Δημοκρατία και Δημογραφία.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
(1) Το δόγμα της ΕΕ για μετανάστες: Όποιος τρύπωνε γινόταν ανεκτός.
(2) Βρήκε «πρόθυμους» η Μέρκελ για το μεταναστευτικό.
(3) Μεταναστευτικό: Εθελούσια η αλληλεγγύη,
αναγκαστικός ο «μουτζούρης».
(4) Πως η Μέρκελ διέλυσε την ΕΕ.
(5) Τα πάντα είναι θέμα αριθμών.
Ενίοτε η δημοκρατία είναι η δημογραφία της. Ιδιαιτέρως όταν η δημοκρατία παρουσιάζει απίσχναση και η δημογραφία το ίδιο. Για την Ελλάδα ο Τουργκούτ Οζάλ συνήθιζε να λέει ότι «το πρόβλημα (μας) θα το λύσει το δημογραφικό (τους)».
Η sui generis δημοκρατία της Σπάρτης εξαερώθηκε λόγω λειψανδρίας, ενώ η άγρια ολιγαρχική Ρώμη διαχύθηκε (στη Δύση) μέσα στους νέους πληθυσμούς που μπόρεσε να εκρωμαΐσει και να μην εκρωμαΐσει. Εξαθλιωμένοι οι πληθυσμοί (έθνη και λαοί) της Μέσης Ανατολής πρώτα και της Ανατολίας ύστερα, από τη βυζαντινή υπερφορολόγηση, προσχωρούσαν κατά μάζες στο μουσουλμανικό σύστημα της δεκάτης. Βρίθει αναλογιών με το σήμερα η Ιστορία, αλλά είναι παρακινδυνευμένο να καταφεύγει κανείς στην ερμηνεία τους, διότι η ιδεολογική τρομοκρατία παραμονεύει. (Ένα ακόμη πρόβλημα για τις δημοκρατίες εκτός από την έκπτωση των θεσμών είναι και η δικτατορία των ηλιθίων). Δηλαδή των βαλτών. Διότι για τον βαλτό δεν υπάρχει καλύτερο όχημα απ’ τον ηλίθιο.
Η Ελλάδα σήμερα δημογραφικώς αιμορραγεί. Δεν είναι μόνον οι νέοι που ξενιτεύονται, είναι και το γεγονός ότι η κρίση έχει μειώσει δραστικά τις γεννήσεις. Προσέτι η μετανάστευση των νέων αφορά στο πιο μορφωμένο ή παραγωγικό δυναμικό (περίπου 50.000 ετησίως) που μάλλον φεύγει (και θα συνεχίσει να φεύγει) διαπαντός. Είναι δηλαδή μια μετανάστευση αποδομητική της δημοκρατίας.
Ταυτοχρόνως, η Ελλάδα δέχεται προσφυγικές πιέσεις τις οποίες ούτε δύναται να διαχειρισθεί ανθρωπιστικώς ούτε να ενσωματώσει λειτουργικώς. Τα γκέτο, τα πιθανά στρατόπεδα συγκέντρωσης, η ανεξέλεγκτη και διαβρωτική διάχυση κυνηγημένων ψυχών μέσα στον κοινωνικό ιστό προβάλλουν απειλητικές εκδοχές στον ορίζοντα.
Επί πολλά χρόνια τώρα η χώρα ταλανίζεται από ιδεολογήματα περί το προσφυγικό (αλλά και την ταυτότητά της) επωφελή μόνον για όσους κάνουν μπίζνες με αυτό το πρόβλημα. Μπίζνες βοθρώδεις και φρικτές.
Ο πολυπολιτισμός λόγου χάριν μπορεί να αφορά κοινωνίες όπως των ΗΠΑ που συνετέθησαν από αλλεπάλληλες μεταναστεύσεις (με τίμημα ακόμα και κει τον ρατσισμό και τη μισαλλοδοξία διαχρονικώς), πλην όμως στις ευρωπαϊκές μητροπόλεις οδήγησε περισσότερο σε γκετοποιήσεις και αγριότατη ταξική εκμετάλλευση των μεταναστών (και, βεβαίως, των ντόπιων). Ένας από τους λόγους της εξουδετέρωσης των συνδικάτων στη Δύση έχει να κάνει με τους «απασχολήσιμους» φτωχομετανάστες. Όπως το ίδιο έχει να κάνει και η διάδοση των ακροδεξιών ατταβιστικών αντανακλαστικών σε μεγάλες μάζες που πλέον προσανατολίζονται στον εθνικισμό ακόμα και στον φασισμό.
Ταυτοχρόνως στον υπόλοιπο λεγόμενο «τρίτο κόσμο», εκεί που κάποτε ανθούσαν τα εθνικοαπελευθερωτικά κινήματα, περίπου 250.000.000 θύματα της νεοαποικιοκρατίας είναι έτοιμα να μεταναστεύσουν στη Δύση (σε βάθος χρόνου).
Το πρόβλημα είναι τεράστιο και εδώ στην Ελλάδα – χώρα πρώτης επαφής με τα προσφυγικά κύματα – ιδιαιτέρως σοβαρό και επείγον. Που δεν μπορεί να αντιμετωπισθεί με τα υστερικά (εναντίον των ανθρώπων) ιδεολογήματα μιας «Αριστεράς» που πρώτη - πρώτη και από χρόνια υποτάχθηκε στα νεοφιλελεύθερα προτάγματα.
Ένας Τσίπρας σώγαμπρος στους Σοσιαλιστές και μπιστικός στους Χριστιανοδημοκράτες, το μόνον που μπορεί να κάνει (και για το προσφυγικό) είναι να εκτελεί τις εντολές που λαμβάνει. Ιδεολογικώς πασπαλισμένες με πολυπολιτισμικές σαχλαμάρες, αλλά στην πραγματικότητα απάνθρωπες και βίαιες. Και προφανέστατα επικίνδυνες. Το ίδιο (και περισσότερο) επικίνδυνες με τις ελαφρότητες που έχουν επιδειχθεί για το χρέος, το Σκοπιανό, την καθαρή έξοδο και όλα τ’ άλλα.
Αν το δημογραφικό είναι το υπ’ αριθμόν ένα πρόβλημα της Ελλάδας, η διαχείριση του προσφυγικού έτσι όπως γίνεται ώς τώρα το μετατρέπει σε βόμβα (που ούτε καν το τουρκικό οπλοστάσιο χρειάζεται να διαθέτει). Πόσω μάλλον που τη διαθέτει…
ΣΤAΘΗΣ Σ.
http://www.topontiki.gr/article/279781/dimokratia-kai-dimografia
30/6/2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Το δόγμα της ΕΕ για μετανάστες:
τρύπωνε γινόταν ανεκτός.
Μπορεί το κύμα από μετανάστες να έχει τώρα πλέον προσλάβει εκρηκτικές διαστάσεις, αλλά ως πρόβλημα δεν είναι κεραυνός εν αιθρία. Οι στρατιωτικές επεμβάσεις της Δύσης στο Αφγανιστάν και στο Ιράκ και αργότερα ο πόλεμος στη Συρία προκάλεσαν μεγάλες καταστροφές και αναμφίβολα τροφοδότησαν τις προσφυγικές-μεταναστευτικές ροές από την Ασία και την Αφρική. Θα ήταν, ωστόσο, λάθος να θεωρηθεί πως αυτές οι ροές προκλήθηκαν αποκλειστικά και μόνο από τις ένοπλες συγκρούσεις.
Τα κύματα των παράνομων μεταναστών που διεισδύουν από κάθε ρωγμή στις ανεπτυγμένες κοινωνίες της Δύσης δεν είναι τίποτα άλλο από τη σύγχρονη εκδοχή της εισβολής των βαρβαρικών φυλών στις αυτοκρατορίες της αρχαιότητας και του Μεσαίωνα. Τότε, είχαμε τις επιδρομές άγριων ιππέων, που αναζητούσαν πλούσιο έδαφος και πιο φιλικό περιβάλλον για να εγκατασταθούν. Σήμερα, έχουμε ταλαίπωρους ανθρώπους που με κίνδυνο της ζωής τους αναζητούν μια θέση στον ευρωπαϊκό “ήλιο”.
Τις ροές από τη ζώνη της υπανάπτυξης στη ζώνη της ανάπτυξης προκαλεί η μεγάλη διαφορά βιοτικού επιπέδου. Η παγκοσμιοποίηση ήταν ο καταλύτης για να ισχύσει η μεταφορά στο κοινωνικό επίπεδο της αρχής των συγκοινωνούντων δοχείων. Η διεύρυνση του χάσματος στην κατανομή του πλούτου, η δημογραφική έκρηξη στον Τρίτο Κόσμο και η υπογεννητικότητα στις αναπτυγμένες χώρες, καθώς και η εκρηκτική ανάπτυξη της επικοινωνίας και των social media οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια στη διόγκωση της παράνομης μετανάστευσης.
Υποκριτική πολιτική ημιμέτρων
Πριν 10 χρόνια έγραφα: «Τα ευρωπαϊκά κράτη ακολουθούν μία υποκριτική πολιτική ημιμέτρων. Εμποδίζουν την παράνομη είσοδο, αλλά στην πράξη ανέχονται όσους παράνομους μετανάστες καταφέρουν να εγκατασταθούν στην επικράτειά τους. Η αντιφατική αυτή πολιτική τροφοδοτεί το φαινόμενο. Το γεγονός ότι αρκετοί καταφέρνουν να εγκατασταθούν στη “Γη της Επαγγελίας” διατηρεί ζωντανό το όνειρο μίας νέας ζωής και σ’ όσους μένουν πίσω. Το αποτέλεσμα είναι ότι έτσι ωθούνται ολοένα και περισσότεροι κάτοικοι του Τρίτου Κόσμου να επιχειρήσουν το άλμα, τροφοδοτώντας τα κυκλώματα των δουλεμπόρων» (Καθημερινή, 23 Οκτωβρίου 2008).
Η πρακτική να γίνεται ανεκτός στο κοινωνικό περιθώριο όποιος μετανάστης καταφέρνει να τρυπώσει στην Ευρώπη ήταν για μια περίοδο βολική για τις ευρωπαϊκές άρχουσες ελίτ. Είναι, όμως, ασύμβατη με το Κράτος Δικαίου και τον ανθρωπισμό, αφού παραπέμπει σ’ ένα είδος φυσικής επιλογής. Με τη διφορούμενη αυτή πολιτική, οι άρχουσες ελίτ εξασφάλιζαν ελεγχόμενες εισροές με δύο στόχους:
- Πρώτον, τη συμπίεση του κόστους εργασίας.
- Δεύτερον, την αντιμετώπιση του δημογραφικού προβλήματος με σταδιακή ένταξη στις δυτικοευρωπαϊκές κοινωνίες νέου πληθυσμιακού δυναμικού.
Στα χρόνια της οικονομικής ευημερίας, η πολιτική αυτή σε γενικές γραμμές δεν δημιουργούσε προβλήματα. Με την εκδήλωση της οικονομικής κρίσης και την αύξηση της ανεργίας, όμως, η ανοχή των δυτικών κοινωνιών έναντι της παράνομης μετανάστευσης άρχισε να συρρικνώνεται. Αυτό επηρέασε και τη στάση των κυβερνήσεων.
Είναι, ωστόσο, άδικο για τους μετανάστες να αντιμετωπίζονται με συγκυριακούς όρους. Από ηθικής και πολιτικής απόψεως, καθαρή λύση είναι η νόμιμη μετανάστευση. Εάν κάποιες χώρες-μέλη της ΕΕ θεωρούν ότι χρειάζονται εργατικό δυναμικό και ευρύτερα πληθυσμιακή ένεση, ας εφαρμόσουν μια πολιτική οργανωμένης νόμιμης μετανάστευσης, η οποία θα αποτρέψει τα φαινόμενα υπερεκμετάλλευσης και μαύρης εργασίας. Η νόμιμη μετανάστευση, βεβαίως, δεν θα εξαφάνιζε τις παράνομες ροές, αλλά θα μπορούσε το πρόβλημα να αντιμετωπισθεί με πολιτική μηδενικής ανοχής.
Το τίμημα της αδράνειας
Μόνο μετά την εκδήλωση της διεθνούς οικονομικής κρίσης η ΕΕ άρχισε να κινείται για τη λήψη μέτρων εναντίον της παράνομης μετανάστευσης. Το φθινόπωρο του 2008 κατέληξε σ’ ένα σύμφωνο μεταναστευτικής πολιτικής, πολύ κατώτερο των αναγκών. Τον Ιούνιο του 2009 έγινε από το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο ένα ακόμα ανεπαρκές βήμα, δεδομένου ότι το σύμφωνο του 2008 έθετε μόνο τις βασικές αρχές και δεν προέβλεπε πρακτικά μέτρα. Την πρωτοβουλία είχαν λάβει τέσσερις χώρες-μέλη της ευρωπαϊκής περιφέρειας οι οποίες ήταν πύλες εισόδου (Ελλάδα, Ιταλία, Κύπρος και Μάλτα) και την είχαν υποστηρίξει όχι μόνο η Ισπανία και η Πορτογαλία, αλλά εν μέρει και η Γαλλία και η Βρετανία.
Το 2009 διαπίστωνα: «Η παράνομη μετανάστευση είναι ευρωπαϊκό πρόβλημα. Οι χώρες που βρίσκονται στην πρώτη γραμμή υφίστανται τη μεγαλύτερη πίεση, αλλά ο τελικός προορισμός των παράνομων μεταναστών είναι οι πλουσιότερες χώρες της Δυτικής και Βόρειας Ευρώπης. Οι κυβερνήσεις αυτών των χωρών είναι απρόθυμες να πληρώσουν το οικονομικό κόστος για τη λήψη δραστικών μέτρων, επειδή το βαρύ φορτίο πέφτει σε ξένες πλάτες. Η στάση αυτή, όμως, είναι πολιτικά κοντόθωρη.
»Οι χώρες της πρώτης γραμμής (ειδικότερα η Ελλάδα με τα εκτεταμένα θαλάσσια σύνορα) είναι πρακτικά αδύνατο να αποτρέψουν την παράνομη είσοδο. Και βεβαίως δεν είναι διατεθειμένες να συγκρατούν στην επικράτειά τους έναν συνεχώς αυξανόμενο αριθμό παράνομων μεταναστών. Αυτό πρακτικά σημαίνει ότι εάν δεν εφαρμοσθεί μία ευρωπαϊκή πολιτική μετανάστευσης και ασύλου, αναπόφευκτα θα επικρατήσει η αρχή “ο σώζων εαυτόν σωθήτω”. Με άλλα λόγια, οι χώρες-πύλες θα σταματήσουν να εμποδίζουν τη μετάβαση των παράνομων μεταναστών που βρίσκονται στην επικράτειά τους στις χώρες τελικού προορισμού […] Έτσι, έγινε δεκτή η αρχή ότι πρέπει να ισχύσουν οι αρχές της αλληλεγγύης και της δίκαιης κατανομής βαρών» (Καθημερινή, 21 Ιουνίου 2009).
Μόνο που οι αρχές αυτές έμειναν σε μεγάλο βαθμό κενό γράμμα. Λίγες ημέρες νωρίτερα, διαβλέποντας ότι η γεωπολιτική αστάθεια και οι ένοπλες συγκρούσεις στη Μέση Ανατολή δεν επρόκειτο να σταματήσουν, έγραφα: «Σε περιπτώσεις κρίσεων και πολέμων, η Δύση οφείλει να αναλάβει το κόστος κατασκευής και συντήρησης καταυλισμών για την υποδοχή και την ανακούφιση των προσφύγων στην περίμετρο της ανασφαλούς περιοχής. Γενικότερα, όμως, η πολιτική αναχαίτισης θα φέρει μόνο πρόσκαιρα αποτελέσματα, εάν δεν συνδυασθεί με την παροχή γενναίας αναπτυξιακής βοήθειας για την άμβλυνση των διαφορών. Αυτό επιβάλλει όχι μόνο ο ανθρωπισμός της Δύσης, αλλά και το ιδιοτελές συμφέρον της» (Καθημερινή, 18 Ιουνίου 2009).
Σήμερα, 10 χρόνια μετά, η Ευρώπη πληρώνει το τίμημα της υποκρισίας και της αδράνειάς της. Το προσφυγικό-μεταναστευτικό ζήτημα είναι στην πρώτη γραμμή και ως κοινωνικό και ως πολιτικό πρόβλημα. Σχεδόν κάθε χώρα-μέλος προσπαθεί να πετάξει το βάρος στις άλλες, με αποτέλεσμα Αυτό ισχύει και σήμερα. Αν καταρρεύσει το κλυδωνιζόμενο καθεστώς στην Αλγερία, θα προκύψει στην Ευρώπη ένα δεύτερο προσφυγικό κύμα, μια δεύτερη Συρία.
29 Ιουνίου 2018
2.
Βρήκε «πρόθυμους» η Μέρκελ για το μεταναστευτικό.
Μια συνάντηση στο περιθώριο της Συνόδου Κορυφής ήταν αρκετή για την Άγγελα Μέρκελ στο να πετύχει μια πολυπόθητη τριμερή συμφωνία, παράλληλα με την αμφιλεγόμενη συμφωνία της Συνόδου για το μεταναστευτικό, προκειμένου να έχει επιχειρήματα στην ενδοκυβερνητική κρίση που αντιμετωπίζει. Και αυτό έγινε στην συνάντηση που είχε με τον Έλληνα πρωθυπουργό και τον Ισπανό ομόλογό του Πέδρο Σάντσεθ.
Όπως έγινε γνωστό οι κύριοι Τσίπρας και Σάντσεθ κατέληξαν σε ένα πλαίσιο συμφωνίας με την Μέρκελ για την αντιμετώπιση της μεταναστευτικής και προσφυγικής κρίσης. Σύμφωνα με το κείμενο «η Ελλάδα και η Ισπανία είναι έτοιμες να επαναδεχτούν τους αιτούντες άσυλο που θα εντοπιστούν στο μέλλον στα σύνορα της Γερμανίας με την Αυστρία από τις γερμανικές αρχές και η είσοδός τους έχει καταγραφεί από το σύστημα Eurodac (ευρωπαϊκό σύστημα παραβολής των δακτυλικών αποτυπωμάτων των αιτούντων άσυλο) στις προαναφερόμενες χώρες».
Η συμφωνία αποτελεί κυριολεκτικά «σωσίβιο» για την Μέρκελ, η οποία βρίσκεται υπό την απειλή του τελεσιγράφου του κυβερνητικού εταίρου της Ζεεχόφερ, ότι αν δεν βρεθεί λύση θα προχωρήσει μονομερώς στην επαναπροώθηση μεταναστών από τα νότια σύνορα της Γερμανίας, τα σύνορα δηλαδή με την Αυστρία.
Η τριμερής συμφωνία, η οποία υπογράφτηκε λίγη ώρα αφότου η Μπούντεσταγκ ενέκρινε με ευρεία πλειοψηφία την πρόσφατη συμφωνία του Eurogroup για την ολοκλήρωση του ελληνικού προγράμματος, προβλέπει επίσης ότι «η Γερμανία θα δεχτεί σταδιακά και θα ολοκληρώσει την επανένωση των οικογενειών από την Ελλάδα και την Ισπανία, στοχεύοντας να διασφαλίσει την ενότητα των οικογενειών». Το θέμα αυτό είχε θέσει μετ’ επιτάσεως ο Αλέξης Τσίπρας στην μίνι Σύνοδο της περασμένης Κυριακής, καθώς εκτιμάται ότι στην Ελλάδα παραμένουν εγκλωβισμένα περίπου 2500 άτομα τα οποία ανήκουν σε χωρισμένες οικογένειες μεταναστών και προσφύγων.
Πέραν αυτών στην τριμερή συμφωνία γίνεται αόριστη αναφορά σε «θετικές ενέργειες για τη στήριξη των πέντε νησιών του Αιγαίου στην Ελλάδα και για τη στήριξη της Ισπανίας», οι οποίες όπως σημειώνεται θα δρομολογηθούν σύντομα. «Οι επιχειρησιακές λεπτομέρειες των ανωτέρω αναφερομένων ενεργειών θα συμφωνηθούν εντός των επόμενων τεσσάρων εβδομάδων και θα επανεξετάζονται τακτικά. Η συνεργασία θα ξεκίνησει αμέσως μόλις επιτευχθεί αυτή η συμφωνία», αναφέρεται χαρακτηριστικά στο κείμενο.
Παίρνει πίσω την αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά
Στην συνέντευξη που έδωσε μετά το πέρας της Συνόδου ο πρωθυπουργός είπε ότι η κυβέρνηση δεν θα προχωρήσει στην αύξηση του ΦΠΑ στα νησιά που δέχονται προσφυγικές ροές και ότι έχει δώσει ήδη εντολή η κυβέρνηση να προχωρήσει άμεσα με πράξη νομοθετικού περιεχομένου στην αναίρεση αυτής της απόφασης, η οποία είναι άδικη, όπως είπε, για τα πέντε νησιά πρώτης γραμμής.
Είπε επίσης ότι είχε θέσει το συγκεκριμένο θέμα στον Γιούνκερ, όταν ο πρόεδρος της Κομισιόν είχε έρθει στην Αθήνα και ότι το συζήτησαν ξανά αυτό το διήμερο. Στην ερώτηση δε για πόσο καιρό θα διαρκέσει αυτή η ρύθμιση, ο κ. Τσίπρας απάντησε «για όσο διαρκεί η προσφυγική κρίση» και όσο είναι εκείνος πρωθυπουργός, σχολιάζοντας ότι θα είναι για πολύ καιρό ακόμα.
Ο πρωθυπουργός ανέφερε επίσης ότι δεν θα δημιουργηθούν άλλα hotspots στην Ελλάδα, ενώ στην ερώτηση «αν είναι αισιόδοξος για την αναθεώρηση του Δουβλίνου» είπε ότι η Ευρώπη είναι διχασμένη σε αυτούς που το επιθυμούν και το κατανοούν και σε αυτούς που το πολεμούν. Εκτίμησε ωστόσο ότι αργά ή γρήγορα οι χώρες που το επιθυμούν θα προχωρήσουν και αυτοί που το αντιμάχονται θα έχουν ενδεχομένως άλλες απώλειες, σχολιάζοντας ότι «δεν μπορείς να έχεις και τα οφέλη του Δουβλίνου και τα οφέλη του Σένγκεν».
Ο πρωθυπουργός ενημέρωσε τηλεφωνικά την περιφερειάρχη Βορείου Αιγαίου για την απόφαση αναίρεσης της αύξησης του ΦΠΑ και για την απόφαση διπλασιασμού των διαθέσιμων κονδυλίων για τα πέντε νησιά του Αιγαίου, στο προσεχές πολυετές δημοσιονομικό πλαίσιο της ΕΕ. Έτσι, σύμφωνα με ανακοίνωση της κ. Καλογήρου, οι ευρωπαϊκοί πόροι του Επιχειρησιακού Προγράμματος Βορείου Αιγαίου, το διάστημα 2021-2027, ανέρχονται στα τα 660 εκ. ευρώ.
Μέρκελ: Αξίζουν κάτι παραπάνω τα νησιά του Αιγαίου
Στην συμφωνία αναφέρθηκε και η Άγγελα Μέρκελ, τονίζοντας ότι η Γερμανία θα συνεχίσει να αναζητά διμερείς συμφωνίες, ειδικά για τις δευτερογενείς μετακινήσεις, όσο δεν υπάρχει ο νέος κανονισμός του Δουβλίνου, αναφέροντας παραλλήλως ότι «θα προσπαθήσουμε να στηρίξουμε την Ισπανία και κυρίως την Ελλάδα και τα νησιά του Αιγαίου».
Αναφερόμενη στις επαναπροωθήσεις που προβλέπει η τριμερής συμφωνία, η Γερμανίδα καγκελάριος διευκρίνισε ότι αυτές θα γίνονται μόνον αν οι αιτούντες άσυλο εντοπίζονται στα σύνορα Γερμανίας- Αυστρίας, εκεί δηλαδή που θέτει το πρόβλημα ο Ζεεχόφερ, λόγω των κρίσιμων εκλογών που έχει τον Οκτώβριο στην Βαυαρία. Επιβεβαίωσε επίσης ότι το Βερολίνο θα αποδεχτεί και θα ολοκληρώσει σταδιακά τις υποθέσεις περιπτώσεων οικογενειακής επανένωσης με άτομα που παραμένουν στην Ελλάδα και την Ισπανία, ενώ άλλα μέλη των οικογενειών τους βρίσκονται στην Γερμανία.
Η Μέρκελ είπε τέλος ότι μίλησε με τον Έλληνα πρωθυπουργό για την κατάσταση στα ελληνικά νησιά και ότι αναγνώρισε πως πρέπει και αξίζουν να λάβουν μεγαλύτερη βοήθεια από την ΕΕ, ενώ σημείωσε, ότι η συμφωνία ΕΕ- Τουρκίας θα πρέπει να εφαρμοστεί πιο αποτελεσματικά από την ελληνική πλευρά, σε ό, τι αφορά το νομικό τμήμα της.
Αντιδρούν οι Ιταλοί – Ούτε να ακούσει θέλει η Αυστρία
O πρωθυπουργός της Ιταλίας, Τζουζέπε Κόντε, ο οποίος επιβεβαίωσε ότι απείλησε και σήμερα με βέτο, αλλά για τραπεζικά θέματα, δήλωσε ότι η Ιταλία δεν έχει κάνει καμία συμφωνία με την Γερμανία που να αφορά επαναπροωθήσεις μεταναστών. Τόνισε επίσης ότι η Ιταλία δεν θα είναι μεταξύ των κρατών – μελών που θα δημιουργήσουν «ελεγχόμενα κέντρα» υποδοχής, χωρίς ωστόσο να αναφέρει ποιες χώρες δέχθηκαν να τα φτιάξουν. Αναφερόμενος μάλιστα στην δήλωση του Μακρόν ότι τα κλειστά κέντρα αφορούν μόνο τις χώρες πρώτης γραμμής ο Ιταλός πρωθυπουργός είπε ότι ο Γάλλος πρόεδρος ήταν κουρασμένος, λόγω της περασμένης ώρας.
Σημειώνεται ότι ο Μακρόν είπε ότι το Παρίσι δεν θα ιδρύσει «κλειστά κέντρα» υποδοχής μεταναστών, αυτά που ο ίδιος πρότεινε, καθώς η Γαλλία δεν αποτελεί «χώρα της πρώτης γραμμής». Από την πλευρά του ο Αυστριακός καγκελάριος Σεμπάστιαν Κούρτς επανέλαβε ότι η Αυστρία δεν θέλει να συμμετάσχει στην κατανομή προσφύγων και επέμεινε στο ότι υπήρξε απόφαση για δημιουργία κέντρων εκτός ΕΕ. Επιβεβαίωσε επίσης και την συμφωνία για προαιρετικά κέντρα προσφύγων, αναφέροντας μάλιστα ότι αν κράτη, όπως η Ελλάδα και η Ιταλία, θέλουν θα μπορούσαν να τα φτιάξουν.
Σύνταξη SLpress.gr
29 Ιουνίου 2018
3.
Μεταναστευτικό: Εθελούσια η αλληλεγγύη,
αναγκαστικός ο «μουτζούρης».
Μετά από διαβουλεύσεις που κράτησαν εννέα ώρες και εξελίχθηκαν σε πολιτικό θρίλερ εξαιτίας του ιταλικού βέτο οι ηγέτες των χωρών μελών της ΕΕ κατέληξαν τα ξημερώματα σε συμφωνία για το μεταναστευτικό, αποσπώντας και την συναίνεση της Ρώμης. Η συμφωνία, στην οποία κατέληξαν οι Ευρωπαίοι ηγέτες στις 04:30 το πρωί τοπική ώρα (05:30 ώρα Ελλάδος) προτείνει μια «νέα προσέγγιση» στην αντιμετώπιση του μεταναστευτικού με την δημιουργία «κέντρων αποβίβασης» μεταναστών εκτός της ΕΕ. Το μέτρο, σύμφωνα με τους εμπνευστές του αποσκοπεί στην αποτροπή του διάπλου της Μεσογείου.
Πέρα από το ασαφές «περιφερειακές πλατφόρμες αποβίβασης», το οποίο επισημαίνουν αρκετοί από τους 28 ηγέτες, μέχρι στιγμής καμία τρίτη χώρα δεν έχει προσφερθεί να φιλοξενήσει τέτοια κέντρα για διασωθέντες στα διεθνή ύδατα. Αντιθέτως υπάρχουν οι πρόσφατες αρνήσεις του Μαρόκου και της Αλβανίας, χωρών που αποτελούσαν και τις βασικές υποψηφιότητες μαζί με την Τυνησία.
Και το σύνολο όμως των χωρών της Βόρειας Αφρικής, όπως και βαλκανικές χώρες, έχουν εκφράσει σε παλιότερο χρόνο την αντίθεσή τους για την δημιουργία κέντρων υποδοχής μεταναστών. Στο θέμα παρενέβη και ο Διεθνής Οργανισμός για τη Μετανάστευση, ο οποίος εξέφρασε την ικανοποίησή του για τη συμφωνία, τόνισε ωστόσο ότι τα κέντρα υποδοχής μεταναστών θα πρέπει να δημιουργηθούν σε ευρωπαϊκό έδαφος.
Ελεγχόμενα κέντρα σε χώρες της ΕΕ
Σε ό, τι αφορά τους μετανάστες που διασώζονται σε ευρωπαϊκά ύδατα οι Ευρωπαίοι ηγέτες πρότειναν την δημιουργία «ελεγχόμενων κέντρων», τα οποία θα γίνουν από τα κράτη μέλη, «σε εθελούσια βάση», και εκεί θα γίνεται, σε σύντομο όμως διάστημα, διάκριση μεταξύ παράτυπων μεταναστών που θα απελαύνονται και ατόμων που δικαιούνται άσυλο και μπορούν να ανακατανεμηθούν στην ΕΕ, πάλι σε «εθελούσια βάση».
Η «εθελούσια βάση» όμως δεν καθιστά νομική υποχρέωση έναντι των εταίρων, οπότε θα πρέπει να αναζητηθούν «πρόθυμοι» να το πράξουν, να προχωρήσουν δηλαδή στην δημιουργία κέντρων μεταναστών, όπου θα γίνεται η διαλογή μεταξύ αυτών που θα απελαύνονται και των δικαιούχων ασύλου. Από την άλλη όλοι γνωρίζουν ότι τα ευρωπαϊκά ύδατα, στα οποία διασώζονται μετανάστες είναι η θαλάσσια επικράτεια της Ελλάδας, της Ιταλίας, της Μάλτας και της Ισπανίας. Η λογική, αλλά και η μέχρι τώρα ευρωπαϊκή πρακτική, δείχνει λοιπόν ότι αυτές είναι οι χώρες που θα κληθούν να δημιουργήσουν και τα σχετικά κέντρα.
Η Μάλτα ως γνωστόν είναι μικρή, ενω η Ιταλία πήρε το δικαίωμα να αποφασίσει αργότερα, αφού εξέφρασε μεν την ικανοποίησή της, αλλά δεν διευκρίνισε αν θα δημιουργήσει τέτοια κέντρα. Η πολιτική που ακολουθεί άλλωστε η κυβέρνηση των «Πεντάστερων» και της Λέγκας αποκλείει ένα τέτοιο ενδεχόμενο όχι μόνο σε «εθελούσια», αλλά και σε αναγκαστική – κανονιστική βάση.
Ενδεικτικά είναι τα σχόλια που έκανε για την συμφωνία ο υπουργός Εσωτερικών Ματέο Σαλβίνι, ο οποίος εξέφρασε σοβαρότατες επιφυλάξεις. «Να δούμε τί συγκεκριμένες δεσμεύσεις υπάρχουν. Δεν έχω εμπιστοσύνη στα λόγια, διότι μέχρι τώρα λέγαμε πάντα «ζήτω η Ευρώπη» και στο τέλος πλήρωνε η Ιταλία», είπε ο επικεφαλής της Λέγκας , επισημαίνοντας ότι το βασικό είναι η «προστασία των εξωτερικών συνόρων και πραγματικές επενδύσεις στην Αφρική». Οπότε ποιοι απομένουν; Η Ισπανία και η Ελλάδα και γι αυτό και η τριμερής συνάντηση του Τσίπρα και του Σάντσεθ με την Μέρκελ.
«Εθελούσια» κατανομή μεταναστών
Εκτός από την δημιουργία των κέντρων όμως, σε εθελούσια βάση θα γίνεται και η κατανομή των μεταναστών που διασώζονται σε ευρωπαϊκά ύδατα και θα φιλοξενούνται προσωρινά σε αυτά τα κέντρα. Και εδώ μπαίνει το ερώτημα. Το σύστημα αυτό δεν λειτούργησε με την τροποποίηση του Κανονισμού του Δουβλίνου, που είχε και κανονιστικό και νομικό χαρακτήρα, θα λειτουργήσει τώρα με την καλή θέληση των Ευρωπαίων εταίρων;
Ήδη οι χώρες του Βίσεγκραντ έχουν δημιουργήσει ένα «σιδηρούν παραπέτασμα» στην υποδοχή μεταναστών, το οποίο εκετείνεται από την Βόρεια θάλασσα μέχρι τα Βαλκάνια και με την στήριξη της Αυστρίας επεκτείνεται και αρχίζει σιγα – σιγά να βλέπει και την Μεσόγειο. Στην συμφωνία δεν διευκρινίζεται επίσης αν τα «ελεγχόμενα» κέντρα θα είναι «κλειστά», όπως πρότεινε η Γαλλία ή θα έχουν έναν πιο ελεύθερο κανονισμό λειτουργίας. Ο Έλληνας πρωθυπουργός πάντως, στην μίνι Σύνοδο της περασμένης Κυριακής εξέφρασε επιφυλάξεις για τα «κλειστά» κέντρα.
Μπλόκο στις εσωτερικές μετακινήσεις
Η συμφωνία καλεί παραλλήλως τα κράτη μέλη να πάρουν όλα τα απαραίτητα εσωτερικά μέτρα για να αποφύγουν τις μετακινήσεις μεταναστών μεταξύ των χωρών μελών της ΕΕ. Πρόκειται ουσιαστικά για παρεμπόδιση των αποκαλούμενων «δευτερογενών μετακινήσεων», οι οποίες κινούνται συνήθως προς την Γερμανία και είναι αυτές που απείλησαν την θέση της Μέρκελ μέσα από την πολιτική κρίση που ξέσπασε στην Γερμανία.
Οι «δευτερογενείς μετακινήσεις» είναι η κύρια αιτία της έντασης ανάμεσα στην Μέρκελ και τον βασικό κυβερνητικό σύμμαχό της, τον Βαυαρό Ζεεχόφερ. Οι Βαυαροί Χριστιανοκοινωνιστές, οι οποίοι έχουν αποστείλει τελεσίγραφο στην καγκελάριο, αποφασίζουν την Κυριακή αν θα αψηφήσουν την Μέρκελ και θα προχωρήσουν σε επαναπροωθήσεις μεταναστών.
Ηγετικό στέλεχός τους πάντως, ο αντιπρόεδρος της κοινοβουλευτικής ομάδας της CSU, Χανς Μίχελμπαχ, αν και αντιμετώπισε με επιφυλάξεις την συμφωνία είπε μπορεί να την δει κάποιος και θετικά, τονίζοντας ότι θέλει την διατήρηση της συμμαχίας με την Μέρκελ. Επέμεινε ωστόσο ότι «το θέμα είναι τι θα ισχύσει για τα εθνικά σύνορα και την ενσωμάτωση των μεταναστών στους προσεχείς μήνες».
Τα εξωτερικά σύνορα
Σε ότι αφορά την προστασία των εξωτερικών συνόρων, θέμα το οποίο είχε προταχθεί από το σύνολο των ευρωπαίων ηγετών, η συμφωνία προβλέπει την ενίσχυση του Frontex, με την παροχή μεγαλύτερης χρηματοδότησης, το ύψος της οποίας δεν διευκρινίζεται, αλλά και με διεύρυνση των αρμοδιοτήτων του.
Στο ίδιο πλαίσιο προβλέπεται η ενίσχυση της υποστήριξης που παρέχεται ήδη στην λιβυκή «ακτοφυλακή», που ζητούσε επίμονα η Ιταλία. Η συμφωνία καλεί επίσης «όλα τα πλοία που επιχειρούν στην Μεσόγειο» να σέβονται την νομοθεσία και να μην παρεμποδίζουν τις επιχειρήσεις της λιβυκής ακτοφυλακής. Το σημείο αυτό της συμφωνίας ικανοποίησε την Μάλτα και την Ιταλία, ιδιαιτέρως τον Σαλβίνι, ο οποίος έχει αποκλείσει τις ΜΚΟ από τα ιταλικά λιμάνια, αποκαλώντας τες «θαλάσσια ταξί» και αφήνοντας αιχμές ότι είναι τμήμα της παράνομης διακίνησης μεταναστών.
Στο πακέτο της συμφωνίας για την προστασία των εξωτερικών συνόρων περιλαμβάνεται και η δεύτερη δόση των τριών δισεκατομμυρίων ευρώ προς την Τουρκία για την συγκράτηση προσφύγων και μεταναστών στο έδαφός της. Η συμφωνία προβλέπει και την χρηματοδότηση του Ταμείου για την Αφρική, το οποίο επίσης ήταν από τα κύρια αιτήματα των Ιταλών.
Ο Κανονισμός του Δουβλίνου
Όλη η φιλοσοφία της ιταλικής αντίστασης στο σημερινό καθεστώς αντιμετώπισης του προσφυγικού στηριζόταν στην ανατροπή του Κανονισμού του Δουβλίνου. Η Ρώμη ζητούσε την εγκατάλειψη της βασικής αρχής περί ευθύνης της πρώτης χώρας εισόδου του παράτυπου μετανάστη και την παράλληλη δημιουργία ενός συστήματος δίκαιης κατανομής των μεταναστών στις ευρωπαϊκές χώρες.
Η Σύνοδος Κορυφής αρχικά ήταν προγραμματισμένο να ασχοληθεί με την εξεύρεση συναινετικής λύσης για την μεταρρύθμιση του Κανονισμού του Δουβλίνου, ήταν όμως έντονες οι διαφωνίες για τις τροποποιήσεις που πρέπει να γίνουν στην ευρωπαϊκή νομοθεσία, η οποία αναθέτει την ευθύνη για την χορήγηση ασύλου στην χώρα εισόδου.
Η Κομισιόν επιχείρησε μία συμβιβαστική λύση, προτείνοντας την άρση αυτής της αρχής περί ευθύνης σε περιόδους κρίσης και την παράλληλη εφαρμογή της υποχρεωτικής κατανομής όσων αιτούνται ασύλου. Οι χώρες του Βίζεγκραντ όμως, υποστηριζόμενες και από την Αυστρία, που αναλαμβάνει την προεδρία της ΕΕ, είναι κατηγορηματικά αντίθετες σε μια τέτοια προοπτική.
Το κείμενο της συμφωνίας αναφέρει τελικά ότι «πρέπει να υπάρξει συναίνεση για τον Κανονισμό του Δουβλίνου, ώστε να μεταρρυθμισθεί με βάση την ισορροπία ανάμεσα στην υπευθυνότητα και την αλληλεγγύη». Σχολιάζοντας την εξέλιξη ο Ιταλός πρωθυπουργός ανέφερε ότι «η Ιταλία δεν είναι πια μόνη», ενώ ο Γάλλος πρόεδρος είπε ότι «υπερίσχυσε η ευρωπαϊκή συνεργασία» και ότι «η αλληλεγγύη που οφείλουμε στις χώρες πρώτης εισόδου έγινε πράξη». Σήμερα πάντως ο Μακρόν σημείωσε ότι σε καμία περίπτωση η συμφωνία στο μεταναστευτικό δεν θέτει υπό αμφισβήτηση την αρχή ευθύνης της χώρας πρώτης εισόδου, η οποία, ως γνωστόν, ισχύει με βάση τον κανονισμό του Δουβλίνου.
«Οι κανόνες είναι ξεκάθαροι ότι υπεύθυνη είναι η χώρα πρώτης εισόδου στην ΕΕ», είπε ο πρόεδρος της Γαλλίας και επανέλαβε ότι με την συμφωνία θα εφαρμόζεται για τις χώρες «πρώτης εισόδου» η αρχή της αλληλεγγύης και ότι θα διασφαλίζεται από την άφιξη των μεταναστών, ότι αυτοί «χρεώνονται στην Ευρώπη». Αυτό που ξέχασε να επαναλάβει είναι ότι αυτή η αλληλεγγύη θα εκφράζεται σε εθελοντική βάση.
Κάνοντας ωστόσο μια πρώτη αποτίμηση της συμφωνίας εύκολα καταλαβαίνει κανείς ότι οι Ιταλοί αντιστάθηκαν και πήραν πολλά από αυτά που ζητούσαν, η Μέρκελ θεωρητικά διασώθηκε από την πολιτική κρίση και η ομάδα του Βίσεγκραντ μπορεί να συνεχίσει όπως συνέχιζε. Η αλληλεγγύη άλλωστε στην Ευρωπαϊκή Ένωση εκφράζεται «σε εθελούσια βάση». Ο «μουτζούρης» όμως μένει στα χέρια αναγκαστικά.
Βαγγέλης Σαρακινός
Ο Βαγγέλης Σαρακινός είναι επαγγελματίας δημοσιογράφος
με μακρά θητεία στον Τύπο και στα ηλεκτρονικά Μέσα.
29 Ιουνίου 2018
4.
Πως η Μέρκελ διέλυσε την ΕΕ.
Πως η Μέρκελ διέλυσε την ΕΕ.
Η απάντηση της Αγγελα Μέρκελ στην προσφυγική κρίση τής χάρισε τη φήμη μιας σύγχρονης Ζαν ντ’Αρκ, μιας γενναίας υπερασπίστριας των δυτικών ιδανικών απέναντι στις επιθέσεις των ισλαμιστών. «Τρέφω πολύ μεγάλο σεβασμό για την Αγγελα Μέρκελ», είπε ο πρώην αντιπρόεδρος των Ηνωμένων Πολιτειών Αλ Γκορ στη διάρκεια επίσκεψής του στο Βερολίνο την περασμένη εβδομάδα. «Θεωρώ ότι είναι μια εξαιρετική ηγέτης που έχει να αντιμετωπίσει πολύ δύσκολες προκλήσεις». Ενώ αυτή είναι η άποψη που επικρατεί στη Δύση, η αμφισβήτηση της καγκελαρίου στο εσωτερικό της χώρας της είναι όλο και πιο έντονη. Ακόμη και πολλοί από τους συμμάχους της αναρωτιούνται: μήπως διαλύει την Ευρώπη;
«Αγαπητή Αγγελα Μέρκελ, ύστερα από 13 χρόνια στην καγκελαρία, το μόνο που έχει μείνει για σας από την Ευρώπη είναι εχθρότητα», είπε την περασμένη εβδομάδα ο Μάλτε Πίπερ, ανταποκριτής του συνήθως εγκρατούς καναλιού ARD. «Επιτέλους, εργαστείτε για την ενότητα της Ευρώπης, αντί για τη διαίρεσή της! Και ανοίξτε δρόμο για τον διάδοχό σας στην καγκελαρία!»
Η καγκελάριος πιέζεται να πετύχει μια συμφωνία που θα επιτρέψει στους βαυαρούς συμμάχους της, τους Χριστιανοκοινωνιστές, να πιστέψουν ότι νίκησαν. Κατά την άποψή της, όμως, το κυρίαρχο πρόβλημα σήμερα δεν είναι η προσφυγική πολιτική της χώρας της, αλλά η ίδια η επιβίωση της ΕΕ. «Η Ευρώπη πρέπει να παραμείνει ενωμένη», τόνισε πρόσφατα. «Σε αυτήν ιδιαίτερα την κατάσταση, που η Ευρώπη βρίσκεται σε εύθραυστη θέση, είναι σημαντικό για μένα να μη δράσει η Γερμανία μονομερώς».
Με την πίεση στη Μέρκελ να αυξάνεται, ένα μεγάλο μέρος του πολιτικοδημοσιογραφικού κατεστημένου της Γερμανίας έχει μπει στη συζήτηση. «Η συζήτηση δεν είναι για το μέλλον της καγκελαρίου, αλλά για το μέλλον της Ευρώπης», έγραψε ο διευθυντής της Handelsblatt Σβεν Αφχούπε. «Ελπίζω η Μέρκελ να παραμείνει καγκελάριος», τόνισε ο πρώην ηγέτης των Σοσιαλδημοκρατών Ζίγκμαρ Γκάμπριελ, προειδοποιώντας για τις επιπτώσεις που θα υπάρξουν για την Ευρώπη αν η Μέρκελ χάσει την εξουσία.
Τα σχόλια αυτά δείχνουν την πεποίθηση της πολιτικής ελίτ του Βερολίνου ότι μόνο η Μέρκελ, και όχι οι δημοκρατικοί θεσμοί της Ευρώπης, μπορεί να προφυλάξει την Ευρώπη. Οποια άποψη όμως κι αν έχει κανείς για την καγκελάριο και τα κίνητρά της, είναι δύσκολο να αμφισβητήσει ότι εκείνη δίχασε την Ευρώπη. Αρκεί να εξετάσει τις δύο μεγάλες προκλήσεις που αντιμετώπισε ως καγκελάριος: την κρίση της ευρωζώνης και την προσφυγική κρίση.
«Η στάση της σε αυτά τα δύο ζητήματα ενόχλησε πολλούς ευρωπαίους συμμάχους της τους οποίους τώρα έχει ανάγκη», λέει ο Τίμο Λοχότσκι από το German Marshall Fund. «Και τα άλυτα ζητήματα στο εσωτερικό του κόμματός της για το προσφυγικό απομάκρυναν τη συντηρητική του πτέρυγα, και ιδιαίτερα τους Χριστιανοκοινωνιστές.»
Η επιμονή του Βερολίνου να επιβάλουν η Ελλάδα και άλλες χώρες με οικονομικά προβλήματα λιτότητα τους πληθυσμούς τους – όποια κι αν είναι τα μακροπρόθεσμα πλεονεκτήματα αυτής της πολιτικής – όξυνε την οικονομική διαίρεση στο εσωτερικό της ευρωζώνης και προκάλεσε γενικευμένη δυσαρέσκεια για τη γερμανική οικονομική ισχύ.
Αν η ευρωκρίση κλόνισε την ήπειρο, η προσφυγική κρίση άνοιξε ένα χάσμα. Αυτή τη φορά, η Γερμανία δεν πρόσφερε βοήθεια, αλλά ζητούσε. Και η απάντηση από μεγάλο μέρος της Ευρώπης ήταν αρνητική. Καθώς τα δικά τους προσφυγικά προβλήματα είχαν αγνοηθεί για χρόνια από το Βερολίνο, η Ισπανία και η Ιταλία δεν είχαν καμιά διάθεση να σώσουν τη Μέρκελ. Και στην ανατολική Ευρώπη, χώρες με μικρή εμπειρία στη μετανάστευση ή το ισλάμ αναρωτιούνται γιατί να πρέπει να θυσιάσουν την πολιτισμική τους ομοιογένεια προκειμένου να βοηθήσουν τη γερμανίδα καγκελάριο.
Την ευθύνη για το σημερινό χάος τη φέρει η Μέρκελ, λένε οι επικριτές της, με την πολιτική που ακολούθησε το καλοκαίρι του 2015.
Αντί λοιπόν να συμβάλει στη σφυρηλάτηση της ευρωπαϊκής ενότητας, η συζήτηση που έχει ξεκινήσει τροφοδοτεί τις ταυτοτικές ανησυχίες σε χώρες όπως η Ουγγαρία, η Αυστρία και η Ιταλία. Στη διάρκεια του δημοψηφίσματος για το Brexit, το 2016, οι υπέρμαχοι της εξόδου από την Ευρώπη χρησιμοποίησαν εικόνες προσφύγων που κατευθύνονταν προς τη Γερμανία ως απόδειξη ότι όλα έχουν πάρει λάθος δρόμο στην Ευρώπη.
Αυτό που προβληματίζει πολλούς παρατηρητές είναι ότι η αντίδραση της Μέρκελ σε όλα αυτά ήταν μέχρι τώρα η απάθεια. Στη διάρκεια της ευρωκρίσης, η καγκελάριος έλεγε πως όταν θα επέστρεφε η σταθερότητα θα υιοθετούσε μια πολύ πιο ριζοσπαστική προσέγγιση για την ευρωζώνη. Όταν λοιπόν εξελέγη πρόεδρος της Γαλλίας ο Μακρόν, πολλοί περίμεναν ότι η Γερμανία θα έκανε υποχωρήσεις στο όνομα της ενότητας. Όμως η Μέρκελ περίμενε ένα χρόνο. Κι αυτό που πρόσφερε στο τέλος ήταν μια αόριστη υπόσχεση για μια «δημοσιονομική δυνατότητα» μερικών δισεκατομμυρίων ευρώ.
Το ίδιο άτολμη ήταν και η στάση της στο προσφυγικό. Ακόμη λοιπόν κι αν κερδίσει τη μάχη με τους βαυαρούς συμμάχους της, ο πόλεμος για την προσφυγική της πολιτική, και εν τέλει το πολιτικό της μέλλον, θα συνεχιστεί.
Πηγή: Politico.eu
Του Matthew Karnitschnig
28.06.2018
5.
Τα πάντα είναι θέμα αριθμών.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δει κανείς το μεταναστευτικό. Ο πιο ανόητος και δυστυχώς ο πιο διαδεδομένος στις μέρες μας είναι ο ηθικολογικός, (η ηθικολογία άλλωστε δείχνει πάντα ανοησία), του χορτασμένου Δυτικού Ανθρώπου που μετά από δεκαετίες ειρήνης και καλοζωΐας πιστεύει πλέον στα λεφτόδενδρα και στην άυλη ανθρώπινη φύση.
Είναι ανόητος διότι παραβλέπει και εξαιρεί αυτομάτως κάθε πρακτική διάσταση του σοβαρότατου αυτού ζητήματος. Και, δυστυχώς, θέλουμε δεν θέλουμε, η ζωή, εκτός από πνεύμα και ηθική, έχει και ποικίλες, ουσιωδέστατες πρακτικές διαστάσεις, όπως το τι θα φάμε, τι θα πιούμε, πως θα μοιράσουμε το έχειν μας, πόσοι θα χωρέσουμε εδώ ή εκεί,πόσους θερμόαιμους έχουμε που θα αντιδράσουν και θα τα κάνουν κομμάτια και θρύψαλα και θα ψηφίσουν την Λεπέν (ναι, και αυτό, όσο και αν δεν μας αρέσει, είναι πρακτικός λόγος στις δημοκρατίες) κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π.
Οι αρχές και οι αξίες λοιπόν είναι καλές όσο αυτοί που κτυπούν την πόρτα μας είναι μερικές χιλιάδες. Άντε και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, που μέσα στα 500 εκ. της Ένωσης δεν πολυφαίνονται. Ο ΟΗΕ όμως προβλέπει ότι μέχρι το 2050 η Υποσαχάρια Αφρική θα διαθέτει 500 εκ. περίπου ανθρώπους που θα θέλουν να μεταναστεύσουν, προς αναζήτηση "μιας καλύτερης ζωής". Το Αφγανιστάν έχει σήμερα 33εκ. περίπου υπηκόους (28εκ. μέσα και 5εκ. στην διασπορά) που προβλέπεται το 2050 να γίνουν 80εκ. Ναι, καλά ακούσατε, 80 ολόκληρα εκατομμύρια, που θα έχουν ήδη κοινότητες που θα τους περιμένουν σε όλον τον κόσμο. Το Μπαγκλαντές, με μια έκταση λίγο μεγαλύτερη της Ελλάδας μετράει αισίως 150εκ. και δεν μπορεί να θρέψει επαρκώς ούτε τα μισά, με τα εδάφη του να μειώνονται συνεχώς.
Με τους ανθρωπιστικούς και ηθικολογικούς όρους που μας τσαμπουνάνε σήμερα οι ξύλινοι και ανεύθυνοι ηγέτες μας, ελλείψει άλλων επιχειρημάτων και πολιτικής, όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να "δικαιούνται" αυτονοήτως μια θέση στην Ευρώπη, για να στέκονται καλά στην θέση τους οι αρχές μας και οι αξίες μας. Πόσο εφικτό είναι αυτό; Και πόσο βιώσιμο; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Καθόλου εφικτό και καθόλου βιώσιμο, εκτός και αν θέλουμε να κάνουμε την Ευρώπη Υποσαχάρια Αφρική, Αφγανιστάν και Μπαγκλαντές.
Η ιδέα ότι ο κόσμος ανήκει στους ανθρώπους εν γένει, (κάτι σαν το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του) είναι πρωτοφανής. Θα μπορούσε να εφαρμοστεί πιθανόν αν τύχαινε καθολικής αποδοχής σε όλο τον πλανήτη. Δυστυχώς όμως περιορίζεται μόνον στις δικές μας χώρες, που είναι πρόθυμες να διατεθούν σε όποιον το επιθυμεί, χωρίς όρους αμοιβαιότητας. Και ως εκ τούτου είναι βαθύτατα αφελής και αυτοκαταστροφική.
Άλλο τόσο ανόητη είναι η δήθεν ανθρωπιστική ιδέα ότι οφείλουμε να προσφέρουμε άσυλο σε κάθε έναν από τα εκατοντάδες εκατομμύρια που κινδυνεύουν από κάτι στον κόσμο. Επειδή, όπως τίθεται σε εφαρμογή, δεν υπολογίζει τους αριθμούς. Και οι αριθμοί μετρούν. Υπάρχουν αντοχές. Οι αρχές και οι αξίες είναι αδιαπραγμάτευτες, οι πόροι όμως είναι πεπερασμένοι. Σήμερα είναι πια κοινό μυστικό ότι η διαδικασία ασύλου, που φτιάχτηκε σε άλλες εποχές, για να εξυπηρετήσει άλλες, πολύ περιορισμένες ανάγκες, βρίσκεται υπό καθεστώς βαριάς κατάχρησης, ήδη από εκατομμύρια ανθρώπους που το χρησιμοποιούν ως βίζα υποχρεωτικής εισόδου και παραμονής επ΄αόριστον στην Ευρώπη. Και εμείς συνεχίζουμε να συζητάμε σοβαρά όχι την αλλαγή αυτού του παραλογισμού, αλλά τις συνθήκες περαιτέρω εφαρμογής του, για να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση μιας αόριστης ηθικής ανωτερότητας. Ο βασιλιάς είναι μπροστά μας γυμνός και εμείς συζητάμε ακόμη για τα ωραία ρούχα του.
Ο δεύτερος πιο ανόητος τρόπος είναι αυτός του ιστορικού ντετερμινισμού. Εξίσου αφελής και ανάλαφρος. Μεταναστεύσεις λέει πάντα γίνονταν και ο κόσμος φτιάχτηκε από αυτές. Άρα λοιπόν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, που πρέπει να αποδεχτούμε μοιρολατρικά.
Ξεχνούν όμως οι οπαδοί αυτής της θεωρίας ότι ναι μεν οι μεταναστεύεις γίνονταν, αλλά ήταν συνήθως κατακτήσεις και όχι καλοσωρίσματα με λουλούδια και γιορτές στις μεθορίους. Κατακτήσεις πάντα μετά από πολέμους, συγκρούσεις, αίμα και καταστροφή. Και αυτό που προέκυπτε από αυτές δεν ήταν η συνέχεια του παλιού, που αντιστάθηκε και έχασε, αλλά κάτι άλλο, που διαμόρφωναν οι κατακτητές. Ένα μίγμα, που δεν μπορούσε να προβλεφθεί. Σήμερα, ξεχνώντας πως εξελίχθηκε μέσα στους αιώνες αυτό το φαινόμενο, τείνουμε να το θεωρήσουμε ως κάτι φυσιολογικό, που πρέπει να γίνει αυτονόητα αποδεκτό χωρίς μάχη. Είναι κάτι σαν παραίτηση, σαν αυτόβουλη παράδοση.
Σε κάθε περίπτωση, κάποιοι μιλούν για ένα πείραμα που έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε και αν δεν μας βγει να το ακυρώσουμε. Οι συγκεκριμένοι παρανοούν τους όρους. Πείραμα είναι η αναπαράσταση σε περιορισμένη κλίμακα ενός φαινομένου, που μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε τις ιδιότητες του υπό ελεγχόμενες συνθήκες, χωρίς να αλλοιώσουμε το γενικότερο περιβάλλον. Στην περίπτωση της με ανθρωπιστικούς λόγους μετανάστευσης δεν πρόκειται για αυτό. Αντίθετα πρόκειται για ευθεία παρέμβαση στο περιβάλλον με μη αντιστρεπτά αποτελέσματα. Αφήστε δε που η γενική ανθρωπιστική θεώρηση απαγορεύει τα πειράματα σε ανθρώπους.
Τέλος πάντων. Τα πάντα είναι θέμα αριθμών. Οι αρχές είναι ανθρώπινες κατασκευές που αλλάζουν. Οι αριθμοί είναι σταθερές της φύσης που παραμένουν αμετάβλητες και κυρίαρχες. Απλά η Μέρκελ έκανε κάποιους λάθος υπολογισμούς και της ξέφυγαν τα νούμερα. Της ξέφυγε επίσης και η πρόβλεψη για την ποιότητα αυτών που ήθελε να εισάγει. Τώρα, για να μην παραδεχτεί το λάθος μας μιλάει για τις αρχές και τις αξίες μας.
Θέμης Καζαντζίδης
https://www.facebook.com/ermippos.ermippiou/posts/1831367176901883
30/6/2018
5.
Τα πάντα είναι θέμα αριθμών.
Υπάρχουν πολλοί τρόποι για να δει κανείς το μεταναστευτικό. Ο πιο ανόητος και δυστυχώς ο πιο διαδεδομένος στις μέρες μας είναι ο ηθικολογικός, (η ηθικολογία άλλωστε δείχνει πάντα ανοησία), του χορτασμένου Δυτικού Ανθρώπου που μετά από δεκαετίες ειρήνης και καλοζωΐας πιστεύει πλέον στα λεφτόδενδρα και στην άυλη ανθρώπινη φύση.
Είναι ανόητος διότι παραβλέπει και εξαιρεί αυτομάτως κάθε πρακτική διάσταση του σοβαρότατου αυτού ζητήματος. Και, δυστυχώς, θέλουμε δεν θέλουμε, η ζωή, εκτός από πνεύμα και ηθική, έχει και ποικίλες, ουσιωδέστατες πρακτικές διαστάσεις, όπως το τι θα φάμε, τι θα πιούμε, πως θα μοιράσουμε το έχειν μας, πόσοι θα χωρέσουμε εδώ ή εκεί,πόσους θερμόαιμους έχουμε που θα αντιδράσουν και θα τα κάνουν κομμάτια και θρύψαλα και θα ψηφίσουν την Λεπέν (ναι, και αυτό, όσο και αν δεν μας αρέσει, είναι πρακτικός λόγος στις δημοκρατίες) κ.λ.π. κ.λ.π. κ.λ.π.
Οι αρχές και οι αξίες λοιπόν είναι καλές όσο αυτοί που κτυπούν την πόρτα μας είναι μερικές χιλιάδες. Άντε και μερικές εκατοντάδες χιλιάδες, που μέσα στα 500 εκ. της Ένωσης δεν πολυφαίνονται. Ο ΟΗΕ όμως προβλέπει ότι μέχρι το 2050 η Υποσαχάρια Αφρική θα διαθέτει 500 εκ. περίπου ανθρώπους που θα θέλουν να μεταναστεύσουν, προς αναζήτηση "μιας καλύτερης ζωής". Το Αφγανιστάν έχει σήμερα 33εκ. περίπου υπηκόους (28εκ. μέσα και 5εκ. στην διασπορά) που προβλέπεται το 2050 να γίνουν 80εκ. Ναι, καλά ακούσατε, 80 ολόκληρα εκατομμύρια, που θα έχουν ήδη κοινότητες που θα τους περιμένουν σε όλον τον κόσμο. Το Μπαγκλαντές, με μια έκταση λίγο μεγαλύτερη της Ελλάδας μετράει αισίως 150εκ. και δεν μπορεί να θρέψει επαρκώς ούτε τα μισά, με τα εδάφη του να μειώνονται συνεχώς.
Με τους ανθρωπιστικούς και ηθικολογικούς όρους που μας τσαμπουνάνε σήμερα οι ξύλινοι και ανεύθυνοι ηγέτες μας, ελλείψει άλλων επιχειρημάτων και πολιτικής, όλοι αυτοί οι άνθρωποι θα πρέπει να "δικαιούνται" αυτονοήτως μια θέση στην Ευρώπη, για να στέκονται καλά στην θέση τους οι αρχές μας και οι αξίες μας. Πόσο εφικτό είναι αυτό; Και πόσο βιώσιμο; Η απάντηση είναι αυτονόητη. Καθόλου εφικτό και καθόλου βιώσιμο, εκτός και αν θέλουμε να κάνουμε την Ευρώπη Υποσαχάρια Αφρική, Αφγανιστάν και Μπαγκλαντές.
Η ιδέα ότι ο κόσμος ανήκει στους ανθρώπους εν γένει, (κάτι σαν το Αιγαίο ανήκει στα ψάρια του) είναι πρωτοφανής. Θα μπορούσε να εφαρμοστεί πιθανόν αν τύχαινε καθολικής αποδοχής σε όλο τον πλανήτη. Δυστυχώς όμως περιορίζεται μόνον στις δικές μας χώρες, που είναι πρόθυμες να διατεθούν σε όποιον το επιθυμεί, χωρίς όρους αμοιβαιότητας. Και ως εκ τούτου είναι βαθύτατα αφελής και αυτοκαταστροφική.
Άλλο τόσο ανόητη είναι η δήθεν ανθρωπιστική ιδέα ότι οφείλουμε να προσφέρουμε άσυλο σε κάθε έναν από τα εκατοντάδες εκατομμύρια που κινδυνεύουν από κάτι στον κόσμο. Επειδή, όπως τίθεται σε εφαρμογή, δεν υπολογίζει τους αριθμούς. Και οι αριθμοί μετρούν. Υπάρχουν αντοχές. Οι αρχές και οι αξίες είναι αδιαπραγμάτευτες, οι πόροι όμως είναι πεπερασμένοι. Σήμερα είναι πια κοινό μυστικό ότι η διαδικασία ασύλου, που φτιάχτηκε σε άλλες εποχές, για να εξυπηρετήσει άλλες, πολύ περιορισμένες ανάγκες, βρίσκεται υπό καθεστώς βαριάς κατάχρησης, ήδη από εκατομμύρια ανθρώπους που το χρησιμοποιούν ως βίζα υποχρεωτικής εισόδου και παραμονής επ΄αόριστον στην Ευρώπη. Και εμείς συνεχίζουμε να συζητάμε σοβαρά όχι την αλλαγή αυτού του παραλογισμού, αλλά τις συνθήκες περαιτέρω εφαρμογής του, για να διατηρήσουμε την ψευδαίσθηση μιας αόριστης ηθικής ανωτερότητας. Ο βασιλιάς είναι μπροστά μας γυμνός και εμείς συζητάμε ακόμη για τα ωραία ρούχα του.
Ο δεύτερος πιο ανόητος τρόπος είναι αυτός του ιστορικού ντετερμινισμού. Εξίσου αφελής και ανάλαφρος. Μεταναστεύσεις λέει πάντα γίνονταν και ο κόσμος φτιάχτηκε από αυτές. Άρα λοιπόν είναι ένα φυσικό φαινόμενο, που πρέπει να αποδεχτούμε μοιρολατρικά.
Ξεχνούν όμως οι οπαδοί αυτής της θεωρίας ότι ναι μεν οι μεταναστεύεις γίνονταν, αλλά ήταν συνήθως κατακτήσεις και όχι καλοσωρίσματα με λουλούδια και γιορτές στις μεθορίους. Κατακτήσεις πάντα μετά από πολέμους, συγκρούσεις, αίμα και καταστροφή. Και αυτό που προέκυπτε από αυτές δεν ήταν η συνέχεια του παλιού, που αντιστάθηκε και έχασε, αλλά κάτι άλλο, που διαμόρφωναν οι κατακτητές. Ένα μίγμα, που δεν μπορούσε να προβλεφθεί. Σήμερα, ξεχνώντας πως εξελίχθηκε μέσα στους αιώνες αυτό το φαινόμενο, τείνουμε να το θεωρήσουμε ως κάτι φυσιολογικό, που πρέπει να γίνει αυτονόητα αποδεκτό χωρίς μάχη. Είναι κάτι σαν παραίτηση, σαν αυτόβουλη παράδοση.
Σε κάθε περίπτωση, κάποιοι μιλούν για ένα πείραμα που έχουμε την πολυτέλεια να κάνουμε και αν δεν μας βγει να το ακυρώσουμε. Οι συγκεκριμένοι παρανοούν τους όρους. Πείραμα είναι η αναπαράσταση σε περιορισμένη κλίμακα ενός φαινομένου, που μας επιτρέπει να παρατηρήσουμε τις ιδιότητες του υπό ελεγχόμενες συνθήκες, χωρίς να αλλοιώσουμε το γενικότερο περιβάλλον. Στην περίπτωση της με ανθρωπιστικούς λόγους μετανάστευσης δεν πρόκειται για αυτό. Αντίθετα πρόκειται για ευθεία παρέμβαση στο περιβάλλον με μη αντιστρεπτά αποτελέσματα. Αφήστε δε που η γενική ανθρωπιστική θεώρηση απαγορεύει τα πειράματα σε ανθρώπους.
Τέλος πάντων. Τα πάντα είναι θέμα αριθμών. Οι αρχές είναι ανθρώπινες κατασκευές που αλλάζουν. Οι αριθμοί είναι σταθερές της φύσης που παραμένουν αμετάβλητες και κυρίαρχες. Απλά η Μέρκελ έκανε κάποιους λάθος υπολογισμούς και της ξέφυγαν τα νούμερα. Της ξέφυγε επίσης και η πρόβλεψη για την ποιότητα αυτών που ήθελε να εισάγει. Τώρα, για να μην παραδεχτεί το λάθος μας μιλάει για τις αρχές και τις αξίες μας.
Θέμης Καζαντζίδης
https://www.facebook.com/ermippos.ermippiou/posts/1831367176901883
30/6/2018