Δοκιμασία σε δύο μέτωπα για τον Εμανουέλ Μακρόν.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση
ο κλονισμός του "μοντέλου Μακρόν".
(2) Γαλλικό τελεσίγραφο προς Βερολίνο.
(1) Απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση
ο κλονισμός του "μοντέλου Μακρόν".
(2) Γαλλικό τελεσίγραφο προς Βερολίνο.
Η Γαλλία είναι συνηθισμένη σε κοινωνικές αναταραχές που φέρνουν σε δυσχερή θέση τους πολιτικούς ηγέτες της. Ο Εμμανουέλ Μακρόν δεν αποτελεί εξαίρεση. Στον ενάμιση χρόνο από την εγκατάστασή του στο Ελιζέ, έχει ήδη αντιμετωπίσει δύο σοβαρές κρίσεις: την πρώτη φορά με τη μεταρρύθμιση της εργασιακής νομοθεσίας και τη δεύτερη με τις αλλαγές στο καθεστώς των γαλλικών σιδηροδρόμων. Και στις δύο περιπτώσεις αντιμετώπισε απεργίες και διαδηλώσεις, οι οποίες στηρίχθηκαν από την Αριστερά και μέρος των συνδικάτων. Ωστόσο, κατάφερε να περάσει από το Κοινοβούλιο τα επίμαχα νομοσχέδια, σε αντίθεση με τους περισσότερους από τους προκατόχους του, που υποχρεώθηκαν να αναδιπλωθούν άτακτα. Εδώ και μία εβδομάδα, ο Μακρόν αντιμετωπίζει μια τρίτη κοινωνική θύελλα, πολύ διαφορετική από τις προηγούμενες. Το Σάββατο 17 Νοεμβρίου, περίπου 300.000 πολίτες, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Αστυνομίας, κατέβηκαν στους δρόμους πολλών πόλεων και κατάφεραν να μπλοκάρουν περίπου 2.000 οδικούς κόμβους, από τη μια άκρη της χώρας μέχρι την άλλη, ακόμη και σε υπερπόντιες κτήσεις. Ρόλο πυροκροτητή έπαιξε η αύξηση στην τιμή της βενζίνης και του ντίζελ (14% και 22% αντιστοίχως μέσα σε έναν χρόνο) και η πρόθεση της κυβέρνησης να αυξήσει τον «οικολογικό» φόρο στα καύσιμα από την Πρωτοχρονιά του 2019. Οι διαδηλωτές φορούσαν τα φθορίζοντα, αντανακλαστικά γιλέκα ασφαλείας που είναι υποχρεωτικά για κάθε όχημα.
Οι υποστηρικτές
Το νεότευκτο κίνημα των «Κίτρινων Γιλέκων», όπως πολιτογραφήθηκε, ξεκίνησε από πρωτοβουλία ιδιωτών, η οποία διαδόθηκε με κινηματογραφική ταχύτητα χάρη στα μέσα κοινωνικής δικτύωσης, ερήμην όλων των συνδικαλιστικών και πολιτικών ηγεσιών. Εκ των υστέρων, ο ηγέτης του κεντροδεξιού κόμματος Οι Ρεπουμπλικανοί Λοράν Βοκιέ, η επικεφαλής του ακροδεξιού Εθνικού Συναγερμού Μαρίν Λεπέν και, πιο επιφυλακτικά, ο αριστερός ηγέτης της Ανυπότακτης Γαλλίας, Ζαν-Λικ Μελανσόν εξέφρασαν την υποστήριξή τους στα «Κίτρινα Γιλέκα». Εχοντας ανέβει στο τρένο όταν αυτό είχε ήδη ξεκινήσει, δεν κατάφεραν να επηρεάσουν την εξέλιξη και την κατεύθυνση ενός κινήματος χωρίς ιδεολογικό στίγμα.
Παρ’ όλα αυτά, ή ίσως χάρη σ’ αυτά, περίπου το 70% των πολιτών εξέφραζε, στις αρχές της εβδομάδας, υποστήριξη στους διαδηλωτές.
Η απροσδόκητη κοινωνική ανάφλεξη αιφνιδίασε τους πολιτικούς αναλυτές στη Γαλλία. Ορισμένοι παραλλήλισαν το νέο κίνημα με τις jacqueries με τις βίαιες αγροτικές εξεγέρσεις του 14ου αιώνα, που δεν άφησαν πίσω τους κανένα πολιτικό αποτέλεσμα. Αλλοι βρήκαν αναλογίες με το λαϊκιστικό, μικροαστικό κίνημα του Πιερ Πουζάντ εναντίον της βαριάς φορολογίας, τη δεκαετία του 1950. Πιο κοντινοί ήταν οι παραλληλισμοί με το κίνημα των «Κόκκινων Σκούφων», που ξέσπασε στη Βρετάνη, το 2013, εναντίον του «οικολογικού φόρου» στα φορτηγά.
Ολες οι συγκρίσεις, όμως, αδυνατούν να συλλάβουν την πρωτοτυπία αυτού του κύματος, που γρήγορα ξεπέρασε την τιμή των καυσίμων και πήρε ευρύτερο χαρακτήρα κοινωνικής διαμαρτυρίας για τη διάβρωση του διαθέσιμου εισοδήματος. Η κυβέρνηση έχει δίκιο να φοβάται τη ριζοσπαστικοποίηση των διαδηλώσεων, καθώς από τις αρχές της εβδομάδας άρχισε να ακούγεται το σύνθημα «Μακρόν παραιτήσου» και να σημειώνονται περιστατικά βίας, ενώ δύο άτομα έχασαν τη ζωή τους (όχι από παρέμβαση των αστυνομικών δυνάμεων, αλλά σε δυστυχήματα).
Η αλήθεια είναι ότι στην πορεία αυτής της εβδομάδας οι αριθμοί των διαδηλωτών στα μπλόκα έβαιναν μειούμενοι. Το τσουχτερό κρύο, η κούραση των διαδηλωτών και η δυσφορία μέρους του κοινωνικού σώματος, καθώς μάλιστα πλησιάζουν οι γιορτές των Χριστουγέννων, δρουν προς όφελος του Μακρόν. Το κρίσιμο τεστ θα έρθει, κατά πάσα πιθανότητα, αυτό το Σαββατοκύριακο, καθώς τα «Κίτρινα Γιλέκα» έχουν δώσει ραντεβού στο Παρίσι. Ωστόσο, ακόμη κι αν οι κινητοποιήσεις εκφυλιστούν χωρίς απτά αποτελέσματα, είναι πιθανό να εγκαινιάσουν μια νέα, πιο δύσκολη περίοδο της προεδρίας Μακρόν, με πιο πυκνούς και επικίνδυνους, για την πολιτική του ηγεμονία, κοινωνικούς κραδασμούς.
Θυσίες στο Παρίσι, αδράνεια στο Βερολίνο
Από τη στιγμή που εγκαταστάθηκε στο Ελιζέ, ο Εμανουέλ Μακρόν βάλθηκε να κερδίσει ένα διπλό, δύσκολο στοίχημα: να προωθήσει στο εσωτερικό της χώρας επώδυνες μεταρρυθμίσεις για την ανάκτηση της ανταγωνιστικότητας, με αντάλλαγμα να εξασφαλίσει τη συναίνεση της Γερμανίας στη μεταρρύθμιση της Ευρωζώνης και συνολικά της Ε.Ε. Ωστόσο, η απροθυμία της Αγκελα Μέρκελ στον ενάμιση χρόνο που πέρασε καθήλωσε τις μεταρρυθμίσεις του σε νεκρό σημείο, με αποτέλεσμα οι θυσίες στις οποίες υπέβαλε σημαντικό μέρος των ομοεθνών του να μοιάζουν, για πολλούς, χωρίς αντίκρισμα. Οι τελευταίες δημοσκοπήσεις έφεραν τη δημοτικότητα του Μακρόν να έχει κατρακυλήσει στο 25%, με το 80% των Γάλλων να τον θεωρεί «πρόεδρο των πλουσίων» (λόγω και των φορολογικών απαλλαγών στη μεγάλη περιουσία). Αντίθετα, ο Εθνικός Συναγερμός της Μαρίν Λεπέν, παρά την κρίση που είχε περάσει το προηγούμενο διάστημα, εμφανίζεται να ισοβαθμεί με το LREM του Μακρόν ή και να το ξεπερνάει στην πρόθεση ψήφου ενόψει των ευρωεκλογών τον Μάιο του 2019 – αν και τίποτα δεν έχει κριθεί ακόμη.
ΠΕΤΡΟΣ ΠΑΠΑΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΥ
25/11/2018
ΣXETIKA KEIMENA
Απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση
ο κλονισμός του "μοντέλου Μακρόν".
Βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος – ως ο οικοδεσπότης της μεγαλύτερης εδώ και καιρό σύναξης ηγετών από όλο τον κόσμο. Η επετειακή αφορμή τού δίνει, άλλωστε, την ευκαιρία να ριχτεί στο αγαπημένο του παιχνίδι των συμβολισμών, επισείοντας τα δεινά των εθνικισμών και προβάλλοντας ο ίδιος ως πρόσωπο αναφοράς εν όψει των ευρωεκλογών του Μαΐου.
Μνημονεύοντας με τη δέουσα επισημότητα την συμπλήρωση εκατό ετών από τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, βρέθηκε από τις αρχές της εβδομάδας να περιοδεύει στη βόρεια και ανατολική Γαλλία, σε τόπους σημαδεμένους από τα ίχνη της ανθρωποσφαγής, ενώ χθες Σάββατο μετέβη με τη Γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, στην Κομπιένη (όπου και υπογράφηκε η Ανακωχή την 11η ώρα της 11ης μέρας του 11ου μήνα του 1918) και κατόπιν δέχτηκε στην Αψίδα του Θριάμβου περισσότερους από 70 αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, οι οποίοι σήμερα Κυριακή θα συμμετάσχουν σε ένα φόρουμ για την ειρήνη, που η γαλλική πλευρά θέλει να καθιερώσει ως τακτική ετήσια διοργάνωση.
Οι τελετές αυτές έχουν κατά τον Γάλλο πρόεδρο κάτι το απολύτως επίκαιρο, καθώς, όπως προειδοποίησε σε συνέντευξή του, η εποχή μας θυμίζει από πολλές απόψεις τους εκρηκτικούς συσχετισμούς του Μεσοπολέμου.
Σε μια περίοδο κατά την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ αμφισβητεί την πολυμερή διεθνή τάξη πραγμάτων και οι ταυτόχρονες προκλήσεις του Brexit, της ιταλικής οικονομίας και της ακροδεξιάς στροφής της Ανατολικής Ευρώπης κλονίζουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, η προειδοποίησή του κάθε άλλο παρά είναι κινδυνολογική.
Πρόωρα φθαρμένος
Όμως ο Μακρόν είναι ήδη ένας αποδυναμωμένος και πρόωρα φθαρμένος ηγέτης. Και ενδεχόμενη αποτυχία του σχεδίου που αντιπροσωπεύει θα είναι καταλυτική για όλη την Ευρώπη – καθώς αποτελεί την τελευταία γραμμή άμυνας των ευρωπαϊστικών δυνάμεων απέναντι στον επελαύνοντα δεξιό λαϊκισμό.
Ήδη η εβδομάδα ξεκίνησε με μια πραγματική ψυχρολουσία για τον ένοικο των Ηλυσίων, καθώς, σύμφωνα με το "Βαρόμετρο" της IFOP, o Εθνικός Συναγερμός (όπως ονομάζεται πλέον το κόμμα της Μαρίν Λεπέν) φέρεται να κατακτά με ποσοστό 21% την πρώτη θέση στην πρόθεση ψήφου για τις ευρωεκλογές, υποσκελίζοντας το κόμμα του Μακρόν.
Η συνεργασία του En Marche με το κεντρώο Modem υποχωρεί στο 19% (έναντι 20% στην αντίστοιχη έρευνα του Αυγούστου και 24% σε αυτήν του Μαΐου), ενώ η ακροδεξιά ενισχύεται κατά 4 μονάδες, με τους υπόλοιπους πολιτικούς παίκτες να καταγράφουν μετριότατες επιδόσεις.
Η ακροδεξιά στο 30%
Ακόμα χειρότερα: Με την προσθήκη μικρότερων σχηματισμών πέραν του Εθνικού Συναγερμού (όπως του προεδρικού υποψηφίου Νικολά Ντιπόν-Ενιάν, του άλλοτε υπαρχηγού της Λεπέν, Φλοριάν Φιλιπό κ.ο.κ.), το συνολικό ποσοστό του χώρου της ευρωσκεπτικιστικής (ακρο)δεξιάς εκτινάσσεται στο 30%.
Το προηγούμενο των ευρωεκλογών του 2014, οπότε η Λεπέν κατέκτησε την πρώτη θέση με ποσοστό 25%, προβάλλει εκ νέου απειλητικό – με τη διαφορά ότι έκτοτε τα λοιπά παραδοσιακά κόμματα έχουν αποσταθεροποιηθεί από την εμφάνιση του "φαινομένου Μακρόν".
Σπασμωδικές αντιδράσεις
Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο η εικόνα του προέδρου είναι εξαιρετικά τραυματισμένη, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι μόνο το 33% των Γάλλων εκφράζει για αυτόν θετική γνώμη.
Έχοντας προ πολλού διαμορφώσει αρνητική σχέση με τους ψηφοφόρους στα αριστερά του πολιτικού φάσματος (που εγκρίνουν το έργο σε ποσοστό μόλις 19%, έναντι 26% τον Αύγουστο), ο Εμανουέλ Μακρόν βλέπει τώρα να χάνει με ραγδαίο ρυθμό και τους υποστηρικτές των Ρεπουμπλικανών (28%, από 52%).
Εξού και μέσα στην εβδομάδα ο Γάλλος πρόεδρος βρέθηκε να επιδίδεται σε σπασμωδικά ανοίγματα πότε προς τα δεξιά και πότε προς τα αριστερά, καταγγέλλοντας από τη μια την "υπερ-φιλελεύθερη" κατεύθυνση που έχει πάρει η Ευρώπη και αποδίδοντας από την άλλη τιμές, για "λόγους ιστορικής δικαιοσύνης" στον στρατάρχη Πεταίν, ήρωα του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και επικεφαλής της δωσιλογικής κυβέρνησης του Βισύ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει σάλος.
Τα αίτια της κάμψης
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ποια στοιχεία της πολιτικής συγκυρίας οδήγησαν σε αυτήν τη δύσκολη θέση τον Μακρόν. Η υπόθεση Μπεναλά (ήτοι η προσωπική ανάμειξη σε κακοποίηση διαδηλωτών του επικεφαλής της προεδρικής ασφάλειας, ο οποίος αποδείχθηκε πρόσωπο με ιδιόμορφο ρόλο εντός των Ηλυσίων) έπληξε ιδιαίτερα την εικόνα του "Δία" της γαλλικής πολιτικής, ενώ η αποχώρηση του δημοφιλέστατου υπουργού Περιβάλλοντος Νικολά Ιλό, με καταγγελίες ότι η κυβερνητική πολιτική υπαγορεύεται από τα λόμπι και, κατόπιν, του εκ των Σοσιαλιστών προερχομένου υπουργού Εσωτερικών Ζεράρ Κολόμπ επιδείνωσε τα πράγματα.
Όμως το γεγονός ότι ένας πρόεδρος με θητεία μόλις 18 μηνών στην πλάτη ακολουθεί τέτοια καθοδική πορεία δεν μπορεί παρά να αποδοθεί σε βαθύτερα αίτια. Παρά τη μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, που αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη σύγκρουση της προεδρίας του, η επαγγελία μιας αναθέρμανσης της οικονομίας δεν έχει υλοποιηθεί και το ποσοστό ανεργίας δεν δείχνει να υποχωρεί. Επιπλέον, η επιβολή περιβαλλοντικού φόρου στη ντιζελοκίνηση δεν βοήθησε τις σχέσεις του προέδρου με τους αγρότες, οι οποίοι δεν αποτελούν άλλωστε προνομιακό ακροατήριό του.
Χωρίς εταίρο στο Βερολίνο
Στην πραγματικότητα, ο Μακρόν δείχνει να ακολουθεί τον δρόμο των προκατόχων του, Νικολά Σαρκοζί και Φρανσουά Ολάντ (ο πρώτος απέτυχε να εξασφαλίσει δεύτερη θητεία και ο δεύτερος δεν τη διεκδίκησε καν), και μάλιστα για τον ίδιο ακριβώς λόγο: την απροθυμία ή αδυναμία διαμόρφωσης μιας περισσότερο ισότιμης σχέσης με το Βερολίνο, που θα εξομάλυνε τις στρεβλώσεις της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης και θα έδινε χώρο αναπνοής στην ίδια τη Γαλλία.
Η δε ειρωνεία της ιστορίας έγκειται στο ότι ο Μακρόν είδε πρώτα την Άνγκελα Μέρκελ να "ξεδοντιάζει" ευγενικά (και με την παράπλευρη κινητοποίηση των φίλων της στον ευρωπαϊκό Βορρά) το φιλόδοξο όραμα του Μακρόν για την Ευρώπη και πλέον δεν θα έχει ούτε αυτήν ως εταίρο, καθώς η Γερμανία βυθίζεται στην εσωστρέφεια και την πολιτική παράλυση.
Η ανάγκη του Μακρόν για ένα σχέδιο που θα αναδείξει τη Γαλλία στη διεθνή σκηνή είναι επιτακτική – και η επιλογή του να πορευτεί προς τις ευρωεκλογές ως "αντι-Όρμπαν" αποβλέπει στην επανάληψη της δημοκρατικής συσπείρωσης που ανέδειξε τον ίδιο πρόεδρο απέναντι στη Λεπέν. Όμως από μόνη της η τακτική αυτή δεν μπορεί να αποδίδει για πάντα.
Αντίστοιχα, η επικέντρωσή του στο ζήτημα του ευρωστρατού δεν αποκρύπτει τον περισσότερο επικοινωνιακό παρά ουσιαστικό της χαρακτήρα.
Του Κώστα Ράπτη
http://www.capital.gr/diethni/3326981/apeili-gia-tin-europaiki-enosi-o-klonismos-tou-montelou-makron?fbclid=IwAR2u_dIEYyFkKR9CzG5IQA7BA31N1nliJ14IHUlUY6UJ2Kq_S55scceZSu0
11/11/2018
Macron, Merkel meet amid WWI centenary debate on European army.
https://www.thelocal.fr/20181118/
macron-merkel-meet-amid-wwi-centenary-debate-on-european-army
2.
Γαλλικό τελεσίγραφο προς Βερολίνο.
Από τη μια οι υψιπετείς διαβεβαιώσεις του τύπου "ποτέ πια”.
Και από την άλλη οι επιτακτικές προτροπές "τώρα ή ποτέ”.
Η κοινή εμφάνιση το Σάββατο των Εμανουέλ Μακρόν και της Άγκελα Μέρκελ πιασμένων χέρι-χέρι στην Κομπιένη, σε ανάμνηση της ανθρωποσφαγής του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και σε επανάληψη αντίστοιχης ιστορικής χειρονομίας των "πατέρων” της Ευρώπης του Μάαστριχτ, Φρανσουά Μιτεράν και Χέλμουτ Κολ σε στρατιωτικό νεκροταφείο, δίνει την μία μόνο όψη των γαλλογερμανικών σχέσεων.
Την άλλη όψη (ενδεχομένως συμπληρωματική και όχι απαραιτήτως αντιθετική) την δίνει, μακρύτερα από τα φώτα της δημοσιότητας, η συνέντευξη του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Μπρυνό Λε Μερ στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. Και έχει τη μορφή τελεσιγράφου.
"Ελπίζω ότι η γερμανική κυβέρνηση θα απαντήσει μέσα στις επόμενες εβδομάδες στις προτάσεις του Εμανουέλ Μακρόν” για την ενίσχυση της ευρωζώνης, τονίζει χαρακτηριστικά ο Γάλλος υπουργός, αναμένοντας να ληφθούν αποφάσεις στην προσεχή συνεδρίαση των Ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών στις 4 Δεκεμβρίου.
Ο ίδιος συνδέει την απαίτηση αυτή με την μετατροπή της Ευρώπης σε μια "αυτοκρατορία”, παρόμοια με τις ΗΠΑ και την Κίνα, διεπόμενη από τις αρχές τις ειρήνης και του κράτους δικαίου και ικανή να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της σε έναν κόσμο όπου αυτά απειλούνται, είτε λ.χ. από τις "παράνομες αμερικανικές κυρώσεις κατά του Ιράν”, είτε από τις γαλλογερμανικές διαφωνίες για τη θέσπιση ενός ψηφιακού φόρου απέναντι στους κολοσσούς του Διαδικτύου.
Ασαφές παραμένει κατά πόσον το Παρίσι δύναται να εξασφαλίσει ουσιαστικές αλλαγές ή είναι έτοιμο να αρκεσθεί σε μάλλον συμβολικές παραχωρήσεις, καθώς ο Λε Μερ εμφανίζεται μεν ανυποχώρητος στο θέμα της θέσπισης προϋπολογισμού της ευρωζώνης, αλλά ταυτόχρονα προσθέτει ότι "το ύψος του είναι κάτι το δευτερεύον”.
Ούτε άλλωστε είναι η πρώτη φορά που ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι η αναμόρφωση της ευρωζώνης πρέπει να προχωρήσει δίχως καθυστέρηση. Το είχε τονίσει με παραπλήσιες διατυπώσεις και τον Ιούνιο, οπότε η γαλλική πλευρά απέσπασε τη συμφωνία Μακρόν-Μέρκελ στο κάστρο του Μέζεμπεργκ, με τη γερμανική πλευρά να λειαίνει ή να παραδίδει στη δημιουργική ασάφεια όσο περισσότερες διατυπώσεις μπορούσε.
Όμως τώρα οι Γάλλοι ιθύνοντες μοιάζει πραγματικά να επείγονται – για τρεις λόγους.
Ο πρώτος έχει να κάνει με την επικείμενη αποχώρηση της Μέρκελ από την ηγεσία του κόμματός της και την επιθυμία του Μακρόν να επηρεάσει τις γερμανικές εξελίξεις σε μια στιγμή μετάβασης, όπως το είχε διαπράξει με την οραματική ομιλία του στη Σορβόννη λίγα 24ωρα πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία (για να δει την πολύμηνη διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης στο Βερολίνο να ακυρώνει εκ των πραγμάτων την παρέμβασή του).
Στην παρούσα φάση, η θαρρετή ομολογία του Φρίντριχ Μερτς ότι η Γερμανία έχει επωφεληθεί περισσότερο από την ύπαρξη της ευρωζώνης, ανοίγει δίαυλο διαλόγου.
Ο δεύτερος λόγος αφορά τις ευρωεκλογές, ως εργαλείο για την ανάταξη της πολιτικής ισχύος του Γάλλου προέδρου στο εσωτερικό (σε μία φάση ραγδαίας υποχώρησης της δημοτικότητάς του και ανάκαμψης της Μαρίν Λεπέν), αλλά και για την κατάλληλη είσοδο του κόμματός του στο ευρωπαϊκό σκηνικό, υπό τη φιλοδοξία δημιουργίας μιας νέας πολιτικής ομάδας με αρχικό κορμό τους Φιλελεύθερους και αμφίπλευρες διευρύνσεις μετεκλογικά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως επισημαίνει το Eurointelligence, η έμφαση του λόγου του Μακρόν έχει μετατοπισθεί το τελευταίο διάστημα στο θέμα μιας Ευρώπης που "προστατεύει”, τόσο στο πεδίο της οικονομίας όσο και της ασφάλειας. (πρβ. τα περί ευρωστρατού). Η αποκλειστική εστίαση στον ρόλο του "αντι-Orban” δεν διευκολύνει απαραιτήτως στο εσωτερικό, ενώ δυσκολεύει την συνεννόηση με το ΕΛΚ της Μέρκελ.
Σε κάθε περίπτωση, η διαρκής καταγγελία των "εθνικισμών” δεν αφορά μόνο τις πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ: υπονοεί και εκείνους τους, οικονομικούς πρωτίστως, εθνικισμούς που παρεμποδίζουν την ανάδυση μιας "αυτοκρατορικής” Ευρώπης και την αφήνουν έρμαιο των ανταγωνιστών της.
Ο τρίτος λόγος της γαλλικής βιασύνης αφορά την πιθανότητα (αν μη τη βεβαιότητα) μιας νέας διεθνούς οικονομικής επιβράδυνσης που θα βρει και πάλι την ευρωζώνη, όπως υπογραμμίζει ο Λε Μερ, χωρίς μηχανισμούς απορρόφησης των κραδασμών και των αποκλίσεων (π.χ. προϋπολογισμό ευρωζώνης, κοινό ταμείο ανεργίας, ευρωομόλογο), χωρίς τραπεζική ένωση και ολοκλήρωση των αγορών κεφαλαίου, ίσως δε και χωρίς την ποσοτική διευκόλυνση της ΕΚΤ.
Από αυτή την άποψη, το δημοσιονομικό θρίλερ που παίζεται μεταξύ Ρώμης και Βρυξελλών θα μπορούσε να αποτελέσει καταλύτη δραματικών εξελίξεων. Και η Γαλλία έχει έκθεση στο ιταλικό χρέος ίση με το 12% του γαλλικού ΑΕΠ, εξαπλάσια από όση είχε στο ελληνικό...
Του Κώστα Ράπτη
http://www.capital.gr/diethni/3327326/galliko-telesigrafo-pros-berolino?fbclid=IwAR0DXX7yWRLZwbXDNvkyGP7hlUZKnV65qu_aeW-bmRj-dLOFREu-KMaIano
13/11/2018
Απειλή για την Ευρωπαϊκή Ένωση
ο κλονισμός του "μοντέλου Μακρόν".
Βρίσκεται στο επίκεντρο του διεθνούς ενδιαφέροντος – ως ο οικοδεσπότης της μεγαλύτερης εδώ και καιρό σύναξης ηγετών από όλο τον κόσμο. Η επετειακή αφορμή τού δίνει, άλλωστε, την ευκαιρία να ριχτεί στο αγαπημένο του παιχνίδι των συμβολισμών, επισείοντας τα δεινά των εθνικισμών και προβάλλοντας ο ίδιος ως πρόσωπο αναφοράς εν όψει των ευρωεκλογών του Μαΐου.
Μνημονεύοντας με τη δέουσα επισημότητα την συμπλήρωση εκατό ετών από τη λήξη του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, ο Γάλλος πρόεδρος, Εμανουέλ Μακρόν, βρέθηκε από τις αρχές της εβδομάδας να περιοδεύει στη βόρεια και ανατολική Γαλλία, σε τόπους σημαδεμένους από τα ίχνη της ανθρωποσφαγής, ενώ χθες Σάββατο μετέβη με τη Γερμανίδα καγκελάριο, Άνγκελα Μέρκελ, στην Κομπιένη (όπου και υπογράφηκε η Ανακωχή την 11η ώρα της 11ης μέρας του 11ου μήνα του 1918) και κατόπιν δέχτηκε στην Αψίδα του Θριάμβου περισσότερους από 70 αρχηγούς κρατών και κυβερνήσεων, οι οποίοι σήμερα Κυριακή θα συμμετάσχουν σε ένα φόρουμ για την ειρήνη, που η γαλλική πλευρά θέλει να καθιερώσει ως τακτική ετήσια διοργάνωση.
Οι τελετές αυτές έχουν κατά τον Γάλλο πρόεδρο κάτι το απολύτως επίκαιρο, καθώς, όπως προειδοποίησε σε συνέντευξή του, η εποχή μας θυμίζει από πολλές απόψεις τους εκρηκτικούς συσχετισμούς του Μεσοπολέμου.
Σε μια περίοδο κατά την οποία ο Ντόναλντ Τραμπ αμφισβητεί την πολυμερή διεθνή τάξη πραγμάτων και οι ταυτόχρονες προκλήσεις του Brexit, της ιταλικής οικονομίας και της ακροδεξιάς στροφής της Ανατολικής Ευρώπης κλονίζουν την ευρωπαϊκή ενοποίηση, η προειδοποίησή του κάθε άλλο παρά είναι κινδυνολογική.
Πρόωρα φθαρμένος
Όμως ο Μακρόν είναι ήδη ένας αποδυναμωμένος και πρόωρα φθαρμένος ηγέτης. Και ενδεχόμενη αποτυχία του σχεδίου που αντιπροσωπεύει θα είναι καταλυτική για όλη την Ευρώπη – καθώς αποτελεί την τελευταία γραμμή άμυνας των ευρωπαϊστικών δυνάμεων απέναντι στον επελαύνοντα δεξιό λαϊκισμό.
Ήδη η εβδομάδα ξεκίνησε με μια πραγματική ψυχρολουσία για τον ένοικο των Ηλυσίων, καθώς, σύμφωνα με το "Βαρόμετρο" της IFOP, o Εθνικός Συναγερμός (όπως ονομάζεται πλέον το κόμμα της Μαρίν Λεπέν) φέρεται να κατακτά με ποσοστό 21% την πρώτη θέση στην πρόθεση ψήφου για τις ευρωεκλογές, υποσκελίζοντας το κόμμα του Μακρόν.
Η συνεργασία του En Marche με το κεντρώο Modem υποχωρεί στο 19% (έναντι 20% στην αντίστοιχη έρευνα του Αυγούστου και 24% σε αυτήν του Μαΐου), ενώ η ακροδεξιά ενισχύεται κατά 4 μονάδες, με τους υπόλοιπους πολιτικούς παίκτες να καταγράφουν μετριότατες επιδόσεις.
Η ακροδεξιά στο 30%
Ακόμα χειρότερα: Με την προσθήκη μικρότερων σχηματισμών πέραν του Εθνικού Συναγερμού (όπως του προεδρικού υποψηφίου Νικολά Ντιπόν-Ενιάν, του άλλοτε υπαρχηγού της Λεπέν, Φλοριάν Φιλιπό κ.ο.κ.), το συνολικό ποσοστό του χώρου της ευρωσκεπτικιστικής (ακρο)δεξιάς εκτινάσσεται στο 30%.
Το προηγούμενο των ευρωεκλογών του 2014, οπότε η Λεπέν κατέκτησε την πρώτη θέση με ποσοστό 25%, προβάλλει εκ νέου απειλητικό – με τη διαφορά ότι έκτοτε τα λοιπά παραδοσιακά κόμματα έχουν αποσταθεροποιηθεί από την εμφάνιση του "φαινομένου Μακρόν".
Σπασμωδικές αντιδράσεις
Αλλά και σε προσωπικό επίπεδο η εικόνα του προέδρου είναι εξαιρετικά τραυματισμένη, αν κρίνει κανείς από το γεγονός ότι μόνο το 33% των Γάλλων εκφράζει για αυτόν θετική γνώμη.
Έχοντας προ πολλού διαμορφώσει αρνητική σχέση με τους ψηφοφόρους στα αριστερά του πολιτικού φάσματος (που εγκρίνουν το έργο σε ποσοστό μόλις 19%, έναντι 26% τον Αύγουστο), ο Εμανουέλ Μακρόν βλέπει τώρα να χάνει με ραγδαίο ρυθμό και τους υποστηρικτές των Ρεπουμπλικανών (28%, από 52%).
Εξού και μέσα στην εβδομάδα ο Γάλλος πρόεδρος βρέθηκε να επιδίδεται σε σπασμωδικά ανοίγματα πότε προς τα δεξιά και πότε προς τα αριστερά, καταγγέλλοντας από τη μια την "υπερ-φιλελεύθερη" κατεύθυνση που έχει πάρει η Ευρώπη και αποδίδοντας από την άλλη τιμές, για "λόγους ιστορικής δικαιοσύνης" στον στρατάρχη Πεταίν, ήρωα του πρώτου Παγκοσμίου Πολέμου και επικεφαλής της δωσιλογικής κυβέρνησης του Βισύ στον Β' Παγκόσμιο Πόλεμο, με αποτέλεσμα να ξεσπάσει σάλος.
Τα αίτια της κάμψης
Δεν είναι δύσκολο να διακρίνει κανείς ποια στοιχεία της πολιτικής συγκυρίας οδήγησαν σε αυτήν τη δύσκολη θέση τον Μακρόν. Η υπόθεση Μπεναλά (ήτοι η προσωπική ανάμειξη σε κακοποίηση διαδηλωτών του επικεφαλής της προεδρικής ασφάλειας, ο οποίος αποδείχθηκε πρόσωπο με ιδιόμορφο ρόλο εντός των Ηλυσίων) έπληξε ιδιαίτερα την εικόνα του "Δία" της γαλλικής πολιτικής, ενώ η αποχώρηση του δημοφιλέστατου υπουργού Περιβάλλοντος Νικολά Ιλό, με καταγγελίες ότι η κυβερνητική πολιτική υπαγορεύεται από τα λόμπι και, κατόπιν, του εκ των Σοσιαλιστών προερχομένου υπουργού Εσωτερικών Ζεράρ Κολόμπ επιδείνωσε τα πράγματα.
Όμως το γεγονός ότι ένας πρόεδρος με θητεία μόλις 18 μηνών στην πλάτη ακολουθεί τέτοια καθοδική πορεία δεν μπορεί παρά να αποδοθεί σε βαθύτερα αίτια. Παρά τη μεταρρύθμιση των εργασιακών σχέσεων, που αποτέλεσε την πρώτη μεγάλη σύγκρουση της προεδρίας του, η επαγγελία μιας αναθέρμανσης της οικονομίας δεν έχει υλοποιηθεί και το ποσοστό ανεργίας δεν δείχνει να υποχωρεί. Επιπλέον, η επιβολή περιβαλλοντικού φόρου στη ντιζελοκίνηση δεν βοήθησε τις σχέσεις του προέδρου με τους αγρότες, οι οποίοι δεν αποτελούν άλλωστε προνομιακό ακροατήριό του.
Χωρίς εταίρο στο Βερολίνο
Στην πραγματικότητα, ο Μακρόν δείχνει να ακολουθεί τον δρόμο των προκατόχων του, Νικολά Σαρκοζί και Φρανσουά Ολάντ (ο πρώτος απέτυχε να εξασφαλίσει δεύτερη θητεία και ο δεύτερος δεν τη διεκδίκησε καν), και μάλιστα για τον ίδιο ακριβώς λόγο: την απροθυμία ή αδυναμία διαμόρφωσης μιας περισσότερο ισότιμης σχέσης με το Βερολίνο, που θα εξομάλυνε τις στρεβλώσεις της αρχιτεκτονικής της Ευρωζώνης και θα έδινε χώρο αναπνοής στην ίδια τη Γαλλία.
Η δε ειρωνεία της ιστορίας έγκειται στο ότι ο Μακρόν είδε πρώτα την Άνγκελα Μέρκελ να "ξεδοντιάζει" ευγενικά (και με την παράπλευρη κινητοποίηση των φίλων της στον ευρωπαϊκό Βορρά) το φιλόδοξο όραμα του Μακρόν για την Ευρώπη και πλέον δεν θα έχει ούτε αυτήν ως εταίρο, καθώς η Γερμανία βυθίζεται στην εσωστρέφεια και την πολιτική παράλυση.
Η ανάγκη του Μακρόν για ένα σχέδιο που θα αναδείξει τη Γαλλία στη διεθνή σκηνή είναι επιτακτική – και η επιλογή του να πορευτεί προς τις ευρωεκλογές ως "αντι-Όρμπαν" αποβλέπει στην επανάληψη της δημοκρατικής συσπείρωσης που ανέδειξε τον ίδιο πρόεδρο απέναντι στη Λεπέν. Όμως από μόνη της η τακτική αυτή δεν μπορεί να αποδίδει για πάντα.
Αντίστοιχα, η επικέντρωσή του στο ζήτημα του ευρωστρατού δεν αποκρύπτει τον περισσότερο επικοινωνιακό παρά ουσιαστικό της χαρακτήρα.
Του Κώστα Ράπτη
http://www.capital.gr/diethni/3326981/apeili-gia-tin-europaiki-enosi-o-klonismos-tou-montelou-makron?fbclid=IwAR2u_dIEYyFkKR9CzG5IQA7BA31N1nliJ14IHUlUY6UJ2Kq_S55scceZSu0
11/11/2018
Macron, Merkel meet amid WWI centenary debate on European army.
https://www.thelocal.fr/20181118/
macron-merkel-meet-amid-wwi-centenary-debate-on-european-army
2.
Γαλλικό τελεσίγραφο προς Βερολίνο.
Από τη μια οι υψιπετείς διαβεβαιώσεις του τύπου "ποτέ πια”.
Και από την άλλη οι επιτακτικές προτροπές "τώρα ή ποτέ”.
Η κοινή εμφάνιση το Σάββατο των Εμανουέλ Μακρόν και της Άγκελα Μέρκελ πιασμένων χέρι-χέρι στην Κομπιένη, σε ανάμνηση της ανθρωποσφαγής του Α' Παγκοσμίου Πολέμου, αλλά και σε επανάληψη αντίστοιχης ιστορικής χειρονομίας των "πατέρων” της Ευρώπης του Μάαστριχτ, Φρανσουά Μιτεράν και Χέλμουτ Κολ σε στρατιωτικό νεκροταφείο, δίνει την μία μόνο όψη των γαλλογερμανικών σχέσεων.
Την άλλη όψη (ενδεχομένως συμπληρωματική και όχι απαραιτήτως αντιθετική) την δίνει, μακρύτερα από τα φώτα της δημοσιότητας, η συνέντευξη του Γάλλου υπουργού Οικονομικών Μπρυνό Λε Μερ στη γερμανική εφημερίδα Handelsblatt. Και έχει τη μορφή τελεσιγράφου.
"Ελπίζω ότι η γερμανική κυβέρνηση θα απαντήσει μέσα στις επόμενες εβδομάδες στις προτάσεις του Εμανουέλ Μακρόν” για την ενίσχυση της ευρωζώνης, τονίζει χαρακτηριστικά ο Γάλλος υπουργός, αναμένοντας να ληφθούν αποφάσεις στην προσεχή συνεδρίαση των Ευρωπαίων υπουργών Οικονομικών στις 4 Δεκεμβρίου.
Ο ίδιος συνδέει την απαίτηση αυτή με την μετατροπή της Ευρώπης σε μια "αυτοκρατορία”, παρόμοια με τις ΗΠΑ και την Κίνα, διεπόμενη από τις αρχές τις ειρήνης και του κράτους δικαίου και ικανή να υπερασπίζεται τα συμφέροντά της σε έναν κόσμο όπου αυτά απειλούνται, είτε λ.χ. από τις "παράνομες αμερικανικές κυρώσεις κατά του Ιράν”, είτε από τις γαλλογερμανικές διαφωνίες για τη θέσπιση ενός ψηφιακού φόρου απέναντι στους κολοσσούς του Διαδικτύου.
Ασαφές παραμένει κατά πόσον το Παρίσι δύναται να εξασφαλίσει ουσιαστικές αλλαγές ή είναι έτοιμο να αρκεσθεί σε μάλλον συμβολικές παραχωρήσεις, καθώς ο Λε Μερ εμφανίζεται μεν ανυποχώρητος στο θέμα της θέσπισης προϋπολογισμού της ευρωζώνης, αλλά ταυτόχρονα προσθέτει ότι "το ύψος του είναι κάτι το δευτερεύον”.
Ούτε άλλωστε είναι η πρώτη φορά που ο Γάλλος υπουργός Οικονομικών δηλώνει ότι η αναμόρφωση της ευρωζώνης πρέπει να προχωρήσει δίχως καθυστέρηση. Το είχε τονίσει με παραπλήσιες διατυπώσεις και τον Ιούνιο, οπότε η γαλλική πλευρά απέσπασε τη συμφωνία Μακρόν-Μέρκελ στο κάστρο του Μέζεμπεργκ, με τη γερμανική πλευρά να λειαίνει ή να παραδίδει στη δημιουργική ασάφεια όσο περισσότερες διατυπώσεις μπορούσε.
Όμως τώρα οι Γάλλοι ιθύνοντες μοιάζει πραγματικά να επείγονται – για τρεις λόγους.
Ο πρώτος έχει να κάνει με την επικείμενη αποχώρηση της Μέρκελ από την ηγεσία του κόμματός της και την επιθυμία του Μακρόν να επηρεάσει τις γερμανικές εξελίξεις σε μια στιγμή μετάβασης, όπως το είχε διαπράξει με την οραματική ομιλία του στη Σορβόννη λίγα 24ωρα πριν από τις τελευταίες βουλευτικές εκλογές στη Γερμανία (για να δει την πολύμηνη διαδικασία σχηματισμού κυβέρνησης στο Βερολίνο να ακυρώνει εκ των πραγμάτων την παρέμβασή του).
Στην παρούσα φάση, η θαρρετή ομολογία του Φρίντριχ Μερτς ότι η Γερμανία έχει επωφεληθεί περισσότερο από την ύπαρξη της ευρωζώνης, ανοίγει δίαυλο διαλόγου.
Ο δεύτερος λόγος αφορά τις ευρωεκλογές, ως εργαλείο για την ανάταξη της πολιτικής ισχύος του Γάλλου προέδρου στο εσωτερικό (σε μία φάση ραγδαίας υποχώρησης της δημοτικότητάς του και ανάκαμψης της Μαρίν Λεπέν), αλλά και για την κατάλληλη είσοδο του κόμματός του στο ευρωπαϊκό σκηνικό, υπό τη φιλοδοξία δημιουργίας μιας νέας πολιτικής ομάδας με αρχικό κορμό τους Φιλελεύθερους και αμφίπλευρες διευρύνσεις μετεκλογικά.
Είναι χαρακτηριστικό ότι, όπως επισημαίνει το Eurointelligence, η έμφαση του λόγου του Μακρόν έχει μετατοπισθεί το τελευταίο διάστημα στο θέμα μιας Ευρώπης που "προστατεύει”, τόσο στο πεδίο της οικονομίας όσο και της ασφάλειας. (πρβ. τα περί ευρωστρατού). Η αποκλειστική εστίαση στον ρόλο του "αντι-Orban” δεν διευκολύνει απαραιτήτως στο εσωτερικό, ενώ δυσκολεύει την συνεννόηση με το ΕΛΚ της Μέρκελ.
Σε κάθε περίπτωση, η διαρκής καταγγελία των "εθνικισμών” δεν αφορά μόνο τις πολιτικές του Ντόναλντ Τραμπ: υπονοεί και εκείνους τους, οικονομικούς πρωτίστως, εθνικισμούς που παρεμποδίζουν την ανάδυση μιας "αυτοκρατορικής” Ευρώπης και την αφήνουν έρμαιο των ανταγωνιστών της.
Ο τρίτος λόγος της γαλλικής βιασύνης αφορά την πιθανότητα (αν μη τη βεβαιότητα) μιας νέας διεθνούς οικονομικής επιβράδυνσης που θα βρει και πάλι την ευρωζώνη, όπως υπογραμμίζει ο Λε Μερ, χωρίς μηχανισμούς απορρόφησης των κραδασμών και των αποκλίσεων (π.χ. προϋπολογισμό ευρωζώνης, κοινό ταμείο ανεργίας, ευρωομόλογο), χωρίς τραπεζική ένωση και ολοκλήρωση των αγορών κεφαλαίου, ίσως δε και χωρίς την ποσοτική διευκόλυνση της ΕΚΤ.
Από αυτή την άποψη, το δημοσιονομικό θρίλερ που παίζεται μεταξύ Ρώμης και Βρυξελλών θα μπορούσε να αποτελέσει καταλύτη δραματικών εξελίξεων. Και η Γαλλία έχει έκθεση στο ιταλικό χρέος ίση με το 12% του γαλλικού ΑΕΠ, εξαπλάσια από όση είχε στο ελληνικό...
Του Κώστα Ράπτη
http://www.capital.gr/diethni/3327326/galliko-telesigrafo-pros-berolino?fbclid=IwAR0DXX7yWRLZwbXDNvkyGP7hlUZKnV65qu_aeW-bmRj-dLOFREu-KMaIano
13/11/2018