Alexander Borodin.



Ο Αλεξάντρ Πορφίριεβιτς Μποροντίν (Alexander Porfiryevich Borodin, ρωσικά: Алекса́ндр Порфи́рьевич Бороди́н [προφ. ɐlʲɪkˈsandr pɐrˈfʲi rʲjɪvʲɪtɕ bərɐˈdʲin], Αγία Πετρούπολη 12/11/1833 – Αγία Πετρούπολη 22/2/1887) ήταν γεωργιανής καταγωγής Ρώσος συνθέτης της ρομαντικής εποχής. Ο Μποροντίν ο οποίος ήταν, επίσης, γιατρός και εξαίρετος χημικός, υπήρξε μέλος της περίφημης Ομάδας των Πέντε, ενός συνόλου επιφανών μουσικών αφιερωμένων στη δημιουργία «καθαρής», ρωσικής κλασσικής μουσικής.  Είναι εντυπωσιακό το γεγονός ότι, οι πολύ αξιόλογες συνθέσεις του Μποροντίν, που τον τοποθετούν ανάμεσα στους κορυφαίους συνθέτες της πατρίδας του, δεν ήταν γι’ αυτόν παρά ένα μέσον ανάπαυλας από το επιστημονικό του έργο, στο οποίο αφιερώθηκε σχεδόν ολοκληρωτικά. 
Aleksandr Borodin, in full Aleksandr Porfiryevich Borodin, (born Oct. 31 [Nov. 12, New Style], 1833, St. Petersburg, Russia—died Feb. 15 [Feb. 27], 1887, St. Petersburg), major Russian nationalist composer of the 19th century. He was also a scientist notable for his research on aldehydes.
Borodin’s father was a Georgian prince and his mother an army doctor’s wife, and he was reared in comfortable circumstances. His gift for languages and music was evident early on, and as a schoolboy he learned to play the piano, flute, and cello and to compose music. From 1850 to 1856 he studied at the Medico-Surgical Academy, specializing in chemistry, and received a doctorate in 1858. From 1859 to 1862 he studied in western Europe. On his return to Russia he became adjunct professor of chemistry at the Medico-Surgical Academy and full professor in 1864. From this period dates his first major work, the Symphony No. 1 in E-flat Major (1862–67), written as a result of his acquaintance with Mily Balakirev, of whose circle (The Five) he was a member, along with Nikolay Rimsky-Korsakov, Modest Mussorgsky, and César Cui. Borodin began his Symphony No. 2 in B Minor in 1869, when he also began work on his operatic masterpiece, Prince Igor (completed posthumously by Rimsky-Korsakov and Aleksandr Glazunov). Act II of Prince Igor contains the often-played “Polovtsian Dances.”He also found time to write two string quartets, a dozen remarkable songs, the unfinished Symphony No. 3 in A Minor, and his tone poem In the Steppes of Central Asia.
Borodin’s musical work was never more than relaxation from his scientific work. In addition to his research and teaching, he helped found medical courses for women in 1872. In the 1880s pressures of work and ill health left him little time for composition. He died suddenly while at a ball.
Borodin’s compositions place him in the front rank of Russian composers. He had a strong lyric vein but also was noted for his handling of heroic subjects. He had an unusually fine rhythmic sense and excelled in the use of orchestral colour and in the evocation of distant places. In his symphonies and string quartets—among the finest of the Romantic era—he developed a formal structure in which the musical material of a movement was derived from a single initial motif. His melodies reflect the character of Russian folk melodies, and like other composers of the Russian national school he used striking harmonies unconventional in western European music. 

Alexander Porfiryevich Borodin (Russian: Алекса́ндр Порфи́рьевич Бороди́н, IPA: [ɐlʲɪkˈsandr pɐrˈfʲi rʲjɪvʲɪtɕ bərɐˈdʲin](About this soundlisten);[1] 12 November 1833 – 27 February 1887)[2] was a Russian chemist and Romantic musical composer of Georgian ancestry. He was one of the prominent 19th-century composers known as "The Mighty Handful", a group dedicated to producing a uniquely Russian kind of classical music, rather than imitating earlier Western European models.[3][4][5] Borodin is known best for his symphonies, his two string quartets, the tone poem In the Steppes of Central Asia and his opera Prince Igor. Music from Prince Igor and his string quartets was later adapted for the US musical Kismet.

A doctor and chemist by profession, Borodin made important early contributions to organic chemistry. Although he is presently known better as a composer, during his lifetime, he regarded medicine and science as his primary occupations, only practising music and composition in his spare time or when he was ill.[6] As a chemist, Borodin is known best for his work concerning organic synthesis, including being among the first chemists to demonstrate nucleophilic substitution, as well as being the co-discoverer of the aldol reaction. Borodin was a promoter of education in Russia and founded the School of Medicine for Women in Saint Petersburg, where he taught until 1885.

Family and education 

Borodin was born in Saint Petersburg as an illegitimate son of a 62-year-old Georgian nobleman, Luka Stepanovich Gedevanishvili, and a married 25-year-old Russian woman, Evdokia Konstantinovna Antonova. Due to the circumstances of Alexander's birth, the nobleman had him registered as the son of one of his Russian serfs, Porfiry Borodin, hence the composer's Russian last name. As a result of this registration, both Alexander and his nominal Russian father Porfiry were officially serfs of Alexander's biological father Luka. The Georgian father emancipated Alexander from serfdom when he was 7 years old and provided housing and money for him and his mother. Despite this, Alexander was never publicly recognized by his mother, who was referred to by young Borodin as his "aunt".[7][8]
Despite his status as a commoner, Borodin was well provided for by his Georgian father and grew up in a large four-storey house, which was gifted to Alexander and his "aunt" by the nobleman.[9] Although his registration prevented enrollment in a proper gymnasium, Borodin received good education in all of the subjects through private tutors at home. During 1850 he enrolled in the Medical–Surgical Academy in Saint Petersburg, which was later the workplace of Ivan Pavlov, and pursued a career in chemistry. On graduation he spent a year as surgeon in a military hospital, followed by three years of advanced scientific study in western Europe.
During 1862 Borodin returned to Saint Petersburg to begin a professorship of chemistry at the Imperial Medical-Surgical Academy[10] and spent the remainder of his scientific career in research, lecturing and overseeing the education of others. Eventually, he established medical courses for women (1872).
He began taking lessons in composition from Mily Balakirev during 1862. He married Ekaterina Protopopova, a pianist, during 1863, and had at least one daughter, named Gania.[11] Music remained a secondary vocation for Borodin besides his main career as a chemist and physician. He suffered poor health, having overcome cholera and several minor heart failures. He died suddenly during a ball at the Academy, and was interred in Tikhvin Cemetery at the Alexander Nevsky Monastery in Saint Petersburg.

Career as a chemist 

In his profession Borodin gained great respect, being particularly noted for his work on aldehydes.[12] Between 1859 and 1862 Borodin had a postdoctoral position in Heidelberg. He worked in the laboratory of Emil Erlenmeyer working on benzene derivatives. He also spent time in Pisa, working on halocarbons. One experiment published during 1862 described the first nucleophilic displacement of chlorine by fluorine in benzoyl chloride.[13] The radical halodecarboxylation of aliphatic carboxylic acids was first demonstrated by Borodin during 1861 by his synthesis of methyl bromide from silver acetate.[14][15] It was Heinz Hunsdiecker and his wife Cläre, however, who developed Borodin's work into a general method, for which they were granted a US patent during 1939,[16] and which they published in the journal Chemische Berichte during 1942.[17] The method is generally known as either the Hunsdiecker reaction or the Hunsdiecker–Borodin reaction.[15]
During 1862, Borodin returned to the Medical–Surgical Academy (now known as the S.M. Kirov Military Medical Academy), and accepted a professorship of chemistry. He worked on self-condensation of small aldehydes in a process now known as the aldol reaction, the discovery of which is jointly credited to Borodin and Charles-Adolphe Wurtz.[18][19] Borodin investigated the condensation of valerian aldehyde and oenanth aldehyde, which was reported by von Richter during 1869.[20][21] During 1873, he described his work to the Russian Chemical Society[22] and noted similarities with compounds recently reported by Wurtz.[23][24][25]
He published his last full article during 1875 on reactions of amides and his last publication concerned a method for the identification of urea in animal urine.
His successor as chemistry professor of the Medical-Surgical academy was his son-in-law and fellow chemist, Alexander Dianin.

Musical avocation 

Opera and orchestral works

Borodin met Mily Balakirev during 1862. While under Balakirev's tutelage in composition he began his Symphony No. 1 in E-flat major; it was first performed during 1869, with Balakirev conducting. During that same year Borodin started on his Symphony No. 2 in B minor, which was not particularly successful at its premiere during 1877 under Eduard Nápravník, but with some minor re-orchestration received a successful performance during 1879 by the Free Music School by Rimsky-Korsakov's direction. During 1880 he composed the popular symphonic poem In the Steppes of Central Asia. Two years later he began composing a third symphony, but left it unfinished at his death; two movements of it were later completed and orchestrated by Alexander Glazunov.
During 1868 Borodin became distracted from initial work on the second symphony by preoccupation with the operaPrince Igor, which is considered by some to be his most significant work and one of the most important historical Russian operas. It contains the Polovtsian Dances, often performed as a stand-alone concert work forming what is probably Borodin's best-known composition. Borodin left the opera (and a few other works) incomplete at his death.
Prince Igor was completed posthumously by Rimsky-Korsakov and Glazunov. It is set in the 12th century, when the Russians, commanded by Prince Igor of Seversk, determined to conquer the barbarous Polovtsians by travelling eastward across the Steppes. The Polovtsians were apparently a nomadic tribe originally of Turkish origin who habitually attacked southern Russia. A full solar eclipse early during the first act foreshadows an ominous outcome to the invasion. Prince Igor's troops are defeated. The story tells of the capture of Prince Igor, and his son, Vladimir, of Russia by Polovtsian chief Khan Konchak, who entertains his prisoners lavishly and orders his slaves to perform the famous 'Polovtsian Dances', which provide a thrilling climax to the second act. The second half of the opera finds Prince Igor returning to his homeland, but rather than finding himself in disgrace, he is welcomed home by the townspeople and by his wife, Yaroslavna. Although for a while rarely performed in its entirety outside of Russia, this opera has received two notable new productions recently, one at the Bolshoi State Opera and Ballet Company in Russia during 2013, and one at the Metropolitan Opera Company of New York City during 2014.[26][27]

Chamber music 

No other member of the Balakirev circle identified himself so much with absolute music as did Borodin in his two string quartets, and in his many earlier chamber compositions. Himself a cellist, he was an enthusiastic chamber music player, an interest that increased during his chemical studies in Heidelberg between 1859 and 1861. This early period yielded, among other chamber works, a string sextet and a piano quintet. In thematic structure and instrumental texture he based his pieces on those of Felix Mendelssohn.[28]
During 1875 Borodin started his First String Quartet, much to the displeasure of Mussorgsky and Vladimir Stasov. That Borodin did so in the company of The Five, who were hostile to chamber music, demonstrates his independence. From the First Quartet onward, he displayed mastery of the form. His Second Quartet, in which his strong lyricism is represented in the popular "Nocturne", followed during 1881. The First Quartet is richer in changes of mood. The Second Quartet has a more uniform atmosphere and expression.[28]

Musical legacy 


Main article:
 List of compositions by Alexander Borodin

Borodin's fame outside the Russian Empire was made possible during his lifetime by Franz Liszt, who arranged a performance of the Symphony No. 1 in Germany during 1880, and by the Comtesse de Mercy-Argenteau in Belgium and France. His music is noted for its strong lyricism and rich harmonies. Along with some influences from Western composers, as a member of The Five his music has also a Russian style. His passionate music and unusual harmonies proved to have a lasting influence on the younger French composers Debussy and Ravel (in homage, the latter composed during 1913 a piano piece entitled "À la manière de Borodine").
The evocative characteristics of Borodin's music made possible the adaptation of his compositions in the 1953 musical Kismet, by Robert Wright and George Forrest, notably in the songs "Stranger in Paradise" and "And This Is My Beloved". During 1954, Borodin was posthumously awarded a Tony Award for this show.
Borodin's music is full of romantic charm and enticing melody, and much of it also rings with the pageantry and landscape of old Russia; of onion-domed churches, richly decorated icons, and the vastness of the land. (Betty Fry) 
         VIDEOS         

  1. 

 \
 (VIDEO: olla-vogala)

String Quartet No. 2 in D major, written in 1881.

Composer: Alexander Porfiryevich Borodin
(12 November 1833 -- 27 February 1887)
- Performers: Borodin String Quartet - Year of recording: 1980 .
00:00 - I. Allegro moderato in D major and 2/2 time 08:26 - II. Scherzo. Allegro in F major and 3/4 time 13:19 - III. Notturno (Nocturne): Andante in A major and 3/4 time 22:03 - IV. Finale: Andante — Vivace in D major and 2/4 time

    2. 


  (VIDEO: olla-vogala)

String Quartet No. 1 in A major, written in 1874-1879.
- Composer: Alexander Porfiryevich Borodin
(12 November 1833 -- 27 February 1887)
- Performers: Moscow String Quartet - Year of recording: 1995
00:00 - I. Moderato 13:58 - II. Andante con moto
22:28 - III. Scherzo. Prestissimo 28:24 - IV. Finale. Andante. Allegro Risoluto

  3. 
Alexander Borodin,
2) Polovtsian dances with Chorus
Orchestral Pictures from Russia,
USSR Symphony Orchestra - Evgeny Svetlanov
1998 Musical Heritage Society 

 4. 
(VIDEO:  ThePochaccos)

Τραγούδι: Requiem.
Καλλιτέχνης: Philharmonia Orchestra.
Άλμπουμ: Borodin - Requiem, Polovtsian Dances, In the Steppes of Central A.
Performance by BBC Symphony Chorus, Philharmonia Orchestra, Geoffrey Simon.

  5.1. 

(VIDEO:EuroArtsChannel) 

Kirov Opera: Alexander Borodin 

From the Mariinsky Theatre in St. Petersburg, Russia (1998)
Kirov Opera Company & Kirov Ballet
Valery Gergiev - conductor
Yevgeny Sokovnin, Irkin Sabitov - stage direction
Soloists: 
Nikolai Putilin - Igor Sviatoslavich, Prince of Severesk (Prince Igor)
Galina Gorchakova - Yaroslavna (his second wife)
Jevgenij Akimov - Vladimir Igorievich (his son by his first marriage)
Sergei Aleksashkin - Vladimir Yaroslavich
Nikolai Gassiev & Grigory Karasev - Skula & Yeroshka (two gudlock players)
Vladimir Vaneev - Konchak (Polovtsian Khan)
Olga Borodina - Konchakovna (daugther of Khan Konchak)
Valery Lebed - Ovlur (a Christian Polovtsian)
Tatiana Pavlovskaya - A Polovtsian Maiden
Alexander Porfiryevich Borodin - Prince Igor
Opera in four acts with prologue
Libretto by Alexander Porfiryevich Borodin, based on "The Song of Igor's Campaign".
 1:50 Overture - The cathedral square in the ancient city of Putivl.12:01 Prologue. 32:39 Act I. 

  5.2. 


Kirov Opera: Alexander Borodin 

0:00 Act II, scene 1 - The prince court of Vladimir Galitsky in Putivl. 
16:32 Act II, scene 2 - A room in Yaroslavna's palace. 
48:09 Act III - The Polovtsian camp. 
1:12:34 Act IV - The city wall in the ruins of Putivl at dawn.


Αλέξανδρου Μποροντίν: 
Ο πρίγκιπας Ιγκόρ”.

Έκλεισαν κοντά εκατό χρόνια αφότου η όπερα του Μποροντίν παρουσιάστηκε για πρώτη φορά από την Μητροπολιτική Όπερα της Νέας Υόρκης το 1915. Έκτοτε, ύστερα από αρκετές επιτυχημένες παραστάσεις, αποσύρθηκε για να ξαναπαιχτεί μετά από 99 χρόνια!

Ο Αλέξανδρος Μποροντίν (1833 – 1887) δεν ήταν μόνο μουσικός, σπούδασε χημεία και η κύρια εργασία του ήταν χημικός. Φυσικά, παράλληλα σπούδασε και μουσική, κάτι στο οποίο δεν ήταν μόνος ανάμεσα στους Ρώσους μουσουργούς της εποχής του. Ένας άλλος, για παράδειγμα, ήταν ο φίλος του Μοδέστος Μουσόρσγκυ, αυτός τέλειωσε τη Στρατιωτική Ακαδημία και γνωρίστηκε με τον Μποροντίν όταν υπηρετούσαν μαζί σ’ ένα στρατιωτικό νοσοκομείο. Ακόμα ένας Ρώσος μουσουργός που είχε διαφορετικό κύριο επάγγελμα ήταν ο Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακωφ, ο οποίος ήταν αξιωματικός του Ναυτικού και σχετίστηκε με τον Αλέξανδρο Μποροντίν με άλλον τρόπο. “Ο πρίγκιπας Ιγκόρ”, η μοναδική όπερα του Μποροντίν, έμεινε ατέλειωτη σε διάφορα σημεία μετά το θάνατό του και ο Ρίμσκυ-Κόρσακωφ τέλειωσε την ενορχήστρωση, που σ’ αυτήν όμως συνεργάστηκε και ο Αλέξανδρος Γκλαζουνώφ. Ο τελευταίος Ρώσος συνθέτης που έβαλε κάτι για να τελειώσει “Ο πρίγκιπας Ιγκόρ” ήταν ο Πάβελ Σμέλκωφ, ο οποίος γεννήθηκε το 1976! Αυτός τέλειωσε τον μονόλογο της τρίτης πράξης, ο οποίος ακούστηκε και στην τωρινή παρουσίαση του έργου από την Μητροπολιτική Όπερα.

Ύστερα από τόσες παρεμβάσεις θα αναρωτηθεί κανείς τι έγραψε ο Μποροντίν και τι ανήκει στους άλλους; Η απάντηση είναι ηξησαφιξική: η γραφή του “Ιγκόρ” από τον Μποροντίν αποτελείται από 9.581 μουσικές γραμμές ή μπάρες. Ο Ρίμσκυ-Κόρσακωφ αφαίρεσε 1.787 και πρόσθεσε, μαζί με τον Γκλαζουνώφ, 1.716 μπάρες, δηλαδή αφαίρεσαν μόνο 62 μουσικές γραμμές. Κατά μίαν άλλη εκτίμηση, όλη η μουσική του “Ιγκόρ” αναθεωρήθηκε, αλλά το ύφος της όπερας μαζί με την τεχνική και ασφαλώς την έμπνευση ανήκει ολοκληρωτικά στον Μποροντίν. Τέλος, για τον θεατή-ακροατή αυτό που έχει σημασία είναι το αποτέλεσμα και αυτό είναι εντυπωσιακό.

Η όπερα του Μποροντίν είναι βασισμένη στο ρωσικό ανώνυμο έπος του 13ου αιώνα Η ιστορία της εκστρατείας του πρίγκιπα Ιγκόρ*, ο οποίος είναι ιστορικό πρόσωπο, το λιμπρέτο το έγραψε ο ίδιος ο συνθέτης. Άφησε και άλλα έργα, όπως μουσική δωματίου, συμφωνίες και το συμφωνικό ποίημα  Στις στέππες της Κεντρικής Ασίας.Αυτό όμως που τον έκανε διάσημο είναι η όπερά του. Σε ό,τι δε αφορά τους πολοβιτσιανούς χορούς του μπαλλέτου, αυτοί συμπεριλαμβάνονται στο ρεπερτόριο όλων των συμφωνικών ορχηστρών του κόσμου.

Παρότι δεν παιζόταν στην Μητροπολιτική Όπερα για σχεδόν έναν ολόκληρο αιώνα, Ο πρίγκιπας Ιγκόρ είχε πάντα απήχηση και ανεβαζόταν από πάμπολες άλλες γνωστές οπερατικές σκηνές στην Ευρώπη και σε άλλες ηπείρους. Ακόμα και από την δική μας Λυρική Σκηνή είχε ανεβαστεί το 1961, με Ιγκόρ έναν Ρώσο, Πόποβιτς, τον Πέτρο Χοϊδά και το Νίκο Παπαχρήστο στους άλλους δύο ρόλους βαθύφωνου. Στους γυναικείους ρόλους ήταν η Κερεστετζή και Μορονιού.  Τον ρόλο του Βλαδιμίρ τραγούδησε ο τενόρος Νίκος Χατζηνικολάου, ο οποίος διανύει μεν την ένατη δεκαετία του βίου του, αλλά θαλερότατος αρνείται ν’ αφήσει να τον … πάρουνε τα χρόνια, και συνεχίζει να είναι χειμερινός κολυμβητής! Διευθυντής της ορχήστρας ήταν ο Αντρέας Παρίδης.

Μία από τις αιτίες απουσίας του “Ιγκόρ” από την σκηνή της Μητροπολιτική, σκέφτηκα, μπορεί να είναι η ιδιομορφία του έργου λόγω της πλοκής. Μόνο ο Πρόλογος και η τελευταία πράξη εκτυλίσσονται στο παρόν των ερμηνευτών. Ολόκληρη η πρώτη πράξη διαρκείας -μαζί με τον Πρόλογο- δυόμισυ ωρών, αποτελείται από αναθυμήματα του Ιγκόρ (πρώτος βαθύφωνος) ενώ έχει πέσει πληγωμένος στο πεδίον της μάχης.

Η σκηνή ανοίγει με τον Πρόλογο, όπου ο Ιγκόρ ετοιμάζει τους Βογιάρους (ευγενείς) να εκστρατεύσουν εναντίον των Πολοβιτσιάνων (του λαού) με αρχηγό τον Χαν Κότσακ (δεύτερος βαθύφωνος). Στη διάρκεια επιθεώρησης του στρατού γίνεται έκλειψη ηλίου, η οποία εκλαμβάνεται ως κακός οιωνός και τόσο η σύζυγος του Πρίγκιπα, Γιαροσλάβνα (σοπράνο) όσο και οι άλλοι προεστοί προτρέπουν τον Ιγκόρ να μην εκστρατεύσει. Αυτός αντιτείνει ότι η πόλη τους βρίσκεται σε κίνδυνο και φεύγει με το στρατό να αντιμετωπίσει τους Πολοβιτσιάνους.

Η ήττα του Ιγκόρ από τους πολυπληθέστερους εχθρούς είναι ολοκληρωτική. Πέφτει τραυματισμένος και συλλαμβάνεται. Η σκηνή του πεδίου της μάχης είναι όντως καταπληκτική: ένας απέραντος κάμπος κατάφυτος από ολάνθιστες παπαρούνες. Προφανώς αυτές συμβολίζουν το αίμα των σκοτωμένων Βογιάρων αλλά, αντιθετικά, και το μέγεθος της θλίψης: να πεθάνουν την άνοιξη όταν ξαναγεννιέται η φύση.

Εκεί πεσμένος ο Ιγκόρ αναθυμάται και σηκώνονται (θαρρείς ανασταίνονται) μέσα από τις παπαρούνες οι διάφοροι ερμηνευτές,  τραγουδάνε το μέρος τους και εκτυλίσσονται τα διάφορα επεισόδια της Πρώτης πράξης. Ύστερα ξαπλώνουν πάλι και χάνονται μέσα στις παπαρούνες. Σε μία από τις σκηνές έχουμε και δύο από τα ντουέτα της όπερας, εντελώς μοντέρνα συγκρινόμενα με τους συνδυασμούς φωνών της ιταλικής όπερας του βερισμού και του μπελκάντο. Το ένα είναι μεταξύ των δύο βαθύφωνων αντιπάλων: του νικημένου Ιγκόρ και του νικητή Χαν Κόντσακ. Το άλλο μεταξύ του γιου του Ιγκόρ, Βλαντιμίρ (τενόρος) και της Κοντσάκοβνα (μέτζο σοπράνο) κόρης του Χαν Κόντσακ που είναι ερωτευμένη με τον Βλαντιμίρ.

Πίσω, στην πόλη του Πούτβιλ, ο Ιγκόρ έχει αφήσει την σύζυγό του Γιαροσλάβνα και τον κουνιάδο του, ραδιούργο και αρριβίστα πρίγκιπα Γκαλίτσκυ (τρίτος βαθύφωνος). Αυτός παροτρύνει την πριγκίπισσα Υαροσλάβνα να ξεχάσει τον Ιγκόρ γιατί έχει σκοτωθεί και να αναλάβει εκείνος μαζί της την πόλη. Εκείνη όμως, πιστή ως άλλη Πηνελόπη, πιστεύει πάντα στην επιστροφή του Ιγκόρ.

Η πόλη είναι κατεστραμμένη. Η Πριγκίπισσα κλαίει απαρηγόρητη. Ξαφνικά όμως επιστρέφει ο Ιγκόρ που έχει δραπετεύσει και ζητάει από όλους να δοθούν στο χτίσιμο της Πούτβιλ και της ζωής τους από την αρχή.

Εκπληκτικά εντυπωσιακή είναι η οπερατική απομίμηση της καταστροφής της πόλης: μια τρομερή έκρηξη με ξαφνικές φωτιές και ερείπια που κατατρομάζει τους ανίδεους θεατές που δεν το περιμένουν, και αφήνει τα σκηνικά έναν κατεστραμμένο σωρό άμορφης μάζας! Φαίνεται πως όταν διατίθενται χρήματα για μια σωστή παράσταση όπερας όλα είναι μπορετά, ακόμα και η απομίμηση μιας καταστροφής. Αρκεί αυτή να μην είναι οικονομική, όπως έγινε με τις όπερες του Βάγκνερ από τον αυστριακό Αυτοκράτορα που χρεωκόπησε τη χώρα!

Ο μαέστρος, Τζαναντρέα Νοσέντα, καθώς και όλοι οι τραγουδιστές ήταν αντάξιοι του ρόλου τους. Ιδιαίτερα εντυπωσιακά ήταν τα χορωδιακά του “Ιγκόρ”.

Σε ό,τι αφορά την μουσική της ορχήστρας -αλλά και την φωνητική- την χαρακτηρίζει ένας ρομαντικός εξωτισμός όπου κυριαρχεί η αρμονική κλίμακα (ελάσσων) άμεσης ανταπόκρισης στον ακροατή-θεατή. Η δε μουσική της ορχήστρας μένει πάντα διακριτικά σε δευτερεύουσα θέση, αφήνοντας να κυριαρχούν οι φωνές, είτε είναι οι σολίστες είτε η χορωδία.

Η όπερα τραγουδήθηκε στα ρωσικά, ενώ οι μονωδοί και οι τεχνικοί κατάγονταν από διάφορες χώρες: Οξάνα Ντίκα, σοπράνο (Ουκρανία), Ανίτα Ρακεβελισβίλι, μέτζο σοπράνο (Γεωργία), Ίλντα Αντμπρασάκωφ, βαθύφωνος (Ρωσία), Στέφαν Κοτσάν, βαθύφωνος (Σλοβακία), Μιχαήλ Πετρένκο, βαθύφωνος (Ρωσία), Σεργκέι Σεμισκούρ, τενόρος (Ρωσία). Επίσης Ρώσοι ήταν οι: Ντιμίτρι Τσερνιάκωφ, σκηνογράφος, Γκλεμπ Φιλτστίνσκυ, τεχνικός φωτισμού και Ελένα Ζαΐτσεβα, ενδυματολόγος• ο χορογράφος, Ίτζικ Γκαλίλι, ήταν από το Ισραήλ και ο μαέστρος Τζαναντρέα Νοσέντα από το Μιλάνο.
_________

* O Mποροντίν ανήκει στην περίφημη εκσυγχρονιστική-εθνικιστική ομάδα των ”Τρομερών ή Μέγιστων Πέντε”. Έτσι έγιναν γνωστοί οι πέντε Ρώσοι συνθέτε οι οποίοι υπέγραψαν συμφωνία μεταξύ τους να προβάλλουν -εμπνεόμενοι- μόνο  την ρωσική ιστορία και τα ρωσικά λαϊκά (δημοτικά για εμάς) τραγούδια. Οι υπόλοιποι τέσσερις είναι: Νικολάι Ρίμσκυ-Κόρσακωφ, Μοδέστος Πέτροβιτς Μουσόργκσκυ, Αλέξανδρος Γκλαζουνώφ,  Καίσαρ Αντόνοβιτς Κουΐ, λιθουανο-γαλλικής καταγωγής (και αυτός στρατιωτικός) και ο αρχηγός της παρέας και εμπνευστής της ιδέας Μίλυ Μπαλακίρεφ.

 Ρήγας Καππάτος

20/3/2014

  6.  
(VIDEO:  miljkmi  )

 Alexandre Borodin  - Petite Suite
(Orchestré par Alexandre Glazunov)

 I. Au Couvent / In the Monastery  [4.49]
II. Intermezzo  [5.28]
III. Mazurka I   [2.51]
IV. Mazurka II  [3.55]
V. Rêverie / Dreams  [2.54]
VI. Sérénade  [2.26]
VI. Finale: Scherzo - Nocturne: Scherzo  [6.52]

 Orchestre symphonique de Göteborg
Neeme Järvi

   7.  

Borodin Alexander Symphonies nos. 1 - 3.  
Slovak Radio Symphony Orchestra

01. Symphony No.1 – Adagio 12:23
02. Symphony No.1 – Prestissimo 7:17
03. Symphony No.1 – Andante 6:13
04. Symphony No.1 - Allegro Molto Vivo 7:17
05. Symphony No.2 – Allegro 6:57
06. Symphony No.2 – Prestissimo 5:01
07. Symphony No.2 – Andante 6:36
08. Symphony No.2 – Allegro 7:00
09. Symphony No.3 - Moderato Assai 7:44
10. Symphony No.3 – Vivo 9:48


  8.  


(VIDEO:  atsusiueno)

  Borodin: Piano Quintet in C minor
Alexander Mndoiantz & Moscow String Quartet
Borodin: Chamber Music

 Piano Quintet in C Minor: I. Andante
Piano Quintet in C Minor: II. Scherzo. Allegro non troppo
Piano Quintet in C Minor: III. Finale. Allegro moderato

   9.  
( VIDEOS: Brilliant Classics)

  Borodin: Complete Piano Music (Full Album).

 00:00:00 Petite Suite: I. Au couvent. Andante religioso (1885)
00:06:03 Petite Suite: II. Intermezzo. Tempo di menuetto (1885) 
00:09:33 Petite Suite: III. Mazurka No. 1, Allegro (1885)
00:12:23 Petite Suite: IV. Mazurka No. 2, Allegretto (1885)
00:16:22 Petite Suite: V. Rêverie. Andante (1885)
00:18:29 Petite Suite: VI. Sérénade. Allegretto (1885)
00:20:40 Petite Suite: VII. Nocturne. Andantino (1885)
00:23:43 Scherzo in A-Flat Major (1885)
00:27:04 Dans les steppes de l’Asie centrale, for Piano Four Hands 
(Arr. Borodin, 1880)
00:34:43 Paraphrases: Prélude (Arr. Borodin, 1878-79)
00:35:29 Paraphrases: Polka (1878-79)
00:36:46 Paraphrases: Marche Funèbre (1878-79)
00:38:26 Paraphrases: Valse (Arr. Borodin, 1878-79)
00:40:25 Paraphrases: Berceuse (Arr. Borodin, 1878-79)
00:42:59 Paraphrases: Galop (Arr. Borodin, 1878-79)
00:44:02 Paraphrases: Gigue (Arr. Borodin, 1878-79)
00:44:50 Paraphrases: Fughetta on B-A-C-H (Arr. Borodin, 1878-79)
00:45:30 Paraphrases: Tarantella (Arr. Borodin, 1878-79)
00:46:52 Paraphrases: Menuetto (Arr. Borodin, 1878-79)
00:47:47 Paraphrases: Valse (Arr. Borodin, 1878-79)
00:49:51 Paraphrases: Requiem (1878-79)
00:53:35 Paraphrases: Carillon (Arr. Borodin, 1878-79)
00:55:11 Paraphrases: Mazurka (Arr. Borodin, 1878-79)
00:56:39 Paraphrases: Fugue Grotesque (Arr. Borodin, 1878-79)
00:57:22 Paraphrases: Cortège Triomphal (Arr. Borodin, 1878-79)
00:59:52 Tarantella in D Major for Piano Four Hands (1862)
01:04:20 Allegretto in D-Flat Major for Piano Four Hands (1861)
01:06:04 Scherzo in E Major for Piano Four Hands (1861)
01:11:04 Adagio patetico in A-Flat Major (1849)
01:15:10 Polka Hélène in D Minor (1843)
01:17:24 À la manière de Borodine (1913)

 Artist:Marco Rapetti (piano) 
featuring: Daniela de Santis, Giampaolo Nuti ,piano four hands.