Ο Χίτλερ, ο Κεμάλ και ο Ερντογάν.

    
Κυκλοφόρησε στα ελληνικά το 2016 από τις Εκδόσεις Παπαδόπουλος (Αθήνα) και σε μετάφραση του Νίκου Ρούσσου, η μοναδική στο είδος της μελέτη του Stephan Ihrig, «Ατατούρκ και Ναζί: Δάσκαλος και μαθητής στην εφαρμογή του ολοκληρωτισμού» («Ataturk in the Nazi Imagination»). Η μελέτη του Ihrig πρωτοεκδόθηκε το 2014 από το Harvard University Press και βασίζεται στη διδακτορική του διατριβή η οποία εκπονήθηκε στο Πανεπιστήμιο του Cambridge με θέμα τις αντιλήψεις των Ναζί για τη Νέα Τουρκία (1919-1945). 

Πέραν του άμεσου ενδιαφέροντος του θέματος, μου κίνησε εξαρχής την περιέργεια και το γεγονός πως το βιβλίο δημοσιοποιήθηκε στο διαδίκτυο αμέσως με την έκδοσή του με τη μορφή PDF και όπου μπορεί να εντοπιστεί από τον κάθε ενδιαφερόμενο. Κάτι τέτοιο δεν συνηθίζεται για ακαδημαϊκά έργα και από αναγνωρισμένους εκδοτικούς οίκους. Το προφανές συμπέρασμα ήταν πως είτε εκ μέρους του συγγραφέα, του εκδοτικού οίκου, ή και των δύο, υπήρχε σκοπιμότητα για εύκολη και χωρίς κόστος πρόσβαση στη μελέτη σε παγκόσμιο επίπεδο από όσο το δυνατό περισσότερους αναγνώστες. Επιπλέον πρέπει να υπήρξε και κάποιος χορηγός που κάλυψε τα διαφυγόντα κέρδη.  

Εκτός από τα κίνητρα συγγραφέα/εκδοτικού οίκου, η κύρια συμβολή του έργου είναι ότι ανατρέπει την κυρίαρχη αντίληψη πως εμπνευστής του Χίτλερ και του Ναζισμού υπήρξε ο Μουσολίνι της φασιστικής Ιταλίας. Δεν ήταν. Κατά παραδοχή του ίδιου του Χίτλερ, εμπνευστής και των δύο –Μουσολίνι και Χίτλερ– υπήρξε ο Τούρκος ηγέτης Κεμάλ Μουσταφά!

Ο θαυμασμός του Χίτλερ για την Τουρκία του Κεμάλ αλλά και των Γερμανών γενικότερα για τους Οθωμανούς και την Οθωμανική Αυτοκρατορία –το Οσμανλικό Χαλιφάτο για να είμαστε ακριβείς– υπήρξε απεριόριστη και η τεκμηρίωση του γεγονότος αυτού από γερμανικές, τουρκικές (ο Ihrig κατέχει και τις δύο γλώσσες) και άλλες πηγές από τον συγγραφέα είναι εντυπωσιακή. Μια από αυτές που περιγράφεται αφορά σε επίσκεψη τουρκικής αντιπροσωπείας για να συγχαρεί τον Ναζί δικτάτορα για τα 50στά του γενέθλια. Ιδού πώς περιγράφει το σκηνικό της επίσκεψης ο συγγραφέας: «Παραδείγματος χάρη, το 1938, την ημέρα των γενεθλίων του, σε συνάντηση με αντιπροσωπεία Τούρκων πολιτικών και δημοσιογράφων επαναβεβαίωσε τον πρωταρχικό και ουσιώδη ρόλο που είχε παίξει ο Ατατούρκ για τον ίδιο, και με αυτό τον τρόπο επισήμανε ποια ήταν η ουσία των περισσότερων ακροδεξιών και ναζιστικών ερμηνειών του Ατατούρκ στη Γερμανία του Μεσοπολέμου: ''Ο Ατατούρκ ήταν ο πρώτος που έδειξε ότι είναι δυνατή η κινητοποίηση και αναγέννηση των πόρων που μια χώρα έχει απολέσει. Από αυτή την άποψη ο Ατατούρκ ήταν δάσκαλος. Ο Μουσολίνι ήταν ο πρώτος μαθητής του και εγώ ο δεύτερος"», (σελ. 189).

Ο Κεμάλ ως το «φωτεινό άστρο» του Χίτλερ 

Για τον Χίτλερ ο Κεμάλ και το κίνημά του ήταν «ένα φωτεινό άστρο» προς μίμηση για την αναγέννηση της Γερμανίας και την απελευθέρωσή της από τις δουλείες του Α' Παγκοσμίου Πολέμου. Ο ίδιος και οι ομοϊδεάτες του έκαναν ευθεία αναφορά στην ανατροπή της Συνθήκης των Σερβών από τον Κεμάλ και των μεθόδων που χρησιμοποιήθηκαν, ως το «άστρο» που τους καθοδήγησε για την ανατροπή της Συνθήκης των Βερσαλλιών. Είναι δε ιστορικά εξαιρετικά ενδιαφέρον πως ο Χίτλερ και η συνομοταξία του μιλούσαν με θαυμασμό για τις γενοκτονικές πρακτικές των Οθωμανών/Τούρκων κατά των χριστιανικών πληθυσμών της Μικράς Ασίας και την ανάγκη να τις μιμηθούν –να προσφύγουν στις «τουρκικές μεθόδους» ήταν μια κοινη τοποθέτηση– για να ξεφορτωθούν και οι Γερμανοί μια και καλά τα δικά τους μειονοτικά «παράσιτα/ζιζάνια», αρχίζοντας από τους Γερμανοεβραίους. Η δε λέξη «παράσιτα» για την περιγραφή των Γερμανοεβραίων πρωτοχρησιμοποιήθηκε από τους Τούρκους για την περιγραφή των χριστιανών της Μικράς Ασίας. 

Εδώ το ιστορικά ενδιαφέρον για εμάς δεν είναι μόνο η κοινή ορολογία και γλώσσα που χρησιμοποιούν Γερμανοί και Τούρκοι για την ανάγκη των οργανωμένων σφαγών των μειονοτικών μέσα στις επικράτειές τους και την αμεσότατη σχέση ανάμεσα στις γενοκτονικές τους πολιτικές. Για τους δικούς μας θαυμαστές του Κεμαλισμού αλλά και ταυτόχρονα –τα δύο πάνε μαζί– αρνητές της γενοκτονίας των Ελλήνων της Μικράς Ασίας από τον Κεμάλ, τους Νεότουρκους και τους Οθωμανούς, το έργο του Ihrig αποτελεί μια ακόμη επιστημονική απόδειξη του ανέφικτου των ισχυρισμών τους για τη συγκεκριμένη εθνοκάθαρση που συντελέστηκε όχι μόνο κατά των αυτόχθονων Αρμενίων αλλά και κατά των αυτόχθονων Ελλήνων και των λοιπών μη ισλαμικών λαών της Μικράς Ασίας. 

Για τους αναγνώστες, εδώ είναι χρήσιμη και αναφορά στον πρόλογο της ελληνικής μετάφρασης του πονήματος του Ihrig που γίνεται από τον γνωστό ιστορικό Βλάση Αγτζίδη. Ο πρόλογος του Έλληνα ιστορικού προσθέτει, για τον Έλληνα αναγνώστη αλλά και για τον μελετητή, σημαντικές λεπτομέρειες ως προς την ιστορική διάσταση στην ιδεολογική σχέση ανάμεσα στον Ναζισμό και τον Κεμαλισμό, συμπληρώνοντας έτσι τη μελέτη του Ihrig. Υπογραμμίζει δε ο Αγτζίδης πως στη συγκεκριμένη περίπτωση η σχέση των δύο έχουν τη διάσταση δανείου και αντιδανείου. Αντιγράφουν μεν οι Ναζί τους Τούρκους αλλά και οι Τούρκοι τον εκφυλισμένο γερμανικό ρομαντισμό του 19ου αιώνα. Σημειώνει ο Αγτζίδης: «Στην πραγματικότητα οι ακραίες απόψεις των Νεοτούρκων είχαν επηρεαστεί καθοριστικά από το πνεύμα του γερμανικού ρομαντισμού. Οπότε η επιρροή του Ατατούρκ επί του γερμανικού εθνικοσοσιαλισμού μπορεί να θεωρηθεί ως αντιδάνειο». Και σε ένα άλλο σημείο του προλόγου συνεχίζει: «Πρωτόλεια εκδοχή της ναζιστικής κοσμοθεωρίας υπήρξε η άποψη του Ziya Gokalp, ιδεολογικού πατέρα του τουρκικού εθνικισμού, ο οποίος καλούσε για τον τερματισμό της ''ψευδαίσθησης περί ισότητας μουσουλμάνων και χριστιανών''. Ο ίδιος περιέγραψε στο περιοδικό Yeni Hayat το 1911 τον νέο άνθρωπο της νεοτουρκικής Νέας Τάξης: «Οι Τούρκοι ήταν οι ''υπεράνθρωποι'' που είχε φανταστεί ο Γερμανός φιλόσοφος Nietzsche... Από την τουρκότητα θα γεννηθεί η νέα ζωή...».

Εδώ σημειώνω και εγώ πως ο γερμανικός και κεμαλικός ολοκληρωτισμός υιοθέτησαν την εκφυλισμένη ερμηνεία του κοινωνικού δαρβινισμού του ύστερου 19ου αιώνα που αποτέλεσε το βασικό δομικό υλικό και «θεμελίωσε» την επιστημονική, τάχατες, θεώρηση του ρατσισμού. Ο κοινωνικός δαρβινισμός κυριάρχησε και στις δύο πλευρές του Ατλαντικού. Στην Αμερική έκανε κυριολεκτικά άλματα «εκλογικεύοντας» την υπεροχή των λευκών έναντι των μαύρων. 

Στην περίπτωση των Κεμαλιστών ο κοινωνικός δαρβινισμός υιοθετήθηκε σε τέτοιο γελοίο βαθμό ώστε με την καθοδήγηση του Κεμάλ είχαμε και την περιβόητη «Θεωρία του Ήλιου» («Sun Theory of History»). Κατά την κεμαλική αυτή θεώρηση, ο πρώτος άνθρωπος που πάτησε το πόδι του στη γη ήταν... Τούρκος. Και η πρώτη ανθρώπινη κραυγή/λέξη που ακούστηκε ποτέ στον κόσμο ήταν ένα παρατεταμένο «Αααααααα...». Ήταν η πρώτη κραυγή του πρώτου ανθρώπου –του Τούρκου– όταν με θαυμασμό πρωτοαντίκρισε... τον Ήλιο! 

Ο Ερντογάν και το κοριτσάκι ντυμένο με στρατιωτική στολή

Τι το κοινό έχουν οι ολοκληρωτικές και ρατσιστικές αντιλήψεις του Ερντογάν με το δίδυμο Χίτλερ-Κεμάλ; Σχεδόν τα πάντα. Κατ' αρχάς να θυμίσω πως πρόσφατα ο Ερντογάν δήλωσε δημόσια πως έχει τον Χίτλερ και τη «διακυβέρνησή» του ως το «ιδεώδες» μοντέλο που επιδιώκει και για τη δική του «αναγεννημένη Νέα Τουρκία».

Και μπορεί φαινομενικά ο Ερντογάν να θεωρείται εχθρός του Κεμαλισμού, ως κοσμικού τάχατες μοντέλου διακυβέρνησης. Αλλά στην πράξη υιοθέτει όλες τις «μεθόδους» του κεμαλικού ολοκληρωτισμού επενδύοντάς τες όμως με τον μανδύα του ισλαμισμού. Ας μη ξεχνάμε τις προαναφερθείσες απόψεις του Ziya Gokalp αλλά και την πιο πρόσφατη θεώρηση της χούντας του Εβρέν για μια «νέα» ιδεολογία, αυτής της «τουρκοϊσλαμικής σύνθεσης» ως συμπλήρωμα του κεμαλισμού. Και όχι τυχαία και μέχρι την κυριαρχία του Ερντογάν, η χούντα του Εβρέν κατασκεύασε περισσότερα τζαμιά στην Τουρκία, παρά όσο καινούργια χτίστηκαν από το 1923. 

Τέλος είχαμε πολύ πρόσφατα και την κυριολεκτικά ναζιστική συμπεριφορά του Εργτογάν με το εξάχρονο κοριτσάκι ντυμένο με στρατιωτική στολή που κάλεσε στη σκηνή και το εκθείαζε να μαρτυρήσει «υπέρ πίστεως» για να τιμηθεί ως μάρτυρας. Σχεδόν αμέσως τα διεθνή ΜΜΕ εντόπισαν μια αντίστοιχη σκηνή με τον Χίτλερ να εκθειάζει ένα αγοράκι με ναζιστική στολή. 

Και στις δύο περιπτώσεις έχουμε την αδιαφορία του παλιού και του καινούργιου Φίρερ, στην ιερότητα της ζωής και της αθωότητας. Για τον ισλαμοφασισμό, το «ιερό και όσιο» παραμένει η θυσία υπέρ του ολοκληρωτισμού, που στην περίπτωση του Ερντογάν είναι ένα κράμα ισλαμισμού και εθνοφασισμού. 

Υ.Γ. Στα ναζιστικά έντυπα ο Κεμάλ αναφέρεται συνεχώς ως «Γαζή», δηλαδή ως «πολεμιστής της πίστης», ή αλλιώς ως ιεροπολεμιστής/ τζιχαντιστής. Στο έργο του Bernard Lewis «Η Πολιτικη Γλώσσα του Ισλάμ» (Εκδόσεις Παπαζήση, 2011) διαβάζουμε πως μεταπολεμικά η χρήση του όρου έπεσε σε «ανενεργεία». Αλλά αναβίωσε για πρώτη φορά με την τουρκική εισβολή («Γάζα»), στην Κύπρο το 1974 για να χαρακτηρίσει τους Τούρκους στρατιώτες. Το 1974, δηλαδή, είχαμε τζιχάντ στην Κύπρο όπως διαπιστώνεται και από τα επίσημα συνθήματα αλλά και κυρίως από τις σφαγές αμάχων, αιχμαλώτων και τον σφετερισμό των περιουσιών τους. 

Όσο πιο γρήγορα αυτό γίνει κατανοητό, τόσο πιο καλά θα αντιληφθούμε τις επιδιώξεις του Ερντογάν και των ενεργούμενών του στην Κύπρο. 

  Μάριος Ευρυβιάδης  


  12 Μαρτίου 2018 
  ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ          

  Washington Post:
''Erdogan is transforming Turkey into a totalitarian prison.''

 Η Washington Post “χαστουκίζει” τον Ερντογάν: 
Είναι δικτάτορας και πρέπει να “ξεσκεπαστεί”. 

 Σε ένα απίστευτο ξεμπρόστιασμα των πράξεων του Ερντογάν και της σημερινής κατάστασης στην Τουρκία προχωρά με άρθρο της η εφημερίδα Washington Post.

 «Στην Τουρκία υπό τον Πρόεδρο Ρετζέπ Ταγίπ Ερντογάν, το «τιτίβισμα» στο Twitter έγινε έγκλημα, και μια προβληματική δημοκρατία, μετατράπηκε σε δικτατορία”.

 Η αμερικανική εφημερίδα χαρακτηρίζει πλέον την Τουρκία ως μια «θλιβερή φυλακή ολοκληρωτισμού» και σημειώνει πως μόνο την περασμένη εβδομάδα 23 δημοσιογράφοι καταδικάστηκαν σε φυλάκιση 2 έως 7 ετών «με κατασκευασμένες γελοίες κατηγορίες για συμμετοχή σε τρομοκρατική οργάνωση και μάλιστα ότι είχαν κάνει tweets για αυτό».

 Το άρθρο κάνει μια αναδρομή στη λυσσαλέα επίθεση του Ερντογάν σε κάθε τι που θεωρεί εχθρικό στον Τύπο, την κυβέρνηση, την ακαδημαϊκή κοινότητα, τη Δικαιοσύνη και άλλους πυλώνες της τουρκικής κοινωνίας, ενώ στέκεται ιδιαίτερα στη σύλληψη πάνω από 60.000 ανθρώπων για σχέσεις με τον Γκιουλέν και την απόλυση άλλων 150.000 για τον ίδιο λόγο.

 Η Washington Post μεταφέρει συγκεκριμένο περιστατικό από δίκη δύο δημοσιογράφων και αναφέρει: «Ο συνήγορος δύο δημοσιογράφων, Μπαρίς Τοπούκ είπε: «Κατά τη γνώμη μας, το όνομα της οργάνωσης για την οποία κατηγορούνται οι πελάτες μου λέγεται TTO (Tweetist Terrorist Organization). Δεν υπάρχουν όπλα ή βόμβες, μόνο άρθρα και tweets”».

 «Οι δίκες αυτές υπογραμμίζουν πόσο μακριά βρίσκεται η Τουρκία από τις Δυτικές Αρχές της Δημοκρατίας, τα ανθρώπινα δικαιώματα και την έννομη τάξη. Ο κύριος Ερντογάν βηματίζει παράλληλα με τη Ρωσία, την Κίνα, την Αίγυπτο, την Κούβα. Η δικτατορία του κυρίου Ερντογάν πρέπει να αποκαλυφθεί για αυτό που είναι. Ακόμα κι αν κλείνει τα αυτιά του, οι ΗΠΑ και άλλα έθνη πρέπει να διαμαρτυρηθούν και μάλιστα δυνατά», καταλήγει το άρθρο της Washington Post.

 Πηγή: Washington Post
  http://hellasjournal.com/2018/03/i-washington-post-chastoukizi-ton-erntogan-ine-diktatoras-ke-prepi-na-xeskepasti/

 13/3/2018