Ναι, είναι πραξικόπημα
Με κάθε οπτική γωνία τύπου και ουσίας της Δημοκρατίας η ανάθεση του σχηματισμού κυβέρνησης σε τεχνοκράτες και όχι στον συνασπισμό των δύο πρώτων κομμάτων, που έχουν πλειοψηφία στο λαό και στη Βουλή, είναι πραξικόπημα. Ο λαός έχει- ακόμα- στη Δημοκρατία το δικαίωμα να είναι ηλίθιος, ανενημέρωτος, αφελής, κοντόφθαλμος. Ή απλώς απηυδισμένος. Ή ό,τι θέλει! Εξακολουθεί, όμως, με την ψήφο του να είναι κυρίαρχος. Αν δεν είναι δεν έχουμε Δημοκρατία.
Για όσους δεν έχουν πειστεί ακόμα ότι η Δημοκρατία είναι το μεγάλο θύμα της γερμανικής παντοκρατορίας στην Ευρώπη και της παντοκρατορίας των αγορών στον κόσμο, η Ιταλία είναι ένα θαυμάσιο παράδειγμα.
Αυτά, για όσους δεν ήταν εδώ, ή δεν ήθελαν να είναι εδώ όταν το Βερολίνο και η τρόικα υποχρέωσαν σε παραίτηση έναν εκλεγμένο πρωθυπουργό, τον Γιώργο Παπανδρέου, για να διοριστεί ένας τεχνοκράτης, ο Λουκάς Παπαδήμος, μόλις ο εκλεγμένος δήλωσε την πρόθεσή του να θέσει σε δημοψήφισμα στο λαό το πακέτο μέτρων του Πρώτου, δικού του, Μνημονίου.
Και για να γίνω απολύτως σαφής, ώστε να ορίσουμε τη Δημοκρατία, ξεκαθαρίζω ότι κατά τη γνώμη μου ο Γιώργος Παπανδρέου αποτέλειωσε την οικονομική καταστροφή της πολιτικής Κ. Καραμανλή, που έδωσε το δικαίωμα να γίνει η Ελλάδα στόχος των αγορών. Και με την άφρονα πολιτική του 2009 και με την πρόσκληση του ΔΝΤ το 2010. Αυτά είναι άσχετα με τη λαϊκή βούληση και την ισχύ της ψήφου του λαού.
Ομοίως, ο υποφαινόμενος θεωρεί το κίνημα των 5 αστέρων στην Ιταλία μια επικίνδυνο απολιτική καρικατούρα, μια φάρσα χωρίς σοβαρότητα. Όπως θεωρεί τη Λέγκα του Βορά μια εξ ίσου επικίνδυνη ξενοφοβική συνύπαρξη ακροδεξιών και δεξιών, με αποσχιστικές διαθέσεις. Κι αυτά είναι επίσης άσχετα με τη λαϊκή βούληση και την ισχύ της λαϊκής ψήφου.
Θυμίζω, ότι στις εκλογές πριν το 1981 ο Ανδρέας Παπανδρέου θεωρείτο καταστροφή της Ελλάδας για ποικίλους λόγους. Και ο υπογράφων ήταν ένας από τους υποστηρικτές αυτής της άποψης για τον αμοραλισμό του. Αυτό δεν έδινε το δικαίωμα σε κανέναν να αμφισβητήσει τη βούληση της πλειοψηφίας του λαού, που ήθελε τον Ανδρέα να ηγείται της χώρας.
Αντιστοίχως, η συγκυβέρνηση Μητσοτάκη- Φλωράκη- Κύρκου- Ανδρέα ήταν όνειδος για ένα μεγάλο κομμάτι του λαού. Όπως και η επόμενη κυβέρνηση Μητσοτάκη. Αυτή όμως ήταν η τελική βούληση της πλειοψηφίας. Την οποία οφείλει κανείς να σέβεται αν θέλει να έχει δημοκρατία.
Εδώ και τρία χρόνια κατακρίνουμε τη συγκυβέρνηση ΣΥΡΙΖΑ- ΑΝΕΛ επειδή ακριβώς κυβερνά σαν σατράπης, με δείγματα επιβουλής της αρχής της πλειοψηφίας για το μέλλον της χώρας. Με διάφορους εκλογικούς νόμους. Και θυμίζω ότι και πριν και μετά το 2015 ένα μεγάλο κομμάτι του λαού θεωρούσε και θεωρεί τον ΣΥΡΙΖΑ ό,τι πιο επικίνδυνο έχει συμβεί στην Ελλάδα.
Παρ' όλα αυτά, η συντριπτική πλειονότητα των Ελλήνων περιμένει τις εκλογές για να μαυρίσει την κυβέρνηση ή να ψηφίσει ό,τι της αρέσει. Δεν προσδοκά ούτε από το Βερολίνο ούτε από τις Βρυξέλλες ούτε από πουθενά αλλού να της υποδείξουν ποιος θα τους κυβερνά. Αυτό λέγεται Δημοκρατία.
Και Δημοκρατία λέγεται η μάχη μεταξύ δανειστών και συγκυβέρνησης για την επιβολή των μέτρων λιτότητας και του Μνημονίου του ΣΥΡΙΖΑ. Για τα οποία ευθύνεται στο 100% η ελληνική κυβέρνηση. Εκείνη ανέτρεψε τις προσδοκίες των ψηφοφόρων. Εκείνη υπέκυψε στους εκβιασμούς των δανειστών. Εκείνη πούλησε το δημοψήφισμα. Εκείνη άλλαξε πολιτική στάση. Θα μπορούσε να αρνηθεί και να παραιτηθεί. Τότε θα είχαμε πραξικόπημα.
Θα μπορούσε να αρνηθεί και να ακολουθήσει την πολιτική Βαρουφάκη. Μπορεί να πλήρωνε τρομερό τίμημα η χώρα. Μπορεί και όχι. Μπορεί βραχυχρόνιο, μπορεί μακροχρόνιο. Αλλά, ό,τι γινόταν θα γινόταν με όρους Δημοκρατικής λειτουργίας. Θα είχαμε Δημοκρατία. Δηλαδή, η ισχύς της ψήφου του λαού, σύμφωνα με τον εκλογικό του νόμο, θα κυβερνούσε τη χώρα. Κανείς ξένος.
Στην Ιταλία έγινε καθαρό πραξικόπημα. Ο πρόεδρος της Δημοκρατίας αφαίρεσε την εντολή που είχε δώσει στην συγκυβέρνηση πλειοψηφίας 5 Αστέρων και Λέγκας και παρέδωσε την εξουσία σε έναν τεχνοκράτη, μη εκλεγμένο για να σχηματίσει κυβέρνηση μη εκλεγμένων τεχνοκρατών. Με το αιτιολογικό ότι ο υπουργός Οικονομικών που πρότειναν οι δύο πολιτικοί σχηματισμοί ήταν εχθρός του ευρώ και κινδύνευε η ιταλική οικονομία. Τρίχες!
Η πραγματικότητα είναι ότι ο υπουργός Οικονομικών που πρότεινε η συγκυβέρνηση και ο εντολοδόχος πρωθυπουργός Τζ. Κόντε δεν είναι αρεστός στο Βερολίνο και στις Βρυξέλλες. Τόσο απλό!
Και δεν είναι αρεστός γιατί έχει χαρακτηρίσει το ευρώ ως ένα αποτυχημένο νόμισμα που σχεδιάστηκε κακά από τους Γερμανούς για να εξυπηρετεί αποκλειστικά τα γερμανικά συμφέροντα, καταστρέφοντας κοντόφθαλμα τις άλλες οικονομίες, και έτσι στο τέλος την ίδια τη Γερμανία! Επίσης έχει πει ότι η Ευρώπη κυβερνιέται από το τέταρτο Ράιχ και έχει υποστηρίξει την ανάγκη να ξαναδεί η ΕΕ το νόμισμά της και την πολιτική της.
Ο ίδιος ο Πάολο Σαβόνα με επιστολή του χτες ξεκαθάρισε ότι δεν θα έθετε ποτέ υπό αμφισβήτηση το ευρώ παρά τις πεποιθήσεις του και τις ιδέες του και ότι το μόνο που θα ζητούσε στις συνόδους είναι να δώσει απαντήσεις η Ευρώπη στα αιτήματα αλλαγής που ζητάνε πολλές χώρες της ΕΕ, με βάση μια στρατηγική διαπραγμάτευση.
Στην επιστολή κατηγορεί τη Γερμανία ότι δεν επιτρέπει στο ευρώ να γίνει κύριο σκέλος της εξωτερικής πολιτικής, όπως είναι το δολάριο και επιμένει ότι το ευρώ οικοδομήθηκε με λάθος τρόπο, λόγω της μυωπίας των Γερμανών. Δηλαδή, ό,τι λένε εδώ και χρόνια όλοι οι Αμερικανοί νομπελίστες οικονομολόγοι και όλοι όσοι δεν υπάγονται στο λόμπι του Βερολίνου και της Κομισιόν.
Έτσι, στην Ιταλία γίνεται το δεύτερο πραξικόπημα του Βερολίνου και των αγορών εδώ και 8 χρόνια. Το πρώτο έγινε όταν ο εκλεγμένος Μπερλουσκόνι (νούμερο, αλλά αυτόν ψήφισαν οι Ιταλοί!) υποχρεώθηκε σε παραίτηση για να αναλάβει τη διακυβέρνηση ο εκλεκτός του ΔΝΤ Μάριο Μόντι.
Τα αποτελέσματα της Ιταλίας μοιάζουν με της Ελλάδας. Η διαρκής πολιτική του Βερολίνου και των «αγορών» έχουν εκτινάξει το ελληνικό χρέος στο 185% του ΑΕΠ και το ιταλικό στα 2 τρισεκατομμύρια 280 δισεκατομμύρια ευρώ, ενώ η λιτότητα ψαλιδίζει διαρκώς τα εισοδήματα. Χωρίς φως στο τούνελ.
Όμως, το ερώτημα δεν είναι τι είδους πολιτική θέλουμε. Αλλά, τι είδους πολίτευμα θέλουμε. Θέλουμε το πολίτευμα όπου αποφασίζουν οι πολίτες ή το πολίτευμα όπου αποφασίζουν οι κρατούντες, οι ισχυροί και οι επιλεγμένοι επαϊοντες. Γιατί επαϊοντες υπάρχουν σε όλες τις πλευρές.
Τα τελευταία χρόνια, το ίδιο το πολιτικό σύστημα έχει πριονίσει τα πόδια του και παράγει όλο και πιο αμόρφωτους και ακαλλιέργητους Πολίτες. Όλο και πιο πολλούς οπαδούς και αδιάφορους που απέχουν. Οι οποίοι είναι όλο και πιο αδιάφοροι να αντιδράσουν. Όλο και πιο υπόδουλοι στην αποβλάκωση μιας τεχνολογίας, που παρέχει την ψευδαίσθηση ευμάρειας και γνώσης. Στην πραγματικότητα παρέχει δουλεία και ημιμάθεια. Στο μέγα πλήθος. Υπάρχουν και εξαιρέσεις.
Κι αυτό το πιο πάνω είναι ένα πανευρωπαϊκό, για να μην πω παγκόσμιο φαινόμενο. Όπου όλο και συχνότερα η βούληση της πλειοψηφίας των πολιτών παρακάμπτεται με διάφορους νομικίστικους, πολιτικάντικους ή και πραξικοπηματικούς τρόπους. Με όπλο και εκβιασμό πάντα το χρήμα.
Ο Ιταλός πρόεδρος της Δημοκρατίας δικαιολόγησε την πραξικοπηματική του συμπεριφορά, λέγοντας ότι είναι συνταγματικό του καθήκον να προστατέψει το εισόδημα των Ιταλών. Μόνο που το καθήκον αυτό το έχει ξεχάσει εδώ και 7 χρόνια που το εισόδημα των Ιταλών έχει εξαϋλωθεί από τη λιτότητα των κυβερνήσεων και τη σκληρότητα του ευρώ, που δεν αφήνει την ιταλική οικονομία να ανταγωνιστεί τη γερμανική! Και το θυμήθηκε μετά τα τηλεφωνήματα του Βερολίνου.
Οι Έλληνες που βρήκαν τη Δημοκρατία σαν πολίτευμα δεν τη συνέδεσαν ποτέ με τον πλούτο. Αλλά, με την ελευθερία. Με το δικαίωμα να είσαι μέλος της Δημοκρατίας της Πόλης, ισέταιρος και ισέτερος και ισοψηφών είτε ήσουν πεντακοσιομέδημνος είτε θήτης. Επειδή, το μεγαλύτερο αγαθό δεν ήταν ο πλούτος και η ασφάλεια. Αλλά το αυτεξούσιο και η ελευθερία. Ο πλούτος, ήξεραν, ότι είναι αιτία μαλθακότητας και αναξιοπρέπειας. Τελικά, δουλείας.
Εμείς έχουμε χάσει και την αξιοπρέπεια και τη Δημοκρατία και την ελευθερία και τον πλούτο. Επειδή έχουμε χάσει την Παιδεία.
Γ. Παπαδόπουλος - Τετράδης
''Στήλη Άλατος''- 29 Μαΐου 2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Πραξικόπημα ή συνταγματικό δικαίωμα
η απόφαση του προέδρου της Ιταλίας;
Η απόφαση του Ιταλού προέδρου να μην δεχτεί τον διορισμό του Πάολο Σαβόνα για την θέση του υπουργού Οικονομικών στην υπό σχηματισμό κυβέρνηση της σύμπραξης της Λέγκας του Βορά και του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, οδήγησε στην παράδοση της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης από τον Τζουσέπε Κόντε.
Τα δύο κόμματα πρότειναν τον 81χρονο Πάολο Σαβόνα για την θέση του υπουργού Οικονομικών, κάτι που δεν έκανε δεκτό ο πρόεδρος της Ιταλίας, με το σκεπτικό πως ο Σαβόνα δεν είναι εκλεγμένος από τον λαό και για "προφυλάξει" τη χώρα και την παραμονή της στο ευρώ. Ο Σαβόνα είναι γνωστός στη γείτονα χώρα για τις αντιευρωπαϊκές του θέσεις και ο πρόεδρος της χώρας χρησιμοποίησε στο έπακρο το συνταγματικό του δικαίωμα να μην δεχτεί την εισήγηση των δυο κομμάτων, κάτι για το οποίο είχε προειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή πως θα το κάνει.
Όπως ήταν φυσικό η απόφαση του Ματταρέλα έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων τόσο στο εσωτερικό της Ιταλίας όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ γίνεται λόγος για "συνταγματικό πραξικόπημα" του προέδρου, ο οποίος διόρισε υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον Κάρλο Κοτταρέλι προκειμένου να οδηγήσει την χώρα σε νέες εκλογές.
Τα δύο κόμματα που υπερψηφίστηκαν από τον Ιταλικό λαό υποστηρίζουν πως αν και ο πρόεδρος έχει συνταγματικό δικαίωμα να δεχτεί ή να απορρίψει την πρόταση τους, ο τρόπος με τον οποίο έγινε αποτελεί κατάφωρη καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων, ενώ στο εσωτερικό των κομμάτων υπάρχουν ακόμα και σκέψεις για παραπομπή του προέδρου στη δικαιοσύνη με την κατηγορία της Εσχάτης Προδοσίας.
Τόσο στο εσωτερικό της Ιταλίας, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη γίνεται λόγος για "ωμή παρέμβαση" της Ευρώπης (και δη της Γερμανίας) στα εσωτερικά της χώρας και οι φωνές για πραξικόπημα ολοένα και πληθαίνουν. Από την άλλη υπάρχουν οι αντίθετες φωνές οι οποίες υποστηρίζουν πως ο ρόλος του προέδρου δεν είναι διακοσμητικός και πως το σύνταγμα του δίνει το δικαίωμα να αρνηθεί τον διορισμό ενός υποψηφίου.
Αυτοί που τάσσονται υπέρ του Ιταλού προέδρου, κάνουν λόγο για την απόρριψη μόνο του του Σαβόνα και όχι του συνόλου της νέας προτεινόμενης κυβέρνησης και υποστηρίζουν πως τα δύο κόμματα βρήκαν δικαιολογία να αποφύγουν την "βραστή πατάτα" της διακυβέρνησης, κερδίζοντας ταυτόχρονα τις εντυπώσεις στον σκληρό πυρήνα των οπαδών τους.
Από την άλλη, οι πολέμιοι της απόφασης του πρόεδρου, υποστηρίζουν πως από την στιγμή που τα δύο κόμματα επιλέχτηκαν από τον λαό βάση συγκεκριμένων προγραμμάτων, δεν είναι δουλειά του προέδρου να αποφασίζει (με την προτροπή των Ευρωπαίων) αν τελικά θα ακολουθήσουν το πρόγραμμα τους με όποιες συνέπειες αυτό συνεπάγεται.
Η συζήτηση στην Ιταλία και την Ιταλία, ανοίγει μια δεύτερη μεγάλη θεωρητική συζήτηση. 'Εχει ο πρόεδρος το δικαίωμα να "προστατεύσει" το λαό από τα "λάθη" του; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει πότε ένας λαός έχει κάνει λάθος, έχει παρασυρθεί ή έχει αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;
Αν ο Ιταλικός λαός έχει αποφασίσει να έρθει σε ρήξη με την Ευρώπη, με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό, έχει δικαίωμα ο πρόεδρος της χώρας να "συγκρατήσει" αυτή την απόφαση; Μέχρι που φτάνει αυτό το συνταγματικό δικαίωμα; Μπορεί ο πρόεδρος να κοιτάξει το "γενικότερο καλό" παραμερίζοντας τις ίσως εν θερμώ αποφάσεις του εκλογικού σώματος;
Ή θα πρέπει να να αφήνεται ένας λαός να αντιμετωπίζει τις συνέπειες των αποφάσεων του, ανεξάρτητα από το όποιο κόστος (αν υπάρχει κόστος;)
https://emea.gr/%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BC%CE%B1/546559/546559/
29/5/2018
η απόφαση του προέδρου της Ιταλίας;
Η απόφαση του Ιταλού προέδρου να μην δεχτεί τον διορισμό του Πάολο Σαβόνα για την θέση του υπουργού Οικονομικών στην υπό σχηματισμό κυβέρνηση της σύμπραξης της Λέγκας του Βορά και του Κινήματος των Πέντε Αστέρων, οδήγησε στην παράδοση της εντολής σχηματισμού κυβέρνησης από τον Τζουσέπε Κόντε.
Τα δύο κόμματα πρότειναν τον 81χρονο Πάολο Σαβόνα για την θέση του υπουργού Οικονομικών, κάτι που δεν έκανε δεκτό ο πρόεδρος της Ιταλίας, με το σκεπτικό πως ο Σαβόνα δεν είναι εκλεγμένος από τον λαό και για "προφυλάξει" τη χώρα και την παραμονή της στο ευρώ. Ο Σαβόνα είναι γνωστός στη γείτονα χώρα για τις αντιευρωπαϊκές του θέσεις και ο πρόεδρος της χώρας χρησιμοποίησε στο έπακρο το συνταγματικό του δικαίωμα να μην δεχτεί την εισήγηση των δυο κομμάτων, κάτι για το οποίο είχε προειδοποιήσει από την πρώτη στιγμή πως θα το κάνει.
Όπως ήταν φυσικό η απόφαση του Ματταρέλα έχει ξεσηκώσει θύελλα αντιδράσεων τόσο στο εσωτερικό της Ιταλίας όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη, ενώ γίνεται λόγος για "συνταγματικό πραξικόπημα" του προέδρου, ο οποίος διόρισε υπηρεσιακό πρωθυπουργό τον Κάρλο Κοτταρέλι προκειμένου να οδηγήσει την χώρα σε νέες εκλογές.
Τα δύο κόμματα που υπερψηφίστηκαν από τον Ιταλικό λαό υποστηρίζουν πως αν και ο πρόεδρος έχει συνταγματικό δικαίωμα να δεχτεί ή να απορρίψει την πρόταση τους, ο τρόπος με τον οποίο έγινε αποτελεί κατάφωρη καταπάτηση των συνταγματικών δικαιωμάτων, ενώ στο εσωτερικό των κομμάτων υπάρχουν ακόμα και σκέψεις για παραπομπή του προέδρου στη δικαιοσύνη με την κατηγορία της Εσχάτης Προδοσίας.
Τόσο στο εσωτερικό της Ιταλίας, όσο και στην υπόλοιπη Ευρώπη γίνεται λόγος για "ωμή παρέμβαση" της Ευρώπης (και δη της Γερμανίας) στα εσωτερικά της χώρας και οι φωνές για πραξικόπημα ολοένα και πληθαίνουν. Από την άλλη υπάρχουν οι αντίθετες φωνές οι οποίες υποστηρίζουν πως ο ρόλος του προέδρου δεν είναι διακοσμητικός και πως το σύνταγμα του δίνει το δικαίωμα να αρνηθεί τον διορισμό ενός υποψηφίου.
Αυτοί που τάσσονται υπέρ του Ιταλού προέδρου, κάνουν λόγο για την απόρριψη μόνο του του Σαβόνα και όχι του συνόλου της νέας προτεινόμενης κυβέρνησης και υποστηρίζουν πως τα δύο κόμματα βρήκαν δικαιολογία να αποφύγουν την "βραστή πατάτα" της διακυβέρνησης, κερδίζοντας ταυτόχρονα τις εντυπώσεις στον σκληρό πυρήνα των οπαδών τους.
Από την άλλη, οι πολέμιοι της απόφασης του πρόεδρου, υποστηρίζουν πως από την στιγμή που τα δύο κόμματα επιλέχτηκαν από τον λαό βάση συγκεκριμένων προγραμμάτων, δεν είναι δουλειά του προέδρου να αποφασίζει (με την προτροπή των Ευρωπαίων) αν τελικά θα ακολουθήσουν το πρόγραμμα τους με όποιες συνέπειες αυτό συνεπάγεται.
Η συζήτηση στην Ιταλία και την Ιταλία, ανοίγει μια δεύτερη μεγάλη θεωρητική συζήτηση. 'Εχει ο πρόεδρος το δικαίωμα να "προστατεύσει" το λαό από τα "λάθη" του; Ποιος είναι αυτός που αποφασίζει πότε ένας λαός έχει κάνει λάθος, έχει παρασυρθεί ή έχει αποφασίσει να πάρει την κατάσταση στα χέρια του;
Αν ο Ιταλικός λαός έχει αποφασίσει να έρθει σε ρήξη με την Ευρώπη, με όποιες συνέπειες μπορεί να έχει αυτό, έχει δικαίωμα ο πρόεδρος της χώρας να "συγκρατήσει" αυτή την απόφαση; Μέχρι που φτάνει αυτό το συνταγματικό δικαίωμα; Μπορεί ο πρόεδρος να κοιτάξει το "γενικότερο καλό" παραμερίζοντας τις ίσως εν θερμώ αποφάσεις του εκλογικού σώματος;
Ή θα πρέπει να να αφήνεται ένας λαός να αντιμετωπίζει τις συνέπειες των αποφάσεων του, ανεξάρτητα από το όποιο κόστος (αν υπάρχει κόστος;)
https://emea.gr/%CF%80%CF%81%CE%B1%CE%BE%CE%B9%CE%BA%CF%8C%CF%80%CE%B7%CE%BC%CE%B1-%CE%AE-%CF%83%CF%85%CE%BD%CF%84%CE%B1%CE%B3%CE%BC%CE%B1%CF%84%CE%B9%CE%BA%CF%8C-%CE%B4%CE%B9%CE%BA%CE%B1%CE%AF%CF%89%CE%BC%CE%B1/546559/546559/
29/5/2018