Όχι ρε κλέφτες! Δεν πληρώνω
Σκίτσο του Ηλία Μακρή
Υπάρχει τρόπος να αντιδράσει η μεσαία τάξη και να ανατρέψει τους κλέφτες, που της ρουφάνε το αποτέλεσμα του κόπου της; Υπάρχει. Αλλά, για να γίνει πράξη αυτή η αντίδραση και να δώσει καρπούς χρειάζεται ένας παράγοντας: Μια μεσαία τάξη με συνείδηση πολιτών και όχι συνείδηση ραγιάδων. Μια μεσαία τάξη με ταξική συνείδηση.
Τα πράγματα είναι απλά. Η μεσαία τάξη, όπως και όλοι οι πολίτες, φορολογούνται για συγκεκριμένους λόγους. Δεν φορολογούνται για να μαζεύει λεφτά η κάθε κυβέρνηση. Το προβλέπει το Σύνταγμα, δεν είναι θεωρία.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν σχολεία και δασκάλους. Και δεν έχουν. Τα σχολεία είναι κρύα, σαράβαλα, ασυντήρητα, ανασφαλή. Και οι δάσκαλοι είναι ανεπαρκείς. Και σε αριθμό και σε απόδοση σε μεγάλο βαθμό.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν νοσοκομεία, γιατρούς, νοσηλευτές, υλικά και φάρμακα. Και δεν έχουν. Τα νοσοκομεία είναι μισοερειπωμένα, με υποδομές απαρχαιωμένες, υλικά που παλιώνουν σε αποθήκες, γιατρούς κακοπληρωμένους, νοσηλευτές λίγους, αναλώσιμα σπάνια και φάρμακα σε έλλειψη ή πανάκριβα.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν ασφάλεια. Και δεν έχουν. Με μια αστυνομία ανύπαρκτη εκεί που χρειάζεται, δηλαδή στις γειτονιές, στα χωριά και στο δρόμο σε 24ωρη βάση. Με μια αστυνομία ελλιπή σε αριθμό και υλικά. Μια αστυνομία απούσα από την καθημερινότητα του πολίτη.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν μια δικαιοσύνη που να τους προστατεύει από τους ανέντιμους, τους κλέφτες, τους απατεώνες, τους ισχυρούς. Και δεν έχουν. Γιατί η δικαιοσύνη σέρνεται με τέτοιους ρυθμούς που λειτουργεί υπέρ του απατεώνα. Και συμπεριφέρεται στον εαυτό της μισθολογικά και αξιοκρατικά σαν κάτι ανώτερο από τους πολίτες.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν συγκοινωνίες. Μεταφορές. Και δεν έχουν. Το προσωπικό είναι λίγο, αγενές και αυταρχικά εξουσιαστικό στην πλειοψηφία του, αδιάφορο για τον πολίτη. Τα μέσα είναι λίγα, κακοσυντηρημένα και τα κυκλώματα που λυμαίνονται το χώρο πολλά. Από υπαλλήλους, μεσάζοντες και διαπλεκόμενους πολιτικούς.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν μια δημόσια διοίκηση που να τους υπηρετεί. Και δεν έχουν. Αντιθέτως, έχουν μια δημόσια διοίκηση αργοκίνητη, αδιάφορη, εγωπαθή, ανταγωνιστική αν όχι εχθρική απέναντι στους φυσικούς εργοδότες της. Μια δημόσια διοίκηση που υπάρχει για να υπηρετεί τον εαυτό της και, κυρίως, τις εκάστοτε κυβερνήσεις. Οι οποίες την ταΐζουν σε βάρος των πολιτών.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν περίθαλψη και σύστημα εργασίας. Και δεν έχουν. Με υπηρεσίες που κοιτάνε το ρολόι για να εξαντλήσουν το ωράριο, διατάξεις που κάνουν τα πέντε λεπτά που απαιτούνται για μια δουλειά να μετατρέπεται σε εξάμηνο και σύστημα διεκπεραίωσης υποθέσεων βγαλμένο από τη δεκαετία του 1950. Για να διαιωνίζεται η πελατειακή σχέση μεταξύ υπαλλήλων, κυβέρνησης και ομήρων πολιτών.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν δρόμους λιμάνια και αεροδρόμια προς όφελός τους. Και δεν έχουν. Γιατί οι δρόμοι, τα λιμάνια και τα αεροδρόμια που αξίζουν είναι χτισμένα από ιδιώτες που τα χρεώνουν στους πολίτες στο πολλαπλάσιο της αξίας τους, αφού έχουν ήδη κλέψει τη φορολογία των πολιτών από τις υπερτιμολογήσεις των έργων. Τα τέλη που πληρώνουν ατελείωτα οι φορολογούμενοι έχουν αποσβέσει εδώ και χρόνια τα έργα και τα επιπλέον μπαίνουν στην τσέπη είτε επιχειρηματιών είτε των κυβερνήσεων.
Αυτά για τις υποδομές που αξίζουν τον κόπο. Γιατί η χώρα είναι διάσπαρτη από δρόμους, λιμάνια, αεροδρόμια απαράδεκτα, κακοφτιαγμένα, επικίνδυνα, εγκαταλειμμένα, με τριτοκοσμικές υποδομές. Για τα οποία οι φορολογούμενοι πληρώνουν χρυσάφι. Που πηγαίνει σε τσέπες επιτήδειων εργολάβων, κυκλωμάτων, διοικήσεων, δημόσιων αρχών και κυβερνήσεων.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν δημόσια έργα και υποδομές για τη γεωργία, τη βιομηχανία, την κτηνοτροφία, τη βιοτεχνία, το εμπόριο, την καθημερινότητα. Και δεν έχουν. Γιατί τα δημόσια έργα γίνονται με κριτήριο το τοπικό ψηφοθηρικό συμφέρον. Και όταν γίνονται έχουν κοστίσει στους φορολογούμενους το πολλαπλάσιο από όσο αξίζουν. Με αμφίβολα αποτελέσματα. Επειδή έχουν ταϊστεί κυκλώματα που πλουτίζουν σε συνεργασία με τις κυβερνήσεις.
Οι πολίτες φορολογούνται για να έχουν μια πολιτική που να τους προστατεύει από κερδοσκόπους του εμπορίου και του χρηματοπιστωτικού συστήματος. Ώστε να αγοράζουν προϊόντα χωρίς να γδέρνονται είτε από εμπόρους είτε από τραπεζικά συστήματα. Και δεν έχουν. Αντίθετα, πληρώνουν τις τιμές που προκρίνουν οι πιο ανηλεείς μηχανισμοί του εμπορίου και των τραπεζών.
Οι πολίτες φορολογούνται για εκατοντάδες πράγματα που δεν έχουν. Και δεν τα έχουν γιατί φορολογούνται για να έχουν κυβερνήσεις που δεν λειτουργούν υπέρ των φορολογούμενων αλλά υπέρ των εαυτών τους. Τέτοιες ήταν σχεδόν όλες οι κυβερνήσεις εδώ και περίπου 200 χρόνια.
Αλλά, οι πολίτες που φορολογούνται για να έχουν κυβερνήσεις να τους υπηρετούν, πληρώνουν για να μην έχουν τίποτε από όσα δικαιούνται, αλλά αντίθετα για να πληρώσουν τις ψήφους που θέλει να αρπάξει μια κυβέρνηση από επιλεγμένους πελάτες της! Ομολογημένα! Ανενδοίαστα.
Οι πολίτες που φορολογούνται δεν είναι μόνο η μεσαία τάξη. Είναι όλοι οι πολίτες εκτός από τον μεγάλο πλούτο. Που διαφεύγει μονίμως. Στο όνομα του Συντάγματος που λέει ρητά ότι οι πολίτες συνεισφέρουν στις ανάγκες του κράτους ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του, θα έπρεπε να κάνουν το καθήκον τους: ΝΑ ΠΑΨΟΥΝ ΝΑ ΠΛΗΡΩΝΟΥΝ.
Γιατί, οι φορολογούμενοι δεν καλούνται να συνεισφέρουν στις ανάγκες του κράτους. Αλλά στις ανάγκες μιας ψηφοθηρικής κυβέρνησης. Ομολογημένα. Και γιατί, ομολογημένα, οι ανάγκες του κράτους έχουν καλυφθεί σε χρήμα. Χωρίς να έχουν μετατραπεί σε ανταποδοτικά οφέλη στους φορολογούμενους: Υγεία, Παιδεία, Δικαιοσύνη, Ασφάλεια, Περίθαλψη, Εργασία, Έργα.
Και, το κυριότερο, δεν καλούνται, όπως προβλέπει το Σύνταγμα, να συνεισφέρουν «ο καθένας ανάλογα με τις δυνατότητές του». Έχουν υπερφορολογηθεί όπως ομολογεί η κυβέρνηση. Κυρίως σε σχέση με τους φοροφυγάδες, τον μεγάλο πλούτο και τα λαμόγια.
Οι πολίτες που φορολογούνται έχουν δικαιωματικά μόνο μία απάντηση απέναντι σ αυτό το κράτος για να προστατέψουν τους εαυτούς τους, αλλά και να χτίσουν ένα ευνομούμενο κράτος: Να πάψουν να πληρώνουν. Φόρους. Μαζικά και οργανωμένα.
Όχι σαν το κίνημα «Δεν πληρώνω» που είχε στήσει η σημερινή κυβέρνηση όταν ήταν αντιπολίτευση. Το οποίο είχε τη σοβαρότητα μιας καρικατούρας περιθωρίου, όπως είναι και η σημερινή κυβέρνηση.
Ένα κίνημα «Δεν πληρώνω», μαζικό και νομικά ετοιμοπόλεμο. Γιατί και η κοροϊδία σε βάρος της επιβίωσης ενός λαού έχει όρια. Όχι μίας τάξης. Γιατί δεν γδέρνεται μόνο η μεσαία τάξη. Όλος ο νόμιμος λαός γδέρνεται. Κυρίως ο απροστάτευτος. Καιρός να πάρει την τύχη του στα χέρια του. Δυναμικά.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
6 Νοεμβρίου 2017
Σκίτσο του ΑΡΚΑ
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Μαθήματα Φορολογικής Πολιτικής 2010-2015
Από την έως πρότινος ασκηθείσα φορολογική πολιτική, προκύπτει ότι:
A. Πολύ μεγάλο κομμάτι της κοινωνίας φορολογήθηκε άδικα, άσκοπα και αντισυνταγματικά καθώς έφτασε σε σημείο ανθρωπιστικής κρίσης. Κι αυτό με ευθύνη και της πολιτείας και της Τρόικα που δεχόταν άκριτα τα εξοντωτικά "ισοδύναμα" και δεν μείωνε την πίεση της.
Β. Το μεγαλύτερο μέρος του δυναμένου να φορολογηθεί (ή κατασχεθεί) πλούτου είχε αποχωρήσει ήδη από τη χώρα τοις ευλογιαις της ελληνικής πολιτείας.
Σε μια οικονομία αντιπαραγωγική, που κατέπεφτε ακόμα περισσότερο λόγω του κλίματος του 2010, και του σκασίματος των χρεών στις τράπεζες, με πτώση ΑΕΠ 25%, πλούτος για φορολόγηση, δεν υπήρχε. Το να έχεις αποτελεσματική φορολογία όταν έπρεπε, δηλαδή υπήρχε πλούτος, απ΄ το 1980 δηλαδή έως και το 2010, είναι κάτι σημαντικό. Το να βάλεις φόρους απ΄ το 2010, αφού ηλθε η κρίση, είναι καταστροφή και μάλιστα προκαλεί επιπρόσθετη ύφεση!
Εδω σχετίζονται δυο εξελίξεις: Η πρόσφατη προτροπή του Κου Σουλτς "να σταματήσει η κοινωνική αδικία των φόρων" και η σπουδή του να "ενθαρρύνει τον Αλέξη Τσίπρα να φορολογήσει επιτέλους τους πολύ πλουσίους που έβγαλαν τα χρήματά τους στο εξωτερικό" και «τα μέτρα κατάσχεσης για τα ποσά που δεν δικαιολογούνται από τις φορολογικές δηλώσεις και την προσαύξηση της περιουσίας για όσους λαμβάνουν εισόδημα ή μισθό από το Δημόσιο (9) και δέσμευσης από το Δημόσιο καταθέσεων, κλπ εφόσον προκύπτει ότι προέρχονται από αδήλωτα εισοδήματα (22 μέτρα-«φωτιά» για την πάταξη της Διαφθοράς, που πρόσφατα εξαγγέλθηκαν)».
Aυτα είναι σημαντικές εξελίξεις καθώς μέχρι σήμερα προκρινόταν η έννοια της «φοροδιαφυγής» σε σχέση με αυτή των «αδήλωτων ή και παρανόμως κτηθέντων εισοδημάτων» που είναι πιο ευρεία της πρώτης και συμπεριλαμβάνει σαφώς ευρύτερη βάση ελεγχομένων και υπόχρεων σε συνεισφορά.
Αντ΄ αυτών, μέχρι σήμερα είχαμε μπαράζ οριζόντιων δημοσιων βαρών, δηλαδή:
- Tο ΕΕΤΗΔΕ που κρίθηκε αρχικά συνταγματικό από το ΣτΕ. Ακολούθως (2014) κρίθηκε αντισυνταγματικό από τον ΑΠ σε τμήμα και στις 18/12/14 θα δικαζόταν σε ολομέλεια. Από το 2011 όμως που θεσπίστηκε, έχουν παρέλκει 4 χρόνια. Όπερ εστί ότι σύντομα ακόμα και αν κριθεί αντισυνταγματικό θα υπάρχει κίνδυνος να παραγράφει ως αξίωση, απ΄ όσους ακολούθως τυχόν προσφύγουν για να αξιώσουν την επιστροφή του.
- Περάν τούτου, το ΕΕΤΗΔΕ αντικαταστάθηκε επί τοις ουσίας με τον ΕΝΦΙΑ, ο οποίος αντικατάστησε στην ουσία τον ΦΑΠ, που πλήρωναν λίγοι, καθώς ο ΕΝΦΙΑ ορίζει όπως το ΕΕΤΗΔΕ φοροδοτική υποχρέωση ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ.
Άρα, νέος νόμος, νέο θέσφατο, άλλη πράξη προσβολής, άλλος νομικός μπελάς κλπ.
- Το ίδιο συνέβη και με το τέλος επιτηδεύματος. Κρίθηκε αρχικά συνταγματικό, χωρίς όμως να έχει κριθεί σε ad hoc υπόθεση, και κατόπιν αυξήθηκε στα 650 ευρώ (από τα 300) χωρίς να το προσβάλλει έως ώρας κανείς (ξανά - νέος νόμος, νέα προσβαλλόμενη πράξη, κλπ).
- Το ίδιο και με τις εισφορές. Αυξήθηκαν με διαδοχικά νομοθετήματα, χωριστά για κάθε ταμείο. Συγχωνευτήκαν τομείς υγείας, μετονομαστήκαν, τροποποιήθηκαν, σε βαθμό που το υποκείμενο της πράξης, θέλει ειδική παράγραφο αναφοράς των καταργήσεων, συγχωνεύσεων κλπ.
Αποτέλεσμα ένα απίστευτο τουρλουμπούκι, νέων νόμων, καταργούμενων νόμων, νέων φόρων, παράλληλων φόρων, φόρων δήθεν τελών, και τελών δήθεν φόρων. Που θεσμοθετήθηκε από παλιά, στο ελληνικό κράτος και εντάθηκε σε βαθμό καταιγιστικό ως σύστημα απομύζησης στα χρόνια των επίσης στρεβλωμένων με «ισοδύναμα» μνημονίων ακριβώς για να είναι παντελώς αδύνατον να προσβληθούν συνολικά και έγκαιρα στα δικαστήρια.
Στο αυτό το σκεπτικό υιοθετήθηκε ΚΑΙ πρωτοφανώς ΠΟΛΥΠΛΟΚΗ διαδικασία προδικαστική φορολογικής προσφυγής με την όποια ζητούνται σωρεία προϋποθέσεων παραδεκτού, και χρηματικές καταβολές και παράβολα ώστε να είναι αδύνατον για τους πολίτες να προσφύγουν, και τρανταχτό παράδειγμα η προσφυγή κατά του φόρου 26% φέτος, όπου ζητούνταν άλλη ενδικοφανούς προσφυγή προηγουμένως με αναφορά παγκόσμιων εισοδημάτων, με στικάκι και cd και πολλά άλλα.
Πιθανός Σκοπός:
Η είσπραξη πάσει δυνάμει και ΑΜΕΣΑ το δυνατόν μεγαλυτέρων χρηματικών πόσων, και η παρέλευση ΙΚΑΝΟΥ χρόνου, που ροκανίζει τα όρια της παραγραφής της απαίτησης μέχρι της τελεσίδικης δικαστικής αποφάσεως, που λόγω και της καθυστέρησης της ελληνικής δικαιοσύνης, έρχεται μετά από χρόνια.
Ακόμα και εάν ένα τυχερό σπερματοζωάριο... πολίτης δηλαδή, προσφύγει παρολαυτά και καταφέρει να ακυρώσει κάποιον από τους φόρους,
Α. Αρχικά το δημόσιο θα θεωρήσει ad hoc την απόφαση αυτή, ακόμα και αν ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΑD ΗΟC αντισυνταγματική αλλά ΓΕΝΙΚHΣ ΙΣΧΥΟΣ...
Β. Θα έχει παρέλθει τεχνηέντως ΤΟΣΟ ΜΕΓΑΛΟ ΧΡΟΝΙΚΟ ΔΙΑΣΤΗΜΑ, που ο μεν τολμητίας πολίτης - προσφεύγων ίσως δικαιωθεί (πχ βγάλει αντισυνταγματικό το ΕΕΤΗΔΕ Ο ΑΠ, και ακολούθως λογω σύγκρουσης ΣΤΕ και ΑΠ θα αποφανθεί ΙΣΩΣ ΚΑΙ ΤΟ ΑΕΔ οριστικά για την αντισυνταγματικότητα του ΕΕΤΗΔΕ, σε ένα ας πούμε χρόνο, το 2016), αλλά!!:
Στο μεταξύ ΓΙΑ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ υπόλοιπους, που είτε δεν μπόρεσαν, είτε δεν τόλμησαν, είτε αποθαρρύνθηκαν από το να προσφύγουν ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΕΛΘΕΙ το διάστημα για την άσκηση ένδικων μέσων κλπ ώστε η αξίωση τους για επιστροφή του αντισυνταγματικού καταβληθέντος φόρου, ΘΑ ΕΧΕΙ ΠΑΡΑΓΡΑΦΕΙ!
Έτσι ένας - δυο πολίτες θα έχουν τελέσει το πατριωτικό τους καθήκον, θα δικαιωθούν (πιθανώς) θα λάβουν πίσω το φόρο τους, αν τυχόν τον έχουν καταβάλλει, πλην όμως, όλοι οι λοιποί, που θα έχουν δώσει πολλά χρήματα σε φόρους (πολλές φόρες με κατασχέσεις κλπ), δεν θα μπορούν να λάβουν τα καταβληθέντα πίσω, ΛΟΓΩ ΠΑΡΑΓΡΑΦΗΣ!
Ενδέχεται λοιπόν, τα δικαστήρια, αφού θα έχουμε παρακολουθήσει ένα μακροχρόνιο σίριαλ αντικρουόμενων αποφάσεων να αποφανθούν υπέρ της αντισυνταγματικότητας, και, ωσαννά, η δικαιοσύνη θα έχει λάμψει, το Σύνταγμα θα έχει τηρηθεί, πλην όμως, θα έχουν εισπραχτεί από την κυβέρνηση τα χρήματα που ήθελε, από αυτούς που ήθελε. Και η ζωή θα συνεχιστεί...
Όταν νομοθετείται κάποια περικοπή αποδοχών - μισθών, ειδικά στο δημόσιο, είναι άμεσα ορατή και διαγνωσιμη η οικονομική απώλεια των, και σαφής και προσιτή η διαδικασία δικαστικής προσβολής της.
Στους ανέργους και αυτοαπασχολούμενους όμως, η απώλεια εισοδήματος δεν έρχεται με μείωση κάποιων μονίμων και σταθερών σε ύψος αποδοχών (που δεν έχουν) αλλά με την ΑΥΞΗΣΗ των συνολικών τους ετησίων υποχρεώσεων, δηλαδή φόρων, τελών και εισφορών.
Έτσι εν τοις πράγμασι αντιμετωπίζουν πολύ μεγάλο πρόβλημα προστασίας σε σχέση με τους μισθωτούς & Δ.Υ. γιατί
α.
Η απώλεια τους δεν είναι μετρήσιμη εύκολα, παρά με το άθροισμα των ετησίων φορολογικών υποχρεώσεων τους σε σχέση με τα επίσης απρόβλεπτα ετήσια έσοδά τους, πράγμα που δεν μπορεί να γίνει με την κανονική ας πούμε οδό αμύνης.
β.
Δεν μπορούν να προσβάλλουν το ως άνω άθροισμα φόρων στα δικαστήρια παρά μονό αν τα αφήσουν όλα απλήρωτα και περιμένουν να τους γίνει κατάσχεση (με ανακοπή), πρακτική ψυχολογικά δυσάρεστη.
Πρέπει να κάνουν διαφορετικές προσφυγές αν θέλουν να προσβάλλουν ΕΝΦΙΑ, φόρο εισοδήματος, ΕΕΤΗΔΕ, κλπ και πολύ περισσότερες αν θέλουν να προσβάλλουν ΚΑΘΕ ΕΤΟΥΣ το εκκαθαριστικό, δηλαδή άλλη για το 2013, άλλη για το 2014 κλπ, και να προσβάλλουν σωρεία διατάξεων διαφορετική ανά χρόνο.
γ.
Δεν μπορούν εύκολα να προσφύγουν ομαδικά, γιατί ελλείπει η κοινή βάση αποδοχών πχ του δημοσίου. Δηλαδή τα στοιχεία αναφοράς των ανέργων και υποαπασχολουμένων λόγω της εισοδηματικής τους ανομοιογένειας αλλά και των νόμων που διέπουν το φορολογικό και ασφαλιστικό τους καθεστώς ΔΙΑΦΕΡΟΥΝ ριζικά.
Μια λύση ίσως θα ήταν η αγωγή αδικαιολογήτου πλουτισμού. Αδικαιολόγητος είναι ο πλουτισμός του δημοσίου όταν μεταξύ άλλων η αιτία κτήσης του είναι ΜΗ ΝΟΜΙΜΗ Η ΑΝΗΘΙΚΗ. Ανήθικη και μη νόμιμη είναι και η κτήση του πλουτισμού λογω αντισυνταγματικής διάταξης νόμου.
Aν έχει χάσει κάποιος την προθεσμία άσκησης προσφυγής, όντως το δημόσιο έχει πιθανώς γίνει αδικαιολόγητα (αντισυνταγματικά) πλουσιότερο εις βάρος του. Έτσι κάποιος που πλήρωσε 3 χρόνια τέλη επιτηδεύματος + ΕΕΤΗΔΕ + ΦΟΡΟ 26% για Φώτο + ΕΝΦΙΑ + έχει πληρώσει ένα σεβαστό πόσο, το όποιο αδυνατεί να το διεκδικήσει αλλιώς πίσω. Συνήθως βεβαία, δεν τα πλήρωσαν οι ίδιοι, αλλά τα παρακρατούσε η εφορία από την επιστροφή φόρου τους (πχ έχεις να λάβεις 1000 ευρώ επιστροφή αλλά σου κρατεί τέλος επιτηδ. + φόρο και παίρνεις μηδέν).
Αυτή η λύση θεωρητικά μπορεί να βοηθήσει όσους έχουν ήδη καταβάλει, πέραν των δυνατοτήτων τους. Οι προσφυγές από μονές τους έχουν τεράστιο χρονικό, οικονομικό και διαδικαστικό κόστος ενώ η αγωγή χωρίς να έχει ασφυκτικές προθεσμίες δίνει στους οικονομικά αδύναμους μια ευκαιρία διεκδίκησης.
Εν κατακλείδι, η ασκηθείσα αυστηρότατη φορολογική πολιτική, δεν ασκήθηκε κατ΄ αναλόγια των οικονομικών δυνάμεων των Ελλήνων, αλλά τεχνηέντως δόθηκε έμφαση στο να διασπαρθούν οι φορολογικές υποχρεώσεις στα ευρύτερα, αδύναμα οικονομικά στρώματα και με τρόπο τρομακτικά δύσκολο να ανασχεθεί.
Η αρχή της συνεισφοράς στα δημόσια βάρη επιβλήθηκε δυσανάλογα στα στρώματα αυτά ενώ αφέθηκε ανεξέλεγκτος ο βαθύς πλούτος που συσσωρεύτηκε, να αλωνίζει σε χώρες μακρινές.
Κωνσταντίνος Παπακασόλας,
δικηγόρος Αθήνας
http://www.capital.gr/me-apopsi/2218242/mathimata-forologikis-politikis-2010-2015
3/2/2015