Venezuela Crisis. (3)
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ:
(1) Η Σύρραξη Είναι Αναπόφευκτη.
(2) Κρίσιμες ώρες περνάει η Βενεζουέλα.
(3) Γιατί η επέμβαση στη Βενεζουέλα δεν είναι... περίπατος.
(4) Ολική επαναφορά των ΗΠΑ στη Λατινική Αμερική.
(5) Ένα ωραίο ηλιόλουστο θερινό απόγευμα του Φεβρουαρίου
στο Καράκας.
1.
Η Σύρραξη Είναι Αναπόφευκτη.
Εάν αντιδράτε όπως εγώ, θα πάθατε αποπληξία την περασμένη εβδομάδα παρακολουθώντας τις ΗΠΑ να ενορχηστρώνουν το πραξικόπημα στην Βενεζουέλα. ΄Ηταν πράγματι φριχτό να βλέπεις την επιχείρηση στην συνεχή εξέλιξή της. Πόσο αδίστακτα και προκλητικά έχουν γίνει αυτά τα κακοποιά υποκείμενα! Διαπράττουν πλέον τις ανομίες τους εντελώς απροκάλυπτα, χωρίς την παραμικρή απόπειρα συγκάλυψης. Βέβαια επιχειρούν να τα εξωραΐσουν με την συνηθισμένη προπαγάνδα. Συσκοτίζουν τα κύρια χαρακτηριστικά. Παρουσιάζουν τον Μαδούρο ως εγκληματία. Φωνάζουν φτηνά συνθήματα παραπλάνησης. Κάποτε μας έλεγαν «Είστε ή μαζί μας ή με τους τρομοκράτες» τώρα λένε « Είτε είστε με τις δυνάμεις της ελευθερίας, ή με τον Μαδούρο και το μακελειό του». Είναι αηδιαστικό.
Είναι αηδιαστικό και αποτροπιαστικό και προκαλεί κατάθλιψη, αλλά υπάρχει κάποιο όφελος από την παρακολούθηση της εξέλιξης αυτής της τραγωδίας, αυτό είναι η αποσαφήνιση, το ξεκαθάρισμα της κατάστασης που επικρατεί στον σημερινό κόσμο. Ξεκαθαρίζει ότι η σύρραξη είναι αναπόφευκτη. Και δεν μιλώ για σύρραξη στην Βενεζουέλα, αν και εκεί είναι πιθανό να εκδηλωθεί. Αυτό που εννοώ είναι μια πολύ μεγαλύτερη σύρραξη. Μιλώ για μιαν παγκόσμια σύρραξη, που θα πρέπει τελικά να εκραγεί μεταξύ δύο ιδεολογικά ασυμβίβαστων στρατοπέδων.
Υπάρχει μια τάξη ανθρώπων που θεωρούν τον πόλεμο ως αναγκαίον και ως υπόθεση ρουτίνας. Ορισμένοι αυτής της τάξης βγάζουν τα λεφτά τους κατασκευάζοντας και πουλώντας βόμβες και όπλα, τανκς και πυραύλους. Αυτοί οι άνθρωποι χρειάζονται πολέμους, αλλιώς δεν βγάζουν λεφτά. ΄Αλλα μέλη αυτής της τάξης πλουτίζουν αρπάζοντας και πουλώντας τον φυσικό πλούτο άλλων ασθενέστερων εθνών. Και αυτοί έχουν την ίδια ανάγκη πολέμων, που θα τους εξασφαλίσουν πρόσβαση και έλεγχο στις πλουτοπαραγωγικές πηγές πιο αδύναμων εθνών. Και άλλοι της ίδιας τάξης κερδίζουν χρήμα υποδουλώνοντας τους φτωχότερους κατοίκους τέτοιων κατακτημένων υποτελών χωρών, βάζοντας τους να δουλεύουν σε εργοστάσια, υπό απάνθρωπες συνθήκες και με ημερομίσθια πείνας. Και άλλα τέλος στοιχεία της ίδιας τάξης είναι οι διεκπεραιωτές , την υπηρετούν στην διακυβέρνηση της χώρας και στα ΜΜΕ.
Αυτοί σχεδιάζουν, οργανώνουν, αγωνίζονται και «πλασάρουν» αυτούς τους πολέμους σε ένα βασικά ανύποπτο κοινό. Όλες αυτές οι ομάδες ανθρώπων έχουν συμπήξει έναν σφιχτοδεμένο σύνολο, δουλεύοντας μαζί για να ελέγξουν και εκμεταλλευτούν τους λαούς του κόσμου για το δικό τους συλλογικό υλικό κέρδος.
Αλλά υπάρχει μια δεύτερη κατηγορία ανθρώπων που βρίσκονται σε αντίθετη πολική θέση από την προηγούμενη. Αυτοί οι άνθρωποι μισούν τον πόλεμο και διψούν για ειρήνη. Απεχθάνονται την ιδέα εκμετάλλευσης των φτωχών. Μισούν την ιδέα του να καταστρέφεις ζωές χάριν του κέρδους. Αυτοί δεν μπορούν και ποτέ δεν θα ανεχθούν τέτοιες πολιτικές εκμετάλλευσης.
Και εδώ βρίσκεται το σημείο της σύγκρουσης. Η μια παράταξη εκμεταλλεύεται τους φτωχούς, καταστρέφει το περιβάλλον και ρυπαίνει την γη, η άλλη νοιάζεται για τους φτωχούς, για το περιβάλλον και για την υγεία του πλανήτη. Η μια κυβερνά με την βία, η άλλη με τις αρχές της ατομικής ελευθερίας, της ισότητας και της δικαιοσύνης.
Αυτή είναι η αναπόφευκτη σύγκρουση, που τελικά θα πρέπει να γίνει. Αυτές οι δυο παρατάξεις θα συγκρουσθούν τελικά, επειδή δεν υπάρχει δυνατότητα συμβιβασμού μεταξύ τους. Εφ’ όσον η μια πυροδοτεί πολέμους και σκοτώνει ανθρώπους για κέρδος, η άλλη πρέπει να αγωνιστεί εναντίον της. Φυσικά αυτός ο αγώνας διεξάγεται ήδη, έχει πράγματι αρχίσει εδώ και πολύ καιρό.
Συγκρούσεις μεταξύ των δύο στρατοπέδων μαίνονταν στην δεκαετία του 1960, με τα κινήματα κατά του πολέμου και υπέρ των πολιτικών δικαιωμάτων, αλλά για μια περίοδο οι αγωνιστές της ειρήνης είχαν γενικά ηττηθεί.
Για κάποιες δεκαετίες οι κυρίαρχοι του κόσμου δρούσαν αχαλίνωτοι, αλλά οι αντιστάσεις ξαναδυναμώνουν και η μάχη ξαναρχίζει.
Προς το παρόν η σύγκρουση διεξάγεται κυρίως στο πεδίο του πολέμου της πληροφόρησης. Ο ειρηνόφιλος κόσμος αγωνίζεται για να αποκαλύψει την αλήθεια για όσα συμβαίνουν σε διάφορες χώρες και οι πολεμοκάπηλοι αγωνίζονται για να κρατήσουν αυτή την αλήθεια κρυφή. Για μερικές δεκαετίες οι κυρίαρχοι διατηρούσαν την υπεροχή στο πεδίο της πληροφορίας και συνήθως κατάφερναν να κρατήσουν κρυφή την αλήθεια για τις πράξεις τους, αλλά τελευταία διαπράττουν λάθη.
΄Ετσι και η επιχείρηση μεταμφίεσης του πραξικοπήματος στην Βενεζουέλα. Είναι κάτι που σαν θέαμα προκαλεί αηδία και απέχθεια, καθώς μάλιστα έγινε σε μεγάλο βαθμό απροκάλυπτα, ανοιχτά. Είθε να αποτύχει, είθε ο Γκουάϊδό να αντιληφθεί πως είναι ένα ανδρείκελο και να μεταμεληθεί, είθε ο λαός της Βενεζουέλας να συσπειρωθεί και να μην ενδώσει στις αμερικανικές ιμπεριαλιστικές προσπάθειες να αποσταθεροποιήσουν το έθνος του. Αλλά εάν αυτό το πραξικόπημα πετύχει να οδηγήσει την Βενεζουέλα στο χάος, μπορεί τελικά να λειτουργήσει σε βάρος των πολεμοκάπηλων. Ολόκληρος ο κόσμος παρακολουθεί το ξετύλιγμα αυτών των γεγονότων. Λαοί όλων των εθνών του κόσμου μπορούν να βλέπουν ακόμα πιο καθαρά τι διαπράττεται από αυτούς τους εγκληματίες και δεν πρόκειται να μείνουν πάντοτε σιωπηλοί.
Οι λαοί είδαν τι έγινε στο Ιράκ, τι έγινε στην Λιβύη, είδαν τι έγινε στην Συρία και τώρα βλέπουν τους ιμπεριαλιστές των ΗΠΑ να πιάνουν δουλειά στην Βενεζουέλα. Κάθε φορά, με κάθε επιδρομή, η αλήθεια για το τι ακριβώς διαπράττεται γίνεται συνεχώς καθαρότερη και αυτή η αναπόφευκτη σύγκρουση έρχεται πιο κοντά.
Ότι η σύγκρουση είναι αναπόφευκτη είναι φανερό. Οι εντάσεις αυξάνονται, ειδικότερα καθώς τα τελευταία χρόνια οι ιμπεριαλιστές έχουν περάσει σε μια φάση μιλιταριστικού παροξυσμού, όπως είναι επίσης προφανές. Αυτό που πιστεύω και δεν είναι τόσο αντιληπτό από τον πολύ κόσμο, ιδιαίτερα από τους ειρηνόφιλους λαούς του πλανήτη, είναι ότι αυτή η σύρραξη θα είναι τελικά απίστευτα βίαιη. Και αυτό είναι το τελευταίο σημείο στο οποίο θα σταθώ σε αυτό το άρθρο.
Ότι αυτή η σύγκρουση θα καταστεί τελικά πολύ βίαιη απορρέει από την ίδια την φύση των πολεμοκάπηλων, οι οποίοι κυβερνούν τον κόσμο σήμερα. Αυτοί οι άνθρωποι σκοτώνουν για κέρδος. Εάν μια πλειάδα ανθρώπων συνασπιστούν για να τους σταματήσουν, ποια νομίζετε πως θα είναι η αντίδρασή τους; Μήπως απλά θα παραιτηθούν; Θα ομολογήσουν τα εγκλήματά τους και θα υποταχτούν στην μοίρα τους; Θα εγκαταλείψουν τις θέσεις εξουσίας αμαχητί;
Γιατί νομίζετε η αστυνομία σε όλο τον Δυτικό Κόσμο έχει στρατιωτικοποιηθεί;
Είναι μήπως, όπως λένε, ένα τυχαίο γεγονός, (« η απειλή της τρομοκρατίας»), το αποτέλεσμα πλεονασμάτων στρατιωτικού εξοπλισμού, ή προετοιμάζονται από πολύ καιρό για έναν λαϊκό ξεσηκωμό; Αυτοί οι άνθρωποι είναι της «μπίζνες» του ελέγχου πληθυσμών. Νομίζετε πως δεν έχουν σκεφτεί το ενδεχόμενο μιας λαϊκής εξέγερσης εναντίον τους; Ασφαλώς και το έχουν εξετάσει. Ξέρουν, όσο καθένας, πως αυτή η σύρραξη είναι αναπόφευκτη και έχουν πάρει τα μέτρα τους, εδώ και καιρό, για να προστατευτούν όταν ξεσπάσει.
Και εδώ ήθελα να σταθώ: ΄Οποιος είναι με την πλευρά την ειρήνης πρέπει να είναι προετοιμασμένος. Η σύγκρουση έρχεται και σύντομα θα κορυφωθεί. Όταν τελικά εκραγεί, ο αγώνας θα είναι μεγάλος και μεγάλη η βία που θα ασκηθεί εναντίον όλων που υψώνουν το ανάστημά τους για ειρήνη και ελευθερία.
Όλοι μας πρέπει να το περιμένουμε και να είμαστε προετοιμασμένοι. Εάν πραγματικά θέλουμε να πετύχουμε να θέσουμε τέρμα στην τυραννία μια για πάντα, θα πρέπει να είμαστε έτοιμοι να την αντιμετωπίσουμε και να την καταβάλλουμε.
Addison Flame, Off-Guardian.org,
Μετάφραση: Μιχαήλ. Στυλιανού
2-2-2019
2.
Κρίσιμες ώρες περνάει η Βενεζουέλα.
Υστερα από ένα δεκαήμερο καταιγιστικών εξελίξεων, η κρίση της Βενεζουέλας διανύει μια κρίσιμη, ενδεχομένως αποφασιστική καμπή. Χθες η αντιπολίτευση είχε προγραμματίσει νέα επίδειξη δύναμης, με συλλαλητήρια σε όλη τη χώρα, ενώ σήμερα εκπνέει η προθεσμία που έθεσαν στον πρόεδρο Νικολάς Μαδούρο Γερμανία, Γαλλία και άλλες ευρωπαϊκές χώρες για πρόωρες προεδρικές εκλογές.
Από τις 23 Ιανουαρίου η χώρα βρίσκεται σε μια άκρως ασταθή κατάσταση δυαδικής εξουσίας. Εκείνη την ημέρα, ένας 35χρονος βουλευτής, ο Χουάν Γκουαϊδό, αυτοανακηρύχθηκε προσωρινός πρόεδρος, χαρακτηρίζοντας δικτάτορα τον Μαδούρο. Ο Γκουαϊδό ήταν άγνωστος στο 80% των ομοεθνών του μέχρι τις 5 Ιανουαρίου, οπότε διορίστηκε πρόεδρος της Εθνοσυνέλευσης, του νομοθετικού σώματος που παραμέρισε ο Μαδούρο, αφού είχε χάσει τις βουλευτικές εκλογές του Δεκεμβρίου του 2015 με ποσοστό 41% έναντι 56% της αντιπολίτευσης. Μέσα σε λίγες ώρες, ο Γκουαϊδό αναγνωρίστηκε από τις ΗΠΑ και άλλες 15 εκ των 35 χωρών της αμερικανικής ηπείρου.
Η αντίδραση του καθεστώτος ήταν μάλλον πλαδαρή, γεγονός που υποδηλώνει εσωτερικές ρωγμές, καθώς οι διαδηλώσεις της αντιπολίτευσης επεκτείνονταν πλέον και σε φτωχογειτονιές που αποτελούσαν παραδοσιακά προπύργια των «τσαβίστας». Ο υπουργός Αμυνας και η στρατιωτική ηγεσία εμφανίστηκαν στο πλευρό του Μαδούρο με καθυστέρηση μιας ημέρας και δεν παρενέβησαν στις διαδηλώσεις. Το δικαστικό σύστημα περιορίστηκε στην απαγόρευση εξόδου και στο «πάγωμα» των λογαριασμών του Γκουαϊδό. Και αυτό, παρά το γεγονός ότι ο τελευταίος καλούσε ανοιχτά τον στρατό να ανατρέψει τον Μαδούρο, ενώ σε ερώτηση δημοσιογράφων για την πιθανότητα στρατιωτικής επέμβασης στη χώρα του από τις ΗΠΑ και τη γειτονική Κολομβία απαντούσε «όλα τα ενδεχόμενα είναι στο τραπέζι», αντιγράφοντας τον Τραμπ. Νωρίτερα ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας του Λευκού Οίκου, Τζον Μπόλτον, είχε ενισχύσει τα σενάρια περί στρατιωτικής εισβολής, αποκαλύπτοντας στις δημοσιογραφικές κάμερες (προφανώς σκόπιμα) το σημειωματάριό του με τις λέξεις «5.000 στρατιώτες στην Κολομβία».
Το δεκαήμερο που ακολούθησε η αντιπολίτευση είχε την πλήρη πρωτοβουλία των κινήσεων, σφίγγοντας σταδιακά τη μέγγενη πάνω στον Μαδούρο. Την Τρίτη, η Εθνοσυνέλευση συνεδρίασε υπό την προεδρία του Γκουαϊδό για να συζητήσει νόμο για τη μεταβίβαση της εξουσίας και να ορίσει διπλωματικούς αντιπροσώπους της στο εξωτερικό. Την Τετάρτη, οργάνωσε δίωρη στάση εργασίας και διαδηλώσεις σε όλα τα αστικά κέντρα εν είδει γενικής πρόβας για τη χθεσινή πανεθνική κινητοποίηση. Παράλληλα, ο Γκουαϊδό ζήτησε από την Τράπεζα της Αγγλίας να εμποδίσει την πρόσβαση του Μαδούρο στα αποθέματα χρυσού της χώρας του, ενώ η Ουάσιγκτον του παρέδιδε τους τραπεζικούς λογαριασμούς της κυβέρνησής του και επέβαλε δρακόντειες κυρώσεις στις εξαγωγές πετρελαίου της Βενεζουέλας.
Με την πλάτη στον τοίχο
Αντιμέτωπος με την «τέλεια καταιγίδα», ο Μαδούρο περιορίστηκε σε τηλεοπτικά διαγγέλματα και επισκέψεις σε στρατιωτικές μονάδες, που υπενθύμιζαν (ή προσπαθούσαν να θωρακίσουν) την υποστήριξη του στρατεύματος. Ο αμφισβητούμενος πρόεδρος έδειξε ότι δεν πατάει γερά στα πόδια του. Ενώ αρχικά διέταξε τους Αμερικανούς διπλωμάτες να αποχωρήσουν εντός 72 ωρών, στη συνέχεια έκανε πίσω, μάλιστα εμφανίστηκε ανοιχτός να συναντηθεί με τον Τραμπ. Ενώ κατήγγειλε την αντιπολίτευση για πραξικόπημα, στη συνέχεια την κάλεσε σε διάλογο και εμφανίστηκε πρόθυμος να οδηγήσει τη χώρα σε πρόωρες βουλευτικές εκλογές. Κάτι που αντιμετωπίστηκε ως «πολύ λίγο, πολύ αργά» από την αντιπολίτευση και τη Δύση, που δεν φαίνεται ότι θα συμβιβαστούν με κάτι λιγότερο από την προκήρυξη προεδρικών εκλογών.
Το υπόβαθρο της εκρηκτικής πολιτικής κρίσης στη Βενεζουέλα είναι, βέβαια, η τραγική οικονομική κατάσταση, με όλα τα συνακόλουθα (εγκληματικότητα, διαφθορά, έξοδος τριών εκατομμυρίων ανθρώπων κ.α.). Επί προεδρίας Ούγο Τσάβες (1999-2013) όχι μόνον περιορίστηκε εντυπωσιακά η φτώχεια, αλλά και πενταπλασιάστηκε το ΑΕΠ της χώρας. Οι επιτυχίες αυτές επέτρεψαν στον Τσάβες να κερδίσει αλλεπάλληλες εκλογικές αναμετρήσεις και δημοψηφίσματα. Η λαϊκή στήριξη ήταν ο αποφασιστικός παράγοντας για την αποτυχία του ολιγαρχικού πραξικοπήματος, το 2002. Ωστόσο τα προβλήματα σιγόβραζαν, καθώς η κυβέρνηση Τσάβες δεν κατάφερε να αλλάξει εκ βάθρων το αναπτυξιακό μοντέλο της χώρας, με τις εξαγωγές πετρελαίου να παραμένουν ο βασικός χρηματοδότης του κράτους.
O Νικολάς Μαδούρο, ο οποίος κέρδισε οριακά τις προεδρικές εκλογές του 2013 (50,6% έναντι 49,1%), αφενός δεν ήταν Τσάβες, αφετέρου είχε την ατυχία να δει τις διεθνείς τιμές του πετρελαίου να καταρρέουν από τα 100 στα 30 δολάρια το βαρέλι. Το οικονομικό επιτελείο του αποδείχθηκε εντελώς ανίκανο να διαχειριστεί τη δύσκολη κατάσταση. Με την εμμονή του να διατηρήσει το «κάρφωμα» του εθνικού νομίσματος στο δολάριο και την αποκλειστική διάθεση δολαρίων από τις κρατικές τράπεζες σε μια χώρα με αχαλίνωτο πληθωρισμό, ωθούσε πολίτες και επιχειρήσεις να αγοράζουν φτηνό δολάριο από το κράτος και να το πουλάνε ακριβότερα στη «μαύρη» αγορά. Το ΑΕΠ συρρικνώθηκε γύρω στο 50% μέσα σε τέσσερα χρόνια, κάτι που δεν έγινε ούτε στην Αμερική της Μεγάλης Υφεσης, ενώ ο πληθωρισμός ξεπέρασε το 1.000.000%, παραπέμποντας στη Δημοκρατία της Βαϊμάρης.
Τούτων δοθέντων, δεν είναι περίεργο που η Βενεζουέλα αποτελεί, εδώ και τουλάχιστον δύο χρόνια, κοινωνικό ηφαίστειο. Οι προσπάθειες για πολιτική έξοδο από την κρίση με διεθνή μεσολάβηση δεν έλειψαν. Η πιο ελπιδοφόρα από αυτές ήταν οι συνομιλίες του φθινόπωρου του 2017 μεταξύ κυβέρνησης και αντιπολίτευσης στον Αγιο Δομίνικο, με βασικό μεσολαβητή τον πρώην πρωθυπουργό της Ισπανίας Χοσέ Λουίς Θαπατέρο. Ωστόσο, η Ουάσιγκτον ενθάρρυνε τον εξόριστο στην Κολομβία πρώην πρόεδρο της Εθνοσυνέλευσης, Χούλιο Μπόρχες, να τορπιλίσει τις διαπραγματεύσεις, τη στιγμή που όλα έδειχναν ότι θα υπάρξει συμφωνία, ώστε να συμμετάσχει η αντιπολίτευση στις προεδρικές εκλογές του 2018. Ο ίδιος ο Θαπατέρο είχε εκφράσει την έκπληξή του για τη στάση των πιο αδιάλλακτων κύκλων της αντιπολίτευσης, οι οποίοι τον χαρακτήρισαν «υπουργό Εξωτερικών του Μαδούρο». Τίποτα δεν δείχνει ότι η νέα πρωτοβουλία της «ομάδας εργασίας» που συγκρότησαν την Πέμπτη η Ε.Ε. και χώρες της Λατινικής Αμερικής θα έχει καλύτερη τύχη.
Μια σύγκρουση διεθνούς σημασίας
Μπορεί η μετεωρική άνοδος του 35χρονου βουλευτή Χουάν Γκουαϊδό να αποτέλεσε έκπληξη, αλλά δεν έπεσε από τον ουρανό. Σύμφωνα με το Associated Press, στα μέσα Δεκεμβρίου, ο Γκουαϊδό μετέβη μυστικά στην Ουάσιγκτον, όπου συναντήθηκε με τον Τζον Μπόλτον. Οι Ηνωμένες Πολιτείες είχαν μεσολαβήσει ώστε οι ηγέτες των δύο αντιμαχόμενων πόλων της αντιπολίτευσης, ο Χούλιο Μπόρχες και ο Λεοπόλντο Λόπες, να δώσουν το «δαχτυλίδι» του προσωρινού προέδρου στον Γκουαϊδό.
Στις 22 Ιανουαρίου, σύμφωνα με τη Wall Street Journal, ο Αμερικανός αντιπρόεδρος Μάικ Πενς τηλεφώνησε στον Γκουαϊδό και του έδωσε το πράσινο φως να αυτοανακηρυχθεί πρόεδρος. Οπως έγραψε η ισπανική El Pais, ο Αμερικανός πρεσβευτής στη Μαδρίτη ενημέρωσε εκ των προτέρων τον Ισπανό υπουργό Εξωτερικών Ζοσέ Μπορέλ και τον κάλεσε να αναγνωρίσει τον Γκουαϊδό. Ο ίδιος ο Μπορέλ εκμυστηρεύθηκε ότι δέχθηκε «ισχυρές πιέσεις» για να διακόψει η Ευρωπαϊκή Ενωση κάθε είδους διάλογο με τον Μαδούρο.
Ολα δείχνουν ότι η πολιτική αλλαγή στο Καράκας είναι θέμα χρόνου. Ο Ντόναλντ Τραμπ ετοιμάζεται να πανηγυρίσει μια νίκη διεθνούς σημασίας εις βάρος πρωτίστως της Ρωσίας, αντισταθμίζοντας την ήττα της Αμερικής στο μέτωπο της Συρίας.
3/2/2019
3.
Γιατί η επέμβαση στη Βενεζουέλα
Γιατί η επέμβαση στη Βενεζουέλα
δεν είναι... περίπατος.
Τα δεδομένα και οι περιορισμοί σε πιθανή προσπάθεια ανατροπής του Μαδούρο μέσω στρατιωτικής επιχείρησης ξένων δυνάμεων. Οι ένοπλες δυνάμεις της χώρας και ο ρόλος του ανάγλυφου.
Με τις ΗΠΑ και μεγάλο τμήμα της Λατινικής Αμερικής να έχει αναγνωρίσει τον ηγέτη της αντιπολίτευσης στην Βενεζουέλα Χουάν Γκουαϊδό ως προσωρινό πρόεδρο, κηρύσσοντας στην διαδικασία τον πρόεδρο Νικολά Μαδούρο ως «παράνομο», η χώρα φαίνεται πως οδεύει σε μια χαοτική και βίαια, αλλαγή ηγεσίας.
Καθώς κλιμακώνεται η ένταση αυξάνονται και οι πιθανότητες να αντιμετωπίσει η Βενεζουέλα στρατιωτική επέμβαση (μια επιλογή που η Ουάσιγκτον έως τώρα αρνείται να βγάλει από το τραπέζι), ειδικά αν το Καράκας αντιδράσει με μαζική βία κατά των διαδηλωτών της αντιπολίτευσης.
Παρά την αδύναμη θέση στην οποία βρίσκονται οι ένοπλες δυνάμεις της Βενεζουέλας, όμως, μια στρατιωτική επιχείρηση στη χώρα είναι απίθανο να είναι μια απλή και απρόσκοπτη διαδικασία.
'Ενας στρατός που αντανακλά την χώρα
Δεν υπάρχει αμφιβολία ότι οι ένοπλες δυνάμεις της Βενεζουέλας βρίσκονται σε σημαντικά εξασθενημένη κατάσταση μετά από χρόνια δυσκολιών και βασάνων στη χώρα. Η κυβέρνηση Μαδούρο μπορεί να έχει την αφοσίωση των ανώτατων αξιωματικών, αλλά δεν μπορεί να εξαρτάται στη στήριξη όλων των βαθμίδων.
Οι άνδρες και οι γυναίκες του στρατού αποτελούν αντανάκλαση της ευρύτερης κοινωνίας της χώρας, η οποία είναι βαθύτατα διχασμένη. Αν η κυβέρνηση διατάξει τον στρατό να προχωρήσει σε βίαια και μεγάλης κλίμακας μέτρα καταστολής των αντικυβερνητικών διαδηλωτών πολλοί στρατιώτες πιθανότατα θα λιποτακτήσουν κατά κύματα. Στην πραγματικότητα, αυτές οι ανησυχίες για την πίστη του στρατού αποθαρρύνουν το Καράκας από το να τον διατάξει να καταστείλει τις διαδηλώσεις και η κυβέρνηση στηρίζεται σε περισσότερο πιστούς, ιδεολογικά, σχηματισμούς, όπως η Εθνική Φρουρά.
Ο στρατός υποφέρει και από ένα κατακλυσμό άλλων προβλημάτων, πολλά από τα οποία υπήρχαν πολύ πριν μπει η χώρα σε κρίση. Η εκπαίδευση, για παράδειγμα, δεν υπήρξε ποτέ ιδιαίτερα εντατική στις Ενοπλες Δυνάμεις, αλλά είναι τώρα ένα εξόφθαλμο πρόβλημα εξαιτίας της έλλειψης σε τρόφιμα και καύσιμα, η οποία κρατά τις στρατιωτικές μονάδες αδρανείς στα στρατόπεδα τους.
Η διαφθορά, ο νεποτισμός και η ευνοιοκρατία έχουν επίσης διαβρώσει την συνολική αποτελεσματικότητα του στρατού. Ο φραξιονισμός παροξύνει αυτά τα μειονεκτήματα, τα οποία έχουν αρχίσει να εμποδίζουν το έλεγχο και τη συνεργασία μεταξύ επιμέρους κλάδων.
Αν εξεταστούν όλες οι παράμετροι ο στρατός ίσως εμφανίζεται ως ένας από τους δυνατότερους στη Λατινική Αμερική, αλλά τα βαθιά προβλήματα που αντιμετωπίζει σημαίνουν ότι έχει περιορισμένη δυνατότητα να υπερασπιστεί τη χώρα αποτελεσματικά σε περίπτωση σοβαρής εξωτερικής επίθεσης. Αντίθετα, είναι πιο πιθανό να συνθλιβεί αν δεχθεί σοβαρή πίεση.
Οι προκλήσεις
Παρ' όλα αυτά υπάρχουν αρκετοί λόγοι για τους οποίους μια εξωτερική στρατιωτική επέμβαση στην Βενεζουέλα δεν θα είναι «περίπατος». Ακόμα και αν ευμεγέθεις ομάδες στρατιωτών ίσως να αρνηθούν να στρέψουν τα όπλα στους πολίτες της χώρας, μια εισβολή θα μπορούσε να τις κινητοποιήσει ώστε να αντισταθούν στον εξωτερικό εχθρό. Και σε αντίθεση με τις ένοπλες δυνάμεις της Λιβύης στην επέμβαση του 2011 που εν τέλει αποκαθήλωσε τον Μ. Καντάφι, ο στρατός της Βενεζουέλας είναι πολύ καλύτερα εξοπλισμένος και απολαμβάνει πολύ πιο ευνοϊκού γεωγραφικού ανάγλυφου. Επιπλέον, η χώρα θα μπορούσε να λάβει εξωτερική βοήθεια από συμμάχους όπως η Ρωσία, κάτι που θα περιέπλεκε ακόμα περισσότερο τα σχέδια επέμβασης.
Οποιαδήποτε στρατιωτική δράση κατά της Βενεζουέλας θα περιλαμβάνει, κατά πάσα πιθανότητα, μια σημαντική αεροπορική εκστρατεία με πρώτο και σημαντικότερο στόχο να εξασφαλίσει υπεροχή στους αιθέρες.
Η μόνη χώρα που είναι εξοπλισμένη για να διεξάγει τέτοια επιχείρηση είναι οι ΗΠΑ. Κολομβία και Βραζιλία, δυο ισχυρά γειτονικά κράτη που αντιτίθενται στην κυβέρνηση Μαδούρο, δεν έχουν τα κατάλληλα αεροσκάφη ώστε να εξουδετερώσουν την Πολεμική Αεροπορία της Βενεζουέλας και την αντιαεροπορική της άμυνα. Ακόμα και αν οι πιλότοι της Βενεζουέλας υπολείπονται σε ικανότητα των αντίστοιχων της Βραζιλίας και της Κολομβίας, διαθέτουν ένα πλεονέκτημα εξαιτίας των καλύτερων πολεμικών αεροσκαφών, ειδικά των ρωσικών Su-30MK2. Η Βραζιλία, για παράδειγμα, μόλις τώρα άρχισε να αντιμετωπίζει την τεχνολογική ανισορροπία, καθώς θα αποκτήσει φέτος τα πρώτα σουηδικά μαχητικά JAS 39E Gripen.
Μια αεροπορική εκστρατεία των ΗΠΑ χωρίς αμφιβολία θα αποδεκατίσει τις αεροπορικές δυνάμεις της Βενεζουέλας, αλλά θα απαιτηθεί σημαντική προσπάθεια για να καταστείλει και να καταστρέψει τις πυροβολαρχίες εδάφους-αέρος. Αυτό θα είναι μια περίπλοκη προσπάθεια, δεδομένου ότι, σε αντίθεση με τις δυνάμεις του Καντάφι, οι μονάδες αεράμυνας της Βενεζουέλας θα επωφελούνται από το γεγονός ότι είναι κινητές και την αφθονία τόσο αστικού περιβάλλοντος, όσο και ζούγκλας. Επιπρόσθετα, ο στρατός της χώρας, ως σύνολο, είναι πολύ μεγάλος, χωρίς να προστεθούν διάφορες παραστρατιωτικές ομάδες, και σχετικά καλά εξοπλισμένος με ελαφρά και βαρέα όπλα. Με αυτές τις δυνάμεις και δεδομένης του εδάφους θα απαιτηθεί παρατεταμένη αεροπορική επιχείρηση για να τις καταστείλει.
Εφιάλτης η διοικητική μέριμνα
Εκτός εάν μια επέμβαση πυροδοτήσει μαζική εξέγερση που θα ανατρέψει γρήγορα την κυβέρνηση, οποιαδήποτε προσπάθεια για εμπλοκή χερσαίων δυνάμεων θα αντιμετωπίσει τα δικά της προβλήματα. Δεδομένου το μεγέθους και του πληθυσμού της Βενεζουέλας θα απαιτηθεί μια ευμεγέθης στρατιωτική δύναμη από την χώρα ή τις χώρες που θα εισβάλλουν. Ενας τέτοιος στρατός θα πρέπει να αντιμετωπίσει το πρόβλημα της πορείας που θα ακολουθήσει στη Βενεζουέλα.
Η απόβαση είναι εγγενώς επικίνδυνη γιατί οι αμφίβιες επιχειρήσεις είναι από τις πλέον περίπλοκες στρατιωτικές επιχειρήσεις. Χερσαία εισβολή από την Κολομβία ή τη Βραζιλία αντιμετωπίζουν δύσκολο ανάγλυφο, περίπλοκο εφοδιασμό και εκτενείς γραμμές ανεφοδιασμού που θα είναι ευάλωτες σε επιθέσεις ανταρτών. Στην πραγματικότητα μια επέμβαση θα μπορούσε γρήγορα να πάρει διαστάσεις μιας εκ των μεγαλύτερων στρατιωτικών επιχειρήσεων παγκοσμίως μετά την εισβολή στο Ιρακ το 2003.
Όλα τα παραπάνω τονίζουν το γιατί μια στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα δεν συγκρίνεται με προηγούμενες στην περιοχή, όπως στη Γρανάδα (1983), την Αϊτή (1994-1995) ή τον Παναμά (1989-1990). Δε είναι επίσης παρόμοια με αυτή του 2011 στην Λιβύη.
Ο πληθυσμός, το μέγεθος, το ανάγλυφο και ο οπλισμός της Βενεζουέλας «εξασφαλίζουν» ότι μια μακρά στρατιωτική επιχείρηση θα είναι σχεδόν αναπόφευκτη αν η αρχική δράση δεν ανατρέψει γρήγορα την κυβέρνηση Μαδούρο ή δεν προκαλέσει την κατάρρευση των ενόπλων δυνάμεων.
Ακόμα και εάν μια επίθεση ήταν επιτυχημένη, οι επικεφαλής της θα αντιμετωπίσουν μια πολύ μπερδεμένη κατάσταση στην οποία θα πρέπει να στραφούν από τις πολεμικές επιχειρήσεις στην στήριξη μιας νέας κυβέρνησης και τις προσπάθειες ανάταξης της κατεστραμμένης οικονομίας και του συστήματος διανομής τροφίμων, χωρίς να αναφερθούμε στην προοπτική να αντιμετωπίσουν πιθανές επιθέσεις και μια παρατεταμένη εξέγερση από δυνάμεις Chavistas που θα χάσουν τα προνόμιά τους. Και υπάρχουν και άλλα πιεστικά ζητήματα, όπως ένα μεταναστευτικό κύμα, οι συνέπειες της σύρραξης στον ενεργειακό τομέα ή μια δυνητική εξάπλωση της βίας.
Για να το θέσουμε απλά, η ανατροπή του Μαδούρο μέσω εξωτερικής επέμβασης είναι απίθανο να προσφέρει μια παράκαμψη στην επίλυση των αμέτρητων προβλημάτων της Βενεζουέλας.
2 Φεβρουαρίου 2019
4.
Ολική επαναφορά των ΗΠΑ
στη Λατινική Αμερική.
Αν και το προηγούμενο διάστημα οι ΗΠΑ είχαν διαρρεύσει ότι σχεδιάζουν στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα, το ενδεχόμενο αυτό δεν μοιάζει πιθανό. Οι λατινοαμερικανικές χώρες που συγκροτούν την Ομάδα της Λίμα, δήλωσαν αντίθετες σε μία στρατιωτική επέμβαση για την ανατροπή του καθεστώτος Μαδούρο. Η Ομάδα της Λίμα συγκροτήθηκε το καλοκαίρι του 2017, με σκοπό την αναζήτηση μιας ειρηνικής επίλυσης στην κρίση που μαστίζει τη λατινοαμερικανική χώρα.
Αποτελείται, μεταξύ άλλων, από τις συντηρητικές κυβερνήσεις της Χιλής, της Αργεντινής και τις υπερδεξιές κυβερνήσεις της Βραζιλίας και της Κολομβίας. Οι χώρες αυτές προφανώς και δεν μπορούν να κατηγορηθούν ως υποστηρικτικές του καθεστώτος Μαδούρο. Σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ αποσαφήνισε τις προθέσεις της Ουάσινγκτον. Ο Τζον Μπόλτον μίλησε για «ειρηνική μετάβαση της εξουσίας στη Βενεζουέλα», όχι για μία στρατιωτική εισβολή.
Επομένως, τι ήταν αυτές οι περίφημες σημειώσεις του Μπόλτον που έκαναν τον γύρο όλων των διεθνών μέσων ενημέρωσης; Οι «απόρρητες σημειώσεις» του αξιωματούχου ήταν σε κοινή θέα στους δημοσιογράφους, κατά τη συνέντευξη τύπου της περασμένης εβδομάδας. Ανέφεραν συγκεκριμένα για ανάπτυξη «5000 χιλιάδων στρατιωτών στην Κολομβία», μιας χώρας που συνορεύει με τη Βενεζουέλα. Μιλώντας με όρους πόκερ, μπορούμε να πούμε πως ο Μπόλτον «μπλόφαρε».
Μπλόφαρε για να επιταχύνει τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα, προκειμένου να πραγματοποιηθεί μία «εκ των έσω» ανατροπή του καθεστώτος. Το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται στη χώρα ευνοεί τα συγκεκριμένα σχέδια. Ο μεταβατικός πρόεδρος Χουάν Γκουαϊδό έχει αναγνωριστεί από την πλειοψηφία των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Τη στάση τους αναμένεται να ακολουθήσουν σημαντικές χώρες της ΕΕ, όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Η αντιπολίτευση είναι απόλυτα συσπειρωμένη στο πρόσωπο του 35χρονου επικεφαλής της Εθνοσυνέλευσης.
Αντεπίθεση του Μαδούρο
Το μόνο που απομένει για την εκδίωξη του Μαδούρο είναι να τον εγκαταλείψουν οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας. Επομένως, ο Μπόλτον «μπλόφαρε» για να δει τι στάση θα ακολουθήσει ο στρατός της Βενεζουέλας. Η «μπλόφα» είχε σχετική επιτυχία. Ο εν ενεργεία στρατηγός Φρανσίσκο Γιάνες στασίασε κατά του προέδρου της χώρας. Όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των Ενόπλων Δυνάμεων εξακολουθεί να υποστηρίζει το καθεστώς.
Ο Νικολάς Μαδούρο φαίνεται να συνέρχεται από τον αιφνιδιασμό των προηγούμενων ημερών. Προχώρησε σε μία επίδειξη δύναμης, κινητοποιώντας χιλιάδες υποστηρικτές του για τον εορτασμό των 20 ετών της «τσαβικής επανάστασης». Σε μία κίνηση με ιδιαίτερη σημασία, ο Μαδούρο κάλεσε τις φιλοκυβερνητικές, παραστρατιωτικές ομάδες να ενσωματωθούν στον στρατό. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αποτρέψει την πιθανή εκδήλωση ενός πραξικοπήματος από στασιαστές αξιωματικούς.
Εμφανίστηκε πρόθυμος στην πραγματοποίηση πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Ωστόσο, η κίνηση αυτή είναι επίσης μία «μπλόφα» από μέρους του. Οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές θα αφορούν το σώμα της Εθνοσυνέλευσης, τον μόνο θεσμό που δεν ελέγχεται από το καθεστώς. Προφανώς, ο Μαδούρο θα μπει στον πειρασμό να νοθεύσει το αποτέλεσμα, με δεδομένο το πρωτοφανές κλίμα πόλωσης στη Βενεζουέλα.
Διχασμένη χώρα με δύο κυβερνήσεις
Η πόλωση αποτυπώνεται στους δρόμους της χώρας. Χιλιάδες διαδηλώνουν υπέρ του Χουάν Γκουαϊδό, χιλιάδες όμως διαδηλώνουν και υπέρ του καθεστώτος. Η κατάσταση θυμίζει έντονα την Ελλάδα του Εθνικού Διχασμού. Τότε είχαμε τις δύο κυβερνήσεις του Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου. Στη Βενεζουέλα έχουμε την κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο και μία «παράλληλη» κυβέρνηση που συγκροτείται από τον Χουάν Γκουαϊδό.
Βεβαίως, οι Αμερικανοί δεν μοιάζουν πρόθυμοι να στείλουν στρατεύματα υπέρ της αντιπολίτευσης, όπως είχε κάνει η Αντάντ με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Παρ’ όλα αυτά, είναι πρόθυμοι να την υποστηρίξουν με κάθε τρόπο. Είναι η μεταβατική κυβέρνηση Γκουαϊδό που θα έχει πρόσβαση στα πετρελαϊκά έσοδα των εταιρειών της Βενεζουέλας, που εδρεύουν στις ΗΠΑ. Η Ουάσινγκτον συγκρότησε έναν ειδικό τραπεζικό λογαριασμό, προκειμένου να αποκλείσει την πρόσβαση στους αξιωματούχους του Μαδούρο. Επιπλέον, προχώρησε σε απαγόρευση των εισαγωγών πετρελαίου από τις κρατικές εταιρείες της Βενεζουέλας, οι οποίες συνδέονται με το καθεστώς.
Οι ΗΠΑ, ταυτόχρονα, κυρώσεις στην ιδιωτική εταιρεία Albanisa της Νικαράγουας, η οποία εισάγει προϊόντα πετρελαίου της Βενεζουέλας. Ο Τζον Μπόλτον μίλησε για «μαύρα ταμεία του διεφθαρμένου καθεστώτος Ορτέγκα». Η Ουάσινγκτον μοιάζει να σκληραίνει τη στάση της έναντι της Νικαράγουας, ενός στενού συμμάχου της Κούβας και της Βενεζουέλας. Η Σοσιαλιστική Διεθνής απέπεμψε το κυβερνών κόμμα FSLN (Σαντινίστας) από τις τάξεις της, κατηγορώντας για «δικτατορικές πρακτικές» την κυβέρνηση Ορτέγκα.
Ορτέγκα, ένας αντάρτης υπέρ του ΔΝΤ
Η κρίση στην Νικαράγουα ξεκίνησε από τον περασμένο Απρίλιο, με τη βίαιη καταστολή των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας που προχώρησε το καθεστώς. Η καταστολή ήταν πολύ πιο αιματηρή από αυτή του καθεστώτος Μαδούρο. Μέσα σε λίγους μήνες οι νεκροί ξεπέρασαν τους 400 ανθρώπους. Όμως, δεν υπήρχε κάποια σοβαρή διεθνής αντίδραση στις πρακτικές του καθεστώτος, με εξαίρεση κάποιες διαρροές Αμερικανών και Ευρωπαίων αξιωματούχων για κυρώσεις.
Ο Ντανιέλ Ορτέγκα, ο ιστορικός ηγέτης των ανταρτών Σαντινίστας, έμοιαζε πιο τυχερός από τον πρόεδρο της Βενεζουέλας. Η σφαγή των διαδηλωτών στη Νικαράγουα δεν συγκίνησε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης όπως η καταστολή των διαδηλώσεων στη Βενεζουέλα. Το γεγονός αυτό μολονότι μοιάζει παράδοξο, στην πραγματικότητα δεν είναι, αν εξετάσουμε προσεχτικά τις εσωτερικές εξελίξεις στη Νικαράγουα.
Η κυβέρνηση Ορτέγκα αν και δηλώνει «αριστερή», μέχρι πρότινος εφάρμοζε πρόθυμα τις οικονομικές συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οι διαδηλώσεις στη Νικαράγουα δεν ξεκίνησαν επειδή ο Ορτέγκα σχεδίαζε να «οικοδομήσει τον σοσιαλισμό». Ξεκίνησαν λόγω της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, η οποία περιλάμβανε αυξήσεις στο όρια ηλικίας και μειώσεις στις συντάξεις. Οι διαδηλώσεις έλαβαν σύντομα αντικαθεστωτική τροπή, χωρίς εντούτοις να μονοπωλούνται από τη φιλοαμερικανική Δεξιά, όπως στη Βενεζουέλα.
Για παράδειγμα, οι διαδηλωτές στη Νικαράγουα δεν παρομοιάζουν τον Ορτέγκα ως «κομμουνιστή δικτάτορα» ή ως «Κάστρο της Νικαράγουας». Τον παρομοιάζουν με τον Λουίς Σομόζα, τον φιλοαμερικανό δικτάτορα που είχαν ανατρέψει οι Σαντινίστας το 1979. Το καθεστώς Ορτέγκα έχει πολλά κοινά με τη διαφθορά και τον νεποτισμό της δυναστείας Σομόζα. Ιδιαίτερα μισητή στον λαό της Νικαράγουας είναι η διεφθαρμένη και φιλόδοξη σύζυγος του Ορτέγκα, η διαβόητη Ροζάριο Μουρίγιο.
«Έξω οι Ρώσοι» το δόγμα Τραμπ
Το καθεστώς Ορτέγκα έχει καλλιεργήσει στενούς δεσμούς με τη Μόσχα, ως αντίβαρο στην αντιλαϊκή πολιτική του. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που μπαίνει στο στόχαστρο της Ουάσινγκτον. Μοιάζει δύσκολο η κυβέρνηση Τραμπ να ενδιαφέρεται για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Νικαράγουα, όταν αδιαφορεί παντελώς για τις παραβιάσεις που σημειώνονται στη Σαουδική Αραβία.
Εάν οι ΗΠΑ καταφέρουν να ανατρέψουν τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα, θεωρείται βέβαιο πως θα εντείνουν την πίεση και στη Νικαράγουα. Ο Τζον Μπόλτον έχει μιλήσει για την «τρόϊκα της τυραννίας» στη Λατινική Αμερική, αναφερόμενος στη Βενεζουέλα, στη Νικαράγουα και στην Κούβα. Οι τρεις αυτές χώρες έχουν άριστες σχέσεις με τη Ρωσία. Η κυβέρνηση Τραμπ μοιάζει πρόθυμη να ανταγωνιστεί τη Μόσχα, όπως έδειξε η μονομερής αποχώρησή της από τη συμφωνία INF. Με την ένταξη του Μαυροβουνίου και την επικείμενη ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, έχει επιτύχει την αναχαίτιση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκανία.
Μία ενδεχόμενη ανατροπή του Μαδούρο θα αναχαιτίσει την επιρροή της Ρωσίας στη Λατινική Αμερική, που είχε διευρυνθεί όταν μεσουρανούσε το άστρο του Τσάβες. Η Ουάσινγκτον επιστρέφει στο αλήστου μνήμης «Δόγμα Μονρόε», με το οποίο ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική. Ο πρόεδρος Τραμπ ακολουθεί την ίδια στρατηγική που ακολουθεί στην αντιμετώπιση του Ιράν. Υποστηρίζει την επιβολή βαρύτατων οικονομικών κυρώσεων έναντι της Βενεζουέλας, προκειμένου να προκαλέσει διαλυτικές τάσεις στο καθεστώς.
Ωστόσο, έχει ενδοιασμούς στη χρήση της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος, για να μην προκληθεί έξαρση αντιαμερικανισμού στη Λατινική Αμερική. Όπως έχει πει ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ, σε ανύποπτο χρόνο, «οι οικονομικοί πόλεμοι είναι καλοί και κερδίζονται εύκολα».
Γιώργος Λυκοκάπης
Ο Γιώργος Λυκοκάπης είναι πολιτικός επιστήμονας. Τα ενδιαφέροντά του επικεντρώνονται στην ιστορία, την πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις.
https://slpress.gr/diethni/
oliki-epanafora-ton-ipa-sti-latiniki-ameriki/
4 Φεβρουαρίου 2019
5.
Ένα ωραίο ηλιόλουστο θερινό απόγευμα του Φεβρουαρίου
στο Καράκας.
Καράκας, 2 Φεβρουαρίου. Για μήνες δεν είχαμε δει τέτοια λαϊκή συρροή σε εκδήλωση των Μπολιβαριανών. Τη ίδια ώρα, στα όμορφα προάστια, οι συγκεντρώσεις της δεξιάς, με λιγότερα άτομα, μετάδιδαν τον ύμνο των ΗΠΑ, αναρτούσαν σημαίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην κεντρική εξέδρα τους, χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό στην ιδέα μιας απόβασης των marines στη χώρα τους. Μαντέψτε γιατί, για είκοσι χρόνια, τα μίντια δεν σας δείχνουν παρά μόνο τις πορείες της δεξιάς και ποτέ τις διαδηλώσεις των τσαβιστών;
Στα "όμορφα" προάστεια:"Captain America, το μέλλον μου εξαρτάται από σένα": πώς σκέπτονται οι διαδηλωτές της αντιπολίτευσης της Βενεζουέλας, Καράκας. 2 /2/2019.
Υποστηρικτές του Guaido αντικαθιστώντας τη σημαία της Βενεζουέλας
με την σημαία των ΗΠΑ.
Δυστυχώς για τη δεξιά της Βενεζουέλας, για τις σημαίες της και το «αμερικανικό όνειρό» της, οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Ευρωπαίος Επίτροπος απομονώνονται ολοένα και περισσότερο. Η διεθνής κοινότητα δεν ακολουθεί τον Τραμπ. Η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του ΟΗΕ (συν το Συμβούλιο Ασφαλείας), συμπεριλαμβανομένων των κυριότερων δυνάμεων του κόσμου σήμερα, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία ... ή μια χώρα-κλειδί όπως το Μεξικό ή η πλειοψηφία των χωρών της Caricom (Καραϊβική) ή ακόμα οι χώρες της Αφρικανικής Ένωσης στο σύνολό της, κ.λπ. αναγνωρίζουν τη νομιμότητα του προέδρου Μαδούρο.
Thierry Deronne,
Καράκας, 2 Φεβρουαρίου 2019
( Η αρχική πηγή αυτού του άρθρου είναι η Venezuela infos
Πνευματικά δικαιώματα © Thierry Deronne , Βενεζουέλα , 2019. Μετάφραση Κ.Α.
https://www.mondialisation.ca/photos-un-apres-midi-de-fevrier-a-caracas/5630606 )
ΑΝΑΔΗΜΟΣΙΕΥΕΤΑΙ ΑΠΟ ΤΗΝ ΙΣΤΟΣΕΛΙΔΑ:
http://infognomonpolitics.blogspot.com/
2019/02/blog-post_61.html
4.
Ολική επαναφορά των ΗΠΑ
στη Λατινική Αμερική.
Αν και το προηγούμενο διάστημα οι ΗΠΑ είχαν διαρρεύσει ότι σχεδιάζουν στρατιωτική επέμβαση στη Βενεζουέλα, το ενδεχόμενο αυτό δεν μοιάζει πιθανό. Οι λατινοαμερικανικές χώρες που συγκροτούν την Ομάδα της Λίμα, δήλωσαν αντίθετες σε μία στρατιωτική επέμβαση για την ανατροπή του καθεστώτος Μαδούρο. Η Ομάδα της Λίμα συγκροτήθηκε το καλοκαίρι του 2017, με σκοπό την αναζήτηση μιας ειρηνικής επίλυσης στην κρίση που μαστίζει τη λατινοαμερικανική χώρα.
Αποτελείται, μεταξύ άλλων, από τις συντηρητικές κυβερνήσεις της Χιλής, της Αργεντινής και τις υπερδεξιές κυβερνήσεις της Βραζιλίας και της Κολομβίας. Οι χώρες αυτές προφανώς και δεν μπορούν να κατηγορηθούν ως υποστηρικτικές του καθεστώτος Μαδούρο. Σε ραδιοφωνική του συνέντευξη, ο σύμβουλος Εθνικής Ασφαλείας των ΗΠΑ αποσαφήνισε τις προθέσεις της Ουάσινγκτον. Ο Τζον Μπόλτον μίλησε για «ειρηνική μετάβαση της εξουσίας στη Βενεζουέλα», όχι για μία στρατιωτική εισβολή.
Επομένως, τι ήταν αυτές οι περίφημες σημειώσεις του Μπόλτον που έκαναν τον γύρο όλων των διεθνών μέσων ενημέρωσης; Οι «απόρρητες σημειώσεις» του αξιωματούχου ήταν σε κοινή θέα στους δημοσιογράφους, κατά τη συνέντευξη τύπου της περασμένης εβδομάδας. Ανέφεραν συγκεκριμένα για ανάπτυξη «5000 χιλιάδων στρατιωτών στην Κολομβία», μιας χώρας που συνορεύει με τη Βενεζουέλα. Μιλώντας με όρους πόκερ, μπορούμε να πούμε πως ο Μπόλτον «μπλόφαρε».
Μπλόφαρε για να επιταχύνει τις εξελίξεις στη Βενεζουέλα, προκειμένου να πραγματοποιηθεί μία «εκ των έσω» ανατροπή του καθεστώτος. Το πολιτικό τοπίο που διαμορφώνεται στη χώρα ευνοεί τα συγκεκριμένα σχέδια. Ο μεταβατικός πρόεδρος Χουάν Γκουαϊδό έχει αναγνωριστεί από την πλειοψηφία των χωρών της Λατινικής Αμερικής. Τη στάση τους αναμένεται να ακολουθήσουν σημαντικές χώρες της ΕΕ, όπως η Γερμανία και η Γαλλία. Η αντιπολίτευση είναι απόλυτα συσπειρωμένη στο πρόσωπο του 35χρονου επικεφαλής της Εθνοσυνέλευσης.
Αντεπίθεση του Μαδούρο
Το μόνο που απομένει για την εκδίωξη του Μαδούρο είναι να τον εγκαταλείψουν οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας. Επομένως, ο Μπόλτον «μπλόφαρε» για να δει τι στάση θα ακολουθήσει ο στρατός της Βενεζουέλας. Η «μπλόφα» είχε σχετική επιτυχία. Ο εν ενεργεία στρατηγός Φρανσίσκο Γιάνες στασίασε κατά του προέδρου της χώρας. Όμως, η συντριπτική πλειοψηφία των Ενόπλων Δυνάμεων εξακολουθεί να υποστηρίζει το καθεστώς.
Ο Νικολάς Μαδούρο φαίνεται να συνέρχεται από τον αιφνιδιασμό των προηγούμενων ημερών. Προχώρησε σε μία επίδειξη δύναμης, κινητοποιώντας χιλιάδες υποστηρικτές του για τον εορτασμό των 20 ετών της «τσαβικής επανάστασης». Σε μία κίνηση με ιδιαίτερη σημασία, ο Μαδούρο κάλεσε τις φιλοκυβερνητικές, παραστρατιωτικές ομάδες να ενσωματωθούν στον στρατό. Με αυτόν τον τρόπο μπορεί να αποτρέψει την πιθανή εκδήλωση ενός πραξικοπήματος από στασιαστές αξιωματικούς.
Εμφανίστηκε πρόθυμος στην πραγματοποίηση πρόωρων βουλευτικών εκλογών. Ωστόσο, η κίνηση αυτή είναι επίσης μία «μπλόφα» από μέρους του. Οι πρόωρες βουλευτικές εκλογές θα αφορούν το σώμα της Εθνοσυνέλευσης, τον μόνο θεσμό που δεν ελέγχεται από το καθεστώς. Προφανώς, ο Μαδούρο θα μπει στον πειρασμό να νοθεύσει το αποτέλεσμα, με δεδομένο το πρωτοφανές κλίμα πόλωσης στη Βενεζουέλα.
Διχασμένη χώρα με δύο κυβερνήσεις
Η πόλωση αποτυπώνεται στους δρόμους της χώρας. Χιλιάδες διαδηλώνουν υπέρ του Χουάν Γκουαϊδό, χιλιάδες όμως διαδηλώνουν και υπέρ του καθεστώτος. Η κατάσταση θυμίζει έντονα την Ελλάδα του Εθνικού Διχασμού. Τότε είχαμε τις δύο κυβερνήσεις του Βενιζέλου και του βασιλιά Κωνσταντίνου. Στη Βενεζουέλα έχουμε την κυβέρνηση του Νικολάς Μαδούρο και μία «παράλληλη» κυβέρνηση που συγκροτείται από τον Χουάν Γκουαϊδό.
Βεβαίως, οι Αμερικανοί δεν μοιάζουν πρόθυμοι να στείλουν στρατεύματα υπέρ της αντιπολίτευσης, όπως είχε κάνει η Αντάντ με τον Ελευθέριο Βενιζέλο. Παρ’ όλα αυτά, είναι πρόθυμοι να την υποστηρίξουν με κάθε τρόπο. Είναι η μεταβατική κυβέρνηση Γκουαϊδό που θα έχει πρόσβαση στα πετρελαϊκά έσοδα των εταιρειών της Βενεζουέλας, που εδρεύουν στις ΗΠΑ. Η Ουάσινγκτον συγκρότησε έναν ειδικό τραπεζικό λογαριασμό, προκειμένου να αποκλείσει την πρόσβαση στους αξιωματούχους του Μαδούρο. Επιπλέον, προχώρησε σε απαγόρευση των εισαγωγών πετρελαίου από τις κρατικές εταιρείες της Βενεζουέλας, οι οποίες συνδέονται με το καθεστώς.
Οι ΗΠΑ, ταυτόχρονα, κυρώσεις στην ιδιωτική εταιρεία Albanisa της Νικαράγουας, η οποία εισάγει προϊόντα πετρελαίου της Βενεζουέλας. Ο Τζον Μπόλτον μίλησε για «μαύρα ταμεία του διεφθαρμένου καθεστώτος Ορτέγκα». Η Ουάσινγκτον μοιάζει να σκληραίνει τη στάση της έναντι της Νικαράγουας, ενός στενού συμμάχου της Κούβας και της Βενεζουέλας. Η Σοσιαλιστική Διεθνής απέπεμψε το κυβερνών κόμμα FSLN (Σαντινίστας) από τις τάξεις της, κατηγορώντας για «δικτατορικές πρακτικές» την κυβέρνηση Ορτέγκα.
Ορτέγκα, ένας αντάρτης υπέρ του ΔΝΤ
Η κρίση στην Νικαράγουα ξεκίνησε από τον περασμένο Απρίλιο, με τη βίαιη καταστολή των εκδηλώσεων διαμαρτυρίας που προχώρησε το καθεστώς. Η καταστολή ήταν πολύ πιο αιματηρή από αυτή του καθεστώτος Μαδούρο. Μέσα σε λίγους μήνες οι νεκροί ξεπέρασαν τους 400 ανθρώπους. Όμως, δεν υπήρχε κάποια σοβαρή διεθνής αντίδραση στις πρακτικές του καθεστώτος, με εξαίρεση κάποιες διαρροές Αμερικανών και Ευρωπαίων αξιωματούχων για κυρώσεις.
Ο Ντανιέλ Ορτέγκα, ο ιστορικός ηγέτης των ανταρτών Σαντινίστας, έμοιαζε πιο τυχερός από τον πρόεδρο της Βενεζουέλας. Η σφαγή των διαδηλωτών στη Νικαράγουα δεν συγκίνησε τα διεθνή μέσα ενημέρωσης όπως η καταστολή των διαδηλώσεων στη Βενεζουέλα. Το γεγονός αυτό μολονότι μοιάζει παράδοξο, στην πραγματικότητα δεν είναι, αν εξετάσουμε προσεχτικά τις εσωτερικές εξελίξεις στη Νικαράγουα.
Η κυβέρνηση Ορτέγκα αν και δηλώνει «αριστερή», μέχρι πρότινος εφάρμοζε πρόθυμα τις οικονομικές συνταγές του Διεθνούς Νομισματικού Ταμείου. Οι διαδηλώσεις στη Νικαράγουα δεν ξεκίνησαν επειδή ο Ορτέγκα σχεδίαζε να «οικοδομήσει τον σοσιαλισμό». Ξεκίνησαν λόγω της ασφαλιστικής μεταρρύθμισης, η οποία περιλάμβανε αυξήσεις στο όρια ηλικίας και μειώσεις στις συντάξεις. Οι διαδηλώσεις έλαβαν σύντομα αντικαθεστωτική τροπή, χωρίς εντούτοις να μονοπωλούνται από τη φιλοαμερικανική Δεξιά, όπως στη Βενεζουέλα.
Για παράδειγμα, οι διαδηλωτές στη Νικαράγουα δεν παρομοιάζουν τον Ορτέγκα ως «κομμουνιστή δικτάτορα» ή ως «Κάστρο της Νικαράγουας». Τον παρομοιάζουν με τον Λουίς Σομόζα, τον φιλοαμερικανό δικτάτορα που είχαν ανατρέψει οι Σαντινίστας το 1979. Το καθεστώς Ορτέγκα έχει πολλά κοινά με τη διαφθορά και τον νεποτισμό της δυναστείας Σομόζα. Ιδιαίτερα μισητή στον λαό της Νικαράγουας είναι η διεφθαρμένη και φιλόδοξη σύζυγος του Ορτέγκα, η διαβόητη Ροζάριο Μουρίγιο.
«Έξω οι Ρώσοι» το δόγμα Τραμπ
Το καθεστώς Ορτέγκα έχει καλλιεργήσει στενούς δεσμούς με τη Μόσχα, ως αντίβαρο στην αντιλαϊκή πολιτική του. Αυτός είναι ο πραγματικός λόγος που μπαίνει στο στόχαστρο της Ουάσινγκτον. Μοιάζει δύσκολο η κυβέρνηση Τραμπ να ενδιαφέρεται για την κατάσταση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων στη Νικαράγουα, όταν αδιαφορεί παντελώς για τις παραβιάσεις που σημειώνονται στη Σαουδική Αραβία.
Εάν οι ΗΠΑ καταφέρουν να ανατρέψουν τον Μαδούρο στη Βενεζουέλα, θεωρείται βέβαιο πως θα εντείνουν την πίεση και στη Νικαράγουα. Ο Τζον Μπόλτον έχει μιλήσει για την «τρόϊκα της τυραννίας» στη Λατινική Αμερική, αναφερόμενος στη Βενεζουέλα, στη Νικαράγουα και στην Κούβα. Οι τρεις αυτές χώρες έχουν άριστες σχέσεις με τη Ρωσία. Η κυβέρνηση Τραμπ μοιάζει πρόθυμη να ανταγωνιστεί τη Μόσχα, όπως έδειξε η μονομερής αποχώρησή της από τη συμφωνία INF. Με την ένταξη του Μαυροβουνίου και την επικείμενη ένταξη των Σκοπίων στο ΝΑΤΟ, έχει επιτύχει την αναχαίτιση της ρωσικής επιρροής στα Βαλκανία.
Μία ενδεχόμενη ανατροπή του Μαδούρο θα αναχαιτίσει την επιρροή της Ρωσίας στη Λατινική Αμερική, που είχε διευρυνθεί όταν μεσουρανούσε το άστρο του Τσάβες. Η Ουάσινγκτον επιστρέφει στο αλήστου μνήμης «Δόγμα Μονρόε», με το οποίο ανεβοκατέβαζαν κυβερνήσεις στη Λατινική Αμερική. Ο πρόεδρος Τραμπ ακολουθεί την ίδια στρατηγική που ακολουθεί στην αντιμετώπιση του Ιράν. Υποστηρίζει την επιβολή βαρύτατων οικονομικών κυρώσεων έναντι της Βενεζουέλας, προκειμένου να προκαλέσει διαλυτικές τάσεις στο καθεστώς.
Ωστόσο, έχει ενδοιασμούς στη χρήση της αμερικανικής στρατιωτικής ισχύος, για να μην προκληθεί έξαρση αντιαμερικανισμού στη Λατινική Αμερική. Όπως έχει πει ο ίδιος ο Ντόναλντ Τραμπ, σε ανύποπτο χρόνο, «οι οικονομικοί πόλεμοι είναι καλοί και κερδίζονται εύκολα».
Γιώργος Λυκοκάπης
Ο Γιώργος Λυκοκάπης είναι πολιτικός επιστήμονας. Τα ενδιαφέροντά του επικεντρώνονται στην ιστορία, την πολιτική και τις διεθνείς σχέσεις.
https://slpress.gr/diethni/
oliki-epanafora-ton-ipa-sti-latiniki-ameriki/
4 Φεβρουαρίου 2019
5.
Ένα ωραίο ηλιόλουστο θερινό απόγευμα του Φεβρουαρίου
στο Καράκας.
Καράκας, 2 Φεβρουαρίου. Για μήνες δεν είχαμε δει τέτοια λαϊκή συρροή σε εκδήλωση των Μπολιβαριανών. Τη ίδια ώρα, στα όμορφα προάστια, οι συγκεντρώσεις της δεξιάς, με λιγότερα άτομα, μετάδιδαν τον ύμνο των ΗΠΑ, αναρτούσαν σημαίες των ΗΠΑ και του Ισραήλ στην κεντρική εξέδρα τους, χειροκροτούσαν με ενθουσιασμό στην ιδέα μιας απόβασης των marines στη χώρα τους. Μαντέψτε γιατί, για είκοσι χρόνια, τα μίντια δεν σας δείχνουν παρά μόνο τις πορείες της δεξιάς και ποτέ τις διαδηλώσεις των τσαβιστών;
με την σημαία των ΗΠΑ.
Δυστυχώς για τη δεξιά της Βενεζουέλας, για τις σημαίες της και το «αμερικανικό όνειρό» της, οι Ηνωμένες Πολιτείες και ο Ευρωπαίος Επίτροπος απομονώνονται ολοένα και περισσότερο. Η διεθνής κοινότητα δεν ακολουθεί τον Τραμπ. Η συντριπτική πλειοψηφία των χωρών του ΟΗΕ (συν το Συμβούλιο Ασφαλείας), συμπεριλαμβανομένων των κυριότερων δυνάμεων του κόσμου σήμερα, όπως η Ρωσία, η Κίνα, η Ινδία ... ή μια χώρα-κλειδί όπως το Μεξικό ή η πλειοψηφία των χωρών της Caricom (Καραϊβική) ή ακόμα οι χώρες της Αφρικανικής Ένωσης στο σύνολό της, κ.λπ. αναγνωρίζουν τη νομιμότητα του προέδρου Μαδούρο.
Thierry Deronne,
Καράκας, 2 Φεβρουαρίου 2019
( Η αρχική πηγή αυτού του άρθρου είναι η Venezuela infos
Πνευματικά δικαιώματα © Thierry Deronne , Βενεζουέλα , 2019. Μετάφραση Κ.Α.
https://www.mondialisation.ca/photos-un-apres-midi-de-fevrier-a-caracas/5630606 )
http://infognomonpolitics.blogspot.com/
2019/02/blog-post_61.html
---------------------------------
Οι απόψεις, που δημοσιεύονται στα εκάστοτε- αποκλειστικά χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού-αναρτώμενα άρθρα (ή κάθε είδους κείμενα) του ιστολογίου μου, εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που επώνυμα τις διατυπώνουν. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται.
Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.
----------------------------------------