Άξονας Ισραήλ, Κύπρου, Ελλάδας και συμμάχων κατά του παρανοϊκού αμοραλισμού ΗΠΑ και Donald Trump.


 Ποια από όλα όσα ακούστηκαν στον περίφημο «στρατηγικό διάλογο» ανάμεσα στην Ελλάδα και τις Ηνωμένες Πολιτείες μπορούμε να εμπιστευθούμε ως Έλληνες. Ποια είναι η αξιοπιστία των δεσμεύσεων που φέρονται να αναλαμβάνουν οι ΗΠΑ απέναντι στη χώρα μας.Είναι ή όχι αυτοκτονικό για την ελληνική διπλωματία να κόψει κάθε σχέση με τη Ρωσία σε μια σειρά από ζητήματα και να αποτελέσει το «ανάχωμα» στην περιοχή για την αποτροπή επέκτασης κάθε είδους «μη επιθυμητής επιρροής»; Δεν ισχύει το ίδιο και για την Κίνα; Με έναν πρόεδρο που συμπεριφέρεται με αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν στις επιστημονικές τους μελέτες, ιατρικού και όχι μόνο περιεχομένου, καθώς ο όρος συναντάται και στην πολιτική επιστήμη, ως «erratic behavior», μας δίνει το περιθώριο να το εξετάσουμε έστω ως υπόθεση εργασίας; Κάνει κάτι διαφορετικό το Ισραήλ παρότι εξαρτάται ακόμα περισσότερο από εμάς από την Ουάσιγκτον; Γιατί να μην ξεπουλήσει ο κάθε Τραμπ μέσα σε μια νύχτα την Ελλάδα και την Κύπρο; Σάμπως σε πείθει η συμπεριφορά του, ότι αντιλαμβάνεται τις συνέπειες των πράξεών του. 


Οι εξελίξεις στην περιοχή της Ανατολικής Μεσογείου είναι κατακλυσμιαίες. Η ιδιοσυγκρασία του Αμερικανού προέδρου Ντόναλντ Τραμπ. Ένα πρόσωπο που παριστάνει τον αυτοδημιούργητο ενώ το ξεκίνημά του είχε γίνει με αρκετές εκατοντάδες εκατομμύρια δολάρια -του παππού του αν θυμόμαστε καλά- στην τσέπη και σε όλη του τη ζωή είχε μάθει να δρα με αυτό που στην Ελλάδα περιγράφουμε με το «ό,τι του φανεί»… πράττει ακριβώς το ίδιο, μη διστάζοντας να ξεπουλήσει όλους του τους πραγματικούς συμμάχους στην περιοχή. 

Το θετικό είναι ότι το αποκαλούμενο ως «κατεστημένο της Ουάσιγκτον» δεν τον ακολουθεί και η αναταραχή που έχει σπείρει στο εσωτερικό των ΗΠΑ είναι χειρότερη από αυτή που προκαλεί στην Ανατολική Μεσόγειο. Εάν συνεχίσει σε αυτό τον δρόμο, η θητεία του στον Λευκό Οίκο, είναι πολύ πιθανό να διαπιστώσουμε σύντομα ότι μετράει αντίστροφα για την διόλου τιμητική ολοκλήρωσή της.

Η παραίτηση ενός προσώπου της αμερικανικής διπλωματίας, του ειδικού απεσταλμένου στις κουρδικές περιοχές, Μπρετ ΜακΓκερκ, είναι η σταγόνα που ξεχειλίζει το ποτήρι. Είναι ένα πρόσωπο του οποίου τη σύλληψη έχουν ζητήσει οι ισλαμιστές της Τουρκίας, απηχώντας σαφέστατα τις επιθυμίες του ίδιου του Ερντογάν.

Το πρόσωπο αυτό φαίνεται ότι έχει προσωπική αξιοπρέπεια αδιαπραγμάτευτη, έναν κώδικα αξιών που του υιοθέτησε υπηρετώντας στους Αμερικανούς Πεζοναύτες και δεν σκοπεύει να τον ξεπουλήσει για να υπηρετήσει ένα πρόσωπο που σκορπούσε 150άρες σε χιλιάδες δολάρια για να κάνει τις ερωμένες του να σιωπήσουν.

Δεν ακολουθεί τον κατήφορο Τραμπ όμως και ο Ισραηλινός πρωθυπουργός Νετανιάχου, ο οποίος εξαπέλυσε δριμεία επίθεση στον Ερντογάν, λέγοντας τα αυτονόητα. Μαζί του είναι μετά βεβαιότητας και το πανίσχυρο εβραϊκό λόμπι των Ηνωμένων Πολιτειών, που δεν μπορεί παρά να παρακολουθεί με μάτια γουρλωμένα τον ηθικό – και όχι μόνο – κατήφορο του συγκεκριμένου Αμερικανού προέδρου.

ΤΟΝ ΠΕΡΙΜΕΝΟΥΝ ΣΤΗ ΓΩΝΙΑ ΣΤΗΝ ΟΥΑΣΙΓΚΤΟΝ

Στο εσωτερικό των ΗΠΑ τον περιμένει ο ειδικός εισαγγελέας, Ρόμπερτ Μιούλερ, ο οποίος ερευνά τις προεκλογικές σχέσεις της ομάδας Τραμπ με τους Ρώσους, καθώς πέρα από το «ο σκοπός αγιάζει τα μέσα» που εφάρμοζαν στον δρόμο για τον Λευκό Οίκο αναζητώντας ακόμα και μέσω Μόσχας στοιχεία ενοχοποίησης των πολιτικών αντιπάλων, δεν ξεχνούσαν και τις μπίζνες με τον τομέα του real estate.

Η πίεση στον Ντόναλντ Τραμπ αυξάνεται. Και μαζί με τον ίδιο, θα χαθεί και κάθε ελπίδα η υφήλιος να οδεύσει σε μια πιο ισορροπημένη κατάσταση, με την εξεύρεση ενός στρατηγικού modus vivendi με τη Ρωσία και την Κίνα. Διότι μπορεί αυτό να βρίσκεται στο πίσω μέρος του ταραγμένου μυαλού του Τραμπ, η εφαρμογή όμως μιας σωστής στρατηγικής σύλληψης, «σκόνταψε» πάνω σε άλλα, εξόχως προβληματικά, στοιχεία της προσωπικότητας του Αμερικανού προέδρου.

Μαζί του φαίνεται να διαφωνούν και πολύ δικοί του άνθρωποι, όπως οι ικανότατοι Μάικ Πομπέο, το αφεντικό του State Department και ο Σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας, Τζον Μπόλτον. Μπορεί να είναι πολύ σκληροί απέναντι στους αντιπάλους των ΗΠΑ, όμως η στάση τους υπαγορεύεται από μια κοσμοθεωρία με ξεκάθαρο στρατηγικό στόχο, ο οποίος πλήττεται ανεπανόρθωτα από τα φιλοτουρκικά “τσαλιμάκια” ενός ηγέτη ο οποίος δεν διαφέρει σε τίποτα κατά βάθος σε αυταρχικότητα, ούτε από τον Ερντογάν, ούτε από τον Πούτιν, ούτε από τον Σι της Κίνας.

Αυτό δείχνει να πιστεύει πως θα έπρεπε να ήταν το πολιτικό σύστημα των ΗΠΑ. Μόνο που ξεχνά ότι δεν θα είχε την ίδια χώρα να κυβερνάει σήμερα, εάν το Κογκρέσο δεν μπορούσε να βάζει φρένο στις προεδρικές αυθαιρεσίες, εάν δεν λειτουργούσαν τα περίφημα checks and balances. Λησμονεί επίσης, ότι πιθανότατα και τον ίδιο «θα τον είχαν φάει στη στροφή» και δεν θα είχε τη δυνατότητα να ανελιχθεί στα ανώτατα «δώματα» της αμερικανικής πολιτικής.

Επίσης, με τις επιχειρηματικές πρακτικές του, αν του είχε επιτραπεί να δραστηριοποιείται έτσι σε μια χώρα σαν την Κίνα, το πιθανότερο είναι πως θα είχε καταλήξει στη φυλακή, εκτός κι αν δούλευε για τα συμφέροντα ενός «κόμματος-κράτους», με την κοινωνιολογική έννοια του όρου.

ΟΛΑ ΤΑ ΣΟΒΑΡΑ ΧΩΡΑΝΕ ΣΕ ΜΙΑ ΠΑΡΑΓΡΑΦΟ…

Ο Τραμπ, γενικώς τις υποθέσεις τις προσεγγίζει επιδερμικά και συγκρατεί την ουσία τους σε μια παράγραφο… Δηλαδή, σε επίπεδο πλανητικών ισορροπιών, έχει ορθώς αντιληφθεί ότι η μετωπική με τη Ρωσία και την Κίνα είναι αδιέξοδη και ότι θα πρέπει να αναζητήσει έναν μεγάλο συμβιβασμό, τώρα που οι Ηνωμένες Πολιτείες είναι ακόμα ισχυρές.

Αυτό το συμπέρασμα μπορεί να μην το συμμερίζονται για τους δικούς τους λόγους πολλοί στο κατεστημένο της Ουάσιγκτον, αλλά δεν είναι αυτό που προβληματίζει. Το πραγματικό πρόβλημα είναι ο τρόπος που επιλέγει να προωθήσει την πολιτική που κατανοεί ως ορθή ο Τραμπ.

Οι οβιδιακές μεταμορφώσεις του, προκαλούν ισχυρούς τριγμούς στα θεμέλια του διεθνούς συστήματος και απειλούν παγιωμένες συμμαχίες της Ουάσιγκτον, ενώ οι συνέπειες από το άθλιο μήνυμα που διαβιβάζει σε όλο τον πλανήτη προκαλούν αντιδράσεις και αντίμετρα που είναι δυνατόν να ακυρώσουν στην πράξη τα οφέλη που προσδοκά ως πρόεδρος να κερδίσει για τη χώρα του από την ταχεία -και χωρίς επαρκή υπολογισμό του κόστους- επίτευξη του αντικειμενικού σκοπού.

Για κάποιον λόγο ο Τραμπ αποφάσισε άρχισε να εφαρμόζει ξαφνικά τις «απομονωτικές» (isolationist) απόψεις του για την εμπλοκή των Αμερικανών στον κόσμο. Αυτή καθαυτή η ουσία και οι επιπτώσεις της πολιτικής που θεωρεί ορθή είναι υπό συζήτηση, με τα θετικά και τα αρνητικά να εναλλάσσονται. Οι συνέπειες όμως του τρόπου υλοποίησης, είναι άμεσα ορατές.

Στη Μέση Ανατολή ανησυχούν χώρες όπως το Ιράκ, αλλά και το Ισραήλ, η Σαουδική Αραβία, τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα, η Αίγυπτος κ.λπ., οι οποίες και θα φροντίσουν λογικά και ταχύτατα, να δείξουν στον Τραμπ ότι διαθέτουν και την ισχύ και τον τρόπο να αυξήσουν θεαματικά το μέρος εκείνο της ζυγαριάς που αφορά στο κόστος των ενεργειών του. Φυσικά πανηγυρίζουν οι Τούρκοι, οι Ιρανοί, ενδεχομένως δε και οι Καταριανοί…

ΥΠΑΡΧΕΙ ΜΠΙΖΝΑ ΣΤΟ ΑΦΓΑΝΙΣΤΑΝ;

Η αποχώρηση από το Αφγανιστάν ίσως αποτελέσει μια ακόμα χρυσοφόρα μπίζνα για τον Έρικ Πρινς, ιδρυτή της διαβόητης Blackwater που δεν υπάρχει πια, όμως ο ίδιος έχει νέες εταιρίες παροχής «υπηρεσιών ασφαλείας», στέλνοντας μισθοφόρους στα πολεμικά μέτωπα. Έχει καταθέσει συγκεκριμένο σχέδιο για τη διαχείριση του πολέμου στο Αφγανιστάν και φαίνεται πως έπεισε πολλούς Ρεπουμπλικάνους οδηγώντας σε παραίτηση των Τζέιμς Μάτις από το Πεντάγωνο. Μήπως αυτή είναι η αιτία και δεν είναι άλλη…

Εκεί στο Αφγανιστάν, με την αποχώρησή τους, οι Αμερικανοί κάνουν τους Πακιστανούς που πρόσφατα έβριζε ο Τραμπ – αφού πρώτα είχε γράψει ιστορία λέγοντας κάτι τρελά στον τότε πρόεδρο στην πρώτη τους τηλεφωνική συνδιάλεξη – να τρίβουν τα χέρια τους.

Το Αφγανιστάν είναι το στρατηγικό βάθος του Πακιστάν και η χειραγώγηση εξτρεμιστικών ισλαμιστικών ομάδων μαχητών είναι ειδικότητα της διαβόητης υπηρεσίας πληροφοριών των ενόπλων δυνάμεων, της ISI (Inter-Services Intelligence). Μαζί με το Πακιστάν χαίρεται ασφαλώς και η Κίνα, στρατηγικός σύμμαχος του Πακιστάν.

Το Αφγανιστάν είναι γεμάτο από υπερπολύτιμες για την παγκόσμια βιομηχανία σπάνιες γαίες, όμως ακόμα κι αν εξασφαλίσεις την εξόρυξή τους, δεν μπορείς να αποφύγεις την κινεζική βιομηχανία για την επεξεργασία τους, ώστε να είναι αξιοποιήσιμες από εταιρικούς κολοσσούς στον τομέα υψηλής τεχνολογίας που απλά εξαρτώνται από αυτές.

Έπαιξε ρόλο ένας τέτοιος υπολογισμός; Έχει υπάρξει κάποια παρασκηνιακή συνεννόηση Ουάσιγκτον-Πεκίνου; Υπάρχει ρωσική συμμετοχή σε ένα τέτοιο «παίγνιο»; Εμάς… τηλέφωνο δεν μας πήρε ούτε ο Σι, ούτε ο Ντόναλντ. Απλούς λογικούς συλλογισμούς παραθέτουμε, αναμένοντας τις εξελίξεις που θα παράσχουν ενδείξεις ή και αποδείξεις επαλήθευσης ή διάψευσης.

Αυτό που κρατάμε με τη «μέθοδο Τραμπ», δηλαδή την ουσία μιας υπόθεσης σε μια παράγραφο, είναι η εσπευσμένη αποχώρηση των αμερικανικών στρατευμάτων από την υφήλιο, με έναν τόσο άτσαλο τρόπο, που οδηγεί σε σοβαρότατες αντιδράσεις σε πολλαπλά μέτωπα, εντός κι εκτός Ηνωμένων Πολιτειών.

ΘΑ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΘΕΊ ΜΕ ΦΑΝΤΑΣΙΑ Η ΕΛΛΑΔΑ 
Ή ΘΑ ΠΑΡΑΚΟΛΟΥΘΕΙ ΑΜΗΧΑΝΑ ΤΙΣ ΕΞΕΛΙΞΕΙΣ;

Αυτή η υπόθεση σαφέστατα εμπλέκει και τα ελληνικά εθνικά συμφέροντα, την ίδια ελληνική ασφάλεια, την ελλαδική και την κυπριακή. Η απάντηση δεν μπορεί παρά να δοθεί σε συντονισμό με τους περιφερειακούς μας συμμάχους, το Ισραήλ και την Αίγυπτο. Παράλληλα, ίσως επείγει να απευθυνθούμε σε πάμπλουτους θιγόμενους επισημαίνοντάς τους ότι ισχυρές ελληνικές Ένοπλες Δυνάμεις είναι πλέον ξεκάθαρα και δικό τους εθνικό συμφέρον και θα πρέπει όλα να γίνουν ταχύτατα.

Πάντως, για να κλείσουμε αυτή την πρώτη αποτίμηση μιας δυσμενούς υπό διαμόρφωση κατάστασης, συνεπεία του ανεξέλεγκτου της προσωπικότητας του Αμερικανού προέδρου, δηλώνουμε ευθαρσώς, ότι δεν θα θέλαμε να βρισκόμαστε στη θέση του πρεσβευτή των Ηνωμένων Πολιτειών, Τζέφρι Πάιατ… απόψε το βράδυ.

Έχει κάθε λόγο, να αισθάνεται ακόμα και προδομένος από την ηγεσία της χώρας του… Έχει κάνει πάρα πολλά για να ενισχύσει τις ελληνοαμερικανικές σχέσεις, διαφημίζει τη χώρα σε όλη την υφήλιο, προωθώντας φυσικά παράλληλα τους γεωστρατηγικούς σχεδιασμούς της πατρίδας του για τα Βαλκάνια και την Ανατολική Μεσόγειο, όσο και να μη μας αρέσει ο τρόπος με τον οποίο το κάνει ορισμένες φορές.

Βρίσκεται πλέον στην πολύ δυσάρεστη θέση να έχει να απαντήσει, ποια από όλα όσα ακούστηκαν στον περίφημο «στρατηγικό διάλογο» ανάμεσα στην Ελλάδα και τις Ηνωμένες Πολιτείες μπορούμε να εμπιστευθούμε ως Έλληνες. Ποια είναι η αξιοπιστία των δεσμεύσεων που φέρονται να αναλαμβάνουν οι ΗΠΑ απέναντι στη χώρα μας.

Είναι ή όχι αυτοκτονικό για την ελληνική διπλωματία να κόψει κάθε σχέση με τη Ρωσία σε μια σειρά από ζητήματα και να αποτελέσει το «ανάχωμα» στην περιοχή για την αποτροπή επέκτασης κάθε είδους «μη επιθυμητής επιρροής»; Δεν ισχύει το ίδιο και για την Κίνα;

Με έναν πρόεδρο ο οποίος συμπεριφέρεται με αυτό που οι Αγγλοσάξονες αποκαλούν στις επιστημονικές τους μελέτες, ιατρικού και όχι μόνο περιεχομένου, καθώς ο όρος συναντάται και στην πολιτική επιστήμη, ως «erratic behavior», μας δίνει το περιθώριο να το εξετάσουμε έστω ως υπόθεση εργασίας; Κάνει κάτι διαφορετικό το Ισραήλ παρότι εξαρτάται ακόμα περισσότερο από εμάς από την Ουάσιγκτον;

Γιατί να μην ξεπουλήσει ο κάθε Τραμπ μέσα σε μια νύχτα την Ελλάδα και την Κύπρο; Σάμπως σε πείθει η συμπεριφορά του, ότι αντιλαμβάνεται τις συνέπειες των πράξεών του. Πολλοί υποστηρίζουν ότι οι εξελίξεις θα είναι ταχύτατες. Άλλοι επιμένουν ότι στα γεράματα, ο Τραμπ θα γνωρίσει ακόμα και… της φυλακής τα σίδερα. Χωρίς καν να είναι λεβέντης. Αυτό ελάχιστα μας ενδιαφέρει, αν και δεν μπορείς παρά να συγχυστείς προκαταβολικά, προβλέποντας ότι θα έχεις τότε να αντιμετωπίσεις τον ορυμαγδό των «αναλύσεων» που θα επισημαίνουν ότι «ο Τραμπ τα έβαλε με το σύστημα και τον έφαγαν».

Το σύστημα, ναι, υπάρχει. Γι’ αυτό υπάρχει και το μυαλό στο κεφάλι ενός εκάστου, να αντιληφθεί έως που μπορεί να πιέζει. Ταυτόχρονα όμως και να θυμάται, ότι στις πραγματικές Δημοκρατίες, το «ό,τι του φανεί», δεν βρίσκει εφαρμογή (όποιος σκέφτηκε την περίπτωση Κοτζιά που επίσης χάραζε και εκτελούσε εξωτερική πολιτική μόνος του… ντροπή του! Αλλά αν βρει εδώ «σύστημα» να μας ενημερώσει, διότι… ενδιαφερόμαστε).

Τούτων λεχθέντων, προσδεθείτε αγαπητοί φίλοι του DP, διότι οι εξελίξεις δείχνουν να αποκτούν ανεξέλεγκτο χαρακτήρα, τόσο στο εσωτερικό των ΗΠΑ, όσο και διάφορες γεωπολιτικές περιφέρειες του πλανήτη, μια τουλάχιστον εκ των οποίων αφορά την ελληνική εθνική ασφάλεια. Και ο – περίφημος της Ελλάδας – Θεός βοηθός…

 ΜΙΧΑΗΛ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ

  22/12/2018 


                   ΣΧΕΤΙΚΑ   ΚΕΙΜΕΝΑ                   

Ελλάδα, Κύπρος και Ισραήλ
 δημιουργούν κοινή στρατιωτική δύναμη.

Στη δημιουργία ενός πολυμερούς οργανισμού ασφάλειας για τον αγωγό East Med αποφασίστηκε μεταξύ άλλων, στην τριμερή  Σύνοδο Κύπρου- Ελλάδας –Ισραήλ στην πόλη Μπερσέβα.

 Σύμφωνα με το philenews.com, σε δηλώσεις του στην εκπομπή Πρωινή Συχνότητα στον Active,ο ΥΠΕΞ Νίκος Χριστοδουλίδης ανέφερε ότι τα κράτη τα οποία θα συμμετέχουν θα προβούν σε όλες τις αναγκαίες ενέργειες είτε μέσα από πολυμερείς συνεργασίες είτε μέσα από διμερείς σχηματισμούς, για την προστασία της ασφάλειας του αγωγού.

 Διεθνή ΜΜΕ (επικαλούμενα την κυπριακή τηλεόραση) αναφέρουν επίσης πως Κύπρος, Ελλάδα και Ισραήλ αποφάσισαν να δημιουργήσουν μια τριεθνή στρατιωτική δύναμη για την ασφάλεια των υποδομών φυσικού αερίου. Η απόφαση ελήφθη στα πλαίσια των συζητήσεων στην σύνοδο κορυφής των τριών χωρών στο Ισραήλ την Πέμπτη.

 Το κύριο καθήκον της δύναμης θα είναι η προστασία του αγωγού EastMed που θα ξεκινά από την ανατολική Μεσόγειο και θα φτάνει μέχρι την Ιταλία, μέσω της Κύπρου, της Κρήτης και της ηπειρωτικής Ελλάδας.

 Μεταξύ των χωρών που αναμένεται να προσκληθούν να συμμετάσχουν στη δύναμη είναι οι Ηνωμένες Πολιτείες, καθώς δύο εταιρείες με έδρα τις Η.Π.Α., η ExxonMobil και η Noble Energy, ασχολούνται με την έρευνα φυσικού αερίου στην κυπριακή ΑΟΖ.

 Ο Πρέσβης των ΗΠΑ στο Ισραήλ David Friedman συμμετείχε για πρώτη φορά στην τριμερή σύνοδο κορυφής του Ισραήλ, της Κύπρου και της Ελλάδας, εκφράζοντας την υποστήριξη της χώρας του για τον αγωγό EastMed.

 Από Thanos S. Epachtitis - Δεκέμβριος 22, 2018 

https://www.ptisidiastima.com/
cyprus-greece-israel-multi-party-military-force/