Ως σύγχρονη Βαβέλ, η ΕΕ δεν έχει μέλλον.
Κατά την αφήγηση στη Γένεση, ο Πύργος της Βαβέλ ήταν ένα ψηλό κτήριο, προφανώς ένα πολιτικό κέντρο στη Μεσοποταμία, που κτιζόταν με σκοπό την αύξηση της φήμης και της εξουσίας του λαού των κατασκευαστών του, και στόχο να φτάσει «μέχρι τον ουρανό». Όμως, λόγω της βλασφημίας αυτής, ο Θεός σύγχυσε τις γλώσσες των κατασκευαστών, με αποτέλεσμα να καταστεί αδύνατη η ολοκλήρωσή του, και αυτοί να διασπαστούν και να διασπαρούν σε όλο τον τότε γνωστό κόσμο.
Θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε την ΕΕ με τον Πύργο της Βαβέλ; Εύκολα νομίζω. Διαφορετικές γλώσσες, διαφορετικά συμφέροντα, χωρίς κοινό όραμα, πολιτικοί που ενδιαφέρονται μόνο για το διαμέρισμά τους, χωρίς να ζητούν συνέλευση ιδιοκτητών για να λειτουργήσουν τα πράγματα αρμονικά και δίκαια.
Στον πρώτο όροφο η Γερμανία κρατάει το ταμείο και διαχειρίζεται τα οικονομικά, κατά το συμφέρον της, αδιαφορώντας για τις αντιδράσεις των άλλων. Μπαίνεις βγαίνεις, περνάς από το γερμανικό ταμείο. Άλλοι, που διαφωνούν στο κοινό κτήριο, κόβουν το ρεύμα, άλλοι σταματούν το ασανσέρ σε ένδειξη διαμαρτυρίας, αλλά για το απλό, να ζητήσουν, δηλαδή, νέα συμφωνία προς το κοινό όφελος, δεν τους συγκινεί. Και πολλούς από αυτούς δεν τους συγκινεί, διότι θα απολέσουν το δικαίωμα να κάνουν ό,τι θέλουν στο μερίδιό τους, το οποίο, όμως, είναι απόλυτα συνδεδεμένο και εξαρτημένο από τα άλλα μερίδια. Αν στον τέταρτο όροφο κόψουν τους ανελκυστήρες, πώς ο τρίτος θα στείλει εμπορεύματα στον δέκατο και το αντίστροφο;
Η ΕΕ, η Κίνα, οι ΗΠΑ και η Ρωσία
Ιδού, λοιπόν, η Βαβέλ της σύγχρονης εποχής, που φιλοδοξεί να γίνει κοσμοκράτορας, μια από τις τέσσερις μεγάλες δυνάμεις που κουμαντάρουν τον κόσμο. Μπορεί; Όπως είναι σήμερα, δύσκολο έως ακατόρθωτο. Διότι οι ανταγωνιστές της, είναι συγκροτημένοι σε γλώσσα και εθνική συνοχή. Είναι η Κίνα που με προίκα τον αρχαίο πολιτισμό της μεγαλουργεί και καλπάζει χωρίς αναταραχές, είναι η συμπαγής εθνικά Ρωσία του «αυτοκράτορα» Πούτιν, είναι και η Αμερικανοί, που παρά τις πολιτικές αμφισβητήσεις και ιδιοτροπίες του νέου ηγέτη τους, οικονομικά και πολιτικά παραμένουν πανίσχυροι.
Και εμείς και οι άλλοι 26 που μένουμε στον πύργο της ΕΕ; Οι Βρετανοί πήραν τον όροφό τους και έφυγαν. Οι Ιταλοί δεν θέλουν να πληρώνουν κοινόχρηστα και απειλούν ότι θα πάρουν και αυτοί τον όροφό τους και θα φύγουν. Είναι και οι Γάλλοι που άργησαν να καταλάβουν ότι έστρωσαν το χαλί στη Γερμανία, η οποία κάνει πως ακούει, αλλά μέχρι στιγμής δεν κάνει απολύτως τίποτα για να αλλάξει η κατάσταση και να σωθεί ο πύργος.
Το συμπέρασμα είναι ότι ο συγκεκριμένος πύργος της ΕΕ δεν φαίνεται να παίρνει ανακατασκευή, διότι δεν είναι θέμα διακόσμησης και βαψίματος. Η ΕΕ χρειάζεται ένα νέο κτίσμα που δεν είναι απαραίτητο να είναι πύργος, ένα κτίσμα σοφά κατασκευασμένο με δίκαιη κατανομή δικαιωμάτων και υποχρεώσεων. Και είναι σαφές, ότι στο νέο κτήριο δεν είναι εύκολο να χωρέσουν όλοι. Χώρες και λαοί που επιλέγουν ρατσιστές, σκοταδιστές πολιτικούς που χάνουν εξουσία μέσα στο κοινό κτήριο δεν έχουν θέση εκεί, αν δεν δεσμεύονται στον κοινό κανονισμό. Φυσικά, με την προϋπόθεση, ότι ο νέος κανονισμός έχει συζητηθεί και έχει γίνει αποδεκτός. Όσοι δεν συμφωνούν και, ασφαλώς, έχουν το δικαίωμα να το κάνουν, μένουν εκτός του κοινού κτηρίου.
Οι μαζικές διαμαρτυρίες των Γάλλων πολιτών είναι αποτέλεσμα της αδιαφορίας των κυβερνήσεών τους να αφήσουν τη Γερμανία να κάνει κουμάντο και να καθορίζει αυτή, χωρίς να δίνει λογαριασμό σε κανέναν για τα κοινόχρηστα. Και κατά προέκταση, για το βιοτικό επίπεδο των ενοίκων. Από μια άποψη, αυτό που γίνεται στη Γαλλία, θωρακίζει τη γαλλική ηγεσία να μείνει αταλάντευτη στις προτάσεις επανίδρυσης της Ένωσης. Κανείς πλέον δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι δεν άκουσε το καμπανάκι.
Αν οι γερμανικές οικονομικές ελίτ αδιαφορήσουν θα αναλάβουν ολοκληρωτικά και τις ευθύνες για τη διάλυση της ευρωπαϊκής Βαβέλ. Και τότε, οι χώρες της Ευρώπης θα κοντύνουν τόσο, που μπροστά στους άλλους τρεις μεγάλους του κόσμου θα είναι ασήμαντες, η καθεμία μόνη.
Ο Δημήτρης Χρήστου είναι δημοσιογράφος. Γεννήθηκε στη Χαλκίδα το 1952. Σπούδασε ηλεκτρολόγος μηχανικός. Ξεκίνησε τη δημοσιογραφική του καριέρα από τον “Ριζοσπάστη” (1980-1985). Στη συνέχεια ήταν αρχισυντάκτης και διευθυντής σύνταξης στην εφημερίδα “Πρώτη”. Την περίοδο 1990-2005 ήταν διευθυντής στην οικονομική εφημερίδα “Εξπρές”. Τη διετία 2006-2008 εργάστηκε για τον ανασχεδιασμό του σαββατιάτικου φύλλου της “Καθημερινής”. Στη συνέχεια, και μέχρι το 2013 ανέλαβε το σχεδιασμό της “Αυγής” και εργάστηκε ως διευθυντής σύνταξης του κυριακάτικου φύλλου. Μέχρι σήμερα είναι σύμβουλος έκδοσης της εφημερίδας και αρθρογράφος της.
15 Δεκεμβρίου 2018
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Το όνειρο του Macron για την Ευρωζώνη
πέθανε αυτή την εβδομάδα.
Ο Emmanuel Macron χρειάστηκε μόνο μια ομιλία για να ανατρέψει ολόκληρη τη στρατηγική του για την ενίσχυση της Ευρωζώνης. Μετά την εκλογή του, ο Γάλλος Πρόεδρος δεσμεύτηκε να σεβαστεί τους κανόνες του προϋπολογισμού της νομισματικής ένωσης για να ανακτήσει την αξιοπιστία στη σχέση του με τη Γερμανία.
Η δημοσιονομική εξυγίανση και οι διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις δεν ήταν μόνο ένας τρόπος ενίσχυσης της γαλλικής οικονομίας, αλλά και το κλειδί για την απελευθέρωση σημαντικών μεταρρυθμίσεων της ευρωζώνης - συμπεριλαμβανομένου ενός κοινού προϋπολογισμού.
Τη Δευτέρα το βράδυ, με την απάντησή του στις διαμαρτυρίες των Κίτρινων Γιλέκων, ο Macron άλλαξε τις προτεραιότητές του. Σημειώνοντας ότι η χώρα είναι σε κατάσταση "κοινωνικής και οικονομικής έκτακτης ανάγκης", ανακοίνωσε μια σειρά μέτρων που αποσκοπούν στην παροχή βοήθειας σε εργαζόμενους με χαμηλό και μεσαίο εισόδημα. Μεταξύ αυτών είναι η αύξηση κατά 100 ευρώ μηνιαίως του κατώτατου μισθού και η κατάργηση της φορολόγησης στις υπερωρίες.
Αυτές οι πολιτικές αναμένεται να κοστίσουν περίπου 10 δισ. ευρώ, σύμφωνα με κάποιες αρχικές εκτιμήσεις. Ο Macron θέλει να καταστείλει τη φοροαποφυγή, αλλά το έξυπνο χρήμα προέρχεται από το γεγονός ότι το πακέτο του χρηματοδοτείται κυρίως μέσω πρόσθετου δανεισμού. Το δημοσιονομικό έλλειμμα της Γαλλίας αναμενόταν να διογκωθεί στο 2,8% του ακαθάριστου εγχώριου προϊόντος το επόμενο έτος, κυρίως λόγω των έκτακτων μέτρων, και να μειωθεί στο 1,4% το 2020. Τώρα ενδέχεται να ανέβει έως το 3,5%, σύμφωνα με τη γαλλική εφημερίδα Les Echos.
Η Ευρωπαϊκή Επιτροπή θα δυσκολευτεί να κάνει τα στραβά μάτια. Η Γαλλία είχε ήδη υποσχεθεί να μειώσει το διαρθρωτικό έλλειμμα κατά 0,2% του ΑΕΠ το επόμενο έτος, σύμφωνα με τις εκτιμήσεις της Επιτροπής, λιγότερο από ό, τι περίμενε οι Βρυξέλλες. Αν διατηρηθούν με την πάροδο του χρόνου, τα νέα δώρα θα μπορούσαν να μετατρέψουν αυτή τη μείωση σε αύξηση, οδηγώντας τη Γαλλία στο ίδιο στρατόπεδο με την Ιταλία. Θα είναι δύσκολο να πειστεί το Βερολίνο ότι το Παρίσι έχει αφήσει τις παλιές του συνήθειες.
Όπως έχει σημειωθεί, μια ακόμη αύξηση του ελλείμματος της Γαλλίας θα φαινόταν επίσης σαν υποκρισία στη Ρώμη. Η κυβέρνηση του Macron συνεργάστηκε με την υπόλοιπη ευρωζώνη για να στηρίξει την απόρριψη από την Επιτροπή του προϋπολογισμού της Ιταλίας. Η απόφαση αυτή ήταν σκληρή αλλά δίκαιη: η Ιταλία σχεδιάζει να διατηρήσει το διαρθρωτικό της έλλειμμα αμετάβλητο για καθένα από τα επόμενα τρία χρόνια, γεγονός που καταστήσει τη χώρα ευάλωτη σε μια νέα ύφεση. Αλλά είναι δύσκολο να δούμε πώς ο Macron θα κατσαδιάσει τώρα τον Matteo Salvini, ηγέτη του κυβερνώντος κόμματος της Ιταλίας, όταν και οι δύο βάζουν τους πολιτικούς προβληματισμούς τους πάνω από τη δημοσιονομική σύνεση. Ο Macron έχει ήδη κατηγορηθεί ως υποκριτής στη Ρώμη μετά από μια διαμάχη το καλοκαίρι για τη μετανάστευση.
Οι υποστηρικτές του Προέδρου αναμφισβήτητα θα επιχειρήσουν να υποβαθμίσουν την κατάσταση. Η εξέγερση των Κίτρινων Γιλέκων - και η υποστήριξη που έλαβαν από μεγάλο μέρος του πληθυσμού - κινδύνευσε να υπονομεύσει τη γαλλική δημοκρατία. Η ευρωπαϊκή οικονομία "κόβει ταχύτητα", επομένως μια κάποια δημοσιονομική χαλάρωση μπορεί να μην είναι κακό πράγμα. Το χρέος της Γαλλίας, στο περίπου 100% του ΑΕΠ, είναι χαμηλότερο από το χρέος της Ιταλίας. Η Γαλλία ξεκίνησε έναν γύρο διαρθρωτικών μεταρρυθμίσεων - συμπεριλαμβανομένων των αλλαγών στην αγορά εργασίας - ενώ η Ιταλία έχει καθυστερήσει στις μεταρρυθμίσεις που εισήγαγαν προηγούμενες κυβερνήσεις.
Γιατί, όμως, η απειλή κοινωνικών αναταραχών στη Γαλλία έχει μεγαλύτερη σημασία από ό, τι στην Ιταλία; Και αν αυτή είναι η κατάλληλη στιγμή για δημοσιονομικά μέτρα στήριξης, τότε γιατί προβλημάτισε το σχεδιαζόμενο έλλειμμα της Ρώμης στο 2,4% του ΑΕΠ; Όσον αφορά τις διαφορές μεταξύ Ιταλίας και Γαλλίας, δεν υπάρχει καμία αμφιβολία ότι η δεύτερη βρίσκεται σε μια ελαφρώς καλύτερη θέση οικονομικά, αλλά η πολιτική οπτική να τη γλιτώσει η Γαλλία αλλά να τιμωρηθεί η Ιταλία, θα ήταν φρικτή.
Παρ 'όλα αυτά, είναι λάθος να ρίξουμε όλη την ευθύνη στον Macron που σταμάτησε να ακολουθεί εντολές και δίνει προτεραιότητα στα εγχώρια συμφέροντά του. Η Γερμανία τον άφησε σε ένα αδύναμο σημείο υποβαθμίζοντας το μεγάλο ενοποιητικό του όραμα για την Ευρωζώνη. Το Βερολίνο είπε "nein” στην ολοκλήρωση της τραπεζικής ένωσης, συμπεριλαμβανομένης της κοινής ασφάλισης των καταθέσεων, και έχει προσφέρει μόνο χλιαρή υποστήριξη για τη δημιουργία ενός ταμείου σταθεροποίησης. Άλλα γαλλικά σχέδια, συμπεριλαμβανομένου ενός ψηφιακού φόρου, έχουν επίσης πέσει στο κενό. Ο Macron είχε πολύ λίγα να δείξει στο εσωτερικό της χώρας του για να αποδείξει ότι η στρατηγική του πέτυχε.
Του Ferdinando Giugliano
13/12/2018
Οι απόψεις, που δημοσιεύονται στα εκάστοτε- αποκλειστικά χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται.
Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.