Κύριε Ερντογάν είστε ανεπιθύμητος στη χώρα μας”!

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:

(1) Θα είναι ο Ταγίπ Ερντογάν ο μοιραίος ηγέτης; 
Τα κράτη δεν αυτοκτονούν, μόνο σκοτώνονται…
(2) Γράφοντας για την Τουρκία του σύγχρονου «Σουλτάνου».
(3) Σενάρια πρόωρων εκλογών στην Τουρκία.

Κύριε Ερντογάν είστε ανεπιθύμητος στη χώρα μας”!

 Κάποιοι τολμούν να του το πουν.

Λίγες μέρες πριν την έναρξη της επίσημης επίσκεψης του Ερντογάν στην Αλγερία, ο διεθνούς φήμης συγγραφέας Kamel Daoud έστειλε μια ανοιχτή επιστολή στον Ερντογάν.

kamel daoud

“Κύριε Ερντογάν, δεν σας καλωσορίζουμε στην χώρα μας, εξ΄ ονόματος  όλων όσων φυλακίσατε, δολοφονήσατε και βασανίσατε.

Κύριε Ερντογάν είστε ανεπιθύμητος στην Αλγερία.

Στη χώρα μας ματώσαμε και κλάψαμε πολύ εξαιτίας κάποιων που θέλησαν να μας επιβάλουν το χαλιφάτο τους. Πληρώσαμε βαρύ τίμημα εξαιτίας εκείνων που έκλεψαν την ελπίδα, σκλάβωσαν τις ψυχές των παιδιών μας και τοποθέτησαν τις ιδέες τους πάνω από τις ζωές μας.

Ο Ισλαμισμός που είναι η πηγή βιοπορισμού σας υπήρξε ο θρήνος μας.

Μας υπενθυμίζετε εκείνες τις ημέρες. Προστατεύετε αυτούς που μας ζητούν να γονατίσουμε στην Υψηλή Πύλη σας. Επιπλέον, συμβολίζετε το ακριβώς αντίθετο όλων των αξιών του έθνους μας.

Μισείτε την ελευθερία. Μισείτε τις ανεξάρτητες σκέψεις. Αγαπάτε τις συγκεντρώσεις και τα συλλαλητήρια . Ονειρεύεστε, εμπορευόμενος την  θρησκεία, να γίνεται χαλίφης πάνω από τις πλάτες μας.

Εκπληρώνετε σιγά-σιγά αυτόν τον στόχο σας υποστηρίζοντας τα ισλαμικά κόμματα στη χώρα μας, προσφέροντας τους δώρα από τις επιχειρήσεις σας, ιδρύοντας σωματεία και ελέγχοντας τα τζαμιά μας. Οι γνωστές παλιές τακτικές των Αδελφών Μουσουλμάνων που από τη μια έσκαβαν λάκκους για τα φέρετρα μας και από την άλλη μας υπόσχονταν παραδείσους.

Όχι κύριε Ερντογάν. Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι την ώρα που σκορπάτε το θάνατο στους Κούρδους και τους αντιπάλους σας, δεν θέλετε να μας βοηθήσετε και δεν υπερασπίζεστε το δικαίωμα ανεξαρτησίας μας.

Κλαίτε για τους αδικημένους στη Μέση Ανατολή και την ίδια στιγμή υπογράφετε συμβάσεις συνεργασίας με τους δημίους τους.

Υπερασπίζεστε το χαλιφάτο σας και όχι τη δική μας αξιοπρέπεια. Δεν θα ξεχάσουμε την τυραννία σας, τις λίστες εκτελέσεων τις φοβερές φυλακές σας που γεμίζουν καθημερινά, τη δικαιοσύνη  που λειτουργεί υπό τις εντολές του σαραγιού σας, την αυθάδεια και τις μπαρούφες σας.

Δεν ονειρεύεστε έναν ανθρώπινο κόσμο αλληλεγγύης, αλλά θέλετε να μιμηθείτε τις αιμοσταγείς, φρικτές πρακτικές των Οθωμανών.

Η Ιστορία θα σας θυμάται για τις απάτες που κάνατε για να κρατηθείτε στην εξουσία, για τα πονηρά πραξικοπήματα, για το κυνήγι μαγισσών των αντιπάλων σας, για τις δολοφονίες και τα βασανιστήρια.

Η Ιστορία θα σας θυμάται για τους βομβαρδισμούς, τους πολέμους, την αδυναμία  σας να κάνετε έναν διάλογο, για την αναγνώριση δικαιώματος ζωής μόνο για εσάς, την προσωπική σας ιστορία και για κανέναν άλλον.

Μετατρέψατε σε εμπορικό προϊόν  την απόφαση των Η.Ε για την Ιερουσαλήμ.

Επιτρέψτε μας να γελάμε μαζί με τους Παλαιστίνιους σε βάρος σας.  Το Παλαιστινιακό ζήτημα είναι για σας εμπορεύσιμο προϊόν. Όπως ακριβώς και για τους άλλους. Γνωρίζετε πολύ καλά να καβαλάτε στις πλάτες όσων είναι γονατισμένοι.

Εμείς στην Αλγερία υποφέραμε πολλά από αυτούς που έβλεπαν τους εαυτούς τους σαν Θεούς και αναγνώριζαν  δικαίωμα ζωής μόνο σε εκείνους που ήθελαν. Αυτοί είναι ευτυχείς με την επίσκεψη σας. Εμείς όχι. Είστε το είδωλο των ισλαμιστών της Αλγερίας. Δεν μπορούν να φανταστούν την άνοδο τους  στην εξουσία χωρία να έχουν συνάψει γάμο με το χαλιφάτο σας.

Εμείς ονειρευόμαστε την πατρίδα μας ως ανεξάρτητη χώρα. Ονειρευόμαστε μια περήφανη χώρα έστω και αν προηγουμένως την είχαν πάρει από τα χέρια μας. Αυτά, όμως, δεν είναι δικά σας όνειρα ούτε δικές σας αξίες.

Μετατρέψατε την όμορφη Τουρκία σε μια αγορά για τους συντρόφους, τους συνεργάτες , τη δυναστεία σας και μια απέραντη Φυλακή για τους αντιπάλους σας. Ελπίζουμε αυτός ο ωραίος λαός να σωθεί σώος από τα χέρια σας.

Οι φυλακισμένοι, τα θύματα των βασανιστηρίων, τα παιδιά που βομβαρδίσατε θα τα ξεπεράσουν όλα αυτά.

Είστε μόνο μια ψευδαίσθηση . Αυτό το γνωρίζετε κι εσείς , το γνωρίζουμε κι εμείς.

Επενδύετε στη μειονεκτικότητα , τις αξίες που αγαπάμε και τα πιστεύω μας, για να μπορέσετε να εμφανιστείτε ως σωτήρας-λυτρωτής . Αλλά, είστε το ακριβώς αντίθετο. Είστε νεκροθάφτης, πρώτα για τη χώρα σας και μετά για τους γείτονες σας.

Η Τουρκία είναι ένα θαύμα που δεν σας οφείλει καμία ευγνωμοσύνη. Το θαύμα αυτό το οφείλει στους άνδρες και τις γυναίκες  με το ανεξάρτητο πνεύμα που πέτυχαν την αναγέννηση της χώρας και της πρόσφεραν κύρος.  Σε ανθρώπους σαν τους αδελφούς Αλτάν που τους καταδικάσατε σε ισόβια φυλάκιση.

Σας αρέσει, όπως και στους άλλους ισλαμιστές, να κλέβετε τις νίκες των άλλων. Περιμένετε να ωριμάσουν οι μεταρρυθμίσεις και όταν έρθει η κατάλληλη στιγμή ορίζετε τον εαυτό σας χαλίφη που σας διόρισε ο Θεός.

Η χώρα σας θα χάσει πάρα πολλά από τον λαϊκισμό σας και τα κηρύγματα σας δεν θα επαρκούν για να καλύψετε τα εγκλήματα σας.

Οι Ισλαμιστές και οι λαϊκιστές μας από τότε που έχασα τους πλούσιους Βαχαμπί (Σαουδάραβες) σας βλέπουν σαν πορτοφόλι.  Να ξέρετε ότι δεν ανήκουν σε εμάς. Είναι μέλη του δικού σας ιδεολογικού χαρεμιού.

Η Ιστορία θα σας θυμάται για τους θανάτους που προκαλέσατε, για τους ανθρώπους που φυλακίσατε, για τις εκκαθαρίσεις που κάνατε, για τη διαφθορά, τα πολεμικά αεροσκάφη, τα Δικαστήρια που λειτουργούν υπό τις εντολές του σαραγιού σας.

Δεν έρχεστε εδώ σαν Οθωμανός κατακτητής ή απελευθερωτής Μπαρμπαρόσα. Γνωρίζουμε καλά την ιστορία των πειρατών που μας έρχονται ως απελευθερωτές.

Εμείς ονειρευόμαστε μια χώρα ανεξάρτητη, ισχυρή που θα αισθάνεται υπερηφάνεια για τους προγόνους της.

Ονειρευόμαστε μια Αλγερία που θα αποδέχεται την διαφορετικότητα, θα σέβεται τις άλλες θρησκείες και τα δόγματα. Μια πλουραλιστική χώρα που θα αναγνωρίζει το δικαίωμα αναζήτησης ευτυχίας  σε όλους.

Χρειαζόμαστε φίλους και συμμάχους , όχι ανθρώπους σαν εσάς που έχουν βάψει τα χέρια τους με αίμα. Εδώ δεν είναι τόπος κατάλληλος για τις δολοπλοκίες σας. Δεν έχουν μέλλον οι πράκτορες σας στην χώρα μας.

Δεν βρίσκεστε σε κατεχόμενα εδάφη. Θα ζήσετε μια αυταπάτη κατάκτησης  , όπως ακριβώς οι παλιοί αποικιοκράτες.”

Αξιοθαύμαστο το θάρρος, η ειλικρίνεια και ο πατριωτισμός του συγγραφέα. Μακάρι να τον μιμηθούν και άλλοι…

Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ

Από Π. Καρβουνόπουλος - 27/02/2018 | 12:58

https://www.militaire.gr/kyrie-erntogan-iste-anepithymitos-sti-chora-mas-kapii-tolmoun-na-tou-poun/






               ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ           

German artist Thomas Baumgaertel poses next to his painting 'Turkish Dictator' in his studio in Cologne, Germany, 27 February 2018. The international fair for classical modern and contemporary art 'Art Karlsruhe' showed a version of Baumgaertel's painting of Turkish President Recep Tayyip Erdogan with a banana in his buttocks until 22 February when the artwork was removed by the artist's gallerist after protests by a small group. Baumgaertel now complains about the lack of freedom of expression and art. EPA, SASCHA STEINBACH

1.
Θα είναι ο Ταγίπ Ερντογάν ο μοιραίος ηγέτης; 
Τα κράτη δεν αυτοκτονούν, μόνο σκοτώνονται…

Η αρθρογραφία των τελευταίων μηνών που ασχολείται με το ατελείωτο γαϊτανάκι των ελληνοτουρκικών σχέσεων αφήνει απέξω αρκετές φορές ένα ήσσονος- αναλογικά του θέματος που είναι φυσικά διακρατικό- σημασίας ζήτημα, καθαρά ενδοκρατικό. Όχι της Ελλάδας, αλλά της Τουρκίας.

Όμως τα ενδοκρατικά ζητήματα, όπως διδάσκει η Ρεαλιστική σκέψη των Διεθνών Σχέσεων, αποκτούν υπέρμετρη σημασία όταν ένα καίριο πρόσωπο εμφανίζεται μία φορά μέσα στους αιώνες και αλλάζει είτε για καλό είτε για κακό, τα πάντα για χώρα του και την υφήλιο. Οι διακρατικές σχέσεις μην ξεχνάμε αποτελούν κομμάτι της συνολικής Υψηλής Στρατηγικής ενός εθνοκράτους και όχι το σύνολο ή αυτοσκοπό αυτής. Ο Αδόλφος Χίτλερ υπήρξε μοιραίος για το γερμανικό έθνος. Επί μία δεκαετία όλη η υφήλιος ασχολούταν σχεδόν αποκλειστικά και μόνο με την επόμενή του κίνηση. Όλοι ήταν πρόθυμοι να συζητήσουν μόνο και μόνο με αυτόν- άλλος συνομιλητής εντός της Γερμανίας απλά δεν υπήρχε. Είναι ο Ερντογάν μια νέα χιτλερική φιγούρα με τα παραπάνω χαρακτηριστικά;

Ο νέο-οθωμαντιστής ηγέτης και σχεδόν απόλυτος άρχων της γειτονικής μας χώρας, Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν έχει ένα τεράστιο πρόβλημα το οποίο, ενώ θα έπρεπε να είναι προφανές σε όλους μας, εντούτοις ως δια μαγείας έχει καταστεί ουσιαστικά αόρατο, ιδιαίτερα στο πανελλήνιο. Και αυτό γιατί είμαστε και εμείς προσωποκρατική κοινωνία, δίχως αξιοσημείωτα πολιτικά πολιτισμένα και δημοκρατικά ένστικτα. Μας αρέσουν, όπως εξάλλου και στους Τούρκους γείτονές μας, οι ισχυρές αρχηγικές φιγούρες και τις ακολουθούμε, συχνά με καταστροφικά αποτελέσματα για το λαό μας κατά τις δεκαετίες. Μαγευόμαστε από τη μαγκιά του «πως» και ξεχνάμε το «τι» μας ευαγγελίζεται ο εκάστοτε πολιτικάντης. Είναι βέβαια δύσκολο να βρεις αντικαταστάτη με βάρος ανάλογο του Θεόδωρου Κολοκοτρώνη και προσωπικότητα του επίπεδου του Ελευθέριου Βενιζέλου. Οι πολιτικοί άντρες «παλαιάς κοπής» και «άμεμπτου ήθους» δεν σπανίζουν απλώς, αλλά αποτελούν είδος προς εξαφάνιση στα πολιτικά πράγματα της χώρας μας. Σχεδόν ποτέ δεν εμφανίζεται ένας που να τα συνδυάζει αμφότερα.

Όμως αυτή η πολιτική κουλτούρα μας έχει τυφλώσει ενώ βρισκόμαστε μπροστά σε μία και αναπόφευκτη πραγματικότητα. Ο Ερντογάν θα φύγει μια μέρα από την εξουσία. Ακούγεται παράδοξο γιατί οι Σουλτάνοι συνήθως παραμένουν δια βίου στο θρόνο τους, όμως θυμηθείτε, ο Ερντογάν διαφημίζει «πως» είναι Σουλτάνος ενώ το «τι» πραγματικά είναι έχει εξαφανιστεί από τον τουρκικό δημόσιο λόγο, αλλά παραδόξως και τον ελληνικό. Τόσο μας αρέσουν οι «αληθινοί ηγέτες» που μας διαφεύγει ότι η Τουρκική Δημοκρατία είναι δημοκρατία. Ο Ερντογάν παραμένει, στα χαρτιά τουλάχιστον, ένας υψηλόμισθος υπάλληλος του κυρίαρχου τουρκικού λαού. Ο τελευταίος, τυπικά τουλάχιστον, δύναται να τον αποσύρει από την εξουσία όποτε το επιθυμήσει. Εξ’ ου και η ανάγκη του Ερντογάν να νοθεύσει τα αποτελέσματα του πρόσφατου δημοψηφίσματος το οποίο ουσιαστικά είχε χάσει.

Ειλικρινά πολλές φορές αναρωτιέμαι αν οι μόνοι που σκέφτονται την επόμενη μέρα της Τουρκίας μετά τον Ερντογάν είναι οι υπάλληλοι του αμερικανικού Πενταγώνου. Κανένας άλλος πολιτικός στο διεθνές σκηνικό δεν φαίνεται να έχει την οποιαδήποτε πραγματική διάθεση να επικοινωνήσει σε ουσιαστικό βαθμό με την αντιπολίτευση της Τουρκίας, ιδιαίτερα μετά το πραξικόπημα. Όλοι κοιτάζουν και συνομιλούν με ένα άτομο: Τον Ερντογάν. Και αυτό μόνο καλό νέο δεν είναι για τη χώρα μας. Γιατί;

Εξηγώ: Η σύντομη απάντηση είναι πως δεν υπάρχουν καλύτερες εναλλακτικές επιλογές. Ο Ερντογάν είτε για καλό είτε για κακό είναι, (ναι καλά διαβάζετε) ο πλέον μετριοπαθής ηγέτης που αυτή τη στιγμή έχει αρκετό νομιμοποιητικό κεφάλαιο για να διατηρεί την Τουρκία σε σχετική ασφάλεια και από το να εκραγεί. Η ύπαρξή του είναι μια ευλογία για τη χώρα μας καθώς όταν φύγει από την εξουσία η Τουρκία θα μετατραπεί σε ένα χάος. Και μια χαώδης Τουρκία είναι μια θανάσιμα επικίνδυνη προοπτική για τον Ελληνισμό.

Είναι έξυπνος ή άφρων ηγέτης ο Ερντογάν; Γιατί ενώ έχει υβρίσει το σύνολο της Δύσης και την απειλεί εμπράκτως σε Αιγαίο και Κύπρο αυτή τον ανέχεται; Αυτά είναι δυο ερωτήματα που πολύ ταλανίζουν τους Έλληνες αναλυτές. Για τον Πολιτικό Ρεαλισμό ευτυχώς τα πράγματα είναι απλά:

Δε χρειάζεται να πάμε καθόλου πίσω για να διαπιστώσουμε την ευφυΐα του Σουλτάνου. Πέραν του κινδύνου που διατρέχει πολιτικά, αν μη τι άλλο ο Ερντογάν χειρίζεται με εξαιρετική άνεση και μαεστρία το θυμικό του λαού του και των δυτικών του «φίλων». Απόδειξη το ότι θέλει να εξασφαλίσει έναν «γιαλαντζί» χώρο διαμονής των 3.000.000 Σύριων προσφύγων που φιλοξενεί στη χώρα του στα τουρκοσυριακά σύνορα όπως και ο ίδιος διαφημίζει. Αυτό για όσους αναρωτιούνται γιατί η Δύση τον αφήνει να σπέρνει χάος και αίμα στη Συρία αυτή την περίοδο ανενόχλητα. Κανείς ευρωπαίος ή αμερικανός ηγέτης δε θέλει άλλους πρόσφυγες και όλοι τους είναι διατεθειμένοι να θυσιάσουν το κουρδικό στοιχείο της περιοχής από το να εξηγούν για τα επόμενα 20 χρόνια στα εκλογικά τους ακροατήρια γιατί αφήσανε αυτά τα 3.000.000 πρόσφυγες να προστεθούν στους ήδη υπάρχοντες. Οι Κούρδοι της Μέσης Ανατολής δυστυχώς δεν έχουν συνειδητοποιήσει ότι έχουν εξέπεσαν σε δευτερεύον ζήτημα στα μάτια της Δύσης την ίδια στιγμή που η Συρία διαλύθηκε.

Ο Ερντογάν είναι ένας χρήσιμος βάρβαρος λοιπόν για τα στρατηγικά συμφέροντα της Δύσης ακόμα και σήμερα. Το πραξικόπημα του Ιουλίου του 2016 έβγαλε ως νικητή μόνο ένα άτομο, (και πάλι) τον Ερντογάν. Ο τουρκικός λαός δεν κέρδισε κυριολεκτικά τίποτα από αυτή τη θλιβερή ιστορία, αντίθετα έχασε σημαντικότατο κομμάτι της αντιπολιτευτικής του ισχύος, μια ισχύ απαραίτητη για την λειτουργία (όχι καλή, απλά λειτουργία) του δημοκρατικού πολιτεύματος. Επίσης το ηθικό των τουρκικών ενόπλων δυνάμεων κάμφθηκε σε σχεδόν διαλυτικό βαθμό. Εξ ου και το θέατρο πολέμου στα τουρκοσυριακά σύνορα, μια «καλή άσκηση ενότητας» για το έθνος και το στρατό. Δεν έχει σημασία πόσο πολύ πήγαν να στραβώσουν, κατά την εμφυλιακή έννοια, τα πράγματα, όταν μπαίνουν στην πρωτεύουσα φέρετρα τυλιγμένα με την εθνική σημαία, το πένθος είναι ένα για όλους.

Ο Ερντογάν λοιπόν μόνο να κερδίσει είχε από αυτό το στρατηγικό παράθυρο ευκαιρίας. Και να ενώσει το λαό του σε ενάντια σε έναν εχθρό εξυψώνοντας το διαλυμένο ηθικό του, και να γλιτώσει με το συριακό προσφυγικό πρόβλημα που αλλοιώνει τον εθνικό του πληθυσμό και να εξασφαλίσει τη μελλοντική προσάρτηση του συριακού κομματιού που θα «απελευθερώσει» για λογαριασμό των Σύριων προσφύγων στην χώρα του. Οι τελευταίοι δε θα τον προσκυνούν κυριολεκτικά τις επόμενες δεκαετίες αν βγουν όντως κερδισμένοι από αυτή την ιστορία. Βλέπουμε όλοι γιατί ο Ερντογάν είναι αυτός που είναι και είναι εκεί που βρίσκεται σήμερα. Μπορεί να είναι αμόρφωτος αλλά δεν παύει να είναι πανέξυπνος, μεθοδικός και με στρατηγικό βάθος σκέψης.

Αυτά τα ολίγα για το ποιος είναι ο Ερντογάν και το πώς έχε κατορθώσει να επιβιώσει αυτός, το καθεστώς του και η Τουρκία μέσα σε τόσα δεινά έως και σήμερα. Ας περάσουμε στο πραγματικό πρόβλημά του τώρα που αφορά το πολιτικό του μέλλον. Ο «χρήσιμος βάρβαρος της Δύσης» Ερντογάν, όταν φύγει λοιπόν, με οποιονδήποτε τρόπο και αν συμβεί αυτό, είτε από φυσικά είτε από πολιτικά είτε από βίαια αίτια, θα φύγει κάνοντας βαρκάδα σε έναν ποταμό αίματος, είτε του δικού του, είτε του όποιου αποπειραθεί να τον απομακρύνει, με οποιοδήποτε μέσον, ειρηνικό ή μη. Είναι εξαιρετικά αμφίβολο αν ένας ηγέτης που αυτή τη στιγμή έχει υποσχεθεί στο λαό του την επιστροφή στα 18.000.000 τετραγωνικά χιλιόμετρα οθωμανικού εδάφους δύναται να απομακρυνθεί με συμβατικές δημοκρατικές διαδικασίες.

Ο Ερντογάν έχει μετατραπεί σε κρίσιμο ζωτικό σύμβολο και κατόρθωσε να ενσαρκώσει το πεπρωμένο μιας, κατά τους πολυάριθμους ψηφοφόρους του, αναδυόμενης νέας Οθωμανικής Αυτοκρατορίας, ένα εθνικό αφήγημα που μόνο και μόνο αυτός μπορεί να υλοποιήσει. Η επιβίωσή του από το πρόσφατο πραξικόπημα τον εξύψωσε στα μάτια των ψηφοφόρων του ακόμα και ως η μετενσάρκωση του ίδιου του Μωάμεθ, έναν ηγέτη αήττητης κράσης και ένδοξου πεπρωμένου. Η αποτυχία σε αυτό το στάδιο δεν είναι επιλογή για την νέο-οθωμανική ελίτ. Στην Τουρκία δεν υπάρχει πολιτική πέραν από ένα πρόσωπο: Τον Ρετζέτ Ταγίπ Ερντογάν. Όλα θα ξεκινήσουν και θα τελειώσουν με αυτόν. Η αλυσίδα της ειρηνικής διαδοχής ηγέτη στην Τουρκία έχει σπάσει πέραν κάθε επισκευής. Στην γειτονική χώρα έχει ήδη δημιουργηθεί το τέλειο κοκτέιλ ενός εμφυλίου πολέμου.

Ο Ερντογάν έχει ήδη πέσει στο βαθύ λάκκο της δυστυχίας και του αναπόφευκτου τέλους της δυναστείας των Αψβούργων. Στην αχίλλειο πτέρνα κάθε δυνάστη. Ο απόγονος ή ο όποιος συνεχιστής του, δε μπορεί σε καμία περίπτωση κάθε φορά να είναι τόσο ικανός όσο και ο ίδιος ο δυνάστης. Θα τα θαλασσώσει και θα μπλέξει σε περιπέτειες ιστορικού βεληνεκούς το λαό του με την έλλειψη δεξιότητάς του η οποία, όπως η Ιστορία διδάσκει, δεν κληρονομείται. Ο Ερντογάν απεδείχθη εξαιρετικά χαρισματικός μεταξύ των γελοιωδώς μετρίων αντιπολιτευόμενών του. Κανένας δε μπορεί να τον διαδεχθεί ή να τον αντικαταστήσει και να ενστερνιστεί το μεγαλείο του αυτομάτως, πόσο μάλλον αν εκπροσωπεί άλλο μείγμα πολιτικής πέραν του νέο-οθωμανισμού. Δεν είναι λίγο να λέμε για την τουρκική δημοκρατία ότι δεν έχει πολιτικό κεφάλαιο μετά τον Ερντογάν. Όποιος θα μπορούσε να είναι εξίσου ή παραπάνω χαρισματικός (βλέπε Νταβούτογλου) είτε εδιώχθη κακήν κακώς, είτε σαπίζει στα κελιά των φυλακών ως αντικαθεστωτικός. Ο Ερντογάν δεν κάνει πλέον πολιτική, αφήνει πίσω του καμένη γη ώστε μόνο η δική του ιδεολογία (και ίσως γενιά) να έχει νομιμοποίηση στη μελλοντική Τουρκία, ένα θανάσιμο λάθος. Ο Ερντογάν θα είναι σχεδόν σίγουρα ο μοιραίος άνθρωπος για τη χώρα του. Κατά πόσον όμως και αν τέλει ισχύουν όλα αυτά τα ίσως θεωρητικά ζητήματα για τον Σουλτάνο της γειτονιάς μας;

Ας κοιτάξουμε την αντιπολίτευση της Τουρκικής Δημοκρατίας ξεκινώντας από το κουρδικό κόμμα HDP. Με 59 βουλευτές και το 13% επί του συνόλου των ψήφων και του σχεδόν γενοκτονικού μένους του νέο-οθωμανισμού είναι θαύμα που το συγκεκριμένο υπάρχει και μάλιστα σε τέτοια γενναία νούμερα. Σαφώς και δε μπορεί να αποτελέσει σε καμία περίπτωση εναλλακτική για ένα κράτους όπως η Τουρκία. Σήμερα πολλοί Τούρκοι, ακόμα και μετριοπαθείς, θα ήταν πρόθυμοι να κάψουν το Κοινοβούλιο από το να δουν Κούρδο ηγέτη στα πράγματα. Ήδη ηγετικές φιγούρες το κόμματος βρίσκονται πίσω από τα σίδερα της φυλακής και τα στελέχη του ζουν καθημερινά με το φόβο για τη ζωή τους.

Με 316 έδρες στο 550 του συνόλου το κόμμα του Ερντογάν ΑΚ PARTi φαντάζει αήττητο. Όσο η ηγετική φιγούρα του Ερντογάν δεσπόζει επί του συνόλου της αντιπολίτευσης, η τελευταία μόνο να χαίρεται δε μπορεί. Το συγκεκριμένο κόμμα είναι «πολύ μεγάλο για να αποτύχει». Και όταν αποτύχει, όπως κάθε κόμμα κάποια στιγμή κατά το φυσικό του βίο, θα αποτύχει κατά τρόπο παταγώδη και σκληρό, συμπαρασύροντας καταρχάς την τουρκική δημοκρατία μαζί του και αν δεν προσέξουμε εμείς, τον Ελληνισμό της Νοτιοανατολικής Μεσόγειο.

Η παραστρατιωτική οργάνωση των επονομαζόμενων Γκρίζων Λύκων με 41 έδρες και ένα εκτενές ποινικό μητρώο, που κάνει τη δική μας Χρυσή Αυγή να φαντάζει πρότυπο πολιτικά πολιτισμένου αστικού κόμματος, είναι σαφώς περιορισμένη πολιτικά. Επανειλημμένα ερχόμενο σε ακραίες εθνικιστικές και ναζιστικές θέσεις, το Κόμμα Εθνικιστικού Κινήματος δε μπορεί σε καμία περίπτωση να αναλάβει τα ηνία μετά τον Ερντογάν. Παρόλα αυτά θα αποδειχθεί ιδιαίτερα κερδισμένο όταν τα πράγματα βγουν εντελώς εκτός ελέγχου. Στην αναμπουμπούλα ο λύκος χαίρεται. Και ας είναι Γκρίζος.

Στις 134 θέσεις έρχεται μια ασθενική κεμαλική αξιωματική αντιπολίτευση του CHP να παρατάξει έναντι του Σουλτάνου, το ήδη τραγικά αποτυχημένο, εναλλακτικό εθνικό της αφήγημα. Η ήττα που η κεμαλική ιδεολογία υπέστη προ δεκαετίας ακόμα δεν έχει ξεπεραστεί και ακόμα και σήμερα εντός του κόμματος συντελούνται διαρκείς ανακατατάξεις με στόχο την κοινωνία ενός νέου δρόμου για το έθνος. Ακόμα δεν έχει κατορθωθεί κάτι τέτοιο. Το χειρότερο από όλα, εξαιτίας των σοσιαλδημοκρατικών ιδεολογικών του καταβολών, το CHP δε μπορεί να αντιτάξει στη νέο-οθωμανική ιδεολογία μια επίσης νέο-οθωμανική στάση, κάτι που αναγκάζει τα στελέχη του να υιοθετούν ακραίες εθνικιστές θέσεις ώστε να διατηρήσουν την εκλογική τους πελατεία. Ο Κεμάλ Κιλιντσάρογλου μιλά σχεδόν καθημερινά περί κήρυξης πολέμου ενάντια στη χώρα μας με στόχο την (για αυτούς) ανακατάληψη «18 τουρκικών νησιών». Ο Υπουργός Εξωτερικών της Τουρκίας αναγκάστηκε ως αποτέλεσμα αυτής της σκληρής κεμαλικής γραμμής να ομολογήσει ότι όντως ο βασικός σχεδιασμός της Τουρκίας είναι η «προσάρτηση» αυτών των νησιών με όλα τα μέσα και τέλος, αν όλα τα άλλα αποτύχουν, και με πόλεμο. Το CHP, αν πάρει τα ηνία της χώρας θα πρέπει να υλοποιήσει, έστω και μερικώς αυτή του τη δέσμευση. Όμως η Ελλάδα του 2018 δεν είναι η Ελλάδα του 1996 όπως επισημαίνουν (ευτυχώς) όλα τα πολιτικά κόμματα του τόπου μας. Το τι μέλλον θα μπορούσαν επομένως να έχουν οι ελληνοτουρκικές σχέσεις με την, για την ώρα, αξιωματική αντιπολίτευση είναι μάλλον ζοφερό.

Αυτή είναι η εικόνα της τουρκικής πολιτικής σκηνής. Ένα άναρχο συνονθύλευμα κυρίως εξτρεμιστικών τάσεων που επιδίδονται σε μία διαρκή δηλητηρίαση της πολιτικής ζωής της Τουρκίας, ακονίζοντας τις λεπίδες του εθνικισμού που πρέπει κάπου να βρει διέξοδο. Το ερώτημα παραμένει, ποιος θα διαδεχθεί τον Ερντογάν; Οι Γκρίζοι Λύκοι; Θα ήταν τουλάχιστον ενδιαφέρον να είμαστε θεατές στο αστείο σενάριο να προσπαθούν να βρουν από τέτοια θέση ισχύος διαύλους διαλόγου με τη γερμανίδα Καγκελάριο. Από την άλλη τι μπορεί να κάνει το κουρδικό κόμμα πέραν του να αναζητεί συμμάχους σε ένα έθνος που χτίστηκε εν μέρει πάνω στην καταπίεση του κουρδικού στοιχείου που αυτό εκπροσωπεί; Τελικά μόνοι οι κεμαλικοί του CHP θα μπορούσαν σχετικά ρεαλιστικά να αναλάβουν την εξουσία μετά τον Ερντογάν. Και δε θα τα καταφέρουν δίχως να πληρώσει τεράστιο κόστος η τουρκική κοινωνία όπως εξηγήθηκε παραπάνω.

Και εδώ φτάνουμε στο ζουμί της υπόθεσης. Η Τουρκία δεν ήταν ποτέ ακριβώς ένα έθνος-κράτος αλλά μία αυτοκρατορία εν υπνώσει. Για αυτόν ακριβώς το λόγο το κεμαλικό εθνικό αφήγημα απέτυχε, γιατί δεν υπήρχε ποτέ ένα έθνος για να το υποστηρίξει επιτυχώς. Για αυτόν ακριβώς το λόγο ο νέο-οθωμανισμός του Ερντογάν έχει τέτοια απήχηση, γιατί το τελευταίο επιτυχημένο πολιτικό μοντέλο στη γείτονα χώρα ήταν η Οθωμανική Αυτοκρατορία. Όμως ο Ερντογάν έκανε το μοιραίο και ιστορικό λάθος να επιδιώξει να μείνει μόνος του στην πολιτική σκηνή και χωρίς ικανό συνεχιστή του. Επέλεξε να έχει θρόνο και όχι πολιτική θέση. Κανένας κατά συνέπεια δε θα είναι άξιός του. Κανείς δε μπορεί να τον αντικαταστήσει. Κανείς άλλος δε μπορεί να είναι αυτός που θα μείνει στο παλάτι που ο Ερντογάν έχτισε για τον ίδιο και τα παιδιά του. Για αυτόν ακριβώς το λόγο η Τουρκία θα εκραγεί. Διότι η εποχή των αυτοκρατοριών έχει παρέλθει προ πολλού. Ο Ερντογάν, κατά πάσα πιθανότητα, θα είναι ο τελευταίος Σουλτάνος.

Που βρίσκεται η Ελλάδα σε όλα αυτά; Μα φυσικά σε φάση οχύρωσης, περιμένοντας το τουρκικό «μπαμ». Δεν είναι τυχαίος ο σημερινός Υπουργός Εξωτερικών μας. Βιάζεται να κλείσει εθνικά θέματα που επί δεκαετίες η ναρκωμένη μεταπολιτευτική πολιτική σκηνή και οι- ως επί το πλείστον- γελοίες ηγεσίες της αρνούνταν πεισματικά και επιμελώς να τα αναλάβουν, υπό το φόβο του παραμικρού πιθανού πολιτικού κόστους. Ο ΥΠΕΞ έχει διαβλέψει εδώ και δύο χρόνια ότι καλό σενάριο για την Ελλάδα δεν υπάρχει μετά τον Ερντογάν. Για αυτό και βιάζεται.

Ο Νίκος Κοτζιάς είναι, όπως έχει αποδειχθεί ως ώρας, σοφός. Έθεσε το κυπριακό ζήτημα όπως αυτό είναι, μια εισβολή και κατοχή που πρέπει να λήξει πριν την έναρξη οποιονδήποτε σοβαρών συνομιλιών για τη δημιουργία ενωμένου κράτους. Όποια νέα συνομιλία γίνει στο μέλλον για το Κυπριακό ζήτημα θα ξεκινήσει από αυτή τη σωστότατη βάση. Ο ΥΠΕΞ επίσης θέτει αυτή την επόχή το σκοπιανό ζήτημα στην ουσία του, στον τερματισμό των αλυτρωτικών διαθέσεων του κρατιδίου στα βόρειά μας ώστε το τελευταίο να ενταχθεί στο ΝΑΤΟ και να μας προσδώσει ζωτικό χώρο εξάπλωσης προς τα Βαλκάνια, με καταρχάς άνοιγμα σιδηροδρομικών και οδικών γραμμών άμεσης σύνδεσης με το ευρωπαϊκό κέντρο, κάτι που η χώρα μας στερείται αδίκως εδώ και 200 χρόνια.

Όλα αυτά είναι κινήσεις θωράκισης της χώρας μας από αυτό που έρχεται. Το τέλος της Τουρκικής Δημοκρατίας η οποία θα ψάχνει απελπισμένα να εξάγει την τεράστια αυτή κρίση της οπουδήποτε και κυρίως σε Συρία και Ελλάδα. Τα κράτη δεν αυτοκτονούν, μόνο σκοτώνονται. Ο Ελληνισμός πρέπει να οχυρωθεί πάραυτα μπροστά σε αυτή την τέλεια και με μαθηματική ακρίβεια επερχόμενη καταστροφή της Τουρκικής Δημοκρατίας. Το δικό μας Έθνος θα είναι το αμέσως επόμενο που θα χαθεί μετά την Τουρκία αν δε δράσουμε καταλλήλως, άμεσα, και ιδιαίτερα όταν θα έρθει αυτή η αναπόφευκτη ώρα που θα βλέπουμε το παλάτι του Ερντογάν να καίγεται.


  Ιωάννης Ζέρβας,
απόφοιτος ΠΜΣ των Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς

http://hellasjournal.com/2018/02/tha-ine-o-tagip-erntogan-o-mireos-igetis-ta-krati-den-aftoktonoun-mono-skotononte/

28/2/2018

ΝΙΚΟΣ ΣΤΕΛΓΙΑΣ
Η ανελεύθερη τουρκική δημοκρατία. 
Η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού στην Τουρκία της Δεξιάς
 και των πραξικοπημάτων του 21ου αιώνα
εκδ.: Παπαζήση, σελ. 212

2.
Γράφοντας για την Τουρκία του σύγχρονου «Σουλτάνου».

Εχουμε εκφράσει τον προβληματισμό μας στο παρελθόν, από το βήμα της «Κ», σχετικά με την περιορισμένη παραγωγή επιστημονικών βιβλίων για τη χώρα που κατέχει κεντρική θέση στα ζητήματα ελληνικής εξωτερικής πολιτικής, την Τουρκία. Το παρόν κείμενο στοχεύει στη συνοπτική παρουσίαση ορισμένων εξ αυτών. Πλέον πρόσφατη προσθήκη στην ελληνική βιβλιογραφία αποτελεί το πόνημα του Νίκου Στέλγια «Η ανελεύθερη τουρκική δημοκρατία. Η ηγεμονία του νεοφιλελευθερισμού στην Τουρκία της Δεξιάς και των πραξικοπημάτων του 21ου αιώνα» (εκδ. Παπαζήση).

Μέσα από μια συνοπτική αλλά ταυτοχρόνως μεθοδική και διεξοδική ανάλυση των χαρακτηριστικών που παρουσιάζουν οι σύγχρονοι πολιτικοί πρωταγωνιστές της Τουρκίας, ο συγγραφέας προσπαθεί να ρίξει φως στο μονοπώλιο της τουρκικής Δεξιάς στη σφαίρα της πολιτικής, αλλά και στα πεδία της κοινωνικοοικονομικής ζωής και της ιδεολογίας. Παρουσιάζει τα αίτια της κυριαρχίας του Κόμματος της Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) και υπογραμμίζει το γεγονός ότι στη σύγχρονη Τουρκία το κουρδικό αυτονομιστικό κίνημα είναι ο μοναδικός αποτελεσματικός φορέας της αντιπολίτευσης που είναι σε θέση να αμφισβητήσει πολλές από τις επιλογές και τις στρατηγικές της Δεξιάς.

Η νέα φάση της Ιστορίας

Συμπληρωματική στο συγκεκριμένο πλαίσιο είναι και μια παλαιότερη μελέτη του Νίκου Μούδουρου, «Ο Μετασχηματισμός της Τουρκίας. Από την κεμαλική κυριαρχία στον “ισλαμικό” νεοφιλελευθερισμό» (εκδ. Αλεξάνδρεια, 2012). Θεωρώντας πως η Τουρκία βρίσκεται σε μια νέα φάση της ιστορίας της, ο συγγραφέας αντιμετωπίζει το ΑΚΡ ως ένα αντικατοπτρισμό μιας νέας κοινωνικοοικονομικής πραγματικότητας, η οποία φαίνεται να μετασχηματίζει το σύνολο της πολιτικής ζωής. «Μεγαλύτερη ανοχή στην άνοδο του θρησκευτικού συντηρητισμού, επίδειξη της οικονομικής ισχύος και της κερδοφορίας ανθρώπων που μπορούν να διοικούν τους τεράστιους ομίλους εταιρειών τους με την ίδια ευκολία που κάνουν πέντε φορές την ημέρα την ισλαμική τους προσευχή, είναι ορισμένα από τα φαινόμενα που προκαλούν ερωτήματα για την πορεία και τους προσανατολισμούς της Τουρκίας».

Επίσης, ιδιαίτερα χρήσιμη είναι και η μελέτη του Χρήστου Τεάζη «Η Δεύτερη Μεταπολίτευση στην Τουρκία», (εκδ. Πατάκη 2013, σε μετάφραση από την τουρκική έκδοση), που εξετάζει την εσωτερική πολιτική της Τουρκίας από το 1920 και αποπειράται να κάνει προβλέψεις για τον μετασχηματισμό του πολιτικού συστήματος. Ο συγγραφέας, βαθύς γνώστης της τουρκικής πραγματικότητας, καθώς ζει και διδάσκει σε τουρκικό πανεπιστήμιο για πολλά χρόνια, αναλύει τη νοοτροπία που διακατέχει το ΑΚΡ, την ιδεολογία του και τον μετασχηματισμό που επέφερε στην τουρκική κοινωνία.

Στο βιβλίο τους «Η Τουρκία στην Ανατολική Μεσόγειο. Ιδεολογικές όψεις εξωτερικής πολιτικής» (εκδ. Τουρίκη 2016), οι Ζήνωνας Τζιάρρας και Νίκος Μούδουρος επιχειρούν να προσδιορίσουν το γεωπολιτικό όραμα της Τουρκίας και τις μεθόδους υλοποίησής του και αναλύουν τις προσπάθειες εφαρμογής της τουρκικής ηγεμονίας στην Ανατολική Μεσόγειο και τις αντιστάσεις που αυτές οι προσπάθειες παράγουν σε κοινωνικό και διακρατικό επίπεδο. Οι συγγραφείς αποπειρώνται να αποκωδικοποιήσουν τον τρόπο με τον οποίο οι τουρκικές ελίτ αντιλαμβάνονται τον ρόλο και την ισχύ της χώρας τους και να αξιολογήσουν τις επιπτώσεις που έχει το γεωπολιτικό όραμα στις πολιτικές και στην τουρκική στρατηγική υπό το ΑΚΡ.

Το σύντομο πόνημα του πρέσβη ε.τ. Αλέξανδρου Μαλλιά, «Στον αστερισμό του προέδρου Ντόναλντ Τραμπ: Η Νέα Τουρκία και Εμείς» (εκδ. Ι. Σιδέρης, 2017) αναφέρεται, μεταξύ άλλων, στην αναθεωρητική στρατηγική της Τουρκίας και στην ανάγκη επαναδιατύπωσης και συμπλήρωσης του ελληνικού αμυντικού δόγματος. Το βιβλίο του πρέσβη ε.τ. Βασίλη Μούτσογλου «Τουρκία. Η ανέλιξη της προσωπικότητας του κράτους», (bookstars - Free Publishing, 2016), εξετάζει την ιστορία της Τουρκίας από την ίδρυση της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας μέχρι σήμερα, κάνοντας αναφορά στους παράγοντες που συνέβαλαν στον σχηματισμό της προσωπικότητας της Τουρκίας, καθώς και στα στοιχεία που επηρεάζουν την έκφρασή της. Ενδιαφέρουσα είναι και η συνεισφορά της Αννας Καραμάνου, τ. ευρωβουλευτού, «Η Ευρώπη και τα δικαιώματα των γυναικών: Ο εξευρωπαϊσμός σε Ελλάδα και Τουρκία. Συγκριτική ανάλυση» (εκδ. Παπαζήση, 2015). Στην ελληνική έκδοση του βιβλίου του «Τρεις φορές ξένη» (εκδ. Επίκεντρο, 2017), ο καθηγητής Γουίλιαμ Μάλινσον παρουσιάζει μια ιστορική αφήγηση που αναφέρεται μεταξύ άλλων στον ελληνικό και τουρκικό εθνικισμό και στην αντίστοιχη ταυτότητα, στις ομοιότητες μεταξύ Ελλάδας και Τουρκίας, καθώς και στη γεωπολιτική σημασία της Ανατολικής Μεσογείου.

Στην παλαιότερη μελέτη τους «Μετά τον Ερντογάν τι;» (εκδ. Πατάκη, 2013), οι Σταύρος Λυγερός και Κώστας Μελάς παρουσιάζουν μία σειρά ζητημάτων υψηλού ενδιαφέροντος όπως ο πόλεμος νέο-οθωμανών-κεμαλιστών, το Κουρδικό ζήτημα, οι γεωπολιτικές ανακατατάξεις στην Ανατολική Μεσόγειο. Επίσης αναλύονται το ζήτημα της ΑΟΖ και του ενεργειακού διακυβεύματος στην περιοχή και η κινητικότητα στο Κυπριακό. Τέλος, εξετάζεται το πλέγμα των ελληνοτουρκικών σχέσεων και παρουσιάζεται ο χάρτης της τουρκικής οικονομίας.

Η εξωτερική πολιτική

Τέλος, ιδιαίτερη θέση κατέχει το σημαντικότερο, ίσως, έργο αναφοράς στις ελληνοτουρκικές σχέσεις, το ογκώδες και υψηλής ποιότητας πόνημα του Αγγελου Συρίγου, «Ελληνοτουρκικές σχέσεις» (εκδ. Πατάκη, 2015). Το βιβλίο καλύπτει με επάρκεια όλες τις πτυχές και διαστάσεις των διμερών σχέσεων Ελλάδας - Τουρκίας (ιστορικές, νομικές, πολιτικές) από την επομένη της Μικρασιατικής Καταστροφής το 1922 μέχρι τα μέσα της δεκαετίας του 2010, καταθέτοντας και συγκεκριμένες προτάσεις για την πορεία της ελληνικής εξωτερικής πολιτικής έναντι της Τουρκίας.

Παραμένει, πάντως, ζητούμενη μια συστηματική και εις βάθος προσπάθεια μελέτης, ανάλυσης και κατανόησης των σύγχρονων πολιτικών, κοινωνικών και οικονομικών εξελίξεων στη γειτονική χώρα, καθώς η επαρκής κατανόηση των εσωτερικών διεργασιών και των εξωτερικών σχεδιασμών αποτελούν απαραίτητη προϋπόθεση για τον σχεδιασμό μιας αποτελεσματικής εξωτερικής πολιτικής με στόχο τη διαχείριση των προκλήσεων και ει δυνατόν την πλήρη ομαλοποίηση των σχέσεων. Οπως έγραψε, άλλωστε, ο πάντα επίκαιρος φιλόσοφος-στρατηγιστής Σουν-Τζου, «…αν γνωρίζεις τον εαυτό σου αλλά όχι τον αντίπαλο, για κάθε νίκη θα υφίστασαι επίσης μία ήττα...».


  Θάνος Π. Ντόκος,
 γενικός διευθυντής στο ΕΛΙΑΜΕΠ.

http://www.kathimerini.gr/950228/article/politismos/vivlio/
grafontas-gia-thn-toyrkia-toy-sygxronoy-soyltanoy

26/2/2018

 3.
Σενάρια πρόωρων εκλογών στην Τουρκία.

Πενία τέχνας κατεργάζεται – και ο Τούρκος πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν ασφαλώς δεν ξεχνά ποιά πολιτική "πενία” αποκάλυψε το δημοψήφισμα του Απριλίου 2017, όπου το "Ναι” στη συνταγματική αναθεώρηση απέσπασε μόλις το 51,4 %, εν μέσω πολλών καταγγελλόμενων παρατυπιών και με μεγάλα αστικά κέντρα να επιλέγουν το "Όχι”.

Το προεδρικό πολίτευμα που προέκυψε από αυτή την συνταγματική αναθεώρηση θα λάβει την πλήρη μορφή του τον Νοέμβριο του 2019, οπότε είναι προγραμματισμένο να διεξαχθούν ταυτοχρόνως βουλευτικές και προεδρικές εκλογές. Κατόπιν η θέση του πρωθυπουργού θα καταργηθεί και ο αρχηγός του κράτους θα αναλάβει πλήρως την καθοδήγηση της εκτελεστικής εξουσίας, σε ένα τοπίο από το οποίο θα απουσιάζουν οι ασφαλιστικές δικλίδες άλλων χωρών με προεδρικό πολίτευμα.

Όμως, για να λειτουργήσει το σενάριο αυτό χρειάζεται ο Ερντογάν και το Κόμμα Δικαιοσύνης και Ανάπτυξης (ΑΚΡ) να επιτύχουν καθαρή νίκη και στις δύο κάλπες – ειδάλλως, η αρχική έμπνευση της συνταγματικής αναθεώρησης ακυρώνεται και προκύπτει πολιτειακή κρίση.

Η κατάσταση της τουρκικής αντιπολίτευσης μοιάζει να είναι το ισχυρότερο όπλο του Ερντογάν. Η κεμαλιστική κεντροαριστερά του Λαϊκού Ρεπουμπλικανικού Κόμματος (CHP) μοιάζει εγκλωβισμένη σε ένα "εκλογικό γκέτο”, καθώς το ποσοστό της κινείται απαράλλαχτα στο 25% όποια και αν είναι η συγκυρία. Το Κόμμα Εθνικιστικής Δράσης (MHP) προσκολλήθηκε στον Ερντογάν (κατά τις φήμες, επειδή ο αρχηγός του Ντεβλέτ Μπαχτσελί εκβιάζεται προσωπικά) ήδη από την εποχή του δημοψηφίσματος, οπότε υποστήριξε το "Ναι”, με αποτέλεσμα να οδηγηθεί στη διάσπαση, καθώς μερίδα των στελεχών του στοιχήθηκε πίσω από τη Μεράλ Ακσενέρ και ίδρυσε το "Καλό Κόμμα”(Iyi partisi). Το φιλοκουρδικό Κόμμα Δημοκρατίας των Λαών (HDP) προσπαθεί να κρατηθεί στη νομιμότητα, με την ηγεσία και χιλιάδες μέλη του να βρίσκεται ήδη στη φυλακή. Κάθε άλλη πολιτική δύναμη βλέπει τις φιλοδοξίες της να ανακόπτονται από το όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης του 10%. Και το κυριότερο: κάθε συνεργασία των κομμάτων της αντιπολίτευσης προσκρούει στα ανυπέρβλητα εμπόδια που προκύπτουν από την πολιτική φυσιογνωμία του καθενός.

Ωστόσο, παρά την εικόνα αυτή, οι κυβερνώντες αισθάνονται αδυναμία και ανασφάλεια. Και προσπαθούν με διάφορους τρόπους, που φτάνουν μέχρι την αλλαγή των κανόνων του παιχνιδιού, να σιγουρέψουν το πλεονέκτημά τους.

Το πρώτο δείγμα ήταν οι εκκαθαρίσεις στους μεγάλους δήμους. Σειρά δημάρχων του ΑΚΡ, συμπεριλαμβανομένων αυτών της Άγκυρας και της Κωνσταντινούπολης, υποχρεώθηκαν με εντολή Ερντογάν να παραιτηθούν, πληρώνοντας έτσι την αδυναμία τους να εξασφαλίσουν στον χώρο ευθύνης τους την επικράτηση του "Ναι” στο δημοψήφισμα.

Ακολούθησε η συγκρότηση της "Λαϊκής Συμμαχίας”, ήτοι της ανακοίνωσης της εκλογικής σύμπραξης του ΑΚΡ με το ΜΗΡ στις επόμενες εκλογές, με την προσδοκία ότι θα προστεθούν και μικρότερα ισλαμιστικά ή δεξιά κόμματα. Πρόκειται για μία εξέλιξη που αποτυπώνει βέβαια την ωρίμαση της "τουρκοϊσλαμικής σύνθεσης” η οποία ζυμώνεται στην τουρκική κοινωνία και πολιτική από την δεκαετία του '80, ωστόσο απαντά και σε μικροκομματικά οφέλη, προσφέροντας σανίδα σωτηρίας στους εθνικιστές, που μετά τη διάσπαση καταγράφουν ποσοστά κάτω του 10%. (Το ερώτημα γιατί το ΑΚΡ αισθάνεται από την πλευρά του την ανάγκη μιας τέτοιας σύμπραξης είναι ίσως πιο ενδιαφέρον).

Είναι πάντως χαρακτηριστικό ότι για την επίτευξη της εκλογικής τους συμμαχίας τα δύο κόμματα νομοθετούν την αλλαγή της εκλογικής νομοθεσίας κατά το δοκούν (λ.χ. το MHP θα διατηρήσει εντός της Λαϊκής Συμμαχίας χωριστά ψηφοδέλτια, ώστε να μην χάσει την κρατική επιχορήγηση), χωρίς πάντως να θίγουν το όριο κοινοβουλευτικής εκπροσώπησης, όπως ζητά το CHP, αφού η έξωση του HDP από την Εθνοσυνέλευση αποτελεί κεντρικό στοιχείο του σχεδιασμού.

Σαν να μην ήταν, όμως αρκετά όλα αυτά, πληθαίνουν τελευταία οι ενδείξεις ότι οι εκλογές μπορεί να διεξαχθούν νωρίτερα από τον Νοέμβριο του 2019.

Ούτως ή άλλως τον Μάρτιο του 2019 πρόκειται να διεξαχθούν δημοτικές εκλογές, όπου παραδοσιακά οι υποψήφιοι των αντιπολιτευόμενων κομμάτων καταγράφουν, ιδίως στα μεγάλα αστικά κέντρα, επιδόσεις ανώτερες του συνήθους κατά 3% έως και 10%. Δεν έχουν ασφαλώς οι κυβερνώντες τη διάθεση να δώσουν την καθοριστική πολιτική μάχη σε ένα τέτοιο κλίμα.

Ο Ταγίπ Ερντογάν έχει αρκετές φορές τοποθετηθεί κατά της πρόωρης διεξαγωγής εκλογών και ο πρωθυπουργός Μπιναλί Γιλντιρίμ διέψευσε τις τελευταίες πληροφορίες– όμως στη συγκεκριμένη περίπτωση του δέλεαρ είναι μεγάλο.

Μάλιστα η Μεράλ Ακσενέρ δήλωσε δημοσίως ότι αναμένει διεξαγωγή των εκλογών φέτος στις 15 Ιουλίου - δεύτερη επέτειο του αποτυχημένου πραξικοπήματος του 2016 και οιονεί νέα εθνική εορτή του καθεστώτος που οικοδομεί ο Ερντογάν.

Σε κάθε περίπτωση, η πολεμική επιχείρηση "Κλάδος Ελαίας” εναντίον του κουρδικού θύλακα του Αφρίν στη βόρεια Συρία έχει προκαλέσει (είτε αυθορμήτως είτε και με την καταστολή όσων εκφράζουν επικριτικές απόψεις) κλίμα εθνικής έξαρσης και συσπείρωσης γύρω από την ηγεσία της χώρας. Ο πληθυσμός εγκρίνει την εισβολή με ποσοστά της τάξης του 90% στις δημοσκοπήσεις, ενώ και το CHP αναγνωρίζει την ανάγκη της "αντιτρομοκρατικής επιχείρησης” (μολονότι το ΑΚΡ προσπαθεί με κάθε τρόπο να παρουσιάσει τους αντιπάλους του ως "ουρά” του HDP).

Δεν είναι τυχαίο ότι με την ευκαιρία των επαρχιακών συνεδρίων του ΑΚΡ ο Ερντογάν δίνει κάθε Σαββατοκύριακο και σε διαφορετική πόλη πολεμοχαρείς ομιλίες σε ανοικτές συγκεντρώσεις που μοιάζουν καθαρά προεκλογικές.

Η ειρωνεία του πράγματος είναι όμως ότι η επιχείρηση στο Αφρίν προκαλεί την αντίδραση των Κούρδων ψηφοφόρων και συγκρατεί τα ποσοστά του HDP, το οποίο πρόσφατη δημοσκόπηση κατέγραψε στο 12%.


Τέλος, δεν πρέπει να υποτιμηθεί και η παράμετρος της οικονομικής πολιτικής. Η κυβέρνηση εγκατέλειψε την τακτική των πράξεων νομοθετικού περιεχομένου και άρχισε και πάλι να νομοθετεί μέσω της Εθνοσυνέλευσης εγκρίνοντας σειρά παροχών (επιδότηση κτηνοτρόφων, φορολογικά κίνητρα για εργοδότες που προχωρούν σε προσλήψεις, μονιμοποίηση συμβασιούχων, έγκριση νέων δημόσιων έργων) που σε κάθε άλλη χώρα θα θεωρούνταν προάγγελος εκλογών. Άλλωστε η κατάσταση της τουρκικής οικονομίας δεν είναι βέβαιο ότι θα επιτρέπει τέτοιες κινήσεις για πολύ.

Του Κώστα Ράπτη

http://www.capital.gr/diethni/3276137/
senaria-prooron-eklogon-stin-tourkia

28/2/2018

 Οι απόψεις,που δημοσιεύονται στα εκάστοτε-χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν.  Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger.
 Στο αρχικό  πρωτότυπο κείμενο  παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.