Ο καρκίνος -αυτός ο φασίστας...




Πολιτική δεν είναι το αν στο σπίτι θα έρθουν ένα ή δύο κουκιά η τρία παραπάνω, ούτε αν ο Α μοιράζει καλύτερα το παντεσπάνι από τον Β... Πολιτική είναι και μάλιστα παγκόσμια, αν και όταν, εμείς οι χομπίστες σχολιαστές της πλάκας, αποφασίσουμε να κάνουμε επιτέλους κάτι και για τον εαυτό μας, πριν έρθει η σειρά του ενός ή η σειρά κάποιου άλλου... 

Πολιτική είναι να ελέγξουμε και να τιθασεύσουμε τους φόβους μας, διεκδικώντας την αλήθεια για να τους νικήσουμε αλλά και για να κερδίσουμε τον πόλεμο... Ας μην ξεχνάμε, πως τα κύτταρα μας είναι γιγαντιαίες εργατουπόλεις, που εξίσου κινδυνεύουν από τις ανεξέλεγκτες ορμές και τις φιλοδοξίες παρείσακτων αναρχικών εισβολέων, που στοχεύουν στο χάος και το θάνατο... Τι πολιτεία ανθρώπων... τι πολιτεία κυττάρων... 

Η διαφορά βρίσκεται στο μέγεθος και η ομοιότητα στην αντιμετώπιση...

Ο μέσος άνθρωπος στον πλανήτη, θα νοσούσε χιλιάδες φορές από καρκίνο κατά τη διάρκεια της ζωής του, αν ο ίδιος του οργανισμός, που είναι εξοπλισμένος από τη φύση, με όλα τα συστήματα αυτοάμυνας, αυτοβελτίωσης και αυτοθεραπείας, δεν είχε καταφέρει να τον νικήσει, πριν καταφέρει να εξελιχθεί και να προκαλέσει δομικά πλήγματα. Βέβαια ο άνθρωπος δεν μπορεί να το αντιληφθεί και συνεχίζει να προκαλεί την τύχη του με ανούσιες και βλαπτικές συνήθειες, που μόνο λογική δεν έχουν, αλλά και οι "άλλοι" που ξέρουν, ποτέ δεν του είπαν την αλήθεια... γιατί είναι  "φθηνή" και δεν αξίζει τον κόπο... Εδώ τόσα δισεκατομμύρια έχουν επενδυθεί στην ασθένεια... για θεραπείες θα μιλάμε...;

Οι γιατροί, από την άλλη, εκτός από το ιδιαίτερα κερδοφόρο επάγγελμα, είναι υποχρεωμένοι απέναντι στον όρκο που έδωσαν και στη δέσμευσή τους, για την προστασία και την προώθηση της υγείας των ασθενών, να αντιληφθούν, ότι το να επικοινωνούν ανθρώπινα με τον ασθενή τους και να του εξηγούν με απλό και κατανοητό τρόπο τι συμβαίνει μέσα στο σώμα του και τι ακριβώς πρέπει να γίνει και πώς... είναι πλέον επιβεβλημένο να συμβαίνει και όχι να καταφέρνουν, ελπίζω όχι σκόπιμα, με απάνθρωπα ακατανόητη επιστημονική γλώσσα και συμπεριφορά, να τον φοβίζουν ακόμα περισσότερο, αφήνοντας τον στην άγνοια, τις ανησυχίες και τους απερίγραπτους φόβους του, που τον ρίχνουν ακόμα πιο βαθιά στον ψυχικό κατήφορο και τον πανικό που καλπάζει μέσα και έξω από το νου του... 

Κάποιοι από τους γιατρούς, δυστυχώς ενοχλούνται από τις εύλογες ερωτήσεις του ασθενούς, μη αντιλαμβανόμενοι, πως στο πόκερ αυτό της ζωής, πάνω στο τραπέζι, ποντάρεται η ίδια του η ύπαρξη και ότι αυτή συμπεριέχει... 

Η ιατρική είναι μια ανθρώπινη επιστήμη -ένα λειτούργημα και σίγουρα όχι ένα πεδίο επιστημονικών διαλέξεων, ματαιοδοξίας και ιατρικής φιλοσοφίας στο βωμό του κέρδους, της δόξας και του πλουτισμού.

Πρέπει, όσοι είναι επιφορτισμένοι με την προστασία και την προώθηση της υγείας των πολιτών, να αντιληφθούν πως, ο φόβος ξεκινά από την άγνοια και εκείνη με τη σειρά της οδηγεί σε μη αναστρέψιμα λάθη προσωπικής στρατηγικής στη μάχη με τον καρκίνο. 

"Ο φόβος είναι η αντίδραση του ατόμου στην άγνοια, ενώ η γνώση, οδηγεί στο θάρρος, που είναι η ασυνείδητη αντίδραση για τη σωτηρία"!

Τίποτα στη ζωή δεν μπορεί να μας φοβίσει, αν μπορέσουμε να το κατανοήσουμε...

Έτσι, ο γιατρός εκτός από το να θεραπεύει, πρέπει και να μην αποτυγχάνει στο να ενημερώνει τους ασθενείς του  -ηθοποιούς στο θέατρο αυτό της εξέλιξης, που πρέπει να γνωρίζουν το θέμα του έργου στο οποίο καλούνται να παίξουν, ώστε στο ρόλο που αναγκαστικά και όλως τυχαία επελέγη γι' αυτούς, τουλάχιστον να γνωρίζουν το σενάριο, ώστε να είναι σε θέση να συναποφασίζουν, για καταστάσεις, που αφορούν στους ίδιους και στην ίδια τη συνέχιση της ζωής τους....

Ο καρκίνος είναι μία ενδοκυτταρική... Συνταγματική Εκτροπή, που συμπεριλαμβάνει ανεξέλεγκτα... και άναρχα συντονισμένες μεταλλάξεις κυττάρων. 

Ο πυρήνας κάθε κυττάρου διαθέτει μια τεραστίων διαστάσεων ιδιωτική βάση δεδομένων, στην οποία φυλάσσονται οι εσωτερικοί κώδικες-δράσεις, τα περίφημα action scripts και ένας κυκεώνας προγραμμάτων -οι γονιδιακοί χάρτες, που μαζί διαχειρίζονται τις εξελίξεις στο κύτταρο και αποφασίζουν γι' αυτό, που υπακούει σε ότι του υπαγορεύουν οι κώδικες και τα προγράμματα αυτά. Είναι κατά κάποιον τρόπο...το "Σύνταγμα" κάθε κυττάρου.

Οι κώδικες είναι εξαιρετικά πολύπλοκοι και πολλοί σε αριθμό, σε ένα δαιδαλώδες τετραδιάστατο γράφημα και οι οποίοι είναι διάσπαρτοι στην καρδιά ενός θηριώδους από πλευράς όγκου, μανιφέστου, που βρίσκεται εγκατεστημένο, κάπου μέσα στο DNA και είναι γραμμένο με ένα ιδιαίτερο αλφάβητο (RNA), αποτελούμενο μόνο από 4 γράμματα A,T,C,G, που εμείς οι άνθρωποι τα επιλέξαμε για να αποκρυπτογραφήσουμε, μέσω "κωδικονίων", αυτή την ιδιαίτερη κυτταρική διάλεκτο ...

Αυτοί οι νόμοι υπαγορεύουν στο κύτταρο πώς να συμπεριφέρεται... Τα πάντα εξαρτώνται από την "Βουλή" του κυττάρου και την "Κυβέρνησή" του... 

Όταν το κύτταρο δέχεται εισβολές, επιθέσεις ή επεμβάσεις συμβατικού ή ανορθόδοξου πόλεμου από εξωτερικούς ή εσωτερικούς αντιπάλους-εχθρούς, σίγουρα υφίσταται ζημιές και μία από αυτές είναι η αλλαγή των κανόνων που το διέπουν στην επικράτειας του... όμως το κύτταρο έχει και τη γνώση και την ικανότητα και τα απαραίτητα εργαλεία να τα διορθώνει όλα... 

Όταν όμως έχει υποστεί πολλαπλές επιθέσεις και δεν έχει μπορέσει να αυτο-ιαθεί τότε οι κώδικες -το Σύνταγμά του δηλαδή, ή αλλιώς το σύνολο των νόμων εντός του κυττάρου παραμένουν αλλοιωμένα, το κύτταρο τρελαίνεται, και συμπεριφέρεται άναρχα και αλλοπρόσαλλα! 

Ο οργανισμός βλέπει πως το καρκινικό κύτταρο είναι μεταλλαγμένο και ανεξέλεγκτο και δεν είναι σε θέση πλέον να συμβάλει στο κοινό καλό. αλλά αντιθέτως προτίθεται, αυτονομούμενο, να προξενήσει βλάβες. 

Έτσι λοιπόν ο οργανισμός ειδοποιεί το καρκινικό κύτταρο ότι πρέπει να εξουδετερωθεί, αλλά εκείνο, έχοντας ξεκινήσει την βίαιη επανάστασή του, δεν το αποδέχεται και συνεχίζει την ύπουλη του επίθεση.

Ο οργανισμός το αποκόπτει από την τροφή! Το καρκινικό κύτταρο τότε δημιουργεί ποδαράκια-προεξοχές και κλέβει μέσω του αίματος διάφορα πολύτιμα συστατικά για να επιβιώσει. Αναπαράγεται και δημιουργεί καρκινικά κύτταρα-στρατό -κάτι σαν τον γνωστό σε όλους μας κομματικό στρατό, που τα ολοκληρωτικά καθεστώτα δημιουργούν.  Ο καρκίνος δεν είναι τίποτε άλλο, από ένα ολοκληρωτικό καθεστώς μέσα στην Πολιτεία του κυττάρου!

Ο ρυθμός πολλαπλασιασμού είναι πολλαπλάσιος εκείνου των φυσιολογικών κυττάρων...

Ένας ανθρωπινός οργανισμός αποτελείται από τρισεκατομμύρια κύτταρα και όλα πρέπει να δουλεύουν από κοινού για τον κοινό σκοπό. Τα καρκινικά κύτταρα δεν δουλεύουν για το σύνολο γίνονται ατομιστές... γίνονται δικτάτορες, αρνούνται να εξουδετερωθούν και δεν δίνουν την θέση τους σε νέα υγιή κύτταρα και εκτός αυτού συνεχίζουν να αναπαράγονται με πολύ ποιο γρήγορους ρυθμούς από τα φυσιολογικά κύτταρα παραμυθιάζοντας τα κύτταρα που εξαπατούν, πως θα γίνουν αθάνατα, όπως εκείνα... 

Αν όμως τα καρκινικά κύτταρα ήταν όντως αθάνατα, δεν θα θεραπευόταν ποτέ κάνεις από το καρκίνο, μιας και δεν θα πέθαιναν, αλλά μόνο θα πολλαπλασιάζονταν. 

Αν το δούμε από πλευράς λογικής και μαθηματικών όλοι θα πεθαίναμε πριν τα 20 μας από καρκίνο, γιατί η αυξητική ορμόνη είναι στα καλύτερά της εκείνη την εποχή και θα βοηθούσε στον πολλαπλασιασμό των καρκινικών κυττάρων, με τρομερές ταχύτητες.

Τα καρκινικά κύτταρα δεν είναι αθάνατα, απλά είναι φοβεροί ψεύτες και κλέφτες, παραμυθιάζοντας τα διπλανά τους κύτταρα, κλέβουν οξυγόνο και θρεπτικά συστατικά μέσω των αιμοφόρων τους αγγείων, και σαφώς μπορεί ο οργανισμός να τα σκοτώσει αλλά θέλει και μια βοήθεια από εμάς από πλευράς τρόπου ζωής και γενικά συμπεριφοράς και επιλογών...

Kαρκίνος δεν είναι παρά ο φόβος μας, ο τρόπος ζωής μας, τι τρώμε, τι πίνουμε, τι αναπνέουμε, πώς ζούμε, πως εξωτερικεύουμε τα συναισθήματα μας, πόσο αγαπάμε τη ζωή, πόσο πόνο κρύβουμε μέσα μας  και πολλά άλλα που μπορεί και να μην τα γνωρίζω… 

Είναι πάντως μια ασθένεια, που ανεξήγητα, όλοι την τρέμουν. Στο άκουσμα και μόνο της λέξης, στο καμπανάκι του μυαλού μας, ηχεί η λέξη φόβος για το γνωστό. το άγνωστο και το δεύτερο είναι η στιγμή που περνά η "ταινία” όλων όσων ζήσαμε...  μπροστά απ' τα μάτια μας… 

Το τρίτο είναι ίσως και το σημαντικότερο. Εκεί μάλλον συνειδητοποιείς πως δεν έχεις άλλη επιλογή. Ή θα παλέψεις για να γίνεις καλά, ή θα τα παρατήσεις και θα αναμένεις τις εξελίξεις… 

Κάπου εκεί αντιλαμβάνεσαι πως ο καρκίνος δεν κάνει διακρίσεις. Δεν τον ενδιαφέρει αν είσαι πλούσιος ή φτωχός, διάσημος ή όχι, όμορφος ή άσχημος, χοντρός ή λεπτός, μαύρος, άσπρος, κίτρινος. Έρχεται και σου υπενθυμίζει ότι καμία διαφορετικότητα μεταξύ των ανθρώπων δεν υπάρχει. Είσαι άλλο ένα όνομα μέσα στη λίστα. Άλλο ένα όνομα για επεμβάσεις, χημειοθεραπείες, φάρμακα, θεραπείες και ότι άλλο τελοσπάντων περιλαμβάνει το "πρόγραμμα”...

Ο καρκίνος δεν είναι τίποτα άλλο παρά ένας "δράκος", που θες να τον σύρεις από τα κέρατα, και θες να του τα ξεριζώσεις. Σε μαθαίνει να παλεύεις με όλη τη δύναμη της ψυχής σου γιατί μόνο έτσι ξέρεις πως θα τα καταφέρεις. Να ζήσεις καλά με ποιότητα και όχι απλά, μόνο να υπάρχεις. 

Αναμετριέσαι με τον φόβο. Ανακαλύπτεις τη ζωή, αλλά και τους ανθρώπους σου.

Ποιοι είναι αυτοί που μένουν δίπλα σου. Ποιοι είναι αυτοί, που αντέχουν να σηκώσουν στους ώμους τους το ίδιο ακριβώς φορτίο που σηκώνεις και εσύ… Ποιοι είναι αυτοί που αγωνίζονται ακριβώς το ίδιο με σένα, μόνο και μόνο για να είσαι καλά εσύ, γιατί τους είσαι πολύτιμος και απαραίτητη/ος.  Ο καρκίνος είναι μεγάλο τσογλάνι. Έρχεται απρόσκλητος. Δεν προειδοποιεί. Έρχεται και σου αλλάζει τη ζωή. 

Σου υπενθυμίζει πως τελικά, λατρεύεις τη ζωή. Σε σπρώχνει να κάνεις όλα αυτά που ήθελες αλλά που ποτέ δεν τόλμησες. Να πατήσεις αυτό το ρημάδι το κουμπί και να τα αλλάξεις όλα. να γυρίσεις το διακόπτη ακόμα και τώρα... έστω και τώρα που νιώθεις πως άργησες. Ο διακόπτης είναι εσωτερικός. Θέλει κόπο αλλά τα καταφέρνεις και τον γυρνάς. Αλλάζεις εσύ, αλλάζει κι ο κόσμος, η στάση και η οπτική των πραγμάτων. Βλέπεις τα πράγματα επιτέλους όπως τα θες εσύ και όχι όπως στο επιβάλλουν οι άλλοι. Γι αυτό σήμερα άδραξε τη μέρα. Μην αφήνεις πράξεις και λόγια που δεν είπες, κάνε πράγματα που δεν έκανες. Γίνε και πάλι ο εαυτός σου. Φρόντισε τον κι αγάπησε τον σα βρέφος. Κοίταξε τον στον καθρέφτη και χάιδεψε τον με το βλέμμα σου. Απελευθέρωσε το μυαλό σου απ' όσα τον βαραίνουν. Μην υπεραναλύεις τα πράγματα αφού η υπερανάλυση των καταστάσεων και των πραγμάτων, είναι ένας δρόμος που οδηγεί σε αδιέξοδο. Κράτησε τους λίγους. Αυτούς που αγαπάς, αυτούς που σ´ αγαπούν. Αυτούς που θέλουν κι επιμένουν να ξέρουν πώς είσαι. Αυτούς που αναγνωρίζουν τον προβληματισμό στο βλέμμα σου χωρίς καν να τους κοιτάξεις. Αυτούς που μοιράζονται πράγματα μαζί σου. Αυτούς που δε σε αμφισβήτησαν και που δε σ´ έδιωξαν ποτέ. Αυτούς που πάντα είσαι η προτεραιότητα τους όσο χρόνο κι αν διαθέτουν. Αυτούς που είναι πάντα κοντά σου, ακόμα και αν δεν το δείχνουν  -είναι οι βράχοι σου! Αυτούς που δε σε θυμούνται μόνο όταν σε χρειάζονται. Αυτούς που δεν έπνιξε ποτέ η αγάπη σου... αυτούς που ποτέ δε σ' έπνιξαν στα ψέματα και σ' όλα αυτά που δεν είπαν… κράτα αυτούς που πίστεψαν σε σένα ακόμα και τις στιγμές που όλοι πίστευαν πως δε ήσουν ικανός. Κράτα αυτούς που μάζεψαν τα κομμάτια σου κι ας μάτωσαν οι ίδιοι, αυτούς που περπάτησαν σε δρόμους δύσβατους για να σε συναντήσουν… κράτα τον ήλιο και διώξε τα σύννεφα… αποδέξου τα λάθη σου και τις επιλογές σου. Άνοιξε το συρτάρι με τα όνειρα και ξεσκόνισε τα. Μην τ´ αφήνεις να κάθονται άλλο. Φέρσου όπως εσύ είσαι πραγματικά. Η κάθε μέρα, η κάθε ώρα, η κάθε στιγμή είναι μια άλλη δεν είναι τίποτα άλλο παρά μια νέα αρχή… μια δεύτερη ευκαιρία, μια δεύτερη ευκαιρία για να ζεις και όχι απλά να υπάρχεις… Και μη ξεχνάς, πως η κάθε στιγμή που βιώνεις, είναι μοναδική και ποτέ δεν θα κολυμπήσεις ξανά στην ίδια θάλασσα...

Στο τέλος όμως, να είσαι σίγουρος πως θα νικήσεις. γιατί τα πράγματα δεν είναι απλά όπως σου τα έχουν πει... Παίζεις και συ ρόλο... Ίσως τον κυριότερο και τον πιο κεντρικό, σε αυτή την πορεία σου για την τελική νίκη  -την επικράτηση!

  Θοδωρής Γιάνναρος,
Μοριακός Βιολόγος, τ. Διοικητής του Νοσοκομείου "Ελπίς”, 
& Μέλος του "Τομέα Υγείας” της Νέας Δημοκρατίας


28/2/2018