Τι είδα στην Κίνα.
Όταν δέχθηκα φέτος το καλοκαίρι την πρόσκληση να γίνω επισκέπτης Καθηγητής στο China Medical University στην Shenyang, δεν μπορούσα να ξέρω πόσο έμελλε να με επηρεάσει η περίοδος αυτή στην Κίνα.
Είχα διαβάσει πολλά πριν πάω για την μεταμόρφωση που υφίσταται η Κίνα τα τελευταία 15 χρόνια, μεταμόρφωση που είχε περιγράψει πρώτος ο Ντέγκ Σιάο Πίγκ πριν από 30 και πλέον χρόνια. Δεν μπορούσα όμως να συνθέσω στο μυαλό μου τον ρόλο που μέλει να παίξει η Κίνα στον πλανήτη τα επόμενα χρόνια, γιατί δεν είχα πάει εκεί. Μέχρι που πήγα. Εκτός από τα μαθήματα μου στους μεταπτυχιακούς φοιτητές περνούσα πολλές ώρες μιλώντας και γυρνώντας με τον κοσμήτορα της Σχολής Jingbo Pi, ο οποίος και με κάλεσε. Με πήγαινε και μου έδειχνε ότι του ζητούσα να μάθω για την Κίνα.
Ο μετασχηματισμός της Κινέζικης οικονομίας μετά το 2000 ακούει στο όνομα καινοτομία και ανάπτυξη, που αξίζει να το δει στην καθημερινότητα του, κάτω από ένα πλαίσιο που δεν υπάρχει στη Δύση, και είναι το πλαίσιο αξιών της πολιτιστικής κουλτούρας της Κίνας, που έχει ένα τρίπτυχο: α) οικογένεια , β) εσωτερική ισορροπία λόγω του Βουδισμού και γ)όχι επεκτατισμός και αποικιοκρατία σε άλλες χώρες. Η Καινοτομία και η ανάπτυξη στηρίζουν το πρότυπο και της Δύσης βέβαια.
Όμως στη Δύση το πλαίσιο είναι: «Έχω το δικαίωμα να κάνω ότι μπορώ». Αυτό στον Κινέζικο πολιτισμό δεν υπάρχει. Έτσι με απλά λόγια καλείται η Κίνα να ξεδιπλώσει ( όπως ανέπτυξε ο ηγέτης της Σί, στη διάρκεια του συνεδρίου του ΚΚΚ, που τέλειωσε πριν λίγες μέρες) αυτό που θα λέγαμε στη Δύση, American Dream. Τι θα μπορούσε να είναι αυτό το Chinese Dream ας πούμε; Νομίζω θυμόμαστε όλοι το είδωλο του Αμερικάνικου Προτύπου το 1980, που ήταν ο ξένοιαστος Κάου Μπόυ του πακέτου τσιγάρων Marlboro, πάνω στο άλογο του. Κάτι ανάλογο θα πρέπει να βρούν οι Κινέζοι, αν δεν έχουν ηδη βρεί, για να προτείνουν. Όχι βέβαια ένα Κινέζο πάνω σε άλογο αλλά ένα Κινέζο απολύτως συμβατό με το τρίπτυχο που σας ανέφερα προηγούμενα, και είναι αυτό που κομίζει ο Κινέζικος Πολιτισμός στην ανθρωπότητα.
Αν το βρουν όπως λένε και έχουν βάλει στοίχημα για αυτό, τότε θα ηγηθούν της Παγκόσμιας Ανάπτυξης σύντομα και θα είναι μπροστά για πολλά χρόνια, γιατί το Πρότυπο της Δύσης φαίνεται να οδηγεί την Ανθρωπότητα σε αδιέξοδο. Δηλαδή η απόλυτη πίστη στον τεχνολογικό πολιτισμό και στην ανάπτυξη που αυτός φέρνει, χωρίς αυτό να συμβαδίζει με ανώτερες αξίες , εκτός από την ισχύ του χρήματος που έρχεται ταυτόχρονα με την καταξίωση, δείχνει να έχει φέρει την ανθρωπότητα σε εσωτερικό αδιέξοδο. Ο πετυχημένος άνθρωπος της Δυτικής Κοινωνίας που ξοδεύει αρκετά χρήματα πλέον για να πάρει ψίχουλα ισορροπίας στη ζωή του, της οποίας ο τρόπος που την ζει την ζωή αυτή του έφερε αυτά τα πολλά χρήματα, φαίνεται να διανύει μια μακρόσυρτη και επίπονη πορεία τέλους. Ίσως για χώρες όπως η δική μας, που παλεύει να βρει το δικό της δρόμο της , που ακούει τους «σοφούς» Ευρωπαίους, που μας υπαγορεύουν την ανάπτυξη μας, τάσσοντας επενδύσεις , να είναι πολύ επίκαιρο το ερώτημα ΤΙ ΔΡΟΜΟ ΠΡΕΠΕΙ ΝΑ ΑΚΟΛΟΥΘΗΣΟΥΜΕ;
Γιατί ο μονόδρομος των επενδύσεων και των μεταρρυθμίσεων ( που πρέπει να γίνουν βέβαια) δεν είναι σίγουρο ότι πράγματι οδηγεί στην ανάπτυξη ντε και καλά. Απλά γιατί μια Ελλάδα, η πατρίδα μας δηλαδή για να μη ξεχνιόμαστε, ιδανική για επενδύσεις αλλά ταυτόχρονα φτηνή και ελκυστική, που έτσι θα έχει μετατραπεί σε ανταγωνιστική όπως μας λένε, δεν ξέρω αν θα γίνει ποτέ, όταν δίπλα μας είναι η Βουλγαρία, η Σερβία, το Μαυροβούνιο. Η Αλβανία, κλπ. Τα ανταγωνιστικά μας πλεονεκτήματα πως θα αξιοποιηθούν ? Δηλαδή το ότι η σύγχρονη γεωργία μικρών χωρών όπως η Ελλάδα απαιτεί μικρές παραγωγές εξειδικευμένων προϊόντων τα οποία είτε θα χρησιμοποιηθούν ως πρώτη ύλη για την παραγωγή καινοτόμων, μοναδικών τροφίμων, ελκυστικών στον καταναλωτή, ικανών να εξαχθούν στην παγκόσμια αγορά, είτε θα εξαχθούν ως έχουν, ως μοναδικά ελληνικά προϊόντα, ύστερα από μία βασική επεξεργασία (όπως καθαρισμός), και κατάλληλα συσκευασμένα με βάση τις διεθνείς προδιαγραφές και αυτά δεμένα άρρηκτα με τον πολιτισμό μας και τον τουρισμό, το έχει εξηγήσει κάποιος και να το επιβάλλει στην κοινωνία, στα πανεπιστήμια στα ΤΕΙ, στα ερευνητικά κέντρα;
Όταν βρεθεί αυτός ο κάποιος και πείσει, τότε θα βρεθούν δίπλα του αρκετές αναπτυξιακές εφεδρείες της χώρας μας , που τώρα δεν ασχολούνται. Μέχρι τότε θα πρέπει να διδασκόμαστε από χώρες που έχουν βρει τον δρόμο τους. Και η Κίνα είναι μία από αυτές.
Δημήτριος Κουρέτας,
Καθηγητής Φυσιολογίας-Τοξικολογίας Πανεπιστημίου Θεσσαλίας, Πρώην Αναπληρωτής Πρύτανης, Επισκέπτης Καθηγητής China Medical University, Shenyang, China.
1 Νοεμβρίου 2017
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Κίνα:
Το Φιλόδοξο Σχέδιο μιας Πανίσχυρης ηγεσίας για την Εγκαθίδρυση της Πολυπολικότητας
Οι εξελίξεις που σφράγισαν την πραγματοποίηση του 19ου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, το οποίο γίνεται κάθε πενταετία, και επικυρώνει την στελέχωση της ηγεσίας, καθώς και το πλάνο πολιτικής του κινέζικου κράτους, πέρασαν στα ψιλά του ελληνικού τύπου. Απόρροια και αυτό ενός κυρίαρχου «ευρωεπαρχιωτισμού» που προβάλει ως «διεθνή» μόνον ό,τι γίνεται στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Ωστόσο την ίδια στιγμή που στην επικαιρότητα της γηραιάς ηπείρου κυριαρχούν ειδήσεις που καταδεικνύουν το «φθινόπωρο» της παγκόσμιας ευρωπαϊκής ισχύος --η κρίση στην Καταλονία, το έλλειμμα νομιμοποίησης της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης, η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής ενότητας από τους ίδιους τους λαούς της Ε.Ε. κ.ο.κ., οι εξελίξεις στην Κίνα μαρτυρούν μια νέα αυτοπεποίθηση, καθώς μια πανίσχυρη ηγεσία θέτει το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας σε τροχιά εγκαθίδρυσης ενός «σινοκεντρικού» οικονομικού συστήματος το οποίο φιλοδοξεί να αναδιοργανώσει... όλη την ευρασιατική ήπειρο!
Το «σχέδιο» περιγράφεται ως εξής: Η Κίνα φιλοδοξεί να μετασχηματίσει την οικονομία της προκειμένου να αποφύγει την «παγίδα στασιμότητας» που ενίοτε χαρακτηρίζει τις μεσαίου εισοδήματος αναδυόμενες οικονομίες, οι οποίες αδυνατούν να αναπτυχθούν περαιτέρω στο πλαίσιο του δοσμένου παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας, που τις θέλει να παίζουν ρόλο τροφοδότη φτηνών βιομηχανικών προϊόντων στις προεξάρχουσες δυτικές οικονομίες.
Καθώς οι τελευταίες τείνουν να παρακρατήσουν για τον εαυτό τους τις υψηλές τεχνολογίες, οι βιομηχανικές χώρες μεσαίου εισοδήματος εγκλωβίζονται στον εξαγωγικό τους ρόλο, κι έτσι το εισόδημά τους παραμένει στάσιμο, αποτρέποντας τους να υιοθετήσουν πολιτικές τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης. Η αναδιανομή του εισοδήματος μπλοκάρεται, οι κοινωνικές ανισότητες παραμένουν, κι έτσι η οικονομία των χωρών αυτών μετεωρίζεται σε μια μετάβαση που δεν ολοκληρώνεται ποτέ, καθώς περαιτέρω αναβάθμιση στην παγκόσμια αλυσίδα της αξίας αναστέλλεται. Αυτόν τον κίνδυνο αντιμετωπίζει η Κίνα, αν και δεν ευθύνονται μόνον τα όρια που θέτει ο ίδιος ο παγκόσμιος καταμερισμός, αλλά και ο οικολογικός παράγοντας.
Με τις αποφάσεις του 19ου συνεδρίου, ο παντοδύναμος σήμερα πρόεδρος Ζι -το όνομα του οποίου πλέον αναγράφεται ρητώς στο Σύνταγμα δίπλα σε εκείνο του προέδρου Μάο- φιλοδοξεί να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση.
Τρεις είναι οι γενικοί άξονες πολιτικής βάσει των οποίων το κινέζικο κράτος θα επιδιώξει κάτι τέτοιο: Η δημιουργία ενός εναλλακτικού διεθνούς καταμερισμού εργασίας, υπό το πασίγνωστο και κολοσσιαίο επενδυτικό σχέδιο του «νέου δρόμου του Μεταξιού»· ένα πλέγμα πολιτικών που αποσκοπεί στο να αμφισβητήσει το δυτικό μονοπώλιο στις υψηλές τεχνολογίες· ένα έτερο πλέγμα, που θέλει να αντιμετωπίσει τις ίδιες τις 'αντιφάσεις της ανάπτυξης' στο εσωτερικό της χώρας, δηλαδή τις τεράστιες χωροταξικές ανισορροπίες μεταξύ των παραλίων και της ενδοχώρας, τις τεράστιες κοινωνικές ανισορροπίες στο εσωτερικό των μεγάλων πόλεων, καθώς και το σοβαρό οικολογικό ζήτημα που προκάλεσε ο τριαντακονταετής κύκλος του «κινέζικου θαύματος».
Οι δυο πρώτες πρωτοβουλίες συνδέονται και αλληλοεπηρεάζονται στενά:
Με τον «νέο δρόμο του Μεταξιού», που στην πραγματικότητα είναι πολλοί, θαλάσσιοι και χερσαίοι, η κινέζικη οικονομία σχεδιάζει να δώσει μια διέξοδο στο υπερπλεόνασμα κεφαλαίου που έχει συσσωρεύσει όντας το «εργαστήρι του κόσμου» επενδύοντας εκατοντάδες δισ. δολάρια σε έργα υποδομών, και ταυτόχρονα να δημιουργήσει ένα πλέγμα οικονομικής αλληλεξάρτησης κυρίως με τις χώρες της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας, έτσι ώστε να μεταμορφωθεί σε χώρα εξαγωγέα-κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και τεχνολογιών, δένοντας στο δικό της άρμα νεοανερχόμενες οικονομίες μεσαίου εισοδήματος.
Λίγο ως πολύ, δηλαδή, φιλοδοξεί να εγκαθιδρύσει ένα δεύτερο οικονομικό κέντρο στον πλανήτη, δημιουργώντας μια παράλληλη της δυτικής «οικονομία-κόσμο». Ένα σχέδιο που εκσυγχρονίζει την παράδοση του μεσαιωνικού συστήματος διεθνών συναλλαγών που είχε εγκαθιδρύσει η 'αυτοκρατορία του κέντρου' στην Νοτιοανατολική Ασία, και το οποίο άκμασε υπό την δυναστεία των Μινγκ.
Μετά έρχεται το ζητούμενο 'τεχνολογικό άλμα'. Η Κίνα επιδιώκει να πρωτοστατήσει στις αιχμές της εφαρμοσμένης τεχνολογίας, παραδίδοντας μάλιστα την πρωτοβουλία της 'νέας οικονομίας' στις ιδιωτικές επιχειρήσεις -με σκοπό συν τοις άλλοις να αντιμετωπίζει και την τεράστια διαφθορά, ενδημική σε κρατικιστικά, γραφειοκρατικά μοντέλα. Στόχος, η ανάπτυξη ενός υβριδικού μοντέλου «κρατικά σχεδιαζόμενης και ελεγχόμενης οικονομίας της αγοράς», όπου η αυτονομία του ιδιωτικού τομέα σχετικοποιείται καθώς το κόμμα προχωράει στην... οργανωτική του επέκταση εντός των επιχειρήσεων, μια τάση που είναι ήδη σήμερα εμφανής: Σύμφωνα με το Bloomberg, μεταξύ των 2,7 εκατομμυρίων ιδιωτικών επιχειρήσεων που υπάρχουν σήμερα στην χώρα, το 67,9% από αυτές διατηρεί στο εσωτερικό τους μια κομματική οργάνωση βάσης, που σύμφωνα με την νέα θεωρία αναλαμβάνει ρόλο... 'επιχειρηματικής πρωτοπορίας' (!) -κι αυτό πριν η αυτή η ιδιότυπη συγχώνευση κράτους και οικονομίας της αγοράς γίνει στόχος πρώτης προτεραιότητας για την κινέζικη πολιτική.
Τέλος, είναι η ρητή δέσμευση του Προέδρου Ζι, στην βελτίωση της ποιότητας ζωής στο εσωτερικό της χώρας, δηλαδή στην αντιμετώπιση της οικολογικής κρίσης, στην άμβλυνση των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων, την αντιμετώπιση της κρίσης στο επίπεδο των προτύπων και των αξιών που προκάλεσε μια ορισμένη δυτικοποίηση της κινέζικης κοινωνίας, ως απόρροια του αναπτυξιακού της άλματος: Προς υλοποίηση όλων αυτών έχουν εξαγγελθεί πολιτικές τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης, στροφής στην 'πράσινη οικονομία', ειδικές πολιτικές αποκέντρωσης που ενθαρρύνουν την «οικονομική βιοποικιλότητα» μέσω της ταυτόχρονης ανάπτυξης πόλεων και υπαίθρου, καθώς και εκστρατείες «πολιτιστικής αναζωογόνησης».
Οι γενικοί στόχοι αυτής της προσπάθειας, παρουσιάζονται σε ένα πλάνο που θέλει την Κίνα να πετυχαίνει μέχρι το 2020 το στάτους μιας 'ευημερεύουσας χώρας', να τεθεί μέχρι το 2035 στην πρώτη γραμμή των χωρών που παράγουν τεχνολογίες αιχμής, και να αμφισβητήσει μέχρι το 2050 την αμερικάνικη στρατιωτική πρωτοκαθεδρία.
Αυτά, βέβαια, αποτελούν αποφάσεις του Κινέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος, και άξονες μακρόπνοων πολιτικών σχεδίων, που ακολουθούν την μακραίωνη παράδοση μανδαρινισμού που χαρακτηρίζει την ιστορία του πιο παλιού έθνους-κράτους στον κόσμο, και όχι πραγματικότητα. Μπορεί μεν να εντυπωσιάζει η νέα κινέζικη αυτοπεποίθηση, καθώς και τυπικά πλέον, με αποφάσεις των κορυφαίων οργάνων διακυβέρνησης, εγκαταλείπεται η 'γραμμή άμυνας' στην Δύση που επιλέχθηκε μετά τους εσωτερικούς κλυδωνισμούς από την εξέγερση της Πλατείας Τιεν Ανμέν, και την επιδείνωση του γεωπολιτικού τοπίου, έπειτα από την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ.
Ωστόσο το εγχείρημα παραμένει κολοσσιαίο, οι εσωτερικές και εξωτερικές, κύρια γεωπολιτικές και πολιτισμικές, αντιθέσεις που καλείται να διαχειριστεί είναι τεράστιες, και δεν είναι διόλου σίγουρο ότι θα στεφθεί από επιτυχία. Ωστόσο, ακόμα και η διατύπωσή του δείχνει ότι προχωρούμε ταχύτερα προς την εγκαθίδρυση ενός πολυπολικού κόσμου. Άραγε, πως θα αντιδράσει η Δύση, και ειδικότερα οι ΗΠΑ σε αυτήν την πρόκληση;
Γιώργος Ρακκάς
Γιώργος Ρακκάς, πολιτικός επιστήμονας, διδάκτορας κοινωνιολογίας
http://www.huffingtonpost.gr/giorgos-rakkas/blogs-ti-simvainei-stin-kina-to-filodoxo-sxedio-mias-panisxiris-igesias-gia-tin-egkathidrisi-tis-polipolikotitas_b_18426378.html?utm_hp_ref=greece
31/10/2017
Κίνα:
Το Φιλόδοξο Σχέδιο μιας Πανίσχυρης ηγεσίας για την Εγκαθίδρυση της Πολυπολικότητας
Οι εξελίξεις που σφράγισαν την πραγματοποίηση του 19ου συνεδρίου του Κομμουνιστικού Κόμματος Κίνας, το οποίο γίνεται κάθε πενταετία, και επικυρώνει την στελέχωση της ηγεσίας, καθώς και το πλάνο πολιτικής του κινέζικου κράτους, πέρασαν στα ψιλά του ελληνικού τύπου. Απόρροια και αυτό ενός κυρίαρχου «ευρωεπαρχιωτισμού» που προβάλει ως «διεθνή» μόνον ό,τι γίνεται στην Ευρώπη και τις ΗΠΑ.
Ωστόσο την ίδια στιγμή που στην επικαιρότητα της γηραιάς ηπείρου κυριαρχούν ειδήσεις που καταδεικνύουν το «φθινόπωρο» της παγκόσμιας ευρωπαϊκής ισχύος --η κρίση στην Καταλονία, το έλλειμμα νομιμοποίησης της ευρωπαϊκής πολιτικής τάξης, η αμφισβήτηση της ευρωπαϊκής ενότητας από τους ίδιους τους λαούς της Ε.Ε. κ.ο.κ., οι εξελίξεις στην Κίνα μαρτυρούν μια νέα αυτοπεποίθηση, καθώς μια πανίσχυρη ηγεσία θέτει το Κομμουνιστικό Κόμμα Κίνας σε τροχιά εγκαθίδρυσης ενός «σινοκεντρικού» οικονομικού συστήματος το οποίο φιλοδοξεί να αναδιοργανώσει... όλη την ευρασιατική ήπειρο!
Το «σχέδιο» περιγράφεται ως εξής: Η Κίνα φιλοδοξεί να μετασχηματίσει την οικονομία της προκειμένου να αποφύγει την «παγίδα στασιμότητας» που ενίοτε χαρακτηρίζει τις μεσαίου εισοδήματος αναδυόμενες οικονομίες, οι οποίες αδυνατούν να αναπτυχθούν περαιτέρω στο πλαίσιο του δοσμένου παγκόσμιου καταμερισμού εργασίας, που τις θέλει να παίζουν ρόλο τροφοδότη φτηνών βιομηχανικών προϊόντων στις προεξάρχουσες δυτικές οικονομίες.
- φιλοδοξεί να εγκαθιδρύσει ένα δεύτερο οικονομικό κέντρο στον πλανήτη, δημιουργώντας μια παράλληλη της δυτικής «οικονομία-κόσμο». Ένα σχέδιο που εκσυγχρονίζει την παράδοση του μεσαιωνικού συστήματος διεθνών συναλλαγών που είχε εγκαθιδρύσει η 'αυτοκρατορία του κέντρου' στην Νοτιοανατολική Ασία, και το οποίο άκμασε υπό την δυναστεία των Μινγκ.
Καθώς οι τελευταίες τείνουν να παρακρατήσουν για τον εαυτό τους τις υψηλές τεχνολογίες, οι βιομηχανικές χώρες μεσαίου εισοδήματος εγκλωβίζονται στον εξαγωγικό τους ρόλο, κι έτσι το εισόδημά τους παραμένει στάσιμο, αποτρέποντας τους να υιοθετήσουν πολιτικές τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης. Η αναδιανομή του εισοδήματος μπλοκάρεται, οι κοινωνικές ανισότητες παραμένουν, κι έτσι η οικονομία των χωρών αυτών μετεωρίζεται σε μια μετάβαση που δεν ολοκληρώνεται ποτέ, καθώς περαιτέρω αναβάθμιση στην παγκόσμια αλυσίδα της αξίας αναστέλλεται. Αυτόν τον κίνδυνο αντιμετωπίζει η Κίνα, αν και δεν ευθύνονται μόνον τα όρια που θέτει ο ίδιος ο παγκόσμιος καταμερισμός, αλλά και ο οικολογικός παράγοντας.
Με τις αποφάσεις του 19ου συνεδρίου, ο παντοδύναμος σήμερα πρόεδρος Ζι -το όνομα του οποίου πλέον αναγράφεται ρητώς στο Σύνταγμα δίπλα σε εκείνο του προέδρου Μάο- φιλοδοξεί να ανατρέψει αυτήν την κατάσταση.
Τρεις είναι οι γενικοί άξονες πολιτικής βάσει των οποίων το κινέζικο κράτος θα επιδιώξει κάτι τέτοιο: Η δημιουργία ενός εναλλακτικού διεθνούς καταμερισμού εργασίας, υπό το πασίγνωστο και κολοσσιαίο επενδυτικό σχέδιο του «νέου δρόμου του Μεταξιού»· ένα πλέγμα πολιτικών που αποσκοπεί στο να αμφισβητήσει το δυτικό μονοπώλιο στις υψηλές τεχνολογίες· ένα έτερο πλέγμα, που θέλει να αντιμετωπίσει τις ίδιες τις 'αντιφάσεις της ανάπτυξης' στο εσωτερικό της χώρας, δηλαδή τις τεράστιες χωροταξικές ανισορροπίες μεταξύ των παραλίων και της ενδοχώρας, τις τεράστιες κοινωνικές ανισορροπίες στο εσωτερικό των μεγάλων πόλεων, καθώς και το σοβαρό οικολογικό ζήτημα που προκάλεσε ο τριαντακονταετής κύκλος του «κινέζικου θαύματος».
Οι δυο πρώτες πρωτοβουλίες συνδέονται και αλληλοεπηρεάζονται στενά:
Με τον «νέο δρόμο του Μεταξιού», που στην πραγματικότητα είναι πολλοί, θαλάσσιοι και χερσαίοι, η κινέζικη οικονομία σχεδιάζει να δώσει μια διέξοδο στο υπερπλεόνασμα κεφαλαίου που έχει συσσωρεύσει όντας το «εργαστήρι του κόσμου» επενδύοντας εκατοντάδες δισ. δολάρια σε έργα υποδομών, και ταυτόχρονα να δημιουργήσει ένα πλέγμα οικονομικής αλληλεξάρτησης κυρίως με τις χώρες της Κεντρικής και Δυτικής Ασίας, έτσι ώστε να μεταμορφωθεί σε χώρα εξαγωγέα-κεφαλαιουχικού εξοπλισμού και τεχνολογιών, δένοντας στο δικό της άρμα νεοανερχόμενες οικονομίες μεσαίου εισοδήματος.
- μεταξύ των 2,7 εκατομμυρίων ιδιωτικών επιχειρήσεων που υπάρχουν σήμερα στην χώρα, το 67,9% από αυτές διατηρεί στο εσωτερικό τους μια κομματική οργάνωση βάσης, που σύμφωνα με την νέα θεωρία αναλαμβάνει ρόλο... 'επιχειρηματικής πρωτοπορίας'
Λίγο ως πολύ, δηλαδή, φιλοδοξεί να εγκαθιδρύσει ένα δεύτερο οικονομικό κέντρο στον πλανήτη, δημιουργώντας μια παράλληλη της δυτικής «οικονομία-κόσμο». Ένα σχέδιο που εκσυγχρονίζει την παράδοση του μεσαιωνικού συστήματος διεθνών συναλλαγών που είχε εγκαθιδρύσει η 'αυτοκρατορία του κέντρου' στην Νοτιοανατολική Ασία, και το οποίο άκμασε υπό την δυναστεία των Μινγκ.
Μετά έρχεται το ζητούμενο 'τεχνολογικό άλμα'. Η Κίνα επιδιώκει να πρωτοστατήσει στις αιχμές της εφαρμοσμένης τεχνολογίας, παραδίδοντας μάλιστα την πρωτοβουλία της 'νέας οικονομίας' στις ιδιωτικές επιχειρήσεις -με σκοπό συν τοις άλλοις να αντιμετωπίζει και την τεράστια διαφθορά, ενδημική σε κρατικιστικά, γραφειοκρατικά μοντέλα. Στόχος, η ανάπτυξη ενός υβριδικού μοντέλου «κρατικά σχεδιαζόμενης και ελεγχόμενης οικονομίας της αγοράς», όπου η αυτονομία του ιδιωτικού τομέα σχετικοποιείται καθώς το κόμμα προχωράει στην... οργανωτική του επέκταση εντός των επιχειρήσεων, μια τάση που είναι ήδη σήμερα εμφανής: Σύμφωνα με το Bloomberg, μεταξύ των 2,7 εκατομμυρίων ιδιωτικών επιχειρήσεων που υπάρχουν σήμερα στην χώρα, το 67,9% από αυτές διατηρεί στο εσωτερικό τους μια κομματική οργάνωση βάσης, που σύμφωνα με την νέα θεωρία αναλαμβάνει ρόλο... 'επιχειρηματικής πρωτοπορίας' (!) -κι αυτό πριν η αυτή η ιδιότυπη συγχώνευση κράτους και οικονομίας της αγοράς γίνει στόχος πρώτης προτεραιότητας για την κινέζικη πολιτική.
Τέλος, είναι η ρητή δέσμευση του Προέδρου Ζι, στην βελτίωση της ποιότητας ζωής στο εσωτερικό της χώρας, δηλαδή στην αντιμετώπιση της οικολογικής κρίσης, στην άμβλυνση των μεγάλων κοινωνικών ανισοτήτων, την αντιμετώπιση της κρίσης στο επίπεδο των προτύπων και των αξιών που προκάλεσε μια ορισμένη δυτικοποίηση της κινέζικης κοινωνίας, ως απόρροια του αναπτυξιακού της άλματος: Προς υλοποίηση όλων αυτών έχουν εξαγγελθεί πολιτικές τόνωσης της εσωτερικής ζήτησης, στροφής στην 'πράσινη οικονομία', ειδικές πολιτικές αποκέντρωσης που ενθαρρύνουν την «οικονομική βιοποικιλότητα» μέσω της ταυτόχρονης ανάπτυξης πόλεων και υπαίθρου, καθώς και εκστρατείες «πολιτιστικής αναζωογόνησης».
Οι γενικοί στόχοι αυτής της προσπάθειας, παρουσιάζονται σε ένα πλάνο που θέλει την Κίνα να πετυχαίνει μέχρι το 2020 το στάτους μιας 'ευημερεύουσας χώρας', να τεθεί μέχρι το 2035 στην πρώτη γραμμή των χωρών που παράγουν τεχνολογίες αιχμής, και να αμφισβητήσει μέχρι το 2050 την αμερικάνικη στρατιωτική πρωτοκαθεδρία.
Αυτά, βέβαια, αποτελούν αποφάσεις του Κινέζικου Κομμουνιστικού Κόμματος, και άξονες μακρόπνοων πολιτικών σχεδίων, που ακολουθούν την μακραίωνη παράδοση μανδαρινισμού που χαρακτηρίζει την ιστορία του πιο παλιού έθνους-κράτους στον κόσμο, και όχι πραγματικότητα. Μπορεί μεν να εντυπωσιάζει η νέα κινέζικη αυτοπεποίθηση, καθώς και τυπικά πλέον, με αποφάσεις των κορυφαίων οργάνων διακυβέρνησης, εγκαταλείπεται η 'γραμμή άμυνας' στην Δύση που επιλέχθηκε μετά τους εσωτερικούς κλυδωνισμούς από την εξέγερση της Πλατείας Τιεν Ανμέν, και την επιδείνωση του γεωπολιτικού τοπίου, έπειτα από την κατάρρευση του Ανατολικού Μπλοκ.
Ωστόσο το εγχείρημα παραμένει κολοσσιαίο, οι εσωτερικές και εξωτερικές, κύρια γεωπολιτικές και πολιτισμικές, αντιθέσεις που καλείται να διαχειριστεί είναι τεράστιες, και δεν είναι διόλου σίγουρο ότι θα στεφθεί από επιτυχία. Ωστόσο, ακόμα και η διατύπωσή του δείχνει ότι προχωρούμε ταχύτερα προς την εγκαθίδρυση ενός πολυπολικού κόσμου. Άραγε, πως θα αντιδράσει η Δύση, και ειδικότερα οι ΗΠΑ σε αυτήν την πρόκληση;
Γιώργος Ρακκάς
Γιώργος Ρακκάς, πολιτικός επιστήμονας, διδάκτορας κοινωνιολογίας
http://www.huffingtonpost.gr/giorgos-rakkas/blogs-ti-simvainei-stin-kina-to-filodoxo-sxedio-mias-panisxiris-igesias-gia-tin-egkathidrisi-tis-polipolikotitas_b_18426378.html?utm_hp_ref=greece
31/10/2017