Τα δεινά του Σινά.
Μετά την εκδίωξη του Αιγύπτιου πρώην προέδρου Χόσνι Μουμπάρακ το 2011, εκατοντάδες Αιγύπτιοι ισλαμιστές επέστρεψαν από το Αφγανιστάν και εκατοντάδες άλλοι απελευθερώθηκαν από τις φυλακές. Αυτοί οι ισλαμιστές πίστευαν ότι ήταν η αρχή μιας νέας εποχής. Πολλοί επέλεξαν να συγκεντρωθούν στο Βόρειο Σινά.
Η χερσόνησος έχει γίνει έδαφος όπου εκτρέφεται η τρομοκρατία.
Μετά από δεκαετίες σχετικής ηρεμίας, η El-Arish, η πρωτεύουσα της αιγυπτιακής επαρχίας του Βορείου Σινά [1], έχει καταστεί στρατόπεδο στρατολόγησης για το Ισλαμικό Κράτος (ISIS). Στις 9 Ιανουαρίου, η οργάνωση ανέλαβε την ευθύνη για επιθέσεις σε δύο σημεία ελέγχου [2] στην πόλη, οι οποίες άφησαν νεκρούς οκτώ αστυνομικούς. Τέσσερις μέρες αργότερα, το Υπουργείο Εσωτερικών της Αιγύπτου εξέδωσε ανακοίνωση σχετικά με το θάνατο δέκα ανδρών τους οποίους περιέγραψε ως τρομοκράτες. Σε μια επιχείρηση που μεταδόθηκε [3] από την αιγυπτιακή κρατική τηλεόραση, σκοτώθηκαν όταν οι δυνάμεις ασφαλείας επιτέθηκαν στο κρησφύγετό τους σε αντίποινα για τις επιθέσεις του ISIS.
Μια γυναίκα που εκτοπίσθηκε από τις παραμεθόριες περιοχές του βόρειου Σινά, κοντά σε καλύβες στις παρυφές της El-Arish, στην Αίγυπτο, τον Μάιο του 2015. ASMAA MAGUI / REUTERS
Οι εικόνες εξέπληξαν αρκετές εξέχουσες οικογένειες Βεδουίνων στο Βόρειο Σινά, οι οποίες αναγνώρισαν έξι από τους άνδρες ως ντόπιους που είχαν συλληφθεί και είχαν αρπαγεί από τα σπίτια τους περίπου δύο μήνες νωρίτερα. Οι οικογένειες πίστευαν ότι η αστυνομία έβγαλε τους γιους τους από τα κελιά της φυλακής τους, τους έβαλε σε ένα διαμέρισμα και τους σκότωσε εν ψυχρώ για να πείσει τους Αιγυπτίους ότι οι δυνάμεις ασφαλείας της χώρας καταπολεμούν αποτελεσματικά την τρομοκρατία.
Σε μια συνάντηση αυτών των οικογενειών την επόμενη μέρα, οι εκπρόσωποί τους αποφάσισαν να αρνηθούν να παρευρεθούν σε μια συνάντηση που είχε διοργανωθεί με τον Υπουργό Εσωτερικών, Magdy Abdel Ghaffar, τον οποίο οι οικογένειες χαρακτήρισαν ως αντίπαλο. Μια επακόλουθη λίστα αιτημάτων της συνάντησης περιελάμβανε την άμεση απελευθέρωση όλων των κρατουμένων από το Βόρειο Σινά οι οποίοι κρατούνταν εν αναμονή ερευνών και οι οποίοι δεν είχαν ακόμη δεχθεί δικαστικές ποινές. Το συμβούλιο, που δεν εμπιστευόταν πια την ασφάλεια των κρατουμένων στα χέρια των αιγυπτιακών δυνάμεων ασφαλείας, δεσμεύτηκε να ξεκινήσει μια εκστρατεία πολιτικής ανυπακοής αν οι φυλακισμένοι δεν απελευθερώνονταν.
Δεδομένου ότι πρόκειται για μια φυλετική περιοχή, μεγάλες οικογένειες Βεδουίνων αντιπροσωπεύουν το μεγαλύτερο μέρος των επιχειρήσεων, του πλούτου και των κατοίκων. Για παράδειγμα, εάν οι επικεφαλής των οικογενειών αποφάσιζαν να σταματήσουν να συνεργάζονται με την αστυνομία και τον στρατό, οι υπηρεσίες ασφαλείας θα βρίσκονταν σε μια παράξενη και δύσκολη κατάσταση. Αυτός είναι ο λόγος που η ασφάλεια ενδιαφέρεται εντόνως να έχει καλές σχέσεις με τις οικογένειες.
Οι κάτοικοι της El-Arish έχουν δίκιο να ανησυχούν. Μετά την εκδίωξη του Αιγύπτιου πρώην προέδρου, Χόσνι Μουμπάρακ, το 2011, εκατοντάδες Αιγύπτιοι ισλαμιστές επέστρεψαν από το Αφγανιστάν και εκατοντάδες άλλοι απελευθερώθηκαν από τις φυλακές. Αυτοί οι ισλαμιστές πίστευαν ότι ήταν η αρχή μιας νέας εποχής. Πολλοί επέλεξαν να συγκεντρωθούν στο Βόρειο Σινά. Αμέσως μετά την απομάκρυνση του Αιγύπτιου πρώην προέδρου Μοχάμεντ Μόρσι από την εξουσία το 2013, οι ισλαμιστές άρχισαν επιχειρήσεις ενάντια στην ασφάλεια στην περιοχή. Ο Ahmad Wasfy, επικεφαλής του στρατιωτικού τμήματος που είναι γνωστό ως ο Δεύτερος Αιγυπτιακός Στρατός, διαβεβαίωσε τους Αιγυπτίους ότι οι στρατιωτικές επιχειρήσεις στο Σινά ήταν εξαιρετικά επιτυχείς και σύντομα θα τελειώσουν [4]. Το Σινά θα ήταν ένας χώρος χωρίς τρομοκράτες.
Πάνω από τρία χρόνια αργότερα, οι τρομοκρατικές επιθέσεις στο προσωπικό ασφαλείας και στα σημεία ελέγχου εξακολουθούν να υφίστανται. Περιοχές έχουν εκκενωθεί βιαίως, κάτοικοι έχουν εκτοπιστεί εσωτερικά και ο αιγυπτιακός στρατός έχει χάσει μεγάλο μέρος της λαϊκής υποστήριξης, καθώς το ISIS έχει εγκατασταθεί στο Σινά.
Σε ένα απλό σπίτι στην El-Arish, με δέχτηκαν ο Sheikh Ali al-Deeb, ο γιος του οποίου, Abdul Ati, ήταν ένας από τους νεαρούς άνδρες που ανακοινώθηκαν ως νεκροί από τις δυνάμεις ασφαλείας. «Ο γιος μου σκοτώθηκε άδικα», είπε ο γέρος, παλεύοντας να μην δακρύσει. «Στις 8 Οκτωβρίου, ο ανιψιός μου ήρθε σε μένα κραυγάζοντας ότι ο γιος μου συνελήφθη. Είπε ότι ήταν στο δρόμο ρυμουλκώντας ένα αυτοκίνητο που είχε χαλάσει όταν η ασφάλεια πήρε τον γιο μου και το φορτηγό του. Όταν ο Deeb πήγε στο αστυνομικό τμήμα γα να ρωτήσει για τον γιό του, «αρνήθηκαν οποιαδήποτε σχέση με την σύλληψη και είπαν ότι θα μπορούσε ήταν το Ισλαμικό Κράτος. Στην συνέχεια βρήκαμε το φορτηγό του μέσα στο αστυνομικό τμήμα της El-Arish. Επιστρέψαμε αναρωτώμενοι πώς μπορούσαν να αρνηθούν ότι κρατούσαν τον γιο μου, έχοντας το αυτοκίνητό του στην κατοχή τους!». Μόλις επιβεβαίωσε το πού βρισκόταν ο γιός του, είπε ο Deeb: «Ευχαρίστησα τον Θεό για το ότι ήταν στα χέρια της ασφάλειας. Τουλάχιστον ήξερα πού ήταν. Ποτέ δεν φαντάστηκα ότι η ζωή του γιου μου θα τελείωνε στα χέρια τους».
Συναντήθηκα επίσης με τον Ashraf Hefny, τον εκπρόσωπο της Λαϊκής Επιτροπής της El-Arish. «Πολλοί από τους νέους μας συλλαμβάνονται χωρίς προηγούμενη έρευνα και άλλοι εξαφανίζονται βιαίως», δήλωσε. «Αλλά το κράτος να σκοτώσει έξι νέους που έχουν ήδη συλληφθεί και να τους αποκαλεί τρομοκράτες όταν ολόκληρη η πόλη γνώριζε ότι ήταν στην δικαιοδοσία του κράτους -αυτό είναι πρωτοφανές». Και πρόσθεσε, «Θέλουμε απλά να είμαστε κομμάτι της Αιγύπτου. Το κράτος προσπαθεί να μας χωρίσει από αυτό».
ΠΕΡΙΘΩΡΙΟΠΟΙΗΣΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΜΕΛΗΣΗ
Από τότε που το Σινά επέστρεψε στην αιγυπτιακή κυριαρχία μετά την ειρηνευτική συνθήκη με το Ισραήλ, οι αιγυπτιακές Αρχές έχουν αντιμετωπίσει τους κατοίκους του με σκεπτικισμό λόγω φόβων ότι η πίστη τους παραμένει προς τους Ισραηλινούς και όχι προς τους Αιγυπτίους. Οι κάτοικοι του Σινά απαγορεύεται να ενταχθούν σε οποιαδήποτε ανώτερη θέση στο κράτος. Δεν μπορούν να εργαστούν στον στρατό, την αστυνομία, την δικαιοσύνη ή την διπλωματία. Εν τω μεταξύ, δεν έχουν πραγματοποιηθεί αναπτυξιακά έργα στο Βόρειο Σινά τα τελευταία 40 χρόνια. Τα χωριά Ράφα και Sheikh Zuwayed δεν έχουν σχολεία ή νοσοκομεία και κανένα σύγχρονο σύστημα για να λαμβάνουν πόσιμο νερό. Εξαρτώνται από το βρόχινο νερό και τα πηγάδια, σαν να βρίσκονται στον Μεσαίωνα.
Οι τρεις κύριες πόλεις στο Βόρειο Σινά (Rafah, Sheikh Zuweid και El-Arish) έχουν απομονωθεί από την Αίγυπτο στον βαθμό που κανένας Αιγύπτιος πολίτης δεν επιτρέπεται να εισέλθει στο Βόρειο Σινά, εκτός εάν είναι κάτοικος όπως επαληθεύεται με την εθνική ταυτότητα που πρέπει να διαθέτει. Τα σημεία ελέγχου έχουν καταστεί σημαντικό βάρος˙ μπορεί κανείς να περάσει τρεις ώρες περιμένοντας να διέλθει, χωρίς καμία εξήγηση. Πολλοί από τους δρόμους της El-Arish έχουν κλείσει από τον στρατό και εκατοντάδες στρέμματα ελαιώνων ισοπεδώθηκαν δια της βίας. Το κράτος ισχυρίστηκε ότι οι ελαιώνες ήταν καταφύγια για τρομοκράτες. Επιπλέον, οι υπηρεσίες ασφαλείας διέκοπταν τις επικοινωνίες στο Διαδίκτυο για όλη την πόλη για 12 συνεχείς ώρες, κάθε μέρα κατά την διάρκεια της μιας εβδομάδας που έμεινα εκεί. Οι δρόμοι της πόλης είναι γεμάτοι με σωρούς σκουπιδιών. Μετά από μια επίθεση κατά την οποία το ISIS πυρπόλησε τα φορτηγά συλλογής σκουπιδιών, το κράτος αποφάσισε να τιμωρήσει τους πολίτες, μη στέλνοντας άλλα φορτηγά.
Μέχρι πρόσφατα, η El-Arish είχε σχετικά γλιτώσει από ένοπλες συγκρούσεις μεταξύ κράτους και ISIS. Αλλά πολλοί από τους κατοίκους του Sheikh Zuweid και του Rafah έφυγαν ως φυγάδες στην El-Arish ως αποτέλεσμα των συνεχών στρατιωτικών επιχειρήσεων σε εκείνες τις περιοχές. Όμως τώρα, είναι φυσιολογικό να ακούγεται ο ήχος των πυροβολισμών καθ’ όλη την διάρκεια της νύχτας. Ο στρατός βομβάρδιζε σκληρά στα νότια της πόλης, κάτι που, σύμφωνα με έναν εκπρόσωπο του στρατού, είχε ως στόχο την εκκαθάριση τρομοκρατικών οχυρών.
ΜΙΑ ΤΡΑΓΙΚΗ ΔΥΝΑΜΙΚΗ
Με την πάροδο των χρόνων, το αιγυπτιακό κράτος προσπάθησε να εξαγοράσει την πίστη των φυλών των Βεδουίνων του Σινά, μετατρέποντας τον ρόλο του φυλετικού αρχηγού σε επίσημη κυβερνητική θέση. Αλλά αντί να επιτρέψει στην φυλή ή το χωριό να διορίσει τον επικεφαλής, αυτό το κάνει το κράτος. Με την σειρά του, ο επίσημος αρχηγός δεν είναι πλέον ο πραγματικός ηγέτης μιας οικογένειας ή μια πηγή σιγουριάς. «Ένας τυφλός που καθοδηγεί έναν τυφλό», είναι ο τρόπος με τον οποίο ο Safwat Gelbana, μια ηγετική προσωπικότητα της οικογένειας Gelbana της El-Arish, περιγράφει την κατάσταση. «Οι διορισμένοι αρχηγοί των οικογενειών λένε στο κράτος αυτό που θέλει να ακούσει και μπορεί να φέρνουν πίσω στους ανθρώπους οδηγίες από την ασφάλεια, αλλά, είναι πραγματικά ικανοί να περιορίσουν οποιοδήποτε πρόβλημα; Αμφιβάλλω».
Χωρίς ισχυρούς αρχηγούς, οι κάτοικοι του Σινά είναι κολλημένοι μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης: Του στρατού και του ISIS. Αν και θρησκευόμενος, ο πληθυσμός απορρίπτει γενικά την ρητορική του ISIS και καθιστά την οργάνωση υπεύθυνη για την αύξηση της δυστυχίας. Από την άλλη πλευρά, ο πληθυσμός εμπιστεύεται τον στρατό κάθε μέρα και λιγότερο καθώς διακόπτει τις επικοινωνίες και τις υπηρεσίες, πολιορκεί την πόλη, βομβαρδίζει χωριά και εκτοπίζει κατοίκους. Όταν οι κάτοικοι παραδίδουν έναν τρομοκράτη στον στρατό, το ISIS τους σφαγιάζει [5] χωρίς να τιμωρείται. Αν παραμείνουν σιωπηλοί, η στρατιωτική υπηρεσία πληροφοριών μπορεί να τους συλλάβει και να κατεδαφίσει τα σπίτια τους, μερικές φορές ενώ βρίσκονται ακόμα μέσα σε αυτά.
Ένα παράδειγμα αυτής της θλιβερής δυναμικής έλαβε χώρα στις 10 Νοεμβρίου. Το μεσημέρι, δύο αυτοκίνητα σταμάτησαν σε ένα τετράγωνο στο κέντρο της El-Arish. Πέντε ένοπλοι άνδρες ξεπήδησαν από αυτά. Τράβηξαν έξω από το αυτοκίνητο έναν άντρα στην ηλικία των περίπου σαράντα και τον έριξαν στο έδαφος με τα χέρια του δεμένα πίσω από την πλάτη του. Μουρμούρισαν ότι κάτι που οι παρευρισκόμενοι δεν μπόρεσαν να αποκρυπτογραφήσουν. Στην συνέχεια πυροβόλησαν τον άνδρα στο κεφάλι και έφυγαν φωνάζοντας «Allahu Akbar!» και «Δόξα στο Ισλάμ!». Οι παρευρισκόμενοι πλησίασαν το σώμα του ανθρώπου για να ανακαλύψουν ότι ήταν ένας πολύ γνωστός έμπορος από την El-Arish.
Με δυσκολία καταφέραμε να μιλήσουμε με έναν από τους στενούς συγγενείς του ανθρώπου, έναν νεαρό που συμφώνησε να μας μιλήσει υπό την προϋπόθεση της ανωνυμίας. Το θύμα «ήταν ιδιοκτήτης μιας εταιρείας επίπλων και έδωσε έπιπλα γραφείου σε στρατιωτικές μονάδες στην El-Arish», ανέφερε ο νέος άντρας. «Δεν οδήγησε τον στρατό σε μέλη του ISIS. Απλώς συναλλάχθηκε με τον στρατό, αλλά η τιμωρία του ήταν να τον σκοτώσουν στον δρόμο, στο φως της ημέρας. Ο στρατός δεν σήκωσε ούτε ένα δάχτυλο, ούτε καν υποσχέθηκε να βρει τους δράστες».
Ο θυμωμένος νέος άνδρας απευθύνθηκε στο κράτος: «Μας συλλαμβάνετε, μας αποκαλείτε προδότες, βομβαρδίζετε τα σπίτια μας, και όμως δεν μπαίνετε στον κόπο να βρείτε ποιος μας σκοτώνει αν συνεργαζόμαστε ή συναλλασσόμαστε μαζί σας», είπε. «Αυτή η καταπίεση και η αδικία που επιβάλλετε στους ανθρώπους του Σινά θα οδηγήσει μόνο στην δημιουργία ενός εύφορου περιβάλλοντος για την στρατολόγηση μελών για το ISIS. Έχετε μετατρέψει το Σινά σε φυτώριο για την τρομοκρατία. Έχετε να κατηγορήσετε μόνο τους εαυτούς σας».
Ο MAGED ATEF ,
δημοσιογράφος με βάση το Κάιρο.
Το κείμενο αυτό γράφτηκε στις 13 Μαρτίου 2017.
Στα αγγλικά:
Σύνδεσμοι:
[1] https://www.foreignaffairs.com/articles/egypt/2015-11-08/sinais-stubborn...
[2] http://www.aswatmasriya.com/news/details/71967
[3] https://www.youtube.com/watch?v=7V4usXKS5bE
[4] http://www.elwatannews.com/news/details/333863
[5] https://almesryoon.com/%D9%82%D8%B6%D8%A7%D9%8A%D8%A7-%D9%88%D8%AD%D9%88...
[2] http://www.aswatmasriya.com/news/details/71967
[3] https://www.youtube.com/watch?v=7V4usXKS5bE
[4] http://www.elwatannews.com/news/details/333863
[5] https://almesryoon.com/%D9%82%D8%B6%D8%A7%D9%8A%D8%A7-%D9%88%D8%AD%D9%88...
26/11/17
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Μεταξύ Φαραώ και Προφήτη.
Η πολυαίμακτη τρομοκρατική επίθεση του Ισλαμικού Κράτος στο Σινά επανέφερε στην επικαιρότητα τον βαθύ διχασμό που διαπερνά την Αίγυπτο. Σημείο-καμπή στην ιστορία της είναι ο πεντηκονταετίας «Πόλεμος των έξι ημερών». Το Ισραήλ κατάφερε τότε να συντρίψει τον στρατιωτικό συνασπισμό Αιγυπτίων, Σύρων και Ιορδανών. Οι απώλειες ήταν πολύ μεγάλες για την πλευρά των Αράβων και οι πολιτικές επιπτώσεις ακόμα μεγαλύτερες.
Η ήττα ήταν ντροπιαστική και συνέβαλε στην παρακμή των κοσμικών καθεστώτων του αραβικού εθνικισμού που είχαν κυριότερο εκφραστή τους τον Αιγύπτιο ηγέτη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Ακολούθησε η άνοδος του φονταμενταλιστικού Ισλάμ, το οποίο ο Νάσερ είχε προσπαθήσει να καταστείλει. Η σύγκρουση του εθνικιστή Νάσερ με τους φονταμενταλιστές Αδελφούς Μουσουλμάνους, σημάδεψε τη νεότερη ιστορία της Αιγύπτου.
Σχεδόν κανείς στην Αίγυπτο δεν λυπήθηκε τον διεφθαρμένο Αιγύπτιο βασιλιά Φαρούκ όταν ανατράπηκε από τους «Ελεύθερους Αξιωματικούς» του συνταγματάρχη Νάσερ το 1952. Είχε προηγηθεί ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος του 1948. Ήταν ο «πόλεμος της ανεξαρτησίας» για το νεότευκτο κράτος του Ισραήλ, το οποίο και τότε είχε επικρατήσει στρατιωτικά έναντι των αραβικών μοναρχικών καθεστώτων.
Το νέο στρατιωτικό καθεστώς απαγόρευσε όλα τα πολιτικά κόμματα εκτός των Αδελφών Μουσουλμάνων, με τους οποίους πολλοί αξιωματικοί είχαν διασυνδέσεις. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, η πρώτη μαζική οργάνωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού στον αραβικό κόσμο, επεδίωκαν την εφαρμογή της Σαρία (ο κορανικός Ιερός Νόμος), καταφεύγοντας συχνά σε τρομοκρατικές μεθόδους. Σύνθημα τους ήταν «Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας, ο Προφήτης το πρότυπο μας, το Κοράνι το Σύνταγμα μας, η Τζιχάντ το μονοπάτι μας«.
Μόλις διαπίστωσαν ότι ο Νάσερ εμπνέονταν από εθνικισμό και σοσιαλισμό, εκκοσμικευμένες θεωρίες τις οποίες πολεμούσαν, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κήρυξαν τον πόλεμο στο νέο καθεστώς. Το 1954 αποπειράθηκαν ανεπιτυχώς να δολοφονήσουν το Νάσερ, γεγονός που προκάλεσε κύμα καταστολής εναντίον τους με φυλακίσεις, εκτελέσεις, βασανιστήρια και εξορίες. Ήταν η περίοδος της almihna (δοκιμασίας).
Η εποχή του αραβικού εθνικισμού
Η κρίση του Σουέζ το 1956 και η σύγκρουση του Νάσερ με τις στρατιωτικές δυνάμεις των Αγγλογάλλων και των Ισραηλινών εκτινάσσουν το κύρος του. Ο ηγέτης της Αιγύπτου γίνεται ο ήρωας των Αράβων, σύμβολο για τον Τρίτο Κόσμο, ο ηγέτης που αποτίναξε τα δεσμά της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Σε ογκώδεις διαδηλώσεις σε όλον τον αραβικό κόσμο ο λαός φωνάζει το όνομα του και κρατάει τα πορτραίτα του. Το όνειρο του Νάσερ, ο παναραβισμός, η ενότητα των Αράβων υπό εθνικιστικά σοσιαλιστικά καθεστώτα, μοιάζει να γίνεται πραγματικότητα, καθώς ακολουθούν καταιγιστικές εξελίξεις.
Η Αίγυπτος ενώνεται με την Συρία τον Φεβρουάριο του 1958, δημιουργώντας την Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία. Λίγους μήνες μετά στρατιωτικό κίνημα ανατρέπει την φιλοδυτική μοναρχία του Ιράκ. Ο μεγάλος εχθρός του Νάσερ, ο αγγλόφιλος πρωθυπουργός Νούρι Σαΐντ, λιντσάρεται από το πλήθος που είχε ξεχυθεί στους δρόμους, πανηγυρίζοντας την πτώση του μοναρχικού καθεστώτος.
Ταυτοχρόνως, ο Νάσερ αναβαθμίζει το γεωπολιτικό κύρος της Αιγύπτου, αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στο Κίνημα των Αδεσμεύτων. Φιλοδοξία του ήταν η Αίγυπτος να πρωταγωνιστήσει στις διεθνείς εξελίξεις. Το άστρο του «Ραΐς» μεσουρανεί και το διωκόμενο πολιτικό Ισλάμ μοιάζει με ξεπερασμένο αναχρονισμό, όργανο των αντιδραστικών μοναρχιών της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας και των Εμιράτων.
Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών
Η αραβική ενότητα δεν διαρκεί πολύ. Η Συρία τον Σεπτέμβριο του 1961 αποχωρεί από την Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία, θεωρώντας ότι ο Νάσερ την αντιμετώπιζε σαν αποικία του, όχι σαν ισότιμο μέλος μιας αραβικής ένωσης. Ο Ιρακινός ηγέτης του αντιμοναρχικού πραξικοπήματος συνταγματάρχης Αμπντούλ Καρίμ Κασέμ αρνείται να ενταχθεί στην Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία.
Ο Νάσερ δεν έκρυψε την οργή του. Θεωρεί τον Κασέμ όργανο των Ιρακινών κομμουνιστών. Αν και ο ίδιος είχε καλές σχέσεις με την ΕΣΣΔ ήταν σφοδρός αντικομμουνιστής. Θα ακολουθήσει μία σειρά συγκρούσεων στην χώρα που θα καταλήξουν στην ανατροπή και εκτέλεση του Κασέμ τον Φεβρουάριο του 1961.
Την ίδια εποχή η Αίγυπτος ζει το «δικό της Βιετνάμ» (έκφραση του ίδιου του Νάσερ) στον εμφύλιο της Υεμένης, καθώς είχε αποστείλει χιλιάδες στρατιώτες για την ενίσχυση των ντόπιων φιλονασερικών δυνάμεων. Σε όλα αυτά ήλθε να προστεθεί η ήττα-σοκ στον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Η ήττα για τον μουσουλμανικό κόσμο δεν ήταν μόνο στρατιωτική. Ήταν πρωτίστως θρησκευτική. Το μικρό Ισραήλ, σαν νέος “Δαυίδ”, νίκησε τους πολυάριθμους αραβικούς στρατούς, τους νέους Φιλισταίους “Γολιάθ”.
Ο Σαγίντ Κούτμπ
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αισθάνονται δικαιωμένοι. Γι’ αυτούς ο Νάσερ είναι ο «Φαραώ», ένας μεγαλομανής δυνάστης που τιμωρήθηκε για την αλαζονεία του. Αντί για τον Ιερό Νόμο του Κορανίου, υιοθέτησε τις σοσιαλιστικές και τις εθνικιστικές θεωρίες των «απίστων». Οι σκηνές λατρείας του λαού για το πρόσωπο του ήταν ασέβεια, μία σύγχρονη ειδωλολατρεία. Όπως έλεγαν χαρακτηριστικά. «ο Αλλάχ τιμώρησε τους Άραβες, επειδή είχαν παρεκκλίνει από το σωστό μονοπάτι». Το σωστό μονοπάτι δεν ήταν ο παναραβισμός, αλλά η Ούμμα, η ιερή κοινότητα των μουσουλμάνων.
Η εκτέλεση από το καθεστώς Νάσερ το 1966 του πιο χαρισματικού διανοητή των Αδελφών Μουσουλμάνων, του Σαγίντ Κουτμπ, συνέβαλε στη δημοφιλία των ισλαμικών ιδεών. Ο Κουτμπ πίστευε ότι ο μουσουλμανικός κόσμος ήταν στην εποχή της jahiliyya, την εποχή της άγνοιας, όπως πριν την άφιξη του Προφήτη Μωάμεθ. Χαρακτηρίζονταν από διαφθορά, παρακμή, ειδωλολατρεία.
Κατά τον Κουτμπ δικαιοσύνη είναι μόνο η Σαρία. Επομένως, καθήκον του πιστού μουσουλμάνου είναι ο ένοπλος αγώνας για την καταστροφή των σύγχρονων ειδώλων της jahiliyya, δηλαδή του εθνικισμού, του κομμουνισμού, του σοσιαλισμού και του δυτικού πολιτισμού. Ενός πολιτισμού, που –όπως έλεγε χαρακτηριστικά– «εξαπατά την ανθρωπότητα με τη λάμψη, τον θόρυβο και τις αισθησιακές του απολαύσεις, με τις οποίες η ψυχή πνίγεται ενώ τα ένστικτα γίνονται επιθετικά».
Θανάσιμος εχθρός είναι επίσης οι μουσουλμάνοι ηγέτες που αποκλίνουν από την Σαρία. Είναι αποστάτες που τους αξίζει ο θάνατος. Τα γραπτά του Κουτμπ (ειδικά το έργο του “Οδοδείκτες” που είχε γράψει στην φυλακή) είχαν για τον μουσουλμανικό κόσμο την επίδραση που είχε στην Δύση το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ.
Από την Αδελφότητα στον τζιχαντισμό
Ο Νάσερ πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1970 σε ηλικία μόλις 52 ετών. Λέγεται ότι η υγεία του κλονίστηκε από τις σφαγές των Παλαιστινίων προσφύγων από τον ιορδανικό στρατό στα γεγονότα του «Μαύρου Σεπτέμβρη». Ο παναραβισμός πέρασε σταδιακά στην ιστορία. Το κενό που άφησε προσπάθησαν σταδιακά να το αναπληρώσουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι.
Χρειάσθηκε να μεσολαβήσουν οι εξεγέρσεις της “Αραβικής Άνοιξης” και η ανατροπή του καθεστώτος Μουμπάρακ για να μπορέσει η Μουσουλμανική Αδελφότητα να φθάσει στην εξουσία, μέσα από ελεύθερες εκλογές. Δεν την διατήρησε, όμως, για πολύ. Ο εκλεγμένος πρόεδρος της Αιγύπτου Μόρσι ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα με επικεφαλής τον σημερινό πρόεδρο Σίσι.
Το νέο καθεστώς εξαπέλυσε ένα κύμα αιματηρής καταστολής, το οποίο εξουθένωσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Αυτό είχε ως κατ’ αντιδιαστολή αποτέλεσμα να ενισχυθούν οι οργανώσεις των τζιχαντιστών. Σκοτώνουν συστηματικά τους ντόπιους Κόπτες Χριστιανούς (τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα ήταν η πολύνεκρη επίθεση σε λεωφορείο). Με την τωρινή ακόμα πιο αιματηρή επίθεση σε τζαμί στο Σινά απέδειξαν ότι δεν έχουν ενδοιασμό να σκοτώνουν μαζικά και σουνίτες βεδουίνους, απλά και μόνο επειδή δεν συντάσσονται μαζί τους.
Όλα δείχνουν ότι το αιματηρό αυτό σήριαλ θα έχει πολλά ακόμα επεισόδια…
Γιώργος Λυκοκάπης
https://slpress.gr/diethni/metaxy-farao-kai-profiti/
27 Νοεμβρίου 2017
Η πολυαίμακτη τρομοκρατική επίθεση του Ισλαμικού Κράτος στο Σινά επανέφερε στην επικαιρότητα τον βαθύ διχασμό που διαπερνά την Αίγυπτο. Σημείο-καμπή στην ιστορία της είναι ο πεντηκονταετίας «Πόλεμος των έξι ημερών». Το Ισραήλ κατάφερε τότε να συντρίψει τον στρατιωτικό συνασπισμό Αιγυπτίων, Σύρων και Ιορδανών. Οι απώλειες ήταν πολύ μεγάλες για την πλευρά των Αράβων και οι πολιτικές επιπτώσεις ακόμα μεγαλύτερες.
Η ήττα ήταν ντροπιαστική και συνέβαλε στην παρακμή των κοσμικών καθεστώτων του αραβικού εθνικισμού που είχαν κυριότερο εκφραστή τους τον Αιγύπτιο ηγέτη Γκαμάλ Αμπντέλ Νάσερ. Ακολούθησε η άνοδος του φονταμενταλιστικού Ισλάμ, το οποίο ο Νάσερ είχε προσπαθήσει να καταστείλει. Η σύγκρουση του εθνικιστή Νάσερ με τους φονταμενταλιστές Αδελφούς Μουσουλμάνους, σημάδεψε τη νεότερη ιστορία της Αιγύπτου.
Σχεδόν κανείς στην Αίγυπτο δεν λυπήθηκε τον διεφθαρμένο Αιγύπτιο βασιλιά Φαρούκ όταν ανατράπηκε από τους «Ελεύθερους Αξιωματικούς» του συνταγματάρχη Νάσερ το 1952. Είχε προηγηθεί ο πρώτος αραβοϊσραηλινός πόλεμος του 1948. Ήταν ο «πόλεμος της ανεξαρτησίας» για το νεότευκτο κράτος του Ισραήλ, το οποίο και τότε είχε επικρατήσει στρατιωτικά έναντι των αραβικών μοναρχικών καθεστώτων.
Το νέο στρατιωτικό καθεστώς απαγόρευσε όλα τα πολιτικά κόμματα εκτός των Αδελφών Μουσουλμάνων, με τους οποίους πολλοί αξιωματικοί είχαν διασυνδέσεις. Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι, η πρώτη μαζική οργάνωση του ισλαμικού φονταμενταλισμού στον αραβικό κόσμο, επεδίωκαν την εφαρμογή της Σαρία (ο κορανικός Ιερός Νόμος), καταφεύγοντας συχνά σε τρομοκρατικές μεθόδους. Σύνθημα τους ήταν «Ο Αλλάχ είναι ο στόχος μας, ο Προφήτης το πρότυπο μας, το Κοράνι το Σύνταγμα μας, η Τζιχάντ το μονοπάτι μας«.
Μόλις διαπίστωσαν ότι ο Νάσερ εμπνέονταν από εθνικισμό και σοσιαλισμό, εκκοσμικευμένες θεωρίες τις οποίες πολεμούσαν, οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι κήρυξαν τον πόλεμο στο νέο καθεστώς. Το 1954 αποπειράθηκαν ανεπιτυχώς να δολοφονήσουν το Νάσερ, γεγονός που προκάλεσε κύμα καταστολής εναντίον τους με φυλακίσεις, εκτελέσεις, βασανιστήρια και εξορίες. Ήταν η περίοδος της almihna (δοκιμασίας).
Η εποχή του αραβικού εθνικισμού
Η κρίση του Σουέζ το 1956 και η σύγκρουση του Νάσερ με τις στρατιωτικές δυνάμεις των Αγγλογάλλων και των Ισραηλινών εκτινάσσουν το κύρος του. Ο ηγέτης της Αιγύπτου γίνεται ο ήρωας των Αράβων, σύμβολο για τον Τρίτο Κόσμο, ο ηγέτης που αποτίναξε τα δεσμά της ευρωπαϊκής αποικιοκρατίας. Σε ογκώδεις διαδηλώσεις σε όλον τον αραβικό κόσμο ο λαός φωνάζει το όνομα του και κρατάει τα πορτραίτα του. Το όνειρο του Νάσερ, ο παναραβισμός, η ενότητα των Αράβων υπό εθνικιστικά σοσιαλιστικά καθεστώτα, μοιάζει να γίνεται πραγματικότητα, καθώς ακολουθούν καταιγιστικές εξελίξεις.
Η Αίγυπτος ενώνεται με την Συρία τον Φεβρουάριο του 1958, δημιουργώντας την Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία. Λίγους μήνες μετά στρατιωτικό κίνημα ανατρέπει την φιλοδυτική μοναρχία του Ιράκ. Ο μεγάλος εχθρός του Νάσερ, ο αγγλόφιλος πρωθυπουργός Νούρι Σαΐντ, λιντσάρεται από το πλήθος που είχε ξεχυθεί στους δρόμους, πανηγυρίζοντας την πτώση του μοναρχικού καθεστώτος.
Ταυτοχρόνως, ο Νάσερ αναβαθμίζει το γεωπολιτικό κύρος της Αιγύπτου, αναλαμβάνοντας πρωταγωνιστικό ρόλο στο Κίνημα των Αδεσμεύτων. Φιλοδοξία του ήταν η Αίγυπτος να πρωταγωνιστήσει στις διεθνείς εξελίξεις. Το άστρο του «Ραΐς» μεσουρανεί και το διωκόμενο πολιτικό Ισλάμ μοιάζει με ξεπερασμένο αναχρονισμό, όργανο των αντιδραστικών μοναρχιών της Σαουδικής Αραβίας, της Ιορδανίας και των Εμιράτων.
Ο Πόλεμος των Έξι Ημερών
Η αραβική ενότητα δεν διαρκεί πολύ. Η Συρία τον Σεπτέμβριο του 1961 αποχωρεί από την Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία, θεωρώντας ότι ο Νάσερ την αντιμετώπιζε σαν αποικία του, όχι σαν ισότιμο μέλος μιας αραβικής ένωσης. Ο Ιρακινός ηγέτης του αντιμοναρχικού πραξικοπήματος συνταγματάρχης Αμπντούλ Καρίμ Κασέμ αρνείται να ενταχθεί στην Ενωμένη Αραβική Δημοκρατία.
Ο Νάσερ δεν έκρυψε την οργή του. Θεωρεί τον Κασέμ όργανο των Ιρακινών κομμουνιστών. Αν και ο ίδιος είχε καλές σχέσεις με την ΕΣΣΔ ήταν σφοδρός αντικομμουνιστής. Θα ακολουθήσει μία σειρά συγκρούσεων στην χώρα που θα καταλήξουν στην ανατροπή και εκτέλεση του Κασέμ τον Φεβρουάριο του 1961.
Την ίδια εποχή η Αίγυπτος ζει το «δικό της Βιετνάμ» (έκφραση του ίδιου του Νάσερ) στον εμφύλιο της Υεμένης, καθώς είχε αποστείλει χιλιάδες στρατιώτες για την ενίσχυση των ντόπιων φιλονασερικών δυνάμεων. Σε όλα αυτά ήλθε να προστεθεί η ήττα-σοκ στον Πόλεμο των Έξι Ημερών. Η ήττα για τον μουσουλμανικό κόσμο δεν ήταν μόνο στρατιωτική. Ήταν πρωτίστως θρησκευτική. Το μικρό Ισραήλ, σαν νέος “Δαυίδ”, νίκησε τους πολυάριθμους αραβικούς στρατούς, τους νέους Φιλισταίους “Γολιάθ”.
Ο Σαγίντ Κούτμπ
Οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι αισθάνονται δικαιωμένοι. Γι’ αυτούς ο Νάσερ είναι ο «Φαραώ», ένας μεγαλομανής δυνάστης που τιμωρήθηκε για την αλαζονεία του. Αντί για τον Ιερό Νόμο του Κορανίου, υιοθέτησε τις σοσιαλιστικές και τις εθνικιστικές θεωρίες των «απίστων». Οι σκηνές λατρείας του λαού για το πρόσωπο του ήταν ασέβεια, μία σύγχρονη ειδωλολατρεία. Όπως έλεγαν χαρακτηριστικά. «ο Αλλάχ τιμώρησε τους Άραβες, επειδή είχαν παρεκκλίνει από το σωστό μονοπάτι». Το σωστό μονοπάτι δεν ήταν ο παναραβισμός, αλλά η Ούμμα, η ιερή κοινότητα των μουσουλμάνων.
Η εκτέλεση από το καθεστώς Νάσερ το 1966 του πιο χαρισματικού διανοητή των Αδελφών Μουσουλμάνων, του Σαγίντ Κουτμπ, συνέβαλε στη δημοφιλία των ισλαμικών ιδεών. Ο Κουτμπ πίστευε ότι ο μουσουλμανικός κόσμος ήταν στην εποχή της jahiliyya, την εποχή της άγνοιας, όπως πριν την άφιξη του Προφήτη Μωάμεθ. Χαρακτηρίζονταν από διαφθορά, παρακμή, ειδωλολατρεία.
Κατά τον Κουτμπ δικαιοσύνη είναι μόνο η Σαρία. Επομένως, καθήκον του πιστού μουσουλμάνου είναι ο ένοπλος αγώνας για την καταστροφή των σύγχρονων ειδώλων της jahiliyya, δηλαδή του εθνικισμού, του κομμουνισμού, του σοσιαλισμού και του δυτικού πολιτισμού. Ενός πολιτισμού, που –όπως έλεγε χαρακτηριστικά– «εξαπατά την ανθρωπότητα με τη λάμψη, τον θόρυβο και τις αισθησιακές του απολαύσεις, με τις οποίες η ψυχή πνίγεται ενώ τα ένστικτα γίνονται επιθετικά».
Θανάσιμος εχθρός είναι επίσης οι μουσουλμάνοι ηγέτες που αποκλίνουν από την Σαρία. Είναι αποστάτες που τους αξίζει ο θάνατος. Τα γραπτά του Κουτμπ (ειδικά το έργο του “Οδοδείκτες” που είχε γράψει στην φυλακή) είχαν για τον μουσουλμανικό κόσμο την επίδραση που είχε στην Δύση το Κομμουνιστικό Μανιφέστο του Μαρξ.
Από την Αδελφότητα στον τζιχαντισμό
Ο Νάσερ πέθανε στις 28 Σεπτεμβρίου του 1970 σε ηλικία μόλις 52 ετών. Λέγεται ότι η υγεία του κλονίστηκε από τις σφαγές των Παλαιστινίων προσφύγων από τον ιορδανικό στρατό στα γεγονότα του «Μαύρου Σεπτέμβρη». Ο παναραβισμός πέρασε σταδιακά στην ιστορία. Το κενό που άφησε προσπάθησαν σταδιακά να το αναπληρώσουν οι Αδελφοί Μουσουλμάνοι.
Χρειάσθηκε να μεσολαβήσουν οι εξεγέρσεις της “Αραβικής Άνοιξης” και η ανατροπή του καθεστώτος Μουμπάρακ για να μπορέσει η Μουσουλμανική Αδελφότητα να φθάσει στην εξουσία, μέσα από ελεύθερες εκλογές. Δεν την διατήρησε, όμως, για πολύ. Ο εκλεγμένος πρόεδρος της Αιγύπτου Μόρσι ανετράπη από στρατιωτικό πραξικόπημα με επικεφαλής τον σημερινό πρόεδρο Σίσι.
Το νέο καθεστώς εξαπέλυσε ένα κύμα αιματηρής καταστολής, το οποίο εξουθένωσε τους Αδελφούς Μουσουλμάνους. Αυτό είχε ως κατ’ αντιδιαστολή αποτέλεσμα να ενισχυθούν οι οργανώσεις των τζιχαντιστών. Σκοτώνουν συστηματικά τους ντόπιους Κόπτες Χριστιανούς (τελευταίος κρίκος στην αλυσίδα ήταν η πολύνεκρη επίθεση σε λεωφορείο). Με την τωρινή ακόμα πιο αιματηρή επίθεση σε τζαμί στο Σινά απέδειξαν ότι δεν έχουν ενδοιασμό να σκοτώνουν μαζικά και σουνίτες βεδουίνους, απλά και μόνο επειδή δεν συντάσσονται μαζί τους.
Όλα δείχνουν ότι το αιματηρό αυτό σήριαλ θα έχει πολλά ακόμα επεισόδια…
Γιώργος Λυκοκάπης
https://slpress.gr/diethni/metaxy-farao-kai-profiti/
27 Νοεμβρίου 2017