Juliette Gréco.




Muse to the Parisian literary scene of the '50s, godmother of songwriter-led '60s French pop, and a self-reinventing torch singer from the '70s until now, Juliette Gréco is one of the great French recording artists of the 20th century. Born in Montpellier in 1929, Gréco was classically trained at the Paris Opera as a youngster. Forced to flee Paris at the outbreak of the Second World War, and practically orphaned when her mother was jailed for her resistance to the Nazis in 1943, Gréco then sought refuge with her former French teacher in the St. Germain des Prés quarter of Paris.
In the later years of the war, the literary and artistic world of the Left Bank was flourishing, and Grécobecame a fixture in this world, befriending Sartre and other writers of renown, and appearing in the theater and on a literary radio show. Her experiences of hardship in the war had influenced her politics and sowed the seeds for the great liberation she flaunted after the war, becoming the pinup for the so-called bohemian scene.
Gréco made an acclaimed debut as a singer in 1949, premiering songs with the words of such leading French poets as Jacques Prévert ("Les Feuilles Mortes"), Jules Laforgue ("L'Eternel Féminin"), and Raymond Queneau ("Si Tu T'Imagines") set to music by Joseph Kosma. In the new postwar songs, lyrics were privileged over the bigger orchestrations favored by singers like Edith Piaf; Gréco's intellectual bent made her the perfect interpreter for this new movement. Her singing style shared the dramatic enunciation of Jacques Brel and the droll delivery of Georges Brassens, her contemporaries in quite different musical scenes, while showcasing a sensuality all her own. Gréco released the song "Je Suis Qui Je Suis," again with words by Prévert and music by Kosma, two years later -- it was a huge hit for her.
Having toured Brazil and the United States, Gréco returned to Paris in 1954 to triumph at the Olympia hall with the song "Je Hais les Dimanches," written by a young Charles Aznavour. Devoting most of the rest of the decade to a successful film career in the United States, Gréco returned to Paris in 1959 and began a second phase of her musical career as the patron of a new French generation of songwriters in the early '60s. She collaborated with artists like Serge Gainsbourg, who wrote "La Javanaise" for her, as well as Léo Ferré and Guy Béart. In 1968, now massively famous from high-profile television appearances and her earlier recordings, she released her song "Deshabillez-Moi," which was an openly sexual piece and marked a change from the intellectual, literary slant she had always put on her songs.
After a slight stalling of her recording career in the early '70s due to trouble with record companies, Gréco embarked on a third stage in her career in 1975, collaborating closely with Gérard Jouannest, the former pianist for Jacques Brel, who set many of the texts written for her to music henceforth. She married him in 1989. Further releases in the '80s ("Gréco '83") and '90s (the beautiful "Juliette Gréco") saw her experimenting still, as well as promoting new songwriters like Etienne Roda-Gil and Caetano Veloso. She released "Un Jour d'Été et Quelques Nuits" in 1998, and in 2004 her album Aimez-Vous les Uns les Autres ou Bien Disparaissez was a true return to form, featuring collaborations with young artists Miossec and Benjamin Biolay. The album Le Temps d'une Chanson was released in 2006, and Qu'on Est Bien: La Valse Brune arrived two years later.
(Artist Biography by Caspar Salmon)

   ΠΗΓΕΣ-ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ    

http://www.allmusic.com/artist/juliette-gr%C3%A9co-mn0000835509/biography

ΖΥΛΙΕΤ ΓΚΡΕΚΟ – Μια «νεαρή» μεγάλη κυρία.
https://kikitriantafylli.wordpress.com/2012/11/06/%CE%B6%CF%85%CE%BB%CE%B9%CE%B5%CF%84-%CE%B3%CE%BA%CF%81%CE%B5%CE%BA%CE%BF-%CE%BC%CE%B9%CE%B1-%CE%BD%CE%B5%CE%B1%CF%81%CE%AE-%CE%BC%CE%B5%CE%B3%CE%AC%CE%BB%CE%B7-%CE%BA%CF%85%CF%81%CE%AF%CE%B1/

 Η Ζυλιέτ Γκρεκό για την πολιτική και την Ελλάδα.
Η μούσα του Μάιλς Ντέιβς σε μια ενδιαφέρουσα συνέντευξη στο BΗΜagazino.
http://jenny.gr/who-what-where/who/47681/juliette-greco

  Ζιλιέτ Γκρεκό: Πάντα ήμουν μια γυναίκα όρθια, ακόμη και ξαπλωμένη.
Εχουν περάσει πενήντα χρόνια από τη θρυλική εμφάνισή της στην «Αθηναία». Αγαπά την Αθήνα και έρχεται πάλι για μια συναυλία στο Παλλάς. Το πορτρέτο της θρυλικής γαλλίδας τραγουδίστριας.
http://www.tovima.gr/culture/article/?aid=676726

 (...)
Τα χρόνια δεν άγγιξαν στο παραμικρό την απαράμιλλη σε ένταση και έκφραση μοναδική προσωπικότητά της.

Πάντα καλλιτεχνικά ανανεωμένη, στοχεύοντας συχνά στον πυρήνα των προβλημάτων της σημερινής κοινωνίας, εξακολουθεί να πείθει, όχι μόνο τους ανέκαθεν πιστούς της αλλά κυρίως τη νεολαία, που βλέπει σ' αυτήν έναν εκφραστή των δικών της επιθυμιών.


«Για όλους τους νέους, γι' αυτούς που αγαπώ, τραγουδώ την ποίηση και στηρίζω τους ποιητές που είναι οι εκφραστές του κόσμου της εποχής μας. Οι ποιητές είναι η οικογένεια που έχω επιλέξει. Οσο μπορώ θα τραγουδώ. Η ιδέα του θανάτου δεν με τρομάζει, ο θάνατος των άλλων όμως με κάνει να αγωνιώ μέχρι θανάτου». Και συνεχίζει: «Αγωνίζομαι για την ελευθερία του καθενός, για το δικαίωμά του να εκφράζεται και να κινείται όπως ο ίδιος θέλει. Δεν απέτυχα ποτέ σ' αυτόν μου τον αγώνα. Πάντα ήμουν μια γυναίκα όρθια, ακόμη και ξαπλωμένη. Το θεωρώ δικαίωμά μου».

Στο τελευταίο της βιβλίο Je suis faite comme ça (Ετσι είμαι φτιαγμένη) διηγείται πότε με τρυφερότητα και πότε με αφάνταστο χιούμορ την ασυνήθιστη παιδική της ηλικία, την τραυματική εμπειρία της σύλληψης και φυλάκισής της από τους Γερμανούς κατά τη ναζιστική κατοχή, τα χρόνια του υπαρξισμού, του οποίου υπήρξε το σύμβολο. Μεγαλωμένη σε μεγαλοαστικό περιβάλλον, είδε πολύ μικρή τον κόσμο να αναποδογυρίζει. Η μητέρα της οργανώθηκε στη γαλλική αντίσταση με αποτέλεσμα να συλληφθεί, ενώ η αδελφή της Σαρλότ οδηγήθηκε στο στρατόπεδο συγκέντρωσης του Ravensbrueck. Ελευθερώθηκαν με το τέλος του πολέμου. Οι Γερμανοί έκλεισαν τη Ζιλιέτ στις φυλακές της Fresnes, όπου έζησε και το μαρτύριο της εικονικής εκτέλεσης. Την άφησαν ελεύθερη επειδή ήταν ανήλικη και δεν ήταν Εβραία. Βρέθηκε ολομόναχη σε ένα άγνωστο μέχρι τότε Παρίσι και ακολούθησε τον δικό της μοναδικό δρόμο. Η εμπειρία αυτή χάραξε βαθιά μέσα της την ανάγκη της πάλης κατά του ρατσισμού και της υπεράσπισης της ανθρώπινης αξιοπρέπειας.





Σύμβολο της Αριστεράς

Σύμβολο όχι μόνο του υπαρξισμού αλλά και της γαλλικής Αριστεράς τότε, η Γκρεκό ήταν η ενσάρκωση της εικόνας μιας μεταπολεμικής νεολαίας που είχε τη δική της ηθική, τους δικούς της νόμους και τα δικά της ταμπού. Στην παρέα ανήκαν ο μεγάλος της έρωτας Μάιλς Ντέιβις, ο Τσάρλι Πάρκερ, ο Μπορίς Βιάν, ο Σερζ Γκενσμπούρ, η Φρανσουάζ Σαγκάν και φυσικά ο Ζακ Πρεβέρ, του οποίου τα ποιήματα τόσο ανεπανάληπτα τραγούδησε. Ο Ζαν-Πολ Σαρτρ πρώτος την έπεισε να τραγουδήσει, χαρίζοντάς της τους δικούς του στίχους. Εγραψε μάλιστα χαρακτηριστικά: «Οι εργάτες της πένας που σημαδεύουν στο χαρτί τα μαύρα σύμβολά τους, ξεχνούν συχνά ότι οι λέξεις έχουν τη δική τους αισθησιακή ομορφιά. Η Γκρεκό τους το ξαναθυμίζει». Ο Ζαν Κοκτό, που τη θαύμαζε, την περιέλαβε στο γύρισμα του «Ορφέα» του. Είχε πει μάλιστα ότι το πιο ωραίο της κόσμημα είναι η καρδιά της. Ο Μπερνάρ Μπιφέ τη ζωγράφισε  και οι μεγάλοι φωτογράφοι, ο Καρτιέ Μπρεσόν, ο Ρομπέρ Ντουανό, ο Γουίλι Ρόνις, ο Μάν Ρέι, έσπευσαν να την απαθανατίσουν. Την ερωτεύτηκε ο φιλόσοφος Μερλό Ποντί και η Σιμόν ντε Μποβουάρ τη σύστησε στον Γουίλιαμ Φόκνερ και στον Τρούμαν Καπότε.

Το 1950 ήταν γνωστή μόνο στη Γαλλία, τη φώναξαν όμως να τραγουδήσει στο Ρίο ντε Τζανέιρο. Προς έκπληξή της, η αίθουσα ήταν κατάμεστη. Κάποια τοπική εφημερίδα είχε γράψει πως θα τραγουδούσε γυμνή και είχε γίνει πιστευτό. Η φήμη της επαναστάτριας την είχε προλάβει .

Ο πανίσχυρος παραγωγός Ντάριλ Ζανούκ, τρελά ερωτευμένος μαζί της, επιχείρησε να την κάνει σταρ του Χόλιγουντ, περιπέτεια που την έφερε μέχρι την Αφρική μαζί με τον Τζον Χιούστον, τον Τρέβορ Χάουαρντ, τον Ερολ Φλιν και τον δικό μας πια Πάτρικ Λι Φέρμορ. Ισως ο άνθρωπος που τη σφράγισε περισσότερο εκείνη την εποχή ήταν ο Ορσον Γουέλς, με τον οποίο γύρισε το «Δράμα σε έναν καθρέφτη». Ακολούθησαν πολλές ταινίες, αλλά ο κινηματογράφος δεν ήταν ο κόσμος της.


Το μακρύ μαύρο φόρεμα

Την ερωτεύτηκαν άνδρες και γυναίκες και εκείνη ανταποκρίθηκε με  γενναιοδωρία σε όλους όσοι, κατά την άποψή της, το άξιζαν. Οπως έγραψε ο Ρομπέρ Μορέλ, η Γκρεκό καβαλάει τη μοτοσικλέτα οποιουδήποτε, όχι όμως με οποιονδήποτε.

Γυρίζοντας στη Γαλλία αφοσιώθηκε στο τραγούδι, γνωρίζοντας πια τη διεθνή επιτυχία και τη μεγάλη καλλιτεχνική αναγνώριση. Ο Κάραγιαν της προσέφερε τη Φιλαρμονική του Βερολίνου για να τραγουδήσει, ενώ στην Ιαπωνία βάφτισαν δρόμους με το όνομά της. Η Μαρία Κάλλας και ο Ροστροπόβιτς ήταν ανάμεσα στους θαυμαστές της. Η Μαριάν Φέιθφουλ δήλωσε πρόσφατα ότι αν θα μπορούσε να ήταν κάποια άλλη, θα ήθελε να ήταν η Γκρεκό.


Τα χρόνια της διεθνούς καλλιτεχνικής καταξίωσης συνδέθηκαν με τον τότε άνδρα της Μισέλ Πικολί και μετά με τον Ζεράρ Ζουανέ - συνθέτη των μεγάλων επιτυχιών του Ζακ Μπρελ -, σύζυγό της εδώ και τριάντα χρόνια . Το εμβληματικό μακρύ μαύρο φόρεμά της τη συνόδευσε και εξακολουθεί να τη συνοδεύει σε όλες τις μεγάλες σκηνές του κόσμου, όπου κυριολεκτικά χαϊδεύει τη γαλλική γλώσσα. Πολλοί συμπατριώτες μας δεν γνωρίζουν ότι ο Γιάννης Σπανός συνέθεσε για αυτήν έναν ολόκληρο δίσκο πάνω σε ποίηση του Αραγκόν, του Μέτερλινκ, του Βερλέν, του Ελιάρ.

'Απιαστη από την παγίδα της νοσταλγίας

Ούτε ο καρκίνος δεν σταμάτησε τη Ζιλιέτ Γκρεκό. Συνδέθηκε καλλιτεχνικά με τους σημερινούς εικοσάρηδες και τριαντάρηδες, μουσικούς, ποιητές και συγγραφείς, σχέση που αντικατοπτρίζεται συνεχώς στη δουλειά της. Προικισμένη με σπάνια διορατικότητα, η καλλιτεχνική της έκφραση προβάλλεται στο παρόν και στο μέλλον. Δεν στάθηκε ποτέ να την αρπάξει η παγίδα της νοσταλγίας.

Με τη μοναδική της παρουσία και την αξεπέραστη καλλιτεχνική της ποιότητα, την ευαισθησία και τις ανησυχίες της, εξακολουθεί να εμπνέει και να μαγεύει.

«Σε κάθε συναυλία, απέναντι στο κοινό, υπεραμύνομαι της ιδέας που έχω για τον ρόλο μου ως ερμηνεύτριας. Είμαι πιστή στις επιλογές μου, στους στιχουργούς και στους μουσικούς μου, στις ιδέες μου».

Κάποτε (μου) είπε: «Στην καριέρα μου δεν αγάπησα τους αυτοκινητοδρόμους γιατί έχουν διόδια. Προτίμησα όλους τους άλλους δρόμους όπου δεν πληρώνεις και το τοπίο είναι πάντα πιο όμορφο».
(...)

 Ζυλιέτ Γκρεκό:Με ένα καινούργιο άλμπουμ και ένα φωτογραφικό λεύκωμα η γαλλίδα καλλιτέχνις γιορτάζει την όγδοη δεκαετία της ζωής της.
http://www.tovima.gr/relatedarticles/article/?aid=106753
Πίσω στο Παρίσι του 60.Η Juliette Gréco, μούσα του Μάιλς Ντέιβις, φίλη της Μελίνας Μερκούρη, του Ζαν-Πολ Σαρτρ, θρυλική ηθοποιός και τραγουδίστρια, είναι ζωντανός σύνδεσμος με την εποχή των μεγάλων.
http://www.tovima.gr/vimagazino/interviews/article/?aid=451989




Juliette Greco - Live 1970
wasaexpress 


Juliette Gréco - Sous le ciel de Paris ( 1951 )
Een retrospectief van musicus Addy Kleijngeld 
  Juliette Gréco * Chanson pour l’auvergnat * 1956
Jean-Marie Terrasse 


Juliette Greco - Jolie môme (1961) 





Juliette Gréco | accordéon
Manuel Rodrigues Lx 


Juliette Greco ~ La Javanaise
Peter Bugarchich 
Juliette Gréco - Coin de rue
Danielle 


Juliette Gréco- Paris Canaille
Ihsan gül 


Juliette Greco - Romance (H. Bassis, J. Kosma)
Hamlet Macbeth 
La Valse Brune : Juliette Gréco.
Jean Florenzano 
Bonjour Tristesse Juliette Gréco
Peppina Di Capri 



The Best of Juliette Gréco 
(full album)
Chanson Française 

 The Best of Juliette Gréco 

00:00 - Jolie môme
02:42 - Sous le ciel de paris
06:02 - Chanson pour l'auvergnat
09:27 - Je suis comme je suis
12:26 - Si tu t'imagines 
15:37 - La rue des blancs-manteaux
17:28 - Coin de rue
20:48 - Le torrent et l'amour 
23:07 - On n'oublie rien
26:36 - Paname
30:20 - Bonjour tristesse
33:43 - La fête est là
35:52 - Embrasse-moi
38:54 - La chanson de Gervaise
42:25 - La valse
46:34 - L'amour
49:25 - Romance
52:22 - Chandernagor
54:37 - Complainte
59:11 - Rachel
01:02:03 - La javanaise
01:04:32 - Les feuilles mortes
01:07:28 - C'était bien
01:11:32 - La fiancée du pirate
01:14:25 - Marche nuptiale
01:18:26 - La java partout
01:21:26 - Je hais les dimanches
01:25:04 - La fourmi
01:26:07 - Il n'y a plus d'après 
01:29:23 - Sur le verbe aimer 
01:32:01 - Strip-Tease 
01:34:14 - La fête aux copains 
01:36:52 - Les canotiers 
01:40:08 - Miarka
01:43:25 - Guinguettes
01:46:15 - Le monsieur et le jeune homme
01:49:09 - Musique mécanique
01:52:12 - Les lunettes
01:54:42 - La valse brune
01:57:30 - Vous mon cœur