Μια νέα ταυτότητα για τα Σκόπια. Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ με όρους ισχύος.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Η ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ: Ιστορικό και γεωγραφικό πλαίσιο.
(2) Επίθεση Κρις Σπύρου στον Μάθιου Νίμιτς για το Μακεδονικό:
Ανιστόρητες και ανεφάρμοστες οι προτάσεις σου.
(3) Το σενάριο με το ντόμινο.
(3) Το σενάριο με το ντόμινο.
Διαδηλωτές διαμαρτύρονται εναντίον μιας συμφωνίας που θα εξασφάλιζε την ευρύτερη επίσημη χρήση της αλβανικής γλώσσας στα Σκόπια, στις 9 Μαρτίου 2017.
REUTERS / Ognen Teofilovski
Μια νέα ταυτότητα για τα Σκόπια.
Το ζήτημα της ονομασίας της ΠΓΔΜ με όρους ισχύος.
Τα ζητήματα εθνικής ταυτότητας δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ήσσονος σημασίας ως προς την ισχύ ενός κράτους, καθώς αποτελούν μέρος της ίδιας της υπόστασής του, και την βάση πάνω στην οποία θα αναπτυχθούν και θα εδραιωθούν όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές ισχύος του.
Το ζήτημα της επίλυσης της διαφοράς μεταξύ Ελλάδας και ΠΓΔΜ ταλανίζει εδώ και δεκαετίες πλέον τις διμερείς σχέσεις των δύο κρατών, και χαρακτηρίζεται από περιόδους κλιμάκωσης και αποκλιμάκωσης που συνοδεύονται από διαπραγματευτικές και διαμεσολαβητικές πρωτοβουλίες, με αρνητικά μέχρι στιγμής αποτελέσματα.
Η επαναφορά του στο προσκήνιο της διμερούς ατζέντας ήταν αποτέλεσμα της πρόσφατης κυβερνητικής αλλαγής στην γείτονα χώρα και η αντικατάσταση του σκληροπυρηνικού εθνικιστή πρωθυπουργού Νίκολα Γκρούεφκσι από μια κυβέρνηση συνεργασίας μεταξύ του Κόμματος των Σοσιαλδημοκρατών και μικρών κομμάτων της αλβανικής μειονότητας, η οποία έχει θέσει ως προτεραιότητα την επίλυση του συγκεκριμένου ζητήματος, καθώς αυτός είναι ο μόνος δρόμος για την είσοδο της χώρας στην Ευρωπαϊκή Ένωση και το ΝΑΤΟ (διαδικασίες που μπλοκάρονται συστηματικά από την ελληνική πλευρά από το 2008). Αυτό το παράθυρο ευκαιρίας επέλεξε να εκμεταλλευτεί και η ελληνική κυβέρνηση, γνωρίζοντας ότι μια ενδεχόμενη επιστροφή του Γκρούεφκσι στην εξουσία θα σημάνει την εκ νέου σκλήρυνση της στάσης της ΠΓΔΜ και συνεπώς την απώλεια της δυνατότητας υιοθέτησης μίας συμβιβαστικής λύσης.
Το ερώτημα βέβαια που ανακύπτει είναι αν η παραπάνω αλλαγή φρουράς που συνέβη στην διακυβέρνηση της ΠΓΔΜ σημαίνει ουσιαστική αλλαγή στην χάραξη της εθνικής στρατηγικής στο ζήτημα της ονομασίας ή πρόκειται για μια κατ’ όνομα διαλλακτικότερη προσέγγιση του ζητήματος. Όπως προκύπτει από τις πρόσφατες (17/01/2018) δηλώσεις του διαπραγματευτή της ΠΓΔΜ κ. Ναουμόφσκι, επιβεβαιώνεται η άποψη ότι δεν έχει επέλθει καμία ουσιαστική αλλαγή στις θέσεις της γείτονος χώρας. Αυτή η εξέλιξη δεν θα πρέπει να προκαλεί έκπληξη, καθώς το ζήτημα της ονομασίας, το οποίο συνδέεται άμεσα με την ταυτότητα μιας χώρας και την θέση της στην διεθνοπολιτική διάρθρωση του αντίστοιχου περιφερειακού αλλά και του διεθνούς συστήματος, βρίσκεται στον πυρήνα της εθνοκρατικής υπόστασης της ΠΓΔΜ, και συνεπώς δεν μπορεί να μεταβάλλεται με συνοπτικές διαδικασίες που θα εκκινούνται από αλλαγές στο εσωτερικό πολιτικό σκηνικό.
Στο σημείο ετούτο εδράζεται και η λανθασμένη ελληνική προσέγγιση στο φλέγον αυτό ζήτημα που ακολουθείται από την ανάκυψη του ζητήματος στις αρχές της δεκαετίας του 1990 με την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και την ανάδυση της νέας αυτής κρατικής οντότητας μέχρι και σήμερα που επανέρχεται το ζήτημα και πάλι στην επικαιρότητα. Βέβαια, όπως ήταν και είναι φυσικό, η προσπάθεια δημιουργίας μιας «μακεδονικής» εθνικής ταυτότητας αποσυνδεδεμένης από το ελληνικό πολιτιστικό, και κατ’ επέκταση εθνικό, στερέωμα πυροδότησε και πυροδοτεί πλήθος αντιδράσεων όχι μόνο στο επίπεδο της ελληνικής κοινής γνώμης αλλά και μεταξύ των ακαδημαϊκών της ιστορικής επιστήμης. Από την άλλη, όμως, το μέγεθος αυτών των κινητοποιήσεων έχει επηρεάσει σε μεγάλο βαθμό την διαμόρφωση της στρατηγικής των ελληνικών κυβερνήσεων, μην αφήνοντας περιθώρια σε μια ρεαλιστική (με όρους Διεθνών Σχέσεων) ανάλυση του ζητήματος και κατά συνέπεια σε μια αποτελεσματικότερη περιφερειακή στρατηγική.
Μια ρεαλιστική ανάλυση, λοιπόν, θα εκκινούσε από το γεγονός ότι, λόγω της αναρχίας (δηλαδή, λόγω της μη ύπαρξης μιας ανώτατης αρχής) που επικρατεί σε επίπεδο διεθνούς συστήματος, η διεθνής πολιτική και η διάρθρωση των διμερών σχέσεων διαμορφώνεται στην βάση του εθνικού συμφέροντος και της ισχύος, και όχι του δικαίου ή της ιστορικής αλήθειας. Συνεπώς, ούτε μια απόφαση του Συμβουλίου Ασφαλείας δεν θα μπορούσε να διασφαλίσει την μη οικειοποίηση του ονόματος της Μακεδονίας από την γείτονα χώρα (όπως άλλωστε απέδειξε η εμπειρία της τελευταίας εικοσαετίας) ούτε μια σειρά εμπεριστατωμένων ιστορικών μελετών από την ελληνική πλευρά περί της ελληνικότητας της ευρύτερης γεωγραφικής περιοχής της Μακεδονίας θα μπορούσε να μεταπείσει τους γείτονες της Ελλάδας για το ποια ιστοριογραφική προσέγγιση θα πρέπει να ασπαστούν κατά την αναζήτηση των ιστορικών θεμελίων της εθνοκρατικής τους υπόστασης. Και όλα αυτά, δεδομένης της περιορισμένης ισχύος της Ελλάδας, τόσο κατά το πρώτο μισό της δεκαετίας του 1990 (οπότε και τέθηκαν οι βάσεις πάνω στις οποίες θα εξελισσόταν το ζήτημα της ονομασίας) όσο και σήμερα, αλλά και της ανάγκης των Μεγάλων Δυνάμεων, και ιδίως των ΗΠΑ, για την όσο το δυνατόν πιο άμεση σταθεροποίηση των κρατών που προέκυψαν από την κατάρρευση της Γιουγκοσλαβίας και την αποκατάσταση μιας σχετικής ισορροπίας στην περιφέρεια της Νοτιοανατολικής Ευρώπης και των Δυτικών Βαλκανίων ειδικότερα. Συνεπώς, η Ελλάδα δεν είχε την δύναμη (αν και το εμπορικό εμπάργκο που επιβλήθηκε αρχικά αποτέλεσε μια κίνηση άσκησης πίεσης), και οι σύμμαχοί της το συμφέρον, να επιβάλλουν μια λύση διαφορετική από αυτή που πρόκρινε το εθνικό συμφέρον της ΠΓΔΜ.
Στο επίκεντρο, λοιπόν, αυτού του εθνικού συμφέροντος των Σκοπίων βρισκόταν, και βρίσκεται ακόμα (καθώς η εσωτερική ενδυνάμωση και σταθεροποίηση της χώρας δεν έχει ολοκληρωθεί μέχρι και σήμερα), η εθνική της ταυτότητα, η οποία συνδέεται φυσικά άρρηκτα με την ονομασία της. Να σημειώσουμε εδώ ότι τα ζητήματα εθνικής ταυτότητας δεν θα πρέπει να αντιμετωπίζονται ως ήσσονος σημασίας ως προς την ισχύ ενός κράτους, καθώς αποτελούν μέρος της ίδιας της υπόστασής του, και την βάση πάνω στην οποία θα αναπτυχθούν και θα εδραιωθούν όλοι οι υπόλοιποι συντελεστές ισχύος του. Αν ένα κράτος δε διαθέτει μια σαφώς διαμορφωμένη και αυτόνομη εθνική ταυτότητα, εντός τουλάχιστον του ισχύοντος εθνοκεντρικού διεθνούς συστήματος, τότε θα αντιμετωπίσει προβλήματα και στην εσωτερική πολιτική και πολιτειακή οργάνωσή του (λόγω της αντιπαλότητας των διάφορων εθνοτικών ομάδων) αλλά και στην οικονομική και στρατιωτική ενδυνάμωσή του.
Είναι, λοιπόν, αναμενόμενο ένα νεοσύστατο κράτος να αρχίσει άμεσα την αναζήτηση/διαμόρφωση μιας εθνικής ταυτότητας προκειμένου να αποφύγει την κατάρρευση. Πολύ δε περισσότερο όταν προέρχεται από μια κρατική οντότητα που η ίδια κατέρρευσε λόγω αυτής της ύπαρξης πολλών εθνοτικών ομάδων και τα διάδοχα κράτη της ενεπλάκησαν σε εσωτερικές πολεμικές αντιπαραθέσεις που οδήγησαν στην περαιτέρω διάσπασή τους. Η επιλογή της τότε ηγεσίας της ΠΓΔΜ ήταν να αξιοποιήσει το ιδεολόγημα του «μακεδονισμού» που είχε αναπτυχθεί ήδη από τον Μεσοπόλεμο, να το συνδέσει με την ιστορική παρακαταθήκη της αρχαίας Μακεδονίας και να διεκδικήσει την γραμμή διαδοχής ενός αρχαίου ένδοξου βασιλείου που δεν συνδεόταν με την ιστορία κανενός από τα γειτονικά κράτη (Σερβία, Βουλγαρία και Αλβανία) που διέθεταν δικές τους μειονοτικές εθνικές ομάδες στο έδαφός της και που θα μπορούσαν να τις αξιοποιήσουν προς όφελός τους στο πλαίσιο μιας αναθεωρητικής εξωτερικής πολιτικής.
Δυστυχώς για την ελληνική περίπτωση και την ιστορική αλήθεια, η προσπάθεια αυτή της γειτονικής χώρας έγινε αποδεκτή από τις Μεγάλες Δυνάμεις για τους λόγους που προαναφέρθηκαν και έτσι οδηγηθήκαμε στην ενδιάμεση συμφωνία του 1995, η οποία οδήγησε με την σειρά της στην defacto αναγνώριση της ΠΓΔΜ με το συνταγματικό της όνομα από ένα πολύ μεγάλο αριθμό χωρών. Έτσι οικοδομήθηκε και η αντίστοιχη εθνική ταυτότητα, η οποία δεν έχει εδραιωθεί ακόμα, κυρίως λόγω της ισχυρής αλβανικής μειονότητας της χώρας, αλλά καλλιεργείται συστηματικά μέσω προγραμμάτων όπως το «Σκόπια 2014», τα οποία μπορεί να φαντάζουν γραφικά και να συγκεντρώνουν τα σκωπτικά σχόλια μερίδας του εγχώριου και διεθνούς Τύπου, αλλά δεν παύουν να συνιστούν μια οργανωμένη προσπάθεια εδραίωσης της όποιας εθνικής ταυτότητας της χώρας.
Εφόσον, λοιπόν, γίνει αντιληπτό το πλαίσιο εντός του οποίου διαμορφώθηκε το ζήτημα της ονομασίας, υπάρχουν περιθώρια ρεαλιστικής αντιμετώπισής του. Καταρχήν θα πρέπει να σταθμιστεί κατά πόσο η κατάρρευση της ΠΓΔΜ, την οποία μπορεί να επιφέρει μια άνωθεν επιβεβλημένη αλλαγή ονομασίας, και άρα εθνικής ταυτότητας, είναι προς όφελος της Ελλάδας. Κι αυτό γιατί μια διάσπαση ή αποσταθεροποίησή της θα ενδυναμώσει τα γειτονικά κράτη της Βουλγαρίας και της Αλβανίας, τα οποία εμφανίζουν κατά διαστήματα αναθεωρητικές τάσεις (ιδίως η Αλβανία) και αποτελούν ισχυρότερους εν δυνάμει αντίπαλους από τα ασθενικά Σκόπια. Αν λοιπόν δεν αποτελεί επιδίωξη η περαιτέρω αποσταθεροποίηση της ΠΓΔΜ, θα πρέπει να διαμορφωθεί μια στρατηγική επηρεασμού και διαμόρφωσης των εξελίξεων στην χώρα ως προς το ζήτημα της ονομασίας, αλλά όχι η εύκολη επιλογή του συμβιβασμού για μια άμεση λύση, που ουσιαστικά θα επικυρώσει το υπάρχον καθεστώς.
Η πρώτη λύση που προκρίνεται πάντα σε ανάλογες περιπτώσεις είναι η άσκηση πιέσεων είτε άμεσα (εφόσον υπάρχουν μοχλοί άσκησή τους και άρα σημαντική ισχύς) είτε έμμεσα (μέσω των συμμάχων και των δικτύων συμμαχικών σχέσεων που μια χώρα μπορεί να διαθέτει). Η αλήθεια είναι ότι η Ελλάδα έχει περιοριστεί μέχρι στιγμής σε αυτή την παραδοσιακή στρατηγική, εναλλάσσοντας στο μέτρο του δυνατού, τη μια μορφή άσκησης πιέσεων με την άλλη (από το εμπάργκο της δεκαετίας του 1990 έως το βέτο της Συνόδου του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι το 2008). Εκ του αποτελέσματος φαίνεται ότι η στρατηγική αυτή μπορεί να επιτρέπει την καθυστέρηση των όποιων εξελίξεων, αλλά δυστυχώς δεν μεταβάλλει την defacto κατάσταση που έχει διαμορφωθεί, και η οποία βασίζεται στην προώθηση των συμφερόντων των συμμάχων της Ελλάδας στην περιοχή της Νοτιοανατολικής Ευρώπης.
Συνεπώς, θα πρέπει να αναζητηθεί μια στρατηγική η οποία θα οδηγήσει σταδιακά στη μεταστροφή της πολιτικής ηγεσίας της ΠΓΔΜ στο ζήτημα της ονομασίας. Μια τέτοια πιθανή εναλλακτική θα ήταν η εκκίνηση μιας συντονισμένης προσπάθειας από την ελληνική πλευρά, με πιθανούς συμμάχους και εκτός συνόρων, όχι για την απόδειξη της ελληνικότητας του μεγαλύτερου μέρους της γεωγραφικής Μακεδονίας, κάτι που είναι αυταπόδεικτο και καταγεγραμμένο σε πλήθος πλέον αξιολογότατων μονογραφιών, αλλά για την διαμόρφωση και τεκμηρίωση μιας ξεχωριστής εθνικής ταυτότητας των κατοίκων της ΠΓΔΜ στην βάση της ιστορικής πραγματικότητας της περιοχής. Με τον τρόπο αυτό, η Ελλάδα θα καταφέρει να εμπλακεί στην διαδικασία εσωτερικής ενδυνάμωσης της χώρας επηρεάζοντας την ανάπτυξη ενός ιδιαίτερα σημαντικού συντελεστή ισχύος της, όπως είναι η ιδεολογική βάση της εθνοκρατικής της υπόστασης, και αυξάνοντας την επιρροή της στην γειτονική χώρα αλλά και την ευρύτερη περιοχή.
Νικόλαος Λιόλιος,
υποψήφιος διδάκτορας Διεθνών Σχέσεων στο Τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Μακεδονίας.
26/01/2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Η ΑΝΩ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑ
ΙΣΤΟΡΙΚΟ ΚΑΙ ΓΕΩΓΡΑΦΙΚΟ ΠΛΑΙΣΙΟ
Η σημερινή Δυτική Μακεδονία, περιοχή που ορίζεται από μικρούς και μεγάλους ορεινούς όγκους και διατρέχεται από τον ποταμό Αλιάκμονα, ανήκει στην Άνω – ορεινή – Μακεδονία των αρχαίων, η οποία εκτεινόταν πέρα από τα σημερινά ελληνικά σύνορα και περιελάμβανε τον ποταμό Εριγώνα, τις λίμνες Αχρίδα και Πρέσπες και τις περιοχές μέχρι τα όρη Dautika, Babuna, Dren στα βόρεια.
Κατά τη διάρκεια της δεύτερης χιλιετίας π.Χ. υπήρξε σταθμός της πορείας του «πολυπλάνητου» έθνους των βορειοδυτικών ελληνικών φύλων, στα οποία ανήκαν οι Μακεδόνες και οι Δωριείς (Ηρόδοτος 1.56, 8.137-139, Θουκυδίδης 2.99). Ένας κλάδος τους, οι Αργεάδες Μακεδόνες, στους οποίους βασίλευαν οι Τημενίδες, απόγονοι του Τημένου, γιου του Ηρακλή, μετά από διαδοχικές μετακινήσεις εγκαταστάθηκαν στην περιοχή του Ολύμπου. Στις αρχές του 7ου π.Χ. αι., με πρώτο γνωστό βασιλιά τον Περδίκκα, ίδρυσαν το κράτος των Αιγών. Από τις Αιγές, που σύμφωνα με μεταγενέστερη παράδοση ιδρύθηκαν από τον Αργείο Κάρανο τον 8ο π.Χ. αι., και αργότερα την Πέλλα, γύρω στο 400 π.Χ., συνέχισαν την επεκτατική τους δράση για πολλούς αιώνες.
Η Άνω Μακεδονία μνημονεύεται για πρώτη φορά στον Ηρόδοτο και συγκεκριμένα σε δύο χωρία. Στο πρώτο (7.173.4) περιγράφει την εισβολή των στρατευμάτων του Ξέρξη στη Θεσσαλία: «ἐσβολήν ες Θεσσαλούς κατά την ἄνω Μακεδονίην διά Περραιβῶν κατά Γόννων πόλιν, τῇ περ δή καί ἐσέβαλε ἡ στρατιή Ξέρξεω». Στο δεύτερο (8.137-139) αφηγείται την περιπέτεια του ιδρυτή του βασιλείου των Αιγών και απογόνου του Ηρακλή, Περδίκκα, ο οποίος, μαζί με τους αδερφούς του Γαυάνη και Αέροπο, «ἐξ Ἄργεος ἔφυγον ἐς Ἰλλυριούς […] ἐκ δέ τῶν Ἰλλυριῶν ὑπερβαλόντες ἐς την ἄνω Μακεδονίην ἀπίκοντο ἐς Λεβαίην πόλιν».
Σαφέστερο διαχωρισμό μεταξύ άνω και κάτω Μακεδονίας συναντάμε στον Θουκυδίδη κατά την εξιστόρηση των συγκρούσεων των Αθηναίων και Λακεδαιμονίων στον βορειοελλαδικό χώρο, στη διάρκεια του λεγόμενου Πελοποννησιακού Πολέμου (2.99.1): «ἐς τήν κάτω Μακεδονίαν, ἧς ὁ Περδίκκας ἦρχεν τῶν γάρ Μακεδόνων εἰσί Λυγκησταί και Ἐλιμιῶται καί ἄλλα ἔθνη ἐπάνωθεν, ἃ ξύμμαχα μέν ἐστι τούτοις καί ὑπήκοα, βασιλείας δ’ ἔχει καθ’ αὑτά. Τήν δέ παρά θάλασσαν νῦν Μακεδονίαν Ἀλέξανδρος ὁ Περδίκκου πατήρ καί οἱ πρόγονοι αὐτοῦ, Τημενίδαι τό ἀρχαίον ὄντες ἐξ Ἄργους…». Και στα επόμενα δύο χωρία (1.59 και 2.100) ο διαχωρισμός είναι εξίσου σαφής: «καί καταστάντες [οι Αθηναίοι] ἐπολέμουν μετά Φιλίππου καί τῶν Δέρδου ἀδελφῶν ἄνωθεν στρατιά ἐσβληκότων», «ἵππους δέ προσμεταπεμψάμενοι ἀπό τῶν ἄνω συμμάχων».
Ο Στράβων (7, C326) κατονομάζει τέσσερις περιοχές που ανήκαν στην Άνω Μακεδονία, στην οποία, οι Ρωμαίοι διατήρησαν καθεστώς «ελευθερίας» και αυτονομίας: «καί δή καί τά περί Λύγκον καί Πελαγονίαν καί Ὀρεστιάδα καί Ἐλίμειαν τήν ἄνω Μακεδονίαν ἐκάλουν, οἱ δέ ὕστερον καί ἐλευθέραν». Ο ίδιος (7, απόσπ.12), αναφερόμενος σε ποταμούς ως φυσικά γεωγραφικά όρια μεταξύ Θεσσαλίας, Ηπείρου και Μακεδονίας, τη συνδέει με τον Αλιάκμονα: «ὅτι Πηνειός ὁρίζει τήν κάτω καί πρός τῇ θαλάττῃ Μακεδονίαν ἀπό Θετταλίας καί Μαγνησίας, Ἁλιάκμων δέ τήν ἄνω [Μακεδονίαν ὁρίζει] καί ἔτι τους Ἠπειρώτας και τους Παίονας και αὐτός καί ὁ Ἐρίγων καί ὁ Ἀξιός καί ἕτεροι».
Ο Λίβιος (45.29.9 και 45.30.6) αναφερόμενος στη διαίρεση της Μακεδονίας σε τέσσερις «μερίδες» μετά την ήττα του Περσέα στην Πύδνα το 168 π.Χ. από τους Ρωμαίους υπό τον Αιμίλιο Παύλο, ορίζει ως τέταρτη μερίδα την Άνω Μακεδονία «trans montem Boram», με έδρα την Πελαγονία και σύνορα την Ιλλυρία και την Ήπειρο. Αναφέρει σ’ αυτήν, ως κατοίκους, τους Εορδούς, Λυγκηστές, Πελαγόνες και προσθέτει, ως περιοχές, την Ατιντανία, την Τυμφαία και την Ελιμιώτιδα.
Από τη σύγχρονη ιστορική έρευνα εντάσσονται σ’ αυτήν η Ελιμιώτις με την Τυμφαία, η Λυγκηστίς, η Ορεστίς, η Πελαγονία με τη Δερρίοπο, η Εορδαία, η Ατιντανία και η Δασσαρήτις. Ομοφωνία, ωστόσο, υπάρχει μόνο για τις πρώτες τέσσερις περιοχές, ενώ η Δερρίοπος εντάσσεται στην Πελαγονία. Οι ανένταχτες περιοχές στα δυτικά-βορειοδυτικά, κυρίως, της Άνω Μακεδονίας μπορούν να συμπεριληφθούν στα «ἄλλα ἔθνη ἐπάνωθεν» του Θουκυδίδη (2.99), αν ήταν Μακεδονικές. Οπωσδήποτε, τμήματα της θεωρούμενης Δασσαρήτιδας, όπως και της Ατιντανίας, ανήκαν στην Ήπειρο, ενώ η περιοχή γύρω από τη Λυχνίτιδα-Αχρίδα μπορεί να ενταχθεί στην Άνω Μακεδονία. Για τα νέα αυτά όρια της Άνω Μακεδονίας, τα οποία αποτυπώθηκαν πάνω σε χάρτη της Γ.Υ.Σ. (Γεωγραφική Υπηρεσία Στρατού), βασιστήκαμε αφενός στην ιστορική έρευνα, παλαιότερη και νεότερη, και αφετέρου στα πορίσματα της νεότερης αρχαιολογικής-ανασκαφικής έρευνας, η οποία έδωσε νέα διάσταση στην πολιτισμική φυσιογνωμία της Μακεδονίας.
Είναι γνωστό, λοιπόν, ότι η Άνω Μακεδονία αποτέλεσε την αφετηρία, το ορμητήριο των βορειοδυτικών ελληνικών φύλων, τα οποία στο βόρειο χώρο ονομάστηκαν μακεδονικά και στο νότιο δωρικά, κατά τον Ηρόδοτο. Σύμφωνα με τον Ησίοδο (8ος αι. π.Χ.) ο Μακεδών ήταν αδελφός του Μάγνητα, γιοί και οι δυο του Δία και της Θυίας, κόρης του Δευκαλίωνα και αδελφής του Έλληνα. Κατά τον Ελλάνικο, συγγραφέα του 5ου αι. π.Χ., ο Μακεδών ήταν γιος του Αιόλου και εγγονός του Έλληνα. Η σημασία των αρχαίων αυτών πηγών, που δεν εξαντλούνται στις παραπάνω, έγκειται στο ότι μας δείχνουν με ποιον τρόπο οι νότιοι Έλληνες αντιλαμβάνονταν, ήδη από τα ομηρικά χρόνια, την ενότητα του ελληνικού έθνους, στο οποίο ανήκαν και οι Μακεδόνες – ας μην ξεχνάμε άλλωστε ότι οι θεοί κατοικούσαν στον Όλυμπο.
Η Άνω Μακεδονία με τα βασίλεια της Ελίμειας, Τυμφαίας, Εορδαίας, Ορεστίδας, Λυγκηστίδας, Πελαγονίας Δερριόπου και άλλα «επάνωθεν», δεν είχε αποδυναμωθεί και απομονωθεί πολιτισμικά και κοινωνικά, όπως δυστυχώς αρχικά, από έλλειψη αρχαιολογικών-ιστορικών δεδομένων, είχε γραφεί. Αυτό αποδεικνύεται από την υψηλή χρονολόγηση, τον πλούτο, την ποιότητα και το χαρακτήρα των αρχαιολογικών ευρημάτων, μετά τη συστηματική έρευνα στην Αιανή και αλλού, που επέβαλε την επανεξέταση, κάτω από νέο πρίσμα, παλαιότερων αρχαιολογικών ευρημάτων.
Η αποκάλυψη στην Αιανή οικοδομημάτων και μνημειακών τάφων με ανάλογα κινητά ευρήματα, που δηλώνουν αυτόματα ενιαίο ελληνικό πολιτισμό και χρονολογούνται στα αρχαϊκά και κλασικά χρόνια, οδηγεί αναγκαστικά στη διαπίστωση ότι υπήρχαν οργανωμένες πόλεις με λαμπρή αρχιτεκτονική πολύ πριν από την ενοποίηση όλης της Μακεδονίας από τον Φίλιππο Β΄ (359-336 π.Χ.), στον οποίο οι ιστορικοί απέδιδαν την ίδρυση των πρώτων πόλεων- αστικών κέντρων στην Άνω Μακεδονία. Παράλληλα, η αποκάλυψη αρχαϊκών και κλασικών επιγραφών, από τις πρωιμότερες του μακεδονικού χώρου, αποτελούν απτά τεκμήρια της εθνικής ταυτότητας των Μακεδόνων. Κατά τρόπο λογικό και αναγκαίο συμπεραίνουμε ότι, παράλληλα με τους Αργεάδες Μακεδόνες της Κάτω Μακεδονίας, τα «επάνωθεν», κατά το Θουκυδίδη, ελληνικά βασίλεια της Άνω Μακεδονίας, χαρακτηρίζει τον 6ο και 5ο αι. π.Χ. υψηλό βιοτικό και πολιτιστικό επίπεδο.
Οι σύγχρονοι νομοί Καστοριάς, Φλώρινας, Κοζάνης και Γρεβενών ανήκαν στην Άνω Μακεδονία, σύμφωνα με το διαχωρισμό της Μακεδονίας από τους αρχαίους συγγραφείς σε ορεινή – Άνω – και πεδινή – Κάτω. Η Άνω Μακεδονία, λοιπόν, απαρτιζόταν από ιδιαίτερα βασίλεια που αποτελούσαν συγγενικές φυλετικές ομάδες – έθνη με κοινωνικό και πολιτικό σύστημα, το οποίο βασιζόταν κατά τους πρώτους αιώνες της εμφάνισής τους στις αρχές του αγροτοποιμενικού βίου. Μέσα στα γεωγραφικά όρια των παραπάνω νομών κατοικούσαν οι Ορέστες, Λυγκηστές, Εορδοί, Τυμφαίοι, Ελιμιώτες, οι οποίοι μέχρι την ύστερη αρχαιότητα, παρόλη την ενοποίηση του μακεδoνικού βασιλείου, την ανάπτυξη των πόλεων ως διοικητικών κέντρων και τη ρωμαϊκή κατάκτηση, διατήρησαν τη φυλετική τους οργάνωση, όπως φαίνεται και από τις αναφορές του εθνικού της περιοχής στον αυτοπροσδιορισμό των κατοίκων τους, π.χ. Μακεδών Ελιμιώτης, Μακεδών Εορδαίος κτλ. Η οριστική ενοποίηση επιτεύχθηκε χάρη στην πολιτική και στρατιωτική ιδιοφυία του Φιλίππου Β΄, ο οποίος με συνεχείς νίκες και άριστες διπλωματικές μεθόδους πέτυχε την ενσωμάτωση των εθνών της Άνω Μακεδονίας, την κατάταξη των ευγενών στην τάξη των εταίρων, και συνεπώς την εξασθένηση και κατάργηση των ηγεμονικών οίκων. Η προσάρτηση της Ελίμειας, όπως και των άλλων «επάνωθεν» περιοχών, πραγματοποιήθηκε μάλλον ειρηνικά και εδραιώθηκε μετά την επιτυχή απώθηση και συντριβή των Ιλλυριών τόσο από τον Φίλιππο (358 π.Χ.) όσο και τον στρατηγό του Παρμενίωνα (356 π.Χ.), ο οποίος, όπως και πολλοί άλλοι στρατηγοί, καταγόταν από την Άνω Μακεδονία και συγκεκριμένα από την Πελαγονία, βορείως του Εριγώνα, σημερινού Cerna.
Είναι βέβαιο ότι η συμβολή των «επάνωθεν» στη νικηφόρα εκστρατεία ως τις Ινδίες, που έγινε με τη συμμετοχή όλων των Ελλήνων «πλην Λακεδαιμονίων», υπήρξε καθοριστική. Από τις έξι ταξιαρχίες του Μ. Αλεξάνδρου στα 330 π.Χ. τρεις προέρχονταν από την Άνω Μακεδονία, δηλαδή την Ελίμεια, την Ορεστίδα μαζί με τη Λυγκηστίδα και την Τυμφαία (Διόδωρος 17.57.2). Επιπλέον διοικούνταν για πολλά χρόνια από ταξίαρχους (ο Κοίνος Πολεμοκράτους, Ελιμιώτης, ο Περδίκκας Ορόντου από την Ορεστίδα και ο Αμύντας Ανδρομένους και Πολυπέρχων Σιμμία αργότερα από την Τυμφαία), μέλη των βασιλικών οίκων της Άνω Μακεδονίας. Επιπλέον ταξίαρχοι, όπως ο Κρατερός και άλλοι, διοικούσαν ταξιαρχίες που προέρχονταν από άλλες περιοχές. Για τις τρεις μόνον από τις έξι ταξιαρχίες χρησιμοποιείται ο όρος ασθέταιροι. Το όνομα δόθηκε από τον Μ. Αλέξανδρο και συνδεόταν με ένα είδος πολεμικών τιμών για εξαιρετικές υπηρεσίες και αφορούσε δε τους Μακεδόνες από την Άνω Μακεδονία, οι οποίοι ξεχώριζαν για τις ικανότητές τους σε σκληρές δοκιμασίες.
Κατά το 2ο αι. π.Χ., και συγκεκριμένα μετά την ήττα του Περσέα στην Πύδνα το 168 π.Χ., σύμφωνα με το διακανονισμό του Αιμιλίου Παύλου στην Αμφίπολη, η Άνω Μακεδονία αποτέλεσε, όπως ήδη αναφέραμε, την τέταρτη μερίδα. Το ίδιο καθεστώς διατηρήθηκε πιθανότατα και μετά την ήττα του σφετεριστή του μακεδονικού θρόνου Ανδρίσκου στα 148 π.Χ. από τα ρωμαϊκά στρατεύματα, που είχε ως συνέπεια και τη μεταβολή της Μακεδονίας σε ρωμαϊκή επαρχία (provincia Macedonia), με έδρα τη Θεσσαλονίκη.
Γεωργία Καραμήτρου-Μεντεσίδη
Δρ. Αρχαιολογίας
ΠΗΓΗ:
Κρις Σπύρου
2.
Επίθεση Κρις Σπύρου στον Μάθιου Νίμιτς για το Μακεδονικό:
Ανιστόρητες και ανεφάρμοστες οι προτάσεις σου
2.
Επίθεση Κρις Σπύρου στον Μάθιου Νίμιτς για το Μακεδονικό:
Ανιστόρητες και ανεφάρμοστες οι προτάσεις σου
Μια επιστολή με την οποία υπενθυμίζει στον Μάθιου Νίμιτς όσα παριστάνει πως δεν θυμάται έστειλε ο ο πρόεδρος της Ελληνοαμερικανικής Ενωσης Κρις Σπύρου στον Μάθιου Νίμιτς.Οι προτάσεις Νίμιτς για την ονομασία των Σκοπίων χαρακτηρίζονται ανιστόρητες και ανεφάρμοστες. Οι χαρακτηρισμοί τεκμηριώνονται με το παραπάνω στην επιστολή Σπύρου:
CHRIS SPIROU
Εmail: cspirou@hau.gr
ΜΕΤΑΦΡΑΣΗ ΑΠΟ ΤΟ ΑΓΓΛΙΚΟ ΚΕΙΜΕΝΟ
Δικηγόρο Μάθιου Νίμιτς
Ειδικό Διαμεσολαβητή του Γενικού Γραμματέα του ΟΗΕ για τα θέματα Ελλάδας- πΓΔΜ
Οργανισμός Ηνωμένων Εθνών
Τμήμα Πολιτικών Υποθέσεων
405 East 42nd Street, New York, NY, 10017, USA
Αθήνα, 25 Ιανουαρίου 2018
Αγαπητέ Μάθιου,
Επειδή γνωρίζουμε ο ένας τον άλλον για πολλά χρόνια, ένιωσα την ανάγκη να επικοινωνήσω μαζί σου. Αυτή τη φορά γραπτώς. Ξέρεις ότι ποτέ δεν έχω αμφισβητήσει την ικανότητά σου και την αποφασιστικότητά σου να είσαι δίκαιος ενδιάμεσος μεσολαβητής στη δύσκολη αναζήτηση μιας θεμιτής λύσης στο ζήτημα του ονόματος του κράτους της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (FYROM). Πρέπει να ομολογήσω όμως, ότι οι τελευταίες δημόσιες προτάσεις σου σχετικά με μια πιθανή λύση στη διαμάχη της FYROM με ένα όνομα που εμπεριέχει τον όρο Μακεδονία, με εξέπληξαν. Όχι μόνο οι προτάσεις σου ήταν ανάρμοστες για έναν δήθεν ουδέτερο μεσολαβητή, αλλά ήταν εντελώς ανεφάρμοστες και δεν αντιπροσώπευαν τίποτα διαφορετικό από αυτό που υπάρχει τώρα.
Για να είμαι απόλυτα ειλικρινής μαζί σου, με εκπλήσσει το γεγονός, ότι μετά από 20 και πλέον χρόνια άμεσης εμπλοκής στη διαμάχη για την ονομασία της FYROM, δεν κατάφερες να συνειδητοποιήσεις ότι το ψευδο-μακεδονικό μόρφωμα, το οποίο αναγνώρισαν τα Ηνωμένα Έθνη στις 7 Απριλίου του 1993, ως ανεξάρτητο κράτος με το όνομα πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (FYROM), και με Σύνταγμα γεμάτο επεκτατικές διατάξεις και παράλογες εθνοτικές αξιώσεις, δεν μπορεί ποτέ να υπάρξει ειρηνικά ή να ευημερήσει, με το 2% της σύνθεσης των κατοίκων του να είναι Μακεδόνες και το 98% να αποτελείται από την πρόσμιξη των κομμουνιστών νομάδων των Βαλκανίων, και τα σύνορα του να αγγίζουν την ιστορική αρχαία ελληνική περιφέρεια της Μακεδονίας.
Αναρωτιέμαι ποια ήταν τα εμπόδια για τα οποία διαπραγματευόσουν για περισσότερα από 20 χρόνια με τις δύο πλευρές, σχετικά με την ονομασία της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Διαπραγματευόσουν την ανάγκη να παραμείνει ή όχι στην ονομασία ο όρος «Πρώην»; Διαπραγματευόσουν με τις δύο πλευρές εάν ή όχι θα παραμείνει ο όρος «Γιουγκοσλαβική»; Ή μήπως διαπραγματευόσουν εάν ή όχι ο όρος «Δημοκρατία» έπρεπε να παραμείνει στην ονομασία της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας. Απ’ όσο γνωρίζω, ο μόνος λόγος για τον οποίο τα Ηνωμένα Έθνη διόρισαν έναν «Ειδικό Αντιπρόσωπο για την Διαφορά του ονόματος της Πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας» ήταν ακριβώς αυτό που λέει ο τίτλος του. Η ονομασία. Και όταν ο «Αντιπρόσωπος» με τις επίσημες δημόσιες δηλώσεις του προτείνει ονομασία που δεν διαφέρει από αυτή που διαπραγματεύεται, τότε τα αποτελέσματα της διαπραγμάτευσης των δύο πλευρών θα παραμείνουν τα ίδια, δηλαδή απαράδεκτα.
Οι κυβερνήσεις της Ελλάδας από το 1993 έως και σήμερα έχουν αρνηθεί να στηρίξουν αίτηση της FYROM για την είσοδό της στην Ευρωπαϊκή Ένωση και στην συμμαχία του ΝΑΤΟ, επειδή το όνομα του νέο- αναγνωρισμένου κράτους με την ονομασία πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας περιέχει τη λέξη Μακεδονία.
Και σου θυμίζω, ότι ποτέ, μα ποτέ, η Ενωμένη Ευρώπη ως πολιτική οντότητα δεν ψήφισε υπέρ της αναγνώρισης του νοτίου τμήματος της Γιουγκοσλαβίας, γνωστής ως πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας, ως ανεξάρτητου κράτους, με όνομα που να περιέχει τη λέξη Μακεδονία.
Στην πραγματικότητα, σε τρεις διαφορετικές περιπτώσεις το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών της Ευρώπης ψήφισε να απορρίψει την αναγνώριση αυτής της οντότητας, γιατί το όνομα με το οποίο αιτούνταν αναγνώριση περιείχε τη λέξη Μακεδονία.
Στις 22 Ιανουραίου 1992 το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο συνεδρίασε για να μελετήσει και να αποφασίσει την αίτηση της πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας να αναγνωριστεί ως ανεξάρτητο κράτος με την ονομασία «Δημοκρατία της Μακεδονίας». Το Συμβούλιο των Πολιτικών Αρχηγών της Ευρώπης απέρριψε την αίτηση, διότι η ονομασία με την οποία αιτούνταν αναγνώριση εμπεριείχε τον όρο Μακεδονία. Η επίσημη ανακοίνωση του Συμβουλίου της Ευρώπης, όπως εκδόθηκε στις 22 Ιανουαρίου 1992 και χωρίς καμία αλλαγή από τότε έως σήμερα έχει ως εξής:
«Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο επαναλαμβάνει τη θέση που έλαβε η Κοινότητα και τα Κράτη Μέλη της στο Γκιμάρες κατόπιν αιτήματος της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας να αναγνωριστεί ως ανεξάρτητο κράτος. Το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο εκφράζει την ετοιμότητά του να αναγνωρίσει το κράτος αυτό με τα υπάρχοντα σύνορά του, σύμφωνα με τη Δήλωση της 16ης Δεκεμβρίου 1991, με όνομα που δεν περιλαμβάνει τον όρο «Μακεδονία».»
Θα ήθελα να γνωρίζεις ότι τον Ιανουάριο του 1995 συναντήθηκα με τον τότε Υφυπουργό Εξωτερικών για θέματα Ευρώπης και Καναδά, Ντικ Χόλμπρουκ, στην Αμερικανική Πρεσβεία στην Αθήνα. Σε αυτή τη συνάντηση, είπα στον Υφυπουργό Χόλμπρουκ ότι το πείραμα που διεξήγαγαν αστραπιαία τα Ηνωμένα Έθνη, με το οποίο αναγνώρισαν την πρώην Γιουγκοσλαβική δημοκρατία της Βοσνίας ως ανεξάρτητο κράτος, με μια μουσουλμανική κυβέρνηση φονταμενταλιστών στην εξουσία, και με ένα Σύνταγμα γεμάτο ανόητες διατάξεις, θα έπληττε καταστροφικά την περιοχή, εκτός αν αντιμετωπιζόταν και διορθωνόταν άμεσα. Και γνωρίζεις καλά τι συνέβη στην περιοχή της πρώην Γιουγκοσλαβίας μεταξύ Ιανουαρίου και Νοεμβρίου 1995, που προκάλεσε την «Συνάντηση για την Ειρήνη» στο Ντέϊτον, Οχάϊο, στην οποία παραβρέθηκα ως επίσημο μέλος, όντας πολιτικός σύμβουλος του τότε Προέδρου της Σερβίας, Σλόμπονταν Μιλόσεβιτς.
Είπα επίσης στον τότε Υφυπουργό Χόλμπρουκ, ότι το πείραμα της πρώην γιουγκοσλαβικής δημοκρατίας της Μακεδονίας και του Οργανισμού Ηνωμένων Εθνών, με το οποίο αναγνώριζαν το νότιο τμήμα της Γιουγκοσλαβίας ως ανεξάρτητο κράτος, με ονομασία που περιείχε τον όρο Μακεδονία, εγκυμονούσε κινδύνους αιώνιας αστάθειας για την περιοχή. Η αναγνώριση της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας με τον όρο Μακεδονία στο όνομά της, δεν θα λειτουργήσει ποτέ, είπα στο Χόλμπρουκ τότε, και λέω και σε σένα το ίδιο πράγμα τώρα. Δεν θα λειτουργήσει ποτέ!
Ο όρος Σλαβο-Μακεδόνας είναι οξύμωρος. Ο όρος Αλβανο- Μακεδόνας είναι οξύμωρος. Ο όρος Βουλγαρο-Μακεδόνας είναι οξύμωρος. Ο όρος Σερβο-Μακεδόνας είναι οξύμωρος. Οτιδήποτε άλλο πέραν από Έλληνας Μακεδόνας είναι ένα οξύμωρο σχήμα. Μια πρόχειρη εξέταση της αρχαίας παγκόσμιας ιστορίας θα επιβεβαιώσει αυτόν τον ισχυρισμό. Χιλιάδες ιστορικών εγγράφων θα πιστοποιήσουν ότι οι Μακεδόνες είναι μόνον Έλληνες.
Είμαι βέβαιος ότι γνωρίζεις ότι οι επιστήμες της κοινωνιολογίας και της εθνολογίας ορίζουν ένα “έθνος” ως τη συγχώνευση συγγενών φυλών. Το ελληνικό έθνος, σε όλη την περίφημη ιστορία του, αποτελείται από τις συγγενείς φυλές των Ηπειρωτών (Ηπείρου), των Θεσσαλών (Θεσσαλίας), των Μακεδόνων (Μακεδονίας), των Θρακών (Θράκης), των Κυπρίων (Κύπρου), των Ποντίων (Πόντου), των Πελοποννησίων (Πελοποννήσου), των Κρητικών (Κρήτης), των Αθηναίων (Αθήνας) και πολλών άλλων φυλών. Έτσι, εάν οι Μακεδόνες απουσιάσουν από το ελληνικό εθνολογικό μίγμα, το ελληνικό έθνος θα είναι για πάντα μισό. Και το ίδιο θα ισχύει και για την παγκόσμια ιστορία.
Ο κόσμος υιοθέτησε την ελληνική Αθηναϊκή δημοκρατία. Και ο Απόστολος Παύλος απηύθυνε επιστολές προς τους «Θεσσαλονικείς» και προς τους «Φιλιππησίους» γραμμένες στα ελληνικά. Οι «Θεσσαλονικείς» και οι «Φιλιππήσιοι» ήταν Έλληνες Μακεδόνες και κατοικούσαν στην Ελληνική Μακεδονία. Ο Απόστολος Παύλος δεν έγραψε τις επιστολές του προς τους «Θεσσαλονικείς» και προς τους «Φιλιππησίους» στην «Μακεδονική γλώσσα» που οι ψευδο-Μακεδόνες σήμερα ισχυρίζονται ότι είχαν και έχουν. Ο Απόστολος Παύλος απηύθυνε τις επιστολές προς τους Έλληνες Μακεδόνες και ήταν γραμμένες στα ελληνικά. Οι επιστολές του Αποστόλου Παύλου γράφτηκαν 600 χρόνια πριν οι Σλάβοι εμφανιστούν στις περιοχές της Ελληνικής Μακεδονίας όπου ζούσαν οι Φιλιππήσιοι και οι Θεσσαλονικείς για χιλιάδες χρόνια πριν.
Και αν υφίσταται η πρωτοφανής θεωρία που έχουν προωθήσει οι ψευδο-Μακεδόνες και οι Γιουγκοσλάβοι κομμουνιστές των Βαλκανίων τα τελευταία 84 χρόνια, ότι αν κάποια φυλή Α ζει σε μια γεωγραφική περιοχή που κατοικείται από τη φυλή Β, η φυλή Α μπορεί να μετατραπεί σε φυλή Β, τότε εγώ και η οικογένεια μου που έχουμε ζήσει στην Πολιτεία του Νιου Χάμσαϊρ, ΗΠΑ, για πάνω από 100 χρόνια, μπορούμε να ισχυριστούμε ότι δεν είμαστε πια Ελληνοαμερικανοί, γιατί έχουμε μετατραπεί σε αυτόχθονες Αμερικανούς Ινδιάνους της φυλής των «Αμπενάκι». Η ινδιάνικη φυλή «Αμπενάκι» ζούσε για χιλιάδες χρόνια στην περιοχή που ονομάστηκε Νιου Χάμσαϊρ από τους Άγγλους αποίκους πριν από 300 χρόνια. Και ως αποτέλεσμα αυτής της μετατροπής, εγώ θα μπορούσα να ισχυριστώ ότι δεν είμαι Ελληνοαμερικανός αλλά αυτόχθων ινδιάνος της φυλής «Αμπενάκι» και να αλλάξω το όνομά μου και τον τίτλο μου από «Δημοκράτης Ηγέτης Σπύρου», σε «Αρχηγό Τζερόνιμο» της ινδιάνικης φυλής «Αμπενάκι».
Είμαι επίσης βέβαιος ότι γνωρίζεις πως η γένεση του σημερινού ψευδο-μακεδονικού έθνους που ονομάζεται «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία Της Μακεδονίας» έχει τις ρίζες του στη Μόσχα της Ρωσίας. Η 7η συνάντηση της «Κομμουνιστικής Διεθνούς» «COMINTERN» πραγματοποιήθηκε στη Μόσχα από τις 21 Ιουλίου έως τις 25 Αυγούστου 1935. Κατά τη διάρκεια αυτής της συνάντησης, η «COMINTERN» υπερψήφισε ένα ψήφισμα που δηλώνει την ανάγκη δημιουργίας ενός «ενωμένου ανεξάρτητου Μακεδονικού έθνους.»
Η στρατηγική και το σχέδιο για τη δημιουργία ενός «ενωμένου» ανεξάρτητου μακεδονικού έθνους ήταν έργο του Βούλγαρου κομμουνιστή ηγέτη, Γκεόργκι Ντιμιτρόφ. Ένας αφοσιωμένος κομμουνιστής ηγέτης, ο Ντιμιτρόφ είχε αποκτήσει ρωσική υπηκοότητα και τοποθετήθηκε από τον Ιωσήφ Στάλιν, τον κομμουνιστή ηγέτη της Σοβιετικής Ένωσης, ως επικεφαλής της «COMINTERN».
Ο Ντιμιτρόφ προήδρευσε της 7ης Κομμουνιστικής Διεθνούς και εξέδωσε την απόφαση της «COMINTERN» σχετικά με την απόφαση για τη δημιουργία ενός «ενωμένου,» ανεξάρτητου μακεδονικού έθνους. Η επίσημη απόφαση της Κομμουνιστικής Διεθνούς αναφέρει:
«ΑΠΟΦΑΣΗ ΤΗΣ ΚΟΜΜΟΥΝΙΣΤΙΚΗΣ ΔΙΕΘΝΟΥΣ ΓΙΑ ΤΟ ΜΑΚΕΔΟΝΙΚΟ ΖΗΤΗΜΑ ΚΑΙ ΤΗΝ ΕΜΕΟ»
«Η μπουρζουαζία των κυρίαρχων εθνών στα τρία ιμπεριαλιστικά κράτη, ανάμεσα στα οποία διαμοιράστηκε η Μακεδονία, προσπαθεί να αποκρύψει την εθνική καταπίεση, αρνούμενη τις εθνικές ιδιαιτερότητες του μακεδονικού λαού και την ύπαρξη μακεδονικού έθνους.
Οι Έλληνες σωβινιστές ισχυρίζονται ότι ο γηγενής σλαβικός πληθυσμός στο τμήμα που έχουν υπό την κατοχή τους αποτελείται από Έλληνες που εκσλαβίστηκαν.
Οι Μεγαλο-Σέρβοι σωβινιστές εκμεταλλευόμενοι τα σερβικά στοιχεία στην γλώσσα του ντόπιου μακεδονικού πληθυσμού, θεωρούν αυτόν τον πληθυσμό ως μία από τις «φυλές» του νοτιοσλαβικού έθνους και τον υποβάλλουν σε βίαιο εκσερβισμό.
Τέλος, ο Βουλγαρικός σωβινισμός, εκμεταλλευόμενος τη συγγένεια μεταξύ της Μακεδονικής γλώσσας και της Βουλγαρικής, διακηρύσσει ότι οι Μακεδόνες είναι Βούλγαροι και με αυτόν τον τρόπο επιδιώκει να δικαιολογήσει την κυριαρχία τους τόσο στην περιοχή του Πετριτσιου όσο και την επεκτατική τους πολιτική σε ολόκληρη την Μακεδονιία.
Παλεύοντας ενάντια στην διαίρεση και την υποδούλωση του Μακεδονικού λαού, ενάντια σε όλες τις μορφές εθνικής, πολιτιστικής, κοινωνικής και οικονομικής καταπίεσής του, η Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΕΟ) είναι υποχρεωμένη να ξεσκεπάσει το πραγματικό νόημα όλων των σοφισμάτων που αρνούνται στους Μακεδόνες την εθνική τους ταυτότητα και να μην επιτρέψει στα σοφίσματα αυτά να παρεισφρήσουν στους κύκλους της.
Ο αγώνας για την ενωμένη και ανεξάρτητη Μακεδονική δημοκρατία των εργαζομένων αποτελεί δίκαιη υπόθεση όχι μόνο για τις εργαζόμενες μάζες της Μακεδονίας αλλά και για την εργατική τάξη και την αγροτιά που αγωνίζονται κάτω από την καθοδήγηση των κομμουνιστικών κομμάτων στην Βουλγαρία, την Γιουγκοσλαβία και την Ελλάδα.»
Το 1944, ο Γιόσιπ Τίτο, ο ισχυρός ηγέτης του Κομμουνιστικού Κόμματος της Γιουγκοσλαβίας, έγινε ο αδιαμφισβήτητος κομμουνιστής ηγέτης των Βαλκανίων. Για τα μελλοντικά επεκτατικά σχέδια του, ο Τίτο αποφάσισε να εφαρμόσει το σχέδιο του Δημητρόφ για ένα «ενωμένο» μακεδονικό έθνος. Ο Τίτο ονόμασε τη διοικητική περιοχή της Γιουγκοσλαβίας «Βαρντάρσκα» ως «Γιουγκοσλαβική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Επισυνάπτω το αντίγραφο ενός γραμματοσήμου του έτους 1939, το οποίο απεικονίζει τον χάρτη της περιοχής και την περιφέρεια Βαρντάρσκα που ο Τίτο το 1944 βάφτισε «Γιουγκοσλαβική Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας».
Στην συνέχεια, ο Τίτο όρισε τον Σβετοζάρ “Τέμπο” Βουκμάνοβιτς, τον κατεξοχήν προπαγανδιστή της Γιουγκοσλαβίας για την προώθηση του σχεδίου για ένα «ενωμένο» ανεξάρτητο μακεδονικό έθνος στις κομμουνιστικές πολεμικές δυνάμεις της περιοχής.
Οι γραπτές οδηγίες του Τέμπο στους κομμουνιστές «συντρόφους» πολεμιστές της περιοχής ανέφεραν:
«Οι μονάδες σας που θα περάσουν στο έδαφος της Ελληνικής Μακεδονίας, οφείλουν να αναπτύξουν εντατική πολιτική δραστηριότητα μεταξύ της μακεδονικής μειονότητας στην Ελλάδα με τα ακόλουθα συνθήματα: 1. Η μακεδονική μειονότητα πρέπει για δικό της συμφέρον να αγωνιστεί μαζί με τον Ελληνικό λαό ενάντια στους κατακτητές και όλους τους υπηρέτες του. 2. Η μακεδονική μειονότητα πρέπει να σταματήσει τον αδελφοκτόνο πόλεμο που υποδαυλίζει ο κατακτητής, οι Βούλγαροι φασίστες και ο προδότης του μακεδονικού λαού Βάτσε Μιχαήλοφ. 3. Η μακεδονική μειονότητα μαζί με τον ελληνικό λαό πρέπει να δημιουργήσει έναν κοινό λαϊκό απελευθερωτικό στρατό υπό την Διοίκηση του Γενικού Στρατηγείου του ΕΛΛΑΣ. 4. Μόνο με αυτόν τον τρόπο, με τον κοινό αγώνα με τον ελληνικό λαό, η μακεδονική μειονότητα θα εξασφαλίσει ίσα δικαιώματα και την απαλλαγή από κάθε εθνική καταπίεση.
Κατά την πολιτική τους δραστηριότητα στην Ελληνική Μακεδονία, οι ομάδες σας μπορούν να λένε ότι μετά τον πόλεμο ο μακεδονικός λαός θα κατακτήσει την πλήρη ελευθερία του, ότι η
Μακεδονία θα γίνει πραγματικά ελεύθερη. Επίσης, όλα τα διμερή ζητήματα μεταξύ των Βαλκανικών λαών θα λυθούν στην βάση της αδελφικής συνεργασίας και αναγνώρισης του δικαιώματος της αυτοδιάθεσης των λαών.»
Λίγους μήνες αργότερα το 1944, ο Τίτο αποφάσισε να αλλάξει το όνομα της περιοχής, σε «Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Μακεδονίας». Ο Τίτο κατήργησε την λέξη «γιουγκοσλαβική» από την ονομασία με σκοπό να προωθήσει την ιδέα του «ενωμένου» ανεξάρτητου μακεδονικού έθνους, σκοπός της οποίας ήταν η ενσωμάτωση των αρχαίων Μακεδονικών γεωγραφικών περιοχών της Ελλάδος και της Βουλγαρίας.
Η έκθεση της «Οργανωτικής Επιτροπής του Αντιφασιστικού Συμβουλίου της Λαϊκής Απελευθέρωσης της Μακεδονίας» «ΑΣΝΟΜ» και το «Μανιφέστο της πρώτης συνόδου του «ΑΣΝΟΜ» προς το λαό της Μακεδονίας» αποκαλύπτουν σε βάθος τις προπαγανδιστικές δεξιότητες των κομμουνιστών ηγετών του Τίτο. Φανερώνουν επίσης πόσο συστηματικά εξελισσόταν η δημιουργία του Σλάβο – ψευδό – μακεδονικού μορφώματος.
«ΕΚΘΕΣΗ ΤΗΣ ΟΡΓΑΝΩΤΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΤΟΥ
ΑΝΤΙΦΑΣΙΣΤΙΚΟΥ ΣΥΜΒΟΥΛΙΟΥ ΛΑΪΚΗΣ ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΣΗΣ ΤΗΣ
ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ (ASNOM) ΣΧΕΤΙΚΑ ΜΕ ΤΗ ΔΡΑΣΤΗΡΙΟΤΗΤΑ ΤΗΣ ΑΠΟ
ΤΗΝ ΙΔΡΥΣΗ ΜΕΧΡΙ ΤΗΝ ΠΡΩΤΗ ΣΥΝΟΔΟ ΤΗΣ»
2 Αυγούστου 1944
« Αυτή την ιστορική ημέρα, την ημέρα του Προφήτη Ηλία (Ilinden) του 1944, μοιραία για την εξέλιξη του μακεδόνικου λαού, για πρώτη φορά στην ιστορία του λαού μας συνεκλήθη ένα εθνικό συμβούλιο, το ASNOM, ως σύμβολο εθνικής χειραφέτησης και ανακήρυξης μακεδόνικου κράτους για πρώτη φορά στην ιστορία από την εποχή του Σαμουήλ, αποτελώντας κορυφαία και αποφασιστική καμπή στην ιστορία του λαού μας, σημαδεύοντας την απαρχή μιας νέας εποχής, μιας εποχής δημιουργικής εργασίας, εθνικής ζωής, μιας εποχής προόδου. Αυτήν την ιερή ιστορική στιγμή οφείλουμε να διακηρύξουμε ότι για αιώνες ο μακεδόνικος λαός πολεμά σκληρά και καταβάλλει υπεράνθρωπες προσπάθειες με σκοπό τη χειραφέτηση ολόκληρου του μακεδόνικου έθνους μέσα σ’ ένα ελεύθερο μακεδόνικο κράτος.
Αυτή τη στιγμή, όταν όλες οι αγωνιζόμενες δυνάμεις στη Μακεδονία έχουν ριχτεί στη μάχη ενάντια στους φασίστες κατακτητές, καλούμε και τα άλλα δύο τμήματα του μακεδόνικου λαού να πάρουν μέρος στο μεγάλο αντιφασιστικό μέτωπο, αφού αυτός είναι ο μόνος τρόπος για να κερδίσουμε το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης και το πέρασμα που οδηγεί στην ένωση ολόκληρου του μακεδόνικου έθνους σε μια ελεύθερη κοινότητα των χειραφετημένων λαών της Γιουγκοσλαβίας.
Το αγωνιζόμενο Πεδεμόντιο της Μακεδονίας έχει με πάθος διακηρύξει ότι θα προσφέρει κάθε βοήθεια και για την τελειωτική ένωση ολόκληρου του μακεδόνικου λαού. Όταν γνωρίζουμε ότι το αγωνιζόμενο Πεδεμόντιο της Μακεδονίας αποτελεί τμήμα της Γιουγκοσλαβίας του Τίτο, τότε φαίνεται καθαρά πόσο μεγάλη μπορεί να είναι η υποστήριξη που διαθέτουμε και πόσο σταθερή είναι η επιθυμία μας για την ένωση ολόκληρου του έθνους μας.»
«ΜΑΝΙΦΕΣΤΟ ΤΗΣ ΠΡΩΤΗΣ ΣΥΝΟΔΟΥ ΤΟΥ ΑSNOM ΠΡΟΣ ΤΟ
ΛΑΟ ΤΗΣ ΜΑΚΕΔΟΝΙΑΣ»
2 Αυγούστου 1944
«Έχοντας υπόψη τα προαιώνια ιδανικά του λαού της Μακεδονίας, το πρώτο Μακεδονικό Εθνικό Συμβούλιο διακηρύσσει σε ολόκληρο τον κόσμο το δίκαιο και σταθερό του πόθο για την ενοποίηση όλου του μακεδονικού λαού στη βάση του δικαιώματος για αυτοδιάθεση. Αυτό θα έθετε ένα τέλος στην καταπίεση του λαού της Μακεδονίας σε όλα τα τμήματα της και θα δημιουργούσε τις προϋποθέσεις για γνήσια αλληλεγγύη και ειρήνη μεταξύ των βαλκανικών λαών.»
Όλοι αυτοί οι αβάσιμοι, ιστορικά ανακριβείς και παντελώς ανόητοι ισχυρισμοί που βλέπουμε στην έκθεση και στο μανιφέστο του ΑSNOM τον Αύγουστο του 1944, έχουν συγχωνευτεί με τον έναν ή τον άλλον τρόπο στο Σύνταγμα και στις νομοθεσίες του ψευδό-μακεδονικού κράτους που τα Ηνωμένα Έθνη αναγνώρισαν στις 7 Απριλίου 1993 με το όνομα «Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας – FYROM».
Οι ανησυχίες του κόσμου για τους πιθανούς κινδύνους που υπέθαλπε η δημιουργία ενός ενωμένου ανεξάρτητου μακεδονικού έθνους για την περιοχή των Βαλκανίων και ειδικότερα για την Ελλάδα, έχουν εκφραστεί και έχουν σφραγισθεί για πάντα από τις λέξεις στην επίσημη εγκύκλιο του Υπουργείου Εξωτερικών των ΗΠΑ που εξέδωσε ο υπουργός
Η εγκύκλιος του Υπουργού Στεττίνιους ήταν ξεκάθαρη.
Την συμπεριλαμβάνω όπως εκδόθηκε και ακόμη υπάρχει στα αρχεία του
Υπουργείου Εξωτερικών της χώρας μας για να την εξετάσεις:
ΥΠΟΥΡΓΕΙΟ ΕΞΩΤΕΡΙΚΩΝ ΤΩΝ ΗΠΑ
Εξωτερικές σχέσεις
ΤΟΜΟΣ VIII Ουάσιγκτον
Μήνυμα προς ενημέρωση
(868.014 / 26 Δεκ. 1944)
Ο Υπουργός Εξωτερικών προς ορισμένους διπλωματικούς και προξενικούς υπαλλήλους:
«Τα παρακάτω είναι προς πληροφόρηση και γενικές οδηγίες, αλλά όχι για οποιαδήποτε ανάληψη δράσης αυτή τη στιγμή.
Το Αμερικανικό Υπουργείο Εξωτερικών σημείωσε με μεγάλη ανησυχία τις αυξανόμενες προπαγανδιστικές φήμες και τις ημιεπίσημες δηλώσεις προς όφελος μιας αυτόνομης Μακεδονίας, που προέρχονται κυρίως από τη Βουλγαρία, αλλά και από Γιουγκοσλάβους υποστηρικτές και άλλες πηγές, υπονοώντας ότι η ελληνική επικράτεια θα συμπεριληφθεί στο σχεδιαζόμενο κρατίδιο. “Αυτή η κυβέρνηση θεωρεί τις συζητήσεις περί του μακεδονικού «έθνους», της Μακεδονικής «Πατρίδας» ή της μακεδονικής «εθνικής συνείδησης» ως αδικαιολόγητη δημαγωγία χωρίς εθνική ή πολιτική υπόσταση και βλέπει την παρούσα αναβίωση ως πιθανό μανδύα για επιθετικές βλέψεις εναντίον της Ελλάδας.
Η εγκεκριμένη πολιτική της κυβέρνησης αυτής είναι να αντιτάσσεται σε κάθε αναβίωση του μακεδονικού ζητήματος που σχετίζεται με την Ελλάδα. Το ελληνικό τμήμα της Μακεδονίας κατοικείται σε μεγάλο βαθμό από Έλληνες και ο ελληνικός λαός αντιτίθεται σχεδόν ομόφωνα στη δημιουργία ενός μακεδονικού κρατίδιου. Οι ισχυρισμοί περί σοβαρής ελληνικής συμμετοχής σε οποιαδήποτε τέτοια αναταραχή μπορούν να θεωρηθούν ψευδείς. Η κυβέρνηση αυτή θεωρεί υπεύθυνη κάθε κυβέρνηση ή ομάδα κυβερνήσεων που ανέχεται ή ενθαρρύνει απειλητικές ή επιθετικές πράξεις «μακεδονικών δυνάμεων» κατά της Ελλάδας.
Το Υπουργείο θα εκτιμούσε κάθε πληροφορία σχετική με αυτό το θέμα, η οποία μπορεί να πέσει στην αντίληψή σας.»
ΣΤΕΤΤΙΝΙΟΥΣ
Δεν χρειάζεται να σου παραθέσω τι ανέφερε γραπτώς ο Πρόεδρος της Ελληνικής Δημοκρατίας Κωνσταντίνος Καραμανλής το 1992 στον Πρόεδρος Μπους και στους ηγέτες της Ευρώπης όσον αφορά τους κινδύνους για την περιοχή, αν ένα κράτος αναγνωριζόταν με τον όρο «Μακεδονία» στο όνομά του.
Επίσης, δεν θα σου πω τι δήλωσε στις 17 Φεβρουαρίου 1992 ο τότε Υπουργός Εξωτερικών της Ελλάδας, Αντώνης Σαμαράς, στους Υπουργούς Εξωτερικών της Ευρώπης για τους κινδύνους και τις συνέπειες που θα είχαν οι κάτοικοι των «Σκοπίων» και της περιοχής των Βαλκανίων εάν τα «Σκόπια» αναγνωριστούν ποτέ ως ανεξάρτητο κράτος με το όνομα «Μακεδονία».
Και δεν θα σου αναφέρω τι είπε ο πρώην Πρωθυπουργός της Ελλάδας, Ανδρέας Παπανδρέου, πέραν του να σου υπενθυμίσω πως δήλωσε ότι «το όνομα Μακεδονία είναι η καρδιά της Ελλάδας». Δεν θα σου τα πω αυτά καν, γιατί μπορείς να μου πεις ότι όλοι αυτοί είναι Έλληνες. Θα σε προτρέψω λοιπόν, να διαβάσεις προσεκτικά τις δηλώσεις του δικού μας Υπουργού Εξωτερικών, του Έντουαρντ Στεττίνιους, σχετικά με τους κινδύνους ύπαρξης ανεξάρτητου «Μακεδονικού» κράτους στα Βαλκάνια. Κινδύνους, τους οποίους έχεις αναλάβει να αναγνωρίσεις και να βοηθήσεις στην επίλυσή τους.
Καταλαβαίνω ότι θα βρίσκεσαι στην περιοχή στο τέλος του μήνα.
Την ίδια περίοδο θα βρίσκομαι κι εγώ στην Αθήνα. Αν έχεις χρόνο, στείλε μου ένα email στο cspirou@hau.gr, για να πιούμε ένα ποτό.
Με θερμούς προσωπικούς χαιρετισμούς,
{Υπογραφή}
Κρις Σπύρου
Κοινοποίηση:
Γενικό Γραμματέα ΟΗΕ, Antonio Guterres
Πρόεδρο Ελληνικής Δημοκρατίας, Κύριο Προκόπη Παυλόπουλο Πρωθυπουργό, Κύριο Αλέξη Τσίπρα
Πρόεδρο της Βουλής, Κύριο Νίκο Βούτση
Πρώην Πρωθυπουργό, Κύριο Κώστα Καραμανλή
Πρώην Πρωθυπουργό Κύριο Αντώνη Σαμαρά
Αρχιεπίσκοπο Αθηνών, κ.κ. Ιερώνυμο και Μέλη της Ιερά Συνόδου.
Αρχηγό Αξιωματικής Αντιπολίτευσης και Πρόεδρος της ΝΔ., Κύριο Κυριάκο Μητσοτάκη
Υπουργό Εξωτερικών, Κύριο Νίκο Κοτζιά
Υπουργό Εθνικής Άμυνας, Κύριο Πάνο Καμμένο
Πρόεδρο Χρυσής Αυγής, Κύριο Νικόλαο Μιχαλολιάκο
Πρόεδρο Δημοκρατικής Συμπαράταξης, Κυρία Φώφη Γεννηματά
ΚΚΕ Γενικό Γραμματέα, Κύριο Δημήτρη Κουτσούμπα
Πρόεδρο Κόμματος «Το Ποτάμι», Κύριο Σταύρο Θεοδωράκη
Πρόεδρο Ανεξαρτήτων Ελλήνων, Κύριο Πάνο Καμμένο
Πρόεδρο Ενώσεως Κεντρώων, Κύριο Βασίλη Λεβέντη
Όλα τα Μέλη του Κοινοβουλίου
Αρχηγό ΓΕΕΘΑ, Ναύαρχο Ευάγγελο Αποστολάκη
Πρώην Υπουργό, Κύριο Στέλιο Παπαθεμελή
Μουσικοσυνθέτη, Κύριο Μίκη Θεοδωράκη
ΠΗΓΗ
25/1/2018
3.
Το σενάριο με το ντόμινο.
Ας υποθέσουμε ότι η διαπραγμάτευση για το ονοματολογικό «παγώνει». Ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Η χώρα αυτή θα εξακολουθήσει να φέρει το όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το οποίο έχει γίνει δεκτή στον ΟΗΕ και την έχουμε αποδεχθεί και εμείς. Στους διεθνείς οργανισμούς θα συνεχίσει ως FYROM και ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» στις σχέσεις της με τουλάχιστον 120 κράτη που την αναγνωρίζουν ήδη με τη συνταγματική της ονομασία και τα οποία πιθανότατα θα γίνουν περισσότερα. Τι κερδίζουμε εάν δεν πάμε σε συμβιβασμό στη σύνθετη ονομασία; Είμαστε εθνικά υπερήφανοι γιατί δεν «πουλήσαμε το όνομα». Και αν οι σύμμαχοι καλέσουν τα Σκόπια να καταθέσουν στη σύνοδο του Ιουλίου αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ με το σημερινό ακρωνύμιο τους βάζουμε εκεί ένα βέτο. Πανηγυρίζουμε εμείς, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι μας την «πέφτουν» και βρίσκουν τρόπους για να μας παρακάμψουν και να δέσουν την ΠΓΔΜ στο άρμα τους.
Τα Σκόπια προσφεύγουν για το βέτο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου καταδικαστήκαμε ήδη, για το 2008, αλλά μας τη χάρισαν τότε στο θέμα των κυρώσεων, ενώ μία ομάδα κρατών καταθέτει αίτημα στον ΟΗΕ να δοθεί οριστικό όνομα στη FYROM και το αποτέλεσμα έρχεται κόλαφος για εμάς. Εάν αυτά δεν γίνουν, υπάρχουν άλλα, χειρότερα: η κυβέρνηση Ζάεφ πέφτει, η χώρα βυθίζεται στην εσωστρέφεια, το εθνοτικό ρήγμα (Αλβανοί - Σλαβομακεδόνες) ενεργοποιείται και οι φυγόκεντρες δυνάμεις τίθενται σε κίνηση σπρώχνοντας Αλβανούς και Σλαβομακεδόνες προς τα Τίρανα και τη Βουλγαρία.
Το διαζύγιο Αλβανών και Σλαβομακεδόνων βγαίνει βελούδινο (Τσεχία και Σλοβακία) και οι δύο εθνότητες προσκολλώνται στα όμορα μητροπολιτικά εθνικά κέντρα, περνώντας μέσω αυτών στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Ο χάρτης των Βαλκανίων αλλάζει, στα βόρεια σύνορά μας, de facto στην αρχή και de jure ανάλογα με τις εξελίξεις, δημιουργούνται μία Μεγάλη Αλβανία και μία Μεγάλη Βουλγαρία, Σέρβοι και Τούρκοι εμπλέκονται, σπεύδουμε εμείς για να «βοηθήσουμε» τη μειονότητα των 700.000 (!) Ελλήνων στην ΠΓΔΜ,όπως μας πληροφόρησαν οι ομιλητές στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ότι υπάρχουν και το εφιαλτικό ντόμινο ενεργοποιείται.
Τι κάνουμε τότε; Αρχίζουμε τις κατάρες για τους ξένους που μας κατέστρεψαν, ψάχνουμε για εθνικούς προδότες και πάμε εθνικώς υπερήφανοι στον γκρεμό. Κινδυνολογία; Ισως, αλλά για όσους βολεύονται με το να μη θέλουν να αντιληφθούν τι γίνεται έξω από το σπίτι μας...
Σταύρος Τζίμας
http://www.kathimerini.gr/945365/opinion/epikairothta/politikh/to-senario-me-to-ntomino
26/1/2018
Το σενάριο με το ντόμινο.
Ας υποθέσουμε ότι η διαπραγμάτευση για το ονοματολογικό «παγώνει». Ποια θα είναι η επόμενη μέρα; Η χώρα αυτή θα εξακολουθήσει να φέρει το όνομα Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατίας της Μακεδονίας με το οποίο έχει γίνει δεκτή στον ΟΗΕ και την έχουμε αποδεχθεί και εμείς. Στους διεθνείς οργανισμούς θα συνεχίσει ως FYROM και ως «Δημοκρατία της Μακεδονίας» στις σχέσεις της με τουλάχιστον 120 κράτη που την αναγνωρίζουν ήδη με τη συνταγματική της ονομασία και τα οποία πιθανότατα θα γίνουν περισσότερα. Τι κερδίζουμε εάν δεν πάμε σε συμβιβασμό στη σύνθετη ονομασία; Είμαστε εθνικά υπερήφανοι γιατί δεν «πουλήσαμε το όνομα». Και αν οι σύμμαχοι καλέσουν τα Σκόπια να καταθέσουν στη σύνοδο του Ιουλίου αίτηση ένταξης στο ΝΑΤΟ με το σημερινό ακρωνύμιο τους βάζουμε εκεί ένα βέτο. Πανηγυρίζουμε εμείς, Αμερικανοί και Ευρωπαίοι μας την «πέφτουν» και βρίσκουν τρόπους για να μας παρακάμψουν και να δέσουν την ΠΓΔΜ στο άρμα τους.
Τα Σκόπια προσφεύγουν για το βέτο στο Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης, όπου καταδικαστήκαμε ήδη, για το 2008, αλλά μας τη χάρισαν τότε στο θέμα των κυρώσεων, ενώ μία ομάδα κρατών καταθέτει αίτημα στον ΟΗΕ να δοθεί οριστικό όνομα στη FYROM και το αποτέλεσμα έρχεται κόλαφος για εμάς. Εάν αυτά δεν γίνουν, υπάρχουν άλλα, χειρότερα: η κυβέρνηση Ζάεφ πέφτει, η χώρα βυθίζεται στην εσωστρέφεια, το εθνοτικό ρήγμα (Αλβανοί - Σλαβομακεδόνες) ενεργοποιείται και οι φυγόκεντρες δυνάμεις τίθενται σε κίνηση σπρώχνοντας Αλβανούς και Σλαβομακεδόνες προς τα Τίρανα και τη Βουλγαρία.
Το διαζύγιο Αλβανών και Σλαβομακεδόνων βγαίνει βελούδινο (Τσεχία και Σλοβακία) και οι δύο εθνότητες προσκολλώνται στα όμορα μητροπολιτικά εθνικά κέντρα, περνώντας μέσω αυτών στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. Ο χάρτης των Βαλκανίων αλλάζει, στα βόρεια σύνορά μας, de facto στην αρχή και de jure ανάλογα με τις εξελίξεις, δημιουργούνται μία Μεγάλη Αλβανία και μία Μεγάλη Βουλγαρία, Σέρβοι και Τούρκοι εμπλέκονται, σπεύδουμε εμείς για να «βοηθήσουμε» τη μειονότητα των 700.000 (!) Ελλήνων στην ΠΓΔΜ,όπως μας πληροφόρησαν οι ομιλητές στο συλλαλητήριο της Θεσσαλονίκης ότι υπάρχουν και το εφιαλτικό ντόμινο ενεργοποιείται.
Τι κάνουμε τότε; Αρχίζουμε τις κατάρες για τους ξένους που μας κατέστρεψαν, ψάχνουμε για εθνικούς προδότες και πάμε εθνικώς υπερήφανοι στον γκρεμό. Κινδυνολογία; Ισως, αλλά για όσους βολεύονται με το να μη θέλουν να αντιληφθούν τι γίνεται έξω από το σπίτι μας...
Σταύρος Τζίμας
http://www.kathimerini.gr/945365/opinion/epikairothta/politikh/to-senario-me-to-ntomino
26/1/2018