Φορολογική συνταγή "Ψωροκώσταινας"! Και πανηγυρίζουν...
Σκίτσο του ΑΡΚΑ
Μέρες φορολογικών δηλώσεων και ειδικά για ορισμένες κατηγορίες πολιτών, μέρες οδυνηρών συνειδητοποιήσεων. Άλλο το θεωρητικό και άλλο το πρακτικό σκέλος. Η ιδίοις όμασι εμπειρία. Πρόκειται περί καθαρής τρέλας! Περί παραλογισμού! Αυτό δεν είναι ένα σύστημα που "βγαίνει". Και σίγουρα δεν αφορά μια κανονική χώρα με λειτουργούσα οικονομία. Αυτό είναι ένα σύστημα σχεδιασμένο από "σκιτζήδες", που είτε απλώς αδιαφορούσαν για τις επιπτώσεις του, είτε ηθελημένα τις σχεδίασαν για ταξικούς στόχους. Και που πάντως το μόνο που τους ενδιέφερε είναι να βγουν κάποιοι "μπακάλικοι" υπολογισμοί σε κάποια…"χαρτοπετσέτα" στις αλλεπάλληλες διαπραγματεύσεις.
Γιατί έτσι, με τέτοιους απολύτως εξοντωτικούς και απαγορευτικούς για οποιαδήποτε κίνηση (πόσο μάλλον ανάπτυξη, θα γελούσα στο σημείο αυτό, αλλά πονάει) φόρους, δεν είναι δα και τόσο σπουδαίο να βγαίνουν υψηλά δημόσια έσοδα. Κι ένας μαθητής του δημοτικού μπορούσε να το κάνει. Χρειαζόταν κοτζάμ Καθηγητής Οικονομικών ξένου Πανεπιστημίου; Να κάνει υπολογισμούς και σύνθετες πολιτικές; Πόσα μας λείπουν; Τόσα. Ε, ωραία, βρες τα από φόρους. Τι συντελεστή; Όσο χρειαστεί. Εδώ έβαλαν προκαταβολή φόρου 100% (το θεωρώ αδιανόητο κι ενδεχομένως αντισυνταγματικό), στον συντελεστή εισοδήματος θα κολλήσουν; Βάλτε κι άλλο παιδιά! Γιατί να σταματήσουμε εκεί; Κάντε το πειραματικά. Να δείτε ως πού αντέχει η κοινωνία. Όχι οικονομικά και μαθηματικά, που ήδη έχει στερέψει. Πραγματικά. Αφού δεν έχει γίνει ήδη ο κακός χαμός, σημαίνει ότι υπάρχουν ακόμα περιθώρια. Ή απλά ήδη ο ασθενής απέθανε.
Και μετά, έχοντας και τις δαπάνες στα πατώματα, χρωστώντας σε όσους πεισματικά επιμένουν να παράγουν και να επενδύουν (πχ επιστροφές ΦΠΑ, προμηθευτές δημοσίου), αλλά και σε άλλους που δούλευαν μια ζωή (αστείος πια ο χρόνος έκδοσης μιας σύνταξης, "ας πρόσεχες, ας έμενες στη δουλειά κι ας ήταν υποχρεωτική διά νόμου η συνταξιοδότηση ενίοτε"), έχουν το απύθμενο θράσος να υπερηφανεύονται για υψηλά πλεονάσματα και οικονομία που... υπεραποδίδει! Ποιος αλήθεια τσιμπάει με αυτά; Βλέπει τα αποτελέσματα της πολιτικής των κοτζαμπάσηδων και επιχαίρει; Ή εντελώς άσχετος πρέπει να είναι με την πραγματική οικονομία και την παραγωγική δραστηριότητα, ή εξόφθαλμα κομματικά εμπαθής και με προσωπικό συμφέρον.
Το κράτος με αυτή τη φορολογική και εν γένει εισοδηματική πολιτική (έχουμε και την έμμεση αλλά εμφανή πλέον φορολόγηση μέσω εισφορών, συν τον ΕΝΦΙΑ που κατά τα άλλα "ήταν παράλογος και άδικος και μόνο θα καταργούνταν") στην ουσία παραλύει την οικονομία. Στερεί κάθε κίνητρο και βέβαια, μειώνει τελικά το ΑΕΠ, πάνω στο οποίο μετράμε την ανάπτυξη. Εν τέλει, περιπαίζει κατάμουτρα τη μεσαία, πάλαι ποτέ κραταιά, τάξη. Η χαμηλότερη εισοδηματικά τάξη δεν επηρεάζεται (φαινομενικά) ιδιαίτερα, μια και οι εξοντωτικοί συντελεστές έμμεσα μόνο την αφορούν. Μάλιστα, διά διαφόρων επιδομάτων-φιλοδωρημάτων, που προκύπτουν από τα ποικιλότροπα χαράτσια, της δίνουν και την ψευδαίσθηση της "εύνοιας". Στην ουσία, αφού ήδη τους έχουν αφαιρέσει κάθε πραγματική δυνατότητα προοπτικής, τους καθιστούν εξαρτημένους, από αυτές τις έκτακτες και κατ’ επιφοίτηση επιχορηγήσεις. Δημιουργούν (νομίζουν) έτσι νέο κομματικό στρατό, ανθρώπων που μόνο αγωνίζονται για την επιβίωση και εναποθέτουν τις ελπίδες τους για οτιδήποτε στην εύνοια και το νεύμα του οποιουδήποτε κομματικού φωστήρα.
Η υψηλότερη τάξη εισοδηματικά, που κινείται σε άλλες σφαίρες, επίσης δεν αγγίζεται ουσιαστικά (ίσως και να δυναμώνει) αφού εκμεταλλευόμενη τις διεθνείς ευκολίες του καπιταλιστικού συστήματος, έχει τον τρόπο να αποφεύγει τις δαγκάνες του ελληνικού κράτους. Και μένει η μεσαία τάξη, η τέως δυναμική και συνήθως μορφωμένη, να αντιμετωπίζει το μένος των εμπαθών. Το κράτος στην ουσία της λέει τα εξής, με διλημματικό τρόπο:
"Αγαπητή-αγαπητέ, βασικά δε σε θέλουμε, γιατί δεν μπορούμε να σε ελέγξουμε. Για το λόγο αυτό, έχεις τις εξής επιλογές: ή μη δουλεύεις, όχι παραπάνω από όσο εμείς νομίζουμε ότι αξίζεις να αμείβεσαι δηλαδή και ξέχνα όσα ήξερες περί απόκτησης αγαθών, συσσώρευσης πλούτου κλπ, (αυτά τα έκαναν μόνο οι γονείς σου) ή να φοροδιαφεύγεις αγρίως. Δε βλέπεις γύρω σου; Όσοι το κάνουν, μια χαρά ζουν. Αν σε πιάσουμε, θα έχεις θέμα, αξίζει όμως να το ρισκάρεις. Άσε που και τότε, αν δώσεις και κάτι κάτω από το τραπέζι, ίσως τα βρούμε... Τώρα, αν θέλεις να δουλέψεις παραπάνω και να μείνεις έντιμος, αν έχεις όρεξη και αντέχεις, χαρά στο κουράγιο σου! Εμείς θα τα πάρουμε, ως συνεταίροι σου, για να διορίσουμε τους δικούς μας. Από παροχές, αυτές που έχουν άλλοι πολιτισμένοι, μην ελπίζεις. Τι γίναμε, Σουηδία; Σε ευχαριστούμε πολύ, δεν ήταν ανάγκη, αλλά θα δεχτούμε τη δωρεά σου. Και φυσικά, αν δε σου αρέσουν όλα αυτά, σήκω και φύγε! Έξω, πληρώνουν για τύπους σαν και σένα. Κι ας σε σπουδάσαμε εδώ. Προκοπή εδώ δεν έχει".
Κι ύστερα, με κροκοδείλια δάκρυα θρηνούν για την απώλεια "μυαλών" και δυναμικού κοινού, χωρίς φυσικά να δίνουν ούτε το αυτονόητο δικαίωμα για ψήφο από έξω, μια και έτσι θα επηρέαζαν ακόμα τις εξελίξεις. Μα, όλο αυτό το κάναμε για να μην έχουν επιρροή. Πάλι στα ίδια θα γυρίσουμε; Κι ο πολίτης, απλώς "τρελαίνεται". Συνειδητοποιεί τη ματαιότητα κάθε προσπάθειας. Και εθίζεται στη λογική του "ψόφου της κατσίκας του γείτονα". Γιατί, το να δίνεις τη λογική συμβολή σου στη συλλογική προκοπή, είναι και ευνόητο και αναγκαίο. Το να βλέπεις την ανταπόδοση των φόρων σου, θεάρεστο. Το απρόκλητο όμως "νταβατζιλίκι" στο μόχθο του καθένα, για ένα βαρέλι δίχως πάτο, απλά για την ανακύκλωση της αναξιοκρατίας και της ευνοιοκρατίας, είναι το φιτίλι στην κοινωνική συνοχή.
Η πολιτική αυτή λοιπόν, για μια κανονική, υγιή κοινωνία και οικονομία είναι αδιέξοδη. Δεν πάει πουθενά. Έχει νόημα μόνο για συγκεκριμένης κατεύθυνσης κράτος. Για εξαρτημένους κομματικά-κρατικά πολίτες και για ελεγχόμενη οικονομία. Χωρίς παραγωγικό οίστρο, χωρίς επιθυμία και κίνητρο για παραπάνω εργασία.
Αυτή όμως είναι μια αποτυχημένη πολιτική. Η κατεξοχήν πολιτική "Ψωροκώσταινας". Που αντιλαμβάνεται τη ζωή ως ένα μίζερο λογαριασμό-ισολογισμό και απλά ως αέναο αγώνα επιβίωσης. Που δεν αφήνει περιθώριο ευκαιρίας σε κανέναν και κλείνει το μάτι μόνο σε κομματικούς ημετέρους, που μπορεί και να έχουν παραπάνω τύχη. Και που διαμορφώνει νομοτελειακά ένα μίζερο κράτος, που στόχο-ταβάνι έχει απλά την επιβίωσή του (τρεις το λάδι, τρεις το ξύδι), με πολίτες απελπισμένους να ελπίζουν μόνο στη γενναιοδωρία των ξένων, που θα εκφράζεται πια αποκλειστικά μέσα από την μετατροπή της χώρας μας σε ένα τεράστιο "airbnb”. Κάποτε ελπίζαμε σε ένα σχέδιο Marshall. Αργότερα στα κοινοτικά κονδύλια, τα φθηνά δάνεια, το Χρηματιστήριο κλπ. Τώρα, το έθνος…στενάζει στο airbnb. Έτσι, δεν πάμε πουθενά. Και ναι, ή θα αλλάξουμε, ή πάει, βουλιάξαμε.
Νίκος Κασκαβέλης, δικηγόρος (ΜΔΕ, MSc)
12/7/2018
Σκίτσο του Η.ΜΑΚΡΗ
''ΚΑΘΗΜΕΡΙΝΗ''
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Οικονομικός βραχνάς για τους Έλληνες τα σπίτια τους.
Καταστροφικές συνέπειες για την αγοραστική δύναμη και την επιβίωση των ελληνικών νοικοκυριών είχε η πολιτική της υπερφορολόγησης της ακίνητης περιουσίας των πολιτών, κάτι που αποτυπώνεται με τον πιο ανάγλυφο τρόπο στα στοιχεία που δημοσίευσε αυτή την εβδομάδα η Eurostat.
Όπως αναφέρει η Καθημερινή, ο αριθμός των Ελλήνων που είναι υπερβολικά επιβαρυμένος με δαπάνες στέγασης είναι τετραπλάσιος του ευρωπαϊκού μέσου όρου.
Συγκεκριμένα, το 2016, στην Ελλάδα το ποσοστό των νοικοκυριών τα οποία δαπανούν περισσότερο από το 40% του διαθέσιμου εισοδήματός τους για την κάλυψη αναγκών στέγασης, ανήλθε σε 40,5%, τη στιγμή που ο ευρωπαϊκός μέσος όρος δεν ξεπερνάει το 11,1%.
Η εικόνα είναι σχεδόν αμετάβλητη την τελευταία τριετία, καθώς το 2015 το αντίστοιχο ποσοστό είχε ανέλθει σε 40,9%, έναντι 11,3% του μέσου όρου της Ε.Ε. και το 2014 σε 40,7% (11,5% στην Ε.Ε.). Ως δαπάνες στέγασης λογίζονται ο φόρος ή το τέλος που συνδυάζεται με την κατοχή ακινήτου και όλα τα έξοδα για τη συντήρηση και τη διαμονή σε αυτό, όπως π.χ. θέρμανση, ηλεκτρικό ρεύμα, ύδρευση, τηλέφωνο κτλ.
Η Καθημερινή σημειώνει ότι ενδεικτικό του παραλογισμού της εφαρμοζόμενης πολιτικής γύρω από το ακίνητο, είναι ότι η αμέσως επόμενη χώρα στην Ε.Ε., με τη μεγαλύτερη δηλαδή οικονομική επιβάρυνση, είναι η Βουλγαρία, πλην όμως με ποσοστό 20,5%, δηλαδή το μισό σε σχέση με την Ελλάδα. Την τρίτη χειρότερη επίδοση σημείωσε η Γερμανία, όπου το αντίστοιχο ποσοστό του πληθυσμού ανέρχεται σε 16%, ενώ την καλύτερη εικόνα καταγράφουν η Μάλτα (μόλις 1%) και η Κύπρος με 3%.
Αξίζει να σημειωθεί ότι το 2010, δηλαδή στην αρχή της οικονομικής κρίσης, το ποσοστό των Ελλήνων που ήταν υπέρμετρα επιβαρυμένο οικονομικά ως προς το ακίνητό του, διαμορφωνόταν σε 18,1% έναντι 10,8% του ευρωπαϊκού μέσου όρου. Εν ολίγοις, η "ψαλίδα" με την υπόλοιπη Ευρώπη ήταν σαφώς πιο περιορισμένη. Αντιλαμβάνεται λοιπόν εύλογα κανείς πως η κατακόρυφη αύξηση των δαπανών στέγασης είναι μία από τις πιο σαφείς επιπτώσεις της οικονομικής κρίσης στην ελληνική κοινωνία, πέραν των προφανών, δηλαδή της μείωσης της αγοραστικής δύναμης, της εκτίναξης της ανεργίας και της αύξησης της φορολογίας.
Σύμφωνα με το δημοσίευμα, καθοριστικό ρόλο στην εξέλιξη αυτή διαδραμάτισε ασφαλώς η επιλογή των κυβερνώντων να στραφούν σε ένα σύστημα φορολόγησης της κατοχής ακινήτων, ενώ μέχρι το 2010 ο κύριος όγκος των φορολογικών εσόδων από τα ακίνητα προερχόταν από τις αγοραπωλησίες, μέσω του φόρου μεταβίβασης κι ενώ για ένα διάστημα ίσχυσαν παράλληλα και τα δύο, δηλαδή και ο υψηλός φόρος κατοχής και ο υψηλός φόρος μεταβίβασης. Είναι χαρακτηριστικό ότι από το 2010 μέχρι το 2015 οι φόροι κατοχής ακινήτων αυξήθηκαν έξι φορές, από τα 500 εκατ. ευρώ σε 3 δισ. ευρώ, ενώ το 2016 αυξήθηκαν εκ νέου σε 3,5 δισ. ευρώ.
Υπενθυμίζεται ότι ναι μεν ο στόχος των εσόδων από τον ετήσιο ΕΝΦΙΑ είναι 2,65 δισ. ευρώ, ωστόσο το ποσό του φόρου που βεβαιώνεται, κατά κανόνα, κυμαίνεται μεταξύ 3,2 και 3,6 δισ. ευρώ.
Εκτός βέβαια από την κατακόρυφη αύξηση των δαπανών που συνοδεύουν την κατοχή ακινήτου, οι Ελληνες είδαν και την αξία της περιουσίας τους να υποβαθμίζεται, εν μέρει και ως φυσικό επακόλουθο της υπερφορολόγησής της, που την κατέστησε λιγότερο ελκυστική. Ενώ λοιπόν από το 2010 μέχρι και το 2017, στην Ε.Ε. καταγράφεται μέση αύξηση των τιμών των κατοικιών κατά 11%, στην Ελλάδα οι αξίες υποχώρησαν κατά 42% (στοιχεία της Τράπεζας της Ελλάδος), καταγράφοντας και στην εν λόγω περίπτωση τη χειρότερη επίδοση στην Ευρώπη. Μετά την Ελλάδα, τη χειρότερη επίδοση κατέγραψαν οι τιμές στην Ισπανία, όπου μειώθηκαν κατά 17% την ίδια περίοδο, στην Ιταλία με πτώση 15% και στην Κύπρο, όπου μειώθηκαν κατά 9%.
http://www.capital.gr/agora-akiniton/3304547/
oikonomikos-braxnas-gia-tous-ellines-ta-spitia-tous
12/7/2018
