Γη!


“Look again at that dot. That's here. That's home. That's us. On it everyone you love, everyone you know, everyone you ever heard of, every human being who ever was, lived out their lives. The aggregate of our joy and suffering, thousands of confident religions, ideologies, and economic doctrines, every hunter and forager, every hero and coward, every creator and destroyer of civilization, every king and peasant, every young couple in love, every mother and father, hopeful child, inventor and explorer, every teacher of morals, every corrupt politician, every "superstar," every "supreme leader," every saint and sinner in the history of our species lived there-on a mote of dust suspended in a sunbeam.

The Earth is a very small stage in a vast cosmic arena. Think of the endless cruelties visited by the inhabitants of one corner of this pixel on the scarcely distinguishable inhabitants of some other corner, how frequent their misunderstandings, how eager they are to kill one another, how fervent their hatreds. Think of the rivers of blood spilled by all those generals and emperors so that, in glory and triumph, they could become the momentary masters of a fraction of a dot.

Our posturings, our imagined self-importance, the delusion that we have some privileged position in the Universe, are challenged by this point of pale light. Our planet is a lonely speck in the great enveloping cosmic dark. In our obscurity, in all this vastness, there is no hint that help will come from elsewhere to save us from ourselves.
The Earth is the only world known so far to harbor life. There is nowhere else, at least in the near future, to which our species could migrate. Visit, yes. Settle, not yet. Like it or not, for the moment the Earth is where we make our stand.
It has been said that astronomy is a humbling and character-building experience. There is perhaps no better demonstration of the folly of human conceits than this distant image of our tiny world. To me, it underscores our responsibility to deal more kindly with one another, and to preserve and cherish the pale blue dot, the only home we've ever known.”


Πως φαίνεται η Γη 
από τους άλλους πλανήτες. 

 Στις 6 Μαίου 2010, το διαστημικό σκάφος της NASA, MESSENGER φωτογράφισε το ζεύγος Γης – Σελήνης, από απόσταση 183 εκατομμυρίων χιλιομέτρων από τη Γη.


 Η Γη και η Σελήνη όπως τις φωτογράφισε από τον πλανήτη Άρη η κάμερα HiRISE, της αποστολής Mars Reconnaissance Orbiter, στις 3 Οκτωβρίου του 2007, 142 εκατομμύρια χιλιόμετρα από τη Γη.





 Το Curiosity φωτογραφίζει Γη και Σελήνη από την επιφάνεια του Άρη!
Η μοναδική φωτογραφία της Γης από την επιφάνεια άλλου πλανήτη!
 Το διαστημικό ρόβερ της NASA Curiosity, που εξερευνά την επιφάνεια του κόκκινου πλανήτη από τον Αύγουστο του 2012, πριν από μερικές ημέρες (στις 31 Ιανουαρίου), φωτογράφισε με την κάμερα Mastcam τον ουρανό του Άρη, μιάμιση περίπου ώρα μετά τη δύση του Ήλιου. Οι ερευνητές της NASA εντόπισαν στην σπάνια αυτή φωτογραφία, την Γη και την Σελήνη. …

 Η τελευταία φωτογραφία της Γης, που τράβηξε το Cassini στις 12 Απριλίου 2017 από απόσταση περίπου 1,4 δισεκατομμυρίων χιλιομέτρων και δείχνει τον μικροσκοπικό πλανήτη μας σαν μια κουκίδα φωτός ανάμεσα στους γιγάντιους δακτυλίους του Κρόνου

Το διαστημικό σκάφος Cassini φωτογράφισε τη Γη και στις 19 Ιουλίου 2013, 
από απόσταση 1,44 εκατομμύρια χιλιόμετρα.

Η Γη και η Σελήνη 
(Λεπτομέρεια της προηγούμενης εικόνας) 

Πέρα από τον Ποσειδώνα...
Μια φωτογραφία που είναι γνωστή 
ως η «χλωμή μπλε κουκκίδα»
Η Χλωμή Μπλε Κουκκίδα είναι μια φωτογραφία της Γης που τραβήχτηκε το 1990 από το Voyager 1 από απόσταση ρεκόρ, δείχνοντας αμυδρά τον πλανήτη μας μέσα στο αχανές διάστημα. Μετά από αίτημα του Carl Sagan το Voyager, καθώς εγκατέλειπε το ηλιακό μας σύστημα, έστρεψε για μια τελευταία φορά τις κάμερες προς τη Γη, τραβώντας τη φωτογραφία.
«Το διαστημικό σκάφος ήταν πολύ μακριά από το σπίτι. Σκέφτηκα ότι θα ήταν καλή ιδέα, αμέσως μετά τον Κρόνο, να φροντίσουμε να λάβει μια τελευταία ματιά πίσω. Από τον Κρόνο, η Γη φαίνεται πολύ μικρή για το Voyager: Ο. πλανήτης μας θα ήταν ένα σημείο φωτός, ένα μοναχικό pixel, που δύσκολα διακρίνεται από τα άλλα σημεία φωτός του Voyager: …μια χλωμή μπλε κουκκίδα…. » (Carl Sagan)

Το ομότιτλο βιβλίο του: Pale Blue Dot: A Vision of the Human Future in Space (1994) εμπνεύστηκε από την παραπάνω φωτογραφία.


* * *

Και ένα βίντεο από απόσταση
ενός εκατομμυρίου χιλιομέτρων από τη Γη. 

 Η Γη και η Σελήνη από το διαστημικό σκάφος Juno όταν απείχε απόσταση περίπου 1.000.000 km από τη Γη, τον Οκτώβριο του 2013.   Υπενθυμίζεται πως το Juno βρίσκεται ήδη σε τροχιά γύρω από τον πλανήτη Δία, τον οποίο εξερευνά.

Fhotos από το https://physicsgg.me/,25/5/2017



«Κοιτάξτε και πάλι αυτήν την κουκίδα. Αυτό είναι το εδώ πέρα. Αυτό είναι το σπίτι μας. Αυτό είμαστε εμείς. Πάνω της καθένας που αγαπάμε,  καθένας που γνωρίζουμε, καθένας που έχουμε ακουστά, κάθε ανθρώπινο πλάσμα που υπήρξε ποτέ, πέρασε τη ζωή του. Το συνοθύλευμα από τις χαρές και τις λύπες μας, χιλιάδες επιβεβαιωμένες θρησκείες, ιδεολογίες και οικονομικές θεωρίες, κάθε κυνηγός και τροφοσυλλέκτης, κάθε ήρωας και κάθε άνανδρος, κάθε δημιουργός και κάθε καταστροφέας του πολιτισμού, κάθε βασιλιάς και κάθε ζητιάνος, κάθε νεαρό ερωτευμένο ζευγάρι, κάθε μητέρα και κάθε πατέρας, κάθε πολλά υποσχόμενο τέκνο, κάθε εφευρέτης και εξερευνητής, κάθε ηθικοδιδάσκαλος, κάθε διεφθαρμένος πολιτικός, κάθε «σούπερ-σταρ» του θεάματος, κάθε ‘’ύψιστος ηγέτης’’, κάθε άγιος και αμαρτωλός στην ιστορία του είδους μας έζησε εδώ- πάνω σ’ ένα κόκκο σκόνης, αιωρούμενο σε μια ηλιαχτίδα».