Μετεξεταστέοι οι Ισπανοί ηγέτες στο μάθημα της Ιστορίας… Στις Δημοκρατίες τα πολιτικά ζητήματα λύνονται με πολιτικά μέσα.

Μετεξεταστέοι οι Ισπανοί ηγέτες στο μάθημα της Ιστορίας… 
 Στις Δημοκρατίες τα πολιτικά ζητήματα λύνονται με πολιτικά μέσα.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:

(1) Η στρατηγική του Μαριάνο Ραχόι για την Καταλονία απέτυχε: 
Το σχέδιο είναι πως δεν υπάρχει …σχέδιο.
(2) Η Καταλωνία μεταξύ ενός Φράνκο και ενός τυχοδιώκτη.
(3) Καταλανικό κεφάλαιο, ορκισμένος εχθρός της ανεξαρτησίας. 
(4) Η χειρότερη κρίση στη χώρα από την εποχή του Φράνκο.
(5) Ο Καταλανός Δον Κιχώτης.



Officers of National Police stand outside a polling center set at Sant Julia Sports Center in Barcelona, Catalonia, northeastern Spain, on 01 October 2017. EPA, ANDREU DALMAUS

 Έκανα το ερώτημα, σε τι διαφέρει ο Άσαντ της 15ης Μαρτίου του 2011 στη Daraa της Συρίας από τον Ραχόι της 1ης Οκτωβρίου 2017 στη Καταλονία της Ισπανίας. 

Δυστυχώς, μόνο λίγοι κατάλαβαν τι ήθελα να πω και τι ήθελα να αναδείξω. Πήρα απαντήσεις περί Δημοκρατικών και Δικτατορικών καθεστώτων, περί Συνταγματικότητας ή όχι του Δημοψηφίσματος, περί Ανεξαρτησιών, Αυτονομιών, περί Ευρωπαϊκής Ένωσης, και δυστυχώς πήρα και απαντήσεις – ορισμένες προβοκατόρικες – που ακουμπούσαν και δικά μας ευαίσθητα θέματα. Αυτό το τελευταίο στοιχείο, αν θέλετε, είναι που με παρακίνησε να θέσω το ερώτημα, διότι ήμουν σχεδόν βέβαιος ότι το μυαλό των περισσότερων συμπολιτών μου κινείται προς μια περίεργη κατεύθυνση. 
Πράγματι, το καθεστώς στη Συρία και η κυβέρνηση στην Ισπανία, φυσικά και δεν είναι ίδια. Τεράστιες οι διαφορές! Όμως σε δύο συγκεκριμένα γεγονότα, αντέδρασαν σχεδόν με τον ίδιο τρόπο. Αστυνομική βία και καταστολή. Δράση που παραπέμπει σε συγκεκριμένη αντίδραση και κλιμακώνει αντί να ηρεμεί τα πράγματα. 

Γιατί μία καθόλα Δημοκρατική κυβέρνηση να αντιδράσει με τον ίδιο τρόπο που αντέδρασε μία Δικτατορία; (ας μην αναλύσουμε καλύτερα το ζήτημα της πολιτικής νομιμοποίησης στις δύο περιπτώσεις… είναι όντως τεράστιες οι διαφορές) 

Ηγέτες; 

Αυτό που μου έκανε εντύπωση είναι ότι κανείς δεν σκέφτηκε τον παράγοντα Ηγέτης! 

Ποια είναι η προσωπικότητα, η ιδιοσυγκρασία, η πολιτική θεώρηση και κουλτούρα του ηγέτη που καλείται να αντιμετωπίσει ένα τέτοιο ζήτημα στη χώρα του. Ποιος είναι ο ηγέτης πίσω από το μηχανισμό εξουσίας που όφειλε να έχει προλάβει τέτοιες καταστάσεις πριν εκδηλωθούν.

 Την στιγμή εκδήλωσης μιας κρίσης – συνήθως αυτό μας διδάσκει η Ιστορία – ο ηγέτης λειτουργεί καταλυτικά στις αποφάσεις. Τις πρώτες ώρες, τις πρώτες στιγμές μιας κρίσης, η κατάσταση είναι στα χέρια του ηγέτη, όσο ισχυρό και αν είναι το σύστημα εξουσίας, όσο Δημοκρατικό ή Δικτατορικό είναι, οι πρώτες αντιδράσεις του ηγέτη καθορίζουν και τις πρώτες αντιδράσεις του συστήματος.

 Το σύστημα, δηλαδή αν η χώρα είναι οργανωμένη και Δημοκρατικά δομημένη ή είναι μία εύθραυστη Δικτατορία, κάνει τη διαφορά μετά τις πρώτες ώρες εκδήλωσης της κρίσης νομιμοποίησης. Τότε είναι που παρεμβάλλεται το σύστημα και ανάλογα με τη φύση του δίνει λύσεις ή χειροτερεύει τα πράγματα. Στη Συρία η κατάσταση ξέφυγε πολύ γρήγορα διότι οι δυνάμεις ασφαλείας του καθεστώτος λειτούργησαν ως βασιλικότεροι του βασιλέως με περισσότερη βία. Αντίθετα, στην Ισπανία, μετά την τραγική αντιμετώπιση του ζητήματος την Κυριακή της 1ης Οκτωβρίου, το σύστημα άρχισε να αντιδρά, να λειτουργούν τα Δημοκρατικά αντανακλαστικά, να χαμηλώνουν οι τόνοι, να αφήσουν τον κόσμο της Καταλονίας να εκτονωθεί, και να χειριστούν (να μαζέψουν την «πατάτα» της Κυριακής) την κατάσταση όσο πιο ομαλά γίνεται.

 Είναι σαν το αεροπλάνο που πετά με τον αυτόματο πιλότο (διότι σήμερα κράτη και αεροπλάνα λίγο-πολύ με τον αυτόματο πιλότο πορεύονται, μην έχετε αμφιβολία γι’ αυτό…) και ξαφνικά τον χάνει. Εκείνα που έχουν καλό πιλότο και είναι γερά σκαριά, θα τα καταφέρουν.

 Και εκεί που πίστευα ότι η κατάσταση θα τύχει της δέουσας πολιτικής λύσης, εμφανίζεται ο Εξοχότατος Βασιλιάς της Ισπανίας και με το διάγγελμά του, προσωπικά εκτιμώ ότι έκανε μεγαλύτερη ζημιά από εκείνη της κυβέρνησής του την περασμένη Κυριακή. Διότι αντί να μιλήσει στον Ισπανικό λαό, και φυσικά και στους Καταλανούς, για όλα εκείνα τα στοιχεία που τους ενώνουν, για τους κοινούς αγώνες και το κοινό μέλλον, όπως θα έκανε κάθε μεγάλος Ηγέτης, επικεντρώθηκε στην αντι-Συνταγματικότητα του Δημοψηφίσματος, στη νομιμότητα και άλλα επιχειρήματα που θα μεταχειριζόταν ένας δικαστής επαρχιακού Ειρηνοδικείου. 

Τα Πολιτικά ζητήματα λύνονται με Πολιτικά μέσα.

Τα πολιτικά ζητήματα λύνονται με πολιτικά μέσα στις Δημοκρατίες. Δεν λύνονται ούτε με νομικά επιχειρήματα, ούτε με αστυνομική βία. Και το γεγονός ότι η ηγεσία της Ισπανίας δείχνει αυτό το βασικό στοιχείο να το αγνοεί, σημαίνει ότι μάλλον στη χώρα υπάρχει σοβαρό πρόβλημα (όπως και σε άλλες χώρες που τα Κοινοβούλια έχουν καταντήσει φαστφουντάδικα νομοσχεδίων). 

Το ζήτημα της Καταλονίας, για ένα μέσο Άγγλο πολιτικό, θα ήταν ζήτημα ενός απογεύματος να το λύσει με φιλικό διακανονισμό. Έτσι, διαχειρίζονται το ζήτημα με τη Σκωτία εδώ και δεκαετίες. Και έτσι διαχειρίζονται το ζήτημα με τη Βόρεια Ιρλανδία μετά το 1995, αφού είδαν ότι η βία δεν φέρνει αποτελέσματα. Και το Βρετανικό Στέμμα λειτουργεί για αιώνες ενωτικά – και καταλυτικά στις κρίσεις – χωρίς καν γραπτό Σύνταγμα. 

Έχουν ακόμη να μάθουν πολλά οι Ισπανοί ηγέτες από τους Άγγλους συναδέλφους τους… και να διαβάσουν και λίγη Ιστορία, διότι αντίθετα από το Πανεπιστήμιο, στην Πολιτική είναι συνήθως ελάχιστες οι ευκαιρίες για διορθωτικές κινήσεις. 

  Βασίλης Κοψαχείλης ,
Διεθνολόγος, Γεωστρατηγικός Αναλυτής.


5/10/2017
     ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ    

Spanish PM Mariano Rajoy gives a press statement on the Catalonia independence referendum '1-O Referendum' in Madrid, Spain, 01 October 2017. EPA, /JJ GUILLEN

1.
Η στρατηγική του Μαριάνο Ραχόι για την Καταλονία απέτυχε: 
Το σχέδιο είναι πως δεν υπάρχει …σχέδιο.

   Το σχέδιο είναι πως δεν υπάρχει σχέδιο. Ο Ισπανός πρωθυπουργός Μαριάνο Ραχόι επενδύει τα πάντα στην κατασταλτική δύναμη του νόμου και του κράτους για να αναγκάσει τους ηγέτες της Καταλονίας να υπαναχωρήσουν από τα σχέδιά τους να κηρύξουν μονομερή ανεξαρτησία μετά το χαώδες δημοψήφισμα της Κυριακής. Μέχρι στιγμής, η στρατηγική του δεν λειτουργεί.

  Στην κρίση παρενέβη και ο βασιλιάς Φελίπε, που σε ένα σπάνιο τηλεοπτικό του διάγγελμα επέρριψε όλη την ευθύνη στους καταλανούς αυτονομιστές, κατηγορώντας τους για ανευθυνότητα και για προσπάθεια να διασπάσουν την ενότητα και την εθνική κυριαρχία της Ισπανίας. 

 Το διάγγελμά του συμβαδίζει με τη στάση της ισπανικής κυβέρνησης, η οποία αρνείται να κάνει διάλογο με την καταλανική κυβέρνηση αν η τελευταία δεν αλλάξει στάση. «Εκτός του συντάγματος και του νόμου, δεν μπορεί να γίνει διάλογος», δήλωσε ο Φερνάντο Μαρτίνεθ-Μαϊγιο, τρίτος στην ιεραρχία του Συντηρητικού Κόμματος. 

 Ο Καταλανός πρόεδρος Κάρλες Πουτζντεμόντ στέλνει ανάμικτα μηνύματα. Από τη μια ζητά διεθνή διαμεσολάβηση κι από την άλλη δεν αποκλείει την πλήρη ρήξη με την Ισπανία. Η κυβέρνηση του Μαριάνο Ραχόι απορρίπτει την ιδέα παρέμβασης ενός τρίτου μέρους, καθώς κάτι τέτοιο θα υπονόμευε τη θέση της. «Δεν υπάρχει εδώ μεσολάβηση», τόνισε ο ανώτατος κυβερνητικός αξιωματούχος. «Υπάρχει μόνο ένας κύριος [ο Πουιτζντεμόντ] που παραβιάζει τον νόμο και ενθαρρύνει τις συγκρούσεις στους δρόμους». 

 Ο ίδιος ο Πουτζντεμόντ θέλει τη διεθνή διαμεσολάβηση για να μην αναγκαστεί να κηρύξει μονομερή ανεξαρτησία. Σε μια τέτοια περίπτωση, σχολιάζει ένας βουλευτής του κόμματός του, είναι βέβαιο ότι η κεντρική κυβέρνηση θα αναλάβει τον έλεγχο της Καταλονίας και όσοι αναζητούν μια λύση στο αδιέξοδο θα μείνουν χωρίς επιχειρήματα. 

 Την Τρίτη, η επαρχία παρέλυσε από γενική απεργία και 700.000 άνθρωποι διαδήλωσαν κατά της καταστολής. Τα γραφεία του Λαϊκού Κόμματος και των Ciudadanos πολιορκήθηκαν και οι πολιτικοί χρειάστηκαν αστυνομική συνοδεία για να απομακρυνθούν. Επιθέσεις σημειώθηκαν και εναντίον αστυνομικών δυνάμεων σε διάφορες πόλεις. «Το γεγονός ότι πολίτες παρενοχλούν την αστυνομία και τη χαρακτηρίζουν δύναμη κατοχής σημαίνει ότι το κράτος εκεί δεν υπάρχει, όχι μόνο συμβολικά αλλά και πραγματικά», λέει η Λουθία Μέντεθ, μια δημοσιογράφος της  El Mundo  . 

 Σύμφωνα με τη Μέντεθ, το δημοψήφισμα της Κυριακής – όπου δυνάμεις της εθνικής αστυνομίας χρησιμοποίησαν βία για να εμποδίσουν τους πολίτες να ψηφίσουν, με μερική μόνο επιτυχία – αποτελεί σταθμό για τη χώρα. «Η επιλογή του Ραχόι να περιμένει τις εξελίξεις και να μην κάνει διάλογο τού επέτρεψε να επιβιώσει μέχρι τώρα – αλλά αυτό δεν θα συνεχιστεί», υποστηρίζει. 

 Ο Ιγνάθιο Χουράδο, καθηγητής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο του Γιορκ, επισημαίνει ότι το καταλανικό κίνημα υπέρ της ανεξαρτησίας έδειξε ότι μπορεί να βγάλει εκατομμύρια πολίτες στους δρόμους, έτοιμους για πολιτική ανυπακοή. «Αυτό μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τη χρήση βίας που είναι πολύ δύσκολο να γίνει αποδεκτή από τη διεθνή κοινότητα», σημειώνει. 

 Την ίδια στιγμή, ισπανικές σημαίες εμφανίζονται σε κάθε γωνιά της Μαδρίτης και το μικρό ακροδεξιό κόμμα Vox είδε τα μέλη του να αυξάνονται κατά 20% σε ένα μήνα. 

 Οι δυνάμεις της αντιπολίτευσης στο ισπανικό κοινοβούλιο που επιτρέπουν στον Ραχόι να δείχνει ένα ενιαίο μέτωπο απέναντι στην Καταλονία δεν κρατούν ενιαία στάση. Ο ηγέτης των Ciudadanos Αλμπερτ Ριβέρα υποστήριξε ανοιχτά την ανάληψη του ελέγχου της Καταλονίας από την κεντρική κυβέρνηση και την προκήρυξη πρόωρων εκλογών. Οι σοσιαλιστές, αντίθετα, ανακοίνωσαν ότι θα διαμαρτυρηθούν επισήμως εναντίον της αντιπροέδρου της κυβέρνησης Σοράγια Σάενθ ντε Σανταμαρία, την οποία θεωρούν υπεύθυνη για τους χειρισμούς του δημοψηφίσματος. Ο στόχος τους είναι να δείξουν ότι τάσσονται εναντίον της συντηρητικής κυβέρνησης και υπέρ του νόμου. 

 «Η κατάσταση δεν πηγαίνει καλά για κανέναν», δήλωσε ένας βουλευτής του Σοσιαλιστικού Κόμματος. «Η κλιμάκωση θυμίζει Βόρεια Ιρλανδία». 
   Diego Torres,
 αρθρογράφος του Politico  

 http://mignatiou.com/2017/10/i-stratigiki-tou-mariano-rachoi-gia-tin-katalonia-apetiche-to-schedio-ine-pos-den-iparchi-schedio/

5/10/2017

2.
Η Καταλωνία μεταξύ ενός Φράνκο και ενός τυχοδιώκτη.

 Η δήμαρχος της Βαρκελώνης Άνα Κολάου χαρακτήρισε χτες τον Ισπανό πρωθυπουργό Μαριάνο Ραχόϊ «δειλό» για την αστυνομική βία που εξαπέλυσε εναντίον των Καταλανών που ήθελαν να ψηφίσουν για ανεξαρτησία της περιοχής τους από την Ισπανία. Όλα τα στοιχεία διαψεύδουν την κα Κολάου. Ο Μ.Ραχόϊ δεν είναι δειλός. Ηλίθιος είναι.

 Επειδή η ιστορία της Ισπανίας και της Καταλωνίας είναι μεγάλη, θα παραπέμψω τους ενδιαφερόμενους να ανατρέξουν εκεί για να βρουν τις ρίζες της αντιπαλότητας και της συνύπαρξης δια μέσου των αιώνων. Εδώ δεν φτάνει ο χώρος.

 Ο χώρος όμως φτάνει για να καταθέσει η στήλη μερικά αδιάσειστα στοιχεία. Κατ αρχήν: Έχει δικαίωμα η Καταλωνία να γίνει ανεξάρτητο κράτος, σύμφωνα με τα χαρακτηριστικά της; Αναμφισβήτητα. Σύμφωνα με το τροποποιημένο καθεστώς αυτονομίας του ισπανικού κράτους του 2006 θεωρείται αυτούσιο έθνος και ιστορική εθνότητα με δική της γλώσσα και ιστορία.

 Είναι αυτοδιοικούμενη περιοχή με δικό της πρόεδρο, κοινοβούλιο, κυβέρνηση και Ανεξάρτητες Αρχές. Επίσης, έχει ιστορία αποσχιστικών κινημάτων ανεξαρτησίας από τα τέλη του 19ου αιώνα. Όλα πνίγηκαν στο αίμα είτε την περίοδο 1923- 1930 πριν από τον Εμφύλιο, είτε μετά, επί Φράνκο.

 Το κυριότερο: Έχει δικαίωμα αν η πλειοψηφία των κατοίκων αποφασίσει δημοκρατικά γι αυτό. Τι λένε οι Καταλανοί; Έχουμε ένα ανεπίσημο δημοψηφίσματος του 2014, στο οποίο ψήφισαν από 35% έως 41% των ψηφοφόρων και συνηγόρησαν υπέρ της ανεξαρτησίας με 80%. Λόγω του περιορισμένου αριθμού (2 εκατομ. σε 7,5 εκατομ πληθυσμό) το δημοψήφισμα δεν μέτρησε.

 Πάμε από την άλλη πλευρά. Το ισπανικό Σύνταγμα, που αναγνωρίζεται από την Καταλανική επαρχία, απαγορεύει ρητά τη διάσπαση της Ισπανίας σε επί μέρους κράτη!

 Επομένως, αν οι Καταλανοί θέλουν να γίνουν ανεξάρτητο κράτος πρέπει να αμφισβητήσουν το Ισπανικό Σύνταγμα. Ακριβώς όπως κάνει η ΕΤΑ διαχρονικά, διεκδικώντας την ανεξαρτησία της Βισκάγιας. Να αμφισβητήσουν την κυριαρχία της Ισπανίας. Όχι να τη ζητήσουν από τη Μαδρίτη. Εδώ τα πράγματα γίνονται λίγο πιο πολύπλοκα, αλλά και αυτονόητα.

 Τα αίματα έχουν ανάψει για τα καλά στην Καταλωνία από τη μέρα που ανέλαβε πρόεδρος ο σημερινό σενιορ Πουτζδεμόν. Εθνικιστής από τα γενοφάσκια του, έχει όνειρο από τα φοιτητικά του χρόνια να δει την Καταλωνία ανεξάρτητο κράτος. Και κάνει τα πάντα γι αυτό.

 Θα μπορούσε να πει κανείς, απλοποιώντας τα πράγματα, ότι η εικόνα που βλέπουμε αυτές τις μέρες στην Καταλωνία είναι ο ανόητος συνδυασμός ενός υπερφιλόδοξου εθνικιστή και ενός ηλίθιου εξουσιαστή. Αν και εξουσιαστές είναι και οι δύο.

 Ο ένας, ο Πουτζδεμόν, ξέροντας πολύ καλά ότι η Μαδρίτη δεν πρόκειται ποτέ να δεχτεί τεμαχισμό της Ισπανίας έχει ξεσηκώσει ένα μεγάλο κομμάτι των Καταλανών σε μια βίαιη αντιπαράθεση με τις κυβερνητικές δυνάμεις, χωρίς να τους έχει δώσει και τα όπλα για να αντιμετωπίσουν αυτή τη βία! Τους έχει προσφέρει ως πρόβατα επί σφαγήν.

 Σε τι ελπίζει; Ποιον έχει για σύμμαχο σ αυτό το παιχνίδι; Κανέναν! Η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν έχει καμιά διάθεση να δει μια Ισπανία τεμαχισμένη και πιο αδύναμη. Αρκετά ασχολήθηκε μαζί της μέχρι σήμερα! Οι υπόλοιπες δυνάμεις είναι πολύ μακριά και πολύ ξένες για να ανακατευτούν στην ισπανική αυτή Ραψωδία.

 Από την άλλη πλευρά, μια ανεξάρτητη Καταλωνία των 32.000 τετρ. χλμ (η Ελλάδα είναι 135.000 τετρ. χλμ.), με πληθυσμό 7.500.000 κατοίκους, πολλοί από τους οποίους είναι Ισπανοί (!), με ένα ΑΕΠ 220 δις ευρώ θα είναι ένας πολύ αδύναμος κρίκος και για τον εαυτό του και για τα ταμεία της ΕΕ που θα πρέπει να τον συντηρούν μέχρι να τα βγάλει πέρα μόνη της.

 Σ αυτό το γαϊτανάκι δεν βάζω ότι η απόσχιση από την Ισπανία σημαίνει αυτόματα και έξοδο από την ΕΕ και το ευρώ. Που σημαίνει πάλι ότι μια αίτηση ένταξης από την αρχή θα έπαιρνε χρόνια, στη διάρκεια των οποίων η Καταλωνία θα έπρεπε να επιζήσει με τις μικρές της δυνάμεις σχεδόν μόνη της!

 Κανείς δεν ξέρει αν η αυτοκινητοβιομηχανία και η κλωστοϋφαντουργία που είναι οι δυνάμεις της επί της Ισπανίας θα έμεναν εκεί ή αν θα μετακόμιζαν στην Ισπανία. Δεδομένου ότι οι Καταλανοί σε όλους αυτούς τους τομείς θα έπρεπε να αρχίσουν να πληρώνουν δασμούς στις χώρες της ΕΕ!

 Είναι βέβαιο ότι ο φιλόδοξος Πουτζδεμόν δεν έχει φροντίσει για τίποτε από όλα αυτά που αφορούν το μέλλον της χώρας που υποτίθεται ότι αγαπάει. Γιατί καμιά πόρτα που κρατάει τις απαντήσεις σε όλα αυτά δεν είναι φιλική σε μια ανεξάρτητη Καταλωνία. Κανείς δεν έχει όρεξη για αποσχιστικά παραδείγματα στην Ευρώπη και οπουδήποτε στον κόσμο.

 Ο σενιόρ Πουτζδεμόν, λοιπόν, έχει ξεσηκώσει τον Καταλανικό εθνικισμό που υπάρχει ιστορικά και δίκαια στην περιοχή, χωρίς όπλα, χωρίς να ξέρει τι θα τον κάνει την επόμενη μέρα και χωρίς να έχει κανέναν σύμμαχο! Μάλλον ξέρει. Θα είναι πρόεδρος ενός ανεξάρτητου κράτους και όχι μιας αυτόνομης επαρχίας. Άλλο πρεστίζ!!

 Ο σενιόρ Ραχόϊ, λοιπόν, που τα ξέρει αυτά καλύτερα από τον γράφοντα, και έχει υπ’ όψιν του και το δημοψήφισμα του 2014, αντί να μιμηθεί τους Άγγλους που αφήνουν τους Σκωτσέζους να κάνουν όσα θέλουν δημοψηφίσματα, αλλά η Σκωτία δεν φεύγει ποτέ από τη Βρετανία (!), προτιμάει να μιμηθεί τον Φράνκο. Προφανώς του ταιριάζει περισσότερο. Δεν ταιριάζει, όμως, με τους κανόνες μιας Δημοκρατίας.

 Και δεν ταιριάζει και με τη στοιχειώδη ευφυία. Γιατί οι Καταλανοί μπορεί να θέλουν την ανεξαρτησία τους, αλλά θέλουν και να ζήσουν. Και δεν είναι οι προλετάριοι της Ισπανίας. Αντιθέτως, είναι οι πλούσιοι σε σύγκριση με τους Ισπανούς. Και δεν έχουν καμιά διάθεση να ξυπνήσουν ένα πρωί και να μην έχουν νόμισμα να συναλλαγούν, έχοντας χάσει το 20% της οικονομίας τους με το καλημέρα, σύμφωνα με τις πιο μετριοπαθείς ενδείξεις.

 Κάποιοι θέλουν να ψηφίσουν υπέρ της ανεξαρτησίας, αλλά είναι αμφίβολος ο αριθμός αυτών μεταξύ τους που θέλουν να τη δούν και στην πράξη!

 Το Σοσιαλιστικό Κόμμα της Ισπανίας ως αξιωματική αντιπολίτευση έχει πάρει ίσες αποστάσεις μεταξύ Ραχόι και Πουτζδεμόν, θεωρώντας και τους δύο εξ ίσου υπεύθυνους γι αυτό που συμβαίνει σήμερα στην Ισπανία. Οι Podemos είναι υπέρ του Πουτζδεμόν και τα ΚΚ καταδικάζουν τη βία…

 Η βία του Ραχόι επί των Καταλανών, όμως, είναι απολύτως ανόητη. Γιατί έχει σπρώξει ακόμα και τους μετριοπαθείς ή αδιάφορους κατοίκους υπέρ των «επαναστατών». Όπως πολλούς Ισπανούς και την παγκόσμια κοινή γνώμη . Και έχει φέρει στις κάλπες της Καταλωνίας ψηφοφόρους που δεν θα συμμετείχαν. Με τέτοια αγριότητα και αντιδημοκρατία πώς να μην ξεσηκωθεί το μέσα τους!

 Αλλά, η βία του Ραχόι είναι και εντελώς ανατριχιαστική. Η ισπανική αστυνομία έχει συμπεριφερθεί στους Καταλανούς πολίτες σαν να είναι μισητοί εχθροί. Με κτηνωδία.Κι αυτό δικαιολογεί σε μεγάλο βαθμό το συναίσθημα της πλειονότητας των Καταλανών που θεωρούν τους εαυτούς υπό ισπανική κατοχή.
Το βέβαιο είναι ότι οι Καταλανοί εθνικιστές θα πρέπει να περιμένουν καιρό ακόμα για να δουν ένα ανεξάρτητο κράτος. Αν δουν. Σίγουρα με πιο σοβαρούς ηγέτες από τον Ποτζδεμόν και με εντελώς άλλο τοπίο στην παγκόσμια σκακιέρα. Αλλά, και η Ισπανία θα πρέπει να ιδρώσει πολύ ακόμα για να απαλλαγεί από την αγριότητα της Φρανκοκρατίας. Που φαίνεται ότι ζει ακόμα μέσα στα κυβερνητικά κτήρια

 Γιώργος Παπαδόπουλος - Τετράδης

 https://www.facebook.com/Tetradis/posts/10155178667098370

 2/10/2017

3.
Καταλανικό κεφάλαιο, ορκισμένος εχθρός της ανεξαρτησίας.

Μετά από τα κατακλυσμικά γεγονότα των τελευταίων ημερών και την -επιτέλους- σχεδόν ανεκτή κάλυψή τους από τα ΜΜΕ, κανείς δεν μπορεί πια να πει ότι δεν ξέρει τι συμβαίνει και τι διακυβεύεται στην Καταλονία και στο Ισπανικό Κράτος. Και πριν απ’όλα, αυτό που απέδειξαν περίτρανα αυτά τα γεγονότα είναι ότι απέναντι στον καταλανικό λαό δεν βρίσκεται μόνον η κυβέρνηση Ραχόι αλλά το ίδιο το Ισπανικό Κράτος που, με όλα τα όργανα και όλους τους θεσμούς του και πρώτο και καλύτερο τον βασιλιά που είναι ο θεσμικός ηγέτης του, χρησιμοποιεί κάθε μέσο, ακόμα και την πιο ωμή βία όταν πρόκειται να αρνηθεί ακόμα και τα πιο στοιχειώδη δημοκρατικά δικαιώματα και ελευθερίες του καταλανικού έθνους και των πολιτών του !

 Το συμπέρασμα είναι στρατηγικής σημασίας και συνάμα ιδιαίτερα χρήσιμο ειδικά όταν έρχεται να επιβεβαιώσει εν έτει 2017 αυτό που συμβαίνει εδώ και τουλάχιστον τρεις αιώνες : Δηλαδή, ότι όπως πάντα έτσι και τώρα το Ισπανικό Κράτος δεν θα διστάσει να χρησιμοποιήσει κάθε κατασταλτικό μέσο, ακόμα και τη μαζική στρατιωτική βία, για να αποτρέψει την απόσχιση της Καταλονίας και να διαιωνίσει την υποταγή της στην εξουσία της Μαδρίτης. Και αυτό ανεξάρτητα από το αν σε μια βδομάδα ή σε ένα μήνα πρωθυπουργός της Ισπανίας είναι ο Ραχόι ή κάποιος άλλος, ακόμα και αν προέρχεται από το κόμμα της αξιωματικής αντιπολίτευσης. Γιατί ; Μα, επειδή οι πρωθυπουργοί (ή ακόμα και οι δικτάτορες σαν τον Φράνκο) και τα κόμματά τους έρχονται και παρέρχονται αλλά το Κράτος, οι θεσμοί του, οι κατασταλτικοί του μηχανισμοί και κυρίως, τα συμφέροντα που όλοι αυτοί υπηρετούσαν και υπηρετούν -δυστυχώς- παραμένουν…

 Αν όμως είναι έτσι, τότε τι νόημα μπορεί να έχει η τοποθέτηση « καταδικάζω τη βία του Ραχόι, αλλά αποδοκιμάζω την ανεξαρτησία της Καταλονίας », που ακούμε αυτές τις μέρες όλο και πιο συχνά ; Αν αυτή εκφράζεται δια στόματος π.χ. του πολύ αντιδραστικού και νεοφιλελεύθερου Βέλγου πρωθυπουργού Σαρλ Μισέλ, πρόκειται προφανώς για τη νιοστή επίδειξη υποκρισίας των σύγχρονων Μέτερνιχ που στηρίζουν και θα συνεχίσουν να στηρίζουν τον κάθε Ραχόι σε κάθε γωνιά της ηπείρου μας. Αν όμως, διατυπώνεται από κάποιον αριστερό ή άνθρωπο καλής θέλησης, τότε υπάρχει πρόβλημα. Πράγματι, πώς είναι δυνατό να καταδικάζεις τη βία του καθεστώτος της Μαδρίτης και ταυτόχρονα να τάσσεσαι κατά της απόσχισης της Καταλονίας όταν αυτή η βία αποτελεί αναπόσπαστο δομικό στοιχείο της πάγιας και μόνιμης κατασταλτικής μανίας με την οποία αντιμετωπίζει το Ισπανικό Κράτος την άσκηση των δημοκρατικών του δικαιωμάτων από τον καταλανικό λαό;

 Και αυτό επειδή η απόσχιση και η κήρυξη της ανεξαρτησίας δεν είναι κάποια... μεταφυσική έννοια στη σφαίρα των ιδεών, αλλά κάτι το πολύ συγκεκριμένο που γίνεται από χειροπιαστούς ανθρώπους με σάρκα και οστά όχι επειδή αυτοί είναι γενικά και αφηρημένα υπέρ της απόσχισης αλλά ακριβώς επειδή δεν ανέχονται πια να καταπιέζονται από πάρα πολύ χειροπιαστά όργανα επίσης χειροπιαστών συμφερόντων « με όνομα και διεύθυνση ». Εξάλλου, αυτό ακριβώς είδαμε να συμβαίνει τις τελευταίες 10 μέρες που προηγήθηκαν του δημοψηφίσματος της 1ης Οκτωβρίου όταν η βάναυση καταστολή που διέταξε η Μαδρίτη έκανε εκατοντάδες χιλιάδες Καταλανούς που ήταν ενάντια στην ανεξαρτησία ή ακόμα και στη διεξαγωγή του δημοψηφίσματος όχι μόνο να προσέρχονται στις κάλπες και να ψηφίζουν τελικά υπέρ της ανεξαρτησίας, αλλά και να φτάνουν να διακινδυνεύουν τη σωματική τους ακεραιότητα προστατεύοντας τις κάλπες και τα εκλογικά τμήματα ενάντια στην ωμή αστυνομική βία!

 Αυτή η άρνηση πολλών αριστερών να ταχθούν υπέρ της ανεξαρτησίας της Καταλονίας επικαλείται όμως και ένα άλλο δήθεν « ακλόνητο » επιχείρημα. Ότι το μεγάλο καταλανικό κεφάλαιο και η αστική του τάξη ηγούνται τάχα του εθνικιστικού και ανεξαρτησιακού κινήματος -προφανώς- επειδή η ανεξαρτησία της Καταλονίας εξυπηρετεί τα δικά τους καπιταλιστικά συμφέροντα. Πρόκειται για μια εξωφρενική παραχάραξη αλήθειας καθώς συμβαίνει ακριβώς το αντίθετο : Το μεγάλο καταλανικό κεφάλαιο δεν είναι απλώς κατά της ανεξαρτησίας. Είναι ο πιο λυσσασμένος πολέμιός της, περισσότερο ακόμα και από τους διάφορους Ραχόι της Μαδρίτης !

 Οι αποδείξεις για του λόγου μας το αληθές είναι αμέτρητες και προσιτές σε οποιονδήποτε νοιάζεται να υποστηρίξει τα λεγόμενά του όχι με την αλαζονεία της άγνοιας αλλά με γεγονότα και επιχειρήματα. Και είναι δεκάδες τα άρθρα (προσιτά στο διαδίκτυο) που δεν περιορίζονται σε γενικόλογους ισχυρισμούς, αλλά δίνουν καταλόγους -με όνομα και διεύθυνση- των μεγάλων επιχειρηματικών, τραπεζικών και άλλων καπιταλιστικών δυναστειών της Καταλονίας που έχουν κηρύξει αληθινό πόλεμο στις ανεξαρτησιακές φιλοδοξίες και πόθους του καταλανικού λαού. (1)

 Δεν θα ταλαιπωρήσουμε τον αναγνώστη απαριθμώντας ονόματα καταλανικών οικονομικών δυναστειών που εξάλλου αγνοεί (παραπέμπουμε πάντως στο διαδίκτυο όποιον επιθυμεί να σχηματίσει προσωπική γνώμη, αρχίζοντας από το εξαιρετικά κατατοπιστικό και πολύ πρόσφατο κείμενο στο:  https://www.elespanol.com/corazon/famosos/20170915/246975651_0.html). Όμως, από όλα τα άφθονα διαθέσιμα στοιχεία προκύπτει ότι η συντριπτική πλειοψηφία, δηλαδή τουλάχιστον το 80% της (ισχυρότατης) καταλανικής μεγαλοαστικής τάξης τάσσεται κατηγορηματικά κατά της ανεξαρτησίας, και χωρίς αυτό να σημαίνει ότι το υπόλοιπο 20% τάσσεται υπέρ αυτής.  Ο λόγος απλός και κατανοητός: Η ανεξαρτησία της Καταλονίας θα έβλαπτε πολύ σοβαρά τα οικονομικά της συμφέροντα. Γιατί; Μα, επειδή οι επιχειρηματικές της δραστηριότητες έχουν προ πολλού επεκταθεί -και συναρθρωθεί- σε όλη την Ισπανία η αγορά της οποίας αποτελεί το κύριο πεδίο δράσης της (π.χ. οι καταλανικές εξαγωγές μόνο στην Αραγονία ξεπερνούν σημαντικά εκείνες προς την επίσης γειτονική Γαλλία!), επειδή θα αυξηθεί η φορολόγησή της, επειδή θα βρεθεί εκτός ευρωζώνης, κλπ. κλπ.   Αλλά και επειδή μια ανεξάρτητη καταλανική δημοκρατία δίκαια την φοβίζει όλο και περισσότερο, καθώς βλέπει τα πλήθη των εξεγερμένων Καταλανών να είναι ασυγκράτητα καθώς δεν περιορίζονται πια μόνο στην ανεξαρτησία αλλά θέλουν να «αλλάξουν τα πάντα» (canviar tots).

 Όπως και νάχει, οι πανίσχυροι Καταλανοί τραπεζίτες απειλούν εδώ και καιρό –και ήδη αρχίζουν να εφαρμόζουν την απειλή τους- ότι, σε περίπτωση που κηρυχθεί η καταλανική ανεξαρτησία, θα μετακομίσουν τις τράπεζες τους εκτός Καταλονίας, ενώ ανάλογες απειλές εκστομίζει και η καταλανική αριστοκρατία (με μεγάλες επιχειρηματικές δραστηριότητες) που συσπειρώνεται παραδοσιακά γύρω από τον ισπανικό θρόνο. Και για να μην υπάρχει καμιά αμφιβολία,  η Foment που είναι ο καταλανικός ΣΕΒ, ζητάει πια σχεδόν καθημερινά το κεφάλι των Καταλανών ηγετών Πουτσντεμόντ (πρωθυπουργός), Ζουνκέρας (αντιπρόεδρος) και Κάρμε Φουρκαντέλ (πρόεδρος της Βουλής), και έχει καταγγείλει από τις 27 του περασμένου Ιουλίου το νόμο για το δημοψήφισμα ως «νομικό πραξικόπημα της καταλανικής κυβέρνησης», ενώ χαρακτηρίζει «ανύπαρκτη» την «εθνική κυριαρχία του λαού της Καταλονίας». Αυτή η τοποθέτηση μόνον αφελείς και εντελώς απληροφόρητους μπορεί να εκπλήξει, καθώς ο επί 16 χρόνια πρόεδρος της Foment, o μεγαλοεπιχειρηματίας Joan Rosell είναι –κατά «σύμπτωση»- και ο νυν πρόεδρος του… ισπανικού ΣΕΒ (CEOE) και ηγείται του πολέμου κατά του καταλανικού λαού και της κυβέρνησής του, ακριβώς όπως το είχαν κάνει εξάλλου και οι πρόγονοί του Καταλανοί καπιταλιστές το 1936! (2)

 Σταματάμε εδώ υποσχόμενοι όμως ότι, αν το επιτρέψουν οι εξελίξεις που προβλέπονται καθοριστικής σημασίας για την Καταλονία, το Ισπανικό Κράτος αλλά και όλους εμάς σε ολάκερη την Ευρώπη, θα επανέλθουμε για να απαντήσουμε στις δίκαιες απορίες που εκφράζονται σχετικά με την «αστική κυβέρνηση Πουτσντεμόντ», την κοινωνική βάση του ανεξαρτησιακού κινήματος και κυρίως, με το τεράστιο και πάρα πολλά υποσχόμενο ζήτημα των οργάνων αυτοοργάνωσης των Καταλανών πολιτών που πληθαίνουν από μέρα σε μέρα και που, όπως πολύ σωστά δηλώνει η ηγέτιδα της αντικαπιταλιστικής CUP Άννα Γκάμπριελ, αποτελούν ήδη το  πρόπλασμα μιας αυριανής καταλανικής «λαϊκής εξουσίας».

 Σημειώσεις:

 1. Βλέπε http://www.lavanguardia.com/politica/20170727/43138488033/patronal-catalana-foment-ley-referendum-golpe-estado.htmfoment-ley-referendum-golpe-estado.htm

2. Ο ισχυρισμός ότι «οι αστοί «ηγούνται του κινήματος για την ανεξαρτησία της Καταλονίας» είναι εξωφρενικός και καταγέλαστος και για έναν άλλο λόγο: Επειδή το σύνολο του διεθνούς καπιταλισμού τάσσεται κατηγορηματικά εναντίον της ανεξάρτητης Καταλονίας, και το κάνει σχεδόν καθημερινά γνωστό με τον πιο γλαφυρό τρόπο μέσω των τοποθετήσεων των εκπροσώπων του στην Κομισιόν, στις ευρωπαϊκές καγκελαρίες και στις διάφορες διεθνείς οργανώσεις του. Μήπως το προ πολλού πλήρως διεθνοποιημένο μεγάλο καταλανικό κεφάλαιο που είναι σαρξ εκ της σαρκός του παγκόσμιου καπιταλισμού στρέφεται τώρα εναντίον του …και δεν το ξέρουμε;

 Γιώργος Μητραλιάς

 http://tvxs.gr/news/egrapsan-eipan/orkismenos-exthros-tis-aneksartisias-tis-katalonias

 6/10/2017

4.
Η χειρότερη κρίση στη χώρα από την εποχή του Φράνκο.

Επί δεκαετίες, η υπ’ αριθμόν ένα αποσχιστική απειλή για τη Βρετανία εστιαζόταν στη Βόρεια Ιρλανδία και στην ένοπλη δράση του IRA, αλλά ήταν το ειρηνικό κίνημα των Σκωτσέζων εκείνο που έφερε το Ηνωμένο Βασίλειο πολύ κοντά στη διάσπαση. Κάτι ανάλογο συνέβη και με το ισπανικό βασίλειο. Ενώ το κίνημα των Βάσκων, με ακραία έκφραση τον ΕΤΑ, έσερνε παραδοσιακά τον χορό, τελικά ήταν οι μετριοπαθέστεροι Καταλανοί εκείνοι που βύθισαν τη χώρα στη χειρότερη πολιτική κρίση από την εποχή του Φράνκο.

 Ασφαλώς η προοπτική διάσπασης ενός μεγάλου και ιστορικού κράτους δεν μπορεί να ενθουσιάζει, ελαφρά τη καρδία, κανέναν Ευρωπαίο και πολύ περισσότερο κανένα Βαλκάνιο, που έχει πικρή πείρα από προηγούμενες, πολύ πιο βίαιες διασπάσεις στη γειτονιά του – με ευθύνη, μάλιστα, των δυνάμεων που υπερασπίζονται σήμερα την ισπανική ακεραιότητα. Γεγονός παραμένει ότι όσα διαδραματίστηκαν την Κυριακή αποτελούν πλήγμα για το ισπανικό κράτος. Τα τηλεοπτικά δίκτυα και τα μέσα κοινωνικής δικτύωσης σε όλο τον κόσμο έδειχναν τη στρατιωτική αστυνομία Guardia Civil να σπάει εκλογικά κέντρα, να αφήνει αιμόφυρτες ηλικιωμένες γυναίκες, να εκτοξεύει πλαστικές σφαίρες, ακόμη και να συμπλέκεται με Καταλανούς αστυνομικούς και πυροσβέστες. Κατ’ αυτόν τον τρόπο, ο Μαριάνο Ραχόι έκανε το καλύτερο δώρο στους οπαδούς της απόσχισης. Στο αυτονόητο ερώτημα «μα, γιατί θέλετε να φύγετε από το δημοκρατικό, ισπανικό κράτος», διαθέτουν, από προχθές, μια εύκολη απάντηση: «Κοιτάξτε το YouTube: Γι’ αυτό, γι’ αυτό και γι’ αυτό!». Και αν η καταλανική κοινωνία ήταν μέχρι προχθές πολωμένη ανάμεσα στο «Ναι» και στο «Οχι», μπορεί βάσιμα να εικάσει κανείς ότι σήμερα η πλάστιγγα έχει πλέον γείρει.
Πολιτικά ευάλωτος, ο Ραχόι –επικεφαλής κυβέρνησης μειοψηφίας, που μένει στην εξουσία ελέω Σοσιαλιστών και κατηγορείται για σωρεία σκανδάλων– έχει μπροστά του δύο δρόμους: Να τα παίξει όλα για όλα, καταργώντας την καταλανική αυτοδιοίκηση, στέλνοντας ακόμη και στρατό για να καταστείλει την «ανταρσία», με κίνδυνο μια επικίνδυνη ριζοσπαστικοποίηση, με απρόβλεπτες επιπτώσεις. Ή να αναγνωρίσει ότι στα πολιτικά προβλήματα δίνονται πολιτικές απαντήσεις και ότι, όπως λέει η παλιά σοφία, μπορείς να κάνεις τα πάντα με τις ξιφολόγχες, εκτός από το να καθίσεις πάνω τους. Σε αυτή την περίπτωση, θα μπορούσε να δεχθεί την πρόταση των Σοσιαλιστών για συνταγματική αναθεώρηση με στόχο ένα ομοσπονδιακό σύστημα στο γερμανικό στυλ ή εκείνη του Podemos για ένα συμφωνημένο δημοψήφισμα, κατά το βρετανικό πρότυπο. Δυστυχώς, δεν είναι καθόλου βέβαιο ότι υπάρχει ακόμη χρόνος για παρόμοιες λύσεις, πολύ περισσότερο δε ότι ο Ραχόι είναι ο άνθρωπος που θα μπορούσε να τις δρομολογήσει.

 ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ

 http://www.kathimerini.gr/929096/article/epikairothta/ellada/apoyh-h-xeiroterh-krish-sth-xwra-apo-thn-epoxh-toy-franko

 4/10/2017


5. 
Ο Καταλανός Δον Κιχώτης.

  Μια από τις λιγότερo φωτισμένες παραμέτρους του δημοψηφίσματος της Kαταλωνίας είναι η ταξική – υπό την έννοια της στάσης των πλουσιώτερων. Στη στάση αυτή ανιχνεύεται η δυσφορία των εύπορων εις όσα αφορούν τη φορολόγηση και την κατανομή του καταλανικού ΑΕΠ από τη Μαδρίτη – αναλογίες που παραπέμπουν στη στάση της Λίγκας του Βορρά κατά της εκάστοτε κυβέρνησης των «άχρηστων στη Ρώμη», αναλογίες οι οποίες παραπέμπουν ακόμα και στην απόσχιση του «πλούσιου» Μαυροβουνίου από τη «φτωχή» Σερβία.
  Εις ό,τι αφορά τους φτωχότερους στην Καταλωνία, τα πράγματα είναι πιο απλά. Αυτοί μέσα στο πλαίσιο μιας τρικυμιώδους (και μάλλον ναυαγούσας) παγκοσμιοποίησης, αναζητούν τον προσδιορισμό ενός (θεσμικού πλέον) εθνικού πλαισίου, μέσα στο οποίο το αίσθημα της κοινότητας και του αυτεξούσιου θα μπορούσε να αποδειχθεί ισχυρότερο και πάντως πιο προστατευτικό απέναντι στα τσουνάμι και τις κρίσεις που χαρακτηρίζουν την παγκοσμιοποίηση. Κάτι μάλλον μάταιο, όσον και στην Καταλωνία και στην Ευρώπη και στον κόσμο λυσσομανάνε οι άνεμοι από τον ασκό του νεοφιλελευθερισμού.
  Το 40% των πλούσιων και των φτωχών Καταλανών που προσήλθαν στις κάλπες (και το 90% του «ναι») δείχνουν μια Καταλωνία διχασμένη από χέρι, μια Ισπανία διχασμένη επίσης και μια Ευρωπαϊκή Ένωση ανίκανη για μιαν ακόμη φορά (ως εκ της δομής της) να διαχειρισθεί οτιδήποτε μείζον την αφορά, πλην της διατήρησης των Εταιρειών ως κράτη εν κράτει.
***
  Το Καταλανικό Ζήτημα (είτε με την έννοια της αυτονομίας είτε της απόσχισης είτε της ανεξαρτησίας) θέτει την Ένωση αντιμέτωπη με ένα τοπίο πολύ διαφορετικό στα έγκατά του απ’ ό,τι στην επιφάνειά του. Στην Ισπανία, στην Αγγλία, στο Βέλγιο, στη Γαλλία, στην Ιταλία, στα Βαλκάνια, πολλές εθνικές ταυτότητες και πολλές καταγωγικές ιδιοπροσωπίες υπάρχει ο κίνδυνος να ενδυθούν εθνικιστικές ιδεολογίες ή να χειραγωγηθούν από ρέμπελες ταξικές δημαγωγίες.
  Αυτή η διαδικασία θέτει την κυρίαρχη δύναμη της Ένωσης, τη Γερμανία, μπροστά σε ένα αίνιγμα: μια «ενωμένη» Ευρώπη με προνομιούχα και μη προνομιούχα κράτη ή μια Ευρώπη διαμελισμένη σε χώρους και περιοχές (που άλλωστε χειραγωγούνται πιο εύκολα); Και στις δύο περιπτώσεις εκείνο που περισσεύει είναι η αστική δημοκρατία. Αυτή όλο και περισσότερο περιέχει την οικονομική τρομοκρατία που την υπονομεύει και τη μετατρέπει σε πολιτική τυραννίδα.
 Το «σύστημα» στην Ευρώπη, κυρίως υπεύθυνο για την απίσχναση της δημοκρατίας, αντιμετωπίζει τώρα το «αντισύστημα» (που επιδιώκει ακριβώς τα ίδια). Αν ήθελε
 κανείς να εκφρασθεί με όρους τραγωδίας, θα έλεγε ίσως, ότι η Ευρώπη θυσίασε επί μακρόν στους χθόνιους θεούς της Απληστίας και του Παράλογου, ξυπνώντας έτσι τους υποχθόνιους θεούς της Βίας και του Μίσους.
***
  Τέλος, εις ό,τι αφορά την Ισπανία ειδικότερα, στο Καταλανικό δράμα παίζεται και ένα χαρτί, «ένα ελλείπον παιγνιόχαρτο», καθώς θα έλεγε και ο Σκαρίμπας, που «κόβει». Το οποίον ανάγεται στον Ισπανικό Εμφύλιο Πόλεμο και κατ’ επέκτασιν στη φασιστική δικτατορία του Φράνκο. Όταν η Δημοκρατία αποκαταστάθηκε στην Ισπανία, με τη συναίνεση όλων των κομμάτων, μάλιστα προεξάρχοντος του Κομουνιστικού Κόμματος Ισπανίας και του ίδιου του Καρίγιο, επεβλήθη γενική αμνηστία. Δεν αναζητήθηκαν ευθύνες, δεν καταλογίσθηκαν τα εγκλήματα, ουδεμία εκδοχή κάθαρσης επήλθε. Ακόμα και στα καθ’ ημάς, και παρά το (περίφημο) «στιγμιαίο», οι πρωταίτιοι της εφτάχρονης δικτατορίας δικάστηκαν και καταδικάστηκαν. Για τη σαραντάχρονη δικτατορία του Φράνκο «δεν άνοιξε μύτη», το αίμα έμεινε καλά καταχωνιασμένο, αδικαίωτο στα Τάρταρα – τροφή τώρα κι αυτό των υποχθόνιων θεών, που θέλουν να ξαναβγούν στο φως για να το ντύσουν και πάλι με μελανούς χιτώνες…
 ΣΤAΘΗΣ Σ.
 Τα Πρασσεινάλογα!  
5/10/2017
 Οι απόψεις,που δημοσιεύονται στα εκάστοτε-χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα,ή κάθε είδους κείμενα,του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν.  Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό  πρωτότυπο κείμενο  παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.