Άποψη: Κάθοδος των ηγετών στις κοινωνίες της Ε.Ε.
Η Ευρώπη χρειάζεται με κάποιον τρόπο να ξυπνήσει… Να συναισθανθεί τους κινδύνους που τη διατρέχουν και να αλλάξει αποφασιστικά το κλίμα. Υπάρχουν τρία τελευταία γεγονότα τα οποία πρέπει να προβληματίσουν και να κινητοποιήσουν την Αγκελα Μέρκελ και τον Εμανουέλ Μακρόν. Αυτοί οι δύο, οι οποίοι ηγούνται των μεγαλύτερων κρατών-μελών της Eυρωπαϊκής Ενωσης, είναι αυτοί που εκφράζουν σήμερα την προοπτική της βαθύτερης ενοποίησης και της ενδυνάμωσης της Ευρώπης.
Αυτοί πρέπει να σηκώσουν το ιστορικό πολιτικό βάρος, να ταράξουν τα λιμνάζοντα νερά… Απαιτούνται γενναίες αποφάσεις για την επόμενη μέρα της Ευρώπης και οπωσδήποτε πλέον μια μεθοδική επικοινωνία με τους πολίτες της Γηραιάς Ηπείρου.
Να πληροφορηθούν και να συνειδητοποιήσουν οι ευρωπαϊκές κοινωνίες τι έχουν να κερδίσουν από την ολοκληρωμένη ενοποίηση –και τι έχουν βέβαια να χάσουν– μέσα σε ένα άγρια ανταγωνιστικό και πολύπλοκο διεθνές οικονομικό και γεωπολιτικό περιβάλλον. Δεν αντέχει άλλο χρονικά να παραμένει η προοπτική αυτή μια κλειστή υπόθεση των πολιτικών και οικονομικών ελίτ, με όλη τη δυσκαμψία που παρουσιάζει επιπλέον η τεχνοδομή των Βρυξελλών.
Η υπόθεση πρέπει να περάσει στους Ευρωπαίους πολίτες, οι ηγέτες πρέπει να συνομιλήσουν με την κοινωνία, να αναμετρηθούν με το ύψος των περιστάσεων. Πρέπει να ξεκαθαρίσει στους ψηφοφόρους η εικόνα και ό,τι πρόκειται να αλλάξει και τους φοβίζει στο μέλλον.
Τα μηνύματα προδίδουν ανεπάρκεια και είναι ανησυχητικά.
Πρώτον, οι πολεμικές εξελίξεις στη Συρία κατέδειξαν ότι η Ευρώπη δεν διαθέτει γεωπολιτικά ανακλαστικά. Συνθλίβεται ως ρόλος από τη σύγκρουση δύο υπερδυνάμεων, παρακολουθώντας αμήχανα ένα σκληρό παιγνίδι. Χωρίς να έχει δουλέψει τις προτεραιότητες των δικών της συμφερόντων, να έχει διαμορφώσει τη δική της στρατηγική. Δεν υπάρχει κοινή εξωτερική πολιτική στόχευση, ενιαία στρατηγικά συμφέροντα. Η διχοστασία Γερμανίας και Γαλλίας στο θέμα της Συρίας είναι χαρακτηριστική. Η αδυναμία της Ευρώπης είναι εμφανής, δεν είναι η πρώτη φορά· συνεπώς και τα κέρδη κάθε φορά από τις συγκρούσεις στη σκακιέρα είναι ασήμαντα.
Δεύτερον, στην Ουγγαρία, η ανάδειξη των εθνικιστικών δυνάμεων σε ηγεμονική πολιτική δύναμη αποκαλύπτει το έλλειμμα συνοχής και συν-αντίληψης που υπάρχει στο ίδιο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Η Ευρώπη δεν μπορεί να συμπορευτεί στο μέλλον, ανταποκρινόμενη σε παγκόσμιες προκλήσεις, με τέτοια σοβαρά προβλήματα. Με χώρες-μέλη πνιγμένες στην ξενοφοβία, πολέμιες κάθε αλλαγής, κάθε μεταναστευτικού ρεύματος. Χώρες που δεν σέβονται τους δημοκρατικούς θεσμούς και τους κανόνες δικαίου. Σε τέτοιου τύπου περιπτώσεις, με βαριά αντιδημοκρατικές συμπεριφορές όπως η Ουγγαρία, η ηγεσία της Ευρώπης πρέπει να απαντήσει αποφασιστικά.
Τρίτον, διότι ακριβώς τέτοιου μεγέθους αντιφάσεις και θεμελιώδη –για τη δημοκρατική Ευρώπη– πολιτικά προβλήματα υπονομεύουν το ίδιο το νόημα και τον σκοπό της ενοποίησης στα μάτια των λαών της. Ειδικότερα ύστερα από το ξέσπασμα μιας πολύχρονης οικονομικής κρίσης, με πολύ υψηλά ποσοστά ανεργίας. Εξ ου και τα αποτελέσματα των πρόσφατων εκλογών στην Ιταλία. Αυτές οι μεγάλες ρωγμές και το πολιτικό έλλειμμα στον ευρωπαϊκό κορμό είναι που τροφοδοτούν τα εθνικιστικά κινήματα, τη λαϊκιστική ρητορεία, την απάθεια ή την αντίδραση των πολιτών. Το κομματικό συνονθύλευμα που διεκδικεί την κυβέρνηση στην Ιταλία είναι ακόμη ένα χαρακτηριστικό παράδειγμα.
Είναι η ώρα λοιπόν να ξυπνήσει η Ευρώπη, για να μη χάσει το έδαφος κάτω από τα πόδια της… Ο κόσμος μεταβάλλεται εντυπωσιακά και δεν είναι αποκλειστικά πλέον η οικονομία στο επίκεντρο.
Οι ευρωεκλογές που θα διεξαχθούν σε έναν χρόνο είναι μια πολύ καλή ευκαιρία να ανοίξει ο μεγάλος διάλογος για την Ευρώπη από τους κορυφαίους σήμερα ηγέτες της Γηραιάς Ηπείρου… Τι θέλουμε από την Ευρώπη και πώς θα το κάνουμε, ποιος παίρνει τις αποφάσεις και σε ποιον λογοδοτεί. Οι πολιτικοί ηγέτες επιβάλλεται να κατέβουν από την κορυφή της εξουσίας στην κοινωνία, να περπατήσουν ανάμεσα στους λαούς της Ευρώπης, να τους ακούσουν και να τους εξηγήσουν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΚΟΤΟΦΩΛΟΣ
15/4/2018