Η απόπειρα θανατικής καταδίκης της ΑΟΖ και της Αιγιαλίτιδας Ζώνης: Κίνδυνος η “Δημιουργική Ασάφεια”.
Η απόπειρα θανατικής καταδίκης της ΑΟΖ και της Αιγιαλίτιδας Ζώνης: Κίνδυνος η “Δημιουργική Ασάφεια”.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Θα χτυπούσε ποτέ η Ελλάδα, πλατφόρμα εξόρυξης τουρκική;
(2) OH-58D Kiowa σε 9 μήνες…
Έτσι ξεπεράστηκαν όλες οι δυσκολίες.
Πλοία του Ελληνικού Ναυτικού. Φωτογραφία hellenicnavy.gr
Γράφει ο Θεόδωρος Καρυώτης
Ξαφνικά οι Υπουργοί Νίκος Κοτζιάς και Δημήτρης Βίτσας ανέτρεψαν το σκηνικό των Ελληνοτουρκικών σχέσεων. Υποψιάζομαι ότι όλα αυτά σχεδιάστηκαν στην επίσκεψη του Αλέξη Τσίπρα στον Λευκό Οίκο. Φαίνεται ότι εκεί έγινε η σύσταση στον Έλληνα Πρωθυπουργό να συναντήσει τον πρόεδρο της Τουρκίας, Ταγίπ Ερντογάν στην Αθήνα και να τα βρούνε.Οι Ηνωμένες Πολιτείες κουράστηκαν να παρακολουθούν την ελληνοτουρκική διένεξη από το 1973 και αποφάσισαν να δράσουν. Έτσι οι δηλώσεις των κ. Κοτζιά και Βίτσα έπιασαν τους πάντες στον ύπνο με αυτές τις πολύ παράξενες και επικίνδυνες παρεμβάσεις τους.
Το χορό ξεκίνησε πρώτος ο Υπουργός Εξωτερικών Νίκος Κοτζιάς. Μιλώντας στην εκπομπή της ΕΡΤ1 «Η Επόμενη Ημέρα», ανέφερε πως «για την αιγιαλίτιδα, εμείς θα προχωρήσουμε στον προσδιορισμό της, τμηματικά. Η θεωρία ότι όλα αυτά πρέπει να γίνουν μια και έξω αποδείχτηκε επί δεκαετίες ότι δεν οδήγησε πουθενά. Στο όνομα του μαξιμαλισμού, δηλαδή, δεν γίνεται τίποτα».
Αυτό αποτελεί μια απαράδεκτη και επικίνδυνη θέση διότι χάνουμε και το επιχείρημα ότι η Τουρκία είναι το μοναδικό κράτος που έχει κάνει τμηματική επέκταση αιγιαλίτιδας ζώνης, έχοντας 12 ν.μ. στη Μαύρη Θάλασσα και στην Μεσόγειο και 6 ν.μ. στο Αιγαίο. Να υπενθυμίσουμε εδώ στον κ. Κοτζιά ότι όλα τα παράκτια κράτη του πλανήτη Γη έχουν αιγιαλίτιδα ζώνη12 ναυτικών μιλίων.
Παλαιότερα, για ένα μεγάλο χρονικό διάστημα στις διάφορες ανεπίσημες συναντήσεις των δυο κρατών, υπήρξαν συζητήσεις για διαφορετικά εύρη της αιγιαλίτιδας ζώνης και είχαν συζητηθεί σενάρια 6 ν.μ., 8 ν.μ., 10 ν.μ., και 12 ν.μ. χωρίς όμως να καταλήξουν πουθενά. Η σημερινή κυβέρνηση σκέπτεται να χαράξει μια αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μ. στο Ιόνιο Πέλαγος και μετά να προχωρήσει σε μια αιγιαλίτιδα ζώνη 12 ν.μ. στην Νότια Κρήτη!
Δηλαδή η Βόρεια Κρήτη θα έχει διαφορετικό εύρος από την Νότια Κρήτη; Είναι πράγματι ανατριχιαστική η «δημιουργική ασάφεια» της πρώτης αριστερής κυβέρνησης της Ελλάδας.
Ετοιμαζόμαστε για επέκταση αιγιαλίτιδας ζώνης «κατά περιοχές» και επομένως ετοιμαζόμαστε για επέκταση του εναέριου χώρου μας επίσης κατά περιοχές. Λίγη ντροπή δεν υπάρχει;
Ο Νίκος Κοτζιάς βρίσκεται στη Ρώμη για να διαπραγματευθεί το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης που είναι, όπως ήδη αναφέραμε, αναφαίρετο δικαίωμα και μη διαπραγματεύσιμο του παράκτιου κράτους. Μια και ετοιμαζόμαστε για εύρος 12 ν.μ. στο Ιόνιο σκέφτεται ο ΥΠΕΞ να πάει και στα Τίρανα να κουβεντιάσει τα 12 ν.μ. με την κυβέρνηση της Αλβανίας;
Οι ελληνικές κυβερνήσεις, από την εποχή της κυβέρνησης Κώστα Σημίτη, έχουν διαπραγματευθεί το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης και του εναέριου χώρου με την Τουρκία και κάτι τέτοιο ετοιμάζεται να κάνει και η κυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ. Ο κύριος Κοτζιάς δεν αντιλαμβάνεται ότι στην UNCLOS το εύρος της αιγιαλίτιδας ζώνης και του εναερίου χώρου είναι αποκλειστικό δικαίωμα του παράκτιου κράτους και ασκείται μονομερώς;
Μετά τον Νίκο Κοτζιά ήρθε η σειρά του Αν.Υπουργού Αμυνας Δημήτρη Βίτσα να κάνει μια πομπώδη δήλωση για την ανακήρυξη της Ελληνικής ΑΟΖ, που δεν ανήκει στις αρμοδιότητες του Υπουργείου Άμυνας αλλά του Υπουργείου Εξωτερικών. Πως είναι δυνατόν ο οξύθυμος ΥΠΕΞ να επιτρέψει στον Βίτσα να μπει στα δικά του χωράφια;
Έτσι, σε συνέντευξη του στο ραδιόφωνο της ΕΡΤ, ο κ. Βίτσας σχολίασε σχετικά:
«Με ποιο ακριβώς τρόπο θα ασκηθεί το δικαίωμά μας, είναι ένα άλλο θέμα, που έχει να κάνει με κυβερνητικές αποφάσεις. Ευελπιστούμε και εργαζόμαστε, μέσα σε συγκεκριμένο χρονικό διάστημα να ανακηρύξουμε την ελληνική ΑΟΖ. Είναι ένα ζήτημα που έχει να κάνει – επειδή όλα αυτά έχουν το χαρακτήρα των διμερών και πολυμερών σχέσεων – με τον καθορισμό και τη λειτουργία των ενεργειακών δρόμων και με την αξιοποίηση βέβαια του υποθαλάσσιου πλούτου».
Είναι όμως επικίνδυνα ανόητο να ανακοινώνουμε ότι θα ανακηρύξουμε ΑΟΖ! Την ΑΟΖ κύριε Βίτσα πρώτα την ανακηρύσσεις και μετά την ανακοινώνεις. Φαίνεται ότι κανείς Έλληνας πολιτικός δεν έμαθε τίποτα από τον αείμνηστο Πρόεδρο της Κυπριακής Δημοκρατίας Τάσσο Παπαδόπουλο. Όπως, επανειλημμένα, έχω γράψει ο καλύτερος τρόπος ανακήρυξης ΑΟΖ είναι να γίνει με Προεδρικό Διάταγμα και να ανακοινωθεί μετά την δημοσίευσή του στο ΦΕΚ, όπως έκανε και ο Πρόεδρος των ΗΠΑ το 1983.
Υποψιάζομαι ότι η κυβέρνηση ετοιμάζεται όχι μόνο για τμηματική επέκταση αιγιαλίτιδας ζώνης αλλά και για τμηματική ανακήρυξη και οριοθέτηση ΑΟΖ, που απαγορεύεται από την UNCLOS. Επιπλέον, χάνεται ένα άλλο επιχείρημα που έχουμε έναντι της Τουρκίας, αφού η Άγκυρα έκανε τμηματική ανακήρυξη ΑΟΖ στη Μαύρη Θάλασσα
Ένα μάθημα Δίκαιου Θάλασσας στους ΣΥΡΙΖΑΝΕΛ
Μια και η σημερινή κυβέρνηση δεν έχει διαβάσει τα 320 Άρθρα, τα 9 Παραρτήματα και τις 2 Αποφάσεις της Σύμβασης του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας που στα αγγλικά λέγεται UNCLOS (United Nations Convention on the Law of the Sea), θα ήταν χρήσιμο να της υπενθυμίσουμε τις κύριες διατάξεις που ενδιαφέρουν ιδιαίτερα την πατρίδα μας.
Τα δυο άρθρα του UNCLOS που μας αφορούν άμεσα είναι τα Άρθρα 56 και 121. Τα άρθρα αυτά είναι ο κύριος λόγος που η Τουρκία ψήφισε κατά της UNCLOS στην Νέα Υόρκη στις 30 Απριλίου 1982 και αρνείται μέχρι σήμερα να προσχωρήσει σε αυτό.
Άρθρο 56 Δικαιώματα, δικαιοδοσίες και υποχρεώσεις του παράκτιου κράτους στην αποκλειστική οικονομική ζώνη
1.Στην αποκλειστική οικονομική ζώνη το παράκτιο κράτος έχει:
α) κυριαρχικά δικαιώματα που αποσκοπούν στην εξερεύνηση, εκμετάλλευση, διατήρηση και διαχείριση των φυσικών πόρων, ζωντανών ή μη, των υπερκειμένων του βυθού της θάλασσας υδάτων, του βυθού της θάλασσας και του υπεδάφους αυτού, ως επίσης και με άλλες δραστηριότητες για την οικονομική εκμετάλλευση και εξερεύνηση της ζώνης, όπως η παραγωγή ενέργειας από τα ύδατα, τα ρεύματα και τους ανέμους
β) δικαιοδοσία, όπως προβλέπεται στα σχετικά άρθρα της παρούσας σύμβασης, σχετικά με:
1.i) την εγκατάσταση και χρησιμοποίηση τεχνητών νήσων, εγκαταστάσεων και κατασκευών,
2.ii) τη θαλάσσια επιστημονική έρευνα,
iii) την προστασία και διατήρηση του θαλάσσιου περιβάλλοντος
γ) άλλα δικαιώματα και υποχρεώσεις που προβλέπονται από την παρούσα σύμβαση.
2.Κατά την άσκηση των δικαιωμάτων του και την εκτέλεση των υποχρεώσεών του, σύμφωνα με την παρούσα σύμβαση, στην αποκλειστική οικονομική του ζώνη, το παράκτιο κράτος λαμβάνει υπόψη του τα δικαιώματα και τις υποχρεώσεις των άλλων κρατών και ενεργεί κατά τρόπο συνάδοντα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης.
3.Τα δικαιώματα που αναφέρονται στο παρόν άρθρο σχετικά με το βυθό της θάλασσας και το υπέδαφός του θα ασκούνται σύμφωνα με το μέρος VI.
Το βασικό επιχείρημα, στο οποίο μπορεί να βασιστεί κανείς για να αποδείξει ότι η ΑΟΖ είναι sui generis, προκύπτει από μια ανάλυση των δικαιωμάτων και των υποχρεώσεων των κρατών σ’ αυτή τη ζώνη. Στην ΑΟΖ ένα μόνο κράτος, το παράκτιο κράτος, στο οποίο ανήκει η ζώνη, έχει κυριαρχικά δικαιώματα για οικονομικούς σκοπούς και δικαιοδοσία για ορισμένες άλλες δραστηριότητες, ενώ τα άλλα κράτη έχουν επίσης ορισμένα δικαιώματα και υποχρεώσεις μέσα στην ΑΟΖ.
Έτσι από τη μια μεριά η ΑΟΖ δεν μπορεί να ανήκει στην αιγιαλίτιδα ζώνη, όχι μόνο γιατί το UNCLOS ξεκάθαρα αναφέρει ότι η ΑΟΖ αρχίζει μετά την αιγιαλίτιδα ζώνη, αλλά και γιατί τα άλλα κράτη έχουν ορισμένα δικαιώματα στην ΑΟΖ, που δεν θα μπορούσαν να τα ασκήσουν, εάν η ΑΟΖ ήταν μέρος της αιγιαλίτιδας ζώνης. Επίσης η ΑΟΖ δεν μπορεί να ανήκει ούτε στην ανοιχτή θάλασσα, γιατί το νομικό καθεστώς της ανοιχτής θάλασσας χαρακτηρίζεται από τη συνολική επικράτηση της αρχής της ελευθερίας. Η ανοιχτή θάλασσα είναι μια ζώνη όπου δεν υπάρχει «κυριαρχία», δηλαδή είναι μια ζώνη κοινής χρήσης από όλα τα κράτη, κάτι βέβαια που δεν ισχύει για την ΑΟΖ.
Επιπλέον η έννοια της ΑΟΖ έχει γίνει κατανοητή ως μια προστατευτική ζώνη, όπου το παράκτιο κράτος θα διατηρεί έναν σοβαρό έλεγχο των ζώντων και μη πλουτοπαραγωγικών πηγών του. Επίσης η απόσταση των 200 ν.μ. περιλαμβάνει στις περισσότερες περιπτώσεις όλη την υφαλοκρηπίδα του παράκτιου κράτους, η οποία μέχρι τότε είχε οριστεί ως μία απόσταση όπου το βάθος της θάλασσας φτάνει τα 200 μέτρα
Άρθρο 121 Καθεστώς των νήσων
1.Νήσος είναι μια φυσικά διαμορφωμένη περιοχή ξηράς που περιβρέχεται από ύδατα και βρίσκεται πάνω από την επιφάνεια των υδάτων κατά τη μέγιστη πλημμυρίδα.
2.Εκτός όπως προβλέπεται στην παράγραφο 3, η χωρική θάλασσα, η συνορεύουσα ζώνη, η αποκλειστική οικονομική ζώνη και η υφαλοκρηπίδα μιας νήσου καθορίζονται σύμφωνα με τις διατάξεις της παρούσας σύμβασης που εφαρμόζονται στις άλλες ηπειρωτικές περιοχές.
3.Οι βράχοι οι οποίοι δεν μπορούν να συντηρήσουν ανθρώπινη διαβίωση ή δική τους οικονομική ζωή, δεν θα έχουν αποκλειστική οικονομική ζώνη ή υφαλοκρηπίδα.
Το Άρθρο 121, παράγραφος 2, του UNCLOS ήταν αυτό που πολέμησε η Τουρκία όσο τίποτε άλλο όλα τα χρόνια της διάσκεψης. Δεν θα ξεχάσω ποτέ πώς αντιδρούσαν η ελληνική και η κυπριακή αντιπροσωπεία όταν έβλεπαν ότι οι Τούρκοι ετοιμάζονταν για πόλεμο. Είχαμε πάντα τη φαρέτρα μας έτοιμη για κάθε ενδεχόμενο.
Η UNCLOS αποτέλεσε μια μεγάλη νίκη για τα ελληνικά νησιά και ιδιαίτερα για το ξεχασμένο σύμπλεγμα του Καστελόριζου. Το Καστελόριζο απέχει 80 μίλια από τη Ρόδο, 170 μίλια από την Κύπρο, αλλά μόνο 1 μίλι από την Τουρκία. Έχει έκταση 5 τετραγωνικών μιλίων και κατοικείται από περίπου 400 κατοίκους, ενώ στο τέλος του 19ου αιώνα είχε 10.000 κατοίκους.
Βέβαια αυτή η «νίκη του Καστελόριζου» δεν ήταν καθόλου εύκολη. Άρχισε το 1973 και τελείωσε το 1982. Οι αντιπροσωπείες της Ελλάδας, της Κύπρου, του Τρινιντάντ-Τομπάγκο και του Ηνωμένου Βασιλείου, που συμμετείχαν στην 3η Διάσκεψη του ΟΗΕ για το Δίκαιο της Θάλασσας, πρωτοστάτησαν για τη δημιουργία του ανωτέρω άρθρου.
Η Τουρκία δέχεται ότι όλα τα νησιά δικαιούνται να έχουν τις ίδιες θαλάσσιες ζώνες με τις ηπειρωτικές ακτές, πλην όμως ότι τα νησιά του Αιγαίου αποτελούν μια «ειδική περίσταση», στερούμενα έτσι του δικαιώματος αυτού. Αλλά το UNCLOS του1982 αναφέρει ρητά (άρθρο 121, παράγραφο 2) ότι όλα τα νησιά διαθέτουν ΑΟΖ και ότι η ΑΟΖ ενός νησιού καθορίζεται με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που καθορίζεται και για τις ηπειρωτικές περιοχές. Επομένως η Τουρκία δεν μπορεί να χρησιμοποιήσει για την ΑΟΖ τα ίδια επιχειρήματα που προβάλλει για την υφαλοκρηπίδα των νησιών του Αιγαίου, ότι δηλαδή τα νησιά μας δεν διαθέτουν υφαλοκρηπίδα ή ότι «κάθονται» πάνω στην υφαλοκρηπίδα της Ανατολίας, γιατί η ΑΟΖ δεν έχει κανένα γεωλογικό «παρελθόν». Άλλωστε η UNCLOS έχει καταργήσει τη γεωλογική έννοια της υφαλοκρηπίδας και έτσι η Τουρκία έχει απωλέσει και αυτό το επιχείρημα.
Από τη Συνθήκη της Λωζάνης το 1923 μέχρι το 1973 το Αιγαίο Αρχιπέλαγος ελεγχόταν και κυριαρχούνταν, από στρατιωτική, οικονομική και πολιτιστική άποψη, από την Ελλάδα. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου η Τουρκία ουδέποτε διαμαρτυρήθηκε γι’ αυτή την κατάσταση και ποτέ δεν αμφισβήτησε το ισχύον νομικό καθεστώς. Αυτή η κατάσταση άλλαξε δραματικά το 1973, όταν ανακαλύφθηκαν κοιτάσματα πετρελαίου έξω από τη νήσο Θάσο από την αμερικανική εταιρεία Oceanic Exploration. Εκείνη την περίοδο, βασικά για λόγους πολιτικής εσωτερικής κατανάλωσης, οι δικτάτορες που κυβέρνησαν την Ελλάδα από το 1967 μέχρι το 1974 ανακοίνωσαν ότι τα κοιτάσματα ήταν μεγάλης εμπορικής αξίας, χωρίς να αντιληφθούν τις διεθνείς επιπτώσεις αυτής της πράξης τους. Η Τουρκία αμέσως αντέδρασε και την 1η Νοεμβρίου 1973 έδωσε στην τουρκική εταιρεία πετρελαίων TRAO δικαιώματα εξερεύνησης υδρογονανθράκων στο ανατολικό Αιγαίο. Η περιοχή στην οποία η Τουρκία έδωσε δικαιώματα εξερεύνησης ξεκάθαρα επικάλυπτε της περιοχές της ελληνικής υφαλοκρηπίδας των νησιών Λήμνου, Σαμοθράκης, Αγίου Ευστρατίου, Λέσβου και Χίου.
Πρέπει να τονίσουμε εδώ ότι πριν το 1973 δεν υπήρξε καμία παραβίαση της αιγιαλίτιδας ζώνης μα και του εναερίου χώρου μας και, το πιο σημαντικό, καμία βλέψη στο Αιγαίο Αρχιπέλαγος. Έτσι από το 1973 άρχισαν οι παραβιάσεις της αιγιαλίτιδας ζώνης και του εναερίου χώρου μας και το 2017 έχουν φτάσει σε πρωτόγνωρο επίπεδο και αγγίζει τις 3.000 παραβιάσεις στον αέρα και 1.700 στις θάλασσα.
Ο Εφιάλτης της Συνεκμετάλλευσης
Εάν όλες αυτές οι εξελίξεις οφείλονται σε αμερικανική πρωτοβουλία, τότε δεν πρέπει να εκπλαγούμε εάν έχει τεθεί στο τραπέζι και το θέμα της συνεκμετάλλευσης.
Οι Αμερικανοί χρησιμοποίησαν την λέξη «συνεκμετάλλευση» για πρώτη φορά το 1975. Οι ΗΠΑ ζήτησαν τότε από τον Κωνσταντίνο Καραμανλή να ξεκινήσει συνομιλίες για συνεκμετάλλευση του Αιγαίου, αλλά αυτός αρνήθηκε να το κάνει, κάτι που ενόχλησε πολύ τους Αμερικανούς τότε. Αργότερα, οι Αμερικανοί ζήτησαν το ίδιο από τον Ανδρέα Παπανδρέου αλλά και αυτός αρνήθηκε να το κάνει. Είναι προφανές ότι ορισμένα σενάρια επανέρχονται και μια και ο Αλέξης Τσίπρας δεν είναι Κωνσταντίνος Καραμανλής αλλά ούτε και Ανδρέας Παπανδρέου, φοβούμαι ότι δεν θα έχει πρόβλημα να δεχθεί αυτή την πρόταση από τους Αμερικανούς φίλους του.
ΑΜΕΣΗ ΠΡΟΣΦΥΓΗ ΣΤΗΝ ΧΑΓΗ
Σε μια μεγάλη αντιπαράθεση για τα νησιά του Αιγαίου στην Τουρκική Εθνοσυνέλευση μεταξύ του Τούρκου ΥΠΕΞ Μεβλούτ Τσαβούσογλου και βουλευτών του Ρεπουμπλικανικού Λαϊκού Κόμματος, ο Τσαβούσογλου είπε μεταξύ άλλων για την ελληνοτουρκική διαφορά στο Αιγαίο:
«Ή να τα επιλύσουμε μέσω διπλωματίας, ή να προσφύγουμε στο διεθνές δικαστήριο, ή να στείλουμε στρατό και να πάρουμε τα νησιά. Εμείς συνεχίζουμε τη διπλωματία με την Ελλάδα. Αν δεν συμφωνήσουμε, Εθνοσυνέλευση θα αποφασίσει για τις εναλλακτικές και εμείς θα τις εφαρμόσουμε.»
Εμείς πρέπει να απορρίψουμε τα δύο εναλλακτικά σενάρια , πόλεμο και διπλωματία και να προσφύγουμε στην Χάγη. Η κυβέρνηση έχει αποφασίσει την επίλυση μέσω διπλωματίας για αυτό ανακοίνωσε, μετά την επίσκεψη Ερντογάν στην Αθήνα, ότι θα αρχίσει ο διάλογος για την υφαλοκρηπίδα, αλλά αυτή είναι μια συνταγή που έχει ξαναχρησιμοποιηθεί και δεν έχει φέρει αποτέλεσμα.Είναι δύσκολο και ίσως παράτολμο να επιχειρήσει κανείς να προβλέψει τι είδους απόφαση θα λάβει το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης σε περίπτωση που τελικά παραπεμφθεί σ’ αυτό η ελληνοτουρκική διαφορά για την υφαλοκρηπίδα και την ΑΟΖ του Αιγαίου. Έχοντας όμως υπόψη τις προηγούμενες αποφάσεις του Διεθνούς Δικαστηρίου σε παρεμφερείς διαφορές, μπορούμε να εικάσουμε ότι το Δικαστήριο θα χρησιμοποιήσει σ’ αυτή την περίπτωση την αρχή της «ίσης απόστασης – ειδικών περιστάσεων» και της ευθυδικίας (equity), αντί μόνο της αρχής της ίσης απόστασης.
Η απραξία των κυβερνήσεων της Ελλάδας τα τελευταία τριάντα χρόνια να μην ανακηρύξουν ΑΟΖ και να προβούν σε ταυτόχρονη οριοθέτηση ΑΟΖ με την Αίγυπτο και την Κύπρο, αποτελεί μια τεράστια παράλειψη και πρέπει άμεσα να διορθωθεί. Έτσι, πριν δεχτούμε να προσφύγουμε στην Χάγη, πρέπει να προηγηθεί η οριοθέτηση των ΑΟΖ Ελλάδας και Κύπρου και η οριοθέτηση των ΑΟΖ Ελλάδας και Αιγύπτου.
Το επόμενο βήμα θα είναι μια συνάντηση της Ελλάδας, της Κύπρου και της Αιγύπτου για να οριστεί το τριεθνές σημείο επαφής των τριών ΑΟΖ, το οποίο θα δίνει πλήρη επήρεια στο Καστελόριζο και στη Στρογγύλη και μετά να σταλούν οι γεωγραφικές συντεταγμένες στην έδρα του ΟΗΕ στην Νέα Υόρκη.
Η Τουρκία θα αντιδράσει άμεσα και θα έχει δύο εναλλακτικές λύσεις. Η μία θα είναι κήρυξη πολέμου στα τρία κράτη και η άλλη να απευθυνθεί στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης ζητώντας την παρέμβαση του διεθνούς δικαστηρίου ως θιγόμενο κράτος.
Η Τουρκία θα μπορεί να ζητήσει παρέμβαση της Χάγης, κάτι που δικαιούται να πράξει, αφού όμως αναγνωρίσει προηγουμένως την αρμοδιότητα της Χάγης, αλλά η θέση της θα είναι πιο αδύναμη , εάν υπάρχει αυτή η τριεθνής οριοθέτηση, που θα πρέπει να διαθέτει και την υποστήριξη της Ευρωπαϊκής Ένωσης.
Η Ελλάδα και η Κύπρος για να αποδεχτούν να συμμετέχουν σε μία τέτοια διαδικασία θα απαιτήσουν από την Τουρκία να αποδεχθεί ότι το Διεθνές Δικαστήριο θα οριοθετήσει και τις ΑΟΖ της Ελλάδας και της Κύπρου με την Τουρκία, διαφορετικά δεν θα δεχτούν να μεταβούν στην Χάγη.
Πάντως το Διεθνές Δικαστήριο, δυστυχώς, όχι μόνο φαίνεται να διστάζει να ακολουθήσει ένα προηγούμενο (precedent) σε περιπτώσεις οριοθέτησης, αλλά επίσης δεν έχει δημιουργήσει ορισμένους κανόνες, προς τους οποίους τα ενδιαφερόμενα κράτη θα μπορούσαν να στραφούν για καθοδήγηση.
Αν και δεν μπορούμε να συμπεράνουμε ότι μια ζώνη 12 ν.μ. γύρω από τα νησιά θα είναι η εμπειρική μέθοδος για τις επόμενες αποφάσεις οριοθέτησης του Διεθνούς Δικαστηρίου, μπορούμε ωστόσο να υποστηρίξουμε ότι είναι ξεκάθαρο ότι η ΑΟΖ ενός νησιού δεν μπορεί να είναι μικρότερη από το διεθνώς καθιερωμένο και αναγνωρισμένο μέγιστο της αιγιαλίτιδας ζώνης.
Εάν δοθεί στα ελληνικά νησιά του ανατολικού Αιγαίου μια ζώνη 12 ν.μ., τότε η ΑΟΖ της Τουρκίας θα είναι περιορισμένη. Εάν η οριοθέτηση γίνει με βάση το UNCLOS, η Τουρκία θα λάβει μόνο το 7,5% της συνολικής έκτασης του Αιγαίου. Αλλά, μιας και το Διεθνές Δικαστήριο, με τις τελευταίες αποφάσεις του, έχει δώσει έμφαση στις αρχές της δικαιοσύνης (επιείκειας), η περιοχή που θα λάβει η Τουρκία θα είναι περίπου 10-12% του συνόλου της ΑΟΖ του Αιγαίου, υποθέτοντας βέβαια ότι τα ελληνικά νησιά δικαιούνται μιας ζώνης 12 ναυτικών μιλίων.
Εάν μελετήσει κανείς τη διεθνή πρακτική στο θέμα της οριοθέτησης υφαλοκρηπίδας και ΑΟΖ, θα παρατηρήσει ότι, σε σύνολο 216 συμβάσεων οριοθέτησης αυτών των θαλασσίων ζωνών, η αρχή της μέσης απόστασης (μέση γραμμή) ακολουθήθηκε σε 168 περιπτώσεις, δηλαδή σε ποσοστό 77,77%.
Το κύριο πρόβλημα που θα έχει η Ελλάδα στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης είναι αυτό του Καστελόριζου και της Στρογγύλης, διότι το Δικαστήριο, σε περιπτώσεις που ένα νησάκι βρίσκεται μπροστά σε έναν τεράστιο ηπειρωτικό χώρο ενός άλλου κράτους, ποτέ δεν δίνει «πλήρη επήρεια» σ’ αυτό το νησάκι.
Παρά το γεγονός ότι το θέμα της Χάγης έχει διαιρέσει τους Έλληνες ειδικούς σε χαμένους και κερδισμένους, προσωπικά δεν πιστεύω ότι αυτό είναι η ουσία του θέματος. Το Δικαστήριο εκδίδει «αποφάσεις», τις οποίες όλα τα κράτη οφείλουν να αποδέχονται, ανεξάρτητα, εάν έχασαν ή κέρδισαν. Μέχρι πρόσφατα όλα τα κράτη του κόσμου σεβάστηκαν τις αποφάσεις των διεθνών δικαστηρίων με εξαίρεση την Κίνα, που δημιουργεί ένα κακό προηγούμενο και ίσως η Τουρκία θα ήθελε να ακολουθήσει το παράδειγμα της σε μια αρνητική για αυτήν απόφαση της Χάγης. Σημασία έχει ότι μια απόφαση της Χάγης, που θα γίνει σεβαστή από όλους, θα επιλύσει την ελληνοτουρκική διένεξη και η Ελλάδα δεν θα κινδυνεύει από τον τουρκικό επεκτατισμό, θα είναι ελεύθερη να κάνει γεωτρήσεις για πετρέλαιο και φυσικό αέριο, και θα μπορεί να αξιοποιήσει στο έπακρον την αλιευτική της δυνατότητα και να χρησιμοποιήσει τον εναέριο χώρο της ΑΟΖ για αιολική ενέργεια.
Ορισμένοι αναλυτές πιστεύουν ότι όσοι προτείνουν προσφυγή στην Χάγη είναι σχεδόν «προδότες». Αλλά με αυτό το σκεπτικό θα ήταν προδότες και ο Κωνσταντίνος Καραμανλής και ο Ανδρέας Παπανδρέου, οι οποίοι επέμεναν ότι η διένεξή μας με την Τουρκία έπρεπε να καταλήξει στην Χάγη.
Η Τουρκία με επιθετικότητα και ασύστολο θράσος συνεχίζει για σαράντα χρόνια τώρα μια επιθετική και επεκτατική πολιτική στο Αιγαίο και τα τελευταία χρόνια και στο σύμπλεγμα του Καστελόριζου, προβάλλοντας συνεχώς διεκδικήσεις, παραβιάζοντας όλους τους κανόνες του Διεθνούς Δικαίου. Ας σταματήσουμε, επιτέλους, το «φοβικό σύνδρομο» και να γίνει λοιπόν το 2018 η χρονιά της Χάγης.
23/12/2017
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Θα χτυπούσε ποτέ η Ελλάδα, πλατφόρμα εξόρυξης τουρκική;
«Οι ενεργειακές συμμαχίες είναι ισχυρότερες από τους καθολικούς γάμους» (Zaki Yamani, Πρώην υπουργός πετρελαίου της Σαουδικής Αραβίας).
Η Τουρκία πλέον έχει βγει δυνατά στο ενεργειακό προσκήνιο, τόσο με την πολιτική των αγωγών πετρελαίου, που προσπαθεί να περάσουν στην ενδοχώρα της, όσο και με το ενδιαφέρον της για υδρογονάνθρακες στη Μαύρη Θάλασσα. Η συνεργασία της με την ExxonMobil και τη Shell για την εγκατάσταση πλατφόρμων εξόρυξης εντάσσεται στα άμεσα σχέδια του Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν.
Ο Μπεράτ Αλμπαϊράκ, γαμπρός του Τούρκου Προέδρου έχει τονίσει πως: «Η νέα ενεργειακή πολιτική της Τουρκίας, θα βασίζεται στους εσωτερικούς της πόρους. Με την αύξηση των επενδύσεων σε υγροποιημένο φυσικό αέριο, σε πλωτές μονάδες φύλαξης και επαναεριοποίησης (FSRU) πετρελαίου και φυσικού αερίου, η Τουρκία θα μειώσει την εξάρτησή της από άλλες χώρες σε ενεργειακούς πόρους».
Συνεπώς, η νέα ενεργειακή στρατηγική της Τουρκίας φαίνεται ότι θα δομηθεί με άξονα την εθνική ασφάλεια μιας δυνατής οικονομίας. Το γεγονός αυτό καταδεικνύεται από τα λεγόμενα του Μπεράτ Αλμπαϊράκ, ο οποίος επισημαίνει τα ακόλουθα: «Με το νέο σκάφος ερευνών και εξόρυξης, που θα αγοράσουμε αυτό τον χρόνο, θα πραγματοποιούμε εργασίες εξόρυξης στις θάλασσες και συγκεκριμένα δύο στη Μαύρη Θάλασσα και δύο στη Μεσόγειο».
Από τα παραπάνω, φαίνεται καθαρά η δυναμική της σοβαρότητας, που δίνεται από τη γείτονα, για να καθιερωθεί ως αυτάρκης, ενεργειακή δύναμη, ώστε να μην εξαρτάται οικονομικά, στρατιωτικά ή πολιτικά από άλλες χώρες.
Οι επίσης πρόσφατες πληροφορίες περί τουρκικής πλωτής πλατφόρμας γεώτρησης στο Αιγαίο –συγκεκριμένα λίγο έξω από την Αττάλεια κι εντός της Κυπριακής ΑΟΖ- θα πρέπει να σημάνει συναγερμό σε Αθήνα και Λευκωσία.
Η αποκαλούμενη συνδιαχείριση του Αιγαίου από επίσημα κρατικά τουρκικά χείλη, από θεωρία θα μετουσιωθεί σε πράξη και μάλιστα εχθρική προς τα συμφέροντα των δύο κρατών-μελών του ΝΑΤΟ, της Ε.Ε. και του Ο.Η.Ε.
Το γεγονός της μη υπογραφής της Διεθνούς Σύμβασης Θαλάσσης του 1982 και συνεπαγόμενα η μη αναγνώριση ΑΟΖ, καθώς και οι συνεχείς απειλές πολέμου ενάντια σε Κύπρο λόγω της Ενεργειακής πολιτικής της και η εμπλοκή της στην συμμαχία Αιγύπτου-Ελλάδας κατά μιας ενδεχόμενης οριοθέτησης της θαλάσσιας οικονομικής ζώνης, συνθέτουν το παζλ των δυσμενών εξελίξεων.
Παρά το γεγονός πως οι Η.Π.Α. δείχνουν αλλαγή πλεύσης σε επίπεδο πολιτικής υποστήριξης από την Τουρκία προς την Ελλάδα, οι κινήσεις της Άγκυρας υποδηλώνουν πως θεωρεί εαυτόν ικανό προς μη υπαγωγή της σε ξένες σφαίρες επιρροής και άρα σε «κατά μόνας» χάραξη μιας πολιτικής, που συνάδει με τα ευρύτερα οικονομικά συμφέροντά της.
Εξέταση δικαστικού προηγουμένου, περί προληπτικής επίθεσης κατά πλατφορμών πετρελαίου
Ο κόσμος πλέον, αντιμετωπίζει νέες προκλήσεις με τον νόμο περί Χρήσης Βίας, εν μέσω των αντιπαραθέσεων, που δημιουργούνται από τη δραστηριότητα των Η.Π.Α. μετά την 11η Σεπτεμβρίου 2001. Το θέμα που θα εξετάσουμε αφορά δύο ξεχωριστά περιστατικά .
Στις 19 Οκτωβρίου 1987, όπου τέσσερα Αντιτορπιλικά κλάσης Spruance, δύο αεροσκάφη F-14 Tomcat, ένα E-2 Hawkeye και τμήμα κομάντος των Ηνωμένων Πολιτειών έπληξαν Ιρανική εγκατάστασή στο Reshadat, καταστρέφοντας δύο πλατφόρμες πετρελαίου –αφού είχαν ειδοποιηθεί από ασυρμάτου οι εργαζόμενοι και τις είχαν εγκαταλείψει-, που συνδέονταν με αυτό και με ένα άλλο συγκρότημα, το Resalat (Εικόνα 4).
Η επίθεση ακολούθησε μετά από βεβαιότητα των Η.Π.Α σχετικά με το δικαίωμά της στην αυτοάμυνα κατόπιν επιθετικών ενεργειών, που αποδόθηκαν στο Ιράν, κι αφορούσαν μια επίθεση πυραύλων στις 16 Οκτωβρίου 1987, η οποία κατέστρεψε το πετρελαιοφόρο του Κουβέιτ «Sea Isle City», στις Ηνωμένες Πολιτείες. Η επιχείρηση κωδικοποιήθηκε με το όνομα «Nimble Archer».
Το δεύτερο περιστατικό πραγματοποιήθηκε στις 18 Απριλίου 1988. Στο πλαίσιο μιας ευρύτερης επιχείρησης, με την κωδική ονομασία «Praying Mantis», ο Στρατός των Η.Π.Α. έπληξε και κατέστρεψε δύο ακόμα ιρανικές εγκαταστάσεις πετρελαίου, τα συγκροτήματα Salman και Nasr καθώς και 6 πολεμικά πλοία του Ιρανικού Ναυτικού. Η επιχείρηση και πάλι στηριζόταν στην άποψη των Ηνωμένων Πολιτειών περί του δικαιώματος της αυτοάμυνας.
Η διαμάχη για τις πλατφόρμες πετρελαίου σχετίζεται με γεγονότα, που έλαβαν χώρα στον πόλεμο Ιράν-Ιράκ από το 1980 έως το 1988. Την ίδια στιγμή, η απόφαση για τις πλατφόρμες πετρελαίου εφιστά την προσοχή για την εφαρμογή του διεθνούς δικαίου και των διεθνών δικαστικών αρχών σε σχέση με τη Χρήση βίας για αυτοάμυνα.
Η απαγόρευση της χρήσης βίας βάσει του διεθνούς δικαίου μπορεί να εντοπιστεί τόσο στο διεθνές, εθιμικό δίκαιο, όσο και στον Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών (Άρθρο 2, παράγραφος 4). Ωστόσο, σε κανένα από τα παραπάνω δεν αναφέρεται η απαγόρευση της Χρήσης βίας κατά την άσκηση του δικαιώματος της αυτοάμυνας από ένα κράτος. Η εφαρμογή του εν λόγω δικαιώματος συνίσταται στην άσκηση απωθητικής δύναμης, ικανής και ανάλογης ώστε να απομακρυνθεί ο ένοπλος αντίπαλος.
Το δικαίωμα αυτό προστατεύεται, επίσης, με σαφήνεια στον Χάρτη του Ο.Η.Ε. Συγκεκριμένα, με το άρθρο 51, που προκύπτει από το άρθρο 2, παράγραφος 4, αναγνωρίζεται το εγγενές δικαίωμα των κρατών να ενεργούν ατομικά, αλλά και συλλογικά σε αυτοάμυνα «σε περίπτωση ένοπλης επίθεσης» εναντίον κράτους-μέλους των Ηνωμένων Εθνών.
Σύμφωνα με το κεφάλαιο VII του Χάρτη των Ηνωμένων Εθνών, Βία μπορεί επίσης, να χρησιμοποιηθεί για τη διατήρηση ή την αποκατάσταση της διεθνούς ειρήνης και σύμφωνα πάντα με τις αποφάσεις του Συμβουλίου Ασφαλείας των Ηνωμένων Εθνών.
Ελληνική πιθανή στρατιωτική επιχείρηση αποτροπής
Οι Ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις, στο πλαίσιο χρησιμοποίησής τους ως Διπλωματικά μέσα αποτροπής τετελεσμένων γεγονότων και ως κύριο όργανο αυτοάμυνας της χώρας μας, θα πρέπει να εξετάσουν από κοινού με την πολιτική ηγεσία την πιθανότητα προληπτικού πλήγματος σε περίπτωση εγκατάστασης από πλευράς της Τουρκίας, της πλωτής πλατφόρμας γεώτρησης. Η εν λόγω εγκατάσταση είναι πιθανόν να προκαλέσει διάσπαση της γειτνίασης της υφαλοκρηπίδας του Καστελόριζου με την ΑΟΖ της Κυπριακής Δημοκρατίας.
Αυτό το πρώτο πλήγμα ως αποτροπή εχθρικής ενέργειας αγνόησης θαλασσίων συνόρων και επιβολής τετελεσμένων σε ενεργειακή συνεκμετάλλευση, μπορεί να πραγματοποιηθεί είτε στα πρώτα στάδια αυτής π.χ. εντός εχθρικών υδάτων ή εντός εχθρικού ναυστάθμου, είτε στο ενδιάμεσο στάδιο μεταφοράς της πλωτής εξέδρας κατά τον πλου σε διεθνή ύδατα.
Οι Ειδικές Δυνάμεις είναι ιδανικές για τέτοιου είδους επιχειρήσεις καταστροφής ή δολιοφθοράς μιας θαλάσσιας πλατφόρμας εξόρυξης, όχι μόνο λόγω της μυστικότητας που τις χαρακτηρίζει, αλλά και επειδή αποτελούν μια «χαμηλής εντάσεως» στρατιωτική δύναμη από νομικής και διπλωματικής πλευράς.
Οι αντίστοιχες μονάδες βορειοευρωπαϊκών χωρών έχουν μεγάλη εμπειρία και στοχευμένη εκπαίδευση, λόγω της ύπαρξης τέτοιων πλατφορμών στα νερά τους. Χαρακτηριστικό παράδειγμα αποτελούν οι μονάδες της Νορβηγίας και της Δανίας. Επιπλέον, είναι γνωστή εδώ και δεκαετίες η ανάλογη εκπαίδευση, που έχουν λάβει οι πρωτοπόρες φημισμένες μονάδες SAS/SBS της Αγγλίας, Spetsnaz της Ρωσίας και Ουκρανίας και των U.S. Navy SEALS.
Οι Ελληνικές Δυνάμεις Ειδικών Επιχειρήσεων – και συγκεκριμένα η περίφημη Διακλαδική Διοίκηση Ειδικών Επιχειρήσεων (Δ.Δ.Ε.Ε.) του Γ.Ε.Ε.Θ.Α., που περιλαμβάνει την Ζ΄ Μοίρα Αμφιβίων Καταδρομών (Ζ΄ ΜΑΚ), το Ειδικό Τμήμα Αλεξιπτωτιστών (ΕΤΑ), τις ομάδες της Διοίκησης Υποβρυχίων Καταστροφών (ΔΥΚ) του Αρχηγείου Στόλου, τη Μονάδα Υποβρυχίων Αποστολών του Λιμενικού Σώματος και την 31η Μοίρα Επιχειρήσεων Έρευνας – Διάσωσης (31 Μ.Ε.Ε.Δ.)-, διαθέτοντας το κατεξοχήν, επίλεκτο, έμψυχο δυναμικό, αλλά και σύγχρονο, εξειδικευμένο και υψηλής αξιοπιστίας εξοπλισμό μπορούν να αναλάβουν ανάλογες αποστολές κυρίως σε νυκτερινή βάση, για ευνόητους λόγους.
Η μεταφορά υποβρυχίως, μιας δύναμης Βατραχανθρώπων και η έξοδός τους από το Υ/Β φορέα, κοντά στον στόχο είναι εφικτή και δοκιμασμένη. Η μεταφορά επίσης με Σ.Α.Π. από κοντινό σημείο θα τους φέρει εύκολα και γρήγορα πολύ κοντά στον στόχο.
Η πρόκληση του εγχειρήματος εντός εχθρικού ναυστάθμου, παρ’ όλες τις ικανότητες του καταδρομικού τμήματος, σαφώς και ενέχει μεγαλύτερο ποσοστό επικινδυνότητας εφόσον η ποικιλία αντιμέτρων και δικλείδων ασφαλείας κατά δολιοφθορέων είναι σίγουρη όσον αφορά τις ναυτικές βάσεις Φώκαιας (Foça) και Ακσάζ (Aksaz) μέσω του YUNUS ενός συστήματος επιτήρησης/ασφαλείας του τουρκικού ΠΝ, που βρίσκεται σε υπηρεσία από το 2014. Αυτό περιλαμβάνει υποβρύχιο μεταλλικό πλέγμα κατά βατραχανθρώπων συνδεδεμένο με υδρόφωνα, αισθητήρες επιφανείας, θερμικές κάμερες και περιπλέοντα περιπολικά σκάφη. Η πιθανότητα φίλιων απωλειών θεωρείται δεδομένη.
Στην περίπτωση κρούσης κατά τον πλου της εξέδρας, η χρήση των 2 πρόσφατα ενταχθέντων ελικοπτέρων NH90 SPECOPS, θα προσέδιδε μια εξίσου σημαντική αναβάθμιση στις δυνατότητες του επιτιθέμενου τμήματος, καθώς τα ελικόπτερα θα βρίσκονταν σε κοντινή απόσταση (κοντινό νησί ή ακόμα και σε εμπορικό πλοίο) από τον στόχο και με χαμηλό ύψος νυκτερινής πτήσης και με χρήση του FAST ROPE θα άδειαζαν τους επίλεκτους κομάντος επάνω ακριβώς στην πλατφόρμα για εφαρμογή εκρηκτικών στα ηλεκτρονικά και άλλα συστήματα του κυρίως καταστρώματος, ενώ Βάτραχοι συνάδελφοί τους θα συνέδεαν εκρηκτικά στους πυλώνες στήριξης (Εικόνα 7).
Εάν, επιλεγεί η χρήση αεροπορικού πλήγματος/βομβαρδισμού, σίγουρα η αντίδραση από πλευράς Τουρκίας θα περιλαμβάνει εξίσου αεροπορικό πλήγμα και καταρρίψεις εκατέρωθεν. Βέβαια, αν το αεροσκάφος/φορέας εκτόξευσης βρίσκεται εκτός οπτικής επαφής και βάλλει από το όριο βεληνεκούς των πυραύλων με παράλληλο καταυγασμό του στόχου από φίλιες Ειδικές Δυνάμεις – με τη χρήση ελαφρών φορητών καταδεικτών λέιζερ GLTD II – οι πιθανότητες καταστροφής του στόχου είναι υψηλές και οι πιθανότητες φίλιων απωλειών μειώνονται δραματικά.
Ομοίως στην περίπτωση, που το Πολεμικό Ναυτικό επιδοθεί σε επιχείρηση ναυτικής απαγόρευσης σίγουρα τα αντίπαλα σκάφη δεν θα μείνουν απαθή. Ακόμη και η επιλογή με πλήγμα Harpoon ή Exocet θα ενέπλεκε αντίπαλο πυρ, εφόσον πολεμικά σκάφη επιφανείας και υποβρύχια θα συνόδευαν την εξέδρα. Για λόγους ασφαλείας και μείωσης απωλειών, μπορεί να γίνει χρήση Ειδικών Δυνάμεων με ελαφρούς φορητούς καταδείκτες λέιζερ.
Τέλος, ένα ακόμη όπλο επιλογής θα ήταν η προσβολή της πλατφόρμας από υποβρύχιο. Διαθέτουμε το πλεονέκτημα με τα Υ/Β τεχνολογίας AIP και ο εντοπισμός θα ήταν δυσχερής, έως ανέφικτος. Βέβαια, η δυσκολία της χρήσης τορπιλών έγκειται στο γεγονός της μεταφοράς της πλατφόρμας σε ειδικό σκάφος (Εικόνα 5), το οποίο δεν είναι στρατιωτικό με ό,τι συνεπάγεται αυτό νομικά.
Εκτός αυτού ακόμα κι αν πληγεί και βυθιστεί το σκάφος, η πλατφόρμα μπορεί να είναι ικανή να επιπλεύσει. Σε κάθε περίπτωση, θεωρείται βέβαιη η άμεση διπλωματική εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων, ώστε να αποσυρθούν οι ένοπλες δυνάμεις αμφότερων χωρών από την περιοχή, χωρίς αυτό να δηλώνει αποτυχία της αποτροπής.
Αντί Επιλόγου
Προς το παρόν, η δικαστική απόφαση στην υπόθεση των πετρελαϊκών πλατφορμών που εξετάσαμε παραπάνω, τονίζει πως οι στρατιωτικές δραστηριότητες των εκάστοτε κρατών θα αξιολογηθούν με βάση τα πρότυπα του Διεθνούς Δικαίου, ακόμη και αν ορισμένα δύσκολα στοιχεία των εν λόγω προτύπων μπορεί να είναι υπό συζήτηση, όπως το επιτρεπτό της προληπτικής αυτοάμυνας ή και προληπτικής επιθετικής ενέργειας ενός Κράτους.
Η πραγματική αξία της δικαστικής απόφασης στην περίπτωση των πλατφόρμων πετρελαίου είναι η συμβολή της εφόσον αποτελεί δικαστικό προηγούμενο, βάση των αρχών νομιμότητας, στις συζητήσεις περί του νόμου αυτοάμυνας σε αρχικό προληπτικό στάδιο εντός του πλαισίου της ισχύουσας νομοθεσίας σχετικά με τη χρήση βίας, ιδίως για τις βασικές αρχές της αναγκαιότητας και της αναλογικότητας.
Πηγές:
1. Foster, C. E. (2003). The OIL PLATFORMS Case and the Use of Force in International Law. Singapore Journal of International & Comparative Law, 7 p.p. 579–588.
2. Kongsberg Defence & Aerospace AS, Naval Systems (2008). Contract for delivery of Underwater Surveillance System. Διαθέσιμο στον δικτυακό τόπο: https://kongsberg.com/en/kds/news/2008/august/0801underwater/?p=1 (last access 16/07/2017)
Yıldızel, Z.E. (2015). Black Sea; Turkey’s frame for exploration success, Black Sea Oil & Gas summit, 11-12 November 2015, İstanbul.
Στέφανος Αθ. Πέππας ,
απόφοιτος Ιδιωτικού Κολλεγίου Ναυτιλιακής κατεύθυνσης, με εξειδίκευση στο Ναυτικό Δίκαιο και Δίκαιο Θαλάσσης. Έχει προϋπηρεσία 11ετίας σε πολυεθνικές Ναυτιλιακές εταιρείες και 6 χρόνια στον Ξενοδοχειακό και Τουριστικό τομέα. Έχει παρακολουθήσει σεμινάρια Διεθνούς Διπλωματίας, σεμινάρια Θεωρίας Τρομοκρατίας-Αντιτρομοκρατίας από ξένα Πανεπιστήμια καθώς και άνω της δεκαετίας ερευνά θέματα, άπτοντα Άμυνας, Γεωπολιτικής και Στρατηγικής. Δημοσιεύει άρθρα σε ιστοσελίδες αντίστοιχου περιεχομένου στην Ελλάδα και στο εξωτερικό. Είναι μέλος του ΚΕΔΙΣΑ (Κέντρο Διεθνών Στρατηγικών Αναλύσεων).
21/07/2017
2.
OH-58D Kiowa σε εννιά μήνες… έτσι ξεπεράστηκαν όλες οι δυσκολίες.
OH-58D Kiowa σε εννιά μήνες… έτσι ξεπεράστηκαν όλες οι δυσκολίες.
Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες ολοκληρώνονται οι διαδικασίες για την παραχώρηση 70 ελικοπτέρων Bell OH-58D Kiowa από τα αποθέματα του US Army. Αξίζει να θυμηθούμε ότι η υπόθεση αυτή μόνον καινούργια δεν είναι. Ξεκίνησε το 2014 και η σχετική LOR δηλαδή το αίτημα, στάλθηκε στην κυβέρνηση των ΗΠΑ στις αρχές του 2016.
Γράφει ο Ηλίας Νταλούμης
ΠΗΓΗ: ΑΜΥΝΑ & ΔΙΠΛΩΜΑΤΙΑ (Τεύχος Δεκεμβρίου 2017)
Το θέμα είχε κολλήσει καθώς ο Αμερικανικός Στρατός να μεν ήταν έτοιμος για την παραχώρηση όμως δε μπορούσε να δεχθεί το ελληνικό αίτημα, επειδή δεν καλυπτόταν οικονομικά. Με άλλα λόγια ζητούσε περισσότερα χρήματα από αυτά που μπορούσε να προσφέρει η ελληνική πλευρά.
Και για να γίνουμε πιο συγκεκριμένοι να πούμε ότι για τα 70 ελικόπτερα OH-58D Kiowa – που εμείς ζητούσαμε – ο US Army τα πρόσφερε «as is, where is» (όπου είναι, όπως είναι) έναντι 45 εκατ. δολαρίων.
Στην περίπτωση που δίνονταν αυτά σε επιχειρησιακή κατάσταση μαζί με ανταλλακτικά της αρχικής υποστήριξης, εκπαίδευση του αρχικού προσωπικού και εξομοιωτές, τότε η τιμή έφτανε τα 70 εκατ. δολάρια!
Ποσό που μπορεί να ήταν λογικά κοστολογημένο από τον US Army, σαφέστατα όμως ήταν απαγορευτικό για τον Ελληνικό Στρατό. Να σημειώσουμε ότι οι επαφές γίνονταν σε υπηρεσιακό επίπεδο ήτοι ανάμεσα στους δύο Στρατούς κι όχι σε πολιτικό, δηλαδή ανάμεσα στα Υπουργεία Άμυνας.
Εν τω μεταξύ στο διάστημα που διέρρευσε παραχωρήθηκαν, τον Φεβρουάριο του 2016, 16 Kiowa στην Κροατία, ενώ τον Μάιο της ίδιας χρονιάς πουλήθηκαν – μεταχειρισμένα από την ίδια παρτίδα – άλλα 24 στην Τυνησία με το τίμημα να φτάνει τα 100,8 εκατ. δολάρια.
Ήταν προφανές ότι μετά από αυτά οι προοπτικές για το ελληνικό αίτημα, μόνον ευοίωνες δεν ήσαν. Και επαναλαμβάνουμε ότι οι επαφές παρέμεναν στο υπηρεσιακό επίπεδο καθώς στο πολιτικό η ελληνική πλευρά, δεν έδειχνε την παραμικρή διάθεση να αναμειχθεί αν και από την πλευρά του US Army είχε δηλωθεί με τον ποιο ξεκάθαρο τρόπο, ότι είχαν εξαντληθεί τα διαπραγματευτικά του όρια και απαιτούνταν πολιτική απόφαση για τα περεταίρω.
Τελικά η λύση ήρθε σχεδόν «από το πουθενά»! Στις 2 και 3 του περασμένου Οκτωβρίου – του 2017 – επισκέφτηκε την Ελλάδα η κ. Ann Cataldo που είναι Deputy Assistant Secretary for Defense Exports and Cooperation of United States, ήτοι Αναπληρώτρια Υπουργός Αμυντικών Εξαγωγών και Συνεργασίας των ΗΠΑ.
Την πρώτη ημέρα η κ. Cataldo συναντήθηκε με τον ΑΝΥΕΘΑ Δημήτρη Βίτσα και στην συνέχεια με τον ΑΓΕΣ, αντιστράτηγο Αλκιβιάδη Στεφανή με τους οποίους – κατά την ανακοίνωση που είχε εκδοθεί – «αντήλλαξε απόψεις επί θεμάτων κοινού ενδιαφέροντος των δύο χωρών». Σύμφωνα με ασφαλείς πληροφορίες το «μεγάλο παιχνίδι» έγινε την επομένη.
Απ’ ότι φαίνεται οι συναντήσεις που έκανε η κ. Cataldo στις 3 Οκτωβρίου – συνοδευόμενη από τον διοικητή και αντιπροσωπεία του ODC GR – στην Γενική Διεύθυνση Αμυντικών Εξοπλισμών και Επενδύσεων (ΓΔΑΕΕ) και στη συνέχεια το αεροδρόμιο της Πάχης των Μεγάρων, στις εγκαταστάσεις της Αεροπορίας Στρατού, έπαιξαν αποφασιστικό ρόλο στις αποφάσεις που πάρθηκαν στη συνέχεια.
Αφενός ενημερώθηκε για την οργάνωσή της ΓΔΑΕΕ και για τις προμήθειες FMS και αφετέρου στην Πάχη, είδε τις εκεί εγκαταστάσεις και ενημερώθηκε για την λειτουργία της Αεροπορίας Στρατού. Μετά την επιστροφή της στις ΗΠΑ οι εξελίξεις κυριολεκτικά άρχισαν να τρέχουν. Η αμερικανική πλευρά δέχτηκε σχεδόν αυτούσια την ελληνική πρόταση.
Έτσι έναντι του ποσού των 45 εκατ. δολαρίων, η Ελλάδα θα πάρει:
Α) 70 ελικόπτερα OH-58D Kiowa, από τα οποία τα 60 θα είναι επιχειρησιακά και τα 10 θα χρησιμοποιηθούν ως ανταλλακτικά.
Β) Εξοπλισμό εδάφους για δύο μονάδες.
Γ) 4 εξομοιωτές. Οι 2 θα είναι για χειριστές και οι άλλοι δύο για διάφορες ειδικότητες προσωπικού εδάφους.
Δ) Οπλισμό για τα 60 ελικόπτερα, συστήματα επικοινωνίας και ανταλλακτικά αρχικής υποστήριξης δηλαδή πέρα από τα 10 ελικόπτερα.
Ε) Η συμφωνία προβλέπει την εκπαίδευση ενός αριθμού ιπταμένων και προσωπικού εδάφους, που θα γίνει από Αμερικανούς στην Ελλάδα. Στην εκπαίδευση περιλαμβάνονται οι ενημερώσεις του λογισμικού, σχετική βιβλιογραφία, οι τεχνικές οδηγίες κλπ.
Και όλα αυτά ακούγονται πολύ ωραία και όντως είναι. Γιατί είναι εξαιρετικό νέο η απόκτηση 60 επιθετικών-ανιχνευτικών ελικοπτέρων Kiowa και στην τιμή ενός – επαναλαμβάνουμε ενός – Apache! Γιατί δε νομίζουμε ότι υπάρχει λογικός άνθρωπος που αμφιβάλει ότι με αυτά τα 60 Kiowa ανατρέπεται η ισορροπία στο Αιγαίο και τον Έβρο! Όσο κι αν ακούγεται υπερβολικό.
23/12/2017