Η κωμικοτραγική διαχρονικότητα του ελληνισμού μέσω του αυτοκαταστροφικού εγωιστικού γονιδίου.


Πάντα όταν η Ελλάδα βρίσκεται σε δυσκολίες, ξεκινά μια αυτοκριτική διάθεση για να δούμε τι πήγε λάθος, τι δεν κάναμε καλά, κι αν τέλος πάντων όντως έχουμε κάποιο ελάττωμα σαν λαός, που μας οδηγεί στις ρηθείσες δυσκολίες.
Αυτές οι απόπειρες συνήθως είναι επιφανειακές και τετριμμένες για τον λόγο ότι ένα βασικό ελάττωμα μας είναι η αποστροφή στην αλήθεια, αν όχι η παραποίηση της.
Η διαχρονικότητα του ελληνισμού όπως θα καταδειχτεί επιβεβαιώνεται μέσα από  τα ελαττώματα του, τα οποία και παραμένουν ίδια από την ελληνιστική εποχή ως σήμερα, διαγράφοντας ξεκάθαρα ένα σχίσμα με το ελληνικό έθος των χρυσών αιώνων που προηγήθηκαν της Ρωμαϊκής κατοχής.
Χαρακτηριστικά, όπως η αποφυγή της αλήθειας (ακόμα και απ' όσους ισχυρίζονται ότι φέρνουν την αλήθεια βλ δήθεν εκσυγχρονιστές, κλπ), η υποταγή στον ισχυρό, η τυραννία στον ασθενέστερο, η ακατάσχετη φλυαρία στον δημόσιο λόγο, η ισχυρή τάση για διαίρεση κλπ έχουν μακραίωνη υπερδιχιλιετή παράδοση.
1. "Ο Πλούταρχος αναφέρει ότι κάποιος Ρωμαίος χαρακτήρισε τον Φιλοποίμενα ως "τον έσχατον των Ελλήνων" (ο τελευταίος των Ελλήνων), γιατί μετά από αυτόν η Ελλάς δεν γέννησε κανέναν άξιο άνδρα. Επίσης, στον Βίο του Αράτου, ο ίδιος ο Πλούταρχος θεωρεί ότι η ανάκτηση του Ακροκορίνθου από τους Αχαιούς του Αράτου και η εκδίωξη της Μακεδονικής/βασιλικής Φρουράς  από εκεί ήταν "η έσχατη Ελληνική πράξη".
Από ένα σημείο και μετά, οι ελληνικές πόλεις-κράτη και τα Κοινά απώλεσαν κάθε ουσιαστική δυνατότητα αυτονομίας σε μείζονα θέματα και δεν κουνιόταν ούτε φύλλο αν δεν το ενέκρινε η "ἀλλόφυλος ἀρχή" των Ρωμαίων. 
Το μόνο που μπορεί να κάνει ένας Έλληνας σήμερα, γράφει αλλού ο Πλούταρχος, είναι να ασχοληθεί με τα τοπικά κοινά της πόλης του και να έχει ισχυρούς Ρωμαίους φίλους, γιατί οι Ρωμαίοι φροντίζουν τους φίλους τους. 
Αλλού ο Πλούταρχος συμβουλεύει τους σύγχρονούς του Έλληνες να μην προσπαθήσουν να μιμηθούν τις ένδοξες πράξεις [ελευθερίας] των προγόνων τους, επειδή δεν είναι καιροί για τέτοια ανόητα πράγματα. Η Ρωμαϊκή αιχμή ήταν νηλεής (smerdaleos.wordpress.com)"
2.   Οι αρχαίοι Έλληνες είναι στα βιβλία εθνολογίας το τυπικό παράδειγμα λαού που, παρά τον ανεπτυγμένο πολιτισμό τους και παρά το γεγονός ότι έφτασαν σε σημείο εθνοτικής αυτοσυνειδησίας, παρά ταύτα δεν κατάφεραν να συναρμοστούν σε έθνος (nation), επειδή δεν ενδιαφέρθηκαν ποτέ για την κοινωφελία μιας ευρύτερης ελληνικής συλλογικότηταςκαι την λειτουργική απορρόφηση της πόλεως σε μια ευρύτερη, ενιαία πολιτική κοινότητα. 
3. Στο βιβλίο του Benjamin Isaac" The Invention of Racism in Classical Antiquity"(Princeton University Press, 1η έκδοση 2004) ο Isaac παραθέτει τις στερεοτυπικές περιγραφές των Ελλήνων και των Ρωμαίων για τους άλλους λαούς. 
- Για τον Πλίνιο οι Έλληνες ήταν "vitiorum omnium genitores" (οι γενέτορες όλων των βίτσιων/ελαττωμάτων), ένας λαός που "ξεχειλίζει" αυταρέσκεια (genus in gloriam suam effusissimum), που θεωρεί σημαντικά μόνον και όλα τα δικά του επιτεύγματα (omnia sua mirantibus) και, φυσικά, που διαδίδει εξωφρενικά ψέματα (portentosa Graeciae mendacia).
- Όταν ο Πολύβιος περιγράφει τον φιλέλληνα (λάτρη του ελληνικού πολιτισμού) Ρωμαίο ύπατο Αύλο Ποστούμιο Αλβίνο, γράφει ότι επειδή ήταν από τη φύση του στωμύλος, λάλος και πέρπερος (πολυλογάς και καυχησιάρης) υιοθέτησε την ελληνική αγωγή, με αποτέλεσμα να αποκτήσει και τα χείριστα ελαττώματα των Ελλήνων (ἐζηλώκει τὰ χείριστα τῶν Ἑλληνικῶν): έγινε φιλήδονος, φυγόπονος και απτόλεμος (απέφυγε τη μάχη της Φωκίδος επικαλούμενος ασθένεια, αλλά στην Σύγκλητο διηγήθηκε ότι πολέμησε). Με άλλα λόγια, έγινε καλοπερασάκιας, αργόσχολος,ψεύτης και άνανδρος.
- Σε άλλο σημείο ο Πολύβιος γράφει ότι του προξένησε εντύπωση η εντιμότητα με την οποία διαχειρίζονταν το δημόσιο χρήμα οι Ρωμαίοι που διορίζονταν σε δημόσια αξιώματα, συμπληρώνοντας ότι αυτή η εντιμότητα ήταν κάτι το αδιανόητο για τους Έλληνες (συγκεκριμένα γράφει ότι στα χέρια των Ελλήνων που διαχειρίζονται τα κοινά δεν μπορείς να εμπιστευτείς ούτε ένα τάλαντο).
- Μετάφραση (22-4): "μεθοκοπάτε από το πρωί μέχρι το βράδυ, ζήστε σαν Γραικοί, αγοράστε αμφιπόλους και ελευθερώστε τες, ταΐστε παράσιτα, φάτε του σκασμού σε δαψιλές γεύμα!" (drink night and day, live like Greeks, make purchase of mistresses, give them their freedom, feed parasites, feast yourselves sumptuously!)
-Μετάφραση (61-2) "μεθοκοπάτε, ζήστε σαν Γραικοί, φάτε του σκασμού, σφάξτε τα θρεφτάρια σας!" (Drink, live like Greeks, eat, stuff yourselves, slaughter your fatlings!)
Δεν νομίζω πως χρειάζονται περαιτέρω εξηγήσεις για το πως κατανοούσε ο Πλαύτος το "ζήστε σαν Γραικοί".
- Ο Κάτων πίστευε ότι οι "γεροξεκούτηδες Γραικοί" (τα "γερόντια" οι Γραικοί) ήταν ένα παρηκμασμένο, έκφυλο και θηλυπρεπές έθνος που ήταν με το ένα πόδι στον τάφο (είχε περάσει η περίοδος ακμής του και ήταν στα τελευταία του, έτοιμο οσονούπω να μπει σε "νεκροφόρα", δηλαδή να χαθεί από την ιστορία). 
Αν οι Ρωμαίοι υιοθετούσαν τον πολιτισμό των Ελλήνων, το μόνο που θα κατάφερναν ήταν να γίνουν και αυτοί ευχείρωτοι (εύκολα κατακτήσιμοι) όπως οι Γραικοί. 
Η σκηνή που περιγράφει ο Πλούταρχος είναι μια πολύωρη συνέλευση της Συγκλήτου για κάτι Αχαιούς φυγάδες, με τον Κάτωνα να λέει "μα θα χάσουμε την ημέρα μας για κάτι γεροξεκούτηδες Γραικούς που είναι με το ένα πόδι στον τάφο (που δεν ξέρουμε αν πρέπει να τους βάλουμε σε νεκροφόρα τώρα ή όταν επιστρέψουν στην Αχαΐα);"
- Επειδή η ιατρική ήταν ένα κατεξοχήν ελληνικό επάγγελμα, οι Ρωμαίοι αριστοκράτες είχαν κατά κανόνα Έλληνα ή ελληνομαθή γιατρό. Ο Κάτων πίστευε ότι οι Έλληνες γιατροί είχαν βαλθεί να φαρμακώσουν όλους τους μη Έλληνες πελάτες τους, τους οποίους θεωρούσαν βαρβάρους (iurarunt inter se barbaros necare omnis medicina), και μάλιστα, είχαν το θράσος να ζητάνε και ίατρα κι από πάνω (αμοιβή,merces). 
Το χωρίο αυτό είναι μέρος ενός μεγαλύτερου ανθελληνικού λόγου του Κάτωνα που διέσωσε ο Πλίνιος ο Πρεσβύτερος. Στο λόγο αυτό ο Κάτων χαρακτηρίζει, επιπλέον, τους Έλληνες ως ουτιδανότατο (nequissimum) και αδιόρθωτο (indocilis = ανεπίδεκτος μαθήσεως) λαό, ο οποίος έστειλε στους Ρωμαίους την διαφθείρουσα γραμματεία του και, ακόμα χειρότερα, τους δηλητήρες γιατρούς του (suasliteras […] omnia conrumpet, tum etiam magis, si medicos suos si mittet).
Επίσης, ο Κάτων παραθέτει την ενδιαφέρουσα πληροφορία ότι οι Έλληνες αποκαλούσαν προσβλητικά τους Ρωμαίους "Οπικούς", δηλαδή "Αύσονες". Έχει ενδιαφέρον ότι ο Κάτων θεωρούσε το πρόσρημα "Οπικοί" προσβλητικό, επειδή στις ημέρες του οι Οπικοί/Αύσονες/Όσκοι ήταν ένας γειτονικός λαός, διαφορετικός από τους Ρωμαίους/Λατίνους.  Ίσως η επιλογή των Ελλήνων να αποκαλέσουν τους Ρωμαίους "Οπικούς" να ήταν μια αντίδραση στη συνήθεια των Ρωμαίων να αποκαλούν τους Έλληνες "Γραικούς". 
- Η γνώμη του Κάτωνα για τους Έλληνες φιλοσόφους ήταν ότι διέφθειραν τους νέους διδάσκοντάς τους να είναι μόνο ρητήρες λόγων (φαφλατάδες) και όχι πρηκτήρες έργων και αποσπώντας την προσοχή τους από την διαχείριση της Res Publica. 
- Όταν οι Ρωμαίοι ήταν έτοιμοι να ολοκληρώσουν το 154 π.Χ. την οικοδόμηση του πρώτου ελληνικού θεάτρου στην Ρώμη, ο Πούπλιος Κορνήλιος Σκιπίων Νασίκας ("Μυταράς"), που τότε ήταν ύπατος, διέκοψε την ανέγερση του έργου και τελικά το γκρέμισε, λέγοντας πως "οὐ χρήσιμον ὅλως Ἑλληνικαῖς ἡδυπαθείαις Ῥωμαίοις ἐθίζεσθαι" (δεν ήταν χρήσιμο για τους Ρωμαίους να προσεθιστούν στις ελληνικές ηδυπάθειες).
- Όταν ο αδελφός του Κόιντος διορίστηκε πραίτωρ της Μικράς Ασίας, ο Κικέρων του έστειλε ένα γράμμα στο οποίο τον συμβούλευε να μην έχει πολλά πάρε-δώσε με Γραικούς, παρά μόνο με τους πολύ λίγους από αυτούς -αν έχει μείνει κανένας- (perpaucorum-si qui sunt) που είναι αντάξιοι της αρχαίας Ελλάδας (vetere Graecia digni). Οι Γραικοί στους οποίους θα πάει ο Κόιντος περιγράφονται ως "υπερβολικά ύπουλοι/δολεροί" (fallaces sunt permulti) και "leves” (~ "αναξιόπιστοι, παλίμβολοι")
Σε άλλο χωρίο ο Κικέρων ισχυρίζεται ότι το κύρος (auctoritas) και η δόξα (laus) της αρχαίας Αθήνας είναι τόσο μεγάλα που μόνο αυτά διατηρούν το συντετριμμένο (fractum) και σακατεμένο (debilitatum) όνομα της Ελλάδος (Graeciae nomen).
Για τον Κικέρωνα το χαρακτηριστικότερο ελάττωμα (vitium = βίτσιο)  των Γραικών ήτανη ineptitudo, δηλαδή οι Γραικοί ήταν inepti. 
Είναι τόσο τυπικό ελάττωμα των Γραικών, γράφει ο Κικέρων, ώστε δεν έχουν καν όνομα γι΄αυτό το ελάττωμα στην γλώσσα τους. 
Επειδή όμως ο Κικέρων παραθέτει μερικά παραδείγματα της ineptitudo των Γραικών, καταλαβαίνουμε ότι λίγο πολύ εννοεί "impertinent” και "tackless,” δηλαδή ηέλλειψη λεπτότητας (τακτ) και η έλλειψη της συναίσθησης του πότε πρέπει να μιλάς. 
Ο Γραικός, κατά τον Κικέρωνα, έχει τέτοια ανάγκη να αποδειχτεί ξερόλας που έχει άποψη για τα πάντα, χώνεται σε οποιαδήποτε συζήτηση, μιλάει εκεί που δεν πρέπει να μιλήσει.
Στον ίδιο διάλογο ο Κικέρων γράφει ότι οι Γραικούληδες (Graeculi) διαφωνούν μανιωδώς για τα επιχειρήματα και τις λέξεις, αλλά ποτέ για την αλήθεια (που δεν τους ενδιαφέρει).
0 Κικέρων βάζει ένα πρόσωπο του διαλόγου να ζητήσει χρόνο για να σκεφτεί την απάντησή του λέγοντας "νομίζεις ότι είμαι κάνας αργόσχολος και φαφλατάς Γραικούλης (Graeculo otioso et loquaci), που μπορεί να είναι και μορφωμένος, ο οποίος θα σου απαντήσει χωρίς πρώτα να σκεφτεί;"
-  Σύμφωνα πάντα με τον Κικερώνα: Σου σκάει μύτη Γραικός άνθρωπος (Graecum hominem), που ούτε έχει αντικρίσει ποτέ πολέμιο στο πεδίο της μάχης (qui numquam hostem), ούτε έχει αντικρίσει ποτέ στρατόπεδο (numquam castra vidisset), ούτε έχει διοριστεί ποτέ σε δημόσιο aξίωμα (publici muneris attigisset), και σου δίνει συμβουλές σε στρατιωτικά θέματα, έχοντας άποψη για το τι έκανε λάθος ένας Αννίβας που όλα αυτά τα χρόνια συναγωνιζόταν σε imperium τους κοσμοκράτορες Ρωμαίους (qui tot annis de imperio cum populo Romano omnium gentium victore certasset).
- Ο Ιουβενάλης σατιρίζει την θηλυπρέπεια/μαλθακότητα των Γραικών, ο Ρωμαίος, λέει, δεν έχει λόγο να φοβάται τον θηλυπρεπή/μαλθακό Γραικό. Αν είναι να φοβάται κάποιον κατεκτημένο, αυτός είναι ο "horridus” (φρικαλέος, βαρβάτος βάρβαρος) Ισπανός, ο Γαλάτης και ο Ιλλυριός.
- Σε ένα χωρίο των Ιστοριών του ο Τάκιτος περιγράφει ελληνικής καταγωγής στρατιώτες της ρωμαϊκής φρουράς της Τραπεζούντας του Πόντου, γράφοντας πως "αν και φέρουν τα δικά μας Ρωμαϊκά λάβαρα και όπλα, διατηρούν τη ραθυμία (desidia) και την ανηθικότητα (licentia) των Γραικών."
- Ο Πλίνιος ο Νεώτερος διέσωσε μια επιστολή που του έστειλε ο αυτοκράτορας Τραϊανός, στην οποία οι δύο άνδρες σχολίασαν την έκπληξη που τους προκάλεσε η εργατικότητα που επέδειξαν οι Νικαιάτες στην ανέγερση του νέου τους γυμνασίου. Ο Τραϊανός γράφει "gymnasiis indulgent Graeculi"= "όλοι οι Γραικούληδες γουστάρουν τα γυμνάσιά τους" και συνεχίζει γράφοντας "ideo forsitan Nicaenses maiore animo constructionem eus ingressi sunt” (γι΄αυτό μάλλον οι Νικαιάτες δείχνουν τέτοιο εργατικό ζήλο στην ανέγερση [του γυμνασίου τους]). Αυτή η φράση του Τραϊανού συμπληρώνει τρεις αιώνες ρωμαϊκής απόρριψης του ελληνικού γυμνασίου και της παλαίστρας, ως τρόπο ανατροφής των αγοριών. Ο Πλούταρχος στα "Ρωμαϊκά ζητήματα" (Αἴτια Ῥωμαϊκά) γράφει ότι οι Ρωμαίοι απεχθάνονταν την ελληνική συνήθεια του χρισμού με λάδι (ξηραλοιφεῖν) και ήταν πεπεισμένοι ότι οι Έλληνες κατακτήθηκαν λόγω της "μαλακίας" που απέκτησαν στα γυμνάσια και τις παλαίστρες τους, όπου κακοσχολούν χρισμένοι με λάδι, ασχολούμενοι με την παιδεραστία και την διαφθορά των νέων, και όπου εκπαιδεύονται στην [αχρείαστη] τέχνη της πάλης, ενώ θα έπρεπε να βρίσκονται στα στρατόπεδα και να εκπαιδεύουν ιππείς και οπλίτες.
- Στο έργο του Μακροβιου Saturnalia, οι όροι Graecus και Graeculus χρησιμοποιούνται συχνά με υποτιμητική σημασία, για να δηλώσουν τον "φαφλατά" ρήτορα. Οι κύριοι πρωταγωνιστές του διαλόγου είναι ο "μαέστρος" που διευθύνει τον διάλογο Ευάγγελος, ο οποίος συστήνεται ως γεννημένος στο Λάτιο Ρωμαίος, άιδρις της Ελληνικής ρητορείας (homo Romanus, natus in Latium, et eloquium Graecuma nobis alienissimum est) και οι δύο "φαφλατάδες" Γραικοί ρητοροφιλόσοφοι Δυσάριος και Ευστάθιος. 
Ο Ευστάθιος παίζει το ρόλο του αντι-Δυσάριου, δηλαδή κάθε φορά που τελειώνει την "κουραστική και λαβυρινθώδη" του επιχειρηματολογία ο Δυσάριος, ο Ευάγγελος δίνει το λόγο στον Ευστάθιο ζητώντας του να αποδείξει το ακριβώς αντίθετο. Έτσι ακολουθεί μια εξίσου "κουραστική και λαβυρινθώδης"αντεπιχειρηματολογία από τον Ευστάθιο.
Μετά από μια "λαβυρινθώδη και τυραννική για τα αφτιά" επιχειρηματολογία του Δυσαρίου, ο Ευάγγελος τον συγχαίρει ειρωνικά με τη φράση "euge, Graeculus noster!" ("Εύγε Γραικούλη μας! [που μας κούφανες πάλι]", Sat. VII.9.26-7).
Μια στιγμή όπου ο Ευάγγελος ετοιμάζεται να δώσει το λόγο στον Ευστάθιο, λέει "ας παρακολουθήσουμε τώρα Γραικό ν΄ αρπάζει το χειροκρότημα από Γραικό, όπως το κοράκι βγάζει το μάτι κορακιού [για ένα ψίχουλο]" ([Sat. VII.5.1-2] et Graecus Graeco eripiat huc plausum, tamquam cornix cornici oculus effodiat).
Όταν η συζήτηση φτάνει σε αντιφατικό αδιέξοδο, ο Ευάγγελος λέει "για να δούμε τώρα αν η περιβόητη (nota) volubilitas (ο Issac το αποδίδει glibness= ανειλικρινής πολυλογία) που σας χαρακτηρίζει [εσάς τoυς Γραικούς] μπορεί να εξηγήσει αυτή την αντίφαση".
Το πρώτο πράγμα που εκτίμησαν οι Έλληνες λόγιοι του 2ου μ.Χ. αιώνα ήταν ότι η ρωμαϊκή κυριαρχία είχε εξαλείψει τους εμφυλίους πολέμους που για αιώνες ήταν ενδημικό χαρακτηριστικό των Ελλήνων.
Κατά τον Πλούταρχο, πριν από την Ρωμαϊκή κατάκτηση υπήρχε "αμηχανία και πολιτική αστάθεια". Η ρωμαϊκή κατάκτηση, επέφερε μια περίοδο ειρήνης (pax Romana), από την οποία προέκυψε μια περίοδος ακμής (πολλῆς δὲ καὶ τύχης συνελθούσης).
Ο Ηρωδιανός που γράφει στις αρχές της λεγόμενης κρίσης του 3ου αιώνα, γράφει ότι το "αρχαίον πάθος" των Ελλήνων για συνεχείς εμφύλιους πολέμους, το οποίο "ετρύχησε" (εξάντλησε) την (αρχαία) Ελλάδα και οδήγησε στην παρακμή των Ελλήνων (τὰ μὲν ἐκείνων γηράσαντα) και στην κατάκτησή τους από τους Μακεδόνες και τους Ρωμαίους, άρχισε πλέον να φαίνεται και στις ακμάζουσες πόλεις μας.
(smerdaleos.wordpress.com : Η ιστορία του όρου Γραικός)
4.  Λίγα χρόνια πριν (το 217 π.Χ), οι Αιτωλοί (Aγελαος) ήταν εκείνοι που είχαν εκθέσει τον σημαντικό κίνδυνο των Ρωμαίων, σε συνάντηση των ελληνικών πόλεων στη Ναύπακτο, όπου μνημειώδης ήταν η ομιλία του Αιτωλού Αγέλαου, υπέρ μιας κοινής πανελλήνιας προσπάθειας. "Γι’ αυτό λοιπόν, πρέπει όλοι να καιροφυλακτούν και ιδιαίτερα ο Φίλιππος. Αυτό σημαίνει, ότι πρέπει να σταματήσει να φθείρει τις δυνάμεις των άλλων Ελλήνων πολεμώντας εναντίον τους και κάνοντάς τους εύκολη λεία των επιτιθέμενων, αλλά αντίθετα να φροντίζει εξίσου για όλους, σαν να ανήκει όλη η Ελλάδα στον ίδιο. Γιατί μόνο έτσι θα έχει την εύνοια και ακόμα την υποστήριξή τους σε κάθε ξένη επιβουλή. Έπειτα εκείνος που θα θελήσει να επιτεθεί εναντίον του θα διστάσει να το πράξει, αν γνωρίζει ότι οι άλλοι Έλληνες είναι με το μέρος του". Αλλά από τότε πέρασαν κάμποσα χρόνια και την εξουσία της Αιτωλίας πήραν φιλορωμαίοι πολιτικοί, που ήρθαν σε συνεννοήσεις με τους μελλοντικούς κατακτητές της Ελλάδας. 
197 Π.Χ.  Οι Ελληνες δέν κατάφεραν να κάνουν υπέρβαση από τη φρατριαστική μικροπολιτική και έφτασαν σε σημείο να συμμαχούν με τους Ρωμαίους για την εξουδετέρωση των ομοεθνών τους.
Ήταν πλέον φανερό ότι  δεν είχαν πια στρατηγούς της κλάσης του Φιλίππου Β’ ή του Μ. Αλεξάνδρου. Με την εξουδετέρωση της Καρχηδόνας οι Ρωμαίοι ήταν έτοιμοι να επεκταθούν. Η Ρώμη εμφανίζονταν σαν μία δημοκρατία που θα βοηθούσε τους Έλληνες στον αγώνα τους κατά των αυταρχικών δεσποτών της Μακεδονίας και των Ελληνιστικών αυτοκρατοριών. Η συμβολή των Ελλήνων συμμάχων της Ρώμης στη επικράτησή της συνήθως αποσιωπάται. Το αρχαϊκό πνεύμα της ομόνοιας προ του βαρβάρου είχε πεθάνει. 
Οι ταγοί των Ελλήνων "περί άλλων ετύρβαζαν" και ενδιαφέρονταν μονάχα να πλουτίσουν εκμεταλλευόμενοι στυγνά του πολίτες όπως φαίνεται από τις περιγραφές του Πολύβιου. Η Ελλάδα του 146 π.Χ. κατέρρευσε μέσα σε ένα χάος αλλοπρόσαλλων αποφάσεων και καιροσκοπίας. 
5. Φυσικά καμιά αντίστοιχη Pax Mnimoniana δεν επήλθε με τα ελληνικά μνημόνια όπως επί Ρωμαίων με την Pax Romana.
Τούτο συνέβη από την σωρεία απανωτών ψεμάτων και παλινωδιών της ελληνικής ελίτ, περί των αιτίων, της διάρκειας και των υπόχρεων για την απόσβεση των βαρών της χώρας. Από το λεφτά υπάρχουν, στο μαζί τα φάγαμε, στα Ζάππεια, στην δήθεν προσωρινότητα ενός δυο ετών του ΕΝΦΙΑ (ΕΕΤΗΔΕ) και του τέλους επιτηδεύματος του ΣτΕ που τελικά κράτησαν 7 χρόνια και "βλέπουμε", στις κωλοτούμπες όλων των κυβερνήσεων κλπ. Συγκρίνοντας την σύγχρονη Ελλάδα με την Κύπρο βλέπουμε μια κολοσσιαία διάφορα που αποκρύπτεται αλλά ευτυχώς την αποκαλύπτει ο κύριος Πισσαρίδης. 
Ενώ η Ελλάδα έχει σχεδόν διαλυθεί επειδή χρωστάει καταρχήν και για κανένα άλλο λόγο, η εγχώρια γελοία οικονομική και πολιτική ελίτ αφορίζει το ζήτημα με την επικής αθλιότητας επίκληση της έλλειψης μεταρρυθμίσεων. Τούτα για δυο λογούς α) για να μην κουρευτούν οι καταθέσεις της, όπερ θα έσωζε την Ελλάδα μια και καλή και β) για να μη διακινδυνεύει η ροή των ευρωπαϊκών προγραμμάτων με τα οποία και τις δημιούργησαν. 
Λέει λοιπόν ο Πισσαρίδης (Πισσαρίδης: Το "κούρεμα" έβγαλε την Κύπρο από τα Μνημόνια) Το "κούρεμα" των καταθέσεων ήταν ο κυριότερος παράγοντας που οδήγησε στην γρήγορη έξοδο της Κύπρου από τα Μνημόνια, σύμφωνα με τον νομπελίστα οικονομολόγο και καθηγητή του London School of Economics, κ. Χριστόφορο Πισσαρίδη. "Υπολογίζεται ότι το "κούρεμα" επηρέασε το 4% των Κυπρίων", σημείωσε ο νομπελίστας οικονομολόγος. "Και ένας από αυτό το 4% ήμουνα και εγώ", πρόσθεσε γελώντας." Πάντως, από μεταρρυθμίσεις για εξοικονόμηση χρημάτων δεν είχαμε κανένα αποτέλεσμα, υπογράμμισε ο κ. Πισσαρίδης.
Το σημαντικότερο, είναι το κούρεμα των καταθέσεων. Το σοκ ήταν σχεδόν, ακαριαίο στην Κύπρο. Οι καταθέτες πλήρωσαν το 60% του χρέους και έτσι απαλλάχτηκε η οικονομία από τα βάρη που στην Ελλάδα πληρώνουν ακόμα οι φορολογούμενοι!
Τι μας λέει ο Πισσαρίδης; Πέρα απ τα προφανή, ότι η Κύπρος πρακτικά δεν έκανε καμιά μεταρρύθμιση εξ όσων γελοίων παρουσιάζουν εδώ στην Ελλάδα ως μεταρρυθμίσεις. Τουναντίον κράτησε απείραχτο το αφορολόγητο στα 20.000 ευρώ και στο τέλος του 2013 δόθηκε σε πολίτες και επιχειρήσεις το δικαίωμα να χτίσουν 20% περισσότερα τετραγωνικά από όσο ήταν το ακίνητό τους (Όταν εδώ γκρέμιζαν την οικοδομή με τον ΕΝΦΙΑ!!).
7. Η επιβεβαίωση ότι το προϊόν της φοροδιαφυγής και της διαφθοράς αγγίζει τα τελευταία 10 χρόνια προ μνημονίου τα 550 δισ, όπως ακριβώς σωρεία δημοσιευμάτων ελληνικών και ξένων εφημερίδων ανέφεραν απ το 2011 -και μάλιστα προσδιορίζοντας και τον αριθμό στους 300.000 περίπου -  όχι μονό καθιστά επίκαιρο τον Πισσαρίδη με αναλογίες που μπορούσαν να βγάλουν ήδη απ το 2010 τη χώρα απ το Γολγοθά που ακολούθησε, αλλά επιβεβαιώνει τον αυτοκαταστροφικό και ανθελληνικό χαρακτήρα της δικής μας ελίτ. Τινάζει στον αέρα την λογική του μαζί τα φάγαμε και των οριζοντίων μέτρων που ενέκρινε το ΣτΕ να πληρώσουν όλοι οι Έλληνες, μιας και "δεν ήταν εφικτό να πιαστεί η φοροδιαφυγή".  Φυσικά το μεγαλύτερο μέρος από τα ποσά αυτά ήταν και είναι ακόμη διαθέσιμο σε τραπεζικούς λογαριασμούς εντός Ελλάδας & Ευρωζώνης και σίγουρα δυνάμενο να χρησιμοποιηθεί ως "λύση Κύπρου" ήδη απ το 2010.
Συγκεκριμένα, τα 550 δισ. ευρώ είναι το αποτέλεσμα της σύγκρισης ανάμεσα στις καταθέσεις των πολιτών και στα εισοδήματα που είχαν δηλώσει στην εφορία (κατά τα έτη 2002-2014) από ένα νέο λογισμικό σύστημα, το οποίο ολοκληρώθηκε τον Μάρτιο του 2017 και έχει τη δυνατότητα να κάνει με αυτοματοποιημένο τρόπο τέτοιες συσχετίσεις σε ελάχιστες ώρες, ενώ μέχρι πρόσφατα για κάθε υπόθεση απαιτούνταν πολλοί μήνες εργασίας από εξειδικευμένους υπαλλήλους. 
Παραπάνω από το μισό των 550 δισ. ευρώ αφορά σε μόλις λίγες δεκάδες χιλιάδες φοροφυγάδες και το συντριπτικά μεγαλύτερο ποσό αφορά σε 200.000 με 300.000 καταθέτες, γεγονός που καταρρίπτει το επιχείρημα της "φοροδιαφυγής της τυρόπιτας" και δείχνει καθαρά μια οικονομική ελίτ που δρούσε στο απυρόβλητο." 
Εάν τα εισοδήματα αυτά φορολογούνταν κανονικά την περίοδο που παρήχθησαν (από το 2002 μέχρι το 2010), το Δημόσιο θα μπορούσε να είχε εισπράξει περί τα 180 δισ. ευρώ, αφού τα περισσότερα από αυτά θα ενέπιπταν στους υψηλούς φορολογικούς συντελεστές, καθώς προέρχονται από φυσικά πρόσωπα και εταιρείες με μεγάλες περιουσίες και κέρδη. Ποσό, δηλαδή, που επί της ουσίας θα ακύρωνε την ίδια την ανάγκη υπαγωγής της χώρας στο πρώτο μνημόνιο, αφού θα διαμόρφωνε εντελώς διαφορετικά τον "χάρτη" της ελληνικής οικονομίας. Τα στοιχεία αυτά, εάν συνδυαστούν με την τεράστια φυγή κεφαλαίων της οικονομικής ελίτ του τόπου από το 2010 μέχρι το 2012 -αλλά και αργότερα- και με τα ονόματα όσων "φιγουράρουν" στις διάφορες λίστες, απαντούν στο ερώτημα "πώς και με ποιων την ευθύνη χρεοκόπησε η χώρα". 
Με  ποσοστιαία ανάγωγη ο αριθμός αυτός αντιστοιχεί στο 3% της εγχώριας ελίτ, ποσοστό συγκρίσιμο με το 4% της Κύπρου που εκούσα άκουσα ενέδωσε στα εκεί δημόσια βάρη, την ίδια στιγμή που εδώ επιδίδονταν σε λουλουδοπόλεμο απερίσπαστοι.
Φυσικά όσο η πολιτική-οικονομική αλλά και δικαστική ελίτ (αδιακρίτως πρόσημου) δεν θυσιάζει ούτε το ελάχιστο που της αναλογεί, ουδέποτε θα ορθοποδήσει η χώρα ούτε και θα αποκτήσει χαμηλή φορολογία, πρωτ' απ' όλα για τους πολίτες της και μετά για τις μεγάλες επιχειρήσεις, ενώ φυσικά έχει καταδικάσει σε γενοκτονία την χώρα και αιώνια ένδεια και εξευτελισμό τις ήδη υπάρχουσες επόμενες γενιές, πράγμα φυσικά που δεν την απασχολεί διόλου.
Ειρήσθω τέλος εν παρόδω ότι εάν πάλι την ίδια περίοδο (2000-2010), αν όχι και πιο πριν εφαρμόζονταν το σημερινό -με βάση το εισόδημα- σύστημα ασφαλιστικών εισφορών αλλά ΜΕ λογικούς συντελεστές (15% αντί 38%) η Ελλάδα δεν θα είχε πρόβλημα με το ασφαλιστικό της ούτε και στρατιές οφειλετών στο δημόσιο, αντισυνταγματικώς τοποθετούμενες στη θέση του οφειλέτη αντί της ρηθείσας ανθελληνικής ελίτ. Αν η Ελλάδα ζούσε σε φούσκα, αυτό δεν σημαίνει ότι έπρεπε να διαλυθεί το … 80% των Ελλήνων, αν οι συντάξεις ήταν υπερβολικές αυτό δεν σημαίνει ότι ο πλούτος της ελίτ δεν ήταν λιγότερο υπερβολικός και προϊόν της ίδιας φούσκας.
Η μεσαία τάξη δεν φορολογείται σήμερα για κάποιο άλλο λόγο, αλλά επειδή εξαθλιώθηκε πέρα από κάθε περιθώριο ήδη η κατωτάτη και γίνεται διαρκής προσπάθεια να διασωθεί η ανώτερη και ΟΧΙ Η ΕΛΛΑΔΑ, με κάθε κόστος.
 Κωνσταντίνος Παπακασόλας,
 δικηγόρος Αθηνών 


12/1/2018