Τι κάνει τελικά η Τουρκία στο Αφρίν; Κανονική Εισβολή ή όχι;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Πόλεμος σε πολλά επίπεδα στα κουρδικά βουνά του Αφρίν.
(2) Απ’ το Αφρίν στους ευρω-άφρονες.
Όπως πρώτοι είχαμε γράψει εδώ, η Τουρκία εδώ και περίπου μια εβδομάδα επιτίθεται σε θέσεις του κουδικού YPG στην Βόρεια Συρία. Το YPG έχει παίξει, αλλά και συνεχίζει να παίζει, κύριο ρόλο στην καταστροφή του ISIS. Ενισχυμένο με αμερικανικά όπλα κατά κύριο λόγο, έχει καταφέρει σημαντικές νίκες απέναντι στους ισλαμιστές εγκληματίες του ISIS.
Η ενίσχυση του YPG είναι κάτι που η Τουρκία δεν είδε ποτέ θετικά, καθώς το YPG συνδέεται (κατά την Τουρκία) με το PKK, και αργά ή γρήγορα, θα αποτελέσει κίνδυνο για την ίδια τη Τουρκία. Η αλήθεια είναι πως το PKK είναι πλέον σε άμυνα στην Τουρκία, η τεχνολογία και τα νέα όπλα έχουν φέρει σε άσχημη θέση το κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα. Μη επανδρωμένα αεροσκάφη, νέα επιθετικά ελικόπτερα, κατευθυνόμενα όπλα έχουν συντελέσει σε στρατιωτική ήττα του ΡΚΚ. Το YPG όμως, στην άλλη μεριά των συνόρων μπορεί να δράσει ανενόχλητα. Η λύση για την Τουρκία είναι απλή, κήρυξε το YPG τρομοκρατική ομάδα. Και όποιος το υποστηρίζει, τρομοκράτης κι αυτός, δηλαδή, και οι ΗΠΑ υποθάλπτουν τρομοκράτες!
Η Τουρκία έχει προσπαθήσει πολλές φορές να χτυπήσει τους Κούρδους στην Συρία, ειδικά την περίοδο που αυτοί επέλαυναν προς Ράκκα. Τότε, κάτι τέτοιο θα έφερνε την -πολύ σκληρή- αντίδραση των ΗΠΑ, που χρησιμοποιούν το YPG σαν τον αντι-ISIS στρατό, την εποχή της μάχης της Ράκκα. Τώρα όμως το ISIS έχει ελάχιστα προπύργια μέσα στην έρημο, οι δυνάμεις τους βρίσκονται μόνο στην Ντέιρ Ελ Ζορ, και σύμφωνα με τους Τούρκους έχουν ηττηθεί. Άρα, λένε ξεκάθαρα, οι Κούρδοι έκαναν την δουλειά τους, άστε μας να κάνουμε εμείς την δική μας (να «καθαρίσουν» τους Κούρδους του YPG).
Η επιχείρηση που ξεκίνησε στις 13 Ιανουαρίου δεν ολοκληρώθηκε σε πλήρη εισβολή, με άρματα μάχης και ΤΟΜΑ. Παρά το γεγονός ότι οι Τούρκοι έχουν μετατρέψει τουλάχιστον 60 άρματα με συστήματα αντιμετώπισης αντιαρματικών πυραύλων. Μια πληροφορία είναι πως έχουν τοποθετηθεί ουκρανικά συστήματα (η είδηση εδώ). Αυτό γιατί οι Κούρδοι είναι πρωταθλητές στο σπορ της καταστροφής τουρκικών αρμάτων μάχης (μια είδηση για καταστροφή 2 αρμάτων εδώ), παρά το γεγονός ότι πλέον οι Τούρκοι έχουν αποκτήσει αρκετή εμπειρία σε μάχες σε κατοικημένες περιοχές.
Κάπου εδώ ξεκινά η παραπλάνηση. Τουρκικό πυροβολικό και αεροπορία σφυροκοπούν τους Κούρδους. Δύσκολη αποστολή, καθώς είναι δύσκολο να χτυπήσεις μη οργανωμένο στρατό, διάσπαρτο σε μεγάλη έκταση. Θεωρητικά έχουν ενημερώσει τους Ρώσους, που σύμφωνα με κάποιες πληροφορίες έχουν αποσύρει τις δυνάμεις τους για να μην πληγούν. Πρακτικά σίγουρα υπάρχει κάποια συμφωνία, δεν γίνεται η Τουρκία να πετά στην Συρία και να βομβαρδίζει χωρίς την σύμφωνη γνώμη της Ρωσίας.
Η Συρία αντέδρασε, και είπε πως θα καταρρίψει τα τουρκικά αεροσκάφη, αλλα η τουρκική απάντηση ήταν σαφής, ούτε λίγο ούτε πολύ είπε «είστε διαλυμένοι, δεν μπορείτε να κάνετε τίποτα, μόνο οι Ρώσοι μπορούν να μας πειράξουν αλλά δεν θέλουν». Πάντως η Τουρκία καλού κακού μετέφερε ένα σύστημα ηλεκτρονικού πολέμου Koral στην περιοχή πλησίον του Αφρίν, μπας και οι Σύροι μεταφέρουν κάποιο S-200 ή Pantsir στην περιοχή. Το σύστημα Koral, αμιγώς τουρκικό είναι κάτι που πρέπει να μας απασχολήσει και σαν Ελλάδα.
Πάντως τα τουρκικά αεροσκάφη κάνουν αφέσεις όπλων εντός της τουρκικής επικράτειας, η Συρία δεν μπορεί να τα πειράξει εκτός κι αν βάλλει εναντίον τους ενώ αυτά πετούν πάνω από τουρκικά εδάφη.
Οι Τούρκοι φαίνεται πως προς στιγμήν δεν σκοπεύουν να πάνε σε πλήρη εισβολή. Αντίθετα εμπλέκουν κομμάτι αυτού που αποκαλείται FSA (Free Syrian Army), και των τουρκμένων συμμάχων τους, που μάλιστα εκπαιδεύουν και εξοπλίζουν εδώ και χρόνια. Ταυτόχρονα κάνουν χρήση των ειδικών δυνάμεων. Η τακτική τους είναι η χειρουργική κρούση με ειδικές ή συνεργαζόμενες δυνάμεις, με υποστήριξη πυροβολικού ή αεροπορίας. Έτσι δεν διακινδυνεύουν υψηλές απώλειες, και δεν φτάνουν τις σχέσεις με τις ΗΠΑ στα άκρα.
Οι τελευταίες θέλουν το YPG κατά πάσα πιθανότατα σαν έναν μόνιμο σύμμαχο στην περιοχή, σαν αντίβαρο στην διαρκώς αυξανόμενη επιρροή του Ιράν. Πάντως η Τουρκία δεν φαίνεται να προχωρά σε κανονική εισβολή. Αν θα το κάνει, θα εξαρτηθεί από το πόσο καλά θα παίξει το χαρτί της διπλωματίας. Και μέχρι σήμερα είναι εξαιρετική παίκτρια.
Ιανουάριος 20, 2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Πόλεμος σε πολλά επίπεδα στα κουρδικά βουνά του Αφρίν.
Αντικρουόμενες είναι οι πληροφορίες που διαρρέουν τις τελευταίες ώρες σχετικά με την εξέλιξη της στρατιωτικής εισβολής που έχει ξεκινήσει η Τουρκία με τη σύμπραξη Σύρων αντικαθεστωτικών ανταρτών στο κουρδικό καντόνι Αφρίν στη βορειοδυτική Συρία. Η Άγκυρα υποστηρίζει ότι Τούρκοι στρατιώτες εισέβαλαν στην περιοχή και επελαύνουν, ενώ οι Κούρδοι υποστηρίζουν ότι οι τουρκικές δυνάμεις έχουν απωθηθεί και αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν.
Στο παιχνίδι των εντυπώσεων μπήκε και ο Τούρκος πρωθυπουργός, Μπιναλί Γιλντιρίμ. Διανύοντας την δεύτερη ημέρα της επιχείρησης, που ειρωνικά βαφτίστηκε «Κλάδος Ελαίας», ο Γιλντιρίμ, υποστήριξε ότι ο τουρκικός στρατός και οι αντάρτες που στηρίζει εισέβαλαν στην Αφρίν, στις 11:05 το πρωί (τοπική ώρα και ώρα Ελλάδας) από το μεθοριακό χωριό Γκιουλμπαμπά που βρίσκεται στην τουρκική επαρχία Κιλίς. Ανακοίνωσε, μάλιστα, πως τουλάχιστον δύο άνθρωποι τραυματίστηκαν από τον βομβαρδισμό της τουρκικής πόλης Κιλίς με κουρδικές ρουκέτες.
Υποχωρούν οι Τούρκοι;
Την ώρα όμως που ο Γιλντιρίμ υποστηρίζει ότι οι Τούρκοι στρατιώτες προελαύνουν στην Αφρίν μαζί με Σύρους αντάρτες που έχει εκπαιδεύσει η Άγκυρα, ο εκπρόσωπος του κουρδικού YPG (Μονάδες Προστασίας του Λαού) Μπιρούσκ Χασάκα, τον διαψεύδει, τονίζοντας ότι οι Κούρδοι μαχητές απώθησαν τις τουρκικές δυνάμεις.
Ο Χασάκα κάνει λόγο για σφοδρές μάχες, αποτέλεσμα των οποίων ήταν να απωθηθούν οι τουρκικές δυνάμεις. Για υποχώρηση των Τούρκων μίλησε και άλλος αξιωματούχος της YPG, ο Νούρι Μαχμούντι, επισημαίνοντας ότι «όλες οι χερσαίες επιθέσεις του τουρκικού στρατού εναντίον της Αφρίν έχουν μέχρι στιγμής αποκρουσθεί και οι εισβολείς αναγκάστηκαν να υποχωρήσουν».
Προς το παρόν δεν είναι γνωστός ο αριθμός των Σύρων ανταρτών (Ελεύθερος Συριακός Στρατός -FSA), που έχουν συνταχθεί με την Τουρκία, ούτε η δύναμη των Κούρδων μαχητών που αμύνονται στην περιοχή του Αφρίν. Ο Γιλντιρίμ πάντως έκανε λόγο για πέντε με έξι χιλιάδες «τρομοκράτες», όπως αποκαλεί η Άγκυρα την κουρδική πολιτοφυλακή στη Συρία, θεωρώντας την προέκταση του PKK.
Ανέφερε ακόμη ότι στόχος της τουρκικής στρατιωτικής επιχείρησης είναι η δημιουργία «μιας ζώνης ασφαλείας» βάθους 30 χιλιομέτρων από τα σύνορα της Τουρκίας. Κάτι τέτοιο ωστόσο φαίνεται ιδιαίτερα δύσκολο, αν ληφθούν υπόψη και αυτά που δημοσιοποιεί η κουρδική πλευρά σε ότι αφορά την εξέλιξη των επιχειρήσεων.
Η οργή της Δαμασκού
Η συριακή κυβέρνηση έχει καταδικάσει σθεναρά τις τουρκικές επιχειρήσεις στην Αφρίν, πριν καν ξεκινήσουν. Πρόκειται, άλλωστε, για στρατιωτική δράση σε συριακό έδαφος, το οποίο ελέγχεται από την κουρδική πολιτοφυλακή. Είχε, μάλιστα, προειδοποιήσει πως εάν τουρκικά αεροπλάνα βομβαρδίσουν το Αφρίν, θα ενεργοποιηθεί η συριακή αεράμυνα.
Από την πλευρά της η Τουρκία υποστηρίζει ότι η Δαμασκός ενημερώθηκε για τις επιχειρήσεις. Η αρχική τουρκική θέση στο ζήτημα ήταν ότι η Άγκυρα, αν και δεν συνεργάζεται με το καθεστώς της Δαμασκού, είναι σε επαφή μαζί του. Ο Γιλντιρίμ, σύμφωνα με το τηλεοπτικό κανάλι NTV, δήλωσε την Κυριακή ότι αυτή η επικοινωνία γίνεται μέσω Μόσχας. Φέρεται μάλιστα να υποστήριξε ότι η Ρωσία δεν έχει αντιρρήσεις για την επιχείρηση και ότι διευθετούνται οι ανησυχίες του Ιράν.
Με βάση τα λεγόμενα του Γιλντιρίμ είναι περισσότερο από εμφανές ότι η Άγκυρα επιδιώκει τη νομιμοποίηση των ενεργειών της, τουλάχιστον στο πλαίσιο της τριμερούς (Ρωσία, Ιράν, Τουρκία) συμφωνίας της Αστάνα για την ειρήνευση στην Συρία. Αυτό έχει μεγάλη σημασία για την Τουρκία, καθώς με την επιχείρησή της κατά του κουρδικού YPG, βρίσκεται για άλλη μία φορά σε αντιπαράθεση με τους Αμερικανούς, οι οποίοι υποστηρίζουν και έχουν εξοπλίσει τις Συριακές Δημοκρατικές Δυνάμεις (SDF), κορμός των οποίων είναι το κουρδικό YPG.
Τι κάνει η Ρωσία;
Μια πρώτη ανάγνωση της στάσης της Μόσχας απέναντι στις εξελίξεις οδηγεί στο συμπέρασμα ότι ο Πούτιν, στην παρούσα φάση, μάλλον δεν ήθελε να στενοχωρήσει τον Ερντογάν. Οι ρωσοτουρκικές σχέσεις είναι αναβαθμισμένες το τελευταίο διάστημα και οι δύο χώρες υλοποιούν σημαντικές συμφωνίες σε οικονομικό και στρατιωτικό επίπεδο (ρωσοτουρκικός αγωγός, S400 κ.α.).
Σε αυτό το πλαίσιο εντάσσεται και η διστακτικότητα της Μόσχας. Έτσι εξηγούνται οι αντικρουόμενες πληροφορίες σχετικά με την αποχώρηση της ρωσικής στρατιωτικής δύναμης από το Αφρίν, η απομάκρυνση μέρους αυτής της δύναμης σε άλλη περιοχή και το …στρίβειν δια του ΟΗΕ που έβαλε στο τραπέζι μέλος της Επιτροπής Ασφάλειας του ρωσικού Κοινοβουλίου. Με την άποψη να ζητηθεί δηλαδή από τον ΟΗΕ ο τερματισμός της τουρκικής στρατιωτικής επιχείρησης στα υπό τον κουρδικό έλεγχο συριακά εδάφη, τάχθηκε πριν λίγη ώρα και το Παρίσι, ζητώντας την κατεπείγουσα σύγκληση του Συμβουλίου Ασφαλείας.
Τον τελευταίο λόγο, όμως, φαίνεται πως τον έχουν οι ίδιοι οι Κούρδοι και η μορφολογία των εδαφών τους. Το λένε και οι ίδιοι άλλωστε, ανεξαρτήτως αν βρίσκονται στην Συρία, την Τουρκία ή το Ιράκ: «Οι Κούρδοι δεν έχουν φίλους. Έχουν μόνο τα βουνά». Αν και η αρχή αυτή ισχύει διαχρονικά, στην παρούσα συγκυρία μόνο η Τουρκία επιθυμεί και επιδιώκει την εξουδετέρωση του κουρδικού παράγοντα από το γεωπολιτικό παζλ της Συρίας.
Δεν είναι, όμως, σε θέση να το επιτύχει. Οι Κούρδοι της Συρίας διαθέτουν συνολικά μία ένοπλη δύναμη τουλάχιστον 50.000 εμπειροπόλεμων και πλέον καλά οπλισμένων στρατιωτών. Κυρίως, όμως, διαθέτουν υψηλό ηθικό και διαπνέονται από ιδεολογία εθνικής απελευθέρωσης που τους διακρίνει από όλες τις άλλες ένοπλες πλευρές.
Οι ΗΠΑ αναγνωρίζουν πως οι Κούρδοι νίκησαν στα πεδία των μαχών τους τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους. Το αποτέλεσμα είναι σήμερα να ελέγχουν ένα πολύ μεγάλο μέρος της βόρειοανατολικής Συρίας και τον θύλακο του Αφρίν, όπου έχουν εγκατασταθεί πολύ προωθημένες για τη Μέση Ανατολή μορφές δημοκρατικής αυτοοργάνωσης και διακυβέρνησης. Το σημαντικότερο είναι ότι ο κουρδικός παράγοντας στη Συρία είναι το μόνο σταθερό γεωπολιτικό έρεισμα της Ουάσιγκτον εκεί.
Αλλά και οι Ρώσοι και το καθεστώς Άσαντ θεωρούν χρήσιμη την παρουσία των Κούρδων, δεδομένου ότι –τουάχιστον προς το παρόν– διεκδικούν ομοσπονδία και όχι απόσχιση από τη Συρία. Εκτός αυτού, η Δαμασκός φοβάται δικαιολογημένα ότι εάν ο τουρκικός στρατός συντρίψει τους Κούρδους, θα εγκατασταθεί για τα καλά στις περιοχές που σήμερα αυτοί ελέγχουν και θα μετατραπεί σε μόνιμο στρατό κατοχής, με το επιχείρημα ότι προστατεύει τους Σύρους αντικαθεστωτικούς αντάρτες.
Στην πραγματικότητα, το καθεστώς Άσαντ θα βολευτεί εάν μεταξύ αυτού και της Τουρκίας παρεμβληθεί μία αυτόνομη κουρδική ζώνη. Το ίδιο ισχύει και για τη Ρωσία, η οποία προς το παρόν ακροβατεί. Από τη μία πλευρά είναι η ανάγκη να ικανοποιεί κάποιες απαιτήσεις του Ερντογάν για να τον κρατάει στη δική της σφαίρα επιρροής. Από την άλλη, έχει συμφέρον να εξισορροπεί την Τουρκία, κρατώντας ζωντανό και ακμαίο τον κουρδικό παράγοντα.
του Βαγγέλη Σαρακινού
21/1/2018
Σκίτσο του Γ.ΔΕΡΜΕΝΤΖΟΓΛΟΥ
2.
Απ’ το Αφρίν στους ευρω-άφρονες.
Η παγκόσμια προσοχή στρέφεται και πάλι τις τελευταίες ώρες στη βόρεια Συρία και τα σύνορα με την Τουρκία, όπου βρομάει κυριολεκτικά μπαρούτι, καθώς ο παντελώς ανεξέλεγκτος πλέον «σουλτάνος» Ερντογάν βγάζει... Αφρίν από το στόμα και ετοιμάζεται να μπουκάρει για να πνίξει το αγέννητο ακόμη Κουρδιστάν στην κούνια του – αδιαφορώντας πλήρως για τη μόνιμη παρουσία Αμερικανών πρακτόρων και πεζοναυτών δίπλα στους Κούρδους «τρομοκράτες», αλλά και για τα συνεχή... «νιετ» της υποτιθέμενης συμμάχου του Ρωσίας, που έχει κι αυτή τοποθετήσει στρατηγικά τις δικές της «μπότες στο έδαφος» στην καρδιά του κουρδικού καντονιού και δεν δείχνει να ιδρώνει από τα τουρκικά τελεσίγραφα.
Αλλά ο Μεγάλος Τούρκος από το κάτω ράφι δεν θέλει, ή ίσως και να μην μπορεί πια, για εσωτερικούς λόγους, να κάνει πίσω: το διασυνοριακό κανονίδι ήδη ξεκίνησε, με στόχο τα κουρδικά χωριά της μεθορίου, και η Αγκυρα στέλνει δέκα δέκα στη Συρία τα πούλμαν με τους καλά οπλισμένους, αλλά κομματάκι λαγόψυχους κατσαπλιάδες της τού «Ελεύθερου Συριακού Στρατού», που έχουν ώς τώρα αποδείξει ότι χωρίς τις πλάτες του τουρκικού στρατού δεν μπορούν να καταλάβουν –και πολύ περισσότερο να κρατήσουν– ούτε συνοικιακό περίπτερο, απέναντι στους μπαρουτοκαπνισμένους Κούρδους.
Οσο για τον Ασαντ, που χάρη στους Ρώσους αεροπόρους και τους σιίτες (Ιρανούς και Λιβανέζους) συμπολεμιστές του έχει ανακτήσει πια το μεγαλύτερο μέρος της χώρας του, μετά από έξι χρόνια αιματηρότατου εμφυλίου και εκατέρωθεν θηριωδιών, προειδοποίησε χθες ξεκάθαρα τον Ερντογάν πως ό,τι πετάει πάνω από το Αφρίν και δεν είναι ρωσικό, θα καταρρίπτεται χωρίς προειδοποίηση – μια απειλή που, με λίγο πιο διπλωματική ομολογουμένως γλώσσα, εξαπέλυσε κατά της «απασφαλισμένης» Τουρκίας και η μαμά Αμερική διά του υπουργού Εξωτερικών της, του Τίλερσον.
Κι όλα αυτά, την ώρα που οι Ρώσοι βλέπουν τη δική τους ειρηνευτική πρωτοβουλία, τον συνεχιζόμενο «διάλογο του Σότσι», να τορπιλίζεται απ’ όλες τις μεριές, και που ο Τραμπ κυριολεκτικά παρακαλάει για ένα θερμό πολεμικό επεισόδιο, οπουδήποτε στην υφήλιο, αρκεί να τραβήξει την προσοχή της αμερικανικής κοινής γνώμης μακριά από τις αδιάκοπες αποκαλύψεις για τα πρωτοφανή, ακόμη και για τα... υψηλά αμερικανικά προεδρικά στάνταρ, επίπεδα θράσους, μισαλλοδοξίας και γενικευμένης ανεπάρκειάς του.
Ποιος θα το ’λεγε, αλήθεια, ότι θα εκλεγόταν μια μέρα στις ΗΠΑ πρόεδρος ένας τύπος που θα έκανε τον Τζορτζ Μπους τζούνιορ να μοιάζει... εύστροφος και διπλωμάτης, τον Ρίτσαρντ Νίξον τίμιος και αδιάφθορος και τον Μπαράκ Ομπάμα ορκισμένος πασιφιστής!
Και η Ευρώπη; Τι κάνει η πλούσια και πολιτισμένη Ευρώπη για όλα αυτά; Με δεδομένο το τραμπικό «μπάχαλο» στην αμερικανική πολιτική εντός και εκτός συνόρων και τις καλπάζουσες αντιφάσεις που διαρρηγνύουν σε καθημερινή πλέον βάση τα στεγανά και ανατρέπουν τις ισορροπίες του διεθνούς συστήματος ισχύος, θα περίμενε κανείς από την Ενωση να πάρει σοβαρές πρωτοβουλίες και να διεκδικήσει επιτέλους έναν ηγετικότερο ρόλο στα παγκόσμια πράγματα.
Μάταια όμως: ούτε τα του οίκου της δεν μπορεί να συμμαζέψει. Οπως έγραψε πριν από λίγες μέρες σε ένα εξαιρετικό του άρθρο στη Monde ο κορυφαίος ίσως οικονομολόγος του καιρού μας, ο Γάλλος συγγραφέας του «Κεφαλαίου στον 21ο Αιώνα» Τομά Πικετί:
«[Η] κρίση του 2008, που οδήγησε στη μεγαλύτερη παγκόσμια ύφεση μετά την κρίση του 1929, ήταν προϊόν των όλο και πιο εμφανών αδυναμιών του αμερικανικού συστήματος: υπερβολική απελευθέρωση, έκρηξη των ανισοτήτων, υπερχρέωση των πιο φτωχών... Η άνοδος στην εξουσία του Ντόναλντ Τραμπ αποκάλυψε ένα νέο μεγάλο ρήγμα στο αμερικανικό μοντέλο. Κι αυτό δίνει νέα ώθηση στις απαιτήσεις από την Ευρώπη, πολύ περισσότερο που τα εναλλακτικά μοντέλα (Κίνα, Ρωσία) δεν είναι ιδιαίτερα πειστικά».
Ο Πικετί δεν μασάει τα λόγια του:
«Με δεδομένο ότι διαθέτει ένα πιο δίκαιο αναπτυξιακό μοντέλο, η Ευρώπη θα μπορούσε να αξιοποιήσει αυτή την ευκαιρία για να προωθήσει ένα καλύτερο σύστημα ελέγχου του παγκόσμιου καπιταλισμού. Ελλείψει όμως εμπιστοσύνης μεταξύ των μελών της, και καθώς ήταν δέσμια αυστηρών κανόνων, η Ε.Ε. προκάλεσε το 2011-2013 μια νέα ύφεση από την οποία προσπαθεί τώρα να βγει. Η Ευρώπη δεν θα καθησυχάσει τους πολίτες της λέγοντάς τους ότι η κατάσταση εδώ είναι καλύτερη απ’ ό,τι στις ΗΠΑ ή στη Βραζιλία. Οι ανισότητες ενισχύονται σε όλες τις χώρες λόγω ενός ισχυρού φορολογικού ανταγωνισμού προς όφελος των πιο ευέλικτων. Οι κίνδυνοι ενίσχυσης των λαϊκιστών και οι λογικές των αποδιοπομπαίων τράγων δεν θα αντιμετωπιστούν με επιτυχία, παρά μόνο αν προταθεί στα λαϊκά στρώματα και τις νέες γενιές μια πραγματική στρατηγική μείωσης των ανισοτήτων και επένδυσης στο μέλλον».
Και συνεχίζει: «Το ρήγμα Βορρά-Νότου έχει οξυνθεί στο εσωτερικό της ευρωζώνης και στηρίζεται σε αντιφατικές αφηγήσεις των γεγονότων. Στη Γερμανία και στη Γαλλία εξακολουθούν να πιστεύουν ότι βοήθησαν τους Ελληνες επειδή τους δάνεισαν με επιτόκιο μικρότερο από εκείνο με το οποίο θα δανείζονταν στις αγορές αλλά μεγαλύτερο από εκείνο με το οποίο δανείζονται οι ίδιες από τις ίδιες αγορές. Στην Ελλάδα, η αφήγηση είναι πολύ διαφορετική: βλέπουν κυρίως ένα πονηρό οικονομικό κέρδος. Στην πραγματικότητα, η πολιτική που επιβλήθηκε στη Νότια Ευρώπη, με δραματικές συνέπειες στην Καταλονία, είναι το άμεσο αποτέλεσμα ενός κοντόφθαλμου γαλλογερμανικού εγωισμού»...
«Οπως και με την Ελλάδα, οι κυρίαρχες οικονομικές δυνάμεις έχουν την τάση να θεωρούν φυσιολογικές τις ανισότητες: ξεκινούν από την αρχή ότι η αγορά και ο “ελεύθερος ανταγωνισμός” οδηγούν σε μια δικαιότερη κατανομή του πλούτου και θεωρούν ότι οι μεταφορές [κεφαλαίων] που γίνονται με βάση αυτή τη “φυσική ισορροπία” αποτελούν πράξη γενναιοδωρίας από την πλευρά των κερδισμένων του συστήματος. Στην πραγματικότητα, οι σχέσεις ιδιοκτησίας είναι πάντα σύνθετες, ιδιαίτερα στους κόλπους πολιτικών κοινοτήτων μεγάλου μεγέθους όπως η Ε.Ε., και δεν μπορεί να ρυθμιστούν μόνο με την αγορά. Ο μόνος τρόπος να βγούμε από αυτές τις αντιφάσεις είναι μια ευρεία πνευματική και πολιτική επανίδρυση, καθώς κι ένας πραγματικός εκδημοκρατισμός των ευρωπαϊκών θεσμών. Ας ελπίσουμε το 2018 να πορευτεί σε αυτή την κατεύθυνση», γράφει ο σπουδαίος αυτός Ευρωπαίος διανοητής.
Αλλά ποιος τον ακούει; Σίγουρα όχι οι διά του χρήματος ηγεμόνες Γερμανοί, που έχουν βαλθεί να αγοράσουν με τα εξωφρενικά τους πλεονάσματα όσα δεν κατάφεραν δύο φορές να κατακτήσουν με πολεμικά μέσα τον περασμένο αιώνα.
Αλλά ούτε και οι Γάλλοι συμπατριώτες του, αν κρίνουμε από την άγρια νεοφιλελεύθερη πολιτική που ακολουθεί ο κοφτερός τραπεζίτης - «πρόεδρος των πλουσίων», ο Μακρόν.
Αλλά και στην Ιταλία Σίλβιο και «Λέγκα», στην Ισπανία Ραχόι και ξερό ψωμί.
Οσο για την Ελλαδάρα μας, τέτοιες ιερόσυλες κουβέντες είναι πια απαγορευμένες, μετά το τριπλό αριστερόστροφο «τόλουπ» του 2015: διώχνουν, βλέπετε, τις σεπτές επενδύσεις και την Αγία Ανάπτυξη και μας απομακρύνουν από τους υψηλούς στόχους ανάκτησης της εθνικής κυριαρχίας μας το... μακρινό 2060, όταν -όπως θα έλεγε και ο παππούς Κέινς- «μακροπρόθεσμα, θα είμαστε όλοι νεκροί»!
Γιώργος Τσιάρας
20/1/2018