Η πρώτη πράξη του ιταλικού ''θρίλερ''.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
(1) Ρωμαϊκή νίκη ή ευρωπαϊκή αναδίπλωση.
(2) Οι Ιταλοί απέναντι στην Ευρωζώνη και στις Αγορές…
(3) Φοβού τον γερμανικό αυταρχισμό.
(4) Η νέα ιταλική κυβέρνηση σε πέντε ερωτήσεις-απαντήσεις.
(5) Δεν συναινεί σε ελάφρυνση του ιταλικού χρέους η Μέρκελ.
3.
Φοβού τον γερμανικό αυταρχισμό.
Η δήλωση για την ιταλική κρίση του Γερμανού Επιτρόπου για τον Προϋπολογισμό της ΕΕ Γκίντερ Έτινγκερ, σύμφωνα με την οποία «οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν σωστά», δεν αποκαλύπτει μόνο το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας στους κόλπους της Ευρωζώνης και της ΕΕ και την υποκρισία των ευρωκρατών, αλλά και την ξεδιάντροπη πλέον έκφραση του γερμανικού αυταρχισμού. Διότι οι πάντες γνωρίζουν ότι οι αγορές είναι η Budensbank, η Deutsche Bank, ο ESM και η ECB. Όλη η Ευρώπη ανατρίχιασε με τον απροκάλυπτο κυνισμό του γερμανικού imperium.
Σε ορισμένους παρατηρητές η νευρικότητα που εκδηλώνει το Βερολίνο εξ αιτίας της πολλαπλής πίεσης που δέχεται σε πολλά μέτωπα θυμίζει τον πανικό του Χίτλερ έξω στο Στάλινγκραντ που έκανε μια σειρά τακτικών λαθών που τον οδήγησαν να διατάξει την ισοπέδωση της πόλης (80%) από τη Λουφτβάφε το καλοκαίρι του 1942 και κατόπιν την κατάληψή της. Τον Ιανουάριο του 1943, μετά από πολύμηνη αντεπίθεση των Ρώσων, ο στρατάρχης Φρίντριχ Πάουλους υποχρεώθηκε να παραδοθεί μαζί με άλλους 22 στρατηγούς και 91.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αυτές το Βερολίνο θα στυλώσει τα πόδια σε όλα τα μέτωπα.
Από την άλλη, δεν μπορεί ακόμη να σταθμίσει κανείς αν ο πολιτικός ελιγμός που έγινε στην Ιταλία, η αποπομπή του Ραχόι στην Ισπανία και η κατάσταση στη Γαλλία, αλλά και οι ευαίσθητες ισορροπίες μέσα στην ίδια τη Γερμανία αποτελούν επαρκές περιβάλλον για να απεγκλωβιστεί η Ευρωζώνη και η ΕΕ από την επικυριαρχία του γερμανικού κεφαλαίου. Όμως φαίνεται ξεκάθαρα πως το ευρωπαϊκό «πλάσμα» παραμένει ζωντανό. Έτσι, ο Μακρόν έχει πλέον ισχυρά επιχειρήματα και πλάτες για να ανατρέψει το γερμανικό μοντέλο της Ευρωζώνης ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει. Η μάχη είτε θα δοθεί τώρα, είτε θα θεσμοθετηθεί η επικυριαρχία του Βερολίνου, η οποία από γεωοικονομική θα μετατραπεί σε ευθέως πολιτική.
Αν και για το Βερολίνο πρώτιστη έγνοια τώρα είναι να παρασύρει την Ευρώπη σε αντιαμερικανικές ατραπούς με αφορμή τους δασμούς Τραμπ, δεν εγκαταλείπει κανένα από τους επιμέρους στρατηγικούς του στόχους, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια. Αυτό το πατερναλιστικό ενδιαφέρον για το κλείσιμο της συμφωνίας με τα Σκόπια είναι το λιγότερο ύποπτο και αποτελεί συνέχεια της παρέμβασης του φιλελεύθερου Ελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (FDP) για να μπλοκαριστεί το leasing των γαλλικών φρεγατών τύπου FREMM.
Η υποτροπή του «γερμανικού συνδρόμου»
Αποκαλυπτική του γερμανικού σχεδίου είναι και η διαβεβαίωση του «λαγού» του Βερολίνου Αυστριακού καγκελαρίου Σεμπάστιαν Κουρτς προς τον Αλβανό πρωθυπουργό Έντι Ράμα πως η Αυστρία θα βοηθήσει την Αλβανία να κλείσει τα σύνορά της με την Ελλάδα για να μην περνάνε παράτυποι μετανάστες! Ο Κουρτς είπε ότι η ΕΕ θα προσφέρει οικονομική βοήθεια στην Αλβανία και σε άλλες χώρες της ΕΕ να μπλοκάρουν το νέο δρόμο που χρησιμοποιούν οι παράνομοι μετανάστες από την Ελλάδα μέσω της Αλβανίας για να φθάσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπενθυμίζεται ότι η Αυστρία είχε απαιτήσει την έξοδο της Ελλάδας το 2016 λόγω του προσφυγικού, ενώ κατέβασε στρατό στα σύνορα με την Ιταλία για τον ίδιο λόγο.
Όλα αυτά αποτελούν μια σαφή υποτροπή του «γερμανικού συνδρόμου», δηλαδή της εμμονικής προσήλωσης στην ιστορική ρεβάνς έναντι του φιλελεύθερου κόσμου, μια ιστορική πορεία που έχει χαρακτηρίσει τον γερμανικό κόσμο από την εποχή των ναπολεόντειων πολέμων και μετά, όπου τα δύο γερμανικά Ράιχ, το πρωσικό και το αυστριακό, δεν ακολούθησαν την πορεία εκδημοκρατισμού και κοινωνικής ανάπτυξης που χαρακτήρισαν τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανικές δυνάμεις. Το λεγόμενο «ειδικό μονοπάτι» (sonderweg) που ακολούθησε ο γερμανικός χώρος διατηρώντας την ισχύ και τα προνόμια των μεγάλων γεωκτημόνων (jungers), είναι κατά πολλούς ιστορικούς η αιτία της αυταρχικής αντιμετώπισης του κόσμου που άλλαζε και η οποία οδήγησε τελικά τον γερμανικό χώρο στην άβυσσο.
Σήμερα, είναι πια σαφές και στους πλέον συντηρητικούς, εiδικά μετά το Brexit ότι η Γερμανία αδυνατεί να κατανοήσει τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει το καινούργιο ως εχθρικό και να προκαλεί συνεχώς αντισυσπειρώσεις, καταστάσεις που φοβόταν σαν τον διάβολο ο καγκελάριος Μπίσμαρκ.
Μάκης Ανδρονόπουλος
Ο Μάκης Ανδρονόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Διετέλεσε διευθυντής σύνταξης στη “Ναυτεμπορική”, στον “Κόσμο του Επενδυτή”, στην “Απογευματινή της Κυριακής” και αρχισυντάκτης στο “Κέρδος”. Εργάστηκε ως οικονομικός συντάκτης στην “Καθημερινή”, το “Έθνος”, το “Ποντίκι” και παρουσίασε οικονομικές εκπομπές στα κανάλια ΜΕGA, TEMPO, SevenX. Εργάστηκε, επίσης, στο χώρο της πολιτικής επικοινωνίας. Έχει γράψει τα βιβλία “Η Ελλάδα στο ντιβάνι - Διεργασίες ανατροπής γύρω από την ιστορία, τη γλώσσα και τα κοινωνικά στερεότυπα” (εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2011), “Το γερμανικό σύνδρομο - Η Ελλάδα και η Ευρώπη απέναντι στη γερμανική ιδιαιτερότητα” (εκδόσεις Ταξιδευτής, 2013) και έχει μεταφράσει το φουτουριστικό μυθιστόρημα του Τσέχου συγγραφέα Γιαν Βάις “Το σπίτι με τα χίλια πατώματα” (εκδόσεις Οδυσσέας, 1982).
https://slpress.gr/diethni/fovou-ton-germaniko-avtarxismo/
2 Ιουνίου 2018
(1) Ρωμαϊκή νίκη ή ευρωπαϊκή αναδίπλωση.
(2) Οι Ιταλοί απέναντι στην Ευρωζώνη και στις Αγορές…
(3) Φοβού τον γερμανικό αυταρχισμό.
(4) Η νέα ιταλική κυβέρνηση σε πέντε ερωτήσεις-απαντήσεις.
(5) Δεν συναινεί σε ελάφρυνση του ιταλικού χρέους η Μέρκελ.
(6) Reuters: Σε κρίσιμα πόστα οι ευρωσκεπτικιστές στην Ιταλία.
Στον βραχύ ορίζοντα, οι εξελίξεις του τελευταίου 24ώρου τείνουν, σύμφωνα με όλες τις ενδείξεις, να εκτονώσουν την κυβερνητική (και κατά πολλούς και συνταγματική) κρίση στην Ιταλία και να απομακρύνουν το ενδεχόμενο, τόσο αποσταθεροποιητικό για το σύνολο της Eυρωζώνης, νέων εκλογών εντός του θέρους.
Μεσομακροπρόθεσμα, ωστόσο, δεν έχουν αλλάξει και πολλά πράγματα. Η νομισματική ένωση εξακολουθεί, παρά τις καθησυχαστικές διαβεβαιώσεις, να είναι εξαιρετικά ευάλωτη και η Ιταλία αποτελεί πάντοτε τον κατεξοχήν αδύναμο κρίκο της
Άλλωστε, προκειμένου να "διαπαιδαγωγηθούν" και μάλιστα προληπτικά οι λαϊκιστές της Ρώμης στον σεβασμό των κανόνων όπως τους εννοούν οι Βρυξέλλες, χρειάστηκε το κόστος δανεισμού της Ιταλίας να σημειώσει τη μεγαλύτερη μέσα σε ένα 24ωρο εκτίναξή του μετά την εξάρθρωση του ευρωπαϊκού μηχανισμού νομισματικών ισοτιμιών το 1992. Όμως το "μάθημα" δεν μπορεί να επαναλαμβάνεται κάθε τόσο, χωρίς τον κίνδυνο ευρύτερου εκτροχιασμού.
Αποκλίσεις των εταίρων
Μολονότι, δε, η εβδομάδα αυτή σημαδεύτηκε από τη σύγκρουση της συμμαχίας Λέγκας-Πέντε Αστέρων με τον πρόεδρο Ματταρέλλα, πριν ακολουθήσει η αναδίπλωση, έχει μεγαλύτερη βαρύτητα για το μέλλον το γεγονός ότι οι δύο δυνάμεις που πλέον συγκυβερνούν την Ιταλία κατανάλωσαν σε διαπραγματεύσεις για την εκπόνηση προγραμματικής συμφωνίας όλη την προηγούμενη εβδομάδα – γεγονός ενδεικτικό των μεγάλων πολιτικών τους διαφορών.
Οι επιδιώξεις τους στη συγκυρία επίσης διαφέρουν. Η Λέγκα δελεάζεται στη σκέψη νέων εκλογών, διότι έχει μεγάλο περιθώριο να αυξήσει τα ποσοστά της "καννιβαλίζοντας" τη Φόρτσα Ιτάλια του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, έχοντας κατά τα φαινόμενα κερδίσει το παιχνίδι της ηγεμονίας στον χώρο της δεξιάς. Το Κίνημα Πέντε Αστέρων, πάλι, όντας η δύναμη με τη μικρότερη πολιτική εμπειρία επέδειξε και τη μεγαλύτερη αδημονία να αναλάβει κυβερνητικές ευθύνες – εκτιμώντας πιθανότατα ότι ήδη βρίσκεται στα υψηλότερα όρια της εκλογικής απήχησής του. Είναι, πάντως, πολύ χαρακτηριστικό ότι το κίνημα που ίδρυσε ο Μπέπε Γκρίλλο σπεύδει τώρα να εξαφανίσει ακόμη και τα ψηφιακά ίχνη παλαιότερων αναφορών του υπέρ της εξόδου από το ευρώ.
Μετέωρες εξαγγελίες
Όσο για τα σχέδια εισαγωγής παράλληλου νομίσματος το προηγούμενο της (ισχυρότερης της Ιταλίας) Καλιφόρνιας το 2009 είναι διδακτικό: τα IOUs που εκδόθηκαν με απόδοση 3,75% για την αντιμετώπιση ενός προσωρινού δημοσιονομικού ανοίγματος έφθασαν να πωλούνται στο 60% της ονομαστικής τους αξίας.
Όμως το παιχνίδι των νέων κυβερνητικών εταίρων ποτέ δεν αφορούσε πραγματικά την εγκατάλειψη του ευρώ, η οποία δεν είναι δημοφιλής ούτε στους ψηφοφόρους τους: αφορούσε την εξασφάλιση δημοσιονομικών περιθωρίων που θα επιτρέψουν την εφαρμογή (μέρους έστω) των εξαγγελιών τους (εισαγωγή επίπεδου φόρου, αντιστροφή της μεταρρύθμισης του συνταξιοδοτικού, ελάχιστον εγγυημένο εισόδημα 800 ευρώ), που ισοδυναμούν με το ιλιγγιώδες 8% του ΑΕΠ. Επ' αυτού, η Ρώμη δεν έχει ακόμη καταθέσει τα όπλα, αλλά και οι Βρυξέλλες δεν προτίθενται να δείξουν καμία ελαστικότητα.
"Λύση η δημιουργία χρήματος"
Το ότι το ιταλικό "θρίλερ" κάθε άλλο παρά έχει τελειώσει και απλώς βρίσκεται στην πρώτη πράξη του το φανερώνουν όσα έγραψε σε ανύποπτο χρόνο (τον Μάρτιο 2017 σε άρθρο του στην εφημερίδα "Ιλ Σόλε" που εκδίδει ο Σύνδεσμος Ιταλικών Βιομηχανιών) ο νέος υπουργός Οικονομικών Τζιοβάνι Τρία. Όπως εξηγεί, "ο μεγαλύτερος κίνδυνος δεν είναι η έξοδος (από το ευρώ), αλλά η ενδόρρηξη". Με αυτή την έννοια, προσθέτει, έχουν άδικο όσοι προτείνουν την έξοδο ως πανάκεια και έχει δίκιο έχει ο κεντρικός τραπεζίτης Μάριο Ντράγκι όταν λέει ότι η νομισματική ένωση είναι μη αντιστρεπτή – όμως ο ίδιος θα πρέπει να διευκρινίσει ποιες αλλαγές θα εξασφαλίσουν την επιβίωσή της.
Κατά τον Τρία, τα θηριώδη γερμανικά πλεονάσματα εικονογραφούν την αποτυχία του ευρώ, ενώ η επιβολή περιοριστικών δημοσιονομικών πολιτικών ακόμη και σε περιόδους ύφεσης παρήγαγε γενικευμένο αποπληθωρισμό χωρίς καν να επιτευχθεί δημοσιονομική σταθεροποίηση. Η λύση, συνεχίζει, προκειμένου να δοθεί η δημοσιονομική τόνωση που απαιτείται για την αύξηση του ΑΕΠ, χωρίς να κλονισθεί η βιωσιμότητα του δημόσιου χρέους, είναι η δημιουργία χρήματος για τη χρηματοδότηση εκτεταμένων δημόσιων επενδύσεων, με παράλληλη διατήρηση πρωτογενών πλεονασμάτων.
Τα βλέμματα στον Ντράγκι
Τα επιχειρήματα του νέου υπουργού Οικονομικών έρχονται να μας υπενθυμίσουν ότι η Ιταλία δεν είναι μια "φτωχή" ή "καθυστερημένη" χώρα – εμφανίζει πλεόνασμα τρεχουσών συναλλαγών της τάξης του 2,6% του ΑΕΠ, ενώ οι Ιταλοί κατέχουν ένα τρισ. ευρώ σε τραπεζικές καταθέσεις. Οι δε ιταλικές "αμαρτίες" είναι περισσότερο δημόσιες παρά ιδιωτικές και αφορούν περισσότερο το παρελθόν παρά το παρόν. Οι δημοσιονομικές της επιδόσεις των τελευταίων ετών είναι καλύτερες από αυτές παραβατών του Συμφώνου Σταθερότητας, όπως η Γαλλία ή η Ισπανία. Η χώρα εμφανίζει πρωτογενές πλεόνασμα ύψους 1,7% του ΑΕΠ, ενώ το συνολικό της χρέος υπολογίζεται σε 263% του ΑΕΠ (κατά το 132% δημόσιο), έναντι 290% της Ολλανδίας, 303% της Γαλλίας, 321% της Πορτογαλίας και 338% του Βελγίου.
Όμως η Ιταλία είναι παγιδευμένη σε μια νομισματική αρχιτεκτονική η οποία μακροπρόθεσμα ροκανίζει την παραγωγική της βάση. Και παράλληλα αποτελεί "δύο ψυχές σε ένα σώμα", καθώς οι διαφορές συμφερόντων μεταξύ διαφορετικών κλάδων και η δραματική απόκλιση Βορρά-Νότου εξηγεί και τις υφιστάμενες πολιτικές παραφωνίες.
Το βέβαιο, πάντως, είναι ότι αυτός στον οποίο κατεξοχήν απευθύνεται ο Τρία, δηλ. ο επικεφαλής της ΕΚΤ, Μάριο Ντράγκι, σύντομα πρόκειται να εγκαταλείψει το προσκήνιο και πάντως έχει ήδη δρομολογήσει την απόσυρση της "ποσοτικής διευκόλυνσης" (QE) που οδήγησε το ένα πέμπτο του ιταλικού χρέους στα ταμεία της Φρανκφούρτης και χάρισε στους συμπατριώτες του έξι χρόνια ηρεμίας – ή, κατ' άλλους, εφησυχασμού.
Ποιοι έχουν τη μεγαλύτερη έκθεση
Αυτό που δεν εξασφάλισε, πάντως, ο Ντράγκι είναι το περιλάλητο "κόψιμο του ομφάλιου λώρου" μεταξύ δημόσιου χρέους και τραπεζών. Αντίθετα, στην ιταλική περίπτωση το "σφιχταγκάλιασμά" τους έγινε εντονότερο.
Σύμφωνα με την Τράπεζα Διεθνών Διακανονισμών, τα ομόλογα ιταλικού δημοσίου στα χέρια των ιταλικών τραπεζών φτάνουν τα 220 δισ. ευρώ και αντιπροσωπεύουν το 20% του ενεργητικού τους – ποσοστό από τα υψηλότερα στον κόσμο. Ο Έρικ Ντορ της IESEG School of Management υπολογίζει ότι δέκα τράπεζες διακρατούν ιταλικό χρέος σε ποσοστό άνω του 100% των εποπτικών τους κεφαλαίων (Τier-1). Ανάμεσά τους, οι δύο μεγαλύτερες της Ιταλίας, Unicredit και Intesa Sanpaolo, με έκθεση άνω του 145%, και ακολουθούν η Banco BPM (τρίτη μεγαλύτερη με έκθεση 327%), Monte dei Paschi di Siena (206%), BPER Banca (176%) και Banca Carige (151%).
Εκτός Ιταλίας, οι γαλλικές τράπεζες διακρατούν, σύμφωνα με την Ευρωπαϊκή Τραπεζική Αρχή, συνολικά 44 δισ. ευρώ ιταλικού δημόσιου χρέους, ανάμεσά τους BNP Paribas με 16 δισ., η δις διασωθείσα από το 2008 Dexia με 15 δισ. ευρώ. Δύσκολα είναι τα πράγματα για την ισπανική Banco Sabadell, που διακρατεί 10,5 δισ. ιταλικού χρέους, ήτοι 110% των εποπτικών της κεφαλαίων και 40% του χαρτοφυλακίου παγίων στοιχείων ενεργητικού.
Του Κώστα Ράπτη
2/6/2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Ρωμαϊκή νίκη ή ευρωπαϊκή αναδίπλωση.
Αλλαγή στάσης απέναντι στην Ιταλία διαπιστώνεται τα τελευταία εικοσιτετράωρα στις Βρυξέλλες και τις γερμανόφωνες χώρες μετά την σχεδόν καθολική αντίδραση του ιταλικού πολιτικού κόσμου στο επιχειρούμενο «πραξικόπημα» για την επιβολή «κυβέρνησης ΔΝΤ».
Στην αλλαγή αυτή αυτονόητο είναι, ότι καθοριστικό ρόλο έπαιξε και η συμφωνία ανάμεσα στην Λέγκα και τους «Πεντάστερους» για τον σχηματισμό κυβέρνησης με μια …οπισθοχώρηση στο ζήτημα του αρχικά προτεινόμενου υπουργού Οικονομικών Πάολο Σαβόνα. Τα εικοσιτετράωρα της πολιτικής αναταραχής, ωστόσο, έστειλαν ηχηρά μηνύματα, τα οποία μάλλον τα έλαβαν σοβαρά υπόψη τους το Βερολίνο και οι Βρυξέλλες.
Ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Επιτροπής Ζαν- Κλοντ Γιούνκερ, στον οποίο πριν από δύο ημέρες αποδόθηκαν προσβλητικές για τους Ιταλούς δηλώσεις, ζήτησε με σημερινή δήλωσή του να επιδειχθεί «σεβασμός απέναντι στην Ιταλία» και την νέα κυβέρνησή της. «Να μην δίνονται μαθήματα στη Ρώμη», ζήτησε χαρακτηριστικά ο Γιούνκερ και δεν είναι τυχαίο ότι την δήλωση αυτή την έκανε σε συνέντευξή του στις γερμανικές εφημερίδες του ομίλου Funke Mediengruppe, μία ημέρα μετά την ορκωμοσία της κυβέρνησης συνασπισμού στην Ρώμη.
Σαφέστατα και διαφαίνεται μια διαφορετική αντιμετώπιση της Ιταλίας από τον τρόπο με τον οποίο αντιμετωπίστηκε η Ελλάδα. Δεν είναι ίδια τα μεγέθη άλλωστε. Διαφορετικός είναι όμως και ο τρόπος που αντέδρασε το ιταλικό πολιτικό σύστημα και κυρίως ο επιχειρηματικός κόσμος της χώρας, από τις αντίστοιχες ελληνικές αντιδράσεις. Ωστόσο και οι δύο χώρες αντιμετωπίζουν προβλήματα χρέους και μάλιστα το ιταλικό δημόσιο χρέος είναι τεράστιο σε σύγκριση με το ελληνικό.
Ο Γιούνκερ ρωτήθηκε και γι αυτό από τις γερμανικές εφημερίδες και η απάντησή του εκτός από ξεκάθαρη έστελνε σαφέστατο μήνυμα στο Βερολίνο και την στάση που κράτησε συνολικά στην αντιμετώπιση της ευρωπαϊκής κρίσης και του ελληνικού χρέους ειδικότερα μέσα από την πολιτική Σόιμπλε. «Δεν είμαι καθόλου οπαδός της άποψης ότι πρέπει να δώσουμε ένα μάθημα στη Ρώμη. Αυτό έγινε απέναντι στην Ελλάδα σε μεγάλο βαθμό, κυρίως από τις γερμανόφωνες χώρες», είπε χαρακτηριστικά ο πρόεδρος της Κομισιόν και ζήτησε να μην επαναληφθούν τα λάθη που έγιναν σε βάρος της Αθήνας, ιδιαίτερα μετά την εκλογή του Αλέξη Τσίπρα, στις αρχές του 2015.
«Η αξιοπρέπεια του ελληνικού λαού ποδοπατήθηκε. Δεν πρέπει να επαναληφθεί κάτι τέτοιο τώρα με την Ιταλία», είπε ο Γιούνκερ, δίνοντας, κατά κάποιο τρόπο, «συγχωροχάρτι» στην Αθήνα για το «σύντομο καλοκαίρι της αναρχίας» του 2015.
Η εκδίκηση των Ελλήνων
Σε ανάλογο πνεύμα κινείται και το Spiegel, το οποίο καταλογίζει ολιγωρία στην Μέρκελ και την Γερμανία σε ότι αφορά τις μεταρρυθμίσεις στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Με τίτλο «Ciao amore! Η Ιταλία αυτοκαταστρέφεται και παρασύρει και την Ευρώπη», το γερμανικό περιοδικό υποστηρίζει ότι οι εξελίξεις στην Ρώμη θα επηρεάσουν ολόκληρη την Ευρώπη, καθώς η Ιταλία είναι ιδρυτικό μέλος της ΕΕ, πυλώνας του ΝΑΤΟ και η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της Ευρωζώνης.
«Όταν αυτή η χώρα κλυδωνίζεται, τότε σείεται ολόκληρο το ευρωπαϊκό οικοδόμημα. Τώρα έρχεται η εκδίκηση για το γεγονός ότι μετά την οριακή παραμονή της Ελλάδας στο ευρώ, η Ευρωπαϊκή Ένωση δεν βρήκε ποτέ τη δύναμη να προβεί σε ουσιαστικές μεταρρυθμίσεις της Οικονομικής και Νομισματικής Ένωσης», αναφέρει χαρακτηριστικά το Spiegel. Προτάσεις έγιναν και έγιναν και από την Ελλάδα, ακόμη και στην αρχή της κρίσης, κατά την διακυβέρνηση Παπανδρέου, έθεταν όμως σε κίνδυνο το «μηδενικό κόστος» του Σόιμπλε και προφανώς γι αυτό δεν είχαν καμία τύχη.
Το δημοσίευμα στηλιτεύει παραλλήλως την καγκελάριο Μέρκελ για το γεγονός ότι «δεν έδωσε ποτέ καμία απάντηση στις ιδέες του Γάλλου Προέδρου Εμμανουέλ Μακρόν για την Ευρώπη», αλλά και για τις σοβαρότατες καθυστερήσεις στην προώθηση μεταρρυθμίσεων στην Ευρωζώνη. Παρατηρεί ωστόσο ότι «ο φόβος ενδεχόμενης κατάρρευσης της Ιταλίας κάνει τώρα ακόμη πιο δύσκολο για την Άγκελα Μέρκελ να κινηθεί προς τον Μακρόν» και αυτό γιατί, όπως εξηγεί «ποιος Γερμανός συντηρητικός θα ψηφίζει έναν νέο προϋπολογισμό για την αντιμετώπιση κρίσεων, όταν η πρώτη κρίση (η ελληνική)βρίσκεται ήδη σε εξέλιξη;».
Αν και το Spiegel υποστηρίζει ότι η Ιταλία βυθίζει και πάλι την Ευρώπη στην κρίση, προσθέτοντας νέες καθυστερήσεις στις μεταρρυθμίζεις της Ευρωζώνης, ο Γιούνκερ δεν βλέπει να υπάρχει απειλή εκδήλωσης νέας κρίσης δημόσιου χρέους. «Οι αντιδράσεις των αγορών είναι παράλογες», αναφέρει στην ίδια συνέντευξη ο πρόεδρος της Κομισιόν και προσθέτει, ότι «ο κόσμος δεν πρέπει να συνάγει πολιτικά συμπεράσματα από κάθε διακύμανση των χρηματιστηρίων», αφού «οι επενδυτές έχει αποδεχθεί ότι έσφαλλαν σε πάρα πολλές περιπτώσεις στο παρελθόν».
Η αλήθεια είναι ότι η κυβέρνηση συμμαχίας στην Ιταλία έδιωξε, προσωρινά τουλάχιστον, έναν μεγάλο κίνδυνο, αυτόν της πιθανότητας να προκηρυχθούν νέες εκλογές, οι οποίες είχαν όλη την δυναμική να εξελιχθούν σε ένα δημοψήφισμα με ξεκάθαρο αυτήν την φορά το ερώτημα: Παραμονή ή αποχώρηση από το ευρώ. Για την ώρα διάλεξαν το ευρώ.
Σύνταξη SLpress.gr
2 Ιουνίου 2018
2.
Οι Ιταλοί απέναντι στην Ευρωζώνη και στις Αγορές…
Όταν εκδηλώθηκε η πολιτική κρίση στην Ιταλία εξ αιτίας της ισχυρογνωμοσύνης του Ιταλού προέδρου της δημοκρατίας Σέρτζιο Ματαρέλλα και του παρ’ ολίγον υπουργού Οικονομικών Πάολο Σαβόνα, οι αποδόσεις των ιταλικών ομολόγων και μετοχών κατέρρευσαν. Οι επενδυτές δεν αμφέβαλαν ότι η πτώση των τιμών θα συνεχισθή και το κόστος αντιστάθμισης του κινδύνου ανήλθε στα υψηλότερα από πενταετίας επίπεδα.
Η χρηματιστηριακή «πυρκαγιά» διεδόθη με μεγάλη ταχύτητα όχι μόνο στις όμορες με την Ιταλία χώρες, Ισπανία και Πορτογαλία, αλλά πέρασε και τον Ατλαντικό. Έπληξε τις μετοχές στην Γουώλ Στρήτ και επεξετάθη στις ασιατικές αγορές. Τα ευρωπαϊκά χρηματιστήρια υπέστησαν σημαντικές ζημίες, ιδίως οι γερμανικές και γαλλικές μετοχές ενώ οι επενδυτές εστράφησαν για προστασία στο ελβετικό φράγκο και στο αμερικανικό δολάριο. Πολλά τα ιταλικά ομόλογα που ρευστοποιήθησαν και οι τράπεζες εδοκιμάσθησαν από κύμα πωλήσεων. Με δύο λόγια, το «ιστορικό λάθος» των πολιτικών της Ιταλίας κινδύνευσε να προκαλέσει μία κρίση στην Ευρωζώνη εφάμιλλη με την προ δεκαετίας ελληνική.
Τελικώς, όλα δείχνουν ότι θα σχηματισθή κυβέρνηση από τον Τζιουζέπε Κόντε, αλλά το πρόβλημα δεν Πώς μπορεί να αποφευχθή μία κρίση; Κατ’ αρχήν ποίες κινήσεις μπορεί να κάνει η Ευρωπαϊκή Κεντρική Τράπεζα; Δυνατόν να παρέμβη και να αγοράσει ιταλικά ομόλογα στην δευτερογενή αγορά, αλλά αυτό χρειάζεται, επί τη βάσει των κανόνων της Ευρωζώνης, την ιταλική αίτηση. Ο πρωθυπουργός Κόντε που στηρίζεται από το Κίνημα των 5 Αστέρων και τη Λέγκα θα έχει το θάρρος να την υποβάλλει για να υποστεί ο ιταλικός λαός όσα υπέστη ο ελληνικός την τελευταία 10ετία;
Η άλλη λύσις είναι να συνεχισθή η «ποσοτική χαλάρωση» (QE) και πέραν του Σεπτεμβρίου, οπότε τυπικώς λήγει, αλλά αυτό έχει ανάγκη συγκαταθέσεως της γερμανικής Κεντρικής Τραπέζης, Μπούντεσμπανκ, που δεν φημίζεται για την ευελιξία της. Η τρίτη διέξοδος είναι πολιτική και είναι αυτή που δόθηκε από τους νικητές των εκλογών του περασμένου Μαρτίου. Υποχώρησαν όσον αφορά το χαρτοφυλάκιο των Οικονομικών και σχηματίζουν κυβέρνηση. Το τι θα προκύψει από τις διαπραγματεύσεις αυτής της κυβέρνησης με την Ευρωζώνη, δεδομένων των διαφωνιών τους, είναι αυτό που θα δούμε το επόμενο διάστημα.
Ο Κωνσταντίνος Κόλμερ εγεννήθη στην Αθήνα, όπου σπούδασε νομικά και οικονομικά. Ειργάσθη ως δημοσιογράφος σε αθηναϊκές εφημερίδες και ανταποκριτής ξένου Τύπου επί 45ετία. Σήμερα είναι οικονομικός αναλυτής και συγγράφει ένα επίκαιρο βιβλίο πολιτικοοικονομικού περιεχομένου κάθε χρόνο. Το επόμενο θα είναι αφιερωμένο στον γεωπολιτικό ρόλο της Ελλάδος στην περιοχή της νοτιανατολικής Μεσογείου.
2 Ιουνίου 2018
3.
Φοβού τον γερμανικό αυταρχισμό.
Η δήλωση για την ιταλική κρίση του Γερμανού Επιτρόπου για τον Προϋπολογισμό της ΕΕ Γκίντερ Έτινγκερ, σύμφωνα με την οποία «οι αγορές θα μάθουν στους Ιταλούς να ψηφίζουν σωστά», δεν αποκαλύπτει μόνο το τεράστιο έλλειμμα δημοκρατίας στους κόλπους της Ευρωζώνης και της ΕΕ και την υποκρισία των ευρωκρατών, αλλά και την ξεδιάντροπη πλέον έκφραση του γερμανικού αυταρχισμού. Διότι οι πάντες γνωρίζουν ότι οι αγορές είναι η Budensbank, η Deutsche Bank, ο ESM και η ECB. Όλη η Ευρώπη ανατρίχιασε με τον απροκάλυπτο κυνισμό του γερμανικού imperium.
Σε ορισμένους παρατηρητές η νευρικότητα που εκδηλώνει το Βερολίνο εξ αιτίας της πολλαπλής πίεσης που δέχεται σε πολλά μέτωπα θυμίζει τον πανικό του Χίτλερ έξω στο Στάλινγκραντ που έκανε μια σειρά τακτικών λαθών που τον οδήγησαν να διατάξει την ισοπέδωση της πόλης (80%) από τη Λουφτβάφε το καλοκαίρι του 1942 και κατόπιν την κατάληψή της. Τον Ιανουάριο του 1943, μετά από πολύμηνη αντεπίθεση των Ρώσων, ο στρατάρχης Φρίντριχ Πάουλους υποχρεώθηκε να παραδοθεί μαζί με άλλους 22 στρατηγούς και 91.000 στρατιώτες της 6ης Στρατιάς. Σύμφωνα με τις εκτιμήσεις αυτές το Βερολίνο θα στυλώσει τα πόδια σε όλα τα μέτωπα.
Από την άλλη, δεν μπορεί ακόμη να σταθμίσει κανείς αν ο πολιτικός ελιγμός που έγινε στην Ιταλία, η αποπομπή του Ραχόι στην Ισπανία και η κατάσταση στη Γαλλία, αλλά και οι ευαίσθητες ισορροπίες μέσα στην ίδια τη Γερμανία αποτελούν επαρκές περιβάλλον για να απεγκλωβιστεί η Ευρωζώνη και η ΕΕ από την επικυριαρχία του γερμανικού κεφαλαίου. Όμως φαίνεται ξεκάθαρα πως το ευρωπαϊκό «πλάσμα» παραμένει ζωντανό. Έτσι, ο Μακρόν έχει πλέον ισχυρά επιχειρήματα και πλάτες για να ανατρέψει το γερμανικό μοντέλο της Ευρωζώνης ή τουλάχιστον να το προσπαθήσει. Η μάχη είτε θα δοθεί τώρα, είτε θα θεσμοθετηθεί η επικυριαρχία του Βερολίνου, η οποία από γεωοικονομική θα μετατραπεί σε ευθέως πολιτική.
Αν και για το Βερολίνο πρώτιστη έγνοια τώρα είναι να παρασύρει την Ευρώπη σε αντιαμερικανικές ατραπούς με αφορμή τους δασμούς Τραμπ, δεν εγκαταλείπει κανένα από τους επιμέρους στρατηγικούς του στόχους, ιδιαίτερα στα Βαλκάνια. Αυτό το πατερναλιστικό ενδιαφέρον για το κλείσιμο της συμφωνίας με τα Σκόπια είναι το λιγότερο ύποπτο και αποτελεί συνέχεια της παρέμβασης του φιλελεύθερου Ελεύθερου Δημοκρατικού Κόμματος (FDP) για να μπλοκαριστεί το leasing των γαλλικών φρεγατών τύπου FREMM.
Η υποτροπή του «γερμανικού συνδρόμου»
Αποκαλυπτική του γερμανικού σχεδίου είναι και η διαβεβαίωση του «λαγού» του Βερολίνου Αυστριακού καγκελαρίου Σεμπάστιαν Κουρτς προς τον Αλβανό πρωθυπουργό Έντι Ράμα πως η Αυστρία θα βοηθήσει την Αλβανία να κλείσει τα σύνορά της με την Ελλάδα για να μην περνάνε παράτυποι μετανάστες! Ο Κουρτς είπε ότι η ΕΕ θα προσφέρει οικονομική βοήθεια στην Αλβανία και σε άλλες χώρες της ΕΕ να μπλοκάρουν το νέο δρόμο που χρησιμοποιούν οι παράνομοι μετανάστες από την Ελλάδα μέσω της Αλβανίας για να φθάσουν στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Υπενθυμίζεται ότι η Αυστρία είχε απαιτήσει την έξοδο της Ελλάδας το 2016 λόγω του προσφυγικού, ενώ κατέβασε στρατό στα σύνορα με την Ιταλία για τον ίδιο λόγο.
Όλα αυτά αποτελούν μια σαφή υποτροπή του «γερμανικού συνδρόμου», δηλαδή της εμμονικής προσήλωσης στην ιστορική ρεβάνς έναντι του φιλελεύθερου κόσμου, μια ιστορική πορεία που έχει χαρακτηρίσει τον γερμανικό κόσμο από την εποχή των ναπολεόντειων πολέμων και μετά, όπου τα δύο γερμανικά Ράιχ, το πρωσικό και το αυστριακό, δεν ακολούθησαν την πορεία εκδημοκρατισμού και κοινωνικής ανάπτυξης που χαρακτήρισαν τις άλλες μεγάλες ευρωπαϊκές βιομηχανικές δυνάμεις. Το λεγόμενο «ειδικό μονοπάτι» (sonderweg) που ακολούθησε ο γερμανικός χώρος διατηρώντας την ισχύ και τα προνόμια των μεγάλων γεωκτημόνων (jungers), είναι κατά πολλούς ιστορικούς η αιτία της αυταρχικής αντιμετώπισης του κόσμου που άλλαζε και η οποία οδήγησε τελικά τον γερμανικό χώρο στην άβυσσο.
Σήμερα, είναι πια σαφές και στους πλέον συντηρητικούς, εiδικά μετά το Brexit ότι η Γερμανία αδυνατεί να κατανοήσει τις πολιτικές και κοινωνικές αλλαγές που συντελούνται στην Ευρώπη, με αποτέλεσμα να αντιμετωπίζει το καινούργιο ως εχθρικό και να προκαλεί συνεχώς αντισυσπειρώσεις, καταστάσεις που φοβόταν σαν τον διάβολο ο καγκελάριος Μπίσμαρκ.
Μάκης Ανδρονόπουλος
Ο Μάκης Ανδρονόπουλος είναι δημοσιογράφος και συγγραφέας. Διετέλεσε διευθυντής σύνταξης στη “Ναυτεμπορική”, στον “Κόσμο του Επενδυτή”, στην “Απογευματινή της Κυριακής” και αρχισυντάκτης στο “Κέρδος”. Εργάστηκε ως οικονομικός συντάκτης στην “Καθημερινή”, το “Έθνος”, το “Ποντίκι” και παρουσίασε οικονομικές εκπομπές στα κανάλια ΜΕGA, TEMPO, SevenX. Εργάστηκε, επίσης, στο χώρο της πολιτικής επικοινωνίας. Έχει γράψει τα βιβλία “Η Ελλάδα στο ντιβάνι - Διεργασίες ανατροπής γύρω από την ιστορία, τη γλώσσα και τα κοινωνικά στερεότυπα” (εκδόσεις Αλεξάνδρεια, 2011), “Το γερμανικό σύνδρομο - Η Ελλάδα και η Ευρώπη απέναντι στη γερμανική ιδιαιτερότητα” (εκδόσεις Ταξιδευτής, 2013) και έχει μεταφράσει το φουτουριστικό μυθιστόρημα του Τσέχου συγγραφέα Γιαν Βάις “Το σπίτι με τα χίλια πατώματα” (εκδόσεις Οδυσσέας, 1982).
https://slpress.gr/diethni/fovou-ton-germaniko-avtarxismo/
2 Ιουνίου 2018
4.
Η νέα ιταλική κυβέρνηση σε πέντε ερωτήσεις-απαντήσεις.
Η νέα ιταλική κυβέρνηση σε πέντε ερωτήσεις-απαντήσεις.
Διάρκεια, ευρώ, κατεύθυνση... είναι κάποια από τα ζητήματα που γεννούν εύλογα ερωτήματα σχετικά με τη νέα κυβέρνηση συνασπισμού μεταξύ του λαϊκιστικού Κινήματος 5 Αστέρων (M5S) και της ακροδεξιάς Λέγκα που θα ορκιστεί σήμερα στην Ιταλία.
Θα βγει η Ιταλία από την ευρωζώνη;
Και τα δύο αυτά κόμματα έχουν επικρίνει σφόδρα το ευρώ, αναφέρονται ξεκάθαρα σε μια ενδεχόμενη έξοδο από την ευρωζώνη στο προσχέδιο του κοινού τους προγράμματος και υπερασπίστηκαν με νύχια και με δόντια την παρουσία στην κυβέρνησή τους του Πάολο Σαβόνα, ενός οικονομολόγου που θεωρεί το ευρώ "μια γερμανική φυλακή".
Όμως ούτε η Λέγκα ούτε το M5S --το οποίο, με εξαίρεση τον ιδρυτή του Μπέπε Γκρίλο, έχει εγκαταλείψει την ιδέα ενός δημοψηφίσματος προς αυτήν την κατεύθυνση-- δεν τάσσονται υπέρ μιας μονομερούς εξόδου. Εξάλλου, σύμφωνα με πολλές πρόσφατες δημοσκοπήσεις, το 60 ως 70% των Ιταλών είναι αντίθετο σε κάτι τέτοιο.
Ωστόσο η Λέγκα κρίνει ότι το ευρώ είναι "μια εσφαλμένη οικονομική και κοινωνική εμπειρία". Τάσσεται υπέρ μιας σειράς μεταρρυθμίσεων και μακροπρόθεσμα μιας συντονισμένης εξόδου μαζί με άλλες χώρες. Επομένως το κοινό τους πρόγραμμα αναμένεται να προκαλέσει γερούς καυγάδες με τους ευρωπαίους εταίρους τους.
Θα προκληθεί τρέλα στις χρηματοπιστωτικές αγορές;
Τα απόνερα της προεκλογικής εκστρατείας και στη συνέχεια η προοπτική επιστροφής στις κάλπες απουσία κυβερνητικής πλειοψηφίας προκάλεσαν κάποιες εντάσεις στις χρηματοπιστωτικές αγορές.
Το μάλλον ανορθόδοξο κοινό πρόγραμμα των δύο κομμάτων προκάλεσε πυρετό, ο οποίος ανέβηκε στα ύψη με την προοπτική των πρόωρων εκλογών να διαφαίνεται στον ορίζοντα μετά την αποτυχία της πρώτης προσπάθειας σχηματισμού κυβέρνησης από τον Τζουζέπε Κόντε.
Το σπρεντ --δηλαδή η διαφορά στα επιτόκια των δεκαετών ομολόγων της Γερμανίας και της Ιταλίας-- ξεπέρασε τις 300 μονάδες στις αρχές της εβδομάδας, έναντι 130 που ήταν πριν από τρεις εβδομάδες, προτού αρχίσει να ξαναπέφτει μετά την επανάληψη των διαβουλεύσεων M5S/Λέγκα. Το 2011 είχε εκτιναχθεί στις 600 μονάδες, εξωθώντας τον Σίλβιο Μπερλουσκόνι στην έξοδο.
Μπορεί να έχει διάρκεια ένας κυβερνητικός συνασπισμός
αυτού του είδους;
Οι αρχηγοί των δύο κομμάτων, ο Λουίτζι ντι Μάιο (M5S) και ο Ματέο Σαλβίνι (Λέγκα) διατείνονται ότι σκοπεύουν να κυβερνήσουν τη χώρα για πέντε χρόνια.
Ωστόσο η πλειοψηφία του M5S και της Λέγκα είναι μικρή: 32 ψήφοι στη Βουλή και περίπου δέκα στη Γερουσία, ενώ και τα δύο σώματα του κοινοβουλίου διαθέτουν την ίδια εξουσία. Τα δύο κόμματα θα πρέπει να διατηρήσουν το σύνολο των εκλεγμένων τους, ακόμη και αυτούς που δεν βλέπουν την συμμαχία τους με καλό μάτι.
Ποιος θα βρίσκεται πραγματικά στο τιμόνι;
Ο Ντι Μάιο μπορεί να στηριχθεί στο περισσότερο από 32% που εξασφάλισε το κόμμα του στις εκλογές, έναντι του 17% που συγκέντρωσε η Λέγκα. Ωστόσο ο Σαλβίνι, ένας αποτελεσματικός και αποφασισμένος ρήτορας, που εξακολουθεί ακόμη να ανεβαίνει στις δημοσκοπήσεις, μπόρεσε να επιβληθεί ως επικεφαλής της ιταλικής πολιτικής. Και η αρχή του στους κόλπους του κόμματός του είναι πολύ πιο εδραιωμένη από αυτήν του Ντι Μάιο στο M5S, του οποίου γκουρού παραμένει ο Μπέπε Γκρίλο.
Την ίδια ώρα η επιρροή του Σίλβιο Μπερλουσκόνι, συμμάχου του Σαλβίνι με τον οποίο ο Ντι Μάιο δεν ήθελε ούτε να μιλήσει, παραμένει επίσης κάτι το άγνωστο. Έπειτα από δύο μήνες που τον μπλοκάριζε, ο δισεκατομμυριούχος έδωσε το πράσινο φως του στην συμμαχία. Ωστόσο μετά την αποκατάσταση του δικαιώματός του του εκλέγεσθαι και την οργή που του προκάλεσαν τα δικαστικά μέτρα που προβλέπονται από το κοινό πρόγραμμα των δύο κομμάτων του κυβερνητικού συνασπισμού, ο Μπερλουσκόνι ορκίστηκε να ασκήσει μια "λογική και κριτική αντιπολίτευση" στον κυβερνητικό συνασπισμό M5S/Λέγκα.
Ποιος θα είναι ο ρόλος του προέδρου;
Με την άρνησή του να διορίσει στο υπουργείο Οικονομίας και Οικονομικών τον ευρωσκεπτικιστή οικονομολόγο Πάολο Σαβόνα, ο πρόεδρος Σέρτζιο Ματαρέλα, ο οποίος είχε εκλεγεί από ένα κοινοβούλιο στο οποίο είχε την πλειοψηφία η κεντροαριστερά, υποχρέωσε τους δύο συμμάχους να δώσουν μια θέση στην κυβερνητική τους ομάδα σε προσωπικότητες που θα καθησύχαζαν τις Βρυξέλλες.
Τις τελευταίες εβδομάδες, ο Ματαρέλα υπενθύμισε εξάλλου ότι μπορεί να στείλει πίσω στο κοινοβούλιο οποιονδήποτε νόμο το οικονομικό βάρος του οποίου δεν θα αντισταθμίζεται στον προϋπολογισμό. Ως εγγυητής των διεθνών υποχρεώσεων της Ιταλίας, ο Ματαρέλα θα εξακολουθήσει επίσης να επαγρυπνεί για τον σεβασμό των συνθηκών και ιδιαίτερα των ευρωπαϊκών, όπως και για την ιστορική συμμετοχή της Ιταλίας στο ΝΑΤΟ.
ΠΗΓΗ: ΑΠΕ-ΜΠΕ
1/6/2018
5.
Δεν συναινεί σε ελάφρυνση του ιταλικού χρέους η Μέρκελ.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ εμφανίστηκε το Σάββατο να αποκλείει μια ελάφρυνση χρέους για την Ιταλία λέγοντας σε συνέντευξή της σε εφημερίδα πως η αρχή της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωζώνης δεν πρέπει να μετατρέψει το μπλοκ σε μια ένωση διαμοιρασμού του χρέους. "Θα προσεγγίσω τη νέα ιταλική κυβέρνηση ανοιχτά και θα συνεργαστώ μαζί της αντί να κάνω υποθέσεις για τις προθέσεις της", δήλωσε στην Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung, σε μια συνέντευξη που θα δημοσιευτεί αύριο.
Σημειώνεται ότι η Ιταλία αντιπροσωπεύει το 23,4% του δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης και το 15,4% του ΑΕΠ του μπλοκ, σύμφωνα με την Eurostat.
http://www.capital.gr/diethni/3296173/
den-sunainei-se-elafrunsi-tou-italikou-xreous-i-merkel
2/6/2018
6.
Reuters: Σε κρίσιμα πόστα οι ευρωσκεπτικιστές στην Ιταλία.
Παρότι η πρόταση για τοποθέτηση του Πάολο Σαβόνα στη θέση του υπουργού Οικονομικών προσέκρουσε στο βέτο του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας, οι ευρωσκεπτικιστές έχουν πλέον καταλάβει θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας, σημειώνει σε ανάλυσή του το Reuters.
«Εάν η Ιταλία εγκαταλείψει το ευρώ, αυτό θα γίνει ένα βράδυ Παρασκευής. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι θα έχουν προετοιμάσει την κίνηση αυτή σε απόλυτη μυστικότητα, λέγοντας μόνο στους ευρωπαίους ομολόγους τους ότι αποφάσισαν εκείνο το απόγευμα να κλείσουν τράπεζες και χρηματιστήρια, ώστε να αποτρέψουν μια πανικόβλητη φυγή κεφαλαίων από τη χώρα.
Αυτό είναι το ιταλικό «Plan B» σύμφωνα τουλάχιστον με ένα σενάριο που συνέταξε ηλεκτρονικά μία ομάδα με ειδίκευση στα οικονομικά ζητήματα, για το πώς η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης θα μπορούσε να επιστρέψει στη λίρα, εάν αυτό ήταν αναγκαίο.
Το έκτασης 80 σελίδων κείμενο, δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής όταν πρωτοεμφανίσθηκε τον Οκτώβριο του 2015, και κανονικά θα παρέμενε απαρατήρητο.
Και όμως ένας από τους πλέον προβεβλημένους συνεργάτες του συγκεκριμένου site, ο 81χρονος οικονομολόγος την περασμένη εβδομάδα προβλήθηκε ως υποψήφιος να αναλάβει υπουργός οικονομικών στην συμμαχία «κατά τους κατεστημένου» που έχουν συμπήξει η Λέγκα και το Κίνημα Πέντε Αστέρων.
H κυβέρνηση που προέκυψε την Πέμπτη, ανέθεσε τελικά στον Πάολο Σαβόνα ένα πιο μικρό χαρτοφυλάκιο, αυτό του υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, ύστερα από την άρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας να επιτρέψει σε έναν πανούργο ευρωσκεπτικιστή να καταλάβει το κεντρικό υπουργείο των οικονομικών.
Και εντός της Λέγκας, που κυριαρχεί στις πλούσιες περιοχές της Λομβαρδίας και του Βένετο στον Βορρά, πηγές λένε ότι δεν υπάρχουν ίχνη ανησυχίας ότι ο ηγέτης Ματέο Σαλβίνι θα ρίσκαρε ποτέ το χάος του βγάλει τη χώρα από το κοινό νόμισμα.
Ωστόσο το «Plan B» παραμένει στη λίστα των υποχρεωτικών αναγνωσμάτων για όσους αναζητούν να κατανοήσουν το ιδεολογικό υπόβαθρο του νέου συνασπισμού.
Ο ρόλος του Σαλβίνι ειδικά υπήρξε κεντρικός στο να μαζέψει τον Σαβόνα και άλλους ευρωσκεπτικιστές οικονομολόγους και τις ιδέες τους από την πνευματική αφάνεια και να τους βάλει να καθίσουν, για πρώτη φορά, σε υπουργικές καρέκλες., δηλώνουν στο πρακτορείο στελέχη με γνώση της κατάστασης
Ο νέος υπουργός Οικονομικών, Τζιοβάνι Τρία, καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο «Tor Vergata» της Ρώμης, δεν αναμείχθηκε στη διαμόρφωση του «Plan B», αλλά δεν είναι και αυτός κανένας υποστηρικτής του ευρώ.
Πέρυσι, έγραψε ότι «ούτε καν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι έχει δίκιο όταν λέει ότι το ευρώ είναι ‘μη αναστρέψιμο’, εκτός και αν διευκρινίσει τις συνθήκες και το χρονικό σημείο των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται για να σώσουν το ευρώ».
Το βράδυ της Παρασκευής ωστόσο, δήλωσε στο Reuters ότι «ουδέποτε είπε ότι η Ιταλία πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ».
«Στην Ιταλία και σε ολόκληρη την ευρωζώνη εξελίσσεται μια συζήτηση για τη μεταρρύθμιση της Ευρώπης. Δεν υπάρχει πολιτική δύναμη στην Ιταλία που θέλει να εγκαταλείψει η χώρα το ευρώ»
Νομισματική «σκλαβιά»
Ο Σαλβίνι, επικαλούμενος το έργο των ευρωσκεπτικιστών, χαρακτήρισε τη νομισματική ένωση ως μια μορφή νομισματικής «δουλείας». Πρόκειται για μια άποψη που δεν προωθήθηκε από την Λέγκα και τους υποστηρικτές της έως ότου ο ίδιος ανέλαβε επικεφαλής το κόμματος το 2013.
«Οι ευρωσκεπτικιστές οικονομολόγοι κατάφεραν να χτίσουν την επικρατούσα γνώμη (σ.σ. για το ευρώ) μέσω των social media. Χάρη στον Σαλβίνι έχουν πλέον αναδυθεί από τις σκιές της ακαδημαϊκής κοινότητας», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Riccardo Puglisi, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Παβία και ένας από τους βασικούς επικριτές της ιδέας αποχώρησης από το ευρώ.
Ωστόσο, ένας άλλος οικονομολόγος που φαίνεται να ενστερνίζεται τις ιδέες του Σαλβίνι είναι ο Alberto Bagnai, ο οποίος εισήχθη μάλιστα στο κοινοβούλιο ως γερουσιαστής για πρώτη φορά στις εκλογές της 4ης Μαρτίου. Ως αναπληρωτής καθηγητής οικονομικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Gabriele d'Annunzio, ο Bagnai δημοσίευσε το 2012 το βιβλίο «Η δύση του ευρώ», το οποίο πρέπει κατά τον Σαλβίνι να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη κάθε σπιτιού. Στο βιβλίο του ο αναπληρωτής καθηγητής περιγράφει το ευρώ ως «οικονομικό τέρας» και τη Γερμανίδα καγκελάριο, Άγκελα Μέρκελ «ως αδιάλλακτο μέλος της Ενωσης» που περισσότερο στηρίζει την πολιτική της λιτότητας στις ευρωπαϊκές χώρες που επλήγησαν από την ύφεση κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, παρά τους αφήνει να δαπανήσουν περισσότερα για να στηρίξουν την εσωτερική ζήτηση.
Στο κέντρο του ευρωσκεπτικιστικού κύκλου του Σαλβίνι τοποθετείται ο Claudio Borghi, επικεφαλής οικονομικής πολιτικής της Λέγκα του Βορρά. Μάλιστα, λίγο πριν τις ευρωεκλογές του 2014 ο οικονομλογός και πρώην διευθύνων σύμβουλος της Deutsche Bank έγραψε το βιβλίο «Basta euro» (Αρκετά με το ευρώ) στο οποίο περιγράφει την πολιτική του κόμματος για τo κοινό νόμισμα. Στο βιβλίο του, ο Borghi υποστήριξε ότι το τέλος για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα είναι αναπόφευκτο, εκφράζοντας μάλιστα την ελπιδα ότι αυτό θα συμβεί πολύ πιο νωρίς από ότι φαντάζόμαστε».
Αναλυτικότερα, όπως σημειώνεται στο τηλεγράφημα του βρετανικού πρακτορείου, οι οικονομολόγοι που τάσσονται υπέρ της αποχώρησης από το ευρώ πιστεύουν ότι ένα υποτιμημένο νόμισμα θα «αναστηθεί» από τις εξαγωγές της Ιταλίας και απαλλαγμένη από τους δημοσιονομικούς κανόνες της Ε.Ε., η χώρα θα αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες της για να ενισχύσει την ανάπτυξη και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργάσιας.
Οι επιθέσεις του Σαλβίνι κατά των δημοσιονομικών κανόνων που διέπουν την ευρωζώνη, φαίνεται πως βρήκαν απήχηση σε μεγάλο μέρος των Ιταλών ψηφοφόρων, οι οποίοι υπήρξαν παραδοσιακά ισχυροί υποστηρικτές του ενιαίου νομίσματος. Ωστόσο, λίγοι εντός του κόμματος της Λέγκα ότι τελικά θα «τραβήξει την πρίζα» και θα βγάλει την χώρα από το ευρώ. «Ο επικεφαλής της Λέγκα είναι ακραίος αλλά όχι τρελός», δήλωσε μέλος που βρίσκεται χρόνια στο κόμμα. Όσοι θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ λένε ότι θα το αφήσουν να προκαλέσει αύξηση των επιτοκίων και του πληθωρισμού, πτώση κεφαλαίων, μια τραπεζική κρίση και ενδεχομένως μια αδυναμία πληρωμής του δημόσιου χρέους της Ιταλίας.
Πηγή: Reuters
http://www.kathimerini.gr/967412/article/epikairothta/kosmos/
reuters-se-krisima-posta-oi-eyrwskeptikistes-sthn-italia
2/6/2018
Δεν συναινεί σε ελάφρυνση του ιταλικού χρέους η Μέρκελ.
Η Γερμανίδα Καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ εμφανίστηκε το Σάββατο να αποκλείει μια ελάφρυνση χρέους για την Ιταλία λέγοντας σε συνέντευξή της σε εφημερίδα πως η αρχή της αλληλεγγύης μεταξύ των κρατών μελών της Ευρωζώνης δεν πρέπει να μετατρέψει το μπλοκ σε μια ένωση διαμοιρασμού του χρέους. "Θα προσεγγίσω τη νέα ιταλική κυβέρνηση ανοιχτά και θα συνεργαστώ μαζί της αντί να κάνω υποθέσεις για τις προθέσεις της", δήλωσε στην Frankfurter Allgemeine Sonntagszeitung, σε μια συνέντευξη που θα δημοσιευτεί αύριο.
Σημειώνεται ότι η Ιταλία αντιπροσωπεύει το 23,4% του δημόσιου χρέους της Ευρωζώνης και το 15,4% του ΑΕΠ του μπλοκ, σύμφωνα με την Eurostat.
http://www.capital.gr/diethni/3296173/
den-sunainei-se-elafrunsi-tou-italikou-xreous-i-merkel
2/6/2018
6.
Reuters: Σε κρίσιμα πόστα οι ευρωσκεπτικιστές στην Ιταλία.
Παρότι η πρόταση για τοποθέτηση του Πάολο Σαβόνα στη θέση του υπουργού Οικονομικών προσέκρουσε στο βέτο του Προέδρου της Ιταλικής Δημοκρατίας, οι ευρωσκεπτικιστές έχουν πλέον καταλάβει θέση στην κεντρική πολιτική σκηνή της χώρας, σημειώνει σε ανάλυσή του το Reuters.
«Εάν η Ιταλία εγκαταλείψει το ευρώ, αυτό θα γίνει ένα βράδυ Παρασκευής. Οι κυβερνητικοί αξιωματούχοι θα έχουν προετοιμάσει την κίνηση αυτή σε απόλυτη μυστικότητα, λέγοντας μόνο στους ευρωπαίους ομολόγους τους ότι αποφάσισαν εκείνο το απόγευμα να κλείσουν τράπεζες και χρηματιστήρια, ώστε να αποτρέψουν μια πανικόβλητη φυγή κεφαλαίων από τη χώρα.
Αυτό είναι το ιταλικό «Plan B» σύμφωνα τουλάχιστον με ένα σενάριο που συνέταξε ηλεκτρονικά μία ομάδα με ειδίκευση στα οικονομικά ζητήματα, για το πώς η τρίτη μεγαλύτερη οικονομία της ευρωζώνης θα μπορούσε να επιστρέψει στη λίρα, εάν αυτό ήταν αναγκαίο.
Το έκτασης 80 σελίδων κείμενο, δεν έτυχε ιδιαίτερης προσοχής όταν πρωτοεμφανίσθηκε τον Οκτώβριο του 2015, και κανονικά θα παρέμενε απαρατήρητο.
Και όμως ένας από τους πλέον προβεβλημένους συνεργάτες του συγκεκριμένου site, ο 81χρονος οικονομολόγος την περασμένη εβδομάδα προβλήθηκε ως υποψήφιος να αναλάβει υπουργός οικονομικών στην συμμαχία «κατά τους κατεστημένου» που έχουν συμπήξει η Λέγκα και το Κίνημα Πέντε Αστέρων.
H κυβέρνηση που προέκυψε την Πέμπτη, ανέθεσε τελικά στον Πάολο Σαβόνα ένα πιο μικρό χαρτοφυλάκιο, αυτό του υπουργού Ευρωπαϊκών Υποθέσεων, ύστερα από την άρνηση του Προέδρου της Δημοκρατίας να επιτρέψει σε έναν πανούργο ευρωσκεπτικιστή να καταλάβει το κεντρικό υπουργείο των οικονομικών.
Και εντός της Λέγκας, που κυριαρχεί στις πλούσιες περιοχές της Λομβαρδίας και του Βένετο στον Βορρά, πηγές λένε ότι δεν υπάρχουν ίχνη ανησυχίας ότι ο ηγέτης Ματέο Σαλβίνι θα ρίσκαρε ποτέ το χάος του βγάλει τη χώρα από το κοινό νόμισμα.
Ωστόσο το «Plan B» παραμένει στη λίστα των υποχρεωτικών αναγνωσμάτων για όσους αναζητούν να κατανοήσουν το ιδεολογικό υπόβαθρο του νέου συνασπισμού.
Ο ρόλος του Σαλβίνι ειδικά υπήρξε κεντρικός στο να μαζέψει τον Σαβόνα και άλλους ευρωσκεπτικιστές οικονομολόγους και τις ιδέες τους από την πνευματική αφάνεια και να τους βάλει να καθίσουν, για πρώτη φορά, σε υπουργικές καρέκλες., δηλώνουν στο πρακτορείο στελέχη με γνώση της κατάστασης
Ο νέος υπουργός Οικονομικών, Τζιοβάνι Τρία, καθηγητής Οικονομικών στο πανεπιστήμιο «Tor Vergata» της Ρώμης, δεν αναμείχθηκε στη διαμόρφωση του «Plan B», αλλά δεν είναι και αυτός κανένας υποστηρικτής του ευρώ.
Πέρυσι, έγραψε ότι «ούτε καν ο πρόεδρος της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας Μάριο Ντράγκι έχει δίκιο όταν λέει ότι το ευρώ είναι ‘μη αναστρέψιμο’, εκτός και αν διευκρινίσει τις συνθήκες και το χρονικό σημείο των μεταρρυθμίσεων που απαιτούνται για να σώσουν το ευρώ».
Το βράδυ της Παρασκευής ωστόσο, δήλωσε στο Reuters ότι «ουδέποτε είπε ότι η Ιταλία πρέπει να εγκαταλείψει το ευρώ».
«Στην Ιταλία και σε ολόκληρη την ευρωζώνη εξελίσσεται μια συζήτηση για τη μεταρρύθμιση της Ευρώπης. Δεν υπάρχει πολιτική δύναμη στην Ιταλία που θέλει να εγκαταλείψει η χώρα το ευρώ»
Νομισματική «σκλαβιά»
Ο Σαλβίνι, επικαλούμενος το έργο των ευρωσκεπτικιστών, χαρακτήρισε τη νομισματική ένωση ως μια μορφή νομισματικής «δουλείας». Πρόκειται για μια άποψη που δεν προωθήθηκε από την Λέγκα και τους υποστηρικτές της έως ότου ο ίδιος ανέλαβε επικεφαλής το κόμματος το 2013.
«Οι ευρωσκεπτικιστές οικονομολόγοι κατάφεραν να χτίσουν την επικρατούσα γνώμη (σ.σ. για το ευρώ) μέσω των social media. Χάρη στον Σαλβίνι έχουν πλέον αναδυθεί από τις σκιές της ακαδημαϊκής κοινότητας», δήλωσε χαρακτηριστικά ο Riccardo Puglisi, καθηγητής πολιτικής οικονομίας στο Πανεπιστήμιο της Παβία και ένας από τους βασικούς επικριτές της ιδέας αποχώρησης από το ευρώ.
Ωστόσο, ένας άλλος οικονομολόγος που φαίνεται να ενστερνίζεται τις ιδέες του Σαλβίνι είναι ο Alberto Bagnai, ο οποίος εισήχθη μάλιστα στο κοινοβούλιο ως γερουσιαστής για πρώτη φορά στις εκλογές της 4ης Μαρτίου. Ως αναπληρωτής καθηγητής οικονομικής πολιτικής στο Πανεπιστήμιο Gabriele d'Annunzio, ο Bagnai δημοσίευσε το 2012 το βιβλίο «Η δύση του ευρώ», το οποίο πρέπει κατά τον Σαλβίνι να βρίσκεται στη βιβλιοθήκη κάθε σπιτιού. Στο βιβλίο του ο αναπληρωτής καθηγητής περιγράφει το ευρώ ως «οικονομικό τέρας» και τη Γερμανίδα καγκελάριο, Άγκελα Μέρκελ «ως αδιάλλακτο μέλος της Ενωσης» που περισσότερο στηρίζει την πολιτική της λιτότητας στις ευρωπαϊκές χώρες που επλήγησαν από την ύφεση κατά τη διάρκεια της παγκόσμιας οικονομικής κρίσης, παρά τους αφήνει να δαπανήσουν περισσότερα για να στηρίξουν την εσωτερική ζήτηση.
Στο κέντρο του ευρωσκεπτικιστικού κύκλου του Σαλβίνι τοποθετείται ο Claudio Borghi, επικεφαλής οικονομικής πολιτικής της Λέγκα του Βορρά. Μάλιστα, λίγο πριν τις ευρωεκλογές του 2014 ο οικονομλογός και πρώην διευθύνων σύμβουλος της Deutsche Bank έγραψε το βιβλίο «Basta euro» (Αρκετά με το ευρώ) στο οποίο περιγράφει την πολιτική του κόμματος για τo κοινό νόμισμα. Στο βιβλίο του, ο Borghi υποστήριξε ότι το τέλος για το ενιαίο ευρωπαϊκό νόμισμα είναι αναπόφευκτο, εκφράζοντας μάλιστα την ελπιδα ότι αυτό θα συμβεί πολύ πιο νωρίς από ότι φαντάζόμαστε».
Αναλυτικότερα, όπως σημειώνεται στο τηλεγράφημα του βρετανικού πρακτορείου, οι οικονομολόγοι που τάσσονται υπέρ της αποχώρησης από το ευρώ πιστεύουν ότι ένα υποτιμημένο νόμισμα θα «αναστηθεί» από τις εξαγωγές της Ιταλίας και απαλλαγμένη από τους δημοσιονομικούς κανόνες της Ε.Ε., η χώρα θα αυξήσει τις δημόσιες δαπάνες της για να ενισχύσει την ανάπτυξη και να δημιουργήσει νέες θέσεις εργάσιας.
Οι επιθέσεις του Σαλβίνι κατά των δημοσιονομικών κανόνων που διέπουν την ευρωζώνη, φαίνεται πως βρήκαν απήχηση σε μεγάλο μέρος των Ιταλών ψηφοφόρων, οι οποίοι υπήρξαν παραδοσιακά ισχυροί υποστηρικτές του ενιαίου νομίσματος. Ωστόσο, λίγοι εντός του κόμματος της Λέγκα ότι τελικά θα «τραβήξει την πρίζα» και θα βγάλει την χώρα από το ευρώ. «Ο επικεφαλής της Λέγκα είναι ακραίος αλλά όχι τρελός», δήλωσε μέλος που βρίσκεται χρόνια στο κόμμα. Όσοι θέλουν να παραμείνουν στο ευρώ λένε ότι θα το αφήσουν να προκαλέσει αύξηση των επιτοκίων και του πληθωρισμού, πτώση κεφαλαίων, μια τραπεζική κρίση και ενδεχομένως μια αδυναμία πληρωμής του δημόσιου χρέους της Ιταλίας.
Πηγή: Reuters
http://www.kathimerini.gr/967412/article/epikairothta/kosmos/
reuters-se-krisima-posta-oi-eyrwskeptikistes-sthn-italia
2/6/2018