Θεμελιώδες ζήτημα ασταθείας στο Υποσύστημα Ελλάδος-Τουρκίας-Βαλκανίων το 2018: Η ονομασία των Σκοπίων.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
(1) Η εγγονή του Τίτο στην «Κ»: Ο όρος «Μακεδονία» δεν λειτουργεί.
(2) Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε το κράτος των Σκοπίων.
(3) Και Εκκλησίες στη σκακιέρα.
(4) Τα επικίνδυνα στερεότυπα για το Μακεδονικό.
(5) ΣΚΟΠΙΑ: Ένα κείμενο με 6 “βαριές” υπογραφές μας θυμίζει
ποια ήταν η εθνική μας θέση!
(1) Η εγγονή του Τίτο στην «Κ»: Ο όρος «Μακεδονία» δεν λειτουργεί.
(2) Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε το κράτος των Σκοπίων.
(3) Και Εκκλησίες στη σκακιέρα.
(4) Τα επικίνδυνα στερεότυπα για το Μακεδονικό.
(5) ΣΚΟΠΙΑ: Ένα κείμενο με 6 “βαριές” υπογραφές μας θυμίζει
ποια ήταν η εθνική μας θέση!
Το έτος 2018, εις το Υποσύστημα Βαλκανίων-Ελλάδος-Τουρκίας για το έτος 2018, προκύπτει ως σοβαρότατο ζήτημα ασταθείας η ονομασία της FYROM erga omnes και οι εξ αυτής προκύπτουσες γεωπολιτικές δυναμικές.
Eνόψει της Διασκέψεως του ΝΑΤΟ τον Ιούλιο του 2018 και της σχεδιαζομένης ολοκληρώσεως των εντάξεων εις αυτό των τελευταίων βαλκανικών κρατιδίων, το ζήτημα της ονομασίας της FYROM αποκτά μεγίστη στρατηγική και διπλωματική σημασία για την Ουάσιγκτων, την Αθήνα και βεβαίως τις υπερσυστημικές δυνάμεις της Μόσχας και της Αγκύρας.
Η υπόθεση της κυβερνητικής ασταθείας στην FYROM όπου το υποστηρίζον την Κυβέρνηση Ζάεφ αλβανικό κόμμα «Συμμαχία των Αλβανών» εδήλωσε την αποχώρησή του από την συγκυβέρνησιν κατηγορώντας τον Ζόραν Ζάεφ ότι ασκεί επί της ουσίας την ιδίαν πολιτική με τον προκάτοχό του Ν. Γκρουέφσκι εις το ζήτημα της ονομασίας [1] δηλαδή εθνικιστικήν «μακεδονοστραφή» και άρα φιλορωσσικήν πολιτική, η οποία δεν γίνεται αποδεκτή από το αλβανικόν εθνοτικόν στοιχείο, αλλά ούτε και από την Ουάσιγκτωνν.
Θα είναι λοιπόν, τουλάχιστον, αφελές, πολιτικώς λανθασμένον αλλά και εθνικώς επικίνδυνον, να αποδεχθεί η Αθήνα «σύνθετον ονομασία» η οποία να εμπεριέχει τον υποστηριχθέντα, από την φιλορωσική εθνικιστική κυβέρνηση Γκρούεφσκι, όρον «Μακεδονία», ο οποίος εξ αυτού του λόγου έχει φορτισθεί με σλαυϊκές, άρα και φιλορωσικές, διεκδικήσεις.
Σε σχετικό άρθρο μου το οποίο εδημοσιεύθη πολλαπλώς [2] αναφέρω ότι ονομασία του τύπου «Upper ή Νova-Macedonia» θα επιτρέψει την άμεση και κεραυνοβόλο αλυτρωτική διεκδίκηση από πλευράς Σκοπίων μιας «μακεδονικής εθνικής ταυτότητος» η οποία θα οδηγήσει σε ελληνο-σκοπιανές αντιπαραθέσεις στο εσωτερικό του ΝΑΤΟ. Και αυτό διότι το «Upper ή Nova-Macedonia» δεν τις αποκλείει κατ′ ουδένα τρόπο. Εις μίαν ανάλογον εκδοχήν, δίδονται πάμπολλες δυνατότητες για υπονομευτικές παρεμβάσεις, πάσης φύσεως, από πλευράς Αγκύρας, μέσω του δικτύου των υπό του Κάταρ χρηματοδοτουμένων Αδελφών Μουσουλμάνων, για covert operations (συγκεκαλυμμένες επιχειρήσεις) αποσταθεροποιήσεως στο εσωτερικό της Ελλάδος και πρωτίστως στην Δυτική Θράκη όπου η γείτων διατηρεί, μέσω του τουρκικού προξενείου, ισχυρόν δίκτυον αναλόγων δραστηριοτήτων.
Άλλωστε, ο κος Τσαβούσογλου και ο κος Ερντογάν το κατέστησαν απολύτως σαφές (βλ.: «ομοεθνείς/soydas», και ιδιωτικό βίντεο με Ερντογάν να «εξηγεί» στους μουσουλμάνους μαθητές της Κομοτηνής το σύνθημα του «Ενός έθνους, Μιάς Σημαίας, Μιάς Θρησκείας, Ενός Αρχηγού», [χαιρετισμός Ραμπάα αλ-Ανταουίγια των Αδελφών Μουσουλμάνων], κατά τις πρόσφατες επισκέψεις τους την περιοχή).
Μια ανάλογη εξέλιξις θα εντείνει έτι περισσότερον τις ήδη τεταμένες σχέσεις Ελλάδος-Τουρκίας και θα οδηγήσει ακόμη και σε θερμές ρήξεις οι οποίες θα τύχουν εκμεταλλεύσεως από εξω-ΝΑΤΟϊκούς παράγοντες. Με τα μέτωπα της Β. Κορέας, της Συρίας, του Ιράν, της Βενεζουέλας και του Κουρδιστάν ανοικτά, δεν θα συνέφερε το ΝΑΤΟ μια τέτοιου είδους αναταραχή στην νοτιο-ανατολική πτέρυγα της Συμμαχίας.
Άρα, απαιτείται ονομασία η οποία δεν θα προσβάλλει φαντασιακές ή πραγματικές εθνικές ταυτότητες ούτε του αλβανικού αλλά ούτε και του σλαβικού στοιχείου και η οποία θα προσδιορίζει αυτονόμως και άνευ εθνικιστικών συνειρμών την περιοχή της FYROM. Αυτή είναι η «Κεντροβαλκανική Δημοκρατία» (Republique Cetrobalkane, Centrobalkan Republic).
[1] http://www.pronews.gr/kosmos/valkania/656551_anatropi-i-kyvernisi-ton-skopion-klonizetai-apo-tin-apohorisi-ton-alvanon
[2] βλ. τρείς συνέχειες: a) Ι. Θ. Μάζης, 5, 6 και 7 Σεπτεμβρίου 2017, https://slpress.gr/author/i-mazis/, όπως και: b) Ι. Θ. Μάζης, «Η γεωπολιτική των ρωσο-αμερικανικών ενεργειακών ανταγωνισμών», Foreign Affairs-Hellenic Edition,Oκτ.-Νοέμ., 2017 [goo.gl/y9SFM4].
Η ονομασία αυτή επιτρέπει την διατήρηση των ταυτοτικών πολιτισμικών στοιχείων των συνιστωσών εθνοτήτων και ορίζει γεωγραφικώς το νέο κράτος. Επιπλέον, το προηγούμενον υπάρχει στο διεθνολογικό συνειδητό με την ονομασία της Κεντρο-αφρικανικής Δημοκρατίας [Republique Centrafricaine (fr.), Central African Republic (en.)].Ακόμη, επιτρέπει στο ΝΑΤΟ να καταγράφει μια σημειολογική επιρροή, μνημονεύοντας στον κατάλογο των επιρροών του, τα «Κεντρικά Βαλκάνια».
Επίσης, η ονομασία «Upper Macedonia» θέτει ακόμη ένα ζήτημα, αυτήν την φορά για την Σερβία: Διότι ποιός θα ορίσει, τελικώς, πού οριοθετείται βορείως, η Upper Macedonia;Μήπως συμπεριλαμβάνει και την κοιλάδα του Πρέσεβο (κατά τους αλβανο-ισλαμιστές εθνικιστές); Διότι εάν το αλβανικό στοιχείο το οποίο στηρίζει την παρούσα κυβέρνηση στα Σκόπια λάβει το φαντασιακό εθνοτικό «μακεδονικό» χαρακτηριστικό, και εφόσον η παρουσία του είναι έντονη στην κοιλάδα του Πρέσεβο, τι θα το εμπόδιζε να την διεκδικήσει από την Σερβία με τα ίδια εργαλεία (Τουρκία, UÇK, τζιχαντιστές μαχητές);Πώς θα το αντιμετώπιζε αυτό η Ρωσία; Και τί θα σήμαινε για την ασφάλεια και την σταθερότητα στην νοτιο-ανατολική Ευρώπη;
Ασφαλώς, η αλλαγή, με σαφή πρωτοβουλία-αίτημα των Αθηνών, του κου Μάθιου Νίμιτς, παταγωδώς αποτυχόντος -επί 24 έτη- διαμεσολαβητού του ΓΓ του ΟΗΕ (ο οποίος προσφάτως άλλαξε, και την θέσιν του ανέλαβε ο Κος Γκουτιέρες, κατά πολύ ευφέστερος του Κου Μπάν Κι-Μούν), είναι απαραίτητος δια να ελπίζομεν εις μίαν ευτυχεστέραν εξέλιξιν του ζητήματος της ονομασίας. Ο κος Νίμιτς συμμετέχει επίσης και στο διοικητικόν συμβούλιον του CDRSEE (Κέντρο Δημοκρατίας και Συμφιλίωσης Νοτιοανατολικής Eυρώπης ) του χρηματοδοτουμένου (μεταξύ άλλων, άκρως αμφιλεγομένων δια τους υπηρετουμένους υπ′ αυτών στόχους, πηγών [3]) και από τον κο G. Σόρος μέσω του, «Foundation Open Society–Macedonia» (sic!).
Το τιθέμενον ερώτημα συνίσταται στο εάν ο κος Νίμιτς, ο έχων την προαναφερθείσα έμμισθον ιδιότητα, έχει... συνηθίσει εις το όνομα «Μacedonia». Το εν λόγω ίδρυμα (CDRSEE) έχει έδραν την Θεσσαλονίκη (!), και χρηματοδότην επίσης, και τον Δήμον Θεσσαλονίκης (!). Το ότι ο σκοπιανός Πρόεδρος κος Ζάεφ έτυχε προσκλήσεως για την Πρωτοχρονιά του 2018, από τον έταιρον χρηματοδότη του CDRSEE, Δήμαρχον κον Μπουτάρη, ενόψει μάλιστα των συνομιλιών για την ονομασία, πιστεύω ακραδάντως ότι είναι απλούστατα μία χειρονομία εντασσομένη στο πλαίσιο της βελτιώσεως των εκατέρωθεν διπλωματικών σχέσεων και τίποτε περισσότερον.
2) Των ανωτέρω ισχυόντων, ιδιαιτέραν ανησυχία προκαλεί εις την Ουάσιγκτων, εις αυτήν ακριβώς την συγκυρία και η ρωσική διείσδυσις στην Σερβία και ιδιαιτέρως στον στρατιωτικό τομέα (σχέδιο αγοράς από το Βελιγράδι έξι ελικοπτέρων Mi-17 και δημιουργία νέας βάσεως υποστηρίξεως των ανωτέρω ελικοπτέρων εις την οποίαν θα φιλοξενείται και ρωσικό στρατιωτικό προσωπικό, γεγονός που προβάλλει την ρωσική στρατιωτική ισχύ στην Σερβία. Το Βελιγράδι συζητά επίσης και την αγορά ρωσικών αντιαεροπορικών συστημάτων Buk-M1 και Buk-M2, αλλά και έξι επιπλέον μαχητικών MiG-29, ενώ υπάρχουν και πιθανότητες προμηθείας συστημάτων αντιαεροπορικής και αντιβαλλιστικής αμύνης S-300 εκ Λευκορωσίας. Τον παρελθόντα Οκτώβριο η Ρωσία παραχώρησε στην Σερβία έξι μεταχειρισμένα μαχητικά MiG-29 και υποσχέθηκε την παραχώρηση 30 μεταχειρισμένων αρμάτων μάχης και 30 τεθωρακισμένων) [4]
3) Επίσης, η μη υιοθέτησις από πλευράς Ελλάδος, της λευκής ψήφου, έναντι της αμερικανικής προτάσεως, σχετικώς με την Ιερουσαλήμ, και η συστράτευσίς της με την τουρκική αντι-αμερικανική διπλωματική γραμμή δεν κρίνεται υποβοηθητική για τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα σχετικώς με την διαπραγμάτευση του ονόματος των Σκοπίων. Επίσης, μη παραγωγική κρίνεται, και για την υπόθεση της κρισίμου ενεργειακής και αμυντικής συνεργασίας Ελλάδος-Ισραήλ. Ιδιαιτέρως δε τώρα, όπου οι τουρκικές προκλήσεις/αμφισβητήσεις δια το αλίπεδον 6 της Κυπριακής ΑΟΖ εφοδιάζονται και δια νέου σκάφους-πλατφόρμας...
Τούτων λεχθέντων, εύχομαι ένα ανέφελον και παραγωγικόν Νέον έτος 2018 δια την Ελλάδαν.
3. http://ardin-rixi.gr/archives/12344. βλ. τρείς συνέχειες: a) Ι. Θ. Μάζης, 5, 6 και 7 Σεπτεμβρίου 2017, https://slpress.gr/author/i-mazis/, όπως και: b) Ι. Θ. Μάζης, «Η γεωπολιτική των ρωσο-αμερικανικών ενεργειακών ανταγωνισμών», Foreign Affairs-Hellenic Edition,Oκτ.-Νοέμ., 2017 [goo.gl/y9SFM4].
καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής Θεωρίας, Εθνικό και Καποδιστριακό Πανεπιστήμιο Αθηνών
http://www.huffingtonpost.gr/entry/themeliodes-zetema-astatheias-sto-eposestema-ellados-toerkias-valkanion-to-2018-e-onomasia-ton-skopion_gr_5a4629b4e4b06d1621b8266f
5/1/2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Η εγγονή του Τίτο στην «Κ»:
Ο όρος «Μακεδονία» δεν λειτουργεί.
Παρότι ο παππούς μου, Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, έδωσε το όνομα «Μακεδονία» σε μία από τις έξι δημοκρατίες που συνιστούσαν τη Γιουγκοσλαβία, είναι ξεκάθαρο ότι αυτή η κίνηση δεν είχε σκοπό να δημιουργήσει αλυτρωτικές διεκδικήσεις προς τις γειτονικές χώρες, με τις οποίες η Γιουγκοσλαβία ανέπτυξε φιλικές σχέσεις και γόνιμη συνεργασία.
Επί πολλά χρόνια, οι αρχές των Σκοπίων παρουσιάζαν χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας», επεκτείνοντας «τα γεωγραφικά και εθνοτικά σύνορα της» στη Βουλγαρία, την Αλβανία και την Ελλάδα. Είναι αυτό το μοντέλο της περιφερειακής συνεργασίας που οι φίλοι μας στα Σκόπια διακηρύττουν, ότι θα ακολουθήσουν;
H Ευρωπαϊκή Ένωση, τα Ηνωμένα Έθνη και η διεθνής κοινότητα έχουν επενδύσει σημαντικό πολιτικό και οικονομικό κεφάλαιο και έχουν καταβάλει μεγάλες προσπάθειες όσον αφορά την ειρήνευση και τη διατήρηση της ειρήνης στην πρώην Γιουγκοσλαβία και την ανθρωπιστική βοήθεια στα Βαλκάνια. Αυτό δεν ήταν μάταιο. Είναι προφανές ότι οι διεθνής κοινότητα επιδιώκει ένα κλίμα σταθερότητας, συνεργασίας και συγκατάθεσης, σε μία περιοχή, όπου το μέλλον είναι συνδεδεμένο με την ανάπτυξη.
Όπως είναι ευρέως γνωστό, σύμφωνα με την Απόφαση 817/1993 του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ, η χώρα έγινε δεκτή ως μέλος των Ηνωμένων Εθνών, λαμβάνοντας προσωρινά την ονομασία «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας», εν αναμονή της επίλυσης των διαφορών σχετικά με το όνομα της.
Επιπλέον, το Συμβούλιο Ασφαλείας, στην Απόφαση 845/1993, παρακίνησε «τις δύο πλευρές (την Ελλάδα και την ΠΓΔΜ) να συνεχίσουν τις προσπάθειες τους κάτω από την αιγίδα του γενικού γραμματέα, ώστε να φτάσουν σε μία ταχεία επίλυση των εκκρεμών ζητημάτων». Η διαπραγματεύσεις για αυτή την επίλυση είναι ακόμα σε εξέλιξη, με τη διευκόλυνση του ειδικού αντιπροσώπου του ΟΗΕ για το θέμα, Μάθιου Νίμιτς.
Η αποδοχή της εισόδου στον ΟΗΕ κάτω από την προσωρινή διεθνή ονομασία «ΠΓΔΜ» και η αποδοχή της διαδικασίας «για συνέχιση των προσπαθειών υπό την αιγίδα του γενικού γραμματέα προς μία ταχεία επίλυση» των διαφορών στο ζήτημα της ονομασίας, και παράλληλα η συνέχιση της χρήσης του «συνταγματικού» ονόματος «Μακεδονία» - το οποίο δεν έχει γίνει δεκτό από τον ΟΗΕ! - συνιστά όχι μόνο εξαπάτηση και προσβολή προς τον διεθνή οργανισμό, αλλά και απόδειξη ότι θεωρούν τους εαυτούς τους «έξυπνους» και όλους τους άλλους «ηλίθιους».
Θα ήθελα να θέσω στο τραπέζι ένα απλό ερώτημα: Αν παρουσιάσεις σε κάποιον έναν χάρτη, ο οποίος παραβιάζει την εδαφική του ακεραιότητα, τι θα περίμενες να κάνει; Να δεχτεί τις προτάσεις σου; Θα ήταν κάτι τέτοιο δυνατό;
Aπό τη στιγμή που οι χάρτες της «Μεγάλης Μακεδονίας» και η σχετική αλυτρωτική πολιτική βασίζονται και απορρέουν από το ζήτημα της ονομασίας, δηλαδή τον όρο «Μακεδονία», είναι ξεκάθαρο πως αυτό ο όρος δεν μπορεί να δουλέψει.
Σε μία συνέντευξη πριν από δύο χρόνια, υπογράμμισα πως «η πολιτική του Τίτο για μένα ήταν ξεκάθαρη: Ποτέ του δεν θα φλέρταρε με την ιδέα να επιμείνει στον όνομα ''Μακεδονία''. Δεν μπορώ να καταλάβω γιατί οι πολιτικοί των Σκοπίων υπήρξαν τόσο πεισματάρηδες στον ΟΗΕ ή οπουδήποτε αλλού, αντί να βρουν ένα λογικό διακριτό σημείο μεταξύ αυτής της γεωγραφικής περιοχής της Ελλάδας και του νέου κράτους τους. Η πολιτική τους δεν ήταν συνετή, γιατί δεν έκαναν καμία προσπάθεια να βρουν λύση μαζί με την Ελλάδα. Όχι, ο παππούς μου ποτε δεν θα επέμενε σε κάτι τέτοιο.
Ανεξάρτητα από οποιαδήποτε θεώρηση σχετικά με τις ιστορικές ρίζες ή τους ιστορικούς ισχυρισμούς, σε αυτή την περίπτωση, κατανοούμε ότι βρισκόμαστε σε διαπραγματεύσεις στο πλαίσιο του ΟΗΕ από το 1993. Με όλο τον σεβασμό και την εγκάρδια φιλία μας προς τους φίλους μας στα Σκόπια, όταν βρισκόμαστε σε ένα πλαίσιο διαπραγματεύσεων, δεν μπορούμε να πούμε «εμμένουμε στο όνομα Μακεδονία και δεν συζητάμε τίποτα άλλο». Το να καταστήσουμε σαφές τι δεν μπορούμε να δεχτούμε σε μία διαπραγμάτευση, προσφέρει ενδείξεις για τους γενικότερους στόχους μας. Αποκλείει ένα συγκεκριμένο πεδίο συζήτησης, όμως αφήνει όλα τα υπόλοιπα ανοιχτά. Παρ' όλα αυτά, το να ξεκαθαρίζουμε αποκλειστικά το τι θέλουμε, να εμμένουμε σε αυτό, και να μην κινούμαστε ούτε ένα χιλιοστό στα δεξιά ή τα αριστερά, η συμπεριφορά αυτή δεν είναι η αρχή αλλά το τέλος των διαπραγματεύσεων.
Ο όρος «Μακεδονία» χρησιμοποιούταν πάντα για μία ευρύτερη γεωγραφική περιοχή, το 51% της οποίας ανήκει στην Ελλάδα, το 38% στην ΠΓΔΜ και το 9% στη Βουλγαρία. Επομένως, θα ήταν παράλογο, από την πλευρά των Σκοπίων, να επιμένουν στη χρήση του όρου «Μακεδονία» σε αποκλειστική βάση. Θα ήθελα λοιπόν η ηγεσία στα Σκόπια να δώσει τον καλύτερο της εαυτό και να βρει λύση.
Στους αρχαίους χρόνους, οι κάτοικοι της περιοχής της Μακεδονίας δόξαζαν τους ίδιους θεούς με τους Έλληνες, μιλούσαν την ελληνική γλώσσα και συμμετείχαν στους Ολυμπιακούς Αγώνες, ένα προνόμιο που ήταν κατοχυρωμένο μόνο για τους Έλληνες. Όλοι οι φιλόσοφοι και οι συγγραφείς από την περιοχή της Μακεδονίας, συμπεριλαμβανομένου του Αριστοτέλη, έγραφαν στα ελληνικά. Ο Μέγας Αλέξανδρος ο Μακεδόνας, ή όπως αλλιώς επιθυμούμε να τον αποκαλούμε, δεν διέδωσε την «μακεδονική» γλώσσα αλλά τον ελληνικό πολιτισμό και την ελληνική γλώσσα.
Αν κάποιος έχει κάποια διαφορετική οπτική για την ιστορία, αυτό είναι ακαδημαϊκό ζήτημα, όχι πολιτικό. Αφήστε το στους ακαδημαϊκούς.
Τόσο τις περασμένες δεκαετίες, όσο και πρόσφατα, έχουμε ακούσει επανειλημμένα για την «Μεγάλη Μακεδονία», τη «Μεγάλη Σερβία», τη «Μεγάλη Κροατία», τη «Μεγάλη Αλβανία», καθώς και άλλες εθνικιστικές κραυγές. Πραγματικά, πρόκειται για πολλά «Μεγάλα» κράτη σε έναν τόσο μικρό γεωγραφικό χώρο!
Το όνειρο μου είναι να δω όλες τις δημοκρατίες που συνιστούσαν την πρώην Γιουγκοσλαβία να προοδεύουν και να αναπτύσσονται, κάτι το οποίο αναμφισβήτητα θα ενισχυθεί από την ένταξη τους στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ. Πιστεύω, πως ο Μάθιου Νίμιτς ήταν απολύτως σωστός όταν ισχυρίστηκε ότι «ήρθε η ώρα να βρεθεί η λύση για την ονομασία».
DR SVETLANA BROZ *
*Η Σβετλάνα Μπροζ, εγγονή του Γιόζιπ Μπροζ Τίτο, γεννήθηκε στο Βελιγράδι και είναι συγγραφέας του βιβλίου «Good People in an Evil Time». Είναι ιδρύτρια και διευθύντρια από το 2001 της ΜΚΟ GARIWO (Gardens of the Righteous Worldwide).
Το άρθρο δημοσιεύτηκε για πρώτη φορά στην
αγγλόφωνη έκδοση της Καθημερινής
http://www.kathimerini.gr/941858/article/epikairothta/kosmos/h-eggonh-toy-tito-sthn-k-o-oros-makedonia-den-leitoyrgei
5/1/2018
2.
Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε το κράτος των Σκοπίων
Bulgarian Prime Minister Boyko Borissov hugs FYOM Prime Minister Zoran Zaev at the official signing ceremony of the Neighborhood Agreement between Bulgaria and Macedonia in Skopje. Borissov is on a two-days official visit in Skopje, 1-2 August
3.
Και Εκκλησίες στη σκακιέρα.
Εκ πρώτης όψεως ήταν μια εξέλιξη που αφορούσε τα εσωτερικά της Ορθοδόξου Εκκλησίας και κυρίως το ποίμνιό της στη Βαλκανική. Η «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία», η Εκκλησία της ΠΓΔΜ, ζήτησε από το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Βουλγαρίας να καταστεί αυτό «Μητέρα Εκκλησία», αφού πρώτα αναγνωρίσει το αυτοκέφαλό της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της ΠΓΔΜ αποσχίσθηκε το 1967 από τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία και κήρυξε το αυτοκέφαλό της με την ονομασία «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία», η οποία δεν αναγνωρίζεται από καμία Κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία του κόσμου.
Το Πατριαρχείο Βουλγαρίας αποδέχθηκε το αίτημα και πλέον θα εκπροσωπεί την Εκκλησία της ΠΓΔΜ ενώπιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου και άλλων Εκκλησιών. Η ενοποίηση των Εκκλησιών δύο ομόδοξων χωρών δεν θα ήταν παρά μια είδηση που θα απασχολούσε εκκλησιαστικού περιεχομένου ιστοσελίδες, άντε να προκαλούσε εσωτερική συζήτηση γύρω από θέματα κανονικότητας της παγκόσμιας Ορθοδοξίας.
Ομως αυτή η «υιοθεσία» ακουμπάει γεωπολιτικές ισορροπίες στα βόρεια σύνορά μας.
Οι σχέσεις Βουλγαρίας και ΠΓΔΜ από την ίδρυση του κράτους της τελευταίας κινούνταν σε ατμόσφαιρα καχυποψίας. Μολονότι η Σόφια αναγνώρισε, πρώτη αυτή, το νεόκοπο κράτος το 1991 με τη συνταγματική του ονομασία, οι Βούλγαροι ουδέποτε παραδέχθηκαν την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους» ή «μακεδονικής γλώσσας», θεωρώντας τους πολίτες της ΠΓΔΜ βουλγαρικό φύλο. Ηταν, μάλιστα, διαστήματα, ειδικά κατά τη δεκαετία της διακυβέρνησης Γκρούεφσκι, που η Σόφια εξαγριωμένη από τον «μακεδονισμό» των Σκοπίων απειλούσε ότι θα εμποδίσει την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.
Ολα άλλαξαν με την αποπομπή του Γκρούεφσκι, τον οποίο στήριξαν μέχρι τέλους οι Σέρβοι και οι Ρώσοι, και την έλευση του Ζάεφ στην εξουσία, οπότε έγινε και το μεγάλο βήμα με την υπογραφή συμφώνου φιλίας ανάμεσα στις δύο χώρες που εκκρεμούσε από την εποχή του Γκλιγκόροφ ακόμα.
Η ένωση, τώρα, μετά το εθνοτικό «σφιχταγκάλιασμα» και των Εκκλησιών, ενισχύει τις εκτιμήσεις της διεθνούς διπλωματίας ότι τα Σκόπια ολισθαίνουν στην «αγκαλιά» της Βουλγαρίας, δημιουργώντας μια de facto νέα πραγματικότητα στους ευαίσθητους μεταπολεμικούς συσχετισμούς στη Βαλκανική. Και αυτό δεν αφήνει αδιάφορους τους υπόλοιπους παίκτες στην περιοχή, κυρίως τους Σέρβους, που θεωρούν ότι ιστορικά έχουν λόγο στα Σκόπια.
5/1/2018
4.
Τα επικίνδυνα στερεότυπα για το Μακεδονικό.
Όπως και στα υπόλοιπα μεγάλα εθνικά μας ζητήματα (Κυπριακό, Αιγαίο, Θράκη), έτσι και στο Μακεδονικό, επικρατούν καθιερωμένα στερεότυπα, τα οποία, φοβάμαι, ότι ούτε στην ρεαλιστική αποτύπωση και κατανόηση της κατάστασης βοηθούν, ούτε την προώθηση ευνοϊκών λύσεων διευκολύνουν. Εφησυχάζουμε, λοιπόν, με ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται, ενώ τα ζητήματα έχουν αποτελματωθεί επί δεκαετίες.
Ο παράγων του χρόνου, βέβαια, από μόνος του συμβάλλει γενικά στην επίλυση (άμβλυνση) ζητημάτων. Αυτό, όμως, συμβαίνει μόνο όταν η πάροδος του χρόνου συνοδεύεται από δράσεις και ενέργειες, ή από γεγονότα που σταδιακά μεταβάλλουν τις παραμέτρους των προβλημάτων και τον συσχετισμό δυνάμεων. Ή που οδηγούν στην κόπωση και εξασθένιση της μιας από τις αντιμαχόμενες πλευρές.
1ο στερεότυπο: Το Μακεδονικό είναι ήσσονος σημασίας
Το Μακεδονικό, δηλαδή η υποκλοπή της μακεδονικής κληρονομιάς μας σε εθνικό ιστορικό, πολιτιστικό και γλωσσικό επίπεδο, είναι ένα ήπιο πρόβλημα, μικρής σημασίας, αν συγκριθεί με τις απειλές που προκαλεί η Τουρκία στην εθνική κυριαρχία και ακεραιότητά μας.Πρόκειται για λανθασμένη θεώρηση του ζητήματος για τους εξής λόγους.
Η Ελλάδα, χώρα μικρή, βασίζεται στο τεράστιο ιστορικό της κεφάλαιο για την διεθνή παρουσία και προβολή της. Η σταδιακή αφαίρεση τμημάτων αυτού του ένδοξου παρελθόντος (π.χ. κλασσική και ελληνιστική Μακεδονία, η αμφισβήτηση της ελληνικότητας της ιστορίας του μικρασιατικού και θρακικού Ελληνισμού), θα αποδυναμώσει το κυριότερο εθνικό μας πλεονέκτημα.
Η έκταση του τουρκικού κινδύνου δεν επιτρέπει απειλές και στα βόρεια σύνορά μας. Μολονότι τα Σκόπια δεν μπορούν να μας απειλήσουν στρατιωτικά, η παγίωση στο λαό τους της πεποίθησης περί χαμένης ή διαμελισμένης πατρίδας (τους Μακεδονίτες του Αιγαίου) μπορεί να προκαλέσει «ασύμμετρη» απειλή, π.χ. με ανάπτυξη τρομοκρατικής δράσης ακραίων στοιχείων της FYROM επί ελληνικού εδάφους. Το ίδιο ισχύει μέσω υποκίνησης μειονοτικού ζητήματος. Ναι μεν δεν υπάρχει ουσιαστικό πληθυσμιακό αντίκρισμα, σίγουρα όμως τα λίγα ακραία στοιχεία μπορούν να ζημιώσουν την διεθνή εικόνα της Ελλάδας.
Η δεδομένη στρατιωτική διείσδυση της Τουρκίας στη FYROM και στην Αλβανία μπορεί να προκαλέσει και στρατιωτικό κίνδυνο από Βορρά σε περίπτωση κρίσης. Από μία άλλη οπτική, η διάλυση των Σκοπίων ή ο εδαφικός τεμαχισμός μπορεί να κληροδοτήσει την διεκδίκηση κατά της ελληνικής Μακεδονίας σε Βούλγαρους, Αλβανούς ή και Σέρβους (το τελευταίο άλλωστε συνέβη στο παρελθόν), ώστε να ικανοποιηθεί το σλαβικό πληθυσμιακό στοιχείο της FYROM.
Τέλος, ενδεχόμενη ήττα της Ελλάδας στο Μακεδονικό θα στείλει, για μία ακόμη φορά, σε γείτονες και στη διεθνή κοινότητα το μήνυμα για την αδυναμία της χώρας μας ως προς την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της, όπως έχει συμβεί σε άλλα εθνικά ζητήματα. Αποτέλεσμα, η περαιτέρω αποδυνάμωση της διεθνούς μας θέσεως, που προστιθέμενη στα ελλείμματα, το δημόσιο χρέος μας, και στην δημοκρατική συρρίκνωση, θα ανατροφοδοτήσει την κατιούσα πορεία μας στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και θα αυξήσει τους κινδύνους και τις απειλές.
Μέχρι τώρα η ένταξή μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οργανισμούς στους οποίους επιδιώκουν να εισέλθουν η Τουρκία, η FYROM και η Αλβανία, μας έδινε πλεονεκτήματα και μας προστάτευε μερικώς. Βέβαια, η σχετικότητα αυτού του πλεονεκτήματος αποδείχθηκε στην Κύπρο το 1974. Επίσης, αποδείχθηκε στην διολίσθηση της θέσης της ΕΕ από εκείνην του 1991 (όχι στην συμπερίληψη του όρου Μακεδονία στον κρατικό τίτλο της FYROM). Σήμερα, οι εταίροι μας αποκαλούν de facto το γειτονικό κράτος «Μακεδονία». Το όνομα FYROM χρησιμοποιείται μόνο στο επίσημο θεσμικό γραπτό επίπεδο.
Αν όμως ενδώσουμε στις πιέσεις και συναινέσουμε στην ένταξη των χωρών αυτών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ χωρίς προηγούμενες διασφαλίσεις και επίλυση των εκκρεμών ζητημάτων, τότε θα έχουμε απολέσει ένα στοιχείο ισχύος. Οι ελπίδες εσωτερικής διαχείρισης και διευθέτησης των προβλημάτων εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα αποδειχθούν φρούδες, λογω της ατελούς ολοκλήρωσης αυτών των οργανισμών. Σε κάθε περίπτωση και αν διευθετηθούν τα ζητήματα «μεταξύ εταίρων», είναι βέβαιο ότι θα ισχύσει η εύκολη λογική του 50-50% η οποία ευνοεί αυτόν που διεκδικεί (βλ. Κύπρο), δηλαδή τα Σκόπια, την Τουρκία κ.λπ.
2ο στερεότυπο: Αμοιβαίες υποχωρήσεις
Το δεύτερο στερεότυπο είναι ότι το πρόβλημα των Σκοπίων μπορεί να λυθεί συναινετικά, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και αμοιβαίες διασφαλίσεις. Δηλαδή με τη λογική του περίφημου win-win, του αμοιβαίου οφέλους. Απλοελληνιστί, «χωρίς να σπάσουν αυγά». Έτσι όμως, όπως γνωρίζει άριστα η λαϊκή σοφία «ομελέτα δεν φτιάχνεται».
Στη βάση αυτή, προσπάθησε να λύσει το ζήτημα η διεθνής διπλωματία (κάποιοι την χαρακτηρίζουν διπροσωπία!) αλλά και η ελληνική εξωτερική πολιτική, μετά το 1992. Δηλαδή, στη βάση μιας «μοιρασιάς», ή μιας κατανομής του μακεδονικού κεκτημένου, μέσω μιας σύνθετης ονομασίας για τη γειτονική χώρα που θα διασφάλιζε τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις και των δύο πλευρών κατά το δυνατόν.
Έτσι συζητήθηκαν ονομασίες του τύπου Νέα Μακεδονία (Nova Makedonija ή Novomakedonija), Άνω ή Βόρεια Μακεδονία, Σλαβομακεδονία, Δημοκρατία της Μακεδονίας – Σκόπια, ή, τώρα τελευταία, Μακεδονία του Βαρδάρη. Ο διάλογος, υπό διεθνή μεσολάβηση, ήταν διάλογος κωφών. Τα Σκόπια (επίσημα τουλάχιστον) συζητούσαν μόνο για συναινετική ονομασία προς χρήση μόνο διμερώς, δηλαδή στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Αντίθετα, η Ελλάδα, στη βάση της εύλογης ερμηνείας και κατανόησης των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ επεδίωκε (και ελπίζω επιδιώκει ακόμη) μία ενιαία ονομασία για κάθε χρήση (erga omnes), διμερώς, πολυμερώς, αλλά και στο εσωτερικό των Σκοπίων. Αυτό υπονοεί και συνταγματική τροποποίηση στη FYROM. Επί του τελευταίου σημείου δεν υπάρχει πάντως δημόσια τοποθέτηση από την πλευρά του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών.
Εθνική «νοθεία»
Εδώ γίνεται και ένα θεμελιώδες λάθος: Η γεωγραφική (Βόρεια Μακεδονία) ή η ιστορική εκδοχή (Νέα Μακεδονία) αλλά ακόμη και η εθνοτική πτυχή (Σλαβομακεδονία) που αποτελεί την καλύτερη εκδοχή, δεν αγγίζουν ούτε λύνουν την ουσία του προβλήματος. Η ουσία είναι η θεωρία περί Μακεδονικού Έθνους, που ξεκινά δήθεν τουλάχιστον από τον 4ο π.Χ. αιώνα και συνεχίζει την ύπαρξή του μέχρι σήμερα. Και του οποίου την κληρονομιά και τη συνέχεια διεκδικούν οι Σλάβοι των Σκοπίων, σε μία γεωγραφική έκταση που ξεπερνά τα όρια του κράτους της FYROM, που καταλαμβάνει την ελληνική και βουλγαρική Μακεδονία, των οποίων οι πληθυσμοί θεωρούνται «μακεδονικές» μειονότητες, σκλαβωμένες σε ξένες εθνικές πλειοψηφίες.
Σταδιακά, μάλιστα, το τεχνητό και επικίνδυνο αυτό ιδεολόγημα κάλυψε με σφετεριστική διεκδίκηση και το ιστορικό σκέλος. Την τελευταία δεκαετία διεκδικεί και την ιστορία της κλασσικής μακεδονικής δυναστείας, ως ρίζα των σημερινών Σλάβων των Σκοπίων! Δηλαδή, στην εθνική νοθεία προστέθηκε και η ιστορικό-πολιτιστική. Στόχος, βέβαια, ορατός, να καταπολεμηθεί η ένταξη των Μακεδόνων του Φιλίππου Β’, Μεγάλου Αλεξάνδρου, και των ελληνιστικών Βασιλείων στον ευρύτερο Ελληνισμό και ελληνικό πολιτισμό εκείνης της περιόδου.
Με αφετηρία την κυριαρχία της FYROM σε μέρος της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας (που μάλιστα αφήνει έξω την ίδια την πρωτεύουσά της), επιχειρείται να διεκδικηθεί το όλον. Δηλαδή, τόσο γεωγραφικά, η ελληνική και βουλγαρική περιοχή της Μακεδονίας, όσο και ιστορικο-πολιτιστικά επιχειρείται να αποσυνδεθεί η μακεδονική ιστορία και ο πολιτισμός από την ευρύτερη ελληνική ρίζα τους.
Οι Σκοπιανοί προσέδωσαν το όνομα της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, που ποτέ ολόκληρη δεν αποτέλεσε κρατική ή διοικητική οντότητα με αυτό το όνομα, στο κράτος τους, παρότι καλύπτει μικρό τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας, περίπου το ένα τρίτο (πολύ λιγότερο δε της κλασσικής Μακεδονίας). Προσπαθούν με την διεθνή-κρατική υπόσταση που διαθέτουν, να διεκδικήσουν το σύνολο του μακεδονικού κεκτημένου εδαφικά, εθνοτικά (δηλαδή πληθυσμιακά), πολιτιστικά και ιστορικά.
Κατοχυρωμένο όνομα
Αν έλειπε αυτή η θεμελιώδης όσο και ανυπόστατη διεκδίκηση, θα μπορούσε ίσως μία γεωγραφική ή εθνοτική κρατική ονομασία να αποτελέσει συμβιβαστική λύση. Και τότε, όμως, εφόσον θα έλυνε και δεν θα άφηνε αμφιβολίες για την ονομασία και την εθνικο-πολιτική ταυτότητα του λαού της FYROM, αποκλείοντας τη χρήση του κλεψίτυπου «Μακεδόνες».
Αυτό, όμως, ούτε καν συζητείται, ούτε καν επιδιώκεται από την διαπραγμάτευση. Προφανώς θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα του λαού των Σκοπίων να αυτοπροσδιορίζονται όπως θέλουν. Δηλαδή, κλέβοντας ελληνικό όνομα κατοχυρωμένο επί 25 τουλάχιστον αιώνες. Πρέπει να καταστεί λοιπόν σαφές ότι αν δεν εγκαταλειφθεί συνειδητά αυτή η ψευδοθεωρία του Μακεδονισμού από την πολιτική ελίτ και τον από χρόνια παραπληροφορημένο λαό των Σκοπίων (τους Σλάβους) το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί, κάτω από οποιαδήποτε συμβιβαστική κρατική ονομασία.
Το κράτος, οι οργανώσεις, τα κόμματα, η διανόηση και ο ίδιος ο λαός της FYROM θα συνεχίζουν, απληροφόρητοι και παραπλανημένοι, να αγωνίζονται, να διεκδικούν, να έχουν ένα ετεροχρονισμένο ανυπόστατο αλυτρωτισμό κατά της ελληνικής Μακεδονίας. Άρα, για να λυθεί πραγματικά το ζήτημα χρειάζεται να σπάσουν αυγά. Να «ματώσει» η μία πλευρά (των Σκοπίων), να ξαναμεταλλαχθεί η πλαστή εθνική ταυτότητα που τους επιβλήθηκε. Να αποκατασταθεί η τρωθείσα ιστορική αλήθεια. Να χάσει αυτός που άδικα διεκδικεί και καταπατεί και να κερδίσει ο γνήσιος κληρονόμος, η Ελλάδα, ο Ελληνισμός και εμείς οι Μακεδόνες Έλληνες.
Βενιαμίν Καρακωστάνογλου
Ο Βενιαμίν Καρακωστάνογλου είναι διεθνολόγος, μόνιμος λέκτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διδάσκει Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς Σχέσεις και Ελληνική Εξωτερική Πολιτική. Μεταξύ άλλων βιβλίων έχει συγγράψει τη μοναδική στην Ελλάδα επιστημονική μονογραφία για την ΑΟΖ 600 σελίδων. Διδάσκει, επίσης, στην Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου και στην Σχολή Μετεκπαίδευσης και Επιμόρφωσης Βορείου Ελλάδος της Ελληνικής Αστυνομίας. Διετέλεσε Δικηγόρος Θεσσαλονίκης και Κοζάνης (1977-2010). Ήταν δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης (2007-2014) και αντιδήμαρχος. Διετέλεσε Επικεφαλής (2004-2008) του Διεθνούς Οργανισμού (Stability Pact for Southeastern Europe) για την ανασυγκρότηση των Βαλκανίων, υπό την αιγίδα της ΕΕ). Υπήρξε μέλος και Διευθυντής αποστολών μακράς διαρκείας Διεθνών Οργανισμών στο Κοσσυφοπέδιο (ΔΑΣΕ), στη Βοσνία Ερζεγοβίνη (ΟΑΣΕ) και την ΠΓΔΜ (Council of Europe & Eurostat).
https://slpress.gr/ethnika/ta-epikindina-stereotypa-gia-to-makedoniko/
5/1/2018
αγγλόφωνη έκδοση της Καθημερινής
http://www.kathimerini.gr/941858/article/epikairothta/kosmos/h-eggonh-toy-tito-sthn-k-o-oros-makedonia-den-leitoyrgei
5/1/2018
Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε το κράτος των Σκοπίων
Το παρακάτω είναι απόσπασμα από το βιβλίο του ιστορικού βαλκανολόγου Στέφανου Σωτηρίου «Το Μακεδονικό Ζήτημα…Η Μακεδονία στην Νοτιοσλαβική ιστοριογραφία» πρώτη έκδοση 1991 "Ελληνική Ευρωεκδότική". Τελευταία έκδοση «Πελασγός», Αθήνα 2005.(stevsotiriou@yahoo.gr)
ΚΕΦΑΛΑΙΟ Ι’
10.1 Για ποιο λόγο δημιουργήθηκε το κράτος των Σκοπίων.
Στις 29 Νοεμβρίου 1943, στην πόλη Γιάιτσε της Βοσνίας, δημιουργήθηκε η Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας και το συνταγμά της με την μορφή που είχε μέχρι την διάλυση της στις αρχές του 1990-91. Το 1943 όμως ο πόλεμος δεν είχε τελειώσει και η χώρα δέχονταν πιέσεις από δύο πλευρές. Από την μία η Αγγλία και από την άλλη ο Τίτο με τον Στάλιν που ήθελαν να επιβάλουν κομουνιστικό καθεστώς. Οι πιέσεις των Άγγλων φάνηκαν πιο ισχυρές από εκείνες του Στάλιν, και έτσι ο Τίτο δέχτηκε στην πρώτη μεταπολεμική κυβέρνηση να συμμετάσχουν και εκπρόσωποι της αστικής δημοκρατίας. Έτσι ο Τίτο έγινε πρόεδρος της χώρας και ο Σέρβος Μίλαν Γκρόλ, έγινε αντιπρόεδρος (κάτι τέτοιο προέβλεπε και η συμφωνία της Γιάλτας, όπου η επιρροή στην Γιουγκοσλαβία μοιράστηκε 50-50, μεταξύ ΕΣΣΔ και Δύσης). Ο Γκρόλ ήταν πρόεδρος του Δημοκρατικού κόμματος, θερμός οπαδός του κοινοβουλευτισμού και των οικονομικών ελευθεριών.
Παρά τις διαφορές στην ιδεολογία τους, η οποία δεν επέτρεπε μακροζωία στην νέα κυβέρνηση, ο βασικός λόγος διαφωνίας Τίτο- Γκρόλ ήταν η Μακεδονία. Ο Γκρόλ δεν αναγνώριζε καμία ύπαρξη Μακεδονικού Έθνους, γλώσσας, πολιτισμού, και θεωρούσε ότι η ίδρυση του κρατιδίου αυτού έγινε για μειωθεί η δύναμη και το έδαφος της Σερβίας εντός της Ομοσπονδιακής Γιουγκοσλαβίας. Αποκαλούσε μάλιστα την «Μακεδονία του Βαρδάρη» ως τον «πνεύμονα της Σερβίας».[1]
Αυτή η διαφωνία έγινε και η αφορμή για το τέλος της πολιτικής του καριέρας και της εξορίας του στο Λονδίνο. Έτσι, ανενόχλητα πλέον οι κομουνιστές άρχισαν να κτίζουν την νέα Γιουγκοσλαβία, στην βάση της ισοτιμίας των 6 εθνών, των 11 εθνοτήτων και των αμέτρητων μειονοτήτων, μεταξύ των οποίων δεν υπήρχαν ΜΟΝΟ η Ελληνική και η Βουλγαρική στην Λ.Δ.Μακεδονία.
Ο Σβέτοζαρ Βουκμάνοβιτς - Τέμπο, Μαυροβούνιος Σέρβος στην καταγωγή, ήταν ο υπεύθυνος στο Κ.Κ.Γ για τα θέματα αντίστασης στην “Μακεδονία”,iΙδρυτής του ΝΟΦ στην Φλωρινα , μαζι με τον Ιωαννιδη του ΚΚΕ και μαζί βέβαια με τον γ.γραμ. του Κ.Κ.Mακεδ. Λάζαρο Κολισέφσκι, του οποίου ήταν ο πολιτικός προϊστάμενος, διότι μετά την λαχτάρα με τον Μεθοδι Σιατόρωφ (πρωτος Γ.Γ. του ΚΚ Μακεδονίας) ο Τίτο ήθελε μεγαλύτερο βαθμό ασφαλούς εφαρμογής των σχεδίων του στα Σκόπια.
Γραφει λοιπόν ο Τέμπο:«Ο Σιατόρωφ ήταν πράκτορας των Βουλγάρων και οι ενέργειες του εμπόδισαν τον Μακεδονικό λαό να περάσει στην αντίσταση. Στην Μακεδονία δεν υπάρχει θέμα ύπαρξης Βουλγάρων παρά μόνο συνεργασία του Σιατόρωφ με τον Βουλγαρικό στρατό κατοχής, που με την βία επέβαλαν στους Μακεδόνες να τους δεχτούν ως απελευθερωτές»[2].
Αυτή την εξήγηση δίνει για την στάση του Μεθόδιου Σιατόρωφ ο Τέμπο (δηλαδή την άρνηση του πρώτου να αντισταθεί στον βουλγαρικό στρατό κατοχής, λέγοντας ότι: «Οι Βούλγαροι είναι πατριώτες και απελευθερωτές μας», απάντηση που έκανε τον Τίτο να τον αντικαταστήσει άμεσα με τον Κολισέφσκι!) και αποδίδει σε βία που ασκήθηκε στον πληθυσμό, αυτήν την μαζική έξοδο των Σκοπιανών στους δρόμους, με βουλγαρικές σημαίες και φωτογραφίες του Βασιλιά της Βουλγαρίας και του Χίτλερ, να υποδεχτούν τον βουλγαρικό στρατό ως απελευθερωτικό:
«Επίσης, ούτε θέμα ελληνικών πληθυσμών υπάρχει στην Μακεδονία του βαρδάρη. Αντιθέτως στην Μακεδονία του Αιγαίου, υπάρχει αρκετό σλαβικό στοιχείο.Στην Μακεδονία του Αιγαίου, το 10% του πληθυσμού είναι σλαβικό. Αλλά σε ορισμένες περιοχές, όπως η Πέλλα, η Φλώρινα και η Καστοριά, το σλαβικό στοιχείο φτάνει το 60%. Γι’ αυτό ζητήθηκε από το ΚΚΕ συνεργασία πάνω σε αυτό το θέμα. Το ΚΚΕ στην αρχή ήταν διστακτικό και αρνήθηκε να συζητήσει, φοβούμενο την αντίδραση του ελληνικού πληθυσμού της Μακεδονίας
Ο Μακεδονικός λαός παρουσίαζε πλειονότητα στην Καστοριά, Φλώρινα και Πέλλα, περιοχή που ήταν σχετικά μικρή σε σχέση με αυτήν που κατοικείται από Μακεδόνες, στην Μακεδονία του Πιρίν (Βουλγαρία). Έτσι το θέμα αλλαγής των συνόρων με την Ελλάδα αφέθηκε γι’ αργότερα, αναμένοντας την νίκη του ΚΚΕ»[3]
Γεγονός λοιπόν αναμφισβήτητο ότι οι προθέσεις του Τίτο ήταν η προσάρτηση της Μακεδονίας. Διαβάζοντας και μελετώντας την σκέψη όλων των Γιουγκοσλάβων ιθυνόντων εκείνης της εποχής, βλέπουμε ότι ο ΤΕΜΠΟ, που ήταν από τους πλέον μετριοπαθείς, αφού οι περισσότεροι δεν έμεναν στην Πέλλα, Φλώρινα Καστοριά, αλλά ζητούσαν ολόκληρη την Μακεδονία, μέχρι τα πομακοχώρια της Θράκης! Ενέργειες φανατικών, όπως του αρχηγού του ΣΝΟΦ Σλαβομακεδονικού εθνικοαπελευθρωτικού Μετώπου) στρατηγού Αποστόλσκι, που μετέφερε το πυροβολικό του στην μεθόριο, στα υψώματα του Γευγελή, το 1944, με σκοπό να βομβαρδίσει την Θεσσαλονίκη και αποσοβήθηκε ο βομβαρδισμός το τελευταίο ΔΕΥΤΕΡΟΛΕΠΤΟ από τον ίδιο τον Τίτο.
Επίσης, γεγονός αναμφισβήτητο είναι και ο ρόλος του ΚΚΕ στην Μακεδονία. Ο Τίτο περίμενε την νίκη του ΔΣΕ του Μάρκου Βαφειάδη, για να κάνει την αλλαγή συνόρων. Ο Μάρκος Βαφειάδης είναι ένας από του δύο ξένους ήρωες των Σκοπίων.[4] Ο άλλος είναι ο Κροάτης Ιωσήφ Μπρόζ Τίτο, 12ο παιδί φτωχής οικογένειας, που υιοθέτησε και ανέλαβε να μεγαλώσει ένας Εβραίος Μυλωνάς, ονόματι Μπρόζ.
Επίσης είναι αναμφισβήτητο, ότι ο άνθρωπος που κινούσε όλα τα νήματα του μακεδονικού,ο Τέμπο, μιλάει για ΣΛΑΒΙΚΟ στοιχείο και όχι για Μακεδονικό, όπως το εννοούν σήμερα οι σκοπιανοί.
Πράγματι ο Τίτο στηρίζονταν πολύ στην νίκη του ΔΣΕ και του καπετάν Μάρκου. Αλλά το ΚΚΕ, η πολιτική πτέρυγα του ΔΣΕ, ήταν λίγο δύσπιστο απέναντι στον Τίτο και ο Τέμπο, μας εξηγεί το γιατί:
«Ήδη από πολύ νωρίς ανεξέλεγκτα σλαβικά ανταρτικά τμήματα εισέρχονταν στην Ελλάδα και προέβαιναν σε σφαγές και λεηλασίες, Φυσικά το ΚΚΓ δεν είχε καμία ανάμιξη σε αυτό.
Ο Βάντσε Μιχαήλοφ, εγκάθετος των Βουλγάρων, στρατολογούσε τους κυνηγημένους από την Ελλάδα Μακεδόνες, τους μάζευε και τους οργάνωνε στη Μπίτολα (Μοναστήρι) και τους έστελνε στην Ελλάδα για σφαγές και λεηλασίες. Ετσι, οι Έλληνες κομουνιστές είχαν δίκαιο να είναι εν μέρει δύσπιστοι. Εκτός αυτού υπήρχε και μια κακή προϊστορία. Ο κίνδυνος από τον Πανσλαβισμό ήταν κάποτε ορατός και ζητούσε επίμονα έξοδα στο Αιγαίο. Η πολιτική του ΚΚΓ όμως, δεν ήταν επεκτατική και βασίζονταν στην αρχή της ισοτιμίας των λαών Και αυτό θα έπρεπε να το γνωρίζουν οι Έλληνες κομουνιστές ».[5]
Ο Τέμπο ήταν αυτός που μίλησε νωρίτερα για αλλαγή συνόρων που προσδοκούσε η Γιουγκοσλαβία, τουλάχιστον με την προσάρτηση Καστοριάς, Φλώρινας και Πέλλας. Ο Τέμπο είναι ο αυτός που λίγες σελίδες πιο κάτω κατηγορεί το ΚΚΕ ότι αδικαιολόγητα φοβάται, γιατί οι Γιουγκοσλάβοι κομουνιστές δεν ήταν κακοί και ιμπεριαλιστές σαν τους κακούς Πανσλαβιστές! (απλώς ήθελαν την μισή Μακεδονία για… ανθρωπιστικούς λόγους!).
Και συνεχίζει, δίνοντας μας και τον λόγο που τελικά επιλέγη να δημιουργηθεί αυτό το κράτος, αλλά και το λόγο που επιλέγη να βαπτιστεί Μακεδονικό ( άσχετα αν η διαμάχη με τον Στάλιν τον εμπόδισε να στηρίξει το ΚΚΕ μέχρι τέλους, ώστε να νικήσει ο ΔΣΕ στον Γράμμο και στο Βίτσι το 1949).
«Ο Μακεδονικός λαός δεν γνώρισε την ελευθερία του και τα δικαιώματα του στην Ελλάδα και στην Βουλγαρία. Στην Γιουγκοσλαβία όμως απέκτησε δικό του κράτος, ισότιμο με όλα τα άλλα κράτη της Γιουγκοσλαβικής Ομοσπονδίας. Έθεσε όμως τις βάσεις για μελλοντική απελευθέρωση των αδελφών του. Η Λ.Δ. Μακεδονίας έγινε ΠΥΡΗΝΑΣ και ΠΡΟΥΠΟΘΕΣΗ για την ΕΛΕΥΘΕΡΙΑ και την ΕΝΩΣΗ της ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ στο εγγύς ή στο ΑΠΩΤΕΡΟ ΜΕΛΛΟΝ».[6]
Άρα το κρατίδιο και το έθνος αυτό το ίδρυσαν οι δημιουργοί του, όχι για να ζήσει σε αυτό ελεύθερα κάποιος Μακεδονικός λαός, αλλά προς εφαρμογή ενός μελετημένου σχεδίου αρπαγής της Μακεδονίας από την Ελλάδα.
Ας περάσουμε τώρα στην περίοδο της δευτερης φασης του ελληνικού εμφυλίου (1946-49). Η Ελλάδα καίγονταν τότε από τις φλόγες του πολέμου Οι κομμουνιστές υπό την καθοδήγηση του Τίτο και της υπουργού εσωτερικών της Σερβίας Μίτρα Μίτροβιτς, που κατέστρωσε το όλο σχέδιο συνεργασία με τον ΔΣΕ, επιδόθηκαν σε ένα άνευ προηγούμενου ειδεχθές έγκλημα το οποίο καταδικάστηκε από όλα τα κράτη τoυ κόσμου και από τον ΟΗΕ. Το «ΠΑΙΔΟΜΑΖΩΜΑ»[7].
Η Γιουγκοσλαβική ιστοριογραφία ασχολήθηκε πολύ με αυτό το θέμα, αλλά δυστυχώς δεν έβγαλε τα ίδια συμπεράσματα με την παγκόσμια ιστοριογραφία. Παρουσιάζει αρχικά τον ελληνικό εμφύλιο σαν την «ΔΕΥΤΕΡΗ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΗ ΕΠΑΝΑΣΤΑΣΗ 1945-49» στην οποία ο πόλεμος δεν γίνονταν μεταξύ των Ελλήνων, αλλά μεταξύ Ελλήνων και «Μακεδόνων».[8] Παρουσιάζεται σαν όργιο σφαγών επί των «Μακεδόνων» τόσο από τους «Μοναρχοφασίστες». Ένα όργιο, που ανάγκασε 28.000 παιδάκια, από 3 μηνών έως 12 ετών να ζητήσουν καταφύγιο στην αγκαλιά της ελεύθερης μάνας, της Λ.Δ. Μακεδονίας! Και στο τέλος οι γενναίοι Μακεδόνες αγωνιστές, εξορίζονται στα ξερονήσια του Aιγαίου, ενώ μεγάλο μέρος αυτών εξορίζεται και προσφυγοποιείται στην Πολωνία, Τσεχοσλοβακία, ΕΣΣΔ, Ουγγαρία και φυσικά στην Γιουγκοσλαβία[9]
«ΟΙ Έλληνες Μοναρχοφασίστες χρησιμοποίησαν όλα τα μέσα για να καταπνίξουν την επανάσταση των Μακεδόνων. Ακόμα και αγγλικό στρατό έφεραν προς βοήθεια. Οι Μακεδόνες είχαν στον αγώνα αυτό μοναδική συμπαράσταση στο γενναίο πρόσωπο του στρατηγού Βαφειάδη»[10]
Έτσι οι Μακεδόνες παρουσιάζονται σε όλα τα σχολικά και πανεπιστημιακά βιβλία, σαν ο πιο βασανισμένος λαός του κόσμου. Όλα τα έντυπα, από τις Εγκυκλοπαίδειες, τα πανεπιστημιακά, τα επίσημα ως τα πλέον ανεπίσημα, λαμπρύνουν την «Β΄Μακεδονική Επανάσταση του 1946-49» και αμαυρώνουν την Ελλάδα για την αποτρόπαια γενοκτονία σε βάρος των «Μακεδόνων».
Οργανώνονται συναντήσεις «Παιδιών φυγάδων του Αιγαίου», εκείνων των τρίμηνίτικων και τετραμηνίτικων μωρών που αποφάσισαν από μόνα τους να καταφύγουν (προφανώς μπουσουλώντας, αν και τα τρίμηνα δεν μπουσουλάνε ακόμα!) στην Λ.Δ.Μακεδονία το 1948-49 για να γλιτώσουν από του Έλληνες γενοκτόνους!!! Παιδιά που έγιναν γενίτσαροι, ενώ οι γριές μανάδες τους στην Μακεδονία, Θεσσαλία και Ήπειρο κυρίως, τα ψάχνουν ακόμα και σήμερα μέσω του διεθνούς ερυθρού σταυρού.
Στην συνέχεια η απομονωμένη (λόγω της σύγκρουσης Τίτο-Στάλιν το 1948) και εξαντλημένη Γιουγκοσλαβία, ψάχνοντας απεγνωσμένα για κάποια στηρίγματα, άρχισε, με εντολή των Αμερικάνών, να προσεγγίζει την Ελλάδα και την Τουρκία δημιουργώντας το 1952 το βαλκανικό σύμφωνο, ένα σύμφωνο που σκοπό είχε να στηρίξει τον Τίτο σε περίπτωση επίθεσης από τον Στάλιν (Από τα παράδοξα της ιστορίας, η Ελλάδα θα υπερασπίζονταν τον ολετήρα της και το δημιούργημα του, τους «Μακεδόνες»!). Οι σχέσεις όμως των δύο κρατών ποτέ δεν ήταν αληθινά θερμές και συμμαχικές. Και αιτία φυσικά οι συνεχείς προκλήσεις των Γιουγκοσλάβων για την Μακεδονία. Δεν υπήρχε διεθνές φόρουμ, δεν υπήρχε ξένος διπλωμάτης, που να συναντιόνταν με διπλωμάτη του Τίτο και να μην του τίθονταν το θέμα της Μακεδονίας. Το 1964, μέσα σε αυτόν τον κυκεώνα του ανθελληνισμού, ο Βλάχος Γ.Αβέρωφ, συναντήθηκε με τον επίσης Βλάχο και Ηπειρώτικης επίσης καταγωγής υπουργό εξωτερικών της Γιουγκοσλαβίας, Κότσο Πόποβιτς και συμφώνησαν να παγώσει η γιουγκοσλαβική πλευρά την προπαγάνδα και την όξυνση, για να αναπτυχθούν οι διακρατικές σχέσεις.
Και έτσι κύλησε μια ήρεμη περίοδος μέχρι το 1967. Τότε η Γιουγκοσλαβική πλευρά ξέχασε την συμφωνία και ξαναέφερε το Μακεδονικό στην ημερήσια, καθημερινή, διάταξη. Αίτία, η εγκαθίδρυση στρατιωτικής δικτατορίας στην Ελλάδα, η οποία τόλμησε να κάνει στρατιωτικές ασκήσεις στα ελληνο-σκοπιανά σύνορα στην Φλώρινα! Αυτό λοιπόν το θεώρησαν πρόκληση και το παιχνίδι ξαναφούντωσε, απομονωμένης ούσης της Ελλάδος διπλωματικά, λόγω Χούντας.
Το 1969, αρχίζει δειλά μια επαναπροσέγγιση που εξελίσσεται μέχρι το 1992. Τότε ο Στέλιος Παπαθεμελής, ως Υφ/γός παιδείας, κατοχυρώνει με νόμο την μη αναγνώριση των πτυχίων των πανεπιστημίων των Σκοπίων, όχι για το επίπεδο σπουδών (το οποίο τότε ήταν πολλαπλώς ανώτερο των ελληνικών Α.Ε.Ι..
Υπενθυμίζουμε ότι τον Γληγόρωφ κυριολεκτικά τον ανασυναρμολόγησαν μετά την βομβιστική επίθεση που υπέστη, και δεν τον έστειλαν στο Χιούστον που πάει ο Μητσοτάκης, η στο Χέρρφιλντ που πήγε ο Παπανδρέου), αλλά επειδή τα μαθήματα και τα πτυχία εκδίδονταν στην ανύπαρκτη Μακεδονική γλώσσα. Οι Σκοπιανοί διαμαρτύρονται και προβάλλουν τις αγαθές τους διαθέσεις για την Ελλάδα. Γράφουν και λένε στον τύπο ότι τόσο πολύ αγαπούν την Ελλάδα και τον ελληνικό πολιτισμό, που μέχρι και «μεταπτυχιακά Μυκηνολογίας και έρευνα για την γραμμική γραφή Β΄ έχουν εγκαθιδρύσει στα Πανεπιστήμια τους για να τον προβάλλουν. Εκδίδουν επίσης, το περιοδικό ‘ζωντανή αρχαιότης’ από το 1957».
Αξιέπαινη λοιπόν η προσπάθεια των Σκοπίων. Ξέρουν τι κάνουν. Γνωρίζουν ότι στην Ελλάδα εγκαταβιούν τύποι σαν τον Μπίστη, τον Κουναλάκη (καποτε), τον Γιώργο Παπανδρέου και τον Μητσοτάκη, τον Τσιπρα και τον Κουτσούμπα. Και από την άλλη κάνουν και την δουλειά τους. Διότι χιλιάδες ξένοι φοιτητές εισέρχονται και εξέρχονται ως επιστήμονες από αυτά τα πανεπιστήμια.
Έφτιαξαν αυτά τα κέντρα για να παραχαράσσουν πιο εύκολα την ιστορία. Διότι σε αυτά εισέρχονταν και εξέρχονταν χιλιάδες ξένοι φοιτητές ως διδάκτορες. Ετσι λοιπόν επιστήμη και πολιτική προχωρούν μαζί σαν ένα σώμα στην διπλανή χώρα. Αντίθετα στην Ελλάδα, κάποιοι εθνοπατέρες στην Αθήνα αντέδρασαν όταν αποφασίστηκε να μετονομαστεί η Βιομηχανική Θεσσαλονίκης σε Πανεπιστήμιο Μακεδονίας, για να «μην προκαλέσουμε την καλή διάθεση των Σκοπίων»!!!
Το ιστορικό ινστιτούτο, παρά την Ακαδημία Επιστημών, των Σκοπίων και το επηρεαζόμενο από αυτό ινστιτούτο του Βελιγραδίου, έφτασαν το 1998 να απειλήσουν την Ελλάδα μέσω «επιστημονικής» έκδοσης, που υπογράφει ο Σέρβος «επιστήμονας» Δρ. Ντράγκαν Σούμποτις με αφορμή το πρόβλημα του Κοσόβου.
«Η Ελλάδα και η Βουλγαρία θα πρέπει να ασκήσουν όλη τους την επιρροή προς την Αλβανία, να μην υποθάλπει τους Αλβανούς του Κοσόβου. Διότι η έκρηξη του Κοσόβου οδηγεί σε γενικό αναδίπλωμα του εθνικού προβλήματος στα Βαλκάνια και τότε θα βρεθεί και η Ελλάδα σε αδιέξοδο, διότι, είναι μια χώρα που δεν αναγνωρίζει μειονότητες και ανθρώπινα δικαιώματα. Αφ΄ ενός μεν κόπτεται για τα δικαιώματα των Βορειοηπειρωτών, αφ εταίρου δεν αναγνωρίζει τους Μακεδόνες, που αριθμούν εντός της Ελλάδος σε 220.000»[11]
Στο βιβλιο για την νεώτερη ιστορία (την μετά το 1944, την σοσιαλιστική), ο καθηγητής στο Βελιγράδι Τζιώρτζιε Στάνκοβιτς παραποιούσε κάπως και τα λόγια του Στρατάρχη Τίτο προς τους Σκοπιανούς σε ανοικτή συγκέντρωση στα Σκόπια το 1945.
«Ο Τίτο στις 11.05.1945, αντιτάχτηκε δημόσια στο αίτημα των Μακεδόνων για αλλαγή των συνόρων με την Ελλάδα, λέγοντας στους Μακεδόνες: δεν γίνεται να αλλάξουμε σύνορα σε βάρος της Ελλάδος γιατί είμαστε σύμμαχοι. Θα απαιτήσουμε όμως να αναγνωριστούν τα δικαιώματα των συμπατριωτών μας στην Ελλάδα».
Φυσικά αυτά που δίδασκε και έγραφε ο Στάνκοβιτς στα βιβλία του μικρή σχέση έχουν με την πραγματικότητα. Ο περίφημος λόγος του Τίτο στην κεντρική πλατεία των Σκοπίων στις 11.05.1945 ήταν ο εξής:
Τίτο: Έχετε όπλα;
Λαός: Εχουμεε!
Τίτο: Θέλετε να πολεμήσετε για την ελευθερία σας;
Λαός: Θέλουμεεε!
Τίτο: Εφόσον το θέλετε, δεν υπάρχει λόγος να ανησυχείτε. Δεν θα αδιαφορήσουμε για την τύχη των αδελφών μας, Μακεδόνων του Αιγαίου[12] !
Τελειώνοντας με τον Τίτο θα αναφέρουμε και τον πραγματικό λόγο της σύγκρουσής του με τον Στάλιν.
Ο Τίτο επιθυμούσε διακαώς την δημιουργία μιας Παραδουνάβιας και Βαλκανικής ομοσπονδίας, υπό την ηγεσία του, η οποία θα έπαιζε τον ρόλο της τρίτης υπερδύναμης μεταξύ Ρωσίας και ΗΠΑ. Ο Τίτο ήθελε να υποτάξει στην αυτοκρατορία που ονειρεύονταν την Βουλγαρία, την Βόρειο Ελλάδα, την Αλβανία, την Ρουμανία και την Ουγγαρία. Η πληροφορία αυτή βασίζεται σε απόρρητη έκθεση του τότε αμερικανού πρέσβη στο Βελιγράδι Τζώρτζ Κάνον, προς το Στέιτ Ντιπάρτμεντ και τον πρόεδρο Τρούμαν. Δημοσιεύτηκε στο επίσημο ιστορικό περιοδικό της σερβικής Ακαδημίας Επιστημών «Istorija 20 og Veka» αρ. 2, του 1983, από τον ιστορικό Ντράγκισα Μούγκος.
Έτσι οι Τίτο-Στάλιν διαφώνησαν για την μοιρασιά της εξουσίας και όχι για πατριωτικούς λόγους, όπως διδάσκονταν οι Σκοπιανοί και οι άλλοι Γιουγκοσλάβοι.
[1] Branko Petranovic, Istorija Jugoslavijeσελ. 215
[2] Svetozar Voukmanovic Tempo, Borba za Balkan, σελ. 18
[3] Tempo«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
[4] Izgubljena Borba Generala Markosa ( Ο χαμένος αγώνας του στρατηγού Μάρκου) Beograd, 1987.
[5] Svetozar Vukmanovic, Tempo, σελ. 227
[6] Svetozar Vukmanovic, σελ. 254
[7] Ν. Ροδίτσα, το δεύτερο παιδομάζωμα. Την έρευνα για το ποιος κατάστρωσε και έδωσε εντολή να γίνει το παιδομάζωμα την έκανε ο Ελβετός δημοσιογράφος Basseches.
[8] Dragan Kljagic,Izgubljena Pobeda Generala Markosa, Beograd, 1987
[9] Dragan Kljagic«»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
[10] Dragan Kljagic «»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»»
[12] Govorite na Marsal Tito, Kultura, Skopja 1949, σελ. 11 (Οι λόγοι του στρατάρχη
ΠΗΓΗ:
5/1/2018
3.
Και Εκκλησίες στη σκακιέρα.
Εκ πρώτης όψεως ήταν μια εξέλιξη που αφορούσε τα εσωτερικά της Ορθοδόξου Εκκλησίας και κυρίως το ποίμνιό της στη Βαλκανική. Η «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία», η Εκκλησία της ΠΓΔΜ, ζήτησε από το Ορθόδοξο Πατριαρχείο της Βουλγαρίας να καταστεί αυτό «Μητέρα Εκκλησία», αφού πρώτα αναγνωρίσει το αυτοκέφαλό της. Η Ορθόδοξη Εκκλησία της ΠΓΔΜ αποσχίσθηκε το 1967 από τη Σερβική Ορθόδοξη Εκκλησία και κήρυξε το αυτοκέφαλό της με την ονομασία «Μακεδονική Ορθόδοξη Εκκλησία», η οποία δεν αναγνωρίζεται από καμία Κανονική Ορθόδοξη Εκκλησία του κόσμου.
Το Πατριαρχείο Βουλγαρίας αποδέχθηκε το αίτημα και πλέον θα εκπροσωπεί την Εκκλησία της ΠΓΔΜ ενώπιον του Οικουμενικού Πατριαρχείου και άλλων Εκκλησιών. Η ενοποίηση των Εκκλησιών δύο ομόδοξων χωρών δεν θα ήταν παρά μια είδηση που θα απασχολούσε εκκλησιαστικού περιεχομένου ιστοσελίδες, άντε να προκαλούσε εσωτερική συζήτηση γύρω από θέματα κανονικότητας της παγκόσμιας Ορθοδοξίας.
Ομως αυτή η «υιοθεσία» ακουμπάει γεωπολιτικές ισορροπίες στα βόρεια σύνορά μας.
Οι σχέσεις Βουλγαρίας και ΠΓΔΜ από την ίδρυση του κράτους της τελευταίας κινούνταν σε ατμόσφαιρα καχυποψίας. Μολονότι η Σόφια αναγνώρισε, πρώτη αυτή, το νεόκοπο κράτος το 1991 με τη συνταγματική του ονομασία, οι Βούλγαροι ουδέποτε παραδέχθηκαν την ύπαρξη «μακεδονικού έθνους» ή «μακεδονικής γλώσσας», θεωρώντας τους πολίτες της ΠΓΔΜ βουλγαρικό φύλο. Ηταν, μάλιστα, διαστήματα, ειδικά κατά τη δεκαετία της διακυβέρνησης Γκρούεφσκι, που η Σόφια εξαγριωμένη από τον «μακεδονισμό» των Σκοπίων απειλούσε ότι θα εμποδίσει την ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε.
Ολα άλλαξαν με την αποπομπή του Γκρούεφσκι, τον οποίο στήριξαν μέχρι τέλους οι Σέρβοι και οι Ρώσοι, και την έλευση του Ζάεφ στην εξουσία, οπότε έγινε και το μεγάλο βήμα με την υπογραφή συμφώνου φιλίας ανάμεσα στις δύο χώρες που εκκρεμούσε από την εποχή του Γκλιγκόροφ ακόμα.
Η ένωση, τώρα, μετά το εθνοτικό «σφιχταγκάλιασμα» και των Εκκλησιών, ενισχύει τις εκτιμήσεις της διεθνούς διπλωματίας ότι τα Σκόπια ολισθαίνουν στην «αγκαλιά» της Βουλγαρίας, δημιουργώντας μια de facto νέα πραγματικότητα στους ευαίσθητους μεταπολεμικούς συσχετισμούς στη Βαλκανική. Και αυτό δεν αφήνει αδιάφορους τους υπόλοιπους παίκτες στην περιοχή, κυρίως τους Σέρβους, που θεωρούν ότι ιστορικά έχουν λόγο στα Σκόπια.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ
5/1/2018
Τα επικίνδυνα στερεότυπα για το Μακεδονικό.
Όπως και στα υπόλοιπα μεγάλα εθνικά μας ζητήματα (Κυπριακό, Αιγαίο, Θράκη), έτσι και στο Μακεδονικό, επικρατούν καθιερωμένα στερεότυπα, τα οποία, φοβάμαι, ότι ούτε στην ρεαλιστική αποτύπωση και κατανόηση της κατάστασης βοηθούν, ούτε την προώθηση ευνοϊκών λύσεων διευκολύνουν. Εφησυχάζουμε, λοιπόν, με ψευδαισθήσεις που καλλιεργούνται, ενώ τα ζητήματα έχουν αποτελματωθεί επί δεκαετίες.
Ο παράγων του χρόνου, βέβαια, από μόνος του συμβάλλει γενικά στην επίλυση (άμβλυνση) ζητημάτων. Αυτό, όμως, συμβαίνει μόνο όταν η πάροδος του χρόνου συνοδεύεται από δράσεις και ενέργειες, ή από γεγονότα που σταδιακά μεταβάλλουν τις παραμέτρους των προβλημάτων και τον συσχετισμό δυνάμεων. Ή που οδηγούν στην κόπωση και εξασθένιση της μιας από τις αντιμαχόμενες πλευρές.
1ο στερεότυπο: Το Μακεδονικό είναι ήσσονος σημασίας
Το Μακεδονικό, δηλαδή η υποκλοπή της μακεδονικής κληρονομιάς μας σε εθνικό ιστορικό, πολιτιστικό και γλωσσικό επίπεδο, είναι ένα ήπιο πρόβλημα, μικρής σημασίας, αν συγκριθεί με τις απειλές που προκαλεί η Τουρκία στην εθνική κυριαρχία και ακεραιότητά μας.Πρόκειται για λανθασμένη θεώρηση του ζητήματος για τους εξής λόγους.
Η Ελλάδα, χώρα μικρή, βασίζεται στο τεράστιο ιστορικό της κεφάλαιο για την διεθνή παρουσία και προβολή της. Η σταδιακή αφαίρεση τμημάτων αυτού του ένδοξου παρελθόντος (π.χ. κλασσική και ελληνιστική Μακεδονία, η αμφισβήτηση της ελληνικότητας της ιστορίας του μικρασιατικού και θρακικού Ελληνισμού), θα αποδυναμώσει το κυριότερο εθνικό μας πλεονέκτημα.
Η έκταση του τουρκικού κινδύνου δεν επιτρέπει απειλές και στα βόρεια σύνορά μας. Μολονότι τα Σκόπια δεν μπορούν να μας απειλήσουν στρατιωτικά, η παγίωση στο λαό τους της πεποίθησης περί χαμένης ή διαμελισμένης πατρίδας (τους Μακεδονίτες του Αιγαίου) μπορεί να προκαλέσει «ασύμμετρη» απειλή, π.χ. με ανάπτυξη τρομοκρατικής δράσης ακραίων στοιχείων της FYROM επί ελληνικού εδάφους. Το ίδιο ισχύει μέσω υποκίνησης μειονοτικού ζητήματος. Ναι μεν δεν υπάρχει ουσιαστικό πληθυσμιακό αντίκρισμα, σίγουρα όμως τα λίγα ακραία στοιχεία μπορούν να ζημιώσουν την διεθνή εικόνα της Ελλάδας.
Η δεδομένη στρατιωτική διείσδυση της Τουρκίας στη FYROM και στην Αλβανία μπορεί να προκαλέσει και στρατιωτικό κίνδυνο από Βορρά σε περίπτωση κρίσης. Από μία άλλη οπτική, η διάλυση των Σκοπίων ή ο εδαφικός τεμαχισμός μπορεί να κληροδοτήσει την διεκδίκηση κατά της ελληνικής Μακεδονίας σε Βούλγαρους, Αλβανούς ή και Σέρβους (το τελευταίο άλλωστε συνέβη στο παρελθόν), ώστε να ικανοποιηθεί το σλαβικό πληθυσμιακό στοιχείο της FYROM.
Τέλος, ενδεχόμενη ήττα της Ελλάδας στο Μακεδονικό θα στείλει, για μία ακόμη φορά, σε γείτονες και στη διεθνή κοινότητα το μήνυμα για την αδυναμία της χώρας μας ως προς την υπεράσπιση των δικαιωμάτων της, όπως έχει συμβεί σε άλλα εθνικά ζητήματα. Αποτέλεσμα, η περαιτέρω αποδυνάμωση της διεθνούς μας θέσεως, που προστιθέμενη στα ελλείμματα, το δημόσιο χρέος μας, και στην δημοκρατική συρρίκνωση, θα ανατροφοδοτήσει την κατιούσα πορεία μας στον διεθνή συσχετισμό δυνάμεων και θα αυξήσει τους κινδύνους και τις απειλές.
Μέχρι τώρα η ένταξή μας στο ΝΑΤΟ και την ΕΕ, οργανισμούς στους οποίους επιδιώκουν να εισέλθουν η Τουρκία, η FYROM και η Αλβανία, μας έδινε πλεονεκτήματα και μας προστάτευε μερικώς. Βέβαια, η σχετικότητα αυτού του πλεονεκτήματος αποδείχθηκε στην Κύπρο το 1974. Επίσης, αποδείχθηκε στην διολίσθηση της θέσης της ΕΕ από εκείνην του 1991 (όχι στην συμπερίληψη του όρου Μακεδονία στον κρατικό τίτλο της FYROM). Σήμερα, οι εταίροι μας αποκαλούν de facto το γειτονικό κράτος «Μακεδονία». Το όνομα FYROM χρησιμοποιείται μόνο στο επίσημο θεσμικό γραπτό επίπεδο.
Αν όμως ενδώσουμε στις πιέσεις και συναινέσουμε στην ένταξη των χωρών αυτών στην ΕΕ και το ΝΑΤΟ χωρίς προηγούμενες διασφαλίσεις και επίλυση των εκκρεμών ζητημάτων, τότε θα έχουμε απολέσει ένα στοιχείο ισχύος. Οι ελπίδες εσωτερικής διαχείρισης και διευθέτησης των προβλημάτων εντός του ΝΑΤΟ και της ΕΕ θα αποδειχθούν φρούδες, λογω της ατελούς ολοκλήρωσης αυτών των οργανισμών. Σε κάθε περίπτωση και αν διευθετηθούν τα ζητήματα «μεταξύ εταίρων», είναι βέβαιο ότι θα ισχύσει η εύκολη λογική του 50-50% η οποία ευνοεί αυτόν που διεκδικεί (βλ. Κύπρο), δηλαδή τα Σκόπια, την Τουρκία κ.λπ.
2ο στερεότυπο: Αμοιβαίες υποχωρήσεις
Το δεύτερο στερεότυπο είναι ότι το πρόβλημα των Σκοπίων μπορεί να λυθεί συναινετικά, με αμοιβαίες υποχωρήσεις και αμοιβαίες διασφαλίσεις. Δηλαδή με τη λογική του περίφημου win-win, του αμοιβαίου οφέλους. Απλοελληνιστί, «χωρίς να σπάσουν αυγά». Έτσι όμως, όπως γνωρίζει άριστα η λαϊκή σοφία «ομελέτα δεν φτιάχνεται».
Στη βάση αυτή, προσπάθησε να λύσει το ζήτημα η διεθνής διπλωματία (κάποιοι την χαρακτηρίζουν διπροσωπία!) αλλά και η ελληνική εξωτερική πολιτική, μετά το 1992. Δηλαδή, στη βάση μιας «μοιρασιάς», ή μιας κατανομής του μακεδονικού κεκτημένου, μέσω μιας σύνθετης ονομασίας για τη γειτονική χώρα που θα διασφάλιζε τα συμφέροντα και τις επιδιώξεις και των δύο πλευρών κατά το δυνατόν.
Έτσι συζητήθηκαν ονομασίες του τύπου Νέα Μακεδονία (Nova Makedonija ή Novomakedonija), Άνω ή Βόρεια Μακεδονία, Σλαβομακεδονία, Δημοκρατία της Μακεδονίας – Σκόπια, ή, τώρα τελευταία, Μακεδονία του Βαρδάρη. Ο διάλογος, υπό διεθνή μεσολάβηση, ήταν διάλογος κωφών. Τα Σκόπια (επίσημα τουλάχιστον) συζητούσαν μόνο για συναινετική ονομασία προς χρήση μόνο διμερώς, δηλαδή στις σχέσεις μεταξύ των δύο χωρών.
Αντίθετα, η Ελλάδα, στη βάση της εύλογης ερμηνείας και κατανόησης των ψηφισμάτων του Συμβουλίου Ασφαλείας του ΟΗΕ επεδίωκε (και ελπίζω επιδιώκει ακόμη) μία ενιαία ονομασία για κάθε χρήση (erga omnes), διμερώς, πολυμερώς, αλλά και στο εσωτερικό των Σκοπίων. Αυτό υπονοεί και συνταγματική τροποποίηση στη FYROM. Επί του τελευταίου σημείου δεν υπάρχει πάντως δημόσια τοποθέτηση από την πλευρά του ελληνικού Υπουργείου Εξωτερικών.
Εθνική «νοθεία»
Εδώ γίνεται και ένα θεμελιώδες λάθος: Η γεωγραφική (Βόρεια Μακεδονία) ή η ιστορική εκδοχή (Νέα Μακεδονία) αλλά ακόμη και η εθνοτική πτυχή (Σλαβομακεδονία) που αποτελεί την καλύτερη εκδοχή, δεν αγγίζουν ούτε λύνουν την ουσία του προβλήματος. Η ουσία είναι η θεωρία περί Μακεδονικού Έθνους, που ξεκινά δήθεν τουλάχιστον από τον 4ο π.Χ. αιώνα και συνεχίζει την ύπαρξή του μέχρι σήμερα. Και του οποίου την κληρονομιά και τη συνέχεια διεκδικούν οι Σλάβοι των Σκοπίων, σε μία γεωγραφική έκταση που ξεπερνά τα όρια του κράτους της FYROM, που καταλαμβάνει την ελληνική και βουλγαρική Μακεδονία, των οποίων οι πληθυσμοί θεωρούνται «μακεδονικές» μειονότητες, σκλαβωμένες σε ξένες εθνικές πλειοψηφίες.
Σταδιακά, μάλιστα, το τεχνητό και επικίνδυνο αυτό ιδεολόγημα κάλυψε με σφετεριστική διεκδίκηση και το ιστορικό σκέλος. Την τελευταία δεκαετία διεκδικεί και την ιστορία της κλασσικής μακεδονικής δυναστείας, ως ρίζα των σημερινών Σλάβων των Σκοπίων! Δηλαδή, στην εθνική νοθεία προστέθηκε και η ιστορικό-πολιτιστική. Στόχος, βέβαια, ορατός, να καταπολεμηθεί η ένταξη των Μακεδόνων του Φιλίππου Β’, Μεγάλου Αλεξάνδρου, και των ελληνιστικών Βασιλείων στον ευρύτερο Ελληνισμό και ελληνικό πολιτισμό εκείνης της περιόδου.
Με αφετηρία την κυριαρχία της FYROM σε μέρος της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας (που μάλιστα αφήνει έξω την ίδια την πρωτεύουσά της), επιχειρείται να διεκδικηθεί το όλον. Δηλαδή, τόσο γεωγραφικά, η ελληνική και βουλγαρική περιοχή της Μακεδονίας, όσο και ιστορικο-πολιτιστικά επιχειρείται να αποσυνδεθεί η μακεδονική ιστορία και ο πολιτισμός από την ευρύτερη ελληνική ρίζα τους.
Οι Σκοπιανοί προσέδωσαν το όνομα της γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας, που ποτέ ολόκληρη δεν αποτέλεσε κρατική ή διοικητική οντότητα με αυτό το όνομα, στο κράτος τους, παρότι καλύπτει μικρό τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας, περίπου το ένα τρίτο (πολύ λιγότερο δε της κλασσικής Μακεδονίας). Προσπαθούν με την διεθνή-κρατική υπόσταση που διαθέτουν, να διεκδικήσουν το σύνολο του μακεδονικού κεκτημένου εδαφικά, εθνοτικά (δηλαδή πληθυσμιακά), πολιτιστικά και ιστορικά.
Κατοχυρωμένο όνομα
Αν έλειπε αυτή η θεμελιώδης όσο και ανυπόστατη διεκδίκηση, θα μπορούσε ίσως μία γεωγραφική ή εθνοτική κρατική ονομασία να αποτελέσει συμβιβαστική λύση. Και τότε, όμως, εφόσον θα έλυνε και δεν θα άφηνε αμφιβολίες για την ονομασία και την εθνικο-πολιτική ταυτότητα του λαού της FYROM, αποκλείοντας τη χρήση του κλεψίτυπου «Μακεδόνες».
Αυτό, όμως, ούτε καν συζητείται, ούτε καν επιδιώκεται από την διαπραγμάτευση. Προφανώς θεωρούν αναφαίρετο δικαίωμα του λαού των Σκοπίων να αυτοπροσδιορίζονται όπως θέλουν. Δηλαδή, κλέβοντας ελληνικό όνομα κατοχυρωμένο επί 25 τουλάχιστον αιώνες. Πρέπει να καταστεί λοιπόν σαφές ότι αν δεν εγκαταλειφθεί συνειδητά αυτή η ψευδοθεωρία του Μακεδονισμού από την πολιτική ελίτ και τον από χρόνια παραπληροφορημένο λαό των Σκοπίων (τους Σλάβους) το πρόβλημα δεν πρόκειται να λυθεί, κάτω από οποιαδήποτε συμβιβαστική κρατική ονομασία.
Το κράτος, οι οργανώσεις, τα κόμματα, η διανόηση και ο ίδιος ο λαός της FYROM θα συνεχίζουν, απληροφόρητοι και παραπλανημένοι, να αγωνίζονται, να διεκδικούν, να έχουν ένα ετεροχρονισμένο ανυπόστατο αλυτρωτισμό κατά της ελληνικής Μακεδονίας. Άρα, για να λυθεί πραγματικά το ζήτημα χρειάζεται να σπάσουν αυγά. Να «ματώσει» η μία πλευρά (των Σκοπίων), να ξαναμεταλλαχθεί η πλαστή εθνική ταυτότητα που τους επιβλήθηκε. Να αποκατασταθεί η τρωθείσα ιστορική αλήθεια. Να χάσει αυτός που άδικα διεκδικεί και καταπατεί και να κερδίσει ο γνήσιος κληρονόμος, η Ελλάδα, ο Ελληνισμός και εμείς οι Μακεδόνες Έλληνες.
Βενιαμίν Καρακωστάνογλου
Ο Βενιαμίν Καρακωστάνογλου είναι διεθνολόγος, μόνιμος λέκτορας της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης. Διδάσκει Δημόσιο Διεθνές Δίκαιο, Διεθνείς Σχέσεις και Ελληνική Εξωτερική Πολιτική. Μεταξύ άλλων βιβλίων έχει συγγράψει τη μοναδική στην Ελλάδα επιστημονική μονογραφία για την ΑΟΖ 600 σελίδων. Διδάσκει, επίσης, στην Ανωτάτη Διακλαδική Σχολή Πολέμου και στην Σχολή Μετεκπαίδευσης και Επιμόρφωσης Βορείου Ελλάδος της Ελληνικής Αστυνομίας. Διετέλεσε Δικηγόρος Θεσσαλονίκης και Κοζάνης (1977-2010). Ήταν δημοτικός σύμβουλος Θεσσαλονίκης (2007-2014) και αντιδήμαρχος. Διετέλεσε Επικεφαλής (2004-2008) του Διεθνούς Οργανισμού (Stability Pact for Southeastern Europe) για την ανασυγκρότηση των Βαλκανίων, υπό την αιγίδα της ΕΕ). Υπήρξε μέλος και Διευθυντής αποστολών μακράς διαρκείας Διεθνών Οργανισμών στο Κοσσυφοπέδιο (ΔΑΣΕ), στη Βοσνία Ερζεγοβίνη (ΟΑΣΕ) και την ΠΓΔΜ (Council of Europe & Eurostat).
https://slpress.gr/ethnika/ta-epikindina-stereotypa-gia-to-makedoniko/
5.
ΣΚΟΠΙΑ: Ένα κείμενο με 6 “βαριές” υπογραφές μας θυμίζει
ποια ήταν η εθνική μας θέση!
Το θέμα της ονομασίας των Σκοπίων μας ταλαιπωρεί κοντά τρεις δεκαετίες! Βρισκόμαστε σε μια κρίσιμη φάση που όλοι οι “μεγάλοι”, με πρώτες τις ΗΠΑ, θέλουν να το κλείσουν. Στο εσωτερικό της χώρας επικρατεί…τσίρκο! Κυβέρνηση και αντιπολίτευση αντί να δουν πως θα αντιμετωπίσουν τις πιέσεις από το εξωτερικό και πως θα κερδίσουμε όσα περρισσότερα μπορούμε συζητούν…για εκλογές! Δεν ενδιαφέρονται για το ποια θα ΄ναι η εθνική θέση, αλλά για άλλες μικρότητες.
Τα χρόνια πέρασαν και όπως συμβαίνει συχνά σ΄ αυτή τη χώρα ξεχνάμε. Το κείμενο που ακολουθεί είχε δημοσιοποιηθεί το 1992. Μας το θύμισε η ιστοσελίδα stontoixo.com η οποία και το αναδημοσίευσε. Διαβάστε τι έγραφαν έξι προσωπικότητες της χώρας το 1992, για να θυμηθείτε και να θυμηθούμε ποια ήταν η εθνική θέση. Είναι ακόμη; Οι υπογραφές στο τέλος θα σας πείσουν για το ποια πρέπει να ΄ναι.
Οι υπογραφόμενοι θεωρούμε υποχρέωση μας τόσο απέναντι στην ιδιαίτερη πατρίδα μας την Ελλάδα, όσο και απέναντι στη μεγαλύτερη πατρίδα μας την Ευρώπη, να απευθυνθούμε σε εσάς και να θέσουμε υπόψη σας τα ακόλουθα.
Σας είναι ασφαλώς γνωστή η προσπάθεια που άρχισε παλιότερα και συστηματοποιήθηκε μετά το 1944 με την ίδρυση, στο πλαίσιο της Ομοσπονδιακής Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, ενός ομοσπονδιακού κρατιδίου υπό το όνομα “Δημοκρατία της Μακεδονίας” με αποκλειστικό στόχο, τότε και τώρα, την αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων εντός των οποίων περικλείεται η ελληνική Μακεδονία, ως περιοχή της Βόρειας Ελλάδας με πρωτεύουσα τη Θεσσαλονίκη, κατοικούμενη από αμιγώς ελληνικό πληθυσμό.
Μέχρι σήμερα η αυθαίρετη χρήση της ιστορικής ονομασίας “Μακεδονία” από το ομόσπονδο κρατίδιο των Σκοπίων, αποτελούσε τυπικά τουλάχιστον, εσωτερική υπόθεση της Γιουγκοσλαβίας. Από τη στιγμή όμως που θα συμβεί να αναγνωριστούν το Σκόπια ως χωριστά κυρίαρχο κράτος, υποκείμενο του διεθνούς δικαίου και αποκτήσουν έτσι διεθνή υπόσταση ως “Μακεδονία” η επιβουλή κατά της Ελλάδος καθίσταται κατάφωρη και αναπόφευκτη.
Διότι αυτό το νέο κράτος με το όνομα “Μακεδονία”, καθώς δεν καλύπτει το σύνολο, αλλά μέρος μόνο του γεωγραφικού χώρου τον οποίο υποδηλώνει το όνομα του, θα τείνει, τόσο αντικειμενικά, όσο και υποκειμενικά να λειτουργεί ως “εθνικό κέντρο”, πράγμα που συνεπάγεται “δυνάμει” εδαφικές διεκδικήσεις σε βάρος των γειτονικών κρατών, καλλιεργώντας έτσι τον αλυτρωτισμό στους κατοίκους του, παρά το ότι αυτοί διαφέρουν εθνολογικά (είναι Σλάβοι, Αλβανοί και Τούρκοι) από τους κατοίκους της ελληνικής Μακεδονίας.
Η ειρήνη στα Βαλκάνια προϋποθέτει το σεβασμό των συνόρων.
Η χρήση ονομασίας “Μακεδονία” από ένα αναβαθμισμένο πλέον σε ανεξάρτητο κράτος των Σκοπίων συνιστά απροκάλυπτη αμφισβήτηση των ελληνικών συνόρων, μια αμφισβήτηση που δεν εκτοπίζεται και δεν εξουδετερώνεται ούτε με διεθνή σύμφωνα ούτε με συνταγματικές διατάξεις.
Με το σφετερισμό και την ιδιοποίηση της ονομασίας “Μακεδονία” τα Σκόπια – αν το κράτος τους τύχει της αναγνώρισής σας – δημιουργούν ένα πλάσμα (fiction), το οποίο θα δηλώνει καθημερινά στη διεθνή κοινότητα και καλλιεργεί στους κατοίκους του, ως “εθνικό όραμα”, την προοπτική μιας “ενιαίας Μακεδονίας”, τμήμα της οποίας θεωρείται και η λεγόμενη “Μακεδονία του Αιγαίου” – όπως σκοπίμως και μονίμως αποκαλούν την ελληνική Μακεδονία – με στόχο το λιμάνι της Θεσσαλονίκης, μιας πόλης που κατοικείται 100% από Έλληνες.
Τέτοια ήταν, άλλωστε, καθώς το μαρτυρούν πάμπολα στοιχεία, η προοπτική που αρχικά., όταν το 1944 ο Τίτο ίδρυσε το ομόσπονδο κρατίδιο της “Μακεδονίας” και κατασκεύασε αντίστοιχη “εθνότητα”.
Εν όψει όλων των ανωτέρω η εκ μέρους της Ευρωπαϊκής Κοινότητας τυχόν αναγνώριση του κράτους των Σκοπίων με την ονομασία “Μακεδονία” θα αποτελούσε επίσημη αμφισβήτηση των συνόρων της Ελλάδας και συνακόλουθα βαρύτατο πλήγμα κατά ενός μέλους της Κοινότητας. Ο ελληνικός λαός – αυτό έδειξαν και οι 1.000.000 διαδηλωτές που ξεχείλισαν τους δρόμους της μακεδονικής πρωτεύουσας, της Θεσσαλονίκης, στις 14 Φεβρουαρίου, δεν ξέρουμε κατά πόσο θα μπορέσει να παραμείνει απαθής μπροστά σ’αυτήν την απειλή κατά της εθνικής του υπόστασης και της εδαφικής του υπόστασης και της εδαφικής του ακεραιότητας.
Ελπίζουμε ότι θα θελήσετε να λάβετε υπόψη σας όσα θεωρήσαμε σκόπιμο, όχι από απλή ευαισθησία, αλλά ως ηθική, νομική και πολιτική υποχρέωση μας, να θέσουμε υπόψη σας. Για μας η ψυχή μας είναι το όνομά μας.
Ανοιχτή Επιστολή στην Ε.Ο.Κ.
Μάρτιος 28, 1992
Υπογράφουν: Οδυσσέας Ελύτης, Μελίνα Μερκούρη, Γιάννης Γεωργάκης, Ελένη Γλύκαντζη Άρβελέρ, Δημήτρης Τσάτσος, Αριστόβουλος Μάνεσης.
4/1/2018
Οι απόψεις,που δημοσιεύονται στα εκάστοτε-χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν.
Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger.
Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.