Ελλάδα-Τουρκία:Ισχύς, ισορροπία ισχύος, εξοπλισμοί. (7/1/2018)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
(1) OH-58D Kiowa Warrior σε ρόλους αέρος-αέρος, μια ικανή απάντηση στα τουρκικά Τ129 ATAK;
(2) Πολεμώντας με τα Kiowa στον Έβρο.
(3) Deepstrike, το αντίπαλο δέος του Iskander και του Yildirim II
και η χρήση του ως όπλο αποτροπής από την Ελλάδα.
(4) Προβάδισμα και στην ικανότητα παθητικής ανίχνευσης αέρος – αέρος
για τα Τουρκικά F-16;
(5) Ευρώπη-πολεμικά αεροσκάφη. Πόσα έχουν Ελλάδα & Τουρκία.
(6) Το “κοστούμι” του εκσυγχρονισμού των F-16 πολύ “στενό” για να χωρέσει τις ανάγκες της ΠΑ και τις απαιτήσεις των ΗΠΑ.
(7) Το αντιαεροπορικό σύστημα S-400, η Τουρκία
και το αμερικανικό Πεντάγωνο.
(8) ΚΥΠΡΟΣ:Μεγάλοι οι κίνδυνοι από τη συνεχιζόμενη αποδυνάμωση
της Εθνικής Φρουράς.
(1) OH-58D Kiowa Warrior σε ρόλους αέρος-αέρος, μια ικανή απάντηση στα τουρκικά Τ129 ATAK;
(2) Πολεμώντας με τα Kiowa στον Έβρο.
(3) Deepstrike, το αντίπαλο δέος του Iskander και του Yildirim II
και η χρήση του ως όπλο αποτροπής από την Ελλάδα.
(4) Προβάδισμα και στην ικανότητα παθητικής ανίχνευσης αέρος – αέρος
για τα Τουρκικά F-16;
(5) Ευρώπη-πολεμικά αεροσκάφη. Πόσα έχουν Ελλάδα & Τουρκία.
(6) Το “κοστούμι” του εκσυγχρονισμού των F-16 πολύ “στενό” για να χωρέσει τις ανάγκες της ΠΑ και τις απαιτήσεις των ΗΠΑ.
(7) Το αντιαεροπορικό σύστημα S-400, η Τουρκία
και το αμερικανικό Πεντάγωνο.
(8) ΚΥΠΡΟΣ:Μεγάλοι οι κίνδυνοι από τη συνεχιζόμενη αποδυνάμωση
της Εθνικής Φρουράς.
1.
OH-58D Kiowa Warrior σε ρόλους αέρος-αέρος,
μια ικανή απάντηση στα τουρκικά Τ129 ATAK;
OH-58D Kiowa Warrior σε ρόλους αέρος-αέρος,
μια ικανή απάντηση στα τουρκικά Τ129 ATAK;
Στο προηγούμενο τεύχος μας αναπτύξαμε επαρκώς τις επιχειρησιακές δυνατότητες που προσφέρει το OH-58D Kiowa Warrior στην Αεροπορία Στρατού. Και μέσα από τις σελίδες του site μας μεταφέραμε την εκτενή ανάλυση του τύπου, ενώ μεταφέραμε και ειδικό σενάριο χρήσης του στο Μέτωπο του Έβρου. Την επόμενη Τετάρτη θα δημοσιεύσουμε και αντίστοιχο σενάριο για τις δυνατότητες χρήσης του στο Αιγαίο, και πως μπορεί να προσφέρει σημαντικά στις αμυντικές δυνατότητες της ΑΣΔΕΝ.
Έχει γίνει αντιληπτό πως τα -σχετικά- πολυάριθμα Kiowa θα καλύψουν τις δραστικές ανάγκες του ΓΕΕΘΑ για μια ικανή δύναμη εφεδρείας, που θα καλύψουν πιθανά κενά στο ελληνικό μέτωπο. Άλλωστε τα επιθετικά ελικόπτερα αυτή ακριβώς την αποστολή είχαν και θα έχουν, την άμεση πλήρωση κενών και ρηγμάτων στην ελληνική άμυνα, μέχρι να καταφτάσουν οι τεθωρακισμένες και μηχανοκίνητες εφεδρείες.
Κάτι που δεν έχει ληφθεί όμως υπόψη είναι η ικανότητα του νέου αποκτήματος της Αεροπορίας Στρατού στον αντι-αεροπορικό αγώνα. Οι ελληνικές αεροκίνητες εφεδρείες, τα AH-64A/D και OH-58D που θα φτάσουν στην κρίσιμη περιοχή, του ρήγματος στην ελληνική άμυνα, θα πρέπει προφανώς να αντιμετωπίσουν την τουρκική αεράμυνα. Τα τουρκικά αντιαεροπορικά συστήματα θα παρέχουν ικανή Α/Α κάλυψη στους τουρκικούς μηχανοκίνητους σχηματισμούς, και θα προσπαθούν να κρατήσουν μακρυά τα ελληνικά F-16 και τα επιθετικά ελικόπτερα της ΑΣ.
Το θέμα είναι πως ο τρόπος δράσης των Apache και των Kiowa σχεδιάστηκαν πριν πολλά χρόνια να κάνουν ακριβώς αυτό. Να αντιμετωπίζουν τις σοβιετικές τεθωρακισμένες μεραρχίες, που θα ριχνόντουσαν σε ρήγματα του Μετώπου της Δυτικής Ευρώπης. Όταν λοιπόν ένα δίδυμο έχει δημιουργηθεί για να αντιμετωπίζει το πλέγμα της κινητής σοβιετικής αεράμυνας, μάλλον έχει πολύ καλές δυνατότητες να αντιμετωπίσει, ή μάλλον να αντέξει την τουρκική κινητή αεράμυνα.
Αυτός είναι ο λόγος που τα τουρκικά επιτελεία θα προσπαθήσουν να βρουν κι άλλες λύσεις για την αντιμετώπιση των ελληνικών ελικοπτέρων. Μια λύση θα ήταν η συνεχής περιπολία τουρκικών F-16 πάνω από την περιοχή των επιχειρήσεων, και η κατάρριψή τους με συνδυασμό ΑΙΜ-9Χ/ΑΙΜ-120. Αυτό όμως σημαίνει πως η τουρκική αεροπορία θα έχει επιτύχει απόλυτη αεροπορική υπεροχή, πράγμα από δύσκολο ως αδύνατο, ή πως τα τουρκικά F-16 θα υποστούν απώλειες από ελληνικούς ΑΙΜ-120 (των ελληνικών F-16 που με την σειρά τους θα κάνουν ακριβώς το ίδιο).
Μια ακόμη καλύτερη λύση για τα τουρκικά επιτελεία θα ήταν η ανάθεση αποστολής εναέριας προστασίας (επιθετικής αναγνώρισης) στα Τ129 ΑΤΑΚ. Τα τελευταία είναι ικανότατα επιθετικά ελικόπτερα, και με συνδυασμό UMTAS, UMTAS-L και ρουκετών CIRIT θα μπορούσαν να είναι θανατηφόρα για τα ελληνικά ελικόπτερα. Τα τελευταία θα μπορούσαν να αντιδράσουν με Hellfire, αλλά η δυνατότητα Fire And Forget του UMTAS αλλά και η απόλυτη αριθμητική υπεροχή των τουρκικών ελικοπτέρων θα έκαναν την «δουλειά» των ελληνικών μια επικίνδυνη αποστολή.
Μια δυνατότητα που δεν έχουμε τονίσει επαρκώς είναι η δυνατότητά του να φέρει πυραύλους αέρος-αέρος ΑΙΜ-92 Stinger. Ο τελευταίος δεν διαφέρει σημαντικά από τον εδάφους-αέρος FIM-92, αλλά δεν είναι ίδιος. Το θέμα μας είναι πως τα αμερικανικά OH-58D μπορούν να φέρουν Stinger (προφανώς και τα ελληνικά). Κάπου εκεί μπορούν να εμπλακούν εκ νέου τα ελληνικά OH-58D Kiowa Warrior. Αριθμός ελικοπτέρων του τύπου, μπορούν να συνοδεύουν τα ελληνικά ΑΗ-64/ΟΗ-58D και να προσφέρουν αντιελικοπτερική (και αντιαεροπορική) κάλυψη, βάλλοντας θανατηφόρους Stinger εναντίον χαμηλά ιπτάμενων ελικοπτέρων και αεροσκαφών. Ταυτόχρονα μπορούν να κάνουν χρήση του πολυβόλου των ’50. Η χρήση ελικοπτέρων ΟΗ-58D οπλισμένων με αντιαεροπορικά όπλα μπορεί να αλλάξει την εικόνα των επιχειρήσεων.
Παρά το μικρό του μέγεθος, και παρά το γεγονός ότι δεν «γεμίζει το μάτι» όπως τα ΑΗ-64, το ΟΗ-58D είναι ένα ικανότατο εξοπλισμένο ελικόπτερο, με πολλές δυνατότητες.
Άλλωστε τα ελληνικά Kiowa αναμένεται να φέρουν ολοκληρωμένο σύστημα αυτοπροστασίας που θα περιλαμβάνει:
- RWR (Radar Warning Receiver) APR-39(V)1 ή APR-39A(V)1
- RWR APR-44(V)3 για κάλυψη ραντάρ συνεχούς κύματος
- Παρεμβολέα IR AN/ALQ-144
- Δέκτη LDS (Laser Detection Set) AN/AVR-2A
- Συσκευή προειδοποίησης επερχόμενου βλήματος CMWS AN/AAR-57
Συσκευή εντοπισμού επερχόμενου βλήματος ATIRCM / CMWS AN/AAR-57
Γίνεται λοιπόν αντιληπτό πως τα ελληνικά OH-58D δεν θα έρθουν στην Ελλάδα απλά για «μόστρα». Θα κλείσουν σημαντικά κενά στον επιχειρησιακό σχεδιασμό των ελληνικών ενόπλων δυνάμεων. Εκτός των επιθετικών τους ικανοτήτων, με την δυνατότητα βολής Hellfire και ρουκετών εναντίον στόχων εδάφους διατηρούν και μια σαφή ικανότητα αντιμετώπισης των πολυάριθμων και ικανότατων Τ129 (που σε τακτά χρονικά διαστήματα μπαίνουν σε υπηρεσία).
Ο τίτλος μας στην αρχή όμως δεν είναι παραπλανητικός. Το ερωτηματικό στο τέλος δεν έχει μπει γιατί δεν είμαστε σίγουροι για τις δυνατότητές του, το αντίθετο, οι δυνατότητές του είναι σαφείς και προφανείς. To θέμα είναι αν σκοπεύουμε να αγοράσουμε, με πολύ μικρό κόστος, όπλα για το σωστό εξοπλισμό των ελικοπτέρων. Εκτός λοιπόν των AIM-114L που πρέπει να αγοραστούν (έτσι ώστε να μεταφερθεί απόθεμα AIM-114A Hellfire από τα AH-64DHA στα Kiowa), πρέπει να αγοραστούν εκτοξευτές ΑΙΜ-92 Stinger αλλά και πύραυλοι. H επιχειρησιακή δυνατότητα που θα αποκτήσουν τα ελληνικά Kiowa θα είναι υπερπολλαπλάσια της όποιας μικρής δαπάνης.
Από ptisidiastima
7/1/2018
2.
ΘΕΜΑ: Πολεμώντας με τα Kiowa στον Έβρο.
Συνεχίζουμε τα άρθρα μας για την επιχειρησιακή χρησιμοποίηση των OH-58D, σε συνδυασμό με τα AH-64+/D Apache. Παρουσιάζουμε το πρώτο σενάριο, με χρήση της αεροπορίας στρατού σαν εφεδρεία στο Βόρειο Μέτωπο, και ανάσχεση με χρήση Hellfire επιθετικής αιχμής του τουρκικού στρατού… Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 379 Δεκεμβρίου 2017, το οποίο είναι ακόμη στα περίπτερα.
Τα OH-58 D θα είναι μια εξαιρετική βελτίωση των διαθέσιμων εναέριων μέσων του ΕΣ
(U.S. Army photo Spc. George Welcome)
Πολεμώντας με τα Apache και τα Kiowa
Όταν η κατάσταση γίνει κρίσιμη και το μέτωπο κινδυνεύει να καταρρεύσει, οι υπερασπιστές του Έβρου και των νησιών του ανατολικού Αιγαίου γνωρίζουν ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Περιμένουν με αγωνία να ακούσουν τον γνώριμο ήχο των επιθετικών ελικοπτέρων, που με την τρομακτική ισχύ πυρός που διαθέτουν μπορούν να ανακόψουν την εχθρική επίθεση και να αποδεκατίσουν τις τουρκικές δυνάμεις, μέχρι να φθάσουν οι στρατηγικές εφεδρείες…
Παρουσιάζουμε για πρώτη φορά τα πραγματικά επιχειρησιακά σενάρια μιας πιθανής ελληνοτουρκικής σύγκρουσης.
Μετά την ανάδυση το 2010 της ύπαρξης του τουρκικού σχεδίου «Balyoz» αποκαλύφθηκε στους πάντες, με τον πλέον προφανή τρόπο, αυτό για το οποίο τα ελληνικά επιτελεία προειδοποιούσαν επί χρόνια: Οι Τούρκοι έχουν εδαφικές επιδιώξεις/διεκδικήσεις στην ελληνική Θράκη και υπάρχουν λεπτομερείς τουρκικοί στρατιωτικοί σχεδιασμοί για την κατάληψή της. Τον Αύγουστο του 2016, μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα ανατροπής του προέδρου Ερντογάν, επιβεβαιώθηκε για δεύτερη φορά ότι οι τουρκικές εθνικές επιδιώξεις προς δυσμάς εντάσσονται και στο εσωτερικό μέτωπο σύγκρουσης των δύο «κόσμων» εντός της τουρκικής επικράτειας, των νέοοθωμανών και των κεμαλιστών. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας και ανέφεραν ότι σε περίπτωση επιτυχίας του πραξικοπήματος και για να αποφευχθούν περαιτέρω συγκρούσεις και λουτρό αίματος στο εσωτερικό της Τουρκίας, οι πραξικοπηματίες σχεδίαζαν «προβοκατόρικη» αιφνιδιαστική επιθετική ενεργεία κατά της ελληνικής Θράκης με σκοπό την επόμενη μέρα οι πάντες να συσπειρωθούν για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό, τους Έλληνες.
Οι επιδιώξεις και οι σχεδιασμοί του Σχεδίου «Βαριοπούλα» δεν έχουν αλλάξει. Δυστυχώς, λόγω της οικονομικής κρίσης η Ελλάδα έχει κάνει πολύ λίγα από το 2010 για να τους εξουδετερώσει-ανατρέψει. Η άλλη πλευρά όμως έχει ενισχύσει τη θέση της, έχει αναβαθμιστεί εξοπλιστικά και κυρίως αισθάνεται ότι έχει «το πάνω χέρι». Αν και απευκταίο, είναι πολύ πιθανό στο μέλλον οι ένοπλες δυνάμεις να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τα παρακάτω σενάρια σύγκρουσης, τόσο στον Έβρο όσο και στο ανατολικό Αιγαίο.
LIVE FIRE! OH-58D Kiowas Fire Rockets and .50 Cal Machine Gun
ΣΕΝΑΡΙΟ 1: Έβρος 2020…
Η Ανατολική Θράκη είναι η περιοχή ευθύνης της 1ης Τουρκικής Στρατιάς με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Σε αυτήν υπάγονται τρία Σώματα Στρατού (ΣΣ):
Το 2ο με έδρα την Καλλίπολη στην ομώνυμη Χερσόνησο, το 5ο με έδρα την Τυρολόη (Τσορλού) και το 3ο με έδρα το Σισλί της Κωνσταντινούπολης, που αποτελεί και την εφεδρεία της Στρατιάς.
-Το 2ο ΣΣ αποτελείται από 4 ταξιαρχίες, την 4η, την 8η και τη 18η Μηχανοκίνητη και την 95η Τεθωρακισμένη και είναι προσανατολισμένο στη νότια περιοχή του Έβρου, απέναντι από την ελληνική ΧΧΙΙ Μηχανοκίνητη Μεραρχία.
-Το 5ο ΣΣ αποτελούμενο και αυτό από 4 ταξιαρχίες, την 54η (στην Αδριανούπολη), την 55η (στις Σαράντα Εκκλησίες) και την 65η (στην Αρκαδιούπολη-Λουλέ Μπουργκάζ) Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία και την 1η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία (στο Μπαμπάεσκι) και είναι προσανατολισμένο στον Βόρειο Έβρο, απέναντι από τη ΧVI Μηχανοκίνητη Μεραρχία και την 50η Ταξιαρχία Πεζικού.
-Το 3ο ΣΣ διαθέτει την 66η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία (στη Ραιδεστό και στην Τυρολόη) και τις 2η (πρόσφατα μετακινήθηκε στη ΝΑ Τουρκία) και 3η (στο Τσερκέζγκιοϊ) Τεθωρακισμένες Ταξιαρχίες. Διαθέτει επίσης το 6ο, το 23ο και το 47ο Μηχανοκίνητο Σύνταγμα πεζικού.
Το Σχέδιο Επίθεσης
Η κύρια επιθετική ενέργεια, σύμφωνα με το σχέδιο «Βαριοπούλα», αναλαμβάνεται από το 5ο ΣΣ ενισχυόμενο από μία έως δύο ταξιαρχίες του 3ου ΣΣ και υλοποιείται κατά του κεντρικού τμήματος του νομού Έβρου. Η περιοχή της κύριας επιθετικής ενέργειας προσδιορίζεται στην περιοχή βόρεια της κωμόπολης του Σουφλίου και μέχρι το Διδυμότειχο. Ουσιαστικά πρόκειται για την περιοχή που οριοθετείται μεταξύ των δύο παραποτάμων του Έβρου, του Ποτιστικού Ρέματος και του Ερυθροποτάμου. Εκεί, το εύρος μεταξύ των ελληνοτουρκικών και των ελληνοβουλγαρικών συνόρων προσεγγίζει μόλις τα 20 χιλιόμετρα και συνεπώς γεωγραφικά είναι εύκολο να αποκοπεί και να απομονωθεί επιχειρησιακά το βόρειο τμήμα του Νομού. Το πυκνό και μεγάλης χωρητικότητας οδικό δίκτυο της Ανατολικής Θράκης, που βελτιώθηκε εξαιρετικά την περίοδο Ερντογάν, επιτρέπει στις τουρκικές εφεδρικές ταξιαρχίες, αφενός να παραμένουν σε ικανή απόσταση από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, απρόσβλητες από τα πυρά του ελληνικού πυροβολικού, αφετέρου να είναι διεσπαρμένες σε περιοχές που γεωγραφικά δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό το πού προορίζονται τελικά να ενεργήσουν. Τέλος, όλες οι τουρκικές δυνάμεις και σε όλο το μήκος της μεθορίου θα ενεργούν επιθετικά για να απασχολούν τις απέναντι ελληνικές δυνάμεις και ταυτόχρονα να μην επιτρέπουν την όποια «μετάγγισή» τους στην περιοχή που τελικά θα εκδηλώσουν την κύρια προσπάθειά τους.
Η κύρια επιθετική ενέργεια θα είναι καταλυτική. Σε μέτωπο που αμύνονται 1 έως 2 ελληνικά τάγματα πεζικού θα επιτεθούν δύο τουρκικές Μηχανοκίνητες Ταξιαρχίες και τα αποτελέσματα της διάσπασης της αμυντικής γραμμής θα τα εκμεταλλευτούν δύο ακόμη Ταξιαρχίες (η μία τουλάχιστον θα είναι Τεθωρακισμένη), για να διευρύνουν το ρήγμα και σε σύντομο χρόνο να φτάσουν στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα κόβοντας τον νομό Έβρου στη μέση. Μέχρι και λίγες ώρες πριν από την εμπλοκή των εφεδρικών τουρκικών ταξιαρχιών η ελληνική πλευρά, λόγω της αδυναμίας εκτίμησης της περιοχής που θα ενεργήσουν, θα συνεχίζει να αμφιβάλλει για το πού τελικά θα επέμβουν και συνεπώς για το πού εκδηλώνεται η κύρια προσπάθεια του αντιπάλου (αφού, όπως ήδη αναφέραμε, επιθετικές ενέργειες αντιπερισπασμού θα εκδηλώνονται σε πολλά σημεία της ελληνοτουρκικής μεθορίου).
Η κρισιμότερη φάση της κύριας τουρκικής επιθετικής ενέργειας είναι αυτό το μικρό χρονικό παράθυρο 1-2 ωρών, κατά τη διάρκεια του οποίου οι εφεδρικές ταξιαρχίες εισέρχονται στο προγεφύρωμα που πέτυχαν να δημιουργήσουν οι Ταξιαρχίες του «πρώτου κύματος», προκειμένου να συνεχίσουν την επιθετική ενέργεια ακάθεκτες, με νέα ορμή και «φρέσκιες δυνάμεις». Πρόκειται για την κρισιμότερη φάση όπου θα «παίζονται όλα»: Εκεί και τότε η ελληνική και η τουρκική αεροπορία θα μάχονται άνωθεν της ευρύτερης περιοχής, για να επιβάλλει η καθεμία αεροπορικό αποκλεισμό (Interdiction). Εκεί και τότε οι ελληνικές και οι τουρκικές εφεδρείες θα κινούνται, για να ακυρώσουν οι μεν τις επιδιώξεις των δε, και οι δε για να εκμεταλλευτούν τις μέχρι τότε εδαφικές επιτυχίες τους.
OH-58D Kiowa Warrior σε Antonov AN-124 cargo
(U.S. Army photo Sgt. Duncan Brennan, 101st CAB public affairs)
Τα ελληνικά επιθετικά ελικόπτερα ως αμυντικός πολλαπλασιαστής
Τότε ακριβώς είναι ο ιδανικός χρόνος επέμβασης στον αγώνα των ελληνικών επιθετικών ελικοπτέρων. Η επιθετική κρούση εφαρμόζεται πάντα στα πλευρά του προγεφυρώματος και δεν περιορίζεται στη δυτική πλευρά του Έβρου, αλλά σε βάθος προκειμένου να πλήξει τις τουρκικές εφεδρικές μηχανοκίνητες μονάδες που βρίσκονται σε κίνηση προς δυσμάς. Την αποστολή θα αναλάβει ένας ΛΕΕΠ αποτελούμενος από 6 Apache A+ και 4 Kiowa Warrior, που θα ενεργήσει κατά του νοτίου πλευρού του προγεφυρώματος. Τα επιθετικά ελικόπτερα, εκμεταλλευόμενα το λοφώδες και ημιορεινό του εδάφους στα δυτικά του ποταμού, θα προσβάλλουν στόχους σε βάθος 4-6 χιλιομέτρων στο εσωτερικό τού προγεφυρώματος.
Τα Apache A+ και τα Kiowa Warrior παραμένουν καλυμμένα και μόνο οι 4 «μπάλες» MMS των τελευταίων εκτίθενται στον ορίζοντα. Το ένα MMS ανήκει στο Kiowa και επιβαίνει ο διοικητής του ΛΕΕΠ που μάχεται και διοικεί τα πυρά του Λόχου. Με την εντολή του κάθε Apache εκτοξεύει 2 Hellfire, πάντα από καλυμμένη θέση, με χρονικό διαχωρισμό μόλις 5 ή και λιγότερων δευτερολέπτων. Στα επόμενα 15-20 δευτερόλεπτα τα πρώτα βλήματα θα κατευθύνονται κατά των στόχων που καταυγάζουν τα λέιζερ των MMS, βαθιά μέσα στο τουρκικό προγεφύρωμα. Μετά τη στιγμιαία λάμψη της έκρηξης και την αναφώνηση «ΣΤΟΧΟΣ» από τον συγκυβερνήτη που παρατηρεί συνεχώς την οθόνη του FLIR, το MMS θα στραφεί ελάχιστα δεξιά ή αριστερά για να καταυγάσει για τα επόμενα 2-3 δευτερόλεπτα τον επόμενο στόχο, ώστε ο επόμενος Hellfire που έχει ήδη εκτοξευτεί να τον εξουδετερώσει.
Θα ακολουθήσει μια ακόμη διπλή προσβολή στόχων και αμέσως μετά τα επιθετικά ελικόπτερα θα μετακινηθούν κάποιες εκατοντάδες μέτρα σε νέες θέσεις, για να επαναλάβουν την 8πλή προσβολή. Αυτό θα επαναληφθεί αρκετές φορές μέχρι τα 6 Apache A+ να καταναλώσουν τους 16 Hellfire, που απαιτείται από την κρισιμότητα των καταστάσεων να φέρει τo καθένα τους, και θα αναχωρήσουν για ανεφοδιασμό. Στο μεταξύ, τα Kiowa Warrior θα συνεχίσουν τις προσβολές βάλλοντας και αυτά τους 4 Hellfire που το καθένα διαθέτει, καταυγάζοντας στόχους και εκτοξεύοντας εναλλάξ πυραύλους, πάντα από καλυμμένη θέση. Μετακινούμενα συνεχώς θα παραμένουν στην περιοχή αναμένοντας την επιστροφή των εκ νέου «φορτωμένων» Apache A+, για να συμπληρώσουν -εφόσον χρειαστεί- το καταστροφικό τους έργο. Η στοχευμένη εκτόξευση 112 Hellfire (16×6 των Apache A+ και 4×4 των Kiowa Warrior) θα έχει «πιάσει σίγουρα τόπο»!
Τα ελικόπτερα μπορούν να φέρουν πυραύλους Hellfire
Η σύγκρουση στον Βόρειο Τομέα
Αντίστοιχα στον βόρειο τομέα του προγεφυρώματος ένας ακόμη ΛΕΕΠ των 4 Apache DHA αυτή τη φορά και 4 Kiowa Warrior θα ενεργήσει με αντίστοιχο αλλά πιο αποτελεσματικό τρόπο. Το Apache-φορέας Longbow με τον διοικητή του ΛΕΕΠ στη θέση του συγκυβερνήτη/πυροβολητή κατοπτεύει το πεδίο εμπρός του, αρχικά σε εύρος 90 μοιρών. Η οθόνη γεμίζει σύμβολα απεικόνισης πληθώρας διαφορετικών οπλικών συστημάτων. Αυτός, όμως, επισημαίνει και αναθέτει πρώτα την καταστροφή των 4 αυτοκινούμενων αντιαεροπορικών Atilgan που με τον 4πλό εκτοξευτή αντιαεροπορικών πυραύλων Stinger αποτελούν και τον κύριο αντίπαλο του Apache στο πεδίο. Οι εκτοξεύσεις των τεσσάρων πρώτων Hellfire εκμηδενίζουν αυτά ακριβώς τα στίγματα. Ο διοικητής του ΛΕΕΠ επιβεβαιώνει την καταστροφή τους με συνεχείς μεγεθύνσεις, μέχρι και 126x, στο FLIR του.
Οι επόμενες αναθέσεις-καταστροφές ακολουθούν τη μέθοδο που περιγράφηκε παραπάνω, ενώ το Longbow θα περάσει σε διαμόρφωση έρευνας 360 μοιρών και θα συνεχίσει να ψάχνει χαμηλά για τουρκικά επιθετικά ελικόπτερα ή/και για αεροσκάφη σε μικρό ύψος. Κάποιες χιλιάδες πόδια παραπάνω άλλωστε στην ευρύτερη περιοχή διεξάγεται η αεροπορική μάχη, αλλά αυτόν τον ενδιαφέρουν τα τουρκικά F-16 πoυ πιθανόν θα λάβουν τη δύσκολη ειδική αποστολή να κινηθούν εναντίον τους. Τα 30 έως 50 πόδια ύψος από το έδαφος, όπου αιωρούνται οι σχηματισμοί των ΛΕΕΠ, αποτελούν την αποκλειστική δική τους εναέρια περιοχή στην οποία διατηρούν το τακτικό πλεονέκτημα.
Η καταστροφή και αποδιοργάνωση των δύο τουρκικών εφεδρικών Ταξιαρχιών, που επιχείρησαν να εισέλθουν και να διευρύνουν το προγεφύρωμα, είναι καταλυτική για τα αμυνόμενα ελληνικά τμήματα. Μία και μόνο ώρα αρκεί στα επιθετικά ελικόπτερα για να αλλάξουν τους εκεί συσχετισμούς ισχύος. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβουν οι χερσαίες ελληνικές εφεδρικές δυνάμεις που ήδη προσεγγίζουν στην περιοχή με αποστολή την υπέρβαση, αντεπίθεση και διεκπεραίωση εκείθεν του ποταμού για επιθετική επιστροφή. Οι δύο ΛΕΕΠ επιστρέφουν για ανεφοδιασμό και σύντομη ανάπαυση στους Προκεχωρημένους Χώρους Διασποράς, ενώ ένας τρίτος βρίσκεται «καθ’ οδόν» για ανάληψη αποστολής επιθετικής αναγνώρισης και κάλυψης των πλευρών των αντεπιτιθέμενων δυνάμεων…
KIOWA Warriors in the Sky
31/12/2017
3.
Deepstrike, το αντίπαλο δέος του Iskander και του Yildirim II
και η χρήση του ως όπλο αποτροπής από την Ελλάδα.
Ο Στρατός των Η.Π.Α. έχει ανέθεσε στη Raytheon την ανάπτυξη ενός νέου συστήματος τακτικών πυραύλων μεγάλης εμβέλειας. Γνωστό ως DeepStrike, ο πυραύλος θα αντικαταστήσει το ATACMS και θα είναι σε θέση να πλήξει στόχους με ακρίβεια σε απόσταση ως 499 χιλιομέτρων, συμπεριλαμβανομένων κινούμενων στόχων τόσο στη ξηρά όσο και στη θάλασσα.
Το πρόγραμμα προέκυψε από την ανάγκη να αναπτυχθεί ένας αντικαταστάτης της ATACMS που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ως μέσο που θα είναι σε θέση να χτυπήσει εχθρικούς στόχους όπως αποθήκες καυσίμων, συγκεντρώσεις στρατευμάτων, αεροδρόμια και άλλους στόχους υψηλής αξίας σε αποστάσεις μέχρι και 300 χιλιόμετρα (Block IVA). Κάθε όχημα M270 Multiple Launch Rocket System μπορεί να μεταφέρει και να εκτοξεύσει έως και δύο Deepstrike. Το ATACMS χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στον πόλεμο του Κόλπου του 1991 και στην εισβολή του Ιράκ το 2003.
Όπως και ο ρωσικός Iskander, το βεληνεκές του Deepstrike «περιορίζεται» στα 499 χιλιόμετρα, εξαιτίας της συνθήκης του 1987, που απαγορεύει στις δύο χώρες τη χρήση τακτικών βλημάτων, η εμβέλεια των οποίων ξεπερνά τα 310 μίλια ή 498,9 χιλιόμετρα.
Η Raytheon προχωρά στην ανάπτυξη του βλήματος DeepStrike, που μπορεί να εκτοξευτεί από τον φορέα M270 του ATACMS. Η εταιρία ισχυρίζεται πως έχει το εντυπωσιακό βεληνεκές των 499 χιλιομέτρων. Αναμένεται να εισέλθει σε υπηρεσία στις αρχές 2020, ως το «αντίπαλο δέος» των Iskander. Είναι άγνωστο εάν θα επιτραπεί η εξαγωγή του σε τρίτες χώρες.
Σημειώνουμε πως πιθανή αγορά του πυραυλικού συστήματος εμβέλειας 500 χιλιομέτρων από την Ελλάδα, θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων στο Αιγαίο, αναγκάζοντας ίσως τη Τουρκία να μεταφέρει κρίσιμες μονάδες στα μετόπισθεν. Τοποθετημένο σε καίριο σημείο, μπορεί να πλήξει όλους τους σημαντικούς στρατιωτικούς στόχους, αλλά και σημαντικές υποδομές στη δυτική Τουρκία (όπως για παράδειγμα τις θέσεις εγκατάστασης των τουρκικών S-400). Τονίζουμε πως ο βασικός φορέας των ATACMS αλλά και των DeepStrike υπηρετούν στον Ελληνικό Στρατό. Μια βασική διαφορά με τον ATACMS είναι η μεταφορά 4 βλημάτων αντί 2 από τον εκτοξευτή Μ270. Τα ανωτέρω βέβαια προϋποθέτουν ελληνικό ενδιαφέρον και το κυριότερο, άδεια εξαγωγής από τις ΗΠΑ.
DEEPSTRIKE: AMERICA’S ANSWER TO RUSSIA'S ISKANDER BALLISTIC MISSILE || WARTHOG 2017
Από Thanos S. Epachtitis
https://www.ptisidiastima.com/deepstrike/
2.
ΘΕΜΑ: Πολεμώντας με τα Kiowa στον Έβρο.
Συνεχίζουμε τα άρθρα μας για την επιχειρησιακή χρησιμοποίηση των OH-58D, σε συνδυασμό με τα AH-64+/D Apache. Παρουσιάζουμε το πρώτο σενάριο, με χρήση της αεροπορίας στρατού σαν εφεδρεία στο Βόρειο Μέτωπο, και ανάσχεση με χρήση Hellfire επιθετικής αιχμής του τουρκικού στρατού… Το άρθρο δημοσιεύτηκε στο τεύχος 379 Δεκεμβρίου 2017, το οποίο είναι ακόμη στα περίπτερα.
(U.S. Army photo Spc. George Welcome)
Πολεμώντας με τα Apache και τα Kiowa
Όταν η κατάσταση γίνει κρίσιμη και το μέτωπο κινδυνεύει να καταρρεύσει, οι υπερασπιστές του Έβρου και των νησιών του ανατολικού Αιγαίου γνωρίζουν ότι υπάρχει ακόμα ελπίδα. Περιμένουν με αγωνία να ακούσουν τον γνώριμο ήχο των επιθετικών ελικοπτέρων, που με την τρομακτική ισχύ πυρός που διαθέτουν μπορούν να ανακόψουν την εχθρική επίθεση και να αποδεκατίσουν τις τουρκικές δυνάμεις, μέχρι να φθάσουν οι στρατηγικές εφεδρείες…
Παρουσιάζουμε για πρώτη φορά τα πραγματικά επιχειρησιακά σενάρια μιας πιθανής ελληνοτουρκικής σύγκρουσης.
Μετά την ανάδυση το 2010 της ύπαρξης του τουρκικού σχεδίου «Balyoz» αποκαλύφθηκε στους πάντες, με τον πλέον προφανή τρόπο, αυτό για το οποίο τα ελληνικά επιτελεία προειδοποιούσαν επί χρόνια: Οι Τούρκοι έχουν εδαφικές επιδιώξεις/διεκδικήσεις στην ελληνική Θράκη και υπάρχουν λεπτομερείς τουρκικοί στρατιωτικοί σχεδιασμοί για την κατάληψή της. Τον Αύγουστο του 2016, μετά το αποτυχημένο στρατιωτικό πραξικόπημα ανατροπής του προέδρου Ερντογάν, επιβεβαιώθηκε για δεύτερη φορά ότι οι τουρκικές εθνικές επιδιώξεις προς δυσμάς εντάσσονται και στο εσωτερικό μέτωπο σύγκρουσης των δύο «κόσμων» εντός της τουρκικής επικράτειας, των νέοοθωμανών και των κεμαλιστών. Ιδιαίτερο ενδιαφέρον είχαν οι πληροφορίες που είδαν το φως της δημοσιότητας και ανέφεραν ότι σε περίπτωση επιτυχίας του πραξικοπήματος και για να αποφευχθούν περαιτέρω συγκρούσεις και λουτρό αίματος στο εσωτερικό της Τουρκίας, οι πραξικοπηματίες σχεδίαζαν «προβοκατόρικη» αιφνιδιαστική επιθετική ενεργεία κατά της ελληνικής Θράκης με σκοπό την επόμενη μέρα οι πάντες να συσπειρωθούν για να αντιμετωπίσουν τον κοινό εχθρό, τους Έλληνες.
Οι επιδιώξεις και οι σχεδιασμοί του Σχεδίου «Βαριοπούλα» δεν έχουν αλλάξει. Δυστυχώς, λόγω της οικονομικής κρίσης η Ελλάδα έχει κάνει πολύ λίγα από το 2010 για να τους εξουδετερώσει-ανατρέψει. Η άλλη πλευρά όμως έχει ενισχύσει τη θέση της, έχει αναβαθμιστεί εξοπλιστικά και κυρίως αισθάνεται ότι έχει «το πάνω χέρι». Αν και απευκταίο, είναι πολύ πιθανό στο μέλλον οι ένοπλες δυνάμεις να χρειαστεί να αντιμετωπίσουν τα παρακάτω σενάρια σύγκρουσης, τόσο στον Έβρο όσο και στο ανατολικό Αιγαίο.
LIVE FIRE! OH-58D Kiowas Fire Rockets and .50 Cal Machine Gun
ΣΕΝΑΡΙΟ 1: Έβρος 2020…
Η Ανατολική Θράκη είναι η περιοχή ευθύνης της 1ης Τουρκικής Στρατιάς με έδρα την Κωνσταντινούπολη. Σε αυτήν υπάγονται τρία Σώματα Στρατού (ΣΣ):
Το 2ο με έδρα την Καλλίπολη στην ομώνυμη Χερσόνησο, το 5ο με έδρα την Τυρολόη (Τσορλού) και το 3ο με έδρα το Σισλί της Κωνσταντινούπολης, που αποτελεί και την εφεδρεία της Στρατιάς.
-Το 2ο ΣΣ αποτελείται από 4 ταξιαρχίες, την 4η, την 8η και τη 18η Μηχανοκίνητη και την 95η Τεθωρακισμένη και είναι προσανατολισμένο στη νότια περιοχή του Έβρου, απέναντι από την ελληνική ΧΧΙΙ Μηχανοκίνητη Μεραρχία.
-Το 5ο ΣΣ αποτελούμενο και αυτό από 4 ταξιαρχίες, την 54η (στην Αδριανούπολη), την 55η (στις Σαράντα Εκκλησίες) και την 65η (στην Αρκαδιούπολη-Λουλέ Μπουργκάζ) Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία και την 1η Τεθωρακισμένη Ταξιαρχία (στο Μπαμπάεσκι) και είναι προσανατολισμένο στον Βόρειο Έβρο, απέναντι από τη ΧVI Μηχανοκίνητη Μεραρχία και την 50η Ταξιαρχία Πεζικού.
-Το 3ο ΣΣ διαθέτει την 66η Μηχανοκίνητη Ταξιαρχία (στη Ραιδεστό και στην Τυρολόη) και τις 2η (πρόσφατα μετακινήθηκε στη ΝΑ Τουρκία) και 3η (στο Τσερκέζγκιοϊ) Τεθωρακισμένες Ταξιαρχίες. Διαθέτει επίσης το 6ο, το 23ο και το 47ο Μηχανοκίνητο Σύνταγμα πεζικού.
Το Σχέδιο Επίθεσης
Η κύρια επιθετική ενέργεια, σύμφωνα με το σχέδιο «Βαριοπούλα», αναλαμβάνεται από το 5ο ΣΣ ενισχυόμενο από μία έως δύο ταξιαρχίες του 3ου ΣΣ και υλοποιείται κατά του κεντρικού τμήματος του νομού Έβρου. Η περιοχή της κύριας επιθετικής ενέργειας προσδιορίζεται στην περιοχή βόρεια της κωμόπολης του Σουφλίου και μέχρι το Διδυμότειχο. Ουσιαστικά πρόκειται για την περιοχή που οριοθετείται μεταξύ των δύο παραποτάμων του Έβρου, του Ποτιστικού Ρέματος και του Ερυθροποτάμου. Εκεί, το εύρος μεταξύ των ελληνοτουρκικών και των ελληνοβουλγαρικών συνόρων προσεγγίζει μόλις τα 20 χιλιόμετρα και συνεπώς γεωγραφικά είναι εύκολο να αποκοπεί και να απομονωθεί επιχειρησιακά το βόρειο τμήμα του Νομού. Το πυκνό και μεγάλης χωρητικότητας οδικό δίκτυο της Ανατολικής Θράκης, που βελτιώθηκε εξαιρετικά την περίοδο Ερντογάν, επιτρέπει στις τουρκικές εφεδρικές ταξιαρχίες, αφενός να παραμένουν σε ικανή απόσταση από τα ελληνοτουρκικά σύνορα, απρόσβλητες από τα πυρά του ελληνικού πυροβολικού, αφετέρου να είναι διεσπαρμένες σε περιοχές που γεωγραφικά δεν μπορεί να γίνει αντιληπτό το πού προορίζονται τελικά να ενεργήσουν. Τέλος, όλες οι τουρκικές δυνάμεις και σε όλο το μήκος της μεθορίου θα ενεργούν επιθετικά για να απασχολούν τις απέναντι ελληνικές δυνάμεις και ταυτόχρονα να μην επιτρέπουν την όποια «μετάγγισή» τους στην περιοχή που τελικά θα εκδηλώσουν την κύρια προσπάθειά τους.
Η κύρια επιθετική ενέργεια θα είναι καταλυτική. Σε μέτωπο που αμύνονται 1 έως 2 ελληνικά τάγματα πεζικού θα επιτεθούν δύο τουρκικές Μηχανοκίνητες Ταξιαρχίες και τα αποτελέσματα της διάσπασης της αμυντικής γραμμής θα τα εκμεταλλευτούν δύο ακόμη Ταξιαρχίες (η μία τουλάχιστον θα είναι Τεθωρακισμένη), για να διευρύνουν το ρήγμα και σε σύντομο χρόνο να φτάσουν στα ελληνοβουλγαρικά σύνορα κόβοντας τον νομό Έβρου στη μέση. Μέχρι και λίγες ώρες πριν από την εμπλοκή των εφεδρικών τουρκικών ταξιαρχιών η ελληνική πλευρά, λόγω της αδυναμίας εκτίμησης της περιοχής που θα ενεργήσουν, θα συνεχίζει να αμφιβάλλει για το πού τελικά θα επέμβουν και συνεπώς για το πού εκδηλώνεται η κύρια προσπάθεια του αντιπάλου (αφού, όπως ήδη αναφέραμε, επιθετικές ενέργειες αντιπερισπασμού θα εκδηλώνονται σε πολλά σημεία της ελληνοτουρκικής μεθορίου).
Η κρισιμότερη φάση της κύριας τουρκικής επιθετικής ενέργειας είναι αυτό το μικρό χρονικό παράθυρο 1-2 ωρών, κατά τη διάρκεια του οποίου οι εφεδρικές ταξιαρχίες εισέρχονται στο προγεφύρωμα που πέτυχαν να δημιουργήσουν οι Ταξιαρχίες του «πρώτου κύματος», προκειμένου να συνεχίσουν την επιθετική ενέργεια ακάθεκτες, με νέα ορμή και «φρέσκιες δυνάμεις». Πρόκειται για την κρισιμότερη φάση όπου θα «παίζονται όλα»: Εκεί και τότε η ελληνική και η τουρκική αεροπορία θα μάχονται άνωθεν της ευρύτερης περιοχής, για να επιβάλλει η καθεμία αεροπορικό αποκλεισμό (Interdiction). Εκεί και τότε οι ελληνικές και οι τουρκικές εφεδρείες θα κινούνται, για να ακυρώσουν οι μεν τις επιδιώξεις των δε, και οι δε για να εκμεταλλευτούν τις μέχρι τότε εδαφικές επιτυχίες τους.
(U.S. Army photo Sgt. Duncan Brennan, 101st CAB public affairs)
Τα ελληνικά επιθετικά ελικόπτερα ως αμυντικός πολλαπλασιαστής
Τότε ακριβώς είναι ο ιδανικός χρόνος επέμβασης στον αγώνα των ελληνικών επιθετικών ελικοπτέρων. Η επιθετική κρούση εφαρμόζεται πάντα στα πλευρά του προγεφυρώματος και δεν περιορίζεται στη δυτική πλευρά του Έβρου, αλλά σε βάθος προκειμένου να πλήξει τις τουρκικές εφεδρικές μηχανοκίνητες μονάδες που βρίσκονται σε κίνηση προς δυσμάς. Την αποστολή θα αναλάβει ένας ΛΕΕΠ αποτελούμενος από 6 Apache A+ και 4 Kiowa Warrior, που θα ενεργήσει κατά του νοτίου πλευρού του προγεφυρώματος. Τα επιθετικά ελικόπτερα, εκμεταλλευόμενα το λοφώδες και ημιορεινό του εδάφους στα δυτικά του ποταμού, θα προσβάλλουν στόχους σε βάθος 4-6 χιλιομέτρων στο εσωτερικό τού προγεφυρώματος.
Τα Apache A+ και τα Kiowa Warrior παραμένουν καλυμμένα και μόνο οι 4 «μπάλες» MMS των τελευταίων εκτίθενται στον ορίζοντα. Το ένα MMS ανήκει στο Kiowa και επιβαίνει ο διοικητής του ΛΕΕΠ που μάχεται και διοικεί τα πυρά του Λόχου. Με την εντολή του κάθε Apache εκτοξεύει 2 Hellfire, πάντα από καλυμμένη θέση, με χρονικό διαχωρισμό μόλις 5 ή και λιγότερων δευτερολέπτων. Στα επόμενα 15-20 δευτερόλεπτα τα πρώτα βλήματα θα κατευθύνονται κατά των στόχων που καταυγάζουν τα λέιζερ των MMS, βαθιά μέσα στο τουρκικό προγεφύρωμα. Μετά τη στιγμιαία λάμψη της έκρηξης και την αναφώνηση «ΣΤΟΧΟΣ» από τον συγκυβερνήτη που παρατηρεί συνεχώς την οθόνη του FLIR, το MMS θα στραφεί ελάχιστα δεξιά ή αριστερά για να καταυγάσει για τα επόμενα 2-3 δευτερόλεπτα τον επόμενο στόχο, ώστε ο επόμενος Hellfire που έχει ήδη εκτοξευτεί να τον εξουδετερώσει.
Θα ακολουθήσει μια ακόμη διπλή προσβολή στόχων και αμέσως μετά τα επιθετικά ελικόπτερα θα μετακινηθούν κάποιες εκατοντάδες μέτρα σε νέες θέσεις, για να επαναλάβουν την 8πλή προσβολή. Αυτό θα επαναληφθεί αρκετές φορές μέχρι τα 6 Apache A+ να καταναλώσουν τους 16 Hellfire, που απαιτείται από την κρισιμότητα των καταστάσεων να φέρει τo καθένα τους, και θα αναχωρήσουν για ανεφοδιασμό. Στο μεταξύ, τα Kiowa Warrior θα συνεχίσουν τις προσβολές βάλλοντας και αυτά τους 4 Hellfire που το καθένα διαθέτει, καταυγάζοντας στόχους και εκτοξεύοντας εναλλάξ πυραύλους, πάντα από καλυμμένη θέση. Μετακινούμενα συνεχώς θα παραμένουν στην περιοχή αναμένοντας την επιστροφή των εκ νέου «φορτωμένων» Apache A+, για να συμπληρώσουν -εφόσον χρειαστεί- το καταστροφικό τους έργο. Η στοχευμένη εκτόξευση 112 Hellfire (16×6 των Apache A+ και 4×4 των Kiowa Warrior) θα έχει «πιάσει σίγουρα τόπο»!
Η σύγκρουση στον Βόρειο Τομέα
Αντίστοιχα στον βόρειο τομέα του προγεφυρώματος ένας ακόμη ΛΕΕΠ των 4 Apache DHA αυτή τη φορά και 4 Kiowa Warrior θα ενεργήσει με αντίστοιχο αλλά πιο αποτελεσματικό τρόπο. Το Apache-φορέας Longbow με τον διοικητή του ΛΕΕΠ στη θέση του συγκυβερνήτη/πυροβολητή κατοπτεύει το πεδίο εμπρός του, αρχικά σε εύρος 90 μοιρών. Η οθόνη γεμίζει σύμβολα απεικόνισης πληθώρας διαφορετικών οπλικών συστημάτων. Αυτός, όμως, επισημαίνει και αναθέτει πρώτα την καταστροφή των 4 αυτοκινούμενων αντιαεροπορικών Atilgan που με τον 4πλό εκτοξευτή αντιαεροπορικών πυραύλων Stinger αποτελούν και τον κύριο αντίπαλο του Apache στο πεδίο. Οι εκτοξεύσεις των τεσσάρων πρώτων Hellfire εκμηδενίζουν αυτά ακριβώς τα στίγματα. Ο διοικητής του ΛΕΕΠ επιβεβαιώνει την καταστροφή τους με συνεχείς μεγεθύνσεις, μέχρι και 126x, στο FLIR του.
Οι επόμενες αναθέσεις-καταστροφές ακολουθούν τη μέθοδο που περιγράφηκε παραπάνω, ενώ το Longbow θα περάσει σε διαμόρφωση έρευνας 360 μοιρών και θα συνεχίσει να ψάχνει χαμηλά για τουρκικά επιθετικά ελικόπτερα ή/και για αεροσκάφη σε μικρό ύψος. Κάποιες χιλιάδες πόδια παραπάνω άλλωστε στην ευρύτερη περιοχή διεξάγεται η αεροπορική μάχη, αλλά αυτόν τον ενδιαφέρουν τα τουρκικά F-16 πoυ πιθανόν θα λάβουν τη δύσκολη ειδική αποστολή να κινηθούν εναντίον τους. Τα 30 έως 50 πόδια ύψος από το έδαφος, όπου αιωρούνται οι σχηματισμοί των ΛΕΕΠ, αποτελούν την αποκλειστική δική τους εναέρια περιοχή στην οποία διατηρούν το τακτικό πλεονέκτημα.
Η καταστροφή και αποδιοργάνωση των δύο τουρκικών εφεδρικών Ταξιαρχιών, που επιχείρησαν να εισέλθουν και να διευρύνουν το προγεφύρωμα, είναι καταλυτική για τα αμυνόμενα ελληνικά τμήματα. Μία και μόνο ώρα αρκεί στα επιθετικά ελικόπτερα για να αλλάξουν τους εκεί συσχετισμούς ισχύος. Τα υπόλοιπα θα τα αναλάβουν οι χερσαίες ελληνικές εφεδρικές δυνάμεις που ήδη προσεγγίζουν στην περιοχή με αποστολή την υπέρβαση, αντεπίθεση και διεκπεραίωση εκείθεν του ποταμού για επιθετική επιστροφή. Οι δύο ΛΕΕΠ επιστρέφουν για ανεφοδιασμό και σύντομη ανάπαυση στους Προκεχωρημένους Χώρους Διασποράς, ενώ ένας τρίτος βρίσκεται «καθ’ οδόν» για ανάληψη αποστολής επιθετικής αναγνώρισης και κάλυψης των πλευρών των αντεπιτιθέμενων δυνάμεων…
KIOWA Warriors in the Sky
Από ptisidiastima
31/12/2017
3.
Deepstrike, το αντίπαλο δέος του Iskander και του Yildirim II
και η χρήση του ως όπλο αποτροπής από την Ελλάδα.
Ο Στρατός των Η.Π.Α. έχει ανέθεσε στη Raytheon την ανάπτυξη ενός νέου συστήματος τακτικών πυραύλων μεγάλης εμβέλειας. Γνωστό ως DeepStrike, ο πυραύλος θα αντικαταστήσει το ATACMS και θα είναι σε θέση να πλήξει στόχους με ακρίβεια σε απόσταση ως 499 χιλιομέτρων, συμπεριλαμβανομένων κινούμενων στόχων τόσο στη ξηρά όσο και στη θάλασσα.
Το πρόγραμμα προέκυψε από την ανάγκη να αναπτυχθεί ένας αντικαταστάτης της ATACMS που αναπτύχθηκαν κατά τη διάρκεια του Ψυχρού Πολέμου ως μέσο που θα είναι σε θέση να χτυπήσει εχθρικούς στόχους όπως αποθήκες καυσίμων, συγκεντρώσεις στρατευμάτων, αεροδρόμια και άλλους στόχους υψηλής αξίας σε αποστάσεις μέχρι και 300 χιλιόμετρα (Block IVA). Κάθε όχημα M270 Multiple Launch Rocket System μπορεί να μεταφέρει και να εκτοξεύσει έως και δύο Deepstrike. Το ATACMS χρησιμοποιήθηκε για πρώτη φορά στον πόλεμο του Κόλπου του 1991 και στην εισβολή του Ιράκ το 2003.
Όπως και ο ρωσικός Iskander, το βεληνεκές του Deepstrike «περιορίζεται» στα 499 χιλιόμετρα, εξαιτίας της συνθήκης του 1987, που απαγορεύει στις δύο χώρες τη χρήση τακτικών βλημάτων, η εμβέλεια των οποίων ξεπερνά τα 310 μίλια ή 498,9 χιλιόμετρα.
Η Raytheon προχωρά στην ανάπτυξη του βλήματος DeepStrike, που μπορεί να εκτοξευτεί από τον φορέα M270 του ATACMS. Η εταιρία ισχυρίζεται πως έχει το εντυπωσιακό βεληνεκές των 499 χιλιομέτρων. Αναμένεται να εισέλθει σε υπηρεσία στις αρχές 2020, ως το «αντίπαλο δέος» των Iskander. Είναι άγνωστο εάν θα επιτραπεί η εξαγωγή του σε τρίτες χώρες.
Σημειώνουμε πως πιθανή αγορά του πυραυλικού συστήματος εμβέλειας 500 χιλιομέτρων από την Ελλάδα, θα μπορούσε να αλλάξει τους συσχετισμούς δυνάμεων στο Αιγαίο, αναγκάζοντας ίσως τη Τουρκία να μεταφέρει κρίσιμες μονάδες στα μετόπισθεν. Τοποθετημένο σε καίριο σημείο, μπορεί να πλήξει όλους τους σημαντικούς στρατιωτικούς στόχους, αλλά και σημαντικές υποδομές στη δυτική Τουρκία (όπως για παράδειγμα τις θέσεις εγκατάστασης των τουρκικών S-400). Τονίζουμε πως ο βασικός φορέας των ATACMS αλλά και των DeepStrike υπηρετούν στον Ελληνικό Στρατό. Μια βασική διαφορά με τον ATACMS είναι η μεταφορά 4 βλημάτων αντί 2 από τον εκτοξευτή Μ270. Τα ανωτέρω βέβαια προϋποθέτουν ελληνικό ενδιαφέρον και το κυριότερο, άδεια εξαγωγής από τις ΗΠΑ.
DEEPSTRIKE: AMERICA’S ANSWER TO RUSSIA'S ISKANDER BALLISTIC MISSILE || WARTHOG 2017
Από Thanos S. Epachtitis
https://www.ptisidiastima.com/deepstrike/
7/1/2018
4.
Προβάδισμα και στην ικανότητα παθητικής ανίχνευσης αέρος – αέρος
για τα Τουρκικά F-16;
Μέσα στο γενικότερο κλίμα της επικαιρότητας που μονοπωλείται από το θέμα του εκσυγχρονισμού των F-16, μας διέφυγε κάτι σημαντικό. Κάτι που στο αμιγώς επιχειρησιακό επίπεδο, ίσως θα κάνει την διαφορά σε μια πιθανή σύγκρουση μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αεροπορίας. Αυτό έχει να κάνει με την χρήση παθητικών συστημάτων υπερύθρων (IRST) για την ανίχνευση και εγκλωβισμό εναέριων στόχων σε μικρές και μεσαίες αποστάσεις.
Όπως είναι ευρύτερα γνωστό, τόσο τα ελληνικά όσο και τα τουρκικά αεροσκάφη στερούνται συστημάτων IRST. Όμως τα σύγχρονα ατρακτίδια στοχοποίησης όπως το Sniper, το LANTIRN ER (ατρακτίδιο AN/AAQ-14) και το LITENING G4, μέσω των νέων αισθητήρων Flir τρίτης γενιάς υψηλής ευκρίνειας και της ενσωματωμένης κάμερας ημέρας παρέχουν μια στοιχειώδη ικανότητα παθητικής ανίχνευσης στόχων, χωρίς να γίνεται χρήση ενεργητικών αισθητήρων ραντάρ που θα πρόδιδαν την παρουσία του αεροσκάφους στα συστήματα προειδοποίησης ακτινοβολίας ραντάρ (RWS) και μέτρων ηλεκτρονικής υποστήριξης (ESM) του αντιπάλου.
Και ο λόγος που χαρακτηρίζουμε στοιχειώδη ή οριακά επαρκή αυτή την δυνατότητα είναι ότι δεν σχεδιάστηκαν με πρωταρχικό ρόλο την ανίχνευση στόχων αέρος αλλά για την κρούση στόχων εδάφους. Γι αυτό τον λόγο, υπάρχουν τα εξιδικευμένα συστήματα IRST που βρίσκονται τοποθετημένα, είτε εκ κατασκευής, μπροστά από το πιλοτήριο των Rafale/Typhoon, Mig 29/Mig 35, Sukhoi Su-27/30/35 και πρόσφατα, στα νέα κινέζικα μαχητικά με σαφή χαρακτηριστικά μείωσης RCS, είτε ενσωματωμένα σε τροποποιημένες δεξαμενές καυσίμου στον κεντρικό φορέα του αεροσκάφους, όπως το IRST 21 (φωτο) στα F/A-18E/F Super Hornet.
Και εδώ τελικά η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία (ΤΗΚ) φαίνεται να απολαμβάνει ένα κρίσιμο τακτικό πλεονέκτημα. Ας δούμε γιατί:
Το Ιούνιο του 2010 η Lockheed Martin είχε γνωστοποιήσει την υπογραφή συμβολαίου ύψους 118 εκατομμυρίων δολαρίων στο πλαίσιο προγράμματος FMS, για την κατασκευή και παράδοση απροσδιόριστου αριθμού ατρακτιδίων AN/AAQ-33 Sniper και ατρακτιδίων ναυτιλίας AN/AAQ-13 LANTIRN ER. Η ανακοίνωση Τύπου της αμερικανικής εταιρείας ανέφερε ότι τα ατρακτίδια προορίζονται να εξοπλίσουν τα F-16Block 40 και -50 της THK. Βέβαια, ενάμιση περίπου χρόνο πριν από την υπογραφή του συμβολαίου για την νέα τουρκική παραγγελία ατρακτιδίων, είχε προηγηθεί η καθιερωμένη ενημέρωση της DSCA (Defence and Security Cooperation Agency) του πενταγώνου προς το κογκρέσο των ΗΠΑ, που ήταν πιο κατατοπιστική σχετικά με το τουρκικό αίτημα. Βάση της ενημέρωσης αυτής, η Τουρκία ζητούσε την προμήθεια 30 ατρακτιδίων AN/AAQ-33 Sniper και 30 ατρακτιδίων ναυτιλίας AN/AAQ-13 LANTIRN ER.
Ανεξάρτητα του πραγματικού αριθμού των ατρακτιδίων AN/AAQ-33 Sniper που παρέλαβε τελικά η ΤΗΚ, το γεγονός είναι ότι επιχειρεί και κατά πάσα πιθανανότητα, θα έχει ενσωματώσει στα επιχειρησιακά της σενάρια τακτικές χρήσης των Sniper για την παθητική αποκάλυψη και εναέριων στόχων, πέρα της προσβολής στόχων εδάφους με κατευθυνόμενα πυρομαχικά ακριβείας.
Τουρκικό F-16D block 50 με ατρακτίδιο Sniper στο δεξιό τμήμα του αεραγωγού.
Το πόσο επιτυχημένες μπορεί να είναι αυτές οι τακτικές δεν μπορούμε να ξέρουμε, καθώς τέτοιου είδους πληροφορίες δύσκολα θα διέφυγαν του στρατιωτικού απορρήτου. Σε κάθε περίπτωση, η χρήση ακόμα και προηγμένων ατρακτιδίων όπως το Sniper, εμπεριέχει περιορισμούς. Η τοποθέτηση τους στο κάτω τμήμα του αεροσκάφους και συγκεκριμένα στο δεξιό τμήμα του αεραγωγού του F-16, καθιστά ευκολότερη την ανίχνευση και παρακολούθηση ιπτάμενων στόχων που πετούν σε χαμηλότερο υψόμετρο (πχ ελικόπτερα, ελικοφόρα αεροσκάφη) ενώ σαφέστατα, χρειάζεται η ανάπτυξη ειδικών προφίλ πτήσης για την ανίχνευση στόχων σε υψηλότερο επίπεδο πτήσης. Όμως σε σχέση με τα ελληνικά F-16 που είναι εξοπλισμένα με τα παλαιά Lantirn, τα οποία ενσωματώνουν ξεπερασμένους τεχνολογικά αισθητήρες χαμηλής ανάλυσης, τα τουρκικά F-16, έχουν ένα σημαντικό (θεωρητικά) πλεονέκτημα, αν προσθέσουμε τον μεγάλο αριθμό αεροσκαφών (240 περίπου F-16) που είναι εφοδιασμένα με ζεύξη δεδομένων Link-16.
Αυτό επιτρέπει σε σχηματισμούς τουρκικών αεροσκαφών F-16 με κλειστό ραντάρ, να δέχονται πληροφορίες στόχων από ιπτάμενα ραντάρ (Boeing 737 AEW&C Peace Eagle) και F-35 (στο άμεσο μέλλον) μέσω του Link-16 και στην συνέχεια, μέσω του ατρακτιδίου Sniper να παρακολουθήσουν παθητικά έναν στόχο και να βάλλουν εναντίον του είτε με πύραυλο υπέρυθρης καθοδήγησης AIM-9X Ι/ΙΙ σε συνδυασμό με το κράνος JHMCS, είτε ανοίγοντας το ραντάρ τους για βολή πυραύλου ΑIM-120, σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Φυσικά, τα σενάρια είναι εντελώς υποθετικά καθώς τόσο η μοναδικότητα κάθε αποστολής όσο και τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου δυναμικού, μπορεί να επιβάλουν διαφορετικές τακτικές χρήσης πυραύλων και συστημάτων. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν και τα ανάλογα σχολεία όπλων τακτικής (ΣΟΤ) σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τα ελληνικά F-4E AUP αξιοποιούν το ισραηλινό σύστημα LITENING ΙΙ της RAFAEL με αναμφισβήτητα υψηλότερα τεχνικά και επιχειρησιακά χαρακτηριστικά από τα Lantirn, αλλά κατά πάσα πιθανότητα, τα ελληνικά πληρώματα παραμένουν προσηλωμένα σε αποστολές κρούσης εδάφους.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε ότι έχει ήδη πιστοποιηθεί το εγχώριας ανάπτυξης ατρακτίδιο στοχοποίησης ASELPOD της Αselsan για χρήση στα τουρκικά μαχητικά F-4/2020/ Terminator και F-16. Τα τεχνικά χαρακτηριστικά του τουρκικού ατρακτιδίου (σε ότι αφορά τον αισθητήρα FLIR και την κάμερα ημέρας) σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρεία, είναι κοντά σε αυτά των Sniper, LITENING III και Lantirn ER : ( FLIR 3ης γενιάς ανάλυσης 640 x 512 και κάμερα ανάλυσης 768 x 576). Επίσημα η Αselsan, όπως και η Lockheed Martin για το Sniper, αναφέρει ότι το ASELPOD έχει και διαμόρφωση αέρος – αέρος. Οπότε ίσως και αυτό να πρέπει να συνυπολογισθεί στα συστήματα που μπορούν να δώσουν δυνατότητες παθητικής αποκάλυψης στόχων για τα μαχητικά της ΤΗΚ.
Tο εγχώριας ανάπτυξης ατρακτίδιο στοχοποίησης ASELPOD της Αselsan
Η πιθανότητα ύπαρξης ζεύξης δεδομένων
των τουρκικών ατρακτιδίων Sniper.
To 2008 η Lockheed Martin πραγματοποίησε επίδειξη με το πρωτότυπο μιας αμφίδρομης ζεύξης δεδομένων βίντεο (VDL) για το ατρακτίδιο στοχοποίησης Sniper. Με την ζεύξη αυτή είναι δυνατή η ανταλλαγή εικόνων και βίντεο υψηλής ανάλυσης σε πραγματικό χρόνο μεταξύ των αεροσκαφών με Sniper και φίλιων χερσαίων μονάδων. Ίσως η τουρκική παραγγελία του 2010, να περιελάμβανε συστήματα με αυτή την δυνατότητα, αν φυσικά τότε η Lockheed Martin είχε ενσωματώσει το VDL στην παραγωγή των Sniper και υπήρξε και η σχετική άδεια εξαγωγής του, από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Αμερικής.
Η USAF έχει διεξάγει εκτεταμένες δοκιμές (το 2010) με αεροσκάφη F-16, F-15E, A-10, B-1B εφοδιασμένων με ατρακτίδια Sniper και LITENING τα οποία ανταλάσουν βίντεο υψηλής ευκρίνειας και πληροφορίες στόχων με επίγειους ελεγκτές JTAC (Joint Tactical Air Controller) που είναι εφοδιασμένοι με ειδικά φορητά τερματικά Rover-5, αξιοποιώντας ένα νέο δίκτυο τακτικής ικανότητας Net-T.
Φυσικά τα παραπάνω δεν σχετίζονται άμεσα με την ικανότητα παθητικής αναγνώρισης εναέριων στόχων της ΤΗK μέσα από τον συνδυασμό Sniper και ASELPOD με F-16 / F-4/2020/ Terminator αλλά είναι ενδεικτικά και της δυκτοκεντρικής ικανότητας συνεργασίας με επίγειες δυνάμεις που δίνει το Sniper, ακόμα και αν δεχτούμε ότι ότι τα τουρκικά συστήματα δεν την έχουν αλλά μπορεί να την αποκτήσουν στα πλαίσια μελλοντικής αναβάθμισης. Πάντως, η Αselsan προγραμματίζει την αναβάθμιση του ASELPOD με αμφίδρομη ζεύξη δεδομένων (two-way datalink).
Το ατρακτίδιο IRST Legion Pod για τα Ελληνικά F-16 block Viper
Η είδηση ότι η USAF( μέσω της Boeing) επέλεξε το νέο ατρακτίδιο IRST Legion Pod της Lockheed Martin για εξοπλισμό 130 μαχητικών F-15C, είναι φυσικό να δημιουργεί εύλογες φιλοδοξίες για την επιλογή του από την ΠΑ, στα πλαίσια της αναβάθμισης των ελληνικών F-16. To σύστημα που έχει πιστοποιηθεί και για το F-16, είναι σίγουρα ένας εξιδικευμένος αισθητήρας υπερύθρων με υπέρτερες δυνατότητες έρευνας σε μεγαλύτερες αποστάσεις – σε σχέση με τα κλασσικά ατρακτίδια σκόπευσης – και ενσωματωμένες δικτυοκεντρικές δυνατότητες (μέσω Link-16) με εναέριες, ναυτικές και επίγειες πλατφόρμες. Αν και ογκώδες σαν σύστημα (φωτο) αυξάνοντας δηλαδή την αεροδυναμική αντίσταση και το ίχνος ραντάρ του φορέα, είναι μια λύση για την παθητική ανίχνευση μαχητικών 4ης και 5ης γενιάς (πχ F-35).
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η ΠΑ δεν είχε την πολυτέλεια να ζητήσει τέτοιο σύστημα για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των F-16 στο block Viper, αφού όχι μόνο τα κονδύλια έχουν συγκεκριμένη οροφή (1.1 δισ ευρώ) αλλά το πρόγραμμα για να χρηματοδοτηθεί, πρέπει να πρώτα να βρεθεί ο αγοραστής που θα αγοράσει τα 32 F-16 Block 30 της Πολεμικής Αεροπορίας. Και μέχρι να γίνει αυτό, πλησιάζει και το ανεπίσημο άνοιγμα της προεκλογικής περιόδου…
Οπότε αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη γιατί το σήριαλ έχει πολλά ακόμα επεισόδια.
Κωνσταντίνος Κωστελέτος
https://defencereview.gr/provadisma-ke-stin-ikanotita-pathitikis-anichnefsis-aeros-aeros-gia-ta-tourkika-f-16/
6/1/2018
5.
Τα πολεμικά αεροσκάφη στην Ευρώπη.
Πόσα έχουν Ελλάδα & Τουρκία.
Ένας από τους ισχυρότερους τομείς άμυνας είναι ο τομέας των μαχητικών αεροσκαφών. Ουσιαστικά δείχνει και την πραγματική δύναμη μιας χώρας σε σχέση με τις αντίπαλες χώρες.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του globalfirepower.com που διαμόρφωσε σε χάρτη το historynutshell.com αναμφισβήτητη υπερδύναμη της πολεμικής αεροπορίας στην Γηραιά ήπειρο είναι η Ρωσία η οποία διαθέτει 806 μαχητικά, περίπου όσα διαθέτουν μαζί οι τέσσερις χώρες που την ακολουθούν στην λίστα.
Ανάμεσα σε αυτές - και πίσω από την δεύτερη Γαλλία (296 μαχητικά και αναχαιτιστικά) - βρίσκονται Τουρκία και Ελλάδα όπου σύμφωνα με τα στοιχεία υπάρχει μία ισορροπία δυνάμεων με την γείτονα να διαθέτει 207 αεροσκάφη και την Ελλάδα 206. Την πρώτη πεντάδα ολοκληρώνει η Ισπανία με 109 μαχητικά.
Αν και τα στοιχεία το historynutshell αναφέρει ότι τα στοιχεία του είναι του 2017 αυτά διαφέρουν σε σχέση με άλλες μελέτες. Σε παγκόσμιο επίπεδο η Ελλάδα είναι η 15η δύναμη.
Σύμφωνα με το τελευταίο οι συσχετικοί δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών διαμορφώνονται ως εξής:
Μαχητικά Αεροσκάφη :
Τα μαχητικά αεροσκάφη της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας το 2017 είναι μειωμένα. Σήμερα ανέρχονται στα 231 σε σχέση με 277 το 2014 και 283 το 2004. Ακόμη πιο αισθητή είναι η μείωση στην τουρκική πλευρά, όπου τα μαχητικά αεροσκάφη ανέρχονται στα 267 σε σχέση με 390 το 2014 και 445 το 2004.
Αεροσκάφη Έγκαιρης Προειδοποίησης:
Η Ελλάδα διαθέτει 4 τύπου ΕΜΒ-145 ΑΜΒ-145AEW όπως και το 2014. Η Τουρκία διαθέτει επίσης 4 τύπου B-737 AEW τώρα, σε σχέση με 1 που διέθετε το 2014.
http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/diethnis-asfaleia/659381_ta-polemika-aeroskafi-stin-eyropi-posa-ehei-i-ellada-kai
7/1/2018
6.
Το “κοστούμι” του εκσυγχρονισμού των F-16 πολύ “στενό” για να χωρέσει τις ανάγκες της ΠΑ και τις απαιτήσεις των ΗΠΑ.
Ο ενθουσιασμός για την απόφαση εκσυγχρονισμού των F-16 έχει μετατραπεί σε πραγματικό πονοκέφαλο που δεν αντιμετωπίζεται προς το παρόν με κανενός είδος παυσίπονο!
Η ΠΑ θέλει πάση θυσία τον εκσυγχρονισμό για επιχειρησιακούς λόγους και δεν χρειάζεται να εξηγηθεί τίποτα περισσότερο γι΄ αυτό. Από το 2007 το ζητά και οι κυβερνήσεις “σφύριζαν αδιάφορα”.
Η κυβέρνηση θέλει να προχωρήσει το πρόγραμμα και για λόγους πολιτικούς ή αν προτιμάτε για λόγους που έχουν να κάνουν με τη γνωστή -και αναποτελεσματική θα πούμε- “εξοπλιστική διπλωματία”. Με απλά λόγια δεν θέλουν να “χαλάσει” ένα πρόγραμμα που ανακοινώθηκε μπροστά στις κάμερες από τον Τραμπ και τον Τσίπρα.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι το “κοστούμι” που εμείς μπορούμε να “ράψουμε” με τα χρήματα που διαθέτουμε δεν χωράει με τίποτα τις οικονομικές απαιτήσεις των Αμερικανών! Γι΄ αυτό και το ΄χουμε ρίξει στη “μεταποίηση” η οποία μέχρι στιγμής όμως δεν έχει αποτέλεσμα…
Στη σύσκεψη που έγινε πριν από μερικές ημέρες στο ΥΠΕΘΑ ο προβληματισμός ήταν πάρα πολύ μεγάλος. Η συζήτηση έφθασε ακόμη και σε “ακραία” σενάρια, όπως για παράδειγμα να εκσυγχρονιστούν μόνο τα 38 αεροσκάφη που έχουν απομείνει από την αγορά της κυβέρνησης Κων.Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τα αεροσκάφη αυτά σίγουρα πρέπει να εκσυγχρονιστούν,γιατί διαφορετικά απαξιώνονται, αλλά δεν μπορεί να μιλάμε για εκσυγχρονισμό της ΠΑ με μόνο 38 αεροσκάφη! Υπενθυμίζουμε πως το σχέδιο αναβάθμισης έκανε λόγο για 123 F-16 που έπρεπε να εκσυγχρονιστούν. Μόλις άρχισαν οι προσθέσεις και οι αφαιρέσεις, “πέσαμε” αρχικά στα 93 και τελικά φθάσαμε στα 85 από τα οποία τα 30 ήταν τα αεροσκάφη που είχαν αγοραστεί το 2005 και άρχισαν να έρχονται στην Ελλάδα ,μετά από το 2007. Αεροσκάφη που δεν χρειάζονται επί της ουσίας εκσυγχρονισμό. Ωστόσο αυτό το “πακέτο” εκσυγχρονισμού που προέβλεπε αναβάθμιση των F-16 που αγοράστηκαν επί Σημίτη και Καραμανλή ήταν το φθηνότερο.
Παρόλα αυτά το κόστος παραμένει ψηλά για τα δικά μας δεδομένα, ξεπερνώντας το 1,1 δις ευρώ που έχει θέσει ως οροφή η ελληνική κυβέρνηση. Επιπλέον υπάρχει και το πρόβλημα της προκαταβολής του 1 δις που πρέπει να πληρωθεί μέχρι το 2020.
Με αυτά τα δεδομένα άπαντες προσπαθούν να βρουν διέξοδο στο αδιέξοδο,κάτι διόλου εύκολο. Αν μειωθεί κι άλλο ο αριθμός των αεροσκαφών που θα εκσυγχρονίσουμε,τότε το κέρδος για τη ΠΑ θα ΄ναι πολύ μικρό και το κόστος πολύ μεγάλο. Τόσο που θα πρέπει κάποιος να απαντήσει,γιατί δεν εξετάζεται το ενδεχόμενο αγοράς νέων αεροσκαφών.
Δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη πλέον και η άποψη που εκφράζεται από κύκλους της ΠΑ ,σύμφωνα με την οποία θα ήταν ίσως προτιμότερο να υπάρξει σχεδιασμός για ανβάθμιση και ενίσχυση της αεράμυνας της χώρας σε συνδυασμό με ένα “τεχνολογικό λίφτινγκ” των F-16 που θα ΄χει να κάνει “με την διαλειτουργικότητα όλου του στόλου των F-16”.
Σ΄ αυτό το κλίμα και μ΄ αυτά τα δεδομένα είναι μάλλον απίθανο να επιτευχθεί ο στόχος να έχει “κλείσει συμφωνία” μέχρι το τέλος Ιανουαρίου. Υπενθυμίζουμε ότι ο πρώτος στόχος ήταν να έχει τελειώσει το θέμα στις 31 Δεκεμβρίου.
Π. Καρβουνόπουλος
http://www.militaire.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BA%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CF%89%CE%BD-f-16-%CF%80/
7/1/2018
A Russian military official walks in front of The S-400 'Triumph' anti-aircraft missile system during the Army 2017 International Military Technical Forum in Patriot Park outside Moscow, Russia, 22 August 2017. The Army 2017 International Military Technical Forum are held from 22 August to 27 August. EPA/YURI KOCHETKOV
7.
Το αντιαεροπορικό σύστημα S-400, η Τουρκία
και το αμερικανικό Πεντάγωνο.
Έχω επανειλημμένα υποστηρίξει πως τα αντιπυραυλικά και αντιαεροπορικά συστήματα S-400 που αγοράζει η Άγκυρα από τη Μόσχα δεν θα αναπτυχθούν τελικά στην Τουρκία για μια σειρά από σύνθετους λόγους. Φαίνεται όμως να διαψεύδομαι. Από όσα διαβάζουμε, οι διαπραγματεύσεις έχουν ολοκληρωθεί για δυο συστήματα και πως αυτά θα παραδοθούν γύρω στον Μάρτιο του 2020 και θα στοιχίσουν 2,5 δισ. δολάρια. Η Τουρκία έχει ήδη πληρώσει τα 45% του κόστους και τα υπόλοιπα θα πληρωθούν σε ρούβλια με ρωσικό δάνειο.
Tο μετακινούμενο (mobile) αμυντικό σύστημα S-400 είναι το πιο εξελιγμένο που διαθέτουν οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, ενώ η Μόσχα ετοιμάζει την ανάπτυξη της νέας (πέμπτης) γενιάς των S-500. Oι S-400 έχουν την ικανότητα να εγκλωβίσουν στόχους από αποστάσεις 400 μέχρι και 40 χιλ. Για κάθε περίπτωση διαθέτουν και ειδικούς πυραύλους. Κάθε δε σύστημα διαθέτει οκτώ συστοιχίες (batteries) και συνολικά 256 πυραύλους. Κατά τους ειδήμονες η πρακτική είναι να εκτοξεύονται δύο πύραυλοι ενάντια σε κάθε στόχο, οπότε κάθε σύστημα μπορεί, θεωρητικά, να αντιμετωπίσει 128 στόχους ταυτόχρονα. Οι ειδικοί όμως λένε πως μόνο 36 στόχοι μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Επιπλέον υπάρχουν αμφιβολίες κατά πόσο οι πύραυλοι κατά των μακρινών στόχων είναι διαθέσιμοι ή ακόμη κατά πόσο τα ραντάρ έχουν τις δυνατότητες που τους αποδίδονται.
Όλα αυτά είναι, βέβαια, θεωρητικά για τον απλούστατο λόγο πως το σύστημα αυτό δεν έχει δοκιμαστεί πουθενά. Είναι ανεπτυγμένο γύρω από τη Μόσχα και στην Κριμαία, έχει αγοραστεί από την Κίνα (αλλά δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί), ενώ διαβάζουμε πως το διαπραγματεύεται η Ινδία, ενώ υπάρχει ενδιαφέρον και από τη Σαουδική Αραβία.
Όπως είναι γνωστό, δυο συστήματα αναπτύχθηκαν και στη Συρία μετά την κατάρριψη ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους από την Τουρκία τον Νοέμβριο του 2015. Όταν τον Απρίλιο του 2017 οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να «τιμωρήσουν» τον Άσαντ διότι χρησιμοποίησε, τάχατες, χημικά όπλα (που ήταν μια ακόμη από τις συνεχείς προβακάτσιες εναντίον του) κατά των τζιχαντιστών, τον κτύπησαν από πολύ μακριά με 59 πυραύλους «Κρουζ», από πλοία τους στη Μεσόγειο. Δεν χρησιμοποίησαν πολεμικά αεροπλάνα φοβούμενοι τους S-400. Τότε αναπτύχθηκε μια εξειδικευμένη συζήτηση στις ΗΠΑ κατά πόσο οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να ριψοκινδυνέψουν τα αεροπλάνα τους και, αντίστοιχα, κατά πόσο οι Ρώσοι στοχοποίησαν ή όχι τους «Κρουζ» με τους S-400. Στην πρώτη περίπτωση οι S-400 λειτούργησαν αποτρεπτικά, ενώ στη δεύτερη οι Ρώσοι δεν έπραξαν τίποτα, λέγεται, διότι απλά δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη μαζική αμερικανική επίθεση. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ανάπτυξη των S-400 στη Συρία παρέλυσε την τουρκική αεροπορία.
Εφόσον δεν γίνεται χρήση των S-400, το πιο σημαντικό τους πλεονέκτημα είναι τα ραντάρ τους. Λέγεται πως έχουν δυνατότητα εντόπισης στόχων μέχρι 600 χλμ. Και είναι η δυνατότητα συλλογής δεδομένων και πληροφοριών που τους παρέχει στρατηγικό πλεονέκτημα. Αφού πόλεμοι δεν γίνονται κάθε μέρα, οι πληροφορίες είναι το μείζον.
Παρεμπιπτόντως, στην περίπτωση της αγοράς και προσπάθειας ανάπτυξης των S-300 από την Κύπρο το 1997-’98, το πρόβλημα των Εγγλέζων, πρωτίστως, των Τούρκων, των Ισραηλινών και των Αμερικανών δεν ήταν το αντιπυραυλικό σύστημα καθ’ εαυτό, αλλά οι δυνατότητες του ραντάρ του. Στην περίπτωση των Εγγλέζων η εγκατάσταση του ρωσικού συστήματος θα τους τύφλωνε τα ραντάρ του Τροόδους και θα τους δημιουργούσε τεράστια και αναντικατάστατη ζημιά. Δυστυχώς η Λευκωσία δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί, πόσο δε μάλλον να εκμεταλλευτεί, το κρίσιμο αυτό στοιχείο. Διότι, αν το αντιλαμβανόταν, θα κρατούσε το ραντάρ του συστήματος και θα «παρέδιδε» τους πυραύλους, που θα ήταν και ένας «έντιμος» αλλά και αποτελεσματικός συμβιβασμός. Το μονοπώλιο των Εγγλέζων να κατασκοπεύουν τους πάντες στη Μέση Ανατολή, αλλά και πέραν του ορίζοντα βαθιά μέσα στη Ρωσία, χωρίς να πληρώνουν «τελωνείο» στη Λευκωσία, θα τερματιζόταν άδοξα. Και η Κύπρος θα αποκτούσε ένα υψηλής αξίας στρατηγικό πλεονέκτημα. Ποτέ δεν είναι, βέβαια, αργά. Με αφορμή την αγορά των S-400 από την Τουρκία, το ραντάρ των S-300 μπορεί να εγκατασταθεί στην Κύπρο, αφού στην Κρήτη το πυραυλικό σύστημα S-300 φαίνεται να βρίσκεται σε αχρησία.
Η πιθανή ανάπτυξη των S-400 στην Τουρκία φέρνει την Ελλάδα σε μια πολύ δύσκολη στρατηγικά θέση. Δεν κατέχω τις γνώσεις ως πως το πώς οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα μπορούσαν να εξουδετερώσουν μια τέτοια απειλή, που σε περίπτωση που θα εξελιχθεί θα αποτελεί μέρος τουρκικού επιδρομικού πολέμου. Όμως ο κοινός νους επιτρέπει κάποιες σκέψεις. Κατ’ αρχήν, κρατάμε πως το σύστημα δεν έχει δοκιμαστεί πουθενά. Σημειώνω πως και το αντίστοιχο αμερικανικό σύστημα, το Patriot, έχει επανειλημμένα αποδειχτεί αναξιόπιστο σε πολέμους στη Μέση Ανατολή. Επίσης αντιπυραυλικά συστήματα μπορούν να παραπλανηθούν από ψεύτικους στόχους –decoys– ή ακόμη και να δεχτούν μαζική επίθεση.
Η καλύτερη όμως άμυνα είναι η προληπτική προετοιμασία. Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό παραπέμπει και σε μια συμπληρωματική στρατηγική που αφορά σε συνεργασία με χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια απειλή από τους S-400. Oι χώρες αυτές είναι οι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι της Ελλάδας, προεξαρχουσών των ΗΠΑ και, βέβαια, το Ισραήλ. Με το εβραϊκό κράτος η Ελλάδα αναπτύσσει μια στρατηγική σχέση τα τελευταία χρόνια που θα πρέπει, με βάση την αμοιβαιότητα, να αποδώσει συγκεκριμένα αποτελέσματα. Εδώ υπάρχει κοινός τόπος. Οι S-400 είναι ήδη ανεπτυγμένοι στη Συρία που σημαίνει πως το Ισραήλ πρέπει να είναι σε προχωρημένη κατάσταση αντιμετώπισής τους. Και να θυμίσω πως και την περίοδο 1997-’98, τότε που ακόμη βασίλευε η ισραηλινο-τουρκική συμμαχία, Ισραήλ και Τουρκία είχαν άμεση συνεργασία για «εξουδετέρωση» των S-300 της Κύπρου.
Καλύτερος σύμμαχος το Πεντάγωνο
Όμως ο καλύτερος σύμμαχος της Ελλάδος μπορεί να αποδειχτεί το αμερικανικό Πεντάγωνο, όχι επειδή η Ελλάδα είναι ΝΑΤΟϊκός σύμμαχος των ΗΠΑ που θα απειλείται σε περίπτωση ανάπτυξης των S-400 στην Τουρκία, αλλά επειδή η ανάπτυξή τους σε μια ΝΑΤΟϊκή χώρα θα αποτελέσει άμεση απειλή για τα ζωτικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών – ακόμη και απειλή κατά της ζωής μελών των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.
Μια πολύ καλή ένδειξη πως το Πεντάγωνο, με σύμμαχό του το Κοκγρέσο, θα διαχειριστεί το τουρκικό πρόβλημα με τους S-400 είναι να εξετάσουμε συνοπτικά πως αυτοί και το ΝΑΤΟ (δηλ. οι ίδιοι) θα διαχειρίζονταν κάτι ανάλογο, που ήταν η παλαιότερη απόφαση της Τουρκίας (2013) που ακυρώθηκε και όχι τυχαία, να προμηθευτεί ένα σχετικα «ανάλογο» σύστημα, το FD-2000, από την Κίνα και μάλιστα από μια εταιρεία που βρίσκονταν ήδη υπό καθεστώς αμερικανικών κυρώσεων.
Τότε εκφράσθηκε δημόσια από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πως ένα τέτοιο σύστημα δεν θα μπορούσε να ενσωματωθεί στο αμυντικό σύστημα του ΝΑΤΟ διότι θα καταστρατηγούσε την πιο βασική αρχή της Ατλαντικής Συμμαχίας που είναι αυτή της συλλογικής άμυνας, όπως επίσης και την αντιρωσική φιλοσοφία του οργανισμού.
Αλλά αυτό το επιχείρημα ήταν μόνο η αρχή. Επειδή η Τουρκία έχει τεχνολογική συνεργασία με κυριολεκτικά δεκάδες εταιρείες της αμυντικής βιομηχανίας των ΝΑΤΟϊκών κρατών, καθώς και συμπαραγωγές όπως π.χ. για το σύστημα Patriot και το F-35, η παρουσία κινεζικών συστημάτων στην τουρκική επικράτεια θα επέτρεπε στην Κίνα να κατασκοπεύει τα πράγματα. Όπως δήλωσε τότε δυτική πηγή, «Θα θέλατε ένα κινέζικο ραντάρ να ζωγραφίζει τα F-35, κάθε φορα που προσγειώνονται ή απογειώνονται από μια τουρκική βάση;». Και ακριβώς για τον λόγο αυτό τέθηκε, από το 2013, ζήτημα κατά πόσο θα επιτραπεί στην Άγκυρα να αποκτήσει το F-35, το οποίο και συμπαράγει. Κατά τουρκικές εξαγγελίες η Τουρκία προτίθεται να αγοράσει 100 τέτοια μαχητικά.
Τηρουμένων των αναλογιών τα ίδια επιχειρήματα ισχύουν και σήμερα ως προς τις συνέπειες εγκατάστασης των S-400. Επιπλέον από το 2013 οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις έχουν πάρει την κατιούσα, ο δε ισλαμιστής ηγέτης της Τουρκίας και τα παρακολουθήματά του ζουν μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου η παράνοια κυριαρχεί ως μια «φυσιολογική» κατάσταση. Στη δε Αμερική, στο Κογκρέσο, ο γερουσιαστής Ben Cardin προειδοποίησε πως η αγορά των S-400 από την Τουρκία παραβιάζει την νομοθεσία “Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act”, η οποία ψηφίστηκε τον περασμένο Ιούλιο και στοχεύει ειδικά τη Ρωσία, τη Β. Κορέα και το Ιράν. Ανάμεσα στις ρωσικές εταιρείες που βρίσκονται υπό καθεστώς κυρώσεων συμπεριλαμβάνονται οι Almaz-Antey Air και η Space Defense Corporation JDC, κατασκευάστριες του συστήματος S-400.
Κακομαθημένη Άγκυρα
Η Τουρκία, η πιο κακομαθημένη χώρα της Ατλαντικής Συμμαχίας από τη δεκαετία του 1950, έχει συνηθίσει να έχει την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. «Πρέπει να πληρώνετε τους λογαριασμούς μας διότι μας έχετε ανάγκη», δήλωσε Τούρκος πρωθυπουργός σε Αμερικανό αξιωματούχο το 1979, μια δήλωση που βρίσκεται καταγραμμένη στο περιοδικό Foreign Affairs. Η κατάσταση αυτή συνεχίσθηκε στη διάρκεια της Προεδρίας Ομπάμα και φάνηκε πως θα συνεχιζόταν επί Προεδρίας Τραμπ.
Την ανερμάτιστη συμπεριφορά του ισλαμιστή Ερντογάν και των παρατρεχάμενών του –τον αντιαμερικανισμό, τον αντιχριστιανισμό, τον αντισημιτισμό και γενικά τον αντιδυτικισμό– η αμερικανική κυβέρνηση και η γραφειοκρατεία του Πενταγώνου έδειξαν πως μπορούν να την ανεχθούν, πιστεύοντας (όπως και ένα σημαντικό μέρος της ισραηλινής στρατογραφειοκρατίας) πως είναι παροδικό φαινόμενο, πως περιορίζεται σε μια διεφθαρμένη ελίτ και πως δεν διέπει τη μουσουλμανική κοινωνία της Τουρκίας. Αυτό όμως που δεν πρόκειται να ανεχθούν είναι μια διαρκής σφήνα μέσα στο σύστημα ασφαλείας του αμερικανικού κράτους και των ΝΑΤΟϊκών του συμμάχων.
Δίλημμα, S-400 ή τα F-35;
Το όλο ζήτημα θα κορυφωθεί πολύ πριν το 2020 που υποτίθεται πως η Τουρκία θα παραλάβει τους S-400, αν και κυκλοφορεί και η πληροφορία πως μια συστοιχία θα παραδοθεί μέσα στο 2019. Το 2018 προγραμματίζεται η παράδοση των πρώτων F-35 στην Τουρκία. Και υπάρχουν αρκετές ενδείξεις και σχετικές δηλώσεις πως η Τουρκία θα πρέπει να αποφασίσει: Ή τους S-400 ή τα F-35. Και τα δυο δεν γίνεται (Βλ. σχετικά, Valerie Insinna, “If Turkey buys Russian system, they can’t plug into NATO tech”, Defense News, November 16, 2017 και Τom Rogan “If Turkey buys the Russian S-400 missile system, it can’t be allowed to buy the F-35 fighter jet”, Washington Examiner, November 17, 2017).
Με βάση τα παραπάνω, επανέρχομαι και υποστηρίζω –και παρά τις καθημερινά αντίθετες ενδείξεις– πως οι S-400 δεν θα αναπτυχθούν τελικά στην Τουρκία διότι το τίμημα θα είναι ασήκωτο για την Άγκυρα. Εκτός και αν αληθεύει και κάτι ακόμη που κυκλοφορεί: Πως η πρεμούρα του Ερντογάν να αποκτήσει τους S-400 είναι για να τους αναπτύξει γύρω από το παλάτι του στην Άγκυρα, ώστε να εξασφαλιστεί από ένα ακόμη πραξικόπημα που θα έχει και πάλιν ως αιχμή του δόρατος τουρκικά F-16! Μήπως γι’ αυτό θέλει μια συστοιχία μέσα στο 2019;
Toυ Μάριου Ευρυβιάδη
https://www.apopseis.com/to-antiaeroporiko-systima-s-400-i-tourkia-ke-to-amerikaniko-pentagono/
7/1/2018
Στιγμιότυπο από άσκηση της Εθνικής Φρουράς. Φωτογραφία: ΓΕΕΦ
8.
Μεγάλοι οι κίνδυνοι από τη συνεχιζόμενη αποδυνάμωση
της Εθνικής Φρουράς.
Η Εθνική Φρουρά (ΕΦ), λόγω της παρατεταμένης συμπίεσης των προϋπολογισμών της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) για την άμυνα, που συνεχίζεται από εμφανίσεως του σχεδίου Ανάν, δεν βρίσκεται στο απαιτούμενο επίπεδο μαχητικής ισχύος στη ξηρά, την θάλασσα και τον αέρα. Ο νέος προϋπολογισμός που εγκρίθηκε πρόσφατα από τη Βουλή για το έτος 2018 συνεχίζει να είναι ανεπαρκής παρά το γεγονός ότι:
Ακόμα πιο επικίνδυνο και από την υποβάθμιση της άμυνας μας, είναι η υποτίμηση της τουρκικής απειλής και η προσπάθεια μερικών να ωραιοποιήσουν την κατάσταση και να υποβάλουν στο λαό, ότι όλα βαίνουν καλώς στον τομέα της άμυνας, ενώ θα έπρεπε όλοι να έχουμε χάσει τον ύπνο μας για την κατάσταση που επικρατεί. Προσφέρουν χείριστη υπηρεσία, γιατί αποκοιμίζουν τον λαό, ο οποίος θα υποστεί αιφνιδιασμό σε μια κρίση ή σύρραξη, που απευχόμεθα, αλλά δεν πρέπει να αποκλείουμε, με βάση την γεωπολιτική ανάλυση και την εκτίμηση των απειλών.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ) ενός κράτους είναι ο θεμέλιος λίθος στον οποίο οικοδομείται οποιοδήποτε σύστημα ασφάλειας. Οι στρατηγικές συνεργασίες και οι συμμαχίες του είναι καταδικασμένες σε κατάρρευση, αν δεν υπάρχουν αξιόπιστες ΕΔ, που υλοποιούν την πιο βασική απαίτηση ασφάλειας. Τη δυνατότητα αυτοάμυνας (άρθρο 51 καταστατικού χάρτη των ΗΕ).
Πρώτιστη ενέργεια για την αντιμετώπιση της απαράδεκτης και εξόχως επικίνδυνης κατάστασης, είναι η διάθεση όλων των εισπράξεων του Ταμείου Αμυντικής Θωράκισης, για τους εξοπλισμούς της ΕΦ, παράλληλα με την αναζωογόνηση του δόγματος του ΕΑΧ Κύπρου – Ελλάδας, τη σφυρηλάτηση του εθνικού φρονήματος και του αγωνιστικού πνεύματος καθώς και την απόρριψη λύσης τουρκικών όρων στο Κυπριακό.
Η εθνική ασφάλεια και αμυντική επάρκεια της ΚΔ, πρέπει να αποτελεί κυρίαρχο και πρωτίστως εθνικό θέμα. Να αποτελεί την κορωνίδα της εθνικής στρατηγικής μας και να διαπερνά τις κομματικές περιχαρακώσεις, σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα. Όσο μεγαλύτερη είναι η προετοιμασία για πόλεμο τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες ειρήνης.
Φοίβος Κλόκκαρης,
αντιστράτηγος ε.α.
https://www.apopseis.com/megali-i-kindyni-apo-ti-synechizomeni-apodynamosi-tis-ethnikis-frouras/
7/1/2018
4.
Προβάδισμα και στην ικανότητα παθητικής ανίχνευσης αέρος – αέρος
για τα Τουρκικά F-16;
Μέσα στο γενικότερο κλίμα της επικαιρότητας που μονοπωλείται από το θέμα του εκσυγχρονισμού των F-16, μας διέφυγε κάτι σημαντικό. Κάτι που στο αμιγώς επιχειρησιακό επίπεδο, ίσως θα κάνει την διαφορά σε μια πιθανή σύγκρουση μεταξύ ελληνικής και τουρκικής αεροπορίας. Αυτό έχει να κάνει με την χρήση παθητικών συστημάτων υπερύθρων (IRST) για την ανίχνευση και εγκλωβισμό εναέριων στόχων σε μικρές και μεσαίες αποστάσεις.
Όπως είναι ευρύτερα γνωστό, τόσο τα ελληνικά όσο και τα τουρκικά αεροσκάφη στερούνται συστημάτων IRST. Όμως τα σύγχρονα ατρακτίδια στοχοποίησης όπως το Sniper, το LANTIRN ER (ατρακτίδιο AN/AAQ-14) και το LITENING G4, μέσω των νέων αισθητήρων Flir τρίτης γενιάς υψηλής ευκρίνειας και της ενσωματωμένης κάμερας ημέρας παρέχουν μια στοιχειώδη ικανότητα παθητικής ανίχνευσης στόχων, χωρίς να γίνεται χρήση ενεργητικών αισθητήρων ραντάρ που θα πρόδιδαν την παρουσία του αεροσκάφους στα συστήματα προειδοποίησης ακτινοβολίας ραντάρ (RWS) και μέτρων ηλεκτρονικής υποστήριξης (ESM) του αντιπάλου.
Και ο λόγος που χαρακτηρίζουμε στοιχειώδη ή οριακά επαρκή αυτή την δυνατότητα είναι ότι δεν σχεδιάστηκαν με πρωταρχικό ρόλο την ανίχνευση στόχων αέρος αλλά για την κρούση στόχων εδάφους. Γι αυτό τον λόγο, υπάρχουν τα εξιδικευμένα συστήματα IRST που βρίσκονται τοποθετημένα, είτε εκ κατασκευής, μπροστά από το πιλοτήριο των Rafale/Typhoon, Mig 29/Mig 35, Sukhoi Su-27/30/35 και πρόσφατα, στα νέα κινέζικα μαχητικά με σαφή χαρακτηριστικά μείωσης RCS, είτε ενσωματωμένα σε τροποποιημένες δεξαμενές καυσίμου στον κεντρικό φορέα του αεροσκάφους, όπως το IRST 21 (φωτο) στα F/A-18E/F Super Hornet.
Και εδώ τελικά η Τουρκική Πολεμική Αεροπορία (ΤΗΚ) φαίνεται να απολαμβάνει ένα κρίσιμο τακτικό πλεονέκτημα. Ας δούμε γιατί:
Το Ιούνιο του 2010 η Lockheed Martin είχε γνωστοποιήσει την υπογραφή συμβολαίου ύψους 118 εκατομμυρίων δολαρίων στο πλαίσιο προγράμματος FMS, για την κατασκευή και παράδοση απροσδιόριστου αριθμού ατρακτιδίων AN/AAQ-33 Sniper και ατρακτιδίων ναυτιλίας AN/AAQ-13 LANTIRN ER. Η ανακοίνωση Τύπου της αμερικανικής εταιρείας ανέφερε ότι τα ατρακτίδια προορίζονται να εξοπλίσουν τα F-16Block 40 και -50 της THK. Βέβαια, ενάμιση περίπου χρόνο πριν από την υπογραφή του συμβολαίου για την νέα τουρκική παραγγελία ατρακτιδίων, είχε προηγηθεί η καθιερωμένη ενημέρωση της DSCA (Defence and Security Cooperation Agency) του πενταγώνου προς το κογκρέσο των ΗΠΑ, που ήταν πιο κατατοπιστική σχετικά με το τουρκικό αίτημα. Βάση της ενημέρωσης αυτής, η Τουρκία ζητούσε την προμήθεια 30 ατρακτιδίων AN/AAQ-33 Sniper και 30 ατρακτιδίων ναυτιλίας AN/AAQ-13 LANTIRN ER.
Ανεξάρτητα του πραγματικού αριθμού των ατρακτιδίων AN/AAQ-33 Sniper που παρέλαβε τελικά η ΤΗΚ, το γεγονός είναι ότι επιχειρεί και κατά πάσα πιθανανότητα, θα έχει ενσωματώσει στα επιχειρησιακά της σενάρια τακτικές χρήσης των Sniper για την παθητική αποκάλυψη και εναέριων στόχων, πέρα της προσβολής στόχων εδάφους με κατευθυνόμενα πυρομαχικά ακριβείας.
Το πόσο επιτυχημένες μπορεί να είναι αυτές οι τακτικές δεν μπορούμε να ξέρουμε, καθώς τέτοιου είδους πληροφορίες δύσκολα θα διέφυγαν του στρατιωτικού απορρήτου. Σε κάθε περίπτωση, η χρήση ακόμα και προηγμένων ατρακτιδίων όπως το Sniper, εμπεριέχει περιορισμούς. Η τοποθέτηση τους στο κάτω τμήμα του αεροσκάφους και συγκεκριμένα στο δεξιό τμήμα του αεραγωγού του F-16, καθιστά ευκολότερη την ανίχνευση και παρακολούθηση ιπτάμενων στόχων που πετούν σε χαμηλότερο υψόμετρο (πχ ελικόπτερα, ελικοφόρα αεροσκάφη) ενώ σαφέστατα, χρειάζεται η ανάπτυξη ειδικών προφίλ πτήσης για την ανίχνευση στόχων σε υψηλότερο επίπεδο πτήσης. Όμως σε σχέση με τα ελληνικά F-16 που είναι εξοπλισμένα με τα παλαιά Lantirn, τα οποία ενσωματώνουν ξεπερασμένους τεχνολογικά αισθητήρες χαμηλής ανάλυσης, τα τουρκικά F-16, έχουν ένα σημαντικό (θεωρητικά) πλεονέκτημα, αν προσθέσουμε τον μεγάλο αριθμό αεροσκαφών (240 περίπου F-16) που είναι εφοδιασμένα με ζεύξη δεδομένων Link-16.
Αυτό επιτρέπει σε σχηματισμούς τουρκικών αεροσκαφών F-16 με κλειστό ραντάρ, να δέχονται πληροφορίες στόχων από ιπτάμενα ραντάρ (Boeing 737 AEW&C Peace Eagle) και F-35 (στο άμεσο μέλλον) μέσω του Link-16 και στην συνέχεια, μέσω του ατρακτιδίου Sniper να παρακολουθήσουν παθητικά έναν στόχο και να βάλλουν εναντίον του είτε με πύραυλο υπέρυθρης καθοδήγησης AIM-9X Ι/ΙΙ σε συνδυασμό με το κράνος JHMCS, είτε ανοίγοντας το ραντάρ τους για βολή πυραύλου ΑIM-120, σε μεγαλύτερες αποστάσεις. Φυσικά, τα σενάρια είναι εντελώς υποθετικά καθώς τόσο η μοναδικότητα κάθε αποστολής όσο και τα χαρακτηριστικά του ανθρώπινου δυναμικού, μπορεί να επιβάλουν διαφορετικές τακτικές χρήσης πυραύλων και συστημάτων. Γι αυτό άλλωστε υπάρχουν και τα ανάλογα σχολεία όπλων τακτικής (ΣΟΤ) σε παγκόσμιο επίπεδο.
Τα ελληνικά F-4E AUP αξιοποιούν το ισραηλινό σύστημα LITENING ΙΙ της RAFAEL με αναμφισβήτητα υψηλότερα τεχνικά και επιχειρησιακά χαρακτηριστικά από τα Lantirn, αλλά κατά πάσα πιθανότητα, τα ελληνικά πληρώματα παραμένουν προσηλωμένα σε αποστολές κρούσης εδάφους.
Στο σημείο αυτό θα πρέπει να προσθέσουμε ότι έχει ήδη πιστοποιηθεί το εγχώριας ανάπτυξης ατρακτίδιο στοχοποίησης ASELPOD της Αselsan για χρήση στα τουρκικά μαχητικά F-4/2020/ Terminator και F-16. Τα τεχνικά χαρακτηριστικά του τουρκικού ατρακτιδίου (σε ότι αφορά τον αισθητήρα FLIR και την κάμερα ημέρας) σύμφωνα με την κατασκευάστρια εταιρεία, είναι κοντά σε αυτά των Sniper, LITENING III και Lantirn ER : ( FLIR 3ης γενιάς ανάλυσης 640 x 512 και κάμερα ανάλυσης 768 x 576). Επίσημα η Αselsan, όπως και η Lockheed Martin για το Sniper, αναφέρει ότι το ASELPOD έχει και διαμόρφωση αέρος – αέρος. Οπότε ίσως και αυτό να πρέπει να συνυπολογισθεί στα συστήματα που μπορούν να δώσουν δυνατότητες παθητικής αποκάλυψης στόχων για τα μαχητικά της ΤΗΚ.
Η πιθανότητα ύπαρξης ζεύξης δεδομένων
των τουρκικών ατρακτιδίων Sniper.
To 2008 η Lockheed Martin πραγματοποίησε επίδειξη με το πρωτότυπο μιας αμφίδρομης ζεύξης δεδομένων βίντεο (VDL) για το ατρακτίδιο στοχοποίησης Sniper. Με την ζεύξη αυτή είναι δυνατή η ανταλλαγή εικόνων και βίντεο υψηλής ανάλυσης σε πραγματικό χρόνο μεταξύ των αεροσκαφών με Sniper και φίλιων χερσαίων μονάδων. Ίσως η τουρκική παραγγελία του 2010, να περιελάμβανε συστήματα με αυτή την δυνατότητα, αν φυσικά τότε η Lockheed Martin είχε ενσωματώσει το VDL στην παραγωγή των Sniper και υπήρξε και η σχετική άδεια εξαγωγής του, από τις αρμόδιες υπηρεσίες της Αμερικής.
Η USAF έχει διεξάγει εκτεταμένες δοκιμές (το 2010) με αεροσκάφη F-16, F-15E, A-10, B-1B εφοδιασμένων με ατρακτίδια Sniper και LITENING τα οποία ανταλάσουν βίντεο υψηλής ευκρίνειας και πληροφορίες στόχων με επίγειους ελεγκτές JTAC (Joint Tactical Air Controller) που είναι εφοδιασμένοι με ειδικά φορητά τερματικά Rover-5, αξιοποιώντας ένα νέο δίκτυο τακτικής ικανότητας Net-T.
Φυσικά τα παραπάνω δεν σχετίζονται άμεσα με την ικανότητα παθητικής αναγνώρισης εναέριων στόχων της ΤΗK μέσα από τον συνδυασμό Sniper και ASELPOD με F-16 / F-4/2020/ Terminator αλλά είναι ενδεικτικά και της δυκτοκεντρικής ικανότητας συνεργασίας με επίγειες δυνάμεις που δίνει το Sniper, ακόμα και αν δεχτούμε ότι ότι τα τουρκικά συστήματα δεν την έχουν αλλά μπορεί να την αποκτήσουν στα πλαίσια μελλοντικής αναβάθμισης. Πάντως, η Αselsan προγραμματίζει την αναβάθμιση του ASELPOD με αμφίδρομη ζεύξη δεδομένων (two-way datalink).
Το ατρακτίδιο IRST Legion Pod για τα Ελληνικά F-16 block Viper
Η είδηση ότι η USAF( μέσω της Boeing) επέλεξε το νέο ατρακτίδιο IRST Legion Pod της Lockheed Martin για εξοπλισμό 130 μαχητικών F-15C, είναι φυσικό να δημιουργεί εύλογες φιλοδοξίες για την επιλογή του από την ΠΑ, στα πλαίσια της αναβάθμισης των ελληνικών F-16. To σύστημα που έχει πιστοποιηθεί και για το F-16, είναι σίγουρα ένας εξιδικευμένος αισθητήρας υπερύθρων με υπέρτερες δυνατότητες έρευνας σε μεγαλύτερες αποστάσεις – σε σχέση με τα κλασσικά ατρακτίδια σκόπευσης – και ενσωματωμένες δικτυοκεντρικές δυνατότητες (μέσω Link-16) με εναέριες, ναυτικές και επίγειες πλατφόρμες. Αν και ογκώδες σαν σύστημα (φωτο) αυξάνοντας δηλαδή την αεροδυναμική αντίσταση και το ίχνος ραντάρ του φορέα, είναι μια λύση για την παθητική ανίχνευση μαχητικών 4ης και 5ης γενιάς (πχ F-35).
Η σκληρή αλήθεια είναι ότι η ΠΑ δεν είχε την πολυτέλεια να ζητήσει τέτοιο σύστημα για το πρόγραμμα εκσυγχρονισμού των F-16 στο block Viper, αφού όχι μόνο τα κονδύλια έχουν συγκεκριμένη οροφή (1.1 δισ ευρώ) αλλά το πρόγραμμα για να χρηματοδοτηθεί, πρέπει να πρώτα να βρεθεί ο αγοραστής που θα αγοράσει τα 32 F-16 Block 30 της Πολεμικής Αεροπορίας. Και μέχρι να γίνει αυτό, πλησιάζει και το ανεπίσημο άνοιγμα της προεκλογικής περιόδου…
Οπότε αφήστε την φαντασία σας ελεύθερη γιατί το σήριαλ έχει πολλά ακόμα επεισόδια.
Κωνσταντίνος Κωστελέτος
https://defencereview.gr/provadisma-ke-stin-ikanotita-pathitikis-anichnefsis-aeros-aeros-gia-ta-tourkika-f-16/
6/1/2018
5.
Τα πολεμικά αεροσκάφη στην Ευρώπη.
Πόσα έχουν Ελλάδα & Τουρκία.
Ένας από τους ισχυρότερους τομείς άμυνας είναι ο τομέας των μαχητικών αεροσκαφών. Ουσιαστικά δείχνει και την πραγματική δύναμη μιας χώρας σε σχέση με τις αντίπαλες χώρες.
Σύμφωνα με τα στοιχεία του globalfirepower.com που διαμόρφωσε σε χάρτη το historynutshell.com αναμφισβήτητη υπερδύναμη της πολεμικής αεροπορίας στην Γηραιά ήπειρο είναι η Ρωσία η οποία διαθέτει 806 μαχητικά, περίπου όσα διαθέτουν μαζί οι τέσσερις χώρες που την ακολουθούν στην λίστα.
Ανάμεσα σε αυτές - και πίσω από την δεύτερη Γαλλία (296 μαχητικά και αναχαιτιστικά) - βρίσκονται Τουρκία και Ελλάδα όπου σύμφωνα με τα στοιχεία υπάρχει μία ισορροπία δυνάμεων με την γείτονα να διαθέτει 207 αεροσκάφη και την Ελλάδα 206. Την πρώτη πεντάδα ολοκληρώνει η Ισπανία με 109 μαχητικά.
Αν και τα στοιχεία το historynutshell αναφέρει ότι τα στοιχεία του είναι του 2017 αυτά διαφέρουν σε σχέση με άλλες μελέτες. Σε παγκόσμιο επίπεδο η Ελλάδα είναι η 15η δύναμη.
Σύμφωνα με το τελευταίο οι συσχετικοί δυνάμεων μεταξύ των δύο χωρών διαμορφώνονται ως εξής:
Μαχητικά Αεροσκάφη :
Τα μαχητικά αεροσκάφη της Ελληνικής Πολεμικής Αεροπορίας το 2017 είναι μειωμένα. Σήμερα ανέρχονται στα 231 σε σχέση με 277 το 2014 και 283 το 2004. Ακόμη πιο αισθητή είναι η μείωση στην τουρκική πλευρά, όπου τα μαχητικά αεροσκάφη ανέρχονται στα 267 σε σχέση με 390 το 2014 και 445 το 2004.
Αεροσκάφη Έγκαιρης Προειδοποίησης:
Η Ελλάδα διαθέτει 4 τύπου ΕΜΒ-145 ΑΜΒ-145AEW όπως και το 2014. Η Τουρκία διαθέτει επίσης 4 τύπου B-737 AEW τώρα, σε σχέση με 1 που διέθετε το 2014.
http://www.pronews.gr/amyna-asfaleia/diethnis-asfaleia/659381_ta-polemika-aeroskafi-stin-eyropi-posa-ehei-i-ellada-kai
7/1/2018
6.
Το “κοστούμι” του εκσυγχρονισμού των F-16 πολύ “στενό” για να χωρέσει τις ανάγκες της ΠΑ και τις απαιτήσεις των ΗΠΑ.
Ο ενθουσιασμός για την απόφαση εκσυγχρονισμού των F-16 έχει μετατραπεί σε πραγματικό πονοκέφαλο που δεν αντιμετωπίζεται προς το παρόν με κανενός είδος παυσίπονο!
Η ΠΑ θέλει πάση θυσία τον εκσυγχρονισμό για επιχειρησιακούς λόγους και δεν χρειάζεται να εξηγηθεί τίποτα περισσότερο γι΄ αυτό. Από το 2007 το ζητά και οι κυβερνήσεις “σφύριζαν αδιάφορα”.
Η κυβέρνηση θέλει να προχωρήσει το πρόγραμμα και για λόγους πολιτικούς ή αν προτιμάτε για λόγους που έχουν να κάνουν με τη γνωστή -και αναποτελεσματική θα πούμε- “εξοπλιστική διπλωματία”. Με απλά λόγια δεν θέλουν να “χαλάσει” ένα πρόγραμμα που ανακοινώθηκε μπροστά στις κάμερες από τον Τραμπ και τον Τσίπρα.
Το πρόβλημα όμως είναι ότι το “κοστούμι” που εμείς μπορούμε να “ράψουμε” με τα χρήματα που διαθέτουμε δεν χωράει με τίποτα τις οικονομικές απαιτήσεις των Αμερικανών! Γι΄ αυτό και το ΄χουμε ρίξει στη “μεταποίηση” η οποία μέχρι στιγμής όμως δεν έχει αποτέλεσμα…
Στη σύσκεψη που έγινε πριν από μερικές ημέρες στο ΥΠΕΘΑ ο προβληματισμός ήταν πάρα πολύ μεγάλος. Η συζήτηση έφθασε ακόμη και σε “ακραία” σενάρια, όπως για παράδειγμα να εκσυγχρονιστούν μόνο τα 38 αεροσκάφη που έχουν απομείνει από την αγορά της κυβέρνησης Κων.Μητσοτάκη στις αρχές της δεκαετίας του ’90. Τα αεροσκάφη αυτά σίγουρα πρέπει να εκσυγχρονιστούν,γιατί διαφορετικά απαξιώνονται, αλλά δεν μπορεί να μιλάμε για εκσυγχρονισμό της ΠΑ με μόνο 38 αεροσκάφη! Υπενθυμίζουμε πως το σχέδιο αναβάθμισης έκανε λόγο για 123 F-16 που έπρεπε να εκσυγχρονιστούν. Μόλις άρχισαν οι προσθέσεις και οι αφαιρέσεις, “πέσαμε” αρχικά στα 93 και τελικά φθάσαμε στα 85 από τα οποία τα 30 ήταν τα αεροσκάφη που είχαν αγοραστεί το 2005 και άρχισαν να έρχονται στην Ελλάδα ,μετά από το 2007. Αεροσκάφη που δεν χρειάζονται επί της ουσίας εκσυγχρονισμό. Ωστόσο αυτό το “πακέτο” εκσυγχρονισμού που προέβλεπε αναβάθμιση των F-16 που αγοράστηκαν επί Σημίτη και Καραμανλή ήταν το φθηνότερο.
Παρόλα αυτά το κόστος παραμένει ψηλά για τα δικά μας δεδομένα, ξεπερνώντας το 1,1 δις ευρώ που έχει θέσει ως οροφή η ελληνική κυβέρνηση. Επιπλέον υπάρχει και το πρόβλημα της προκαταβολής του 1 δις που πρέπει να πληρωθεί μέχρι το 2020.
Με αυτά τα δεδομένα άπαντες προσπαθούν να βρουν διέξοδο στο αδιέξοδο,κάτι διόλου εύκολο. Αν μειωθεί κι άλλο ο αριθμός των αεροσκαφών που θα εκσυγχρονίσουμε,τότε το κέρδος για τη ΠΑ θα ΄ναι πολύ μικρό και το κόστος πολύ μεγάλο. Τόσο που θα πρέπει κάποιος να απαντήσει,γιατί δεν εξετάζεται το ενδεχόμενο αγοράς νέων αεροσκαφών.
Δεν πρέπει να περνά απαρατήρητη πλέον και η άποψη που εκφράζεται από κύκλους της ΠΑ ,σύμφωνα με την οποία θα ήταν ίσως προτιμότερο να υπάρξει σχεδιασμός για ανβάθμιση και ενίσχυση της αεράμυνας της χώρας σε συνδυασμό με ένα “τεχνολογικό λίφτινγκ” των F-16 που θα ΄χει να κάνει “με την διαλειτουργικότητα όλου του στόλου των F-16”.
Σ΄ αυτό το κλίμα και μ΄ αυτά τα δεδομένα είναι μάλλον απίθανο να επιτευχθεί ο στόχος να έχει “κλείσει συμφωνία” μέχρι το τέλος Ιανουαρίου. Υπενθυμίζουμε ότι ο πρώτος στόχος ήταν να έχει τελειώσει το θέμα στις 31 Δεκεμβρίου.
http://www.militaire.gr/%CF%84%CE%BF-%CE%BA%CE%BF%CF%83%CF%84%CE%BF%CF%8D%CE%BC%CE%B9-%CF%84%CE%BF%CF%85-%CE%B5%CE%BA%CF%83%CF%85%CE%B3%CF%87%CF%81%CE%BF%CE%BD%CE%B9%CF%83%CE%BC%CE%BF%CF%8D-%CF%84%CF%89%CE%BD-f-16-%CF%80/
7/1/2018
7.
Το αντιαεροπορικό σύστημα S-400, η Τουρκία
και το αμερικανικό Πεντάγωνο.
Έχω επανειλημμένα υποστηρίξει πως τα αντιπυραυλικά και αντιαεροπορικά συστήματα S-400 που αγοράζει η Άγκυρα από τη Μόσχα δεν θα αναπτυχθούν τελικά στην Τουρκία για μια σειρά από σύνθετους λόγους. Φαίνεται όμως να διαψεύδομαι. Από όσα διαβάζουμε, οι διαπραγματεύσεις έχουν ολοκληρωθεί για δυο συστήματα και πως αυτά θα παραδοθούν γύρω στον Μάρτιο του 2020 και θα στοιχίσουν 2,5 δισ. δολάρια. Η Τουρκία έχει ήδη πληρώσει τα 45% του κόστους και τα υπόλοιπα θα πληρωθούν σε ρούβλια με ρωσικό δάνειο.
Tο μετακινούμενο (mobile) αμυντικό σύστημα S-400 είναι το πιο εξελιγμένο που διαθέτουν οι ρωσικές ένοπλες δυνάμεις, ενώ η Μόσχα ετοιμάζει την ανάπτυξη της νέας (πέμπτης) γενιάς των S-500. Oι S-400 έχουν την ικανότητα να εγκλωβίσουν στόχους από αποστάσεις 400 μέχρι και 40 χιλ. Για κάθε περίπτωση διαθέτουν και ειδικούς πυραύλους. Κάθε δε σύστημα διαθέτει οκτώ συστοιχίες (batteries) και συνολικά 256 πυραύλους. Κατά τους ειδήμονες η πρακτική είναι να εκτοξεύονται δύο πύραυλοι ενάντια σε κάθε στόχο, οπότε κάθε σύστημα μπορεί, θεωρητικά, να αντιμετωπίσει 128 στόχους ταυτόχρονα. Οι ειδικοί όμως λένε πως μόνο 36 στόχοι μπορούν να αντιμετωπιστούν αποτελεσματικά. Επιπλέον υπάρχουν αμφιβολίες κατά πόσο οι πύραυλοι κατά των μακρινών στόχων είναι διαθέσιμοι ή ακόμη κατά πόσο τα ραντάρ έχουν τις δυνατότητες που τους αποδίδονται.
Όλα αυτά είναι, βέβαια, θεωρητικά για τον απλούστατο λόγο πως το σύστημα αυτό δεν έχει δοκιμαστεί πουθενά. Είναι ανεπτυγμένο γύρω από τη Μόσχα και στην Κριμαία, έχει αγοραστεί από την Κίνα (αλλά δεν έχει ακόμη αναπτυχθεί), ενώ διαβάζουμε πως το διαπραγματεύεται η Ινδία, ενώ υπάρχει ενδιαφέρον και από τη Σαουδική Αραβία.
Όπως είναι γνωστό, δυο συστήματα αναπτύχθηκαν και στη Συρία μετά την κατάρριψη ρωσικού πολεμικού αεροσκάφους από την Τουρκία τον Νοέμβριο του 2015. Όταν τον Απρίλιο του 2017 οι Αμερικάνοι αποφάσισαν να «τιμωρήσουν» τον Άσαντ διότι χρησιμοποίησε, τάχατες, χημικά όπλα (που ήταν μια ακόμη από τις συνεχείς προβακάτσιες εναντίον του) κατά των τζιχαντιστών, τον κτύπησαν από πολύ μακριά με 59 πυραύλους «Κρουζ», από πλοία τους στη Μεσόγειο. Δεν χρησιμοποίησαν πολεμικά αεροπλάνα φοβούμενοι τους S-400. Τότε αναπτύχθηκε μια εξειδικευμένη συζήτηση στις ΗΠΑ κατά πόσο οι Αμερικανοί δεν ήθελαν να ριψοκινδυνέψουν τα αεροπλάνα τους και, αντίστοιχα, κατά πόσο οι Ρώσοι στοχοποίησαν ή όχι τους «Κρουζ» με τους S-400. Στην πρώτη περίπτωση οι S-400 λειτούργησαν αποτρεπτικά, ενώ στη δεύτερη οι Ρώσοι δεν έπραξαν τίποτα, λέγεται, διότι απλά δεν μπορούσαν να αντιμετωπίσουν τη μαζική αμερικανική επίθεση. Το μόνο σίγουρο είναι πως η ανάπτυξη των S-400 στη Συρία παρέλυσε την τουρκική αεροπορία.
Εφόσον δεν γίνεται χρήση των S-400, το πιο σημαντικό τους πλεονέκτημα είναι τα ραντάρ τους. Λέγεται πως έχουν δυνατότητα εντόπισης στόχων μέχρι 600 χλμ. Και είναι η δυνατότητα συλλογής δεδομένων και πληροφοριών που τους παρέχει στρατηγικό πλεονέκτημα. Αφού πόλεμοι δεν γίνονται κάθε μέρα, οι πληροφορίες είναι το μείζον.
Παρεμπιπτόντως, στην περίπτωση της αγοράς και προσπάθειας ανάπτυξης των S-300 από την Κύπρο το 1997-’98, το πρόβλημα των Εγγλέζων, πρωτίστως, των Τούρκων, των Ισραηλινών και των Αμερικανών δεν ήταν το αντιπυραυλικό σύστημα καθ’ εαυτό, αλλά οι δυνατότητες του ραντάρ του. Στην περίπτωση των Εγγλέζων η εγκατάσταση του ρωσικού συστήματος θα τους τύφλωνε τα ραντάρ του Τροόδους και θα τους δημιουργούσε τεράστια και αναντικατάστατη ζημιά. Δυστυχώς η Λευκωσία δεν ήταν σε θέση να αντιληφθεί, πόσο δε μάλλον να εκμεταλλευτεί, το κρίσιμο αυτό στοιχείο. Διότι, αν το αντιλαμβανόταν, θα κρατούσε το ραντάρ του συστήματος και θα «παρέδιδε» τους πυραύλους, που θα ήταν και ένας «έντιμος» αλλά και αποτελεσματικός συμβιβασμός. Το μονοπώλιο των Εγγλέζων να κατασκοπεύουν τους πάντες στη Μέση Ανατολή, αλλά και πέραν του ορίζοντα βαθιά μέσα στη Ρωσία, χωρίς να πληρώνουν «τελωνείο» στη Λευκωσία, θα τερματιζόταν άδοξα. Και η Κύπρος θα αποκτούσε ένα υψηλής αξίας στρατηγικό πλεονέκτημα. Ποτέ δεν είναι, βέβαια, αργά. Με αφορμή την αγορά των S-400 από την Τουρκία, το ραντάρ των S-300 μπορεί να εγκατασταθεί στην Κύπρο, αφού στην Κρήτη το πυραυλικό σύστημα S-300 φαίνεται να βρίσκεται σε αχρησία.
Η πιθανή ανάπτυξη των S-400 στην Τουρκία φέρνει την Ελλάδα σε μια πολύ δύσκολη στρατηγικά θέση. Δεν κατέχω τις γνώσεις ως πως το πώς οι ελληνικές ένοπλες δυνάμεις θα μπορούσαν να εξουδετερώσουν μια τέτοια απειλή, που σε περίπτωση που θα εξελιχθεί θα αποτελεί μέρος τουρκικού επιδρομικού πολέμου. Όμως ο κοινός νους επιτρέπει κάποιες σκέψεις. Κατ’ αρχήν, κρατάμε πως το σύστημα δεν έχει δοκιμαστεί πουθενά. Σημειώνω πως και το αντίστοιχο αμερικανικό σύστημα, το Patriot, έχει επανειλημμένα αποδειχτεί αναξιόπιστο σε πολέμους στη Μέση Ανατολή. Επίσης αντιπυραυλικά συστήματα μπορούν να παραπλανηθούν από ψεύτικους στόχους –decoys– ή ακόμη και να δεχτούν μαζική επίθεση.
Η καλύτερη όμως άμυνα είναι η προληπτική προετοιμασία. Στην περίπτωση της Ελλάδας αυτό παραπέμπει και σε μια συμπληρωματική στρατηγική που αφορά σε συνεργασία με χώρες που αντιμετωπίζουν παρόμοια απειλή από τους S-400. Oι χώρες αυτές είναι οι ΝΑΤΟϊκοί σύμμαχοι της Ελλάδας, προεξαρχουσών των ΗΠΑ και, βέβαια, το Ισραήλ. Με το εβραϊκό κράτος η Ελλάδα αναπτύσσει μια στρατηγική σχέση τα τελευταία χρόνια που θα πρέπει, με βάση την αμοιβαιότητα, να αποδώσει συγκεκριμένα αποτελέσματα. Εδώ υπάρχει κοινός τόπος. Οι S-400 είναι ήδη ανεπτυγμένοι στη Συρία που σημαίνει πως το Ισραήλ πρέπει να είναι σε προχωρημένη κατάσταση αντιμετώπισής τους. Και να θυμίσω πως και την περίοδο 1997-’98, τότε που ακόμη βασίλευε η ισραηλινο-τουρκική συμμαχία, Ισραήλ και Τουρκία είχαν άμεση συνεργασία για «εξουδετέρωση» των S-300 της Κύπρου.
Καλύτερος σύμμαχος το Πεντάγωνο
Όμως ο καλύτερος σύμμαχος της Ελλάδος μπορεί να αποδειχτεί το αμερικανικό Πεντάγωνο, όχι επειδή η Ελλάδα είναι ΝΑΤΟϊκός σύμμαχος των ΗΠΑ που θα απειλείται σε περίπτωση ανάπτυξης των S-400 στην Τουρκία, αλλά επειδή η ανάπτυξή τους σε μια ΝΑΤΟϊκή χώρα θα αποτελέσει άμεση απειλή για τα ζωτικά συμφέροντα των Ηνωμένων Πολιτειών – ακόμη και απειλή κατά της ζωής μελών των ενόπλων δυνάμεων της χώρας.
Μια πολύ καλή ένδειξη πως το Πεντάγωνο, με σύμμαχό του το Κοκγρέσο, θα διαχειριστεί το τουρκικό πρόβλημα με τους S-400 είναι να εξετάσουμε συνοπτικά πως αυτοί και το ΝΑΤΟ (δηλ. οι ίδιοι) θα διαχειρίζονταν κάτι ανάλογο, που ήταν η παλαιότερη απόφαση της Τουρκίας (2013) που ακυρώθηκε και όχι τυχαία, να προμηθευτεί ένα σχετικα «ανάλογο» σύστημα, το FD-2000, από την Κίνα και μάλιστα από μια εταιρεία που βρίσκονταν ήδη υπό καθεστώς αμερικανικών κυρώσεων.
Τότε εκφράσθηκε δημόσια από τις ΗΠΑ και το ΝΑΤΟ πως ένα τέτοιο σύστημα δεν θα μπορούσε να ενσωματωθεί στο αμυντικό σύστημα του ΝΑΤΟ διότι θα καταστρατηγούσε την πιο βασική αρχή της Ατλαντικής Συμμαχίας που είναι αυτή της συλλογικής άμυνας, όπως επίσης και την αντιρωσική φιλοσοφία του οργανισμού.
Αλλά αυτό το επιχείρημα ήταν μόνο η αρχή. Επειδή η Τουρκία έχει τεχνολογική συνεργασία με κυριολεκτικά δεκάδες εταιρείες της αμυντικής βιομηχανίας των ΝΑΤΟϊκών κρατών, καθώς και συμπαραγωγές όπως π.χ. για το σύστημα Patriot και το F-35, η παρουσία κινεζικών συστημάτων στην τουρκική επικράτεια θα επέτρεπε στην Κίνα να κατασκοπεύει τα πράγματα. Όπως δήλωσε τότε δυτική πηγή, «Θα θέλατε ένα κινέζικο ραντάρ να ζωγραφίζει τα F-35, κάθε φορα που προσγειώνονται ή απογειώνονται από μια τουρκική βάση;». Και ακριβώς για τον λόγο αυτό τέθηκε, από το 2013, ζήτημα κατά πόσο θα επιτραπεί στην Άγκυρα να αποκτήσει το F-35, το οποίο και συμπαράγει. Κατά τουρκικές εξαγγελίες η Τουρκία προτίθεται να αγοράσει 100 τέτοια μαχητικά.
Τηρουμένων των αναλογιών τα ίδια επιχειρήματα ισχύουν και σήμερα ως προς τις συνέπειες εγκατάστασης των S-400. Επιπλέον από το 2013 οι αμερικανοτουρκικές σχέσεις έχουν πάρει την κατιούσα, ο δε ισλαμιστής ηγέτης της Τουρκίας και τα παρακολουθήματά του ζουν μια εναλλακτική πραγματικότητα όπου η παράνοια κυριαρχεί ως μια «φυσιολογική» κατάσταση. Στη δε Αμερική, στο Κογκρέσο, ο γερουσιαστής Ben Cardin προειδοποίησε πως η αγορά των S-400 από την Τουρκία παραβιάζει την νομοθεσία “Countering America’s Adversaries Through Sanctions Act”, η οποία ψηφίστηκε τον περασμένο Ιούλιο και στοχεύει ειδικά τη Ρωσία, τη Β. Κορέα και το Ιράν. Ανάμεσα στις ρωσικές εταιρείες που βρίσκονται υπό καθεστώς κυρώσεων συμπεριλαμβάνονται οι Almaz-Antey Air και η Space Defense Corporation JDC, κατασκευάστριες του συστήματος S-400.
Κακομαθημένη Άγκυρα
Η Τουρκία, η πιο κακομαθημένη χώρα της Ατλαντικής Συμμαχίας από τη δεκαετία του 1950, έχει συνηθίσει να έχει την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο. «Πρέπει να πληρώνετε τους λογαριασμούς μας διότι μας έχετε ανάγκη», δήλωσε Τούρκος πρωθυπουργός σε Αμερικανό αξιωματούχο το 1979, μια δήλωση που βρίσκεται καταγραμμένη στο περιοδικό Foreign Affairs. Η κατάσταση αυτή συνεχίσθηκε στη διάρκεια της Προεδρίας Ομπάμα και φάνηκε πως θα συνεχιζόταν επί Προεδρίας Τραμπ.
Την ανερμάτιστη συμπεριφορά του ισλαμιστή Ερντογάν και των παρατρεχάμενών του –τον αντιαμερικανισμό, τον αντιχριστιανισμό, τον αντισημιτισμό και γενικά τον αντιδυτικισμό– η αμερικανική κυβέρνηση και η γραφειοκρατεία του Πενταγώνου έδειξαν πως μπορούν να την ανεχθούν, πιστεύοντας (όπως και ένα σημαντικό μέρος της ισραηλινής στρατογραφειοκρατίας) πως είναι παροδικό φαινόμενο, πως περιορίζεται σε μια διεφθαρμένη ελίτ και πως δεν διέπει τη μουσουλμανική κοινωνία της Τουρκίας. Αυτό όμως που δεν πρόκειται να ανεχθούν είναι μια διαρκής σφήνα μέσα στο σύστημα ασφαλείας του αμερικανικού κράτους και των ΝΑΤΟϊκών του συμμάχων.
Δίλημμα, S-400 ή τα F-35;
Το όλο ζήτημα θα κορυφωθεί πολύ πριν το 2020 που υποτίθεται πως η Τουρκία θα παραλάβει τους S-400, αν και κυκλοφορεί και η πληροφορία πως μια συστοιχία θα παραδοθεί μέσα στο 2019. Το 2018 προγραμματίζεται η παράδοση των πρώτων F-35 στην Τουρκία. Και υπάρχουν αρκετές ενδείξεις και σχετικές δηλώσεις πως η Τουρκία θα πρέπει να αποφασίσει: Ή τους S-400 ή τα F-35. Και τα δυο δεν γίνεται (Βλ. σχετικά, Valerie Insinna, “If Turkey buys Russian system, they can’t plug into NATO tech”, Defense News, November 16, 2017 και Τom Rogan “If Turkey buys the Russian S-400 missile system, it can’t be allowed to buy the F-35 fighter jet”, Washington Examiner, November 17, 2017).
Με βάση τα παραπάνω, επανέρχομαι και υποστηρίζω –και παρά τις καθημερινά αντίθετες ενδείξεις– πως οι S-400 δεν θα αναπτυχθούν τελικά στην Τουρκία διότι το τίμημα θα είναι ασήκωτο για την Άγκυρα. Εκτός και αν αληθεύει και κάτι ακόμη που κυκλοφορεί: Πως η πρεμούρα του Ερντογάν να αποκτήσει τους S-400 είναι για να τους αναπτύξει γύρω από το παλάτι του στην Άγκυρα, ώστε να εξασφαλιστεί από ένα ακόμη πραξικόπημα που θα έχει και πάλιν ως αιχμή του δόρατος τουρκικά F-16! Μήπως γι’ αυτό θέλει μια συστοιχία μέσα στο 2019;
Toυ Μάριου Ευρυβιάδη
https://www.apopseis.com/to-antiaeroporiko-systima-s-400-i-tourkia-ke-to-amerikaniko-pentagono/
7/1/2018
8.
Μεγάλοι οι κίνδυνοι από τη συνεχιζόμενη αποδυνάμωση
της Εθνικής Φρουράς.
Η Εθνική Φρουρά (ΕΦ), λόγω της παρατεταμένης συμπίεσης των προϋπολογισμών της Κυπριακής Δημοκρατίας (ΚΔ) για την άμυνα, που συνεχίζεται από εμφανίσεως του σχεδίου Ανάν, δεν βρίσκεται στο απαιτούμενο επίπεδο μαχητικής ισχύος στη ξηρά, την θάλασσα και τον αέρα. Ο νέος προϋπολογισμός που εγκρίθηκε πρόσφατα από τη Βουλή για το έτος 2018 συνεχίζει να είναι ανεπαρκής παρά το γεγονός ότι:
- Η τουρκική απειλή όχι μόνο δεν μειώθηκε, αλλά επεκτάθηκε και στη θαλάσσια ΑΟΖ της ΚΔ, η οποία δεν διαθέτει τα αναγκαία μέσα αποτροπής και προστασίας. Η Τουρκία επιδιώκει να σφετερισθεί το φυσικό αέριο της ΚΔ και να ανατρέψει τους ενεργειακούς σχεδιασμούς της, με παράνομες διεκδικήσεις, απειλές και δυναμικές ενέργειες (ερευνητικές δραστηριότητες, αγορά εξέδρας εξόρυξης, προβολή αεροναυτικής ισχύος, ασκήσεις χωρίς να τηρούνται οι προβλεπόμενες διαδικασίες έκδοσης NAVTEX και ΝΟΤΑΜ κ.α.). Εξαιρετικά ανησυχητικό είναι και το γεγονός ότι εντός του 2017 οι Τουρκικές Δυνάμεις Κατοχής (ΤΔΚ) σύμφωνα με πληροφορίες από τον ημερήσιο τύπο της 3 Ιουνίου 2017, που δεν έχουν διαψευσθεί από την κυβέρνηση, είχαν σημαντική υλική ενίσχυση. Το γεγονός πρέπει να αξιολογηθεί υπό το πρίσμα των σχεδιασμών και δραστηριοτήτων της Άγκυρας την περίοδο αυτή και δεν πρέπει να παραγνωρίζεται το τεράστιο στρατιωτικό προγεφύρωμα, που έχει εγκαταστήσει στο έδαφος της ΚΔ, με τις ΤΔΚ να έχουν επιθετικό προσανατολισμό. Να αξιολογηθεί, ποιό σκοπό εξυπηρετεί η σημαντική ενίσχυση των ισχυρών ΤΔΚ.
- Η Τουρκία εκδηλώνει την επιθετικότητα της κατά του ελληνισμού με αυξανόμενη ένταση στον πολιτικό, διπλωματικό και στρατιωτικό τομέα. Επιδιώκει να συρρικνώσει τα κυριαρχικά δικαιώματα της Ελλάδας στο Αιγαίο, με την ανατροπή του status quo και να επιβάλει και προβάλει την κυριαρχία της στην ΑΟΖ της Κύπρου, την οποία ελέγχει στρατιωτικά. Αμφισβητεί ευθέως τις διατάξεις της Συνθήκης της Λωζάνης, δεν συμμορφώνεται προς τις διατάξεις της σύμβασης για το δίκαιο της θάλασσας (UNCLOS) και δεν αναγνωρίζει την ύπαρξη του κράτους της ΚΔ. Κατά τα άλλα εμμένει να έχει εγγυητικά δικαιώματα σε ένα κράτος, την ύπαρξη του οποίου δεν αναγνωρίζει. Είναι η αλαζονεία του ηγεμόνα. Κατά τον Θουκυδίδη, για μια πολιτεία που ασκεί ηγεμονία, τίποτα δεν είναι παράλογο αν είναι συμφέρον (ΣΤ85).
- Η ΕΦ αντιμετωπίζει προβλήματα παλαιότητας, ελλείψεων και αναγκών εκσυγχρονισμού των μέσων και οπλικών συστημάτων της, που οξύνονται συνεχώς με δυσμενείς επιπτώσεις στις επιχειρησιακές δυνατότητες της στη ξηρά (έγκαιρη προειδοποίηση, προωθημένη γραμμή άμυνας, ταχεία αντίδραση) και στη θάλασσα και τον αέρα (αποτρεπτική και αμυντική ικανότητα). Παράλληλα η απότομη μείωση της στρατιωτικής θητείας, χωρίς να έχει μειωθεί η απειλή και η βεβιασμένη αναδιοργάνωση, χωρίς να έχουν υλοποιηθεί εξοπλιστικά προγράμματα, προκάλεσαν αποσυντονισμό της δύναμης.
- Το Κυπριακό βρίσκεται σε στασιμότητα, λόγω των απαιτήσεων της Τουρκίας για λύση Τουρκικών όρων, με παράλληλη δράση πλήρους εξάρτησης και ισλαμοποίησης των κατεχομένων, τα οποία έχουν μετατραπεί σε οιονεί επαρχία της Τουρκίας (ΤΔΚ, εποικισμός, διμερείς συμφωνίες εξάρτησης σε όλους τους τομείς, εποικιστικές δραστηριότητες, περιλαμβανομένης και της μεταφοράς νερού με αγωγό από την Τουρκία, επίκειται και ηλεκτρικού ρεύματος κ.ά.).
Ακόμα πιο επικίνδυνο και από την υποβάθμιση της άμυνας μας, είναι η υποτίμηση της τουρκικής απειλής και η προσπάθεια μερικών να ωραιοποιήσουν την κατάσταση και να υποβάλουν στο λαό, ότι όλα βαίνουν καλώς στον τομέα της άμυνας, ενώ θα έπρεπε όλοι να έχουμε χάσει τον ύπνο μας για την κατάσταση που επικρατεί. Προσφέρουν χείριστη υπηρεσία, γιατί αποκοιμίζουν τον λαό, ο οποίος θα υποστεί αιφνιδιασμό σε μια κρίση ή σύρραξη, που απευχόμεθα, αλλά δεν πρέπει να αποκλείουμε, με βάση την γεωπολιτική ανάλυση και την εκτίμηση των απειλών.
Οι Ένοπλες Δυνάμεις (ΕΔ) ενός κράτους είναι ο θεμέλιος λίθος στον οποίο οικοδομείται οποιοδήποτε σύστημα ασφάλειας. Οι στρατηγικές συνεργασίες και οι συμμαχίες του είναι καταδικασμένες σε κατάρρευση, αν δεν υπάρχουν αξιόπιστες ΕΔ, που υλοποιούν την πιο βασική απαίτηση ασφάλειας. Τη δυνατότητα αυτοάμυνας (άρθρο 51 καταστατικού χάρτη των ΗΕ).
Πρώτιστη ενέργεια για την αντιμετώπιση της απαράδεκτης και εξόχως επικίνδυνης κατάστασης, είναι η διάθεση όλων των εισπράξεων του Ταμείου Αμυντικής Θωράκισης, για τους εξοπλισμούς της ΕΦ, παράλληλα με την αναζωογόνηση του δόγματος του ΕΑΧ Κύπρου – Ελλάδας, τη σφυρηλάτηση του εθνικού φρονήματος και του αγωνιστικού πνεύματος καθώς και την απόρριψη λύσης τουρκικών όρων στο Κυπριακό.
Η εθνική ασφάλεια και αμυντική επάρκεια της ΚΔ, πρέπει να αποτελεί κυρίαρχο και πρωτίστως εθνικό θέμα. Να αποτελεί την κορωνίδα της εθνικής στρατηγικής μας και να διαπερνά τις κομματικές περιχαρακώσεις, σε μια ημικατεχόμενη πατρίδα. Όσο μεγαλύτερη είναι η προετοιμασία για πόλεμο τόσο αυξάνονται οι πιθανότητες ειρήνης.
Φοίβος Κλόκκαρης,
αντιστράτηγος ε.α.
https://www.apopseis.com/megali-i-kindyni-apo-ti-synechizomeni-apodynamosi-tis-ethnikis-frouras/
7/1/2018