Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά*



Ενα καλοκαίρι πριν από αρκετά χρόνια έγινα μάρτυς ενός απίστευτου και συγκινητικού περιστατικού. Στην αυλή ενός σπιτιού, στο οποίο ήμουν φιλοξενούμενος, ο ιδιοκτήτης έριχνε αποφάγια σε μια γωνιά όπου μαζεύονταν γάτες κι έτρωγαν.

Ανάμεσα σ' αυτές και μια λεχώνα. Τα νεογέννητα ήταν ακόμα τυφλά και νιαούριζαν αδύναμα. Γυρίζοντας ένα απόγευμα στο σπίτι είδα έναν τεράστιο και αργοκίνητο αρουραίο, που μπήκε στην αυλή και κατευθύνθηκε προς τα νεογέννητα με σκοπό να αρπάξει και να φάει κάποιο.

Από ένστικτο τα μικρά άρχισαν να νιαουρίζουν πιο έντονα. Η μάνα τους πήγε να δει τι συνέβαινε. Αντικρίζοντας τον αρουραίο έκανε να επιτεθεί, αλλά αυτός δεν πολυέδωσε σημασία. Εχοντας εμπιστοσύνη στο μέγεθος και στα δόντια του, μια γύριζε κατά τη μάνα που έκανε πίσω από φόβο, μια πλησίαζε τα γατάκια.

Η μάνα απελπισμένη έκανε μερικές απόπειρες να χυμήξει, αλλά του αρουραίου δεν ίδρωνε το αυτί. Απελπισμένη και μη μπορώντας να προστατέψει τα παιδιά της, άρχισε να νιαουρίζει γοερά, ζητώντας βοήθεια. Αίφνης από όλες τις μεριές της αυλής πετάχτηκαν οι άλλες γάτες και χύμηξαν στον αρουραίο –μαζί και η μάνα– και άρχισαν να τον ξεσκίζουν.

Ο αρουραίος ήταν καταδικασμένος. Γέμισε ο τόπος με αίματα από τις πληγές του και σε δευτερόλεπτα έπεσε αδύναμος. Οι γάτες, αφού βεβαιώθηκαν ότι δεν ζούσε, τον τράβηξαν στην άκρη της μάντρας και τον παράτησαν, χωρίς να τον φάνε. Ηταν ήδη χορτάτες από τα αποφάγια.

Αυτές οι γάτες, που έβγαζαν νύχια η μια στην άλλη όταν ήταν να φάνε τα αποφάγια, στην περίπτωσή μας ομονόησαν μπροστά στον κίνδυνο που διέτρεχαν τα γατάκια και στην παρουσία του κοινού εχθρού λειτούργησε η ενστικτώδης αλληλεγγύη.

Ας έρθουμε τώρα στους Ελληνες αριβίστες πολιτικούς. Πολλοί δεν χαμπαριάζουν μπροστά στην παρουσία του κοινού εχθρού, που μπορεί να είναι οι Τούρκοι, οι δανειστές, οι Αμερικανοί, οι εξωγήινοι και δεν ξέρω ποιοι άλλοι. Ενδιαφέρονται μόνο να καθίσουν σε καρέκλες από όπου θα μπορέσουν να ασκήσουν εξουσία –προς ίδιον όφελος– έναντι οποιουδήποτε τιμήματος. Πολλές φορές, μάλιστα, αδίστακτα διχάζουν τον λαό. Δεν έχουν διαβάσει τον Υμνο στην Ελευθερία του εθνικού μας ποιητή –κι αν το 'χουν κάνει, δεν έδωσαν σημασία– που λέει:

Η Διχόνοια που βαστάει ένα σκήπτρο η δολερή / καθενός χαμογελάει, «πάρ' το», λέγοντας, «και συ». / Κειο το σκήπτρο που σας δείχνει έχει αλήθεια ωραία θωριά· / μην το πιάστε, γιατί ρίχνει εισέ δάκρυα θλιβερά.*

Μερικά χρόνια πριν, ένας φιλόδοξος νέος, Τζήμερος το όνομά του, είχε απευθύνει γράμμα στη Μέρκελ λέγοντας ανάμεσα στα άλλα: «Σας ευχαριστούμε για τις προσπάθειες που κάνετε να προσφέρετε αίμα στην Ελλάδα, για να βγει από την εντατική, αλλά, όπως διαπιστώνετε κάθε μέρα, δεν θα έχουν κανένα αποτέλεσμα αν δεν αντιμετωπιστεί πρώτα η αιμορραγία: το διεφθαρμένο, σπάταλο, και εχθρικό σε κάθε προσπάθεια παραγωγής, κράτος».

Οσα είπε ήταν μάλλον σωστά. Δεν κατάλαβε όμως ότι διατυμπανίζοντας τα –ομολογουμένως– άπλυτα της πατρίδας μας, εξυπηρετούσε τα συμφέροντα της Μέρκελ; Υπήρξε ποτέ περίπτωση που η όποια Μέρκελ λειτούργησε υπέρ των συμφερόντων άλλων σε βάρος του δικού της; Δεν έχει ακούσει ότι «τα εν οίκω μη εν δήμω»;

Και η Μέρκελ τους Τζήμερους περιμένει για να μάθει τι γίνεται στην Ελλάδα; Ασφαλώς όχι. Οταν όμως διαπιστώνει ότι πρόσωπα που φιλοδοξούν να διαδραματίσουν ρόλο στην πολιτική ζωή της χώρας στρέφονται εναντίον της πατρίδας τους, αντιλαμβάνεται ότι ο αμοραλισμός και η απέραντη όρεξη για εξουσία ξεπερνάει κάθε φραγμό. Και αυτά τα χαρακτηριστικά θα τα εκμεταλλευτεί προς όφελος της δικής της πατρίδας. Μήπως όχι;

Εσχάτως είχαμε κι άλλο κρούσμα παρόμοιας συμπεριφοράς. Οχι όμως από κάποιον Τζήμερο, αλλά τον πρώην πρωθυπουργό Αντώνη Σαμαρά. Σε άρθρο του στους Financial Times, διασύρει την κυβέρνηση και τον πρωθυπουργό Αλ. Τσίπρα. Τους κατηγορεί ότι καταστρέφουν τη χώρα.

Οτι είναι θαυμαστές των Κάστρο και Τσάβεζ (κόκκινα πανιά για τον «πολιτισμένο» κόσμο). Οτι διαλύουν τους θεσμούς της δικαιοσύνης και άλλα πολλά. Ομως κι έτσι να είναι, δεν επιτρέπεται να εκφράζεται έτσι ένας πρώην πρωθυπουργός. Θα 'πρεπε σε κάθε περίπτωση να αναδεικνύει τα θετικά, κι όχι τα αρνητικά της χώρας του. Δυστυχώς και στην περίπτωση του Σαμαρά το μίσος που αναδίδουν τα γραφόμενά του κάθε άλλο παρά προσιδιάζει σε πρώην πρωθυπουργό.

Γι' αυτό κάθε πολιτικός αλλά και κάθε Ελληνας να πάρουν σοβαρά υπόψη τους τον Εθνικό μας ποιητή που λέει:

Μην ειπούν στο στοχασμό τους τα ξένη έθνη αληθινά: «Εάν μισούνται ανάμεσό τους δεν τους πρέπει ελευθεριά».*

Αν λοιπόν οι γάτες σκέφτονταν σαν τους Τζημεροσαμαράδες κι άλλους ομοϊδεάτες τους, αντί να ομονοούσαν προ του κοινού εχθρού, θα φώναζαν έναν άγριο σκύλο, που θα έκανε τον ποντικό μια χαψιά, αλλά στη συνέχεια θα έτρωγε και καμπόσες γάτες και θα έπνιγε τις υπόλοιπες.

Ο νοών νοείτω.


Νίκος Β. Αποστόλου **

* Υμνος εις την Ελευθερίαν, του Διονύσιου Σολωμού
** μηχανικός


26.03.2018