ΓΕΡΜΑΝΙΑ: ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΕΣ ΕΚΛΟΓΕΣ 24/9/2017 (2)
Οι αυριανές βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία είναι σημαντικές, όχι μόνο για τους πολίτες αυτής της χώρας, αλλά για ολόκληρη την Ευρώπη και τον κόσμο, εφόσον η ισχυρή αυτή οικονομική δύναμη επηρεάζει σε μεγάλο βαθμό –έστω κι αν δεν έχει πυρηνικά όπλα– τις διεθνείς εξελίξεις.Εκείνο που είναι απολύτως σίγουρο είναι πως μονοκομματική κυβέρνηση δεν πρόκειται να βγάλουν οι κάλπες αύριο το βράδυ στην Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας. Γνωρίζουμε όμως από όλες τις ενδείξεις και τις δημοσκοπήσεις ότι η δεξιά παράταξη της Ανγκελα Μέρκελ και του Βόλφγκανγκ Σόιμπλε, δηλαδή οι Χριστιανοδημοκράτες (CDU), με τους δεξιότερους Βαυαρούς συμμάχους τους (CSU) θα ξανακερδίσουν την πρώτη θέση, με δεύτερους τους Σοσιαλδημοκράτες (SPD) του Μάρτιν Σουλτς.Το ζήτημα είναι αν θα ξανασυγκροτηθεί εύκολα με βάση την εκλογική αριθμητική ο μεγάλος συνασπισμός των Χριστιανοδημοκρατών με τους Σοσιαλδημοκράτες και ποιος θα καταλάβει την τρίτη θέση στη νέα σύνθεση του Ομοσπονδιακού Κοινοβουλίου.
Αν το προηγούμενο διάστημα μας αφορούσαν μία φορά οι πολιτικές εξελίξεις στη Γερμανία, τώρα μια πιθανή ανατροπή στην εκεί πολιτική μάς αφορά ακόμα περισσότερο.Για παράδειγμα, η εκλογική ενίσχυση της δήθεν αντισυστημικής νέας Ακροδεξιάς (του «ευρωσκεπτικιστικού» AfD, Εναλλακτική για τη Γερμανία), καθώς και του όλο και πιο ξενοφοβικού «φιλελεύθερου» Κόμματος των Ελεύθερων Δημοκρατών του Κρίστιαν Λίντνερ (FDP), προφανώς θα αλλάξει τις ισορροπίες σε ολόκληρο το ευρωσύστημα και συνεπώς και στη διαχείριση και του δικού μας «πειράματος», ακριβώς την περίοδο που όλοι λένε ότι πετυχαίνει.Αντίθετα, μια καλή επίδοση της Αριστεράς (Die Linke) ή/και των Πρασίνων, που προασπίζονται την κοινωνική και αλληλέγγυα Ευρώπη και επιθυμούν να περιορίσουν τη σκληρή οικονομική γραμμή των «πλεονασμάτων» του κ. Σόιμπλε, είναι σαφώς καλοδεχούμενη.
Είναι προφανώς σημαντική για ολόκληρη τη δημοκρατική Ευρώπη η ανάσχεση της «φιλελεύθερης» προοπτικής της γερμανικής ελίτ και του Σόιμπλε προς την ταξική Ευρώπη των πολλών ταχυτήτων και των πολλών ανισοτήτων, και είναι -κυρίως σε αυτή τη φάση- ζωτικό και για μας, οι Γερμανοί πολίτες να φράξουν τον δρόμο στην επικίνδυνη αντιπροσφυγική υστερία του ακροδεξιού AfD, που πολλαπλασιάζει τους κινδύνους για το κοινό μας μέλλον στη «γηραιά ήπειρο».
(http://www.efsyn.gr/arthro/poia-germania-se-poia-eyropi, 23/9/2017)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
(1) H Μερκελοποίηση της Ευρώπης.
(2) Πώς η ακροδεξιά κατάφερε να κυριαρχήσει στο πολιτικό παιχνίδι στη Γερμανία; Ποια η ταυτότητά του κόμματος.
(3) Γερμανικές εκλογές 2017: Η ταυτότητα των κομμάτων.
(4) Το μυστικό της «εφτάψυχης» Μέρκελ και η «φούσκα» Σουλτς.
(5) Οι ανησυχίες ενός Έλληνα ακαδημαϊκού στο «Ανατολικό» Βερολίνο για τις γερμανικές εκλογές.
1.
H Μερκελοποίηση της Ευρώπης.
Η Άνγκελα Μέρκελ, που διεκδικεί τέταρτη θητεία στις γερμανικές εκλογές της Κυριακής, και θεωρείται βέβαιο, βάσει δημοσκοπήσεων, πως θα την κερδίσει, είναι αναμφισβήτητα η ισχυρότερη αρχηγός κράτους της ΕΕ. Πόσο έχει αλλάξει όμως, η Ευρώπη στα δώδεκα χρόνια της διακυβέρνησης της;
Όταν αναδείχθηκε για πρώτη φορά στην ηγεσία της Γερμανίας, για τις Βρυξέλλες δεν ήταν μια κακή αρχή, όπως γράφει το voxeurop.eu. Μετά την πρώτη σύνοδο κορυφής της ΕΕ, τον Δεκέμβριο του 2005, η Berliner Zeitung χαρακτήριζε την Μέρκελ ως το «νέο αστέρι στην ευρωπαϊκή σημαία». Η Die Welt, αναφερόμενη στην ευρωπαϊκή στρατηγική της, περιέγραφε την «εκπληκτική ικανότητα» της. Οι Financial Times, παρότι αρχάρια της ΕΕ - καγκελάριος μόλις λίγων εβδομάδων- την αποκαλούσαν ήδη «Lady Europe».
Οι αρχηγοί των κρατών - μελών το μόνο που είχαν καταφέρει τότε ήταν να συμφωνήσουν ως προς το τι θα πληρώσουν στον επόμενο προϋπολογισμό της ΕΕ: Κάτι περισσότερο από το 1% του ΑΕΠ τους. Ήταν ένας ελάχιστος συμβιβασμός, τυπική περίπτωση για τις Βρυξέλλες. Το χειρότερο είχε αποφευχθεί, όμως πολλά επιτακτικά ζητήματα είχαν μείνει στην άκρη, μεταξύ των οποίων η κατάργηση των εξωφρενικών γεωργικών επιδοτήσεων ή η υιοθέτηση κοινών πολιτικών για την οικονομία, την ασφάλεια και την άμυνα.
Ωστόσο, μετά τη σύνοδο κορυφής οι τόνοι δεν ήταν πια τόσο υψηλοί. «Η καγκελάριος μας σώζει τη σύνοδο κορυφής της ΕΕ σχεδόν με το ένα χέρι», δήλωνε η Bild-Zeitung, θέτοντας το ερώτημα: «Γιατί η Μέρκελ μπορεί και παίρνει πάντα αυτό που θέλει στο τέλος;» Έκτοτε, πολλοί έχουν αναρωτηθεί το ίδιο. Τον Ιούλιο του 2015, στην αποφασιστικής σημασίας σύνοδο κορυφής για την ελληνική κρίση χρέους η Μέρκελ πέρασε τη σκληρή γραμμή της στα μέτρα λιτότητας.
Η καγκελάριος φαινόταν και αισθανόταν τόσο ισχυρή, ώστε κατάφερε να φέρει τους ευρωπαίους εταίρους της στις θέσεις της και όσον αφορά την προσφυγική κρίση. Και ήταν αυτό ακριβώς το θέμα το οποίο η, κατά κανόνα, ψυχρή Μέρκελ, περιέγραψε ως ζήτημα καρδιάς, όταν έφτασε στα όριά της. Χωρίς σχεδόν κανένα συντονισμό με τα άλλα κράτη - μέλη, το καλοκαίρι του 2015 άνοιξε τα σύνορα της Γερμανίας, ελπίζοντας στην πορεία να καταλήξει σε συμφωνία σχετικά με την ανταλλαγή προσφύγων στην ΕΕ. Ωστόσο, την ώρα που η Μέρκελ έδινε στους συνοριοφύλακες το πράσινο φως για την είσοδο των προσφύγων στη Γερμανία, ο ένας αρχηγός κράτους μετά τον άλλον, απέρριπτε την πολιτική της. Αποτέλεσμα ήταν ότι οι περισσότερες αιτήσεις ασύλου (μακράν) αφορούσαν τη Γερμανία:
Στη συνέχεια, η Μέρκελ κατέφυγε σε μια μέθοδο, που αργότερα θα γίνει το βασικό χαρακτηριστικό της: Στην αναβλητικότητα. Είδε τα σημάδια, αλλά δεν έκανε κάτι γι' αυτό. Εν προκειμένω, απέφυγε οποιασδήποτε ριζική αλλαγή στη ρητορική της, ενώ, με πραγματικούς πολιτικούς όρους, συμφωνούσε με τους σκληροπυρηνικούς: Τα σύνορα έκλεισαν. Οι αξιωματούχοι της ΕΕ παραδέχονταν -πίσω από κλειστές πόρτες και με μισόλογα, αλλά το παραδέχονταν- ότι σε αυτό το σημείο ο ακροδεξιός πρωθυπουργός της Ουγγαρίας, Βίκτορ Ορμπάν, νίκησε τη Μέρκελ. Μολονότι ο αριθμός των αιτήσεων ασύλου ήταν πέρυσι αυξημένος, εξαιτίας κυρίως της προβλεπόμενης, όσο και χρονοβόρας διαδικασίας, ο αριθμός των νέων αφίξεων στη Γερμανία υποχώρησε αισθητά:
Τώρα, η ομοσπονδιακή κυβέρνηση θέλει μια «εθνική προσπάθεια» προκειμένου να επαναπατρισθούν χιλιάδες ανθρώποι που είναι ακόμα στη Γερμανία, παρά το γεγονός ότι απορρίφθηκαν τα αιτήματά τους για άσυλο. Μέχρι τώρα, η Γερμανία ήταν περισσότερο απρόθυμη να κάνει κάτι τέτοιο από ό, τι η υπόλοιπη ΕΕ:
Στην πραγματικότητα, τα νέα στοιχεία δείχνουν ότι η «εθνική προσπάθεια» δεν είχε, τουλάχιστον μέχρι σήμερα, σημαντικό αποτέλεσμα, καθώς δεν υπάρχουν ενδείξεις μεγάλης απορρόφησης όσον αφορά τους επαναπατρισμούς:
Ωστόσο, οι επιπτώσεις από το άνοιγμα των συνόρων το 2015 καταγράφονται σε πρόσφατη δημοσκόπηση, σύμφωνα με την οποία το ακροδεξιό AfD πιθανότατα θα εισέλθει στη γερμανική βουλή με διψήφιο ποσοστό και η Μέρκελ θα πρέπει να απαντήσει στην κριτική που της ασκείται ότι η πολιτική της στην προσφυγική κρίση ευθύνεται για την άνοδο της ακροδεξιάς.
Η Μέρκελ κατηγορείται επίσης, είναι ότι με τα σκληρά μέτρα λιτότητας που επέβαλε στον ευρωπαϊκό Νότο προκάλεσε ρήξη εντός της ΕΕ, κριτική που έχει κοπάσει από τότε που οι οικονομίες των χωρών οι οποίες επλήγησαν όπως η Ισπανία και η Πορτογαλία άρχισαν να ανακάμπτουν, όπως και η Ελλάδα, που φαίνεται να είναι στον ίδιο δρόμο.
Όσον αφορά ωστόσο, το ισοζύγιο πληρωμών της Γερμανίας, η κριτική είναι εντονότερη. Όσο θετικά και αν δείχνουν τα στοιχεία εκτός πλαισίου, τόσο περισσότερο προβληματικά είναι όταν τα συγκρίνει κανείς με της υπόλοιπης ΕΕ. Το ισοζύγιο πληρωμών της Γερμανίας εξελίχθηκε σε ένα τεράστιο πλεόνασμα εξαγωγών, το οποίο εδώ και 15 χρόνια είναι πολύ πιο πάνω από των άλλων κρατών - μελών της ΕΕ.
Τα τελευταία χρόνια το χάσμα έχει διευρυνθεί ακόμη περισσότερο.
Η ανισορροπία αυτή έχει προκαλέσει σφοδρή κριτική στη Γερμανία. Στο εσωτερικό, άρχισαν να λαμβάνουν υπόψιν τους το ζήτημα μόνο όταν ο Αμερικανός πρόεδρος Ντόναλντ Τραμπ άρχισε τις απειλές.
Τα νέα επίπεδα ρεκόρ των εξαγωγών συζητήθηκαν στη Γερμανία, χωρίς να αποφασιστεί ωστόσο κάποια αλλαγή πολιτικής: Οι πλεονασματικές εξαγωγές ανήλθαν πέρυσι σε 300 δισεκατομμύρια δολάρια, τοποθετώντας τη Γερμανία στην πρώτη θέση, πολύ πιο μπροστά από την Κίνα, το πλεόνασμα της οποίας στο ισοζύγιο πληρωμών θα συρρικνωθεί τα επόμενα χρόνια, σύμφωνα τουλάχιστον με τις προβλέψεις του ΔΝΤ.
Όσο για το πλεόνασμα της Γερμανίας, αναμένεται να εκτοξευθεί ακόμη υψηλότερα.
Πάντως, το Βερολίνο απάντησε στην κριτική για τις αμυντικές δαπάνες, τις οποίες αποφάσισε να αυξήσει. Το 2014, τα μέλη του ΝΑΤΟ συμφώνησαν σε σύνοδο κορυφής στην Ουαλία να αυξήσουν τις δαπάνες στο 2% του ΑΕΠ τους μέχρι το 2020. Οι δαπάνες της Γερμανίας ανέρχονται μέχρι τώρα στο 1,2%, ποσοστό χαμηλότερο από των άλλων κρατών - μελών της Ε.Ε.
Στην προκειμένη περίπτωση, η οικονομική ανάπτυξη μεταφράζεται σε πρόβλημα για την ομοσπονδιακή κυβέρνηση: Σε απόλυτα νούμερα, οι στρατιωτικές δαπάνες αυξάνονται, αλλά το ποσοστό τους στο αυξανόμενο ΑΕΠ παραμένει σχεδόν σταθερό.
Η αύξηση σε 2% θα σήμαινε αύξηση των δαπανών από 37 δισ. ευρώ που είναι σήμερα σε περίπου 70 δισ. Ο στρατός της Γαλλίας δαπανά σήμερα περίπου 40 δισ. ευρώ, ποσό που περιλαμβάνει και ένα ακριβό πυρηνικό οπλοστάσιο. Ακόμη και η Ρωσία ξοδεύει περί τα 60 δισ. ευρώ ετησίως στις ένοπλες δυνάμεις της.
Ο σκεπτικισμός του υπουργού Εξωτερικών Σίγκμαρ Γκάμπιελ (SPD) σχετικά με τον στόχο του 2% είναι μεγάλος, ενώ ακόμη και στο CDU της Μέρκελ διατυπώνονται σοβαρές επιφυλάξεις. Οι Γερμανοί ξέρουν ότι οι χώρες της ΕΕ θα ήταν μάλλον ανήσυχες, στην περίπτωση κατά την οποία η Γερμανία, παράλληλα με την οικονομική δύναμη της, εξελισσόταν και σε κυρίαρχη στρατιωτική δύναμη στην καρδιά της Ευρώπης.
Πολλοί σκέφτονται ότι η εμπιστοσύνη της Ευρώπης, ακόμη και μετά από τα δώδεκα χρόνια της Μέρκελ, εξακολουθεί να έχει όρια.
23/9/2017
Πώς η ακροδεξιά κατάφερε να κυριαρχήσει στο πολιτικό παιχνίδι στη Γερμανία; Ποια η ταυτότητά του κόμματος.
«Για πρώτη φορά έπειτα από πάνω από 50 χρόνια ένα εθνικιστικό, ακροδεξιό και εν πολλοίς ρατσιστικό κόμμα θα εκπροσωπείται στη Βουλή» παρατηρεί η Süddeutsche Zeitung (SZ) και προσθέτει, σύμφωνα με την Deutsche Welle (DW), πως το AfD θα διαθέτει πρόεδρο σε κοινοβουλευτικές επιτροπές, ίσως και να είναι αξιωματική αντιπολίτευση, με άλλα λόγια θα είναι σε θέση να συμπροσδιορίζει την πολιτική ατζέντα. «Αυτό είναι λυπηρό, ντροπιαστικό και θα οδηγήσει στην αλλαγή του κλίματος στη χώρα» υπογραμμίζει.
Η SZ συνεχίζει την ανάλυσή της και προχωρά στην αναζήτηση των αιτίων και του υπαίτιου της κατάστασης. «Το ότι ήρθαν τα πράγματα έτσι, την ευθύνη φέρει σε μεγάλο βαθμό η Μέρκελ», γράφει. «Το μεγαλύτερο επίτευγμά της κατά την απερχόμενη κοινοβουλευτική περίοδο ήταν ότι το βράδυ της 5ης Σεπτεμβρίου του 2015 έδειξε ανθρωπισμό και άνοιξε τα σύνορα με την Αυστρία. Το μεγαλύτερο λάθος της ότι στους επόμενους μήνες με το να επαναλαμβάνει συνεχώς την περίφημη φράση ‘θα τα καταφέρουμε' προκάλεσε την εντύπωση ότι θέλει να αποσιωπήσει τα προβλήματα από την είσοδο εκατοντάδων χιλιάδων προσφύγων. Αυτό έσπρωξε ψηφοφόρους στο AfD, που το 2013 πήρε 4,7%».
Ποιος πραγματικά φταίει;
Σε μια πιο ψύχραιμη τοποθέτηση από την Tageszeitung του Βερολίνου επισημαίνεται: «Όσο κι αν είναι θλιβερή αυτή η κατάσταση, δεν υπάρχει λόγος πανικού...Ακροδεξιοί και λαϊκιστές υπάρχουν και σε άλλες κοινοβουλευτικές δημοκρατίες, με 8, 10 ακόμη και 12%, που σημαίνει ότι το 90% περίπου των ψηφοφόρων ψήφισε άλλο κόμμα. Αν ο προεκλογικός αγώνας δεν περιορίζονταν στη θεματολογία του AfD, δεν θα φτάναμε εδώ. Αντί για κοινωνικά προβλήματα, για την παιδεία, την ενεργειακή στροφή, το μέλλον της ΕΕ η συζήτηση προσανατολίστηκε στο προσφυγικό, την εσωτερική ασφάλεια, την τρομοκρατία, την εγκληματικότητα, ήταν ένα δράμα» αναφέρει χαρακτηριστικά ο σχολιαστής της. Και στο ερώτημα για τον υπαίτιο, η απάντηση είναι λακωνική: «Όλοι».
Ας το ψάξουμε λίγο ακόμη
Το AfD εκτιμάται ότι θα κερδίσει αρκετές έδρες στο κοινοβούλιο την Κυριακή και ενδέχεται να καταστεί το τρίτο μεγαλύτερο κόμμα και ο βασικός αντιπολιτευτικός πόλος στην πολιτική της Άνγκελα Μέρκελ, σημειώνει μεταξύ άλλων η γερμανική έκδοση της HuffPost.
Όμως ακόμη και εάν δεν τα πάει και τόσο καλά θεωρείται βέβαιο ότι θα περάσει το όριο του 5% και θα μπει στη βουλή κάτι που σημειολογικά σημαίνει ότι για πρώτη φορά στη Γερμανία έπειτα από δεκαετίες το ταμπού και ενοχή του ναζισμού που στιγμάτισε τη χώρα, ξεπερνιούνται.
Ένας από τους τρόπους που το κατάφερε αυτό το AfD ήταν πως δούλεψε στρατηγικά και σε αντίθεση με άλλα εθνικιστικά κόμματα στην Ευρώπη, χρησιμοποίησε μια πιο προσεγμένη ρητορική για να προωθήσει την ακραία ιδεολογία της κερδίζοντας με αυτό τον τρόπο την αποδοχή μεγάλου μέρους μιας σημαντικής μειοψηφίας στη Γερμανία η οποία θεωρεί ότι δεν ακούστηκε η φωνή της και θέλησε να τιμωρήσει το κατεστημένο και τις ελίτ.
«Το AfD ήταν πολύ προσεκτικό στις συνεντεύξεις που έδιναν τα στελέχη του. Επίσης πρόσεξε πάρα πολύ πως θα πλασάρει την ιδέα της ισλαμοποίησης της χώρας και να επιτεθεί στην πολιτισμικότητα, χωρίς όμως να χρησιμοποιήσει ρατσιστικούς όρους ή να κάνει αναφορές στην Άρια φυλή. Αντίθετα μίλησε για την προστασία της εθνικής ταυτότητας με όρους κουλτούρας και πολιτισμού» σημείωσε στη γερμανική HuffPost o Roger Griffin, ειδικός σε θέματα φασισμού και σύγχρονης ιστορίας στο Oxford Brookes University.
«Το AfD, λέει πως επιθυμεί μια φιλελεύθερη δημοκρατική Γερμανία, μια Γερμανία για τους Γερμανούς» επισημαίνει ο ίδιος και εξηγεί πως το συγκεκριμένο μήνυμα εκτός του ότι έχει έχει απήχηση σε μετριοπαθείς ψηφοφόρους, κλείνει και το μάτι στους δεξιούς ψηφοφόρους. Για παράδειγμα, οι υποψήφιοι του κόμματος μιλούν συχνά για το πως θα ανακτήσουν την εθνική τους ταυτότητα και επιχειρηματολογούν πως οι Γερμανοί δεν πρέπει να προσπαθούν πλέον να εξιλεωθούν για το παρελθόν. Ωστόσο δεν έχουν κάνει καμία υποστηρικτική αναφορά στον ναζισμό.
Την περασμένη εβδομάδα ένα από τα ηγετικά στελέχη, ο Alexander Gauland, είπε πως η Γερμανία πρέπει να είναι περήφανη για τα κατορθώματα των στρατιωτών της κατά τους δύο Παγκόσμιους Πολέμους. Όταν αργότερα πιέστηκε να δώσει διευκρινίσεις είπε ότι αυτό που εννοούσε ήταν οι προσπάθειες που κατέβαλαν οι απλοί στρατιώτες και διευκρίνισε πως οι δηλώσεις τους δεν είχαν καμία σχέση με τα εγκλήματα που διέπραξαν οι ηγεσίες τους.
«Υπάρχουν δύο αναγνώσεις στα μηνύματα του AfD. Η μια είναι η λαϊκίστικη προσέγγιση και η δεύτερη έχει να κάνει με τη νεοδεξιά- νεοναζιστική ανάγνωση» είπε ο Griffin.
Επιπλέον το AfD έχει απαγορεύσει στους ψηφοφόρους του την όποια σχέση με τον αντισημιτισμό και τον εξτρεμισμό. Έτσι κατάφερε και προσέλκυσε ένα ευρύ φάσμα ψηφοφόρων ς που ασπάζονται τόσο το συντηρητικό ευρωσκεπτιστικό ρεύμα όσο και πολίτες υπέρμαχους του νεοναζιστικού κινήματος.
Τα στελέχη του κόμματος εν αντιθέσει με άλλα «συγγενικά» κόμματα στην Ευρώπη αντί να επιτίθενται ευθέως σε ότι ξένο θεωρεί απειλή κάνει αναφορές στον δυτικό πολιτισμό και τι είναι ή δεν είναι συμβατός με αυτόν.
Επίσης ενδιαφέρον παρουσιάζουν και οι επιλογές των υποψηφίων για τις εκλογές. Τα δύο βασικά στελέχη είναι η 38χρονη Alice Weidel, οικονομολόγος η οποία δημόσια έχει δηλώσει ότι είναι ομοφυλόφιλη και χαρακτηρίζει τον εαυτό της «κλασσική φιλελεύθερη». Η ίδια έχει αποκηρύξει κάποιες από τις ακραίες εθνιστικές θέσεις του κόμματος της. Ο έτερος υποψήφιος είναι ο 76χρονος Gauland, πρώην μέλος της Χριστιανοδημοκρατικής Ένωσης ο οποίος συχνά εκφράζει απόψεις εθνικιστικές, κατά της μετανάστευσης και των μουσουλμάνων.
Ο Gauland πρόσφατα επιτέθηκε στον υπουργό Ενσωμάτωσης, τον Aydan Özoğuz, τουρκικής καταγωγής, λέγοντας πως θα πρέπει να σταλεί πίσω στην Ανατολία, προκαλώντας την οργή της Μέρκελ. Από την πλευρά της η Weidel καταφέρθηκε εναντίον των μουσουλμάνων λέγοντας πως αυτοί και όσοι είναι αραβικής καταγωγής επιτίθενται κατά των ομοφυλοφίλων. Χαρακτήρισε δε το Ισλάμ πολιτική ιδεολογία και όχι θρησκεία.
Λίγο βοήθεια και από τις ΗΠΑ
Τι κοινό όμως έχει η AfD με τον Ντόναλντ Τραμπ και με το βρετανικό UKIP, εκτός από το προφανές; Η απάντηση είναι ότι είχαν και οι τρεις τη βοήθεια της διαφημιστικής εταιρίας Harris Media από το Τέξας, γνωστής για τις νεοσυντηρητικές, θρησκοληπτικές και ξενοφοβικές καμπάνιες της, αναφέρει σε ρεπορτάζ της η ανταποκρίτρια του ΑΠΕ - ΜΠΕ. Στα κεντρικά γραφεία της AfD, σύμφωνα με πληροφορίες, εργάζονταν κατά τη διάρκεια της γερμανικής προεκλογικής περιόδου τρία στελέχη της αμερικανικής εταιρίας, με αντικείμενο την ψηφιακή παρουσία του κόμματος και αντίστοιχα την ψηφιακή υπονόμευση της Άνγκελα Μέρκελ, με την εφαρμογή διαφόρων τεχνικών παρέμβασης στη λειτουργία των μηχανών αναζήτησης του Διαδικτύου. Οι ίδιες πληροφορίες αναφέρουν ότι στην AfD είχαν τουλάχιστον την αυτοσυγκράτηση να απορρίψουν πρόταση των διαφημιστών να χρησιμοποιήσουν ως κεντρικό σύνθημα το «Η Γερμανία στους Γερμανούς».
Ψηφίζουν AfD οι οπαδοί του Ερντογάν;
Πριν από λίγο καιρό ο Πρόεδρος της Τουρκίας, σε ένα ακόμη επεισόδιο απειλών και επίδειξης ισχύος, έδωσε «γραμμή» στους συμπατριώτες του που έχουν δικαίωμα ψήφου (περίπου 1,3 εκατομμύρια) να μην ψηφίσουν Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους, αλλά να επιλέξουν κόμματα «που δεν είναι εχθροί της Τουρκίας».
Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές φαίνεται ότι αυτό το κόμμα βρέθηκε από τους φανατικούς οπαδούς του Ταγίπ Ερντογάν στη Γερμανία ή επικράτησε η λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Σύμφωνα με πληροφορίες του Αθηναϊκού/ Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, σε περιοχές με ιδιαίτερα αυξημένο τουρκικής καταγωγής πληθυσμό, υπήρξε ξαφνική άνοδος των ποσοστών της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, με αντίστοιχη πτώση των ποσοστών του SPD, το οποίο παραδοσιακά στήριζε η τουρκική κοινότητα, με ποσοστά που έφταναν ακόμη και το 70%.
Πριν από λίγο καιρό ο Πρόεδρος της Τουρκίας, σε ένα ακόμη επεισόδιο απειλών και επίδειξης ισχύος, έδωσε «γραμμή» στους συμπατριώτες του που έχουν δικαίωμα ψήφου (περίπου 1,3 εκατομμύρια) να μην ψηφίσουν Χριστιανοδημοκράτες, Σοσιαλδημοκράτες και Πράσινους, αλλά να επιλέξουν κόμματα «που δεν είναι εχθροί της Τουρκίας» .
Λίγες μέρες πριν από τις εκλογές φαίνεται ότι αυτό το κόμμα βρέθηκε από τους φανατικούς οπαδούς του Ταγίπ Ερντογάν στη Γερμανία ή επικράτησε η λογική «ο εχθρός του εχθρού μου είναι φίλος μου». Σύμφωνα με πληροφορίες του Αθηναϊκού/ Μακεδονικού Πρακτορείου Ειδήσεων, σε περιοχές με ιδιαίτερα αυξημένο τουρκικής καταγωγής πληθυσμό, υπήρξε ξαφνική άνοδος των ποσοστών της Εναλλακτικής για τη Γερμανία, με αντίστοιχη πτώση των ποσοστών του SPD, το οποίο παραδοσιακά στήριζε η τουρκική κοινότητα, με ποσοστά που έφταναν ακόμη και το 70%.
Χαρακτηριστικά των ψηφοφόρων
Σύμφωνα με την DW η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του AfD είναι άνδρες, συνήθως νεαρότερης ηλικίας, έχουν χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και είναι εισοδηματικά ασθενέστεροι. Μόλις το 15% των εγγεγραμμένων μελών του είναι γυναίκες. Το AfD κατόρθωσε να αποσπάσει ψηφοφόρους από όλα τα υπόλοιπα κόμματα εκτός των Πρασίνων, καταφέρνοντας να κινητοποιήσει και πολλούς ψηφοφόρους που δεν ψήφιζαν.
Ιστορία:
Το εθνολαϊκιστικό AfD ιδρύθηκε μόλις το 2013 και έχασε οριακά την είσοδό του στην ομοσπονδιακή Βουλή. Από τότε ωστόσο έχει καταφέρει να εισέλθει σε 12 τοπικά κοινοβούλια της χώρας και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ιδρυτικά του μέλη υπήρξαν μια ομάδα ευρωσκεπτικιστών πανεπιστημιακών, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τη δημιουργία του ευρωπαϊκού μηχανισμού για την οικονομική διάσωση της Ελλάδας. Μια εσωτερική διαμάχη το 2015 οδήγησε σε μια δεξιά μετατόπιση του κόμματος. Η νέα πρόεδρός του Φράουκε Πέτρι υιοθέτησε εθνικιστική ατζέντα με εχθρική ρητορική κατά του Ισλάμ, ενώ μετά το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης είχε επιτυχία με θέσεις κατά των μεταναστών. Το AfD είναι το μόνο από τα μεγαλύτερα γερμανικά κόμματα που χαιρέτισε ρητά τόσο το Brexit όσο και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ.
Πολιτικό πρόγραμμα
Θέλει να κλείσει τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, να επιβάλει αυστηρούς ελέγχους στα γερμανικά σύνορα και να κατασκευάζει στρατόπεδα μεταναστών στο εξωτερικό με στόχο να αποτρέψει την είσοδό τους στη Γερμανία. Τάσσεται υπέρ της ταχύτατης απέλασης απορριφθέντων αιτούντων άσυλο και της παροχής οικονομικών κινήτρων σε αλλοδαπούς που ζουν στη Γερμανία ώστε να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Το AfD δίνει προτεραιότητα σε μια παραδοσιακή, γερμανική κυρίαρχη κουλτούρα και απορρίπτει την άποψη ότι το Ισλάμ αποτελεί μέρος της γερμανικής κοινωνίας. Επίσης αμφιβάλλει ότι για την κλιματική αλλαγή ευθύνεται ο άνθρωπος και θέλει να αντιστρέψει την πορεία της Γερμανίας προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
AfD και το ελληνικό ζήτημα
Από την αρχή της ίδρυσης του το 2013 το AfD απέρριπτε τη χορήγηση βοήθειας προς την Ελλάδα. Μάλιστα, την πρώτη περίοδο της ύπαρξης του το θέμα αυτό είχε την ίδια σημασία όπως και προσφυγικό αργότερα. Όπως παραδέχτηκε την Πέμπτη το βράδυ στη γερμανική τηλεόραση ο επικεφαλής του προεκλογικού αγώνα του AfD, ο Gauland, «η διάσωση της Ελλάδας μας ανέδειξε».
Εξηγώντας τη θέση του κόμματος της στην Deutsche Welle η αναπληρώτρια πρόεδρος της Εναλλακτικής για τη Γερμανία και ευρωβουλευτής Μπέατριξ φον Στορχ επισημαίνει πως «για την Ελλάδα το ευρώ είναι ένα ΄σκληρό' νόμισμα. Αυτό καταστρέφει την ελληνική οικονομία. Για να αντισταθμίζονται τα ανταγωνιστικά της μειονεκτήματα θα πρέπει να υπάρχει η δυνατότητα της υποτίμησης του νομίσματος».
Σύμφωνα με την ίδια η έξοδος από το ευρώ δεν ενδεικνύεται όμως μόνο για την Ελλάδα, αλλά για όλα τα κράτη της Ευρωζώνης που αντιμετωπίζουν προβλήματα ανταγωνιστικότητας της οικονομίας τους. Το AfD υποστηρίζει το όλο εγχείρημα Ευρωζώνη έχει αποτύχει και θα πρέπει να καταργηθεί.
Τι γίνεται όμως με το χρέος που έχει συσσωρευτεί σε περίπτωση ενός Grexit. «Θα πρέπει να το ξεγράψουμε», απαντά η υποψήφια βουλευτής του AfD σχολιάζοντας πως κάθε επιπλέον δάνειο προς τη χώρα συνιστά δώρο και δεν θα επιστραφεί ποτέ.» Το καλύτερο για την Ελλάδα είναι να κηρύξει πτώχευση, προσθέτει και υποστηρίζει δε πως ο λόγος που δεν διαγράφονται τα χρέη σχετίζεται με το πολιτικό κόστος αυτού του μέτρου το οποίο δεν θέλουν να επωμιστούν οι κυβερνήσεις των κρατών μελών της Ευρωζώνης.
23/09/2017
3.
Γερμανικές εκλογές 2017: Η ταυτότητα των κομμάτων.
Περίπου 30 κόμματα θα διεκδικήσουν την ψήφο στις ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου. Σας παρουσιάζουμε τα μεγαλύτερα από αυτά
3.
Γερμανικές εκλογές 2017: Η ταυτότητα των κομμάτων.
Περίπου 30 κόμματα θα διεκδικήσουν την ψήφο στις ομοσπονδιακές εκλογές του Σεπτεμβρίου. Σας παρουσιάζουμε τα μεγαλύτερα από αυτά
Τα σημαντικότερα κόμματα που θα διεκδικήσουν την ψήφο των Γερμανών πολιτών στις γερμανικές ομοσπονδιακές εκλογές την Κυριακή:
Η Χριστιανοδημοκρατική Ένωση Γερμανίας (CDU) και η Χριστιανοκοινωνική Ένωση (CSU)
Χρώμα: Μαύρο
Πρόεδροι: Άγκελα Μέρκελ (CDU) και Χορστ Ζεεχόφερ (CSU)
Κεντρική υποψήφια: Άγκελα Μέρκελ
Αριθμός μελών: 420.000
Ποσοστό στις ομοσπονδιακές εκλογές 2013: 41,5%
Ιδιαιτερότητα: Η CDU και η CSU ανήκουν σε κοινή κοινοβουλευτική ομάδα στη Βουλή. Η CDU δεν βάζει υποψηφιότητα στη Βαυαρία (έδρα της CSU) και η CSU δεν είναι υποψήφια σε όλα τα υπόλοιπα ομοσπονδιακά κρατίδια εκτός Βαυαρίας.
Παραδοσιακοί ψηφοφόροι: Πιο πιστή ομάδα ψηφοφόρων είναι οι πιστοί χριστιανοί. Εξαιρετικά ανεβασμένα ποσοστά ψήφων προέρχονται από άτομα άνω των 60 ετών. Οι πλειονότητα των ψηφοφόρων των CDU και CSU είναι αγρότες και ελεύθεροι επαγγελματίες. Το επίπεδο εκπαίδευσης των ψηφοφόρων τους είναι κατά πλειοψηφία μεσαίο και κατώτερο, ενώ το ποσοστό των αποφοίτων ανώτατης εκπαίδευσης ανάμεσά τους είναι κάτω του μέσου όρου.
Ιστορία: Η CDU ιδρύθηκε μετά τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο στη Δυτική Γερμανία ως δεξαμενή συγκέντρωσης των χριστιανών-συντηρητικών ψηφοφόρων. Επί καγκελαρίας του Κόνραντ Αντενάουερ, μεταξύ 1949 και 1963, εξελίχθηκε σε κυρίαρχη πολιτική δύναμη στη μεταπολεμική Γερμανία. Ο Αντενάουερ και ο υπουργός Οικονομικών και μετέπειτα διάδοχός του, Λούντβιχ Έρχαρντ, καθοδήγησαν τη Δυτική Γερμανία στο «οικονομικό θαύμα». Ο μακροβιότερος καγκελάριος ήταν πάντως ο χριστιανοδημοκράτης Χέλμουτ Κολ. Επί δικής του καγκελαρίας επιτεύχθηκε το 1990 η Επανένωση της Γερμανίας. Από το 2005 τα ηνία έχει αναλάβει η Άγκελα Μέρκελ. Τα 47 από 67 συνολικά χρόνια διακυβέρνησης της ομοσπονδιακής Γερμανίας διετέλεσαν καγκελάριοι πολιτικοί των CDU και CSU.
Πολιτικό πρόγραμμα: Η Άγκελα Μέρκελ τάσσεται τόσο υπέρ της συνέχισης όσο και μιας προσεκτικής αναθεώρησης των παραδοσιακών αξιών της CDU. Η απόφασή της να εγκαταλείψει σταδιακά την πυρηνική ενέργεια και η στάση της στο προσφυγικό ξένισαν πολλούς παραδοσιακούς ψηφοφόρους. Ο επίσης χριστιανοδημοκράτης υπουργός Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε είναι θιασώτης της αυστηρής δημοσιονομικής πολιτικής.
Προτιμώμενοι εταίροι: FDP και SPD. Σε κάποια κρατίδια έχουν συνασπιστεί και με τους Πράσινους.
Σοσιαλδημοκρατικό Κόμμα Γερμανίας (SPD)
Χρώμα: Κόκκινο
Πρόεδρος και βασικός υποψήφιος: Μάρτιν Σουλτς
Αριθμός μελών: 440.000
Ποσοστό στις ομοσπονδιακές εκλογές 2013: 25,7%
Παραδοσιακοί ψηφοφόροι: Οι ψηφοφόροι του SPD είναι κατά κανόνα εργάτες στη βιομηχανία που πρόσκεινται σε συνδικάτα. Το κόμμα ψηφίζουν όμως ολοένα και περισσότερο πολίτες με βλέψεις κοινωνικής ανέλιξης από τις μεσαίες τάξεις. Τα κομματικά προπύργια του SPD βρίσκονται στις πυκνοκατοικημένες βιομηχανικές περιοχές της Γερμανίας.
Ιστορία: Ιδρύθηκε το 1875 και είναι το παλαιότερο κόμμα της Γερμανίας. Με την ίδρυση του Κομμουνιστικού Κόμματος Γερμανίας το 1915, το SPD προσέλκυσε δυνάμεις προσανατολισμένες στις μεταρρυθμίσεις. Στη ναζιστική περίοδο το κόμμα είχε απαγορευθεί, πολλά μέλη του σκοτώθηκαν σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και εξορίστηκαν. Μετά την ίδρυση της μεταπολεμικής Ομοσπονδιακής Γερμανίας, το SPD ήταν για μεγάλη περίοδο στην αντιπολίτευση. Το 1966, επί καγκελαρίας του χριστιανοδημοκράτη Κουρτ-Γκέοργκ Κίσινγκερ, σχημάτισε ευρύ κυβερνητικό συνασπισμό με την CDU. Πρώτος σοσιαλδημοκράτης καγκελάριος ήταν ο Βίλι Μπραντ, ο οποίος κυβέρνησε τη Δυτική Γερμανία από το 1969 έως το 1974. Ο Μπραντ υποστήριξε μια πολιτική προσέγγισης απέναντι στην ανατολική Ευρώπη, που τελούσε υπό κομμουνιστική διακυβέρνηση, συμπεριλαμβανομένης της πρώην Λαοκρατικής Δημοκρατίας της Γερμανίας (DDR). Διάδοχος του ήταν ο επίσης σοσιαλδημοκράτης Χέλμουτ Σμιτ. Τελευταίος καγκελάριος του SPD διετέλεσε ο Γκέρχαρντ Σρέντερ, ο οποίος ηγήθηκε μεταξύ 1998 και 2005 ενός κυβερνητικού συνασπισμού Σοσιαλδημοκρατών και Πρασίνων.
Πολιτικό πρόγραμμα: Η κοινωνική δικαιοσύνη και η εκπαίδευση είναι βασικοί πυλώνες της πολιτικής ατζέντας του SPD. Οι Σοσιαλδημοκράτες συνέβαλαν καθοριστικά στην θέσπιση κατώτατου ωρομισθίου στη Γερμανία. Με τη λεγόμενη Ατζέντα 2010 του Γκέρχαρντ Σρέντερ, που περιλάβανε ευρείες μεταρρυθμίσεις στην αγορά εργασίας, το κόμμα απώλεσε τη στήριξη παραδοσιακών ψηφοφόρων του. Αυτό εξηγεί και τη σημερινή προσεκτική αποστασιοποίηση του Μάρτιν Σουλτς από τη συγκεκριμένη πολιτική. Το κύριο βάρος πέφτει τώρα στα σημεία της κοινωνικής δικαιοσύνης και της φορολογικής αναδιανομής από τα πάνω προς τα κάτω.
Προτιμώμενοι εταίροι: Πράσινοι, CDU, ενδεχομένως και Αριστερά (Linke)
Η Αριστερά (Die Linke)
Χρώμα: Κόκκινο
Πρόεδροι: Κάτια Κίπινγκ, Μπερντ Ρίξινγκερ
Βασικοί υποψήφιοι: Ζάρα Βάγκενκνεχτ, Ντίτμαρ Μπαρτς
Αριθμός μελών: 60.000
Ποσοστό στις ομοσπονδιακές εκλογές 2013: 8,6%
Παραδοσιακοί ψηφοφόροι: Προπύργιο της Αριστεράς είναι τα νεότερα ομοσπονδιακά κρατίδια, που ανήκαν στην DDR. Οι ψηφοφόροι της είναι κατά κανόνα εργάτες ή άνθρωποι προερχόμενοι από εισοδηματικά και μορφωτικά ασθενέστερες κοινωνικές ομάδες. Στη δυτική Γερμανία η Linke έχει τη φήμη του κόμματος διαμαρτυρίας και προσελκύει κατά κανόνα ψηφοφόρους μικρότερης ηλικίας. Σήμερα είναι το μεγαλύτερο κόμμα της γερμανικής αντιπολίτευσης στην ομοσπονδιακή Βουλή. Πάντως μερίδα των εν δυνάμει ψηφοφόρων της Αριστεράς βλέπει με συμπάθεια τον λαϊκιστικό εθνικισμό που εκπροσωπεί το κόμμα AfD.
Ιστορία: Αν και ιδρύθηκε μόλις το 2007, έχει πολύ μεγαλύτερη ιστορία, καθώς θεωρείται διάδοχο σχήμα του Ενιαίου Σοσιαλιστικού Κόμματος Γερμανίας (SED), το οποίο κυβερνούσε δικτατορικά στην DDR μέχρι την πτώση του Τείχους του Βερολίνου το 1989. Η ίδρυση της Αριστεράς βασίστηκε στη συγχώνευση του PDS -διάδοχου σχήματος του SED- και του δυτικογερμανικού κόμματος Εργατικής και Κοινωνικής Δικαιοσύνης (WASG), μιας αριστερής πτέρυγας που αποσχίστηκε από το SPD. Πρωταγωνιστικές πολιτικές προσωπικότητες ήταν ο Γκρέγκορ Γκύζι και άλλοτε επικεφαλής του SPD Όσκαρ Λαφοντέν. Η Αριστερά συμμετέχει σε κάποιους κυβερνητικούς συνασπισμούς στα ανατολικά γερμανικά κρατίδια, ωστόσο ουδέποτε υπήρξε εταίρος ομοσπονδιακής κυβέρνησης.
Πολιτικό πρόγραμμα: Είναι το μόνο κόμμα του ομοσπονδιακού κοινοβουλίου που απορρίπτει στρατιωτικές αποστολές στο εξωτερικό. Ζητεί διάλυση του ΝΑΤΟ και αισθητή αύξηση του κατώτατου ωρομισθίου στα 12 ευρώ. Ορισμένοι πολιτικοί επιστήμονες θεωρούν την Αριστερά ακραίο κόμμα, που επιδιώκει την ανατροπή της καπιταλιστικής οικονομικής τάξης, ωστόσο το ίδιο το κόμμα τάσσεται στην πραγματικότητα μόνο υπέρ της αυστηρότερης ρύθμισης των χρηματαγορών, υψηλότερων φόρων για τα μεγάλα εισοδήματα, περιορισμό στο ύψος των ενοικίων και περισσότερες επενδύσεις στις κοινωνικές υποδομές.
Συμμαχία ’90 / Πράσινοι
Χρώμα: Πράσινο
Πρόεδροι: Ζιμόνε Πέτερ, Τζεμ Έτζντεμιρ
Επικεφαλής υποψήφιοι: Τζεμ Έτζντεμιρ, Κάτριν Γκέρινγκ-Έκαρντ
Αριθμός μελών: 60.000
Ποσοστό στις ομοσπονδιακές εκλογές 2013: 8,4%
Παραδοσιακοί ψηφοφόροι: Οι Πράσινοι είναι ιδιαίτερα ισχυροί στα αστικά κέντρα της πρώην Δυτικής Γερμανίας και κυρίως στις πανεπιστημιουπόλεις. Οι ψηφοφόροι τους έχουν εισοδήματα που ξεπερνούν τον μέσο όρο και απασχολούνται κυρίως στους κλάδους της παροχής υπηρεσιών και της εκπαίδευσης. Ο μέσος όρος ηλικίας τους ανέβηκε βαθμιαία τα τελευταία χρόνια. Λιγότεροι από το 10% των ψηφοφόρων του κόμματος είναι σήμερα κάτω των 35 ετών.
Ιστορία: Οι Πράσινοι υπήρξε μάλλον το πιο επιτυχημένο κίνημα κόντρα στην κυρίαρχη κουλτούρα στην ιστορία της μεταπολεμικής Γερμανίας. Το κόμμα προέκυψε από μια δεξαμενή κοινωνικών κινημάτων διαμαρτυρίας της δεκαετίας του 1980, τα οποία διεκδικούσαν μεταξύ άλλων την πλήρη εγκατάλειψη της πυρηνικής ενέργειας, τερματισμό του εξοπλιστικού ανταγωνισμού και την αναγνώριση των δικαιωμάτων των ομοφυλοφίλων. Οι Πράσινοι ιδρύθηκαν το 1980 και συγχωνεύθηκαν το 1993 με τους Πράσινους της ανατολικής Γερμανίας, που ονομάζονταν Συμμαχία ’90. Το κόμμα έγινε διεθνώς γνωστό τη δεκαετία του 2000, όταν έγινε κυβερνητικός εταίρος του SPD, συμμετέχοντας με σειρά στελεχών του στο υπουργικό συμβούλιο του καγκελαρίου Σρέντερ. Ένας εκ των «πράσινων» υπουργών ήταν και ο πρώην υπουργός Εξωτερικών Γιόσκα Φίσερ.
Πολιτικό πρόγραμμα: Πολιτικοί επιστήμονες διαχωρίζουν τα στελέχη των Πρασίνων σε «πραγματιστές», που προτίθενται να κάνουν συμβιβασμούς προκειμένου να αναλάβουν κυβερνητική εξουσία, και εκπροσώπους των θεμελιωδών αξιών του κόμματος, που εξακολουθούν να υποστηρίζουν ριζοσπαστικότερες θέσεις. Το γεγονός ότι οι Πράσινοι έχουν σχηματίσει στην Έσση και στη Βάδη-Βυρτεμβέργη κυβερνητικούς συνασπισμούς με την CDU θεωρείται τεκμήριο επικράτησης των «πραγματιστών» στο εσωτερικό του κόμματος. Την ώρα που η προστασία του περιβάλλοντος παραμένει βασικός πυλώνας της πολιτικής τους, οι Πράσινοι επιχείρησαν το τελευταίο διάστημα να υιοθετήσουν μια αριστερή ατζέντα στα πεδία της φορολογικής και κοινωνικής πολιτικής.
Προτιμώμενοι εταίροι: SPD και ενδεχομένως CDU.
Κόμμα Ελεύθερων Δημοκρατών (FDP)
Χρώμα: Κίτρινο
Πρόεδρος και κεντρικός υποψήφιος: Κρίστιαν Λίντνερ
Αριθμός μελών: 54.000
Ποσοστό στις ομοσπονδιακές εκλογές 2013: 4,8%. Λόγω του εκλογικού ορίου του 5% έμεινε εκτός ομοσπονδιακής Βουλής.
Παραδοσιακοί ψηφοφόροι: Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του FDP είναι ελεύθεροι επαγγελματίες, κυρίως επιχειρηματίες, οδοντίατροι, φαρμακοποιοί ή δικηγόροι και κατά μειοψηφία δημόσιοι και ιδιωτικοί υπάλληλοι.
Ιστορία: Οι Φιλελεύθεροι είχαν συνεχή παρουσία στο ομοσπονδιακό Κοινοβούλιο από την ίδρυση της Ομοσπονδιακής Γερμανίας το 1949 έως το 2013. Ιδρύθηκαν το 1948 και λειτουργούσαν συχνότατα ως μικρός κυβερνητικός εταίρος σε συνασπισμούς με την CDU αλλά και το SPD, συμμετέχοντας σε κυβερνήσεις επί 41 χρόνια. Το ιστορικό τους στέλεχος, ο Χανς-Ντίτριχ Γκένσερ, διετέλεσε επί πολλά χρόνια υπουργός Εξωτερικών και είχε διεθνή ακτινοβολία και φήμη. Μετά την αποτυχία τους στις εκλογές του 2013, οι Φιλελεύθεροι ξεκίνησαν μια προσπάθεια ανασύνταξης, η οποία φαίνεται ότι έχει αποφέρει θετικά αποτελέσματα, με το κόμμα να εμφανίζεται σήμερα ξανά αισθητά ισχυρότερο.
Πολιτικό πρόγραμμα: Το FDP υποστηρίζει την αρχή της ατομικής ελευθερίας και πρωτοβουλίας, καθώς και των δικαιωμάτων των πολιτών. Κεντρικά αιτήματά του είναι η μείωση των φόρων και των ρυθμιστικών διατάξεων για τις χρηματαγορές στη βάση της αρχής «λιγότερο κράτος».
Προτιμώμενοι εταίροι: Τα τελευταία χρόνια η CDU, κατά το παρελθόν συχνά και το SPD.
Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD)
Χρώμα: Γαλάζιο
Πρόεδροι: Φράουκε Πέτρι, Γεργκ Μόιτεν
Βασικοί υποψήφιοι: Αλεξάντερ Γκάουλαντ, Άλις Βάιντερ
Αριθμός μελών: 27.000
Ποσοστό στις ομοσπονδιακές εκλογές 2013: 4,7%. Ως εκ τούτου δεν κατόρθωσε να εισέλθει στη Βουλή.
Παραδοσιακοί ψηφοφόροι: Η πλειοψηφία των ψηφοφόρων του AfD είναι άνδρες, συνήθως νεαρότερης ηλικίας, έχουν χαμηλότερο μορφωτικό επίπεδο και είναι εισοδηματικά ασθενέστεροι. Μόλις το 15% των εγγεγραμμένων μελών του είναι γυναίκες. Το AfD κατόρθωσε να αποσπάσει ψηφοφόρους από όλα τα υπόλοιπα κόμματα εκτός των Πρασίνων, καταφέρνοντας να κινητοποιήσει και πολλούς ψηφοφόρους που δεν ψήφιζαν.
Ιστορία: Το εθνολαϊκιστικό AfD ιδρύθηκε μόλις το 2013 και έχασε οριακά την είσοδό του στην ομοσπονδιακή Βουλή. Από τότε ωστόσο έχει καταφέρει να εισέλθει σε 12 τοπικά κοινοβούλια της χώρας και στο Ευρωπαϊκό Κοινοβούλιο. Ιδρυτικά του μέλη υπήρξαν μια ομάδα ευρωσκεπτικιστών πανεπιστημιακών, οι οποίοι διαμαρτύρονταν για τη δημιουργία του ευρωπαϊκού μηχανισμού για την οικονομική διάσωση της Ελλάδας. Μια εσωτερική διαμάχη το 2015 οδήγησε σε μια δεξιά μετατόπιση του κόμματος. Η νέα πρόεδρός του Φράουκε Πέτρι υιοθέτησε εθνικιστική ατζέντα με εχθρική ρητορική κατά του Ισλάμ, ενώ μετά το ξέσπασμα της προσφυγικής κρίσης είχε επιτυχία με θέσεις κατά των μεταναστών. Το AfD είναι το μόνο από τα μεγαλύτερα γερμανικά κόμματα που χαιρέτισε ρητά τόσο το Brexit όσο και την εκλογή του Ντόναλντ Τραμπ στις ΗΠΑ.
Πολιτικό πρόγραμμα: Θέλει να κλείσει τα εξωτερικά σύνορα της ΕΕ, να επιβάλει αυστηρούς ελέγχους στα γερμανικά σύνορα και να κατασκευάζει στρατόπεδα μεταναστών στο εξωτερικό με στόχο να αποτρέψει την είσοδό τους στη Γερμανία. Τάσσεται υπέρ της ταχύτατης απέλασης απορριφθέντων αιτούντων άσυλο και της παροχής οικονομικών κινήτρων σε αλλοδαπούς που ζουν στη Γερμανία ώστε να επιστρέψουν στις πατρίδες τους. Το AfD δίνει προτεραιότητα σε μια παραδοσιακή, γερμανική κυρίαρχη κουλτούρα και απορρίπτει την άποψη ότι το Ισλάμ αποτελεί μέρος της γερμανικής κοινωνίας. Επίσης αμφιβάλλει ότι για την κλιματική αλλαγή ευθύνεται ο άνθρωπος και θέλει να αντιστρέψει την πορεία της Γερμανίας προς τις ανανεώσιμες πηγές ενέργειας.
Προτιμώμενοι εταίροι: Κανείς
(Πηγή: DW, φωτό: AP Photo/Markus Schreiber)
23/9/2017
4.
Το μυστικό της «εφτάψυχης» Μέρκελ και η «φούσκα» Σουλτς.
Πώς παρά τα λάθη της η καγκελάριος φαίνεται ανίκητη ενώ ο επικεφαλής των Σοσιαλδημοκρατών μοιάζει καθηλωμένος πίσω από το CDU
Με τις γερμανικές εκλογές σε απόσταση αναπνοής και την Ανγκελα Μέρκελ στα πρόθυρα μιας τέταρτης ιστορικής θητείας στην καγκελαρία, αναλυτές σε όλον τον κόσμο αναρωτιούνται ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της. Διστακτική, συχνά απόμακρη και χωρίς ρητορικό χάρισμα, έχει κάνει πολιτικά λάθη που θα κατέστρεφαν τους περισσότερους άλλους πολιτικούς. Και όμως εκείνη φαίνεται ανίκητη.
Πριν από ενάμιση χρόνο, στο απόγειο της κρίσης των προσφύγων, μετά τις σεξουαλικές επιθέσεις από ξένους εναντίον γυναικών στον σιδηροδρομικό σταθμό της Κολωνίας, μόνο οι γενναίοι θα είχαν στοιχηματίσει στην πολιτική επιβίωση της Μέρκελ. «Αντάρτες» από το δικό της Χριστιανοδημοκρατικό Κόμμα στρίμωχναν δημοσιογράφους σε γωνίες και τους μιλούσαν για ένα επικείμενο πραξικόπημα που θα εγκαθίδρυε τον υπουργό Οικονομικών Βόλφγκανγκ Σόιμπλε ως προσωρινό καγκελάριο μέχρι να παρουσιαστεί ένα ανερχόμενο αστέρι για να οδηγήσει το κόμμα και τη χώρα πίσω στα ιδανικά του Κόνραντ Αντενάουερ και του Χέλμουτ Κολ.
Νωρίτερα εφέτος, ο αρχικός ενθουσιασμός για τον νέο ηγέτη του Σοσιαλδημοκρατικού Κόμματος Μάρτιν Σουλτς τον οδήγησε να πιστέψει για λίγες γλυκές εβδομάδες ότι ήταν ο γερμανός Μπαράκ Ομπάμα. Ομως, έκτοτε το «φαινόμενο Σουλτς» έχει ξεφουσκώσει και το SPD φαίνεται καθηλωμένο στη δεύτερη θέση, 15 μονάδες πίσω από το CDU της Μέρκελ.
Μόνο ένα ερώτημα ενδιαφέρει τους ειδικούς, και αυτό αφορά τη σύνθεση της νέας κυβέρνησης. Οι φιλελεύθεροι Ελεύθεροι Δημοκράτες (FDP) ή οι Πράσινοι, ή ένας συνδυασμός των δύο, θα αποκτήσουν αρκετές έδρες ώστε να μπορέσει η Μέρκελ να σχηματίσει συνασπισμό μαζί τους αντί για τον απερχόμενο «μεγάλο συνασπισμό» με το SPD;
Και αυτός είναι ένας λόγος για την επιτυχία της. Πολλοί Γερμανοί αναρωτιούνται γιατί να ψηφίσουν τον Σουλτς για καγκελάριο όταν βλέπουν το κόμμα του να έχει παίξει πιστό δεύτερο βιολί, στηρίζοντας την πολιτική της Mέρκελ όλα αυτά τα χρόνια. Ενα άλλο ατού της Μέρκελ είναι η μετριοπάθειά της.
Στο σύστημα της αναλογικής εκπροσώπησης της Γερμανίας οι κυβερνήσεις συνασπισμού καθίστανται αναπόφευκτες. Και δεδομένου ότι η άκρα Αριστερά - που ήδη εκπροσωπείται στην Μπούντεσταγκ από το πρώην κομμουνιστικό κόμμα Die Linke - και η ακροδεξιά Εναλλακτική για τη Γερμανία (AfD), που δεν έχει μπει στη Βουλή, αλλά ελπίζει να κερδίσει περίπου το 10%, δεν πρόκειται να συμμετάσχουν σε κυβέρνηση, αυτό καθιστά τα κόμματα της Κεντροδεξιάς και της Κεντροαριστεράς σχεδόν αδιαίρετα. Η Μέρκελ, γνωστή ως Μούτι (μαμά), είναι τόσο αποδεκτή ώστε κανένα από τα άλλα κόμματα δεν έχει πρόβλημα να σχηματίσει συνασπισμό μαζί της. Το SPD και το FDP το έχουν ήδη κάνει, και οι Πράσινοι δεν θα πουν όχι στην ευκαιρία της συγκυβέρνησης.
Αλλά υπάρχει κάτι περισσότερο από αυτό. Κατά πολλούς, η μαγική φόρμουλα της επιτυχίας της Μέρκελ είναι ότι η μετριοπάθεια της επιτρέπει να «κλέβει» με ευκολία δημοφιλείς ιδέες της αντιπολίτευσης στερώντας από τους αντιπάλους της κρίσιμα αιτήματα και επιχειρήματα για να τη χτυπούν.
Η Μέρκελ το έκανε αυτό όταν εγκατέλειψε την ατομική ενέργεια μετά την καταστροφή της Φουκουσίμα, αφήνοντας τους Πράσινους χωρίς «σημαία», και όταν εισήγαγε έναν κατώτατο μισθό, πάγιο αίτημα των Σοσιαλδημοκρατών. Μόλις πρόσφατα έδωσε μια άλλη αριστοτεχνική τέτοια παράσταση, όταν εγκατέλειψε την αντίθεσή της στον γάμο ομοφυλοφίλων.
Για χρόνια η αντιπολίτευση στον «γάμο για όλους» υπήρξε χαρακτηριστικό γνώρισμα του CDU και του βαυαρικού αδελφού κόμματος, της CSU (Χριστιανοκοινωνικής Ενωσης). Προκειμένου να διατηρηθεί ο μεγάλος συνασπισμός, το SPD είχε καταστείλει όλες τις απόπειρες των Πρασίνων να ψηφίσουν επί του θέματος στο κοινοβούλιο. Αλλά όταν ο ηγέτης του FDP, σε μια προσπάθεια να κερδίσει την ψήφο των ομοφυλοφίλων, ανακοίνωσε ότι δεν θα εισέλθει σε κανέναν συνασπισμό αν δεν υποστηρίζει τον γάμο για όλους, η Μέρκελ άφησε να γίνει γνωστό - στη διάρκεια συνέντευξης σε γυναικείο περιοδικό, και χωρίς προηγούμενες διαβουλεύσεις με το κόμμα της - ότι θα ήταν υπέρ μιας ψηφοφορίας στο κοινοβούλιο στην οποία οι βουλευτές θα ψήφιζαν σύμφωνα με τη συνείδησή τους και όχι με βάση την κομματική γραμμή.
Μέσα σε μία εβδομάδα ο γάμος ομοφύλων ζευγαριών έγινε νόμιμος στη Γερμανία. Η ίδια η Μέρκελ ψήφισε εναντίον του νόμου, δείχνοντας στη συντηρητική πτέρυγα του CDU ότι η ίδια είναι στο πλευρό τους, αν και είπε σε μια συνέντευξη ότι είναι υπερήφανη που επέτρεψε την ψηφοφορία καθώς είδε ότι «η πλειοψηφία μετατοπίστηκε».
Και αυτό είναι το πραγματικό μυστικό της: η Μέρκελ είναι πάντα πιστή στην πλειοψηφία. Είναι κάτι που η εκστρατεία της δεν το αναγνωρίζει απλώς, αλλά το γιορτάζει. Το εκλογικό σύνθημα της Μέρκελ είναι: Για μια Γερμανία στην οποία ζούμε καλά και νιώθουμε καλά (Für ein Deutschland,in dem wir gut und gerne leben). Η εκστρατεία της πήρε τα αρχικά από αυτό το σύνθημα και δημιούργησε το hashtag #fedidwgugl. Υπάρχει, για παράδειγμα, ένα «σπίτι fedidwgugl» στο Βερολίνο, όπου ψηφοφόροι «βιώνουν» το πρόγραμμα του κόμματος μέσω βιντεοπαιχνιδιών και ούτω καθεξής.
Για τους επικριτές της Μέρκελ, αυτό το hashtag είναι απόδειξη κυνικής ιδιοφυΐας, η μείωση της πολιτικής σε μια λέξη χωρίς νόημα, «σαν να μην αντιμετωπίζει η Γερμανία και η Δύση απειλές από τον Πούτιν και την ισλαμική τρομοκρατία μέχρι το Dieselgate, που έχει εκθέσει τα ψέματα πίσω από το Vorsprung durch Technik και την ευπάθεια της βιομηχανικής βάσης της Γερμανίας. Σαν η μαζική μετανάστευση από τη μία πλευρά και η άνοδος των λαϊκιστών από την άλλη να μην απειλούν την εποχή της καλοπέρασης που εκπροσωπούσε η Μέρκελ και που συνοψίζεται τόσο καθαρά στο fedidwgugl.
Και λέω εκπροσωπούσε, επειδή είναι προφανές ότι η Γερμανία χρειάζεται μια αλλαγή και ότι η Μέρκελ είναι στην εξουσία πάρα πολύ καιρό για να ηγηθεί αυτής της αλλαγής. Αλλά ποιος θα μπορούσε να πάρει τη θέση της; Το πραγματικά τρομακτικό πράγμα με τη Μέρκελ είναι ότι δεν υπάρχει κανένας διάδοχος στον ορίζοντα» σχολιάζει ο Αλαν Πόζενερ στη «Welt».
Μητροπούλου Ειρήνη
23/9/2017
5.
Οι ανησυχίες ενός Έλληνα ακαδημαϊκού στο «Ανατολικό» Βερολίνο για τις γερμανικές εκλογές.
Γιατί είναι τόσο «βαρετές» οι γερμανικές εκλογές; Δεν μας απασχόλησαν τόσο, τουλάχιστον στην Ελλάδα, όσο για παράδειγμα οι γαλλικές, παρά τον βαρύνοντα ρόλο της Γερμανίας στα ευρωπαϊκά ζητήματα. Μήπως επειδή το αποτέλεσμα είναι αναμενόμενο εδώ και μήνες;
Εντάξει, στην Ελλάδα το ζήτημα είναι ότι κοιτάνε ποιος θα κερδίσει τις εκλογές αλλά το βασικό θέμα είναι, τι πολιτική θα εφαρμόσει αυτός που θα κερδίσει τις εκλογές. Το γεγονός ότι θα κερδίσει τις εκλογές η Μέρκελ δεν σημαίνει απαραίτητα ότι θα ακολουθήσει την ίδια πολιτική που ακολούθησε μέχρι τώρα.
Δηλαδή έχουμε ένα προβλέψιμο αποτέλεσμα αλλά με απρόβλεπτη μετεκλογική πολιτική;
Ακριβώς, το εκλογικό αποτέλεσμα μπορεί να είναι προβλέψιμο αλλά δεν είναι προβλέψιμη η πολιτική της. Το πολιτικοοικονομικό περιβάλλον είναι μεταβαλλόμενο, υπόκειται σε μερικά σοκ, οπότε δεν μπορούμε να προβλέψουμε την 4η θητεία Μέρκελ.
Εξάλλου η Μέρκελ καταλαβαίνει ότι αυτή θα είναι η τελευταία της θητεία. Δεν νομίζω ότι έχει την φιλοδοξία να γίνει ο Πούτιν της Δυτικής Ευρώπης έτσι; Κατά πάσα πιθανότητα μετά το τέλος της θητείας της θα μεταβεί σε κάποιον διεθνή οργανισμό και τώρα ουσιαστικά θα είναι περισσότερο ελεύθερη να κάνει την πολιτική που θα ήθελε η ίδια. Όπως συμβαίνει με κάθε πολιτικό που δεν έχει επόμενες εκλογές.
Από την άλλη μεριά αυτό μπορεί να οδηγήσει σε μια χαλαρότητα, όπως συνέβη και με τον Ομπάμα, και σε μια περαιτέρω έλλειψη αποτελεσματικότητας στην πολιτική της. Αυτό που μπορούμε να προβλέψουμε με σιγουριά είναι ότι αν λείπουν οι σοσιαλδημοκράτες από την κυβέρνηση τα πράγματα για την Ελλάδα θα είναι πολύ δύσκολα.
Είναι ουτοπική η ρητορική της γερμανικής Αριστεράς (Die Linke);
Καθόλου. Η Linke έχει μια πολιτική ενός κόμματος, το οποίο σε σχέση με τα ελληνικά δεδομένα είναι αρκετά κοντά στον ΣΥΡΙΖΑ, αν και ο ΣΥΡΙΖΑ θεωρείται πιο κεντρώος απ΄ ότι η Linke στη Γερμανία πλέον. Το θέμα είναι ότι συμμαχία Χριστιανοδημοκρατών με Die Linke δεν πρόκειται να γίνει ποτέ.
Στην Ελλάδα όμως είχαμε συνεργασία ΚΚΕ και ΝΔ...
Θα μπορούσαμε να δούμε ποτέ την Αριστερά σε γερμανική κυβέρνηση;
Η Linke μπορεί να συμμετέχει στην κυβέρνηση ωστόσο αυτό θα γίνει σε μια κυβέρνηση με το SPD κυρίαρχο εταίρο, όχι με το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα. Να σας το πω έτσι απλά: Δεν θα το δεχτεί ποτέ αυτό ο Σόιμπλε, ένας δεξιός, δυτικογερμανός πολιτικός.
Οι Γερμανοί έχουν μια μανία με το εκλογικό όριο 5%. Αυτό σημαίνει ότι πολλές πολιτικές δυνάμεις δυσκολεύονται να μπουν στην Βουλή και έτσι δεν ανανεώνεται το πολιτικό προσωπικό ενώ διατηρούνται οι κατεστημένες πολιτικές δυνάμεις. Δεν είναι ένα ζήτημα αυτό;
Έχετε δίκιο, στην πραγματικότητα αυτό το 5% είναι ένα πρόβλημα, είναι πολύ υψηλό. Για παράδειγμα, το κόμμα των πειρατών είναι πολύ δημοφιλές στη Γερμανία, κυρίως ανάμεσα στους νέους. Υπάρχουν επίσης άλλα κόμματα τα οποία είναι προοδευτικά και εντοπίζονται σε αριστερές/προοδευτικές πόλεις της Γερμανίας όπως το Βερολίνο, η Βρέμη, το Αμβούργο. Κυρίως στη Βόρεια Γερμανία που κατά παράδοση είναι πιο προοδευτική από την νότια. Οι προτεστάντες του βορρά έχουν την τάση να ψηφίζουν πιο αριστερά απ' ότι οι καθολικοί του νότου.
Λειτουργεί όμως αυτό το μέτρο ας ανάχωμα στο ναζισμό;
Βλέπουμε ότι δεν λειτουργεί. Δείτε την Εναλλακτική για τη Γερμανία που έχει διψήφια ποσοστά.
H Εναλλακτική για τη Γερμανία είναι πράγματι νεοναζιστικό κόμμα; Για παράδειγμα, εκεί που ήταν ομοφοβικό βλέπουμε την Αλίς Βάιντελ να παντρεύεται γυναίκα.
Είναι απλά υποκριτές. Εγώ το θεωρώ νεοναζιστικό κόμμα και συμφωνώ με τον Σουλτς ότι πρέπει να απαγορευτεί γι' αυτά τα οποία λέει, διότι ενισχύει το εθνοτικό μίσος.
Δεν είμαι αυτός που θα κατηγορήσει κάποιον για το ποιος ήταν ο πατέρας του, αλλά κοιτάξτε ο παππούς της αντιπρόεδρου του κόμματος, Beatrix von Storch, ήταν ο μακροβιότερος υπουργός οικονομικών του Χίτλερ.
Ποιος ευθύνεται για την ισχυροποίηση του κόμματος;
Αυτό είναι η ευθύνη της Μέρκελ. Η καγκελάριος θα μείνει για δύο πράγματα στη συλλογική συνείδηση. Αφενός άνοιξε την πόρτα στους πρόσφυγες από τη Συρία και αυτή η πολιτική έχει διαλύσει ουσιαστικά το SPD. Πολλοί έχουν πάει με την Εναλλακτική. Αφετέρου, άνοιξε τον ασκό του Αιόλου, διότι το έκανε με τρόπο ανοργάνωτο, μπήκαν εκατοντάδες χιλιάδες με ψεύτικα ονόματα, έδωσαν άλλα στοιχεία και όχι τα πραγματικά, δήλωσαν άλλους τόπους καταγωγής και με όλη αυτή την διάδοση της τρομοκρατίας στη Δ. Ευρώπη που έχει ξυπνήσει αντιμεταναστευτικό και ξενοφοβικά αντανακλαστικά έτσι. Αυτό το πράγμα αποτελεί το πιο μελανό σημείο στην διακυβέρνηση της Μέρκελ. Μετά το 1933 οι νεοναζί μπαίνουν ξανά στη βουλή.
Ναι αλλά αυτό δεν συμβαίνει μόνο στην Γερμανία της Μέρκελ. Υπάρχουν ακροδεξιά και ξενοφοβικά φαινόμενα και σε άλλες χώρες πχ. Γαλλία, Αυστρία κτλ.
Αυτό είναι που προβληματίζει: έχουμε τέτοια φαινόμενα σε χώρες που όμως δεν αντιμετωπίζουν τόσο έντονα οικονομικά προβλήματα (π.χ. Ελλάδα). Παρόλα αυτά βλέπουμε τρομερή έξαρση της ακροδεξιάς. Εντάξει, στην Αυστρία βέβαια δεν έγινε ποτέ αποναζιστικοποίηση μετά τον Β' ΠΠ γι' αυτό και εξηγείται κάπως το ακροδεξιό φαινόμενο. Είναι τραγικό σε συνθήκες οικονομικής ανάπτυξης που η Γερμανία δεν γνώρισε ποτέ να υπάρχει αναβίωση τέτοιων δυνάμεων...
Αυτή η εντυπωσιακή οικονομική ανάπτυξη όμως έρχεται σε πλήρη αντίφαση με κάποιους πολύ αρνητικούς κοινωνικούς δείκτες: ανισότητα, 15,7% αύξηση της φτώχειας, οι Γερμανοί που αναγκάζονται να κάνουν δύο δουλειές έχουν αυξηθεί εντυπωσιακά. Καλά τα εμπορικά πλεονάσματα αλλά...
Σε ένα βαθμό αυτό εξηγεί τα ποσοστά της Εναλλακτικής για τη Γερμανία. Το γεγονός ότι η Γερμανία αμερικανοποιείται, προσεγγίζει το αμερικανικό μοντέλο ανάπτυξης, αποκτά μια οικονομική αριστοκρατία από τη μια και διαμορφώνει μια μεγάλη μάζα ανθρώπων που δεν πρόκειται ποτέ να ζήσουν αξιοπρεπώς για την υπόλοιπη ζωή τους.
Ουσιαστικά έχουμε μια άμεση μετακίνηση από το κοινοτικό οικονομικό μοντέλο (κράτος πρόνοιας) που είναι και η βάση του Ε.Ε, σε ένα μοντέλο πιο διεθνοποιημένο, πιο κοντά στα πρότυπα των ΗΠΑ. Αυτό (περισσότερο κράτος πρόνοιας) το είχαν περισσότερο οι Σκανδιναβοί όμως, όχι τόσο το ηπειρωτικό μοντέλο. Δηλαδή και το σκανδιναβικό μοντέλο δεν μπόρεσε να το μπολιάσει τόσο το ηπειρωτικό. Ναι υπάρχουν κάποιες διαφοροποιήσεις. Αλλά έχουμε τώρα μια σαφή αποχώρηση από το Ηπειρωτικό μοντέλο. Η Γερμανία θέλει να αποκομίσει τα οφέλη μια μεγάλης οικονομικής δύναμης και αυτό έχει συνέπειες. Αλλά την ίδια στιγμή πολλοί φτωχοί Γερμανοί μεταφράζουν την οικονομική τους δυσανεξία σε ξενοφοβία και έτσι έχουμε την Εναλλακτική για τη Γερμανία.
Βέβαια ο άλλος λόγος της ναζιστικής έξαρσης είναι ότι η Γερμανία δεν έκανε ποτέ συζήτηση σε ομοσπονδιακό επίπεδο πως θα διαχειριστεί το ζήτημα της δεκαετίας του 1940. Όλα αυτά είχαν λυθεί σε επίπεδο δυτικής Γερμανίας .
Η Γερμανία πρέπει να ακολουθήσει μια πολιτική λιγότερο συγκεντρωμένη στα συμφέροντα της ανώτερης οικονομικής τάξης.
Η Ελλάδα έχει επηρεαστεί από την γερμανική πολιτική;
Η Ελλάδα έχει επηρεαστεί αρνητικά. Διότι είναι μια λιγότερο διανεμητική πολιτική που βρίσκεται πιο κοντά στη θεραπεία σοκ, με μια μεταρρυθμιστική ατζέντα που απαιτεί ταχύτητα στις μεταρρυθμίσεις, άμεσες ιδιωτικοποιήσεις, απολύσεις χωρίς υπολογισμό κοινωνικού και πολιτικού κόστους για όποια κυβέρνηση πρέπει να τις εφαρμόσει. Αυτή είναι ουσιαστικά η νεοκλασική οικονομική σκέψη.
Γιατί δεν έχουν «φωνή» οι Έλληνες της Γερμανίας (περίπου 400.000);
Οι Έλληνες της Γερμανίας δεν έχουν αυτή την εκπροσώπηση που θα μπορούσανε μέχρι τώρα. Ενώ υπάρχουν Ελληνογερμανοί πολιτικοί σε τοπικό επίπεδο και λιγότερο σε ομοσπονδιακό, δεν έχουμε κάποιο λόμπυ συγκρίσιμο για παράδειγμα με το τουρκικό λόμπυ.
Πιστεύω ότι θα μπορούσαν να παίξουν κάποιο ρόλο οι Έλληνες και στο SPD, και στο FPD και στους πράσινους, αλλά κυρίως στο σοσιαλδημοκρατικό κόμμα που είναι το πιο φιλικό στους μετανάστες από όλες τις απόψεις.
Γιατί δεν το κάνουν;
Θεωρώ ότι έχει να κάνει με τον βαθμό ένταξης τους στην γερμανική κοινωνία. Από την μία δεν είναι τόσοι πολλοί, όσο οι Τούρκοι, ώστε να διεκδικούν θέσεις για δικούς τους ανθρώπους, και από την άλλη δεν θεωρώ ότι έχει βοηθήσει να ενταχτούν ως ουσιαστικό κομμάτι της γερμανικής κοινωνίας σε ένα βαθμό που να τους επιτρέπει και την πολιτική ενασχόληση.
Οι Έλληνες της Γερμανίας είναι πάντα με το ένα πόδι στην Ελλάδα και αισθάνονται περισσότερο κομμάτι της Ελλάδος παρά της Γερμανίας. Γεωγραφικά είναι κοντά στην πατρίδα. Δεν είναι όπως οι Έλληνες στην Αυστραλία και την Αμερική που είναι απαγορευτικό να έρθουν. Αυτό έχει να κάνει και με το ότι ναι μεν η Γερμανία έχει εντάξει τους Έλληνες οικονομικά, όπως και εγώ δουλεύουμε για την γερμανική οικονομία, αλλά το θέμα είναι ότι η κοινωνική/πολιτική ένταξη απέχει πολύ απ' ότι αντίστοιχα παραδείγματα στην Αυστραλία και ΗΠΑ.
Έχει αλλάξει ο τρόπος που βλέπουν οι Γερμανοί πολίτες την Ε.Ε;
Οι Γερμανοί αναγνωρίζουν ότι έχουν κερδίσει από την Ε.Ε αλλά το ζήτημα είναι ότι η πολιτική του Σόιμπλε και της Μέρκελ έδωσε λάθος μηνύματα. Δηλαδή έδωσε πολλές φορές την εντύπωση ότι η Ε.Ε είναι για να ενισχύει την δύναμη της Γερμανίας στον κόσμο, όπως ήταν μέχρι τώρα.
Την αντίληψη αυτή την έχουν ενσωματώσει οι Γερμανοί πολίτες και βλέπουν την Ε.Ε σαν εργαλείο που ενισχύει την εθνική τους υπεροχή. Οι ελίτ είναι αναποφάσιστες, από τη μια μεριά έχεις την Μέρκελ που έχει την αντίληψη την πιο εθνοκεντρική. Και αυτή είναι μια αλλαγή, διότι το χριστιανοδημοκρατικό κόμμα δημιούργησε την Ε.Ε. Πλέον δεν υπηρετεί η Γερμανία την Ε.Ε., ούτε θα έλεγα όμως ότι υπηρετεί η Ε.Ε την Γερμανία, αλλά ότι είναι ίσης βαρύτητας τα ευρωπαϊκά με τα γερμανικά συμφέροντα.
Έχει υπάρξει αλλαγή στις ευρωπαϊκές δεσμεύσεις της Γερμανίας. Και αυτό φαίνεται στον τρόπο που αντιδρούν στον Ντράγκι, τόσο το γερμανικό υπουργείο οικονομικών και η Γερμανική Κεντρική Τράπεζα. Από την άλλη μεριά είναι, αντίθετα στους Χριστιανοδημοκράτες, είναι οι σοσιαλδημοκράτες, που είναι τελείως ενταγμένοι στο ευρωπαϊκό όραμα.
Tην περίοδο αυτή ο κόσμος ζει τον φόβο ενός πυρηνικού «ατυχήματος» με την Βόρεια Κορέα και τις ΗΠΑ. Στη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου, οι ΗΠΑ και η συμμαχική Δυτική Γερμανία αντιμετώπισαν παρόμοιες προκλήσεις. Το 1974 οι ΗΠΑ αναγνώρισαν την Γερμανική Δημοκρατία (Ανατολική Δημοκρατία) και άνοιξε η πρεσβεία των ΗΠΑ στο Ανατολικό Βερολίνο, ενώ εξακολουθούσε να θεωρεί την Ομοσπονδιακή Δημοκρατία της Γερμανίας (Δυτική Γερμανία) ως τη μόνη νόμιμη διάδοχη κυβέρνηση του γερμανικού κράτους και μιας μελλοντικής ενοποιημένης Γερμανία, το οποίο συνέβη 16 χρόνια αργότερα. Μπορεί να εφαρμοστεί το γερμανικό παράδειγμα και στην Κορέα;
Το θέμα είναι ότι στην Ανατολική Γερμανία έκαναν κουμάντο οι Ρώσοι. Ενώ οι Κινέζοι δεν κάνουν κουμάντο στην Β. Κορέα. Η Ανατολική Γερμανία ήταν κομμάτι του σοβιετικού σχεδιασμού για την ασφάλεια στην Ευρώπη ενώ η Κίνα δεν μπορεί να ελέγξει την Πιονγιάνκ, χωρίς να λέω ότι δεν το θέλει η Κίνα, όπως ισχυρίζονται στην Ουάσινγκτον. Η Κίνα δεν θέλει να βλέπει πυρηνικούς πυραύλους να πετάνε πάνω από το Τόκιο. Δεν μπορεί να ελέγξει την Κορέα, όπως έκανε η ΕΣΣΔ με την Αν. Γερμανία. Μακάρι να μπορούσε.
Βαγγέλης Γεωργίου
Ερευνητής Δημοσιογράφος, δημιουργός του greeklish.info/gr
23/09/2017
6.
(1) DW: Το διακύβευμα των γερμανικών εκλογών για την Ελλάδα.
(2) Με το βλέμμα στις γερμανικές εκλογές η κυβέρνηση. Πώς το αποτέλεσμα θα επηρεάσει αξιολόγηση και διαπραγματεύσεις.
(3) Ανγκελα Μέρκελ: Η survivor της Δύσης.
(4) Ελλάδα, ο περίγελος των γερμανών.
(5) Οι γερμανικές εκλογές και ο Donald Trump.
Πώς διαμορφώνουν τον πολιτικό αγώνα οι γερμανο-αμερικανικές σχέσεις.
(6) Η ώρα της ωριμότητας για τη γερμανική εξωτερική πολιτική έφτασε.
(7) Ο ρόλος των μικρών κομμάτων στις εκλογές της Γερμανίας.
Επιλογές συνασπισμού για την επόμενη κυβέρνηση.
22/9/2017
Οι απόψεις,που δημοσιεύονται στα εκάστοτε-χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα,ή κάθε είδους κείμενα,του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν. Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger.
Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.