Πώς προχωρά πλέον η διαπραγμάτευση για το Brexit.

ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Μια διχασμένη Βρετανία θα είναι πιο φτωχή 
μετά από το επικείμενο Brexit.
(2) To Brexit έχει στοιχίσει ήδη 17 δισ. στερλίνες 
στην οικονομία της Βρετανίας.
(3)  Η θεωρία των παιγνίων "βγάζει" Brexit χωρίς συμφωνία.


  Πώς προχωρά πλέον η διαπραγμάτευση για το Brexit.

Στην προσπάθειά της να εξασφαλίσει την συντεταγμένη έξοδο της χώρας της από την Ε.Ε., η Βρετανίδα πρωθυπουργός είναι υποχρεωμένη να μάχεται ταυτοχρόνως με τους "27”, ώστε να εξασφαλίσει παραχωρήσεις, με τους ευρωσκεπτικιστές του κόμματός της, ώστε να αποφύγει τη διάσπαση της συμπολίτευσης, και με τους Εργατικούς, ώστε να μην αποκτήσει πλεονέκτημα η αντιπολίτευση.

Σε τακτικό επίπεδο αυτό σημαίνει ότι θα πρέπει να χρησιμοποιεί τις αντιστάσεις της Βουλής των Κοινοτήτων ως επιχείρημα έναντι των Βρυξελλών, ενώ παράλληλα θα αξιοποιεί την πανσπερμία των απόψεων των Βρετανών κοινοβουλευτικών προκειμένου η πρωτοβουλία των κινήσεων να παραμείνει στα χέρια της εκτελεστικής εξουσίας.

Την ίδια στιγμή, θα πρέπει να ροκανίζει τον χρόνο μέχρι την "ώρα μηδέν” της 29ης Μαρτίου και να κρατά ζωντανή την πιθανότητα ενός Brexit χωρίς συμφωνία, ώστε την ύστατη ώρα να εκβιάσει τους πάντες να επιλέξουν ανάμεσα σε μια τροποποιημένη εκδοχή του σχεδίου συμφωνίας που έχει επεξεργαστεί και το χάος.

Η αγαπημένη της φράση "μια κακή συμφωνία είναι χειρότερη από την έλλειψη συμφωνίας, αλλά η δική μου συμφωνία είναι καλύτερη από την έλλειψη συμφωνίας” αποτυπώνει με διαφάνεια τη γραμμή της Βρετανίδας πρωθυπουργού.

Από αυτή την άποψη, η ένοικος της Ντάουνινγκ Στριτ βγαίνει κερδισμένη από τις αλλεπάλληλες ψηφοφορίες της Τρίτης στο Ουέστμινστερ επί των τροπολογιών που κατέθεσαν συμπολιτευόμενοι και αντιπολιτευόμενοι βουλευτές.

Η Τερέζα Μέι είδε να εγκρίνεται με ψήφους 317 έναντι 301 η "τροπολογία Μπρέιντι” (την οποία εισηγήθηκε ο επικεφαλής της "Επιτροπής 1922”, δηλ. των "πίσω εδράνων” του Συντηρητικού Κόμματος) για αντικατάσταση της επίμαχης πρόβλεψης περί δικλείδας ασφαλείας (backstop) στο ιρλανδικό σύνορο με "εναλλακτικές ρυθμίσεις”. Με τον τρόπο αυτό μπορεί να ζητήσει από τους "27” την αναθεώρηση του κειμένου συμφωνίας στο συγκεκριμένο σημείο, που καθιστά αδύνατη την εξασφάλιση της τελικής έγκρισής της από τη Βουλή των Κοινοτήτων. Τυχόν απόρριψη της τροπολογίας "Μπρέιντι” θα άφηνε στον αέρα όλη τη διαπραγματευτική τακτική της Μέι.

Οι σκληροί ευρωσκεπτικιστές του κόμματος της πρωθυπουργού και οι Βορειοϊρλανδοί ετάιροι της του DUP δεν μπορούσαν παρά να στηρίξουν την τροπολογία, αν και αφήνουν ανοικτό το τι θα πράξουν στις 13 Φεβρουαρίου, οπότε η Βουλή των Κοινοτήτων θα πρέπει να εξετάσει εκ νέου το αναδιαμορφωμένο με τους "27” σχέδιο συμφωνίας.

Σημαντική επιτυχία της Μέι ήταν επίσης η απόρριψη της τροπολογίας της βουλευτίνας των Εργατικών Υβέτ Κούπερ για παράταση των προθεσμιών αποχώρησης του άρθρου 50 της Συνθήκης της Λισαβώνας, αν δεν προκύψει συμφωνία με τις Βρυξέλλες ως τα μέσα Φεβρουαρίου. Απερρίφθη επίσης και τροπολογία η οποία θα μετέβαλλε τον κανονισμό συζήτησης του κοινοβουλίου, αφαιρώντας από την κυβέρνηση τη νομοθετική πρωτοβουλία ως προς το Βrexit.

Από την άλλη πλευρά, η υιοθέτηση, με ψήφους 318 έναντι 310 της τροπολογίας που εισηγήθηκαν η βουλευτίνα των Συντηρητικών Κάρολιν Σπέλμαν και ο βουλευτής των Εργατικών Τζακ Ντρόμι και χαρακτηρίζει μη αποδεκτή την έξοδο δίχως συμφωνία, αποτελεί μικρή και μάλλον συμβολική ήττα για την Βρετανίδα πρωθυπουργό, αφού το "σκληρό Brexit” δεν είναι απαραιτήτως κάτι που αποφασίζεται διακηρυκτικά, αλλά κάτι που μπορεί να προκύψει αντικειμενικά. Μάλιστα το αποτέλεσμα αυτής της ψηφοφορίας υποχρέωσε τον ηγέτη των Εργατικών Τζέρεμι Κόρμπιν να άρει την απόφασή του να μην προσέλθει σε διάλογο με την Νταόυνινγκ Στριτ, εφόσον έχει "εκπληρωθεί” πλέον ο όρος αποκλεισμού του no deal.

Με άλλα λόγια, η Τερέζα Μέι έδωσε τον λόγο στο Κοινοβούλιο, μετά την αρχική απόρριψη του σχεδίου της, μόνο και μόνο για να λάβει ως απάντηση αυτό που ήθελε να ακούσει. Η σημασία των ψηφοφοριών της Τρίτης έγκειται πρωτίστως στον ουσιατικό αποκλεισμό των σεναρίων περί δεύτερου δημοψηφίσματος, αναβολής ή ανάκλησης του Brexit και στο ξεκαθάρισμα του διλήμματος "τροποποιημένο σχέδιο Μέι ή άτακτη έξοδος”.

Το δίλημμα μεταφέρεται τώρα στους Ευρωπαίους ιθύνοντες, οι οποίοι έσπευσαν διά στόματος Ντόναλντ Τουσκ να προβάλουν αδιάλλακτο πρόσωπο, αρνούμενοι οποιαδήποτε επαναδιαπραγμάτευση. Όμως οι τελικές αποφάσεις ανήκουν στους επικεφαλής των "27” κυβερνήσεων και κανέναν άλλον. 

Του Κώστα Ράπτη

30/1/2019


               ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ             



 1.
Μια διχασμένη Βρετανία θα είναι πιο φτωχή
 μετά από το επικείμενο Brexit.

Καθώς η προθεσμία της 29ης Μαρτίου για τη Βρετανία να αποχωρήσει από την Ευρωπαϊκή Ένωση πλησιάζει γρήγορα, είναι ακόμη αβέβαιο εάν η έξοδος θα είναι άτακτη ή ομαλή. Η Asahi Shimbun πήρε συνέντευξη από τον Charles Grant, τον επικεφαλής ενός βρετανικού think tank, για να διαπιστώσει τι μπορεί να περιμένει από το Brexit καθώς και την πιθανή οικονομική επίδραση και άλλες επιπτώσεις.

Δεν νομίζω πως ό,τι λένε οι πολιτικοί ηγέτες έχει μεγάλη σημασία.

Εάν το να μην επιτευχθεί συμφωνία είναι πολύ άσχημο, τότε θα πρέπει να το πούμε, επειδή θα βοηθήσει να πειστεί η κοινή γνώμη να μην ακολουθήσει μια καταστροφική πορεία δράσης.

Το λιγότερο κακό σενάριο και πάλι θα οδηγήσει σε απώλεια του 2% του ΑΕΠ μας. Η συμφωνία της May θα ήταν χειρότερη και ένα ακόμη χειρότερο σενάριο πιθανώς θα οδηγούσε σε απώλεια 6% του ΑΕΠ.

Νομίζω πως ένα Brexit χωρίς συμφωνία θα ήταν καταστροφικό για τη βρετανική οικονομία. Πόσο καταστροφικό, θα εξαρτηθεί από τον βαθμό στον οποίο η ΕΕ συμφωνήσει να περιορίσει τις χειρότερες επιπτώσεις στους πολίτες και στις επιχειρήσεις, προχωρώντας σε μικρές συμφωνίες για την αεροπορία, τα σύνορα, τα δικαιώματα των πολιτών, τα ασφαλιστικά συμβόλαια.

Η παραμονή είναι η καλύτερη επιλογή για τη βρετανική οικονομία και για τη φωνή της Βρετανίας στον κόσμο. Προς το παρόν, οι περισσότεροι άνθρωποι εστιάζουν στις πολιτικές παρά στις οικονομικές συνιστώσες του Brexit, δυστυχώς.

Η κοινή γνώμη δεν έχει μεταβληθεί σημαντικά, έχει υπάρξει μια μικρή μεταβολή προς την παραμονή, αλλά όχι μια αρκετά μεγάλη ώθηση ώστε να καταστεί βέβαιο ότι θα μπορούσαμε να κερδίσουμε ακόμη και εάν διεξαγόταν ένα δημοψήφισμα.

Το κόμμα των Torries είναι κυρίως ένα κόμμα εναντίον της ΕΕ και υπέρ του Brexit.

Οι σκεπτικιστές Torries θα ήθελαν να βουλιάξει το πλοίο της ΕΕ. Αλλά δυστυχώς δεν βυθίζεται. Οι περισσότερες χώρες, με εξαίρεση τη Βρετανία, γνωρίζουν τι είναι καλό για αυτές. Η στήριξη για την ΕΕ έχει ενισχυθεί στα περισσότερα κράτη της ΕΕ μετά από το δημοψήφισμα του Brexit.

Οι ευρωσκεπτικιστές δεν είναι στην πραγματικότητα τόσο ακραίοι όσο οι Βρετανοί, δεν θέλουν να φύγουν (από το ευρώ). Η Marine Le Pen (ηγέτης του Γαλλικού Εθνικού Μετώπου) δήλωσε πρόσφατα ότι θα παραμείνουμε (στην ευρωζώνη) και θα την μεταρρυθμίσουμε από μέσα.

Το να φύγει η Βρετανία από την ΕΕ χωρίς συμφωνία είναι απίθανο επειδή μια πλειοψηφία στη Βουλή είναι εναντίον του. Η Βουλή έχει αρκετή επιρροή για να αποτρέψει να συμβεί αυτό, υποχρεώνοντας την κυβέρνηση να ζητήσει παράταση του Άρθρου 50 ή δημοψήφισμα ή μια συμφωνία νορβηγικού τύπου, όπου η Βρετανία θα παραμείνει στην ενιαία αγορά.

Εάν η Βουλή θέλει γενικές εκλογές ή δημοψήφισμα, τότε η ΕΕ θα συμφωνήσει να παρατείνει το Άρθρο 50 (αναφορικά με την προθεσμία για την έξοδο).

Η διεξαγωγή γενικών εκλογών είναι πολύ απίθανη διότι οι Tories δεν το θέλουν επειδή δεν θα τις κερδίσουν. Είναι χωρισμένοι στα τέσσερα.

Μετά από τις εκλογές θα πρέπει να επανέλθουν στις ίδιες επιλογές που είχαν και πριν.

Η May δεν θέλει δεύτερο δημοψήφισμα, αλλά θα μπορούσε να αλλάξει γνώμη.

Η May θα μπορούσε να πει: (έξοδος) με τη συμφωνία μου ή χωρίς συμφωνία καθόλου. Η Βουλή θα τροποποιούσε τη νομοθεσία για να εισάγει ένα τρίτο ερώτημα υπέρ της παραμονής στο ψηφοδέλτιο. Αυτό θα ήταν ένας τρόπος για να υπάρξει ένα δημοψήφισμα.

Νομίζω ότι το δημοψήφισμα του 2016 ξύπνησε σημαντικές διαιρέσεις. Μια διάσπαση μεταξύ των μητροπολιτικών τάξεων, των μορφωμένων τάξεων που έχουν διεθνή κουλτούρα που υποστηρίζουν τη μετανάστευση, το εμπόριο και την πολυμέρεια και των αριστερών τάξεων σε μικρότερες πόλεις και στην εξοχή που δεν είδαν πραγματικά οφέλη από την παγκοσμιοποίηση.

Ο Boris Johnson και ο (Jacob) Rees-Mogg φοίτησαν στο Ήτον, το οποίο είναι μια σχολή ελίτ, αλλά έχουν απήχηση σε αριστερούς ανθρώπους. Νομίζω πως και οι δύο ψεύδονται, αλλά έχουν όντως ισχυρές προσωπικότητες. Είναι ατομικιστές και είναι ελκυστικοί παρά το ελίτ ιστορικό τους. Είναι και οι δύο λαϊκιστές της upper-class.

Νομίζω ότι θα παραμείνει μια διαιρεμένη χώρα για μια γενιά ακόμη ή περισσότερο. Ό,τι συμβεί, είτε υπάρξει δημοψήφισμα, είτε δεν υπάρξει συμφωνία είτε υπάρξει συμφωνία, θα παραμείνουμε μια διαιρεμένη χώρα. Είμαστε σαν την Αμερική, και την μπλε και την κόκκινη Αμερική.

Η Βρετανία έχει χρησιμοποιήσει την ΕΕ για να ενισχύσει τη φωνή της στον κόσμο. Ήταν ηγέτης στις συζητήσεις για τη συμφωνία για τα πυρηνικά του Ιράν και για τις ρωσικές κυρώσεις αναφορικά με την Ουκρανία.

Από μόνοι μας, θα συνεχίσουμε να έχουμε επιρροή επειδή έχουμε μια έδρα στο Συμβούλιο Ασφαλείας του ΟΗΕ, αλλά μικρότερη από ό,τι είχαμε.

Χωρίς την ειδίκευση της Βρετανίας στην τρομοκρατία και στην ασφάλεια, την εξωτερική πολιτική και τη συνεργασία στην άμυνα, η ΕΕ είναι αρκετά πιο αδύναμη.

Πολλοί από τους υπέρμαχους του Brxit δεν είναι πραγματικά στενόμυαλοι εθνικιστές. Οι Tories, παρά τα ελαττώματά τους, δεν είναι ένα κόμμα του Trump. Η Βρετανία θα είναι πιο αδύναμη και πιο φτωχή και με λιγότερη επιρροή αλλά δεν θα αποκοπεί από τον κόσμο κατά τη γνώμη μου.

Του Charles Grant

Το κείμενο δημοσιεύθηκε αρχικά στην ''The Asahi Shimbun''

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ:

30/1/2019



 2.
To Brexit έχει στοιχίσει ήδη 17 δισ. στερλίνες 
στην οικονομία της Βρετανίας.

Το Brexit κοστίζει ήδη στα δημόσια οικονομικά του Ηνωμένου Βασιλείου, 17 δισ. στερλίνες ετησίως, σύμφωνα με μια λεπτομερή μελέτη που ανακοινώθηκε πριν από τις κρίσιμες ψηφοφορίες αυτής της εβδομάδας.

Το ποσό θα ισοδυναμούσε με το να πληρωθούν 10.000 περισσότεροι αστυνομικοί να περιπολούν στους δρόμους και με το να εκπαιδευτούν νοσοκόμες για να καλύψουν κάθε κενή θέση στην Αγγλία, και πάλι θα έμενε αρκετό για να καλυφθεί η τρέχουσα συνεισφορά του Ηνωμένου Βασιλείου στον προϋπολογισμό της ΕΕ.

Η έρευνα του Centre for European Reform, εκτιμά ότι η οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου είναι κατά 2,3% μικρότερη από ό,τι θα ήταν εάν η Βρετανία είχε ψηφίσει να παραμείνει στην ΕΕ το 2016.

Το think tank υπολογίζει ότι το μειωμένο ΑΕΠ θα περιόριζε την αγοραστική δύναμη του υπουργείου Οικονομικών κατά 17 δισ. στερλίνες ετησίως ή 320 εκατ. στερλίνες ανά εβδομάδα -περίπου το ποσό που υποσχόταν η εκστρατεία υπέρ της εξόδου από την ΕΕ για το NHS, διαφημίζοντάς το ακόμη και στο πλάι των τουριστικών λεωφορείων.

Την Τρίτη οι βουλευτές θα επιχειρήσουν να σπάσουν το αδιέξοδο του Brexit σε μια σειρά ψηφοφοριών που θα μπορούσαν να δώσουν στη Βουλή περισσότερη εξουσία για να ελέγξει την επόμενη φάση του Brexit, αν και οι ενδείξεις είναι πως το αδιέξοδο και η αβεβαιότητα μπορεί να συνεχιστεί για εβδομάδες.

Αλλά η έρευνα του CER δείχνει ότι ανεξάρτητα από το ποια διαδρομή θα επιλεγεί, το Brexit έχει ήδη στοιχίσει πολύ στη βρετανική οικονομία.

Ο αναπληρωτής διευθυντής John Springford δήλωσε ότι "η απόφαση της Βρετανίας να αποχωρήσει από την ΕΕ έπληξε την ανάπτυξη, κυρίως λόγω του υψηλότερου πληθωρισμού και των χαμηλότερων επιχειρηματικών επενδύσεων.

"Το Ηνωμένο Βασίλειο έχασε την ευρεία ανάκαμψη της ανάπτυξης μεταξύ των προηγμένων οικονομιών το 2017 και στις αρχές του 2018. Και το οικονομικό κόστος της απόφασης μέχρι στιγμής είναι σημαντικό, αν όχι καταστροφικό".

Η πιο πρόσφατη ανάλυση του CER, που δόθηκε στον Independent, χρησιμοποίησε ένα πρόγραμμα υπολογιστή για να δημιουργήσει μία "doppleganger” οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου την οποία στη συνέχεια παρακολούθησε από το 2009 μέχρι σήμερα.

Το doppleganger αυτό κατέγραψε πολύ ρεαλιστικά την πραγματική οικονομία του Ηνωμένου Βασιλείου μέχρι το δημοψήφισμα του 2016, όταν οι οικονομικές επιδόσεις των δύο χωρών απέκλιναν -με το πραγματικό ΑΕΠ του Ηνωμένου Βασιλείου να είναι κατά 2,3% χαμηλότερο μέχρι το γ΄ τρίμηνο του 2018.

Η ανάλυση διαπιστώνει ότι το 1% του ΑΕΠ είχε ως αποτέλεσμα επιπλέον δανεισμό 7,6 δισ. στερλίνων. Δεδομένου ότι δεν υπάρχει ακόμη διακριτό "μέρισμα Brexit", σημαίνει ότι για μια πραγματική απώλεια 2,3% του ΑΕΠ του Ηνωμένου Βασιλείου, υπάρχει πλήγμα 17 δισ. στερλίνων στα δημόσια οικονομικά.

Επίσης, και είναι σημαντικό, υποδηλώνει ότι το δημοσιονομικό έλλειμμα του Ηνωμένου Βασιλείου θα είχε σε μεγάλο βαθμό εξαφανιστεί στη χρήση 2018-2019 εάν η Βρετανία είχε ψηφίσει α παραμείνει στην ΕΕ.

Ο Springford δήλωσε ότι "το CER θα συνεχίσει να επικαιροποιεί το μοντέλο μας  όσο θα ανακοινώνονται νέα στοιχεία γι το ΑΕΠ -και ως αποτέλεσμα, θα έχουμε μια αξιοπρεπή βάση να τεστάρουμε τα επιχειρήματα των υποστηρικτών της εξόδου και της παραμονής. Μέχρι στιγμής, το Project Fear  συνεχίζει να είναι πιο κοντά στην αλήθεια".

Τα στοιχεία ου ανακοινώθηκαν από τη στατιστική υπηρεσία στις αρχές της προηγούμενης εβδομάδας, υπογραμμίζουν την ανάγκη παροχής περισσότερων πόρων για τις δημόσιες υπηρεσίες, καθώς εμφάνισαν ότι τα βίαια εγκλήματα που καταγράφθηκαν στην Αγγλία και στην Ουαλία έχουν αυξηθεί κατά 19% σε ένα χρόνο, λόγω της μείωσης των αριθμών των αστυνομικών.

Του John Springford

Το άρθρο δημοσιεύθηκε αρχικά στον ''Independent'' 

Μπορείτε να δείτε το κείμενο εδώ: 

29/1/2019


  3.
Η θεωρία των παιγνίων "βγάζει" Brexit χωρίς συμφωνία.

 Οι ψηφοφορίες του βρετανικού κοινοβουλίου το βράδυ της Τρίτης μπορεί να μην διευκόλυναν κανέναν από όσους εμπλέκονται στη διαδικασία του Brexit, αλλά σηματοδοτούν μια στιγμή σαφήνειας υπό το πρίσμα της θεωρίας των παιγνίων.

 Είναι προφανές ότι το Ηνωμένο Βασίλειο, εκπροσωπούμενο από το κοινοβούλιο, θέλει να παίξει μια και καλή το παιχνίδι του "διλήμματος του φυλακισμένου” με την Ευρωπαϊκή Ένωση. Η ΕΕ, από την πλευρά της, βρίσκεται σε ένα αέναο και επαναλαμβανόμενο δίλημμα του φυλακισμένου. Και οι δύο πλευρές ενεργούν ορθολογικά με τον δικό τους τρόπο - σεβόμενες τους περιορισμούς των διαφορετικών παιχνιδιών που παίζουν. Ένα αποτέλεσμα συνεργασίας είναι εφικτό μόνο εάν μία από τις πλευρές αποδεχτεί την άποψη της άλλης ως προς το τι είδους παιχνίδι παίζεται.

 Την Τρίτη, το κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου κατέστησε σαφές ότι η χώρα δεν θέλει απλά να παραιτηθεί από κάθε προσπάθεια και να παραμείνει στην τελωνειακή ένωση με την ΕΕ. Δεν επιθυμεί επέκταση της διαδικασίας του Brexit χωρίς μια σαφή ιδέα για το τι θα κάνει με την επέκταση. Και δεν θέλει να βγει από την ΕΕ χωρίς συμφωνία. Θέλει την Πρωθυπουργό Τερέζα Μέι να επιστρέψει στο τραπέζι των διαπραγματεύσεων με την ΕΕ και να πάρει μια καλύτερη συμφωνία (συγκεκριμένα μια που δεν αναγκάζει το Ηνωμένο Βασίλειο να βρίσκεται σε μια μόνιμη τελωνειακή ένωση με την ΕΕ για να αποφύγει ένα "σκληρό σύνορο” στην Ιρλανδία).

 Γενικότερα, το κοινοβούλιο θέλει να παίξει η Μέι το παιχνίδι του διλήμματος του φυλακισμένου. Σε αυτό το παιχνίδι, και οι δύο πλευρές είναι φυλακισμένοι και έχουν την ευκαιρία να συνεργαστούν ή να μη συνεργαστούν (να συμβιβαστούν ως προς το ιρλανδικό backstop ή να βρεθούν αντιμέτωπες με ένα Brexit χωρίς συμφωνία). Η κυρίαρχη στρατηγική στο δίλημμα του φυλακισμένου - η καλύτερη που μπορεί κανείς να υιοθετήσει χωρίς να γνωρίζει τις προθέσεις της άλλης πλευράς - είναι να μη συνεργαστεί (να δείξουν την ετοιμότητά τους να φύγουν χωρίς συμφωνία). Εάν η άλλη πλευρά επιλέξει να συνεργαστεί, τόσο το καλύτερο. Το κοινοβούλιο, πράγματι, λέει στη Μέι να υποθέσει ότι ο πίνακας αποδόσεων σε αυτό το παιχνίδι είναι στρεβλός και η ΕΕ επωφελείται περισσότερο από τη συνεργασία (για παράδειγμα, με τη χρήση ενός περιορισμένου χρονικού ορίζοντα) από ό,τι το Ηνωμένο Βασίλειο εάν αποδεχόταν τα αιτήματα της ΕΕ και παρέμενε απεριόριστα στην τελωνειακή ένωση. Σε πειράματα, οι άνθρωποι που απολαμβάνουν υψηλότερες απολαβές συνεργάζονται συχνότερα από εκείνους με χαμηλές απολαβές (αν και πρέπει να ειπωθεί ότι τα ποσοστά συνεργασίας εξακολουθούν να μην αυξάνονται πάνω από το ένα τρίτο).

 Το παιχνίδι του κοινοβουλίου είναι επομένως επικίνδυνο, αλλά δεν είναι παράλογο.

 Εάν και η ΕΕ παίζει αυτό το παιχνίδι, θα προχωρούσε στην επόμενη κίνησή της με βάση το τι πιστεύει σχετικά με το εάν το Ηνωμένο Βασίλειο θα ήταν πραγματικά έτοιμο να φύγει χωρίς συμφωνία ή αν θα έκανε πίσω την τελευταία στιγμή. Αλλά η ΕΕ δεν παίζει αυτό το παιχνίδι.

 Αντ 'αυτού, βρίσκεται σε ένα επαναλαμβανόμενο δίλημμα του φυλακισμένου. Ο άλλος παίκτης σε αυτό το παιχνίδι δεν είναι το Ηνωμένο Βασίλειο αλλά οποιοδήποτε κράτος μέλος. Δεν τελειώνει με το Brexit: Μετά το Ηνωμένο Βασίλειο, άλλες χώρες (δεν γνωρίζουμε πόσες και έτσι το παιχνίδι μπορεί να παίζεται για πάντα) μπορεί να μπουν στον πειρασμό να αναζητήσουν μια έξοδο από την ΕΕ υπό ευνοϊκούς όρους, δηλαδή διατηρώντας τα εμπορικά οφέλη, αλλά χωρίς να ακολουθούν πολλούς κανονισμούς. Σε ένα τέτοιο παιχνίδι, το να μην συνεργαστούν και πάλι είναι πάντα η στρατηγική με το μικρότερο ρίσκο και για τους δύο παίκτες, αλλά η συνεργασία φαίνεται πιο λογική σαν επιλογή (και συμβαίνει συχνότερα στα πειράματα) απ’ ό,τι σε ένα δίλημμα του φυλακισμένου που συμβαίνει μόνο μία φορά: Η επανάληψη καθιστά πιο πιθανό ότι και η άλλη πλευρά θα συνεργαστεί και θα προκύψει ένα αμοιβαία ευεργετικό πρότυπο.

 Εάν όμως ο παίκτης κράτος-μέλος αποφασίσει να μη συνεργαστεί  - δηλαδή όταν αρνηθεί να συμβιβαστεί - είναι λογικό η παίκτρια ΕΕ να προχωρήσει σε μία στρατηγική τιμωρίας, αρνούμενη να συνεργαστεί σε κάθε αλληλεπίδραση μετά την επιλογή του άλλου παίκτη.

 Στο παιχνίδι που παίζει η ΕΕ, κάποιες παραχωρήσεις έχουν νόημα εάν η Βρετανία συνεργαστεί -για παράδειγμα, αν το Ηνωμένο Βασίλειο αποδεχτεί το ιρλανδικό backstop ή κάποια άλλη μορφή απώλειας κυριαρχίας σε αντάλλαγμα για το συνεχές εμπόριο με ευνοϊκούς όρους. Ωστόσο, δεν έχουν νόημα εάν η Βρετανία δεν συνεργαστεί (δηλαδή, αν απειλήσει να φύγει χωρίς συμφωνία και αρνηθεί το backstop).

 Αν τα δύο μέρη συνεχίσουν να παίζουν τα ξεχωριστά τους παιχνίδια, το να μην υπάρξει συμφωνία είναι το πιθανότερο σενάριο. Ένας συμβιβασμός (υπό τους όρους της μίας ή της άλλης πλευράς) είναι δυνατός μόνο εάν ένα από τα μέρη αποδεχτεί το είδος παιχνιδιού της άλλης. Αυτό είναι ακόμη δυνατό ακόμη και σε αυτό το στάδιο της διαδικασίας του Brexit. Ωστόσο, η αποδοχή της προοπτικής της ΕΕ φαίνεται να είναι κάτι δύσκολο για το κοινοβούλιο του Ηνωμένου Βασιλείου, επειδή θεωρεί το Brexit ως μια εφάπαξ διαπραγμάτευση. Για τον ίδιο λόγο, είναι δύσκολο για την ΕΕ να δεχθεί την προοπτική της Βρετανίας: Η ΕΕ γνωρίζει ότι το παιχνίδι μπορεί να συνεχιστεί και με άλλα μέλη.

 Εάν έπρεπε να στοιχηματίσω για το ποιο θα είναι το αποτέλεσμα με βάση μόνο τη θεωρία των παιγνίων και όχι το σύνθετο δίκτυο προσωπικών προτιμήσεων και φιλοδοξιών που είναι προφανές ότι υπάρχει από τον τρόπο κάλυψης της διαδικασίας του Brexit, θα έβαζα τα χρήματά μου στο σενάριο τη μη συμφωνίας.

 Του Leonid Bershidsky

 http://www.capital.gr/bloomberg-view/3341082/i-theoria-ton-paignion-bgazei-brexit-xoris-sumfonia?fbclid=IwAR2aIqoRUE_4MfRyeCG_O0pOQIGur_X_reoeDpuytwx06KK4Xi_HZRWf9eA

31/1/2019