Συμφωνία για «τέταρτο Ιλιντεν»;
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Ο εξωραϊσμός του Ίλιντεν, τα παιγνίδια του Ζ. Ζάεφ
και η απόγνωση της Αθήνας για λύση.
(2) “Μακεδονία του Ίλιντεν”:
Η παγίδα που στήνει ο Ζάεφ στην Ελλάδα.
(3) Ποια είναι η εξέγερση του Ίλιντεν - Η αρχή της Σλαβομακεδονικης εθνογένεσης
(4) Μακεδονικός Αγώνας- Οι απαρχές της ένοπλης φάσης του
και η πορεία προς το Ιλιντεν-Illinden.
(5) Ilindenska Republika: Η Μακεδονία που οραματίζονταν οι Σλαβόφωνοι στην Εξέγερση του Ίλιντεν.
(6) Αυτή είναι η διακήρυξη του Κρουσόβου (εξέγερση του Ίλιντεν).
(7) Μακεδονικό ζήτημα.
(8) Η εξέγερση του Ίλιντεν και οι σκοπιμότητες του Ζάεφ.
Έντονη φημολογία, περί συμφωνίας Αθήνας και Σκοπίων σε σύνθετη ονομασία πέραν των όσων έχουν κατά καιρούς δει το φως της δημοσιότητας ως πιθανή λύση, διακινείται τις τελευταίες ώρες στα Σκόπια, μετά και την συνάντηση στην Σόφια των κ.κ. Αλέξη Τσίπρα και Ζόραν Ζάεφ και το κλίμα αισιοδοξίας το οποίο εξέπεμψαν.
Πηγή προσκείμενη στον πρωθυπουργό κ. Ζάεφ και τον Υπουργό Εξωτερικών, κ. Δημητρόφ, ανέφερε στην «Κ» πως οι δυο πλευρές έχουν έλθει κοντά σε συμφωνία στο όνομα «Ιλιντέντσκα Μακεντονίγια» που έχει αναφορά στο ιστορικό ορόσημο του Ιλιντεν (Προφήτη Ηλία) και στην ένοπλη εξέγερση εναντίον των Οθωμανών του «μακεδονικού έθνους», σύμφωνα με τα Σκόπια.
Η ίδια πηγή πρόσθεσε ότι κατά την επιστροφή του σήμερα στα Σκόπια ο κ. Ζ. Ζάεφ αναμένεται να ενημερώσει τον πρόεδρο Γκιόργκι Ιβάνοφ και το αντιπολιτευτικό κόμμα VMRO DPMNE για τις συζητήσεις που είχε με τον κ. Αλ. Τσίπρα πάνω στο θέμα αυτό.
«Το όνομα αυτό είναι δεμένο με την ιστορία μας και θεωρείται πιο εύκολο να περάσει στην κοινωνία και να ισχύσει erga omnes, ενώ δεν παραπέμπει στην αρχαία, αλλά στη νεότερη Μακεδονία», εξήγησε και υποστήριξε ότι και το εθνικιστικό κόμμα VMRO, που είναι ενήμερο, δεν θα αντιταχθεί.
Όπως επίσης ενήμερες επ' αυτού φέρονται να είναι η Ε.Ε. αλλά και οι ΗΠΑ.
Η λέξη Ιλιντεν είναι για τους γείτονες ένα μυθικό όνομα, που σχετίζεται με την εθνική τους αφύπνιση.
Ανήμερα του Αγίου Ηλία (Ιλιντεν στην γλώσσα του), στις 20 Ιουλίου το 1903 (στην ΠΓΔΜ γιορτάζεται με το παλαιό ημερολόγιο δεκατρείς μέρες μετά) στην πόλη Κρούσεβο της Μακεδονίας, σημειώθηκε εξέγερση εναντίον των Οθωμανών από ένοπλα αντάρτικα τμήματα, «μακεδονικά» κατά τα Σκόπια, «βουλγάρικα» κατά την Σόφια.
Η εξέγερση επνίγη στο αίμα από τα οθωμανικά στρατεύματα άλλα έκτοτε, καταχωρήθηκε στην συλλογική συνείδηση του σλαβομακεδονικού στοιχείου ως εθνικό ορόσημο και μέχρι πρόσφατα ο εορτασμός του αποτελούσε σημείο τριβής με την Βουλγαρία.
Η εξέγερση της 20ης Ιουλίου του 1903, θεωρείται το πρώτο θεμέλιο του «μακεδονικού κράτους» στην χώρα αυτή όπου αποκαλείται το «πρώτο Ιλιντεν» και εορτάζεται με ιδιαίτερη λαμπρότητα. Ακολούθησαν το «δεύτερο Ιλιντεν» με την ίδρυση το 1944, από τον Τίτο της «Λαϊκής Δημοκρατίας της Μακεδονίας», στο πλαίσιο της ενιαίας Γιουγκοσλαβίας, που απετέλεσε και την πρώτη μορφή οργανωμένου «μακεδονικού κράτους» και το «τρίτο Ιλιντεν», το 1991 με την ανακήρυξη της «Δημοκρατίας της Μακεδονίας», ως ανεξάρτητου κράτους.
Θα υπάρξει και «τέταρτο Ιλιντεν», σε συμφωνία με την Ελλάδα, όπως θέλουν οι πληροφορίες των τελευταίων ωρών, που πάντως δεν διασταυρώνονται και γι' αυτό μεταφέρονται με κάθε επιφύλαξη, καθώς οι δυο πλευρές τηρούν σιγή;
«Κοντός ψαλμός», άλλα σε κάθε περίπτωση μια άλλη συζήτηση θα ανοίξει αφού από ελληνικής πλευράς σε επίπεδο κοινής γνώμης αλλά και πολιτικών κομμάτων, απορρίπτεται η παρουσία του όρου Μακεδονία, έστω και αν αυτό δεν παραπέμπει σε ιστορικό προσδιορισμό.
Ολα αυτά συζητούνται βεβαίως στα Σκόπια. Μένει να δούμε αν πράγματι - όπως επιμένουν στη γειτονική χώρα - είναι θετικός ο κ. Τσίπρας ή - όπως υποστηρίζεται από ελληνικές πηγές-, το όνομα αυτό έχει απορρφθεί από τον Ελληνα υπουργό Εξωτερικών κ. Νίκο Κοτζιά. Πάντως, ήδη έχουν αρχίσει να εκδηλώνονται αντιδράσεις σε επίπεδο συζητήσεων στη Βόρεια Ελλάδα.
ΣΤΑΥΡΟΣ ΤΖΙΜΑΣ
'Αμεση Ανάλυση
18/5/2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
1.
Ο εξωραϊσμός του Ίλιντεν, τα παιγνίδια του Ζ. Ζάεφ
και η απόγνωση της Αθήνας για λύση.
Σε μια ακατανόητη και παντελώς αψυχολόγητη κίνηση που θυμίζει περισσότερο εργαστηριακά πειράματα στο μάθημα «Επίλυσης διαφορών», παραπέμπει η αποδοχή από την κυβέρνηση ως βάσης για συζήτηση, του ονόματος που πρότεινε ο Ζ. Ζάεφ Republika Ilidenska Makedonija. Μια ονομασία που μπορεί θεωρητικά και τυπικά να ανταποκρίνεται σε μερικά από τα κριτήρια που σαφώς είχε θέσει στην αρχή της διαπραγμάτευσης η κυβέρνηση, αλλά οδηγεί στην υιοθέτηση ονομασίας με προσδιορισμό που εδώ και 115 χρόνια αποτελεί το Σύμβολο του «μακεδονικού» εθνικισμού και αλυτρωτισμού.
Εξάλλου δεν είναι τυχαίο ότι παγίως η Ελληνική πλευρά ζητούσε την απάλειψη κάθε αναφορά στην εξέγερση του Ιλιντεν αλλά και στην Δημοκρατία του Κρουσόβου, για την οποία υπάρχει ακόμη και σήμερα αναφορά στο Σύνταγμα της ΠΓΔΜ, καθώς αποτελούν τα σύμβολα του αλυτρωτισμού και του συνθήματος για την «απελευθέρωση» και την «αυτονόμηση» της Μακεδονίας.
Η κυβέρνηση θεωρεί ότι με την πρόταση αυτή:
- Κερδίζει όνομα σύνθετο, που θα μένει αμετάφραστο (και συνεπώς παραπέμπει σε σλαβική ταυτότητα) και διευκολύνει τον κ. Καμμένο να κάνει ελιγμό, καθώς είχε δεσμευθεί ότι δεν θα αποδεχθεί τον «όρο Μακεδονία», χωρίς όμως να έχει αποκλείσει την σλαβική εκφορά του όρου
- Πιο εύκολο να επιτύχει ο κ. Ζάεφ την συμφωνία για erga omnes χρήση της ονομασίας αυτής, καθώς θα μπορεί (θεωρητικά) να την αποδεχθεί και η αντιπολίτευση του VMRO-DPMNE.
- Και ότι υπάρχει σαφής διαχωρισμός και διάκριση με την Αρχαία Μακεδονία.
Συγχρόνως έχει πάρει δεσμεύσεις από τον κ. Ζάεφ ότι αυτό το όνομα είναι το «εισιτήριο» για την αποδοχή της erga omnes χρήσης της νέας ονομασίας.
Όμως η προτεινόμενη ονομασία αποτελεί το κλασσικό σύμβολο του αλυτρωτισμού το οποίο όχι απλώς θα υπάρχει πλέον ως αναφορά στο σύνταγμα, ή σε άλλα επίσημα κείμενα και δραστηριότητες, αλλά θα αποτελεί το νέο όνομα του ίδιου του κράτους.
Δηλαδή η προσπάθεια 27 ετών για αλλαγή της ονομασίας του γειτονικού κράτους ώστε να αντιμετωπισθεί ο αλυτρωτισμός και η καπηλεία της Αρχαίας Μακεδονίας ,θα καταλήξει στην αποδοχή μιας ονομασίας η οποία σε πρώτη φάση, δεν αφορά μεν την Κληρονομιά της Αρχαίας Μακεδονίας, αλλά εκφράζει τον πιο ακραίο εθνικισμό και αλυτρωτισμό του σλαβικού μακεδονισμού. Που με ορόσημο το Ίλιντεν και την Δημοκρατία του Κρουσόβου, έθεσε τα όρια του στον στόχο της «απελευθέρωσης όλης της Μακεδονίας». Εξάλλου η διεκδίκηση «μακεδονικής μειονότητας» στην Ελλάδα που αποτελεί ένα ακόμη στοιχείο αλυτρωτισμού, δεν αφορά προφανώς την Αρχαία Μακεδονία αλλά το σλαβόφωνο στοιχείο που συνδέεται ευθέως με την κληρονομιά της εξέγερσης του Ίλιντεν.
Η πρόταση του κ. Ζάεφ με την συγκεκριμένη ονομασία αποκαλύπτει ότι και η αλλαγή των ονομάτων σε αεροδρόμιο και αυτοκινητόδρομο, ήταν μέρος του δικού του σχεδιασμού καθώς εγκαταλείπεται η ανόητη επιχείρηση εξαρχαϊσμού (όταν ο ίδιος ο Γκλιγκόροφ είχε αποδεχθεί ότι οι Σλάβοι έφθασαν στην περιοχή μετά το 600 μ.χ.) και η «επένδυση» γίνεται στον αλυτρωτισμό που θεμελιώθηκε με την εξέγερση του Ίλιντεν.
Ξεπερνώντας όμως το ιστορικό βάρος που φέρει η συγκεκριμένη πρόταση ονομασίας, το σημαντικότερο ίσως μειονέκτημα της είναι, αυτό που θεωρείται και πλεονέκτημα της: η ονομασία όχι μόνο θα προβλέπεται αλλά θα είναι και πραγματικά αμετάφραστη (π.χ. θα ήταν ακατανόητη η μετάφραση «Δημοκρατία Αι-Λιά Μακεδονίας» ή «Ilidenska Macedonia»). Αυτό σε αντίθεση με τις άλλες ονομασίες που ήταν στο τραπέζι (όπως Gorna Makedonija ή Upper Macedonia) είναι πιο δύσχρηστη και πρακτικά οδηγεί στην διολίσθηση σε απάλειψη του συνθετικού προσδιορισμού και πρακτική χρήση παντού, του ονόματος «Macedonia».
Το επιχείρημα της αμετάφραστης ονομασίας της Burkina Faso που επικαλούνται συχνά ακαδημαϊκοί, είναι λανθασμένο καθώς δεν αντικαταστάθηκε ένα παγκοίνως γνωστό μέχρι τώρα όνομα, όπως θα είναι στην περίπτωση της «Μακεδονίας», όποτε η επιστροφή για λόγους και πρακτικούς στο παλιό όνομα θα είναι μονόδρομος.
Ακόμη κι αυτή την στιγμή, και με διαπραγματευτικό χαρτί πλέον την αντίδραση που προκαλεί η συγκεκριμένη ονομασία η κυβέρνηση οφείλει να αλλάξει τακτική και να ασκήσει πίεση στον κ. Ζάεφ να δεχθεί μια καθαρή συμφωνία.
Εξάλλου το μπαλάκι είναι στην δική του πλευρά και δεν υπάρχει κανένας λόγος να το φέρουμε στην δική μας. Και στο παιγνίδι αυτό, εφόσον διακοπεί, ο μονός που θα χάσει θα είναι ο ίδιος ο κ. Ζάεφ και η χώρα του. Τώρα είναι η στιγμή για μια καλή λύση του Σκοπιανού. Ας μην την σπαταλήσουμε.
Του Νίκου Μελέτη
https://www.liberal.gr/arthro/204883/amyna--diplomatia/2018/o-exoraismos-tou-ilinten-ta-paignidia-tou-z-zaef-kai-i-apognosi-tis-athinas-gia-lusi.html
19/5/2018
2.
“Μακεδονία του Ίλιντεν”:
Η παγίδα που στήνει ο Ζάεφ στην Ελλάδα.
Κάναμε αμάν και πώς να γλυτώσουμε από το “Νέα Μακεδονία” (“Νόβα Μακεντόνιγια”) και μας προέκυψε το “Μακεδονία του Ίλιντεν” (“Ιλιντένσκα Μακεντόνιγια”). Το γεγονός ότι η ελληνική πλευρά το έχει, έστω και κατ’ αρχήν αποδεχθεί, επιβεβαιώνει για μία φορά ακόμα ότι τόσο ο υπουργός Εξωτερικών όσο και ο πρωθυπουργός (και όχι μόνο αυτοί) δεν έχουν κατανοήσει ποιο είναι πραγματικά το εθνικό διακύβευμα σ’ αυτή την υπόθεση. Γι’ αυτό και τείνουν να θεωρούν όλες τις σύνθετες ονομασίες περίπου το ίδιο πράγμα.
Η συζήτηση, όμως, για το είδος του επιθετικού προσδιορισμού δεν είναι καθόλου σχολαστική. Για να λυθεί πραγματικά το πρόβλημα, χωρίς εκατέρωθεν ταπεινώσεις, πρέπει να επιβληθεί η σύνθετη ονομασία, που θα αντανακλά την πραγματικότητα της περιοχής κι όχι εθνικές ιδεοληψίες. Ας πάρουμε, λοιπόν, τα πράγματα από την αρχή.
Στους νεότερους χρόνους στη γεωγραφική περιοχή Μακεδονία, έτσι όπως συμβατικά έχει ορισθεί, κατοικούν πολλές εθνότητες (Έλληνες, Σλάβοι, Βούλγαροι, Αλβανοί και παλιότερα Εβραίοι και Οθωμανοί). Η Μακεδονία δεν είναι η πατρίδα ενός και μόνο έθνους. Ως εκ τούτου, οι εθνότητες που την κατοικούν έχουν δικαίωμα στη χρήση του γεωγραφικού όρου Μακεδονία, αλλά δεν έχουν δικαίωμα να τον μονοπωλούν.
Οι Σλαβομακεδόνες, όμως, τον μονοπωλούν. Ονομάζοντας το κράτος τους “Μακεδονία”, τον εαυτό τους “Μακεδόνες” και τη γλώσσα τους “μακεδονική”, ενώ είναι Μέρος αυτοπροβάλλονται σαν να είναι Όλον. Δεν πρόκειται για αθώο ατόπημα. Η κρατική ιδεολογία των Σκοπίων εμφανίζει τη Μακεδονία σαν πατρίδα του ανύπαρκτου “μακεδονικού έθνους”. Κατ’ επέκτασιν, εμφανίζει τη λεγόμενη Μακεδονία του Αιγαίου να βρίσκεται υπό ελληνική κατοχή και τη λεγόμενη Μακεδονία του Πιρίν υπό βουλγαρική κατοχή!
Το Μέρος και το Όλον
Οι Σλαβομακεδόνες δηλώνουν ότι το όνομα “Μακεδονία”/ “μακεδονική” είναι η ταυτότητά τους, επειδή μέσω αυτού νομιμοποιούν το ιδεολόγημα της “διαμελισμένης μακεδονικής πατρίδας”. Με άλλα λόγια, μονοπωλούν το όνομα “Μακεδονία” για το κράτος και “μακεδονική” για την ιθαγένεια και τη γλώσσα, με σκοπό ακριβώς το Μέρος να εγγράψει υποθήκη επί του Όλου. Αυτό ακριβώς είναι το περιεχόμενο του “Μακεδονισμού”.
Το ζητούμενο, λοιπόν, δεν είναι να βρεθεί μία οποιαδήποτε σύνθετη ονομασία, έστω και erga omnes, για να κλείσει όπως-όπως το πρόβλημα. Ζητούμενο είναι να επιβληθεί η σύνθετη ονομασία που αντανακλά την πραγματικότητα της περιοχής, που ακυρώνει το ιδεολόγημα του “Μακεδονισμού”, την προσπάθεια του Μέρους να σφετερισθεί το Όλον. Μόνο έτσι οι Σλαβομακεδόνες θα αποδεχθούν αυτό που πραγματικά αντιπροσωπεύουν στην περιοχή. Αυτός είναι ο πυρήνας του προβλήματος και μόνο αν αντιμετωπισθεί έτσι μπορεί να προκύψει μία βιώσιμη λύση, η οποία να σέβεται τις θεμιτές ευαισθησίες όλων των εθνοτήτων της περιοχής.
Το όνομα που έριξαν στο τραπέζι οι Ζόραν Ζάεφ και Νίκολα Ντιμιτρόφ είναι σύνθετη ονομασία, αλλά με ιστορικό προσδιορισμό. Πολλοί θεωρούν όχι αδίκως ότι ο ιστορικός αυτός προσδιορισμός είναι η επιτομή του αλυτρωτισμού. Είναι αλήθεια ότι εκείνη την εποχή Έλληνες και Βούλγαροι ανταγωνίζονταν για το ποιο από τα δύο αυτά έθνη θα θέσει υπό τον έλεγχό του τη γεωγραφική Μακεδονία, ιδίως το νότιο και κεντρικό τμήμα της.
Το βόρειο τμήμα της γεωγραφικής Μακεδονίας ήταν αντικείμενο ανταγωνισμού μεταξύ Σέρβων και Βουλγάρων. Είναι προφανές, λοιπόν, ότι η εξέγερση εκείνη είχε στόχο την εκδίωξη των Οθωμανών με σκοπό ολόκληρη η Μακεδονία να περιέλθει στον έλεγχο των τότε Βουλγάρων κομιτατζήδων, οι οποίοι είχαν από τότε για λόγους σκοπιμότητας υψώσει τη σημαία ενός πρώιμου βουλγαρόφρονος Μακεδονισμού. Αυτά, ωστόσο, είναι ιστορία.
Επικυρώνει τον Μακεδονισμό
Το μείζον πρόβλημα-μειονέκτημα του ονόματος “Μακεδονία του Ίλιντεν” είναι ότι, όπως και το “Νέα Μακεδονία”, αναφέρεται στην όλη Μακεδονία και όχι σε τμήμα της. Ως εκ τούτου, επικυρώνει, αντί να ακυρώνει το ιδεολόγημα του Μακεδονισμού και κατ’ επέκτασιν συντηρεί τις όποιες φαντασιακές βλέψεις των Σλαβομακεδόνων επί της ελληνικής Μακεδονίας. Οι γείτονες δεν έχουν την ισχύ να απειλήσουν την Ελλάδα, αλλά το ιδεολόγημά τους είναι αρκετό για να δηλητηριάζει τις διμερείς σχέσεις και να λειτουργεί αποσταθεροποιητικά στη Βαλκανική.
Με επιπολαιότητα που σκοτώνει, η Αθήνα μιλάει πολύ για αλυτρωτισμό, χωρίς να συνειδητοποιεί ότι το όχημα του αλυτρωτισμού δεν είναι κάποιες γενικές αναφορές στο Σύνταγμα της FYROM, αλλά το όνομα του κράτους, της ιθαγένειας, της εθνότητας και της γλώσσας. Είναι τραγικό το γεγονός ότι οι κυβερνώντες –και όχι μόνο– δείχνουν να μην κατανοούν το προφανές.
Η ΠΓΔΜ δεν είναι εθνικό κράτος. Είναι συνεταιρικό κράτος. Κύρια εθνική συνιστώσα είναι οι Σλαβομακεδόνες και δευτερεύουσα οι Αλβανομακεδόνες. Ως εκ τούτου, η ονομασία του κράτους δεν μπορεί να έχει εθνικό προσδιορισμό, δεν μπορεί το κράτος να ονομάζεται π.χ. Σλαβομακεδονία. Η ονομασία του αφενός πρέπει να είναι εθνικά ουδέτερη, προκειμένου να είναι αποδεκτή και από τις δύο εθνικές συνιστώσες, αφετέρου να καταδεικνύει πως πρόκειται για Μέρος και όχι για το Όλον.
Με άλλα λόγια η ονομασία πρέπει να είναι σύνθετη και ο επιθετικός προσδιορισμός στο “Μακεδονία” να είναι γεωγραφικός, ούτε χρονικός (“Νέα Μακεδονία”), ούτε ιστορικός (“Μακεδονία του Ίλιντεν”). Το όνομα που αντανακλά καλύτερα την πραγματικότητα είναι το “Άνω Μακεδονία”. Και ο Ζάεφ και ο Ντιμιτρόφ, άλλωστε, έχουν ομολογήσει ότι δεν μπορούν να μονοπωλούν ως κράτος τον όρο Μακεδονία, ο οποίος περιγράφει μία ευρύτερη γεωγραφική περιοχή. Γι’ αυτό και δημοσίως είχαν αποδεχθεί σύνθετη ονομασία με γεωγραφικό προσδιορισμό, όπως το “Άνω Μακεδονία” (“Γκόρνα Μακεντόνιγια”).
Δεν δέχονταν, όμως, αυτό να γίνει το νέο συνταγματικό τους όνομα. Στην πραγματικότητα, επιδίωκαν να καθιερώσουν διπλή ονομασία. Όταν, όμως, διαπίστωσαν ότι η Αθήνα δεν υποχωρεί στο erga omnes και επειδή δεν έχουν σοβαρό επιχείρημα, οχυρώθηκαν πίσω από το γεγονός ότι δεν διαθέτουν την αναγκαία πλειοψηφία στη Βουλή για να αλλάξουν το Σύνταγμά τους και πως το “Άνω Μακεδονία” δεν θα περνούσε από το δημοψήφισμα, για τη διεξαγωγή του οποίου έχει δεσμευθεί ο Ζάεφ.
Erga omnes, αλλά με όνομα-παγίδα
Αυτά, ωστόσο, είναι δικά του προβλήματα και αυτός πρέπει να τα λύσει. Αντί γι’ αυτό, όμως, επινόησε έναν ευφυή διπλωματικό ελιγμό, ο οποίος συνιστά παγίδα για την Ελλάδα. Εκμεταλλεύθηκε το γεγονός ότι ο Τσίπρας και Κοτζιάς δεν κατανοούν το εθνικό διακύβευμα και την ποιοτική διαφορά ανάμεσα στις διάφορες σύνθετες ονομασίες. Τους πάσαρε, λοιπόν, το όνομα “Μακεδονία του Ίλιντεν”, παρότι είναι δεδομένο πως αυτό το όνομα θα προκαλέσει αντιδράσεις εκ μέρους του σύνοικου αλβανικού στοιχείου, αλλά και της Βουλγαρίας.
Το επιχείρημά του είναι ότι για λόγους ιδεολογίας και παράδοσης αυτό θα υπερψηφισθεί και από την εθνικιστική σλαβομακεδονική αξιωματική αντιπολίτευση του VMRO, αλλά και θα εγκριθεί από τον λαό στο δημοψήφισμα. Με άλλα λόγια τους προσφέρει το erga omnes, αλλά για ένα όνομα το οποίο, όπως προαναφέραμε, αντί να ακυρώνει, ουσιαστικά επικυρώνει τον Μακεδονισμό.
Εκτός όλων των παραπάνω, το “Μακεδονία του Ίλιντεν” έχει και ένα πρακτικό μειονέκτημα. Δεν διευκολύνει την εκφορά του ονόματος των πολιτών αυτού του κράτους. Και επειδή ήδη διεθνώς κατά κανόνα τους αποκαλούν “Μακεδόνες” αυτό θα επικρατήσει οριστικά. Αντιθέτως, οι τρίτοι μπορούν να κατανοήσουν και να υιοθετήσουν τον όρο Upper Macedonia και κατ’ επέκτασιν τον όρο Uppermacedonians. Στη διεθνή πρακτική υπάρχουν όροι όπως π.χ. Νότια Αφρική / Νοτιοαφρικανοί.
Το μόνο πλεονέκτημα που έχει ο όρος “Μακεδονία του Ίλιντεν” είναι ότι παραπέμπει σε ένα γεγονός που εγγράφεται στο πλαίσιο του σλαβικού ιστορικού χώρου. Ως εκ τούτου διαχωρίζει αυτό το κράτος και τους Σλαβομακεδόνες από την αρχαία μακεδονική κληρονομιά. Ο διαχωρισμός αυτός δεν αρκεί, όμως, για να γίνει αποδεκτό ένα όνομα.
Η προσπάθεια των Σλαβομακεδόνων να σφετερισθούν την ιστορική κληρονομιά των αρχαίων Μακεδόνων (η κυβέρνηση Ζάεφ είναι αλήθεια ότι ανέτρεψε την πολιτική Γκρουέφσκι) ενοχλεί την ελληνική κοινή γνώμη, αλλά το κύριο πρόβλημα είναι η σύγχρονη γεωπολιτική πτυχή. Και σ’ αυτό επίπεδο, όπως έχουμε ήδη αναλύσει, η “Ιλιντένσκα Μακεντόνιγια” αποτελεί μία παγίδα, στην οποία Τσίπρας και Κοτζιάς δείχνουν έτοιμοι να πέσουν μέσα.
Σταύρος Λυγερός
Ο Σταύρος Λυγερός έχει εργασθεί σε εφημερίδες (για 23 χρόνια στην Καθημερινή), ραδιοφωνικούς και τηλεοπτικούς σταθμούς. Σήμερα αρθρογραφεί στο Πρώτο Θέμα. Συγγραφέας 13 βιβλίων. Μέλος της Συντονιστικής Επιτροπής στην εξέγερση του Πολυτεχνείου το Νοέμβριο του 1973.
https://slpress.gr/ethnika/
makedonia-tou-ilinten-i-pagida-pou-stinei-o-zaef-stin-ellada/
19 Μάϊου 2018
3.
Ποια είναι η εξέγερση του Ίλιντεν
- Η αρχή της Σλαβομακεδονικης εθνογένεσης (Photos)
Η Εξέγερση του Ίλιντεν ήταν μία επανάσταση σλαβοφώνων της Μακεδονίας που οργανώθηκε και υλοποιήθηκε στο Μακεδονικό έδαφος από την αυτονομιστική οργάνωση Εσωτερική Μακεδονο-Αδριανουπολιτική Επαναστατική Οργάνωση το καλοκαίρι του 1903 ενάντια στην Οθωμανική Αυτοκρατορία.
Σήμερα αυτή η επανάσταση γιορτάζεται στην πΓΔΜ ως εθνική επέτειος και για πολλούς στη χώρα θεωρείται η αρχή της Σλαβομακεδονικης εθνογένεσης, ενώ την υιοθετεί και η Βουλγαρία.
Ονομάστηκε έτσι από την ημέρα που ξεκίνησε, την ημέρα του Προφήτη Ηλία, στις 20 Ιουλίου (Ιουλιανό Ημερολόγιο) / 2 Αυγούστου 1903 (γρηγοριανό ημερολόγιο), στο Βιλαέτι του Μοναστηρίου και συγκεκριμένα στους καζάδες Αχρίδας, Πρέσπας, Κιτσόβου, Μοναστηρίου, Φλώρινας, Καστοριάς και Καϊλαρίων, όπου σημειώθηκε και η πιο έντονη και εντυπωσιακή σε αποτελέσματα δράση, στα βόρεια διαμερίσματα του Βιλαετίου της Θεσσαλονίκης, που γειτόνευαν με τη βουλγαρική ηγεμονία και σε ορισμένες περιοχές του Βιλαετίου της Αδριανούπολης, κυρίως στην περιοχή των Σαράντα Εκκλησιών.
H γεωπολιτική κατάσταση
Στις αρχές του 20ου αιώνα η Οθωμανική αυτοκρατορία κατέρρεε κάτω από το παλιό μοντέλο διοίκησης, την γραφειοκρατία και την διαφθορά, την αύξηση των εισαγωγών με βιομηχανικά προϊόντα, την αύξηση της τιμής των αγροτικών προϊόντων, την αδυναμία της να εκβιομηχανιστεί. Η οικονομική δύναμη του μουσουλμανικού πληθυσμού στην Μακεδονία και την Θράκη εξασθενούσε και οι χριστιανικοί και εβραϊκοί πληθυσμοί, ιδιαίτερα των πόλεων και των κωμοπόλεων, είχαν αποκτήσει μεγάλη ευρωστία που αντικατοπτρίζονταν στην άνοδο του βιοτικού και του μορφωτικού επιπέδου. Οι χριστιανικοί και εβραϊκοί πληθυσμοί είχαν αποκτήσει τον έλεγχο του εμπορίου, της οικιακής βιοτεχνίας ακόμα και της τουρκικής διοίκησης, όπου παρατηρούνται συχνά φαινόμενα διαφθοράς. Στις αγροτικές περιοχές, ενώ τις εκτάσεις τις είχανε παλαιότερα οι μεγάλοι τούρκοι γαιοκτήμονες οι οποίοι συμπεριφέρονταν άδικα και βάναυσα στους χριστιανούς εργάτες με παρακράτηση της αμοιβής τους, σε πολλές περιπτώσεις, όπως βιλαέτι του Μοναστηρίου, οι χριστιανικοί και οι εβραϊκοί πληθυσμοί είχαν αποκτήσει ακόμα και τις μισές εκτάσεις των παλαιών τσιφλικίων.
Τα ανταρτικά σώματα των διάφορων εθνικών ομάδων προσπαθούσαν με θεμιτά ή όχι μέσα, συχνά με την βία, να εκφοβίσουν τον αντίπαλο εθνικό πληθυσμό. Τα νέα σλαβόφωνα κράτη (Βουλγαρία, και Σερβία) αλλά και η Ελλάδα άρχισαν να διεκδικούν τα κομμάτια της Μακεδονίας και της Θράκης βασιζόμενοι σε ιστορικούς και εθνοτικούς λόγους. Ο χριστιανικός πληθυσμός της περιοχής ήταν εθνοτικά μικτός αλλά με πατριαρχική πλειοψηφία, και οι διεκδικήσεις κάθε κράτους βασιζόταν σε ανταγωνιστικές αξιώσεις από διάφορες αυτοκρατορίες του μακρινού παρελθόντος.
Ο ανταγωνισμός για τον έλεγχο των εδαφών βασίστηκε σε μεγάλο βαθμό σε εκστρατείες προπαγάνδας και ανταγωνισμού μέσω των εκκλησιών, της Βουλγαρικής Εξαρχίας και του Πατριαρχείου, για την κυριότητα των ναών και της γλώσσας την ώρα της Θείας Λειτουργίας, αλλά ιδιαίτερα των σχολείων, που ελέγχονταν κυρίως από τον τοπικό μητροπολίτη, με σκοπό την δημιουργία εθνικής συνείδησης στον τοπικό πληθυσμό. Στην περιοχή εμφανίζονται διάφορες ομάδες εντεταλμένων παραστρατιωτικών και ανταρτών, οι οποίοι σε αρκετές περιπτώσεις υποστηρίζονται από τον τοπικό πληθυσμό ή τον τρομοκρατούν, και υποστηρίζονται ανεπίσημα από τις κυβερνήσεις βαλκανικών κρατών εκείνης της περιόδου. [3][4]. Κάθε τάση προσπαθούσε να ελέγξει την λειτουργία των σχολείων και των εκκλησιών ώστε να μπορεί να δηλώσει σε δεύτερο χρόνο την δύναμη της κοινότητάς της απέναντι κυρίως στους προξένους, εκπροσώπους των δυνάμεων της Δύσης στην περιοχή, και σε κάθε επόμενη μεταστροφή των γεγονότων.
Προετοιμασία της εξέγερσης
Το 1897 δημιουργήθηκε η Σλαβόφωνη Εσωτερική Μακεδονο-Αδριανουπολιτική Επαναστατική Οργάνωση (ΕΜΑΕΟ) ώστε να οργανώσει και να προκαλέσει μια εξέγερση, με την υπόσχεση αυτοδιάθεσης και αυτονομίας στον τοπικό πληθυσμό. Αρχική επιδίωξη της ήταν έπειτα από την αυτονόμηση της Μακεδονίας και της Θράκης, να ενταχθούν οι δυο περιοχές στο Βουλγαρικό Βασίλειο, όπως έγινε στην περίπτωση της Ανατολικής Ρωμηλίας όταν- με την Συνθήκη του Βερολίνου (1878)- η περιοχή αυτονομήθηκε και αργότερα, με πραξικόπημα ενάντια στην οθωμανική αρχή, προσαρτήθηκε στην Βουλγαρία. Ωστόσο πριν την εξέγερση του Ίλιντεν η οργάνωση είχε ανοιχθεί σε μεγαλύτερο μέρος του Μακεδόνικου πληθυσμού και η ιδέα της ένωσης με τη Βουλγαρία είχε εγκαταλειφθεί.
Η οργάνωση, που άλλαζε διάφορα ονόματα πριν και μετά την εξέγερση, ξεκίνησε κυρίως ως Βουλγαρομακεδόνικη υποστηρίζοντας την ιδέα της αυτόνομης Μακεδονίας αλλά και των περιοχών της Αδριανούπολης με την Θράκη που ανήκαν στην Οθωμανική αυτοκρατορία και την προστασία της Βουλγαρικής εθνικής ταυτότητας. Η οργάνωση είχε ως σύνθημα το «Η Μακεδονία για τους Μακεδόνες».
Σύντομα στην οργάνωση αυτή δημιουργήθηκαν δύο ρεύματα. Το ένα, οι Αυτονομιστές, υποστήριζε την αυτονόμηση της Μακεδονίας ως υπόσχεση για την διαφύλαξη της υπόσχεσης της αυτονομίας και αυτοδιάθεσης της περιοχής, ενώ η άλλη ομάδα, που δημιουργήθηκε από μέλη του Ανώτατου Μακεδονικου Κομιτάτου, μιας οργάνωσης που ιδρύθηκε το 1894 στην Σόφια, υποστήριζε την άμεση προσχώρηση στην Βουλγαρία. Τα μέλη της ομάδας αυτής ονομάστηκαν Ενωτικοί ή Βερχοβιστές, σε αντίθεση με τους Αυτονομιστές, επειδή πίστευαν στον υπέρτατο στόχο, την άμεση προσάρτηση της Μακεδονίας στην Βουλγαρία.
Έτσι η οργάνωση ΕΜΑΕΟ που δημιούργησε το Ίλιντεν φαίνεται πως είχε ως τελικό στόχο την απελευθέρωση των υπόδουλων Χριστιανών από τον Σουλτάνο και τους Οθωμανούς-τη στιγμή που οι ντόπιοι έβλεπαν την Οθωμανική Αυτοκρατορία να καταρρέει και να δημιουργούνται τα πρώτα βαλκανικά κράτη (με εξαίρεση την Ελλάδα που είχε ήδη δημιουργήσει το πρώτο εθνικό κράτος το 1830)-και μία αυτόνομη ή ανεξάρτητη Μακεδονία πιθανότατα μέσα σε μία ομόσπονδη ένωση Βαλκανικών κρατών.
Η επιλογή της 20ης Ιουλίου, ημέρας του Προφήτη Ηλία, ήρθε ύστερα από μια σειρά πολλών αναβολών, ώστε να οργανωθεί με τον κατάλληλο τρόπο και με την συμμετοχή του τοπικού πληθυσμού. Η εξέγερση στην Μακεδονία εκδηλώθηκε στο βιλαέτι του Μοναστηρίου και υποστηρίχθηκε από βουλγαρόφιλους και σλαβόφωνους των αγροτικών περιοχών αλλά και σε κάποιο βαθμό και από τον Αρμανικό (Βλάχικο) και ελληνόφωνο πληθυσμό της περιοχής.
Σε μήνυμα του προς τον πατέρα του, Στέφανο, στις 25 Ιουλίου ο Ίων Δραγούμης έγραψε ότι "έχομεν σλαυικήν επανάστασιν εν Μακεδονία [...] Άπαντες οι σλαυόφωνοι πληθυσμοί ηκολούθησαν το κομιτάτον, ορθόδοξοι και σχισματικοί, και οι πλείστοι εκουσίως" και ότι οι επαναστάτες καταλάμβαναν κωμοπόλεις και χωριά κατοικούμενα από βλαχόφωνους και αλβανόφωνους, όπως το Κρούσοβο, το Πισοδέρι και το Νυμφαίο.[8] Η κατοχή του Κρουσόβου από τους επαναστάτες κράτησε ακριβώς δέκα μέρες μέχρι τις 12 Αυγούστου ανακηρύσσοντας τη Δημοκρατία του Κρούσεβο υπό την προεδρία του δασκάλου Νικόλα Κάρεβ.
Στις 6 Αυγούστου 1903 / 19 Αυγούστου, ημέρα εορτής της Μεταμορφώσεως, έγινε η εξέγερση Βουλγάρων αγροτών στο βιλαέτι της Αδριανούπολης και οδήγησε στον έλεγχο μιας μεγάλης περιοχής στα όρη της Στράντζα κοντά στη Μαύρη Θάλασσα και ανακηρύχτηκε η δημιουργία αυτόνομης διοίκησης των ελεύθερων περιοχών με το όνομα Δημοκρατία της Στράντζα και μιας προσωρινής κυβέρνησης με έδρα την πόλη Βασιλικό (σήμερα Τσάρεβο της Βουλγαρίας, στην επαρχία Μπουργκάς). Η προσωρινή κυβέρνηση διατηρήθηκε συνολικά για είκοσι μέρες μέχρι την καταστολή της εξέγερσης από τον οθωμανικό στρατό.
Όταν η εξέγερση εξαπλώθηκε πολλά ηγετικά στελέχη σκοτώθηκαν σε μάχες με τους Οθωμανούς και η δράση της εξέγερσης καταστάλθηκε μέσα σε διάστημα λίγων μηνών, ενώ πολλοί που στρατεύτηκαν με τους εξεγερθέντες σκοτώθηκαν, φυλακίστηκαν ή κατέφυγαν στις ορεινές περιοχές. Η οθωμανική διοίκηση έβλεπε τώρα με μεγαλύτερη καχυποψία τους χριστιανικούς πληθυσμούς, και αντί να εφαρμόσει μεταρρυθμίσεις για την βελτίωση των βασικών δικαιωμάτων του χριστιανικού στοιχείου, η καταπίεση εντάθηκε και δοκιμάστηκε η εμπιστοσύνη του πληθυσμού σε ανάλογες μελλοντικές αυτονομιστικές ενέργειες.
Πιθανολογείται ότι ένας από τους κυριότερους στόχους της εξέγερσης, που ήταν η εμπλοκή των Μεγάλων Δυνάμεων, επετεύχθη και κατάφεραν να πείσουν τις ευρωπαϊκές δυνάμεις να προσπαθήσουν να παρέμβουν στον σουλτάνο ώστε να υιοθετήσει μια πιο διαλλακτική στάση απέναντι στους χριστιανούς υπηκόους, αν και η πίεση αντίθετα εντάθηκε στο χριστιανικό στοιχείο και οδήγησε, μετά την Επανάσταση των Νεότουρκων, στη κήρυξη του Α’ Βαλκανικού Πολέμου το 1912.
Σύμφωνα με τον Βρετανό ερευνητή H. N. Brailsford: το Ίλιντεν ήταν η πρώτη οργανωμένη απόπειρα του βουλγαρικού στοιχείου στην Μακεδονία και την Θράκη, μετά την διακήρυξη της ανεξαρτησίας της Βουλγαρίας το 1903.
Η Στάση της Ελλάδας
Η στάση του τότε Ελληνικού κράτους, αν και δεν έχει ξεκαθαριστεί απόλυτα ιστορικά, επάνω στην Σλάβομακεδόνικη επανάσταση του Ίλιντεν δεν φαίνεται να ήταν θετική γιατί προφανώς μια αυτόνομη ή ανεξάρτητη Μακεδονία θα ήταν κόντρα στις εδαφικές βλέψεις της χώρας στην περιοχή. Σύμφωνα με τον Πεζά, τον τότε πρόξενο της Ελλάδας στο τότε Οθωμανικό Μοναστήρι (Μπίτολα), και τα όσα γράφει σε έκθεση προς τον πρόεδρο της ελληνικής κυβέρνησης το 1902, η επερχόμενη εξέγερση (Ίλιντεν) έχει ως στόχο μια αυτόνομη ή ανεξάρτητη Μακεδονία, προτίθενται να την ακολουθήσουν και πατριαρχικοί και εξαρχικοί πληθυσμοί και περιγράφονται οι άθλιες συνθήκες ζωής πολλών Μακεδόνων (κυρίως αγροτών). Ο ίδιος ο Πεζάς αναφέρει πως ο ίδιος και το Ελληνικό κράτος επιδιώκει μια συνεργασία με τις Οθωμανικές αρχές και δίνει μάλιστα σε αυτές όλες τις πληροφορίες που έχει μαζέψει σχετικά με τις κινήσεις των αυτονομιστών, καθώς επιθυμεί τη συντριβή του κινήματος. Αναφέρει ακόμα πως η Ελλάδα ενδιαφέρεται για την ηρεμία και την ευημερία της Οθωμανικής αυτοκρατορίας, καθώς φοβάται πως η αναταραχή θα μπορούσε να επεκταθεί και μέσα στην Ελλάδα. Τις παραμονές της επανάστασης ο νέος πρόξενος της Ελλάδας στο Μοναστήρι Κ.Κυπραίος αναφέρει πως υπάρχει συνεργασία του με την Οθωμανική αυτοκρατορία σε επίπεδο πληροφοριών για την επερχόμενη επανάσταση και πως ξοδεύονται χρήματα για προπαγάνδα που θα απέτρεπε τον πατριαρχικό πληθυσμό να μπει στην επανάσταση. Τέλος ο τότε μητροπολίτης Καστοριάς Γερμανός Καραβαγγέλης χαρακτηρίζει με ύβρεις τους επαναστάτες, ενώ φαίνεται πως ο συνεργάτης του και συνεργάτης των Οθωμανών Βαγγέλης Στρεμπενιώτης με τους άντρες του είχε συμμετοχή σε μία εκστρατεία κατά των επαναστατών στις 4 Αυγούστου.
ΠΗΓΗ
https://el.wikipedia.org/wiki/%CE%95%CE%BE%CE%AD%CE%B3%CE%B5%CF%81%CF%83%CE%B7_%CF%84%CE%BF%CF%85_%CE%8A%CE%BB%CE%B9%CE%BD%CF%84%CE%B5%CE%BD
4.
Σπυρίδων Σφέτας:Μακεδονικός Αγώνας- Οι απαρχές της ένοπλης φάσης του
και η πορεία προς το Ιλιντεν-Illinden.
5.
Ilindenska Republika: Η Μακεδονία που οραματίζονταν οι Σλαβόφωνοι
στην Εξέγερση του Ίλιντεν.
6.
Αυτή είναι η διακήρυξη του Κρουσόβου (εξέγερση του Ίλιντεν).
7.
Μακεδονικό ζήτημα
8.
Η ΕΞΕΓΕΡΣΗ ΤΟΥ ΙΛΙΝΤΕΝ ΚΑΙ ΟΙ ΣΚΟΠΙΜΟΤΗΤΕΣ ΤΟΥ ΖΑΕΦ.
Η επικαιρότητα επιβάλλει να θυμηθούμε σήμερα (Μάϊος 2018) την ψευδοεπανάσταση του Ίλιντεν. Μαθαίνουμε από δημοσιογραφικές πηγές ότι ο κ. Ζάεφ, πρωθυπουργός των Σκοπίων, πρότεινε στον Έλληνα πρωθυπουργό το όνομα «Δημοκρατία της Μακεδονίας του Ίλιντεν». Η λέξη Ίλιντεν στα βουλγαρικά σημαίνει: ημέρα του Προφήτη Ηλία. Στις 20 Ιουλίου 1903 στην τουρκοκρατούμενη Μακεδονία οι Βούλγαροι κομιτατζήδες της οργανώσεως ΒΜΡΟ (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση) προσπάθησαν να ξεσηκώσουν τον αγροτικό χριστιανικό πληθυσμό με το ψευδές σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες». Ανατίναξαν δύο τηλεγραφικούς στύλους, ξήλωσαν λίγα μέτρα σιδηροδρομικής γραμμής, εισήλθαν για λίγο σε ορισμένα χωριά και μετά εξαφανίσθηκαν αφήνοντας τον τακτικό τουρκικό στρατό να ξεσπάσει σε αθώους.
Θύματα της οθωμανικής εκδικήσεως ήσαν τρεις βλαχόφωνες ελληνικές κωμοπόλεις. Το Κρούσοβο, που ανήκει σήμερα στα Σκόπια, η Κλεισούρα και το Νυμφαίο στη Δυτική Μακεδονία. Η εξέλιξη αυτή αφ’ ενός μεν ξεσκέπασε τα σχέδια των κομιταζήδων, ότι ουσιαστικά ενδιαφέρονταν για τη Μεγάλη Βουλγαρία, αφ’ ετέρου δε αφύπνισε διπλωμάτες, στρατιωτικούς και εθελοντές στην ελεύθερη Ελλάδα. Η ένοπλη φάση του Μακεδονικού Αγώνα κορυφώθηκε από το 1903 έως το 1908 με σημαντικές επιτυχίες του Ελληνισμού. Η εξέγερση του Ίλιντεν είχε ανθελληνική στόχευση, έγινε με όραμα τη Μεγάλη Βουλγαρία και οποιαδήποτε συμπερίληψή της στο όνομα των Σκοπίων θα υπενθυμίζει τον χάρτη του βουλγαρικού εθνικισμού που περιλάμβανε τη Θεσσαλονίκη και όλη τη Μακεδονία.
Η εξέγερση του Ίλιντεν αξίζει να μελετάται και σήμερα για δύο κυρίως λόγους:
Πρώτον, διότι έχουν δημοσιευθεί από το Μουσείο Μακεδονικού Αγώνος οι εκθέσεις των Προξένων των Ευρωπαϊκών Δυνάμεων. Στα κείμενα αυτά, που εστάλησαν το 1903 από τη Θεσσαλονίκη προς τις ευρωπαϊκές κυβερνήσεις, οι Πρόξενοι πουθενά δεν ομιλούν για «Μακεδονικό Ἐθνος». Η σύγκρουση ήταν μεταξύ Ελλήνων και Βουλγάρων κάτω από το βλέμμα των Οθωμανών που κατείχαν τότε τη Μακεδονία. Το «Μακεδονικό Έθνος» κατασκευάσθηκε το 1944 από τον Τίτο.
Δεύτερον, διότι από την κατασκευή του τεχνητού «Μακεδονικού Έθνους» το 1944 μέχρι πέρσυ (2017) ο εορτασμός της επετείου δίχαζε Σκοπιανούς και Βουλγάρους. Οι Σκοπιανοί θεωρούν τους ηγέτες των εξεγερθέντων ως «Μακεδόνες», ενώ οι Βούλγαροι τους θεωρούν Βουλγάρους και ήρωες της εθνικής αφύπνισης του λαού τους. Μετά το 2017 έχει αρχίσει μία εμφανής πολιτική, εκκλησιαστική και πολιτιστική προσέγγιση μεταξύ των δύο κρατών και ο Ζόραν Ζάεφ σε αρκετές δηλώσεις του δείχνει να προσεγγίζει τις βουλγαρικές απόψεις.
Την Ελλάδα δεν την αφορά η διμερής διαμάχη Σκοπιανών και Βουλγάρων ιστορικών. Την ενδιαφέρει να μην χρησιμοποιηθεί ένας όρος που εκφράζει σήμερα δύο αλυτρωτισμούς και επεκτατισμούς: Τον ψευδομακεδονικό και τον βουλγαρικό.
Και σε τελευταία ανάλυση η όλη συζήτηση για τη σύνθετη ονομασία είναι λανθασμένη. Ποιος μας εγγυάται ότι θα τιμωρηθούν τα Σκόπια, αν μετά από λίγους μήνες αλλάξουν το όνομά τους με απόφαση της Βουλής; Δηλαδή αν απορρίψουν τον προσδιορισμό (Άνω, Νέα, Ίλιντεν κλπ) και κρατήσουν μόνον τον όρο «Μακεδονία»; Το εθνικό συμφέρον επιβάλλει να σταματήσει τώρα κάθε διαπραγμάτευση, η οποία οδηγεί σε απαράδεκτη εθνική υποχώρηση!
Κωνσταντίνος Χολέβας – Πολιτικός Επιστήμων
http://www.anixneuseis.gr/?p=189912
18 /5/2018
9.
Πρέσβης ε.τ Αλ. Μαλλιάς:
Κοντά σε συμφωνία αλλά θέμα εσωτερικών συναινέσεων.
Προφανής η πίεση στη ΠΓΔΜ για καίριες υποχωρήσεις.Ακόμη κι αν βρισκόμαστε κοντά σε συμφωνία με την ΠΓΔΜ, το κρίσιμο είναι η αιρεσιμότητα αυτής της συμφωνίας, υπό το βάρος συμφωνίας ή όχι στο εσωτερικό των δύο χωρών και ιδίως της Ελλάδας μεταξύ των πολιτικών κομμάτων , λέει ο πρέσβης ε.τ Αλέξανδρος Μαλλιάς στον 98.4.
Είναι προφανές ότι η πίεση στη ΠΓΔΜ για περαιτέρω υποχωρήσεις βρίσκει έδαφος, αφού η Ελλάδα είναι η χώρα που δεν πιέζεται χρονικά για την επίτευξη συμφωνίας, λέει ο πρέσβης ε.τ Αλ. Μαλλιάς. Η συμφωνία αυτή θα πρέπει να είναι για όλα και μάλιστα δεμένη σε βάθος χρόνου και όχι έωλη σε όποιες πολιτικές αλλαγές στο εσωτερικό των Σκοπίων στο μέλλον. Όμως όπως σημείωσε, ακόμη κι αν βρισκόμαστε κοντά σε συμφωνία με την ΠΓΔΜ, το κρίσιμο είναι η αιρεσιμότητα αυτής της συμφωνίας, υπό το βάρος συμφωνίας ή όχι στο εσωτερικό των δύο χωρών και ιδίως της Ελλάδας μεταξύ των πολιτικών κομμάτων.
18 /5/2018
10.
Κωνσταντίνος Γρίβας :
Ακατανόητη η σπουδή της Ελλάδας για συμφωνία με την ΠΓΔΜ.
Ακατανόητη η στάση του μεγαλύτερου τμήματος του πολιτικού κόσμου της χώρας να επιδιώκει με σπουδή συμφωνία με την ΠΓΔΜ , όταν οποιαδήποτε λύση στο ονοματολογικό και μάλιστα χωρίς ουσιαστική πίεση ή κίνδυνο για την Ελλάδα, με παράγωγο της λέξης «Μακεδονία» , θα συνιστά εθνική ήττα ιδίως στο κομμάτι της εκχώρησης της ιστορικής μας εθνικής συλλογικής συγκρότησης, είπε στον 98.4 ο καθηγητής Γεωπολιτικής στη Σχολή Ευελπίδων και το Πανεπιστήμιο της Αθήνας Κωνσταντίνος Γρίβας.
Παρότι οι ΗΠΑ πιέζουν για ένταξη της ΠΓΔΜ στο ΝΑΤΟ, θέτουν ως όρο λύση με την Ελλάδα στο ονοματολογικό, αντίθετα το ύποπτο εδώ είναι ο επίμονος ρόλος της Γερμανίας για παρέμβαση στα Βαλκάνια ακόμη και με χρήση από τα Σκόπια του ονόματος «Μακεδονία», λέει ο καθηγητής γεωπολιτικής Κωνσταντίνος Γρίβας . Ο ίδιος μίλησε για τις εξελίξεις στη Τουρκία αλλά και για το νέο φαινόμενο των παραβιάσεων με μη επανδρωμένα αεροσκάφη στο Αιγαίο. Πάντως για την ΠΓΔΜ σημείωσε ότι είναι ακατανόητη η στάση του μεγαλύτερου τμήματος του πολιτικού κόσμου της χώρας να επιδιώκει με σπουδή συμφωνία με την ΠΓΔΜ , όταν οποιαδήποτε λύση στο ονοματολογικό και μάλιστα χωρίς ουσιαστική πίεση ή κίνδυνο για την Ελλάδα, με παράγωγο της λέξης «Μακεδονία» , θα συνιστά εθνική ήττα.
18 /5/2018
11.
Γιώργος Καπόπουλος :
Κοντά σε πλαίσιο συμφωνίας με ΠΓΔΜ.
Αργεί η ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων στην Ε.Ε. Αθήνα και Σκόπια βρίσκονται κοντά όσο ποτέ άλλοτε σε ένα πλαίσιο συμφωνίας, χωρίς όμως τα αγκάθια να εκλείπουν και κυρίως για το εσωτερικό της γειτονικής χώρας , η οποία όμως πλέον κατανοεί ότι χωρίς την Ελλάδα είσοδος σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ δεν υπάρχει , λέει ο αναλυτής διεθνών γεγονότων στην εφημερίδα «Έθνος» Γιώργος Καπόπουλος στον 98.4.
Από την Γαλλία και την Ισπανία , μέχρι την Κομισιόν και άλλες χώρες της Ε.Ε. είναι σαφές ότι η ένταξη των Δυτικών Βαλκανίων δεν θα είναι μια εύκολη υπόθεση με βάση τα δεδομένα εντός της Ε.Ε. Αυτό αντιλαμβάνεται και η πλευρά των Σκοπίων ότι δεν αφορά καν την επίλυση του ονοματολογικού με την Ελλάδα, λέει ο δημοσιογράφος Γιώργος Καπόπουλος. Ο ίδιος μιλάει για τα νέα δεδομένα στη Ιταλία που θα επηρεάσουν την ευρωζώνη αλλά και τις οικονομικές εξελίξεις που διαμορφώνονται στη Τουρκία. Όπως σημειώνει , Αθήνα και Σκόπια βρίσκονται κοντά όσο ποτέ άλλοτε σε ένα πλαίσιο συμφωνίας, χωρίς όμως τα αγκάθια να εκλείπουν και κυρίως για το εσωτερικό της γειτονικής χώρας , η οποία όμως πλέον κατανοεί ότι χωρίς την Ελλάδα είσοδος σε Ε.Ε. και ΝΑΤΟ δεν υπάρχει.
18 /5/2018