Περιμένοντας την Ευρώπη, περιμένοντας τη Merkel.
Περιμένοντας την Ευρώπη, περιμένοντας τη Merkel.
Η απόφαση του Donald Trump να αποχωρήσει από την ιρανική πυρηνική συμφωνία και να μεταφέρει την αμερικανική πρεσβεία στην Ιερουσαλήμ, έχουν ταρακουνήσει τους Ευρωπαίους του συμμάχους.
Δεν είναι μόνο επειδή σημαίνουν επιπλέον υπαναχωρήσεις για την μετά το 1945 πολυμερή τάξη, της οποίας ηγούνται οι ΗΠΑ. Είναι επειδή η απόρριψη αυτής της τάξης από τον Trump, έχει αφήσει την Ευρώπη εξαιρετικά ευάλωτη.
Από το τέλος του Β΄ Παγκοσμίου Πολέμου, η Ευρώπη ήταν άρρηκτα συνδεδεμένη με τις ΗΠΑ. Οι τελευταίες έστησαν μια διαλυμένη Δυτική Ευρώπη, ξανά στα πόδια της. Οι ΗΠΑ επίσης παρείχαν μια ομπρέλα ασφαλείας. Και υποστήριξαν τη δημιουργία αυτού που σήμερα είναι η Ευρωπαϊκή Ένωση. Πάνω από όλα, η ειδική αυτή σχέση βασίστηκε σε κανόνες και κοινές αξίες.
Ο μεγαλύτερος φόβος των Ευρωπαίων ηγετών είναι ότι η κυβέρνηση Trump έχει διαλύσει αυτό το βιβλίο κανόνων. Βρίσκονται αντιμέτωποι με ένα δίλημμα: ή να συνεχίσουν να ακολουθούν αυτή την πορεία που δεν οδηγεί σε λύση –όπως έχουν κάνει επανειλημμένως, με ανάμεικτα αποτελέσματα στη διάρκεια των πρόσφατων κρίσεων- ή να αναγνωρίσουν ότι οι πολιτικές του Trump θα πρέπει να οδηγήσουν την Ευρώπη προς βαθύτερη πολιτική και οικονομική ενοποίηση. Αυτός ο δρόμος θα απαιτήσει μια στρατηγική προοπτική που λείπει πάρα πολύ, για να οικοδομηθεί μια σοβαρή εξωτερική, αμυντική πολιτική και πολιτική ασφάλειας. Μετά από δεκαετίες συζητήσεων, λίγα έχουν επιτευχθεί.
Η συνέχιση της ίδιας πορείας χωρίς λύση, αποτελεί μια επιλογή εάν οι Ευρωπαίοι δεν θέλουν να είναι φιλόδοξοι. Αυτό είναι σίγουρα σαφές ελλείψει οποιασδήποτε στρατηγικής και επιρροής στη Μέση Ανατολή –για να μην αναφέρουμε τις απρόσεκτες πολιτικές στα Δυτικά Βαλκάνια, όπου τόσο συχνά κάνουν τα στραβά μάτια στη διαφθορά και στην κακή διακυβέρνηση. Αυτή η έλλειψη φιλοδοξίας –και συνεπώς, η έλλειψη στρατηγικής- έφερε τον κίνδυνο και την ανασφάλεια στην Ευρώπη, όπως έχει δείξει ο πόλεμος στη Συρία.
Η δεύτερη επιλογή, η βαθύτερη πολιτική και οικονομική ολοκλήρωση, είναι πιθανή μόνο εάν η Γερμανία βγει από την ζώνη άνεσής της. Αυτό θα σημαίνει ότι η Καγκελάριος Angela Merkel θα βγει από το παρασκήνιο και θα ενεργήσει στρατηγικά, ότι τακτικιστικά, όπως έχει συνηθίσει.
Βρισκόμενη τώρα στην τέταρτη θητεία της και επικεφαλής ενός ακόμη κουρασμένου συνασπισμού συντηρητικών και Σοσιαλδημοκρατών, η Merkel δεν θα έχει τίποτα να χάσει δείχνοντας φιλοδοξία και λίγη ηγετική διάθεση,
Το έδειξε αυτό όταν η Ρωσία προσάρτησε την Κριμαία και έδωσε στρατιωτική στήριξη στους εξεγερμένους στην Ανατολική Ουκρανία το 2014 Ενάντια σε όλες τις πιθανότητες, η Merkel ένωσε τους Ευρωπαίους ηγέτες για να επιβάλλουν κυρώσεις στη Μόσχα.
Αλλά το Βερολίνο δεν εκμεταλλεύτηκε αυτή την ευκαιρία για να δημιουργήσει μια ισχυρή ευρωπαϊκή εξωτερική πολιτική και πολιτική ασφάλειας. Όπως και η προσέγγισή του στην διαχείριση των χρεωμένων χωρών της ευρωζώνης, το Βερολίνο ήταν περισσότερο πρόθυμο να περιμένει την κρίση παρά να τη χρησιμοποιήσει για να διοχετεύσει κάποια στρατηγική σκέψη και σχεδιασμό στο εσωτερικό, για να μην μιλήσουμε σε ευρωπαϊκό επίπεδο.
Αντιθέτως, ο Γάλλος πρόεδρος Emmanuel Macron, έχοντας κάτι περισσότερο από ένα χρόνο θητείας, περιμένει την Merkel ανταποκριθεί στις τολμηρές του προτάσεις για μεταρρύθμιση της ΕΕ, που θα οδηγούσε σε περισσότερη οικονομική και πολιτική ενοποίηση.
Η επιφυλακτικότητα της Merkel, που συχνά βασίζεται στη διαίσθησή της, η προσέγγισή της κατά του κινδύνου ή σε σχέση με την κοινή γνώμη, θεωρείται από κάποιους υποστηρικτές της ως αναγκαία δεδομένου του τι συμβαίνει μεταξύ των κρατών μελών της ΕΕ. Για αυτούς, η Merkel αντιπροσωπεύει τη σταθερότητα και την προβλεψιμότητα, σε μια περίοδο που η Βρετανία ετοιμάζεται να αποχωρήσει από την ΕΕ και ενώ άλλα κράτη-μέλη, όπως η Ουγγαρία, αμφισβητούν κάποιες από τις βασικές αξίες της Ένωσης.
Αλλά αυτή η προβλεψιμότητα, που κάποτε θεωρούνταν προτέρημα, γίνεται βαρίδι. Η συναλλακτική άποψη του Trump αναφορικά με την πολιτική, παρακινεί τη Merkel να δράσει από κοινού με τον Macron και να ενώσει τα άλλα κράτη-μέλη.
Ο λόγος είναι ότι αυτή τη φορά, μια Ευρώπη που "σέρνεται” θα μπορούσε να αφήσει την Ένωση ακόμη πιο αδύναμη από ό,τι είναι. Θα μπορούσε να ενισχύσει εκείνα τα λαϊκιστικά και εθνικιστικά κινήματα που θέλουν μια Ευρώπη λιγότερο συνδεδεμένη με τις δομές, τις αξίες και τις ελευθερίες πάνω στις οποίες έχει χτιστεί η ΕΕ -και ίσως και περισσότερο συναλλακτική στη φύση της.
Εάν αυτές οι πολιτικές θα μείνουν και μετά την προεδρία του ή όχι, το δόγμα του Trump "η Αμερική πρώτα”, θα μπορούσε να αξιοποιηθεί από την Ευρώπη με αρκετούς τρόπους.
Πρώτον, η ΕΕ δεν θα πρέπει να μείνει στην πολυμέρεια. Αυτό σημαίνει να αξιοποιήσει τις εμπορικές συμφωνίες της Ένωσης με τον Καναδά, την Ιαπωνία και τη Νότια Κορέα και να σχηματίσει νέες με άλλες χώρες στη ΝΑ Ασία και στη Λατινική Αμερική, Και ενώ βρίσκεται εκεί, γιατί όχι να μην διαπραγματευτεί την ένταξη στην ΤΤΡ από την οποία αποχώρησε ο Trunmp;
Σημαίνει επίσης τήρηση των πολυμερών συμφωνιών. Όταν πρόκειται για την διάσωση της ιρανικής πυρηνικής συμφωνίας, το Βερολίνο, το Παρίσι και το Λονδίνο, πρόκειται να δυσκολεύσουν αρκετά την κυβέρνηση Trump. Έχουν ήδη απειλήσει με κυρώσεις εάν δεν ακολουθήσουν την πρόταση της Ουάσιγκτον για την εκ νέου επιβολή κυρώσεων στο Ιράν.
Ο Macron και η Merkel δεν έχουν αυταπάτες για τις γεωστρατηγικές φιλοδοξίες στη Μέση Ανατολή ή την επιρροή στην Επαναστατική Φρουρά ή την επιρροή της επαναστατικής φρουράς. Από οικονομικής και πολιτικής άποψης, η Τεχεράνη χρειάζεται την συμφωνία για τα πυρηνικά όσο οι Ευρωπαίοι θέλουν να περιορίσουν τις πυρηνικές δικαιοδοσίες.
Δεύτερον, η αδυναμία της Ευρώπης εκτός της Ένωσης είναι ένα αποτέλεσμα του ότι η ΕΕ δεν παίρνει την άμυνα και την ασφάλεια στα σοβαρά. Είναι διχασμένη για την φύση των απειλών. Είναι διχασμένη για την χρήση σκληρής ισχύος. Κλίνει στο συμπέρασμα ότι τα εισιτήρια για την σταθερότητα είναι η μαλακή δύναμη και η διπλωματία. Έχουν επανειλημμένως αποδειχθεί λάθος. Εκτός αν η Γερμανία, η οποία φοβάται την ιδέα του να σκιστεί το βιβλίο με τους κανόνες, σοβαρευτεί και υποστηρίξει μια Ευρώπη που να μπορεί να υπερασπιστεί μόνη της τον εαυτό της και να συνδυάζει την σκληρή με τη μαλακή δύναμη, η ΕΕ να εγκαταλείψει το να είναι φιλόδοξη.
Της Judy Dempsey
18/5/2018
Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: http://carnegieeurope.eu/strategiceurope/76349?lang=en
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
“ It is Νow or Νever ”, '' Maintenant ou Jamais '' ...
French finance minister Bruno Le Maire (L) greets German finance minister and vice-chancellor Olaf Scholz (R) at the Bercy finance ministry in Paris, France, 16 March 2018. [EPA-EFE/IAN LANGSDON]
France ups the pressure for eurozone budget.
Without reform the euro area won’t survive, according to France’s economy minister, adding to the pressure on Germany a few weeks ahead of a crucial European Council summit. EURACTIV.fr reports.
It is going to be a hard day’s work for French Minister of Economic Affairs Bruno Le Maire and his German counterpart, Olaf Scholz.
They are meeting in Berlin on 16 May to discuss the roadmap for the future of the euro area, which will be presented to EU leaders in June.
The roadmap has become one of the major areas of dispute between France and Germany, and France is throwing all its political weight to sway Germany’s opinion in favour of French President Emmanuel Macron’s proposals.
“The eurozone cannot withstand economic divergences among its member states. The tax differences have become too important for a monetary union,” said Le Maire, on 14 May.
For France the need for rapid reform comes from the successive electoral warnings currently changing the European political landscape with a rise in anti-EU forces.
According to Macron’s team, Brexit, the Italian elections and the rise of extreme movements all across Europe prompt a quick response that should take place before the 2019 European elections to head off a crisis from which the euro would be unable to survive.
“Now or never”
“It is now or never,” said Le Maire, referring to the short five week timeframe left before the European Council meeting on 28 and 29 June.
However, discussions are at a stalemate. “Wake-up! France has changed”, said Macron in Aachen on 10 May, stressing that “Germany can no longer remain attached to maintaining budget and trade surpluses, as they are always achieved at someone else’s expense”.
Le Maire says that efforts on competitivity represent the first step towards economic convergence, but will be insufficient as long as Germany is one step ahead.
France’s red line – the euro zone budget
Germany’s budget for 2018 continues to focus on greater trade and budget surpluses, rather than sharing the benefits of its growth by boosting consumption.
France takes a dim view of Germany’s lack of flexibility on this issue, since it believes it is already paying a high political price for its stricter policies on strikes, and its decision to cut 200.000 subsidised jobs, which help support consumption and its regions.
Paris wants to see the establishment of a budget for the euro zone, which would determine a budget total, the source of funding and its attribution, and would be focused on investment and innovation.
“I will make every effort to get an agreement on the roadmap for the euro zone by the end of June,” said Le Maire who was appointed by Macron a year ago partly because of his ability to speak German and his pro-German views.
“Has Europe got the political will to assert its political, economic, and financial sovereignty? Our answer is a definite yes,” said Le Maire.
16/5/2018
ΠΑΡΑΠΟΜΠΕΣ
Οι απόψεις,που δημοσιεύονται στα εκάστοτε-χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν. Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger.
Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.