κατάστασης στη Βενεζουέλα, εκτιμούν οι αναλυτές.
«Είναι εντελώς πιθανό η Συντακτική να προκαλέσει περισσότερο χάος και καταπίεση και η κυβέρνηση του Μαδούρο μπορεί να χάσει ακόμη περισσότερους φίλους», δήλωσε ο Σίφτερ.
Πηγή: ΑΠΕ-ΜΠΕ
http://www.liberal.gr/arthro/158344/epikairotita/2017/AFP-an-kai-exostrakismeni-i-benezouela-diatirei-simantika-diethni-stirigmata.html
9/8/2017
4.
Οι πίσω γραμμές της στρατιωτικής εξέγερσης στη Βενεζουέλα.
Η «εκδοχή» των εκπροσώπων της κυβέρνησης Μαδούρο και γιατί δημιουργούνται υποψίες για το τι ακριβώς συνέβη γράφει το Stratfor. Ποιοι είναι οι λόγοι που δεν επιτρέπουν άμεσα αλλαγή στην πολιτική κατάσταση.
Η υποτιθέμενη εξέγερση του στρατού της Βενεζουέλας στην Ναγκουανάγκουα, στην πολιτεία Καραμπόμπο, δεν είναι και τόσο ξεκάθαρη όσο φαίνεται αρχικά. Τα ξημερώματα της 6ης Αυγούστου, ο επιφανής πολιτικός της Βενεζουέλας, Ντιοσντάντο Καμπέλο ισχυρίστηκε στον λογαριασμό του στο Twitter πως υπήρξε εξέγερση στο Φορτ Παραμάτσαϊ, όμως η εξέγερση κατεστάλη.
Ο επικεφαλής της Κοινής Στρατηγικής Επιχειρησιακής Διοίκησης, Ναύαρχος Ρεμίτζιο Κεμπάλλος, που διορίστηκε μέσω της επιρροής του Καμπέλλο, υποτίθεται για να περιορίσει την επιρροή του υπουργού Άμυνας Στρατηγού Βλαντιμίρ Παντρίνο Λόπεζ, είπε αργότερα πως συνελήφθησαν επτά συμμετέχοντες στην εξέγερση. Σύμφωνα με ανεπιβεβαίωτες πληροφορίες, άλλοι δυο σκοτώθηκαν.
Ο κυβερνήτης της πολιτείας Καραμπόμπο, Φρανσίσκο Αμελιάχ, υποστήριξε πως οι εξεγερμένοι είχαν επίσης δεσμούς με τους ηγέτες της αντιπολίτευσης στην πολιτεία. Μετά τους ισχυρισμούς του Καμπέλλο, και ο Παντρίνο Λόπεζ βγήκε και στήριξε την κυβέρνηση, λέγοντας πως η εξέγερση έγινε από «τρομοκράτες» που δεν μπορούν να αμφισβητήσουν τις ένοπλες δυνάμεις.
Όμως, πέραν της εκδοχής των γεγονότων που παρουσίασαν εκπρόσωποι της κυβέρνησης, δεν υπάρχουν και πολλές άλλες αποδείξεις ότι πράγματι έγινε η εξέγερση, όπως υποστηρίζεται.
Κατά το παρελθόν, η κυβέρνηση έχει ισχυριστεί ότι έχει αποτρέψει πολυάριθμες απόπειρες πραξικοπήματος, με ελάχιστες ή καμία απόδειξη για τους ισχυρισμούς αυτούς. Σ’ αυτή την περίπτωση, οι υποτιθέμενοι εξεγερμένοι δημοσιοποίησαν βίντεο στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης ζητώντας να μπει τέλος στην κυβέρνηση του προέδρου Νικολάς Μαδούρο.
Ο αρχηγός (σύμφωνα με το βίντεο) της ομάδας είναι άτομο που σε βίντεο του 2014 είχε ταυτοποιηθεί ως ο λοχαγός Χουάν Καγιουαριπάνο, της Εθνικής Φρουράς. Στο βίντεο του 2014, ο Καγκουαριπάνο ανακοίνωσε την αντίθεσή του στην κυβέρνηση Μαδούρο, και το βίντεο φαίνεται πως διαδόθηκε ευρέως στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης και στα ξένα ΜΜΕ. Στο βίντεο της 6ης Αυγούστου ο Καγκουαριπάνο φαίνεται ως εκπρόσωπος της 41ης Ταξιαρχίας Τεθωρακισμένων.
Κάτοικοι της Ναγκουανάγκουα ισχυρίστηκαν πως άκουσαν πυροβολισμούς και είδαν ελικόπτερα να πετούν πάνω από το Φορτ Παραμάτσαϊ νωρίτερα την ίδια ημέρα. Ωστόσο, η ακρίβεια του περιστατικού είναι ασαφής.
Η κυβέρνηση της Βενεζουέλας παρακολουθεί τις ένοπλες δυνάμεις της χώρας τους τελευταίους μήνες, υπό τον φόβο πιθανής εξέγερσης. Η υποτιθέμενη εξέγερση μπορεί απλά να είναι ένα εργαλείο προπαγάνδας ώστε η κυβέρνηση να φανεί ότι βρίσκεται υπό πολιορκία από τις δυνάμεις της αντιπολίτευσης.
Όπως και να έχει, δεν αλλάζει άμεσα την πολιτική κατάσταση στη Βενεζουέλα. Ακόμα και αν όντως συνέβη όπως ισχυρίζεται η φιλοκυβερνητική πλευρά, μια μεμονωμένη αποτυχημένη εξέγερση σε μια περιφερειακή πόλη δεν θα απειλούσε άμεσα την διατήρηση της εξουσίας από την κυβέρνηση.
(Stratfor)
http://www.euro2day.gr/specials/topics/article/1558995/oi-piso-grammes-ths-stratiotikhs-exegershs-sth-ven.html
9 Αυγούστου 2017
5.
Γιατί οι ΗΠΑ φοβούνται να επιβάλουν κυρώσεις στη Βενεζουέλα;
Γιατί οι ΗΠΑ φοβούνται να επιβάλουν κυρώσεις στη Βενεζουέλα;
Καθώς η κυβέρνηση Trump εξετάζει την επιβολή κυρώσεων στο καθεστώς Maduro, απροσδόκητοι νικητές και χαμένοι ίσως αναδυθούν από τα ερείπια της ήδη παραπαίουσας οικονομίας της Βενεζουέλας. Και αυτό είναι κάτι που τρομάζει τις ΗΠΑ.
Ενδεχόμενες κυρώσεις κατά της Βενεζουέλας θα είναι αποτελεσματικές και ταυτόχρονα ριψοκίνδυνες για έναν πολύ απλό λόγο: το κύριο εξαγωγικό προϊόν της Λατινοαμερικανικής οικονομίας είναι το πετρέλαιο. Έτσι οποιαδήποτε κίνηση που θα υπονομεύσει τις εξαγωγές μαύρου χρυσού δεν περιορίζεται σε τοπικό επίπεδο αλλά αποκτά παγκόσμιες διαστάσεις. Πιθανοί νικητές θα είναι η Κίνα και η Ινδία και μεγάλος χαμένος οι ΗΠΑ, τουλάχιστον όπως εκτιμούν αναλυτές της αγοράς ενέργειας.
Πρώτος απ' όλους ο Stephen Brennock, αναλυτής της πετρελαϊκής αγοράς στην PVM Oil Associates, επεσήμανε ότι τυχόν κυρώσεις κατά της Βενεζουέλας θα ήταν παρατραβηγμένες. Και αυτό γιατί το άμεσο αποτέλεσμα θα ήταν να χάσουν έσοδα τα αμερικανικά διυλιστήρια και να βάλουν βαθύτερα το χέρι στην τσέπη οι καταναλωτές στις ΗΠΑ καθώς οι τιμές των καυσίμων θα αυξηθούν.
"Ακόμα χειρότερα για τις ΗΠΑ είναι ότι η Κίνα και η Ινδία μπορεί να ευνοηθούν από κυρώσεις στις εξαγωγές πετρελαίου της Βενεζουέλας. Συγκεκριμένα, η Λατινοαμερικανική χώρα θα σπεύσει να ρίξει ακόμα περισσότερο την τιμή του πετρελαίου της προκειμένου να προσελκύσει νέους αγοραστές και να διατηρήσει τα έσοδά της. Πρόκειται για κίνηση που πιθανότατα θα εκμεταλλευτούν η Κίνα και η Ινδία, ώστε να αποκτήσουν πρόσβαση σε φθηνότερο πετρέλαιο", εξήγησε ο Brennock.
Η οικονομία της Βενεζουέλας εξαρτάται σχεδόν αποκλειστικά από το πετρέλαιο αφού αποτελεί περίπου το 95% των συνολικών εξαγωγών της χώρας. Ωστόσο η έλλειψη επενδύσεων έχουν καταστήσει τη βιομηχανία πετρελαίου της χώρας απαρχαιωμένη, σε βαθμό που υπονομεύεται τόσο η κερδοφορία όσο και το σύνολο της παραγωγής.
Το πρόβλημα για τις ΗΠΑ είναι ότι η οικονομία τους είναι στενά συνδεδεμένη με τη Βενεζουέλα, περισσότερο απ’ ό,τι θα υπέθετε κανείς, καθώς σχεδόν το 10% των αμερικανικών εισαγωγών πετρελαίου προέρχεται από τη χώρα του Nicolas Maduro. Έτσι, μπορεί οι κυρώσεις να πλήξουν τα κρατικά ταμεία της κυβέρνησης Maduro αλλά η ηχώ τους θα “ακουστεί” και στις αντλίες καυσίμων των ΗΠΑ.
Επιπλέον, τα αμερικανικά διυλιστήρια κερδίζουν σημαντικά ποσά από το πετρέλαιο της Βενεζουέλας, καθώς είναι από τα λίγα στην περιοχή που διαθέτουν τον απαραίτητο εξοπλισμό για να επεξεργαστούν αυτό το είδος χαμηλής ποιότητας πετρελαίου. Οπότε ενδεχόμενες κυρώσεις στην PDVSA, την κρατική εταιρεία πετρελαίου, εκτός από τους Αμερικανούς καταναλωτές θα πλήξουν και την πετρελαϊκή βιομηχανία των ΗΠΑ, παραδοσιακό σύμμαχο του Ρεμπουπλικανικού κόμματος.
Μία ακόμα ανησυχία είναι και η αντίδραση του καθεστώτος Maduro. Αρκετοί αναλυτές θεωρούν ότι η άθλια οικονομική κατάσταση στη Βενεζουέλα δεν αφήνει περιθώρια ελιγμών και “βελούδινης” αποχώρησης για τον ηγέτη της Βενεζουέλας. Κυρώσεις που θα σπρώξουν στην άβυσσο την ήδη άθλια οικονομική κατάσταση της χώρας θα έχουν ως αποτέλεσμα ακόμα βιαιότερες αντιδράσεις των πολιτών στις οποίες ο Maduro θα απαντήσει με ακόμα μεγαλύτερη βία, προκειμένου να σώσει το “κεφάλι” του. Σε αυτή την περίπτωση δεν αποκλείεται ένας πραγματικός εμφύλιος καθώς και η προσφυγή του Maduro στη βοήθεια της Ρωσίας και της Κίνας, οι οποίες αν υποστηρίξουν στο παρασκήνιο το τσαβικό καθεστώς – ενδεχόμενο αμφίβολο αλλά όχι απίθανο – θα δημιουργηθεί μία ακόμα εστία παγκόσμιας έντασης, με αντίρροπες πλανητικές δυνάμεις να εμπλέκονται σε μια σύγκρουση στην ευαίσθητη λόγω της ιστορίας, περιοχή της Λατινικής Αμερικής.
Δεν αποκλείεται μάλιστα, ενδεχόμενες κυρώσεις των ΗΠΑ να ωφελήσουν τον Ν. Maduro καθώς θα επιβεβαιωθεί στην πράξη το αφήγημα ότι ο παρεμβατισμός των... γιάνκηδων ευθύνεται για όλα τα δεινά στη Λατινική Αμερική.
Σε αυτό ακριβώς το πλαίσιο, ο Αlastair Newton, διευθυντής της εταιρείας αναλύσεων Alavan Business Advisory εκτιμά ότι ο Maduro πιθανότατα θα επιβιώσει πολιτικά σε περίπτωση αμερικανικών κυρώσεων στις εξαγωγές πετρελαίου της Βενεζουέλας, και ίσως ακόμα ενδυναμώσει τη θέση του, ως νέος υπερασπιστής της ανεξαρτησίας των χωρών της Λατινικής Αμερικής απέναντι στον “ιμπεριαλισμό των ΗΠΑ”.
Ο οικονομικός και γεωπολιτικός λαβύρινθος που υφίσταται στις σχέσεις ΗΠΑ-Βενεζουέλας δεν περνά απαρατήρητος από Ουάσιγκτον, παρά τις κατά καιρούς λεκτικές κορώνες κατά το καθεστώτος Maduro. To γεγονός αυτό γίνεται φανερό και από το είδος των κυρώσεων που μέχρι τώρα έχουν επιβάλει οι ΗΠΑ και οι οποίες είναι εξαιρετικά στοχευμένες και σχετικά ανώδυνες. Συγκεκριμένα, μία μέρα μετά τις εκλογές για τα μέλη της Συντακτικής Συνέλευσης η κυβέρνηση των ΗΠΑ, επέβαλαν νομικές και οικονομικές κυρώσεις προσωπικά κατά του προέδρου Maduro, χαρακτηρίζοντας τον «δικτάτορα», καθώς και σε 13 εν ενεργεία και πρώην ανώτερους αξιωματούχους της Βενεζουέλας. Σε ερώτηση σχετικά με το αν επίκεινται κυρώσεις στον κλάδο του πετρελαίου της Βενεζουέλας, ο υπουργός Οικονομικών των ΗΠΑ Steven Mnuchin απάντησε ότι «η αμερικανική κυβέρνηση αφήνει όλα τα ενδεχόμενα ανοικτά», αλλά μέχρι εκεί προς το παρόν.
Δυστυχώς για τις ΗΠΑ, το εύθραυστο πλανητικό πάζλ που έχει δημιουργηθεί τις υποχρεώνει να είναι προσεκτικές ακόμα και με έναν “δικτάτορα”...
Πηγές: Bloomberg, CNBC, Stratfor
Επιμέλεια: Γιάννης Παλιούρης
http://www.liberal.gr/arthro/157978/diethni-themata/2017/giati-oi-ipa-fobountai-na-epibaloun-kuroseis-stin-petrelaiki-biomichania-tis-benezouelas.html
8 Αυγούστου 2017
6.
«Εμφύλιο χαμηλής έντασης» βλέπουν αναλυτές στη Βενεζουέλα.
Σε περίοδο μεγαλύτερης έντασης φαίνεται να εισέρχεται η Βενεζουέλα, μετά την εισβολή μιας μικρής ομάδας στρατιωτικών σε στρατιωτική βάση στη Βαλέντσια. Σύμφωνα με τις πληροφορίες, οι δέκα περίπου δράστες κατάφεραν να διαφύγουν «απαλλοτριώνοντας» σημαντικές ποσότητες οπλισμού, γεγονός που κάνει αρκετούς να μιλούν ακόμη και για επικείμενο εμφύλιο πόλεμο, καθώς είναι φανερό ότι τα όπλα αυτά, αργά ή γρήγορα, θα καταλήξουν στα χέρια των πιο ακραίων και οργανωμένων ομάδων της αντιπολίτευσης, δίνοντας έτσι αυτομάτως νέα, πιο επικίνδυνη και αιματηρή, διάσταση στις καθημερινές πλέον συγκρούσεις με τις δυνάμεις ασφαλείας.
«Καθώς η κυβέρνηση θα φτάνει στα άκρα, αυτές οι ομάδες θα τείνουν να αναπτυχθούν περισσότερο και έτσι, το μέλλον θα είναι γεμάτο από συγκρούσεις», δήλωσε στο πρακτορείο Reuters ο πολιτικός αναλυτής Luis Vicente Leon. Αξίζει να σημειωθεί ότι ήδη το καθεστώς Maduro κάνει λόγο για «ένοπλη επιχείρηση ανατροπής» του από την αντιπολίτευση, με υποστήριξη από το εξωτερικό.
Υπενθυμίζεται ότι περισσότεροι από 120 άνθρωποι έχουν χάσει ήδη τη ζωή τους στις αντικυβερνητικές διαδηλώσεις των τελευταίων τεσσάρων μηνών, με βασικό αίτημα την παραίτηση του προέδρου Nicolas Maduro. Μάλιστα, οι δέκα σκοτώθηκαν την ημέρα του αμφιλεγόμενου δημοψηφίσματος για τη νέα Συντακτική Συνέλευση, καθώς η αντιπολίτευση (όπως άλλωστε και οι ΗΠΑ και η Ε.Ε.) αρνείται τη νομιμότητά του και κάνει λόγο για νοθεία και παραποίηση στοιχείων όσον αφορά στη συμμετοχή.
Η αλήθεια, βεβαίως, είναι ότι η εικόνα και οι πληροφορίες που έρχονται από τη Βενεζουέλα δείχνουν πως και η αντιπολίτευση αντιμετωπίζει σοβαρά προβλήματα σύνδεσης με τη λαϊκή πλειοψηφία και συνέχισης των κινητοποιήσεων. «Η συμμετοχή στις διαδηλώσεις έχει μειωθεί σημαντικά τις τελευταίες εβδομάδες και αρκετοί άνθρωποι θέλουν απλώς να επιστρέψουν στις εργασίες τους, καθώς η χώρα πλήττεται από τα άδεια ράφια στα καταστήματα τροφίμων, από ένα εκρηκτικό πληθωρισμό και την τέταρτη συνεχόμενη χρονιά οικονομικής ύφεσης», σημειώνει το Reuters.
Υπό αυτό το πρίσμα, ίσως η αντιπαράθεση με χρήση και ένοπλων μέσων από την αντιπολίτευση ίσως είναι ο μοναδικός τρόπος να συντηρηθεί και να κλιμακωθεί η πολιτική κρίση στη χώρα, τουλάχιστον σε αυτή τη φάση. Ένας «εμφύλιος χαμηλής έντασης», λοιπόν, ίσως είναι προ των πυλών -εκτός εάν η προαναφερθείσα αρπαγή όπλων ακολουθηθεί και από άλλες, στο πλαίσιο ενός μελλοντικού σχεδίου εξέγερσης ή πραξικοπήματος, που έχει τεθεί από σήμερα σε εφαρμογή.
Χθες, πάντως, εκδηλώθηκε σειρά κυβερνοεπιθέσεων κατά της κυβέρνησης από οπαδούς της αντιπολίτευσης, ενώ την ίδια στιγμή, χιλιάδες υποστηρικτές του Maduro έκαναν πορεία στο Καράκας, με συνθήματα κατά της αντιπολίτευσης.
Νέες κυρώσεις προετοιμάζει η κυβέρνηση Trump κατά αξιωματούχων από την Βενεζουέλα
Η κυβέρνηση Trump προετοιμάζει νέες κυρώσεις που θα εφαρμοστούν κατά μιας άλλης ομάδας αξιωματούχων από την Βενεζουέλα που διασυνδέονται με τον πρόεδρο Nicolas Maduro, αντιδρώντας στην συγκρότηση της Συντακτικής Συνέλευσης, παρά την κριτική που ασκείται διεθνώς, σύμφωνα με σημερινές δηλώσεις Αμερικανών αξιωματούχων.
Τα νέα μέτρα περιλαμβάνουν το “πάγωμα” των περιουσιακών τους στοιχείων σε αμερικανικό έδαφος, την απαγόρευση να ταξιδέψουν στις ΗΠΑ, αλλά και την απαγόρευση συνεργασίας τους με αμερικανικές εταιρίες. Οι κυρώσεις αυτές αναμένεται να τεθούν σε ισχύ ακόμη και μέσα στην εβδομάδα, σύμφωνα με δηλώσεις Αμερικανού αξιωματούχου στο Reuters.
http://www.liberal.gr/arthro/158048/epikairotita/2017/isonemfulio-chamilis-entasissin-blepoun-analutes-sti-benezouela.html
8/8/2017
«Χαστούκι» του ΟΗΕ (μόνο) στον Μαδούρο.
«Εκτεταμένη και συστηματική χρήση βίας» αλλά και την ευθύνη για τουλάχιστον 73 θανάτους διαδηλωτών της αντιπολίτευσης καταλογίζει έκθεση του ΟΗΕ στις δυνάμεις ασφαλείας και σε φιλοκυβερνητικές ένοπλες ομάδες στη Βενεζουέλα, καθώς η κατάσταση στη χώρα παραμένει έκρυθμη λόγω της καταδίκης-εξπρές αντιπολιτευόμενου δημάρχου συνοικίας του Καράκας και των παράλληλων συνεδριάσεων των δύο Εθνοσυνελεύσεων: της Συντακτικής, που εξελέγη εν μέσω καταγγελιών για νοθεία και ελέγχεται από τη σοσιαλιστική κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο, και της Βουλής, στην οποία πλειοψηφεί η δεξιά αντιπολίτευση που επιδιώκει λυσσαλέα την ανατροπή της «δικτατορίας Μαδούρο».
Σύμφωνα με τα προκαταρκτικά ευρήματα έρευνας του Γραφείου του ύπατου αρμοστή του ΟΗΕ για τα Ανθρώπινα Δικαιώματα, Ζέιντ Ράαντ αλ Χουσέιν, η Εθνοφρουρά και η αστυνομία της Βενεζουέλας ευθύνονται για τον θάνατο τουλάχιστον 46 αντικυβερνητικών διαδηλωτών, ενώ σε ένοπλες ομάδες οπαδών του Μαδούρο αποδίδονται αντίστοιχα 27 ανθρωποκτονίες.
Ωστόσο, σε σύνολο τουλάχιστον 124 νεκρών, «ορφανοί» παραμένουν τουλάχιστον 51 θάνατοι και υποστηρικτών της κυβέρνησης, για τους οποίους η έκθεση δεν κατέληξε σε συμπεράσματα. Θυμίζουμε πως από τον περασμένο Απρίλη, όταν ξεκίνησε ο νέος γύρος κινητοποιήσεων της αντιπολίτευσης, τουλάχιστον 24 πολίτες έχουν καεί ζωντανοί από τη δράση ακροδεξιών, σύμφωνα με την οργάνωση Red58.
Ερευνα εξ αποστάσεως
Σημειωτέον επίσης πως -λόγω άρνησης της κυβέρνησης να επιτρέψει σε ερευνητές του ΟΗΕ να μεταβούν στη χώρα- η έρευνα έγινε εξ αποστάσεως από τον Παναμά και τη Γενεύη, με 135 συνεντεύξεις θυμάτων βίας, συγγενών τους, αυτοπτών μαρτύρων, δικηγόρων, γιατρών και δημοσιογράφων μεταξύ άλλων, το χρονικό διάστημα από 6 Ιουνίου έως 31 Ιουλίου.
Η έκθεση κάνει λόγο για τραυματισμούς σχεδόν 2.000 ανθρώπων και αυθαίρετες συλλήψεις περισσοτέρων των 5.000 διαδηλωτών, εκ των οποίων οι χίλιοι παραμένουν υπό κράτηση.
Καταγγέλλει πως καταδικάστηκαν από στρατοδικεία και όχι πολιτικά δικαστήρια και πως υφίστανται κακομεταχείριση και βασανιστήρια, όπως ηλεκτροσόκ, ξυλοδαρμούς και σεξουαλική βία.
Αναφέρεται σε «κατάρρευση του κράτους δικαίου» εξαιτίας των επιθέσεων της κυβέρνησης στη Βουλή και στο γραφείο τής («καρατομημένης» από τη Συντακτική Εθνοσυνέλευση) γενικής εισαγγελέως Λουίσα Ορτέγα.
«Η ευθύνη για τις παραβιάσεις ανθρωπίνων δικαιωμάτων που καταγράφουμε έγκειται στα υψηλότατα κλιμάκια της κυβέρνησης», καταλήγει με νόημα ο ύπατος αρμοστής του ΟΗΕ.
Κι ενώ η άγρια καταστολή των δυνάμεων ασφαλείας και η κλιμακούμενη αυταρχικότητα του προέδρου Μαδούρο δεν μπορούν να αμφισβητηθούν, τα προκαταρκτικά ευρήματα της έρευνας δεν κάνουν ρητή αναφορά στην άλλη πλευρά του νομίσματος.
Ακόμα και η φανατικά «αντι-μαδουρική» El Pais, σε πρόσφατο ρεπορτάζ της από το Καράκας με τίτλο «Η εξέγερση των κουκουλοφόρων», μιλά για «ομάδα κρούσης» της αντιπολίτευσης στο πλαίσιο του αυτοαποκαλούμενου κινήματος «Αντίσταση».
«Η κυβέρνηση διαθέτει δύο εξόδους: μία με δημοκρατικά μέσα και μία με τη βία», λέει στην ισπανική εφημερίδα ο C.H., φοιτητής πολιτικών επιστημών κι ένας από τους επονομαζόμενους «πολεμιστές» της «ομάδας κρούσης», στην οποία αποδίδονται οι επιθέσεις στην αεροπορική βάση Francisco de Miranda στο ανατολικό Καράκας, αλλά και σε κρατικούς θεσμούς.
Οι «πολεμιστές» υποστηρίζουν μεν πως δεν διαθέτουν οπλισμό, δεν αποκλείουν δε τη μετατροπή της «Αντίστασης» σε ένοπλο κίνημα...
Κι ενώ συνεχίζεται το ανθρωποκυνηγητό των αρχών για τον εντοπισμό 10 ατόμων που συμμετείχαν στην αποτυχημένη «ανταρσία» κατά του Μαδούρο στη στρατιωτική βάση Παραμακάι της Βαλένσια την Κυριακή, αλλά κατάφεραν να διαφύγουν έχοντας κλέψει αδιευκρίνιστο αριθμό και τύπο όπλων, νέα τροφή στις επικρίσεις κατά της κυβέρνησης έδωσαν η σύλληψη και η καταδίκη με συνοπτικές διαδικασίες από το Ανώτατο Δικαστήριο του Ραμόν Μουτσάτσο. Πρόκειται για τον δήμαρχο της πλούσιας συνοικίας Τσακάο του Καράκας και προπύργιου της αντιπολίτευσης, ο οποίος απομακρύνθηκε από τη θέση του και καταδικάστηκε σε 15 μήνες φυλάκισης κατ’ εντολή της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, επειδή παραβίασε τη διαταγή για άμεση απομάκρυνση των οδοφραγμάτων στον δήμο του προκειμένου να αποκατασταθεί η ελεύθερη μετακίνηση των πολιτών.
Στο στόχαστρο του πανίσχυρου σώματος με τις ευρείες υπερεξουσίες αναμένεται να βρεθούν και άλλοι αντιπολιτευόμενοι δήμαρχοι, αν δεν πειθαρχήσουν στη διαταγή.
Η ένταση στο ζενίθ
Νομοτελειακά η ένταση έχει μεταφερθεί και στις δύο Εθνοσυνελεύσεις, που επρόκειτο να συνεδριάσουν παράλληλα χθες στο κτίριο του Κογκρέσου, εν μέσω καταγγελιών της αντιπολίτευσης πως στρατιώτες και μέλη της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης με επικεφαλής την πρόεδρό της και πρώην υπουργό Εξωτερικών Ντέλσι Ροντρίγκες εισέβαλαν στη συνεδρίαση της «δικής τους» Βουλής.
Οι αντιπολιτευόμενοι βουλευτές αποφάσισαν ομόφωνα πως δεν θα αναγνωρίσουν κανένα από τα διατάγματα της Συντακτικής Εθνοσυνέλευσης, με τους ηγέτες τους να καλούν τους οπαδούς τους να παραμείνουν στους δρόμους, να στήσουν κι άλλα οδοφράγματα και να παραλύσουν τη χώρα.
Οι πιέσεις από το εξωτερικό αναμένεται να ενταθούν, με τους υπουργούς Εξωτερικών πολλών χωρών της Λατινικής Αμερικής να συναντώνται στο Περού για να συζητήσουν πώς θα αναγκάσουν τον Μαδούρο να υποχωρήσει.
Σύμφωνα μάλιστα με τα πρακτορεία Reuters και Bloomberg, οι ΗΠΑ ετοιμάζονται ακόμα και εντός της εβδομάδας να επιβάλουν νέο πακέτο κυρώσεων κατά της Βενεζουέλας.
Συντάκτης:Βίκυ Καπετανοπούλου
http://www.efsyn.gr/arthro/hastoyki-toy-oie-mono-ston-madoyro
09.08.2017
8.
Βενεζουέλα - Πώς κατέρρευσε ο παράδεισος του πετρελαίου:
http://ivan-2-google.blogspot.gr/2017/04/blog-post_41.html
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(8.1) Βενεζουέλα/Κράτος και Εξουσία:
όταν η αριστερά είναι το πρόβλημα.
(8.2) Βενεζουέλα: Λίγες αλήθειες και πολλά ψέματα.Αντιπολίτευση, «αυταρχισμός», αόρατοι Τσαβίστας και άλλα παραμύθια.http://ivan-2-google.blogspot.gr/2017/04/blog-post_41.html
9.
Το golpe continuo [διαρκές πραξικόπημα] της Βενεζουέλας.
http://ivan-2-google.blogspot.gr/2017/04/golpe-continuo.html