Ισορροπία τρόμου στη μαρτυρική Συρία.


Μέσω μιας ισορροπίας τρόμου, με όλους τους μεγάλους και περιφερειακούς παίκτες -πλην ΗΠΑ- στο τερέν της Συρίας, με τον πρόεδρο Άσαντ και τη Μόσχα να έχουν το πάνω χέρι, διαμορφώνονται συνθήκες που θα μπορούσαν να οδηγήσουν σε μια εύθραυστη αλλά για πρώτη φορά ρεαλιστική πορεία προς την ειρήνευση στη μαρτυρική χώρα της Μέσης Ανατολής.

Η αιφνιδιαστική απόφαση του προέδρου Τραμπ να διατάξει την αποχώρηση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία, η οποία ελήφθη μετά την τυπική διαβεβαίωση του Τ. Ερντογάν ότι θα αναλάβει, εάν χρειασθεί, την επιχείρηση αντιμετώπισης των υπολειμμάτων του ISIS, αλλά και την προφανή συνεννόηση με τη Μόσχα δημιούργησε νέα δεδομένα, καθώς πρακτικά δόθηκε το πράσινο φως για τη διατήρηση του Άσαντ ως παράγοντα που τουλάχιστον σε αυτή τη φάση μπορεί να διευκολύνει τη σταθεροποίηση στη Συρία.

Μόλις δόθηκε το σύνθημα από τον Ντ. Τραμπ, προκλήθηκαν άμεσες αντιδράσεις, καθώς όλοι οι περιφερειακοί παίκτες επιχειρούν να μη μείνουν έξω από το παιγνίδι επιρροής στην περιοχή, όπου δεσπόζουν τρεις διαφορετικές αντιθέσεις: η σύγκρουση του σιιτικού Ιράν με τις σουνιτικές χώρες του Κόλπου με επικεφαλής τη Σ. Αραβία, η προσπάθεια της Ρωσίας να επανακτήσει ζώνη επιρροής στη Μέση Ανατολή και την Ανατολική Μεσόγειο και η αγωνία της Τουρκίας να αποτρέψει σε πρώτη φάση τη δημιουργία κουρδικής οντότητας στα νότια σύνορά της με τη Συρία και σε δεύτερη φάση η εξόντωση των κουρδικών οργανώσεων που θεωρεί παρακλάδια του ΡΚΚ. Και φυσικά στο παιγνίδι αυτό παραμένει «παίκτης» και το Ισραήλ, σε μια εντελώς ασύμβατη σύμπλευση με τις αραβικές χώρες του Κόλπου στον στόχο της ανάσχεσης της ιρανικής επιρροής και αποτροπής δημιουργίας ιρανικού προγεφυρώματος στον Λίβανο με όχημα τη Χεζμπολά.

Οι ΗΠΑ είχαν, ούτως ή άλλως, μικρή συμμετοχή με πενιχρές δυνάμεις, κυρίως στο βορειοανατολικό τμήμα της χώρας, που δεν μπορούσαν ούτε τη Ρωσία ούτε το Ιράν να συγκρατήσουν. Απλώς με την παρουσία των δυνάμεων εκεί αποτελούσαν μια ασπίδα για τους Κούρδους του YPG, που αποτέλεσαν μια αξιόπιστη δύναμη για την αντιμετώπιση του ISIS και συγχρόνως για μεγάλο διάστημα κράτησαν υπό τον έλεγχό τους μια εκτεταμένη περιοχή, η οποία σε διαφορετική περίπτωση θα είχε περάσει στα χέρια είτε του ISIS είτε των κυβερνητικών δυνάμεων του Άσαντ. Ο στόχος των Αμερικανών ήταν η σταθεροποίηση της χώρας και ήδη από τη θητεία του Μ. Ομπάμα εξεταζόταν η απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων από τη Συρία.

Ο Τραμπ, με την απόφαση αποχώρησης πυροδότησε τις εξελίξεις, καθώς ήταν προφανές ότι άφηνε το πεδίο ανοικτό για το Ιράν, τη Ρωσία, την Τουρκία αλλά και για τον Άσαντ, ο οποίος έχει την πλήρη στήριξη της Μόσχας και της Τεχεράνης.

Ο αραβικός κόσμος, ο οποίος είχε γυρίσει την πλάτη στον Άσαντ και μάλιστα μέσω της Σ. Αραβίας είχε χρηματοδοτήσει τις σουνιτικές ένοπλες ομάδες που έδρασαν στο έδαφος της Συρίας, έκανε τη μεγάλη στροφή, δίνοντας «εντολή» σε Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα και Μπαχρέιν να ανοίξουν τις πρεσβείες τους στη Δαμασκό, σε μια κίνηση που ήρθε έπειτα από μυστικές συνεννοήσεις στις οποίες διαδραμάτισε ρόλο και η Αίγυπτος. Εξάλλου, τόσο ο Άσαντ όσο και η Σ. Αραβία και η Αίγυπτος έχουν έναν κοινό εχθρό, τους Αδελφούς Μουσουλμάνους, τους οποίους έχει «υιοθετήσει» ο Τ. Ερντογάν και μάλιστα την Παρασκευή έσπευσαν να καταγγείλουν τη στάση των αραβικών χωρών που ανοίγουν πρεσβείες στη Συρία.

Η Σ. Αραβία ελπίζει ότι με τη στήριξή της στο καθεστώς Άσαντ, μέσω και της αμερικανικής παρέμβασης, θα αποτρέψει τον πλήρη έλεγχο της Συρίας από τις φιλοϊρανικές δυνάμεις, καθώς ο αγώνας κυριαρχίας στη Μ. Ανατολή μεταξύ σιιτικού Ιράν και σουνιτικής Σ. Αραβίας συνεχίζεται. Η παρέμβαση του Ριάντ δεν είναι άσχετη και με το πολεμικό κλίμα των σχέσεων Τουρκίας - Σ. Αραβίας, λόγω και της υπόθεσης Κασόγκι, την οποία χρησιμοποίησε ο Ερντογάν για να παζαρέψει με τον Ντ. Τραμπ αλλά και για να υποσκάψει τον ρόλο της Σ. Αραβίας στον σουνιτικό κόσμο.

Το Ισραήλ και ο Νετανιάχου φαίνεται ότι εξασφαλίζουν την «άδεια» των Ρώσων να εξουδετερώσουν κάθε προσπάθεια του Ιράν να δημιουργήσει διάδρομο προς τον Λίβανο και προγεφυρώματα με όχημα τη Χεζμπολάχ, ενώ φαίνεται πλέον ότι υπάρχει από το Τελ Αβίβ, έστω και υπό όρους, αποδοχή της διατήρησης του Άσαντ στη Δαμασκό.

Οι Κούρδοι της Συρίας ζήτησαν προστασία του Άσαντ, καθώς είδαν για μια ακόμη φορά να είναι το εύκολο θύμα στα στρατηγικά παιγνίδια της Μέσης Ανατολής.

Σε όλη τη διάρκεια του πολέμου οι Κούρδοι είχαν αποφύγει τη μετωπική σύγκρουση με τις κυβερνητικές δυνάμεις και υπήρχε διαρκώς δίαυλος επικοινωνίας με τον Άσαντ. Επιστρέφοντας στις «αγκαλιές» του Άσαντ δεν είναι το καλύτερο, αλλά τουλάχιστον έτσι αποτρέπουν μια τουρκική επίθεση που θα τους εξόντωνε.

Μετέτρεψαν τη δική τους επιβίωση σε μείζον θέμα διατήρησης της εδαφικής ακεραιότητας της Συρίας. Ελέγχοντας μια μεγάλη περιοχή στη βορειοανατολική Συρία, την οποία αποδίδουν και πάλι στην κυβέρνηση Άσαντ, ελπίζουν ότι πλέον θα μπορέσουν να διαπραγματευθούν μια πιο διακριτή παρουσία του κουρδικού στοιχείου στη μεταπολεμική Συρία. Ο Άσαντ πάντως θα τους χρησιμοποιεί σαν μοχλό για να ασκεί πίεση προς τον Ερντογάν, με τον οποίο είναι δύσκολο να αποκατασταθεί η εμπιστοσύνη. 
Η Ρωσία είναι κερδισμένη, καθώς επιστρέφει στη Μ. Ανατολή και θα έχει βαρύνοντα ρόλο στη διαμόρφωση της μεταπολεμικής Συρίας.

Πλέον, με τη σιωπηρή ανοχή και των ΗΠΑ, ο Β. Πούτιν είναι αυτός που λαμβάνει τις αποφάσεις στη Συρία και κατευθύνει τις κινήσεις όλων των άλλων παικτών.

Το Ιράν έχει παρουσία, αλλά κάθε προσπάθεια περαιτέρω επέκτασης της επιρροής του θα προκαλέσει άμεση αντίδραση. Πάντως, με την τροπή που παίρνουν οι εξελίξεις πιθανότατα ο Άσαντ δεν θα έχει πια την ανάγκη στήριξης από την Τεχεράνη για την επιβίωσή του και αυτό θα περιορίσει την εξάρτησή του από το Ιράν.

Η Τουρκία κινείται στην κόψη του ξυραφιού, όπως συμβαίνει όλους τους τελευταίους μήνες. Αντιμετώπιζε τον κίνδυνο αυτονόμησης της βόρειας Συρίας υπό το εχθρικό κουρδικό YPG, το οποίο μάλιστα δρούσε υπό την ασπίδα των αμερικανικών δυνάμεων στη Συρία. Αυτός ο κίνδυνος φαίνεται να αποτρέπεται προς το παρόν, αλλά η Αγκυρα δεν πρόλαβε να εκμεταλλευθεί το κενό που θα δημιουργήσει η απόσυρση των αμερικανικών δυνάμεων, ώστε να εξαπολύσει την τελική επίθεση ανατολικά του Ευφράτη και να εξουδετερώσει έτσι οριστικά την όποια κουρδική στρατιωτική απειλή. Μια επιχείρηση, πάντως, που καθόλου δεν είναι δεδομένο ότι θα εξελισσόταν σε περίπατο για την Τουρκία.

Η Τουρκία δεν έχει πετύχει όσα ίσως ονειρευόταν ο Τ. Ερντογάν: προσάρτηση εδαφών της Συρίας, κυριαρχία στον μουσουλμανικό σουνιτικό κόσμο, ανατροπή Άσαντ και εξασφάλιση φιλικής κυβέρνησης στη Δαμασκό...

Προς το παρόν φαίνεται να εξασφαλίζει το μίνιμουμ: την εγγύηση ότι δεν θα επιτραπεί στο YPG να αποτελέσει απειλή για την ίδια. Η εγγύηση αυτή προερχόμενη από τη Μόσχα και τον Άσαντ δεν μπορεί να είναι καθησυχαστική και αυτό υποχρεώνει την Τουρκία σε μια διαρκή εγρήγορση και συνεχή εμπλοκή στις εξελίξεις στη Συρία.

Η κρίση της Συρίας βοήθησε την Τουρκία να αναδειχθεί σε περιφερειακό παίκτη, με ασκήσεις υψηλής διπλωματίας και δοκιμασία των στρατιωτικών δυνατοτήτων της επί του πεδίου, καθώς δεν πρόκειται για αγώνα ταχύτητας 100 μέτρων, αλλά μάλλον ένα είδος Survivor, που ανά μέρα, εβδομάδα, μήνα, αλλάζουν οι συμμαχίες, οι επιδιώξεις, το τερέν.

Ο κ. Ερντογάν, μέσω της συριακής κρίσης βρήκε τον τρόπο να διαμορφώσει μια ισχυρή σχέση με τη Ρωσία και τον Β. Πούτιν, να διατηρήσει την προνομιακή σχέση με την Τεχεράνη και τελικά να ξαναβρεί τον απευθείας κώδικα επικοινωνίας με τον Αμερικανό πρόεδρο Ντ. Τράμπ. Οι συμμαχίες της Τουρκίας παραμένουν εύθραυστες και ευαίσθητες σε εξωγενείς παράγοντες και κάθε άλλο παρά είναι δεδομένο ότι θα συνεχίσει η Τουρκία του Τ. Ερντογάν να ισορροπεί με την ίδια ευκολία όχι σε δύο, αλλά σε τρεις και τέσσερις βάρκες…Οι απειλές ασφαλείας για την Τουρκία παραμένουν, αλλά με τα σημερινά δεδομένα δείχνει να έχει επιτύχει μια τουλάχιστον ασφαλή διαχείρισή τους…

Του Νίκου Μελέτη

*Το άρθρο δημοσιεύτηκε στις 31 Δεκεμβρίου 2018 στον ''Φιλελεύθερο''.

1/1/2019


             ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ            




 Η συντριβή της Τουρκίας.

Όπως ήταν αναμενόμενο και είχαμε αναφέρει, η Τουρκία έπεσε στην παγίδα που είχαν στήσει οι Η.Π.Α. με τη Ρωσία – οπότε ο διαμελισμός της (ανάλυση) είναι πιο πιθανός από ποτέ. Ας ελπίσουμε μόνο να είναι σωστή η είδηση/ανάλυση. Ειδικότερα τα εξής:
.

Το 2018 κλείνει με μια μεγάλη συντριβή της Τουρκίας στην Μέση Ανατολή. Μέσα στο 2019 δεν θα μπορέσει να προχωρήσει περισσότερο η στρατιωτική κινητικότητα και η επιθετικότητα της Τουρκίας στην Συρία και κατά πάσα πιθανότητα θα αναγκαστεί να αποσυρθεί από τα εδάφη που κατέκτησε. Είναι λάθος ο τίτλος που έβαλαν οι τουρκικές ειδησεογραφικές πηγές μετά την διάρκειας 1,5 ώρας συνάντηση που διεξήχθη στην Μόσχα ανάμεσα σε αντιπροσωπείες της Ρωσίας και της Τουρκίας.

Λέγεται ότι συμφώνησαν Ρωσία και Τουρκία. Όχι, δεν είναι συμφωνία αυτή. Η Ρωσία απλώς κανόνισε την Τουρκία. Να παραιτηθεί της επίθεσης στο Μάνμπιτς. Να διώξει τους ένοπλους τζιχαντιστές από το Ίντλιμπ. Να σεβαστεί την εδαφική ακεραιότητα και την κυριαρχία της Συρίας. Να εφαρμόσει τις διμερείς συμφωνίες που έκαναν. Η είσοδος των δυνάμεων του συριακού καθεστώτος στο Μάνμπιτς την περασμένη βδομάδα και η ανάρτηση της σημαίας τους εκεί αποτέλεσε σημαντική ένδειξη των εξελίξεων που θα συμβούν στο εξής.

Κατέρρευσαν τα σχέδια επίθεσης της Τουρκίας. Ο Μπασάρ Άσσαντ ήταν ο νικητής αυτού του ανηλεούς πολέμου που ισοπέδωσε την Συρία εδώ και επτά χρόνια και προκάλεσε τον θάνατο εκατοντάδων χιλιάδων ανθρώπων και την προσφυγοποίηση τεσσάρων εκατομμυρίων ανθρώπων. Ο Άσσαντ δεν ανατράπηκε όπως ο Σαντάμ και ο Καντάφι. Έμεινε όρθιος παρά το γεγονός ότι του επιτέθηκε με τα πιο βαριά όπλα και τους ψυχοπαθείς τζιχαντιστές ολόκληρος ο κόσμος.

Αυτός ήταν ένας πόλεμος που θα μείνει αξέχαστος στην ιστορία με σφαγές, ανθρώπους να καίγονται ζωντανοί και χιλιάδες παιδιά να πνίγονται στην θάλασσα μαζί με τις οικογένειές τους. Παρόμοιοι πόλεμοι διεξήχθησαν και διεξάγονται στο Ιράκ, την Λιβύη και την Υεμένη. Δεν είναι Αραβική Άνοιξη αυτή. Είναι αραβική κόλαση!

Τώρα συμβαίνουν ραγδαίες εξελίξεις στην Συρία. Μετά από επτά χρόνια προσγειώθηκε αεροσκάφος των Συριακών Αερογραμμών στο αεροδρόμιο της Τυνησίας. Τα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα άνοιξαν ξανά την πρεσβεία που είχαν κλείσει πριν επτά χρόνια στην Δαμασκό. Τις πρεσβείες τους ανοίγουν και η Σαουδική Αραβία και το Μπαχρέιν. Αυτά πραγματοποιούνται με σινιάλο από την Αμερική φυσικά. Ο Τραμπ έδωσε και άλλες οδηγίες στην Σαουδική Αραβία, στο Μπαχρέιν και στα Ηνωμένα Αραβικά Εμιράτα. Θα ανοίξουν τα ταμεία τους. Και θα ανοικοδομήσουν την Συρία.

Η Τουρκία ωθήθηκε για άλλη μια φορά στην μοναξιά ως αποτέλεσμα των λανθασμένων πολιτικών που εφαρμόζει στην περιοχή από το 2011. Τόσο η Αμερική όσο και η Ρωσία δεν της έδωσαν αυτό που ήλπιζε. Και επιπλέον, έμεινε μόνη με τους αιμοβόρους τζιχαντιστές τους οποίους υποστηρίζει τόσα χρόνια. Στο εξής δεν θα απομείνει κανένα άλλο μέρος στον κόσμο εκτός από την Τουρκία γι’ αυτά τα κοπάδια δολοφόνων που συσσωρεύτηκαν στην Συρία από τις τέσσερις μεριές του κόσμου.

Και αυτό είναι μεγάλος μπελάς στο κεφάλι της Τουρκίας. Ένα γεγονός που ενισχύει την πιθανότητα εσωτερικής αναταραχής. Άραγε δικαιώνονται όσοι προέβλεψαν ότι θα έρθει η σειρά του διαμελισμού της Τουρκίας στο τέλος του πολέμου στην Μέση Ανατολή; Ο Steven Cook, συγγραφέας του αμερικανικού περιοδικού “Foreign Policy” ειδικός σε θέματα Μέσης Ανατολής, έγραψε ένα άρθρο που μελετά τις σχέσεις ΗΠΑ-Τουρκίας μετά την απόφαση απόσυρσης των αμερικανικών στρατευμάτων από την Συρία. «Είναι ψέμα ο πόλεμος με το Ισλαμικό Κράτος, ο Έρντογαν θέλει να αφανίσει τους Κούρδους», έγραψε ο Cook. Αυτό δεν είναι κάτι το νέο. Τώρα το αντιλήφθηκε ο κύριος Cook; Αν δεν ήταν η Τουρκία, το Ισλαμικό Κράτος δεν θα μπορούσε καν να αναπνεύσει στην περιοχή.

Οι τζιχαντιστές του Ισλαμικού Κράτους πάντα χρησιμοποιούσαν την οδό της Τουρκίας για να εισέλθουν στην Συρία. Λέγοντας ότι «ο στόχος είναι η ανατροπή του Άσσαντ», ο Έρντογαν παραγνώρισε ακόμα και τα απίστευτα εγκλήματα του Ισλαμικού Κράτους. Μήπως δεν είναι γνωστό ότι κάποτε ιδρύθηκε επίσημο παράρτημα του Ισλαμικού Κράτους στην Τουρκία; Ο τουρκικός στρατός δεν πολέμησε κατά του Ισλαμικού Κράτους, αλλά κατά των Κούρδων αγωνιστών. Οι Κούρδοι ήταν αυτοί που ουσιαστικά πολέμησαν κατά του Ισλαμικού Κράτους και υπέστησαν μεγάλη καταπίεση από αυτό. Χρωστά πολλά η ανθρωπότητα στους ηρωικούς Κούρδους αγωνιστές λόγω του ανηλεούς αγώνα που διεξήγαγαν εναντίον αυτών των πιο επικινδύνων και ανηλεών συμμοριών του κόσμου.

Να αποκαλούνται «τρομοκράτες» οι Κούρδοι αγωνιστές που υπερασπίστηκαν την πατρίδα τους στην Συρία αποτελεί αβλεψία με την απλούστερη της έννοια. Δεν αναμείχθηκαν σε καμιά τρομοκρατική ενέργεια πουθενά στον κόσμο. Το 2019 θα είναι μια δύσκολη χρονιά για τον Ταγγίπ Έρντογαν. Τι θα κάνει στο εξής ο Έρντογαν, ο οποίος βγήκε να κατακτήσει εδάφη στην Συρία για να κρατήσει ζωντανό το εθνικό πνεύμα, αλλά δεν μπόρεσε να ικανοποιήσει αυτή του την επιθυμία;

Δεν νομίζω ότι θα παραιτηθεί από το σύνδρομο του «κουρδικού κινδύνου» όπως πάντα και θα αναζητήσει δρόμους συμφωνίας με τους Κούρδους. Για το εθνικό πνεύμα η Κύπρος είναι ακόμα ένα ατού στα χέρια του. Αλλά μετά την συντριβή στην Συρία είναι άγνωστο το πόσο θα μπορέσει να κρατήσει στα χέρια του την Κύπρο. Και αυτό εξαρτάται από την απόφαση που θα πάρουν η Αμερική και η Ρωσία, όπως έγινε στην Συρία.

Δεν μπόρεσε να εμποδίσει τις ενεργειακές δραστηριότητες της κυπριακής κυβέρνησης στην θάλασσα και ούτε στο μέλλον θα μπορέσει να το κάνει. Μετά από τόσο θάνατο και καταστροφή στην Συρία φάνηκε η ειρήνη στον ορίζοντα. Ο συριακός λαός πλήρωσε βαρύ τίμημα γι’ αυτό. Δεν είναι δυνατόν να αποκτήσεις την ελευθερία χωρίς να καταβάλεις κανένα τίμημα. Έτσι δεν είναι;


1/1/2019 


Οι απόψεις, που δημοσιεύονται στα εκάστοτε- αποκλειστικά χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν.  Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται.  

  Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό  πρωτότυπο κείμενο  παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.