Μακεδονικό: Το Δημοψήφισμα και ο «ομφαλός της γης».
(1) Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία
– Αυτοψία της Συμφωνίας των Πρεσπών.
(2) Αντισθένης: «Αρχή Σοφίας των ονομάτων επίσκεψης»:
Το κράτος των Σκοπίων κατέχει ελάχιστο μέρος και όχι το 38% του μακεδονικού εδάφους.
(3) Βατερλώ η Συμφωνία των Πρεσπών.
(4) Οι ψηφοφόροι στα Σκόπια αποφασίζουν
για την τύχη του Ζόραν Ζάεφ αλλά και του Αλέξη Τσίπρα.
(5) Ποιοι στηρίζουν τα Σκόπια και γιατί.
(6) Μακεδονισμός; Τι είναι τελικά, εθνοτισμός, αυτοπροσδιορισμός, αλυτρωτισμός και πόσο μας επηρεάζει;
Μακεδονικό:
Το Δημοψήφισμα και ο «ομφαλός της γης».
Το Δημοψήφισμα και ο «ομφαλός της γης».
Θα νόμιζε κανείς ότι η πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας είναι ο «ομφαλός της γης» και ότι έχει ήδη κριθεί και αποφασισθεί ότι στην δική μας γειτονιά, με δική μας ευθύνη, συμβολή και συμμετοχή, κρίνεται η τύχη του «δυτικού» κόσμου. Ότι εδώ γίνεται η σύγκρουση Ανατολής ( Ρωσίας ) και της πολύ-διασπασμένης διατλαντικής Δύσης. Η οποία μάλλον έτσι θα παραμείνει ανεξαρτήτως του αποτελέσματος.
Ο καταιγισμός των δηλώσεων, επισκέψεων, νουθεσιών, πιέσεων και απειλών εκ μέρους κάθε επιπέδου και κατηγορίας ηγετών προς τους Σλαβομακεδόνες κυρίως – αλήθεια πως τους αποκαλούμε εφεξής μετά την Συμφωνία των Πρεσπών; - πιθανό να αποδώσει καρπούς. Κυρίως να οδηγήσει τους κατοίκους της γειτονικής μας χώρας στις κάλπες. Η συμμετοχή έχει μεγάλη σημασία. Την μεγαλύτερη ίσως σημασία. Ένα ηχηρό ΝΑΙ με μικρή συμμετοχή γύρω στο 50% των εγγεγραμμένων στους εκλογικούς καταλόγους πολιτών αποδυναμώνει την εμβέλεια του και ενδέχεται να προκαλέσει τριγμούς στην πορεία υλοποίησης των προβλεπομένων μετά τη κύρωσή της Συμφωνίας των Πρεσπών από το Κοινοβούλιο της π.Γ.Δ.Μ.
Ορθώς στην Ελλάδα παρακολουθούμε από κοντά ,με ανησυχία και με αγωνία το αποτέλεσμα.
Διακινδυνεύω την εύκολη άλλωστε εκτίμηση ότι δεν έχουμε όλοι τις ίδιες ενδόμυχες προσδοκίες …
Οι μόνοι αμέριμνοι για το δημοψήφισμα , αναμφίβολα είναι οι εκατοντάδες Έλληνες εκ Κεντρικής Ελλάδος και Κεντρικής Μακεδονίας -μην την συγχέουμε με την Βόρεια-ορμώμενοι. Τακτικοί και συνεπείς επισκέπτες των πολυδιάστατων πόλων έλξης που εδώ και χρόνια αναπτύσσονται και ευδοκιμούν ,πέραν του μεθοριακού σταθμού των Ευζώνων, στην Βορειο-Μακεδονικής «ενδοχώρα». Άλλα τα μνημεία του αλυτρωτισμού στα Σκόπια και άλλα τα ευαγή ιδρύματα της λύτρωσης …
Ενδοχώρα; Χρησιμοποιώ εσκεμμένα ένα αδόκιμο όρο που εδώ και 25 χρόνια με έπαρση και υπεροψία χρησιμοποιούμε για τις γειτονικές μας βορείως των συνόρων μας χώρες και αναμφίβολα ταλαιπωρούμε. Με την Ελλάδα εντός όσο και εκτός Μνημονίων. Ομολογώ ότι την στιγμή αυτή δεν έχω σαφή και αδιαμφισβήτητη εικόνα των διαθέσεων των πολιτών της γειτονικής μας χώρας. Δεν εμπιστεύομαι τις δημοσκοπήσεις. Έχουν άλλωστε ήδη αποτύχει στις προβλέψεις τους σε ολόκληρη την Ευρώπη.
Το δημοψήφισμα της Κυριακής 30 Σεπτεμβρίου αποτελεί ένα κρίσιμο, ένα κομβικό σταθμό στην δύσκολη πορεία της κυρωτικής διαδικασίας και εν τέλει της εφαρμογής της Συμφωνίας των Πρεσπών. Η ολοκλήρωσή της στην γειτονική πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας δεν θα αποτελούσε έκπληξη.Όπως έκπληξη δεν θα αποτελούσε και η εμπλοκή της. Αν όμως αναλύσουμε τις πιθανότητες, αναμφίβολα δεν είμαι ο μόνος που εκτιμά ότι οι πιθανότητες εμπλοκής είναι μεγαλύτερες στην Ελλάδα.
Εκείνο όμως που δικαιούμαι να αμφισβητώ είναι ο χαρακτηρισμός της ως «ιστορικής». Δεν γνωρίζω θα αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου, ενώ ο σκληρός της πυρήνας ( γλώσσα, ιθαγένεια/υπηκοότητα, εθνικότητα) προκαλεί σύγχυση και αντίδραση. Ειδικά στην Ελλάδα.
Αποτελεί αναμφίβολα και για τις δύο χώρες ένα επώδυνο συμβιβασμό. Στο βιβλίο μου «Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία – Η Αυτοψία της Δύσκολης Συμφωνίας των Πρεσπών » (Εκδόσεις Ι.ΣΙΔΕΡΗΣ) με ένα εκτενή και βαθιά πολιτικό Πρόλογο του Ευάγγελου Βενιζέλου, επιχειρώ μία πρώτη αποτίμησή της.
Το βασικό μου συμπέρασμά μου όπως καταγράφεται στον Επίλογο είναι ότι: “Ήσσονος σημασίας είναι αν στην Ελλάδα ολοένα περισσότερο ενισχύεται η θέση ότι η Συμφωνία στον σκληρό της πυρήνα δεν εξασφαλίζει την καθαρότητα και την απόλυτη σαφήνεια .Θεμελιώδεις δηλαδή προϋποθέσεις για μία τόσο σημαντική, κομβική Συμφωνία…
…Μείζονος εν τούτοις σημασίας δεν είναι αυτή η εσωτερική πτυχή. Είναι η διεθνής. Το πρόβλημα αφορά στην θεμελιωδώς διαφορετική ερμηνεία των εν λόγω συστατικών της Μακεδονικής ταυτότητας όρων ( γλώσσα ,ιθαγένεια/ υπηκοότητα / εθνικότητα) μεταξύ Κυβερνήσεων της Ελλάδος και της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας.
Τούτο συμβαίνει πριν καν ολοκληρωθεί η διαδικασία κύρωσής της από τις δύο γειτονικές χώρες. Η εκ διαμέτρου αντίθετη πλέον επίσημη και δημόσια ερμηνεία που δίδεται από τις δύο κυβερνήσεις φοβούμαι ότι ενισχύει και εμβαθύνει τις εκτιμήσεις και φόβους εκείνων που αμφισβητούν την βιωσιμότητα της Συμφωνίας. Κυρίως όμως αποδυναμώνει την εμβέλεια της. Οι τρίτοι επίσης θα επιλέγουν κατά συμφέρον την ερμηνεία που επιθυμούν.
Στην καλύτερη περίπτωση θα πορευόμαστε με μία Συμφωνία η οποία, ας το ομολογήσουμε, με την επιτυχή επίλυση του ονοματολογικού ελαφρύνει μεν τα βάρη και της ελληνικής πολιτικής, μεταφέρει όμως ταυτόχρονα στις επόμενες γενιές τις σύγχρονες βασικές γενεσιουργές προκλήσεις του Μακεδονικού ζητήματος. ..”
Γνωρίζοντας από μέσα τα ρεαλιστικά όρια και τις αντοχές του πολιτικού συστήματος, συνεχώς υπενθυμίζω εδώ και ένα χρόνο ότι η έλλειψη συνεννόησης και η επικράτηση πολωτικού πολιτικού κλίματος αναιρεί στην πράξη ακόμη και τα αναμφίβολα θετικά στοιχεία ( εννοώ το όνομα Βόρειος Μακεδονία) που έχει η Συμφωνία. Κυρίως όμως ερεθίζει ακόμη περισσότερο την κοινή γνώμη που εδώ και δέκα χρόνια είναι απαισιόδοξη, θυμωμένη και απογοητευμένη. Αν αντί των υποτιμητικών χαρακτηρισμών στελεχών του κυβερνητικού συνασπισμού κατά των πολιτικών τους αντιπάλων και των προηγουμένων κυβερνήσεων, είχε τεθεί ήδη από τον Ιανουάριο 2018 ένα σοβαρό πλαίσιο πραγματικής συνεννόησης με τις πολιτικές παρατάξεις της Βουλής, αναμφίβολα η κατάσταση σήμερα θα ήταν διαφορετική. Ευκολότερη τόσο για την κυβέρνηση όσο και για την αντιπολίτευση.
Αλέξανδρος Π. Μαλλιάς
Πρέσβης επί τιμή. Πρέσβης σε ΗΠΑ, Αλβανία και πΓΔΜ.
30/09/2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
1.
Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία
– Αυτοψία της Συμφωνίας των Πρεσπών.
Δεν είναι συμπτωματικός ή τυχαίος ο τίτλος του νέου μου δοκιμίου που μόλις κυκλοφόρησε από τις εκδόσεις Ι. Σιδέρης. Πρόκειται πράγματι για μία δύσκολη συμφωνία.
Εξηγώ ότι αυτό αφορά τόσο στην διαπραγμάτευση, κυρίως όμως σε σχέση με την εφαρμογή. Αφορά συνεπώς την βιωσιμότητά της. Ας ξεκαθαρίσω, λοιπόν, ότι δεν συνδέεται, δεν εξαρτάται η βιωσιμότητα της αποκλειστικά και μόνο από την ολοκλήρωση της διαδικασίας κύρωσής της από τις δύο χώρες.
Η μακροβιότητά της συναρτάται και συνδέεται κυρίως με την στήριξή και αποδοχή της από την κοινωνία, από την κοινή γνώμη. Δεν είμαι σε θέση να εκτιμήσω αν το μέλλον θα με διαψεύσει. Με σημερινά δεδομένα πλέον ασφαλής είναι η θέση ότι τόσο το περιεχόμενο της Συμφωνίας, όσο, κυρίως, ο τρόπος που επέλεξε η κυβέρνησή μας να μην συνεννοηθεί με την αντιπολίτευση δημιουργούν προϋποθέσεις ισχυρής αμφισβήτησης του αποτελέσματος.
Ας προσθέσω ότι στα Βαλκάνια τα πάντα εξακολουθούν να θεωρούνται ως προσωρινές ή μεταβατικές διευθετήσεις, έστω και αν έχουν τον τυπικό χαρακτήρα των δεσμευτικών νομικά και πολιτικά συμφωνιών. Πλέον χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα της επίσημης διαπραγμάτευσης μεταξύ της Σερβίας και του Κοσόβου για ανταλλαγή εδαφών και νέα μεταβολή των διεθνών συνόρων. Δέκα ακριβώς χρόνια μετά την κήρυξη της ανεξαρτησίας του αποσχισθέντος από την Σερβία Κοσόβου.
Στις 17 Ιουνίου υπογράψαμε με υπερβολικό ενθουσιασμό και εκδηλώσεις που χαρακτηρίζονται από την έλλειψη μέτρου την Συμφωνία των Πρεσπών με την ΠΓΔΜ (πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας). Τονίζοντας ότι σταθερή επιδίωξή μας ήταν να μην υπάρχει νικητής και ηττημένος. Αλήθεια διερωτώμαι γιατί προηγουμένως δεν φροντίσαμε εξ αρχής να ισχύσει αυτό και στην Ελλάδα;
Να μην διαχωρίζονται, δηλαδή, οι πολίτες και οι πολιτικές παρατάξεις σε νικητές και ηττημένους. Σε φοβικούς και δήθεν δειλούς από την μια και σε δήθεν γενναίους και θαρραλέους από την άλλη, σε πατριώτες και σε ενδοτικούς. Ποιός άραγε ευθύνεται για την πόλωση αυτή;
Παράδειγμα προς αποφυγή
Η κυβέρνηση δείχνει τώρα να εκπλήσσεται από την αντίδραση και την οργή της κοινής γνώμης, την οποία, όμως, η ίδια προκάλεσε. Με την άκριτη και επιπόλαια τακτική της συκοφαντίας και του εξοβελισμού ακόμη και του κόσμου που αυθόρμητα κατέβηκε στα συλλαλητήρια. Να θυμίσω κάποιους χαρακτηρισμούς;
Έχω εδώ και πολλούς μήνες είχα επισημάνει ότι δεν θα συνιστούσα ως εθνικό πρότυπο το μοντέλο της διαπραγμάτευσης που ακολουθήσαμε με την γειτονική μας χώρα. Να θυμίσουμε, λοιπόν, ότι είναι το ζήτημα, το «εθνικό θέμα» που έχει βαθιά επηρεάσει ήδη από το 1992 την πολιτική μας σκηνή, έχει προκαλέσει την ρήξη μεταξύ ενός πρωθυπουργού (Κωνσταντίνος Μητσοτάκης) και του υπουργού Εξωτερικών (Αντώνης Σαμαράς), την πτώση μίας ελληνικής κυβέρνησης (Κωνσταντίνου Μητσοτάκη τον Αύγουστο 1993), την παραπομπή της Ελλάδος στο Ευρωπαϊκό Δικαστήριο (1994), λόγω της επιβολής του εμπάργκο κατά της ΠΓΔΜ και την απομόνωση της Ελλάδος μεταξύ των εταίρων της.
Επιπλέον, την προσβλητική για τα ελληνικά συμφέροντα μονομερή αμερικανική αναγνώριση της ΠΓΔΜ σαν «Δημοκρατία της Μακεδονίας» (Νοέμβριος 2004) που πυροδότησε την διπλωματική μας σύγκρουση με την Ουάσιγκτον πριν, κατά και μετά την Συνάντηση Κορυφής του ΝΑΤΟ στο Βουκουρέστι (Απρίλιος 2008). Τέλος, στην οδυνηρή καταδίκη της Ελλάδος από το Διεθνές Δικαστήριο της Χάγης (Δεκέμβριος 2008) μετά από την προσφυγή της ΠΓΔΜ. Τώρα προστέθηκε και ο νέος διχασμός.
Ορθή προσέγγιση και έλλειψη συνεννόησης
Η ορθή προσέγγιση θα ήταν να προσέλθουμε στις διαπραγματεύσεις με τα Σκόπια, έχοντας εξασφαλίσει στο μέτρο του εφικτού την μεγαλύτερη δυνατή πολιτική στήριξη και συνοχή. Η κυβέρνησή μας, όμως, προσπάθησε συστηματικά μέσω του Μακεδονικού να κατηγορήσει, να διεμβολίσει και να απαξιώσει την αντιπολίτευση. Στην πραγματικότητα, με την αδόκιμη αυτή τακτική υπονόμευσε κυρίως τις δικές της επιλογές. Κυρίως, όμως, την «δική» της Συμφωνία των Πρεσπών. Αφήνω συνειδητά κατά μέρος το πραγματικό γεγονός ότι την Συμφωνία στηρίζει μόνο το ένα μέρος της Κυβέρνησης που την διαπραγματεύτηκε. Πρωτοτυπούμε.
Δεν γνωρίζω αν η Συμφωνία αντέξει στη δοκιμασία του χρόνου. Αποτελεί αναμφίβολα και για τις δύο χώρες ένα επώδυνο συμβιβασμό. Στο βιβλίο/δοκίμιο μου «Ελλάδα και Βόρεια Μακεδονία», το οποίο προλογίζει με ένα βαθιά πολιτικό κείμενο –ένα δοκίμιο στην πραγματικότητα– ο Ευάγγελος Βενιζέλος, επιχειρώ μία πρώτη ανάλυση και αποτίμησή της.
Η έλλειψη συνεννόησης και η επικράτηση πολωτικού πολιτικού κλίματος που αποκτά στοιχεία διχασμού πλέον, αποδυναμώνει την εικόνα της Ελλάδος και αναιρεί στην πράξη ακόμη και τα αναμφίβολα θετικά στοιχεία. Εννοώ το erga omnes για το όνομα Βόρειος Μακεδονία, με συνταγματική αναθεώρηση, που προβλέπει η Συμφωνία. Η κατάσταση αυτή εδώ και μήνες αποπροσανατολίζει ακόμη περισσότερο την κοινή γνώμη που εδώ και δέκα χρόνια είναι απαισιόδοξη, θυμωμένη και απογοητευμένη. Υπάρχει, συνεπώς, άμεση σχέση αιτίου και αιτιατού.
Κρίμα…
Αν η κυβέρνηση, και ειδικότερα συγκεκριμένα στελέχη της, αντί των λοιδοριών και περιφρονητικών χαρακτηρισμών (ακροδεξιοί, εθνικιστές, ανίκανοι, δειλοί, φοβικοί κλπ) κατά των πολιτικών της αντιπάλων της είχε δρομολογήσει ήδη από το φθινόπωρο του 2017 ένα σοβαρό πλαίσιο πραγματικής συνεννόησης με τις πολιτικές παρατάξεις της Βουλής, αναμφίβολα η κατάσταση σήμερα θα ήταν ευκολότερη. Τα πράγματα θα μπορούσαν να είναι τόσο διαφορετικά. Κρίμα…
Με την οξύτητα του πολιτικού λόγου στην οποία προσέφυγαν στελέχη της πριν, κατά και μετά τη συνομολόγηση της Συμφωνίας των Πρεσπών, υποχρέωσαν την αντιπολίτευση να επιλέξει μία αντίστοιχη αμυντική θέση, στα χαρακώματα της άρνησης. Δεν ήταν σίγουρα η καλύτερη κοινοβουλευτική στιγμή της αντιπολίτευσης. Έκρινε, όμως, ότι ήταν η πλέον ασφαλής.
Οι λύσεις που βρίσκονται, αν δεν στηριχθούν ευρύτερα από την κοινωνία και την κοινή γνώμη, δεν μπορούν να αντέξουν στην δοκιμασία του χρόνου. Θα καταγράφονται ως πολιτικές αποφάσεις κάποιων πολιτικών ελίτ.
Συνοψίζοντας το νέο μου αυτό δοκίμιο, καταλήγω στο εξής συμπέρασμα: «Στην καλύτερη περίπτωση θα πορευόμαστε με μία Συμφωνία, η οποία, ας το ομολογήσουμε, με την επιτυχή επίλυση του ονοματολογικού ελαφρύνει μεν τα βάρη της ελληνικής πολιτικής, μεταφέρει, όμως, ταυτόχρονα στις επόμενες γενιές τις σύγχρονες βασικές γενεσιουργές προκλήσεις του Μακεδονικού ζητήματος. Εύχομαι και ελπίζω κα κάνω λάθος».
Αλέξανδρος Μαλλιάς,
πρέσβης επί τιμή. Πτυχιούχος Οικονομικών του πανεπιστημίου Αθηνών.
Μεταπτυχιακές σπουδές στο πανεπιστήμιο της Γενεύης.
Μεταξύ άλλων, έχει διατελέσει πρέσβης της Ελλάδας στα Σκόπια, στα Τίρανα και στην Ουάσιγκτον. Συγγραφέας δύο βιβλίων και αρκετών μελετών.
https://www.apopseis.com/
ellada-ke-voria-makedonia-aftopsia-tis-symfonias-ton-prespon/
28/9/2018
during an anti-government protest in Skopje, FYROM. EPA, GEORGI LICOVSKI
2.
Αντισθένης: «Αρχή Σοφίας των ονομάτων επίσκεψης»:
Το κράτος των Σκοπίων κατέχει ελάχιστο μέρος και όχι το 38% του μακεδονικού εδάφους.
Το κράτος των Σκοπίων περιλαμβάνει την Παιονία, τη Δαρδανία, τη Λυγκηστίδα και την Πελαγονία, περιοχές δηλαδή οι οποίες δεν έχουν σχεδόν καμία σχέση με το έδαφος της Μακεδονίας!
Πιο συγκεκριμένα, το κράτος των Σκοπίων κατέχει ελάχιστο μέρος και όχι το 38% του μακεδονικού εδάφους, όπως κάποιοι ανιστόρητοι, ένθεν και ένθεν, ισχυρίζονται. Διότι η Παιονία και η Δαρδανία ήταν μεν χώρες κατοικημένες από τον Μέγα Αλέξανδρο, αλλά δεν ήταν Μακεδονία! Τα εδάφη της αρχαίας Μακεδονίας βρίσκονται στο σύνολό τους εντός των ελληνικών συνόρων, εκτός της περιοχής του Μοναστηρίου που βρίσκεται στα Σκόπια. Εκεί στο Μοναστήρι είναι γνωστό ότι ζει και η ελληνική μακεδονική μειονότητα.
Πάνω σε αυτή τη βάση έπρεπε κανονικά να στηρίζεται όλη τη διαπραγματευτική ισχύς της Ελληνικής Εξωτερικής Πολιτικής και όχι σε μηρυκασμούς και μισόλογα. Δυστυχώς κάποιοι έκαναν σημαία της πολιτικής τους τα όσα απαράδεκτα για πολλές δεκαετίες για χάρη των «συμμάχων», αποσιωπούσαμε. Αυτό ωστόσο δεν αποτελεί δικαιολογία για να αποδεχθούμε τον σφετερισμό της Ιστορίας μας. Διότι, σύμφωνα με το διαχρονικό κανόνα του ρωμαϊκού δικαίου: «Αυτό που εξαρχής είναι κακό, δεν είναι δυνατόν με την πάροδο του χρόνου να γίνει καλό».
Εκατόν σαράντα χώρες υποστηρίζουν πολλοί αναγνώρισαν τα Σκόπια με το όνομα Μακεδονία. Ξεχνούν όμως ότι πρόκειται για διμερείς αναγνωρίσεις και όχι διεθνή αναγνώριση. Αυτό, που σίγουρα ενδιαφέρει τους Σκοπιανούς, είναι να τους αναγνωρίσουμε εμείς! Μόνο τότε θα μπορούν να κοιμούνται ήσυχοι!
Αναφέρω ένα σχετικό παράδειγμα από το οποίο το ελληνικό υπουργείο Εξωτερικών οφείλει να πάρει διδάγματα, εντάσσοντας το στην προμετωπίδα του αγώνα του. Στον δεύτερο εμφύλιο της Κίνας νίκησε ο Μάο. Ο Τσιάνγκ Κάι-σεκ εγκατέλειψε την Κίνα και εγκαταστάθηκε στη Φορμόζα όπου δημιούργησε τη Δημοκρατία της Κίνας που εντάθηκε και στον ΟΗΕ και μάλιστα ως μόνιμο μέλος, μαζί με τις ΗΠΑ, τη Σοβιετική Ένωση, τη Γαλλία και την Μ. Βρετανία. Η Κίνα ωστόσο δεν αναγνώρισε ποτέ αυτό το κράτος. Ύστερα από δύο και πλέον δεκαετίες (1971), ο ΟΗΕ ήρε την αναγνώριση και την απέβαλε, διότι η Κίνα δεν έδωσε ποτέ τη συγκατάθεση της! Σήμερα η χώρα αυτή ονομάζεται Ταϊβάν και επίσημα δεν αναγνωρίζεται από κανένα κράτος του κόσμου! Κατά συνέπεια διμερείς αναγνωρίσεις δεν έχουν κανένα ουσιαστικό νόημα.
Κάποιοι ισχυρίζονται ότι τα κράτη δεν αλλάζουν ποτέ ονομασία. Πρόκειται για ένα ακόμη τεράστιο ψέμα. Αναφέρω μερικά μόνο παραδείγματα: Το Κονγκό άλλαξε δύο φορές το όνομα του (Ζαΐρ και Λαϊκή Δημοκρατία του Κονγκό), η Ροδεσία μετονομάσθηκε σε Δημοκρατία της Ζιμπάμπουε, η Κεϋλάνη το 1972 μετονομάσθηκε σε Λαϊκή Σοσιαλιστική Δημοκρατία της Σρι Λάνκα, η Αβησσυνία σε Αιθιοπία, το Ιράν μέχρι το 1935 ονομαζόταν Περσία, η Σιάμα το 1949 ονομάσθηκε Ταϋλάνδη και πάει λέγοντας!
Θυμίζω ακόμη: Το 1918, όταν διαλύθηκε η Αυστροουγγαρία, ένα κομμάτι ζήτησε να ονομασθεί Γερμανική Δημοκρατία της Αυστρίας. Ο διεθνής παράγοντας τους απαγόρευσε να φέρουν το όνομα Γερμανία, διότι διέβλεπε ότι η χρήση του όρου γερμανική θα μπορούσε αργότερα να δημιουργήσει προϋποθέσεις για να αιματοκυλισθεί η Ευρώπη. Και τους υποχρέωσε να ονομασθούν Αυστρία! Το 1960, η Μ. Βρετανία έκανε αίτηση να μπει στην ΕΟΚ. Η Γαλλία αρνήθηκε διότι απέναντι από τη Γαλλία υπάρχει η γαλλική νήσος Βρετάνη! Τελικά, η Μ. Βρετανία μπήκε στην ευρωπαϊκή οικογένεια το 1973, κατ’ απαίτηση των Γάλλων, με το όνομα Ηνωμένο Βασίλειο και όχι Μ. Βρετανία!
Σίγουρα, δεν θα πούμε εμείς στους Σκοπιανούς πώς θα ονομάζονται. Ωστόσο έχουμε χρέος να τους απαγορεύσουμε να κλέβουν την πολιτιστική κληρονομιά και την Ιστορία μας! Μας πώς κάνετε έτσι για ένα όνομα, διερωτούνται μερικοί! Η απάντηση είναι απλή και απολύτως ξεκάθαρη. Διότι, όπως έγραψε πριν από 25 αιώνες ο αρχαίος Έλληνας ρήτορας Αντισθένης: «Αρχή Σοφίας των ονομάτων επίσκεψης».
Κλείνοντας, φέρνω στο νου μας τα λόγια του μεγάλου Ίωνα Δραγούμη: «Ο καθένας πρέπει να φαντάζεται πως αυτός πρέπει να σώσει το έθνος του. Πρέπει να φαντάζομαι πως από μένα μόνον εξαρτάται η σωτηρία του έθνους. Να μην κοιτάζω τι κάνουν οι άλλοι και να φαντάζομαι πως εγώ έχω το μεγάλο χρέος της σωτηρίας».
Και προσθέτει: «Δουλεύω για τον ελληνισμό. Δουλεύοντας για τον ελληνισμό δουλεύω για τον εαυτό μου. Γιατί μήπως είμαι εγώ διαφορετικός από τον ελληνισμό μου;».
Υ.Γ.: Η Συμφωνία των Πρεσπών θα περάσει από τη Βουλή καθώς υπάρχει μια ασφαλής πλειοψηφία για την κύρωση της είπε ο Δημήτρης Τζανακόπουλος! Ενώ στα Σκόπια θα κάνουν δημοψήφισμα! Για ένα τόσο μεγάλο θέμα αποφασίζουν ερήμην του κυρίαρχου Λαού! Αυτή είναι η δημοκρατία των ΣΥΡΙΖΑ-ΑΝΕΛ!
Του δρα Αυγουστίνου (Ντίνου) Αυγουστή,
επίκουρου καθηγητή στο Τ.Ε.Ι. Λάρισας.
a.avgoustis@hotmail.com
https://www.apopseis.com/antisthenis-archi-sofias-ton-onomaton-episkepsis-to-kratos-ton-skopion-katechi-elachisto-meros-ke-ochi-to-38-tou-makedonikou-edafous/
28/9/2018
3.
Βατερλώ η Συμφωνία των Πρεσπών.
Οι πυρετώδεις διπλωματικές διεργασίες τις τελευταίες εβδομάδες στην ΠΓΔΜ, ενόψει του δημοψηφίσματος για τη συμφωνία των Πρεσπών, με τις συνεχείς επισκέψεις υψηλόβαθμων Ευρωπαίων και Αμερικανών αξιωματούχων, μεταξύ των οποίων η Γερμανίδα καγκελάριος Άγκελα Μέρκελ, ο Αυστριακός ομόλογός της Σεμπάστιαν Κουρτς, ο υπουργός Άμυνας των ΗΠΑ, Τζιμ Μάτις, προδηλώνουν τις ευρύτερες γεωπολιτικές προεκτάσεις της μεταψυχροπολεμικής στρατηγικής των ΗΠΑ, της επονομαζόμενης ως «Φιλελεύθερης Ηγεμονίας» στις μείζονες περιφέρειες της Ευρασίας.
Μέσω της χρήσης πολυποίκιλων οικονομικοστρατιωτικών και διπλωματικών δράσεων, συμπεριλαμβανομένης της συστηματικής επένδυσης στην στρατιωτική ισχύ, αποσκοπεί στην εκ βάθρων συντριβή του εκάστοτε δυνητικού αμφισβητία της αμερικανικής πρωτοκαθεδρίας, πριν καν εκκινήσει τον στρατηγικό ανταγωνισμό με την πλανητική υπερδύναμη.
Αναδιφώντας στην μεταψυχροπολεμική διαχρονία, μετά την κατάρρευση των καθεστώτων του «υπαρκτού σοσιαλισμού», παρατηρούμε τις συμπαρομαρτούσες απολήξεις της «νέας διεθνούς τάξης» πραγμάτων με την κατίσχυση των νεοφιλελεύθερων, αγγλοσαξονικών ιδεωδών –ελεύθερο διασυνοριακό εμπόριο αγαθών, υπηρεσιών-κεφαλαίων, προώθηση ενός παγκόσμιου διάλογου για τα ανθρώπινα δικαιώματα, «φιλελεύθερα» πολιτικά καθεστώτα, κ.α..
Χαρακτηριστικές περιπτώσεις συνιστούν, η απόσχιση και μετέπειτα ανεξαρτητοποίηση του Κοσσόβου (2008), μετά τη διάλυση της Σοσιαλιστικής Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (1992), υπό τη συνεπικουρία των επί έντεκα εβδομάδων αλλεπάλληλων νατοϊκών βομβαρδισμών της Ομοσπονδιακής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας (Σερβία-Μαυροβούνιο).
Τοιουτοτρόπως, οι πολύχρωμες επαναστάσεις στις πρώην σοβιετικές δημοκρατίες –Γεωργία, Ουκρανία, Κιργισία– και η εσωτερική υπονόμευση των πολιτικών καθεστώτων σε μια σειρά κρατών της Μέσης Ανατολής (Μπαχρέιν, Συρία, Υεμένη) και της Βορείου Αφρικής (Αίγυπτος, Τυνησία, Λιβύη) κατά την περίοδο της Αραβικής άνοιξης, με απόληξη τις συγκαιρινές διαβουλεύσεις μεταξύ Βελιγραδίου και Πρίστινας για εδαφικές διευθετήσεις .
Φιλελεύθερη ηγεμονία
Εν προκειμένω, ο αξονικός πολιτικός στόχος της «φιλελεύθερης ηγεμονίας» συνίσταται στη διασφάλιση της αμερικανικής, πλανητικής πρωτοκαθεδρίας, μέσω της διαμόρφωσης περιφερειών ασφαλείας, δηλαδή απουσίας δυνητικών ανταγωνιστών και εγκαθίδρυσης φίλιων πολιτικών καθεστώτων, ενταγμένων στο νατοϊκό πλαίσιο.
Προς επιβεβαίωση, στα πρακτικά της υποεπιτροπής για την Ευρώπη, την Ευρασία και τις αναδυόμενες απειλές, της επιτροπής εξωτερικών υποθέσεων της βουλής των αντιπροσώπων του Κογκρέσου των Η.Π.Α., (Μάιος 2017), οριοθετείται η αναγκαιότητα της ένταξης, υπό οποιοδήποτε καθεστώς ή ιδιότητα, των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, για την επίτευξη του αντικειμενικού στρατηγικού στόχου των ΗΠΑ – ν’ αναχαιτισθεί «“πάση δύναμη και θυσία” η βαθιά διείσδυση και ο έλεγχος της Μόσχας στην ευρύτερη και μείζονα περιοχή των Βαλκανίων» .
Στο πλαίσιο της ανωτέρω συλλογιστικής, καθίσταται εμφανής η θέση και ο ρόλος Αθήνας- Σκοπίων στην γεωπολιτική σκακιέρα ΗΠΑ-ΝΑΤΟ και Ρωσίας στην Χερσόνησο του Αίμου. Ειδικότερα, η σύμπλευση της πρώην Γιουγκοσλαβικής Δημοκρατίας της Μακεδονίας (πΓΔΜ), με τις στρατηγικές επιλογές της Δύσης, αναβίβασε την πολιτική, οικονομική και γεωπολιτική της θέση, στη διμερή διαπραγμάτευση με την Αθήνα.
Με δεδηλωμένη την διπλωματική της αδυναμία να προβεί σε μείζονες υποχωρήσεις, ικανοποιώντας τις πολιτικές απαιτήσεις του ομοτράπεζού της, η κυβέρνηση της πΓΔΜ αύξησε την διαπραγματευτική της ισχύ. Ανάγοντας την ένταξή της στους δυτικούς θεσμούς (ΕΕ– ΝΑΤΟ) σε συμφέρον επιβίωσης, σύμφωνα και με την αιτιολόγηση της αξιωματικής αντιπολίτευσης (Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση – Δημοκρατικό Κόμμα για τη Μακεδονική Εθνική Ενότητα/ VMRO-DPMNE) να προτρέψει τους ψηφοφόρους της, σε ψήφο κατά συνείδηση, (παρά την επίσημη τοποθέτησή της «για απόρριψη της Συμφωνίας των Πρεσπών»), σε συνδυασμό με την στρατηγική αναγκαιότητα των ΗΠΑ για εδραίωση της πολιτικοοικονομικής τους επιρροής στα Βαλκάνια, θα μετατρέψει μια «φαντασιακή εθνική ταυτότητα» σε πραγματική.
Έτσι θα ισχυροποιήσει την κρατικής της υπόσταση και θα εδραιώσει τη θέση-ρόλο της, στην περιοχή. Όπως ανέφερε ο υπουργός εξωτερικών της πΓΔΜ, Νικόλα Ντιμιτρόφ στον Guardian: «Στο παρελθόν θυσιάσαμε την πραγματικότητά μας για την μυθολογία. Τώρα θυσιάζουμε τη μυθολογία για την πραγματικότητα».
Τι χρειάζονται οι «Μακεδόνες»
Ενώ και ο πρωθυπουργός Ζόραν Ζάεφ, σε ομιλία του στο Κρούσεβο (27.9.2018) τόνισε ότι: «Δεν είναι εύκολο γιατί θα πρέπει να προσθέσουμε έναν γεωγραφικό προσδιορισμό στο όνομα της χώρας, αλλά σε αντάλλαγμα διασφαλίζουμε μια αιώνια αναγνώριση της ταυτότητας και της γλώσσας μας».
Συνεπαγόμενα η διπλωματική νίκη της πΓΔΜ αντικατοπτρίζεται στο γράμμα της συμφωνίας των Πρεσπών, όπου έγιναν δεκτές οι κεντρικές πολιτικές της αξιώσεις, μετά και την επιβεβαίωση του προ δεκαετίας (29.7.2008) έγγραφου της Αμερικανίδας πρέσβεως στα Σκόπια, Τζίλιαν Μιλοβάνοβιτς, με τίτλο «Μακεδονία/Ελλάδα: Τι χρειάζονται οι Μακεδόνες για την επίλυση του προβλήματος της ονομασίας».
Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνεται, η κυβέρνηση των Σκοπίων θα δύνατο να αποδεχθεί μια συμφωνία για το ονοματολογικό υπό τους ακόλουθους όρους:
«–Όνομα: Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας. […].
–Ταυτότητα: Η γλώσσα και η εθνικότητα θα αποκαλούνταν μακεδονική, […]. Το τελικό συμπέρασμα είναι ότι η Μακεδονία χρειάζεται διαβεβαίωση ότι η γλώσσα και η εθνικότητά τους θα συνέχιζαν να ονομάζονται μακεδονική και όχι βορειομακεδονική».
Αντίστροφα, η άτεγκτη πίστη-νομιμοφροσύνη, σε βαθμό απόλυτης εξάρτησης, της Αθήνας από τις ΗΠΑ και το ευρώ-ιερατείο, επανεπιβεβαιώνοντας ότι η «Ελλάς ανήκει εις την Δύσιν»!, ακόμη και υπό το τύποις αριστερό, κυβερνητικό προσωπείο, περιόρισε τα όποια εξωτερικά διπλωματικά της ερείσματα, απομειώνοντας την διαπραγματευτική της ισχύ. Κατά τούτο, το ελληνικό αφήγημα περί της βέλτιστης δυνατής διπλωματικής διαχείρισης ενός ακανθώδους εθνικού ζητήματος αναδεικνύεται σε μια “αναγκαία μυθοπλασία” για τη διατήρηση της κυβερνητικής σταθερότητας.
Η αναγκαία μυθοπλασία
Σύμφωνα με τον Γερμανό φιλόσοφο, Φρίντριχ Νίτσε, η έννοια της «αναγκαίας μυθοπλασίας» αναφέρεται σε πεποιθήσεις που είτε δεν μπορούν να αποδειχθούν ως αληθείς, είτε αποδεικνύονται λανθασμένες, ωστόσο είναι αναγκαίες για τη διατήρηση της πολιτικής σταθερότητας. Όπως χαρακτηριστικά επισημαίνει, «όλα τα συστήματα πεποιθήσεων είναι “αναγκαία μυθιστορήματα”. Είναι φανταστικά επειδή δεν μπορούν να αποδειχθούν. Είναι αναγκαία, διότι χωρίς αυτούς θα είμαστε ακυβέρνητοι σε έναν κόσμο χάους».
Σε πραγματολογικό επίπεδο, η εξέλιξη της διαπραγμάτευσης Αθήνας-Σκοπίων, αντικατοπτρίζει την επιτυχή αξιοποίηση και των δύο επιπέδων της διπλωματίας –εθνικό και διακρατικό– από την πολιτική ηγεσία της πΓΔΜ. Από τη μια πλευρά, επιχειρείται η ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής, ενόψει του δημοψηφίσματος της συμφωνίας των Πρεσπών, με χαρακτηριστική την τελευταία δήλωση του πρωθυπουργού Ζόραν Ζάεφ: «Το βόρειο τμήμα της Ελλάδας είναι Ελλάδα, το δυτικό τμήμα της Βουλγαρίας είναι Βουλγαρία. Δεν υπάρχει άλλη Μακεδονία πέρα από τη δική μας. Δεν υπάρχει άλλη στον κόσμο».
Από την άλλη πλευρά, σπεύδει να ενισχύσει τη διεθνή νομιμοποίηση της πολιτικής του, διακηρύσσοντας ότι «οι Έλληνες από εχθροί έχουν μετατραπεί σε φίλους της Μακεδονίας» , συνεπικουρούμενος και από την παρέλαση των δυτικών πολιτικών ηγετών, «αξιωματούχων και υπαλλήλων» που «στέλνουν μηνύματα στην πρώην επαρχία της Γιουγκοσλαβίας που αποκαλούν “Μακεδονία”».
Η αναγνώριση μακεδονικής ιθαγένειας, γλώσσας, πληθυσμού και γεωγραφικής επικράτειας, αποτελεί την ικανή και αναγκαία συνθήκη για την ενίσχυση της κοινωνικής συνοχής και την ταύτιση των (αλλοεθνών) πολιτών με το κράτος της πΓΔΜ. Το γεγονός αυτό, επιταχύνει και διευκολύνει τις ενέργειες της πολιτικής ηγεσίας, για την απόσπαση/κινητοποίηση πόρων από την κοινωνία της, με σκοπό την προαγωγή των εθνικών συμφερόντων.
Οι προϋποτιθέμενες συνθήκες
Για να γίνουμε πιο σαφείς, τα Σκόπια μέσα από τη συμφωνία για το ονοματολογικό, διασφαλίζουν τις προϋποτιθέμενες συνθήκες για την αξιοποίηση των ειδοποιών χαρακτηριστικών του πατριωτικού εθνικισμού, αναδεικνύοντας τη σημασία του, ως κεντρικού συντελεστή της εθνικής ισχύος. Ειδικότερα αναφερόμαστε:
Πρώτον, στην εργαλειακή χρήση του πατριωτικού εθνικισμού, ως μέσου για την επίτευξη-ενίσχυση της εσωτερικής συνοχής της κοινωνίας έναντι των εξωτερικών απειλών.
Δεύτερον, στην μετατόπιση πίστης, νομιμοφροσύνης- εξουσιών από τους πολίτες στο κράτος τους, και στην αναγνώρισή του, ως υπέρτατου θεσμού πολιτικής οργάνωσης.
Τρίτον, στην ενίσχυση της εσωτερικής κοινωνικής συνοχής, εδραιώνοντας το πατριωτικό συναίσθημα και την ατομική πρόθεση για αυτοθυσία.
Ως εκ τούτου και αξιολογώντας την πολύμηνη διαπραγμάτευση για την επίτευξη της κατ’ αρχήν συμφωνίας των Πρεσπών, δύναται να εξαχθεί και η διαφορά της κοινωνικής δυναμικής μεταξύ Αθήνας-Σκοπίων. Εκκινώντας από την απόφαση του συμβουλίου των πολιτικών αρχηγών, υπό τον πρόεδρο της δημοκρατίας Κωνσταντίνο Καραμανλή τον Φεβρουάριο του 1992, για μια ονομασία που δεν θα περιέχει τον όρο Μακεδονία ή παράγωγά της, στην αναγνώριση της προσωρινής ονομασίας της πΓΔΠ, κατά το γράμμα της Μεταβατικής συμφωνίας της Νέας Υόρκης (1995) και απολήγοντας στη συγκαιρινή αποδοχή μιας συνθέτης ονομασίας με γεωγραφικό προσδιορισμό (Δημοκρατία της Βόρειας Μακεδονίας).
Το διπλωματικό γινόμενο αναδεικνύει την πολιτική αδυναμία της Αθήνας να μετατρέψει την εθνική της ισχύ σε πολιτικοδιπλωματική πράξη και κυρίως να μεταφράσει την κραταιά επενδυτική της παρουσία (η Ελλάδα καταλαμβάνει την τρίτη θέση σε επίπεδο σωρευτικών άμεσων ξένων επενδύσεων στην πΓΔΜ, την περίοδο 1997-2016) σε πολιτική επιρροή.
Επικαιρική πραγματικότητα ντροπής
Ως εκ τούτου επαληθεύεται η υπόθεση εργασίας του Χρήστου Γιανναρά για την ανισορροπία κοινωνικής ισχύος, μεταξύ «Σκοπιανών και Ελλαδιτών: Οι μεν διεκδικούν μια ταυτότητα που, αν και πλαστογραφημένη και ανυπόστατη, τους προσδίδει αυτοεκτίμηση και καύχηση. Οι δε, υπερασπίζουν μιαν εξαιρετικά τιμητική, γνήσια ιστορική ταυτότητα, άσχετη όμως με τη ζωή τους, στην οποία ζωή τους ό,τι τιτλοφορείται “ελληνικό” είναι ή ρητορική παρελθοντολογία ριζικά αποκομμένη από το σήμερα ή επικαιρική πραγματικότητα ντροπής».
Εν κατακλείδι, το απαύγασμα της συμφωνίας των Πρεσπών αποκρυσταλλώνεται στη διάκριση μεταξύ «Μακεδόνων» και «Ελλήνων» δια στόματος του Σκοπιανού πρωθυπουργού, Ζόραν Ζάεφ. Παρεπόμενα, οι αιτιολογήσεις της ελληνικής πολιτικής ηγεσίας για την αναγκαιότητα επίλυσης του ζητήματος της ονοματοδοσίας των Σκοπίων, φαίνεται να επιβεβαιώνουν μια πάγια τακτική της νεοελληνικής, πολιτικής φαυλοκρατίας, (από τον 19ο αιώνα έως σήμερα).
Να συμβουλεύει δηλαδή, τόσο τον ελλαδικό όσο και τον εξωελλαδικό ελληνισμό, να μετριάσει το πατριωτικό του συναίσθημα και να εμφανίζεται λιγότερο απαιτητικός και περισσότερο συμβιβαστικός με τα εθνικά ζητήματα. «Surtout, Messieurs, pas d’ affaires», μη γεννάτε ζητήματα! » (Ίων Δραγούμης, Ελληνικός Πολιτισμός, σ.58)
Διονύσιος Τσιριγώτης
Ο Διονύσης Τσιριγώτης είναι επίκουρος καθηγητής στο τμήμα Διεθνών και Ευρωπαϊκών Σπουδών του Πανεπιστημίου Πειραιώς με αντικείμενο Σύγχρονη Ελληνική Ιστορία, Διεθνείς Σχέσεις και Διπλωματία. Από τον Απρίλιο του 2008 έως σήμερα είναι επιστημονικός συνεργάτης του Κέντρου Διεθνών και Ευρωπαϊκών Υποθέσεων του ίδιου πανεπιστημίου. Είναι συγγραφέας μονογραφιών, δοκιμίων και άρθρων.
https://slpress.gr/ethnika/vaterlo-i-symfonia-twn-prespon/
30 Σεπτεμβρίου 2018
4.
Οι ψηφοφόροι στα Σκόπια αποφασίζουν
για την τύχη του Ζόραν Ζάεφ αλλά και του Αλέξη Τσίπρα.
Γραμμή άμυνας αναζητά η κυβέρνηση Ζάεφ προκειμένου να μπορέσει να βγει αλώβητη από τη διαδικασία του δημοψηφίσματος και να επικαλεσθεί ένα θετικό αποτέλεσμα για να πείσει την Αντιπολίτευση να συνταχθεί στο πλευρό της για τις συνταγματικές αλλαγές ή σε περίπτωση αποτυχίας να προβάλλει τον… συμβουλευτικό χαρακτήρα του δημοψηφίσματος για την Συμφωνία των Πρεσπών και να επιβάλλει την δική της πολιτική ερμηνεία του αποτελέσματος.
Δεν είναι τυχαίο ότι λίγο πριν ανοίξουν οι κάλπες η ενημέρωση των ξένων δημοσιογράφων είναι ότι η Κεντρική Εφορευτική Επιτροπή ΔΕΝ θα κάνει ανακοίνωση περί εγκυρότητας ή μη του Δημοψηφίσματος, καθώς η κυβέρνηση το έχει χαρακτηρίσει συμβουλευτικό, συνεπώς δεν απαιτείται η εξασφάλιση του ορίου του 50% συμμετοχής.
Η επίσημη ενημέρωση μάλιστα στα Σκόπια επεσήμαινε ακόμη:
-Η ΚΥΒΕΡΝΗΣΗ: Το δημοψήφισμα δεν είναι προϋπόθεση, είναι πολιτική δέσμευση του Ζάεφ και όλων των πολιτικών τα τελευταία δέκα χρόνια και ο Ζάεφ έχει πει ότι η άποψη που θα νικήσει στο δημοψήφισμα θα καθορίσει και τις επόμενες κινήσεις
-Το δημοψήφισμα είναι συμβουλευτικό και όχι δεσμευτικό (και μόνο σε αυτό υπάρχει η προϋπόθεση για το όριο συμμετοχής). Το δημοψήφισμα είναι εργαλείο για να ενημερώσει την κυβέρνηση και το Κοινοβούλιο που λαμβάνουν τις αποφάσεις.
-Η πλειοψηφία των 2/3 στην Βουλή μετά το Δημοψήφισμα για την εφαρμογή των προβλέψεων της Συμφωνίας των Πρεσπών είναι η πραγματική προϋπόθεση για την ένταξη στο ΝΑΤΟ και στην Ε.Ε. και όχι το Δημοψήφισμα.
-Η Κρατική εκλογική επιτροπή ανακοίνωσε ότι δεν θα κάνει δήλωση για το εάν το δημοψήφισμα είναι επιτυχές λόγω του ότι είναι συμβουλευτικό.
-Η απογραφή πληθυσμού είναι εικοσι ετών και δεν αποτυπώνει την πραγματικότητα, καθώς 500 χιλιάδες πολίτες έχουν φύγει από τη χώρα.
– Ένα επιτυχημένο δημοψήφισμα δεν συνδέεται με πλαφόν μη επικαιροποιημένης απογραφής, αλλά με τον νικητή της ψηφοφορίας. Σε αυτή την επιχειρηματολογία της κυβέρνησης προκειμένου να δικαιολογήσει το ενδεχόμενο χαμηλής συμμετοχής και μη εκπλήρωσης της προϋπόθεσης του 50% συμμετοχής, η απάντηση του VMRO DPMNE είναι σαφής καθώς θεωρεί ότι συμμετοχή του 50%+1 για την εγκυρότητα του δημοψηφίσματος είναι κόκκινη γραμμή…
Ο πρόεδρος του κόμματος Κρίστο Μίτσκοσκι θα απέχει από την ψηφοφορία χωρίς όμως να έχει δημοσιοποιήσει την θέση του εκ των προτέρων, ενώ δεν είναι τυχαίο ότι ήδη τις τελευταίες ημέρες στελέχη του VMRO-DPMΝE έκαναν προβλέψεις για πολύ χαμηλά ποσοστά συμμετοχής ,προσθέτοντας ότι ίσως επιχειρηθεί και νοθεία ώστε να διασωθεί η διαδικασία.
Εάν η αντιπολίτευση επιστρατεύσει την θεωρία της «νοθείας» τότε οι εξελίξεις δεν θα είναι ευχάριστες για την γειτονική χώρα… Πάντως ειδικά στις αλβανικές περιοχές υπάρχει παράδοση παρεμβάσεων στην εκλογική διαδικασία με πιο χαρακτηριστικό το ότι ψηφίζει ο επικεφαλής της «φαμίλιας» για λογαριασμό των γυναικών της οικογένειας με το πρόσχημα συνήθως ότι δεν γνωρίζουν γραφή, μια παράδοση στην οποία κλείνουν συνήθως τα μάτια ακόμη και οι παρατηρητές ξένων οργανισμών.
Πάντως θα εξαρτηθεί από αρκετούς παράγοντες βάσει και των ποιοτικών χαρακτηριστικών του αποτελέσματος και κυρίως από την πίεση που θα ασκηθεί στην ηγεσία του VMRO DPMNE, η επόμενη ημέρα στην ΠΓΔΜ. Εάν τα αποτελέσματα είναι προφανώς χαμηλότερα των προσδοκιών του κ. Ζάεφ τότε τόσο πιο ισχυρή θα είναι η αντίδραση του VMRO-DPMNE και θα δημιουργηθεί νεα εστία έντασης και αντιπαράθεσης εάν επιχειρηθεί να νομιμοποιηθεί το δημοψήφισμα με τέτοιου είδους ερμηνείες, η εάν επιχειρηθεί να παρακαμφθεί, εάν τα αποτελέσματα είναι εντελώς αρνητικά.
Στο VMRO-DPMNE είναι αποφασισμένοι να ξεμπλέξουν με το ονοματολογικό αφού κ. Ζάεφ θα φορτωθεί το κόστος της Συμφωνίας και να ψηφίσουν μάλιστα υπέρ των συνταγματικών αλλαγών, εάν το αποτέλεσμα του Δημοψηφίσματος τους προσφέρει έστω και προσχηματικά αυτό το «άλλοθι». Σε διαφορετική περίπτωση θα φλερτάρουν με την ανοικτή αντιπαράθεση με την κυβέρνηση, ελπίζοντας μάλιστα ότι θα μπορούσαν να οδηγήσουν την χώρα σε πρόωρες εκλογές όπου εκτιμούν ότι ο κ. Ζαεφ θα ηττηθεί. Κρίσιμος παράγοντας στις εξελίξεις είναι και το Αλβανικό στοιχείο.
Οι ψήφοι των Αλβανόφωνων υπολογίζονται σε 250.000 περίπου που θα κατευθυνθούν μαζικά υπέρ της Συμφωνίας. Όμως ο κ. Ζάεφ δεν θα ήθελε η πλειοψηφία που θα καταγραφεί υπέρ της Συμφωνίας στο Δημοψήφισμα να στηρίζεται κυρίως στις αλβανικές ψήφους, καθώς αυτό θα δημιουργήσει καχυποψία και θα υπονομεύσει και τη Συμφωνία, διότι οι αντίπαλοι του θα το χρησιμοποιήσουν ως επιχείρημα για την επιβεβαίωση των σεναρίων που είχαν πολύ συχνά διατυπωθεί ότι η κυβέρνηση του είναι εξαρτημένη πλέον από τις διαθέσεις των Αλβανών που προωθούν την δική τους εθνοτική ατζέντα και την αλλαγή της φυσιογνωμίας του κράτους…
Λίγες ώρες απομένουν ώστε να δοθεί απάντηση σε μια σειρά ερωτήματα που αφορούν, την τύχη της Συμφωνίας των Πρεσπών, το μέλλον της ΠΓΔΜ αλλά και των κυβερνήσεων Ζοράν Ζάεφ και Αλέξη Τσιπρα.
Του ΝΙΚΟΥ ΜΕΛΕΤΗ
https://www.apopseis.com/i-psifofori-sta-skopia-apofasizoun
-gia-tin-tychi-tou-zoran-zaef-alla-ke-tou-alexi-tsipra/
30/9/2018
5.
Ποιοι στηρίζουν τα Σκόπια και γιατί.
Τα ερείσματα των Σκοπίων ανήκουν πρωτίστως σε κύκλους γερμανικής και δευτερευόντως ιταλικής προελεύσεως και εμπνεύσεως για λόγους οι οποίοι έγιναν σαφείς από εδαφικής απόψεως ήδη από τον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο. Αμέσως μετά την διάλυση της Γιουγκοσλαβίας στη Γερμανία ιδρύθηκαν ισχυρώς χρηματοδοτούμενα «ερευνητικά κέντρα» τα οποία εστόχευαν τον –ναζιστικής εμπνεύσεως– πολυτεμαχισμό και την διάλυση της Βαλκανικής στη «βιολογική βάση» του (φανταστικού) DNA των εθνοτήτων, τις οποίες φρόντιζαν να ανακαλύψουν σαν καταπιεζόμενες.
Ένα λαμπρό παράδειγμα αποτελεί το «Ευρωπαϊκό Κέντρο Μειονοτήτων», ιδρυθέν το 1996, και προσωπικότητες όπως ο τότε διευθυντής του, και μετέπειτα «γενικός πρόξενος» στο, μη ανεγνωρισμένο ως κράτος, Κόσσοβο(!) Στέφαν Τραίμπστ. Τον Στέφαν Τραίμπστ τον γνώρισα προσωπικά σε πρόσφατη ερευνητική συνεργασία του Εργαστηρίου Γεωπολιτικής, το οποίο διευθύνω στο Πανεπιστήμιο Αθηνών με το Πανεπιστήμιο της Λειψίας στο πλαίσιο προγράμματος διευθυνομένου από το DAAD.
Οι αντιεπιστημονικές θέσεις του σχετικά με την περιοχή μας και την Ελλάδα μου έκαναν ιδιαιτέρα εντύπωση και έψαξα σχετικώς με την δράση του. Μεταξύ αυτών που ανεκάλυψα ήταν ότι διηύθυνε το ανωτέρω γερμανικό «Ευρωπαϊκό Κέντρο Μειονοτήτων». Ο εν λόγω Τραίμπστ, σε διάλεξή του σε Συμπόσιο του Ιδρύματος Καρλ Φρίντριχ φον Ζίμενς, η οποία εδόθη εις το Μόναχο, περί των «προβλημάτων των εθνοτήτων» και τις «περιφέρειες» στην Κεντρο-Ανατολική Ευρώπη, δημοσιευθείσα στη λίαν «έγκυρη» επιστημονική επιθεώρηση «Südosteuropa» τ. 7-8/1992. Το ίδρυμα φέρει το όνομα του Γερμανού βιομηχάνου και «ευπατρίδη», ο οποίος πέραν της λοιπής στενής συνεργασίας του με το Ναζιστικό Ράϊχ ήτο και ο κατασκευαστής των κρεματορίων του Εβραϊκού Ολοκαυτώματος των ναζιστικών στρατοπέδων συγκεντρώσεως).
Στη διάλεξή του ο Τραιμπστ ανέφερε τα εξής: «Στον μόλις το 1912 εξελληνισθέντα Βορρά (sic!) θα είναι, άραγε, οι εναπομείναντες Νοτιοσλάβοι ή οι Τούρκοι, οι εκεί διαβιούντες Πομάκοι ή οι Αρωμούνοι, οι Μεγλενοί, οι Αλβανοί, οι Σαρακατσάνοι, οι Σεφαρδείμ, οι Ρώμα, οι Γύφτοι ή οι Γιουρούκοι –ή ποιοι άλλοι– εκείνοι που πρώτοι θα αξιώσουν τα μειονοτικά τους δικαιώματα –ως προστάδιο της ιδίας κρατικής υπάρξεώς τους, ή της ενώσεως με ένα εκ των γειτονικών κρατών;».
H καταγραφή 282(!) εθνοτικών ομάδων από αυτά τα γερμανικά «ειδικά ερευνητικά κέντρα» αποτελεί στόχευση. Υπαγορεύεται εδώ και 100 χρόνια από την από την ανάγκη του γερμανικού (και, εν τω μεταξύ, του ευρωπαϊκού) Κεφαλαίου να δημιουργήσει τις καλύτερες δυνατές προϋποθέσεις που θα του επιτρέψουν να ανταγωνιστεί επιτυχώς, κατά τον 21ο αιώνα, το αμερικανικό Κεφάλαιο. Και αυτό επίσης βαδίζει με αργά βήματα προς την περιχαράκωση του δικού του στρατοπέδου, από την Αλάσκα μέχρι την Λατινική Αμερική.
Το μήνυμα του Συλλαλητηρίου
Το Συλλαλητήριο έκαμε σαφές ότι ο ελληνικός Λαός αντιλαμβάνεται ότι σε καμία περίπτωση δεν παγιδεύεται, ούτε και θυσιάζει την συνολική εθνική του μνήμη, ενότητα και ταυτότητα στον βωμό των ανωτέρω συμφερόντων. Διότι είναι διαυγέστατος ο μηχανισμός της μοριοποιήσεως και κατόπιν πολτοποιήσεως των εθνικών ταυτοτήτων που χρησιμοποιείται από τα κέντρα αυτά.
Όπου το εθνικό συναίσθημα έχει υποχωρήσει, βαλλόμενο τόσον από τον διεθνιστικό κεφαλαιοκρατικό κοσμοπολιτισμό όσον και από έναν διεστραφέντα «νεοφιλελεύθερο διεθνισμό» μιας εξίσου νεοφιλελεύθερης, υποτιθέμενης Αριστεράς, οι άνθρωποι καταφεύγουν στο άμεσο και εγγύτερον: στην τοπική κοινότητα ή περιφέρεια, όπου διασώζονται ακόμη κάποια στοιχεία –ας είναι και μια διάλεκτος– που θα μπορούσαν να διακρίνουν «εμάς» από τους «άλλους».
Οπότε η τοπική ιδιαιτερότητα ανακηρύσσεται σε «εθνοτική/μειονοτική ταυτότητα» και ανάγεται από τους απελπισμένους στον ωκεανό της «Νέας Τάξεως» και της παγκοσμιοποιημένης οικονομίας σε σανίδα σωτηρίας. Και ο λυσιτελέστερος, λιγότερο επώδυνος και ηθικώς λιγότερο μεμπτός τρόπος αποσταθεροποιήσεως της Ευρώπης των μη-γερμανικών κρατών, προς όφελος του «Νέου Βερολίνου», είναι σήμερα το υπονομευτικό παίγνιο με τις τεχνητές ή/και πραγματικές «εθνοτικές» αλλά και «γλωσσικές μειονότητες». Παραδείγματος χάριν, η ομηρική ελληνική κυπριακή ή ποντιακή ή κρητική διάλεκτος θα παρουσιασθεί από τα διεθνή αυτά «Κέντρα» κάποια στιγμή, σαν «εθνοτική γλώσσα».
Γι’ αυτόν τον λόγο και πρέπει να απωλέσει ο Έλληνας την γνώση της συνέχειας της Γλώσσας του από την Αρχαία Ελληνική στην Βυζαντινή, στην μεταβυζαντινή και τέλος στη νεοελληνική σε όλες της τις μορφές. Γι’ αυτό και τα Αρχαία Ελληνικά πρέπει να θεωρηθούν «νεκρή γλώσσα» και να μην διδάσκονται, προϊόντως του χρόνου, εις ουδένα Έλληνα μαθητή. Τέτοιοι είναι οι λόγοι, για τους οποίους έχουν ενταθεί, στη νέα περίοδο που διανύουμε διεθνώς μετά τις κοσμοϊστορικές αλλαγές των ετών 1989-92 (διάλυση της ΕΣΣΔ), οι προσπάθειες προς επαναχάραξη του χάρτη της Ευρώπης με γνώμονα τις «μειονότητες».
Η αμερικανική ανάμειξη
Οι ΗΠΑ δεν έχουν παρά μίαν και μόνη μέριμνα: την εισδοχή του πολυεθνοτικού κρατιδίου των Σκοπίων εις το ΝΑΤΟ τον Ιούλιο του 2018, ώστε να προληφθεί η ρωσική προβολή ισχύος στα Κεντρικά Βαλκάνια και μέσω του σλαβικού στοιχείου των Σκοπίων. Μία ρωσική προβολή ισχύος στην περιοχή θα ανέτρεπε το βασικό δόγμα δυτικής, αλλά και αμερικανικής αντιλήψεως, ασφαλείας: το Δόγμα του Αναχωματικού Δακτυλίου.
Μια πιθανή «δίοδος», λοιπόν, των –σλαβικής επιρροής και σλαβοορθοδόξου κλίματος– Σκοπίων προς το Αιγαίο θα σήμαινε την διακινδύνευση της αγγλοσαξωνικής ισορροπίας ισχύος στη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ. Και μάλιστα σε μια περιόδο όπου η Νοτιοανατολική πτέρυξ του ΝΑΤΟ δεν διέρχεται και τις καλύτερες στιγμές της. Είναι δεδομένη η απολύτως αφερέγγυος συμπεριφορά της ισλαμιστικής Τουρκίας έναντι της Ουάσιγκτον και οι ερντογανικές επιλογές προς την πλευρά ακριβώς, της Μόσχας και –έτι ενοχλητικότερον– της Τεχεράνης.
Επίσης, δεν είναι ορθολογικό να θεωρείται ότι υπό τις προαναφερθείσες, νέες γεωστρατηγικές δυναμικές στη Νοτιοανατολική πτέρυγα του ΝΑΤΟ και της Μέσης Ανατολής, οι ΗΠΑ θα μπορούσαν ποτέ να επιτρέψουν σε μία χερσαία δύναμη της Heartland (κατά Ν.J. Spykman), γεωστρατηγικά και γεωγραφικά μελλοντική σύμμαχο της Μόσχας, όπως είναι η Γερμανία, να αποκτήσει τους λιμένες της Θεσσαλονίκης, της Καβάλας και της Αλεξανδρουπόλεως.
Αν το επιτύγχαναν σε συνεργασία με την αναδυομένη Κίνα, τακτική σύμμαχο της Ρωσίας, θα έθεταν υπό τον έλεγχό τους το διεθνές εμπόριο από τον Ειρηνικό μέχρι τους λιμένες του Άμστερνταμ και του Ρότερνταμ. Και αυτό είναι κάτι το οποίον κατέστη σαφές ήδη από τον πρώτο γενικό γραμματέα του ΝΑΤΟ τον Λόρδο Ismey. Στο ερώτημα γιατί δημιουργήθηκε το ΝΑΤΟ είχε απαντήσει με το γνωστό βρετανικό φλέγμα: «Για να κρατήσει την Αμερική εντός [της Ευρώπης], την Ρωσία εκτός και την Γερμανία κάτω»!
Ιωάννης Μάζης
O Ιωάννης Μάζης είναι Καθηγητής Οικονομικής Γεωγραφίας και Γεωπολιτικής Θεωρίας στο Πανεπιστήμιον Αθηνών. Είναι Ιππότης του Τάγματος του Ακαδημαϊκού Φοίνικος της Γαλλικής Δημοκρατίας και Εταίρος της Royal Society of Arts/London-UK και μέλος του Συλλόγου Mελών (Alumni) IVP του USA Dept of State. Έχει δημοσιεύσει είκοσι μονογραφίες (μεταξύ αυτών «Γεωπολιτική Θεωρία και Πράξη», «Θεωρία Διεθνών Σχέσεων και Γεωπολιτική στο Νεοθετικιστικό πλαίσιο», «Γεωπολιτική των Υδάτων στη Μέση Ανατολή», «Γεωπολιτική και Γεωστρατηγικές της Συριακής Κρίσεως», «Αραβικές Εξεγέρσεις») και πλήθος μελετών και επιστημονικών άρθρων. Είναι Διευθυντής του Μεταπτυχιακού Προγράμματος «Γεωπολιτική Ανάλυση, Γεωστρατηγική Σύνθεση και Σπουδές Άμυνας και Διεθνούς Ασφάλειας» και του Εργαστηρίου Γεωπολιτισμικών Αναλύσεων Μέσης Ανατολής-Τουρκίας του Τμήματος Τουρκικών Σπουδών και Σύγχρονων Ασιατικών Σπουδών του Πανεπιστημίου Αθηνών. Επίσης, είναι διευθυντής της επώνυμης Έδρας Γεωπολιτικής «ΗΡΟΔΟΤΟΣ» του ελληνικού ΓΕΕΘΑ. Έχει διδάξει σε πολλά ευρωπαϊκά Πανεπιστήμια και υπήρξε εισηγητής, συνεργάτης και μέλος ευρωπαϊκών ινστιτούτων. Διδάσκει στις μεταπτυχιακές Σχολές των Ενόπλων Δυνάμεων και της Ελληνικής Αστυνομίας.
https://slpress.gr/idees/poioi-sthrizoun-ta-skopia-kai-giati/
30 Σεπτεμβρίου 2018
6.
Μακεδονισμός; Τι είναι τελικά, εθνοτισμός, αυτοπροσδιορισμός, αλυτρωτισμός και πόσο μας επηρεάζει;
Η Μακεδονία είναι ιστορική περιοχή της βαλκανικής χερσονήσου στη νοτιοανατολική Ευρώπη. Δυστυχώς, λόγω της άγνοιας εκ μέρους των δυτικοευρωπαίων λογίων των βαλκανικών γλωσσών και της έλλειψης τοπογραφικών ερευνών εξαιτίας της Οθωμανικής κατάκτησης, πριν τον 19ο αιώνα η μελέτη της γεωγραφίας των Βαλκανίων γινόταν με τους όρους του Στράβωνα και του Κλαύδιου Πτολεμαίου.
Στην Οθωμανική Αυτοκρατορία δεν υπήρχε διαμέρισμα με το όνομα «Μακεδονία». Διοικητικά, υπήρχαν τα βιλαέτια (περιφέρειες) της Θεσσαλονίκης (πρωτεύουσα Θεσσαλονίκη), του Μοναστηρίου (πρωτεύουσα Μοναστήριον) και του Κοσσυφοπεδίου (πρωτεύουσα Σκόπια). Τα σύγχρονα γεωγραφικά όριά της καθορίσθηκαν σε χαρτογραφική βάση τον 19ο αιώνα την περίοδο αποδυνάμωσης της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Σήμερα η περιοχή της Μακεδονίας εκτείνεται στην επικράτεια, κυρίως, τριών γειτονικών κρατών -- στην Ελλάδα περίπου το 50%, στην πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας (πΓΔΜ) σχεδόν το 40% και στη Βουλγαρία περίπου το 10%.
Στη πΓΔΜ, κατά την ρωμαϊκή περίοδο, ο πληθυσμός παρουσίαζε μεγάλη ποικιλομορφία -- Δαρδανοί, Ιταλοί Δαλματοί, Νότιοι Γαλάτες, αλλά και Σύριοι. Κατά την κάθοδο των Νότιων Σλάβων στα Βαλκάνια, η Σλαβική φυλή που εγκαταστάθηκε στη περιοχή ήταν πιθανόν οι Βερζήτες.
Το Μακεδονικό Ζήτημα είναι η ονομασία με την οποία έγινε διεθνώς γνωστό το εθνικοχωροταξικό πρόβλημα, που δημιουργήθηκε αμέσως μετά τη Συνθήκη του Βερολίνου τον 19ο αιώνα, στη Βαλκανική, και ειδικότερα στη γεωγραφική περιοχή της Μακεδονίας μεταξύ των κρατών της περιοχής, Ελλάδας, Βουλγαρίας, Σερβίας και της Οθωμανικής Αυτοκρατορίας.
Το Μακεδονικό Ζήτημα ήταν επιμέρους θέμα του γενικότερου Ανατολικού Ζητήματος, που φάνηκε να είχε λήξει με το τέλος του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, πλην όμως επανεμφανίσθηκε στο προσκήνιο αμέσως μετά τη λήξη του Β' Παγκοσμίου Πολέμου ανάμεσα σε Ελλάδα, Βουλγαρία και Γιουγκοσλαβία στην αρχή, και πΓΔΜ στη συνέχεια, ως το ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ.
Προσεγγίζοντας ιστορικά το θέμα παρατηρούμε ότι:
Από την ίδρυση του μικρού Ελληνικού Βασιλείου, μόνιμος και συνεχής προβληματισμός του Έθνους ήταν η τύχη και το μέλλον των υπόδουλων που παρέμειναν κάτω από τον οθωμανικό ζυγό. Από τη δεκαετία όμως του 1870, παρουσιάζεται ένας νέος ανταγωνιστής, η Βουλγαρία, με διεκδικήσεις μάλιστα σε περιοχές όπου υπήρχαν συμπαγείς Ελληνικοί πληθυσμοί. Η Βουλγαρική αφύπνιση καθυστέρησε αρκετά σε σχέση με τη Ελληνική και των άλλων Βαλκανικών εθνοτήτων.
Μόνο με το Ρωσοτουρκικό Πόλεμο του 1828-29 και τη διέλευση των Ρωσικών στρατευμάτων μέσα από τις Βουλγαρικές επαρχίες για να φτάσουν στην Αδριανούπολη, κέντρισε το εθνικό αίσθημα των ομόδοξών τους, υπόδουλών στους Τούρκους, Βουλγάρων. Ύστερα από τον Κριμαϊκό Πόλεμο (1854), σε μια εποχή κατά την οποία Βούλγαροι του εξωτερικού συνεργάζονταν με Ρώσους Πανσλαβιστές (η πανσλαβιστική ιδέα ταυτίζονταν όλο και περισσότερο με τα σχέδια της Ρωσίας για έξοδο στη Μεσόγειο και έλεγχο των Στενών) δόθηκε μία νέα ώθηση για την ανάπτυξη της Βουλγαρικής εθνότητας. Έτσι, λίγα χρόνια αργότερα, άρχισε οξύς εκκλησιαστικός ανταγωνισμός προς το Οικουμενικό Πατριαρχείο και τον Ελληνικό κλήρο.
Συγκεκριμένα, στις αρχές του 19ου αιώνα η αγροτική ενδοχώρα της Μακεδονίας ήταν κατά κύριο λόγο σλαβόφωνη, ενώ η ελληνοφωνία επικρατούσε στα αστικά κέντρα και σε μία παράλια ζώνη στα νότια της περιοχής. Η αλλοφωνία των κατοίκων της και η σύγχυση για τα όριά της προσέδωσαν στη Μακεδονία μία αμφίβολη θέση στη γεωγραφία του νεοελληνικού Διαφωτισμού. Τα δύο πρώτα χρόνια της Ελληνικής Επανάστασης ξέσπασαν εξεγέρσεις στην περιοχή, στη Χαλκιδική και τη Νάουσα, που γρήγορα κατεστάλησαν από τους Οθωμανούς, προξενώντας ένα κύμα προσφύγων στην ελεύθερη Ελλάδα, συμβάλλοντας στο να διεκδικηθεί η Μακεδονία ως αλύτρωτη ελληνική χώρα και να υποκινηθούν στις επόμενες δεκαετίες μια σειρά ελληνικές εξεγέρσεις.
Σημαντικός σταθμός στην ιστορία της περιοχής, ήταν η δημιουργία το (1893) στη πόλη Ρέσνα, της περιοχής της Πελαγονίας, της μυστικής οργάνωσης ΒΜΡΟ (στα ελληνικά ΕΜΕΟ), δηλαδή Εσωτερική Μακεδονική Επαναστατική Οργάνωση. Σκοπός της οργάνωσης, ήταν η απελευθέρωση της Μακεδονίας από τους Τούρκους με το παραπλανητικό σύνθημα «Η Μακεδονία στους Μακεδόνες», αλλά με βασικό στόχο την στήριξη στη διατήρηση της Βουλγαρικής εθνικής ταυτότητας στις ευρωπαϊκές Οθωμανικές κτήσεις μέσω του εθνικού προσεταιρισμού κυρίως των σλαβόφωνων κατοίκων της περιοχής.
Η διεκδίκηση της Μακεδονίας από τους Βουλγάρους που ανταγωνίστηκαν την ελληνική εθνική δράση στην περιοχή στον εκκλησιαστικό και εκπαιδευτικό τομέα, προσέλαβε ένοπλη διάσταση, αρχικά με τη δράση της αυτονομιστικής ΕΜΕΟ τη δεκαετία του 1890 και, μετά την αποτυχία της εξέγερσης του Ίλιντεν το 1903, με τον ελληνικό Μακεδονικό Αγώνα, που έπαυσε με την επανάσταση των Νεότουρκων το 1908. Τελικά, η Μακεδονία διαμοιράστηκε από τα γειτονικά εθνικά κράτη της Βαλκανικής με τους Βαλκανικούς πολέμους του 1912-1913.
Το Μακεδονικό απασχόλησε και την Β' Διεθνή, η οποία υποστήριξε τη δημιουργία ενός ανεξάρτητου Μακεδονικού κράτους, κάτι το οποίο δεν έγινε μετά τους πολέμους και την ανταλλαγή πληθυσμού του 1923. Με την ανταλλαγή πληθυσμών, το ελληνικό στοιχείο ενδυναμώθηκε σημαντικά στην Μακεδονία με την άφιξη Μικρασιατών προσφύγων και την απομάκρυνση των μουσουλμάνων. Παρ' όλα αυτά, το πρόβλημα συνέχισε να απασχολεί τη Β' Διεθνή και αργότερα και την Γ' Διεθνή, με σκοπό την δημιουργία ανεξάρτητου κράτους, θέση η οποία το 1924 υιοθετήθηκε επίσημα και από το ΚΚΕ.
Κατά τη διάρκεια της Γερμανικής Κατοχής στην Ελλάδα, ορισμένοι σλαβόφωνοι πληθυσμοί στην Ελληνική Μακεδονία, προσχώρησαν ομαδικά στα αντάρτικα ένοπλα τμήματα του Ελληνικού Απελευθερωτικού Μετώπου (ΕΑΜ). Το ΕΑΜ μετά από πιέσεις των Γιουγκοσλάβων παρτιζάνων, δημιούργησε την οργάνωση ΝΟΦ (Εθνικό απελευθερωτικό Μέτωπο - Ναρόντνο Οσλομπουντίλνο Φρόντ), η οποία ήταν παρακλάδι του, με σκοπό μελλοντικά να γίνει αντικείμενο εθνικιστικών στόχων της Γιουγκοσλαβίας. Κατά τη διάρκεια του εμφύλιου πόλεμου στην Ελλάδα, πολλές χιλιάδες Μακεδόνων (γηγενών και προσφύγων) αποχώρησαν προς την Γιουγκοσλαβία, πολλοί από τους οποίους (οι πρώην κομιτατζήδες της Οχράνα) βαρύνονταν με καταδίκες για συνεργασία με τους κατακτητές.
Ο Κροάτης Γιόσιπ Μπροζ Τίτο, γενικός γραμματέας του ΚΚΓ και μετέπειτα πρόεδρος της Γιουγκοσλαβίας, αναγνώρισε την ευκαιρία για αξιοποίηση των Σλαβομακεδόνων. Ειδικότερα, μετά από μια περίοδο τρομοκρατίας με πλήρη έλλειψη δικαιωμάτων για τους Σλαβομακεδόνες στο Σερβικό Βασίλειο του Μεσοπολέμου (επαρχία της Μπανοβίνας του Βαρδάρη με πρωτεύουσα τα Σκόπια), ο Τίτο αναγνώρισε πλήρως το «Μακεδονικό Έθνος» (οπότε η αποβουλγαροποίηση προχώρησε ανώδυνα και με ταχείς ρυθμούς), δημιούργησε την Λαϊκή Δημοκρατία της Μακεδονίας και την περιέλαβε ως ισότιμο ομόσπονδο κράτος μέλος στην Ομόσπονδη Λαϊκή Δημοκρατία της Γιουγκοσλαβίας, και άρχισε να καλλιεργεί τη θεωρία της ύπαρξης ξεχωριστής «μακεδονικής εθνότητας» που ένα τμήμα της στενάζει υπό τον ελληνικό ζυγό (Μακεδονία του Αιγαίου), δημιουργώντας αλλά και τονώνοντας αλυτρωτικούς πόθους των Σλαβομακεδόνων για μια «Μεγάλη Ενωμένη Μακεδονία».
Μετά τη διάλυση της πρώην Γιουγκοσλαβίας, όλα τα πρώην ομόσπονδα κράτη που την αποτελούσαν άρχισαν ένα-ένα να κηρύσσουν την ανεξαρτησία τους. Έτσι, στις 6 Σεπτεμβρίου του 1991, κήρυξε την ανεξαρτησία της και το κράτος της πΓΔΜ ως "Δημοκρατία της Μακεδονίας". Αυτό δημιούργησε ένταση μεταξύ των κρατών της Ελλάδας και της πΓΔΜ, γνωστό ως ζήτημα της ονομασίας της πΓΔΜ.
Εθνοτισμός – Αυτοπροσδιορισμός - Αλυτρωτισμός
Ο όρος εθνοτισμός χρησιμοποιείται για να περιγράψει μορφές κοινωνικής αλληλεπίδρασης σε ομάδες, οι οποίες αναφέρονταν ως φυλές παλαιότερα και σε μειονοτικές ομάδες μεταναστών στις σύγχρονές κοινωνίες. Σήμερα, ο όρος αυτός έρχεται να περιγράψει τη σχέση που χαρακτηρίζει τα μέλη μιας Εθνοτικής Ομάδας, μιας Εθνότητας/Έθνους ή ενός λαού, η οποία είναι μία ορισμένη κοινωνική κατηγορία ανθρώπων που βασίζεται στην αντίληψη των μελών της ότι έχουν κοινή καταγωγή ή εμπειρίες. Τα μέλη μιας εθνοτικής ομάδας θεωρούν ότι μοιράζονται μια κοινή ιστορία και πολιτισμικές παραδόσεις που τους διαχωρίζουν από άλλες ομάδες.
Δύο είναι τα βασικά χαρακτηριστικά μιας εθνοτικής ομάδας, πρώτον η ύπαρξη ενός μύθου κοινής καταγωγής και δεύτερον των δεικτών εθνοτικού διαχωρισμού. Ο μύθος κοινής καταγωγής αναφέρεται στις κοινές ιστορικές εμπειρίες που ενώνουν μια ομάδα και τη διαχωρίζουν από τις υπόλοιπες. Ονομάζεται μύθος όχι γιατί αναφέρεται σε μη πραγματικά γεγονότα, αλλά επειδή μέσα από μία επιλεκτική μεταχείριση των ιστορικών γεγονότων χρησιμεύει ως βάση για την κοινή ταυτότητα των μελών της ομάδας και την ξεχωριστή ύπαρξή της, δίνοντάς τους μία αίσθηση διαφορετικότητας και, συχνά, ανωτερότητας.
Οι δείκτες εθνοτικού διαχωρισμού είναι ο τρόπος με τον οποίο μια εθνοτική ομάδα καθορίζει τα μέλη της. Χρησιμεύουν όχι μόνο για την αναγνώριση των μελών μιας ομάδας μεταξύ τους, αλλά και για τη δήλωση της διαφοράς από όσους δεν είναι μέλη της. Ως τέτοιοι δείκτες μπορούν να χρησιμοποιηθούν η γλώσσα, η θρησκεία και τα φυσικά χαρακτηριστικά ή, παλαιότερα, η ενδυμασία.
Η εθνοτική ταυτότητα είναι περιστασιακή και εξαρτάται από την κοινωνική κατάσταση στην οποία βρίσκεται κάποιος. Σπάνια είναι απόλυτη και ενδέχεται ένα άτομο να προσδιορίζεται με περισσότερες από μία τέτοιες ταυτότητες. Οι εθνοτικές ομάδες δεν είναι σταθερές, μπορούν να μεταβάλλονται ή να εξαφανίζονται στο διάνυσμα του χρόνου.
Εθνική αυτοδιάθεση ονομάζεται το δικαίωμα ενός έθνους ή λαού να αποφασίζει αυτοδύναμα για το διεθνές στάτους της επικράτειάς του και για τα ζητήματα που σχετίζονται άμεσα με αυτό. Συχνά, χρησιμοποιείται με την ίδια σημασία του εθνικού αυτοπροσδιορισμού. Στην ελληνική γλώσσα, οι δύο έννοιες διαφέρουν ελαφρώς: η αυτοδιάθεση σχετίζεται περισσότερο με το έθνος ως πολιτική οντότητα, ενώ ο αυτοπροσδιορισμός με την ταυτότητα.
Καθώς είναι δύσκολο να συμφωνηθεί με ακρίβεια τι αποτελεί έθνος, λαό κτλ., καθίσταται εξίσου δύσκολο να συμφωνηθεί μια συγκεκριμένη μεθοδολογία, μέσω της οποίας αναγνωρίζεται σε ένα έθνος το δικαίωμα της αυτοδιάθεσης. Το κενό καλύπτεται, συνήθως, από την προσφυγή στην ισχύ, πολιτική ή/και στρατιωτική, μέσω της οποίας οι αιτούμενοι αυτοδιάθεσης επιδιώκουν να εξαναγκάσουν το «κράτος-καταπιεστή» σε αναγνώριση του δικαιώματος. Σημαντικό ρόλο παίζει επίσης το διεθνές περιβάλλον, ιδιαίτερα οι εκάστοτε βουλήσεις των μεγάλων δυνάμεων που έχουν την ισχύ να καθορίζουν τους όρους του παιχνιδιού.
Δύο είναι οι μεγάλοι πατέρες του αυτοπροσδιορισμού και της αυτοδιάθεσης των λαών. Ο Αμερικανός Πρόεδρος Γούντροου Γουίλσον και ο Ρώσος ηγέτης Βλαδίμηρος Λένιν. Ο μεν Γουίλσον επιδίωκε την διάλυση των μεγάλων αυτοκρατοριών (Οθωμανική, Αυστροουγγρική), ο δε Λένιν ήθελε να αξιοποιήσει και να επιταχύνει τη διάβρωση του αποικιακού ιμπεριαλισμού. Και οι δύο ηγέτες, διακήρυξαν ό,τι, με βάση τη γλώσσα και τη κουλτούρα, οι εθνοτικά ομοιογενείς ομάδες είχαν το δικαίωμα να συστήσουν ανεξάρτητα κράτη – έθνη.
Ο αλυτρωτισμός είναι η κοινωνικοπολιτική κίνηση που επιδιώκει την απελευθέρωση όλων των υπόδουλων ομοεθνών και την απελευθέρωση όλων εκείνων των εδαφών, τα οποία στη διάρκεια της ιστορίας κατείχε ή υποτίθεται ότι κατείχε το (αλύτρωτο) κράτος που τα διεκδικεί. Καθώς, τα περισσότερα σύνορα δημιουργήθηκαν μετά από μετακινήσεις, αναδιαμορφώσεις και πολέμους, οι χώρες, που θεωρητικά θα μπορούσαν να εγείρουν αλυτρωτικές αξιώσεις σε βάρος των γειτόνων τους, είναι πάρα πολλές.
Ο αλυτρωτισμός συνδέεται άμεσα με τον μεγαλοϊδεατισμό, ο οποίος είναι ένας αλυτρωτικός οραματισμός, που ενσαρκώνεται σε κίνημα με στόχο την απελευθέρωση όλων των κατεχομένων περιοχών που ζουν ομάδες του ιδίου έθνους και ανήκαν στο παρελθόν σε αυτό το έθνος-κράτος.
Συμπεράσματα
Από την παρουσίαση των προηγουμένων, είναι καταφανές ότι Ο Μακεδονισμός είναι μια μορφή ψευδοεθνοτισμού, που συνεπικουρείται από αλυτρωτικούς και μεγαλο-ιδεατικούς πόθους. Η διαπίστωση αυτή βασίζεται στη μελέτη αφενός της ιστορικής διαδρομής της περιοχής και των κατοίκων της και αφετέρου των ορισμών των σχετικών εννοιών. Αναλυτικότερα, η ιστορική μελέτη της περιοχής των Σκοπίων κατέδειξε ότι:
1) Η εν λόγω γεωγραφική περιοχή δεν έχει καμία σχέση με την γη των αρχαίων Ελλήνων Μακεδόνων.
2) Η σημερινή πλειοψηφία των κατοίκων είναι μια επιμειξία των επί ρωμαϊκής εποχής κατοικούντων φύλλων και σλαβικής φυλής, οι οποίοι ενώ αρχικά δέχθηκαν την βουλγαρική επίδραση και απέκτησαν «βουλγαρική συνείδηση», τελικά «μακεδονοποιήθηκαν» στο πλαίσιο των σκοπιμοτήτων και στρατηγικών επεκτατικών επιδιώξεων του προέδρου της πρώην Ομόσπονδης Λαϊκής Δημοκρατίας της Γιουγκοσλαβίας, Τίτο.
3) Η «μακεδονοποίηση» των Σλαβομακεδόνων βασίσθηκε στη τεχνητή δημιουργία του «Μακεδονικού» Έθνους, δηλαδή σε ψευδοεθνοτισμό που εμπλουτίσθηκε και εξτρεμοποιήθηκε με αλυτρωτικούς και μεγαλοϊδεατικούς στόχους.
Επομένως, εφόσον η Διμερής Συμφωνία Ελλάδας – πΓΔΜ δεν πέτυχε να επιλύσει οριστικά το πρόβλημα του ψευδοεθνοτισμού της γείτονας χώρας -- καθώς αναγνωρίσθηκε η εθνότητα/υπηκοότητα και γλώσσα ως Μακεδονική – πιθανότατα, και παρ’ όλες τις προφορικές και έγγραφες διαβεβαιώσεις της Σκοπιανής πλευράς, δεν διασφαλίζεται η οριστική διαγραφή αλυτρωτικών και μεγαλοϊδεατικών στοχεύσεων.
Άρα, εκτιμάται ότι οποιαδήποτε υπαναχώρηση Ελληνικής κυβέρνησης στην διμερή συμφωνία, μετά την εκτέλεση των συμφωνηθέντων εκ μέρους της Σκοπιανής πλευράς, είναι αδύνατη έως υπερβολικά δύσκολη. Θα απαιτηθεί, πριν την συζήτηση και υπογραφή της Συμφωνίας στο Ελληνικό κοινοβούλιο, η σύσταση μιας νέας κυβέρνησης και η επίτευξη ομοφωνίας μιας μεγάλης και ουσιαστικής κοινοβουλευτικής πλειοψηφίας.
Η αναμέτρηση των πολιτικών ηγετών μας με την ιστορία πλησιάζει. Οι Έλληνες πολίτες θα κληθούν να λάβουν τις ανάλογες αποφάσεις και μετά να κρίνουν.
Ιωάννης Λεοντακιανάκος,
Αντιναύαρχος (ε.α.) Π.Ν., κάτοχος M.Sc. in Computer Science (Naval Postgraduate School, Monterey, CA, USA) και Μεταπτυχιακού Διπλώματος στη Ναυτική Επιστήμη και Στρατηγική (Σχολή Πολέμου Ναυτικού).
https://www.liberal.gr/arthro/220178/amyna--diplomatia/2018/makedonismos-ti-einai-telika-ethnotismos-autoprosdiorismos-alutrotismos-kai-poso-mas-epireazei.html
17 Σεπτεμβρίου 2018