Ελλάδα-Τουρκία:Ισχύς, ισορροπία ισχύος, εξοπλισμοί.(20/3/2018)
Η εθνική μας τύφλωση
- Μήπως δεν έφταιγε το Αφρίν για τα «νεύρα» του Tayyip;
ΣXETIKA ΚΕΙΜΕΝΑ:
ΣXETIKA ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Η Τουρκία πουλάει όπλα μέσω …Αφρίν.
(2) Αφρίν: μια ματιά στις τουρκικές δυνάμεις εισβολής
(3) Τι πρέπει να μας διδάξουν οι τουρκικές απώλειες αρμάτων
στην Συρία, και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα.
(4) To τουρκικό Bayraktar TB2 ως UCAV με χρήση πυραύλων MAM-L.
(5) Τουρκικά Τάγματα UAV! “Απέναντι” τρέχουν κι εμείς σημειωτόν.
(5) Τουρκικά Τάγματα UAV! “Απέναντι” τρέχουν κι εμείς σημειωτόν.
(6) Αυτό είναι το νέο τουρκικό αυτοκινούμενο πυροβόλο Firtina 2.
(7)Τελικό στάδιο δοκιμών για την τουρκικής κατασκευής
κατευθυνόμενη βόμβα LGK-84.
(8) Ακόμη μία κορβέτα στον τουρκικό στόλο.
(9) To LIFT εκπαιδευτικό Hurjet της τουρκικής TAI
σε προχωρημένο στάδιο σχεδίασης.
(10) Ερντογάν: “Η κατασκευή του 1ου σταθμού παραγωγής πυρηνικής ενέργειας ξεκινάει μέσα στο 2018”.
(9) To LIFT εκπαιδευτικό Hurjet της τουρκικής TAI
σε προχωρημένο στάδιο σχεδίασης.
(10) Ερντογάν: “Η κατασκευή του 1ου σταθμού παραγωγής πυρηνικής ενέργειας ξεκινάει μέσα στο 2018”.
Σκίτσα των ΣΤΑΘΗ (1), Β.ΠΑΠΑΒΑΣΙΛΕΙΟΥ(2)
Η εθνική μας τύφλωση
- Μήπως δεν έφταιγε το Αφρίν για τα «νεύρα» του Tayyip;
Ακόμη και σήμερα ως χώρα πριν αρχίσουμε να συζητούμε για το πως αντιμετωπίζεται η τουρκική απειλή, δεν έχουμε καταλήξει στο αυτονόητο και την βασική προϋπόθεση για κάτι τέτοιο: να συμφωνήσουμε ποια είναι η πραγματική απειλή που αντιμετωπίζει η χώρα.
Μέχρι προχθές η εύκολη λύση ήταν να αποδίδεται η επιθετικότητα της Τουρκίας στον... εκνευρισμό του Erdogan επειδή δεν μπορεί να καταλάβει το Αφρίν και στις υποτιθέμενες μεγάλες απώλειες που είχαν οι Τουρκικές Δυνάμεις... Προχθές το Αφρίν έπεσε αμαχητί…
Τις τελευταίες δυο δεκαετίες κυρίως μετά το επεισόδιο των Ιμίων, η ελληνική πολιτική ελίτ, βολεμένη στον εύκολο δρόμο του ευρωπαϊκού μοχλού άσκησης πίεσης προς την Τουρκία, αρνήθηκε ουσιαστικά να αντιμετωπίσει την πραγματικότητα.
Από το 1996 και μετά η χώρα είναι σε συνεχή μάχη οπισθοφυλακών και επιχειρεί με διάφορα ιδεολογήματα και προσωπικές στρατηγικές να αντιμετωπίσει το πραγματικά ζωτικό όπως αποδεικνύεται πρόβλημα για την χώρα.
Οι κ. Σημίτης και Παγκαλος, συναίνεσαν στο γκριζάρισμα των Ιμίων προκειμένου να μην υλοποιήσουν την υποτιθέμενη απειλή τους οι Τούρκοι για γενικότερη αμφισβήτηση της ελληνικής κυριαρχίας, η ίδια κυβέρνηση αναγνώρισε «ζωτικά και νόμιμα» συμφέροντα στην Τουρκία για το Αιγαίο, με την Συμφωνία της Μαδρίτης, ο Γ. Παπανδρέου ηγήθηκε της σημαντικότερης προσπάθειας κατευνασμού της Τουρκίας με την πολιτική του ζεϊμπέκικου και την διπλωματία των σεισμών και εξωραϊσμού της Τουρκίας στην Ευρώπη.
Στη συνέχεια, ο Κ. Καραμανλής ήταν αυτός που χλιαρά μόλις απέφυγε να στηρίξει δημόσια το Σχέδιο Ανάν, αλλά αμέσως μετά εκτός της κουμπαριάς με τον Τ. Erdogan, έδωσε το πράσινο φως για την πρώτη μετά από δεκαετίες περιοδεία τούρκου ηγέτη στην Θράκη. Η ίδια πολιτική συνεχίσθηκε και με τις επόμενες κυβερνήσεις.
Και τώρα και πάλι επανέρχεται το γνωστό αφήγημα: όλα οφείλονται στην νευρικότητα της Τουρκίας , στα προβλήματα στα ανατολικά σύνορα της , στις ήττες του στο μέτωπο του Αφρίν και στην αγωνία του κ. Erdogan να έχει καλό εκλογικό αποτέλεσμα συσπειρώνοντας και τους εθνικιστές.
Είναι το γνωστό αφήγημα που αποδίδει την τουρκική προκλητικότητα στην «εξαγωγή εσωτερικών προβλημάτων» του εκάστοτε τουρκικού καθεστώτος.
Ειδικά μάλιστα με τον κ. Erdogan αυτό τείνει να πάρει μορφή ευχάριστου αναγνώσματος: στην αρχή ήταν ο μετριοπαθής τούρκος ηγέτης που οφείλαμε να στηρίξουμε προκειμένου να αντιμετωπίσει το κακό στρατιωτικοπολιτικό κεμαλικό κατεστημένο. Μετά ήταν οι κακοί στρατιωτικοί που έστηναν σκηνικό θερμού επεισοδίου για να τον εμπλέξουν και να τον εκθέσουν στην Ευρώπη και να τον αποσταθεροποιήσουν (τελικά τα σενάρια αυτά όπως φαίνεται, έστηνε το παρακράτος του Gülen ,που τότε δούλευε για λογαριασμό του κ.Erdogan).
Μετά ήταν οι «κρίσιμες» εθνικές εκλογές, μετά ήταν οι επίσης «κρίσιμες» προεδρικές εκλογές, μετά η «κρίσιμη» ψηφοφορία για την αναθεώρηση του Συντάγματος, μετά οι δημοτικές εκλογές και τώρα βρήκαμε ότι είναι οι προεδρικές και κοινοβουλευτικές εκλογές του 2019, που ωθούν τον Τ.Erdogan στην εθνικιστική και επιθετική ρητορική.
Η εύλογη ερώτηση είναι: εφόσον ισχύει αυτή η ανάλυση και προσέγγιση, τότε όλα είναι απλά. Δεν έχουμε παρά να περιμένουμε να τελειώσουν οι εκλογές στην Τουρκία, οπότε αυτομάτως όλα θα έχουν λυθεί...
Προφανώς τίποτα από όλα αυτά δεν ισχύει.
Απλώς η απόδοση του φαινομένου της τουρκικής επιθετικότητας, στην νευρικότητα της Τουρκίας λόγω εσωτερικών προβλημάτων ή εσωτερικών πολιτικών διεργασιών, «απαλλάσσει» την Ελλάδα, την πολιτική ηγεσία της και την κοινή γνώμη από μια ουσιαστική συζήτηση για το πως αντιμετωπίζεται ένα κρίσιμο πρόβλημα που κάθε άλλο παρά είναι συγκυριακό όπως τώρα παρουσιάζεται.
Ο αναθεωρητισμός της Τουρκίας που διατηρήθηκε έστω και εν υπνώσει ως στοιχείο του Κεμαλισμού (με σοβαρή αφύπνιση το 1974 στην Κύπρο και το 1996 στα Ίμια) αποτελεί τον βασικό πυλώνα του νέου συστήματος εξουσίας που έχει οικοδομηθεί στην γειτονική χώρα, που συμπλέει πλέον με έναν ιδιότυπο και εξαιρετικά επικίνδυνο εξωστρεφή, αυταρχικό ισλαμοεθνικισμό.
Αυτή η νέα πραγματικότητα διαμορφώνεται στα ανατολικά σύνορα μας και σε όλη την έκταση της Ανατολικής Μεσογείου που συγκρούονται τα συμφέροντα των δυο χωρών, στην Κύπρο, αλλά και στα Βαλκάνια, όπου πλέον η ταπεινωτική υποχώρηση της Ελλάδας λόγω της οικονομικής κρίσης έδωσε ελεύθερο πεδίο δράσης στην Τουρκία, που αναζητά πρωταγωνιστικό ρόλο στην περιοχή φθάνοντας στο σημείο να μεσολαβεί ακόμη και για λογαριασμό του Βελιγραδίου που αποτελούσε κάποτε τον πυρήνα του «ορθόδοξου τόξου» εναντίον της μουσουλμανικής και τουρκικής διείσδυσης στην περιοχή.
Η απειλή της Τουρκίας δεν είναι συγκυριακή. Ήρθε και θα μείνει και συνεχώς μεταλλάσσεται και με νέες «μορφές» και σε νέα μέτωπα, απειλεί την χώρα μας.
Το ευρωπαϊκό εργαλείο το οποίο αποτέλεσε την σανίδα σωτηρίας για όλες σχεδόν τις ελληνικές κυβερνήσεις μέχρι τώρα, αποδεικνύεται πλέον αναποτελεσματικό ,όχι μόνο γιατί αυτό λειτουργεί μόνο με την σύμπραξη και άλλων δυνάμεων κυρίως μεγάλων ευρωπαϊκών χωρών, αλλά γιατί η ένταξη στην Ε.Ε. κάθε αλλά παρά αποτελεί πια στόχο του μεγαλομανούς Ερντογανικού καθεστώτος.
Αν κάποιος νομίζει ακόμη ότι η Ελλάδα μπορεί να ασκήσει πίεση στον Erdogan, απειλώντας τον ότι δεν θα ενταχθεί η χώρα του στην Ε.Ε., όπου ο ίδιος ο κ. Erdogan θα συναποφασίζει πλάι στον πρωθυπουργό της Μάλτας με ισότιμη ψήφο με τον πρωθυπουργό του Λουξεμβούργου και της Κύπρου, μάλλον κάνει λάθος.
Η Ειδική Σχέση, με την Τουρκία έχει αρχίσει ήδη να διαμορφώνεται με όρους ευνοϊκούς για την Άγκυρα, μια και η Ευρώπη έχει ανάγκη τόσο την μεγάλη αγορά των 75 εκατομμυρίων ανθρώπων, κυρίως όμως οι ευρωπαϊκέ κυβερνήσεις τρέμουν μια επανάληψη του 2015 και άνοιγμα από την Τουρκία των προσφυγικών ροών...
Εύκολες λύσεις δεν υπάρχουν. Οι διεθνείς συμμαχίες, έχει αποδειχθεί και στην Συρία και στην Μεσόγειο, πόσο αναξιόπιστες είναι. Η ενίσχυση της αποτρεπτικής ικανότητας της χώρας είναι μια πρώτη απάντηση, αλλά δυστυχώς η οικονομική κρίση έχει περιορίσει σημαντικά τις αμυντικές δυνατότητες της χώρας και κυρίως έχει πλήξει την κοινωνική συνοχή και το εθνικό φρόνημα.
Όλοι αγωνιούν για το πως θα «κτυπήσει» η Τουρκία σε ένα μέτωπο που είναι ευάλωτο λόγω των χιλιάδων βραχονησίδων στο Αιγαίο. Όλοι διαπιστώνουν πόσο εύκολα μπορεί η Τουρκία να πάρει την πρωτοβουλία των κινήσεων, όπως έγινε με την σύλληψη και κράτηση των δυο στρατιωτικών.
Όλοι αγωνιούν (χωρίς να αντιδρούν) για τον υπόγειο τρόπο με τον οποίο η Τουρκία αποκτά λόγο και επιρροή στην Θράκη.
Για την Τουρκία ίσως αρκεί ένα μίνι θερμό επεισόδιο ,ώστε να οδηγήσει μια αδύναμη οικονομικά και εξαρτημένη από το εξωτερικό Ελλάδα, με διασπασμένο το εσωτερικό μέτωπο ,σε έναν διάλογο επί όλων των διεκδικήσεων της.
Για την Τουρκία υπάρχει βεβαίως και το πιο εύκολο μονοπάτι: να πετυχαίνει κάθε φορά τους στόχους της, με την απειλή του θερμού επεισοδίου.
Και να θεωρεί ότι έτσι, εύκολα, μπορεί να μετατρέψει την Ελλάδα και φυσικά την Κύπρο, σε χώρες περιορισμένης κυριαρχίας..
Και εμείς θα περιμένουμε να χαμηλώσουν τα νεύρα του Tayyip.
Του Νίκου Μελέτη
20 Μαρτίου 2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Η Τουρκία πουλάει όπλα μέσω …Αφρίν.
Όπλα μέσω Αφρίν πουλάει η Τουρκία, καθώς χρησιμοποιεί την επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» για την διαφήμιση των οπλικών συστημάτων που παράγει η τουρκική αμυντική βιομηχανία. Η εισβολή στο κουρδικό καντόνι φέρνει και πάλι στο προσκήνιο την τουρκική αμυντική βιομηχανία, καθώς πολλά από τα όπλα και τα πυρομαχικά που χρησιμοποιήθηκαν, έχουν παραχθεί από αυτήν.
Τον περασμένο μήνα ο πρωθυπουργός Μπινάλι Γιλντίριμ είχε επισημάνει ότι τα τρία τέταρτα των οπλικών συστημάτων και του εξοπλισμού που χρησιμοποιούνται στην επιχείρηση «Κλάδος Ελαίας» παράγονται από τουρκικές αμυντικές βιομηχανίες. Το γεγονός ότι ένας τακτικός στρατός μπορεί να αυτοτροφοδοτείται και να μην εξαρτάται -σε μεγάλο ποσοστό από άλλες χώρες- του δίνει σημαντικό πλεονέκτημα.
Η Τουρκία σε αυτόν τον τομέα έχει κάνει άλματα. Ενώ ο ανταγωνισμός με την Ελλάδα σε εξοπλισμούς είχε ως αποτέλεσμα την εντυπωσιακή ανάπτυξη της τουρκικής αμυντικής βιομηχανίας, στην Ελλάδα, αντιθέτως, τα εξοπλιστικά προγράμματα όχι μόνο δεν οικοδόμησαν αξιόλογη αμυντική βιομηχανία, αλλά εκφυλίστηκαν σε κυνήγι μίζας. Το αποτέλεσμα είναι ότι ακόμα και οι αμυντικές βιομηχανίες που υπήρχαν να έχουν απαξιωθεί.
Σύμφωνα με δηλώσεις Τούρκων αξιωματούχων, η εκεί αμυντική βιομηχανία πέρυσι ήταν σε θέση να καλύπτει άνω του 60% των εγχώριων αναγκών των Τουρκικών Ενόπλων Δυνάμεων. Παράλληλα ανέπτυξε μια πολιτική εξαγωγών με σημαντικά αποτελέσματα. Το τουρκικό υφυπουργείο αμυντικής βιομηχανίας (SSM) ανακοίνωσε ότι το 2017 η Τουρκία εξήγαγε αμυντικά συστήματα αξίας 1,72 δισ δολαρίων, ενώ το 2016 το αντίστοιχο ποσό ήταν 1,66 δισ. Δηλαδή σημειώθηκε αύξηση της τάξεως του 3,72%.
Φέτος το ποσοστό αναμένεται να ανέβει σημαντικά. Οι τουρκικές αμυντικές βιομηχανίες, μόνο από την ενισχυμένη παρουσία τους στην έκθεση DIMDEX στην Ντόχα του Κατάρ, έκλεισαν συμβόλαια άνω των 800 εκατ. δολαρίων. Αξιοσημείωτη είναι η συμφωνία για την πώληση του τουρκικού drone Bayraktar TB2, η οποία είναι και η πρώτη εξαγωγική συμφωνία που υπογράφηκε για το τουρκικό οπλικό σύστημα. Αγοραστής είναι το Κατάρ.
Η συμμετοχή του μη επανδρωμένου αεροσκάφους Bayraktar TB2 στις επιχειρήσεις στο Αφρίν διαφημίστηκε πολύ ως ιδιαιτέρως αποτελεσματικό. Σύμφωνα με όσα έχουν δημοσιοποιηθεί μπορεί να φέρει και το “έξυπνο” σύστημα πυρομαχικών MAM-L. Κατά την διάρκεια των επιχειρήσεων οι Κούρδοι κατέρριψαν τουλάχιστον ένα από αυτά τα αεροσκάφη.
Σύμφωνα με δηλώσεις του Τούρκου υπουργού Άμυνας ο τουρκικός στρατός στο Αφρίν χρησιμοποίησε τεθωρακισμένα οχήματα και συστήματα πυρομαχικών τουρκικής κατασκευής, όπως οι “έξυπνες” βόμβες HGK, οι πολλαπλοί εκτοξευτές πυραύλων, τα πυροβόλα Firtina, οι πύραυλοι CIRIT με λέιζερ που είχαν εγκατασταθεί στα τουρκικής κατασκευής ελικόπτερα ATAK. Η Τουρκία, ωστόσο, έχασε από κουρδικά πυρά ένα από τα σύγχρονα ελικόπτερά της στο Αφρίν.
Τα εξοπλιστικά προγράμματα
Τα προγράμματα στα οποία έχει επενδύσει η τουρκική βιομηχανία είναι επιγραμματικά τα ακόλουθα:
- Εθνικό πρόγραμμα ΑΤΑΚ για 91 επιθετικά ελικόπτερα τύπου Τ129 (σε συνεργασία με την Agusta Westland) που θα κατασκευαστούν στην Τουρκία.
- Εθνικό πρόγραμμα ΑΝΚΑ της ΤΑΙ (Turkish Aerospace Industries) τριών συστημάτων, αποτελούμενα από 10 UAV (Unmanned Aerial Vehicle) μη επανδρωμένα αεροσκάφη. Από αυτό το πρόγραμμα θα προκύψει αργότερα και η οπλισμένη έκδοση (UCAV – Unmanned Aerial Combat Vehicle).
- Εθνικό πρόγραμμα ALTAY που αφορά στην εγχώρια κατασκευή 250 νέων αρμάτων για τον τουρκικό Στρατό Ξηράς.
- Εθνικό πρόγραμμα ναυπηγήσεως του εθνικού πλοίου MILGEM, ως βάση για τη ναυπήγηση οκτώ κορβετών και τεσσάρων φρεγατών για το Τουρκικό Ναυτικό.
- Τοποθέτηση σε τροχιά, έως το 2023, δορυφόρων διαφόρων κατηγοριών (π.χ. τηλεπικοινωνιακούς, παρατηρήσεως, επιτηρήσεως για συλλογή πληροφοριών από το διάστημα σε στρατηγικό και τακτικό επίπεδο). Παράλληλη δημιουργία κέντρου εκτοξεύσεως δορυφόρων, σχεδίαση και ανάπτυξη σειράς εθνικών δορυφόρων και σχετικών συστημάτων για στρατιωτική χρήση και για προσδιορισμό θέσεως (αντίστοιχο GPS).
- Εθνικό πρόγραμμα αναπτύξεως πυραύλων εμβέλειας έως 2.500 χλμ (δυνατότητα εξοπλισμού των και με χημικές κεφαλές).
- Έχει ήδη δημιουργηθεί Διεύθυνση Άμυνας Κυβερνοχώρου και ανάλογη υποδομή.
- Ανάπτυξη συστημάτων ηλεκτρονικού πολέμου, κρυπτογραφικών συσκευών, διακλαδική προστασία επικοινωνιών των μονάδων με τα επιτελεία, κέντρα ακροάσεως, αισθητήρες, παρεμβολείς κ.λπ.. Ένα από τα επιτεύγματα του τουρκικού ιδρύματος επιστημονικών και τεχνολογικών ερευνών (TUBITAK) είναι το στρατηγικού χαρακτήρα ψηφιακού δικτύου επικοινωνιών TAFICS (Ολοκληρωμένο Σύστημα Επικοινωνιών). Χρησιμοποιείται για την συνεργασία των Κλάδων των Ενόπλων Δυνάμεων, την επικοινωνία με φωνητικά δεδομένα, την αποστολή εγγράφων, εικόνων, φωτογραφιών, υψηλής ποιότητας και ταχύτητας.
- Ταχεία ανάπτυξη της ρομποτικής με έμφαση στις στρατιωτικές ανάγκες, η οποία οργανώνεται, εξελίσσεται και υποστηρίζεται από το TUBITAK.
- Μη επανδρωμένα αεροχήματα σε ξηρά, θάλασσα και αέρα.
- Προοπτική απόκτησης 100 μαχητικών αεροσκαφών F-35Α, καθώς και σχεδίαση και ανάπτυξη εθνικού μαχητικού αεροσκάφους. Ειδικά, το ζήτημα του συνολικού αριθμού F-35A θα έχει άμεση σχέση με την προμήθεια των ρωσικών αντιαεροπορικών πυραύλων S-400.
- Ολοκλήρωση παραδόσεων των νέων F-16 Block 50+ (Peace Onyx IV) και μαζικός εκσυγχρονισμός 165 μαχητικών (97 F-16 Block 40, 68 F-16 Block 50) σε επίπεδο Block 50+.
- Πρόγραμμα προμήθειας τεσσάρων αεροσκαφών εγκαίρου προειδοποιήσεως και ελέγχου (ΑΣΕΠΕ) τύπου Β737.
- Προμήθεια 10 μεταφορικών αεροσκαφών τύπου Α400Μ, δύο αεροσκαφών διοίκησης και ελέγχου τύπου Gulfstream, ανάπτυξη και κατασκευή αεροσκαφών βασικής εκπαίδευσης (Hurkus), καθώς και αρκετά προγράμματα εκσυγχρονισμού παλαιότερων τύπων μαχητικών και μεταφορικών.
- Ανανέωση ελικοπτέρων γενικής χρήσεως με το T70 της Sikorsky στο πλαίσιο συμπαραγωγής, η οποία θα αποδώσει 121 μονάδες για τις Ένοπλες Δυνάμεις και άλλες κρατικές υπηρεσίες, όπως η ΜΙΤ και η Στρατοχωροφυλακή.
- Επαύξηση δυνατοτήτων στον τομέα της αερομεταφοράς συντελείται με προμήθεια οκτώ CH-57F Chinook, τα οποία για πρώτη φορά εισάγονται στο τουρκικό οπλοστάσιο.
- Πρόγραμμα προμήθειας 15 ελικοπτέρων έρευνας και διάσωσης για τις ανάγκες της Διοίκησης Ασφάλειας Ακτών.
- Ναυπήγηση έξι υποβρυχίων Type 214 σε τουρκικά ναυπηγεία.
- Ναυπήγηση 16 περιπολικών τύπου P1200.
- Τέσσερα σκάφη μεταφοράς ομάδων υποβρυχίων καταστροφών τύπου MRTP22U.
- Δύο αποβατικά πλοία LST και οκτώ ταχέα αποβατικά LCT, ένα πλοίο διασώσεως υποβρυχίων και ένα βοηθητικό.
- Ναυπήγηση ενός πλοίου αμφίβιας εφόδου LPD με δυνατότητα μεταφοράς ενός τάγματος πεζοναυτών, ελικοπτέρων, αεροστρώμνων και ικανού αριθμού τεθωρακισμένων οχημάτων ΤΟΜΠ και ΤΟΜΑ.
- Ανάπτυξη τεχνολογιών υποβρύχιων οπλικών συστημάτων όπως το Ahtapot της Aselsan, το οποίο θα καλύψει απαιτήσεις στον τομέα αποστολών παράκτιας ασφάλειας.
- Το Πολεμικό Ναυτικό έχει διακηρύξει την πρόθεσή του να εξετάσει σοβαρά την προοπτική προμήθειας ενός μικρού αεροπλανοφόρου εκτοπίσματος έως 40.000 τόνων, από το οποίο θα μπορούν να απογειώνονται-προσγειώνονται αεροσκάφη VSTOL.
- Ενίσχυση της Διοικήσεως Ασφαλείας Ακτών με ναυπήγηση νέων συγχρόνων περιπολικών πλοίων ποικίλου εκτοπίσματος, με αυξημένες επιχειρησιακές δυνατότητες. Επίσης, με αεροσκάφη ναυτικής συνεργασίας και με το ολοκληρωμένο σύστημα επιτηρήσεως θαλασσίων περιοχών «Μακρύς Ορίζων».
- Ναυπηγήσεις πλοίων ερευνών (Barbaros), συλλογής πληροφοριών, ωκεανογραφικών, διασώσεως υποβρυχίων, εκπαιδευτικών κ.λπ.
- Εθνικά προγράμματα αναπτύξεως όπλων και αισθητήρων (κυρίως της TUBITAK), όπως το βλήμα cruise SOM (150-200 χλμ), βόμβες και πυρομαχικά διαφόρων ειδών και δυνατοτήτων (σκοπός η αυτάρκεια), τορπίλη (AKYA), αντιαεροπορικά βλήματα, αντιαρματικά βλήματα (προσαρμόζονται και σε επιθετικά ελικόπτερα και UAV), τυφέκια ελευθέρων σκοπευτών κ.λπ..
- Κατασκευή πλωτών γεφυρών εφόδου Samur, ΠΕΠ και πυροβόλων (370 αυτοκινούμενα οβιδοβόλα τύπου Firtina των 155 χιλιοστών, 160 ρυμουλκούμενα Panter 155 χιλιοστών κ.λπ.). Παράδοση 12 αμφιβίων τεθωρακισμένων οχημάτων μηχανικού και προμήθεια 36 γεφυρών Leguan.
- Συνολικά 336 τακτικά τεθωρακισμένα τροχοφόρα οχήματα μαζί με 1.075 οχήματα που είναι φορείς όπλων και 2.720 τροχοφόρων οχημάτων, έρχονται να προστεθούν στο δυναμικό του Στρατού. Το όχημα PARS (8×8), το ARMA και το ΤΟΜΑ Tulpar που θα συνοδεύει τα άρματα ALTAY, το οποίο ενσωματώνει 100% τουρκικά όπλα, αισθητήρες και συστήματα, σχεδίασης Otokar.
- Ο τομέας της αντιαεροπορικής άμυνας, επίσης, τελεί υπό πλήρη αναβάθμιση. Η τουρκική βιομηχανία μετέχει ενεργά στην «εθνικοποίηση» όπλων και συστημάτων. Αναμένεται η επιλογή του νέου αντιαεροπορικού συστήματος μεγάλου βεληνεκούς, καθώς και η προμήθεια τριών πυροβολαρχιών για μεσαία ύψη. Επίσης η προμήθεια 45 αντιαεροπορικών εκτοξευτών για χαμηλά ύψη με σκοπό την προστασία βάσεων και λιμανιών. Η κατασκευή 42 αντιαεροπορικών συστημάτων αυτοκινούμενων πυροβόλων συν τα συστήματα ελέγχου.
- Η ανάπτυξη ενός εθνικού διακλαδικού αντιαεροπορικού βλήματος συγκαταλέγεται μεταξύ των πλέον φιλόδοξων και δαπανηρών προγραμμάτων που έχει αναλάβει να φέρει σε πέρας το επιστημονικό προσωπικό του TUBITAK.
Όπως προκύπτει από τα παραπάνω, η Τουρκία έχει δρομολογήσει μία δέσμη ιδιαιτέρως φιλόδοξων εξοπλιστικών προγραμμάτων με τριπλό σκοπό: Πρώτον, να αναβαθμίσει ποιοτικά το αξιόμαχο των Ενόπλων Δυνάμεών της. Δεύτερον, να συρρικνώσει την εξάρτησή της από εισαγωγές οπλικών συστημάτων. Τρίτον, να μετατραπεί σε σημαντικό εξαγωγέα όπλων και κατ’ αυτό τον τρόπο να μετατρέψει την αμυντική βιομηχανία σε δυναμικό βραχίονα της τουρκικής οικονομίας.
Σύνταξη SLpress.gr
20 Μαρτίου 2018
2.
Αφρίν: μια ματιά στις τουρκικές δυνάμεις εισβολής (3)
Αφρίν: μια ματιά στις τουρκικές δυνάμεις εισβολής (3)
Συμπληρώνουμε το βασικό μας άρθρο (εδώ) για τις τουρκικές δυνάμεις στο Αφρίν με μερικά ακόμη σχόλια σε φωτογραφίες από την τελική φάση της επιχείρησης.
1. Δυο φωτογραφίες με ουλαμούς Α/Κ πυροβόλων Firtina.
Άξιο προσοχής το ραντάρ μέτρησης αρχικής ταχύτητας βλήματος που διακρίνεται στην πάνω φωτογραφία. Επίσης, οι δύο κεραίες Σ/Α είναι ενδεικτικές κάποιου συστήματος C2 ή άλλου μεταφοράς δεδομένων για χρήση σε στοχοποίηση. Είναι χαρακτηριστικό ότι στα Firtina δεν διακρίνεται κανενός είδους πανοραμικό περισκόπιο, ενδεικτικό του ότι πιθανότατα ο μόνος τρόπος σκόπευσης του πυροβόλου είναι το αυτόματο σύστημα τάξης, αδρανειακό ή δορυφορικό. Ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το ότι τα αναχώματα είναι πλέον ικανού ύψους ώστε να προστατεύουν τα πυροβόλα από πυρά ευθυτενούς τροχιάς όπως τα κατευθυνόμενα ΑΤ βλήματα.
2. Αναβαθμισμένα Sabra Μ-60Τ1.
Πέρα από το σύστημα αυτοπροστασίας που έχουμε ήδη σχολιάσει, δηλαδή τους δέκτες προειδοποίησης LASER στον πύργο και το πανοραμικό σύστημα επιτήρησης του περιβάλλοντος χώρου ακριβώς από πάνω τους, διακρίνουμε στο πίσω δεξί φτερό αντίστοιχο σύστημα επιτήρησης σκάφους, πιθανότατα για χρήση από τον οδηγό σε οπισθοπορεία κλπ.
Άλλο χαρακτηριστικό της αναβάθμισης είναι το RWS SARP της Aselsan και η κατάργηση του πυργίσκου του αρχηγού πληρώματος. O πυργίσκος του αρχηγού είναι ένα από τα πρώτα στοιχεία που τροποποίησαν οι Ισραηλινοί στις σχετικές αναβαθμίσεις του Μ-60. Ένας από τους λόγους ήταν ότι ο πυργίσκος ήταν εξαιρετικά επικίνδυνος για τον αρχηγό πληρώματος, διότι λόγω της ελαφράς θωράκισης η τυχόν προσβολή του κατέληγε πάντα σε διάτρηση. Αυτό, σε συνδυασμό με το μέγεθος του, οδήγησε σε κατάργησή του. Περιέργως οι Τούρκοι είχαν επιλέξει να τον διατηρήσουν στα δικά τους Sabra, μέχρι τώρα.
3. Δύο φωτογραφίες από Leopard 2A4.
Στην δεύτερη διακρίνεται η προσπάθεια βελτίωσης της παραλλαγής με φυσική βλάστηση, όταν τα βαμμένα σε ερημικούς τόνους άρματα εισήλθαν σε δασωμένες περιοχές.
Επίσης, ένας σχολιασμός περί των τακτικών χρήσης των αρμάτων από τους Τούρκους: Κυκλοφορούν στο διαδίκτυο απόψεις ότι οι Τούρκοι δεν εφάρμοσαν τις αρχές χρήσης των ΤΘ κλπ, γι αυτό κι έχουν απώλειες κοκ… Στην πραγματικότητα, οι Τούρκοι χρησιμοποίησαν άριστα τα ΤΘ. Οι απώλειες είναι αναπόφευκτες: αν δε θέλεις απώλειες, απλά δεν πολεμάς. Ο πόλεμος συνεπάγεται απώλειες. Οι σωστές τακτικές μπορεί να τις μειώσουν αλλά όχι να τις μηδενίσουν. Όσοι σχολιαστές αναφέρονται σε αποτυχία μαζικής χρήσης ταχυκίνητων ΤΘ σχηματισμών, προφανώς ξεχνούν το είδος επιχειρήσεων που διεξάγεται. Στο Αφρίν δεν υπάρχει οργανωμένος ισοδύναμος αντίπαλος σε οργανωμένο ΠΟΤ το οποίο θα επιχειρήσουν να ανατρέψουν τα άρματα. Ο αντίπαλος βρίσκεται διασκορπισμένος, σε μη γραμμική διάταξη, χωρίς συμπαγείς σχηματισμούς. Εδώ τα άρματα δρουν διαφορετικά: σαν μέσο υποστήριξης του ΠΖ από σχετικά ασφαλείς αποστάσεις. Οι απώλειες των Τούρκων σε άρματα ήταν σχετικά ελαφρές.
4. Αντιαρματική τάφρος (;)
που προφανώς απέτυχε να σταματήσει τους Τούρκους. Πριν από λίγες βδομάδες κυκλοφόρησαν φωτογραφίες από προώθηση γεφυροφόρων αρμάτων προς την Συρία. Σε κάθε περίπτωση, κώλυμα που δεν προστατεύεται από αποτελεσματικά πυρά είναι ωσάν να μην υφίσταται.
5. Διαδικασία απογείωσης μίνι-UAV τύπου Altinay της Aselsan το οποίο σταδιακά αντικαθιστά τα Bayraktar–B σε επίπεδο Τάγματος
(ή και Λόχου;)
Η χρήση ΜΕΑ από τους Τούρκους έχει αποκτήσει μαζικό χαρακτήρα σε όλα τα επίπεδα. Εξαιρετικό ενδιαφέρον επίσης παρουσιάζει το γεγονός ότι ο χειριστής φέρει αλεξίσφαιρο προσάρτημα στο κράνος του, ενώ διακρίνεται και χειροβομβίδα στο γιλέκο του ενδεικτικό της εγγύτητας του προς τα σημεία των συγκρούσεων. Στο κράνος διακρίνεται επίσης ένας φακός X-300V της Surefire.
6. Στοιχείο Τούρκων των Ειδικών Δυνάμεων, πιθανότατα SAT του Ναυτικού αν κρίνουμε από την Multicam και τα Μ-4.
Σε πρώτο πλάνο, το Μ-4 φέρει διόπτρα Trijicon ACOG. Η χρήση διοπτρών με μεγέθυνση ως βασικό σκοπευτικό Τυφεκιοφόρου γίνεται όλο και πιο δημοφιλής. Αν και καμία διόπτρα με μεγέθυνση δεν μπορεί να συναγωνιστεί τα σκοπευτικά ερυθρής κουκίδας στις αποστάσεις CQB (μέχρι και τα 100μ) εντούτοις πολλοί προτιμούν την δυνατότητα μεγέθυνσης κυρίως για λόγους θετικής αναγνώρισης στόχου (ΡΟΙ – Positive ID) και όχι τόσο για λόγους σκόπευσης ακριβείας. Σε αποστάσεις CQB πιθανόν χρησιμοποιούν μεθόδους όπως την BAC (Bindon Aiming Concept). Το επόμενο βήμα για σκοπευτικά γενικής χρήσης πιθανότατα είναι οι διόπτρες μεταβλητής μεγέθυνσης.
7. Ένας Ελεύθερος Σκοπευτής των Ειδικών Δυνάμεων με JNG-90 των 0,308’’στην πλάτη του.
8. Η φωτογραφία, που ενδεχομένως είναι προϊόν φωτομοντάζ, απεικονίζει προφανώς μια προσβολή στόχου από αεροπορικό όπλο,
ενώ ο στρατιώτης (που πιθανότατα ανήκει και αυτός στο Ναυτικό) χειρίζεται συσκευή κατάδειξης/στοχοποίησης και λειτουργεί σαν Παρατηρητής ΠΒ/Αεροπορίας (JTAC). Τα παρελκόμενα του κράνους έχουν ήδη περιγραφεί παραπάνω. Ενδιαφέρον παρουσιάζει το Μ-4 με σιγαστήρα της Surefire, γεμιστήρα 60 φυσιγγίων της Surefire, διόπτρα ΕLCAN Spectre DR και LASER AN/PAQ-15. Επίσης, ο μαύρος γεμιστήρας στα αριστερά πιθανότατα είναι Magpul P–Mag των 40 φυσιγγίων.
9. Τούρκοι των Ειδικών Δυνάμεων προσκολλημένοι σε δυνάμεις «αντικαθεστωτικών».
Ο εικονιζόμενος στο κέντρο φέρει Μ-4, γεγονός πιθανότατα ενδεικτικό ανώτερου αξιωματικού. Στο αριστερό του βραχίονα/αγκώνα διακρίνεται ένα Foretrex 401 της Garmin και πίσω από το Admin Panel του ένα κινητό με power bank (;). Χαρακτηριστικές οι γαλάζιες λωρίδες στα μπράτσα για σκοπούς IFF.
O δεύτερος δεξιά, φέρει ΗΚ33 και κρατά ένα tablet. Η χρήση τέτοιων συσκευών έχει γενικευτεί καθώς είναι χρησιμότατα «αυτοσχέδια» εργαλεία «C4I». Ο κίνδυνος από πλευράς ασφάλειας πληροφοριών/επικοινωνιών εξαρτάται από τις σχετικές δυνατότητες του αντιπάλου (εδώ ανύπαρκτες) και τα προγράμματα κρυπτασφάλισης που χρησιμοποιούν οι συσκευές. Σε περίπτωση χορήγησης από την υπηρεσία πρέπει να θεωρείται δεδομένο ότι τέτοιες προβλέψεις έχουν γίνει.
10. Τούρκοι αστυνομικοί των Ειδικών Δυνάμεων.
Η χρήση τέτοιων μονάδων έχει να κάνει κυρίως με τις σαφώς ανώτερες ικανότητες και εμπειρίες τους σε τέτοιου είδους επιχειρήσεις.
Διακρίνουμε στον οπλισμό τους Μ-4 και Sig 516 (το ένα με βομβιδοβόλο HGL-1 της Penn Arms), ενώ δεξιά διακρίνεται ένα Minimi.
Ευστάθιος Παλαιολόγος
20 Μαρτίου 2018
Γερμανικό Leopard 2Α6, 104th Panzer Battalion
(U.S. Army Europe photο, Visual Information Specialist Markus Rauchenberger)
3.
ΘΕΜΑ: Τι πρέπει να μας διδάξουν οι τουρκικές απώλειες αρμάτων
στην Συρία, και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα.
Ο σοφός μαθαίνει από τα λάθη των άλλων, ο έξυπνος από τα δικά του και ο βλάκας δεν μαθαίνει ποτέ, λέει ένα γνωμικό. Τώρα, αν προσπαθούσαμε να βάλουμε σε μια «κλίμακα» τον Τουρκικό Στρατό, τότε θα λέγαμε ότι βρίσκεται στην δεύτερη βαθμίδα, προσπαθεί να μάθει από τα δικά του λάθη. Οι απώλειες των τουρκικών αρμάτων μάχης στην Συρία είναι ίσως αναλογικά πολύ υψηλές, αν υπολογίσει κάποιος τις περιορισμένες επιχειρήσεις που έχουν εμπλακεί οι τεθωρακισμένες του δυνάμεις στην περιοχή.
Όταν στις αρχές του 2017 γράφαμε για τις απώλειες αρμάτων μάχης Leopard 2A4, M60T Sabra, M60A3, και διαφόρων άλλων τεθωρακισμένων, ίσως παραλείψαμε να γράψουμε ότι αυτού του είδους οι απώλειες δεν είναι οι πρώτες του είδους. Είναι οι ίδιες ακριβώς που υπέστησαν οι Ιρακινοί στο Ιράκ πολεμώντας με Μ1Α1 το ISIS, οι Αμερικανοί με M1A2 λίγο πριν, οι Σοβιετικοί με T55/Τ64/Τ72 στο Αφγανιστάν. Η ιστορία ίσως πάει τόσο πίσω που θα δούμε πως οι απώλειες αυτού του είδους πηγαίνουν μέχρι τα γερμανικά Panzer, τα αμερικανικά Μ4 και τα ρωσικά Τ-34. Το μόνο που αλλάζει είναι η διάμετρος του πυροβόλου, και τα όπλα καταστροφής των αρμάτων. Αυτό που μένει ίδιο είναι το γεγονός ότι τα άρματα καταστρέφονται από το πεζικό, χωρίς δηλαδή να εμπλακούν σε αρματομαχίες.
Αν λοιπόν θεωρούσαμε τον Τουρκικό Στρατό «σοφό», θα έπρεπε να μελετήσει την εμπειρία των Αμερικανών (που είναι η πιο πρόσφατη), και να φροντίσει να προσαρμόσει ανάλογα τις τακτικές του, είτε στο 2015 στην «επίθεση» κατά του ISIS, είτε τώρα στο Αφρίν. Το πρόβλημα βέβαια είναι πως ο Τουρκικός Στρατός αποψιλώθηκε από τα καλύτερα στελέχη του, με πολλούς αξιωματικούς να βρίσκονται σε φυλακές (ή ακόμη χειρότερα). Τα εκπαιδευμένα στο ΝΑΤΟ ή τις ΗΠΑ στελέχη του ήταν τα πρώτα που κρίθηκαν ύποπτα για συνεργασία με τον Γκιουλέν. Φυσικά η εμπειρία που έχει αποκομίσει ο Τουρκικός Στρατός από τη Συρία είναι ανεκτίμητη…
Τουρκικά Leo2A4
Μετά τις πρώτες υψηλές απώλειες, μαθαίνοντας από τα λάθη του, ο Τουρκικός Στρατός προσπάθησε να δώσει μια λύση, τουλάχιστον για τα άρματα που εμπλέκονται στην συριακή περιπέτεια. Θεωρητικά, η επίθεση στο Αφρίν έγινε με καλύτερη προετοιμασία από ότι η εισβολή του 2015. Κανονικά λοιπόν, θα έπρεπε να δούλευαν τα αντίμετρα που είχαν τοποθετηθεί (μια πληροφορία εδώ). Πάντως αμέσως μετά τις επιχειρήσεις του 2015 οι Τούρκοι έκαναν διαγωνισμό προκειμένου να βρεθεί λύση (η είδηση εδώ), και προφανώς μια κάποια λύση βρέθηκε.
Τα Μ60Α3 μπορεί να ήταν κάποτε μια αναβάθμιση σε σχέση με τα Μ48, αλλά στην πραγματικότητα οι απώλειες το 1973 απέναντι σε αντιαρματικούς πυραύλους όπως οι Sagger σφράγισαν την πορεία του στους δυτικούς στρατούς. Συνεπώς δεν είναι η καλύτερη επιλογή των Τούρκων να τα στείλουν στην Συρία, απλά δεν είχαν περισσότερες λύσεις για τις ανάγκες ενός τόσο εκτεταμμένου μετώπου.
Βέβαια, όπως αποδεικνύει και η πρόσφατη μεταφορά Μ110Α2 στο μέτωπο, η επιχείρηση εκτός από πεδίο δοκιμών νέων όπλων, φαίνεται πως είναι και μια επιχείρηση εκκαθάρισης της «σαβούρας». Η λογική απλή, στέλνουμε τα παλιά και φθαρμένα, και κρατάμε τα καλύτερα για τον πραγματικό κίνδυνο (τα ελληνικά Leo2HEL που είναι ένας πραγματικός πονοκέφαλος στην αντιμετώπισή τους, και γενικά τις ελληνικές τεθωρακισμένες ταξιαρχίες).
Το M60T Sabra είναι προφανώς πιο «ασφαλής» επιλογή, αν και το ISIS δεν δυσκολεύτηκε να καταστρέψει επίσης. Η τεχνολογία που επιλέχθηκε βασιζόταν στην ισραηλινή εμπειρία, αλλά μάλλον οι διατρητικές ικανότητες των αντιαρματικών πυραύλων δεύτερης γενιάς που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στην Συρία (MILAN, FAGOT, TOW), αλλά και τρίτης (KORNET), έκαναν τα Μ60Τ έναν επίπης εύκολο στόχο.
Με τα Leo 2A4 το ISIS έκανε κυριολεκτικά πάρτυ, και τουλάχιστον 10-12 γερμανικά άρματα χάθηκαν από τους πυραύλους των τζιχαντιστών. Ακόμη και οι Γερμανοί εξεπλάγησαν από την ευκολία που το κορυφαίο τους άρμα μάχης «καταναλώθηκε» σαν οποιοδήποτε άλλο. Πιθανότατα αρκετά ακόμη να κρίθηκαν μη επισκευάσιμα, συνεπώς το τουρκικό «απόθεμα» αρμάτων Leo2A4 λογικό είναι να έχει μειωθεί περαιτέρω. Πάντως η τουρκική εμπειρία με τα Leo2A4 είναι η πρώτη πραγματική εμπειρία για τον τύπο αυτό άρματος μάχης.
Altay
Καθώς οι Τούρκοι αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τα δικά τους προβλήματα (άμεση τοποθέτηση συστημάτων ενεργητικής προστασίας, εκσυγχρονισμός των Leo2A4 και φυσικά έναρξη παραγωγής του Altay, ενός άρματος πολύ κοντά στο Leclerc σχεδιαστικά), ας δούμε πως αντιμετωπίζουμε τα δικά μας προβλήματα. Έχουμε ένα στόλο αρμάτων 3 ταχυτήτων, τα υπερσύγχρονα Leo2HEL, τα παλαιότερα Leo2A4, και φυσικά τα αρκετά παλαιότερα Leo1A5. Καθώς τα τελευταία θα έχουν σαν έχουν πεδίο δράσης κυρίως τα νησιά, οι δυνάμεις ελιγμού στον Έβρο θα βασιστούν στα Leo2HEL και στα Leo2A4.
Τα Leo2A4 παρελήφθησαν από την Γερμανία σαν ενδιάμεση λύση μέχρι την έλευση των Leo2HEL, με την προοπτική φυσικά της αναβάθμισης στο μέλλον. Δυστυχώς όμως υστερούν σημαντικά σε σχέση με τα Leo2HEL, καθώς έχουν διαφορετικό πυροβόλο, παλαιότερα ηλεκτρονικά, κατώτερα νυχτερινά σκοπευτικά, και φυσικά πιο αδύναμη θωράκιση. Κανονικά θα έπρεπε να αναβαθμιστούν μόλις παρελήφθησαν και πήγαν στις μονάδες τα Leo2HEL, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ.
Η άμεση λύση είναι η αναβάθμιση των Leo2A4 σε Leo2A7, όπως άλλωστε προβλέπεται σε σχετικό πρόγραμμα της EDA (European Defence Agency), και μπορείτε να διαβάσετε στο τρέχον τεύχος μας. Περισσότερα έχουμε γράψει και στο πρόσφατο άρθρο μας σχετικά με το θέμα αυτό, που αξίζει να διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, εδώ.
Χιλιανό Leopard 2A4
Φυσικά οι κίνδυνοι για το αρματικό δυναμικό δεν σταματά στην -απολύτως- απαραίτητη αναβάθμιση. Οι κίνδυνοι, ειδικά σε αστικά ή περιαστικά περιβάλλοντα προέρχονται από τα πολυάριθμα συστήματα ATGM, που αυτά είναι που έφεραν τις μεγαλύτερες απώλειες στους αρματικούς στόλους τις τελευταίες δεκαετίες.
Η αντιμετώπιση τέτοιων συστημάτων δεν είναι τόσο δύσκολη όσο θεωρούνταν παλαιότερα. Οι αντιαρματικοί πύραυλοι είναι τόσο επιτυχημένοι που μάλιστα κάποιοι είχαν σπεύσει να προκαταβάλουν την εξαφάνιση των τεθωρακισμένων από τους σύγχρονους πολέμους. Η λύση όμως λέγεται ενεργητικά συστήματα προστασίας, APS. Το τι είναι ένα ενεργητικό σύστημα προστασίας μπορεί να δει κάποιος στο επόμενο βίντεο.
Το πλέον γνωστό και δοκιμασμένο από τα συστήματα αυτά θεωρείται το Trophy της ισραηλινής Rafael, ένα σύστημα που βασίστηκε στις επιχειρησιακές ανάγκες του ισραηλινού στρατού, αλλά και στην εμπειρία του στις πολυάριθμες συγκρούσεις που έχει λάβει μέρος. Το Trophy τοποθετήθηκε πρόσφατα και σε αμερικανικά Μ1Α2 όπως γράψαμε εδώ.
To Trophy έχει ήδη χρησιμοποιηθεί σε μάχη, και μάλιστα αντιμετωπίζοντας με επιτυχία αλλεπάληλες επιθέσεις εχθρικών αντιαρματικών πυραύλων. Στο παρακάτω βίντεο, Merkava αντιμετωπίζει επίθεση Kornet, σε πραγματική επιχείρηση. Υπάρχουν δε αναφορές για αντιμετώπιση πολλαπλών επιθέσεων από ένα και μόνο άρμα.
Το σύστημα Trophy μπορεί να τοποθετηθεί και σε ελαφρύτερα οχήματα (ΤΟΜΑ) ή και ελαφρά (4X4) σε διαφορετικές εκδόσεις.
Φυσικά η λύση του Trophy δεν είναι η μοναδική, αλλά υπάρχουν και άλλες προτάσεις, κυρίως από τη Ρωσία. Εκεί υπάρχουν διαθέσιμα τα συστήματα Arena και Zaslon, για τα οποία υπάρχουν αναφορές πως χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία στη Συρία (κυρίως από ρωσικά άρματα του καθεστώτος Άσαντ).
To πλέον όμως «υποσχόμενο» είναι το Afghanit του ρωσικού Armata, το οποίο ισχυρίζεται πως μπορεί να καταρρίψει ή έστω να σταματήσει βλήματα πυροβόλου APFDS! Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, καθώς είναι διαφορετικό θέμα η αναχαίτιση και καταστροφή ενός υποηχητικού αντιαρματικού πυραύλου, κι άλλο ένα βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου ή βολφραμίου, με μήκος μόλις μερικά εκατοστά, κινούμενο με υπερηχητική ταχύτητα.
Παρακάτω θα δείτε βίντεο επιτυχημένης αντιμετώπισης ATGM από άρματα του συριακού στρατού σε μάχη. Το βίντεο αυτό έχει κυκλοφορήσει στο Διαδίκτυο αλλά δεν έχει επιβεβαιωθεί η αυθεντικότητά του…
Σε κάθε περίπτωση, η εγκατάσταση ενός τέτοιου συστήματος στα ελληνικά άρματα μάχης θα αύξανε κατακόρυφα την επιβιωσιμότητά τους στο πεδίο της μάχης, πολλαπλασιάζοντας την μαχητική τους ισχύ. Θα ήταν δε απαραίτητη η τοποθέτησή τους σε όσο το δυνατόν περισσότερα άρματα μάχης, ακόμη και στα παλαιότερα Leo1A5. Οι Τούρκοι θα ήθελαν απεγνωσμένα την πρόσβαση σε συστήματα όπως το Trophy APS, αλλά αυτοί την στιγμή, πιθανότερη είναι η πώλησή του στους Παλαιστίνιους παρά στην Τουρκία, με δεδομένες τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ.
Δεν θα ήταν λοιπόν άκαιρο να εξετάσουμε την προμήθειά του, στα πλαίσια μιας γενικότερης αναβάθμισης του αρματικού μας στόλου, από την στιγμή δε που ο βασικός αντίπαλος μάλλον έχει πρόσβαση σε υποδεέστερα τεχνολογικά συστήματα. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που μπορούμε με σχετικά λογικό προϋπολογισμό να αποκτήσουμε τακτικό πλεονέκτημα στο πεδίο της μάχης. Τα Leo2HEL ήταν και παραμένουν ένα πονοκέφαλος για τους Τούρκους, κι γιαυτό και προχώρησαν στην αγορά αριθμού σύγχρονων αντιαρματικών πυραύλων Javelin πιθανότατα. Κάπου εδώ λοιπόν θα πρέπει να δούμε αν η Ελλάδα θα μάθει από τα δικά της λάθη, ή από τα λάθη των άλλων… ή ακόμη χειρότερα, αν αρνηθεί να μάθει καν…
Στο θέμα των Active Protection Systems για άρματα μάχης θα επανέλθουμε σύντομα και από το site μας, όπως και από το περιοδικό.
https://www.ptisidiastima.com/what-should-we-learn
-from-turkish-tank-losses-in-syria/
Μάρτιος 18, 2018
4.
To τουρκικό Bayraktar TB2 σε ρόλο UCAV με χρήση πυραύλων MAM-L.
Παρουσίαση του UCAV TB2 Bayraktar εξοπλισμένο με πυραύλους MAM-L της Roketsan σε ένα αρκετά κατατοπιστικό βίντεο. Αν και σε άπταιστα τουρκικά, από το βίντεο γίνονται άμεσα αντιληπτές οι ικανότητες του Bayraktar σαν οπλοσύστημα. H Τουρκία είναι από τις λίγες χώρες παγκοσμίως που έχουν την δυνατότητα παραγωγής UCAV (η 6η στον κόσμο), ενώ ο MAM-L έχει 100% τουρκική προστιθέμενη αξία. To Bayraktar σε ρόλο UCAV σημείωσε ήδη την πρώτη του επιτυχία σε αποστολές κατά του κουρδικού ΡΚΚ τον Σεπτέμβριο του 2016, ενω θεωρείται βέβαιη και η παρουσία του στην Συρία.
https://www.ptisidiastima.com/to-bayraktar-ucav-mam-l/
20/3/2018
(U.S. Army Europe photο, Visual Information Specialist Markus Rauchenberger)
3.
ΘΕΜΑ: Τι πρέπει να μας διδάξουν οι τουρκικές απώλειες αρμάτων
στην Συρία, και τι πρέπει να κάνει η Ελλάδα.
Ο σοφός μαθαίνει από τα λάθη των άλλων, ο έξυπνος από τα δικά του και ο βλάκας δεν μαθαίνει ποτέ, λέει ένα γνωμικό. Τώρα, αν προσπαθούσαμε να βάλουμε σε μια «κλίμακα» τον Τουρκικό Στρατό, τότε θα λέγαμε ότι βρίσκεται στην δεύτερη βαθμίδα, προσπαθεί να μάθει από τα δικά του λάθη. Οι απώλειες των τουρκικών αρμάτων μάχης στην Συρία είναι ίσως αναλογικά πολύ υψηλές, αν υπολογίσει κάποιος τις περιορισμένες επιχειρήσεις που έχουν εμπλακεί οι τεθωρακισμένες του δυνάμεις στην περιοχή.
Όταν στις αρχές του 2017 γράφαμε για τις απώλειες αρμάτων μάχης Leopard 2A4, M60T Sabra, M60A3, και διαφόρων άλλων τεθωρακισμένων, ίσως παραλείψαμε να γράψουμε ότι αυτού του είδους οι απώλειες δεν είναι οι πρώτες του είδους. Είναι οι ίδιες ακριβώς που υπέστησαν οι Ιρακινοί στο Ιράκ πολεμώντας με Μ1Α1 το ISIS, οι Αμερικανοί με M1A2 λίγο πριν, οι Σοβιετικοί με T55/Τ64/Τ72 στο Αφγανιστάν. Η ιστορία ίσως πάει τόσο πίσω που θα δούμε πως οι απώλειες αυτού του είδους πηγαίνουν μέχρι τα γερμανικά Panzer, τα αμερικανικά Μ4 και τα ρωσικά Τ-34. Το μόνο που αλλάζει είναι η διάμετρος του πυροβόλου, και τα όπλα καταστροφής των αρμάτων. Αυτό που μένει ίδιο είναι το γεγονός ότι τα άρματα καταστρέφονται από το πεζικό, χωρίς δηλαδή να εμπλακούν σε αρματομαχίες.
Αν λοιπόν θεωρούσαμε τον Τουρκικό Στρατό «σοφό», θα έπρεπε να μελετήσει την εμπειρία των Αμερικανών (που είναι η πιο πρόσφατη), και να φροντίσει να προσαρμόσει ανάλογα τις τακτικές του, είτε στο 2015 στην «επίθεση» κατά του ISIS, είτε τώρα στο Αφρίν. Το πρόβλημα βέβαια είναι πως ο Τουρκικός Στρατός αποψιλώθηκε από τα καλύτερα στελέχη του, με πολλούς αξιωματικούς να βρίσκονται σε φυλακές (ή ακόμη χειρότερα). Τα εκπαιδευμένα στο ΝΑΤΟ ή τις ΗΠΑ στελέχη του ήταν τα πρώτα που κρίθηκαν ύποπτα για συνεργασία με τον Γκιουλέν. Φυσικά η εμπειρία που έχει αποκομίσει ο Τουρκικός Στρατός από τη Συρία είναι ανεκτίμητη…
Μετά τις πρώτες υψηλές απώλειες, μαθαίνοντας από τα λάθη του, ο Τουρκικός Στρατός προσπάθησε να δώσει μια λύση, τουλάχιστον για τα άρματα που εμπλέκονται στην συριακή περιπέτεια. Θεωρητικά, η επίθεση στο Αφρίν έγινε με καλύτερη προετοιμασία από ότι η εισβολή του 2015. Κανονικά λοιπόν, θα έπρεπε να δούλευαν τα αντίμετρα που είχαν τοποθετηθεί (μια πληροφορία εδώ). Πάντως αμέσως μετά τις επιχειρήσεις του 2015 οι Τούρκοι έκαναν διαγωνισμό προκειμένου να βρεθεί λύση (η είδηση εδώ), και προφανώς μια κάποια λύση βρέθηκε.
Τα Μ60Α3 μπορεί να ήταν κάποτε μια αναβάθμιση σε σχέση με τα Μ48, αλλά στην πραγματικότητα οι απώλειες το 1973 απέναντι σε αντιαρματικούς πυραύλους όπως οι Sagger σφράγισαν την πορεία του στους δυτικούς στρατούς. Συνεπώς δεν είναι η καλύτερη επιλογή των Τούρκων να τα στείλουν στην Συρία, απλά δεν είχαν περισσότερες λύσεις για τις ανάγκες ενός τόσο εκτεταμμένου μετώπου.
Βέβαια, όπως αποδεικνύει και η πρόσφατη μεταφορά Μ110Α2 στο μέτωπο, η επιχείρηση εκτός από πεδίο δοκιμών νέων όπλων, φαίνεται πως είναι και μια επιχείρηση εκκαθάρισης της «σαβούρας». Η λογική απλή, στέλνουμε τα παλιά και φθαρμένα, και κρατάμε τα καλύτερα για τον πραγματικό κίνδυνο (τα ελληνικά Leo2HEL που είναι ένας πραγματικός πονοκέφαλος στην αντιμετώπισή τους, και γενικά τις ελληνικές τεθωρακισμένες ταξιαρχίες).
Το M60T Sabra είναι προφανώς πιο «ασφαλής» επιλογή, αν και το ISIS δεν δυσκολεύτηκε να καταστρέψει επίσης. Η τεχνολογία που επιλέχθηκε βασιζόταν στην ισραηλινή εμπειρία, αλλά μάλλον οι διατρητικές ικανότητες των αντιαρματικών πυραύλων δεύτερης γενιάς που χρησιμοποιούνται κατά κόρον στην Συρία (MILAN, FAGOT, TOW), αλλά και τρίτης (KORNET), έκαναν τα Μ60Τ έναν επίπης εύκολο στόχο.
Με τα Leo 2A4 το ISIS έκανε κυριολεκτικά πάρτυ, και τουλάχιστον 10-12 γερμανικά άρματα χάθηκαν από τους πυραύλους των τζιχαντιστών. Ακόμη και οι Γερμανοί εξεπλάγησαν από την ευκολία που το κορυφαίο τους άρμα μάχης «καταναλώθηκε» σαν οποιοδήποτε άλλο. Πιθανότατα αρκετά ακόμη να κρίθηκαν μη επισκευάσιμα, συνεπώς το τουρκικό «απόθεμα» αρμάτων Leo2A4 λογικό είναι να έχει μειωθεί περαιτέρω. Πάντως η τουρκική εμπειρία με τα Leo2A4 είναι η πρώτη πραγματική εμπειρία για τον τύπο αυτό άρματος μάχης.
Καθώς οι Τούρκοι αντιμετωπίζουν αποτελεσματικά τα δικά τους προβλήματα (άμεση τοποθέτηση συστημάτων ενεργητικής προστασίας, εκσυγχρονισμός των Leo2A4 και φυσικά έναρξη παραγωγής του Altay, ενός άρματος πολύ κοντά στο Leclerc σχεδιαστικά), ας δούμε πως αντιμετωπίζουμε τα δικά μας προβλήματα. Έχουμε ένα στόλο αρμάτων 3 ταχυτήτων, τα υπερσύγχρονα Leo2HEL, τα παλαιότερα Leo2A4, και φυσικά τα αρκετά παλαιότερα Leo1A5. Καθώς τα τελευταία θα έχουν σαν έχουν πεδίο δράσης κυρίως τα νησιά, οι δυνάμεις ελιγμού στον Έβρο θα βασιστούν στα Leo2HEL και στα Leo2A4.
Τα Leo2A4 παρελήφθησαν από την Γερμανία σαν ενδιάμεση λύση μέχρι την έλευση των Leo2HEL, με την προοπτική φυσικά της αναβάθμισης στο μέλλον. Δυστυχώς όμως υστερούν σημαντικά σε σχέση με τα Leo2HEL, καθώς έχουν διαφορετικό πυροβόλο, παλαιότερα ηλεκτρονικά, κατώτερα νυχτερινά σκοπευτικά, και φυσικά πιο αδύναμη θωράκιση. Κανονικά θα έπρεπε να αναβαθμιστούν μόλις παρελήφθησαν και πήγαν στις μονάδες τα Leo2HEL, κάτι όμως που δεν έγινε ποτέ.
Η άμεση λύση είναι η αναβάθμιση των Leo2A4 σε Leo2A7, όπως άλλωστε προβλέπεται σε σχετικό πρόγραμμα της EDA (European Defence Agency), και μπορείτε να διαβάσετε στο τρέχον τεύχος μας. Περισσότερα έχουμε γράψει και στο πρόσφατο άρθρο μας σχετικά με το θέμα αυτό, που αξίζει να διαβάσετε, αν δεν το έχετε κάνει ήδη, εδώ.
Φυσικά οι κίνδυνοι για το αρματικό δυναμικό δεν σταματά στην -απολύτως- απαραίτητη αναβάθμιση. Οι κίνδυνοι, ειδικά σε αστικά ή περιαστικά περιβάλλοντα προέρχονται από τα πολυάριθμα συστήματα ATGM, που αυτά είναι που έφεραν τις μεγαλύτερες απώλειες στους αρματικούς στόλους τις τελευταίες δεκαετίες.
Η αντιμετώπιση τέτοιων συστημάτων δεν είναι τόσο δύσκολη όσο θεωρούνταν παλαιότερα. Οι αντιαρματικοί πύραυλοι είναι τόσο επιτυχημένοι που μάλιστα κάποιοι είχαν σπεύσει να προκαταβάλουν την εξαφάνιση των τεθωρακισμένων από τους σύγχρονους πολέμους. Η λύση όμως λέγεται ενεργητικά συστήματα προστασίας, APS. Το τι είναι ένα ενεργητικό σύστημα προστασίας μπορεί να δει κάποιος στο επόμενο βίντεο.
Το πλέον γνωστό και δοκιμασμένο από τα συστήματα αυτά θεωρείται το Trophy της ισραηλινής Rafael, ένα σύστημα που βασίστηκε στις επιχειρησιακές ανάγκες του ισραηλινού στρατού, αλλά και στην εμπειρία του στις πολυάριθμες συγκρούσεις που έχει λάβει μέρος. Το Trophy τοποθετήθηκε πρόσφατα και σε αμερικανικά Μ1Α2 όπως γράψαμε εδώ.
To Trophy έχει ήδη χρησιμοποιηθεί σε μάχη, και μάλιστα αντιμετωπίζοντας με επιτυχία αλλεπάληλες επιθέσεις εχθρικών αντιαρματικών πυραύλων. Στο παρακάτω βίντεο, Merkava αντιμετωπίζει επίθεση Kornet, σε πραγματική επιχείρηση. Υπάρχουν δε αναφορές για αντιμετώπιση πολλαπλών επιθέσεων από ένα και μόνο άρμα.
Το σύστημα Trophy μπορεί να τοποθετηθεί και σε ελαφρύτερα οχήματα (ΤΟΜΑ) ή και ελαφρά (4X4) σε διαφορετικές εκδόσεις.
Φυσικά η λύση του Trophy δεν είναι η μοναδική, αλλά υπάρχουν και άλλες προτάσεις, κυρίως από τη Ρωσία. Εκεί υπάρχουν διαθέσιμα τα συστήματα Arena και Zaslon, για τα οποία υπάρχουν αναφορές πως χρησιμοποιήθηκαν με επιτυχία στη Συρία (κυρίως από ρωσικά άρματα του καθεστώτος Άσαντ).
To πλέον όμως «υποσχόμενο» είναι το Afghanit του ρωσικού Armata, το οποίο ισχυρίζεται πως μπορεί να καταρρίψει ή έστω να σταματήσει βλήματα πυροβόλου APFDS! Κάτι τέτοιο θα ήταν εξαιρετικά δύσκολο, καθώς είναι διαφορετικό θέμα η αναχαίτιση και καταστροφή ενός υποηχητικού αντιαρματικού πυραύλου, κι άλλο ένα βλήματα απεμπλουτισμένου ουρανίου ή βολφραμίου, με μήκος μόλις μερικά εκατοστά, κινούμενο με υπερηχητική ταχύτητα.
Παρακάτω θα δείτε βίντεο επιτυχημένης αντιμετώπισης ATGM από άρματα του συριακού στρατού σε μάχη. Το βίντεο αυτό έχει κυκλοφορήσει στο Διαδίκτυο αλλά δεν έχει επιβεβαιωθεί η αυθεντικότητά του…
Σε κάθε περίπτωση, η εγκατάσταση ενός τέτοιου συστήματος στα ελληνικά άρματα μάχης θα αύξανε κατακόρυφα την επιβιωσιμότητά τους στο πεδίο της μάχης, πολλαπλασιάζοντας την μαχητική τους ισχύ. Θα ήταν δε απαραίτητη η τοποθέτησή τους σε όσο το δυνατόν περισσότερα άρματα μάχης, ακόμη και στα παλαιότερα Leo1A5. Οι Τούρκοι θα ήθελαν απεγνωσμένα την πρόσβαση σε συστήματα όπως το Trophy APS, αλλά αυτοί την στιγμή, πιθανότερη είναι η πώλησή του στους Παλαιστίνιους παρά στην Τουρκία, με δεδομένες τις σχέσεις Τουρκίας-Ισραήλ.
Δεν θα ήταν λοιπόν άκαιρο να εξετάσουμε την προμήθειά του, στα πλαίσια μιας γενικότερης αναβάθμισης του αρματικού μας στόλου, από την στιγμή δε που ο βασικός αντίπαλος μάλλον έχει πρόσβαση σε υποδεέστερα τεχνολογικά συστήματα. Είναι ίσως από τις λίγες φορές που μπορούμε με σχετικά λογικό προϋπολογισμό να αποκτήσουμε τακτικό πλεονέκτημα στο πεδίο της μάχης. Τα Leo2HEL ήταν και παραμένουν ένα πονοκέφαλος για τους Τούρκους, κι γιαυτό και προχώρησαν στην αγορά αριθμού σύγχρονων αντιαρματικών πυραύλων Javelin πιθανότατα. Κάπου εδώ λοιπόν θα πρέπει να δούμε αν η Ελλάδα θα μάθει από τα δικά της λάθη, ή από τα λάθη των άλλων… ή ακόμη χειρότερα, αν αρνηθεί να μάθει καν…
Στο θέμα των Active Protection Systems για άρματα μάχης θα επανέλθουμε σύντομα και από το site μας, όπως και από το περιοδικό.
https://www.ptisidiastima.com/what-should-we-learn
-from-turkish-tank-losses-in-syria/
Μάρτιος 18, 2018
4.
To τουρκικό Bayraktar TB2 σε ρόλο UCAV με χρήση πυραύλων MAM-L.
Παρουσίαση του UCAV TB2 Bayraktar εξοπλισμένο με πυραύλους MAM-L της Roketsan σε ένα αρκετά κατατοπιστικό βίντεο. Αν και σε άπταιστα τουρκικά, από το βίντεο γίνονται άμεσα αντιληπτές οι ικανότητες του Bayraktar σαν οπλοσύστημα. H Τουρκία είναι από τις λίγες χώρες παγκοσμίως που έχουν την δυνατότητα παραγωγής UCAV (η 6η στον κόσμο), ενώ ο MAM-L έχει 100% τουρκική προστιθέμενη αξία. To Bayraktar σε ρόλο UCAV σημείωσε ήδη την πρώτη του επιτυχία σε αποστολές κατά του κουρδικού ΡΚΚ τον Σεπτέμβριο του 2016, ενω θεωρείται βέβαιη και η παρουσία του στην Συρία.
https://www.ptisidiastima.com/to-bayraktar-ucav-mam-l/
20/3/2018
5.
Τουρκικά Τάγματα UAV! “Απέναντι” τρέχουν κι εμείς σημειωτόν.
Η Τουρκία επένδυσε χρήματα και χρόνο για να αναπτύξει τα δικά της UAV. Ούτε τα χρήματα ήταν πολλά, ούτε ο χρόνος μεγάλος. Απόφαση και σχεδιασμός ήταν αυτό που την έσπρωξε να “αλλάξει επίπεδο” και να περάσει στην επόμενη μέρα… Αντιθέτως εμείς δεν σχεδιάσαμε τίποτα εδώ και δεκαετίες. Μόνο αγοράζαμε, όχι για να εξοπλιστούμε όπως αποδείχθηκε, αλλά για να ικανοποιήσουμε της λεγόμενη “εξοπλιστική διπλωματία” στην καλύτερη περίπτωση και για να πλουτίσουν κάποιοι στην χειρότερη.
Η Τουρκία λοιπόν επενδύοντας στο τομέα των UAV, δημιουργεί Μονάδες επιπέδου Τάγματος για τα τουρκικά UAV σε κάθε Στρατιά! Εμείς πάλι περιμένουμε τα KIOWA, όπως ζήτησε επιμόνως το ΓΕΣ!
Τα σήματα αφορούν στο Τάγμα UAV της τουρκικής 2ης ΣΤΡΑΤΙΑΣ, με τομέα ευθύνης την ΝΑ Τουρκία, η οποία σηκώνει το βάρος της εισβολής στην Συρία
https://www.militaire.gr/toyrkika-tagmata-uav-apenanti-trechoyn
-ki-emeis-simeioton/
Από Π. Καρβουνόπουλος - 20/03/2018
Αυτό είναι το νέο τουρκικό αυτοκινούμενο πυροβόλο Firtina 2
13/03/2018
6.
Αυτό είναι το νέο τουρκικό αυτοκινούμενο πυροβόλο Firtina 2.
Φωτογραφίες από τις δοκιμές με πυρά του υπό ανάπτυξη αυτοκινούμενου πυροβόλου Firtina 2 των 155χλστ/52 δημοσιεύτηκαν πρόσφατα σε τουρκικές ιστοσελίδες.
Πρόκειται για την νεώτερη έκδοση του γνωστού τουρκο-κορεατικού αυτοκινούμενου πυροβόλου Firtina 155χλστ/52 η σύμβαση για την ανάπτυξη του οποίου ανατέθηκε το 2016 με στόχο την έναρξη της μαζικής παραγωγής το πρώτο τετράμηνο του 2018 στις εγκαταστάσεις της 1ης Κέντρο Συντήρησης του Τουρκικού Στρατού στην πόλη Adapazarı.
Συνολικά πρόκειται να παραγγελθούν 150 νέα πυροβόλα Firtina 2 των 155χλστ/52, τα οποία θα ενσωματώνουν σειρά βελτιώσεων όπως τον τηλεχειριζόμενο πυργίσκο οπλισμού Sarp της εταιρείας Aselsan, Σύστημα Ελέγχου Πυρός νέας γενιάς της Aselsan, με μεγαλύτερη ακρίβεια στη μέγιστη εμβέλεια που μπορεί να φτάσει το πυροβόλο.
Επιπλέον τα νέα πυροβόλα θα εξοπλιστούν με νέο ηλεκτροκίνητο σερβομηχανισμό για τον πύργο του πυροβόλου και για την οδήγηση του οχήματος, νέας τεχνολογίας υποσυστήματα και νέο επανασχεδιασμένο μηχανισμό φόρτωσης των πυρομαχικών ώστε να αυτοματοποιηθεί στο μέγιστο η διαδικασία από την μεταφορά των πυρομαχικών από το χώρο αποθήκευσης προς το πυροβόλο ώστε να επιτευχτεί η αύξηση της ταχυβολίας του πυροβόλου και η μείωση της επαναγέμισης του πυροβόλου.
Τα νέα πυροβόλα θα προστεθούν στα υπάρχοντα 279 που έχουν απομείνει από την αρχική παραγωγή των 281 πυροβόλων Firtina των 155χλστ/52 την περίοδο 2001-2014 μετά την καταστροφή δύο από αυτά από το ISIS το 2016.
7.
Τελικό στάδιο δοκιμών για την τουρκικής κατασκευής
κατευθυνόμενη βόμβα LGK-84.
Φυσιολογικά εξελίσσονται τα προγράμματα ανάπτυξης και παραγωγής τουρκικών LGB.Σύμφωνα με όσα επικαλείται το «C4 Defence», οι δοκιμές εδάφους της LGK-84 έχουν ολοκληρωθεί και απομένουν οι απαραίτητες δοκιμαστικές αφέσεις πριν το όπλο εγκριθεί για παραγωγή. Η LGK-84 προορίζεται για τη βόμβα Mk84 των 2.000lb.Παράλληλα, συνεχίζεται η κατασκευή της LGK-82. Η LGK-82 έχει κορμό την Mk82 των 500lb.
https://www.ptisidiastima.com/lgk-84/
14/3/2018
8.
Ακόμη μία κορβέτα στον τουρκικό στόλο.
Σύμφωνα με τα τουρκικά ΜΜΕ σήμερα πραγματοποιήθηκε η καθέλκυση της 3ης κορβέτας κλάσεως ADA.
Η κορβέτα φέρει το όνομα BURGAZADA και πλευρικό αριθμό (F-513).
Σύμφωνα πάντα με τα τουρκικά ΜΜΕ η εκτιμώμενη ημερομηνία επιχειρησιακής ένταξης στις τάξεις του τουρκικού ναυτικού είναι η 27η Σεπτεμβρίου 2018. Η Τουρκία συνεχίζει να “χτίζει” ναυτικό, εμείς “ματώνουμε” για να συντηρήσουμε τη ναυτική ισχύ μας.
ΧΑΡΑΚΤΗΡΙΣΤΙΚΑ
Εκτόπισμα: 2300 τόνοι
Διαστάσεις: 99 x 14.4 x 3.75 μ.
Μέγιστη ταχύτητα 29+ knots
Ακτίνα δράσης: 3500 miles at 15 knots.
Πλήρωμα: 93 άτομα
ΟΠΛΙΣΜΟΣ
Πυροβόλα: 1 x 76mm, 2 x 12,7mm
Πύραυλοι: 8 x Harpoon
SSM:Mk-144 Guided Missile Launcher: 21 x RAM SAM
Torpedoes: 2 x 324 mm Mk 32 triple launcher for Mk 46 Mod 5; anti-submarine torpedoes.
Ελικοδρόμιο με δυνατότητα φιλοξενίας 1 x S-70-B2 Seahawk
https://www.militaire.gr/akomi-mia-korveta-ston-toyrkiko-stolo/
Από Π. Καρβουνόπουλος - 20/03/2018
9.
To LIFT εκπαιδευτικό Hurjet της τουρκικής TAI
σε προχωρημένο στάδιο σχεδίασης.
Κυκλοφόρησε νέο τρισδιάστατο σχέδιο του τουρκικού εκπαιδευτικού LIFT Hurjet, της TUSAS/TAI, που φανερώνει πως το αεροσκάφος βρίσκεται σε προωθημένο στάδιο σχεδίασης.
Το Hurjet θα αντικαταστήσει τα πεπαλαιωμένα Τ-38 της τουρκικής αεροπορίας κάποια στιγμή στο μέλλον. Η ΤΑΙ σχεδιάζει και εξοπλισμένες εκδόσεις του Hurjet, στο πρότυπο του Μ346, όπως φαίνεται και από το σχέδιο που δόθηκε στην δημοσιότητα. Η Τουρκία ελπίζει και σε εξαγωγικούς πελάτες, ειδικά στην Μέση Ανατολή και άλλες μουσουλμανικές χώρες (Πακιστάν).
https://www.ptisidiastima.com/lift-hurjet-tai-in-final-design-stage/
Μάρτιος 16, 2018
10.
Ερντογάν: “Η κατασκευή του 1ου σταθμού παραγωγής πυρηνικής ενέργειας ξεκινάει μέσα στο 2018”.
Η κατασκευή του πρώτου σταθμού παραγωγής πυρηνικής ενέργειας της Τουρκίας θα ξεκινήσει το 2018, δήλωσε σήμερα ο πρόεδρος Ταγίπ Ερντογάν, ο οποίος πρόσθεσε πως θα κάνει τα εγκαίνια του εργοστασίου «πολύ σύντομα» μαζί με τον Ρώσο πρόεδρο Βλαντίμιρ Πούτιν.
Νωρίτερα αυτό τον μήνα, πηγές δήλωσαν πως το πρόγραμμα αυτό, ύψους 20 δισεκ. δολαρίων, είναι πιθανόν να μην είναι έτοιμο να ξεκινήσει το 2023, όπως είναι ο στόχος, καθώς η ρωσική εταιρία που κατασκευάζει τον σταθμό, η Rosatom, προσπαθεί μάταια μέχρι στιγμής να βρει ντόπιους εταίρους.
Η Rosatom αναζητεί τούρκους εταίρους για να αναλάβουν μερίδιο 49% του σχεδιαζόμενου πυρηνικού σταθμού στο Ακούγιου της νότιας Τουρκίας.
Ο σταθμός του Ακούγιου, 4.800 μεγαβάτ, έχει στόχο να μειώσει την εξάρτηση της Τουρκίας από τις εισαγωγές ενέργειας, όμως σημειώνονται συνεχώς καθυστερήσεις αφότου η Ρωσία κέρδισε το σχετικό συμβόλαιο το 2010.
Ο Ερντογάν μιλούσε σε μια τελετή για την ενέργεια που πραγματοποιείται στην Άγκυρα.
https://www.militaire.gr/erntogan-kataskeyi-toy-1oy-stathmoy-paragogis-pirynikis-energeias-xekinaei-mesa-sto-2018/
Φ. Καρβουνοπούλου - 20/03/2018
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ ΣΕ ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:
Ελλάδα-Τουρκία:Ισχύς, ισορροπία ισχύος, εξοπλισμοί