Brexit: Το Project Fear παίρνει σάρκα και οστά.
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ:
(1) Ούτε η Φρανκφούρτη ούτε το Παρίσι θα γίνει το νέο Σίτι.
(2) Πέντε κεντρικά μαθήματα από το Brexit.
Brexit: Το Project Fear παίρνει σάρκα και οστά.
Μεταξύ αγωνίας και πανικού φαίνεται πως κινείται το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο στη Βρετανία, καθώς την στιγμή που η D-Day για το Brexit (29 Μαρτίου) πλησιάζει επικίνδυνα χωρίς να επιτευχθεί συμφωνία με την ΕΕ, βλέπουν τις μεγαλύτερες εταιρίες η μία μετά την την άλλη να ανακοινώνουν είτε περικοπές είτε την αποχώρησή τους από τη χώρα. Όπως επισημαίνει σε σχετικό ρεπορτάζ του το Politco, το σχετικό φαινόμενο έχει λάβει τους τελευταίους μήνες τέτοιες διαστάσεις ώστε δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί ούτε σύμπτωση ούτε να αγνοηθεί από την κυβέρνηση της Τερέζα Μέι.
Το πιο πρόσφατο «χτύπημα» ήρθε από τη ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία Honda, η οποία ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα πως θα σταματήσει τη λειτουργία του εργοστασίου της στο Σουίντον μέχρι το 2022. Κάτι τέτοιο δε συνεπάγεται μόνο την απώλεια των περίπου 3.500 θέσεων εργασίας, αλλά επίσης και μια ευρύτερη καταστροφική επίδραση για την τοπική οικονομία, καθώς υπήρχαν εκατοντάδες μικρότερες επιχειρήσεις στη νότια Αγγλία, οι οποίες συνδέονταν με τη λειτουργία του εργοστασίου είτε ως προμηθευτές είτε μέσω της παροχής υπηρεσιών.
Το κύμα αποεπένδυσης επελαύνει,
η κυβέρνηση Μέι κάνει πως δεν καταλαβαίνει
Η συγκεκριμένη εξέλιξη πυροδότησε ακόμη περισσότερο τη συζήτηση γύρω από το επερχόμενο «κύμα αποεπένδυσης», στο οποίο επέμεναν πολλοί αναλυτές όλο το προηγούμενο διάστημα στις δημόσιες παρεμβάσεις του, σε περίπτωση σκληρού Brexit. Ήταν άλλωστε ένα επιχείρημα που είχε χρησιμοποιηθεί πολύ έντονα από τους υποστηρικτές του Remain στο δρόμο προς το δημοψήφισμα του 2016, με τους Brexiteers να απαντούν κάνοντας λόγο για κινδυνολογία, χρησιμοποιώντας μάλιστα το χαρακτηριστικό τίτλο «Project Fear». Είναι σαφές πως ελάχιστοι πήραν σοβαρά τις προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που ελλόχευαν στην περίπτωση που η Βρετανία εγκατέλειπε την κοινη ευρωπαϊκή αγορά.
Σήμερα όμως τα πράγματα αρχίζουν να δείχνουν εφιαλτικά. Και μπορεί η Τερέζα Μέι να υποστηρίζει πως μπορεί να «το γυρίσει το παιχνίδι» σε μια διαπραγμάτευση, υψηλού ρίσκου με την ΕΕ, είναι όμως κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η εικόνα της Βρετανίας ως ενός ασφαλούς προορισμού για άμεσες ξένες επενδύσεις έχει υποστεί ανεπανόρθωτο πλήγμα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι νωρίτερα αυτό το μήνα η ολλανδική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως βοήθησε 42 εταιρίες να κάνουν την μετάβαση από το Ηνωμένο Βασίλειο στις Κάτω Χώρες μέσα στο 2018, προσθέτοντας πως βρίσκεται σε συζητήσεις με 250 ακόμη που προσανατολίζονται σε ανάλογη κίνηση.
Από την μεριά τους κεντρικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος των Συντηρητικών ισχυρίζονται πως η κίνηση της Honda δεν έχει σχέση με το Brexit.
Πιο συγκεκριμένα, ο βουλευτής των Tories στο βόρειο Σουίντον, Τζάστιν Τόμλισον, εξέφρασε την εκτίμηση ότι το κλείσιμο του εργοστασίου «έχει να κάνει με τις παγκόσμιες οικονομικές τάσεις κι όχι με το Brexit». Από τη μεριά του ο υπουργός Εξωτερικών, Τζέρεμι Χαντ, δήλωσε ότι «υπάρχει ευρύτερη οικονομική αβεβαιότητα, η οποία δε σχετίζεται με το Brexit».
Αυτά τα επιχειρήματα πάντως δε φαίνεται να πείθουν ούτε στο ελάχιστο την απέναντι πλευρά. Είναι ενδεικτικό ότι ο Τομ Μπρέικ εκ μέρους των Φιλελεύθερων Δημοκρατών επεσήμανε ότι η απόφαση της Honda «έρχεται να διαλύσει τις κυβερνητικές αυταπάτες ότι η έξοδος από την ΕΕ δε θα καταστρέψει τη βρετανική βιομηχανία», ενώ ο Τζέρεμι Κόρμπιν επίσης κατηγόρησε την Τερέζα Μέι για «καταστροφική διαχείριση του Brexit».
Την ώρα όμως που τα στελέχη των Tories ισχυρίζονται η απόφαση της Honda να εδραιώσει την παραγωγή στην Ιαπωνία δεν σχετίζεται με την Brexit, η Ιαπωνία έχει εξασφαλίσει μια συμφωνία ορόσημο με την ΕΕ για την περικοπή τιμολογίων στα αγαθά. Κάπως έτσι η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία μπορεί να είναι βέβαιη για τις εξαγωγές στην ΕΕ, τη στιγμή που η Βρετανία είναι πιθανό να να αντιμετωπίσει υψηλότερα εμπόδια πρόσβασης στην ευρωπαϊκή αγορά.
Σε κάθε περίπτωση, είναι δεδομένο ότι η βρετανική κυβέρνηση έχει πλέον μπροστά της έναν πρωτοφανή αριθμό επιχειρήσεων που είτε ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους είτε απειλούν πως θα κάνουν κάτι τέτοιο.
Τα άσχημα νέα επιμένουν
Αν χρειαζόταν όμως κάποιος να συνοψίσει τα άσχημα νέα για την Βρετανία, θα μπορούσε να σταθεί στα εξής δεδομένα:
Όλα αυτά τη στιγμή που η Τερέζα Μέι μεταβαίνει για μια ακόμη φορά στις Βρυξέλλες για ένα νέο γύρο διαπραγματεύσεων με την ΕΕ χωρίς όμως ιδιαίτερες προσδοκίες.
Και με δεδομένο ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία δε δείχνει διατεθειμένη να επαναδιαπραγματευτεί τουλάχιστον στο φλέγον ζήτημα του backstop, όλο και περισσότεροι εκτιμούν πως η «μέρα που θα ξυπνήσει ο εφιάλτης» για τη Βρετανία απέχει λιγότερο από 40 ημέρες.
Εκτός κι αν αποδειχθεί πως η χθεσινή δήλωση του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, ότι «αν η Βρετανία ζητήσει μια παράταση της αποχώρησής της από την Ευρωπαϊκή Ενωση, κανένα από 27 κράτη-μέλη δεν θα σταθεί εμπόδιο» έχει πράγματι κάποια βάση..
Αλέξανδρος Ζέρβας
https://tvxs.gr/news/eyropi-eop/
brexit-project-fear-pairnei-sarka-kai-osta
21/2/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
(1) Ούτε η Φρανκφούρτη ούτε το Παρίσι θα γίνει το νέο Σίτι.
(2) Πέντε κεντρικά μαθήματα από το Brexit.
Brexit: Το Project Fear παίρνει σάρκα και οστά.
Μεταξύ αγωνίας και πανικού φαίνεται πως κινείται το οικονομικό και πολιτικό κατεστημένο στη Βρετανία, καθώς την στιγμή που η D-Day για το Brexit (29 Μαρτίου) πλησιάζει επικίνδυνα χωρίς να επιτευχθεί συμφωνία με την ΕΕ, βλέπουν τις μεγαλύτερες εταιρίες η μία μετά την την άλλη να ανακοινώνουν είτε περικοπές είτε την αποχώρησή τους από τη χώρα. Όπως επισημαίνει σε σχετικό ρεπορτάζ του το Politco, το σχετικό φαινόμενο έχει λάβει τους τελευταίους μήνες τέτοιες διαστάσεις ώστε δεν μπορεί πλέον να θεωρηθεί ούτε σύμπτωση ούτε να αγνοηθεί από την κυβέρνηση της Τερέζα Μέι.
Το πιο πρόσφατο «χτύπημα» ήρθε από τη ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία Honda, η οποία ανακοίνωσε την περασμένη εβδομάδα πως θα σταματήσει τη λειτουργία του εργοστασίου της στο Σουίντον μέχρι το 2022. Κάτι τέτοιο δε συνεπάγεται μόνο την απώλεια των περίπου 3.500 θέσεων εργασίας, αλλά επίσης και μια ευρύτερη καταστροφική επίδραση για την τοπική οικονομία, καθώς υπήρχαν εκατοντάδες μικρότερες επιχειρήσεις στη νότια Αγγλία, οι οποίες συνδέονταν με τη λειτουργία του εργοστασίου είτε ως προμηθευτές είτε μέσω της παροχής υπηρεσιών.
Το κύμα αποεπένδυσης επελαύνει,
η κυβέρνηση Μέι κάνει πως δεν καταλαβαίνει
Η συγκεκριμένη εξέλιξη πυροδότησε ακόμη περισσότερο τη συζήτηση γύρω από το επερχόμενο «κύμα αποεπένδυσης», στο οποίο επέμεναν πολλοί αναλυτές όλο το προηγούμενο διάστημα στις δημόσιες παρεμβάσεις του, σε περίπτωση σκληρού Brexit. Ήταν άλλωστε ένα επιχείρημα που είχε χρησιμοποιηθεί πολύ έντονα από τους υποστηρικτές του Remain στο δρόμο προς το δημοψήφισμα του 2016, με τους Brexiteers να απαντούν κάνοντας λόγο για κινδυνολογία, χρησιμοποιώντας μάλιστα το χαρακτηριστικό τίτλο «Project Fear». Είναι σαφές πως ελάχιστοι πήραν σοβαρά τις προειδοποιήσεις για τους κινδύνους που ελλόχευαν στην περίπτωση που η Βρετανία εγκατέλειπε την κοινη ευρωπαϊκή αγορά.
Σήμερα όμως τα πράγματα αρχίζουν να δείχνουν εφιαλτικά. Και μπορεί η Τερέζα Μέι να υποστηρίζει πως μπορεί να «το γυρίσει το παιχνίδι» σε μια διαπραγμάτευση, υψηλού ρίσκου με την ΕΕ, είναι όμως κάτι παραπάνω από εμφανές ότι η εικόνα της Βρετανίας ως ενός ασφαλούς προορισμού για άμεσες ξένες επενδύσεις έχει υποστεί ανεπανόρθωτο πλήγμα.
Είναι χαρακτηριστικό ότι νωρίτερα αυτό το μήνα η ολλανδική κυβέρνηση ανακοίνωσε πως βοήθησε 42 εταιρίες να κάνουν την μετάβαση από το Ηνωμένο Βασίλειο στις Κάτω Χώρες μέσα στο 2018, προσθέτοντας πως βρίσκεται σε συζητήσεις με 250 ακόμη που προσανατολίζονται σε ανάλογη κίνηση.
Από την μεριά τους κεντρικά στελέχη του κυβερνώντος κόμματος των Συντηρητικών ισχυρίζονται πως η κίνηση της Honda δεν έχει σχέση με το Brexit.
Πιο συγκεκριμένα, ο βουλευτής των Tories στο βόρειο Σουίντον, Τζάστιν Τόμλισον, εξέφρασε την εκτίμηση ότι το κλείσιμο του εργοστασίου «έχει να κάνει με τις παγκόσμιες οικονομικές τάσεις κι όχι με το Brexit». Από τη μεριά του ο υπουργός Εξωτερικών, Τζέρεμι Χαντ, δήλωσε ότι «υπάρχει ευρύτερη οικονομική αβεβαιότητα, η οποία δε σχετίζεται με το Brexit».
Αυτά τα επιχειρήματα πάντως δε φαίνεται να πείθουν ούτε στο ελάχιστο την απέναντι πλευρά. Είναι ενδεικτικό ότι ο Τομ Μπρέικ εκ μέρους των Φιλελεύθερων Δημοκρατών επεσήμανε ότι η απόφαση της Honda «έρχεται να διαλύσει τις κυβερνητικές αυταπάτες ότι η έξοδος από την ΕΕ δε θα καταστρέψει τη βρετανική βιομηχανία», ενώ ο Τζέρεμι Κόρμπιν επίσης κατηγόρησε την Τερέζα Μέι για «καταστροφική διαχείριση του Brexit».
Την ώρα όμως που τα στελέχη των Tories ισχυρίζονται η απόφαση της Honda να εδραιώσει την παραγωγή στην Ιαπωνία δεν σχετίζεται με την Brexit, η Ιαπωνία έχει εξασφαλίσει μια συμφωνία ορόσημο με την ΕΕ για την περικοπή τιμολογίων στα αγαθά. Κάπως έτσι η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία μπορεί να είναι βέβαιη για τις εξαγωγές στην ΕΕ, τη στιγμή που η Βρετανία είναι πιθανό να να αντιμετωπίσει υψηλότερα εμπόδια πρόσβασης στην ευρωπαϊκή αγορά.
Σε κάθε περίπτωση, είναι δεδομένο ότι η βρετανική κυβέρνηση έχει πλέον μπροστά της έναν πρωτοφανή αριθμό επιχειρήσεων που είτε ετοιμάζουν τις βαλίτσες τους είτε απειλούν πως θα κάνουν κάτι τέτοιο.
Τα άσχημα νέα επιμένουν
Αν χρειαζόταν όμως κάποιος να συνοψίσει τα άσχημα νέα για την Βρετανία, θα μπορούσε να σταθεί στα εξής δεδομένα:
- Η αποχώρηση της Honda: Παρά το γεγονός ότι ο εκτιμήσεις αναφέρουν πως η εταιρία θα διατηρήσει τα κεντρικά ευρωπαϊκά γραφεία της ακόμη και μετά το κλείσιμο του εργοστασίου, αποτελεί βασικό ζητούμενο πώς η βρετανική κυβέρνηση θα αντιμετωπίσει το κύμα μαζικών απολύσεων. Τοπικά στλέχη των Συντηρητικών πάντως αναφέρουν πως θα δημιουργηθεί ομάδα εργασίας για τη διαχείριση της ανεργία.
- Η στροφή της Nissan: Η αυτοκινητοβιομηχανία αποφάσισε να μην παράγει ένα νέο μοντέλο SUV στο εργοστάσιό της στο Σάντερλαντ, επιλέγοντας να κινηθεί σε «ασφαλή ύδατα» μεταφέροντας την παραγωγή του στην Ιαπωνία. Η Nissan, η οποία απασχολεί περίπου 7.000 υπαλλήλους στη Βρετανία, φέρεται να έχει λάβει κυβερνητικές διαβεβαιώσεις (αλλά και δέσμευση 80 εκατομμυρίων σε μετρητά) προκειμένου να συνεχίσει τη δραστηριότητα του εργοστασίου στο Σάντερλαντ.
- Οι προειδοποιήσεις της Airbus: Η Airbus, η οποία απασχολεί 14.000 άτομα στη Βρετανία, υψώνει τους τόνους καθώς πλησιάζει το Brexit, με τον επικεφαλής της εταιρίας, Κάθριν Μπένετ, να προειδοποιεί ότι μια αποχώρηση από την ΕΕ χωρίς συμφωνία θα ήταν μια καταστροφική και μη διαχειρίσιμη εξέλιξη για τη βιομηχανία.«Κάποιες δύσκολες αποφάσεις θα πρέπει να ληφθούν εάν δεν υπάρξει συμφωνία ... Θα πρέπει να εξετάσουμε τις μελλοντικές μας επενδύσεις», ανέφερε ακ πρόσθεσε με νόημα: «Υπάρχουν πολλές άλλες χώρες που θα υποδέχονταν με μεγάλη ευχαρίστηση την παραγωγή αεροσκαφών..
- Η απειλές της Ford: Αξιωματούχοι της εν λόγω αυτοκινητοβιομηχανία, με περίπου 13.000 υπαλλήλους στη Βρετανία, προειδοποίησαν την Τερεζα Μέι ότι οι δραστηριότητες της θα μεταφερθούν σε περίπτωση ενός σκληρού Brexit.
- Οι απολύσεις της Jaguar: Η εταιρία, η οποία απασχολεί περίπου 35.000 υπαλλήλους σε όλη τη χώρα, ανακοίνωσε ήδη σχέδιο περικοπών, το οποίο σε πρώτο πλάνο έχει την πραγματοποίηση 4.500 απολύσεων, ενώ στελέχη της δηλώνουν αποφασισμένα να μεταφέρουν μέρος των δραστηριοτήτων της στη Σλοβακία.
- Η αυλαία για την Flybmi: Η βρετανική περιφερειακή αεροπορική εταιρεία υπέβαλε αίτηση πτώχευσης επιρρίπτοντας ευθύνες τόσο στις υψηλές τιμές στα καύσιμα όσο και στην αβεβαιότητα που επικρατεί εξαιτίας του Brexit.
- Η υπαναχώρηση της Hitachi: Ο ιαπωνική κατασκευάστρια εταιρία ανακοίνωσε πως αναστέλλει την κατασκευή πυρηνικού σταθμού ηλεκτροπαραγωγής στην Ουαλία, αέως μετά την απόρριψη του σχεδίου της Τερέζα Μέι από το βρετανικό κοινοβούλιο.
- Κι οι απειλές δε σταματούν εδώ: Από τη μεριά της η ιαπωνική αυτοκινητοβιομηχανία Toyota, η οποία έχει εργοστάσιο στο Ντέρμπι, προειδοποίησε πέρσι ότι η παραγωγή θα σταματήσει στην περίπτωση σκληρού Brexit. Εν τω μεταξύ, η γερμανική BMW επίσης δήλωσε πως θα μεταφέρει την παραγωγή του μοντέλου mini στην Ολλανδία.
Όλα αυτά τη στιγμή που η Τερέζα Μέι μεταβαίνει για μια ακόμη φορά στις Βρυξέλλες για ένα νέο γύρο διαπραγματεύσεων με την ΕΕ χωρίς όμως ιδιαίτερες προσδοκίες.
Και με δεδομένο ότι η ευρωπαϊκή ηγεσία δε δείχνει διατεθειμένη να επαναδιαπραγματευτεί τουλάχιστον στο φλέγον ζήτημα του backstop, όλο και περισσότεροι εκτιμούν πως η «μέρα που θα ξυπνήσει ο εφιάλτης» για τη Βρετανία απέχει λιγότερο από 40 ημέρες.
Εκτός κι αν αποδειχθεί πως η χθεσινή δήλωση του Ζαν Κλωντ Γιούνκερ, ότι «αν η Βρετανία ζητήσει μια παράταση της αποχώρησής της από την Ευρωπαϊκή Ενωση, κανένα από 27 κράτη-μέλη δεν θα σταθεί εμπόδιο» έχει πράγματι κάποια βάση..
Αλέξανδρος Ζέρβας
https://tvxs.gr/news/eyropi-eop/
brexit-project-fear-pairnei-sarka-kai-osta
21/2/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΘΕΜΑΤΑ
Ισως το Σίτι του Λονδίνου να μη χάσει εν μια νυκτί την αίγλη του, αλλά σίγουρα καμία πόλη δεν θα αποτελέσει ξανά χρηματοπιστωτικό κέντρο αντίστοιχο του Λονδίνου. Οι πρώτες πόλεις που θα διασφαλίσουν την παρουσία χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών θα είναι η Φρανκφούρτη, το Παρίσι, το Δουβλίνο και το Λουξεμβούργο.
1.
Ούτε η Φρανκφούρτη ούτε το Παρίσι
θα γίνει το νέο Σίτι.
Ούτε η Φρανκφούρτη ούτε το Παρίσι
θα γίνει το νέο Σίτι.
Το τραπεζικό τοπίο της Ευρώπης δεν θα είναι ποτέ πλέον ίδιο μετά τη μεταφορά μεγάλων αμερικανικών τραπεζών από το Σίτι του Λονδίνου προς άλλες ευρωπαϊκές μητροπόλεις.
Χαοτικό ή συντεταγμένο, όπως κι αν πρόκειται να γίνει τελικά το Brexit, έχει πείσει τράπεζες και εταιρείες του χρηματοπιστωτικού τομέα ότι δεν πρέπει να βρεθούν ξανά με τόση συγκέντρωση των δραστηριοτήτων τους σε μία μόνο πόλη. Ισως λοιπόν το Σίτι του Λονδίνου να μη χάσει εν μια νυκτί την αίγλη του, αλλά σίγουρα καμία πόλη δεν θα αποτελέσει ξανά χρηματοπιστωτικό κέντρο αντίστοιχο του Λονδίνου.
Ο κλάδος θα έχει κατακερματιστεί σε όλη την Ευρώπη ενώ θα έχει υποστεί πολλές άλλες μεταβολές. Στο συμπέρασμα αυτό κατατείνει εκτενές ρεπορτάζ των New York Times καθώς σκιαγραφεί τις εν εξελίξει μεταβολές στο χρηματοπιστωτικό τοπίο της Ευρώπης. Διαπιστώνει πως πρώτες πόλεις που θα διασφαλίσουν την παρουσία χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών θα είναι η Φρανκφούρτη, το Παρίσι, το Δουβλίνο και το Λουξεμβούργο. Η αμερικανική εφημερίδα εκτιμά πως, τους επόμενους μήνες, πόλεις όπως η Μαδρίτη και το Μιλάνο θα προσελκύσουν σημαντικό αριθμό διαπραγματευτών, ομάδες νομικών συμβούλων τραπεζών, υπεύθυνους ανθρώπινων πόρων και ειδικούς τεχνολογίας. Και το Αμστερνταμ θα γίνει σύντομα χρηματοπιστωτικό κέντρο.
Ηδη στο Παρίσι ένα άδειο κτίριο ταχυδρομείου τεχνοτροπίας αρ ντεκό ετοιμάζεται να μετατραπεί σε κεντρικά γραφεία της Bank of America και να αποτελέσει έδρα του χρηματιστηριακού βραχίονα της αμερικανικής τράπεζας. Και εκεί που άλλοτε έστελναν τηλεγραφήματα οι υπάλληλοι του ταχυδρομείου, μέσα στην άνοιξη θα έχουν βρει τη θέση τους εκατοντάδες διαπραγματευτές, χρηματιστές και πωλητές.
Στη Φρανκφούρτη, η ευρωπαϊκή μονάδα της Morgan Stanley θα διπλασιάσει το προσωπικό της στα 200 άτομα. Στο χρηματοπιστωτικό κέντρο της Γερμανίας καταφθάνουν ήδη στελέχη επενδυτικών τραπεζών από την Goldman Sachs και τη Citigroup. Μεγάλα οφέλη θα αντλήσει και το Δουβλίνο όπου επεκτείνουν την παρουσία τους η Bank of America, η Citigroup και η Barclays. Η Bank of America απασχολεί ήδη περισσότερα από 800 άτομα στην ιρλανδική πρωτεύουσα. Και όπως τονίζει στην αμερικανική εφημερίδα η Αν Φινουκέιν, αντιπρόεδρος της Bank of America, «δεν υπάρχει επιστροφή, η γέφυρα κόπηκε».
Οι μεταβολές στο χρηματοπιστωτικό τοπίο δεν αφορούν, όμως, μόνον τη γεωγραφική κατανομή των μεγάλων αμερικανικών τραπεζών. Οι τράπεζες ενσωματώνουν στα συμβόλαιά τους «ρήτρες Brexit» ώστε να προστατευτούν στην περίπτωση ενός χαοτικού διαζυγίου της Βρετανίας από τους εταίρους της.
Οπως επισημαίνουν οι ΝΥΤ, ο κατακερματισμός του κλάδου θα έχει αντίκτυπο στα οικονομικά των επιχειρήσεων και κατ’ επέκτασιν στην ευρύτερη οικονομία της Ευρώπης. Τράπεζες και χρηματοπιστωτικές μπορεί να «χρεώσουν» στην πελατεία τους το κόστος της μετεγκατάστασης και διαχείρισης των νέων μονάδων σε διαφορετικές γεωγραφικές ζώνες. Θα αυξηθεί, έτσι, γενικότερα το κόστος των χρηματοπιστωτικών υπηρεσιών.
Ενδεικτική είναι η περίπτωση της Bank of America που την περασμένη εβδομάδα ανακοίνωσε ότι υπολογίζει σε 400 εκατ. δολάρια το κόστος που είχε έως τώρα η μετακίνηση προσωπικού της και περιουσιακών της στοιχείων στο Δουβλίνο και στο Παρίσι.
Η αμερικανική εφημερίδα τονίζει, πάντως, πως πολλές χρηματοπιστωτικές εταιρείες έχουν μετακινήσει μερικές δεκάδες υπαλλήλους έως τώρα και όχι εκατοντάδες όπως θα φανταζόταν κανείς. Σύμφωνα με τον Ντέιβιντ Πασκόε, στέλεχος της εταιρείας μετακινήσεων εταιρειών Cartus, περιμένουν ακόμη να δουν αν το διαζύγιο θα προκαλέσει χάος ή θα γίνει με ομαλό τρόπο.
Ωστόσο οι αμερικανικές τράπεζες έχουν απομακρύνει λιγότερους από 1.000 υπαλλήλους από το Λονδίνο. Ο αριθμός αυτός θα αυξηθεί, όμως, και ενδεχομένως να φτάσει στις 5.000 καθώς πλησιάζει η προθεσμία της 1ης Μαρτίου. Οι τράπεζες φαίνεται, πάντως, να αντιμετωπίζουν το θέμα με ψυχραιμία καθώς οι διαπραγματεύσεις ανάμεσα στην κυβέρνηση Μέι και τις Βρυξέλλες και η έκβασή τους δεν επηρεάζουν τα σχέδιά τους. Οι περισσότερες άρχισαν να προετοιμάζονται για ένα σκληρό Brexit αμέσως μετά το δημοψήφισμα τον Ιούνιο του 2016.
19/2/2019
2.
Πέντε κεντρικά μαθήματα από το Brexit.
Ελάχιστες εβδομάδες πριν από την υποτιθέμενη αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ενωση (Brexit, 29 Μαρτίου) η σχετική διαδικασία βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Η Βουλή των Κοινοτήτων καταψήφισε, ως γνωστόν, τη Συμφωνία Αποχώρησης.
Η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι ύστερα από σχετική «εντολή» του Κοινοβουλίου επιδιώκει τώρα επαναδιαπραγμάτευση κυρίως πάνω στο θέμα του «ιρλανδικού συνόρου», κάτι που η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) δεν είναι και πολύ πρόθυμη να κάνει. Ετσι όλα τα σενάρια είναι τώρα ανοιχτά, περιλαμβανομένης και της άτακτης εξόδου (εξόδου χωρίς συμφωνία). Από το αδιέξοδο όμως αυτό προκύπτουν ορισμένα βασικά μαθήματα χρήσιμα για μεγάλες και μικρές χώρες, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Πρώτον, διαπραγμάτευση χωρίς προηγούμενο σχέδιο είναι ατελέσφορη. Το αδιέξοδο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι το ΗΒ πήγε να διαπραγματευθεί για το Brexit στην Ενωση χωρίς σχέδιο, χωρίς να ξέρει «τι ακριβώς θέλει – ήπιο, σκληρό Brexit, τι». Εμφανίζεται να θέλει όλα τα οφέλη από την Ενωση αλλά χωρίς να συμμετέχει σε αυτήν ή να έχει οποιαδήποτε υποχρέωση. Ηθελε «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Αλλά όταν πηγαίνεις στην Ενωση χωρίς διαπραγματευτικό σχέδιο, είναι τελικά η Ενωση που επιβάλλει την άποψη και τις ιδέες της. Αυτό έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας της κρίσης. Αυτό έγινε και γίνεται και στην περίπτωση του Brexit. Πολύ περισσότερο δε όταν πηγαίνεις χωρίς σχέδιο μεν αλλά με άτακτες μαξιμαλιστικές ιδέες (όπως αυτές των σκληρών Brexiteers). Στην περίπτωση αυτή κατά κανόνα ηττάσαι. «Ολοι αυτοί που προώθησαν το Brexit χωρίς ίχνος σχεδίου χρειάζονται ειδική θέση στην Κόλαση» είπε πρόσφατα ο Ντόναλντ Τουσκ!
Δεύτερον, η πολιτική ενότητα αποδίδει. Η Ευρωπαϊκή Ενωση κατάφερε να επιβάλει τους όρους της για το Brexit γιατί πέτυχε έναν αξιοθαύμαστο βαθμό ενότητας μεταξύ των 27 κρατών-μελών της πάνω στο θέμα. Το Λονδίνο ήλπιζε ότι θα διασπάσει την Ενωση σε μια λογική ίσως του «διαίρει και βασίλευε». Οτι θα συμπαρασύρει μαζί του τουλάχιστον τις βόρειες Σκανδιναβικές χώρες και τη Γερμανία. Δεν τα κατάφερε. Το αντίθετο. Και οι 27 συντάχθηκαν τελικά πίσω από την άποψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (και του κεντρικού διαπραγματευτή, γάλλου πρώην υπουργού Εξωτερικών και επιτρόπου Mισέλ Μπαρνιέ) για τις ρυθμίσεις και υποχρεώσεις που θα όφειλε να εκπληρώσει το ΗΒ προκειμένου να αποχωρήσει από την Ενωση. Η Συμφωνία Αποχώρησης (Withdrawal Agreement) αντανακλά ακριβώς αυτή την προσέγγιση.
Τρίτον, «δεν υπάρχει ζωή εκτός ΕΕ». Και πάντως δεν υπάρχει άνετη ζωή. Τα αδιέξοδα και διλήμματα των οπαδών της εξόδου από την ΕΕ οφείλονται (και) στο γεγονός ότι αυτό που αρχικά πίστευαν, ότι δηλαδή μετά την αποχώρηση «θα ανακτούσαν την πλήρη κυριαρχία»( take back control) και «θα ζούσαν ζωή χαρισάμενη» με το ΗΒ ως παγκόσμια δύναμη (global power) και την οικονομία σε άνθηση αποδείχθηκε ένας τεράστιος μύθος. Ανέφικτο. Ολες σχεδόν οι μελέτες (αλλά και η εμπειρία της επερχόμενης εξόδου) έδειξαν ότι το οικονομικό κόστος από το Brexit θα ήταν υψηλό, η συμμετοχή του ΗΒ στην ενιαία, εσωτερική αγορά της ΕΕ ήταν αναγκαία, ενώ η ανάκτηση της πλήρους κυριαρχίας σε έναν αλληλεξαρτώμενο κόσμο μια φενάκη. Η Βρετανία εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης θα είναι οικονομικά και πολιτικά μια ασθενέστερη χώρα.
Τέταρτον, αναπόφευκτη η στήριξη σε μικρή χώρα-μέλος. Ενα από τα κεντρικά ζητήματα που οδήγησαν στο αδιέξοδο υπήρξε το λεγόμενο ιρλανδικό ζήτημα (ή το περίφημο backstop, το δίχτυ ασφαλείας). Ο στόχος δηλαδή της μη δημιουργίας νέου συνοριακού τείχους μεταξύ Βόρειας Ιρλανδίας (τμήματος του ΗΒ) και Δημοκρατίας της Ιρλανδίας (ανεξάρτητης χώρας-μέλους της ΕΕ) μετά το Brexit. Και τούτο γιατί η ελεύθερη διακίνηση μεταξύ των δύο Ιρλανδιών αποτελεί θεμελιακό στοιχείο της συμφωνίας επίλυσης του περίπλοκου βορειο-ιρλανδικού θέματος (Συμφωνία Μεγάλης Παρασκευής,1998). Στο ζήτημα αυτό τη διαπραγμάτευση την κατηύθυνε ουσιαστικά η Δημοκρατία της Ιρλανδίας, το Δουβλίνο. Και η ΕΕ στάθηκε απόλυτα στο πλευρό της χώρας-μέλους της. Οπως συμβαίνει σταθερά. «Δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ ένα κράτος-μέλος μας» ήταν το μοτίβο. Η Ενωση στηρίζει (και οφείλει να στηρίζει) το κράτος-μέλος της σε μια διαμάχη με τρίτη ή οιονεί τρίτη χώρα-μέλος (π.χ. ΗΒ). Τούτο έχει ιδιαίτερα σημασία ως απάντηση στο ερώτημα που συχνά τίθεται: Τι θα κάνει η ΕΕ σε μια σύγκρουση Ελλάδας – Τουρκίας; Η απάντηση είναι ότι η Ενωση θα στηρίξει την Ελλάδα με τα μέσα εκείνα που διαθέτει.
Πέμπτον, τα δημοψηφίσματα παράγουν αδιέξοδα. Οπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε και παντού (εκτός αν ακολουθήσει σύντομα η κωλοτούμπα). Η περιπέτεια του Brexit προέκυψε από το δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016 (το οποίο άστοχα ο τότε πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον προώθησε για να λύσει, ως πίστευε, τα εσωτερικά προβλήματα του Συντηρητικού Κόμματος). Το δημοψήφισμα διεξήχθη σε τοξικό κλίμα πάνω σε μύθους και ψέματα από πλευράς λαϊκιστών-οπαδών της εξόδου και με οριακή πλειοψηφία (52%) επικράτησε το Brexit.
Μετά τα όσα ακολούθησαν οι πολίτες εμφανίζονται τώρα (σε σημαντικό ποσοστό) μετανιωμένοι για αυτό το αποτέλεσμα. Αλλά για να διορθωθεί η κατάσταση χρειάζεται δεύτερο δημοψήφισμα, που στο ΗΒ δεν είναι εύκολο να διεξαχθεί, αν και εμφανίζεται τελικά ως η καλύτερη επιλογή. Χρειάζονται για αυτό τουλάχιστον έξι μήνες και ειδική νομοθεσία από τη Βουλή των Κοινοτήτων, κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει ή να παραταθεί ή να ακυρωθεί η ενεργοποίηση του άρθρου για την αποχώρηση (άρθρο 50 Συνθήκης της Λισαβόνας).
Στερνή μου γνώση…
Π.Κ. Ιωακειμίδης,
ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
και μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του FEPS.
https://www.tovima.gr/2019/02/21/opinions/
pente-kentrika-mathimata-apo-to-brexit/
21/2/2019
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμφωνούν πάντα με τις απόψεις που δημοσιεύονται στα εκάστοτε - χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού - αναρτώμενα κείμενα τρίτων.Οι απόψεις που δημοσιεύονται στα κείμενα των αναρτήσεων εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που τις διατυπώνουν. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται. Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.
Πέντε κεντρικά μαθήματα από το Brexit.
Ελάχιστες εβδομάδες πριν από την υποτιθέμενη αποχώρηση του Ηνωμένου Βασιλείου από την Ευρωπαϊκή Ενωση (Brexit, 29 Μαρτίου) η σχετική διαδικασία βρίσκεται σε πλήρες αδιέξοδο. Η Βουλή των Κοινοτήτων καταψήφισε, ως γνωστόν, τη Συμφωνία Αποχώρησης.
Η πρωθυπουργός Τερέζα Μέι ύστερα από σχετική «εντολή» του Κοινοβουλίου επιδιώκει τώρα επαναδιαπραγμάτευση κυρίως πάνω στο θέμα του «ιρλανδικού συνόρου», κάτι που η Ευρωπαϊκή Ενωση (ΕΕ) δεν είναι και πολύ πρόθυμη να κάνει. Ετσι όλα τα σενάρια είναι τώρα ανοιχτά, περιλαμβανομένης και της άτακτης εξόδου (εξόδου χωρίς συμφωνία). Από το αδιέξοδο όμως αυτό προκύπτουν ορισμένα βασικά μαθήματα χρήσιμα για μεγάλες και μικρές χώρες, περιλαμβανομένης και της Ελλάδας.
Πρώτον, διαπραγμάτευση χωρίς προηγούμενο σχέδιο είναι ατελέσφορη. Το αδιέξοδο οφείλεται σε μεγάλο βαθμό στο γεγονός ότι το ΗΒ πήγε να διαπραγματευθεί για το Brexit στην Ενωση χωρίς σχέδιο, χωρίς να ξέρει «τι ακριβώς θέλει – ήπιο, σκληρό Brexit, τι». Εμφανίζεται να θέλει όλα τα οφέλη από την Ενωση αλλά χωρίς να συμμετέχει σε αυτήν ή να έχει οποιαδήποτε υποχρέωση. Ηθελε «και την πίτα ολόκληρη και τον σκύλο χορτάτο». Αλλά όταν πηγαίνεις στην Ενωση χωρίς διαπραγματευτικό σχέδιο, είναι τελικά η Ενωση που επιβάλλει την άποψη και τις ιδέες της. Αυτό έγινε στην περίπτωση της Ελλάδας της κρίσης. Αυτό έγινε και γίνεται και στην περίπτωση του Brexit. Πολύ περισσότερο δε όταν πηγαίνεις χωρίς σχέδιο μεν αλλά με άτακτες μαξιμαλιστικές ιδέες (όπως αυτές των σκληρών Brexiteers). Στην περίπτωση αυτή κατά κανόνα ηττάσαι. «Ολοι αυτοί που προώθησαν το Brexit χωρίς ίχνος σχεδίου χρειάζονται ειδική θέση στην Κόλαση» είπε πρόσφατα ο Ντόναλντ Τουσκ!
Δεύτερον, η πολιτική ενότητα αποδίδει. Η Ευρωπαϊκή Ενωση κατάφερε να επιβάλει τους όρους της για το Brexit γιατί πέτυχε έναν αξιοθαύμαστο βαθμό ενότητας μεταξύ των 27 κρατών-μελών της πάνω στο θέμα. Το Λονδίνο ήλπιζε ότι θα διασπάσει την Ενωση σε μια λογική ίσως του «διαίρει και βασίλευε». Οτι θα συμπαρασύρει μαζί του τουλάχιστον τις βόρειες Σκανδιναβικές χώρες και τη Γερμανία. Δεν τα κατάφερε. Το αντίθετο. Και οι 27 συντάχθηκαν τελικά πίσω από την άποψη της Ευρωπαϊκής Επιτροπής (και του κεντρικού διαπραγματευτή, γάλλου πρώην υπουργού Εξωτερικών και επιτρόπου Mισέλ Μπαρνιέ) για τις ρυθμίσεις και υποχρεώσεις που θα όφειλε να εκπληρώσει το ΗΒ προκειμένου να αποχωρήσει από την Ενωση. Η Συμφωνία Αποχώρησης (Withdrawal Agreement) αντανακλά ακριβώς αυτή την προσέγγιση.
Τρίτον, «δεν υπάρχει ζωή εκτός ΕΕ». Και πάντως δεν υπάρχει άνετη ζωή. Τα αδιέξοδα και διλήμματα των οπαδών της εξόδου από την ΕΕ οφείλονται (και) στο γεγονός ότι αυτό που αρχικά πίστευαν, ότι δηλαδή μετά την αποχώρηση «θα ανακτούσαν την πλήρη κυριαρχία»( take back control) και «θα ζούσαν ζωή χαρισάμενη» με το ΗΒ ως παγκόσμια δύναμη (global power) και την οικονομία σε άνθηση αποδείχθηκε ένας τεράστιος μύθος. Ανέφικτο. Ολες σχεδόν οι μελέτες (αλλά και η εμπειρία της επερχόμενης εξόδου) έδειξαν ότι το οικονομικό κόστος από το Brexit θα ήταν υψηλό, η συμμετοχή του ΗΒ στην ενιαία, εσωτερική αγορά της ΕΕ ήταν αναγκαία, ενώ η ανάκτηση της πλήρους κυριαρχίας σε έναν αλληλεξαρτώμενο κόσμο μια φενάκη. Η Βρετανία εκτός Ευρωπαϊκής Ενωσης θα είναι οικονομικά και πολιτικά μια ασθενέστερη χώρα.
Τέταρτον, αναπόφευκτη η στήριξη σε μικρή χώρα-μέλος. Ενα από τα κεντρικά ζητήματα που οδήγησαν στο αδιέξοδο υπήρξε το λεγόμενο ιρλανδικό ζήτημα (ή το περίφημο backstop, το δίχτυ ασφαλείας). Ο στόχος δηλαδή της μη δημιουργίας νέου συνοριακού τείχους μεταξύ Βόρειας Ιρλανδίας (τμήματος του ΗΒ) και Δημοκρατίας της Ιρλανδίας (ανεξάρτητης χώρας-μέλους της ΕΕ) μετά το Brexit. Και τούτο γιατί η ελεύθερη διακίνηση μεταξύ των δύο Ιρλανδιών αποτελεί θεμελιακό στοιχείο της συμφωνίας επίλυσης του περίπλοκου βορειο-ιρλανδικού θέματος (Συμφωνία Μεγάλης Παρασκευής,1998). Στο ζήτημα αυτό τη διαπραγμάτευση την κατηύθυνε ουσιαστικά η Δημοκρατία της Ιρλανδίας, το Δουβλίνο. Και η ΕΕ στάθηκε απόλυτα στο πλευρό της χώρας-μέλους της. Οπως συμβαίνει σταθερά. «Δεν θα εγκαταλείψουμε ποτέ ένα κράτος-μέλος μας» ήταν το μοτίβο. Η Ενωση στηρίζει (και οφείλει να στηρίζει) το κράτος-μέλος της σε μια διαμάχη με τρίτη ή οιονεί τρίτη χώρα-μέλος (π.χ. ΗΒ). Τούτο έχει ιδιαίτερα σημασία ως απάντηση στο ερώτημα που συχνά τίθεται: Τι θα κάνει η ΕΕ σε μια σύγκρουση Ελλάδας – Τουρκίας; Η απάντηση είναι ότι η Ενωση θα στηρίξει την Ελλάδα με τα μέσα εκείνα που διαθέτει.
Πέμπτον, τα δημοψηφίσματα παράγουν αδιέξοδα. Οπως συμβαίνει σχεδόν πάντοτε και παντού (εκτός αν ακολουθήσει σύντομα η κωλοτούμπα). Η περιπέτεια του Brexit προέκυψε από το δημοψήφισμα του Ιουνίου 2016 (το οποίο άστοχα ο τότε πρωθυπουργός Ντέιβιντ Κάμερον προώθησε για να λύσει, ως πίστευε, τα εσωτερικά προβλήματα του Συντηρητικού Κόμματος). Το δημοψήφισμα διεξήχθη σε τοξικό κλίμα πάνω σε μύθους και ψέματα από πλευράς λαϊκιστών-οπαδών της εξόδου και με οριακή πλειοψηφία (52%) επικράτησε το Brexit.
Μετά τα όσα ακολούθησαν οι πολίτες εμφανίζονται τώρα (σε σημαντικό ποσοστό) μετανιωμένοι για αυτό το αποτέλεσμα. Αλλά για να διορθωθεί η κατάσταση χρειάζεται δεύτερο δημοψήφισμα, που στο ΗΒ δεν είναι εύκολο να διεξαχθεί, αν και εμφανίζεται τελικά ως η καλύτερη επιλογή. Χρειάζονται για αυτό τουλάχιστον έξι μήνες και ειδική νομοθεσία από τη Βουλή των Κοινοτήτων, κάτι που σημαίνει ότι θα πρέπει ή να παραταθεί ή να ακυρωθεί η ενεργοποίηση του άρθρου για την αποχώρηση (άρθρο 50 Συνθήκης της Λισαβόνας).
Στερνή μου γνώση…
Π.Κ. Ιωακειμίδης,
ομότιμος καθηγητής του Πανεπιστημίου Αθηνών
και μέλος του Επιστημονικού Συμβουλίου του FEPS.
https://www.tovima.gr/2019/02/21/opinions/
pente-kentrika-mathimata-apo-to-brexit/
21/2/2019
Οι απόψεις του ιστολογίου δεν συμφωνούν πάντα με τις απόψεις που δημοσιεύονται στα εκάστοτε - χάριν ενημέρωσης και προβληματισμού - αναρτώμενα κείμενα τρίτων.Οι απόψεις που δημοσιεύονται στα κείμενα των αναρτήσεων εκφράζουν αποκλειστικά και μόνο τους αρθρογράφους που τις διατυπώνουν. Τα πνευματικά δικαιώματα ανήκουν αποκλειστικά και μόνο στους δημιουργούς των κειμένων, εικόνων κλπ και των ιστολογίων που αναφέρονται. Οι ''υπογραμμίσεις'' -χρώμα,μέγεθος γραμματοσειράς και οι εικονογραφήσεις-με εικόνες από το World Wide Web-στις αναρτήσεις γίνονται με ευθύνη του blogger. Στο αρχικό πρωτότυπο κείμενο παραπέμπεστε μέσω των επισυναπτόμενων ενεργών συνδέσμων.