16 Μαρτίου 1964: Το καίριο πλήγμα στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης.
Οι μαζικές απελάσεις του 1964 που σχεδιάστηκαν πολλά χρόνια νωρίτερα, περιμένοντας την υλοποίηση τους «την κατάλληλη στιγμή».
Ο Ελληνισμός της Κωνσταντινούπολης αποτελεί το τραγικό θύμα μιας ψυχρής, μεθοδικής και μακροπρόθεσμης στρατηγικής του Τουρκικού Κράτους, της έλλειψης αντίδρασης της Ελλάδος αλλά και την αδιαφορία των χωρών που συνυπέγραψαν το 1923 την Συνθήκη της Λωζάνης (Αγγλία, Γαλλία, Ιταλία, Ιαπωνία, Σερβία, Ρουμανία).
Η Τουρκία υπέγραψε την συνθήκη της Λωζάνης χωρίς να έχει την παραμικρή πρόθεση να παρέχει την συμφωνημένη προστασία στους Έλληνες χριστιανούς που παρέμειναν στην Κωνσταντινούπολη, την Ίμβρο και την Τενέδο. Αυτό βέβαια δεν επηρέασε καθόλου την απόφαση της να αξιοποιήσει πλήρως την Συνθήκη για την «προστασία» και τον πολλαπλασιασμό των μουσουλμάνων που απέμειναν στην Ελληνική Θράκη.
Στα πλαίσια των διαπραγματεύσεων για την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, τα δύο νησιά Ίμβρος & Τένεδος με 92% χριστιανικό πληθυσμό, προσφέρθηκαν από τον Λόρδο Κώρζον σαν «δώρο» στην Τουρκία με την προϋπόθεση να απολαμβάνουν καθεστώς αυτονομίας, με δική τους αστυνομία και τοπική κυβέρνηση (άρθρο 14 Συνθήκης). Οι λόγοι ήταν «γεωπολιτικοί», επειδή τα δύο νησιά βρίσκονται κοντά στην είσοδο των Δαρδανελίων ελέγχοντας πλήρως την διέλευση πλοίων από και προς τον Βόσπορο και την Μαύρη θάλασσα.
Η Τουρκία απέδειξε και αποδεικνύει συνεχώς την διαχρονική της πρόθεση αφ΄ ενός μεν να περιφρονεί όλες τις υποχρεώσεις που ανέλαβε από την Συνθήκη της Λωζάνης, αφ΄ ετέρου δε να απαιτεί φορτικά, όποτε εκτιμά ότι την συμφέρει, από όλους τους άλλους να την τηρούν με ευλάβεια!
Η θεμελίωση των παραπάνω στηρίζεται στα γεγονότα που ακολούθησαν τα 96 μέχρι σήμερα χρόνια που μεσολάβησαν από την υπογραφή της Συνθήκης της Λωζάνης, όπως π.χ.
- Ο νόμος 2007/11ης Ιουλίου 1932 με τον οποίο απαγορεύτηκαν 26 επαγγέλματα στους ξένους (Έλληνες) υπηκόους προκειμένου να υποχρεωθούν να εγκαταλείψουν την Τουρκία – όπως ακριβώς έκαναν περισσότεροι από 10.000 Έλληνες χριστιανοί! Ο νόμος ίσχυσε για 70 χρόνια και καταργήθηκε μόλις το 2003!
- Η πισώπλατη μαχαιριά της «ουδέτερης Τουρκίας» όταν ξέσπασε ο Δεύτερος Παγκόσμιος και η Ελλάδα βρέθηκε υπό Γερμανική κατοχή μαχόμενη για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας. (Επιστράτευση 20 ηλικιών της αφρόκρεμας των νεαρών χριστιανών και η αποστολή τους στα βάθη της ανατολής για καταναγκαστικά έργα (1941) και η επιβολή του ρατσιστικού και εξοντωτικού «έκτακτου φόρου περιουσίας» (1942) για την αρπαγή των περιουσιών Ελλήνων, Αρμενίων και Εβραίων.
- Το φονικό πογκρόμ εναντίον του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης την νύχτα της 6ης προς την 7η Σεπτεμβρίου 1955.
Και φυσικά οι μαζικές απελάσεις του 1964 που σχεδιάστηκαν πολλά χρόνια νωρίτερα, περιμένοντας την υλοποίηση τους «την κατάλληλη στιγμή».
Το μυστικό διάταγμα, με αριθμό 6/3801/1964, που θα εφάρμοζαν τα Τουρκικά δικαστήρια για ολόκληρες δεκαετίες ήταν ήδη έτοιμο προ πολλού. Απαγόρευε σε όλα τα πρόσωπα Ελληνικής ιθαγένειας, την μεταβίβαση της κυριότητος των ακινήτων τους και άλλων εμπράγματων δικαιωμάτων καθώς και κάθε άλλη πράξη που θα είχε σαν συνέπεια την μεταβίβαση των παραπάνω δικαιωμάτων. Επί πλέον δέσμευε υπέρ του Τουρκικού Δημοσίου κάθε τίμημα, πρόσοδο ή εισόδημα που έφεραν τα ακίνητα αυτά καθώς και όλους τους τραπεζικούς λογαριασμούς των Ελλήνων υπηκόων!
Οι επίσημες κατηγορίες και τα «εγκλήματα» που θα φόρτωναν στα θύματα τους, ήταν και αυτά έτοιμα: «Κατασκοπεία σε βάρος της Τουρκίας» και «αποστολή οικονομικής βοήθειας στην Κύπρο»!
Το σχέδιο περιελάβανε ακόμα την υπ΄ αριθμόν 35/1964 μυστική απόφαση της Υπηρεσίας Εθνικής Ασφάλειας της Τουρκίας με την οποία καθορίστηκαν οι λεπτομέρειες του eritme programi, δηλαδή ενός προγράμματος εξόντωσης του Ελληνικού πληθυσμού των νησιών Ίμβρος και Τένεδος, ο οποίος από 92% του συνολικού πληθυσμού που ήταν το 1923, σήμερα μειώθηκε σε λιγότερο από 1%, μετά την πλήρη εφαρμογή του προγράμματος αυτού!
Έτσι, από τους πρώτους μήνες του 1964, η Τουρκική κυβέρνηση, έχοντας έτοιμο το επόμενο βήμα του μακροπρόθεσμου σχεδίου εκδίωξης των χριστιανικών πληθυσμών από την Τουρκία, άρχισε να δημιουργεί με αλλεπάλληλα, κατευθυνόμενα δημοσιεύματα ένα εκρηκτικό, ανθελληνικό κλίμα στις Τουρκικές λαϊκές μάζες. Οι δρόμοι της Κωνσταντινούπολης γέμισαν με συνθήματα «Vatandas Turkce Konus», δηλαδή «Πολίτη μίλα Τουρκικά», ώστε να αποτελεί εύκολη υπόθεση η εφαρμογή του δρακόντειου νόμου περί «εξύβρισης του Τουρκισμού» που ίσχυε στην Τουρκία από την δεκαετία του 1930. Όποιος τολμούσε να μιλήσει Ελληνικά σε δημόσιους χώρους, κινδύνευε να κατηγορηθεί ότι έβριζε την Τουρκία!
Διαδοχικές καμπάνιες που συντηρούσαν το κλίμα, στόχευαν στον οικονομικό αποκλεισμό των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης με έντονα ανθελληνικά συνθήματα: «Οι Ρωμιοί είναι τα μικρόβια που κυκλοφορούν ανάμεσα μας», «Μην τρέφεις κοράκια που θα σου βγάλουν τα μάτια» ή «Κάθε γρόσι στον Ρωμιό γίνεται σφαίρα στους Τούρκους της Κύπρου».
Την 16η Μαρτίου 1964, όταν πλέον το κλίμα είχε προετοιμαστεί κατάλληλα, η Τουρκική κυβέρνηση ανακοίνωσε την καταγγελία της Σύμβασης περί Εγκατάστασης, Εμπορίου και Ναυτιλίας που είχαν υπογράψει οι Μουσταφά Κεμάλ και Ελευθέριος Βενιζέλος το 1930. Αιφνιδιαστικά και μονομερώς.
Η «καταγγελία» βέβαια ήταν η αφορμή, το «φύλλο συκής» που χρησιμοποίησε η Τουρκία για να εκδιώξει με απάνθρωπες και συνοπτικές διαδικασίες περισσότερους από 40.000 Έλληνες χριστιανούς της Κωνσταντινούπολης, οι οποίοι προστατευόταν απόλυτα από το άρθρο 2 της Σύμβασης «Περί της Ανταλλαγής των Ελληνικών και Μουσουλμανικών Πληθυσμών», η οποία αποτελούσε αναπόσπαστο μέρος της Συνθήκης της Λωζάνης!
Με το σύνθημα της «καταγγελίας» της Ελληνοτουρκικής συμφωνίας του 1930, τέθηκαν σε εφαρμογή όλα όσα είχαν προετοιμαστεί:
Άρχισε την λειτουργία του το τέταρτο ειδικό γραφείο της Τουρκικής Ασφάλειας για να «αναλάβει» όσους Έλληνες υπηκόους ζούσαν στην Τουρκία. Άλλωστε είχε ήδη αποκτηθεί κάποια εμπειρία, με την σποραδική απέλαση 50 περίπου προσωπικοτήτων της Ελληνικής κοινότητας της Κωνσταντινούπολης, αμέσως μετά το πογκρόμ του 1955 και μέχρι το 1962.
Οι Τουρκικές εφημερίδες άρχισαν να δημοσιεύουν καταλόγους με ονόματα Κωνσταντινουπολιτών που «αποτελούσαν εθνικό κίνδυνο για την Τουρκία» και έπρεπε να εγκαταλείψουν τα σπίτια τους και την χώρα μέσα σε 24 ώρες. Αργότερα, επειδή ήταν πρακτικά αδύνατη η εφαρμογή του σχεδίου εντός 24 ωρών, η προθεσμία επεκτάθηκε πρώτα σε δύο και μετά σε επτά ημέρες.
Κάθε Έλληνας που έπρεπε να εγκαταλείψει την Τουρκία, έπαιρνε μια ειδοποίηση να εμφανιστεί αμέσως στο τέταρτο ειδικό γραφείο της Τουρκικής Ασφάλειας. Σε πολλές περιπτώσεις η σύλληψη και η μεταφορά στην Τουρκική Ασφάλεια γινόταν επί τόπου. Εκεί κάθε φάκελος «κατηγορουμένου» ενημερωνόταν με νέες φωτογραφίες, μετρήσεις ύψους και βάρους, καταγραφή χρωμάτων ματιών και μαλλιών, αποτυπώματα και άλλες λεπτομέρειες προσωπικών δεδομένων. Ταυτόχρονα, κάθε «κατηγορούμενος» έπρεπε απαραίτητα να υπογράψει και ένα έγγραφο με το οποίο «ομολογούσε» όλες ανεξαιρέτως τις κατηγορίες που του απέδιδαν οι Τουρκικές αρχές.
Όσοι αρνήθηκαν να υπογράψουν φυλακιζόταν μέχρι να αλλάξουν γνώμη. Αυτά που υπέστησαν όμως, έκαναν όλους τους άλλους να μην τολμούν να ζητήσουν ούτε καν να διαβάσουν τι θα υπογράψουν και πολύ περισσότερο, να ζητήσουν κάποιο αντίγραφο αυτών που υπέγραφαν.
Αρκούσε μέσα σε μια ολόκληρη οικογένεια ένα μόνο πρόσωπο να έχει Ελληνική υπηκοότητα, για να υποχρεωθούν όλοι να εγκαταλείψουν τις πατρογονικές εστίες. Οι απελαθέντες ήταν 10.250 περίπου άτομα επισήμως, αλλά οι πραγματικοί απελαθέντες ήταν περισσότεροι από 40.000!
Όσοι έφευγαν, μπορούσαν να πάρουν μαζί τους μόνο προσωπικό ρουχισμό σε δύο βαλίτσες μέχρι 20 κιλά και το ισόποσο των 20 περίπου δολαρίων της εποχής εκείνης. Και μια σφραγίδα στο διαβατήριο τους με κόκκινα γράμματα: «Ο κάτοχος του παρόντος απελαύνεται υπό των Τουρκικών αρχών».
Μεταξύ των Ελλήνων της Κωνσταντινούπολης που κατηγορήθηκαν από τις Τουρκικές αρχές για «κατασκοπεία σε βάρος της Τουρκίας» και για «αποστολή οικονομικής βοήθειας στην Κύπρο», όπως εμφανιζόταν ανά δεκαήμερο στις λίστες των 150 έως 500 ονομάτων που δημοσίευαν οι Τουρκικές εφημερίδες, περιλαμβανόταν γέροντες και γερόντισσες μεγάλης ηλικίας οι οποίοι σέρνονταν από τα γεροκομεία και τα σπίτια τους για να απελαθούν, τυφλοί που έπρεπε απαραίτητα να συνοδεύονται για να κινηθούν, ανάπηροι πάνω σε αναπηρικά καροτσάκια, άρρωστοι που τους έβγαζαν από τα νοσοκομεία, ακόμα και πεθαμένοι!
Συμπέρασμα: Απέναντι στην μακροπρόθεσμη στρατηγική της Τουρκίας που υλοποιείται σταθερά και ανεξάρτητα από ποιος έχει τον έλεγχο της εξουσίας, η Ελλάδα παραθέτει διαχρονικά μια ευκαιριακή στάση, ανάλογα με τις εμπνεύσεις του εκάστοτε «υπευθύνου». Τελευταίο, χαρακτηριστικό παράδειγμα, η πρωτοφανής «σύσταση» του πρώην Έλληνα Υπουργού Εξωτερικών να μην είμαστε… «μονοφαγάδες»!
Η Τουρκία, υπό τον απόλυτο έλεγχο της «Φαμίλιας Ερντογάν», έχοντας πετύχει πλήρως τους στόχους της στον ξεριζωμό του Ελληνισμού της Κωνσταντινούπολης, της Ίμβρου και της Τενέδου, όχι μόνο συνεχίζει την προκλητική φίμωση της Θεολογικής Σχολής της Χάλκης παραβιάζοντας ακόμα και τους δικούς της νόμους , αλλά χύνει και κροκοδείλια δάκρυα για δήθεν «καταπίεση» Ελλήνων πολιτών, μουσουλμάνων το θρήσκευμα, που αυξάνονται και πληθύνονται συνεχώς, μέσα σε ένα καθεστώς πλήρους ελευθερίας!
Οι απελάσεις του 1964, υπήρξαν ένα καίριο πλήγμα της Τουρκίας στον Ελληνισμό της Κωνσταντινούπολης, αμέσως μόλις παρουσιάστηκε η «κατάλληλη ευκαιρία» που περίμεναν υπομονετικά. Όπως δηλαδή κάνουν διαχρονικά, σε όλα ανεξαιρέτως τα αποφασιστικά τους χτυπήματα εναντίον του Ελληνισμού – και όχι μόνο.
Η διαχρονική έλλειψη μιας σαφέστατης, σταθερής και μακροπρόθεσμης στρατηγικής απέναντι στον κίνδυνο εξ ανατολών, δημιουργεί πλέον μια ορατή και άμεση απειλή για την ακεραιότητα της Ελλάδος.
Ας ευχηθούμε αυτό να γίνει επί τέλους αντιληπτό από την πολιτική και πνευματική ηγεσία της χώρας, πριν θρηνήσουμε άλλη μια εθνική καταστροφή!
Λεωνίδας Κουμάκης
Νομικός, Συγγραφέας.
Μέλος του International Hellenic Association (IHA)
17/3/2019
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Turkification , Islamization, Kurdish people in Turkey , Genocides and Massacres in Turkey
Τα τουρκικά εγκλήματα που δεν είχαν γυριστεί σε βίντεο
για να τα δείχνει ο Ερντογάν.
Η Michiko Kakutani έγραψε ένα εξαιρετικό βιβλίο για τα ψεύδη της διακυβέρνησης Τραμπ, με τίτλο “The Death of Truth”.
Διαβάζοντας το κανείς αντιλαμβάνεται ότι το έργο μπορεί εύκολα να προσαρμοστεί στην πολιτική ζωή κάθε χώρας.
Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι το ψεύδος είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο της πολιτικής. Δυστυχώς η άποψη της επιβεβαιώνεται καθημερινά. Αποκρουστικός ο ρόλος του Τύπου και των Μ.Μ.Ε στη διάδοση των ψευδών ειδήσεων. Η τέταρτη εξουσία , όπως χαρακτηρίζαμε παλαιότερα τον Τύπο, κατάντησε στην πλειονότητα του όργανο προπαγάνδας της πολιτικής.
Ο Yusuf Nazim σε άρθρο του στην εφημερίδα Τ24 με τίτλο “ψέματα που ματώνουν την Ιστορία”, περιγράφει τραγικά περιστατικά της σύγχρονης τουρκικής Ιστορίας που στηρίζονται στο προσφιλές πολιτικό ψεύδος.
Ημερομηνία 6 Σεπτεμβρίου 1955. Τα ραδιόφωνα στην Τουρκία μεταδίδουν την είδηση του βομβαρδισμού της οικίας του Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη. Η εφημερίδα Express που πωλούσε 20-30.000 αντίτυπα την ημέρα έκανε δυο έκτακτες απογευματινές εκδόσεις και δημοσίευσε την είδηση.
Ξαφνικά ένας όχλος που δεν γνώριζε κανείς από πού ήρθε κατέκλεισε τη λεωφόρο Ιστικλάλ (του Πέρα) . Οι εκδηλώσεις μετατράπηκαν ταχύτατα σε επιθέσεις εναντίον των Μειονοτήτων. Άρχισαν να σπάνε, να ρημάζουν και να λεηλατούν καταστήματα και σπίτια. Τα επεισόδια επεκτάθηκαν αμέσως σε 15 συνοικίες της πόλης.
Αποτέλεσμα: Καταστράφηκαν σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 5300, και ανεπίσημα 7000 κτήρια, δολοφονήθηκαν 16 Ρωμιοί συμπολίτες, κάηκαν 73 ναοί, 8 αγιάσματα , 2 μοναστήρια και μια συναγωγή. Βιάστηκαν 50-200 γυναίκες. Μετά τα γεγονότα χιλιάδες Ρωμιοί εγκατέλειψαν την Τουρκία.
Αργότερα θα γίνει γνωστό ότι αυτοί που συμμετείχαν στις επιθέσεις κρατούσαν ξύλα που είχαν ίδιο μέγεθος και είχαν μεταφερθεί από τα περίχωρα. Ορισμένοι συνελήφθησαν στον σιδηροδρομικό Σταθμό του Haydarpasa με τα τιμαλφή που λεηλάτησαν.
Η εφημερίδα Express τύπωσε εκείνη την ημέρα, σε περίοδο που υπήρχε έλλειψη χαρτιού 300.000 φύλλα. Ο βομβιστής της οικίας του Ατατούρκ ήταν ο υπάλληλος της ΜΙΤ, Οκτάι Ενγκιν, ο οποίος δικάστηκε, αλλά δεν εκδόθηκε στην Ελλάδα. Αργότερα διορίστηκε Γενικός Διευθυντής Ασφάλειας, έπαρχος Τσάνκαγια και νομάρχης του Νέβσεχιρ. Τιμήθηκε με πολλές χαρές της ζωής.
Ο Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου που ήταν επικεφαλής της Υπηρεσίας Ειδικού Πολέμου την εποχή των Γεγονότων, σε συνέντευξη του, αργότερα όταν έγινε Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας , δήλωσε ότι¨Τα Γεγονότα της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου ήταν δεξιοτεχνία της Υπηρεσίας Ειδικού Πολέμου, με σπουδαία οργάνωση….”
Πυρπόληση τεμένους στο Μαράς 3 Σεπτεμβρίου 1978, Σιβας:
Μια μικρή ομάδα βαδίζει σε κεντρική λεωφόρο της πόλης και φωνάζει συνθήματα “Οι Κομουνιστές, οι Κιζιλμπάσιδες, σκοτώνουν Μουσουλμάνους, δεν ακούει κανείς, Ας έρθει όποιος αγαπά τον Θεό”. Ασφαλώς στη Σεβάστεια υπήρχαν Μουσουλμάνοι που έσπευσαν να ενταχθούν στην ομάδα που κατευθύνθηκε στις συνοικίες των Αλεβήδων.
Αποτέλεσμα: Σκοτώθηκαν 9 άτομα, τραυματίστηκαν 100 και καταστράφηκαν περισσότερα από 1000 σπίτια και καταστήματα.
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η ιστορία ξεκίνησε από ένα παιδικό καυγά στην γειτονιά Αλή Μπαμπά. Μια ομάδα νεαρών εθνικοφρόνων δολοφόνησαν δυο γυναίκες. Μετά την προσευχή στο τέμενος ξεκίνησαν τις επιθέσεις με το σλόγκαν ¨Η νίκη είναι του Ισλάμ και αν ακόμα χυθεί το αίμα μας¨. Φυσικά τα γεγονότα ξέφυγαν…
Στις 19 Δεκεμβρίου στο Καχραμάν –Μαράς έσκασε βόμβα στον Κινηματογράφο Τσιτσέκ, όπου παρακολουθούσαν μια ταινία νεαροί εθνικόφρονες. Μετά την έκρηξη νεαροί ξεχύθηκαν στους δρόμους και επιτέθηκαν σε δημόσια κτήρια. Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων έχασαν τη ζωή τους δυο αριστεροί και τρεις εθνικόφρονες.
Η ένταση στην πόλη πολλαπλασιάστηκε όταν την ώρα της κηδείας των αριστερών νεαρών ακροδεξιοί έκοψαν το δρόμο της νεκρικής πομπής και φώναξαν “Δεν διαβάζεται προσευχή για τους Κομουνιστές, καίνε το Ουλού Τζαμί, Θάνατος στους Αλεβήδες, χάνεται η θρησκεία”.
Αποτέλεσμα:111-150 θάνατοι, εκατοντάδες τραυματίες, βιασμοί γυναικών, σφαγή γερόντων και παιδιών Αλεβήδων, καταστροφές σπιτιών και καταστημάτων. Μετά τα γεγονότα οι Αλεβήδες έφυγαν από την πόλη και κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος σε 14 Νομούς.
Η αλήθεια πάντα αποκαλύπτεται. Το ίδιο συνέβη και στο Μαράς. Τα σπίτια και τα καταστήματα των Αλεβήδων και των αριστερών που δέχθηκαν τις επιθέσεις είχαν σημαδευτεί από πριν. Οι στρατιώτες είχαν απομακρυνθεί από το κέντρο της πόλης μετά την είδηση που κυκλοφόρησε ότι “οι Αλεβήδες επιτέθηκαν στο στρατώνα”. Θα αποκαλυφθεί ότι ο διοικητής του Στρατού απέρριψε το αίτημα του υπουργού εσωτερικών για επέμβαση στα επεισόδια. Ο Οκκές Κενγκέρ , μέλος των Γκρίζων Λύκων , που ομολόγησε ότι έβαλε την βόμβα στον Κινηματογράφο καταδικάστηκε ως υπαίτιος των γεγονότων. Επειδή η Τουρκία είναι μια χώρα γεμάτη αστεία, ο Οκκές με το επώνυμο Σεντιλλέρ θα τιμηθεί με την εκλογή του ως βουλευτής του Καχραμάν-Μαράς….
Παρόμοια περιστατικά θα συμβούν και το 1980 στο Τσόρουμ, όπου θα χάσουν τη ζωή τους 57 άτομα, θα τραυματιστούν 200 και θα καταστραφούν 300 και πλέον κατοικίες και καταστήματα.
Έτσι στρώθηκε και η τελευταία πέτρα για το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου.
2 Ιουλίου 1993
Αρκετοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες διαμένουν στο ξενοδοχείο Μαντιμάκ, στη Σεβάστεια, προσκεκλημένοι του Νομάρχη για τις εκδηλώσεις του Pir Sultan Abdal. Στο ξενοδοχείο διαμένει και ο συγγραφέας Αζίζ Νεσίν που εξέδωσε το βιβλίο του Σαλμάν Ραστί , Σατανικοί Στίχοι. Άγνωστοί διένειμαν στα σπίτια προκηρύξεις που έλεγαν ότι εξυβρίζουν το Κοράνι και επιτίθενται στην τιμή και τις δοξασίες των πιστών. Παρόμοιοι ήταν και οι τίτλοι των εφημερίδων εκείνες τις ημέρες.
Αποτέλεσμα: Πυρπόλησαν το ξενοδοχείο έκαψαν ζωντανούς 33 ανθρώπους και τραυμάτισαν βαριά άλλους 51. Ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη σφαγή διανοουμένων παγκοσμίως.
7 Ιουνίου 2013
Την ώρα που συνεχίζονταν τα επεισόδια στο Πάρκο Γκεζί (στο Ταξίμ) ορισμένα Μ.Μ.Ε μετέδωσαν την είδηση ότι χτύπησαν μια γυναίκα με το παιδί της στο Καμπάτας. Η νύφη ενός Δημάρχου του ΑΚΡ δέχθηκε επίθεση από 70-100 άτομα την ώρα που περίμενε στη στάση. Οι άνδρες που ήταν γυμνοί πάνω από τη μέση και φορούσαν δερμάτινα γάντια ούρησαν πάνω στο κορμί της γυναίκας και αναποδογύρισαν το καρότσι του μωρού της.
Η είδηση από μόνη της ήταν αρκετή να ξεσηκώσει τον κόσμο. Δυο τρεις μέρες πριν είχαν κυκλοφορήσει ειδήσεις σχετικά με το ότι οι διαδηλωτές στο Πάρκο ήπιαν ποτά σε τζαμί. Φυσικά ο πρωθυπουργός Ερντογάν υιοθέτησε και τις δυο ειδήσεις επισκιάζοντας την ειρηνική διαμαρτυρία των πολιτών στο Γκεζί.
Η υπευθυνότητα των διαδηλωτών παρεμπόδισε την εκτροπή των γεγονότων.
8 Μαρτίου 2019
Την ημέρα της γιορτής της γυναίκας οι φεμινίστριες κάνουν μια νυχτερινή πορεία στη λεωφόρο Ιστικλάλ από το 2003. Φέτος η Νομαρχία απαγόρευσε την πορεία. Η Αστυνομία για να παρεμποδίσει τη συγκέντρωση έστησε οδόφραγμα μπροστά στο Τζαμί του Πέρα, για να ανακόψει την συγκέντρωση. Οι γυναίκες με φωνές και σφυρίγματα διαμαρτύρονται για το κλείσιμο του δρόμου. Δυο μέρες μετά ο Ερντογάν εμφανίστηκε στην Τηλεόραση και δήλωσε “Πρόσβαλαν το Εζάνι (την πρόσκληση για προσευχή).
Αμέσως νεαροί γκρίζοι λύκοι βγήκαν στους δρόμους και άρχισαν να φωνάζουν τρομακτικά σλόγκαν.
Οι γυναίκες που ήταν στριμωγμένες ανάμεσα σε δυο αστυνομικά μπλόκ ούτε άκουσαν από το θόρυβο και τη φασαρία το εζάνι.
Σε μια υπανάπτυκτη κοινωνία είναι εύκολο να πιστέψει κανείς το ψέμα. Το ίδιο δύσκολο, όμως, είναι να αποδεχθεί την αλήθεια”.
Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ
Από Militaire News - 18/03/2019
https://www.militaire.gr/ta-toyrkika-egklimata
-poy-den-eichan-gyristei-se-vinteo-gia-na-ta-deichnei-o-erntogan/
ΣΧΕΤΙΚΑ ΚΕΙΜΕΝΑ
Τα τουρκικά εγκλήματα που δεν είχαν γυριστεί σε βίντεο
για να τα δείχνει ο Ερντογάν.
Η Michiko Kakutani έγραψε ένα εξαιρετικό βιβλίο για τα ψεύδη της διακυβέρνησης Τραμπ, με τίτλο “The Death of Truth”.
Διαβάζοντας το κανείς αντιλαμβάνεται ότι το έργο μπορεί εύκολα να προσαρμοστεί στην πολιτική ζωή κάθε χώρας.
Η συγγραφέας υποστηρίζει ότι το ψεύδος είναι το πιο αποτελεσματικό όπλο της πολιτικής. Δυστυχώς η άποψη της επιβεβαιώνεται καθημερινά. Αποκρουστικός ο ρόλος του Τύπου και των Μ.Μ.Ε στη διάδοση των ψευδών ειδήσεων. Η τέταρτη εξουσία , όπως χαρακτηρίζαμε παλαιότερα τον Τύπο, κατάντησε στην πλειονότητα του όργανο προπαγάνδας της πολιτικής.
Ο Yusuf Nazim σε άρθρο του στην εφημερίδα Τ24 με τίτλο “ψέματα που ματώνουν την Ιστορία”, περιγράφει τραγικά περιστατικά της σύγχρονης τουρκικής Ιστορίας που στηρίζονται στο προσφιλές πολιτικό ψεύδος.
Ημερομηνία 6 Σεπτεμβρίου 1955. Τα ραδιόφωνα στην Τουρκία μεταδίδουν την είδηση του βομβαρδισμού της οικίας του Ατατούρκ στην Θεσσαλονίκη. Η εφημερίδα Express που πωλούσε 20-30.000 αντίτυπα την ημέρα έκανε δυο έκτακτες απογευματινές εκδόσεις και δημοσίευσε την είδηση.
Ξαφνικά ένας όχλος που δεν γνώριζε κανείς από πού ήρθε κατέκλεισε τη λεωφόρο Ιστικλάλ (του Πέρα) . Οι εκδηλώσεις μετατράπηκαν ταχύτατα σε επιθέσεις εναντίον των Μειονοτήτων. Άρχισαν να σπάνε, να ρημάζουν και να λεηλατούν καταστήματα και σπίτια. Τα επεισόδια επεκτάθηκαν αμέσως σε 15 συνοικίες της πόλης.
Αποτέλεσμα: Καταστράφηκαν σύμφωνα με τα επίσημα στοιχεία 5300, και ανεπίσημα 7000 κτήρια, δολοφονήθηκαν 16 Ρωμιοί συμπολίτες, κάηκαν 73 ναοί, 8 αγιάσματα , 2 μοναστήρια και μια συναγωγή. Βιάστηκαν 50-200 γυναίκες. Μετά τα γεγονότα χιλιάδες Ρωμιοί εγκατέλειψαν την Τουρκία.
Αργότερα θα γίνει γνωστό ότι αυτοί που συμμετείχαν στις επιθέσεις κρατούσαν ξύλα που είχαν ίδιο μέγεθος και είχαν μεταφερθεί από τα περίχωρα. Ορισμένοι συνελήφθησαν στον σιδηροδρομικό Σταθμό του Haydarpasa με τα τιμαλφή που λεηλάτησαν.
Η εφημερίδα Express τύπωσε εκείνη την ημέρα, σε περίοδο που υπήρχε έλλειψη χαρτιού 300.000 φύλλα. Ο βομβιστής της οικίας του Ατατούρκ ήταν ο υπάλληλος της ΜΙΤ, Οκτάι Ενγκιν, ο οποίος δικάστηκε, αλλά δεν εκδόθηκε στην Ελλάδα. Αργότερα διορίστηκε Γενικός Διευθυντής Ασφάλειας, έπαρχος Τσάνκαγια και νομάρχης του Νέβσεχιρ. Τιμήθηκε με πολλές χαρές της ζωής.
Ο Σαμπρί Γιρμιμπέσογλου που ήταν επικεφαλής της Υπηρεσίας Ειδικού Πολέμου την εποχή των Γεγονότων, σε συνέντευξη του, αργότερα όταν έγινε Γενικός Γραμματέας του Συμβουλίου Εθνικής Ασφάλειας , δήλωσε ότι¨Τα Γεγονότα της 6ης-7ης Σεπτεμβρίου ήταν δεξιοτεχνία της Υπηρεσίας Ειδικού Πολέμου, με σπουδαία οργάνωση….”
Πυρπόληση τεμένους στο Μαράς 3 Σεπτεμβρίου 1978, Σιβας:
Μια μικρή ομάδα βαδίζει σε κεντρική λεωφόρο της πόλης και φωνάζει συνθήματα “Οι Κομουνιστές, οι Κιζιλμπάσιδες, σκοτώνουν Μουσουλμάνους, δεν ακούει κανείς, Ας έρθει όποιος αγαπά τον Θεό”. Ασφαλώς στη Σεβάστεια υπήρχαν Μουσουλμάνοι που έσπευσαν να ενταχθούν στην ομάδα που κατευθύνθηκε στις συνοικίες των Αλεβήδων.
Αποτέλεσμα: Σκοτώθηκαν 9 άτομα, τραυματίστηκαν 100 και καταστράφηκαν περισσότερα από 1000 σπίτια και καταστήματα.
Η αλήθεια είναι εντελώς διαφορετική. Η ιστορία ξεκίνησε από ένα παιδικό καυγά στην γειτονιά Αλή Μπαμπά. Μια ομάδα νεαρών εθνικοφρόνων δολοφόνησαν δυο γυναίκες. Μετά την προσευχή στο τέμενος ξεκίνησαν τις επιθέσεις με το σλόγκαν ¨Η νίκη είναι του Ισλάμ και αν ακόμα χυθεί το αίμα μας¨. Φυσικά τα γεγονότα ξέφυγαν…
Στις 19 Δεκεμβρίου στο Καχραμάν –Μαράς έσκασε βόμβα στον Κινηματογράφο Τσιτσέκ, όπου παρακολουθούσαν μια ταινία νεαροί εθνικόφρονες. Μετά την έκρηξη νεαροί ξεχύθηκαν στους δρόμους και επιτέθηκαν σε δημόσια κτήρια. Κατά τη διάρκεια των επεισοδίων έχασαν τη ζωή τους δυο αριστεροί και τρεις εθνικόφρονες.
Η ένταση στην πόλη πολλαπλασιάστηκε όταν την ώρα της κηδείας των αριστερών νεαρών ακροδεξιοί έκοψαν το δρόμο της νεκρικής πομπής και φώναξαν “Δεν διαβάζεται προσευχή για τους Κομουνιστές, καίνε το Ουλού Τζαμί, Θάνατος στους Αλεβήδες, χάνεται η θρησκεία”.
Αποτέλεσμα:111-150 θάνατοι, εκατοντάδες τραυματίες, βιασμοί γυναικών, σφαγή γερόντων και παιδιών Αλεβήδων, καταστροφές σπιτιών και καταστημάτων. Μετά τα γεγονότα οι Αλεβήδες έφυγαν από την πόλη και κηρύχτηκε στρατιωτικός νόμος σε 14 Νομούς.
Η αλήθεια πάντα αποκαλύπτεται. Το ίδιο συνέβη και στο Μαράς. Τα σπίτια και τα καταστήματα των Αλεβήδων και των αριστερών που δέχθηκαν τις επιθέσεις είχαν σημαδευτεί από πριν. Οι στρατιώτες είχαν απομακρυνθεί από το κέντρο της πόλης μετά την είδηση που κυκλοφόρησε ότι “οι Αλεβήδες επιτέθηκαν στο στρατώνα”. Θα αποκαλυφθεί ότι ο διοικητής του Στρατού απέρριψε το αίτημα του υπουργού εσωτερικών για επέμβαση στα επεισόδια. Ο Οκκές Κενγκέρ , μέλος των Γκρίζων Λύκων , που ομολόγησε ότι έβαλε την βόμβα στον Κινηματογράφο καταδικάστηκε ως υπαίτιος των γεγονότων. Επειδή η Τουρκία είναι μια χώρα γεμάτη αστεία, ο Οκκές με το επώνυμο Σεντιλλέρ θα τιμηθεί με την εκλογή του ως βουλευτής του Καχραμάν-Μαράς….
Παρόμοια περιστατικά θα συμβούν και το 1980 στο Τσόρουμ, όπου θα χάσουν τη ζωή τους 57 άτομα, θα τραυματιστούν 200 και θα καταστραφούν 300 και πλέον κατοικίες και καταστήματα.
Έτσι στρώθηκε και η τελευταία πέτρα για το πραξικόπημα της 12ης Σεπτεμβρίου.
2 Ιουλίου 1993
Αρκετοί διανοούμενοι και καλλιτέχνες διαμένουν στο ξενοδοχείο Μαντιμάκ, στη Σεβάστεια, προσκεκλημένοι του Νομάρχη για τις εκδηλώσεις του Pir Sultan Abdal. Στο ξενοδοχείο διαμένει και ο συγγραφέας Αζίζ Νεσίν που εξέδωσε το βιβλίο του Σαλμάν Ραστί , Σατανικοί Στίχοι. Άγνωστοί διένειμαν στα σπίτια προκηρύξεις που έλεγαν ότι εξυβρίζουν το Κοράνι και επιτίθενται στην τιμή και τις δοξασίες των πιστών. Παρόμοιοι ήταν και οι τίτλοι των εφημερίδων εκείνες τις ημέρες.
Αποτέλεσμα: Πυρπόλησαν το ξενοδοχείο έκαψαν ζωντανούς 33 ανθρώπους και τραυμάτισαν βαριά άλλους 51. Ίσως αυτή να είναι η μεγαλύτερη σφαγή διανοουμένων παγκοσμίως.
7 Ιουνίου 2013
Την ώρα που συνεχίζονταν τα επεισόδια στο Πάρκο Γκεζί (στο Ταξίμ) ορισμένα Μ.Μ.Ε μετέδωσαν την είδηση ότι χτύπησαν μια γυναίκα με το παιδί της στο Καμπάτας. Η νύφη ενός Δημάρχου του ΑΚΡ δέχθηκε επίθεση από 70-100 άτομα την ώρα που περίμενε στη στάση. Οι άνδρες που ήταν γυμνοί πάνω από τη μέση και φορούσαν δερμάτινα γάντια ούρησαν πάνω στο κορμί της γυναίκας και αναποδογύρισαν το καρότσι του μωρού της.
Η είδηση από μόνη της ήταν αρκετή να ξεσηκώσει τον κόσμο. Δυο τρεις μέρες πριν είχαν κυκλοφορήσει ειδήσεις σχετικά με το ότι οι διαδηλωτές στο Πάρκο ήπιαν ποτά σε τζαμί. Φυσικά ο πρωθυπουργός Ερντογάν υιοθέτησε και τις δυο ειδήσεις επισκιάζοντας την ειρηνική διαμαρτυρία των πολιτών στο Γκεζί.
Η υπευθυνότητα των διαδηλωτών παρεμπόδισε την εκτροπή των γεγονότων.
8 Μαρτίου 2019
Την ημέρα της γιορτής της γυναίκας οι φεμινίστριες κάνουν μια νυχτερινή πορεία στη λεωφόρο Ιστικλάλ από το 2003. Φέτος η Νομαρχία απαγόρευσε την πορεία. Η Αστυνομία για να παρεμποδίσει τη συγκέντρωση έστησε οδόφραγμα μπροστά στο Τζαμί του Πέρα, για να ανακόψει την συγκέντρωση. Οι γυναίκες με φωνές και σφυρίγματα διαμαρτύρονται για το κλείσιμο του δρόμου. Δυο μέρες μετά ο Ερντογάν εμφανίστηκε στην Τηλεόραση και δήλωσε “Πρόσβαλαν το Εζάνι (την πρόσκληση για προσευχή).
Αμέσως νεαροί γκρίζοι λύκοι βγήκαν στους δρόμους και άρχισαν να φωνάζουν τρομακτικά σλόγκαν.
Οι γυναίκες που ήταν στριμωγμένες ανάμεσα σε δυο αστυνομικά μπλόκ ούτε άκουσαν από το θόρυβο και τη φασαρία το εζάνι.
Σε μια υπανάπτυκτη κοινωνία είναι εύκολο να πιστέψει κανείς το ψέμα. Το ίδιο δύσκολο, όμως, είναι να αποδεχθεί την αλήθεια”.
Της ΛΙΑΝΑΣ ΜΥΣΤΑΚΙΔΟΥ
Από Militaire News - 18/03/2019
https://www.militaire.gr/ta-toyrkika-egklimata
-poy-den-eichan-gyristei-se-vinteo-gia-na-ta-deichnei-o-erntogan/